travelbreak
Member
- Μηνύματα
- 1.968
- Likes
- 17.262
- Επόμενο Ταξίδι
- ???
- Ταξίδι-Όνειρο
- Υπερσιβηρικός
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Πακιστάν, το ταξίδι ξεκινά. Πρώτη μέρα.
- Στην υπέροχη Λαχόρη. Πρώτη μέρα.
- Παρασκευή. Λαχόρη, Φρούριο Rohtas και ξανά Ισλαμαμπάντ.
- Ινδός ποταμός, φράγματα, βουνά και φαράγγια. Αρχίζει το «άλλο» Πακιστάν.
- Karakorum Highway προς το Γκιλγκίτ.
- Βουνά, παγετώνες, ποτάμια στη Χούνζα. Μέρος 1
- Βουνά, παγετώνες, ποτάμια στη Χούνζα. Μέρος 2
- Παγετώνας Χούπερ.
- Τα κάστρα στο Καριμαμπάντ.
- Στο δρόμο για το Skardu.
- Khaplu
- Shigar.
- Βίντεο
- Επιστροφή στο Τσιλάς.
- Ινδός ποταμός, checkpoints και βουνά.
- Από το Besham στο Swat
- Swat
- Από το φανατικό Swat στο φιλελεύθερο Chitral.
- Στις κοιλάδες των Καλάς. 1.
- Στις κοιλάδες των Καλάς. 2.
- Στο Πεσαβάρ.
- Γνωριμία με το Πεσαβάρ.
- Αρχαιότητες Takht i Bahi και επιστροφή στο Ισλαμαμπάντ.
- Taxila και city tour στο Ισλαμαμπάντ
- Επίλογος
Ινδός ποταμός, checkpoints και βουνά.
Το ξενοδοχείο που μείναμε στο Τσιλάς βρίσκεται πάρα πολύ κοντά στον Ινδό ποταμό. Είναι ο ποταμός που μαθαίναμε στο σχολείο ότι είχε φτάσει ο Μέγας Αλέξανδρος και σταμάτησε κάπου εκεί την εκστρατεία του, αφού είχαν κουραστεί τόσα χρόνια πολεμώντας οι Μακεδόνες στρατιώτες του. Στο Πακιστάν όλοι τον ξέρουν και τον αναγνωρίζουν ως ένα μεγάλο στρατηλάτη και ευεργέτη εκείνης της εποχής. Αυτά δεν τα λέω επειδή τα έμαθα στην Ελλάδα, αλλά τα ακούσαμε πολλές φορές από ντόπιους ανθρώπους που μιλήσαμε. Ειδικά ο ξεναγός μάς τρέλανε με τις ιστορίες γι’ αυτόν. Βέβαια μας τον παρουσίαζε ως σκληρό δολοφόνο φίλων και συγγενών και δεν ξέρω που τα έμαθε.
Επειδή το πρωί ξυπνήσαμε πολύ νωρίς κάναμε μία βόλτα στους κήπους του ξενοδοχείου. Δεν είναι ιδιαίτερα όμορφοι και φαίνονται εγκαταλειμμένοι. Και το ξενοδοχείο βλέπεις ότι έχει κάτι από μία παλιά αίγλη. Όμως με το φράγμα που θα κατασκευάσουν πολύ σύντομα το νερό θα φτάσει μέχρι κάποιο ύψος και θα καλύψει ολόκληρο το ξενοδοχείο. Όταν δημιουργηθεί η τεχνητή λίμνη με το φράγμα που θα κατασκευαστεί, το νερό θα καλύψει το μισό Chilas. Έτσι το κάτω μέρος της πόλης θα χαθεί και η υπόλοιπη θα είναι παραλίμνια.
Το ξενοδοχείο είναι τεράστιο έχει τουλάχιστο 6 σειρές δωματίων η μία πάνω από την άλλη. Εμείς μέναμε κάπου στη μέση. Βέβαια βλέπεις τον περίφημο Ινδό ποταμό ο οποίος τρέχει με μεγάλη ταχύτητα τα θολωμένα από λάσπες νερά του. Κρίμα που θα χαθεί το ξενοδοχείο σε λίγα χρόνια.
και εδώ με το φρουρό που δε μας άφηνε να βγούμε έξω:
Οδηγώντας πολλά χιλιόμετρα δίπλα στον Ινδό ποταμό, διαπιστώσαμε ότι είναι εντυπωσιακό ότι σε κάποια σημεία είναι πολύ στενός, μπορεί και λιγότερο από 20 μέτρα. Αλλού πάλι είναι πολύ φαρδύς, μπορεί και 80 μέτρα και παρόλα αυτά και στις δύο περιπτώσεις το νερό φαίνεται να τρέχει με μεγάλη ταχύτητα. Δεν ξέρω πόσο είναι το βάθος σε κάθε σημείο. Ο ξεναγός μου είπε ότι σε κάποια σημεία έχει βάθος και λίγο πάνω από τα 10 μέτρα. Ένα άλλο περίεργο είναι ότι είδαμε τουλάχιστο δύο μεγάλα ποτάμια τα οποία εκβάλλουν στον Ινδό. Αυτά τα ποτάμια φαίνονται να είναι τόσο μεγάλα όσο και ο ίδιος ο Ινδός. Έτσι αν δεις το ένα ποτάμι από αυτά, τους παραπόταμους δηλαδή, μπορεί να πεις ότι είναι εξίσου μεγάλο με τον ίδιο τον Ινδό. Προφανώς η πραγματική παροχή του νερού είναι διαφορετική και βέβαια του Ινδού είναι πολύ μεγαλύτερη. Όμως αυτό οπτικά δεν το καταλαβαίνεις. Σίγουρα τραβούν νερό από τα ποτάμια για να αρδεύσουν τα χωράφια τους αλλά και για να έχουν νερό στα σπίτια τους. Όμως συνήθως δεν είναι πολύ αυτό το νερό διότι είναι σίγουρο ότι θα προτιμούν να παίρνουν το νερό που κατεβαίνει από τα βουνά με χειμάρρους μικρούς και μεγάλους.
Εδώ φαίνεται το πεντακάθαρο νερό που έρχεται από τους παγετώνες και συναντά το νερό του Ινδού που είναι γεμάτο χώματα:
Εκτός από τα ποτάμια, άλλο εντυπωσιακό γεγονός είναι ότι τα βουνά φαίνονται να έχουν μονοπάτια και δρόμους που ανεβαίνουν σε διάφορα απίθανα σημεία. Στο Σκαρντού είδαμε ένα δρόμο που ανέβαινε επάνω με 36 φουρκέτες. Ο ξεναγός μας είπε ότι στην κορφή που κατέληγε υπάρχει κάποιο λιβάδι, το οποίο όντως φαινόταν από εκεί που ήμασταν, και εκεί βόσκουν ζώα. Δεν υπάρχει κάποιο σπίτι για να μένουν άνθρωποι, αλλά ανεβαίνουν και κατεβαίνουν με τζιπ για να περιποιηθούν και να εκμεταλλευτούν τα ζώα τους. Τέτοιες εικόνες μας προσέφερε το Πακιστάν πάρα πολλές.
