travelbreak
Member
- Μηνύματα
- 1.968
- Likes
- 17.262
- Επόμενο Ταξίδι
- ???
- Ταξίδι-Όνειρο
- Υπερσιβηρικός
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Πακιστάν, το ταξίδι ξεκινά. Πρώτη μέρα.
- Στην υπέροχη Λαχόρη. Πρώτη μέρα.
- Παρασκευή. Λαχόρη, Φρούριο Rohtas και ξανά Ισλαμαμπάντ.
- Ινδός ποταμός, φράγματα, βουνά και φαράγγια. Αρχίζει το «άλλο» Πακιστάν.
- Karakorum Highway προς το Γκιλγκίτ.
- Βουνά, παγετώνες, ποτάμια στη Χούνζα. Μέρος 1
- Βουνά, παγετώνες, ποτάμια στη Χούνζα. Μέρος 2
- Παγετώνας Χούπερ.
- Τα κάστρα στο Καριμαμπάντ.
- Στο δρόμο για το Skardu.
- Khaplu
- Shigar.
- Βίντεο
- Επιστροφή στο Τσιλάς.
- Ινδός ποταμός, checkpoints και βουνά.
- Από το Besham στο Swat
- Swat
- Από το φανατικό Swat στο φιλελεύθερο Chitral.
- Στις κοιλάδες των Καλάς. 1.
- Στις κοιλάδες των Καλάς. 2.
- Στο Πεσαβάρ.
- Γνωριμία με το Πεσαβάρ.
- Αρχαιότητες Takht i Bahi και επιστροφή στο Ισλαμαμπάντ.
- Taxila και city tour στο Ισλαμαμπάντ
- Επίλογος
Παρασκευή. Λαχόρη, Φρούριο Rohtas και ξανά Ισλαμαμπάντ.
Κανονικά τη σημερινή ημέρα θα έπρεπε να ξεκινήσουμε χαλαρά από τη Λαχόρη και μόνο με μία στάση στο φρούριο Rohtas, για δύο ώρες περίπου, να φτάναμε αργά το απόγευμα στο Ισλαμαμπάντ. Βάζοντας εγώ κάτω το google maps διαπίστωσα ότι θα φτάναμε πολύ νωρίς στην πρωτεύουσα του Πακιστάν, και αυτό δε μας άρεσε καθόλου, αφού θα βαριόμασταν όλο το απόγευμα και το βράδυ. Γι’ αυτό και είχα προτείνει στον Ασίφ να κάνουμε μία ξενάγηση στην Λαχόρη το πρωί πριν φύγουμε. Η Ντίνα είχε βρει τα σημεία που ήθελε να πάμε.
Για την αλλαγή που προτείναμε στον Ασίφ, μας είπε ότι δεν το έλεγε στο πρόγραμμα της ημέρας αυτής. Τα έβαλε και εκείνος κάτω και μου είπε ότι θα φτάσουμε στο Ισλαμαμπάντ μετά τις 8:00 το βράδυ. Αν και αυτός ήξερε καλύτερα, εγώ πίστευα ότι θα φτάναμε πριν τις 8:00. Το καλό είναι ότι εκείνος το δέχτηκε. Μάλιστα δεν θα ξεκινούσαμε πολύ πρωί από το ξενοδοχείο. Όντως δώσαμε ραντεβού να φύγουμε στις 8, αφού θα παίρναμε ένα καλό πρωινό στο εστιατόριο. Εκείνος βέβαια ήρθε μισή ώρα νωρίτερα όπως κάνει κάθε φορά αφού είναι πολύ συνεπής. Γενικά μας φέρεται με πολύ καλό τρόπο και είναι όλο ευγένεια. Πιστεύω ότι δεν είναι προσποιητά αυτά που κάνει αλλά αγαπά πολύ τη δουλειά του και θέλει να είμαστε πάντα ευχαριστημένοι. Ίσως να το κάνει και επειδή προσδοκά ένα καλό φιλοδώρημα. Μακάρι να το έκαναν και οι άλλοι ξεναγοί έτσι.
