travelbreak
Member
- Μηνύματα
- 1.968
- Likes
- 17.262
- Επόμενο Ταξίδι
- ???
- Ταξίδι-Όνειρο
- Υπερσιβηρικός
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Πακιστάν, το ταξίδι ξεκινά. Πρώτη μέρα.
- Στην υπέροχη Λαχόρη. Πρώτη μέρα.
- Παρασκευή. Λαχόρη, Φρούριο Rohtas και ξανά Ισλαμαμπάντ.
- Ινδός ποταμός, φράγματα, βουνά και φαράγγια. Αρχίζει το «άλλο» Πακιστάν.
- Karakorum Highway προς το Γκιλγκίτ.
- Βουνά, παγετώνες, ποτάμια στη Χούνζα. Μέρος 1
- Βουνά, παγετώνες, ποτάμια στη Χούνζα. Μέρος 2
- Παγετώνας Χούπερ.
- Τα κάστρα στο Καριμαμπάντ.
- Στο δρόμο για το Skardu.
- Khaplu
- Shigar.
- Βίντεο
- Επιστροφή στο Τσιλάς.
- Ινδός ποταμός, checkpoints και βουνά.
- Από το Besham στο Swat
- Swat
- Από το φανατικό Swat στο φιλελεύθερο Chitral.
- Στις κοιλάδες των Καλάς. 1.
- Στις κοιλάδες των Καλάς. 2.
- Στο Πεσαβάρ.
- Γνωριμία με το Πεσαβάρ.
- Αρχαιότητες Takht i Bahi και επιστροφή στο Ισλαμαμπάντ.
- Taxila και city tour στο Ισλαμαμπάντ
- Επίλογος
Swat
Δεν μείναμε πολύ στα δωμάτια γιατί υποτίθεται θα ερχόταν οι αστυνομία να μας συνοδέψει σε μερικές επισκέψεις. Τελικά αστυνομία δεν ήρθε διότι, όπως μας είπε ο ξεναγός, τους είπε ότι δεν είναι απαραίτητο και θα έχει αυτός τον έλεγχο. Στο πρόγραμμα που μου είχε δώσει το πρακτορείο του Shahid δεν υπήρχε κάτι επιπλέον γι’ αυτή τη μέρα. Δηλαδή είχαμε μόνο τη μετακίνηση από το Μπεσαμ στο Swat. Κι αν σκεφτεί κανείς ότι δεν είναι πάνω από 3 ώρες, έμεναν πολλές ώρες ελεύθερες. Δεν το είχα ψάξει και εγώ το πρόγραμμα διότι θεώρησα ότι αυτά κάνει με τους τουρίστες που έχει και αν κάτι δεν έχει γράψει δεν σημαίνει ότι δεν θα σου γεμίσει τη μέρα με κάποιες επισκέψεις. Δυστυχώς δεν ήταν έτσι. Τα έχουμε ξαναπεί αυτά εδώ.
Είχαν στο Πακιστάν την Εθνική τους γιορτή σε λίγες μέρες και πουλούσαν παντού σημαίες:
Οι επιπλέον επισκέψεις που κάναμε, ενώ δεν μας τις χρεώνει ως αμοιβή για τον οδηγό ή για την βενζίνη, μας κάνει να θεωρούμε ότι μας προσφέρει χάρη γι’ αυτές. Αν το είχα ψάξει πριν φύγουμε, προφανώς θα του είχα πει ότι πρέπει να γεμίζουμε τις μέρες με κάποιους τουριστικούς προορισμούς. Αυτό το έκανα μόνο για την πρώτη μέρα που φτάσαμε στο Ισλαμαμπάντ το πρωί και στο πρόγραμμα του έγραφε ότι απλά θα πηγαίναμε στο ξενοδοχείο. Του είχα πει λοιπόν να μας βάλει κάτι για να κάνουμε και κάναμε τις επισκέψεις στους λόφους έξω από την πόλη. Όμως για τις υπόλοιπες μέρες δεν το έψαξα και έτσι δεν ζήτησα κάτι επιπλέον. Θεωρώ ότι θα έπρεπε από μόνος του να μας τα προσφέρει.
