travelbreak
Member
- Μηνύματα
- 1.968
- Likes
- 17.262
- Επόμενο Ταξίδι
- ???
- Ταξίδι-Όνειρο
- Υπερσιβηρικός
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Πακιστάν, το ταξίδι ξεκινά. Πρώτη μέρα.
- Στην υπέροχη Λαχόρη. Πρώτη μέρα.
- Παρασκευή. Λαχόρη, Φρούριο Rohtas και ξανά Ισλαμαμπάντ.
- Ινδός ποταμός, φράγματα, βουνά και φαράγγια. Αρχίζει το «άλλο» Πακιστάν.
- Karakorum Highway προς το Γκιλγκίτ.
- Βουνά, παγετώνες, ποτάμια στη Χούνζα. Μέρος 1
- Βουνά, παγετώνες, ποτάμια στη Χούνζα. Μέρος 2
- Παγετώνας Χούπερ.
- Τα κάστρα στο Καριμαμπάντ.
- Στο δρόμο για το Skardu.
- Khaplu
- Shigar.
- Βίντεο
- Επιστροφή στο Τσιλάς.
- Ινδός ποταμός, checkpoints και βουνά.
- Από το Besham στο Swat
- Swat
- Από το φανατικό Swat στο φιλελεύθερο Chitral.
- Στις κοιλάδες των Καλάς. 1.
- Στις κοιλάδες των Καλάς. 2.
- Στο Πεσαβάρ.
- Γνωριμία με το Πεσαβάρ.
- Αρχαιότητες Takht i Bahi και επιστροφή στο Ισλαμαμπάντ.
- Taxila και city tour στο Ισλαμαμπάντ
- Επίλογος
Στις κοιλάδες των Καλάς. 1.
Το ωραίο μέρος που μέναμε και η θέα από αυτό:
Πριν ξεκινήσουμε αυτό το ταξίδι, θεωρούσα ότι η πιο σημαντική μέρα θα ήτανε η σημερινή, αφού θα επισκεπτόμασταν την θρυλική για τους Έλληνες περιοχή των Καλάς. Χρόνια πολλά τώρα ακούμε και διαβάζουμε για κάποιους υποτιθέμενους απογόνους των στρατιωτών του Μεγάλου Αλεξάνδρου, οι οποίοι υπάρχουν στο Πακιστάν. Είναι η περίφημη φυλή των Καλάς που διαφέρουν πολύ από όλους τους κατοίκους των γύρω περιοχών. Οι περισσότεροι από αυτούς δεν είναι τόσο μελαμψοί και έχουν ξανθά μαλλιά και πολύ από αυτούς γαλανά μάτια.
Στον πηγαιμό μας:
Δεν πίστευα πριν από μερικά χρόνια ότι θα μπορούσα να επισκεφτώ αυτό το μέρος. Το Πακιστάν ήταν μία επικίνδυνη περιοχή όπως διαβάζαμε, με πολύ συχνές ταραχές, ειδικά σε αυτή την περιοχή που ζούσαν οι Καλάς, αφού συνορεύει με το Αφγανιστάν. Αυτό σημαίνει ότι οι Ταλιμπάν κατά καιρούς έβρισκαν καταφύγιο σ’ αυτά τα βουνά και μάλιστα από το 2007 μέχρι το 2009 αυτές τις περιοχές του Πακιστάν τις είχαν κατά κάποιο τρόπο κατακτήσει. Είχα ακούσει επίσης για έναν καθηγητή τον επαγγελματικών λυκείων με το όνομα Αθανάσιος Λερούνης, ο οποίος από το 1995 ταξίδευε στην περιοχή αυτή και βοηθούσε τους ανθρώπους που ήταν σε κακή κατάσταση, για να ορθοποδήσουν. Είχε κάνει προσπάθειες να μαζέψει χρήματα στην Ελλάδα και να τα μεταφέρει στην περιοχή ώστε να χτιστούν σχολεία και άλλα κοινωφελή κτίρια για υπηρεσίες. Έτσι σήμερα οι Καλάς παραδέχονται ότι ο Αθανάσιος όπως το λένε, τους βοήθησε πολύ.