Φύγαμε από το ξενοδοχείο και βάλαμε ως πρώτο στόχο το Εθνικό Μουσείο της Λαχόρης, έστω να το δούμε από έξω, αφού είπε ότι δεν θα είχε ανοίξει ακόμα, είτε δε θα άνοιγε καθόλου λόγω της ημέρας που ήταν Παρασκευή και δεν ανοίγει ποτέ. Μας πήγε με το αυτοκίνητο απ’ έξω. Δυστυχώς δεν μπορούσαμε να το δούμε καλά. Όμως κάτι είδαμε. Επίσης η περιοχή είχε πολύ όμορφα κτίρια και κάναμε μερικές βόλτες για να τραβήξουμε φωτογραφίες. Επόμενη στάση ήταν οι Κήποι Shalamar, που προστατεύονται από την Ουνέσκο.
Ας πω πρώτα όμως ότι με το που βγήκαμε πρωί-πρωί από το ξενοδοχείο η ζέστη ήταν υπερβολική. Και φυσικά γινόταν ακόμα χειρότερη η κατάσταση λόγω της αρκετής υγρασίας. Τι να κάνουμε όμως; Έτσι ήταν η κατάσταση και δεν θα σταθώ σε αυτή τη λεπτομέρεια. Βέβαια κάθε τόσο άλλαζα μπλουζάκι για να είμαι στεγνός και να μην αρρωστήσω όταν μπαίνω στο αυτοκίνητο με τον αναγκαίο κλιματισμό. Οι κήποι ήταν όμορφοι σε μία τεράστια έκταση, όμως μόνο λουλούδια δεν είχαν. Είχαν όμως όμορφα κτίρια, τα οποία νομίζω δεν ήταν καλά συντηρημένα. Κάναμε βόλτα σχεδόν μισή ώρα και μετά επιστρέψαμε για να συνεχίσουμε το δρόμο μας.
Επόμενη στάση ήταν λίγο έξω από την Λαχόρη και μάλιστα στο δρόμο προς το Ισλαμαμπάντ. Ήταν ένας τάφος του αυτοκράτορα Jahangir. Ήταν ένας από τους αυτοκράτορες της India Mughal Empire και ο μοναδικός που έχει ταφεί στο Πακιστάν. Υπήρχε μία αίθουσα που θεωρητικά έχει σε μια όμορφη πέτρινη σαρκοφάγο ό,τι έχει μείνει από αυτόν. Γενικότερα η περιοχή είχε ενδιαφέρον και μπορούσες να κάνεις αρκετή ώρα βόλτα. Εμείς όμως είχαμε το νου μας στην επόμενη στάση που όπως είπα ήταν το φρούριο Ροχτάς.
Λίγο πρι
ν τις 11 αναχωρήσαμε παίρνοντας τον παλιό δρόμο που ένωνε τις δύο πόλεις. Περιμέναμε ότι σε λιγότερο από 3 ώρες θα φτάναμε εκεί. Ο δρόμος είχε ενδιαφέρον, αφού στην αρχή περνούσε συνέχεια από πόλεις και χωριά και βλέπαμε τον κόσμο να κινείται στους ρυθμούς του Πακιστάν. Προσπαθούσαμε να τραβήξουμε φωτογραφίες από το αυτοκίνητο αλλά αυτό δεν ήταν και τόσο εύκολο γιατί τα παράθυρα είναι σχετικά μικρά και βέβαια δεν ανοίγουν λόγω του κλιματισμού. Εκείνο που θέλαμε να τραβήξουμε επίσης ήταν τα ζωγραφισμένα φορτηγά και λεωφορεία. Έτσι κι αλλιώς και τις προηγούμενες μέρες είχαμε τραβήξει αρκετές φωτογραφίες με αυτά. Για τον κόσμο έχω πει βέβαια ότι θέλουν πάντα να τους τραβάμε φωτογραφίες. Και το πιο περίεργο αλλά το έχουμε δει και αλλού είναι ότι θέλουν να τους τραβήξουμε με τις δικές μας φωτογραφικές μηχανές και αυτοί ας μην έχουν τίποτε από τη φωτογράφηση. Άλλωστε οι περισσότεροι δεν έχουν κινητά για να μας τραβήξουν και εκείνοι. Όσοι έχουν φυσικά το κάνουν. Κάναμε δύο στάσεις μέχρι να φτάσουμε στο φρούριο. Η μία ήταν για να φάει ο οδηγός και η άλλη ήταν για να προσευχηθούν και ο οδηγός και ο ξεναγός.