Για την σημερινή ημέρα δεν προβλεπόταν τίποτα ιδιαίτερο. Είχαμε μία μετακίνηση από το Chilas στο Besham και αυτό ήταν όλο. Όπως και στο Τσιλάς έτσι και στην πόλη που πηγαίναμε το Μπεσάμ δεν θα μπορούσαμε να βγούμε έξω από το ξενοδοχείο. Στο Μπεσάμ επίσης ήταν φανατικοί μουσουλμάνοι, αλλά είχαν και κάποιο άλλο ιδιαίτερο λόγο για να μη θέλουν τους ξένους. Η κυβέρνηση σε συνεργασία με τους κινέζους θέλει να κατασκευάσει ένα φράγμα στην περιοχή τους, στον Ινδό ποταμό, όπως κάνει και αρκετά χιλιόμετρα πιο πάνω όπου κατασκευάζει τα δύο φράγματα που είχα πει μερικές μέρες πριν όταν ανεβαίναμε τον ίδιο δρόμο. Φυσικά ή κάτοικοι αντιδρούν γιατί θα χάσουν κάποιες περιουσίες και κυρίως πολλοί από αυτούς θα αναγκαστούν να μετακινηθούν. Έτσι και λόγω του φανατισμού τους είναι ιδιαίτερα εχθρικοί απέναντι στους ξένους. Γι’ αυτό θα πρέπει να είναι προσεκτικοί ή αλλοδαποί επισκέπτες σε αυτές τις περιοχές. Για τον λόγο αυτό υπάρχει μεγάλη αστυνόμευση και υπάρχουν επίσης συνεχόμενα checkpoints για τον έλεγχο κυρίως των τουριστών. Φοβούνται οι Πακιστανοί και τους κατασκόπους.
Εκείνο λοιπόν το οποίο καταλάβαμε τη μέρα αυτή είναι ότι όταν περνάς από ένα σημείο οι αστυνομικοί σημειώνουν αφενός τα στοιχεία των τουριστών, τα οποία τους έδινε σε μία φωτοτυπία ο ξεναγός μας, και αφετέρου τον αριθμό του αυτοκινήτου. Έτσι ενημερώνονται όλα τα checkpoints ώστε να περιμένουν αυτό το αυτοκίνητο για να δουν σε πόση ώρα θα έχει περάσει και αν έχει περάσει φυσικά. Πιστεύουμε ότι η ενημέρωση δεν γίνεται μόνο από αστυνομικούς που βρίσκονται στα αστυνομικά τμήματα των checkpoints, αλλά και από κρυφούς αστυνομικούς οι οποίοι υπάρχουν παντού.
Εμείς λοιπόν σε μία περίπτωση που καθυστερήσαμε, γιατί σταματούσαμε για φωτογραφίες, φαίνεται ότι οι αστυνομικοί του επόμενου σημείου ελέγχου είχαν ενημερωθεί και μας περίμεναν. Έτσι όταν εμείς προχωρούσαμε, είδαμε να έρχεται από εμπρός μας ένα αστυνομικό όχημα, να μας σταματάει και να βάζουν κατσάδα στον οδηγό και τον ξεναγό γιατί δεν προχωρούν γρήγορα. Το αποτέλεσμα ήταν να αγχωθεί, ειδικά ο ξεναγός, γιατί φοβήθηκε ότι μπορεί να έχει κάποια επίπτωση σε αυτόν και στη δουλειά του. Στο επόμενο αστυνομικό τμήμα τον κράτησαν για 5-10 λεπτά και δεν ξέρω τι του είπαν. Όταν όμως βγήκε ήταν λίγο στεναχωρημένος αν και μας είπε ότι δεν έγινε τίποτα και όλα πήγαν καλά. Από εκείνο το σημείο και μετά και για τις επόμενες ώρες, μέχρι να φτάσουμε στο ξενοδοχείο, δεν τον είδα να έχει και τόσο καλή διάθεση. Ίσως απλά να του έκαναν μία κατσάδα ή να του έβαλαν όμως και κάποιο πρόστιμο. Παρόλα αυτά μετά από αυτό το συμβάν εμείς συνεχίσαμε να κάνουμε λίγες σύντομες στάσεις. Πλέον ήμασταν πολύ προσεκτικοί.
Πολύ κοτόπουλο στο Πακιστάν:
Τη διαδρομή αυτή με αντίστροφη πορεία, είπα ότι την είχαμε κάνει και στις πρώτες μέρες του ταξιδιού. Τότε όμως βιαζόμασταν πολύ να φτάσουμε στην περιοχή που φτιάχνουν τα φράγματα, γιατί υπάρχουν συγκεκριμένες ώρες κατά της οποίας τα αυτοκίνητα μπορούν να περάσουν στο δρόμο που γίνονται τα έργα. Τότε λοιπόν δεν σταματούσαμε για φωτογραφίσεις παρά σε ελάχιστες περιπτώσεις και ο ξεναγός μάς είχε πει ότι θα σταματήσουμε στην επιστροφή. Γι’ αυτό κι εμείς περιμέναμε πώς και πώς να σταματάμε σε κάθε στροφή σχεδόν γιατί η διαδρομή ήταν καταπληκτική. Εννοείται ότι και τότε είχαμε κάνει μερικές στάσεις αλλά και τώρα κάναμε περισσότερες αλλά και πάλι όχι τόσο πολλές, αφού ο Αsif ήξερε ότι η αστυνομία καραδοκεί. Σε μία περίπτωση ένας αστυνομικός μπήκε μαζί μας στο αυτοκίνητο για τέσσερα πέντε χιλιόμετρα κρατώντας ένα αυτόματο όπλο. Μάλιστα κατάφερα και τον τράβηξαν φωτογραφία με το κινητό. Δεν ήταν και τόσο αυστηρός και φαινόταν ότι απλά έκανε μία τυπική διαδικασία. Δεν ξέρω μήπως ήθελε να μετακινηθεί από ένα μέρος σε ένα άλλο. Αλλά σκέφτομαι ότι αν ήταν μόνο αυτός ο λόγος, θα το έκανε με ένα ντόπιο και όχι με τουρίστες.
Σε μία άλλη περίπτωση είχαν σταματήσει ένα άλλο αυτοκίνητο με τουρίστες και περίμεναν κι εμάς. Σίγουρα ήξεραν ότι σε αυτό το κομβόι αυτοκινήτων ήταν μόνο δύο αυτοκίνητα με ξένους. Το δικό μας και το άλλο που μας περίμενε. Μόλις φτάσαμε μας πήρε συνοδεία ένα αστυνομικό όχημα και τους δύο και μας πήγε για περίπου 10 km. Μάλιστα σε ένα σημείο που υπήρχε ένα μικρό μποτιλιάρισμα γιατί δεν χωρούσαν να περάσουν δύο αυτοκίνητα, ένας αστυνομικός βγήκε από το όχημα που μας συνόδευε και τους διευκόλυνε ώστε να λυθεί το πρόβλημα και εμείς να συνεχίσουμε γρήγορα το δρόμο μας.
Το τουριστικό αυτό όχημα με τους άλλους τουρίστες ήταν ένα το οποίο ήταν γνώριμο σε μας. Μέσα είχε τέσσερις τουρίστες, εκ των οποίων οι δύο τουλάχιστο ήταν από την Ισπανία, ίσως και οι τρεις, και μία γυναίκα ήταν από την Ιταλία. Τους συνόδευε ένας πακιστανός ο οποίος έχει τουριστικό γραφείο στην Ισπανία. Τους είχαμε συναντήσει πρώτη φορά στη Λαχόρη όταν πήγαμε στα σύνορα με την Ινδία για να δούμε την υποστολή της σημαίας πριν από αρκετές μέρες. Τους είδαμε ξανά στο Τσιλάς γιατί μέναμε στο ίδιο ξενοδοχείο. Είχαν μείνει εκεί γιατί λόγω της κατολίσθησης δεν μπορούσαν να πάνε στο Ναράν. Με τους τουρίστες δεν είχαμε σχεδόν καμία κουβέντα αλλά είχαμε μιλήσει αρκετά με τον Πακιστανό, ο οποίος τους συνόδευε. Μάλιστα ήταν σχεδόν σίγουρο ότι θα τους βλέπαμε ξανά, γιατί όπως μας είπαν φεύγαμε από το Ισλαμαμπάντ με το ίδιο αεροπλάνο το επόμενο Σάββατο τα ξημερώματα. Πράγματι τους συναντήσαμε για λίγο.
