travelbreak
Member
- Μηνύματα
- 1.968
- Likes
- 17.262
- Επόμενο Ταξίδι
- ???
- Ταξίδι-Όνειρο
- Υπερσιβηρικός
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Πακιστάν, το ταξίδι ξεκινά. Πρώτη μέρα.
- Στην υπέροχη Λαχόρη. Πρώτη μέρα.
- Παρασκευή. Λαχόρη, Φρούριο Rohtas και ξανά Ισλαμαμπάντ.
- Ινδός ποταμός, φράγματα, βουνά και φαράγγια. Αρχίζει το «άλλο» Πακιστάν.
- Karakorum Highway προς το Γκιλγκίτ.
- Βουνά, παγετώνες, ποτάμια στη Χούνζα. Μέρος 1
- Βουνά, παγετώνες, ποτάμια στη Χούνζα. Μέρος 2
- Παγετώνας Χούπερ.
- Τα κάστρα στο Καριμαμπάντ.
- Στο δρόμο για το Skardu.
- Khaplu
- Shigar.
- Βίντεο
- Επιστροφή στο Τσιλάς.
- Ινδός ποταμός, checkpoints και βουνά.
- Από το Besham στο Swat
- Swat
- Από το φανατικό Swat στο φιλελεύθερο Chitral.
- Στις κοιλάδες των Καλάς. 1.
- Στις κοιλάδες των Καλάς. 2.
- Στο Πεσαβάρ.
- Γνωριμία με το Πεσαβάρ.
- Αρχαιότητες Takht i Bahi και επιστροφή στο Ισλαμαμπάντ.
- Taxila και city tour στο Ισλαμαμπάντ
- Επίλογος
Από το φανατικό Swat στο φιλελεύθερο Chitral.
Σε αυτή τη χώρα τα πρωινά (breakfast) τους δεν έχουν κανένα ενδιαφέρον. Εγώ κάθε πρωί αν δεν έτρωγα ομελέτα θα έμενα νηστικός. Είχε πράγματα να φας, όπως για παράδειγμα κοτόπουλο ή ρεβίθια. Αυτά όμως δεν τρώγονται το πρωί από Έλληνες. Συνήθως έχει και κάποιο είδος ψωμιού όπου μπορείς να βάλεις μαρμελάδα και βούτυρο ή μόνο το ένα από αυτά. Άρα μένει μόνο η ομελέτα ή τα αυγά μάτια. Στα μισά ξενοδοχεία δεν έχει καφέ. Είτε πρέπει να τον πληρώσεις είτε δεν έχει καθόλου. Νομίζω τα καλύτερα πρωινά τα φάγαμε στο Islamabad και στη Λαχόρη. Όσο καλά και να είναι τα ξενοδοχεία της επαρχίας υστερούν σε μερικά πράγματα, μεταξύ αυτών και στο πρωινό. Πάντως σχεδόν κάθε μέρα κάτι βρίσκουμε να φάμε το οποίο θα μας κρατήσει μέχρι το βράδυ. Συνήθως όλη την υπόλοιπη μέρα δεν βάζω τίποτα στο στόμα μου. Εξαίρεση είναι μερικές φορές κάποια φρούτα. Κάθε τόσο αγοράζαμε από τους πλανόδιους βερίκοκα, μήλα, μάγκο ή ροδάκινα.
