travelbreak
Member
- Μηνύματα
- 1.968
- Likes
- 17.262
- Επόμενο Ταξίδι
- ???
- Ταξίδι-Όνειρο
- Υπερσιβηρικός
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Πακιστάν, το ταξίδι ξεκινά. Πρώτη μέρα.
- Στην υπέροχη Λαχόρη. Πρώτη μέρα.
- Παρασκευή. Λαχόρη, Φρούριο Rohtas και ξανά Ισλαμαμπάντ.
- Ινδός ποταμός, φράγματα, βουνά και φαράγγια. Αρχίζει το «άλλο» Πακιστάν.
- Karakorum Highway προς το Γκιλγκίτ.
- Βουνά, παγετώνες, ποτάμια στη Χούνζα. Μέρος 1
- Βουνά, παγετώνες, ποτάμια στη Χούνζα. Μέρος 2
- Παγετώνας Χούπερ.
- Τα κάστρα στο Καριμαμπάντ.
- Στο δρόμο για το Skardu.
- Khaplu
- Shigar.
- Βίντεο
- Επιστροφή στο Τσιλάς.
- Ινδός ποταμός, checkpoints και βουνά.
- Από το Besham στο Swat
- Swat
- Από το φανατικό Swat στο φιλελεύθερο Chitral.
- Στις κοιλάδες των Καλάς. 1.
- Στις κοιλάδες των Καλάς. 2.
- Στο Πεσαβάρ.
- Γνωριμία με το Πεσαβάρ.
- Αρχαιότητες Takht i Bahi και επιστροφή στο Ισλαμαμπάντ.
- Taxila και city tour στο Ισλαμαμπάντ
- Επίλογος
Βουνά, παγετώνες, ποτάμια στη Χούνζα. Μέρος 1
Και πρωινή φωτογραφία από το ξενοδοχείο μας:
Όσο ωραίο ήταν το ξενοδοχείο Ramada στο Γκιλγκίτ, τόσο φτωχό ήταν το πρωινό που είχε. Μπορεί αν ζητούσαμε να μας έφερναν και άλλα πράγματα από αυτά που είχε σε ένα κατάλογο, αλλά δεν είναι έτσι τα καλά ξενοδοχεία. Εγώ για να χορτάσω κάπως έφαγα μία ομελέτα και αρκετό ψωμί. Είχαμε κανονίσει με τον ξεναγό μας να φύγουμε στις 9:00 το πρωί. Τα άλλα πρωινά ερχόταν τουλάχιστο μισή ώρα νωρίτερα στο ξενοδοχείο και τώρα η ώρα είχε φτάσει 08:55 και δεν είχε έρθει ακόμα. Τον πήρα τηλέφωνο εκείνη την ώρα, αλλά μέσα σε 5 λεπτά ο άνθρωπος είχε έρθει.
Η μέρα ξεκινά:
Ξεκινήσαμε λοιπόν από το Γκιλγκίτ στην ώρα μας. Το Google δίνει τη διαδρομή από εκεί μέχρι στο Καριμαμπάντ λιγότερο από 2:30 ώρες, αφού η απόσταση είναι 100 km. Ξεκινήσαμε λοιπόν και σκεφτήκαμε να μην κάνουμε πολλές στάσεις για να προλάβουμε να κάνουμε τα επιπλέον που μας είπε ο ξεναγός μας, τα οποία δεν ήταν και λίγα. Όμως ήταν τόσο ωραία η διαδρομή δίπλα σε ποτάμια και σίγουρα σταματήσαμε αρκετές φορές. Μία σημαντική στάση που κάναμε ήταν ένα σημείο που έλεγε ότι είχαν ενωθεί η τεκτονικές πλάκες της Ευρασίας με την Ινδική υποήπειρο. Υπήρχε ένα μνημείο εκεί για να θυμίζει το σημείο αυτό και εμείς σταματήσαμε για να τραβήξουμε φωτογραφίες, όχι τόσο το μνημείο αλλά τη γύρω περιοχή που είχε πολύ ενδιαφέρον.