Αυτό το οποίο γίνεται με τους αστυνομικούς, μας είπε ο Asif ότι γίνεται σε κάποιες περιοχές της ευρύτερης περιοχής, που είναι φανατικοί μουσουλμάνοι. Όμως λέει ότι γίνεται και στο νότιο Πακιστάν όπου πολλές φορές έχεις συνοδεία αστυνομικό αυτοκίνητο. Εκεί όμως γίνεται για άλλους λόγους. Οι φτωχοί κάτοικοι επιτίθενται σε ξένους για να τους κλέψουν. Κάποιο λόγο θα έχουν κι αυτοί, και η πείνα είναι πολύ σοβαρός.
Μας έδειξε φωτογραφίες από το νότιο Πακιστάν λοιπόν και έχει πολύ ωραία μνημεία. Εννοείται δεν θα μπορέσουμε να το επισκεφθούμε ξανά, αφού έχουμε κι άλλες χώρες να δούμε. Να πω όμως ότι τα αστυνομικά αυτοκίνητα εδώ είναι σαν τα δικά μας αγροτικά, όπου μέσα έχουν τον οδηγό και κάποιο συνοδηγό, και στην καρότσα, που είναι σκεπασμένη, έχουν συνήθως δύο αστυνομικούς που κάθονται ο ένας απέναντι στον άλλον και οι οποίοι φυσικά κρατάνε βαρύ οπλισμό. Τα checkpoints, που υπάρχουν πάρα πολλά, μπορεί να ανήκουν στην αστυνομία, στο στρατό ή στην στρατιωτική αστυνομία. Πολλές φορές βλέπεις ακόμα και πολυβόλα να σε σημαδεύουν σε αυτά τα σημεία. Τίποτε από όλα αυτά δεν ξέραμε πριν ξεκινήσει το ταξίδι μας. Είχαμε δει παρόμοιες καταστάσεις και σε άλλες χώρες αλλά αυτό το πράγμα ποτέ. Δεν είμαι σίγουρος ότι αν τα ήξερα με τόσες λεπτομέρειες θα ερχόμουν σε αυτή τη χώρα!
Είχαμε ρωτήσει δύο φίλους μας που είχαν επισκεφτεί πρόσφατα τη χώρα, και κάτι μας είχαν πει αλλά δεν έδωσα και μεγάλη σημασία. Και εκείνοι βέβαια δεν μου το τόνισαν με κάποιον ιδιαίτερο τρόπο. Ότι δηλαδή είναι κάτι που σε κάνει να ανησυχείς κιόλας. Εμείς νομίζαμε ότι αφού τα τουριστικά γραφεία πάνε στο Πακιστάν, δεν θα υπήρχε σχεδόν κανένα πρόβλημα και οι μετακινήσεις θα γίνονταν φυσιολογικά όπως παντού. Όμως το Πακιστάν δεν είναι απλή χώρα. Πιστεύω ότι δεν μπορεί ένας ταξιδιώτης να έρθει εντελώς μόνος του. Μάλλον, όχι δεν το πιστεύω: είμαι σίγουρος, γιατί όλα αυτά τα σημεία ελέγχου, πώς θα τα περνάει; Πρέπει να έχεις οπωσδήποτε κάποιον ντόπιο συνοδεία ή έστω έναν οδηγό αυτοκινήτου.
Ας πω όμως πώς πέρασε η σημερινή ημέρα με τη μετακίνηση ως το Μπεσάμ. Το πρωί με χαρά εγκαταλείψαμε το πολύ ζεστό Τσιλάς. Λίγο αργότερα όμως στη διαδρομή αντιληφθήκαμε ότι οι θερμοκρασίες είχαν ξεπεράσει τους 40 βαθμούς. Ευτυχώς το air condition του αυτοκινήτου δούλευε κανονικά και έτσι προχωρούσαμε χωρίς πρόβλημα. Όμως όταν σταματούσαμε, έστω και αυτές τις λίγες φορές που έγινε αυτό για να τραβήξουμε φωτογραφίες, έξω η ζέστη ήταν ανυπόφορη. Παρά τη ζέστη, εμείς δεν πτοούμασταν καθόλου και κάναμε κανονικά τη δουλειά μας.
Ξανά, όπως και όταν κάναμε τη αντίστροφη πορεία, θα έπρεπε στις 1:00 το μεσημέρι να ήμασταν στην είσοδο του δρόμου ο οποίος περνάει από την περιοχή που θα κατασκευαστεί ένα συγκεκριμένο από τα δύο φράγματα. Η περίπτωση αυτή αφορούσε το φράγμα που ήταν πιο χαμηλά στο ποτάμι. Αυτή τη φορά όμως είχαμε πολύ χρόνο στη διάθεσή μας μέχρι να φτάσουμε στο συγκεκριμένο σημείο. Θυμόμαστε ότι όταν ανεβαίναμε και έπρεπε να κάνουμε κάτι αντίστοιχο, επειδή είχαμε ξεκινήσει από το Ισλαμαμπάντ που ήταν πολύ μακριά βιαζόμασταν και μάλιστα δεν φτάσαμε στις 1:00 αλλά στις 2:30. Φυσικά προλάβαμε τότε να μπούμε και να περάσουμε, αλλά είχαμε μερικές μικρές καθυστερήσεις προς το τέλος. Τώρα όμως φτάσαμε στο σημείο που έπρεπε να περιμένουμε για να ανοίξει ο δρόμος, μιάμιση ώρα πριν. Έτσι κάναμε μία στάση στο γνωστό μας χώρο που έχει μαγαζιά και έστω και μέσα στη ζέστη η ώρα πέρασε. Στις 12:15 πήγαμε να περιμένουμε ακριβώς εκεί που θα άνοιγε τις μπάρες ένας τύπος για να περάσουμε στη ώρα μας. Η ευχάριστη έκπληξη ήταν ότι άνοιξε τις μπάρες ακριβώς εκείνη την ώρα, δηλαδή 45 λεπτά νωρίτερα, και έτσι η διέλευση μας έγινε πολύ πιο γρήγορα.