Με τις δικές του εκκλήσεις η Ελληνική κυβέρνηση έστειλε αρκετή βοήθεια, κυρίως οικονομική, στην περιοχή αυτή των απογόνων των Ελλήνων στρατιωτών του Αλεξάνδρου. Επιπλέον πολύ Έλληνες εθελοντές έρχονται συχνά και συμμετέχουν σε κατασκευές και άλλες δραστηριότητες των ντόπιων κατοίκων. Στα χωριά που επισκεφθήκαμε όλα αυτά τα είδαμε σε αυτά που μας έλεγαν οι ίδιοι οι Καλάς. Είδαμε και πολλές ταμπέλες οι οποίες έγραφαν στα ελληνικά και στα αγγλικά για τη συμμετοχή της ελληνικής κυβέρνησης για κατασκευή κάποιων έργων στην περιοχή. Αυτή την περίοδο που πήγαμε, μάλλον δεν υπήρχε κάποιος Έλληνας εθελοντής στους Καλάς, όπως μας είπε μία κοπέλα, η οποία ανέκαθεν συμμετείχε στις δραστηριότητες των Ελλήνων.
Τον Λερούνη τον είχαν απαγάγει οι ταλιμπάν τον Σεπτέμβριο του 2009 και τον κράτησαν όμηρο για οκτώ μήνες. Πρόσφατα εξέδωσε τρίτομο βιβλίο για τη φυλή των Καλάς (Καλάσσα). Δείτε εδώ:
Το πρωί ξεκινήσαμε στις 8:00 με ένα Τoyota Ρrado και ένα καταπληκτικό οδηγό, εμείς οι 4 μαζί με τον Asif για μία ολοήμερη εκδρομή στην περιοχή των Καλάς. Η φυλή των Καλάς κατοικεί σε τρεις κοιλάδες, η μεγαλύτερη από τις οποίες ονομάζεται Bumburet. Ήταν η κοιλάδα που θα πηγαίναμε αφού είχε το μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Η απόσταση από το Ayun που μέναμε δεν ήταν μεγάλη. Όμως ο δρόμος ήταν άθλιος, αλλά για μας τους τουρίστες καταπληκτικός, και αυτός ήταν ο λόγος που πήραμε το Ρrado. Κάναμε λίγο πάνω από μία ώρα για να φτάσουμε στο μουσείο, το οποίο και αυτό είναι χτισμένο με τη συνδρομή των Ελλήνων. Το μουσείο είναι λαογραφικό και είχε πολύ ενδιαφέρον.
Δίπλα από αυτό ακούγαμε φωνές από παιδιά και καταλάβαμε ότι πρέπει να ήταν σχολείο. Πράγματι ήταν ένα δημοτικό σχολείο των Καλάς και πήγαμε στο κτίριο, που ήταν ουσιαστικά το ίδιο με το κτίριο του μουσείου να δούμε τι γίνεται. Είδαμε πέντε τάξεις με μικρά παιδιά και μόλις μιλήσαμε σε ένα δάσκαλο και του είπαμε ότι ήμασταν Έλληνες, άρχισε αμέσως να μας φέρεται πολύ φιλικά και μας έβαλε μέσα στην τάξη για να δούμε τα παιδιά. Αυτό έγινε και με τους υπόλοιπους δασκάλους και δασκάλες των άλλων τάξεων.
