travelbreak
Member
- Μηνύματα
- 1.968
- Likes
- 17.262
- Επόμενο Ταξίδι
- ???
- Ταξίδι-Όνειρο
- Υπερσιβηρικός
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Πακιστάν, το ταξίδι ξεκινά. Πρώτη μέρα.
- Στην υπέροχη Λαχόρη. Πρώτη μέρα.
- Παρασκευή. Λαχόρη, Φρούριο Rohtas και ξανά Ισλαμαμπάντ.
- Ινδός ποταμός, φράγματα, βουνά και φαράγγια. Αρχίζει το «άλλο» Πακιστάν.
- Karakorum Highway προς το Γκιλγκίτ.
- Βουνά, παγετώνες, ποτάμια στη Χούνζα. Μέρος 1
- Βουνά, παγετώνες, ποτάμια στη Χούνζα. Μέρος 2
- Παγετώνας Χούπερ.
- Τα κάστρα στο Καριμαμπάντ.
- Στο δρόμο για το Skardu.
- Khaplu
- Shigar.
- Βίντεο
- Επιστροφή στο Τσιλάς.
- Ινδός ποταμός, checkpoints και βουνά.
- Από το Besham στο Swat
- Swat
- Από το φανατικό Swat στο φιλελεύθερο Chitral.
- Στις κοιλάδες των Καλάς. 1.
- Στις κοιλάδες των Καλάς. 2.
- Στο Πεσαβάρ.
- Γνωριμία με το Πεσαβάρ.
- Αρχαιότητες Takht i Bahi και επιστροφή στο Ισλαμαμπάντ.
- Taxila και city tour στο Ισλαμαμπάντ
- Επίλογος
Karakorum Highway προς το Γκιλγκίτ.
Στο ξενοδοχείο του Τσιλάς το πρωινό ήταν πολύ φτωχό. Εγώ έφαγα μία ομελέτα και λίγο ψωμί. Φυσικά ήπια και ένα καφέ. Δεν είχε κάτι άλλο να φας εκτός από κάποια ρεβίθια και διάφορα άλλα είδη ψωμιού. Δεν με πείραξε πάντως και στις 9 χαλαρά ξεκινήσαμε για τη μετακίνησή μας στην πόλη Gilgit. Το Γκιλγκίτ είναι η πρωτεύουσα της περιοχής αυτής του βόρειου Πακιστάν που είναι τμήμα του κασμίρ. Η επαρχία αυτή ονομάζεται Gilgit-Baλtistan. Η απόσταση από το Τσιλάς είναι σχετικά μικρή. Συγκεκριμένα είναι κάπου 120 χιλιόμετρα.
Οι κήποι του ξενοδοχείου μας και η θέα στον Ινδό ποταμό:
Στην αρχή ένα μεγάλο τμήμα του δρόμου ήταν σε πολύ κακή κατάσταση αλλά μετά γινόταν πολύ καλός ο δρόμος. Μιλάμε τώρα για το δρόμο Karakorum Highway. Όπως όμως είπα, αυτός ο δρόμος τώρα ανακατασκευάζεται διότι γίνονται τα φράγματα στον ποταμό Ινδό.
Σε μερικά σημεία είδαμε πετρογλυφικά:
Όπως ανεβαίναμε το ποτάμι μετά το Τσιλάς, φτιάχνεται ο νέος δρόμος προς την αριστερή του πλευρά του ποταμού, δηλαδή προς τα δυτικά. Στο προηγούμενο φράγμα κατασκευάζουν νέο δρόμο πάνω από τον παλιό. Επειδή θα βυθιστεί ο παλιός δρόμος, έχει αφεθεί το κομμάτι που είναι στα ανατολικά στην τύχη του μέχρι να τελειώσει το άλλο κομμάτι για να πηγαίνει από εκεί η κίνηση των οχημάτων. Επομένως όσο εμείς ήμασταν από την ανατολική πλευρά ο δρόμος ήταν πολύ κακός αλλά μόλις πήγαμε από την δυτική μπήκαμε στον ήδη τελειωμένο δρόμο, που ήταν πολύ καλός.
