travelbreak
Member
- Μηνύματα
- 1.968
- Likes
- 17.262
- Επόμενο Ταξίδι
- ???
- Ταξίδι-Όνειρο
- Υπερσιβηρικός
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Πακιστάν, το ταξίδι ξεκινά. Πρώτη μέρα.
- Στην υπέροχη Λαχόρη. Πρώτη μέρα.
- Παρασκευή. Λαχόρη, Φρούριο Rohtas και ξανά Ισλαμαμπάντ.
- Ινδός ποταμός, φράγματα, βουνά και φαράγγια. Αρχίζει το «άλλο» Πακιστάν.
- Karakorum Highway προς το Γκιλγκίτ.
- Βουνά, παγετώνες, ποτάμια στη Χούνζα. Μέρος 1
- Βουνά, παγετώνες, ποτάμια στη Χούνζα. Μέρος 2
- Παγετώνας Χούπερ.
- Τα κάστρα στο Καριμαμπάντ.
- Στο δρόμο για το Skardu.
- Khaplu
- Shigar.
- Βίντεο
- Επιστροφή στο Τσιλάς.
- Ινδός ποταμός, checkpoints και βουνά.
- Από το Besham στο Swat
- Swat
- Από το φανατικό Swat στο φιλελεύθερο Chitral.
- Στις κοιλάδες των Καλάς. 1.
- Στις κοιλάδες των Καλάς. 2.
- Στο Πεσαβάρ.
- Γνωριμία με το Πεσαβάρ.
- Αρχαιότητες Takht i Bahi και επιστροφή στο Ισλαμαμπάντ.
- Taxila και city tour στο Ισλαμαμπάντ
- Επίλογος
Ινδός ποταμός, φράγματα, βουνά και φαράγγια.
Αρχίζει το «άλλο» Πακιστάν.
Το πρωί είχαμε φυσικά ένα πολύ άγριο ξύπνημα, περίπου στις 5:30. Όμως έτσι είναι όταν θέλεις να κάνεις ένα ταξίδι. Πήραμε το πρωινό μας και στις 6:30 ξεκινούσαμε μία πολύ μεγάλη διαδρομή. Υπενθυμίζω ότι κανονικά ήταν να πάμε στην πόλη Naran, αλλά επειδή μετά από αυτή την πόλη έπρεπε να περάσουμε από υψόμετρο μεγαλύτερο από τα τέσσερα χιλιόμετρα και η φίλη μας δεν θα το άντεχε, άλλαξε η διαδρομή. Έτσι τη σημερινή μέρα φύγαμε με προορισμό τη μικρή πόλη Chilas. Η απόσταση που είχαμε να διανύσουμε ήταν 440 km και το google έδινε περίπου 10 ώρες διαδρομή χωρίς να σταματήσεις.
Όλη αυτή την απόσταση την κάναμε χωρίς μεγάλες στάσεις. Η μεγαλύτερη ήταν μισή ώρα. Ξεκινήσαμε σε ένα καταπληκτικό δρόμο με τρεις λωρίδες κυκλοφορίας σε κάθε κατεύθυνση.
Συνεχίσαμε σε ένα αντίστοιχο δρόμο με τρεις και μετά δύο λωρίδες κυκλοφορίας σε ένα καταπράσινο τοπίο. Μέχρι εκείνη την ώρα όλα τα μέρη του Πακιστάν που είχαμε δει ήταν πολύ πράσινα. Επίσης συνεχώς συναντούσαμε ποτάμια μικρά και μεγάλα. Από κάποιο σημείο και μετά όμως ο δρόμος άρχισε να γίνεται πιο στενός με μία λωρίδα κυκλοφορίας σε κάθε κατεύθυνση και χωρίς κανένα διάζωμα στη μέση. Ο ξεναγός δεν μας άφηνε να σταματάμε πολλές φορές και για πολύ ώρα για φωτογραφίες, αν και το τοπίο μετά από μερικές ώρες είχε αρχίσει να γίνεται υπέροχο. Μας είπε ότι έπρεπε να φτάσουμε σε κάποιο σημείο περίπου στις μία η ώρα. Η εξήγηση ήταν ότι Κινέζικες εταιρείες έφτιαχναν δύο φράγματα στον Ινδό ποταμό και έτσι η κυκλοφορία σταματούσε κάποιες ώρες της ημέρας. Κάτι αντίστοιχο γινόταν και πριν από ένα χρόνο που είχαμε πάει στο Τατζικιστάν, πάλι με Κινέζους. Εμείς βέβαια δεν είχαμε καταλάβει ακριβώς ότι θα ήταν μία παρόμοια κατάσταση και γκρινιάζαμε που δεν κάναμε πολλές στάσεις για φωτογραφίες. Παρόλα αυτά κάναμε αρκετές και φτάσαμε στο σημείο που έπρεπε να είμαστε στις μία με καθυστέρηση μιάμιση ώρα. Καταλάβαμε εκ των υστέρων ότι εάν καθυστερούσαμε μισή ώρα περισσότερο, τότε στον προορισμό μας θα φτάναμε μπορεί και τέσσερις ή πέντε ώρες αργότερα.
