travelbreak
Member
- Μηνύματα
- 1.968
- Likes
- 17.262
- Επόμενο Ταξίδι
- ???
- Ταξίδι-Όνειρο
- Υπερσιβηρικός
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Πακιστάν, το ταξίδι ξεκινά. Πρώτη μέρα.
- Στην υπέροχη Λαχόρη. Πρώτη μέρα.
- Παρασκευή. Λαχόρη, Φρούριο Rohtas και ξανά Ισλαμαμπάντ.
- Ινδός ποταμός, φράγματα, βουνά και φαράγγια. Αρχίζει το «άλλο» Πακιστάν.
- Karakorum Highway προς το Γκιλγκίτ.
- Βουνά, παγετώνες, ποτάμια στη Χούνζα. Μέρος 1
- Βουνά, παγετώνες, ποτάμια στη Χούνζα. Μέρος 2
- Παγετώνας Χούπερ.
- Τα κάστρα στο Καριμαμπάντ.
- Στο δρόμο για το Skardu.
- Khaplu
- Shigar.
- Βίντεο
- Επιστροφή στο Τσιλάς.
- Ινδός ποταμός, checkpoints και βουνά.
- Από το Besham στο Swat
- Swat
- Από το φανατικό Swat στο φιλελεύθερο Chitral.
- Στις κοιλάδες των Καλάς. 1.
- Στις κοιλάδες των Καλάς. 2.
- Στο Πεσαβάρ.
- Γνωριμία με το Πεσαβάρ.
- Αρχαιότητες Takht i Bahi και επιστροφή στο Ισλαμαμπάντ.
- Taxila και city tour στο Ισλαμαμπάντ
- Επίλογος
Στον επόμενο χάρτη φαίνεται η περιοχή της Ασίας στην οποία κινούμασταν. Βόρεια ήταν το Τατζικιστάν, Ανατολικά η Κίνα, Δυτικά το Αφγανιστάν και Νότια η Ινδία και το υπόλοιπο Πακιστάν:
Khaplu
Να και το ωραίο ξενοδοχείο που μέναμε:
Την ημέρα αυτή θα μέναμε ξανά στο ίδιο ξενοδοχείο στο Σκαρντού. Αυτό σημαίνει ότι θα ήταν αφιερωμένη σε περιηγήσεις κοντά στην πόλη ή και μακριά. Υπήρχαν δύο επιλογές που συζητούσαμε. Η μία ήταν επισκεφτούμε διάφορα ενδιαφέροντα σημεία σε ακτίνα 30 έως 50 km. Η άλλη επιλογή ήταν να πάμε στην πόλη Καπλού, Khaplu, που έλεγε και το πρόγραμμά μας. Επιλέξαμε τη δεύτερη και δεν το μετανιώσαμε γιατί είχε πολύ ενδιαφέρον. Ίσως και η πρώτη επιλογή να είχε ακόμα περισσότερο, αλλά αυτό δεν θα το μάθουμε ποτέ.
Ο οδηγός του αυτοκινήτου δεν είχε κανένα ρόλο σε όλο αυτό το ταξίδι, παρά μόνο στο να κάνει τη δουλειά του, δηλαδή να μας οδηγεί το αυτοκίνητο με ασφάλεια. Αυτό είναι πολύ σημαντικό γιατί η οδήγηση εδώ είναι πολύ επικίνδυνη. Ειδικά το βράδυ δεν ξέρω πώς μπορεί κάποιος να οδηγήσει σε αυτή τη χώρα χωρίς να σπάσουν τα νεύρα του. Πολλοί οδηγοί έχουν αναμμένα τα φώτα στη μεγάλη σκάλα και δεν τα κατεβάζουν όσα νοήματα και να τους κάνεις εσύ με τα δικά σου φώτα. Οι δρόμοι στην περιοχή είναι σε κακή κατάσταση. Το κυριότερο πρόβλημα για μένα είναι ότι ενώ είναι ασφαλτοστρωμένοι είναι σχετικά στενοί και ίσα ίσα που χωρούν δύο μικρά αυτοκίνητα. Αυτό σημαίνει ότι όταν πηγαίνεις γρήγορα δεν μπορείς να διασταυρωθείς με κάποιο άλλο αυτοκίνητο εάν δεν κατέβεις λίγο στο χώμα που είναι δίπλα. Το θέμα είναι ποιος από τους δύο οδηγούς θα κατέβει. Συνήθως δεν κατεβαίνει κανένας. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να κόψουν ταχύτητα. Πάντα ο δικός μας οδηγός μείωνε ταχύτητα γιατί ήταν πολύ προσεκτικός. Τις πιο πολλές φορές οι άλλοι οδηγοί έτρεχαν σαν να μη συμβαίνει τίποτα, έχοντας εμπιστοσύνη ότι ο άλλος οδηγός θα τους παραχωρήσει τη θέση πάνω στο οδόστρωμα.
