Ισλανδία H Iσλανδία, ένα campervan και η αφήγηση μιας saga…

[Sassenach77]

18 Ιουλίου 2019 (part 2) – Hjalparfoss, Gullfoss, Langjokull Glacier, Great Geyser, Faxi falls, Reykholti camping

Hjalparfoss
Συνεχίσαμε στον 327, που ήταν ασφαλτοστρωμένος, μετά από το Stong. Σκοπεύαμε να πάμε στο Golden Circle, αλλά πρώτα σειρά είχε ένας ακόμα καταρράκτης και κάναμε μία στάση να τον δούμε…

Ο Hjálparfoss είναι ένα ζεύγος καταρρακτών σε μία γαλήνια περιοχή και σχηματίζεται από τον ποταμό Þjórsá, που είναι ο μεγαλύτερος ποταμός σε μήκος της Ισλανδίας. Μπροστά από τον καταρράκτη υπάρχει μία όμορφη λίμνη! Το ηφαιστειακό τοπίο τριγύρω δημιουργήθηκε σε μία από τις πολλές εκρήξεις της Βασίλισσας Hekla.

Το νερό που ρέει από το Hjálparfoss τροφοδοτεί το δεύτερο μεγαλύτερο υδροηλεκτρικό φράγμα της χώρας, το οποίο βρίσκεται λίγο πιο κάτω.

Fludir
Συνεχίζοντας στον 32 και κατα μήκος του ποταμού Þjórsá, συναντήσαμε τον 30 με κατεύθυνση προς Fludir. Εδώ υπάρχει η γνωστή θερμή πηγή Secret Lagoon που έχει πάψει να "τιμάει" το όνομα της και είναι επι πληρωμή.

Αυτό που μας ένοιαζε εμάς ήταν να ρίξουμε μία ματιά στο κάμπινγκ του οικισμού, για να σταματήσουμε να φάμε. Όντως σταματήσαμε, φάγαμε και συνεχίσαμε για τα υπόλοιπα σημεία ενδιαφέροντος που θέλαμε να δούμε.

Gullfoss
Μετά το φαγητό και χωρίς βιασύνη κινηθήκαμε προς βόρεια. Είχαμε σκοπό να πάρουμε τον F35 που ξεκινάει μετά τον καταρράκτη Gullfoss, οπότε αφού θα περνούσαμε από εκεί είπαμε να σταματήσουμε να δούμε τον πιο ξακουστό καταρράκτη της χώρας και μετά να συνεχίσουμε. Πριν φτάσουμε στον καταρράκτη συναντήσαμε αλογάκια και σταματήσαμε για φωτογραφία. Κατεβαίνουμε από το δρόμο και πλησιάζουμε.

Μου λέει ο αδερφός μου "το βλέπεις αυτό το άλογο;"… "πολλά άλογα βλέπω και είναι πανέμορφα!" απαντώ εγώ, που αδυνατώ να ξεχωρίσω τη μύγα μέσα στο γάλα!…."Μπροστά σου είναι, δεν το βλέπεις;;;;" μου λέει και αρχίζει να γελάει, οπότε ψιλιάζομαι ότι πρέπει να βγάλω κεραίες για να καταλάβω...κάτι! Και, ωωω, τι τριχωτό αλογακί είναι αυτό;;;;!!! Δεν είχα ξαναδεί ποτέ στη ζωή μου τέτοιο άλογο….και φυσικά το έβγαλα 895.423 φωτογραφίες!

Φεύγοντας, ο αδερφός μου εξακολουθούσε να γελάει και να με κοροϊδεύει, κλασικά, μέχρι που φτάσαμε στον καταρράκτη και το ξέχασε. Το πάρκινγκ ήταν φούλ. Υπήρχε μία ταμπέλα που έδειχνε όλα τα μονοπάτια, κοιτάξαμε που πάει ο πιο πολύς κόσμος και κάναμε το αντίθετο…Οι περισσότεροι πήγαιναν χαμηλά για να φτάσουν σε μία φυσική εξέδρα δίπλα στον καταρράκτη. Εμείς πήραμε το πιο ψηλό μονοπάτι που έχει πανοραμική θέα προς το καταρράκτη και είχε και λιγότερο κόσμο. Άλλωστε είχαμε δει από κοντά ένα μεγάλο καταρράκτη και στην συγκεκριμένη περίπτωση η πανοραμική θέα είναι καλύτερη. Ο Gullfoss είναι όμορφος καταρράκτης!

Ο Gullfoss αποτελεί ένα από τα πιο δημοφιλή αξιοθέατα του Golden Circle. Το όνομα του σημαίνει "χρυσός καταρράκτης" και προέρχεται από τη χρυσή απόχρωση που λάμπει συχνά στα παγετώδη νερά του. Τροφοδοτείται από τον ποταμό Hvítá, που πηγάζει από τον δεύτερο μεγαλύτερο παγετώνα της Ισλανδίας, τον Langjökull, στον οποίο σκοπεύαμε να πάμε σήμερα, και όχι μόνο, γι αυτό και θέλαμε να ακολουθήσουμε τον F35. Το ύψος του καταρράκτη είναι 32μ. και έχει δύο πτώσεις. Ο πρώτος και μικρότερος καταρράκτης είναι 11μ., ενώ ο δεύτερος 21μ. Τα τείχη του φαραγγιού και στις δύο πλευρές φτάνουν τα 70μ. και στην συνέχεια ο ποταμός Hvítá συνεχίζει στο φαράγγι Gullfossgjúfur. Οι γεωλόγοι πιστεύουν ότι αυτό το φαράγγι σχηματίστηκε από παγετώδεις εκρήξεις στην αρχή της τελευταίας εποχής των παγετώνων.

Στις αρχές του περασμένου αιώνα, ο Gullfoss βρισκόταν στο επίκεντρο πολλών αντιπαραθέσεων μεταξύ πολλών ξένων επενδυτών που ήθελαν να επωφεληθούν από τη φύση της Ισλανδίας. Το 1907, ένας Άγγλος επιχειρηματίας, ο Howell, ήθελε να χρησιμοποιήσει τον καταρράκτη για να τροφοδοτήσει ένα υδροηλεκτρικό εργοστάσιο. Εκείνη την εποχή, ο Gullfoss ανήκε σε έναν αγρότη, με το όνομα Tómas Tómasson. Ο Tómas απέρριψε την προσφορά του Howell να αγοράσει τη γη του. Ωστόσο, θα συνέχιζε να μισθώνει στον Howell τη γη, χωρίς να λάβει ύπ’ όψιν του το κενό που υπήρχε έτσι στην συμφωνία και θα επέτρεπε στον Howell να συνεχίσει τα σχέδιά του.