Εδώ φωτογραφία με κάποιους περαστικούς που ήθελαν να βγουν μαζί μας:
Το ζήτημα είναι ότι πολύς κόσμος δεν ξέρει αυτό το σύστημα και πηγαίνει και περιμένει πολλές ώρες για να ανοίξουν οι μπάρες και να περάσει. Βέβαια η περιφέρεια έχει ανακοινώσει τις ώρες που γίνονται οι διελεύσεις και το θέμα είναι ο κάθε ξεναγός ή οδηγός να το γνωρίζει. Αφού περάσαμε το δρόμο αυτό και πλέον δεν υπήρχε θέμα χρονικό και μπάρες, συναντήσαμε ένα μεγάλο αυτοκίνητο, Ρrado ήταν της Τoyota, με πέντε έξι τουρίστες από την Αγγλία. Μάλιστα αυτοί ήταν ντόπιοι που είχαν μεταναστεύσει και πιάσαμε λίγο την κουβέντα. Ο οδηγός με ρώτησε πόση ώρα θα ήθελε για να φτάσει στο Τσιλάς κι εγώ τότε του είπα για το ζήτημα με τους δρόμους και τα ωράρια που μπορείς να περάσεις και αυτός δεν είχε ιδέα. Έμαθε από μένα ότι θα πρέπει να περιμένει λίγο παρακάτω τουλάχιστο τρεις ώρες μέχρι να ανοίξεις στις 7:00 το απόγευμα ξανά ο δρόμος, γιατί τότε η ώρα ήταν λίγο πριν τις 4:00 και δεν θα προλάβαινε να μπει. Όμως και να προλάβεις να μπεις μέχρι την ώρα που είναι ανοιχτά, εάν είναι προς το τέλος, θα έχουν ξεκινήσει τις εργασίες. Αυτό γίνεται γιατί αυτοί κάνουν ένα διάλειμμα από τις 1 μέχρι τις 4, αλλά αν εσύ μπεις στις τρεις τότε στις 4:00 που θα ξεκινήσουν να δουλεύουν εσύ θα αναγκαστείς να σταματάς κάθε τόσο γιατί ίσως πέφτουν πέτρες και χώματα από ψηλά. Οι εργασίες οι οποίες γίνονται στο συγκεκριμένο σημείο είναι η διάνοιξη ενός δρόμου πιο ψηλά από τον υπάρχοντα δρόμο, γιατί όταν θα γίνει το φράγμα ο δρόμος που περάσαμε τότε δεν θα υπάρχει γιατί θα καλυφθεί από το νερό.
Σε ένα άλλο σημείο της διαδρομής είδαμε ένα σταματημένο αυτοκίνητο και αρκετούς τουρίστες κάτω από ένα δέντρο να περιμένουν, γιατί το αυτοκίνητο είχε κάποιο τεχνικό πρόβλημα. Σταματήσαμε να τους βοηθήσει ο οδηγός μας και ο ξεναγός και διαπιστώσαμε ότι οι τουρίστες ήταν από την Αγγλία, τον Καναδά, τη Γερμανία, από διάφορες χώρες τέλος πάντων, 6 άτομα. Δεν μπορέσαμε να τους προσφέρουμε κάποια τεχνική βοήθεια, αλλά το θέμα είναι ότι ο ξεναγός τους δεν ασχολούταν καθόλου με το ζήτημα της επισκευής του αυτοκινήτου. Ευτυχώς ο δικός μας ο Αsif ενδιαφέρθηκε και βρήκε ένα συνεργείο εκεί κοντά και επικοινώνησε και θα ερχόταν κάποιος για να δει τι μπορούσε να κάνει.
Συνεργεία αυτοκινήτων υπάρχουν γενικά σε αυτούς τους δρόμους, εκεί που υπάρχουν έστω και μία δεκαριά μαγαζιά για τους περαστικούς. Και αυτό γίνεται αρκετά συχνά στις περιοχές που έχει κάποιο κόσμο. Μετά μας έλεγε ο Asif για τον ξεναγό τον τουριστών αυτών, ο οποίος δεν ενδιαφερόταν καθόλου για τους πελάτες του. Αν δεν ήμασταν εμείς δεν ξέρω και εγώ πόση ώρα θα περίμεναν μέχρι να γίνει κάτι. Μάλιστα εμείς προσφερθήκαμε να μεταφέρουμε τους τουρίστες σε κάποιο εστιατόριο για να κάτσουν οι άνθρωποι λίγο πιο ανθρώπινα. Όμως ο ξεναγός τους, είπε ότι δεν υπάρχει πρόβλημα και για να πω την αλήθεια καλύτερα να κάθεσαι κάτω από ένα δέντρο στην ερημιά, παρά σε ένα εστιατόριο που ενδέχεται να βρωμάει και να σε κυνηγάνε και οι μύγες. Όσες φορές κάναμε στάση, σχεδόν ποτέ δεν καθίσαμε ούτε για 5 λεπτά, γιατί υπάρχει αυτό το πρόβλημα. Μάλιστα σε ένα σημείο που ζητήσαμε τουαλέτα με έστειλαν σε μία πόρτα που έβγαζε στην ύπαιθρο, γιατί δεν υπήρχε κάποιος συγκεκριμένος χώρος. Τι να κάνουμε, Πακιστάν είναι αυτό. Η Αφρική είναι πολύ πιο μπροστά.
Την ώρα που βράδιαζε φτάσαμε σε ένα ξενοδοχείο με το φανταχτερό όνομα Ηilton, το οποίο όμως όχι Χίλτον δεν ήτανε αλλά ούτε καν ένα φθηνό ξενοδοχείο της ομόνοιας. Σίγουρα απ’ έξω μοιάζει αρκετά καλό και μέσα κάποτε μπορεί να ήταν, αλλά σήμερα όλα πάνε στραβά. Το καλό είναι ότι μέσα σε αυτή τη ζέστη έχει κλιματιστικό μηχάνημα και άπειρους ανεμιστήρες για να έχεις αέρα. Τα δωμάτια είναι μεγάλα όπως και η τουαλέτα αλλά ας πούμε ζεστό νερό δεν είχε και ζητήσαμε για να ανάψουν το θερμοσίφωνο.
Όταν φτάσαμε μας είπε ο Asif να παραγγείλουμε τι φαγητό θέλαμε για να μας το έχουν έτοιμο στην ώρα μας. Εμείς λοιπόν παραγγείλαμε, πάλι κάνοντας τη βλακεία, αρνάκι στην κατσαρόλα. Και λέω βλακεία γιατί είναι πάρα πολύ σκληρό αυτό το κρέας και έχει ένα σωρό κόκκαλα και ελάχιστο ψαχνό. Εγώ με την Ντίνα παραγγείλαμε 3/4 του κιλού κι άλλο τόσο παράγγειλε ο Γιάννης, αλλά το ήθελε να μην είναι καυτερό. Εμείς το θέλαμε καυτερό.
Όταν λοιπόν ήρθαν δύο μπολ με το φαγητό μας, στις 8:30 που πήγαμε για να φάμε, ενώ είχαν την ίδια ποσότητα το δικό μας μπολ είχε μόνο κρέας ενώ το δικό τους είχε και ένα σωρό πατάτες συν ότι είχε πολλά κομμάτια σκέτο λίπος. Ό,τι και να είπαν δεν υπήρχε άλλο φαγητό για να φάνε και διαμαρτυρόμενοι δεν πέτυχαν τίποτα. Ο Ασίφ στεναχωρήθηκε λίγο και προσφέρθηκε να πληρώσει αυτός το φαγητό τους, αλλά φυσικά εκείνοι δεν δέχτηκαν. Το δικό μας είχε αρκετή ποσότητα, αλλά δυστυχώς όπως είπα ήταν γεμάτο κόκκαλα και επίσης ήταν πολύ σκληρό για να το μασήσεις.
Το κακό επίσης είναι ότι μαζί με μάς στο τραπέζι κάθονταν συνήθως και ο Asif με τον οδηγό. Βέβαια εκείνοι παραγγέλνουν το δικό τους φαγητό, αλλά καμιά φορά δεν ξέρω για ποιο λόγο είναι πολύ λίγο και εμείς τους προσφέρουμε λίγο από το δικό μας. Εμένα από παλιά που πήγαινα με πρακτορεία, δεν μου αρέσει ποτέ να κάθομαι στο ίδιο τραπέζι με ξεναγό και οδηγό. Ούτε και τώρα, αλλά τι να κάνω, αφού αυτοί από μόνοι τους έρχονταν μαζί μας. Μια φορά στην αρχή του ταξιδιού, τους είπαμε να έρθουν και από τότε όποτε τρώγαμε στο ξενοδοχείο εκείνοι ήταν δίπλα μας. Δεν λέω ότι μας ενοχλούσαν, αφού για παράδειγμα αυτή τη φορά παράγγειλαν αρκετή ποσότητα φαγητού και έτσι δεν υπήρξε πρόβλημα.
