travelbreak
Member
- Μηνύματα
- 1.968
- Likes
- 17.262
- Επόμενο Ταξίδι
- ???
- Ταξίδι-Όνειρο
- Υπερσιβηρικός
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Πακιστάν, το ταξίδι ξεκινά. Πρώτη μέρα.
- Στην υπέροχη Λαχόρη. Πρώτη μέρα.
- Παρασκευή. Λαχόρη, Φρούριο Rohtas και ξανά Ισλαμαμπάντ.
- Ινδός ποταμός, φράγματα, βουνά και φαράγγια. Αρχίζει το «άλλο» Πακιστάν.
- Karakorum Highway προς το Γκιλγκίτ.
- Βουνά, παγετώνες, ποτάμια στη Χούνζα. Μέρος 1
- Βουνά, παγετώνες, ποτάμια στη Χούνζα. Μέρος 2
- Παγετώνας Χούπερ.
- Τα κάστρα στο Καριμαμπάντ.
- Στο δρόμο για το Skardu.
- Khaplu
- Shigar.
- Βίντεο
- Επιστροφή στο Τσιλάς.
- Ινδός ποταμός, checkpoints και βουνά.
- Από το Besham στο Swat
- Swat
- Από το φανατικό Swat στο φιλελεύθερο Chitral.
- Στις κοιλάδες των Καλάς. 1.
- Στις κοιλάδες των Καλάς. 2.
- Στο Πεσαβάρ.
- Γνωριμία με το Πεσαβάρ.
- Αρχαιότητες Takht i Bahi και επιστροφή στο Ισλαμαμπάντ.
- Taxila και city tour στο Ισλαμαμπάντ
- Επίλογος
Βουνά, παγετώνες, ποτάμια στη Χούνζα. Μέρος 2
Το χωριό Passu είναι πολύ γνωστό για τα υπέροχα βουνά που το περιστοιχίζουν και τους παγετώνες. Τα βουνά έχουν το ενδιαφέρον ότι δημιουργούν πολλές κορυφές και για αυτό τους ονομάζουν κώνους. Και αυτοί οι κώνοι φυσικά δεν είναι όλοι στο ίδιο ύψος με αποτέλεσμα όταν εσύ κοιτάς προς το βουνό να τους βλέπεις τον έναν κάτω από τον άλλον.
Φτάσαμε μέχρι εκεί και αποφασίσαμε να περπατήσουμε λίγο στο ίδιο το χωριό. Το χωριό είχε κάποια φτωχικά σπίτια και το μόνο πλούσιο ήταν τα δέντρα, που ήταν γεμάτα μήλα, ροδάκινα και βερίκοκα. Όμως οι αυλές ήταν καταπράσινες και σε πολλές έβλεπες ότι είχαν κομμένα φρούτα σε κομμάτια και τα ξέραιναν, φαντάζομαι για να τα έχουν το χειμώνα ή να τα πουλήσουν. Μερικοί άνθρωποι που συναντήσαμε μας χαιρετούσαν και δυο παιδιά που μίλησα ήξεραν κάποια αγγλικά.
Στην περιοχή που βρισκόμασταν δηλαδή στην Hunza οι άνθρωποι είναι τελείως διαφορετικοί από το υπόλοιπο Πακιστάν. Καταρχήν έχει πάρα πολλούς οι οποίοι μιλούν αγγλικά και αυτό οφείλεται στο ότι όλοι είναι υποχρεωμένοι να πηγαίνουν στο σχολείο και το κάνουν. Στην υπόλοιπη χώρα αυτό δεν συμβαίνει και οι γονείς δε θεωρούν απαραίτητο να μάθουν τα παιδιά τους γράμματα. Μάλιστα στη Hunza οι γυναίκες εργάζονται, κάτι που δεν συμβαίνει στα περισσότερα μέρη του υπόλοιπου Πακιστάν.