Η δασκάλα αυτή πήγαινε στο σχολείο με το μωρό της:
Το ωραίο ήταν ότι τα αγόρια φορούσαν μία συγκεκριμένη τυπική στολή του σχολείου αλλά τα κορίτσια φορούσαν την παραδοσιακή στολή της περιοχής των Καλάς. Για πάνω από μισή ώρα καθόμασταν στις τάξεις και βλέπαμε τα παιδιά και μιλούσαμε με τους δασκάλους. Όταν χτύπησε το κουδούνι βγήκαν τα παιδιά διάλειμμα. Και όταν λέμε κουδούνι μιλάμε για ένα παιδί που κρατούσε ένα σίδερο και το χτυπούσε πάνω σε ένα άλλο σίδερο που ήταν κρεμασμένο σε ένα τοίχο. Έτσι έβγαινε ο ήχος που έδωσε το σύνθημα στα παιδιά να κάνουν διάλειμμα. Και εκεί στο διάλειμμα είχαμε επαφή με τα παιδιά και τους δασκάλους, για φωτογραφίες κυρίως. Μας κάλεσαν επίσης οι δάσκαλοι και μας προσέφεραν ένα υπέροχο τσάι.
Μετά από αυτή τη μεγάλη στάση ανεβήκαμε στο τελευταίο χωριό των Καλάς, πού ονομάζεται Karakul. Εκεί επισκεφθήκαμε τον νεκροταφείο, όπου μέχρι πριν από κάμποσα χρόνια οι άνθρωποι έβαζαν σε κάποια κουτιά τους νεκρούς, τα οποία άφηναν ανοιχτά σε αυτό τον χώρο. Όμως λόγω της δυσοσμίας η κυβέρνηση απαγόρευσε αυτό τον τρόπο και τους υποχρέωσε να θάβουν κανονικά τους νεκρούς τους.
Το χωριό από κει που ήμασταν δεν φαινόταν, πέρα από κάποια μαγαζιά που ήταν στον κεντρικό δρόμο. Όμως ο ξεναγός μας ήξερε και μάς έστειλε να κάνουμε μία βόλτα ανηφορικά που ήταν το ίδιο το χωριό. Τα σπίτια ήταν χτισμένα σε μία απότομη πλαγιά του βουνού. Δεν ήταν πολλά και το ένα ήταν κολλητό με το άλλο. Δεν είδαμε πολλούς άντρες στο χωριό γιατί δούλευαν στα χωράφια. Και εκείνοι που είδαμε δούλευαν σε εργασίες κατασκευής και επιδιόρθωσης των κατοικιών του χωριού. Όμως υπήρχαν πολλές γυναίκες και ήταν όλες ντυμένες με τις παραδοσιακές πολύχρωμες στολές τους και αυτό το ιδιαίτερο καπέλο με την ουρά. Μάλιστα από ένα μαγαζάκι η Ντίνα αγόρασε ένα τέτοιο καπέλο σε εξευτελιστική τιμή, δηλαδή χίλιες ρουπίες.
Μιλήσαμε με μία οικογένεια που ήταν στο σπίτι της. Μόλις τους είπαμε ότι είμαστε Έλληνες χάρηκαν πολύ και μας κάλεσαν για τσάι ακόμα και για φαγητό. Ειδικά ο άντρας μας έλεγε περήφανος ότι η παππούδες του ήταν Έλληνες. Εμείς φυσικά δεν μείναμε για φαγητό, αλλά αφού βγάλαμε κάποιες φωτογραφίες συνεχίσαμε τη βόλτα μας στο χωριό. Είδαμε κάποιες γυναίκες και τις τραβήξαμε φωτογραφία. Μερικές από αυτές δεν ήθελαν και έτσι εμείς δεν επιμέναμε. Όμως καμία δεν μας ζήτησε χρήματα. Σε άλλη περίπτωση μόνο 2 γυναίκες ζήτησαν χρήματα αλλά όχι για φωτογράφηση αλλά μάλλον για να εκμεταλλευτούν τους τουρίστες πού ήρθαν στο χωριό τους.
Αφού κάναμε την βόλτα μας προχωρήσαμε στο επόμενο χωριό που έχει το όνομα Batrik. Κάναμε κι εκεί μια μικρή βόλτα και μιλήσαμε με μία οικογένεια ηλικιωμένων ανθρώπων, οι οποίοι μαγείρευαν το φαγητό τους. Οι γυναίκες ήταν λίγο ντροπαλές και δεν ήθελαν και τόσο πολλές φωτογραφίες, αλλά δεν είχαν και μεγάλο πρόβλημα.