Η αστυνομικοί συνοδοί μας:
Το πρόγραμμα της σημερινής ημέρας είχε απλώς μετακίνηση από το Swat μέχρι την περιοχή Chitral που θα μέναμε στο χωριό Ayun. Ο Σαχίντ μου είχε πει ότι εκεί υπάρχει ένα καταπληκτικό ξενοδοχείο. Περίμενα με ανυπομονησία να φτάσουμε για να το απολαύσω. Η απόσταση ήταν 230 χιλιόμετρα και το google την έδινε σε περίπου 6 ώρες. Όμως ο ξεναγός μας ήθελε να φύγουμε νωρίς και μόνο πολύ αργότερα καταλάβαμε το λόγο. Στο πρόγραμμα δεν υπήρχε καμία επίσκεψη, αν και κοντά στη διαδρομή υπήρχαν κάποια ενδιαφέροντα σημεία που μπορούσαμε να δούμε. Εμείς ακολουθήσαμε απλά την πορεία μας και παρόλα αυτά φτάσαμε μετά από 12 ώρες στο ξενοδοχείο, όταν πια είχε πέσει το σκοτάδι για καλά. Πράγματι το ξενοδοχείο ήταν πολύ καλό. Έστω και μέσα στο σκοτάδι μπορούσαμε να καταλάβουμε πόσο ωραίο ήταν, απλά και μόνο βλέποντας τους κήπους. Τα δωμάτια ήταν τεράστια αλλά δεν θα έλεγα ότι ήταν τόσο μοντέρνα.
Στο Swat και ακριβώς στις 8:00 το πρωί μας περίμενε μία μοτοσυκλέτα με δύο αστυνομικούς για να μας συνοδέψει. Αυτή τη φορά και οι δύο αστυνομικοί κρατούσαν μεγάλα όπλα. Για να μην τα πολυλογώ, αφού τα έχω ξαναπεί, μέχρι περίπου τις μία το μεσημέρι η συνοδεία μας άλλαζε κάθε 5 με 10 km. Μερικές φορές ίσως και λίγο παραπάνω. Άλλοτε ήταν δύο μοτοσικλετιστές και άλλοτε αυτοκίνητο με τουλάχιστον τέσσερις αστυνομικούς. Οι δύο από αυτούς βρίσκονταν στο πίσω μέρος κρατώντας τα όπλα τους έτοιμα για να αντιμετωπίσουν τον εχθρό. Με όλους αυτούς τους αστυνομικούς δεν είχαμε ιδιαίτερες σχέσεις γιατί με κάποιους δεν ήρθαμε καν σε επαφή. Και αυτό γιατί την ώρα που σταματούσαν οι προπορευόμενοι αστυνομικοί, ταυτόχρονα ξεκινούσαν οι επόμενοι (που μας περίμεναν σε προκαθορισμένο σημείο) κι εμείς τους ακολουθούσαμε χωρίς καν να σταματήσουμε.
Με μερικούς όμως βγάλαμε πολλές φωτογραφίες καθώς και βίντεο. Μάλιστα ο ένας μου έδωσε και τον αριθμό WhatsApp και μου ζήτησε να του στείλω ένα βίντεο που τράβηξα με το κινητό μου. Όλοι αυτοί πιστεύουν ότι τα δικά τους κινητά είναι υποδεέστερα των δικών μας. Εγώ δεν μπορώ να ξέρω αλλά η αλήθεια είναι ότι το δικό μου βγάζει πολύ καλές φωτογραφίες και βίντεο. Μπορεί να μην είναι ένα ακριβό samsung ή iphone αλλά εγώ είμαι ευχαριστημένος. Το βράδυ που είχα καλό ίντερνετ του έστειλα το βίντεο και ο άνθρωπος με ευχαρίστησε. Μάλιστα και εκείνος μου έστειλε ένα δικό του. Οι περισσότεροι από αυτούς είναι νέα παιδιά, λίγο πάνω από τα 25, αλλά υπάρχουν και κάποιοι που είναι στα 50.
Ακόμα και όταν είχαμε τη συνοδεία των αστυνομικών εμείς σταματούσαμε για φωτογραφίες, ουσιαστικά όποτε θέλαμε. Το ίδιο φυσικά έκαναν και εκείνοι, αφού έπρεπε να παραμένουν δίπλα μας. Στις περιπτώσεις που σταματήσαμε για καφέ ή για βενζίνη και εμείς βγήκαμε και περπατήσαμε λίγο πιο πέρα, πάντα ένας οπλισμένος από αυτούς ερχόταν κοντά μας. Τρελή αυτή η ιστορία με τους αστυνομικούς. Ευτυχώς στη μέση της διαδρομής μας παράτησαν και συνεχίσαμε μόνοι μας στους δικούς μας ρυθμούς.