Στις περισσότερες πόλεις της επαρχίας από όπου περάσαμε με το αυτοκίνητο τις προηγούμενες μέρες ήταν πολύ σπάνιο κάποιος να δει γυναίκα. Και φυσικά δεν έβλεπες γυναίκα που να μην συνοδεύεται από κάποιον άνδρα. Αυτά δηλαδή τα οποία ακούμε για κάποιες φανατικές ισλαμικές χώρες, τα ζούσαμε καθημερινά. Στην Hunza επίσης οι γυναίκες πολύ συχνά κυκλοφορούν χωρίς μαντίλι στο κεφάλι. Μόνο φουστάνι δεν είδαμε να φορούν. Πάντα φορούν ένα παντελόνι. Οι γυναίκες που βλέπαμε φαινόταν πολύ φιλελεύθερες και ειδικά τα νέα κορίτσια των 20 περίπου ετών, δεν καταλάβαινες ότι είναι από το Πακιστάν. Όντως τα χωριά που επισκεφτήκαμε τη σημερινή ημέρα ήταν μία όαση σε αυτά που είχαμε ζήσει τις προηγούμενες μέρες έξω από τις πόλεις. Όμως έβλεπες παντού τουρίστες, πακιστανούς δηλαδή, να κυκλοφορούν με τα αυτοκίνητά τους και τις γυναίκες και τα παιδιά τους, χωρίς μεγάλους περιορισμούς στην αμφίεση. Το μαντήλι φυσικά ήταν υποχρεωτικό για όλες αυτές τις γυναίκες.
Εμείς μετά το χωριό Πασσού πήραμε το δρόμο του γυρισμού. Εκτός από τις μικρές στάσεις που κάναμε, κάναμε και μία μεγαλύτερη στο χωριό Hussaini. Εκεί περπατήσαμε 5-10 λεπτά μέχρι να φτάσουμε στο ποτάμι που υπήρχε μία κρεμαστή γέφυρα, που ήταν μόνο για πεζούς. Πολύς κόσμος πήγαινε κυρίως για να βγάλει μερικές φωτογραφίες διότι για να περάσει τη γέφυρα φαινόταν λίγο επικίνδυνο, αφού δεν ήταν εύκολο να κρατηθείς με σιγουριά και τα πόδια σου πατούσαν τη μια στο ένα ξύλο και την άλλη στο άλλο, τα οποία απείχαν μία απόσταση μεταξύ τους 20 με 30 εκατοστά. Ήταν όμορφα όχι μόνο η γέφυρα, αλλά όλο αυτό το μέρος. Εκεί έχουν απλώσει και κάποια μεγάλα συρματόσχοινα από τη μία μεριά του ποταμού μέχρι την άλλη και μπορεί κάποιος να ανέβει και να καθίσει σε κάτι σαν ποδήλατο και να περάσει από τη μία άκρη του ποταμού στην άλλη πηγαίνοντας πάνω από το νερό. Δεν το επιχειρήσαμε αλλά αρκετοί ντόπιοι το έκαναν. Αυτό δεν το είδαμε μόνο στο συγκεκριμένο σημείο αλλά και σε άλλα σημεία. Αρέσει στους ντόπιους να στήνουν τέτοια συρματόσχοινα για να κάνουν αυτή τη δραστηριότητα.
Φεύγοντας από εκεί επειδή είχαμε πει από το πρωί στον Asif να μας πάει σε κάποια χωριά, μας πέρασε από το χωριό Ghulkin. Εδώ αυτά τα χωριά δεν ήταν μέσα στο κεντρικό δρόμο όλα. Το συγκεκριμένο που λέω μπορεί να έχει μερικά μαγαζιά στο κεντρικό δρόμο αλλά το κυρίως χωριό βρίσκεται λίγο πάνω από αυτό το δρόμο. Πήγαμε λοιπόν προς τα πάνω και κάναμε μία μικρή βόλτα για να διαπιστώσουμε ότι μπορεί να ήταν ένα ωραίο χωριό αλλά σίγουρα τέτοια χωριά θα υπάρχουν εκατοντάδες στο Πακιστάν.