Κάναμε μία τρίτη στάση στο πρώτο χωριό που ήταν το σχολείο. Αυτό μάλλον είχε το περισσότερο ενδιαφέρον από τα τρία χωριά που είδαμε. Τα σπίτια ήταν κολλητά το ένα με το άλλο και οι δρόμοι πάρα πολύ στενοί που ίσα-ίσα μπορεί να χωρέσει ένα μηχανάκι. Έτσι οι άνθρωποι αναγκάζονται και κουβαλούν με ζώα ή στα χέρια τους ακόμα και τα πιο βαριά πράγματα. Η βόλτα μας είχε μεγάλο ενδιαφέρον αφού βρήκαμε και μία κοπέλα που μας είπε διάφορα πράγματα για τις δραστηριότητες των Ελλήνων εθελοντών και της κυβέρνησης. Μιλούσε καλά αγγλικά.
Αυτή η επικοινωνία με τους ανθρώπους μάς χαροποίησε και μάς συγκίνησε όλους. Νομίζω ότι αν δεν ήμασταν Έλληνες δεν θα είχαν τόσο ενδιαφέρον να μάς μιλήσουν οι άνθρωποι εκεί. Ούτε και εμείς φυσικά θα δείχναμε τόσο ενδιαφέρον γι’ αυτά τα χωριά. Όμως πιστεύω ότι ένας οποιοσδήποτε τουρίστας πρέπει να επισκέπτεται αυτή την περιοχή που έχει μία ιδιαιτερότητα για τα έθιμα και για τις στολές των γυναικών. Ίσως θα έπρεπε να το κανονίσω να επισκεφθούμε τους Καλάς περίπου μία εβδομάδα αργότερα που θα είχαν τις γιορτές τους. Κάνουν φεστιβάλ για να αποχαιρετήσουν το καλοκαίρι. Όμως έχουμε και εμείς διάφορα στην Ελλάδα και δεν μπορούσα να ξεπεράσω την 20η Αυγούστου σε αυτό το ταξίδι. Τα ελληνικά πρακτορεία που φέρνουν τουρίστες στους Καλάς μένουν σε κάποιο από τα χωριά να δουν το βράδυ αυτές τις γιορτές. Τώρα δεν υπήρχε κάποιο ιδιαίτερο ενδιαφέρον και γι’ αυτό η περιήγησή μας τελείωσε σχετικά σύντομα. Έτσι ενώ θεωρητικά η βόλτα μας ήταν για όλη τη μέρα, εμείς από τις 1:00 το μεσημέρι δεν είχαμε πια τι να κάνουμε.
Το ωραίο μέρος που μέναμε και η θέα από αυτό:
Πριν ξεκινήσουμε αυτό το ταξίδι, θεωρούσα ότι η πιο σημαντική μέρα θα ήτανε η σημερινή, αφού θα επισκεπτόμασταν την θρυλική για τους Έλληνες περιοχή των Καλάς. Χρόνια πολλά τώρα ακούμε και διαβάζουμε για κάποιους υποτιθέμενους απογόνους των στρατιωτών του Μεγάλου Αλεξάνδρου, οι οποίοι υπάρχουν στο Πακιστάν. Είναι η περίφημη φυλή των Καλάς που διαφέρουν πολύ από όλους τους κατοίκους των γύρω περιοχών. Οι περισσότεροι από αυτούς δεν είναι τόσο μελαμψοί και έχουν ξανθά μαλλιά και πολύ από αυτούς γαλανά μάτια.