Περίπου στις 2:30 φτάσαμε στο φρούριο, μέσα στο μεσημέρι και με τρομερή ζέστη. Όμως κάναμε τις βόλτες μας και το ευχαριστηθήκαμε. Το φρούριο είναι τεράστιο, αφού η περίμετρος του είναι περίπου 4 χλμ και προστατεύεται από την Unesco. Εμείς βέβαια περιηγηθήκαμε σε ένα μικρό κομμάτι το οποίο είναι και φτιαγμένο κάπως. Μας άρεσε πάρα πολύ. Το φρούριο φαινόταν τριγύρω σε σχετικά καλή κατάσταση. Όμως εμείς επισκεφθήκαμε 4 με 5 διαφορετικά σημεία που είχαν μία σχετικά καλή αποκατάσταση. Ο χώρος γενικότερα είναι επιβλητικός αφού βρίσκεται πάνω σε ένα λόφο και όταν είσαι πάνω στο φρούριο βλέπεις την πεδιάδα από κάτω. Φαντάζομαι στην εποχή της δόξας του θα ήταν πολύ όμορφο. Όμως θέλει πολύ χρήμα για να το κάνεις έστω και λίγο όπως ήταν εκείνη την εποχή.
Έχει 12 πύλες και σε κάθε μία από αυτές υπάρχει και ένας τάφος ενός πολεμιστή από τη φυλή των σούφι. Οι φυλή αυτή είχε πολύ καλούς πολεμιστές και αυτός ήταν ο λόγος που αφιέρωσαν κάθε πύλη σε έναν πολεμιστή από αυτούς. Η κάθε πύλη είχε ένα όνομα σχετικό με την κατεύθυνση την οποία έδειχνε ή την ιστορία της. Δύο ώρες κάναμε βόλτες πάνω-κάτω στα κτίρια και στα οχυρά. Αφού λιώσαμε στη ζέστη φύγαμε.
Στο ξενοδοχείο στο Islamabad φτάσαμε μετά από ακόμα δύο ώρες, όπως είχα προβλέψει εγώ. Φυσικά το ξενοδοχείο μας ήταν το ίδιο με προχθές. Αφού δώσαμε το ραντεβού μας με τον Asif για την επόμενη μέρα και εκείνος έφυγε, εμείς κάναμε ένα ντους και βγήκαμε για φαγητό. Είπαμε αυτή τη βραδιά να φάμε κάπου καλά, να δούμε και την άλλη πλευρά του φαγητού του Πακιστάν. Όμως για ένα τυχαίο λόγο επιλέξαμε να φάμε σε ένα εστιατόριο με αφγανική κουζίνα, το οποίο λεγόταν Καμπούλ και βρισκόταν δίπλα στο ξενοδοχείο μας. Αν και δεν ήταν πολυτελές φαινόταν πολύ καλό. Και τα γκαρσόνια ήταν καλοντυμένα και ευγενικά και ανεμιστήρες είχε, οπότε υπήρχε καλή ατμόσφαιρα. Επίσης το πιο σημαντικό είναι ότι βλέπαμε το χώρο στον οποίο έψηναν τα κρέατα.
Εγώ παρήγγειλα ένα παραδοσιακό φαγητό από το Αφγανιστάν, ζυμαρικό που μέσα είχε χορταρικά. Μπορώ να πω ότι μου άρεσε πάρα πολύ. Όμως το κόστος του δεν είχε καμία σχέση με τα χρήματα που πληρώναμε τις προηγούμενες δύο ημέρες. Κόστιζε σχεδόν 5 ευρώ. Η Ντίνα παράγγειλε ένα πιάτο με σουβλάκια από αρνί τα οποία ήταν 4 και το κόστος τους ήταν περίπου 8€. Μαζί με ένα νερό και δύο ψωμιά τα οποία δεν καταφέραμε να φάμε πληρώσαμε περίπου 16€ και οι δύο μαζί. Για Πακιστάν βέβαια είναι αρκετά χρήματα, αλλά μπορώ να πω ότι άξιζαν.
