Πακιστάν ΠΑΚΙΣΤΑΝ. Στα χνάρια του Μ. Αλέξανδρου

[travelbreak]

Χρωστώ μερικά βίντεο. Όσοι δεν τα βλέπουν στο κανάλι μου ας τα δουν εδώ:

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 12
• 13
• 14
• 15
• 16
• …

  Go to chapter

  Go
• 26

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 14 of 26

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[varioAthens]

Προσπαθώ, ύστερα από μήνες και πλέον, να θυμηθώ πως ξεκίνησε η ιδέα του Πακιστάν. Δεν το μπορώ.

Δεν χρειαζεται να προσπαθησω καθολου.... ηταν το 2009 οταν διαβασα εδω στο φορουμ μια ιστορια για Πακισταν απο παλιοτερο μερος και απο τοτε μου εχει καρφωθει στο μυαλο...
Ανυπομονω για την συνεχεια!!!!

 

[travelbreak]

Δεν χρειαζεται να προσπαθησω καθολου.... ηταν το 2009 οταν διαβασα εδω στο φορουμ μια ιστορια για Πακισταν απο παλιοτερο μερος και απο τοτε μου εχει καρφωθει στο μυαλο...
Ανυπομονω για την συνεχεια!!!!

Κι εγώ είχα διαβάσει την ιστορία του @dbalats , και λέω: άστο δε θα πάω ποτέ!
Μετά όμως ευτυχώς το ξέχασα.
Μέσα από την ιστορία μου θα καταλάβεις ότι τελικά δεν ήταν και τόσο δύσκολο να γίνει το ταξίδι.

 

[varioAthens]

Κι εγώ είχα διαβάσει την ιστορία του @dbalats , και λέω: άστο δε θα πάω ποτέ!
Μετά όμως ευτυχώς το ξέχασα.
Μέσα από την ιστορία μου θα καταλάβεις ότι τελικά δεν ήταν και τόσο δύσκολο να γίνει το ταξίδι.

Του traveladdict ειχα διαβασει πρωτα και ειχε και πολλη περιπετεια...
Μην καθυστερεις λεμε!!!

 

[evaT]

@travelbreak ταξιδιωτικά είσαι...on fire Περιμένουμε τη συνέχεια!

 

[travelbreak]

@travelbreak ταξιδιωτικά είσαι...on fire Περιμένουμε τη συνέχεια!

Τα τελευταία χρόνια (έχω πάρει και τη σύνταξή μου βέβαια) κάνουμε κάποια μακρινά που μας λείπουν. Αλλά να ξέρεις ότι η Ντίνα είναι αυτή που με παροτρύνει.

 

[evaT]

Τα τελευταία χρόνια (έχω πάρει και τη σύνταξή μου βέβαια) κάνουμε κάποια μακρινά που μας λείπουν. Αλλά να ξέρεις ότι η Ντίνα είναι αυτή που με παροτρύνει.

σας θαυμάζω και πολύ θέλω να σας μοιάσω όταν φτάσει η ώρα !

 

[travelbreak]

Πακιστάν, το ταξίδι ξεκινά. Πρώτη μέρα.

Αν έλεγα σε κάποιους από τους φίλους μου ότι θα πάω στο Πακιστάν ταξίδι μόνος μου, χωρίς πρακτορείο από την Ελλάδα, θα μου έλεγαν ότι αυτό το θεωρούν πολύ επικίνδυνο. Κι όμως το τολμήσαμε και το κάναμε. Για να λέμε την αλήθεια δε θα είχαν και τόσο άδικο, αν και εμείς δεν καταλάβαμε και τόσο τους κινδύνους εκεί. Όμως υπήρχαν και τους ανακαλύπτεις ψάχνοντας στις ειδήσεις για τη χώρα. Γίνονται επεισόδια πολύ συχνά με θύματα αθώους αστυνομικούς, στρατιωτικούς και πολίτες. Δε θα το αναλύσω περισσότερο. Πριν φύγουμε είχαμε άγνοια του κινδύνου. Δεν είχαμε ψάξει στα ξένα πρακτορεία. Μόνο ό,τι ακούγαμε στις ελληνικές ειδήσεις.

Το ταξίδι ξεκίνησε την Τρίτη το μεσημέρι στις 29 Ιουλίου. Η πτήση μας ήταν στις τρεις και τέταρτο το μεσημέρι. Όλα πήγαν καλά μέχρι που μας ανακοίνωσαν ότι θα έχει το αεροπλάνο κάποια καθυστέρηση. Πηγαίναμε με την αεροπορική εταιρεία Saudi Arabia στην Jeda. Τελικά η πτήση αντί για τις τρεις και τέταρτο έφυγε περίπου στις 5. Ευτυχώς όμως είχαμε μεγάλη αναμονή στην Τζέντα, οπότε δεν είχαμε πρόβλημα. Ίσως και καλύτερα, γιατί μοιράσαμε τις αναμονές στα αεροδρόμια της Αθήνας και της Σαουδικής Αραβίας. Εκεί φτάσαμε περίπου στις 9:00 το βράδυ και η πτήση μας ήταν κάπου στις 2:00 τα ξημερώματα.