Η διαδρομή της σημερινής ημέρας δεν ήταν μεγάλη, αλλά είχαμε να δούμε κάμποσα πράγματα. Σύμφωνα με το πρόγραμμα που μου είχαν δώσει, αυτά τα πράγματα ήτανε ελάχιστα, δηλαδή το εξής ένα: ο παγετώνας Rakaposhi. Ο παγετώνας αυτός ξεκινά από το ομώνυμο βουνό το οποίο έχει υψόμετρο κάπου 7800 μέτρα. Κατά τα άλλα το πρόγραμμα έλεγε ότι θα πάμε να διανυκτερεύσουμε στο χωριό Καριμαμπάντ, Karimabad. Η Ντίνα όμως είχε μαζί της το πρόγραμμα ενός ελληνικού πρακτορείου και είδε ότι πήγαινε σε κάποια άλλα σημεία που εμείς δεν τα είχαμε στο πρόγραμμα. Στο Καριμαμπάντ θα μέναμε δύο βραδιές και στο πρόγραμμα ήταν να δούμε ελάχιστα πράγματα. Γι’ αυτό είπα στον Asif να μας πάει και σε εκείνα τα μέρη που έλεγε στο άλλο πρόγραμμα. Εκείνος στην αρχή έκανε μία γκριμάτσα, αλλά μετά από λίγο μας είπε ότι θα γίνει και αυτό που του είπαμε αλλά και πολλά άλλα. Πιστεύω ότι είχε στο νου του από πριν να τα κάνει αλλά μας το παρουσίασε σαν να ήταν μία επιπλέον δραστηριότητα και επίσκεψη που θα κάναμε και θα έπρεπε με κάποιο τρόπο να το ξεπληρώσουμε.
Εδώ να διευκρινίσω μερικά πράγματα για το πρόγραμμα που είχαμε. Ο Σαχίντ που επικοινωνούσα από την Ελλάδα, μου έστειλε ένα πρόγραμμα που στέλνει σε όλους. Ήταν μακροσκελές αλλά πιο πολύ είχε περιγραφές και αναφορές στις ομορφιές του τοπίου. Δεν είχε και τόσο πολλές επισκέψεις σε σημεία ενδιαφέροντος. Εγώ αυτό το είχα εντοπίσει αλλά δυστυχώς μέσα στο καλοκαίρι δεν είχα την ευχέρεια να ψάξω και αν του πω να συμπληρώσει περισσότερα μέρη. Υπέθεσα ίσως ότι και κάποια τέτοια πράγματα εννοούνται. Όμως ο Ασίφ συχνά μας έλεγε ότι έπρεπε να ζητήσουμε και άλλα σημεία για επίσκεψη, γιατί τότε θα άλλαζε το οικονομικό πακέτο. Εμείς φυσικά του είπαμε ότι δεν είναι δυνατόν σε ένα ταξίδι να περνάς από μνημεία της Ουνέσκο και αν μη σταματάμε για να τα δούμε. Τότε εύρισκε την ευκαιρία να μας κάνει τον καλό και τις δήθεν χάρες. Αν όμως δεν τα ζητούσαμε επίμονα λίγα θα έκανε επί πλέον του προγράμματος. Στη συνέχεια της αφήγησης θα φανούν τέτοια.
Στη διαδρομή κάναμε άλλη μία ενδιαφέρουσα στάση για να δούμε αυτό το οποίο μας ανέφερε ο ξεναγός μας ως δρόμο του μεταξιού. Στο απέναντι βουνό, μετά το ποτάμι δηλαδή, υπήρχε ένας δρόμος ο οποίος ήταν μάλλον εγκαταλειμμένος και κάποτε είχε το ρόλο της μεταφοράς των προϊόντων από την ανατολή στη δύση. Αυτό βέβαια το δρόμο τον βλέπαμε συχνά απέναντι στο βουνό στη διαδρομή μας. Ανάμεσα σε μάς και το βουνό βρισκόταν βέβαια το ποτάμι. Στην αρχή το ποτάμι ήταν ο Γκιλγκίτ ποταμός αλλά μετά ήταν ο Χούνζα. Από αυτό το ποτάμι πήρε το όνομά της και όλη η κοιλάδα στην οποία κάναμε επισκέψεις της σημερινή ημέρα. Στο ταξίδι μας συναντήσαμε μερικούς ανθρώπους που με περηφάνια μας έλεγαν ότι κατάγονται από τη Χούνζα. Η περιοχή θεωρείται αξιόλογη ιστορικά και οι άνθρωποι είναι ένα επίπεδο πιο πάνω από τους υπόλοιπους Πακιστανούς που γνωρίσαμε.