Το επόμενο χωριό που σταματήσαμε ήταν το χωριό Gulmit. Αυτό πράγματι είχε ενδιαφέρον και φαινόταν και λίγο τουριστικό αφού υπήρχαν και κάποια μαγαζιά για να καθίσεις να φας ή να πιείς. Εμείς πήγαμε σε ένα εργαστήριο για να μας δείξει ο Asif ότι εδώ δουλεύουν και οι γυναίκες. Πράγματι στο εργαστήριο ήταν τρεις γυναίκες. Η μία μεγάλης ηλικίας ενώ οι άλλες ήταν γύρω στα 40 με 50. Ήταν ωραίες γυναίκες οι οποίες μιλούσαν και λίγα αγγλικά. Αυτές είχαν εργαστήριο στο οποίο έφτιαχναν χαλιά στον αργαλειό. Φυσικά πήγαμε εκεί και για να έχουμε την ευκαιρία αν θέλουμε να αγοράσουμε κάτι. Η Ντίνα μόλις είδε ένα χαλί συγκεκριμένο της άρεσε πάρα πολύ και ήθελε να το πάρουμε. Όμως οι γυναίκες ζητούσαν περίπου 115€. Εγώ τους αντιπρότεινα 100 δολάρια και στο τέλος τα βρήκαμε στα 100€. Σύμφωνα με την Ντίνα είναι πολύ φθηνό για τη δουλειά την οποία έχει και την ποιότητά του. Εμένα δεν μου φάνηκε κάτι ιδιαίτερο και το μέγεθος του είναι περίπου 80 επί 50 εκατοστά. Τώρα είναι ήδη στρωμένο στο σπίτι μας.
Αφού φύγαμε από το εργαστήριο αυτό πήγαμε λίγο δίπλα που πάλι ο Asif συνάντησε μία γνωστή του κυρία η οποία και εκείνη μιλούσε πολύ καλά αγγλικά. Εκείνη είχε ένα παραδοσιακό σπίτι το οποίο ισχυριζόταν ότι είναι περίπου χιλίων ετών. Μας είπε επίσης ότι είναι τατζίκα. Όχι ότι προέρχεται ακριβώς από το Τατζικιστάν, αλλά ότι η καταγωγή της είναι από αυτό το λαό. Το σπίτι που είδαμε ήταν καταπληκτικό, όχι επειδή ήταν παλιό αλλά επειδή είχαν πολύ ενδιαφέρον εκείνα που έβλεπες και η κατασκευή του. Η γυναίκα μας ξενάγησε και εμείς το χαρήκαμε. Δεν ζητούσε λεφτά, αλλά ο Ασίφ μας είπε να βάλουμε σε ένα κουτί αν θέλαμε ό,τι ποσόν θέλαμε. Εμείς βάλαμε από 500 ρουπίες ο καθένας, δηλαδή συνολικά 3,3 ευρώ. Μπορεί για μας να ήταν πολύ λίγο αλλά πιστεύω ότι ήταν ένα καλό ποσόν για δωρεά που κάναμε γι’ αυτή την επίσκεψη. Στις επόμενες φωτογραφίες φαίνονται πόσο άνετες (ντύσιμο και εμφάνιση) ήταν οι γυναίκες στη Χούνζα.
Αυτή ήταν και η τελευταία μας στάση για τη μέρα. Δεν αργήσαμε να φτάσουμε στο ξενοδοχείο μας. Όπως είπα είναι στο χωριό Καριμαμπάντ και από το δωμάτιό μας μπορούσαμε να δούμε καταπληκτική εικόνα με τεράστια βουνά με χιόνια και παγετώνες. Για να πω την αλήθεια οι παγετώνες δεν ήταν και τόσο εμφανείς, αλλά η θέα ήταν υπέροχη. Ευτυχώς είχε και μία αυλή μεγάλη που μπορούσες να καθίσεις και να απολαύσεις λίγο το τοπίο. Και λέω λίγο διότι μετά από λίγη ώρα έπεσε το σκοτάδι και αφού δεν είχε και φεγγάρι δεν μπορούσαμε να δούμε κάτι πέρα από το ξενοδοχείο. Το δωμάτιό μας δεν μπορώ να πω ότι ήταν και τόσο καλό, αν και ευρύχωρο. Επίσης πήγα να κάνω μπάνιο περίπου στις 11 το βράδυ και δεν είχε ζεστό νερό. Είχε όμως νωρίτερα.