Ευτυχώς ο ύπνος στο δωμάτιο ήταν σχετικά καλός. Κοιμηθήκαμε νωρίς γιατί το ίντερνετ δεν δούλευε.
Λάβετε υπόψη ότι πολλές από τις φωτογραφίες της ιστορίας μου είναι μέσα από το αυτοκίνητο εν κινήσει, και γι' αυτό δεν είναι πολύ καθαρές.
Το ξενοδοχείο που μείναμε στο Τσιλάς βρίσκεται πάρα πολύ κοντά στον Ινδό ποταμό. Είναι ο ποταμός που μαθαίναμε στο σχολείο ότι είχε φτάσει ο Μέγας Αλέξανδρος και σταμάτησε κάπου εκεί την εκστρατεία του, αφού είχαν κουραστεί τόσα χρόνια πολεμώντας οι Μακεδόνες στρατιώτες του. Στο Πακιστάν όλοι τον ξέρουν και τον αναγνωρίζουν ως ένα μεγάλο στρατηλάτη και ευεργέτη εκείνης της εποχής. Αυτά δεν τα λέω επειδή τα έμαθα στην Ελλάδα, αλλά τα ακούσαμε πολλές φορές από ντόπιους ανθρώπους που μιλήσαμε. Ειδικά ο ξεναγός μάς τρέλανε με τις ιστορίες γι’ αυτόν. Βέβαια μας τον παρουσίαζε ως σκληρό δολοφόνο φίλων και συγγενών και δεν ξέρω που τα έμαθε.
Επειδή το πρωί ξυπνήσαμε πολύ νωρίς κάναμε μία βόλτα στους κήπους του ξενοδοχείου. Δεν είναι ιδιαίτερα όμορφοι και φαίνονται εγκαταλειμμένοι. Και το ξενοδοχείο βλέπεις ότι έχει κάτι από μία παλιά αίγλη. Όμως με το φράγμα που θα κατασκευάσουν πολύ σύντομα το νερό θα φτάσει μέχρι κάποιο ύψος και θα καλύψει ολόκληρο το ξενοδοχείο. Όταν δημιουργηθεί η τεχνητή λίμνη με το φράγμα που θα κατασκευαστεί, το νερό θα καλύψει το μισό Chilas. Έτσι το κάτω μέρος της πόλης θα χαθεί και η υπόλοιπη θα είναι παραλίμνια.
Το ξενοδοχείο είναι τεράστιο έχει τουλάχιστο 6 σειρές δωματίων η μία πάνω από την άλλη. Εμείς μέναμε κάπου στη μέση. Βέβαια βλέπεις τον περίφημο Ινδό ποταμό ο οποίος τρέχει με μεγάλη ταχύτητα τα θολωμένα από λάσπες νερά του. Κρίμα που θα χαθεί το ξενοδοχείο σε λίγα χρόνια.
και εδώ με το φρουρό που δε μας άφηνε να βγούμε έξω:
Οδηγώντας πολλά χιλιόμετρα δίπλα στον Ινδό ποταμό, διαπιστώσαμε ότι είναι εντυπωσιακό ότι σε κάποια σημεία είναι πολύ στενός, μπορεί και λιγότερο από 20 μέτρα. Αλλού πάλι είναι πολύ φαρδύς, μπορεί και 80 μέτρα και παρόλα αυτά και στις δύο περιπτώσεις το νερό φαίνεται να τρέχει με μεγάλη ταχύτητα. Δεν ξέρω πόσο είναι το βάθος σε κάθε σημείο. Ο ξεναγός μου είπε ότι σε κάποια σημεία έχει βάθος και λίγο πάνω από τα 10 μέτρα. Ένα άλλο περίεργο είναι ότι είδαμε τουλάχιστο δύο μεγάλα ποτάμια τα οποία εκβάλλουν στον Ινδό. Αυτά τα ποτάμια φαίνονται να είναι τόσο μεγάλα όσο και ο ίδιος ο Ινδός. Έτσι αν δεις το ένα ποτάμι από αυτά, τους παραπόταμους δηλαδή, μπορεί να πεις ότι είναι εξίσου μεγάλο με τον ίδιο τον Ινδό. Προφανώς η πραγματική παροχή του νερού είναι διαφορετική και βέβαια του Ινδού είναι πολύ μεγαλύτερη. Όμως αυτό οπτικά δεν το καταλαβαίνεις. Σίγουρα τραβούν νερό από τα ποτάμια για να αρδεύσουν τα χωράφια τους αλλά και για να έχουν νερό στα σπίτια τους. Όμως συνήθως δεν είναι πολύ αυτό το νερό διότι είναι σίγουρο ότι θα προτιμούν να παίρνουν το νερό που κατεβαίνει από τα βουνά με χειμάρρους μικρούς και μεγάλους.
Εδώ φαίνεται το πεντακάθαρο νερό που έρχεται από τους παγετώνες και συναντά το νερό του Ινδού που είναι γεμάτο χώματα:
Εκτός από τα ποτάμια, άλλο εντυπωσιακό γεγονός είναι ότι τα βουνά φαίνονται να έχουν μονοπάτια και δρόμους που ανεβαίνουν σε διάφορα απίθανα σημεία. Στο Σκαρντού είδαμε ένα δρόμο που ανέβαινε επάνω με 36 φουρκέτες. Ο ξεναγός μας είπε ότι στην κορφή που κατέληγε υπάρχει κάποιο λιβάδι, το οποίο όντως φαινόταν από εκεί που ήμασταν, και εκεί βόσκουν ζώα. Δεν υπάρχει κάποιο σπίτι για να μένουν άνθρωποι, αλλά ανεβαίνουν και κατεβαίνουν με τζιπ για να περιποιηθούν και να εκμεταλλευτούν τα ζώα τους. Τέτοιες εικόνες μας προσέφερε το Πακιστάν πάρα πολλές.
Για την σημερινή ημέρα δεν προβλεπόταν τίποτα ιδιαίτερο. Είχαμε μία μετακίνηση από το Chilas στο Besham και αυτό ήταν όλο. Όπως και στο Τσιλάς έτσι και στην πόλη που πηγαίναμε το Μπεσάμ δεν θα μπορούσαμε να βγούμε έξω από το ξενοδοχείο. Στο Μπεσάμ επίσης ήταν φανατικοί μουσουλμάνοι, αλλά είχαν και κάποιο άλλο ιδιαίτερο λόγο για να μη θέλουν τους ξένους. Η κυβέρνηση σε συνεργασία με τους κινέζους θέλει να κατασκευάσει ένα φράγμα στην περιοχή τους, στον Ινδό ποταμό, όπως κάνει και αρκετά χιλιόμετρα πιο πάνω όπου κατασκευάζει τα δύο φράγματα που είχα πει μερικές μέρες πριν όταν ανεβαίναμε τον ίδιο δρόμο. Φυσικά ή κάτοικοι αντιδρούν γιατί θα χάσουν κάποιες περιουσίες και κυρίως πολλοί από αυτούς θα αναγκαστούν να μετακινηθούν. Έτσι και λόγω του φανατισμού τους είναι ιδιαίτερα εχθρικοί απέναντι στους ξένους. Γι’ αυτό θα πρέπει να είναι προσεκτικοί ή αλλοδαποί επισκέπτες σε αυτές τις περιοχές. Για τον λόγο αυτό υπάρχει μεγάλη αστυνόμευση και υπάρχουν επίσης συνεχόμενα checkpoints για τον έλεγχο κυρίως των τουριστών. Φοβούνται οι Πακιστανοί και τους κατασκόπους.