Το παιδί εδώ είναι μαθητής που περνάμε αυτό το βαγόνι απέναντι το ποτάμι:
Στην αρχή της διαδρομής μας το πρωί είχαμε εκνευριστεί γιατί θεωρήσαμε ότι αυτή η μέρα θα ήταν χαμένη. Η ιστορία με την επικοινωνία με τους αστυνομικούς δεν μας έλεγε πλέον και πολλά πράγματα. Μάλλον μας κούραζε κιόλας. Μάλιστα το ένα αστυνομικό αυτοκίνητο έτρεχε σαν τρελό με αποτέλεσμα να νιώθουμε ότι κινδυνεύουμε να συγκρουστούμε ή να σκοτώσουμε κάποιον πεζό ή μοτοσικλετιστή. Ο Asif φώναζε στον οδηγό μας να πηγαίνει πιο αργά και ας κάνουν ό,τι ήθελαν οι προπορευόμενοι αστυνομικοί. Εκείνος όμως έτρεχε γιατί φαίνεται τους φοβόταν.
Στην αρχή πράγματι η διαδρομή δεν είχε μεγάλο ενδιαφέρον. Έτσι κάναμε λίγες στάσεις. Προς το τέλος όμως δηλαδή στα τελευταία 50 χιλιόμετρα ήταν πάρα πολύ όμορφη η φύση δίπλα στο ποτάμι, που είχε το όνομα της περιοχής του Chitral. Εμείς βέβαια επιδιδόμασταν μέσα από το αυτοκίνητο σε διαγωνισμό καλύτερης φωτογραφίας μουσουλμάνων γυναικών. Είχε πλάκα γιατί όταν έδειχνε ο ένας στον άλλον τη φωτογραφία που τράβηξε δεν μπορούσαμε να καταλάβουμε εύκολα αν ήταν από μπροστά ή από το πίσω μέρος του κεφαλιού. Τόσο πολύ κουκουλωμένες ήταν πολλές από αυτές. Μάλιστα οι πιο πολλές φορούσαν ροζ φορέματα από πάνω μέχρι κάτω. Προσέχαμε βέβαια να μη μας πάρουν χαμπάρι και ας βρισκόμασταν μέσα στο αυτοκίνητο. Φυσικά δεν είναι και χαζές και καταλάβαιναν τι γίνεται, οι περισσότερες πιστεύω.
Από τη στιγμή που έφυγαν οι αστυνομικοί που μας συνόδευαν, νιώσαμε πολύ πιο όμορφα αφού θα κάναμε όσες στάσεις θέλαμε. Και είναι αλήθεια ότι κάναμε πάρα πολλές. Εγώ σε μία από αυτές αγόρασα ένα κιλό μάνγκο και περίπου 1 κιλό ροδάκινα, πληρώνοντας 500 ρουπίες δηλαδή περίπου 1,7 ευρώ. Όταν βέβαια είδα πόσο πολλά ήταν αναρωτιόμουν πότε θα προλάβουμε να τα φάμε πριν ωριμάσουν πολύ και τα πετάξουμε. Άσε που έχουμε ακόμα μήλα που είχαμε πάρει πριν από μία βδομάδα. Τελικά τα φάγαμε όλα. Ειδικά τα μάνγκο έφυγαν με την πρώτη επίθεση που τους κάναμε το βράδυ στο δωμάτιο. Δε φτουράνε κιόλας, είναι και νόστιμα!
Το ξενοδοχείο που μείναμε στο Ayun λέγεται Ayun fort. Για να φτάσουμε σε αυτό, όταν κάναμε την παράκαμψη από το δρόμο που πηγαίνει στο Chitral, την πόλη εννοώ τώρα, ενώ μας έμεναν πέντε, έξι χιλιόμετρα, κάναμε περίπου μισή ώρα για να φτάσουμε, γιατί ο δρόμος ήταν πολύ κακός. Μας είχε βγει πια η ψυχή και δεν είχαμε καμία όρεξη για να ευχαριστηθούμε το ίδιο το ξενοδοχείο.