Τότε η κόρη του Tómas, Sigríður Tómasdóttir, ήταν αυτή που επενέβη για να σταματήσει τα φιλόδοξα σχέδια του Howell. Έχοντας μεγαλώσει στη φάρμα του πατέρα της και έχοντας δημιουργήσει το πρώτο μονοπάτι προς τον καταρράκτη, που υπάρχει ακόμα, αποφάσισε, με δικά της χρήματα να προσλάβει δικηγόρο για να ακυρώσει τη σύμβαση. Η δικαστική μάχη συνεχίστηκε για χρόνια, αναγκάζοντας την Sigríður να ταξιδέψει πολλές φορές στη πρωτεύουσα, κάνοντας μία απόσταση άνω των 100 χλμ με τα πόδια! Όταν τα πράγματα δυσκόλεψαν, η Sigríður απείλησε ότι ότι θα πέσει στον καταρράκτη εάν ξεκινήσει η κατασκευή του φράγματος. Πεισματάρα η Sigríður! Η επιμονή της, τελικά, είχε ως αποτέλεσμα το 1929, ο Howell να εγκαταλείψει τα σχέδια του, καθώς δεν μπορούσε να ανταπεξέλθει στο κόστος και τις δυσκολίες του σχεδίου του. Σήμερα, η Sigríður αναγνωρίζεται ως η πρώτη περιβαλλοντολόγος της Ισλανδίας, γιατί προστάτεψε τον Gullfoss.

Πριν συνεχίσουμε μπήκαμε στο κατάστημα αναμνηστικών. Τα πάντα ήταν πανάκριβα! Δίπλα υπάρχει και καφετέρια/εστιατόριο με θέα στον καταρράκτη. Πήγα και μέχρι τη τουαλέτα εγώ γιατί είχα κάτι ενοχλήσεις στη κοιλιά, στις οποίες δεν έδωσα και πολύ σημασία.....

Langjokull Glacier
Υπάρχουν δύο κύριες ορεινές διαδρομές, που συνδέουν το βορρά και το νότο της Ισλανδίας. Η διαδρομή Kjalvegur ή Kjölur είναι ο F35, που ξεκινάει από τον καταρράκτη Gullfoss και φτάνει στη γεωθερμική περιοχή Hveravellir βρίσκεται ανατολικά του παγετώνα, ενώ η διαδρομή Kaldidalur, που ξεκινάει από το Εθνικό Πάρκο Þingvellir και φτάνει βόρεια στο Húsafell (στην περιοχή Borgarfjordur), δυτικά του παγετώνα Langjokull. Η διαδρομή Kaldidalur είναι το δεύτερο υψηλότερο πέρασμα της Ισλανδίας και όσο και αν προσπάθησα να το χωρέσω στο ταξίδι μας δεν τα κατάφερα….

Βγαίνουμε στον F35 και αρχίζουμε να σηκώνουμε σκόνη πίσω μας. Το ταρακούνημα ήταν αρκετό, καθώς ο δρόμος έχει αρκετή πέτρα. Όσο προχωρούσαμε η ενόχληση στην κοιλιά μου έγινε πιο έντονη. Το έντερο μου χόρευε χουλαχουπ..... Στην αρχή ανησύχησα μήπως με έπιανε και ναυτία, αλλά το πρόβλημα μου περιορίστηκε στο έντερο και ήταν ελέγξιμο, τουλάχιστον στην αρχή. Σε όλη την Ισλανδία υπάρχουν διάφορες τουαλέτες σε χώρους, φάρμες, αξιοθέατα κτλ που μπορείς να χρησιμοποιήσεις, οπότε δεν ανησύχησα, γιατί ήταν θέμα χρόνου να βρούμε μία και το πιο πιθανό ήταν να βρω τουαλέτα στο κέντρο πληροφοριών του παγετώνα, όπου και πηγαίναμε. Έτσι νόμιζα τουλάχιστον….

Φτάνοντας στον παγετώνα, δεν βρήκαμε απολύτως κανέναν στις εγκαταστάσεις. Και όχι μόνο δεν βρήκαμε κανέναν, αλλά και τα πάντα ήταν κλειδαμπαρωμένα! Επιχείρησα να ανοίξω όλες τις πόρτες!...μάταια. Ο αδερφός μου έλεγε να επικαλεστώ τη μητέρα φύση στο ίδιο της το σπίτι, αλλά εγώ αρνούμουν κατηγορηματικά να παραβώ την αυστηρή απαγόρευση των Ισλανδών για τουαλέτα όπου να ναι. Τότε πρόσεξα το "γομάρι" λεωφορείο που υπήρχε εκεί. Από το ζόρι μου δεν του είχα δώσει καμία σημασία…και θυμήθηκα ότι είχαμε έρθει να δούμε έναν παγετώνα!

Ο παγετώνας Langjökull βρίσκεται στα Highlands και είναι ο δεύτερος μεγαλύτερος παγετώνας στην Ισλανδία, με έκταση 935 km2 . Έχει μήκος περίπου 50 χλμ, πλάτος 20 χλμ και ο πάγος έχει βάθος περίπου 580μ. Το ψηλότερο σημείο του παγετώνα ονομάζεται Baldjökull, με ύψος 1.450μ. Κρύβει επίσης τουλάχιστον δύο ενεργά ηφαιστειακά συστήματα, οι καλντέρες των οποίων είναι ορατές από τον αέρα.

Κοντά στις ψηλότερες κορυφές του Langjökull υπάρχει μια τεχνητή σπηλιά σχεδιασμένη και κατασκευασμένη από τον γεωφυσικό Ari Trausti Guðmundsson. Η σπηλιά είναι επισκέψιμη με τουρ, διασχίζοντας τον παγετώνα το καλοκαίρι, αντί για άλλα παρόμοια τουρ που γίνονται χειμώνα, λόγω αστάθειας του πάγου σε πιο ζεστές εποχές. Διάβασα ότι είναι το μόνο μέρος στον κόσμο, όπου αυτό είναι δυνατό.