Οι δρόμοι επίσης σε πολλά σημεία έχουν χαλάσει και από κάτω από την άσφαλτο έχει φανεί ένας κακός χωματόδρομος. Της τελευταίες 5 μέρες οι περισσότερες διαδρομές που κάναμε, για να μην πω όλες, ήταν δίπλα σε γκρεμό. Δηλαδή ουσιαστικά πηγαίναμε σε κάποια φαράγγια, τα οποία δεν ήταν πολύ στενά, αλλά δεξιά και αριστερά υψώνονται μεγάλα βουνά. Για να δημιουργηθεί ο δρόμος έχουν κόψει τα βράχια. Έτσι έχουν γίνει οι δρόμοι που βλέπουμε στα ντοκιμαντέρ με τα αυτοκίνητα που χωράνε ίσα-ίσα και από πάνω τους κρέμονται οι βράχοι και τα βουνά. Είναι πολύ ωραίο να το βλέπεις και να ταξιδεύεις σε αυτούς τους δρόμους ως τουρίστας γιατί ξέρεις ότι αυτό είναι παροδικό. Εσύ μετά θα φύγεις και θα πας στη δική σου χώρα με τους άνετους σχετικά δρόμος και εκεί θα μείνουν οι Πακιστανοί να παλεύουν σε αυτές τις αντίξοες συνθήκες.
Σε αυτές τις περιοχές ζει αρκετός κόσμος, ο οποίος συνέχεια μετακινείται. Πηγαίνουν είτε μέσα στις κοιλάδες είτε από τη μία κοιλάδα στην άλλη. Ανάμεσα σε δύο κοιλάδες μπορεί να υπάρχει μία απόσταση 5 ή 10 km που να μη βλέπεις ούτε ένα δέντρο. Μια κοιλάδα μπορεί να έχει μήκος πολύ μικρό ή μεγαλύτερο. Πράσινες κοιλάδες, επίσης μικρές όμως, μπορείς να δεις και λίγο πιο πάνω από το ποτάμι που είναι στη χαράδρα την οποία διασχίζεις.
Ας μιλήσω όμως για τη μέρα μας. Η απόσταση μέχρι το Khaplu είναι 100 χιλιόμετρα και σε αυτό το δρόμο αν δεν σταματήσεις θέλεις περίπου 2 ώρες, εάν είσαι ντόπιος και αυθάδης οδηγός, για να την κάνεις. Αν είσαι λίγο συνεσταλμένος θέλεις τρεις ώρες. Και επειδή εμείς σταματούσαμε και πολλές φορές για φωτογραφίες κάναμε 5 ώρες. Η διαδρομή ήταν πολύ όμορφη γιατί αυτή τη φορά το ποτάμι που διασχίζαμε είχε την ιδιαιτερότητα να δημιουργεί αρκετά συχνά κοιλάδες σε μεγάλη έκταση και τις είχε πλημμυρίσει το νερό σε μεγάλα τμήματα. Έτσι βλέπαμε πολλά δέντρα να είναι μέσα στο ποτάμι και αυτό ήταν πολύ όμορφο. Υπήρχαν πολλά χωριά στις μεγάλες κοιλάδες που περάσαμε και βλέπαμε τον κόσμο και πολύ συχνά κάποια παιδιά να κάνουν μπάνιο σε σημεία του ποταμού που το νερό ήταν ήρεμο.
Σπάσιμο βράχων, για να χωράνε καθ' ύψος τα φορτηγά:
Το Khaplu, στο οποίο φτάσαμε περίπου στις 12:00 το μεσημέρι, δεν έλεγε κάτι από άποψη τουριστικού ενδιαφέροντος. Αυτό άλλωστε συμβαίνει με τα περισσότερα χωριά σε τούτη τη χώρα.