Το μαγαζί ήταν γεμάτο κόσμο και μόλις φύγαμε στο τραπέζι κάθισαν άλλοι πελάτες. Όμως τα γκαρσόνια δεν ήταν καθόλου ευγενικά όσον αφορά στο τέλος του φαγητού μας. Συγκεκριμένα μόλις φάγαμε την τελευταία μπουκιά ήρθαν και μας έφεραν το λογαριασμό στα μούτρα. Και δεν τον άφησαν στο τραπέζι και να φύγουν αλλά περίμεναν να τους δώσουμε τα χρήματα. Μόλις τους βάλαμε τα χρήματα στο βιβλιαράκι που έφεραν έφυγαν και γύρισαν αμέσως με τα ρέστα. Πάλι δεν έφυγαν αλλά περίμεναν να πάρουν πίσω το βιβλιαράκι με το φιλοδώρημα. Είχαν χάρη που θέλαμε να φύγουμε γιατί η ώρα είχε πάει μετά τις 9:00 και θέλαμε να κάνουμε λίγη βόλτα και να πάμε για ξεκούραση.
Έτσι πήγαμε σε ένα Μall το οποίο ήταν δίπλα για να κάνουμε βόλτα σε μερικούς από τους πολλούς ορόφους που είχε. Εγώ βρήκα την ευκαιρία και αγόρασα δύο μπλουζάκια τα οποία μου άρεσαν. Έκαναν και τα δύο μαζί 21€ και η ποιότητά τους ήταν καλή. Μετά φυσικά πήγαμε στο ξενοδοχείο για ξεκούραση. Ένας νεαρός εκεί στο Μall πουλούσε αλάτι Ιμαλαΐων σε πολύ όμορφα σχήματα. Ήταν όμως πολύ βαρύ και πήραμε λίγο, όχι για φάγωμα όμως. Είχε διάφορα πορτατίφ αλλά και μεγάλα γράμματα. Εμείς πήραμε μερικά από τα τελευταία, ως τα αρχικά των παιδιών μας. Εννοείται πως το αλάτι αυτό είναι σε στερεή μορφή, λες και είναι πέτρα, και δημιουργούνται οι μορφές που θέλουν.
Η σημερινή διαδρομή:
Η αναχώρησή μας είχε κανονιστεί για την επομένη να είναι στις 6:30 το πρωί.
Υπάρχουν και τα αντίστοιχα βίντεο. Το πρώτο περιλαμβάνει και την τελετή στα σύνορα Πακιστάν-Ινδίας που ήταν στη χθεσινή ανάρτηση. Το δεύτερο το φρούριο Rohtas.
Κανονικά τη σημερινή ημέρα θα έπρεπε να ξεκινήσουμε χαλαρά από τη Λαχόρη και μόνο με μία στάση στο φρούριο Rohtas, για δύο ώρες περίπου, να φτάναμε αργά το απόγευμα στο Ισλαμαμπάντ. Βάζοντας εγώ κάτω το google maps διαπίστωσα ότι θα φτάναμε πολύ νωρίς στην πρωτεύουσα του Πακιστάν, και αυτό δε μας άρεσε καθόλου, αφού θα βαριόμασταν όλο το απόγευμα και το βράδυ. Γι’ αυτό και είχα προτείνει στον Ασίφ να κάνουμε μία ξενάγηση στην Λαχόρη το πρωί πριν φύγουμε. Η Ντίνα είχε βρει τα σημεία που ήθελε να πάμε.