Στη διαδρομή βλέπαμε πολλές βουνοκορφές, που άλλες είχαν χιόνια και άλλες είχαν παγετώνες. Όμως βρίσκονταν αρκετά μακριά από μας και έτσι οι φωτογραφίες δεν είχαν μεγάλο ενδιαφέρον. Κάποια στιγμή φτάσαμε και στον παγετώνα Rakaposhi που έχει και το όνομα Mina Ρin. Η στάση που κάναμε είχε πολύ ενδιαφέρον γιατί φαινόταν ο παγετώνας να είναι πολύ κοντά. Ερχόταν από εκεί τα νερά από αυτόν που έλιωνε. Ήταν όμορφα γιατί είχε καλό καιρό και ελάχιστα σύννεφα εμπόδιζαν τη θέα της κορυφής του βουνού Rakaposhi. Δεν χορταίναμε να τραβάμε φωτογραφίες, αφού ο ήλιος έπεφτε πάνω στο βουνό και οι φωτογραφίες ήταν καταπληκτικές.
Συνεχίσαμε τη διαδρομή μας και όπου βλέπαμε ότι φαινόταν ο παγετώνας Rakaposhi σταματούσαμε για να τραβήξουμε κι άλλες φωτογραφίες.
Όμως με την πρόσθεση που έκανε ο Ασίφ στο πρόγραμμα, αντί για να πάμε στο χωριό Καριμαμπάντ που θα μέναμε, συνεχίσαμε το δρόμο μας από κει για να προχωρήσουμε και να φτάσουμε μέχρι το χωριό Πασσού. Μία πρώτη στάση κάναμε για να δούμε κάποιες όμορφες βραχογραφίες στην άκρη του δρόμου. Μαζί με αυτές βέβαια τραβούσαμε και ένα σωρό φωτογραφίες όλα τα βουνά τριγύρω και το ποτάμι με τα χωριά που βλέπαμε απέναντι μέσα στο πράσινο. Να πω εδώ ότι τα βουνά για τα οποία μιλάω είχαν κορυφές όλα σχεδόν πάνω από 6.000 μέτρα.
Εδώ αποξηραίνουν βερίκοκα:
Αφού προχωρήσαμε λίγο φτάσαμε στο πρώτο σημείο στο οποίο προτείναμε στον Asif εμείς για να πάμε. Ήταν η λίμνη Attabad. Αυτή η λίμνη πριν από μερικά χρόνια δεν υπήρχε και δημιουργήθηκε όταν έγινε μία τεράστια κατολίσθηση και έκλεισε το πέρασμα του ποταμού Χούνζα. Εδώ πρέπει να καταλάβουμε ότι ο ποταμός αυτός ουσιαστικά δημιουργούσε ένα φαράγγι και εκείνος έτρεχε στο βάθος του. Έτσι όταν έγινε η κατολίσθηση έφραξε σε εκείνο το σημείο το φαράγγι σε ύψος 20-30 μέτρα και δημιουργήθηκε μια τεράστια λίμνη που είχε μήκος αρκετών χιλιόμετρων. Ήταν στενή βέβαια. Για μερικά χρόνια το σημείο ήταν αδιάβατο, αφού ο δρόμος καλύφθηκε με το νερό που υψώθηκε. Οι έξυπνοι Πακιστανοί με κάποιο τρόπο έφεραν πλοίο το οποίο μετέφερε τα οχήματα και τους ανθρώπους από τη μία μεριά της λίμνης μέχρι την άλλη που τελείωνε. Όμως η κυβέρνηση του Πακιστάν αδειάζει σιγά-σιγά τη λίμνη, έτσι ώστε το ποτάμι να τρέχει φυσιολογικά και το επίπεδο του νερού να κατεβαίνει κάθε χρόνο δύο μέτρα ίσως. Γι’ αυτό σήμερα η λίμνη είναι αρκετά μικρότερη από ό,τι ήταν πριν από 5 χρόνια που άρχισαν να διώχνουν τα νερά. Επίσης έχουν φτιάξει καινούργιο δρόμο για να περνάει από πιο ψηλά, πάνω φυσικά από τη λίμνη, διότι εκείνος που υπήρχε είπαμε ότι είχε χαθεί μέσα στα νερά. Μάλιστα στο σημείο που έβγαινε έξω από το νερό τον είδαμε: ένα μικρό δρόμο να βγαίνει μέσα από το νερό. Επίσης είδαμε κάποια τμήματα από χωριά να είναι μισοβυθισμένα τα σπίτια τους στο νερό της λίμνης.