Εκείνο λοιπόν το οποίο καταλάβαμε τη μέρα αυτή είναι ότι όταν περνάς από ένα σημείο οι αστυνομικοί σημειώνουν αφενός τα στοιχεία των τουριστών, τα οποία τους έδινε σε μία φωτοτυπία ο ξεναγός μας, και αφετέρου τον αριθμό του αυτοκινήτου. Έτσι ενημερώνονται όλα τα checkpoints ώστε να περιμένουν αυτό το αυτοκίνητο για να δουν σε πόση ώρα θα έχει περάσει και αν έχει περάσει φυσικά. Πιστεύουμε ότι η ενημέρωση δεν γίνεται μόνο από αστυνομικούς που βρίσκονται στα αστυνομικά τμήματα των checkpoints, αλλά και από κρυφούς αστυνομικούς οι οποίοι υπάρχουν παντού.
Εμείς λοιπόν σε μία περίπτωση που καθυστερήσαμε, γιατί σταματούσαμε για φωτογραφίες, φαίνεται ότι οι αστυνομικοί του επόμενου σημείου ελέγχου είχαν ενημερωθεί και μας περίμεναν. Έτσι όταν εμείς προχωρούσαμε, είδαμε να έρχεται από εμπρός μας ένα αστυνομικό όχημα, να μας σταματάει και να βάζουν κατσάδα στον οδηγό και τον ξεναγό γιατί δεν προχωρούν γρήγορα. Το αποτέλεσμα ήταν να αγχωθεί, ειδικά ο ξεναγός, γιατί φοβήθηκε ότι μπορεί να έχει κάποια επίπτωση σε αυτόν και στη δουλειά του. Στο επόμενο αστυνομικό τμήμα τον κράτησαν για 5-10 λεπτά και δεν ξέρω τι του είπαν. Όταν όμως βγήκε ήταν λίγο στεναχωρημένος αν και μας είπε ότι δεν έγινε τίποτα και όλα πήγαν καλά. Από εκείνο το σημείο και μετά και για τις επόμενες ώρες, μέχρι να φτάσουμε στο ξενοδοχείο, δεν τον είδα να έχει και τόσο καλή διάθεση. Ίσως απλά να του έκαναν μία κατσάδα ή να του έβαλαν όμως και κάποιο πρόστιμο. Παρόλα αυτά μετά από αυτό το συμβάν εμείς συνεχίσαμε να κάνουμε λίγες σύντομες στάσεις. Πλέον ήμασταν πολύ προσεκτικοί.
Πολύ κοτόπουλο στο Πακιστάν:
Τη διαδρομή αυτή με αντίστροφη πορεία, είπα ότι την είχαμε κάνει και στις πρώτες μέρες του ταξιδιού. Τότε όμως βιαζόμασταν πολύ να φτάσουμε στην περιοχή που φτιάχνουν τα φράγματα, γιατί υπάρχουν συγκεκριμένες ώρες κατά της οποίας τα αυτοκίνητα μπορούν να περάσουν στο δρόμο που γίνονται τα έργα. Τότε λοιπόν δεν σταματούσαμε για φωτογραφίσεις παρά σε ελάχιστες περιπτώσεις και ο ξεναγός μάς είχε πει ότι θα σταματήσουμε στην επιστροφή. Γι’ αυτό κι εμείς περιμέναμε πώς και πώς να σταματάμε σε κάθε στροφή σχεδόν γιατί η διαδρομή ήταν καταπληκτική. Εννοείται ότι και τότε είχαμε κάνει μερικές στάσεις αλλά και τώρα κάναμε περισσότερες αλλά και πάλι όχι τόσο πολλές, αφού ο Αsif ήξερε ότι η αστυνομία καραδοκεί. Σε μία περίπτωση ένας αστυνομικός μπήκε μαζί μας στο αυτοκίνητο για τέσσερα πέντε χιλιόμετρα κρατώντας ένα αυτόματο όπλο. Μάλιστα κατάφερα και τον τράβηξαν φωτογραφία με το κινητό. Δεν ήταν και τόσο αυστηρός και φαινόταν ότι απλά έκανε μία τυπική διαδικασία. Δεν ξέρω μήπως ήθελε να μετακινηθεί από ένα μέρος σε ένα άλλο. Αλλά σκέφτομαι ότι αν ήταν μόνο αυτός ο λόγος, θα το έκανε με ένα ντόπιο και όχι με τουρίστες.
Σε μία άλλη περίπτωση είχαν σταματήσει ένα άλλο αυτοκίνητο με τουρίστες και περίμεναν κι εμάς. Σίγουρα ήξεραν ότι σε αυτό το κομβόι αυτοκινήτων ήταν μόνο δύο αυτοκίνητα με ξένους. Το δικό μας και το άλλο που μας περίμενε. Μόλις φτάσαμε μας πήρε συνοδεία ένα αστυνομικό όχημα και τους δύο και μας πήγε για περίπου 10 km. Μάλιστα σε ένα σημείο που υπήρχε ένα μικρό μποτιλιάρισμα γιατί δεν χωρούσαν να περάσουν δύο αυτοκίνητα, ένας αστυνομικός βγήκε από το όχημα που μας συνόδευε και τους διευκόλυνε ώστε να λυθεί το πρόβλημα και εμείς να συνεχίσουμε γρήγορα το δρόμο μας.
Το τουριστικό αυτό όχημα με τους άλλους τουρίστες ήταν ένα το οποίο ήταν γνώριμο σε μας. Μέσα είχε τέσσερις τουρίστες, εκ των οποίων οι δύο τουλάχιστο ήταν από την Ισπανία, ίσως και οι τρεις, και μία γυναίκα ήταν από την Ιταλία. Τους συνόδευε ένας πακιστανός ο οποίος έχει τουριστικό γραφείο στην Ισπανία. Τους είχαμε συναντήσει πρώτη φορά στη Λαχόρη όταν πήγαμε στα σύνορα με την Ινδία για να δούμε την υποστολή της σημαίας πριν από αρκετές μέρες. Τους είδαμε ξανά στο Τσιλάς γιατί μέναμε στο ίδιο ξενοδοχείο. Είχαν μείνει εκεί γιατί λόγω της κατολίσθησης δεν μπορούσαν να πάνε στο Ναράν. Με τους τουρίστες δεν είχαμε σχεδόν καμία κουβέντα αλλά είχαμε μιλήσει αρκετά με τον Πακιστανό, ο οποίος τους συνόδευε. Μάλιστα ήταν σχεδόν σίγουρο ότι θα τους βλέπαμε ξανά, γιατί όπως μας είπαν φεύγαμε από το Ισλαμαμπάντ με το ίδιο αεροπλάνο το επόμενο Σάββατο τα ξημερώματα. Πράγματι τους συναντήσαμε για λίγο.
Αυτό το οποίο γίνεται με τους αστυνομικούς, μας είπε ο Asif ότι γίνεται σε κάποιες περιοχές της ευρύτερης περιοχής, που είναι φανατικοί μουσουλμάνοι. Όμως λέει ότι γίνεται και στο νότιο Πακιστάν όπου πολλές φορές έχεις συνοδεία αστυνομικό αυτοκίνητο. Εκεί όμως γίνεται για άλλους λόγους. Οι φτωχοί κάτοικοι επιτίθενται σε ξένους για να τους κλέψουν. Κάποιο λόγο θα έχουν κι αυτοί, και η πείνα είναι πολύ σοβαρός.