Προσπάθησα να βάλω το πρόβλημα μου στην άκρη, πήρα δυο καλές ανάσες και ξεκίνησα προς τον παγετώνα. Ο αδερφός μου δεν ήθελε να έρθει. Αν δεν είχα το ζόρι μου θα μπορούσα να κάνω μία πεζοπορία ενός χλμ και να φτάσω στο χείλος του δεύτερου μεγαλύτερου παγετώνα της χώρας, αλλά στα μισά γύρισα…

Έπρεπε να βρω τουαλέτα και το πιο κοντινό και πιθανό μέρος ήταν η λίμνη Hvitarvat. Το αρχικό πλάνο έλεγε να φτάσουμε μέχρι το πάρκινγκ Keis στο Kerlingarfjöll, να διανυκτερεύσουμε στο χώρο του καταλύματος εκεί και την άλλη μέρα να κάνουμε πεζοπορία και να γυρίσουμε. Επιστρέψαμε πίσω στον F35 με κατεύθυνση βόρεια. Εκτός από το ζόρι μου, είχαμε και έναν άλλον νταλκά εκείνη τη στιγμή που εμφανίστηκε από το πουθενά…Ο ουρανός άρχισε να μαυρίζει έντονα και να πέφτουν αστραπές ψηλά στα βουνά…ερχόταν καταιγίδα! Άνοιξα την εφαρμογή για το καιρό και όντως τα πράγματα ήταν δύσκολα προς το Kerlingarfjöll......κλάψ

Φτάσαμε στη λίμνη και δεν υπήρχε πουθενά ίχνος τουαλέτας. Τελικά ο F35 ήταν ο μοναδικός δρόμος που διασχίσαμε και δεν βρήκαμε ούτε μία τουαλέτα…Σε άλλη περίπτωση μπορεί να μην μου είχε κάνει τόσο αίσθηση, αλλά εκείνη τη στιγμή δεν είχα περιθώριο να κάνω υπομονή μέχρι το Kerlingarfjöll, που δεν ήξερα και εκεί τι θα έβρισκα ή πίσω στον Gullfoss. Έγραψα στα παλιά μου τα παπούτσια τις αυστηρότητες των Ισλανδών και κοίταξα γύρω μου….που διάολο να πας τουαλέτα σε ένα μέρος που δεν έχει ούτε ένα θάμνο, έτσι για δείγμα; Οεεοοοο;....... Πάντως είναι ωραία η πεζοπορία στην Ισλανδία, ακόμα και όταν ψάχνεις τουαλέτα

Η παγετωνική λίμνη Hvitarvat δημιουργείται από την υποχώρηση μίας παγετωνικής γλώσσας του Langjökull και από εκεί πηγάζει ο ποταμός Hvítá, που τροφοδοτεί τον καταρράκτη Gullfoss. Υπήρχε απόλυτη γαλήνη εκεί και το μόνο που χαλούσε την ηρεμία ήταν η καταιγίδα που πλησίαζε…

Λόγω της καταιγίδας τελικά αποφασίσαμε να μην συνεχίσουμε βόρεια και δυστυχώς αναγκαστήκαμε να γυρίσουμε πίσω…

Great Geyser
Η καταιγίδα μας χάλασε τα σχέδια και θέλαμε κάτι να μας φτιάξει την διάθεση. Τελικά θα διανυκτερεύαμε κάπου στο Golden Circle, οπότε κατεβαίνοντας νότια είπαμε να "παίξουμε" με θερμοπίδακες….και πήγαμε στο Geysir!

Το Geysir είναι ένας διάσημος θερμοπίδακας στη γεωθερμική περιοχή της κοιλάδας Haukadalur. Αυτό που το κάνει να ξεχωρίζει είναι ότι έδωσε το όνομά του σε όλους τους θερμοπίδακες του πλανήτη!

Παλιά οι εκρήξεις του ήταν συχνές και έφταναν μέχρι και τα 70μ. Σήμερα όμως είναι σπάνιες και μπορεί να περάσουν χρόνια μεταξύ των εκρήξεων…Ευτυχώς για εμάς και για λιγοστούς ακόμα εκείνη την ώρα (ήταν περασμένες 20:00) υπάρχει ο Strokkur!

Ο Strokkur είναι το αστεράκι των γκέιζερ της περιοχής καθώς εκρήγνυται κάθε 5-10 λεπτά και το νερό φτάνει 20-40μ. Μόλις φτάσαμε εμείς τον είδαμε από μακριά να πετάγεται. Αυτό ήταν το καλοσώρισμα! Κάναμε πρώτα μία βόλτα σε όλη τη περιοχή για να δούμε όλα τα γκέιζερ, μικρά και μεγάλα, και μετά θα επικεντρωνόμασταν στον ζωηρό.

Όση ώρα κάναμε βόλτα, κάθε φορά που έκανε τσα ο Strokkur κοιτούσαμε προς τα πού πέφτει το νερό και ελέγχαμε από ποια κατεύθυνση φυσάει. Αφού ολοκληρώσαμε τη βόλτα μας πήγαμε και κάτσαμε σε ένα σημείο που θα είχαμε καλή θέα, χωρίς να βραχούμε. Κάποιοι άλλοι, που μόλις είχαν έρθει, δεν έκαναν το ίδιο και μόλις εμφανίστηκε ο Strokkur άρχισαν να τρέχουν πανικόβλητοι Αφού γελάσαμε πολύ και μας ήρθε το κέφι πάλι επικεντρωθήκαμε για να τον φωτογραφήσουμε κιόλας, να έχουμε και τα αναμνηστικά μας στιγμιότυπα! Ρύθμισα την μηχανή και περίμενα. Δυστυχώς δεν ξέρω να φτιάχνω gif ή όπως λέγεται αυτό τέλος πάντων, οπότε…

Αφού το είδαμε ξανά και ξανά, από όλες τις πλευρές (εκτός από την πλευρά του μπουγέλου) χορτάσαμε κάποια στιγμή και φύγαμε.

Faxi falls
Αποφασίσαμε να διανυκτερεύσουμε στο Reykholt, στη περιοχή του Golden Circle. Κατευθυνθήκαμε νότια και στο δρόμο μας συναντήσαμε τον καταρράκτη Faxi. Είδαμε μία ταμπέλα που έλεγε για την χρέωση του πάρκινγκ στο χώρο…Εκείνη την ώρα δεν υπήρχε κανείς για να εισπράξει, ούτε είδαμε κάποιο μηχάνημα. Τελικά δεν καταλάβαμε πως πληρώνεις το πάρκινγκ εκεί, αλλά εμείς παρκάραμε και πήγαμε να δούμε τον καταρράκτη κύριοι!

Μικρός και ήσυχος καταρράκτης, που πρέπει να κατέβεις ένα μονοπάτι, σχετικά μικρό, για να τον δεις. Βγάλαμε μερικές φώτο, κάναμε μία βόλτα τριγύρω και συνεχίσαμε για την τελευταία μας στάση.