Οι εργαζόμενοι στα φράγματα κάνουν διάλειμμα από τις μία το μεσημέρι ως τις τέσσερις. Κάνουν και άλλα διαλείμματα, αλλά είτε νωρίς το πρωί είτε αργά το βράδυ. Σε αυτά τα διαλείμματα επιτρέπεται να περνούν τα οχήματα. Τις άλλες ώρες κάνουν έργα και δε σε αφήνουν καθόλου να μπεις στο δρόμο. Μάλιστα, αν αργήσεις να μπεις, και δεν έχεις βγει μέχρι τις τέσσερις, θα σε σταματάνε ώστε να κάνουν τις δουλειές τους. Ειδικά κατασκευάζουν ένα δρόμο λίγο πιο ψηλά από αυτόν που ήδη υπάρχει, γιατί ο υπάρχων θα βυθιστεί στη λίμνη που θα δημιουργήσουν τα φράγματα. Ο δρόμος που περνούσαμε ήταν ο Karakorum Highway ή αλλιώς KKH. Οι Πακιστανοί τον έχουν ως το όγδοο θαύμα του κόσμου. Πράγματι ήταν ένα δύσκολο έργο που κατασκεύασαν από κοινού με τους Κινέζους. Έχει μήκος 1300 χλμ, από τα οποία τα 900 είναι στο Πακιστάν και τα 400 στην Κίνα. Κατασκευάστηκε από το 1966 ως το 1979, αλλά δόθηκε σε κυκλοφορία το 1986. Και όπως είδαμε συνεχίζουν ακόμα την κατασκευή του.
Στη μία πλευρά του δρόμου είχαμε τον ποταμό Ινδό και ο δρόμος ήταν πολύ κακός αφού στα περισσότερα σημεία ήταν με πέτρες και χώματα αφού η άσφαλτος είχε καταστραφεί. Η εταιρείες που φτιάχνουν τα δύο φράγματα, δουλεύουν αρκετά σε πολλά σημεία. Από τη μία δουλεύουν κοντά στο ποτάμι για να δημιουργήσουν τις υποδομές του φράγματος και από την άλλη φτιάχνουν τους δρόμους οι οποίοι θα εξυπηρετούν τον κόσμο όταν θα πλημμυρίσει αυτή η γη με νερό. Όμως εμάς το τοπίο μας είχε συνεπάρει και απαιτούσαμε στάσεις ακόμα και όταν ήμασταν μέσα σε εκείνο το τμήμα του δρόμου που γινόταν τα έργα. Ευτυχώς όλα πήγαν καλά και δεν είχαμε καμία καθυστέρηση που να ήταν εκτός προγράμματος.
Εγώ είχα καταλάβει ότι ο ξεναγός είχε αγχωθεί πολύ με αυτό το θέμα, αλλά εκείνος προσπαθούσε να μην το δείχνει. Είναι αλήθεια ότι μας επέτρεψε να κάνουμε περισσότερες στάσεις από όσες θα έπρεπε. Την τελευταία μισή ώρα της διαδρομής περάσαμε από 4 checkpoint στα οποία μας άνοιξαν της μπάρες για να περάσουμε. Αν αργούσαμε λίγο παραπάνω τότε μάλλον θα μας έλεγαν να περιμένουμε γιατί λόγω των έργων που γίνονταν μπορεί να έπεφταν πέτρες και χώματα από επάνω ή υπήρχαν μηχανήματα στο δρόμο και δεν μπορούσαμε να περάσουμε. Μόλις περάσαμε και το τελευταίο σημείο ελέγχου σταματήσαμε, αφού εκεί ήταν αρκετά μαγαζιά για να φάει ο κόσμος ή να ψωνίσει. Εκεί μείναμε για να φάει ο οδηγός και ο ξεναγός, ενώ εμείς οι τουρίστες κάναμε βόλτες τραβώντας φωτογραφίες.