Έτσι για τη σημερινή μέρα ξεκινήσαμε στις δύο και τέταρτο από το ξενοδοχείο για να κάνουμε τρεις συγκεκριμένες επισκέψεις. Υπενθυμίζω ότι μόνοι μας δεν μπορούσαμε να μετακινηθούμε σε αυτή την περιοχή. Οι λόγοι επίσημα ήταν δύο κυρίως. Ο ένας ήταν ότι οι κάτοικοι είναι φανατικοί μουσουλμάνοι και δεν έχουν καμία συμπάθεια στους ξένους. Ο άλλος λόγος ήταν ότι πριν από 15 περίπου χρόνια είχαν έρθει από το Αφγανιστάν οι Ταλιμπάν και είχαν καταλάβει την περιοχή. Επί δύο χρόνια καταπίεζαν τους κατοίκους και βρήκαν την ευκαιρία λόγω της θρησκευτικότητάς τους να τους εκμεταλλευτούν. Τελικά οι δυνάμεις του Πακιστάν, δεν ξέρω γιατί καθυστέρησαν τόσο πολύ να τους διώξουν, αλλά το έκαναν κάπου το 2009 νομίζω. Όμως έχουν μείνει κάποιοι Πακιστανοί οι οποίοι έχουν τις ίδιες πεποιθήσεις με τους Ταλιμπάν και αυτοί θεωρούνται επικίνδυνοι για τους τουρίστες. Είναι οι ονομαζόμενοι Πακιστανοί Ταλιμπάν.
Η πρώτη επίσκεψη που κάναμε ήταν στο μουσείο του Swat. Μπορεί να μη ήταν και τόσο μεγάλο, αλλά είχε κάποιο ενδιαφέρον. Κάναμε βόλτα μισή ώρα αλλά αν δεν έκανε ζέστη μπορούσαμε να κάτσουμε πολύ περισσότερο. Είχε μία διακοπή ρεύματος και δεν δούλευαν ούτε οι ανεμιστήρες. Λίγο πριν φύγουμε αποκαταστάθηκε η βλάβη αλλά εμείς είχαμε αποφασίσει να φύγουμε. Στο μουσείο είχε ευρήματα από την εποχή του βουδισμού. Η περιοχή πριν το μουσουλμανισμό ήταν βουδιστική και από δω διαδόθηκε ο βουδισμός στο Μπουτάν και στο Θιβέτ.
Γι’ αυτό και η επόμενη στάση μας ήταν σε μία από τις πιο παλιές στούπες της περιοχής. Το όνομά της ήταν Butkara I. Εκεί ένας ειδικός στο βουδισμό μας εξήγησε κάποια πράγματα γι’ αυτό τον αρχαιολογικό χώρο. Παρότι δεν μας αρέσουν οι ξεναγήσεις θεωρώ ότι αυτά που ακούσαμε είχαν ενδιαφέρον και δεν πήγε χαμένη η επίσκεψη εκεί, αφού αν δεν μας έλεγε κανείς τίποτα δεν θα καταλαβαίναμε και πολλά πράγματα γι’ αυτά που βλέπαμε.
Να σημειώσω εδώ ότι σε όποιον αρχαιολογικό χώρο και να πηγαίναμε ή μουσείο θα πρέπει να μας ενημερώσει ένας ντόπιος ξεναγός γι’ αυτό το οποίο πήγαμε να δούμε. Αυτό έγινε και στα φρούρια που επισκεφθήκαμε τις προηγούμενες μέρες στη Χούνσα και αλλού. Όταν πληρώνεις το εισιτήριο για την είσοδο στο χώρο περιλαμβάνεται και η ξενάγηση. Εμείς πολλές φορές λέμε στον Asif να αποφεύγουμε τις ξεναγήσεις γιατί μας κουράζουν συν το ότι δεν καταλαβαίνουν όλοι στην παρέα καλά τα αγγλικά.