Μας έδειξε φωτογραφίες από το νότιο Πακιστάν λοιπόν και έχει πολύ ωραία μνημεία. Εννοείται δεν θα μπορέσουμε να το επισκεφθούμε ξανά, αφού έχουμε κι άλλες χώρες να δούμε. Να πω όμως ότι τα αστυνομικά αυτοκίνητα εδώ είναι σαν τα δικά μας αγροτικά, όπου μέσα έχουν τον οδηγό και κάποιο συνοδηγό, και στην καρότσα, που είναι σκεπασμένη, έχουν συνήθως δύο αστυνομικούς που κάθονται ο ένας απέναντι στον άλλον και οι οποίοι φυσικά κρατάνε βαρύ οπλισμό. Τα checkpoints, που υπάρχουν πάρα πολλά, μπορεί να ανήκουν στην αστυνομία, στο στρατό ή στην στρατιωτική αστυνομία. Πολλές φορές βλέπεις ακόμα και πολυβόλα να σε σημαδεύουν σε αυτά τα σημεία. Τίποτε από όλα αυτά δεν ξέραμε πριν ξεκινήσει το ταξίδι μας. Είχαμε δει παρόμοιες καταστάσεις και σε άλλες χώρες αλλά αυτό το πράγμα ποτέ. Δεν είμαι σίγουρος ότι αν τα ήξερα με τόσες λεπτομέρειες θα ερχόμουν σε αυτή τη χώρα!
Είχαμε ρωτήσει δύο φίλους μας που είχαν επισκεφτεί πρόσφατα τη χώρα, και κάτι μας είχαν πει αλλά δεν έδωσα και μεγάλη σημασία. Και εκείνοι βέβαια δεν μου το τόνισαν με κάποιον ιδιαίτερο τρόπο. Ότι δηλαδή είναι κάτι που σε κάνει να ανησυχείς κιόλας. Εμείς νομίζαμε ότι αφού τα τουριστικά γραφεία πάνε στο Πακιστάν, δεν θα υπήρχε σχεδόν κανένα πρόβλημα και οι μετακινήσεις θα γίνονταν φυσιολογικά όπως παντού. Όμως το Πακιστάν δεν είναι απλή χώρα. Πιστεύω ότι δεν μπορεί ένας ταξιδιώτης να έρθει εντελώς μόνος του. Μάλλον, όχι δεν το πιστεύω: είμαι σίγουρος, γιατί όλα αυτά τα σημεία ελέγχου, πώς θα τα περνάει; Πρέπει να έχεις οπωσδήποτε κάποιον ντόπιο συνοδεία ή έστω έναν οδηγό αυτοκινήτου.
Ας πω όμως πώς πέρασε η σημερινή ημέρα με τη μετακίνηση ως το Μπεσάμ. Το πρωί με χαρά εγκαταλείψαμε το πολύ ζεστό Τσιλάς. Λίγο αργότερα όμως στη διαδρομή αντιληφθήκαμε ότι οι θερμοκρασίες είχαν ξεπεράσει τους 40 βαθμούς. Ευτυχώς το air condition του αυτοκινήτου δούλευε κανονικά και έτσι προχωρούσαμε χωρίς πρόβλημα. Όμως όταν σταματούσαμε, έστω και αυτές τις λίγες φορές που έγινε αυτό για να τραβήξουμε φωτογραφίες, έξω η ζέστη ήταν ανυπόφορη. Παρά τη ζέστη, εμείς δεν πτοούμασταν καθόλου και κάναμε κανονικά τη δουλειά μας.
Ξανά, όπως και όταν κάναμε τη αντίστροφη πορεία, θα έπρεπε στις 1:00 το μεσημέρι να ήμασταν στην είσοδο του δρόμου ο οποίος περνάει από την περιοχή που θα κατασκευαστεί ένα συγκεκριμένο από τα δύο φράγματα. Η περίπτωση αυτή αφορούσε το φράγμα που ήταν πιο χαμηλά στο ποτάμι. Αυτή τη φορά όμως είχαμε πολύ χρόνο στη διάθεσή μας μέχρι να φτάσουμε στο συγκεκριμένο σημείο. Θυμόμαστε ότι όταν ανεβαίναμε και έπρεπε να κάνουμε κάτι αντίστοιχο, επειδή είχαμε ξεκινήσει από το Ισλαμαμπάντ που ήταν πολύ μακριά βιαζόμασταν και μάλιστα δεν φτάσαμε στις 1:00 αλλά στις 2:30. Φυσικά προλάβαμε τότε να μπούμε και να περάσουμε, αλλά είχαμε μερικές μικρές καθυστερήσεις προς το τέλος. Τώρα όμως φτάσαμε στο σημείο που έπρεπε να περιμένουμε για να ανοίξει ο δρόμος, μιάμιση ώρα πριν. Έτσι κάναμε μία στάση στο γνωστό μας χώρο που έχει μαγαζιά και έστω και μέσα στη ζέστη η ώρα πέρασε. Στις 12:15 πήγαμε να περιμένουμε ακριβώς εκεί που θα άνοιγε τις μπάρες ένας τύπος για να περάσουμε στη ώρα μας. Η ευχάριστη έκπληξη ήταν ότι άνοιξε τις μπάρες ακριβώς εκείνη την ώρα, δηλαδή 45 λεπτά νωρίτερα, και έτσι η διέλευση μας έγινε πολύ πιο γρήγορα.
Εδώ φωτογραφία με κάποιους περαστικούς που ήθελαν να βγουν μαζί μας:
Το ζήτημα είναι ότι πολύς κόσμος δεν ξέρει αυτό το σύστημα και πηγαίνει και περιμένει πολλές ώρες για να ανοίξουν οι μπάρες και να περάσει. Βέβαια η περιφέρεια έχει ανακοινώσει τις ώρες που γίνονται οι διελεύσεις και το θέμα είναι ο κάθε ξεναγός ή οδηγός να το γνωρίζει. Αφού περάσαμε το δρόμο αυτό και πλέον δεν υπήρχε θέμα χρονικό και μπάρες, συναντήσαμε ένα μεγάλο αυτοκίνητο, Ρrado ήταν της Τoyota, με πέντε έξι τουρίστες από την Αγγλία. Μάλιστα αυτοί ήταν ντόπιοι που είχαν μεταναστεύσει και πιάσαμε λίγο την κουβέντα. Ο οδηγός με ρώτησε πόση ώρα θα ήθελε για να φτάσει στο Τσιλάς κι εγώ τότε του είπα για το ζήτημα με τους δρόμους και τα ωράρια που μπορείς να περάσεις και αυτός δεν είχε ιδέα. Έμαθε από μένα ότι θα πρέπει να περιμένει λίγο παρακάτω τουλάχιστο τρεις ώρες μέχρι να ανοίξεις στις 7:00 το απόγευμα ξανά ο δρόμος, γιατί τότε η ώρα ήταν λίγο πριν τις 4:00 και δεν θα προλάβαινε να μπει. Όμως και να προλάβεις να μπεις μέχρι την ώρα που είναι ανοιχτά, εάν είναι προς το τέλος, θα έχουν ξεκινήσει τις εργασίες. Αυτό γίνεται γιατί αυτοί κάνουν ένα διάλειμμα από τις 1 μέχρι τις 4, αλλά αν εσύ μπεις στις τρεις τότε στις 4:00 που θα ξεκινήσουν να δουλεύουν εσύ θα αναγκαστείς να σταματάς κάθε τόσο γιατί ίσως πέφτουν πέτρες και χώματα από ψηλά. Οι εργασίες οι οποίες γίνονται στο συγκεκριμένο σημείο είναι η διάνοιξη ενός δρόμου πιο ψηλά από τον υπάρχοντα δρόμο, γιατί όταν θα γίνει το φράγμα ο δρόμος που περάσαμε τότε δεν θα υπάρχει γιατί θα καλυφθεί από το νερό.
