travelbreak
Member
- Μηνύματα
- 1.968
- Likes
- 17.262
- Επόμενο Ταξίδι
- ???
- Ταξίδι-Όνειρο
- Υπερσιβηρικός
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Πακιστάν, το ταξίδι ξεκινά. Πρώτη μέρα.
- Στην υπέροχη Λαχόρη. Πρώτη μέρα.
- Παρασκευή. Λαχόρη, Φρούριο Rohtas και ξανά Ισλαμαμπάντ.
- Ινδός ποταμός, φράγματα, βουνά και φαράγγια. Αρχίζει το «άλλο» Πακιστάν.
- Karakorum Highway προς το Γκιλγκίτ.
- Βουνά, παγετώνες, ποτάμια στη Χούνζα. Μέρος 1
- Βουνά, παγετώνες, ποτάμια στη Χούνζα. Μέρος 2
- Παγετώνας Χούπερ.
- Τα κάστρα στο Καριμαμπάντ.
- Στο δρόμο για το Skardu.
- Khaplu
- Shigar.
- Βίντεο
- Επιστροφή στο Τσιλάς.
- Ινδός ποταμός, checkpoints και βουνά.
- Από το Besham στο Swat
- Swat
- Από το φανατικό Swat στο φιλελεύθερο Chitral.
- Στις κοιλάδες των Καλάς. 1.
- Στις κοιλάδες των Καλάς. 2.
- Στο Πεσαβάρ.
- Γνωριμία με το Πεσαβάρ.
- Αρχαιότητες Takht i Bahi και επιστροφή στο Ισλαμαμπάντ.
- Taxila και city tour στο Ισλαμαμπάντ
- Επίλογος
Από το Besham στο Swat
Την σημερινή ημέρα είχαμε διάφορα γεγονότα και πολύ συχνά με την συνοδεία της αστυνομίας. Όλα όμως πήγαν καλά και σίγουρα δεν είχαμε καμία καθυστέρηση. Απλά δεν τραβήξαμε όσες φωτογραφίες θα θέλαμε, αφού δεν κάναμε με τόση ευκολία στάσεις. Παρότι σε ένα μεγάλο μέρος της διαδρομής οι αστυνομικοί μας συνόδευαν, εμείς καταφέραμε και σταματήσαμε μερικές φορές. Θεωρητικά μπορείς να σταματήσεις όσες φορές θέλεις, αλλά αν το κάνεις συχνά μάλλον θα έχουν πρόβλημα εκείνοι οι αστυνομικοί που μας συνοδεύουν.
Το πρωί στις 9 που ξεκινήσαμε, εγκαταλείποντας με χαρά αυτό το πολύ μέτριο ξενοδοχείο, που όμως εξωτερικά φαντάζει τουλάχιστον τριών αστέρων, μας περίμενε μία μοτοσυκλέτα με δύο αστυνομικούς. Ο ένας ήταν ο οδηγός και ο άλλος καθόταν πίσω με το όπλο στην πλάτη. Αν και φορούσαν αλεξίσφαιρα γιλέκα, στο κεφάλι φορούσε ο καθένας ένα τζόκεϊ καπέλο. Άρα ήταν προφυλαγμένοι κατά κάποιο τρόπο από τις σφαίρες, αλλά όχι από μία πτώση της μεγάλης μοτοσυκλέτας.
Αφού μας οδήγησαν έξω από την πόλη και λίγο ακόμα παραπέρα, συνάντησαν ένα αυτοκίνητο της αστυνομίας και σταμάτησαν για να μας παραδώσουν σε αυτούς. Η παράδοση έγινε μέσα σε γέλια χαρές και πολλές φωτογραφίες. Τραβούσαμε εμείς τους αστυνομικούς με τα κινητά μας και με τις φωτογραφικές μας μηχανές. Έκαναν και εκείνοι το ίδιο. Βγάζαμε φυσικά φωτογραφίες και μεταξύ μας. Αυτό που λένε: λαός στρατός αδελφωμένοι. Μιλάμε για την στρατιωτική αστυνομία στο Πακιστάν που έχει και κομάντο.