Reykholti camping
Ήταν το πρώτο βράδυ που φτάναμε νωρίς (πριν τις 23:00) στο χώρο διαμονή μας. Δυστυχώς δεν είδαμε κάποιο χώρο που να μπορούμε να πιούμε μία μπύρα.…οπότε βρήκαμε μία θέση, πληρώσαμε για τη διαμονή μας και αράξαμε στο camper με μουσικούλα και μπύρα.

Βασικά ο αδερφός μου ήπιε τις μπύρες και για τους δυο μας και εγώ αρκέστηκα σε ένα φακελάκι Almora διαλυμένο σε παγετωνικό νεράκι μπας και συνέλθω καλύτερα από την απογευματινή περιπέτεια που με είχε βρει, ώστε να κοιμηθώ σαν πουλάκι…..zzzzzzzzz

Η σημερινή διαδρομή μας ήταν η παρακάτω

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 22
• 23
• 24
• 25
• 26
• 28
• 28

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 24 of 28

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[hydronetta]

Ευχαριστώ για την όμορφη εισαγωγή. Η Ισλανδία είναι ένα μέρος (όπως και η Ινδία) που ποτέ δε βαριέμαι να διαβάζω ιστορίες και να βλέπω φωτογραφίες. Αναμένω...

 

[Dina Z]

Βρε καλώς την! Πόσο καιρό περίμενα γι αυτή την ταξιδιωτική περιγραφή!
Θα συμφωνήσω με τον φίλο @hydronetta πως η εισαγωγή της φίλης μας είναι ωραία (καλά, αυτό δεν αποτελεί έκπληξη για όσους έχουμε διαβάσει άλλες ιστορίες της) και είμαι βέβαιη πως η συνέχεια θα ανταμείψει την προσμονή μου και θα περάσω τέλεια μαζί της.
Ευχαριστώ προκαταβολικά, φιλενάδα για το υπέροχο ταξίδι που θα με πας!

 

[psilos3]

Θα κάνω τα στραβά μάτια για το γεγονός ότι δε συνέχισες την ιστορία σου για το Περού, καθώς η Ισλανδία αποτελεί ακόμα ένα ταξιδιωτικό απωθημένο και θέλω πάντα να μαθαίνω γι αυτήν.
Υπέροχη εισαγωγή, αναμένουμε και τη συνέχεια!

 

[Sassenach77]

@hydronetta νομίζω οτι δεν θα μείνεις παραπονεμένος γιατί η ιστορία είναι ήδη γραμμένη και δεν της λείπουν φωτογραφίες....

@Dina Z μία ισλανδική παροιμία λέει "Θα φτάσεις στον προορισμό σου ακόμα κι αν ταξιδεύεις αργά".....αργά και σταθερά, γλυκιά μου Ντίνα, θα φτάσεις και εσύ στην όμορφη Ισλανδία!

@psilos3 η ιστορία για το Περού θα συνεχιστεί και θα ολοκληρωθεί. Θα αργήσει λίγο, αλλά θα ολοκληρωθεί. Μετά το ανέβασμα της Ισλανδίας είχα σκοπό να ανεβάσω κάποια κεφάλαια του Περού, οπότε άδικα κάνεις τα στραβά μάτια

Σας ευχαριστώ θερμά!

 

[Vicks]

@hydronetta νομίζω οτι δεν θα μείνεις παραπονεμένος γιατί η ιστορία είναι ήδη γραμμένη και δεν της λείπουν φωτογραφίες....

@Dina Z μία ισλανδική παροιμία λέει "Θα φτάσεις στον προορισμό σου ακόμα κι αν ταξιδεύεις αργά".....αργά και σταθερά, γλυκιά μου Ντίνα, θα φτάσεις και εσύ στην όμορφη Ισλανδία!

@psilos3 η ιστορία για το Περού θα συνεχιστεί και θα ολοκληρωθεί. Θα αργήσει λίγο, αλλά θα ολοκληρωθεί. Μετά το ανέβασμα της Ισλανδίας είχα σκοπό να ανεβάσω κάποια κεφάλαια του Περού, οπότε άδικα κάνεις τα στραβά μάτια

Σας ευχαριστώ θερμά!

Με είχες καλομάθει με την ιστορία για το Περού, την οποία τη λάτρεψα, κι έτσι δεν περίμενα κάτι λιγότερο για την Ισλανδία, ένα ταξίδι όνειρο που είχα προγραμματίσει με κάθε λεπτομέρεια για πέρυσι τον Απρίλιο και ακυρώθηκε φυσικά τελευταία στιγμή. Το σχεδιάζω πάλι για καλοκαίρι, οπότε ό,τι γράψεις εδώ θα χρησιμοποιηθεί!

 

[vikara]

Εύγε Τάνια!!!Πήγαινε μας Ισλανδία

 

[duty_free]

εύγε!


Σχετικα με τά εις την πρώτη σελιδα
Πανοραμική θέα κάπου στη νότια Ισλανδία
προσωπικώς, τυχον ληψις καποιου τοπιου, για το οποιο μετα, δεν θα θυμάμαι πού ηταν κλπ, με ξενερώνει τόσο, ώστε σβήνω την φώτο.

 

[LULLU]

περιμενω πως και πως.. εχω προγραμματισει να παω Απριλη...ιου επιτρεποντος και εμβολιασμένη ...

 

[Sassenach77]

07 Ιουλίου 2019 – Άφιξη, Hvalfjordur, Glymur, Reykholt, Hraunfossar, Borgarnes, Snorrastadabuid camping

Άφιξη στην Ισλανδία
Είναι λίγα λεπτά πριν τις 10:00 το πρωί, ώρα Ισλανδίας. Μόλις έχω τελειώσει τον δεύτερο καφέ που μου έχουν σερβίρει στο αεροπλάνο των Σκανδιναβικών αερογραμμών, όταν αντίκρυσα από το παράθυρο του αεροπλάνου μία υπέροχη εικόνα! Τον μεγαλύτερο παγετώνα της Ευρώπης….

Έμεινα να κοιτάζω αποσβολωμένη, με τη κάμερα στο χέρι, σε τέτοιο βαθμό που έχασα τις καλύτερες λήψεις γι αυτό το μοναδικό πανοραμικό θέαμα! Είχα πιάτο τη παγετωνική λίμνη Jökulsárlón και δεν την έβγαλα φώτο Κάθε φορά που κοιτώ αυτές τις φωτογραφίες γελώ πολύ με τον εαυτό μου και τη σαστιμάρα που με πιάνει ώρες ώρες όταν βλέπω κάτι που λαχταρώ πολύ!