Να πω λίγα για τη δημιουργία της λίμνης Attabad. Δημιουργήθηκε τον Ιανουάριο του 2010 από κατολίσθηση που σκότωσε 20 ανθρώπους και εκτόπισε 6000 από τα σπίτια τους που βυθίστηκαν. Το μέγιστο μήκος της έφτασε τα 21 χλμ και το βάθος της ξεπέρασε τα 100 μέτρα τον Ιούνιο του ίδιου έτους, που άρχισε η υπερχείλιση από το φράγμα που δημιουργήθηκε.
Εμείς φτάσαμε στη λίμνη λίγο μετά τις 2 και μέχρι να φάει ο οδηγός μας με τον ξεναγό, βρήκαμε την ευκαιρία να κάνουμε μία βαρκάδα. Στη λίμνη υπήρχαν άπειρες βάρκες γι’ αυτό το σκοπό. Ακόμα και τζετ σκι μπορούσες να κάνεις. Εμείς επιλέξαμε μία μικρή βάρκα για 4 άτομα και με τρεις χιλιάδες ρουπίες όλοι μας, δηλαδή 15€ κάναμε βαρκάδα για 20 λεπτά. Ήτανε πολύ ενδιαφέρουσα και πέρασε η ώρα βλέποντας μέσα από το νερό τη φύση γύρω-γύρω. Ο δρόμος ο οποίος έχουν φτιάξει πάνω από τη λίμνη, επειδή έχει πολύ απότομα βουνά, για να κατασκευαστεί έχουν δημιουργήσει τούνελ αρκετών χιλιομέτρων. Το ωραίο είναι ότι όταν βγαίνεις από το ένα τούνελ και λίγο πριν μπεις στο δεύτερο, βλέπεις τη λίμνη από τη μία πλευρά και από την άλλη τα βουνά που είναι πανύψηλα. Μετά τη λίμνη προχωρήσαμε περνώντας από κάποια χωριά χωρίς να σταματήσουμε γιατί ο σκοπός μας ήταν να φτάσουμε στο χωριό Passu.
Στη διαδρομή συναντήσαμε ένα γεφύρι και κατεβήκαμε για φωτογραφία όπως μας είπε ο ξεναγός μας. Δεν καταλάβαμε ακριβώς γιατί μας κατέβασε σε αυτό το γεφύρι μέχρι που είδαμε ένα παγετώνα να βρίσκεται σε απόσταση λιγότερη από 200 μέτρα. Η αλήθεια είναι ότι φαινόταν μονάχα ένας μεγάλος όγκος χιονιού από αυτόν, διαστάσεων περίπου 10 επί είκοσι μέτρα ύψος και όλος ο υπόλοιπος παγετώνας ήταν κρυμμένος πίσω από αυτόν και από διάφορους λόφους και βουνά. Ήταν όμως ένας παγετώνας στον οποίο πλησιάσαμε πιο κοντά από κάθε άλλον μέχρι εκείνη τη στιγμή, αλλά και σε όλο το ταξίδι.