Για την αλλαγή που προτείναμε στον Ασίφ, μας είπε ότι δεν το έλεγε στο πρόγραμμα της ημέρας αυτής. Τα έβαλε και εκείνος κάτω και μου είπε ότι θα φτάσουμε στο Ισλαμαμπάντ μετά τις 8:00 το βράδυ. Αν και αυτός ήξερε καλύτερα, εγώ πίστευα ότι θα φτάναμε πριν τις 8:00. Το καλό είναι ότι εκείνος το δέχτηκε. Μάλιστα δεν θα ξεκινούσαμε πολύ πρωί από το ξενοδοχείο. Όντως δώσαμε ραντεβού να φύγουμε στις 8, αφού θα παίρναμε ένα καλό πρωινό στο εστιατόριο. Εκείνος βέβαια ήρθε μισή ώρα νωρίτερα όπως κάνει κάθε φορά αφού είναι πολύ συνεπής. Γενικά μας φέρεται με πολύ καλό τρόπο και είναι όλο ευγένεια. Πιστεύω ότι δεν είναι προσποιητά αυτά που κάνει αλλά αγαπά πολύ τη δουλειά του και θέλει να είμαστε πάντα ευχαριστημένοι. Ίσως να το κάνει και επειδή προσδοκά ένα καλό φιλοδώρημα. Μακάρι να το έκαναν και οι άλλοι ξεναγοί έτσι.
Φύγαμε από το ξενοδοχείο και βάλαμε ως πρώτο στόχο το Εθνικό Μουσείο της Λαχόρης, έστω να το δούμε από έξω, αφού είπε ότι δεν θα είχε ανοίξει ακόμα, είτε δε θα άνοιγε καθόλου λόγω της ημέρας που ήταν Παρασκευή και δεν ανοίγει ποτέ. Μας πήγε με το αυτοκίνητο απ’ έξω. Δυστυχώς δεν μπορούσαμε να το δούμε καλά. Όμως κάτι είδαμε. Επίσης η περιοχή είχε πολύ όμορφα κτίρια και κάναμε μερικές βόλτες για να τραβήξουμε φωτογραφίες. Επόμενη στάση ήταν οι Κήποι Shalamar, που προστατεύονται από την Ουνέσκο.
Ας πω πρώτα όμως ότι με το που βγήκαμε πρωί-πρωί από το ξενοδοχείο η ζέστη ήταν υπερβολική. Και φυσικά γινόταν ακόμα χειρότερη η κατάσταση λόγω της αρκετής υγρασίας. Τι να κάνουμε όμως; Έτσι ήταν η κατάσταση και δεν θα σταθώ σε αυτή τη λεπτομέρεια. Βέβαια κάθε τόσο άλλαζα μπλουζάκι για να είμαι στεγνός και να μην αρρωστήσω όταν μπαίνω στο αυτοκίνητο με τον αναγκαίο κλιματισμό. Οι κήποι ήταν όμορφοι σε μία τεράστια έκταση, όμως μόνο λουλούδια δεν είχαν. Είχαν όμως όμορφα κτίρια, τα οποία νομίζω δεν ήταν καλά συντηρημένα. Κάναμε βόλτα σχεδόν μισή ώρα και μετά επιστρέψαμε για να συνεχίσουμε το δρόμο μας.
Επόμενη στάση ήταν λίγο έξω από την Λαχόρη και μάλιστα στο δρόμο προς το Ισλαμαμπάντ. Ήταν ένας τάφος του αυτοκράτορα Jahangir. Ήταν ένας από τους αυτοκράτορες της India Mughal Empire και ο μοναδικός που έχει ταφεί στο Πακιστάν. Υπήρχε μία αίθουσα που θεωρητικά έχει σε μια όμορφη πέτρινη σαρκοφάγο ό,τι έχει μείνει από αυτόν. Γενικότερα η περιοχή είχε ενδιαφέρον και μπορούσες να κάνεις αρκετή ώρα βόλτα. Εμείς όμως είχαμε το νου μας στην επόμενη στάση που όπως είπα ήταν το φρούριο Ροχτάς.