Μετά και από αυτή τη στάση συνεχίσαμε για το ξενοδοχείο μας στο οποίο φτάσαμε περίπου στις 7:30.
Ήμασταν όλοι πολύ κουρασμένοι μετά από 13 ώρες στο δρόμο και εγώ με την Ντίνα ήμασταν και λίγο ζαλισμένοι, λες και ήμασταν σε μία βάρκα που έπλεε σε φουρτουνιασμένη θάλασσα για πολύ ώρα. Όμως είχαμε ανταμειφθεί από μία καταπληκτική διαδρομή. Τα ενδιαφέροντα της διαδρομής ήταν κυρίως τα ψηλά βουνά από τις δύο πλευρές του Ινδού ποταμού αλλά και τα χωριά που φαινόταν σε κάποια σημεία που μπορούσε κάποιος να χτίσει ένα σπίτι. Μας θύμισε πολύ τη διαδρομή που κάναμε πέρυσι στο Τατζικιστάν όταν περνούσαμε το δρόμο που ήταν απέναντι από το Αφγανιστάν. Μάλιστα στο σημείο που θα γινόταν τα φράγματα υπήρχαν κάποια χωριά τα οποία είχαν ήδη εγκαταλείψει οι κάτοικοι τους και είχαν μετεγκατασταθεί σε άλλες κατοικίες. Το καταλαβαίναμε ότι τα χωριά ήταν εγκαταλειμμένα διότι έλειπαν οι πόρτες και τα παράθυρα από τα σπίτια. Μπορεί όμως να μην ήταν από χωριά που εγκαταλείφθηκαν αυτά που βλέπαμε αλλά να ήταν σπιτάκια στα οποία ζουν τα ζώα το χειμώνα. Κάτι τέτοιο μας είπε ο ξεναγός μας, αλλά δεν του έχω και πολύ εμπιστοσύνη σε αυτά τα θέματα. Σε θέματα ιστορίας είναι πολύ καλός, αρκεί να είναι σχετικά με το Πακιστάν.
Την ίδια ακριβώς πορεία θα ακολουθούσαμε και μετά από μερικές μέρες επιστρέφοντας, και τότε θα είχαμε περισσότερο χρόνο για φωτογραφίες. Αυτό θα συμβεί γιατί δεν θα κάνουμε τόσα πολλά χιλιόμετρα σε μία μέρα όπως σήμερα. Βέβαια για την επομένη είχαν μείνει μόλις 120 km για να πάμε στην επόμενη πόλη, που θα πηγαίναμε έτσι κι αλλιώς αν δεν είχε αλλάξει το πρόγραμμα.
Το περίεργο στο Τσιλάς που μείναμε είναι ότι μας είπε ξεναγός ότι δεν επιτρέπεται να βγούμε από το χώρο του ξενοδοχείου. Το απέδωσε στο υψηλό θρησκευτικό φρόνημα των κατοίκων της περιοχής και ίσως φοβούνται ότι μπορεί να προκληθούν τσακωμοί με τους τουρίστες. Αν κρίνω όμως από όλα αυτά τα οποία είδαμε σήμερα, πιστεύω ότι εδώ είναι μία περιοχή που έχει αρκετά προβλήματα ίσως με το ισλαμικό κράτος ή άλλες θρησκευτικές οργανώσεις. Επίσης οι κάτοικοι δε θέλουν τα φράγματα που προκαλούν μετακινήσεις των κατοίκων και είναι εχθρικοί προς τους Κινέζους και γενικότερα προς τους ξένους. Παντού βλέπεις αστυνομικούς ή στρατιώτες και είναι όλοι οπλισμένοι. Αυτό βέβαια το βλέπαμε και στα ξενοδοχεία στο Islamabad και στην Λαχόρη. Συνέχεια μας σταματούσαν αστυνομικοί ή στρατιωτικοί, οι οποίοι ζητούσαν από τον ξεναγό μας να τους δώσει τα στοιχεία μας και διάφορα άλλα χαρτιά. Ευτυχώς εμάς δεν μας έλεγχαν πέρα από το να μας κοιτάνε από το παράθυρο για να διαπιστώσουν ότι όντως είμαστε τουρίστες.