Φεύγοντας από κει πήγαμε στο κέντρο της πόλης για να δούμε το παζάρι. Είχαμε αυστηρή προειδοποίηση ότι δεν πρέπει να τραβάμε φωτογραφίες ή βίντεο τις γυναίκες, αν προηγουμένως δεν τις ρωτήσουμε. Η Ντίνα ρώτησε δυο-τρεις φορές αν μπορεί να τραβήξει φωτογραφία, αλλά καμία από τις γυναίκες δεν δέχτηκε. Το παζάρι ήταν γεμάτο γυναίκες και κοπέλες, γιατί αρχικά πήγαμε εκεί που ήταν τα γυναικεία ρούχα και τα τόπια με τα υφάσματα. Εμείς προσπαθούσαμε κρυφά να κάνουμε κάποιες φωτογραφίσεις αλλά όπως και να έχει δεν είναι εύκολο. Ούτε γενικές εικόνες δεν μπορούσαμε να τραβήξουμε γιατί παντού υπήρχαν γυναίκες. Τελικά ήρθε ένας, ο οποίος ήταν αστυνομικός με πολιτικά, και μας είπε να σταματήσουμε να τραβάμε γιατί έγιναν παράπονα από κάποιες κοπέλες. Είτε είχε δίκιο είτε όχι εμείς σταματήσαμε γιατί εδώ δεν είναι να παίζεις με την αστυνομία.
Αφού λοιπόν δεν μπορούσαμε ουσιαστικά να βγάλουμε φωτογραφίες παρά μόνο στους καταστηματάρχες, αποφασίσαμε να φύγουμε. Άλλωστε ως αγορά δεν είχε και κανένα τρομερό ενδιαφέρον. Δυστυχώς η ώρα ήταν ακόμα λίγο μετά τις 5, αλλά μη έχοντας τίποτα να κάνουμε πήγαμε στο ξενοδοχείο. Ρωτήσαμε τον ξεναγό μας αν μπορούσαμε να πάμε μέχρι το ποτάμι που ήταν εκατό μέτρα πιο κάτω. Ρώτησε έναν αστυνομικό και μας είπε να πάμε αλλά θα μας παρακολουθεί από το ξενοδοχείο. Πήγαμε λοιπόν κι εκεί που κινούμασταν σε πολύ μικρή απόσταση, είδαμε ξαφνικά δυο αστυνομικούς οπλισμένους φυσικά να μας ακολουθούν. Δε μας είπαν τίποτα, αλλά εμείς δε νιώθαμε άνετα με αυτή την ασφάλεια. Γι’ αυτό δε μείναμε περισσότερο και γυρίσαμε πίσω.
Αποφασίσαμε να φάμε στις 8:30 και μείναμε στο δωμάτιο να ξεκουραστούμε μέχρι να έρθει εκείνη η ώρα. Προηγουμένως όμως περάσαμε από το εστιατόριο να δώσουμε παραγγελία, έτσι ώστε στις 8:30 να είναι έτοιμο το φαγητό. Πράγματι καλά κάναμε γιατί δεν είχε και τόσο κόσμο οπότε έτοιμα φαγητά δεν υπήρχαν γενικώς. Εκεί η Ντίνα παράγγειλε ένα πιάτο πάλι με αρνί που εδώ το λένε μουτόν και είναι εγγλέζικη λέξη. Εμείς οι υπόλοιποι τρεις παραγγείλαμε ένα μπολ με κοτόπουλο για 3 άτομα. Τους δώσαμε οδηγίες ώστε το αρνί να είναι καυτερό όπως το κάνουν εδώ, αλλά το κοτόπουλο να μην είναι καθόλου καυτερό. Δε μας φάνηκε παράξενο όταν τα έφεραν που ήταν όλα καυτερά. Εδώ νομίζεις ότι έχουν καταλάβει τι τους είπες, αλλά δυστυχώς δεν έχουν. Ο Γιάννης μόλις δοκίμασε το κοτόπουλο σηκώθηκε και άρχισε να διαμαρτύρεται. Ευτυχώς του έφεραν ένα πιάτο με κοτόπουλο που δεν ήταν καθόλου καυτερό. Μόνο έτσι ησύχασε. Εγώ με την Ντίνα πληρώσαμε γύρω στα 8€ για αυτά που φάγαμε και δεν ήταν και λίγα αφού πήραμε και κάποιες πατάτες και είχε και ψωμί.