Παρακάτω, και λίγο πριν φτάσουμε στο χωριό Passu, συναντήσαμε και τον ομώνυμο παγετώνα, ο οποίος φαινόταν από μακριά και ήταν τεράστιος. Το κακό όμως ήταν ότι ο φωτισμός για να τον τραβήξουμε φωτογραφίες δεν ήταν και τόσο καλός, αφού προς την μεριά του ήταν και ο ήλιος. Πρέπει όμως να καταλάβουμε ότι στα ταξίδια δεν είναι μόνο οι φωτογραφίες και το βίντεο. Ακόμα και σε περιπτώσεις που δεν μπορείς να τραβήξεις καλή φωτογραφία, πρέπει να απολαμβάνεις το τοπίο. Βέβαια μετά από μερικούς μήνες δεν θα θυμάσαι και όλα αυτά τα οποία είδες, εάν δεν ανατρέξεις στις φωτογραφίες.
Και οι περίφημοι Κώνοι του Πασσού:
Η διαδρομή ως εδώ:
Και πρωινή φωτογραφία από το ξενοδοχείο μας:
Όσο ωραίο ήταν το ξενοδοχείο Ramada στο Γκιλγκίτ, τόσο φτωχό ήταν το πρωινό που είχε. Μπορεί αν ζητούσαμε να μας έφερναν και άλλα πράγματα από αυτά που είχε σε ένα κατάλογο, αλλά δεν είναι έτσι τα καλά ξενοδοχεία. Εγώ για να χορτάσω κάπως έφαγα μία ομελέτα και αρκετό ψωμί. Είχαμε κανονίσει με τον ξεναγό μας να φύγουμε στις 9:00 το πρωί. Τα άλλα πρωινά ερχόταν τουλάχιστο μισή ώρα νωρίτερα στο ξενοδοχείο και τώρα η ώρα είχε φτάσει 08:55 και δεν είχε έρθει ακόμα. Τον πήρα τηλέφωνο εκείνη την ώρα, αλλά μέσα σε 5 λεπτά ο άνθρωπος είχε έρθει.
Η μέρα ξεκινά:
Ξεκινήσαμε λοιπόν από το Γκιλγκίτ στην ώρα μας. Το Google δίνει τη διαδρομή από εκεί μέχρι στο Καριμαμπάντ λιγότερο από 2:30 ώρες, αφού η απόσταση είναι 100 km. Ξεκινήσαμε λοιπόν και σκεφτήκαμε να μην κάνουμε πολλές στάσεις για να προλάβουμε να κάνουμε τα επιπλέον που μας είπε ο ξεναγός μας, τα οποία δεν ήταν και λίγα. Όμως ήταν τόσο ωραία η διαδρομή δίπλα σε ποτάμια και σίγουρα σταματήσαμε αρκετές φορές. Μία σημαντική στάση που κάναμε ήταν ένα σημείο που έλεγε ότι είχαν ενωθεί η τεκτονικές πλάκες της Ευρασίας με την Ινδική υποήπειρο. Υπήρχε ένα μνημείο εκεί για να θυμίζει το σημείο αυτό και εμείς σταματήσαμε για να τραβήξουμε φωτογραφίες, όχι τόσο το μνημείο αλλά τη γύρω περιοχή που είχε πολύ ενδιαφέρον.
Η διαδρομή της σημερινής ημέρας δεν ήταν μεγάλη, αλλά είχαμε να δούμε κάμποσα πράγματα. Σύμφωνα με το πρόγραμμα που μου είχαν δώσει, αυτά τα πράγματα ήτανε ελάχιστα, δηλαδή το εξής ένα: ο παγετώνας Rakaposhi. Ο παγετώνας αυτός ξεκινά από το ομώνυμο βουνό το οποίο έχει υψόμετρο κάπου 7800 μέτρα. Κατά τα άλλα το πρόγραμμα έλεγε ότι θα πάμε να διανυκτερεύσουμε στο χωριό Καριμαμπάντ, Karimabad. Η Ντίνα όμως είχε μαζί της το πρόγραμμα ενός ελληνικού πρακτορείου και είδε ότι πήγαινε σε κάποια άλλα σημεία που εμείς δεν τα είχαμε στο πρόγραμμα. Στο Καριμαμπάντ θα μέναμε δύο βραδιές και στο πρόγραμμα ήταν να δούμε ελάχιστα πράγματα. Γι’ αυτό είπα στον Asif να μας πάει και σε εκείνα τα μέρη που έλεγε στο άλλο πρόγραμμα. Εκείνος στην αρχή έκανε μία γκριμάτσα, αλλά μετά από λίγο μας είπε ότι θα γίνει και αυτό που του είπαμε αλλά και πολλά άλλα. Πιστεύω ότι είχε στο νου του από πριν να τα κάνει αλλά μας το παρουσίασε σαν να ήταν μία επιπλέον δραστηριότητα και επίσκεψη που θα κάναμε και θα έπρεπε με κάποιο τρόπο να το ξεπληρώσουμε.