Χαζολογήσαμε λίγο στο αεροδρόμιο, αλλά δυστυχώς δεν είχε και πολύ ενδιαφέρον. Όμως τουλάχιστον εγώ που νύσταζα λίγο, κοιμήθηκα καθιστός για αρκετά λεπτά και η ώρα για μένα πέρασε σχετικά γρήγορα. Η πτήση για το Ισλαμαμπάντ διήρκησε περίπου 5 ώρες και, στην περισσότερη από αυτήν, εγώ κοιμόμουν. Έτσι στις 9:00 το πρωί έφτασα σχετικά ξεκούραστος. Όλες οι διαδικασίες και στην Σαουδική Αραβία και στο Πακιστάν για να περάσουμε τα τυπικά ήταν γρήγορες. Όμως είχαμε τεράστια αναμονή για να πάρουμε τις βαλίτσες μας. Συγκεκριμένα περιμέναμε λίγο πάνω από μία ώρα για να έρθουν όλες. Έτσι κάπου στις 10:30 βγήκαμε από το αεροδρόμιο όπου μας περίμενε ο οδηγός ενός μεγάλου βαν (Toyota Hiace) και ο Asif που θα ήταν ο ξεναγός μας.

Ο Ασίφ ήταν ένας χοντρούλης στα 40 προς 50, ο οποίος ήταν πολύ ευγενικός. Το επίσημο όνομα που έχει ως ξεναγός είναι Asif OMG Tour Guide. Καταρχήν μας περίμενε με μία ανθοδέσμη την οποία μας παρέδωσε. Μετά μας πήγε δίπλα σε ένα καφέ και μας κέρασε ένα ποτό τον καθένα. Μετά και από αυτό μας μετέφερε τα πράγματα σε ένα σημείο όπου πέρασε το Hiace για να τα βάλουμε και να μπούμε και εμείς και να ξεκινήσουμε το ταξίδι μας. Το βαν ήταν τουλάχιστο 10 θέσεων και χωρούσε άνετα και τα πράγματά μας. Μπροστά έχει θέση για τον οδηγό και τον ξεναγό μας, ενώ πίσω έχει στην πρώτη σειρά 2 θέσεις και μετά άλλες δύο σειρές από τρεις θέσεις σε κάθε μία. Έχει πιο πίσω και άλλη σειρά θέσεων, αλλά ήταν σηκωμένες για να χωράνε τα πράγματα. Ήταν αρκετά καινούργιο.

Ο Ασίφ μας ρώτησε εάν θέλουμε να πάμε στο ξενοδοχείο και να ξεκουραστούμε. Εμείς όμως του είπαμε ότι δεν θέλουμε να πάμε γιατί έχουμε πει στον Shahid ότι θα μας πάει μία βόλτα πριν μας πάει στο ξενοδοχείο. Γι’ αυτό του είπαμε και μας πήγε στον σταθμό Murree Hills Station. Είναι μια περιοχή που οι Άγγλοι έχτισαν, τον 19ο αιώνα, ένα μέρος για να έχουν δροσιά λόγω του υψομέτρου του. Είχε ένα σανατόριο για τα στρατεύματά τους και σιγά σιγά έχτισαν ολόκληρη πόλη με σπίτια, εκκλησία κλπ. Ανεβήκαμε σε υψόμετρο πάνω από 2 km από δρόμους που ήταν γεμάτοι στροφές, αφού ανέβαιναν μέσα από πολλούς λόφους που ήταν καταπράσινοι. Σε πολλά σημεία βλέπαμε και σπίτια αλλά και μαγαζιά που ο κόσμος καθόταν για να φάει ή να πιει. Στο τέλος πήγαμε στον σταθμό όπου κάναμε βόλτα για πάνω από μία ώρα σε έναν πεζόδρομο που ήταν γεμάτος μαγαζιά και κόσμο. Είχαμε πια φτάσει στο κανονικό Πακιστάν με τα πολύχρωμα μαγαζιά και τον κόσμο που ήθελε να βγαίνει φωτογραφίες μαζί μας. Εμείς βέβαια δεν τους χαλούσαμε χατίρι. Η διαδρομή ήταν πολύ όμορφη και το σημείο στο οποίο πήγαμε επίσης, αλλά δεν ήτανε κάτι που θα μπορούσε να τρελάνει έναν ταξιδιώτη.