Από το απόγευμα ο ξεναγός μας είχε τηλεφωνήσει και είχε παραγγείλει το φαγητό που θα τρώγαμε. Ο λόγος είναι ότι δεν έχει πολύ κόσμο να μένει στο ξενοδοχείο και έπρεπε είτε να πάνε να ψωνίσουν είτε να ετοιμάσουν το φαγητό στην ώρα που το θέλαμε. Εμείς τους είπαμε ότι το θέλαμε στις 8:30. Πράγματι εκείνη την ώρα πήγαμε και περιμέναμε να έρθουν να μας σερβίρουν. Εγώ με την Ντίνα παραγγείλαμε μισό κιλό αρνάκι καυτερό και ο Γιάννης άλλο μισό κιλό αρνάκι αλλά όχι καυτερό. Καθίσαμε στο τραπέζι και περιμέναμε αλλά μας έφεραν μονάχα μισό κιλό αρνάκι το οποίο δεν ήταν καυτερό. Οι άνθρωποι δεν παίζονται. Σχεδόν κάθε φορά που πηγαίνουμε να φάμε σε αυτό το ταξίδι γίνονται τέτοια λάθη.
Εγώ μόλις είδα ότι δεν μου έφεραν φαγητό και μου πρότειναν να μου ετοιμάσουν κοτόπουλο για να φάω, τσαντίστηκα. Γι’ αυτό σηκώθηκα και έφυγα και είπα στην παρέα ό,τι πηγαίνω να φάω τα φρούτα που είχα αγοράσει το απόγευμα. Πράγματι πήγα στο δωμάτιο και αν και η Ντίνα ήρθε σε λίγο να μου προτείνει να γυρίσω πίσω, εγώ έκατσα και έφαγα τα φρούτα μου, ενώ η Ντίνα γύρισε στην υπόλοιπη παρέα.
Και εγώ όμως όταν έφαγα αρκετά από τα φρούτα, πήρα ένα ποτήρι με λίγη ρακή και πήγα στο εστιατόριο ξανά. Τους είπα τα καθέκαστα και καθίσαμε σαν μία ωραία παρέα και τα λέγαμε, εμείς οι τέσσερις εκδρομείς και ο οδηγός με τον ξεναγό. Εγώ πραγματικά δεν είχα πρόβλημα που έγινε έτσι, γιατί ήξερα ότι και να μου έφερναν το αρνάκι πιο πολύ ώρα θα έγλειφα τα κόκκαλα παρά που θα μάσαγα το κρέας. Πήγαμε και λίγο στους κήπους με ωραίο φωτισμό και κυρίως με θέα στα απέναντι βουνά και στο χωριό από κάτω. Κατά τις 10 φύγαμε όλοι από το εστιατόριο και πήγαμε για ξεκούραση στα τεράστια δωμάτιά μας.
Να και η διαδρομή μας:
Εδώ έχουμε και 3 βίντεο:
Σε αυτή τη χώρα τα πρωινά (breakfast) τους δεν έχουν κανένα ενδιαφέρον. Εγώ κάθε πρωί αν δεν έτρωγα ομελέτα θα έμενα νηστικός. Είχε πράγματα να φας, όπως για παράδειγμα κοτόπουλο ή ρεβίθια. Αυτά όμως δεν τρώγονται το πρωί από Έλληνες. Συνήθως έχει και κάποιο είδος ψωμιού όπου μπορείς να βάλεις μαρμελάδα και βούτυρο ή μόνο το ένα από αυτά. Άρα μένει μόνο η ομελέτα ή τα αυγά μάτια. Στα μισά ξενοδοχεία δεν έχει καφέ. Είτε πρέπει να τον πληρώσεις είτε δεν έχει καθόλου. Νομίζω τα καλύτερα πρωινά τα φάγαμε στο Islamabad και στη Λαχόρη. Όσο καλά και να είναι τα ξενοδοχεία της επαρχίας υστερούν σε μερικά πράγματα, μεταξύ αυτών και στο πρωινό. Πάντως σχεδόν κάθε μέρα κάτι βρίσκουμε να φάμε το οποίο θα μας κρατήσει μέχρι το βράδυ. Συνήθως όλη την υπόλοιπη μέρα δεν βάζω τίποτα στο στόμα μου. Εξαίρεση είναι μερικές φορές κάποια φρούτα. Κάθε τόσο αγοράζαμε από τους πλανόδιους βερίκοκα, μήλα, μάγκο ή ροδάκινα.