Εδώ να διευκρινίσω μερικά πράγματα για το πρόγραμμα που είχαμε. Ο Σαχίντ που επικοινωνούσα από την Ελλάδα, μου έστειλε ένα πρόγραμμα που στέλνει σε όλους. Ήταν μακροσκελές αλλά πιο πολύ είχε περιγραφές και αναφορές στις ομορφιές του τοπίου. Δεν είχε και τόσο πολλές επισκέψεις σε σημεία ενδιαφέροντος. Εγώ αυτό το είχα εντοπίσει αλλά δυστυχώς μέσα στο καλοκαίρι δεν είχα την ευχέρεια να ψάξω και αν του πω να συμπληρώσει περισσότερα μέρη. Υπέθεσα ίσως ότι και κάποια τέτοια πράγματα εννοούνται. Όμως ο Ασίφ συχνά μας έλεγε ότι έπρεπε να ζητήσουμε και άλλα σημεία για επίσκεψη, γιατί τότε θα άλλαζε το οικονομικό πακέτο. Εμείς φυσικά του είπαμε ότι δεν είναι δυνατόν σε ένα ταξίδι να περνάς από μνημεία της Ουνέσκο και αν μη σταματάμε για να τα δούμε. Τότε εύρισκε την ευκαιρία να μας κάνει τον καλό και τις δήθεν χάρες. Αν όμως δεν τα ζητούσαμε επίμονα λίγα θα έκανε επί πλέον του προγράμματος. Στη συνέχεια της αφήγησης θα φανούν τέτοια.
Στη διαδρομή κάναμε άλλη μία ενδιαφέρουσα στάση για να δούμε αυτό το οποίο μας ανέφερε ο ξεναγός μας ως δρόμο του μεταξιού. Στο απέναντι βουνό, μετά το ποτάμι δηλαδή, υπήρχε ένας δρόμος ο οποίος ήταν μάλλον εγκαταλειμμένος και κάποτε είχε το ρόλο της μεταφοράς των προϊόντων από την ανατολή στη δύση. Αυτό βέβαια το δρόμο τον βλέπαμε συχνά απέναντι στο βουνό στη διαδρομή μας. Ανάμεσα σε μάς και το βουνό βρισκόταν βέβαια το ποτάμι. Στην αρχή το ποτάμι ήταν ο Γκιλγκίτ ποταμός αλλά μετά ήταν ο Χούνζα. Από αυτό το ποτάμι πήρε το όνομά της και όλη η κοιλάδα στην οποία κάναμε επισκέψεις της σημερινή ημέρα. Στο ταξίδι μας συναντήσαμε μερικούς ανθρώπους που με περηφάνια μας έλεγαν ότι κατάγονται από τη Χούνζα. Η περιοχή θεωρείται αξιόλογη ιστορικά και οι άνθρωποι είναι ένα επίπεδο πιο πάνω από τους υπόλοιπους Πακιστανούς που γνωρίσαμε.