Δεν βγήκαμε έξω από το ξενοδοχείο όλο το βράδυ, αφού αποφασίσαμε να φάμε στην ταράτσα. Δυστυχώς δεν είχε πολλά πράγματα να επιλέξουμε και όλοι φάγαμε κοτόπουλο εκτός από την Ντίνα που έφαγε τηγανιτές πατάτες. Μάλιστα κάποια στιγμή ήρθε μαζί μας και έφαγε και ο Asif. Εμείς για δύο σουβλάκια κοτόπουλο που έφαγα εγώ, τις δύο πατάτες που έφαγε η Ντίνα και ένα μεγάλο μπουκάλι νερό πληρώσαμε 3.000 ρουπίες. Μετά πήγαμε να ξεκουραστούμε στα δωμάτιά μας, αν και νωρίς.
Το ξενοδοχείο μας:
Και εκεί που υπήρχε ησυχία ακούστηκαν απ’ έξω φωνές και τραγούδια. Πήγα να δω τι γίνεται και είδα μία μεγάλη παρέα με νεαρούς, περίπου 30 ετών, να κάθονται να τραγουδάνε και έναν από αυτούς να παίζει ένα όργανο που ονομάζεται Rabab. Με προσκάλεσαν στην παρέα τους οπότε εγώ πήγα και πήρα ένα ποτήρι με ρακή και πήγα και κάθισα μαζί τους. Έμεινα εκεί περίπου 45 λεπτά και μου άρεσε ο τρόπος που τραγουδούσαν και διασκέδαζαν. Κάποια στιγμή άναψαν φωτιά και τραγουδούσαν δίπλα στη φωτιά η οποία βέβαια ήταν στο μπαλκόνι του ξενοδοχείου μας. Με την κουβέντα μου είπαν ότι ήταν μία παρέα μόνο ανδρών από τη Λαχόρη που έκαναν αυτό το ταξίδι. Κάποια στιγμή άρχισαν επίσης να χορεύουν. Δεν έμεινα περισσότερο μαζί τους, αφού πήγα στο δωμάτιο για να ξεκουραστώ περίπου στις 11.
Ευτυχώς στο Πακιστάν σε όλα τα ξενοδοχεία είχαμε internet και μπορούσαμε να έχουμε επαφή με τους δικούς μας ανθρώπους. Στο Καριμαμπάντ, και στο ίδιο ξενοδοχείο βέβαια, μείναμε δύο συνεχόμενες βραδιές. Στην περιοχή της Χούνζα οι θερμοκρασίες ήταν καταπληκτικές. Πιστεύω ότι την ημέρα δεν ξεπερνούσε τους 30 βαθμούς, ενώ το βράδυ ήταν περίπου 20. Γι’ αυτό και το βράδυ δεν χρησιμοποιήσαμε κλιματισμό. Το υψόμετρο στο Καριμαμπάντ ήταν περίπου 2250 μέτρα.
Και ο δρόμος της επιστροφής στο ξενοδοχείο μας στο Karimabad από το Passu:
Το χωριό Passu είναι πολύ γνωστό για τα υπέροχα βουνά που το περιστοιχίζουν και τους παγετώνες. Τα βουνά έχουν το ενδιαφέρον ότι δημιουργούν πολλές κορυφές και για αυτό τους ονομάζουν κώνους. Και αυτοί οι κώνοι φυσικά δεν είναι όλοι στο ίδιο ύψος με αποτέλεσμα όταν εσύ κοιτάς προς το βουνό να τους βλέπεις τον έναν κάτω από τον άλλον.
Φτάσαμε μέχρι εκεί και αποφασίσαμε να περπατήσουμε λίγο στο ίδιο το χωριό. Το χωριό είχε κάποια φτωχικά σπίτια και το μόνο πλούσιο ήταν τα δέντρα, που ήταν γεμάτα μήλα, ροδάκινα και βερίκοκα. Όμως οι αυλές ήταν καταπράσινες και σε πολλές έβλεπες ότι είχαν κομμένα φρούτα σε κομμάτια και τα ξέραιναν, φαντάζομαι για να τα έχουν το χειμώνα ή να τα πουλήσουν. Μερικοί άνθρωποι που συναντήσαμε μας χαιρετούσαν και δυο παιδιά που μίλησα ήξεραν κάποια αγγλικά.