Επειδή δεν βιαζόμασταν να φτάσουμε στον προορισμό μας γρήγορα, κάναμε πάρα πολλές στάσεις που ίσως να εκνεύρισαν τον οδηγό και τον ξεναγό μας. Κάθε τόσο τους λέγαμε να σταματήσουν για να βγάλουμε φωτογραφίες. Και ενώ η διαδρομή ήταν περίπου 2 ώρες εμείς κάναμε σχεδόν 7. Μόνο μία στάση κάναμε για τον οδηγό να καθίσει σαν άνθρωπος να φάει μισή ωρίτσα. Όλες οι άλλες έγιναν για να τραβήξουμε φωτογραφίες. Η διαδρομή ήταν πολύ καλή και πιο πολύ εμείς τραβούσαμε φωτογραφίες τα βουνά από τη μία και από την άλλη πλευρά και το ποτάμι. Σε κάποια σημεία άρχισε να φαίνεται επιτέλους και λίγη πρασινάδα. Ήταν κάποια μέρη τα οποία είχαν μερικά στρέμματα επίπεδου εδάφους ή ελαφρώς κεκλιμένου, οπότε οι άνθρωποι μπορούσαν να φυτέψουν κάποια λαχανικά ή και δέντρα. Μάλιστα όταν αυτά τα κοιτάζαμε από μακριά ήταν πολύ όμορφα, που είχαν την αντίθεση με το κίτρινο χρώμα των βουνών. Υπενθυμίζω ότι από την ανατολική πλευρά βλέπαμε τα βουνά τον Ιμαλαΐων και από την δυτική βλέπαμε τα βουνά του Ινδοκαύκασου, Hindukush.
Μας άρεσαν ιδιαίτερα τα σημεία του ποταμού με γέφυρες:
Προς το μεσημέρι κάναμε μία στάση σε ένα σημείο όπου ο Ινδός ποταμός κατέβαινε από τα ανατολικά αλλά εμείς θα συνεχίζαμε ευθεία ακολουθώντας την όχθη του ποταμού με το όνομα της πόλης που πηγαίναμε, δηλαδή Γκιλγκίτ. Σε αυτή τη στάση λοιπόν ήτανε η ένωση δύο ποταμών. Του Ινδού και του Γκιλγκίτ. Όμως ταυτόχρονα σε αυτή τη στάση στα ανατολικά είχαμε τα Ιμαλάια και στα δυτικά είχαμε τον Ινδοκαύκασο. Μπροστά μας όμως δηλαδή βόρεια ξεκινούσαν τα βουνά του Καρακορούμ. Για το Πακιστάν αυτό είναι ένα πολύ σημαντικό σημείο και πολύς κόσμος σταματούσε για να τραβήξει φωτογραφίες στην περιοχή αλλά και σε ένα μνημείο που είναι στημένο για αυτόν ακριβώς το λόγο.
Με τόσες στάσεις που κάναμε έχω πολλές φωτογραφίες.