Λίγο πρι
ν τις 11 αναχωρήσαμε παίρνοντας τον παλιό δρόμο που ένωνε τις δύο πόλεις. Περιμέναμε ότι σε λιγότερο από 3 ώρες θα φτάναμε εκεί. Ο δρόμος είχε ενδιαφέρον, αφού στην αρχή περνούσε συνέχεια από πόλεις και χωριά και βλέπαμε τον κόσμο να κινείται στους ρυθμούς του Πακιστάν. Προσπαθούσαμε να τραβήξουμε φωτογραφίες από το αυτοκίνητο αλλά αυτό δεν ήταν και τόσο εύκολο γιατί τα παράθυρα είναι σχετικά μικρά και βέβαια δεν ανοίγουν λόγω του κλιματισμού. Εκείνο που θέλαμε να τραβήξουμε επίσης ήταν τα ζωγραφισμένα φορτηγά και λεωφορεία. Έτσι κι αλλιώς και τις προηγούμενες μέρες είχαμε τραβήξει αρκετές φωτογραφίες με αυτά. Για τον κόσμο έχω πει βέβαια ότι θέλουν πάντα να τους τραβάμε φωτογραφίες. Και το πιο περίεργο αλλά το έχουμε δει και αλλού είναι ότι θέλουν να τους τραβήξουμε με τις δικές μας φωτογραφικές μηχανές και αυτοί ας μην έχουν τίποτε από τη φωτογράφηση. Άλλωστε οι περισσότεροι δεν έχουν κινητά για να μας τραβήξουν και εκείνοι. Όσοι έχουν φυσικά το κάνουν. Κάναμε δύο στάσεις μέχρι να φτάσουμε στο φρούριο. Η μία ήταν για να φάει ο οδηγός και η άλλη ήταν για να προσευχηθούν και ο οδηγός και ο ξεναγός.
Περίπου στις 2:30 φτάσαμε στο φρούριο, μέσα στο μεσημέρι και με τρομερή ζέστη. Όμως κάναμε τις βόλτες μας και το ευχαριστηθήκαμε. Το φρούριο είναι τεράστιο, αφού η περίμετρος του είναι περίπου 4 χλμ και προστατεύεται από την Unesco. Εμείς βέβαια περιηγηθήκαμε σε ένα μικρό κομμάτι το οποίο είναι και φτιαγμένο κάπως. Μας άρεσε πάρα πολύ. Το φρούριο φαινόταν τριγύρω σε σχετικά καλή κατάσταση. Όμως εμείς επισκεφθήκαμε 4 με 5 διαφορετικά σημεία που είχαν μία σχετικά καλή αποκατάσταση. Ο χώρος γενικότερα είναι επιβλητικός αφού βρίσκεται πάνω σε ένα λόφο και όταν είσαι πάνω στο φρούριο βλέπεις την πεδιάδα από κάτω. Φαντάζομαι στην εποχή της δόξας του θα ήταν πολύ όμορφο. Όμως θέλει πολύ χρήμα για να το κάνεις έστω και λίγο όπως ήταν εκείνη την εποχή.
Έχει 12 πύλες και σε κάθε μία από αυτές υπάρχει και ένας τάφος ενός πολεμιστή από τη φυλή των σούφι. Οι φυλή αυτή είχε πολύ καλούς πολεμιστές και αυτός ήταν ο λόγος που αφιέρωσαν κάθε πύλη σε έναν πολεμιστή από αυτούς. Η κάθε πύλη είχε ένα όνομα σχετικό με την κατεύθυνση την οποία έδειχνε ή την ιστορία της. Δύο ώρες κάναμε βόλτες πάνω-κάτω στα κτίρια και στα οχυρά. Αφού λιώσαμε στη ζέστη φύγαμε.
Στο ξενοδοχείο στο Islamabad φτάσαμε μετά από ακόμα δύο ώρες, όπως είχα προβλέψει εγώ. Φυσικά το ξενοδοχείο μας ήταν το ίδιο με προχθές. Αφού δώσαμε το ραντεβού μας με τον Asif για την επόμενη μέρα και εκείνος έφυγε, εμείς κάναμε ένα ντους και βγήκαμε για φαγητό. Είπαμε αυτή τη βραδιά να φάμε κάπου καλά, να δούμε και την άλλη πλευρά του φαγητού του Πακιστάν. Όμως για ένα τυχαίο λόγο επιλέξαμε να φάμε σε ένα εστιατόριο με αφγανική κουζίνα, το οποίο λεγόταν Καμπούλ και βρισκόταν δίπλα στο ξενοδοχείο μας. Αν και δεν ήταν πολυτελές φαινόταν πολύ καλό. Και τα γκαρσόνια ήταν καλοντυμένα και ευγενικά και ανεμιστήρες είχε, οπότε υπήρχε καλή ατμόσφαιρα. Επίσης το πιο σημαντικό είναι ότι βλέπαμε το χώρο στον οποίο έψηναν τα κρέατα.