Αυτό που εντυπωσιάζει είναι ότι οι οικογένειες ανεβαίνουν εκεί έχοντας μαζί τους ένα σωρό παιδιά. Αυτό το διαπιστώσαμε και στα αεροπλάνο ερχόμενοι από την Σαουδική Αραβία στο Ισλαμαμπάντ, όπου οι περισσότεροι ταξιδιώτες είχαν μαζί τους και μερικά παιδιά. Εκείνα βέβαια έκαναν αρκετή φασαρία στο αεροπλάνο και φεύγοντας το άφησαν σαν να ήταν ένα βομβαρδισμένο τοπίο. Εμείς λοιπόν περάσαμε την ώρα μας εκεί πάνω στις λόφους κάνοντας μια βόλτα.

Υπήρχε και εκκλησία από την εποχή των Άγγλων:

Επιστρέψαμε από κάποιους άλλους δρόμους που όμως είχαν την ίδια θέα. Δηλαδή βλέπαμε καταπράσινο τοπίο, μαγαζιά, σπίτια και ανθρώπους να κυκλοφορούν. Η οδήγηση σε αυτούς τους δρόμους θυμίζει πολύ την οδήγηση στην Ινδία, στο Βιετνάμ ή στην Σρι Λάνκα. Όλα καλά όμως αφού άμα τα συνηθίσεις σου φαίνονται φυσιολογικά. Όχι βέβαια ότι θα τολμούσα να οδηγήσω εγώ σε αυτούς τους δρόμους, που μάλιστα οδηγούν και στην αριστερή πλευρά.

Επειδή είχαμε ρωτήσει αν είναι εύκολο να βρούμε μπύρες ή κρασί, ο ξεναγός μάς πήγε στο πίσω μέρος ενός ξενοδοχείου όπου τον ήξεραν και μπορούσαμε να πάρουμε αρκετές μπύρες ή κρασί. Όμως η τιμή δεν ήταν καθόλου χαμηλή και έτσι πήραμε μονάχα τρεις μπύρες του μισού λίτρου προς 4€ την κάθε μία. Αν ήταν φθηνότερες φυσικά θα παίρναμε περισσότερες. Τώρα δεν νομίζω ότι θα βρούμε άλλες μπύρες στο ταξίδι μας και ευτυχώς έχουμε μαζί μας 1,5 λίτρο με τσικουδιά.

Στις 4 πια φτάσαμε στο ξενοδοχείο που ονομαζόταν Hillview Islamabad και ήταν αρκετά καλό, αν και νομίζω ότι είχε μόνο 3 αστέρια. Το δωμάτιο ήταν τεράστιο, αρκετά καθαρό και περιποιημένο. Ο ξεναγός με τον οδηγό έφυγαν και δώσαμε ραντεβού για την επόμενη μέρα το πρωί στις 6:30 για να φύγουμε να πάμε στη Λαχόρη. Αποδείχτηκε ότι ήμασταν και πολύ τυχεροί αφού όλο το βράδυ και την άλλη μέρα το πρωί έβρεχε στη Λαχόρη, τόσο που πνίγηκαν και μερικοί άνθρωποι.

Σχεδόν αμέσως μετά που έφυγε ο ξεναγός με τον οδηγό, εγώ με τον Γιάννη ψάξαμε για να βρούμε στη γειτονιά του ξενοδοχείου συνάλλαγμα. Πράγματι στη γειτονιά μας έχει πολλά μαγαζιά που πουλάνε διάφορα πράγματα και πολλές τράπεζες. Αρχικά δοκιμάσαμε στα atm των τραπεζών, αλλά αυτά δεν μας έδιναν χρήματα. Μετά μπήκαμε σε δύο τράπεζες στις οποίες οι υπάλληλοι μας είπαν ότι δεν δίνουν συνάλλαγμα. Μάλιστα μας ενημέρωσαν ότι θα πρέπει να πάμε να βρούμε μαγαζιά για συνάλλαγμα στην περιοχή που ονομάζεται Βlue Αrea και βρίσκεται 2 χιλιόμετρα από το ξενοδοχείο μας. Η ζέστη όμως ήταν τρομερή και δεν είχαμε καμία διάθεση να περπατήσουμε τόση απόσταση. Πάνω στο βουνό που είχαμε πάει το μεσημέρι η κατάσταση ήταν καλύτερη, δηλαδή η θερμοκρασία ήταν γύρω στους 26 με 28 βαθμούς Κελσίου. Γυρίσαμε λοιπόν χωρίς κανένα αποτέλεσμα στο ξενοδοχείο και αναγκαστήκαμε να κάνουμε συνάλλαγμα στη ρεσεψιόν όπου μας άλλαξαν το κάθε ευρώ με 290 ρουπίες. Ήταν σχετικά λίγες αλλά δεν πειράζει. Χάσαμε 10 ρουπίες στο κάθε ευρώ.