Στη συνέχεια, πετώντας πάνω από το Lakagigar, είδαμε τη μεγαλύτερη παγετωνική λίμνη της χώρας, την Þórisvatn (κάτω φώτο) και στο βάθος τον τρίτο μεγαλύτερο παγετώνα της Ισλανδίας, τον Hofsjökull, που την τροφοδοτεί.

To αεροπλάνο συνέχισε τη καθοδική πορεία του, ενώ εμείς βλέπαμε στο βάθος τον δεύτερο μεγαλύτερο παγετώνα της Ισλανδίας, τον Langjökull, που θα είχαμε τη χαρά να τον αντικρύσουμε και από κοντά κατά τη διάρκεια του ταξιδιού μας….

..…και αμέσως μετά τη περιβόητη λίμνη Þingvallavatn, τη μεγαλύτερη φυσική λίμνη στην Ισλανδία και μέρος του Εθνικού Πάρκου Þingvellir στο "Χρυσό Κύκλο" της χώρας.

Αφού ρίξαμε και ένα βλέφαρο στο Reykjavik από ψηλά, είχε έρθει η ώρα να προσγειωθούμε και να πατήσω επιτέλους το πόδι μου στη χώρα!

Η εικόνα που μου έχει μείνει από το αεροδρόμιο στο Keflavik είναι ενός puffin που ξεπροβάλει από την οροφή στην αίθουσα παραλαβής αποσκευών. Χαζοχαιρόμουν που το έβλεπα και ευχήθηκα να δω puffin και από κοντά! Μάλλον θα πρέπει να κάνω πιο πολλές ευχές όταν βρίσκομαι σε αεροδρόμια…

Το πρώτο που είχαμε να κάνουμε, ήταν να παραλάβουμε το campervan που είχαμε νοικιάσει. Στην τιμή ενοικίασης συμπεριλαμβάνονταν η μεταφορά μας από το αεροδρόμιο έως τον χώρο παραλαβής της εταιρείας. Πήραμε πρώτα το λεωφορείο έως το τερματικό σταθμό λεωφορείων BSI στο Reykjavik. Η διαδρομή ήταν αδιάφορη.
Από το σταθμό έπρεπε να πάρουμε ταξί της εταιρείας Hreyfill, όπως μας είχαν υποδείξει και αυτό κάναμε. Μόλις φτάσαμε στις εγκαταστάσεις της εταιρείας, μία γλυκιά κοκκινομάλλα κοπέλα πλήρωσε το ταξί και μας υποδέχτηκε για να μας παραδώσει το campervan. Η διαδικασία παραλαβής του οχήματος, μας πήρε περίπου μία ώρα. Μας εξήγησαν πως λειτουργούν τα πάντα μέσα στο όχημα, μας έλυσαν τυχόν απορίες, μας έδωσαν τα απαραίτητα χαρτιά του οχήματος, κάποιες έξτρα οδηγίες και συμβουλές και στο τέλος πήρα (επιτέλους) τα πολυπόθητα κλειδιά στα χέρια μου! Πετάξαμε, κυριολεκτικά, τα πράγματα μας πίσω στο camper, κρατήσαμε μόνο μπροστά τη τσάντα που είχα βάλει τα τεφτέρια και τις σημειώσεις για το ταξίδι, εγώ ταίριαξα θέση οδηγού και καθρέφτες, άναψα τη μηχανή και η εικόνα που έχω μέχρι και σήμερα στη μνήμη μου και νομίζω ότι δεν θα ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου, είναι η πρώτη στροφή που πήρα για να βγω από την εταιρεία στο κεντρικό δρόμο για να ξεκινήσει το ταξίδι μας!

Hvalfjordur
Έβαλε ο bro στο gps το πρώτο σημείο ενδιαφέροντος, το οποίο ήταν ο καταρράκτης Glymur. Αφήνοντας πίσω μας το Reykjavik βγήκαμε στον κεντρικό με κατεύθυνση βορειοδυτική προς το φιόρδ Hvalfjordur. Λίγο πριν την είσοδο του υποθαλάσσιου τούνελ στρίψαμε δεξιά στον 47 και κατά μήκος του φιόρδ συνεχίσαμε απολαμβάνοντας τις πρώτες πανέμορφες εικόνες της Ισλανδίας.

Όταν φτάσαμε στο καταρράκτη Laxfoss κάναμε τη πρώτη μας στάση. Κατεβήκαμε και κάναμε μία μικρή βόλτα με τα πόδια τριγύρω χαζεύοντας το τοπίο. Άλλωστε αυτό είχαμε έρθει να κάνουμε! Δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο ο καταρράκτης αυτός αλλά η μέρα ήταν πανέμορφη και "σήκωνε" βόλτα!

Καθώς μπαίναμε πιο μέσα στο φιόρδ το τοπίο γινόταν ακόμα καλύτερο. Το φιόρδ Hvalfjörður είναι όμορφο, με μεγάλες εκτάσεις επίπεδης γης κατά μήκος μαγευτικών βουνών. Βλέπαμε πράσινη βλάστηση και περνούσαμε διάφορους κολπίσκους. Στην περιοχή έγινε πρόσφατα επιτυχής προσπάθεια αναδάσωσης. Το Hvalfjörður σημαίνει "φιόρδ φάλαινας" και πήρε το όνομα του, είτε από τις φάλαινες που υπήρχαν παλιά εδώ λόγω πλούσιας εύρεσης τροφής, η οποία δεν υπάρχει πλέον, είτε από το σχήμα του κόλπου που μοιάζει με φάλαινα. Πάντως στο φιόρδ υπάρχει ακόμα ο παλιός σταθμός φαλαινοθηρίας….