Αφού λοιπόν δεν μπορούσαμε να βγούμε έξω από το ξενοδοχείο αναγκαστικά φάγαμε στο εστιατόριό του, όπως και πάρα πολλοί άλλοι τουρίστες αλλά και ντόπιοι που είχαν έρθει. Φάγαμε κατσίκι ψημένο σε κατσαρόλα και ήταν αρκετά νόστιμο.
Το επόμενο εστιατόριο είναι πάντως από μια μεγάλη στάση που κάναμε:
Πίστευα ότι τη σημερινή μέρα θα ήμασταν πάνω στα βουνά και θα είχαμε μία καλύτερη θερμοκρασία από τους 35 με 40 βαθμούς των τελευταίων ημερών. Όμως αυτό δεν συνέβη και σε όλη τη διαδρομή έκανε ζέστη, εκτός από μία μικρή εξαίρεση όταν ο δρόμος πέρασε από ένα υψόμετρο περίπου 2 km. Όμως μετά κατεβήκαμε ξανά σε επίπεδο ενός χιλιομέτρου, στο οποίο βρισκόταν και το ξενοδοχείο μας. Η θερμοκρασία ήταν σίγουρα περισσότερο από 35 βαθμούς και το θερμόμετρο του αυτοκινήτου έδειχνε 41 όταν φτάναμε. Εννοείται ότι το δωμάτιο είχε ένα καλό air condition το οποίο όμως με τη βία καταφέρνει να μας δροσίσει αν και είναι αρκετά μεγάλο.
Το δωμάτιό μας στο Τσιλάς ήταν υποδεέστερο των δωματίων που είχαμε τις τρεις προηγούμενες βραδιές. Εμείς όμως είμαστε συνηθισμένοι σε αυτά και δεν είχαμε κανένα πρόβλημα. Άλλωστε δεν περιμέναμε να έχουνε ποτέ ξενοδοχεία της κατηγορίας που είχαμε στο Islamabad και στη Λαχόρη.
Οι φωτογραφίες στο κείμενο σαφώς είναι από την ημέρα που περιγράφω. Επίσης είναι σε διαδοχική χρονική σειρά (δεν είναι ανακατεμένες δηλαδή). Είναι όμως διάσπαρτα τοποθετημένες στο κείμενο, ώστε να μην υπάρχουν μεγάλα κενά χωρίς αυτές, όταν πιάνω τις δικές μου κουβέντες.
Αρχίζει το «άλλο» Πακιστάν.
Το πρωί είχαμε φυσικά ένα πολύ άγριο ξύπνημα, περίπου στις 5:30. Όμως έτσι είναι όταν θέλεις να κάνεις ένα ταξίδι. Πήραμε το πρωινό μας και στις 6:30 ξεκινούσαμε μία πολύ μεγάλη διαδρομή. Υπενθυμίζω ότι κανονικά ήταν να πάμε στην πόλη Naran, αλλά επειδή μετά από αυτή την πόλη έπρεπε να περάσουμε από υψόμετρο μεγαλύτερο από τα τέσσερα χιλιόμετρα και η φίλη μας δεν θα το άντεχε, άλλαξε η διαδρομή. Έτσι τη σημερινή μέρα φύγαμε με προορισμό τη μικρή πόλη Chilas. Η απόσταση που είχαμε να διανύσουμε ήταν 440 km και το google έδινε περίπου 10 ώρες διαδρομή χωρίς να σταματήσεις.
Όλη αυτή την απόσταση την κάναμε χωρίς μεγάλες στάσεις. Η μεγαλύτερη ήταν μισή ώρα. Ξεκινήσαμε σε ένα καταπληκτικό δρόμο με τρεις λωρίδες κυκλοφορίας σε κάθε κατεύθυνση.