Σε ένα άλλο σημείο της διαδρομής είδαμε ένα σταματημένο αυτοκίνητο και αρκετούς τουρίστες κάτω από ένα δέντρο να περιμένουν, γιατί το αυτοκίνητο είχε κάποιο τεχνικό πρόβλημα. Σταματήσαμε να τους βοηθήσει ο οδηγός μας και ο ξεναγός και διαπιστώσαμε ότι οι τουρίστες ήταν από την Αγγλία, τον Καναδά, τη Γερμανία, από διάφορες χώρες τέλος πάντων, 6 άτομα. Δεν μπορέσαμε να τους προσφέρουμε κάποια τεχνική βοήθεια, αλλά το θέμα είναι ότι ο ξεναγός τους δεν ασχολούταν καθόλου με το ζήτημα της επισκευής του αυτοκινήτου. Ευτυχώς ο δικός μας ο Αsif ενδιαφέρθηκε και βρήκε ένα συνεργείο εκεί κοντά και επικοινώνησε και θα ερχόταν κάποιος για να δει τι μπορούσε να κάνει.
Συνεργεία αυτοκινήτων υπάρχουν γενικά σε αυτούς τους δρόμους, εκεί που υπάρχουν έστω και μία δεκαριά μαγαζιά για τους περαστικούς. Και αυτό γίνεται αρκετά συχνά στις περιοχές που έχει κάποιο κόσμο. Μετά μας έλεγε ο Asif για τον ξεναγό τον τουριστών αυτών, ο οποίος δεν ενδιαφερόταν καθόλου για τους πελάτες του. Αν δεν ήμασταν εμείς δεν ξέρω και εγώ πόση ώρα θα περίμεναν μέχρι να γίνει κάτι. Μάλιστα εμείς προσφερθήκαμε να μεταφέρουμε τους τουρίστες σε κάποιο εστιατόριο για να κάτσουν οι άνθρωποι λίγο πιο ανθρώπινα. Όμως ο ξεναγός τους, είπε ότι δεν υπάρχει πρόβλημα και για να πω την αλήθεια καλύτερα να κάθεσαι κάτω από ένα δέντρο στην ερημιά, παρά σε ένα εστιατόριο που ενδέχεται να βρωμάει και να σε κυνηγάνε και οι μύγες. Όσες φορές κάναμε στάση, σχεδόν ποτέ δεν καθίσαμε ούτε για 5 λεπτά, γιατί υπάρχει αυτό το πρόβλημα. Μάλιστα σε ένα σημείο που ζητήσαμε τουαλέτα με έστειλαν σε μία πόρτα που έβγαζε στην ύπαιθρο, γιατί δεν υπήρχε κάποιος συγκεκριμένος χώρος. Τι να κάνουμε, Πακιστάν είναι αυτό. Η Αφρική είναι πολύ πιο μπροστά.
Την ώρα που βράδιαζε φτάσαμε σε ένα ξενοδοχείο με το φανταχτερό όνομα Ηilton, το οποίο όμως όχι Χίλτον δεν ήτανε αλλά ούτε καν ένα φθηνό ξενοδοχείο της ομόνοιας. Σίγουρα απ’ έξω μοιάζει αρκετά καλό και μέσα κάποτε μπορεί να ήταν, αλλά σήμερα όλα πάνε στραβά. Το καλό είναι ότι μέσα σε αυτή τη ζέστη έχει κλιματιστικό μηχάνημα και άπειρους ανεμιστήρες για να έχεις αέρα. Τα δωμάτια είναι μεγάλα όπως και η τουαλέτα αλλά ας πούμε ζεστό νερό δεν είχε και ζητήσαμε για να ανάψουν το θερμοσίφωνο.
Όταν φτάσαμε μας είπε ο Asif να παραγγείλουμε τι φαγητό θέλαμε για να μας το έχουν έτοιμο στην ώρα μας. Εμείς λοιπόν παραγγείλαμε, πάλι κάνοντας τη βλακεία, αρνάκι στην κατσαρόλα. Και λέω βλακεία γιατί είναι πάρα πολύ σκληρό αυτό το κρέας και έχει ένα σωρό κόκκαλα και ελάχιστο ψαχνό. Εγώ με την Ντίνα παραγγείλαμε 3/4 του κιλού κι άλλο τόσο παράγγειλε ο Γιάννης, αλλά το ήθελε να μην είναι καυτερό. Εμείς το θέλαμε καυτερό.
Όταν λοιπόν ήρθαν δύο μπολ με το φαγητό μας, στις 8:30 που πήγαμε για να φάμε, ενώ είχαν την ίδια ποσότητα το δικό μας μπολ είχε μόνο κρέας ενώ το δικό τους είχε και ένα σωρό πατάτες συν ότι είχε πολλά κομμάτια σκέτο λίπος. Ό,τι και να είπαν δεν υπήρχε άλλο φαγητό για να φάνε και διαμαρτυρόμενοι δεν πέτυχαν τίποτα. Ο Ασίφ στεναχωρήθηκε λίγο και προσφέρθηκε να πληρώσει αυτός το φαγητό τους, αλλά φυσικά εκείνοι δεν δέχτηκαν. Το δικό μας είχε αρκετή ποσότητα, αλλά δυστυχώς όπως είπα ήταν γεμάτο κόκκαλα και επίσης ήταν πολύ σκληρό για να το μασήσεις.
Το κακό επίσης είναι ότι μαζί με μάς στο τραπέζι κάθονταν συνήθως και ο Asif με τον οδηγό. Βέβαια εκείνοι παραγγέλνουν το δικό τους φαγητό, αλλά καμιά φορά δεν ξέρω για ποιο λόγο είναι πολύ λίγο και εμείς τους προσφέρουμε λίγο από το δικό μας. Εμένα από παλιά που πήγαινα με πρακτορεία, δεν μου αρέσει ποτέ να κάθομαι στο ίδιο τραπέζι με ξεναγό και οδηγό. Ούτε και τώρα, αλλά τι να κάνω, αφού αυτοί από μόνοι τους έρχονταν μαζί μας. Μια φορά στην αρχή του ταξιδιού, τους είπαμε να έρθουν και από τότε όποτε τρώγαμε στο ξενοδοχείο εκείνοι ήταν δίπλα μας. Δεν λέω ότι μας ενοχλούσαν, αφού για παράδειγμα αυτή τη φορά παράγγειλαν αρκετή ποσότητα φαγητού και έτσι δεν υπήρξε πρόβλημα.
Ευτυχώς ο ύπνος στο δωμάτιο ήταν σχετικά καλός. Κοιμηθήκαμε νωρίς γιατί το ίντερνετ δεν δούλευε.
Λάβετε υπόψη ότι πολλές από τις φωτογραφίες της ιστορίας μου είναι μέσα από το αυτοκίνητο εν κινήσει, και γι' αυτό δεν είναι πολύ καθαρές.
Περιμένουμε τη συνέχεια!