Η Ντίνα είχε γίνει η σταρ για τις φωτογραφίες. Εκεί φυσικά οι γυναίκες δε βγαίνουν φωτογραφίες με άγνωστους άνδρες, οπότε οι ντόπιοι εκμεταλλεύτηκαν το γεγονός ότι οι γυναίκες στη Δύση δεν έχουν τέτοια κολλήματα.
Ο Ασίφ τους είπε ότι θέλουμε να κάνουμε μερικές στάσεις για φωτογραφίες στο δρόμο, αλλά αυτοί δεν το κατάλαβαν (ήταν έξω από τη σφαίρα των αντιλήψεών τους) και δεν κάναμε καμία στάση. Ευτυχώς μετά από μερικά χιλιόμετρα σταμάτησαν για να μας παραδώσουν σε ένα άλλο αστυνομικό όχημα. Πάλι χαρές και πανηγύρια όλοι μαζί, μαζί φυσικά και με πολλές φωτογραφίες. Αργότερα ο Asif μας παρακάλεσε να του στείλουμε όσες φωτογραφίες μπορούσαμε και είχαμε με αστυνομικούς, γιατί τον έπαιρναν τηλέφωνο και του τις ζητούσαν. Δεν τους έφταναν δηλαδή αυτές που τράβηξαν με τα δικά τους κινητά, αλλά ήθελαν και αυτές που τραβήξαμε και με τα δικά μας. Βασικά νομίζουν ότι τα κινητά μας είναι πολύ καλύτερα από τα δικά τους, άρα θα βγάζουν και καλύτερες φωτογραφίες.
Το μεγάλο πανηγύρι έγινε σε μία στάση σε έναν καταρράκτη. Σταματήσαμε τουλάχιστον 20 λεπτά τραβώντας φωτογραφίες οι μεν τους δε. Με αυτό το όχημα κάναμε όσες στάσεις θέλαμε γιατί γίναμε κολλητάρια. Κάποια στιγμή ένας αστυνομικός μπήκε στο όχημα και ήμασταν μαζί για περίπου 10 km.
Με τούτα και με τα άλλα βαρεθήκανε να μας έχουν συνοδεία και μας παράτησαν. Από τότε και μετά κάναμε όσες στάσεις θέλαμε. Για να πω την αλήθεια ήμασταν λίγο σεμνοί ως προς το χρόνο και ως προς την απόσταση από το αυτοκίνητο μας. Δηλαδή δεν απομακρυνόμασταν.
Η απόσταση από το Μπεσάμ που είχαμε κοιμηθεί μέχρι το Swat που φτάσαμε για να διανυκτερεύσουμε, ήταν 90 μόλις χιλιόμετρα. Το google maps την δίνει σε τρεις ώρες. Εμείς κάναμε λίγο παραπάνω, όχι πολύ. Επειδή είχαμε τη συνοδεία της αστυνομίας δεν σταματήσαμε σε κανένα checkpoint. Από τη στιγμή όμως που μας άφησε, σταματήσαμε σε μερικά. Όταν φτάσαμε στο Swat ήταν πολύ νωρίς και αφού δεν είχαμε πάλι δικαίωμα να κυκλοφορούμε έξω θα βαριόμασταν στο ξενοδοχείο. Ο Asif λοιπόν, όταν του είπαμε να σταματήσει σε ένα σημείο του ποταμού (που περνάει από την πόλη Swat και έχει το ίδιο όνομα) εκείνος σταμάτησε με χαρά. Και εκείνος ήθελε να περάσει λίγο ο χρόνος. Εμείς θέλαμε να σταματήσουμε γιατί σε κάποια περιοχή είδαμε αρκετό κόσμο να είναι στο ποτάμι και να κάνει διάφορα πράγματα.