Glymur
Ο Glymur αναγράφεται ως ο ψηλότερος καταρράκτης της χώρας (198μ). Στην πραγματικότητα δεν είναι, γιατί τα πρωτεία τα κατέχει ο Morsarfoss (230μ), ο οποίος βρίσκεται στο εθνικό πάρκο Skaftafell, σε ένα αρκετά δυσπρόσιτο σημείο και μπορεί κάποιος να τον προσεγγίσει μόνο με οδηγό πεζοπορίας, κάτι που κοστίζει και σε χρόνο και σε χρήμα.
Φτάσαμε στο σημείο που μπορείς να αφήσεις το όχημα σου. Εκεί υπήρχαν αναρτημένες οδηγίες για το μονοπάτι που έπρεπε να ακολουθήσουμε για να φτάσουμε στον καταρράκτη, καθώς και άλλες διαδρομές πεζοπορικές που μπορείς να κάνεις. Παρακάτω οι σχετικές φώτο για όποιον θέλει να οργανωθεί εκ των προτέρων

Βγάλαμε τα μπατόν από τη βαλίτσα, σουλουπωθήκαμε για πεζοπορία και ξεκινήσαμε. Περπατήσαμε στο σηματοδοτημένο μονοπάτι μέχρι που φτάσαμε στο ποτάμι. Εκεί υπάρχει ένας κορμός κατά πλάτος του ποταμού, πάνω στο οποίο πρέπει να περπατήσεις για να περάσεις στην απέναντι όχθη. Στα αριστερά του κορμού έχουν βάλει ένα συρματόσχοινο, χαλαρό θα έλεγα, από το οποίο μπορείς να πιαστείς, δήθεν, για να κρατάς ισορροπία. Εμείς το διασκεδάσαμε αρκετά εκεί, καθώς δεν ήταν η πρώτη φορά που περνούσαμε από κορμό απέναντι σε ποτάμι, αλλά είχαμε να το κάνουμε πολλά χρόνια οπότε….τα παιδία παίζει για άλλη μία φορά!

Από το ποτάμι και ύστερα το μονοπάτι αρχίζει και δυσκολεύει, γίνεται ανηφορικό και σε αρκετά σημεία είναι κακοτράχαλο. Σε κάποια σημεία υπάρχουν σχοινιά στο πλάι του μονοπατιού για να πιάνεσαι, ενώ σε άλλα όχι και θέλει λίγο παραπάνω προσοχή. Καθώς ανεβαίναμε, το τοπίο γύρω μας ανοιγόταν και μπορούσαμε να δούμε το μυχό του φιόρδ!

Φτάσαμε μέχρι το σημείο όπου τελικά ξεπρόβαλε μπροστά μας ο Glymur. Δεν έχει πολύ νερό αλλά ένα ύψος το διαθέτει! Είναι όμορφος!

Μπορούσαμε να συνεχίσουμε και να ανέβουμε πιο ψηλά, αλλά δεν το κάναμε. Αρκεστήκαμε σε αυτό το σημείο καθώς είχαμε και άλλα σημεία ενδιαφέροντος στο πρόγραμμα για σήμερα. Αφού βγάλαμε τις φωτογραφίες μας πήραμε το δρόμο του γυρισμού.

Κατά την επιστροφή γλίστρησα σε ένα σημείο του μονοπατιού και έφυγαν πέτρες κάτω από τα πόδια μου. Εκείνη τη στιγμή περπατούσαν, σε χαμηλότερο σημείο του μονοπατιού, τέσσερα παιδιά που βρίσκονταν κάτω από εμένα. Όταν είδα τις πέτρες να πηγαίνουν κατευθείαν πάνω στη μία κοπέλα της παρέας, έβαλα τις φωνές για να σηκώσει το κεφάλι να με δει και ευτυχώς το έκανε, οπότε απέφυγε τις πέτρες….ευτυχώς! Αφού γύρισε η καρδιά μου στη θέση της…και είδα τη κοπέλα να χαμογελάει και να με ευχαριστεί (!), ζήτησα συγνώμη και συνεχίσαμε όλοι το δρόμο μας.
Η πεζοπορία κράτησε 2 ώρες με χαλαρό περπάτημα και θεωρώ ότι το μονοπάτι έχει βαθμό δυσκολίας 3 σε κλίμακα από 1 εως 5. Τα μπατόν είναι χρήσιμα, όπως και τα ορειβατικά παπούτσια.

Φεύγοντας από τον Glymur βγήκαμε πάλι στον 47 και μετά από λίγο στρίψαμε δεξιά στον 520 με κατεύθυνση τη λίμνη Skorradalsvatn για να κόψουμε δρόμο και να φτάσουμε γρηγορότερα στο επόμενο σημείο ενδιαφέροντος. Ο 520 είναι χωματόδρομος, αλλά καλός, τον διανύσαμε αρκετά γρήγορα και ήταν ο πρώτος μας χωματόδρομος στη χώρα. Έπονταν πολλοί ακόμα…

Κάποια στιγμή, στο τέλος της λίμνης συναντήσαμε τον 50, ο οποίος είναι ασφαλτοστρωμένος και συνεχίσαμε για λίγα χιλιόμετρα, όταν στρίψαμε δεξιά στον 518 για να αντικρύσουμε τον επόμενο μας προορισμό…

Reykholt
Το Reykholt είναι ένα από τα πιο ιστορικά μέρη της χώρας, ένας εθνικός πολιτιστικός τόπος! Ο Ισλανδός ιστορικός, ποιητής και πολιτικός Snorri Sturluson εγκαταστάθηκε στο Reykholt το 1206 και από εδώ άσκησε επιρροή σε όλη τη χώρα έως και τη Νορβηγία. Πιστεύεται, επίσης, ότι ο Snorri έγραψε για πρώτη φορά πολλές από τις σάγκες που διαβάζονται ακόμη και σήμερα. Το Reykholt αποτέλεσε κατά τον Μεσαίωνα σημαντικό εκκλησιαστικό κέντρο και ειδικά στις μέρες του Snorri Sturluson, ένα κέντρο μάθησης και δύναμης. Φτάνοντας παρκάραμε μπροστά από το μουσείο Snorrastofa.

Το Snorrastofa ασχολείται με την έρευνα και μελέτη των μεσαιωνικών χρόνων της χώρας και πιο συγκεκριμένα με την ιστορία της περιοχής του Borgarfjörður. Στο ίδιο κτίριο στεγάζεται βιβλιοθήκη και διεξάγονται συνέδρια. Ήθελα πολύ να το δω αλλά όταν φτάσαμε ήταν 19:00 και είχε κλείσει ήδη…πολύ κρίμα! Η επόμενη επιλογή μας ήταν να κάνουμε βόλτα στη γύρω περιοχή. Πίσω από το μουσείο βρίσκεται η νέα εκκλησία και τα νεκροταφεία. Η νέα εκκλησία είναι διάσημη για την ακουστική της και διαθέτει ένα παλιό εκκλησιαστικό όργανο.