Στη διαδρομή βλέπαμε πολλές βουνοκορφές, που άλλες είχαν χιόνια και άλλες είχαν παγετώνες. Όμως βρίσκονταν αρκετά μακριά από μας και έτσι οι φωτογραφίες δεν είχαν μεγάλο ενδιαφέρον. Κάποια στιγμή φτάσαμε και στον παγετώνα Rakaposhi που έχει και το όνομα Mina Ρin. Η στάση που κάναμε είχε πολύ ενδιαφέρον γιατί φαινόταν ο παγετώνας να είναι πολύ κοντά. Ερχόταν από εκεί τα νερά από αυτόν που έλιωνε. Ήταν όμορφα γιατί είχε καλό καιρό και ελάχιστα σύννεφα εμπόδιζαν τη θέα της κορυφής του βουνού Rakaposhi. Δεν χορταίναμε να τραβάμε φωτογραφίες, αφού ο ήλιος έπεφτε πάνω στο βουνό και οι φωτογραφίες ήταν καταπληκτικές.
Συνεχίσαμε τη διαδρομή μας και όπου βλέπαμε ότι φαινόταν ο παγετώνας Rakaposhi σταματούσαμε για να τραβήξουμε κι άλλες φωτογραφίες.
Όμως με την πρόσθεση που έκανε ο Ασίφ στο πρόγραμμα, αντί για να πάμε στο χωριό Καριμαμπάντ που θα μέναμε, συνεχίσαμε το δρόμο μας από κει για να προχωρήσουμε και να φτάσουμε μέχρι το χωριό Πασσού. Μία πρώτη στάση κάναμε για να δούμε κάποιες όμορφες βραχογραφίες στην άκρη του δρόμου. Μαζί με αυτές βέβαια τραβούσαμε και ένα σωρό φωτογραφίες όλα τα βουνά τριγύρω και το ποτάμι με τα χωριά που βλέπαμε απέναντι μέσα στο πράσινο. Να πω εδώ ότι τα βουνά για τα οποία μιλάω είχαν κορυφές όλα σχεδόν πάνω από 6.000 μέτρα.
Εδώ αποξηραίνουν βερίκοκα:
Αφού προχωρήσαμε λίγο φτάσαμε στο πρώτο σημείο στο οποίο προτείναμε στον Asif εμείς για να πάμε. Ήταν η λίμνη Attabad. Αυτή η λίμνη πριν από μερικά χρόνια δεν υπήρχε και δημιουργήθηκε όταν έγινε μία τεράστια κατολίσθηση και έκλεισε το πέρασμα του ποταμού Χούνζα. Εδώ πρέπει να καταλάβουμε ότι ο ποταμός αυτός ουσιαστικά δημιουργούσε ένα φαράγγι και εκείνος έτρεχε στο βάθος του. Έτσι όταν έγινε η κατολίσθηση έφραξε σε εκείνο το σημείο το φαράγγι σε ύψος 20-30 μέτρα και δημιουργήθηκε μια τεράστια λίμνη που είχε μήκος αρκετών χιλιόμετρων. Ήταν στενή βέβαια. Για μερικά χρόνια το σημείο ήταν αδιάβατο, αφού ο δρόμος καλύφθηκε με το νερό που υψώθηκε. Οι έξυπνοι Πακιστανοί με κάποιο τρόπο έφεραν πλοίο το οποίο μετέφερε τα οχήματα και τους ανθρώπους από τη μία μεριά της λίμνης μέχρι την άλλη που τελείωνε. Όμως η κυβέρνηση του Πακιστάν αδειάζει σιγά-σιγά τη λίμνη, έτσι ώστε το ποτάμι να τρέχει φυσιολογικά και το επίπεδο του νερού να κατεβαίνει κάθε χρόνο δύο μέτρα ίσως. Γι’ αυτό σήμερα η λίμνη είναι αρκετά μικρότερη από ό,τι ήταν πριν από 5 χρόνια που άρχισαν να διώχνουν τα νερά. Επίσης έχουν φτιάξει καινούργιο δρόμο για να περνάει από πιο ψηλά, πάνω φυσικά από τη λίμνη, διότι εκείνος που υπήρχε είπαμε ότι είχε χαθεί μέσα στα νερά. Μάλιστα στο σημείο που έβγαινε έξω από το νερό τον είδαμε: ένα μικρό δρόμο να βγαίνει μέσα από το νερό. Επίσης είδαμε κάποια τμήματα από χωριά να είναι μισοβυθισμένα τα σπίτια τους στο νερό της λίμνης.