Κατεβήκαμε εκεί κοντά στην κοίτη του ποταμού και εμείς και είδαμε ότι ήταν κυρίως ντόπιοι. Άλλοι έκαναν βόλτα με μία στολισμένη καμήλα που υπήρχε εκεί, άλλοι έτρωγαν και άλλοι έπλεναν τα αυτοκίνητά τους. Εκτός από τους τελείως ντόπιους, υπήρχαν και Πακιστανοί τουρίστες από άλλες περιοχές. Αυτούς τους καταλαβαίνεις πολύ εύκολα γιατί τραβάνε συνέχεια φωτογραφίες και σχεδόν πάντα έρχονται κοντά μας για να βγούμε και όλοι μαζί. Το ίδιο έγινε και τώρα. Τους αντιλαμβάνεσαι άλλωστε και από τα πιο «έξαλλα» ρούχα που φοράνε. Όταν όμως πήγαμε να βγάλουμε φωτογραφία προς την πλευρά που ήταν οι ντόπιοι, αμέσως έβλεπες της γυναίκες να κρύβονται πίσω από τις μαντίλες τους και να γυρνάνε προς τα πίσω το κεφάλι.
Στην περιοχή είναι πολύ παραδοσιακοί άνθρωποι και οι γυναίκες σπανίως αφήνουν να φαίνονται τα μάτια τους. Συνήθως δηλαδή φοράνε ολόκληρη μαντήλα μπροστά στο κεφάλι. Μάλιστα για να το παίξουν καλές και φρόνιμες όταν πάνε να τις τραβήξουν φωτογραφία κρύβονται ακόμα πιο πολύ(!). Φαίνεται ο Μωάμεθ ήξερε ότι θα εφευρεθούν οι φωτογραφικές μηχανές και είχε διδάξει να μην βγαίνουν φωτογραφία με αυτές. Βέβαια δεν ξέρω στην ταυτότητα πώς γίνεται και δεν τους ενοχλεί. Αλλά ας μην το συνεχίσω γιατί σίγουρα δεν υπάρχει λογική.
Στο ποτάμι εκεί μας άρεσε πάρα πολύ και μάλιστα είχε και ένα αναβατόριο που πήγαινε από τη μία άκρη του ποταμού στην άλλη. Κυρίως μετέφερε κατοίκους που έμεναν στην απέναντι μεριά του ποταμού. Όταν ζήτησα από τον ξεναγό μας να πάμε και εμείς να περάσουμε και να επιστρέψουμε, δεν το επέτρεψε γιατί φοβόταν μήπως συμβεί κάτι και βρει τον μπελά του.
Εκεί υπήρχαν και μερικοί άνθρωποι οι οποίοι κάτι έκαναν με το νερό με κάποιες πέτρες. Ο Asif μας εξηγείσαι ότι πάνε και φέρνουν πέτρες και τις σπάνε εκεί και τις καθαρίζουν για να βρούνε σμαράγδια πού βρίσκονται μέσα σε αυτές. Μάλιστα μας πήγε σε έναν ο οποίος μας έδειξε αρκετά μικρά σμαράγδια που είχε βρει στις πέτρες του και μπορούσαμε να τα αγοράσουμε. Εγώ είχα διάθεση να πάρω κάτι. Όταν όμως μου έδειξε ένα μικρό και ένα πολύ μεγαλύτερο και μου είπε ότι έχουν την ίδια τιμή, προτίμησα να εγκαταλείψω την ιδέα. Δεν ήταν κλέφτης ούτε ψεύτης, απλά μας εξήγησε ότι το μεγάλο έχει πολλές προσμίξεις στο σμαράγδι ενώ το μικρό, που ήταν τουλάχιστο 5 φορές μικρότερο, ήταν πεντακάθαρο. Εγώ δεν καταλάβαινα διαφορά. Πάντως εμείς φύγαμε και δεν πήραμε κάτι. Όταν δεν γνωρίζεις από ημιπολύτιμους λίθους, καλύτερα να μην ασχοληθείς γιατί θα χάσεις. Μου το είχε πει αυτό ένας τουρίστας πριν από είκοσι χρόνια, δεν ξέρω που.