Στον πηγαιμό μας:
Δεν πίστευα πριν από μερικά χρόνια ότι θα μπορούσα να επισκεφτώ αυτό το μέρος. Το Πακιστάν ήταν μία επικίνδυνη περιοχή όπως διαβάζαμε, με πολύ συχνές ταραχές, ειδικά σε αυτή την περιοχή που ζούσαν οι Καλάς, αφού συνορεύει με το Αφγανιστάν. Αυτό σημαίνει ότι οι Ταλιμπάν κατά καιρούς έβρισκαν καταφύγιο σ’ αυτά τα βουνά και μάλιστα από το 2007 μέχρι το 2009 αυτές τις περιοχές του Πακιστάν τις είχαν κατά κάποιο τρόπο κατακτήσει. Είχα ακούσει επίσης για έναν καθηγητή τον επαγγελματικών λυκείων με το όνομα Αθανάσιος Λερούνης, ο οποίος από το 1995 ταξίδευε στην περιοχή αυτή και βοηθούσε τους ανθρώπους που ήταν σε κακή κατάσταση, για να ορθοποδήσουν. Είχε κάνει προσπάθειες να μαζέψει χρήματα στην Ελλάδα και να τα μεταφέρει στην περιοχή ώστε να χτιστούν σχολεία και άλλα κοινωφελή κτίρια για υπηρεσίες. Έτσι σήμερα οι Καλάς παραδέχονται ότι ο Αθανάσιος όπως το λένε, τους βοήθησε πολύ.
Με τις δικές του εκκλήσεις η Ελληνική κυβέρνηση έστειλε αρκετή βοήθεια, κυρίως οικονομική, στην περιοχή αυτή των απογόνων των Ελλήνων στρατιωτών του Αλεξάνδρου. Επιπλέον πολύ Έλληνες εθελοντές έρχονται συχνά και συμμετέχουν σε κατασκευές και άλλες δραστηριότητες των ντόπιων κατοίκων. Στα χωριά που επισκεφθήκαμε όλα αυτά τα είδαμε σε αυτά που μας έλεγαν οι ίδιοι οι Καλάς. Είδαμε και πολλές ταμπέλες οι οποίες έγραφαν στα ελληνικά και στα αγγλικά για τη συμμετοχή της ελληνικής κυβέρνησης για κατασκευή κάποιων έργων στην περιοχή. Αυτή την περίοδο που πήγαμε, μάλλον δεν υπήρχε κάποιος Έλληνας εθελοντής στους Καλάς, όπως μας είπε μία κοπέλα, η οποία ανέκαθεν συμμετείχε στις δραστηριότητες των Ελλήνων.
Τον Λερούνη τον είχαν απαγάγει οι ταλιμπάν τον Σεπτέμβριο του 2009 και τον κράτησαν όμηρο για οκτώ μήνες. Πρόσφατα εξέδωσε τρίτομο βιβλίο για τη φυλή των Καλάς (Καλάσσα). Δείτε εδώ:
Το πρωί ξεκινήσαμε στις 8:00 με ένα Τoyota Ρrado και ένα καταπληκτικό οδηγό, εμείς οι 4 μαζί με τον Asif για μία ολοήμερη εκδρομή στην περιοχή των Καλάς. Η φυλή των Καλάς κατοικεί σε τρεις κοιλάδες, η μεγαλύτερη από τις οποίες ονομάζεται Bumburet. Ήταν η κοιλάδα που θα πηγαίναμε αφού είχε το μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Η απόσταση από το Ayun που μέναμε δεν ήταν μεγάλη. Όμως ο δρόμος ήταν άθλιος, αλλά για μας τους τουρίστες καταπληκτικός, και αυτός ήταν ο λόγος που πήραμε το Ρrado. Κάναμε λίγο πάνω από μία ώρα για να φτάσουμε στο μουσείο, το οποίο και αυτό είναι χτισμένο με τη συνδρομή των Ελλήνων. Το μουσείο είναι λαογραφικό και είχε πολύ ενδιαφέρον.