Από το παράθυρο του ξενοδοχείου βλέπαμε μέχρι αργά το βράδυ τον κόσμο να πηγαίνει και να έρχεται δίπλα στο ποτάμι, που έχουν φτιάξει ένα όμορφο χώρο για να περπατάει ο κόσμος. Επίσης έχει και πολλά παγκάκια για να κάθονται. Κρίμα που δεν θα μέναμε κι άλλη μέρα σε αυτό το ωραίο ξενοδοχείο. Βέβαια το να μένεις και να μην μπορείς να μετακινηθείς δεν είναι και τόσο ευχάριστο. Πάντως οι ντόπιοι έκαναν πολλές βόλτες μέχρι αργά το βράδυ. Τη νύχτα κάποια στιγμή ξύπνησα από φασαρία. Απ’ έξω ακουγόταν φωνές και κόσμος που κυκλοφορούσε. Και γενικότερα στις πόλεις που μπορούσαμε να βγούμε έξω βλέπαμε ότι και τα μαγαζιά ήταν ανοιχτά μέχρι αργά, και ο κόσμος έμπαινε και έβγαινε σε αυτά. Και όταν λέμε μαγαζιά εννοούμε και τα εμπορικά καταστήματα αλλά και τα λοιπά καταστήματα εστίασης.
Το ξενοδοχείο που μείναμε:
Πριν από μερικές μέρες όπως πηγαίναμε με το αυτοκίνητο σε μία πόλη είδαμε ένα πεσμένο μηχανάκι και καταλάβαμε ότι είχε τρακάρει με μία κοπέλα που περπατούσε. Η κοπέλα βρισκόταν στο έδαφος και έκλαιγε αλλά δεν δώσαμε άλλη σημασία αφού περάσαμε βιαστικά. Μία άλλη μέρα είδαμε τρία φορτηγά σε διαφορετικά μέρη να είναι ντελαπαρισμένα. Μάλλον το ένα είχε πέσει σε ένα χαντάκι με την καμπίνα του οδηγού, ενώ το υπόλοιπο φορτηγό ήταν κατά κάποιο τρόπο μέσα στο δρόμο. Το δεύτερο είχε τρακάρει σε ένα βράχο στον δρόμο του Καρακορούμ πάνω στο δρόμο. Το τρίτο είχε αναποδογυρίσει κι αυτό σε ένα χαντάκι. Δεν ξέρω αν υπήρχαν και άλλα αυτοκίνητα πεσμένα μέσα στο ποτάμι και φυσικά δεν μπορούσαμε να τα δούμε. Όλα αυτά τα ατυχήματα πρέπει να είχαν γίνει σε διάστημα τεσσάρων ή πέντε ημερών, αφού δεν τα είχαμε δει τη μέρα που ανεβαίναμε τον ίδιο δρόμο μερικές μέρες πριν.
Στους δρόμους γίνονται πολλές κατολισθήσεις. Εμείς ήμασταν πολύ τυχεροί που δεν καθυστέρησε κάποια από αυτές τη διαδρομή μας. Σε μερικά σημεία είδαμε να γίνονται και κάποια μεμονωμένα έργα, όπως ας πούμε να σπάνε βράχια που βρίσκονταν ακριβώς πάνω από το δρόμο ώστε τα φορτηγά που είχαν φορτία σε μεγάλο ύψος να χωράνε πιο άνετα.
Δεν μείναμε πολύ στα δωμάτια γιατί υποτίθεται θα ερχόταν οι αστυνομία να μας συνοδέψει σε μερικές επισκέψεις. Τελικά αστυνομία δεν ήρθε διότι, όπως μας είπε ο ξεναγός, τους είπε ότι δεν είναι απαραίτητο και θα έχει αυτός τον έλεγχο. Στο πρόγραμμα που μου είχε δώσει το πρακτορείο του Shahid δεν υπήρχε κάτι επιπλέον γι’ αυτή τη μέρα. Δηλαδή είχαμε μόνο τη μετακίνηση από το Μπεσαμ στο Swat. Κι αν σκεφτεί κανείς ότι δεν είναι πάνω από 3 ώρες, έμεναν πολλές ώρες ελεύθερες. Δεν το είχα ψάξει και εγώ το πρόγραμμα διότι θεώρησα ότι αυτά κάνει με τους τουρίστες που έχει και αν κάτι δεν έχει γράψει δεν σημαίνει ότι δεν θα σου γεμίσει τη μέρα με κάποιες επισκέψεις. Δυστυχώς δεν ήταν έτσι. Τα έχουμε ξαναπεί αυτά εδώ.