Στην περιοχή που βρισκόμασταν δηλαδή στην Hunza οι άνθρωποι είναι τελείως διαφορετικοί από το υπόλοιπο Πακιστάν. Καταρχήν έχει πάρα πολλούς οι οποίοι μιλούν αγγλικά και αυτό οφείλεται στο ότι όλοι είναι υποχρεωμένοι να πηγαίνουν στο σχολείο και το κάνουν. Στην υπόλοιπη χώρα αυτό δεν συμβαίνει και οι γονείς δε θεωρούν απαραίτητο να μάθουν τα παιδιά τους γράμματα. Μάλιστα στη Hunza οι γυναίκες εργάζονται, κάτι που δεν συμβαίνει στα περισσότερα μέρη του υπόλοιπου Πακιστάν.
Στις περισσότερες πόλεις της επαρχίας από όπου περάσαμε με το αυτοκίνητο τις προηγούμενες μέρες ήταν πολύ σπάνιο κάποιος να δει γυναίκα. Και φυσικά δεν έβλεπες γυναίκα που να μην συνοδεύεται από κάποιον άνδρα. Αυτά δηλαδή τα οποία ακούμε για κάποιες φανατικές ισλαμικές χώρες, τα ζούσαμε καθημερινά. Στην Hunza επίσης οι γυναίκες πολύ συχνά κυκλοφορούν χωρίς μαντίλι στο κεφάλι. Μόνο φουστάνι δεν είδαμε να φορούν. Πάντα φορούν ένα παντελόνι. Οι γυναίκες που βλέπαμε φαινόταν πολύ φιλελεύθερες και ειδικά τα νέα κορίτσια των 20 περίπου ετών, δεν καταλάβαινες ότι είναι από το Πακιστάν. Όντως τα χωριά που επισκεφτήκαμε τη σημερινή ημέρα ήταν μία όαση σε αυτά που είχαμε ζήσει τις προηγούμενες μέρες έξω από τις πόλεις. Όμως έβλεπες παντού τουρίστες, πακιστανούς δηλαδή, να κυκλοφορούν με τα αυτοκίνητά τους και τις γυναίκες και τα παιδιά τους, χωρίς μεγάλους περιορισμούς στην αμφίεση. Το μαντήλι φυσικά ήταν υποχρεωτικό για όλες αυτές τις γυναίκες.
Εμείς μετά το χωριό Πασσού πήραμε το δρόμο του γυρισμού. Εκτός από τις μικρές στάσεις που κάναμε, κάναμε και μία μεγαλύτερη στο χωριό Hussaini. Εκεί περπατήσαμε 5-10 λεπτά μέχρι να φτάσουμε στο ποτάμι που υπήρχε μία κρεμαστή γέφυρα, που ήταν μόνο για πεζούς. Πολύς κόσμος πήγαινε κυρίως για να βγάλει μερικές φωτογραφίες διότι για να περάσει τη γέφυρα φαινόταν λίγο επικίνδυνο, αφού δεν ήταν εύκολο να κρατηθείς με σιγουριά και τα πόδια σου πατούσαν τη μια στο ένα ξύλο και την άλλη στο άλλο, τα οποία απείχαν μία απόσταση μεταξύ τους 20 με 30 εκατοστά. Ήταν όμορφα όχι μόνο η γέφυρα, αλλά όλο αυτό το μέρος. Εκεί έχουν απλώσει και κάποια μεγάλα συρματόσχοινα από τη μία μεριά του ποταμού μέχρι την άλλη και μπορεί κάποιος να ανέβει και να καθίσει σε κάτι σαν ποδήλατο και να περάσει από τη μία άκρη του ποταμού στην άλλη πηγαίνοντας πάνω από το νερό. Δεν το επιχειρήσαμε αλλά αρκετοί ντόπιοι το έκαναν. Αυτό δεν το είδαμε μόνο στο συγκεκριμένο σημείο αλλά και σε άλλα σημεία. Αρέσει στους ντόπιους να στήνουν τέτοια συρματόσχοινα για να κάνουν αυτή τη δραστηριότητα.