Δίπλα από αυτό ακούγαμε φωνές από παιδιά και καταλάβαμε ότι πρέπει να ήταν σχολείο. Πράγματι ήταν ένα δημοτικό σχολείο των Καλάς και πήγαμε στο κτίριο, που ήταν ουσιαστικά το ίδιο με το κτίριο του μουσείου να δούμε τι γίνεται. Είδαμε πέντε τάξεις με μικρά παιδιά και μόλις μιλήσαμε σε ένα δάσκαλο και του είπαμε ότι ήμασταν Έλληνες, άρχισε αμέσως να μας φέρεται πολύ φιλικά και μας έβαλε μέσα στην τάξη για να δούμε τα παιδιά. Αυτό έγινε και με τους υπόλοιπους δασκάλους και δασκάλες των άλλων τάξεων.
Η δασκάλα αυτή πήγαινε στο σχολείο με το μωρό της:
Το ωραίο ήταν ότι τα αγόρια φορούσαν μία συγκεκριμένη τυπική στολή του σχολείου αλλά τα κορίτσια φορούσαν την παραδοσιακή στολή της περιοχής των Καλάς. Για πάνω από μισή ώρα καθόμασταν στις τάξεις και βλέπαμε τα παιδιά και μιλούσαμε με τους δασκάλους. Όταν χτύπησε το κουδούνι βγήκαν τα παιδιά διάλειμμα. Και όταν λέμε κουδούνι μιλάμε για ένα παιδί που κρατούσε ένα σίδερο και το χτυπούσε πάνω σε ένα άλλο σίδερο που ήταν κρεμασμένο σε ένα τοίχο. Έτσι έβγαινε ο ήχος που έδωσε το σύνθημα στα παιδιά να κάνουν διάλειμμα. Και εκεί στο διάλειμμα είχαμε επαφή με τα παιδιά και τους δασκάλους, για φωτογραφίες κυρίως. Μας κάλεσαν επίσης οι δάσκαλοι και μας προσέφεραν ένα υπέροχο τσάι.
Μετά από αυτή τη μεγάλη στάση ανεβήκαμε στο τελευταίο χωριό των Καλάς, πού ονομάζεται Karakul. Εκεί επισκεφθήκαμε τον νεκροταφείο, όπου μέχρι πριν από κάμποσα χρόνια οι άνθρωποι έβαζαν σε κάποια κουτιά τους νεκρούς, τα οποία άφηναν ανοιχτά σε αυτό τον χώρο. Όμως λόγω της δυσοσμίας η κυβέρνηση απαγόρευσε αυτό τον τρόπο και τους υποχρέωσε να θάβουν κανονικά τους νεκρούς τους.
Το χωριό από κει που ήμασταν δεν φαινόταν, πέρα από κάποια μαγαζιά που ήταν στον κεντρικό δρόμο. Όμως ο ξεναγός μας ήξερε και μάς έστειλε να κάνουμε μία βόλτα ανηφορικά που ήταν το ίδιο το χωριό. Τα σπίτια ήταν χτισμένα σε μία απότομη πλαγιά του βουνού. Δεν ήταν πολλά και το ένα ήταν κολλητό με το άλλο. Δεν είδαμε πολλούς άντρες στο χωριό γιατί δούλευαν στα χωράφια. Και εκείνοι που είδαμε δούλευαν σε εργασίες κατασκευής και επιδιόρθωσης των κατοικιών του χωριού. Όμως υπήρχαν πολλές γυναίκες και ήταν όλες ντυμένες με τις παραδοσιακές πολύχρωμες στολές τους και αυτό το ιδιαίτερο καπέλο με την ουρά. Μάλιστα από ένα μαγαζάκι η Ντίνα αγόρασε ένα τέτοιο καπέλο σε εξευτελιστική τιμή, δηλαδή χίλιες ρουπίες.