Συνεχίσαμε σε ένα αντίστοιχο δρόμο με τρεις και μετά δύο λωρίδες κυκλοφορίας σε ένα καταπράσινο τοπίο. Μέχρι εκείνη την ώρα όλα τα μέρη του Πακιστάν που είχαμε δει ήταν πολύ πράσινα. Επίσης συνεχώς συναντούσαμε ποτάμια μικρά και μεγάλα. Από κάποιο σημείο και μετά όμως ο δρόμος άρχισε να γίνεται πιο στενός με μία λωρίδα κυκλοφορίας σε κάθε κατεύθυνση και χωρίς κανένα διάζωμα στη μέση. Ο ξεναγός δεν μας άφηνε να σταματάμε πολλές φορές και για πολύ ώρα για φωτογραφίες, αν και το τοπίο μετά από μερικές ώρες είχε αρχίσει να γίνεται υπέροχο. Μας είπε ότι έπρεπε να φτάσουμε σε κάποιο σημείο περίπου στις μία η ώρα. Η εξήγηση ήταν ότι Κινέζικες εταιρείες έφτιαχναν δύο φράγματα στον Ινδό ποταμό και έτσι η κυκλοφορία σταματούσε κάποιες ώρες της ημέρας. Κάτι αντίστοιχο γινόταν και πριν από ένα χρόνο που είχαμε πάει στο Τατζικιστάν, πάλι με Κινέζους. Εμείς βέβαια δεν είχαμε καταλάβει ακριβώς ότι θα ήταν μία παρόμοια κατάσταση και γκρινιάζαμε που δεν κάναμε πολλές στάσεις για φωτογραφίες. Παρόλα αυτά κάναμε αρκετές και φτάσαμε στο σημείο που έπρεπε να είμαστε στις μία με καθυστέρηση μιάμιση ώρα. Καταλάβαμε εκ των υστέρων ότι εάν καθυστερούσαμε μισή ώρα περισσότερο, τότε στον προορισμό μας θα φτάναμε μπορεί και τέσσερις ή πέντε ώρες αργότερα.
Οι εργαζόμενοι στα φράγματα κάνουν διάλειμμα από τις μία το μεσημέρι ως τις τέσσερις. Κάνουν και άλλα διαλείμματα, αλλά είτε νωρίς το πρωί είτε αργά το βράδυ. Σε αυτά τα διαλείμματα επιτρέπεται να περνούν τα οχήματα. Τις άλλες ώρες κάνουν έργα και δε σε αφήνουν καθόλου να μπεις στο δρόμο. Μάλιστα, αν αργήσεις να μπεις, και δεν έχεις βγει μέχρι τις τέσσερις, θα σε σταματάνε ώστε να κάνουν τις δουλειές τους. Ειδικά κατασκευάζουν ένα δρόμο λίγο πιο ψηλά από αυτόν που ήδη υπάρχει, γιατί ο υπάρχων θα βυθιστεί στη λίμνη που θα δημιουργήσουν τα φράγματα. Ο δρόμος που περνούσαμε ήταν ο Karakorum Highway ή αλλιώς KKH. Οι Πακιστανοί τον έχουν ως το όγδοο θαύμα του κόσμου. Πράγματι ήταν ένα δύσκολο έργο που κατασκεύασαν από κοινού με τους Κινέζους. Έχει μήκος 1300 χλμ, από τα οποία τα 900 είναι στο Πακιστάν και τα 400 στην Κίνα. Κατασκευάστηκε από το 1966 ως το 1979, αλλά δόθηκε σε κυκλοφορία το 1986. Και όπως είδαμε συνεχίζουν ακόμα την κατασκευή του.