Έτσι πλένονται τα χαλιά στο Πακιστάν και στις γύρω χώρες:
Εμείς πήγαμε κατευθείαν σε ένα κάστρο που υπάρχει από πολύ παλιά σε αυτό το χωριό. Είναι στο πάνω μέρος του χωριού και όμως ένα τμήμα του έχει παραχωρηθεί για να δημιουργηθεί ξενοδοχείο. Αυτό γίνεται πολύ συχνά στα μικρά κάστρα του Πακιστάν, τα οποία, όπως και στην Ινδία, παλιότερα πρέπει να ήταν ιδιωτικά. Έτσι ο ιδιοκτήτης όταν τα παραχώρησε, εκμεταλλεύτηκε το ένα τμήμα και το έκανε ξενοδοχείο και το άλλο το έκανε μουσείο.
Το Khaplu fort είναι ένα συμπαθητικό κτίριο, κυρίως ξύλινο. Το μέγεθός του είναι περίπου 20 μέτρα επί 20 και το ύψος του είναι περίπου 10 με 15 μέτρα. Στο εσωτερικό έχει πολύ μικρά δωμάτια και χαμηλές πόρτες. Τα δωμάτια εξυπηρετούσαν βέβαια κάποιον άρχοντα ο οποίος κατοικούσε εκεί. Είχε ωραίες αυλές και όμορφη θέα προς την κοιλάδα. Επίσης βλέπεις αρκετές βουνοκορφές, αλλά δεν είναι τόσο ψηλές όπως ήταν στην Χούνζα. Πάντως ενίοτε βλέπεις ένα παγετώνα. Ακόμα και χιόνια βλέπουμε πολύ λίγα.
Μετά το μικρό αυτό κάστρο κατηφορίσαμε για να δούμε ένα παλιό τζαμί. Δυστυχώς δεν μας άφησαν να μπούμε μέσα, αν και πιστεύω ότι δεν θα είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Εδώ τα πολύ παλιά τζαμιά είναι ξύλινα και σχετικά μικρά. Δηλαδή δεν έχουν καμία σχέση με τη χλιδή των τζαμιών που κατασκευάζονται σήμερα στο Πακιστάν και αλλού. Αν και στο Πακιστάν δεν είδαμε κανένα ιδιαίτερα μεγάλο τζάμι όπως σε άλλες χώρες, ας πούμε τις κεντρικής Ασίας. Εξαίρεση αποτελεί η Λαχόρη και το Ισλαμαμπάντ που την τελευταία μέρα του ταξιδιού είδαμε ένα πολυτελές καινούργιο τζαμί. Γενικά τη μέρα αυτή μέχρι το Khaplu, είδαμε πολλά μικρά τζαμιά. Όλα ήταν στο ίδιο στυλ.
Στο Khaplu δεν μείναμε αρκετή ώρα. Μονάχα για να κάνουμε αυτές τις δύο επισκέψεις. Ήταν λίγο μετά τις μία που πήραμε το δρόμο της επιστροφής. Επιστρέφοντας βέβαια δεν κάναμε τόσο πολλές στάσεις όσες κάναμε πηγαίνοντας, αφού στα περισσότερα ενδιαφέροντα σημεία είχαμε σταματήσει όταν πηγαίναμε. Απλά όταν επιστρέφεις βλέπεις αλλιώς τα πράγματα από την άλλη κατεύθυνση, οπότε μπορεί να δεις κάτι ενδιαφέρον και να θες να το τραβήξεις φωτογραφία. Δυστυχώς το μεγαλύτερο ενδιαφέρον μας είναι πως θα τραβήξουμε φωτογραφίες. Έτσι μερικές φορές απογοητευόμαστε όταν βλέπουμε ένα υπέροχο θέαμα αλλά ο ήλιος είναι προς την μεριά του και έτσι δεν μπορούμε να το απαθανατίσουμε σωστά και ωραία. Αυτό βέβαια δεν είναι και ό,τι καλύτερο για έναν ταξιδιώτη. Αντί να δίνει έμφαση σε αυτό το οποίο βλέπει και θαυμάζει, δίνει μεγάλη σημασία στο πόσο καλή φωτογραφία μπορεί να τραβήξει. Μόνο αν ήσουν επαγγελματίας φωτογράφος θα έπρεπε να έχεις τέτοια έννοια. Εμείς ξαφνικά όλοι γίναμε σαν επαγγελματίες. Και όταν λέω όλοι εννοώ και οι τέσσερις της παρέας.