Μιλήσαμε με μία οικογένεια που ήταν στο σπίτι της. Μόλις τους είπαμε ότι είμαστε Έλληνες χάρηκαν πολύ και μας κάλεσαν για τσάι ακόμα και για φαγητό. Ειδικά ο άντρας μας έλεγε περήφανος ότι η παππούδες του ήταν Έλληνες. Εμείς φυσικά δεν μείναμε για φαγητό, αλλά αφού βγάλαμε κάποιες φωτογραφίες συνεχίσαμε τη βόλτα μας στο χωριό. Είδαμε κάποιες γυναίκες και τις τραβήξαμε φωτογραφία. Μερικές από αυτές δεν ήθελαν και έτσι εμείς δεν επιμέναμε. Όμως καμία δεν μας ζήτησε χρήματα. Σε άλλη περίπτωση μόνο 2 γυναίκες ζήτησαν χρήματα αλλά όχι για φωτογράφηση αλλά μάλλον για να εκμεταλλευτούν τους τουρίστες πού ήρθαν στο χωριό τους.
Αφού κάναμε την βόλτα μας προχωρήσαμε στο επόμενο χωριό που έχει το όνομα Batrik. Κάναμε κι εκεί μια μικρή βόλτα και μιλήσαμε με μία οικογένεια ηλικιωμένων ανθρώπων, οι οποίοι μαγείρευαν το φαγητό τους. Οι γυναίκες ήταν λίγο ντροπαλές και δεν ήθελαν και τόσο πολλές φωτογραφίες, αλλά δεν είχαν και μεγάλο πρόβλημα.
Κάναμε μία τρίτη στάση στο πρώτο χωριό που ήταν το σχολείο. Αυτό μάλλον είχε το περισσότερο ενδιαφέρον από τα τρία χωριά που είδαμε. Τα σπίτια ήταν κολλητά το ένα με το άλλο και οι δρόμοι πάρα πολύ στενοί που ίσα-ίσα μπορεί να χωρέσει ένα μηχανάκι. Έτσι οι άνθρωποι αναγκάζονται και κουβαλούν με ζώα ή στα χέρια τους ακόμα και τα πιο βαριά πράγματα. Η βόλτα μας είχε μεγάλο ενδιαφέρον αφού βρήκαμε και μία κοπέλα που μας είπε διάφορα πράγματα για τις δραστηριότητες των Ελλήνων εθελοντών και της κυβέρνησης. Μιλούσε καλά αγγλικά.
Αυτή η επικοινωνία με τους ανθρώπους μάς χαροποίησε και μάς συγκίνησε όλους. Νομίζω ότι αν δεν ήμασταν Έλληνες δεν θα είχαν τόσο ενδιαφέρον να μάς μιλήσουν οι άνθρωποι εκεί. Ούτε και εμείς φυσικά θα δείχναμε τόσο ενδιαφέρον γι’ αυτά τα χωριά. Όμως πιστεύω ότι ένας οποιοσδήποτε τουρίστας πρέπει να επισκέπτεται αυτή την περιοχή που έχει μία ιδιαιτερότητα για τα έθιμα και για τις στολές των γυναικών. Ίσως θα έπρεπε να το κανονίσω να επισκεφθούμε τους Καλάς περίπου μία εβδομάδα αργότερα που θα είχαν τις γιορτές τους. Κάνουν φεστιβάλ για να αποχαιρετήσουν το καλοκαίρι. Όμως έχουμε και εμείς διάφορα στην Ελλάδα και δεν μπορούσα να ξεπεράσω την 20η Αυγούστου σε αυτό το ταξίδι. Τα ελληνικά πρακτορεία που φέρνουν τουρίστες στους Καλάς μένουν σε κάποιο από τα χωριά να δουν το βράδυ αυτές τις γιορτές. Τώρα δεν υπήρχε κάποιο ιδιαίτερο ενδιαφέρον και γι’ αυτό η περιήγησή μας τελείωσε σχετικά σύντομα. Έτσι ενώ θεωρητικά η βόλτα μας ήταν για όλη τη μέρα, εμείς από τις 1:00 το μεσημέρι δεν είχαμε πια τι να κάνουμε.
Περιμένουμε τη συνέχεια!