Αυτός είναι ο τρομερός ξεναγός μας ο Ασίφ:
Το λεωφορείο κάνει στάση και οι επιβάτες τρώνε το φαγητό τους:
Λίγο πριν τις 4:00 φτάσαμε στο ξενοδοχείο μας το οποίο ονομάζεται Ramada. Είναι πάρα πολύ καλό και σαν ξενοδοχείο αλλά και το δωμάτιο που πήραμε είναι τεράστιο και πολύ άνετο. Όμως βρίσκεται λίγο έξω από την πόλη και συγκεκριμένα 5-6 km μακριά από το κέντρο. Γι’ αυτό είπαμε στον Asif τον ξεναγό μας να μας περιμένει λίγο για να μας πάει με το αυτοκίνητο στο κέντρο της πόλης. Έτσι λοιπόν περίπου στις 4:30 βρεθήκαμε σε μία περιοχή όλο μαγαζιά. Εκεί κάναμε βόλτες ουσιαστικά παίρνοντας το δρόμο της επιστροφής προς το ξενοδοχείο. Όμως δεν είχαμε σκοπό να φτάσουμε σε αυτό με τα πόδια γιατί η απόσταση τελικά ήταν πάνω από 7 km. Προχωρούσαμε όμως στις αγορές και φτάσαμε και μέχρι το ποτάμι που υπήρχε μία κρεμαστή γέφυρα που ήταν μόνο για πεζούς. Η αλήθεια είναι ότι στη διαδρομή είχαμε δει αρκετές κρεμαστές γέφυρες αλλά μόνο σήμερα βρεθήκαμε σε μία πολύ κοντά και διαπιστώσαμε ότι ενώ είναι πολύ στενή χωρούν να περάσουν και αυτοκίνητα. Μάλιστα όσο ήμασταν εμείς πέρασαν μερικά ΙΧ. Δεν ξέρω αν χωρούν να περάσουν και φορτηγά.
Στη βόλτα που κάναμε ευχαριστηθήκαμε να τραβάμε φωτογραφίες, κυρίως ανθρώπους. Μερικές φορές βέβαια γίνονται φορτικοί, αφού μας ζητούσαν να τους τραβάμε φωτογραφία και μετά να τραβήξουν μαζί σου και εκείνοι. Άλλοι οικογενειάρχες πάλι μας ζητούν να τραβήξουμε όλοι μαζί φωτογραφίες. Και εμείς συνήθως χατίρι δεν χαλούσαμε. Προχωρήσαμε δυο-τρία χιλιόμετρα πολύ αργά και η ώρα είχε περάσει. Σκεφτήκαμε να βρούμε κάποιο μαγαζί για να φάμε αφού η ώρα ήταν σχεδόν 7, αλλά δυστυχώς δεν βρήκαμε κάτι να μας αρέσει. Η αλήθεια είναι ότι δεν είδαμε και πολλά. Έχοντας κουραστεί αρκετά αποφασίσαμε να πάρουμε ένα ταξί για να πάμε στο ξενοδοχείο. Σε τούτη την περιοχή δεν υπάρχουν αυτά τα τρίκυκλα που μεταφέρουν τον κόσμο, αλλά υπάρχουν μόνο κανονικά ταξί και υπάρχουν και μηχανάκια ταξί. Με τρία ευρώ που πληρώσαμε φτάσαμε στο ξενοδοχείο.
Ήταν η ώρα που φαίνονταν πολύ όμορφα οι κορυφές κάποιον βουνών που σίγουρα είναι πάνω από 5 km ύψος και τις τραβήξαμε μαζί με τα χιόνια, αλλά νομίζω και κάποιους παγετώνες που είχαν. Αφού κάναμε μπάνιο πήγαμε στις 8 για φαγητό στο εστιατόριο του ξενοδοχείου. Δεν ήταν και τόσο φθηνά τα φαγητά του, αφού μία μικρή πίτσα έκανε 7€ και ένα κοτόπουλο που πήρα εγώ έκανε γύρω στα 5 ευρώ. Φυσικά δεν είναι ακριβά για μας, αλλά αν αυτά τα τρώγαμε έξω μπορεί να πληρώνουμε και τα μισά μονάχα χρήματα. Σήμερα αγοράσαμε και μερικά φρούτα για να φάμε, και τα βερίκοκα ήταν πολύ νόστιμα. Αγοράσαμε και μερικά μήλα. Φρούτα όμως μας προσφέρει και το ξενοδοχείο στο δωμάτιο.
Αυτή ήταν η σημερινή μας ημέρα που αν και φαίνεται ξεκούραστη δεν ήταν και τόσο. Αρκεί να πω ότι το κινητό μου έγραψε 18.000 βήματα αλλά νιώθουμε την κούραση και μόνο εξαιτίας της έντασης του ταξιδιού.