Η αστυνομικοί συνοδοί μας:
Το πρόγραμμα της σημερινής ημέρας είχε απλώς μετακίνηση από το Swat μέχρι την περιοχή Chitral που θα μέναμε στο χωριό Ayun. Ο Σαχίντ μου είχε πει ότι εκεί υπάρχει ένα καταπληκτικό ξενοδοχείο. Περίμενα με ανυπομονησία να φτάσουμε για να το απολαύσω. Η απόσταση ήταν 230 χιλιόμετρα και το google την έδινε σε περίπου 6 ώρες. Όμως ο ξεναγός μας ήθελε να φύγουμε νωρίς και μόνο πολύ αργότερα καταλάβαμε το λόγο. Στο πρόγραμμα δεν υπήρχε καμία επίσκεψη, αν και κοντά στη διαδρομή υπήρχαν κάποια ενδιαφέροντα σημεία που μπορούσαμε να δούμε. Εμείς ακολουθήσαμε απλά την πορεία μας και παρόλα αυτά φτάσαμε μετά από 12 ώρες στο ξενοδοχείο, όταν πια είχε πέσει το σκοτάδι για καλά. Πράγματι το ξενοδοχείο ήταν πολύ καλό. Έστω και μέσα στο σκοτάδι μπορούσαμε να καταλάβουμε πόσο ωραίο ήταν, απλά και μόνο βλέποντας τους κήπους. Τα δωμάτια ήταν τεράστια αλλά δεν θα έλεγα ότι ήταν τόσο μοντέρνα.
Στο Swat και ακριβώς στις 8:00 το πρωί μας περίμενε μία μοτοσυκλέτα με δύο αστυνομικούς για να μας συνοδέψει. Αυτή τη φορά και οι δύο αστυνομικοί κρατούσαν μεγάλα όπλα. Για να μην τα πολυλογώ, αφού τα έχω ξαναπεί, μέχρι περίπου τις μία το μεσημέρι η συνοδεία μας άλλαζε κάθε 5 με 10 km. Μερικές φορές ίσως και λίγο παραπάνω. Άλλοτε ήταν δύο μοτοσικλετιστές και άλλοτε αυτοκίνητο με τουλάχιστον τέσσερις αστυνομικούς. Οι δύο από αυτούς βρίσκονταν στο πίσω μέρος κρατώντας τα όπλα τους έτοιμα για να αντιμετωπίσουν τον εχθρό. Με όλους αυτούς τους αστυνομικούς δεν είχαμε ιδιαίτερες σχέσεις γιατί με κάποιους δεν ήρθαμε καν σε επαφή. Και αυτό γιατί την ώρα που σταματούσαν οι προπορευόμενοι αστυνομικοί, ταυτόχρονα ξεκινούσαν οι επόμενοι (που μας περίμεναν σε προκαθορισμένο σημείο) κι εμείς τους ακολουθούσαμε χωρίς καν να σταματήσουμε.
Με μερικούς όμως βγάλαμε πολλές φωτογραφίες καθώς και βίντεο. Μάλιστα ο ένας μου έδωσε και τον αριθμό WhatsApp και μου ζήτησε να του στείλω ένα βίντεο που τράβηξα με το κινητό μου. Όλοι αυτοί πιστεύουν ότι τα δικά τους κινητά είναι υποδεέστερα των δικών μας. Εγώ δεν μπορώ να ξέρω αλλά η αλήθεια είναι ότι το δικό μου βγάζει πολύ καλές φωτογραφίες και βίντεο. Μπορεί να μην είναι ένα ακριβό samsung ή iphone αλλά εγώ είμαι ευχαριστημένος. Το βράδυ που είχα καλό ίντερνετ του έστειλα το βίντεο και ο άνθρωπος με ευχαρίστησε. Μάλιστα και εκείνος μου έστειλε ένα δικό του. Οι περισσότεροι από αυτούς είναι νέα παιδιά, λίγο πάνω από τα 25, αλλά υπάρχουν και κάποιοι που είναι στα 50.