Εγώ παρήγγειλα ένα παραδοσιακό φαγητό από το Αφγανιστάν, ζυμαρικό που μέσα είχε χορταρικά. Μπορώ να πω ότι μου άρεσε πάρα πολύ. Όμως το κόστος του δεν είχε καμία σχέση με τα χρήματα που πληρώναμε τις προηγούμενες δύο ημέρες. Κόστιζε σχεδόν 5 ευρώ. Η Ντίνα παράγγειλε ένα πιάτο με σουβλάκια από αρνί τα οποία ήταν 4 και το κόστος τους ήταν περίπου 8€. Μαζί με ένα νερό και δύο ψωμιά τα οποία δεν καταφέραμε να φάμε πληρώσαμε περίπου 16€ και οι δύο μαζί. Για Πακιστάν βέβαια είναι αρκετά χρήματα, αλλά μπορώ να πω ότι άξιζαν.
Το μαγαζί ήταν γεμάτο κόσμο και μόλις φύγαμε στο τραπέζι κάθισαν άλλοι πελάτες. Όμως τα γκαρσόνια δεν ήταν καθόλου ευγενικά όσον αφορά στο τέλος του φαγητού μας. Συγκεκριμένα μόλις φάγαμε την τελευταία μπουκιά ήρθαν και μας έφεραν το λογαριασμό στα μούτρα. Και δεν τον άφησαν στο τραπέζι και να φύγουν αλλά περίμεναν να τους δώσουμε τα χρήματα. Μόλις τους βάλαμε τα χρήματα στο βιβλιαράκι που έφεραν έφυγαν και γύρισαν αμέσως με τα ρέστα. Πάλι δεν έφυγαν αλλά περίμεναν να πάρουν πίσω το βιβλιαράκι με το φιλοδώρημα. Είχαν χάρη που θέλαμε να φύγουμε γιατί η ώρα είχε πάει μετά τις 9:00 και θέλαμε να κάνουμε λίγη βόλτα και να πάμε για ξεκούραση.
Έτσι πήγαμε σε ένα Μall το οποίο ήταν δίπλα για να κάνουμε βόλτα σε μερικούς από τους πολλούς ορόφους που είχε. Εγώ βρήκα την ευκαιρία και αγόρασα δύο μπλουζάκια τα οποία μου άρεσαν. Έκαναν και τα δύο μαζί 21€ και η ποιότητά τους ήταν καλή. Μετά φυσικά πήγαμε στο ξενοδοχείο για ξεκούραση. Ένας νεαρός εκεί στο Μall πουλούσε αλάτι Ιμαλαΐων σε πολύ όμορφα σχήματα. Ήταν όμως πολύ βαρύ και πήραμε λίγο, όχι για φάγωμα όμως. Είχε διάφορα πορτατίφ αλλά και μεγάλα γράμματα. Εμείς πήραμε μερικά από τα τελευταία, ως τα αρχικά των παιδιών μας. Εννοείται πως το αλάτι αυτό είναι σε στερεή μορφή, λες και είναι πέτρα, και δημιουργούνται οι μορφές που θέλουν.
Η σημερινή διαδρομή:
Η αναχώρησή μας είχε κανονιστεί για την επομένη να είναι στις 6:30 το πρωί.
Υπάρχουν και τα αντίστοιχα βίντεο. Το πρώτο περιλαμβάνει και την τελετή στα σύνορα Πακιστάν-Ινδίας που ήταν στη χθεσινή ανάρτηση. Το δεύτερο το φρούριο Rohtas.
Περιμένουμε τη συνέχεια!