Είχαν στο Πακιστάν την Εθνική τους γιορτή σε λίγες μέρες και πουλούσαν παντού σημαίες:
Οι επιπλέον επισκέψεις που κάναμε, ενώ δεν μας τις χρεώνει ως αμοιβή για τον οδηγό ή για την βενζίνη, μας κάνει να θεωρούμε ότι μας προσφέρει χάρη γι’ αυτές. Αν το είχα ψάξει πριν φύγουμε, προφανώς θα του είχα πει ότι πρέπει να γεμίζουμε τις μέρες με κάποιους τουριστικούς προορισμούς. Αυτό το έκανα μόνο για την πρώτη μέρα που φτάσαμε στο Ισλαμαμπάντ το πρωί και στο πρόγραμμα του έγραφε ότι απλά θα πηγαίναμε στο ξενοδοχείο. Του είχα πει λοιπόν να μας βάλει κάτι για να κάνουμε και κάναμε τις επισκέψεις στους λόφους έξω από την πόλη. Όμως για τις υπόλοιπες μέρες δεν το έψαξα και έτσι δεν ζήτησα κάτι επιπλέον. Θεωρώ ότι θα έπρεπε από μόνος του να μας τα προσφέρει.
Έτσι για τη σημερινή μέρα ξεκινήσαμε στις δύο και τέταρτο από το ξενοδοχείο για να κάνουμε τρεις συγκεκριμένες επισκέψεις. Υπενθυμίζω ότι μόνοι μας δεν μπορούσαμε να μετακινηθούμε σε αυτή την περιοχή. Οι λόγοι επίσημα ήταν δύο κυρίως. Ο ένας ήταν ότι οι κάτοικοι είναι φανατικοί μουσουλμάνοι και δεν έχουν καμία συμπάθεια στους ξένους. Ο άλλος λόγος ήταν ότι πριν από 15 περίπου χρόνια είχαν έρθει από το Αφγανιστάν οι Ταλιμπάν και είχαν καταλάβει την περιοχή. Επί δύο χρόνια καταπίεζαν τους κατοίκους και βρήκαν την ευκαιρία λόγω της θρησκευτικότητάς τους να τους εκμεταλλευτούν. Τελικά οι δυνάμεις του Πακιστάν, δεν ξέρω γιατί καθυστέρησαν τόσο πολύ να τους διώξουν, αλλά το έκαναν κάπου το 2009 νομίζω. Όμως έχουν μείνει κάποιοι Πακιστανοί οι οποίοι έχουν τις ίδιες πεποιθήσεις με τους Ταλιμπάν και αυτοί θεωρούνται επικίνδυνοι για τους τουρίστες. Είναι οι ονομαζόμενοι Πακιστανοί Ταλιμπάν.
Η πρώτη επίσκεψη που κάναμε ήταν στο μουσείο του Swat. Μπορεί να μη ήταν και τόσο μεγάλο, αλλά είχε κάποιο ενδιαφέρον. Κάναμε βόλτα μισή ώρα αλλά αν δεν έκανε ζέστη μπορούσαμε να κάτσουμε πολύ περισσότερο. Είχε μία διακοπή ρεύματος και δεν δούλευαν ούτε οι ανεμιστήρες. Λίγο πριν φύγουμε αποκαταστάθηκε η βλάβη αλλά εμείς είχαμε αποφασίσει να φύγουμε. Στο μουσείο είχε ευρήματα από την εποχή του βουδισμού. Η περιοχή πριν το μουσουλμανισμό ήταν βουδιστική και από δω διαδόθηκε ο βουδισμός στο Μπουτάν και στο Θιβέτ.
Γι’ αυτό και η επόμενη στάση μας ήταν σε μία από τις πιο παλιές στούπες της περιοχής. Το όνομά της ήταν Butkara I. Εκεί ένας ειδικός στο βουδισμό μας εξήγησε κάποια πράγματα γι’ αυτό τον αρχαιολογικό χώρο. Παρότι δεν μας αρέσουν οι ξεναγήσεις θεωρώ ότι αυτά που ακούσαμε είχαν ενδιαφέρον και δεν πήγε χαμένη η επίσκεψη εκεί, αφού αν δεν μας έλεγε κανείς τίποτα δεν θα καταλαβαίναμε και πολλά πράγματα γι’ αυτά που βλέπαμε.