Η ώρα είχε περάσει και πήγαμε στο ξενοδοχείο μας για να παραλάβουμε τα δωμάτια μας. Το ξενοδοχείο ήταν το Swat Ρalace Ηotel. Μείναμε στον τέταρτο όροφο και είχαμε θέα στο ποτάμι. Το ξενοδοχείο ήταν πολύ καλό, το δωμάτιο τεράστιο, μόνο που πάλι είχαμε το πρόβλημα με το ζεστό νερό. Δεν επιτρέπεται ένα τόσο καλό ξενοδοχείο να μην έχει ζεστό νερό στο δωμάτιο και να πρέπει να πας να τους το πεις για να ανάψουν κάποιο θερμοσίφωνο. Αφού τους είπα πέρασε μία ώρα για να ζεσταθεί το νερό και να κάνουμε μπάνιο.
Την σημερινή ημέρα είχαμε διάφορα γεγονότα και πολύ συχνά με την συνοδεία της αστυνομίας. Όλα όμως πήγαν καλά και σίγουρα δεν είχαμε καμία καθυστέρηση. Απλά δεν τραβήξαμε όσες φωτογραφίες θα θέλαμε, αφού δεν κάναμε με τόση ευκολία στάσεις. Παρότι σε ένα μεγάλο μέρος της διαδρομής οι αστυνομικοί μας συνόδευαν, εμείς καταφέραμε και σταματήσαμε μερικές φορές. Θεωρητικά μπορείς να σταματήσεις όσες φορές θέλεις, αλλά αν το κάνεις συχνά μάλλον θα έχουν πρόβλημα εκείνοι οι αστυνομικοί που μας συνοδεύουν.
Το πρωί στις 9 που ξεκινήσαμε, εγκαταλείποντας με χαρά αυτό το πολύ μέτριο ξενοδοχείο, που όμως εξωτερικά φαντάζει τουλάχιστον τριών αστέρων, μας περίμενε μία μοτοσυκλέτα με δύο αστυνομικούς. Ο ένας ήταν ο οδηγός και ο άλλος καθόταν πίσω με το όπλο στην πλάτη. Αν και φορούσαν αλεξίσφαιρα γιλέκα, στο κεφάλι φορούσε ο καθένας ένα τζόκεϊ καπέλο. Άρα ήταν προφυλαγμένοι κατά κάποιο τρόπο από τις σφαίρες, αλλά όχι από μία πτώση της μεγάλης μοτοσυκλέτας.
Αφού μας οδήγησαν έξω από την πόλη και λίγο ακόμα παραπέρα, συνάντησαν ένα αυτοκίνητο της αστυνομίας και σταμάτησαν για να μας παραδώσουν σε αυτούς. Η παράδοση έγινε μέσα σε γέλια χαρές και πολλές φωτογραφίες. Τραβούσαμε εμείς τους αστυνομικούς με τα κινητά μας και με τις φωτογραφικές μας μηχανές. Έκαναν και εκείνοι το ίδιο. Βγάζαμε φυσικά φωτογραφίες και μεταξύ μας. Αυτό που λένε: λαός στρατός αδελφωμένοι. Μιλάμε για την στρατιωτική αστυνομία στο Πακιστάν που έχει και κομάντο.
Η Ντίνα είχε γίνει η σταρ για τις φωτογραφίες. Εκεί φυσικά οι γυναίκες δε βγαίνουν φωτογραφίες με άγνωστους άνδρες, οπότε οι ντόπιοι εκμεταλλεύτηκαν το γεγονός ότι οι γυναίκες στη Δύση δεν έχουν τέτοια κολλήματα.