Στη μία πλευρά του δρόμου είχαμε τον ποταμό Ινδό και ο δρόμος ήταν πολύ κακός αφού στα περισσότερα σημεία ήταν με πέτρες και χώματα αφού η άσφαλτος είχε καταστραφεί. Η εταιρείες που φτιάχνουν τα δύο φράγματα, δουλεύουν αρκετά σε πολλά σημεία. Από τη μία δουλεύουν κοντά στο ποτάμι για να δημιουργήσουν τις υποδομές του φράγματος και από την άλλη φτιάχνουν τους δρόμους οι οποίοι θα εξυπηρετούν τον κόσμο όταν θα πλημμυρίσει αυτή η γη με νερό. Όμως εμάς το τοπίο μας είχε συνεπάρει και απαιτούσαμε στάσεις ακόμα και όταν ήμασταν μέσα σε εκείνο το τμήμα του δρόμου που γινόταν τα έργα. Ευτυχώς όλα πήγαν καλά και δεν είχαμε καμία καθυστέρηση που να ήταν εκτός προγράμματος.
Εγώ είχα καταλάβει ότι ο ξεναγός είχε αγχωθεί πολύ με αυτό το θέμα, αλλά εκείνος προσπαθούσε να μην το δείχνει. Είναι αλήθεια ότι μας επέτρεψε να κάνουμε περισσότερες στάσεις από όσες θα έπρεπε. Την τελευταία μισή ώρα της διαδρομής περάσαμε από 4 checkpoint στα οποία μας άνοιξαν της μπάρες για να περάσουμε. Αν αργούσαμε λίγο παραπάνω τότε μάλλον θα μας έλεγαν να περιμένουμε γιατί λόγω των έργων που γίνονταν μπορεί να έπεφταν πέτρες και χώματα από επάνω ή υπήρχαν μηχανήματα στο δρόμο και δεν μπορούσαμε να περάσουμε. Μόλις περάσαμε και το τελευταίο σημείο ελέγχου σταματήσαμε, αφού εκεί ήταν αρκετά μαγαζιά για να φάει ο κόσμος ή να ψωνίσει. Εκεί μείναμε για να φάει ο οδηγός και ο ξεναγός, ενώ εμείς οι τουρίστες κάναμε βόλτες τραβώντας φωτογραφίες.
Μετά και από αυτή τη στάση συνεχίσαμε για το ξενοδοχείο μας στο οποίο φτάσαμε περίπου στις 7:30.
Ήμασταν όλοι πολύ κουρασμένοι μετά από 13 ώρες στο δρόμο και εγώ με την Ντίνα ήμασταν και λίγο ζαλισμένοι, λες και ήμασταν σε μία βάρκα που έπλεε σε φουρτουνιασμένη θάλασσα για πολύ ώρα. Όμως είχαμε ανταμειφθεί από μία καταπληκτική διαδρομή. Τα ενδιαφέροντα της διαδρομής ήταν κυρίως τα ψηλά βουνά από τις δύο πλευρές του Ινδού ποταμού αλλά και τα χωριά που φαινόταν σε κάποια σημεία που μπορούσε κάποιος να χτίσει ένα σπίτι. Μας θύμισε πολύ τη διαδρομή που κάναμε πέρυσι στο Τατζικιστάν όταν περνούσαμε το δρόμο που ήταν απέναντι από το Αφγανιστάν. Μάλιστα στο σημείο που θα γινόταν τα φράγματα υπήρχαν κάποια χωριά τα οποία είχαν ήδη εγκαταλείψει οι κάτοικοι τους και είχαν μετεγκατασταθεί σε άλλες κατοικίες. Το καταλαβαίναμε ότι τα χωριά ήταν εγκαταλειμμένα διότι έλειπαν οι πόρτες και τα παράθυρα από τα σπίτια. Μπορεί όμως να μην ήταν από χωριά που εγκαταλείφθηκαν αυτά που βλέπαμε αλλά να ήταν σπιτάκια στα οποία ζουν τα ζώα το χειμώνα. Κάτι τέτοιο μας είπε ο ξεναγός μας, αλλά δεν του έχω και πολύ εμπιστοσύνη σε αυτά τα θέματα. Σε θέματα ιστορίας είναι πολύ καλός, αρκεί να είναι σχετικά με το Πακιστάν.
Την ίδια ακριβώς πορεία θα ακολουθούσαμε και μετά από μερικές μέρες επιστρέφοντας, και τότε θα είχαμε περισσότερο χρόνο για φωτογραφίες. Αυτό θα συμβεί γιατί δεν θα κάνουμε τόσα πολλά χιλιόμετρα σε μία μέρα όπως σήμερα. Βέβαια για την επομένη είχαν μείνει μόλις 120 km για να πάμε στην επόμενη πόλη, που θα πηγαίναμε έτσι κι αλλιώς αν δεν είχε αλλάξει το πρόγραμμα.