Φεύγοντας από εκεί επειδή είχαμε πει από το πρωί στον Asif να μας πάει σε κάποια χωριά, μας πέρασε από το χωριό Ghulkin. Εδώ αυτά τα χωριά δεν ήταν μέσα στο κεντρικό δρόμο όλα. Το συγκεκριμένο που λέω μπορεί να έχει μερικά μαγαζιά στο κεντρικό δρόμο αλλά το κυρίως χωριό βρίσκεται λίγο πάνω από αυτό το δρόμο. Πήγαμε λοιπόν προς τα πάνω και κάναμε μία μικρή βόλτα για να διαπιστώσουμε ότι μπορεί να ήταν ένα ωραίο χωριό αλλά σίγουρα τέτοια χωριά θα υπάρχουν εκατοντάδες στο Πακιστάν.
Το επόμενο χωριό που σταματήσαμε ήταν το χωριό Gulmit. Αυτό πράγματι είχε ενδιαφέρον και φαινόταν και λίγο τουριστικό αφού υπήρχαν και κάποια μαγαζιά για να καθίσεις να φας ή να πιείς. Εμείς πήγαμε σε ένα εργαστήριο για να μας δείξει ο Asif ότι εδώ δουλεύουν και οι γυναίκες. Πράγματι στο εργαστήριο ήταν τρεις γυναίκες. Η μία μεγάλης ηλικίας ενώ οι άλλες ήταν γύρω στα 40 με 50. Ήταν ωραίες γυναίκες οι οποίες μιλούσαν και λίγα αγγλικά. Αυτές είχαν εργαστήριο στο οποίο έφτιαχναν χαλιά στον αργαλειό. Φυσικά πήγαμε εκεί και για να έχουμε την ευκαιρία αν θέλουμε να αγοράσουμε κάτι. Η Ντίνα μόλις είδε ένα χαλί συγκεκριμένο της άρεσε πάρα πολύ και ήθελε να το πάρουμε. Όμως οι γυναίκες ζητούσαν περίπου 115€. Εγώ τους αντιπρότεινα 100 δολάρια και στο τέλος τα βρήκαμε στα 100€. Σύμφωνα με την Ντίνα είναι πολύ φθηνό για τη δουλειά την οποία έχει και την ποιότητά του. Εμένα δεν μου φάνηκε κάτι ιδιαίτερο και το μέγεθος του είναι περίπου 80 επί 50 εκατοστά. Τώρα είναι ήδη στρωμένο στο σπίτι μας.
Αφού φύγαμε από το εργαστήριο αυτό πήγαμε λίγο δίπλα που πάλι ο Asif συνάντησε μία γνωστή του κυρία η οποία και εκείνη μιλούσε πολύ καλά αγγλικά. Εκείνη είχε ένα παραδοσιακό σπίτι το οποίο ισχυριζόταν ότι είναι περίπου χιλίων ετών. Μας είπε επίσης ότι είναι τατζίκα. Όχι ότι προέρχεται ακριβώς από το Τατζικιστάν, αλλά ότι η καταγωγή της είναι από αυτό το λαό. Το σπίτι που είδαμε ήταν καταπληκτικό, όχι επειδή ήταν παλιό αλλά επειδή είχαν πολύ ενδιαφέρον εκείνα που έβλεπες και η κατασκευή του. Η γυναίκα μας ξενάγησε και εμείς το χαρήκαμε. Δεν ζητούσε λεφτά, αλλά ο Ασίφ μας είπε να βάλουμε σε ένα κουτί αν θέλαμε ό,τι ποσόν θέλαμε. Εμείς βάλαμε από 500 ρουπίες ο καθένας, δηλαδή συνολικά 3,3 ευρώ. Μπορεί για μας να ήταν πολύ λίγο αλλά πιστεύω ότι ήταν ένα καλό ποσόν για δωρεά που κάναμε γι’ αυτή την επίσκεψη. Στις επόμενες φωτογραφίες φαίνονται πόσο άνετες (ντύσιμο και εμφάνιση) ήταν οι γυναίκες στη Χούνζα.