Θα μπορούσα να προσθέσω και τον ξεναγό μας, ο οποίος έκανε και αυτός το ίδιο. Εκείνος μάλιστα πιο πολύ τραβούσε βίντεο. Και συνήθως έδινε το κινητό του στον οδηγό για να τον τραβήξει εκείνος. Μετά έφτιαχνε βιντεάκια και τα ανέβαζε στο tik tok. Μιλάμε για μεγάλη τρέλα. Και δεν μας άφηνε και εμάς ήσυχους, αφού κάθε τόσο μας έδειχνε είτε καινούργια βιντεάκια, είτε παλιά που είχε με άλλους τουρίστες. Ο Asif είναι ένας ψηλός κοντά στο 1,90 αλλά δυστυχώς είναι παχύς, σχεδόν 130 κιλά. Σε πολλά από τα βίντεο που έκανε στο ταξίδι μας συμμετείχαμε κι εμείς.
Khaplu
Να και το ωραίο ξενοδοχείο που μέναμε:
Την ημέρα αυτή θα μέναμε ξανά στο ίδιο ξενοδοχείο στο Σκαρντού. Αυτό σημαίνει ότι θα ήταν αφιερωμένη σε περιηγήσεις κοντά στην πόλη ή και μακριά. Υπήρχαν δύο επιλογές που συζητούσαμε. Η μία ήταν επισκεφτούμε διάφορα ενδιαφέροντα σημεία σε ακτίνα 30 έως 50 km. Η άλλη επιλογή ήταν να πάμε στην πόλη Καπλού, Khaplu, που έλεγε και το πρόγραμμά μας. Επιλέξαμε τη δεύτερη και δεν το μετανιώσαμε γιατί είχε πολύ ενδιαφέρον. Ίσως και η πρώτη επιλογή να είχε ακόμα περισσότερο, αλλά αυτό δεν θα το μάθουμε ποτέ.
Ο οδηγός του αυτοκινήτου δεν είχε κανένα ρόλο σε όλο αυτό το ταξίδι, παρά μόνο στο να κάνει τη δουλειά του, δηλαδή να μας οδηγεί το αυτοκίνητο με ασφάλεια. Αυτό είναι πολύ σημαντικό γιατί η οδήγηση εδώ είναι πολύ επικίνδυνη. Ειδικά το βράδυ δεν ξέρω πώς μπορεί κάποιος να οδηγήσει σε αυτή τη χώρα χωρίς να σπάσουν τα νεύρα του. Πολλοί οδηγοί έχουν αναμμένα τα φώτα στη μεγάλη σκάλα και δεν τα κατεβάζουν όσα νοήματα και να τους κάνεις εσύ με τα δικά σου φώτα. Οι δρόμοι στην περιοχή είναι σε κακή κατάσταση. Το κυριότερο πρόβλημα για μένα είναι ότι ενώ είναι ασφαλτοστρωμένοι είναι σχετικά στενοί και ίσα ίσα που χωρούν δύο μικρά αυτοκίνητα. Αυτό σημαίνει ότι όταν πηγαίνεις γρήγορα δεν μπορείς να διασταυρωθείς με κάποιο άλλο αυτοκίνητο εάν δεν κατέβεις λίγο στο χώμα που είναι δίπλα. Το θέμα είναι ποιος από τους δύο οδηγούς θα κατέβει. Συνήθως δεν κατεβαίνει κανένας. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να κόψουν ταχύτητα. Πάντα ο δικός μας οδηγός μείωνε ταχύτητα γιατί ήταν πολύ προσεκτικός. Τις πιο πολλές φορές οι άλλοι οδηγοί έτρεχαν σαν να μη συμβαίνει τίποτα, έχοντας εμπιστοσύνη ότι ο άλλος οδηγός θα τους παραχωρήσει τη θέση πάνω στο οδόστρωμα.