Να πω λίγα για τη δημιουργία της λίμνης Attabad. Δημιουργήθηκε τον Ιανουάριο του 2010 από κατολίσθηση που σκότωσε 20 ανθρώπους και εκτόπισε 6000 από τα σπίτια τους που βυθίστηκαν. Το μέγιστο μήκος της έφτασε τα 21 χλμ και το βάθος της ξεπέρασε τα 100 μέτρα τον Ιούνιο του ίδιου έτους, που άρχισε η υπερχείλιση από το φράγμα που δημιουργήθηκε.
Εμείς φτάσαμε στη λίμνη λίγο μετά τις 2 και μέχρι να φάει ο οδηγός μας με τον ξεναγό, βρήκαμε την ευκαιρία να κάνουμε μία βαρκάδα. Στη λίμνη υπήρχαν άπειρες βάρκες γι’ αυτό το σκοπό. Ακόμα και τζετ σκι μπορούσες να κάνεις. Εμείς επιλέξαμε μία μικρή βάρκα για 4 άτομα και με τρεις χιλιάδες ρουπίες όλοι μας, δηλαδή 15€ κάναμε βαρκάδα για 20 λεπτά. Ήτανε πολύ ενδιαφέρουσα και πέρασε η ώρα βλέποντας μέσα από το νερό τη φύση γύρω-γύρω. Ο δρόμος ο οποίος έχουν φτιάξει πάνω από τη λίμνη, επειδή έχει πολύ απότομα βουνά, για να κατασκευαστεί έχουν δημιουργήσει τούνελ αρκετών χιλιομέτρων. Το ωραίο είναι ότι όταν βγαίνεις από το ένα τούνελ και λίγο πριν μπεις στο δεύτερο, βλέπεις τη λίμνη από τη μία πλευρά και από την άλλη τα βουνά που είναι πανύψηλα. Μετά τη λίμνη προχωρήσαμε περνώντας από κάποια χωριά χωρίς να σταματήσουμε γιατί ο σκοπός μας ήταν να φτάσουμε στο χωριό Passu.
Στη διαδρομή συναντήσαμε ένα γεφύρι και κατεβήκαμε για φωτογραφία όπως μας είπε ο ξεναγός μας. Δεν καταλάβαμε ακριβώς γιατί μας κατέβασε σε αυτό το γεφύρι μέχρι που είδαμε ένα παγετώνα να βρίσκεται σε απόσταση λιγότερη από 200 μέτρα. Η αλήθεια είναι ότι φαινόταν μονάχα ένας μεγάλος όγκος χιονιού από αυτόν, διαστάσεων περίπου 10 επί είκοσι μέτρα ύψος και όλος ο υπόλοιπος παγετώνας ήταν κρυμμένος πίσω από αυτόν και από διάφορους λόφους και βουνά. Ήταν όμως ένας παγετώνας στον οποίο πλησιάσαμε πιο κοντά από κάθε άλλον μέχρι εκείνη τη στιγμή, αλλά και σε όλο το ταξίδι.
Παρακάτω, και λίγο πριν φτάσουμε στο χωριό Passu, συναντήσαμε και τον ομώνυμο παγετώνα, ο οποίος φαινόταν από μακριά και ήταν τεράστιος. Το κακό όμως ήταν ότι ο φωτισμός για να τον τραβήξουμε φωτογραφίες δεν ήταν και τόσο καλός, αφού προς την μεριά του ήταν και ο ήλιος. Πρέπει όμως να καταλάβουμε ότι στα ταξίδια δεν είναι μόνο οι φωτογραφίες και το βίντεο. Ακόμα και σε περιπτώσεις που δεν μπορείς να τραβήξεις καλή φωτογραφία, πρέπει να απολαμβάνεις το τοπίο. Βέβαια μετά από μερικούς μήνες δεν θα θυμάσαι και όλα αυτά τα οποία είδες, εάν δεν ανατρέξεις στις φωτογραφίες.
Και οι περίφημοι Κώνοι του Πασσού:
Η διαδρομή ως εδώ:
Περιμένουμε τη συνέχεια!