Το περίεργο στο Τσιλάς που μείναμε είναι ότι μας είπε ξεναγός ότι δεν επιτρέπεται να βγούμε από το χώρο του ξενοδοχείου. Το απέδωσε στο υψηλό θρησκευτικό φρόνημα των κατοίκων της περιοχής και ίσως φοβούνται ότι μπορεί να προκληθούν τσακωμοί με τους τουρίστες. Αν κρίνω όμως από όλα αυτά τα οποία είδαμε σήμερα, πιστεύω ότι εδώ είναι μία περιοχή που έχει αρκετά προβλήματα ίσως με το ισλαμικό κράτος ή άλλες θρησκευτικές οργανώσεις. Επίσης οι κάτοικοι δε θέλουν τα φράγματα που προκαλούν μετακινήσεις των κατοίκων και είναι εχθρικοί προς τους Κινέζους και γενικότερα προς τους ξένους. Παντού βλέπεις αστυνομικούς ή στρατιώτες και είναι όλοι οπλισμένοι. Αυτό βέβαια το βλέπαμε και στα ξενοδοχεία στο Islamabad και στην Λαχόρη. Συνέχεια μας σταματούσαν αστυνομικοί ή στρατιωτικοί, οι οποίοι ζητούσαν από τον ξεναγό μας να τους δώσει τα στοιχεία μας και διάφορα άλλα χαρτιά. Ευτυχώς εμάς δεν μας έλεγχαν πέρα από το να μας κοιτάνε από το παράθυρο για να διαπιστώσουν ότι όντως είμαστε τουρίστες.
Αφού λοιπόν δεν μπορούσαμε να βγούμε έξω από το ξενοδοχείο αναγκαστικά φάγαμε στο εστιατόριό του, όπως και πάρα πολλοί άλλοι τουρίστες αλλά και ντόπιοι που είχαν έρθει. Φάγαμε κατσίκι ψημένο σε κατσαρόλα και ήταν αρκετά νόστιμο.
Το επόμενο εστιατόριο είναι πάντως από μια μεγάλη στάση που κάναμε:
Πίστευα ότι τη σημερινή μέρα θα ήμασταν πάνω στα βουνά και θα είχαμε μία καλύτερη θερμοκρασία από τους 35 με 40 βαθμούς των τελευταίων ημερών. Όμως αυτό δεν συνέβη και σε όλη τη διαδρομή έκανε ζέστη, εκτός από μία μικρή εξαίρεση όταν ο δρόμος πέρασε από ένα υψόμετρο περίπου 2 km. Όμως μετά κατεβήκαμε ξανά σε επίπεδο ενός χιλιομέτρου, στο οποίο βρισκόταν και το ξενοδοχείο μας. Η θερμοκρασία ήταν σίγουρα περισσότερο από 35 βαθμούς και το θερμόμετρο του αυτοκινήτου έδειχνε 41 όταν φτάναμε. Εννοείται ότι το δωμάτιο είχε ένα καλό air condition το οποίο όμως με τη βία καταφέρνει να μας δροσίσει αν και είναι αρκετά μεγάλο.
Το δωμάτιό μας στο Τσιλάς ήταν υποδεέστερο των δωματίων που είχαμε τις τρεις προηγούμενες βραδιές. Εμείς όμως είμαστε συνηθισμένοι σε αυτά και δεν είχαμε κανένα πρόβλημα. Άλλωστε δεν περιμέναμε να έχουνε ποτέ ξενοδοχεία της κατηγορίας που είχαμε στο Islamabad και στη Λαχόρη.
Οι φωτογραφίες στο κείμενο σαφώς είναι από την ημέρα που περιγράφω. Επίσης είναι σε διαδοχική χρονική σειρά (δεν είναι ανακατεμένες δηλαδή). Είναι όμως διάσπαρτα τοποθετημένες στο κείμενο, ώστε να μην υπάρχουν μεγάλα κενά χωρίς αυτές, όταν πιάνω τις δικές μου κουβέντες.
Περιμένουμε τη συνέχεια!