Ο Ασίφ τους είπε ότι θέλουμε να κάνουμε μερικές στάσεις για φωτογραφίες στο δρόμο, αλλά αυτοί δεν το κατάλαβαν (ήταν έξω από τη σφαίρα των αντιλήψεών τους) και δεν κάναμε καμία στάση. Ευτυχώς μετά από μερικά χιλιόμετρα σταμάτησαν για να μας παραδώσουν σε ένα άλλο αστυνομικό όχημα. Πάλι χαρές και πανηγύρια όλοι μαζί, μαζί φυσικά και με πολλές φωτογραφίες. Αργότερα ο Asif μας παρακάλεσε να του στείλουμε όσες φωτογραφίες μπορούσαμε και είχαμε με αστυνομικούς, γιατί τον έπαιρναν τηλέφωνο και του τις ζητούσαν. Δεν τους έφταναν δηλαδή αυτές που τράβηξαν με τα δικά τους κινητά, αλλά ήθελαν και αυτές που τραβήξαμε και με τα δικά μας. Βασικά νομίζουν ότι τα κινητά μας είναι πολύ καλύτερα από τα δικά τους, άρα θα βγάζουν και καλύτερες φωτογραφίες.
Το μεγάλο πανηγύρι έγινε σε μία στάση σε έναν καταρράκτη. Σταματήσαμε τουλάχιστον 20 λεπτά τραβώντας φωτογραφίες οι μεν τους δε. Με αυτό το όχημα κάναμε όσες στάσεις θέλαμε γιατί γίναμε κολλητάρια. Κάποια στιγμή ένας αστυνομικός μπήκε στο όχημα και ήμασταν μαζί για περίπου 10 km.
Με τούτα και με τα άλλα βαρεθήκανε να μας έχουν συνοδεία και μας παράτησαν. Από τότε και μετά κάναμε όσες στάσεις θέλαμε. Για να πω την αλήθεια ήμασταν λίγο σεμνοί ως προς το χρόνο και ως προς την απόσταση από το αυτοκίνητο μας. Δηλαδή δεν απομακρυνόμασταν.
Η απόσταση από το Μπεσάμ που είχαμε κοιμηθεί μέχρι το Swat που φτάσαμε για να διανυκτερεύσουμε, ήταν 90 μόλις χιλιόμετρα. Το google maps την δίνει σε τρεις ώρες. Εμείς κάναμε λίγο παραπάνω, όχι πολύ. Επειδή είχαμε τη συνοδεία της αστυνομίας δεν σταματήσαμε σε κανένα checkpoint. Από τη στιγμή όμως που μας άφησε, σταματήσαμε σε μερικά. Όταν φτάσαμε στο Swat ήταν πολύ νωρίς και αφού δεν είχαμε πάλι δικαίωμα να κυκλοφορούμε έξω θα βαριόμασταν στο ξενοδοχείο. Ο Asif λοιπόν, όταν του είπαμε να σταματήσει σε ένα σημείο του ποταμού (που περνάει από την πόλη Swat και έχει το ίδιο όνομα) εκείνος σταμάτησε με χαρά. Και εκείνος ήθελε να περάσει λίγο ο χρόνος. Εμείς θέλαμε να σταματήσουμε γιατί σε κάποια περιοχή είδαμε αρκετό κόσμο να είναι στο ποτάμι και να κάνει διάφορα πράγματα.
Κατεβήκαμε εκεί κοντά στην κοίτη του ποταμού και εμείς και είδαμε ότι ήταν κυρίως ντόπιοι. Άλλοι έκαναν βόλτα με μία στολισμένη καμήλα που υπήρχε εκεί, άλλοι έτρωγαν και άλλοι έπλεναν τα αυτοκίνητά τους. Εκτός από τους τελείως ντόπιους, υπήρχαν και Πακιστανοί τουρίστες από άλλες περιοχές. Αυτούς τους καταλαβαίνεις πολύ εύκολα γιατί τραβάνε συνέχεια φωτογραφίες και σχεδόν πάντα έρχονται κοντά μας για να βγούμε και όλοι μαζί. Το ίδιο έγινε και τώρα. Τους αντιλαμβάνεσαι άλλωστε και από τα πιο «έξαλλα» ρούχα που φοράνε. Όταν όμως πήγαμε να βγάλουμε φωτογραφία προς την πλευρά που ήταν οι ντόπιοι, αμέσως έβλεπες της γυναίκες να κρύβονται πίσω από τις μαντίλες τους και να γυρνάνε προς τα πίσω το κεφάλι.