Λίγα μέτρα παραδίπλα βρίσκονται τα ερείπια της παλιάς εκκλησίας στο Reykholt, η οποία χρονολογείται στον Μεσαίωνα (11ο αιώνα). Οι ανασκαφές έχουν δείξει ότι η εκκλησία έχει χτιστεί και καταστραφεί αρκετές φορές. Επίσης έχουν ανακαλυφθεί λείψανα ενός αρχοντικού, καθώς και μία κατασκευή που μοιάζει με θερμά λουτρά. Τα θεμέλια του σπιτιού βρίσκονται σχεδόν θαμμένα…ενώ όλα τα υπόλοιπα ευρήματα βρίσκονται εντός του μουσείου. Τέλος, στον αρχαιολογικό χώρο φαίνεται ότι η περιοχή περιβάλλονταν από φρούριο και έχουν βρεθεί σκαλοπάτια που οδηγούν σε σήραγγα 30 μέτρων που ενώνει τα λουτρά με τις οικίες εντός του φρουρίου. Δίπλα από τον αρχαιολογικό χώρο υπάρχει άγαλμα του Snorri Sturluson

Κατευθυνθήκαμε προς το χωριό. Χαζεύαμε τις καλλιέργειες ώσπου φτάσαμε στο Höskuldargerði. Πρόκειται για αναστήλωση αρχαίου "αχυρώνα" που υπήρχε δίπλα σε αγρόκτημα αλόγων. Το περιεργαστήκαμε και συνεχίσαμε προς το δάσος. Υπάρχουν πεζοπορικά μονοπάτια σηματοδοτημένα στη γύρω περιοχή για όποιον θέλει να περπατήσει τριγύρω.

Έξω από το μουσείο υπάρχει χάρτης της περιοχής με όλα τα σημεία ενδιαφέροντος. Επίσης υπάρχουν και θερμά λουτρά. Για όποιον θέλει περισσότερες πληροφορίες υπάρχει ο επίσημος ιστότοπος εδώ . Είναι πολύ όμορφα στη γύρω περιοχή, αλλά εμείς θέλαμε να δούμε κι άλλα….οπότε κάναμε μια μικρή βόλτα προς το δάσος και μετά γυρίσαμε στο αυτοκίνητο για να συνεχίσουμε.

Hraunfossar
Συνεχίσαμε στον 518 μέχρι τους καταρράκτες Hraunfossar. To όνομα τους σημαίνει "Καταρράκτες λάβας". Οι εκρήξεις ενός εκ των ηφαιστείων που βρίσκονται κάτω από τον παγετώνα Langjökull, το δεύτερο μεγαλύτερο παγετώνα στην Ισλανδία, έχουν σχηματίσει ένα πεδίο λάβας με αναρίθμητες υπόγειες σπηλιές, μέσα από τις οποίες ρέουν υπόγεια νερά που τελικά αναβλύζουν από προεξοχές και σχισμές βραχώδους λάβας, με αποτέλεσμα να δημιουργούνται πολλοί μικροί καταρράκτες, τα νερά των οποίων χύνονται στον ποταμό Hvítá. Είναι ένα πανέμορφο φαινόμενο! Υπάρχει εξέδρα απο την οποία μπορείς να δεις τους μικρούς καταρράκτες.

Πήραμε το μονοπάτι κατά μήκος του ποταμού και συναντήσαμε μία γέφυρα. Από τη γέφυρα μπορεί κάποιος να περάσει στην απέναντι όχθη και να δει τον ορμητικό καταρράκτη Barnafoss. Σύμφωνα με το θρύλο, η δύναμη αυτών των ορμητικών νερών, που ρέουν σε μία στενή βραχώδη κοιλάδα, αφρίζοντας και αναδεύοντας τα νερά, οδήγησε σε τραγωδία. Λέγεται ότι υπήρχε μια παλιά πέτρινη γέφυρα πάνω από τους καταρράκτες και δύο αγόρια σε ένα κοντινό αγρόκτημα, προσπάθησαν να το διασχίσουν για να βρουν τους γονείς τους, οι οποίοι ήταν στην εκκλησία εκείνη την ώρα. Κατά το διάβα τους από τη γέφυρα ένιωσαν ζάλη λόγω του ύψους και έπεσαν στα άγρια νερά και πνίγηκαν. Ο θρύλος τελειώνει με δύο διαφορετικούς τρόπους. Με το λιγότερο ενδιαφέρον, λέγοντας ότι η μητέρα με θλίψη απλώς διέταξε την καταστροφή της γέφυρας. Η δεύτερη εκδοχή λέει ότι καταράστηκε τη γέφυρα, ώστε όποιος την διέσχιζε να έβρισκε την ίδια μοίρα με τους γιους της. Σε αυτήν την εκδοχή, η γέφυρα και η κατάρα αργότερα έσπασαν από σεισμό…

Borgarnes
Το Borgarnes είναι μια μικρή πόλη, που ιδρύθηκε στα τέλη του 19ου αιώνα και βρίσκεται στην όχθη της χερσονήσου Borgarfjörður. Είναι ένας ιστορικός οικισμός, ένα πολιτιστικό κέντρο και ένας βασικός εμπορικός σταθμός της Δυτικής Ισλανδίας, που αποτελεί τέλεια βάση για ανεφοδιασμό, ιστορική αναδρομή και εξερεύνηση της γύρω περιοχής.

Η πόλη φιλοξενεί δύο μουσεία, το "Κέντρο Πολιτισμού" και το Μουσείο Τέχνης και Κουκλοθέατρου. Το πρώτο μουσείο είναι αυτό που θα ήθελα πολύ να δω, αλλά γνώριζα εξ’ αρχής ότι δεν θα το προλάβω….έτσι είναι όμως τα οδικά και ο λιγοστός χρόνος. Στεγάζει δύο εκθέσεις:
Η πρώτη και πιο σημαντική αφορά την εποχή του εποικισμού στα τέλη του 9ου αιώνα μ.Χ., από Νορβηγούς ευγενείς, οι οποίοι συγκέντρωναν πληθυσμό υπό έναν βασιλιά. Οι αρχηγοί τους αναζήτησαν μια νέα γη, όπου θα μπορούσαν να διατηρήσουν τον έλεγχο. Πήραν σκλάβους, κυρίως γυναίκες από την Ιρλανδία, και εν ολίγοις έτσι σχηματίστηκε ο ισλανδικός πληθυσμός. Εγκαταστάθηκαν σε ολόκληρη τη χώρα, σε περίπου τριάντα φυλές, πριν ενωθούν τελικά το 930 μ.Χ. για να σχηματίσουν αυτό που αργότερα θα γινόταν το πιο μακρόχρονο αντιπροσωπευτικό κοινοβούλιο στον κόσμο. Η δεύτερη έκθεση αφορά τη Saga του Egil, μία από τις σημαντικότερες και παλαιότερες σάγκες της ισλανδικής λογοτεχνίας που έλαβε χώρα στη γύρω περιοχή!