Ακόμα και όταν είχαμε τη συνοδεία των αστυνομικών εμείς σταματούσαμε για φωτογραφίες, ουσιαστικά όποτε θέλαμε. Το ίδιο φυσικά έκαναν και εκείνοι, αφού έπρεπε να παραμένουν δίπλα μας. Στις περιπτώσεις που σταματήσαμε για καφέ ή για βενζίνη και εμείς βγήκαμε και περπατήσαμε λίγο πιο πέρα, πάντα ένας οπλισμένος από αυτούς ερχόταν κοντά μας. Τρελή αυτή η ιστορία με τους αστυνομικούς. Ευτυχώς στη μέση της διαδρομής μας παράτησαν και συνεχίσαμε μόνοι μας στους δικούς μας ρυθμούς.
Το παιδί εδώ είναι μαθητής που περνάμε αυτό το βαγόνι απέναντι το ποτάμι:
Στην αρχή της διαδρομής μας το πρωί είχαμε εκνευριστεί γιατί θεωρήσαμε ότι αυτή η μέρα θα ήταν χαμένη. Η ιστορία με την επικοινωνία με τους αστυνομικούς δεν μας έλεγε πλέον και πολλά πράγματα. Μάλλον μας κούραζε κιόλας. Μάλιστα το ένα αστυνομικό αυτοκίνητο έτρεχε σαν τρελό με αποτέλεσμα να νιώθουμε ότι κινδυνεύουμε να συγκρουστούμε ή να σκοτώσουμε κάποιον πεζό ή μοτοσικλετιστή. Ο Asif φώναζε στον οδηγό μας να πηγαίνει πιο αργά και ας κάνουν ό,τι ήθελαν οι προπορευόμενοι αστυνομικοί. Εκείνος όμως έτρεχε γιατί φαίνεται τους φοβόταν.
Στην αρχή πράγματι η διαδρομή δεν είχε μεγάλο ενδιαφέρον. Έτσι κάναμε λίγες στάσεις. Προς το τέλος όμως δηλαδή στα τελευταία 50 χιλιόμετρα ήταν πάρα πολύ όμορφη η φύση δίπλα στο ποτάμι, που είχε το όνομα της περιοχής του Chitral. Εμείς βέβαια επιδιδόμασταν μέσα από το αυτοκίνητο σε διαγωνισμό καλύτερης φωτογραφίας μουσουλμάνων γυναικών. Είχε πλάκα γιατί όταν έδειχνε ο ένας στον άλλον τη φωτογραφία που τράβηξε δεν μπορούσαμε να καταλάβουμε εύκολα αν ήταν από μπροστά ή από το πίσω μέρος του κεφαλιού. Τόσο πολύ κουκουλωμένες ήταν πολλές από αυτές. Μάλιστα οι πιο πολλές φορούσαν ροζ φορέματα από πάνω μέχρι κάτω. Προσέχαμε βέβαια να μη μας πάρουν χαμπάρι και ας βρισκόμασταν μέσα στο αυτοκίνητο. Φυσικά δεν είναι και χαζές και καταλάβαιναν τι γίνεται, οι περισσότερες πιστεύω.
Από τη στιγμή που έφυγαν οι αστυνομικοί που μας συνόδευαν, νιώσαμε πολύ πιο όμορφα αφού θα κάναμε όσες στάσεις θέλαμε. Και είναι αλήθεια ότι κάναμε πάρα πολλές. Εγώ σε μία από αυτές αγόρασα ένα κιλό μάνγκο και περίπου 1 κιλό ροδάκινα, πληρώνοντας 500 ρουπίες δηλαδή περίπου 1,7 ευρώ. Όταν βέβαια είδα πόσο πολλά ήταν αναρωτιόμουν πότε θα προλάβουμε να τα φάμε πριν ωριμάσουν πολύ και τα πετάξουμε. Άσε που έχουμε ακόμα μήλα που είχαμε πάρει πριν από μία βδομάδα. Τελικά τα φάγαμε όλα. Ειδικά τα μάνγκο έφυγαν με την πρώτη επίθεση που τους κάναμε το βράδυ στο δωμάτιο. Δε φτουράνε κιόλας, είναι και νόστιμα!