Να σημειώσω εδώ ότι σε όποιον αρχαιολογικό χώρο και να πηγαίναμε ή μουσείο θα πρέπει να μας ενημερώσει ένας ντόπιος ξεναγός γι’ αυτό το οποίο πήγαμε να δούμε. Αυτό έγινε και στα φρούρια που επισκεφθήκαμε τις προηγούμενες μέρες στη Χούνσα και αλλού. Όταν πληρώνεις το εισιτήριο για την είσοδο στο χώρο περιλαμβάνεται και η ξενάγηση. Εμείς πολλές φορές λέμε στον Asif να αποφεύγουμε τις ξεναγήσεις γιατί μας κουράζουν συν το ότι δεν καταλαβαίνουν όλοι στην παρέα καλά τα αγγλικά.
Φεύγοντας από κει πήγαμε στο κέντρο της πόλης για να δούμε το παζάρι. Είχαμε αυστηρή προειδοποίηση ότι δεν πρέπει να τραβάμε φωτογραφίες ή βίντεο τις γυναίκες, αν προηγουμένως δεν τις ρωτήσουμε. Η Ντίνα ρώτησε δυο-τρεις φορές αν μπορεί να τραβήξει φωτογραφία, αλλά καμία από τις γυναίκες δεν δέχτηκε. Το παζάρι ήταν γεμάτο γυναίκες και κοπέλες, γιατί αρχικά πήγαμε εκεί που ήταν τα γυναικεία ρούχα και τα τόπια με τα υφάσματα. Εμείς προσπαθούσαμε κρυφά να κάνουμε κάποιες φωτογραφίσεις αλλά όπως και να έχει δεν είναι εύκολο. Ούτε γενικές εικόνες δεν μπορούσαμε να τραβήξουμε γιατί παντού υπήρχαν γυναίκες. Τελικά ήρθε ένας, ο οποίος ήταν αστυνομικός με πολιτικά, και μας είπε να σταματήσουμε να τραβάμε γιατί έγιναν παράπονα από κάποιες κοπέλες. Είτε είχε δίκιο είτε όχι εμείς σταματήσαμε γιατί εδώ δεν είναι να παίζεις με την αστυνομία.
Αφού λοιπόν δεν μπορούσαμε ουσιαστικά να βγάλουμε φωτογραφίες παρά μόνο στους καταστηματάρχες, αποφασίσαμε να φύγουμε. Άλλωστε ως αγορά δεν είχε και κανένα τρομερό ενδιαφέρον. Δυστυχώς η ώρα ήταν ακόμα λίγο μετά τις 5, αλλά μη έχοντας τίποτα να κάνουμε πήγαμε στο ξενοδοχείο. Ρωτήσαμε τον ξεναγό μας αν μπορούσαμε να πάμε μέχρι το ποτάμι που ήταν εκατό μέτρα πιο κάτω. Ρώτησε έναν αστυνομικό και μας είπε να πάμε αλλά θα μας παρακολουθεί από το ξενοδοχείο. Πήγαμε λοιπόν κι εκεί που κινούμασταν σε πολύ μικρή απόσταση, είδαμε ξαφνικά δυο αστυνομικούς οπλισμένους φυσικά να μας ακολουθούν. Δε μας είπαν τίποτα, αλλά εμείς δε νιώθαμε άνετα με αυτή την ασφάλεια. Γι’ αυτό δε μείναμε περισσότερο και γυρίσαμε πίσω.
Αποφασίσαμε να φάμε στις 8:30 και μείναμε στο δωμάτιο να ξεκουραστούμε μέχρι να έρθει εκείνη η ώρα. Προηγουμένως όμως περάσαμε από το εστιατόριο να δώσουμε παραγγελία, έτσι ώστε στις 8:30 να είναι έτοιμο το φαγητό. Πράγματι καλά κάναμε γιατί δεν είχε και τόσο κόσμο οπότε έτοιμα φαγητά δεν υπήρχαν γενικώς. Εκεί η Ντίνα παράγγειλε ένα πιάτο πάλι με αρνί που εδώ το λένε μουτόν και είναι εγγλέζικη λέξη. Εμείς οι υπόλοιποι τρεις παραγγείλαμε ένα μπολ με κοτόπουλο για 3 άτομα. Τους δώσαμε οδηγίες ώστε το αρνί να είναι καυτερό όπως το κάνουν εδώ, αλλά το κοτόπουλο να μην είναι καθόλου καυτερό. Δε μας φάνηκε παράξενο όταν τα έφεραν που ήταν όλα καυτερά. Εδώ νομίζεις ότι έχουν καταλάβει τι τους είπες, αλλά δυστυχώς δεν έχουν. Ο Γιάννης μόλις δοκίμασε το κοτόπουλο σηκώθηκε και άρχισε να διαμαρτύρεται. Ευτυχώς του έφεραν ένα πιάτο με κοτόπουλο που δεν ήταν καθόλου καυτερό. Μόνο έτσι ησύχασε. Εγώ με την Ντίνα πληρώσαμε γύρω στα 8€ για αυτά που φάγαμε και δεν ήταν και λίγα αφού πήραμε και κάποιες πατάτες και είχε και ψωμί.