H ώρα κόντευε 22:00 όταν φτάσαμε στο Borgarnes. Η στάση εδώ έγινε, πρώτον γιατί τα στομάχια μας είχαν αρχίσει να διαμαρτύρονται, καθώς όλη μέρα τσιμπολογούσαμε κατά την οδήγηση, και κατά δεύτερον για να ανασυνταχθούμε λίγο και να φτιάξουμε τα πράγματά μας στο camper, κάτι που έπρεπε να γίνει αν θέλαμε να κοιμηθούμε σαν άνθρωποι…. Βρήκαμε ένα ωραίο πάρκινγκ και εκεί έγινε το ουσιαστικό άνοιγμα των βαλιτσών μας! Έβγαλα όλα τα φαγώσιμα που είχαμε φέρει μαζί μας και τα έβαλα στο ψυγείο και στα ντουλάπια που διέθετε το camper. Ταίριαξα κουζινικά και όποια άλλα πράγματα ήθελα να βρίσκονται εκεί που με βολεύουν και τέλος έφτιαξα ένα μικρό και γρήγορο γεύμα για να στανιάρουμε λίγο, γιατί το στομάχι είχε κολλήσει στη πλάτη! Στην συνέχεια κλείσαμε το αυτοκίνητο και ξεκινήσαμε τη βόλτα μας σε αυτή την μικρή, αλλά κατά τ’ άλλα σημαντική πόλη της χώρας. Ήταν αργά και δεν υπήρχε ψυχή έξω! Εμείς και ένας ήλιος που δεν είχε σκοπό να δύσει…η απόλυτη γαλήνη!

Snorrastadabuid camping
Μπορεί το Borgarnes να είναι καλή βάση για διαμονή, εμείς όμως διαλέξαμε να διανυκτερεύσουμε όσο πιο κοντά γινόταν στη χερσόνησο Snaefellsnes. Είχαμε χρόνο και όρεξη, οπότε διάλεξα να μεταβούμε σε μία φάρμα που βρισκόταν στους πρόποδες της χερσονήσου και ονομάζεται Snorrastadir Farm. Έτσι πήραμε τον 54 και σε λίγη ώρα ήμασταν στη φάρμα.

Δεν είχε κόσμο, όλο κι όλο υπήρχαν δύο οχήματα με μία σκηνή στημένη δίπλα στο καθένα. Βρήκαμε ένα καλό μέρος να παρκάρουμε και εκεί κάναμε το δεύτερο βασικό ταίριασμα που αφορούσε τον ύπνο μας για όλες τις υπόλοιπες μέρες του ταξιδιού. Ανοίξαμε το πτυσσόμενο καναπέ, βγάλαμε τα παπλώματα μας, ένα ατομικό για τον καθένα μας, όπως είχαμε ζητήσει, τα σουλουπώσαμε μαζί με το σεντόνι και μετά βγάλαμε και φουσκώσαμε τα ανατομικά μαξιλάρια που είχαμε φέρει μαζί μας με δικές μας μαξιλαροθήκες. Δεν χρησιμοποιήσαμε τα δικά τους μαξιλάρια. Στην συνέχεια καθάρισα τον κενό αποθηκευτικό χώρο κάτω από τον πτυσσόμενο καναπέ, ο οποίος αποδείχθηκε αρκετά καθαρός τελικά (!), βρήκαμε το βέλτιστο τρόπο τοποθέτησης για όλα τα πράγματα μας και κυρίως για τις βαλίτσες μας, καθώς η μεγάλη εμπόδιζε όταν ανοίγαμε το κρεβάτι.

Αφού πλέον είχαμε ταιριάξει τα πάντα, το μόνο που έμενε ήταν να βρούμε το μπάνιο. Δίπλα από το χώρο του κάμπινγκ υπάρχει ένα κτίριο. Οι τουαλέτες και οι ντουζιέρες βρίσκονται στο πίσω μέρος. Το μπροστινό μέρος είναι ο χώρος του μαγειρέματος και του φαγητού. Στις τουαλέτες εξεπλάγη ευχάριστα όταν διαπίστωσα πόσο καθαρά ήταν, κάτι που το είχα μια έγνοια και έτσι είχα πάρει μαζί μου ολόκληρο "εξοπλισμό", τον όποιο χρησιμοποιούσα πάντα, παρά την καθαριότητα των χώρων υγιεινής σε όλη τη χώρα!

***
Η σημερινή διαδρομή μας φαίνεται παρακάτω

Η ώρα ήταν 01:30 όταν ο Kόμης Bro έβαλε τη μάσκα ύπνου για να κοιμηθεί και έκλεισε ερμητικά όλες τις κουρτίνες! Εκείνη την ώρα ήμουν αρκετά κουρασμένη για να ξεκινήσω το δούλεμα .....άλλωστε είχα αρκετές μέρες μπροστά μου για να το κάνω! Η δική μου μάσκα ύπνου έκανε μία βόλτα μέχρι την Ισλανδία και ξανα γύρισε Ελλάδα….όταν θέλω να κοιμηθώ απλά κοιμάμαι, ειδικά όταν είμαι κουρασμένη….zzzzzz

 

[Sassenach77]

@Vicks & @LULLU κορίτσια σας το εύχομαι ολόψυχα!!! Είναι ευκαιρία τώρα.... Η ιστορία θα έχει τελειώσει μέχρι τον Απρίλη

Εύγε Τάνια!!!Πήγαινε μας Ισλανδία

Τρελοκόριτσο!!!

 

[Sassenach77]

εύγε!


Σχετικα με τά εις την πρώτη σελιδα
Πανοραμική θέα κάπου στη νότια Ισλανδία
προσωπικώς, τυχον ληψις καποιου τοπιου, για το οποιο μετα, δεν θα θυμάμαι πού ηταν κλπ, με ξενερώνει τόσο, ώστε σβήνω την φώτο.

Οι φωτογραφίες που έχω βάλει στην εισαγωγή δείχνουν τη φορά που ακολουθήσαμε στο ταξίδι. Δυτικά, βόρεια, ανατολικά, νότια.....
Εννοείται πως ξέρω που είναι η κάθε μία και θα μάθεις και εσύ κατα την διάρκεια της ιστορίας