Οι δρόμοι επίσης σε πολλά σημεία έχουν χαλάσει και από κάτω από την άσφαλτο έχει φανεί ένας κακός χωματόδρομος. Της τελευταίες 5 μέρες οι περισσότερες διαδρομές που κάναμε, για να μην πω όλες, ήταν δίπλα σε γκρεμό. Δηλαδή ουσιαστικά πηγαίναμε σε κάποια φαράγγια, τα οποία δεν ήταν πολύ στενά, αλλά δεξιά και αριστερά υψώνονται μεγάλα βουνά. Για να δημιουργηθεί ο δρόμος έχουν κόψει τα βράχια. Έτσι έχουν γίνει οι δρόμοι που βλέπουμε στα ντοκιμαντέρ με τα αυτοκίνητα που χωράνε ίσα-ίσα και από πάνω τους κρέμονται οι βράχοι και τα βουνά. Είναι πολύ ωραίο να το βλέπεις και να ταξιδεύεις σε αυτούς τους δρόμους ως τουρίστας γιατί ξέρεις ότι αυτό είναι παροδικό. Εσύ μετά θα φύγεις και θα πας στη δική σου χώρα με τους άνετους σχετικά δρόμος και εκεί θα μείνουν οι Πακιστανοί να παλεύουν σε αυτές τις αντίξοες συνθήκες.
Σε αυτές τις περιοχές ζει αρκετός κόσμος, ο οποίος συνέχεια μετακινείται. Πηγαίνουν είτε μέσα στις κοιλάδες είτε από τη μία κοιλάδα στην άλλη. Ανάμεσα σε δύο κοιλάδες μπορεί να υπάρχει μία απόσταση 5 ή 10 km που να μη βλέπεις ούτε ένα δέντρο. Μια κοιλάδα μπορεί να έχει μήκος πολύ μικρό ή μεγαλύτερο. Πράσινες κοιλάδες, επίσης μικρές όμως, μπορείς να δεις και λίγο πιο πάνω από το ποτάμι που είναι στη χαράδρα την οποία διασχίζεις.
Ας μιλήσω όμως για τη μέρα μας. Η απόσταση μέχρι το Khaplu είναι 100 χιλιόμετρα και σε αυτό το δρόμο αν δεν σταματήσεις θέλεις περίπου 2 ώρες, εάν είσαι ντόπιος και αυθάδης οδηγός, για να την κάνεις. Αν είσαι λίγο συνεσταλμένος θέλεις τρεις ώρες. Και επειδή εμείς σταματούσαμε και πολλές φορές για φωτογραφίες κάναμε 5 ώρες. Η διαδρομή ήταν πολύ όμορφη γιατί αυτή τη φορά το ποτάμι που διασχίζαμε είχε την ιδιαιτερότητα να δημιουργεί αρκετά συχνά κοιλάδες σε μεγάλη έκταση και τις είχε πλημμυρίσει το νερό σε μεγάλα τμήματα. Έτσι βλέπαμε πολλά δέντρα να είναι μέσα στο ποτάμι και αυτό ήταν πολύ όμορφο. Υπήρχαν πολλά χωριά στις μεγάλες κοιλάδες που περάσαμε και βλέπαμε τον κόσμο και πολύ συχνά κάποια παιδιά να κάνουν μπάνιο σε σημεία του ποταμού που το νερό ήταν ήρεμο.
Σπάσιμο βράχων, για να χωράνε καθ' ύψος τα φορτηγά:
Το Khaplu, στο οποίο φτάσαμε περίπου στις 12:00 το μεσημέρι, δεν έλεγε κάτι από άποψη τουριστικού ενδιαφέροντος. Αυτό άλλωστε συμβαίνει με τα περισσότερα χωριά σε τούτη τη χώρα.
Έτσι πλένονται τα χαλιά στο Πακιστάν και στις γύρω χώρες:
Εμείς πήγαμε κατευθείαν σε ένα κάστρο που υπάρχει από πολύ παλιά σε αυτό το χωριό. Είναι στο πάνω μέρος του χωριού και όμως ένα τμήμα του έχει παραχωρηθεί για να δημιουργηθεί ξενοδοχείο. Αυτό γίνεται πολύ συχνά στα μικρά κάστρα του Πακιστάν, τα οποία, όπως και στην Ινδία, παλιότερα πρέπει να ήταν ιδιωτικά. Έτσι ο ιδιοκτήτης όταν τα παραχώρησε, εκμεταλλεύτηκε το ένα τμήμα και το έκανε ξενοδοχείο και το άλλο το έκανε μουσείο.