Από το παράθυρο του ξενοδοχείου βλέπαμε μέχρι αργά το βράδυ τον κόσμο να πηγαίνει και να έρχεται δίπλα στο ποτάμι, που έχουν φτιάξει ένα όμορφο χώρο για να περπατάει ο κόσμος. Επίσης έχει και πολλά παγκάκια για να κάθονται. Κρίμα που δεν θα μέναμε κι άλλη μέρα σε αυτό το ωραίο ξενοδοχείο. Βέβαια το να μένεις και να μην μπορείς να μετακινηθείς δεν είναι και τόσο ευχάριστο. Πάντως οι ντόπιοι έκαναν πολλές βόλτες μέχρι αργά το βράδυ. Τη νύχτα κάποια στιγμή ξύπνησα από φασαρία. Απ’ έξω ακουγόταν φωνές και κόσμος που κυκλοφορούσε. Και γενικότερα στις πόλεις που μπορούσαμε να βγούμε έξω βλέπαμε ότι και τα μαγαζιά ήταν ανοιχτά μέχρι αργά, και ο κόσμος έμπαινε και έβγαινε σε αυτά. Και όταν λέμε μαγαζιά εννοούμε και τα εμπορικά καταστήματα αλλά και τα λοιπά καταστήματα εστίασης.
Το ξενοδοχείο που μείναμε:
Πριν από μερικές μέρες όπως πηγαίναμε με το αυτοκίνητο σε μία πόλη είδαμε ένα πεσμένο μηχανάκι και καταλάβαμε ότι είχε τρακάρει με μία κοπέλα που περπατούσε. Η κοπέλα βρισκόταν στο έδαφος και έκλαιγε αλλά δεν δώσαμε άλλη σημασία αφού περάσαμε βιαστικά. Μία άλλη μέρα είδαμε τρία φορτηγά σε διαφορετικά μέρη να είναι ντελαπαρισμένα. Μάλλον το ένα είχε πέσει σε ένα χαντάκι με την καμπίνα του οδηγού, ενώ το υπόλοιπο φορτηγό ήταν κατά κάποιο τρόπο μέσα στο δρόμο. Το δεύτερο είχε τρακάρει σε ένα βράχο στον δρόμο του Καρακορούμ πάνω στο δρόμο. Το τρίτο είχε αναποδογυρίσει κι αυτό σε ένα χαντάκι. Δεν ξέρω αν υπήρχαν και άλλα αυτοκίνητα πεσμένα μέσα στο ποτάμι και φυσικά δεν μπορούσαμε να τα δούμε. Όλα αυτά τα ατυχήματα πρέπει να είχαν γίνει σε διάστημα τεσσάρων ή πέντε ημερών, αφού δεν τα είχαμε δει τη μέρα που ανεβαίναμε τον ίδιο δρόμο μερικές μέρες πριν.
Στους δρόμους γίνονται πολλές κατολισθήσεις. Εμείς ήμασταν πολύ τυχεροί που δεν καθυστέρησε κάποια από αυτές τη διαδρομή μας. Σε μερικά σημεία είδαμε να γίνονται και κάποια μεμονωμένα έργα, όπως ας πούμε να σπάνε βράχια που βρίσκονταν ακριβώς πάνω από το δρόμο ώστε τα φορτηγά που είχαν φορτία σε μεγάλο ύψος να χωράνε πιο άνετα.
Περιμένουμε τη συνέχεια!