Μετά ο Γιάννης πήγε να ξεκουραστεί στο δωμάτιό του και εγώ με την Ντίνα βγήκαμε να περπατήσουμε στους δρόμους. Βέβαια όταν η θερμοκρασία είναι 35 βαθμούς και η υγρασία 90%, αυτό δεν είναι και τόσο καλή ιδέα. Όμως το να κλειστούμε και μέσα στο δωμάτιο όλο το απόγευμα, είναι ακόμα χειρότερη ιδέα. Περπατούσαμε περίπου δύο ώρες στην πόλη χωρίς να δούμε κάτι που να έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Η πόλη όντως θα μπορούσε να είναι όμορφη αλλά μάλλον γενικά ο κόσμος δεν προτιμά να μένει σε αυτήν. Είδαμε σχετικά λίγες κατοικίες. Έχει πολύ πράσινο, αλλά έτσι είναι και όλη η γύρω περιοχή, όπως είδαμε και με το αυτοκίνητο στις μετακινήσεις της ημέρας. Όμως από τη μία δεν είναι και τόσο καθαρά στους δρόμους και από την άλλη τα πάρκα δεν προσφέρονται και τόσο για βόλτα. Κυκλοφορούν αρκετά αυτοκίνητα και λίγες μοτοσυκλέτες.

Σε πολλά σημεία βλέπεις αστυνομικούς να κυκλοφορούν ή να είναι σταματημένοι έξω από κάποια κτίρια. Έτσι μπορώ να πω ότι νιώθει κάποιος τελείως ασφαλής σε τούτη την πόλη. Περίπου στις 7 γυρίσαμε στο δωμάτιο και εγώ ήμουν τελείως μούσκεμα από τον ιδρώτα. Άλλαξα στα γρήγορα γιατί είχαμε ραντεβού με τους φίλους μας να πάμε για φαγητό. Η περιοχή έχει πολλά μαγαζιά αλλά μάλλον διαλέξαμε εκείνα τα οποία δεν ήταν και τόσο καλά. Καταλήξαμε σε ένα το οποίο είχε μοσχαρίσιο κεμπάπ και κοτόπουλο και όλα αυτά τα έφτιαχνε στα κάρβουνα. Πληρώσαμε όλοι μαζί 8€, έχοντας φάει πέντε κεμπάπ μία μερίδα κοτόπουλο κι άλλο ένα σουβλάκι κοτόπουλο, ένα μεγάλο μπουκάλι νερό και δύο αναψυκτικά. Από τιμή δηλαδή ήταν πολύ καλά.

Επιστρέψαμε στο δωμάτιο περίπου στις 9:00 για να κάνουμε τα μπάνια μας και να ξεκουραστούμε νωρίς, αφού την επόμενη μέρα είχαμε πολύ πρωινό ξύπνημα. Έχουμε πρωινό στις 6:00 και 6:30 έχουμε αναχώρηση. Το κακό είναι ότι δεν είχαμε κάνει αρκετό συνάλλαγμα γιατί περιμέναμε να βρούμε καλύτερη ισοτιμία κάπου αλλού και δεν βρήκαμε ντόπια κάρτα sim. Το καλό όμως είναι ότι μέσα στο αυτοκίνητο που μας μετέφερε με κάποιο τρόπο έκανε ο Ασίφ hotspot και είχαμε internet. Όμως το internet είχε πολύ συχνές διακοπές και το ίδιο συνέβαινε συχνά και στα δωμάτια των ξενοδοχείων.

 

[mariath]

Δεν μας αφήνεις να πάρουμε ανάσα από τη μια ιστορία στην άλλη! Να είστε καλά και να συνεχίσετε να ταξιδεύετε μ' αυτούς τους ρυθμούς.

Τα τελευταία χρόνια (έχω πάρει και τη σύνταξή μου βέβαια) κάνουμε κάποια μακρινά που μας λείπουν. Αλλά να ξέρεις ότι η Ντίνα είναι αυτή που με παροτρύνει.

Θέλω σύνταξη τώρα!

 

[travelbreak]

Θέλω σύνταξη τώρα!

Σου εύχομαι να πάρεις σύντομα σύνταξη και να είσαι καλά να την χαρείς.

 

[mariath]

Σου εύχομαι να πάρεις σύντομα σύνταξη και να είσαι καλά να την χαρείς.

Αργεί ακόμα αλλά δεν βαριέσαι, καλά να είμαστε!

 

[travelbreak]

Αργεί ακόμα αλλά δεν βαριέσαι, καλά να είμαστε!

Μια χαρά. Άρα είσαι νέα. Έχεις χρόνο.