Το ξενοδοχείο που μείναμε στο Ayun λέγεται Ayun fort. Για να φτάσουμε σε αυτό, όταν κάναμε την παράκαμψη από το δρόμο που πηγαίνει στο Chitral, την πόλη εννοώ τώρα, ενώ μας έμεναν πέντε, έξι χιλιόμετρα, κάναμε περίπου μισή ώρα για να φτάσουμε, γιατί ο δρόμος ήταν πολύ κακός. Μας είχε βγει πια η ψυχή και δεν είχαμε καμία όρεξη για να ευχαριστηθούμε το ίδιο το ξενοδοχείο.
Από το απόγευμα ο ξεναγός μας είχε τηλεφωνήσει και είχε παραγγείλει το φαγητό που θα τρώγαμε. Ο λόγος είναι ότι δεν έχει πολύ κόσμο να μένει στο ξενοδοχείο και έπρεπε είτε να πάνε να ψωνίσουν είτε να ετοιμάσουν το φαγητό στην ώρα που το θέλαμε. Εμείς τους είπαμε ότι το θέλαμε στις 8:30. Πράγματι εκείνη την ώρα πήγαμε και περιμέναμε να έρθουν να μας σερβίρουν. Εγώ με την Ντίνα παραγγείλαμε μισό κιλό αρνάκι καυτερό και ο Γιάννης άλλο μισό κιλό αρνάκι αλλά όχι καυτερό. Καθίσαμε στο τραπέζι και περιμέναμε αλλά μας έφεραν μονάχα μισό κιλό αρνάκι το οποίο δεν ήταν καυτερό. Οι άνθρωποι δεν παίζονται. Σχεδόν κάθε φορά που πηγαίνουμε να φάμε σε αυτό το ταξίδι γίνονται τέτοια λάθη.
Εγώ μόλις είδα ότι δεν μου έφεραν φαγητό και μου πρότειναν να μου ετοιμάσουν κοτόπουλο για να φάω, τσαντίστηκα. Γι’ αυτό σηκώθηκα και έφυγα και είπα στην παρέα ό,τι πηγαίνω να φάω τα φρούτα που είχα αγοράσει το απόγευμα. Πράγματι πήγα στο δωμάτιο και αν και η Ντίνα ήρθε σε λίγο να μου προτείνει να γυρίσω πίσω, εγώ έκατσα και έφαγα τα φρούτα μου, ενώ η Ντίνα γύρισε στην υπόλοιπη παρέα.
Και εγώ όμως όταν έφαγα αρκετά από τα φρούτα, πήρα ένα ποτήρι με λίγη ρακή και πήγα στο εστιατόριο ξανά. Τους είπα τα καθέκαστα και καθίσαμε σαν μία ωραία παρέα και τα λέγαμε, εμείς οι τέσσερις εκδρομείς και ο οδηγός με τον ξεναγό. Εγώ πραγματικά δεν είχα πρόβλημα που έγινε έτσι, γιατί ήξερα ότι και να μου έφερναν το αρνάκι πιο πολύ ώρα θα έγλειφα τα κόκκαλα παρά που θα μάσαγα το κρέας. Πήγαμε και λίγο στους κήπους με ωραίο φωτισμό και κυρίως με θέα στα απέναντι βουνά και στο χωριό από κάτω. Κατά τις 10 φύγαμε όλοι από το εστιατόριο και πήγαμε για ξεκούραση στα τεράστια δωμάτιά μας.
Να και η διαδρομή μας:
Εδώ έχουμε και 3 βίντεο:
Περιμένουμε τη συνέχεια!