Η θέα από το ξενοδοχείο μας:
Ένα καλό που έχει το αυτοκίνητο στο οποίο βρισκόμαστε είναι ότι ο ξεναγός έχει δύο τρεις κάρτες sim με τις οποίες κάνει συνέχεια hotspot ώστε πάντα να έχουμε internet στο αυτοκίνητο. Αρκεί να έχει κάποιο σήμα τηλεφώνου. Και φυσικά πάνω στα βουνά δεν έχουμε συνέχεια. Ή πολλές φορές που έχουμε δεν είναι και τόσο καλό. Όμως γενικά είμαστε ικανοποιημένοι από αυτό το γεγονός και έτσι το ότι δεν έχω αγοράσει κάρτα sim δεν με έχει προβληματίσει.
Εδώ και το σχετικό βίντεο:
Στο ξενοδοχείο του Τσιλάς το πρωινό ήταν πολύ φτωχό. Εγώ έφαγα μία ομελέτα και λίγο ψωμί. Φυσικά ήπια και ένα καφέ. Δεν είχε κάτι άλλο να φας εκτός από κάποια ρεβίθια και διάφορα άλλα είδη ψωμιού. Δεν με πείραξε πάντως και στις 9 χαλαρά ξεκινήσαμε για τη μετακίνησή μας στην πόλη Gilgit. Το Γκιλγκίτ είναι η πρωτεύουσα της περιοχής αυτής του βόρειου Πακιστάν που είναι τμήμα του κασμίρ. Η επαρχία αυτή ονομάζεται Gilgit-Baλtistan. Η απόσταση από το Τσιλάς είναι σχετικά μικρή. Συγκεκριμένα είναι κάπου 120 χιλιόμετρα.
Οι κήποι του ξενοδοχείου μας και η θέα στον Ινδό ποταμό:
Στην αρχή ένα μεγάλο τμήμα του δρόμου ήταν σε πολύ κακή κατάσταση αλλά μετά γινόταν πολύ καλός ο δρόμος. Μιλάμε τώρα για το δρόμο Karakorum Highway. Όπως όμως είπα, αυτός ο δρόμος τώρα ανακατασκευάζεται διότι γίνονται τα φράγματα στον ποταμό Ινδό.
Σε μερικά σημεία είδαμε πετρογλυφικά:
Όπως ανεβαίναμε το ποτάμι μετά το Τσιλάς, φτιάχνεται ο νέος δρόμος προς την αριστερή του πλευρά του ποταμού, δηλαδή προς τα δυτικά. Στο προηγούμενο φράγμα κατασκευάζουν νέο δρόμο πάνω από τον παλιό. Επειδή θα βυθιστεί ο παλιός δρόμος, έχει αφεθεί το κομμάτι που είναι στα ανατολικά στην τύχη του μέχρι να τελειώσει το άλλο κομμάτι για να πηγαίνει από εκεί η κίνηση των οχημάτων. Επομένως όσο εμείς ήμασταν από την ανατολική πλευρά ο δρόμος ήταν πολύ κακός αλλά μόλις πήγαμε από την δυτική μπήκαμε στον ήδη τελειωμένο δρόμο, που ήταν πολύ καλός.