Το Khaplu fort είναι ένα συμπαθητικό κτίριο, κυρίως ξύλινο. Το μέγεθός του είναι περίπου 20 μέτρα επί 20 και το ύψος του είναι περίπου 10 με 15 μέτρα. Στο εσωτερικό έχει πολύ μικρά δωμάτια και χαμηλές πόρτες. Τα δωμάτια εξυπηρετούσαν βέβαια κάποιον άρχοντα ο οποίος κατοικούσε εκεί. Είχε ωραίες αυλές και όμορφη θέα προς την κοιλάδα. Επίσης βλέπεις αρκετές βουνοκορφές, αλλά δεν είναι τόσο ψηλές όπως ήταν στην Χούνζα. Πάντως ενίοτε βλέπεις ένα παγετώνα. Ακόμα και χιόνια βλέπουμε πολύ λίγα.
Μετά το μικρό αυτό κάστρο κατηφορίσαμε για να δούμε ένα παλιό τζαμί. Δυστυχώς δεν μας άφησαν να μπούμε μέσα, αν και πιστεύω ότι δεν θα είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Εδώ τα πολύ παλιά τζαμιά είναι ξύλινα και σχετικά μικρά. Δηλαδή δεν έχουν καμία σχέση με τη χλιδή των τζαμιών που κατασκευάζονται σήμερα στο Πακιστάν και αλλού. Αν και στο Πακιστάν δεν είδαμε κανένα ιδιαίτερα μεγάλο τζάμι όπως σε άλλες χώρες, ας πούμε τις κεντρικής Ασίας. Εξαίρεση αποτελεί η Λαχόρη και το Ισλαμαμπάντ που την τελευταία μέρα του ταξιδιού είδαμε ένα πολυτελές καινούργιο τζαμί. Γενικά τη μέρα αυτή μέχρι το Khaplu, είδαμε πολλά μικρά τζαμιά. Όλα ήταν στο ίδιο στυλ.
Στο Khaplu δεν μείναμε αρκετή ώρα. Μονάχα για να κάνουμε αυτές τις δύο επισκέψεις. Ήταν λίγο μετά τις μία που πήραμε το δρόμο της επιστροφής. Επιστρέφοντας βέβαια δεν κάναμε τόσο πολλές στάσεις όσες κάναμε πηγαίνοντας, αφού στα περισσότερα ενδιαφέροντα σημεία είχαμε σταματήσει όταν πηγαίναμε. Απλά όταν επιστρέφεις βλέπεις αλλιώς τα πράγματα από την άλλη κατεύθυνση, οπότε μπορεί να δεις κάτι ενδιαφέρον και να θες να το τραβήξεις φωτογραφία. Δυστυχώς το μεγαλύτερο ενδιαφέρον μας είναι πως θα τραβήξουμε φωτογραφίες. Έτσι μερικές φορές απογοητευόμαστε όταν βλέπουμε ένα υπέροχο θέαμα αλλά ο ήλιος είναι προς την μεριά του και έτσι δεν μπορούμε να το απαθανατίσουμε σωστά και ωραία. Αυτό βέβαια δεν είναι και ό,τι καλύτερο για έναν ταξιδιώτη. Αντί να δίνει έμφαση σε αυτό το οποίο βλέπει και θαυμάζει, δίνει μεγάλη σημασία στο πόσο καλή φωτογραφία μπορεί να τραβήξει. Μόνο αν ήσουν επαγγελματίας φωτογράφος θα έπρεπε να έχεις τέτοια έννοια. Εμείς ξαφνικά όλοι γίναμε σαν επαγγελματίες. Και όταν λέω όλοι εννοώ και οι τέσσερις της παρέας.
Θα μπορούσα να προσθέσω και τον ξεναγό μας, ο οποίος έκανε και αυτός το ίδιο. Εκείνος μάλιστα πιο πολύ τραβούσε βίντεο. Και συνήθως έδινε το κινητό του στον οδηγό για να τον τραβήξει εκείνος. Μετά έφτιαχνε βιντεάκια και τα ανέβαζε στο tik tok. Μιλάμε για μεγάλη τρέλα. Και δεν μας άφηνε και εμάς ήσυχους, αφού κάθε τόσο μας έδειχνε είτε καινούργια βιντεάκια, είτε παλιά που είχε με άλλους τουρίστες. Ο Asif είναι ένας ψηλός κοντά στο 1,90 αλλά δυστυχώς είναι παχύς, σχεδόν 130 κιλά. Σε πολλά από τα βίντεο που έκανε στο ταξίδι μας συμμετείχαμε κι εμείς.
Περιμένουμε τη συνέχεια!