Αυτή ήταν και η τελευταία μας στάση για τη μέρα. Δεν αργήσαμε να φτάσουμε στο ξενοδοχείο μας. Όπως είπα είναι στο χωριό Καριμαμπάντ και από το δωμάτιό μας μπορούσαμε να δούμε καταπληκτική εικόνα με τεράστια βουνά με χιόνια και παγετώνες. Για να πω την αλήθεια οι παγετώνες δεν ήταν και τόσο εμφανείς, αλλά η θέα ήταν υπέροχη. Ευτυχώς είχε και μία αυλή μεγάλη που μπορούσες να καθίσεις και να απολαύσεις λίγο το τοπίο. Και λέω λίγο διότι μετά από λίγη ώρα έπεσε το σκοτάδι και αφού δεν είχε και φεγγάρι δεν μπορούσαμε να δούμε κάτι πέρα από το ξενοδοχείο. Το δωμάτιό μας δεν μπορώ να πω ότι ήταν και τόσο καλό, αν και ευρύχωρο. Επίσης πήγα να κάνω μπάνιο περίπου στις 11 το βράδυ και δεν είχε ζεστό νερό. Είχε όμως νωρίτερα.
Δεν βγήκαμε έξω από το ξενοδοχείο όλο το βράδυ, αφού αποφασίσαμε να φάμε στην ταράτσα. Δυστυχώς δεν είχε πολλά πράγματα να επιλέξουμε και όλοι φάγαμε κοτόπουλο εκτός από την Ντίνα που έφαγε τηγανιτές πατάτες. Μάλιστα κάποια στιγμή ήρθε μαζί μας και έφαγε και ο Asif. Εμείς για δύο σουβλάκια κοτόπουλο που έφαγα εγώ, τις δύο πατάτες που έφαγε η Ντίνα και ένα μεγάλο μπουκάλι νερό πληρώσαμε 3.000 ρουπίες. Μετά πήγαμε να ξεκουραστούμε στα δωμάτιά μας, αν και νωρίς.
Το ξενοδοχείο μας:
Και εκεί που υπήρχε ησυχία ακούστηκαν απ’ έξω φωνές και τραγούδια. Πήγα να δω τι γίνεται και είδα μία μεγάλη παρέα με νεαρούς, περίπου 30 ετών, να κάθονται να τραγουδάνε και έναν από αυτούς να παίζει ένα όργανο που ονομάζεται Rabab. Με προσκάλεσαν στην παρέα τους οπότε εγώ πήγα και πήρα ένα ποτήρι με ρακή και πήγα και κάθισα μαζί τους. Έμεινα εκεί περίπου 45 λεπτά και μου άρεσε ο τρόπος που τραγουδούσαν και διασκέδαζαν. Κάποια στιγμή άναψαν φωτιά και τραγουδούσαν δίπλα στη φωτιά η οποία βέβαια ήταν στο μπαλκόνι του ξενοδοχείου μας. Με την κουβέντα μου είπαν ότι ήταν μία παρέα μόνο ανδρών από τη Λαχόρη που έκαναν αυτό το ταξίδι. Κάποια στιγμή άρχισαν επίσης να χορεύουν. Δεν έμεινα περισσότερο μαζί τους, αφού πήγα στο δωμάτιο για να ξεκουραστώ περίπου στις 11.
Ευτυχώς στο Πακιστάν σε όλα τα ξενοδοχεία είχαμε internet και μπορούσαμε να έχουμε επαφή με τους δικούς μας ανθρώπους. Στο Καριμαμπάντ, και στο ίδιο ξενοδοχείο βέβαια, μείναμε δύο συνεχόμενες βραδιές. Στην περιοχή της Χούνζα οι θερμοκρασίες ήταν καταπληκτικές. Πιστεύω ότι την ημέρα δεν ξεπερνούσε τους 30 βαθμούς, ενώ το βράδυ ήταν περίπου 20. Γι’ αυτό και το βράδυ δεν χρησιμοποιήσαμε κλιματισμό. Το υψόμετρο στο Καριμαμπάντ ήταν περίπου 2250 μέτρα.
Και ο δρόμος της επιστροφής στο ξενοδοχείο μας στο Karimabad από το Passu:
Περιμένουμε τη συνέχεια!