Στην περιοχή είναι πολύ παραδοσιακοί άνθρωποι και οι γυναίκες σπανίως αφήνουν να φαίνονται τα μάτια τους. Συνήθως δηλαδή φοράνε ολόκληρη μαντήλα μπροστά στο κεφάλι. Μάλιστα για να το παίξουν καλές και φρόνιμες όταν πάνε να τις τραβήξουν φωτογραφία κρύβονται ακόμα πιο πολύ(!). Φαίνεται ο Μωάμεθ ήξερε ότι θα εφευρεθούν οι φωτογραφικές μηχανές και είχε διδάξει να μην βγαίνουν φωτογραφία με αυτές. Βέβαια δεν ξέρω στην ταυτότητα πώς γίνεται και δεν τους ενοχλεί. Αλλά ας μην το συνεχίσω γιατί σίγουρα δεν υπάρχει λογική.
Στο ποτάμι εκεί μας άρεσε πάρα πολύ και μάλιστα είχε και ένα αναβατόριο που πήγαινε από τη μία άκρη του ποταμού στην άλλη. Κυρίως μετέφερε κατοίκους που έμεναν στην απέναντι μεριά του ποταμού. Όταν ζήτησα από τον ξεναγό μας να πάμε και εμείς να περάσουμε και να επιστρέψουμε, δεν το επέτρεψε γιατί φοβόταν μήπως συμβεί κάτι και βρει τον μπελά του.
Εκεί υπήρχαν και μερικοί άνθρωποι οι οποίοι κάτι έκαναν με το νερό με κάποιες πέτρες. Ο Asif μας εξηγείσαι ότι πάνε και φέρνουν πέτρες και τις σπάνε εκεί και τις καθαρίζουν για να βρούνε σμαράγδια πού βρίσκονται μέσα σε αυτές. Μάλιστα μας πήγε σε έναν ο οποίος μας έδειξε αρκετά μικρά σμαράγδια που είχε βρει στις πέτρες του και μπορούσαμε να τα αγοράσουμε. Εγώ είχα διάθεση να πάρω κάτι. Όταν όμως μου έδειξε ένα μικρό και ένα πολύ μεγαλύτερο και μου είπε ότι έχουν την ίδια τιμή, προτίμησα να εγκαταλείψω την ιδέα. Δεν ήταν κλέφτης ούτε ψεύτης, απλά μας εξήγησε ότι το μεγάλο έχει πολλές προσμίξεις στο σμαράγδι ενώ το μικρό, που ήταν τουλάχιστο 5 φορές μικρότερο, ήταν πεντακάθαρο. Εγώ δεν καταλάβαινα διαφορά. Πάντως εμείς φύγαμε και δεν πήραμε κάτι. Όταν δεν γνωρίζεις από ημιπολύτιμους λίθους, καλύτερα να μην ασχοληθείς γιατί θα χάσεις. Μου το είχε πει αυτό ένας τουρίστας πριν από είκοσι χρόνια, δεν ξέρω που.
Η ώρα είχε περάσει και πήγαμε στο ξενοδοχείο μας για να παραλάβουμε τα δωμάτια μας. Το ξενοδοχείο ήταν το Swat Ρalace Ηotel. Μείναμε στον τέταρτο όροφο και είχαμε θέα στο ποτάμι. Το ξενοδοχείο ήταν πολύ καλό, το δωμάτιο τεράστιο, μόνο που πάλι είχαμε το πρόβλημα με το ζεστό νερό. Δεν επιτρέπεται ένα τόσο καλό ξενοδοχείο να μην έχει ζεστό νερό στο δωμάτιο και να πρέπει να πας να τους το πεις για να ανάψουν κάποιο θερμοσίφωνο. Αφού τους είπα πέρασε μία ώρα για να ζεσταθεί το νερό και να κάνουμε μπάνιο.
Περιμένουμε τη συνέχεια!