Επειδή δεν βιαζόμασταν να φτάσουμε στον προορισμό μας γρήγορα, κάναμε πάρα πολλές στάσεις που ίσως να εκνεύρισαν τον οδηγό και τον ξεναγό μας. Κάθε τόσο τους λέγαμε να σταματήσουν για να βγάλουμε φωτογραφίες. Και ενώ η διαδρομή ήταν περίπου 2 ώρες εμείς κάναμε σχεδόν 7. Μόνο μία στάση κάναμε για τον οδηγό να καθίσει σαν άνθρωπος να φάει μισή ωρίτσα. Όλες οι άλλες έγιναν για να τραβήξουμε φωτογραφίες. Η διαδρομή ήταν πολύ καλή και πιο πολύ εμείς τραβούσαμε φωτογραφίες τα βουνά από τη μία και από την άλλη πλευρά και το ποτάμι. Σε κάποια σημεία άρχισε να φαίνεται επιτέλους και λίγη πρασινάδα. Ήταν κάποια μέρη τα οποία είχαν μερικά στρέμματα επίπεδου εδάφους ή ελαφρώς κεκλιμένου, οπότε οι άνθρωποι μπορούσαν να φυτέψουν κάποια λαχανικά ή και δέντρα. Μάλιστα όταν αυτά τα κοιτάζαμε από μακριά ήταν πολύ όμορφα, που είχαν την αντίθεση με το κίτρινο χρώμα των βουνών. Υπενθυμίζω ότι από την ανατολική πλευρά βλέπαμε τα βουνά τον Ιμαλαΐων και από την δυτική βλέπαμε τα βουνά του Ινδοκαύκασου, Hindukush.
Μας άρεσαν ιδιαίτερα τα σημεία του ποταμού με γέφυρες:
Προς το μεσημέρι κάναμε μία στάση σε ένα σημείο όπου ο Ινδός ποταμός κατέβαινε από τα ανατολικά αλλά εμείς θα συνεχίζαμε ευθεία ακολουθώντας την όχθη του ποταμού με το όνομα της πόλης που πηγαίναμε, δηλαδή Γκιλγκίτ. Σε αυτή τη στάση λοιπόν ήτανε η ένωση δύο ποταμών. Του Ινδού και του Γκιλγκίτ. Όμως ταυτόχρονα σε αυτή τη στάση στα ανατολικά είχαμε τα Ιμαλάια και στα δυτικά είχαμε τον Ινδοκαύκασο. Μπροστά μας όμως δηλαδή βόρεια ξεκινούσαν τα βουνά του Καρακορούμ. Για το Πακιστάν αυτό είναι ένα πολύ σημαντικό σημείο και πολύς κόσμος σταματούσε για να τραβήξει φωτογραφίες στην περιοχή αλλά και σε ένα μνημείο που είναι στημένο για αυτόν ακριβώς το λόγο.
Με τόσες στάσεις που κάναμε έχω πολλές φωτογραφίες.
Αυτός είναι ο τρομερός ξεναγός μας ο Ασίφ:
Το λεωφορείο κάνει στάση και οι επιβάτες τρώνε το φαγητό τους:
Λίγο πριν τις 4:00 φτάσαμε στο ξενοδοχείο μας το οποίο ονομάζεται Ramada. Είναι πάρα πολύ καλό και σαν ξενοδοχείο αλλά και το δωμάτιο που πήραμε είναι τεράστιο και πολύ άνετο. Όμως βρίσκεται λίγο έξω από την πόλη και συγκεκριμένα 5-6 km μακριά από το κέντρο. Γι’ αυτό είπαμε στον Asif τον ξεναγό μας να μας περιμένει λίγο για να μας πάει με το αυτοκίνητο στο κέντρο της πόλης. Έτσι λοιπόν περίπου στις 4:30 βρεθήκαμε σε μία περιοχή όλο μαγαζιά. Εκεί κάναμε βόλτες ουσιαστικά παίρνοντας το δρόμο της επιστροφής προς το ξενοδοχείο. Όμως δεν είχαμε σκοπό να φτάσουμε σε αυτό με τα πόδια γιατί η απόσταση τελικά ήταν πάνω από 7 km. Προχωρούσαμε όμως στις αγορές και φτάσαμε και μέχρι το ποτάμι που υπήρχε μία κρεμαστή γέφυρα που ήταν μόνο για πεζούς. Η αλήθεια είναι ότι στη διαδρομή είχαμε δει αρκετές κρεμαστές γέφυρες αλλά μόνο σήμερα βρεθήκαμε σε μία πολύ κοντά και διαπιστώσαμε ότι ενώ είναι πολύ στενή χωρούν να περάσουν και αυτοκίνητα. Μάλιστα όσο ήμασταν εμείς πέρασαν μερικά ΙΧ. Δεν ξέρω αν χωρούν να περάσουν και φορτηγά.
Στη βόλτα που κάναμε ευχαριστηθήκαμε να τραβάμε φωτογραφίες, κυρίως ανθρώπους. Μερικές φορές βέβαια γίνονται φορτικοί, αφού μας ζητούσαν να τους τραβάμε φωτογραφία και μετά να τραβήξουν μαζί σου και εκείνοι. Άλλοι οικογενειάρχες πάλι μας ζητούν να τραβήξουμε όλοι μαζί φωτογραφίες. Και εμείς συνήθως χατίρι δεν χαλούσαμε. Προχωρήσαμε δυο-τρία χιλιόμετρα πολύ αργά και η ώρα είχε περάσει. Σκεφτήκαμε να βρούμε κάποιο μαγαζί για να φάμε αφού η ώρα ήταν σχεδόν 7, αλλά δυστυχώς δεν βρήκαμε κάτι να μας αρέσει. Η αλήθεια είναι ότι δεν είδαμε και πολλά. Έχοντας κουραστεί αρκετά αποφασίσαμε να πάρουμε ένα ταξί για να πάμε στο ξενοδοχείο. Σε τούτη την περιοχή δεν υπάρχουν αυτά τα τρίκυκλα που μεταφέρουν τον κόσμο, αλλά υπάρχουν μόνο κανονικά ταξί και υπάρχουν και μηχανάκια ταξί. Με τρία ευρώ που πληρώσαμε φτάσαμε στο ξενοδοχείο.
Ήταν η ώρα που φαίνονταν πολύ όμορφα οι κορυφές κάποιον βουνών που σίγουρα είναι πάνω από 5 km ύψος και τις τραβήξαμε μαζί με τα χιόνια, αλλά νομίζω και κάποιους παγετώνες που είχαν. Αφού κάναμε μπάνιο πήγαμε στις 8 για φαγητό στο εστιατόριο του ξενοδοχείου. Δεν ήταν και τόσο φθηνά τα φαγητά του, αφού μία μικρή πίτσα έκανε 7€ και ένα κοτόπουλο που πήρα εγώ έκανε γύρω στα 5 ευρώ. Φυσικά δεν είναι ακριβά για μας, αλλά αν αυτά τα τρώγαμε έξω μπορεί να πληρώνουμε και τα μισά μονάχα χρήματα. Σήμερα αγοράσαμε και μερικά φρούτα για να φάμε, και τα βερίκοκα ήταν πολύ νόστιμα. Αγοράσαμε και μερικά μήλα. Φρούτα όμως μας προσφέρει και το ξενοδοχείο στο δωμάτιο.
Αυτή ήταν η σημερινή μας ημέρα που αν και φαίνεται ξεκούραστη δεν ήταν και τόσο. Αρκεί να πω ότι το κινητό μου έγραψε 18.000 βήματα αλλά νιώθουμε την κούραση και μόνο εξαιτίας της έντασης του ταξιδιού.
Η θέα από το ξενοδοχείο μας:
Ένα καλό που έχει το αυτοκίνητο στο οποίο βρισκόμαστε είναι ότι ο ξεναγός έχει δύο τρεις κάρτες sim με τις οποίες κάνει συνέχεια hotspot ώστε πάντα να έχουμε internet στο αυτοκίνητο. Αρκεί να έχει κάποιο σήμα τηλεφώνου. Και φυσικά πάνω στα βουνά δεν έχουμε συνέχεια. Ή πολλές φορές που έχουμε δεν είναι και τόσο καλό. Όμως γενικά είμαστε ικανοποιημένοι από αυτό το γεγονός και έτσι το ότι δεν έχω αγοράσει κάρτα sim δεν με έχει προβληματίσει.
Εδώ και το σχετικό βίντεο:
Περιμένουμε τη συνέχεια!
