Ρωσία Αρκτικός Κύκλος, Σιβηρία, Ταταρστάν, Βόλγας, Καύκασος κι άλλα κομμάτια της μητέρας Ρωσίας

[Yorgos]

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 10
Ιρκούτσκ και Kyzyl: Η μέρα του τεμπέλη, οι Σκύθες, οι βουδιστές και ο λόξιγκας του πισινού της κυρίας
​

Ο Θοδωρής έφυγε πρωί-πρωί χωρίς προβλήματα κι εγώ μετά την πρωινάρα μου άλλαξα ξενοδοχείο και πήγα στο Rolling Stones Hostel, που αποδείχθηκε αξιοπρεπέστατο. Η πρώτη μου μέρα μόνος στο ταξίδι, από τις 22 που με ρίμεναν, πέρασε πολύ τεμπέλικα. Για να το πω πιο όμορφα, ήταν μια μέρα ανασυγκρότησης, ημερολογίου, Ευρωλίγκας και ναι.. τεμπελιάς. Κατάφερα πάντως να περάσω τις φωτογραφίες από το κινητό στο λάπτοπ (κατόρθωμα, έχουν μεγάλη ηλικία και τεχνικά προβλήματα και οι δύο συσκευές) και βγήκα ουσιαστικά μόνο για να φάω.

Επίλεξα το εστιατόριο Rassolnik, για το οποίο διάβασα πως ήταν σταλινικής διακόσμησης και όντως δεν απογοήτευεσε. Κοντά στο Qvartel 130, σε ένα υπόγειο που δε θα είχα βρει αν δεν το είχα διαβάσει στον οδηγό μου, ο χώρος ήταν διαμορφωμένος ως διαμέρισμα εποχής ΕΣΣΔ, οι σερβιτόροι είχαν την ανάλογη ενδυμασία, ενδιαφέροντα memorabilia της εποχής διακοσμούσαν τον πειστικό χώρο και το μενού ήταν αυστηρά ρώσικο. Τίμησα μια πολύ καλή σουπίτσα Solyanka, με κέρασαν ένα “χαβιάρι κολοκύθας”, το κυρίως μου ήταν ένα ψαράκι Βαϊκάλης με νόστιμη σάλτσα και φιλέ αμύγδαλο, όλα καλά για 10€. Στο δρόμο της επιστροφής έκανα κι ένα ντου στο cinema cafe που είχα σταμπάρει από την προηγούμενη και χτύπησα και μια καλούτσικη πάστα πριν γυρίσω στο υπερυψωμένο κρεβάτι μου στο hostel, με το καλό ίντερνετ να μου χαρίζει μια όμορφη βραδιά Ευρωλίγκας και ανάπαυσης. Η μέρα ουσιαστικά ήταν κενή επειδή η πτήση για τον επόμενο προορισμό μου έφευγε την επομένη. Θα μπορούσα βέβαια να είχα να δει περισσότερα πράγματα στο Ιρκούτσκ, και μουσεία υπήρχαν και πραγματάκια στα περίχωρα, αλλά καμιά φορά τεμπελιάζουμε, ξαποσταίνουμε και ξανά προς τη δόξα τραβάμε, κι αυτό μέρος του ταξιδιού είναι.

Την επόμενη μέρα, αποφάσισα να πάρω το αίμα μου πίσω πριν την πτήση. Ξύπνησα νωρίς και πήγα στην κεντρική αγορά του Ιρκούτσκ, την οποία και δυσκολεύτηκα να βρω. Το κυρίως μέρος της ήταν στεγασμένο ενώ στον εξωτερικό χώρο υπήρχαν λίγοι πάγκοι ακόμη. Τακτοποιημένα ήταν, καθαρά, χωρίς φωνές ή καν συζητήσεις, για άλλη μια φορά έβλεπε κανείς πόσο πράοι, ήσυχοι αλλά κι εσωστρεφείς είναι οι Ρώσοι. Τσίμπησα κάτι από τους τοπικούς φούρνους, αν και δεν ενέπνεαν και πολύ και κατευθύνθηκα προς τον καθεδρικό, αφού ήπια ένα τεράστιο κακάο στα όρθια σε ένα καφέ, όπου για μια ακόμη φορά οι υπάλληλοι δεν ήξεραν πώς να διαχειριστούν ξένη πιστωτική κάρτα, ενδεικτικό του πόσο ασυνήθιστοι είναι στον τουρισμό. Συνέχισα για τον καθεδρικό περνώντας από νέους δρόμους. Ο καθεδρικός είχε ενδιαφέρον εσωτερικά κι εξωτερικά αν και ποτέ δεν κατάλαβα γιατί δεν έχουν καρέκλες στο εσωτερικό τους οι ρωσικές εκκλησίες (μόνο περιμετρικά κι αυτές ελάχιστες) και πρέπει να είναι μονίμως όρθιοι οι πιστοί.

Επέστρεψα στο hostel, πήρα το σάκο μου και μετά από 30 λεπτά και 2,5€, ήμουν στο αξιοπρεπές αεροδρόμιο του Ιρκούτσκ, όπου προς έκπληξή μου όλοι φορούσαν μάσκες. Για την επιβίβαση στο ATR42 της Nordstar (που είναι άλλη από τη Nordwin, ούτε και ξέρω πόσες αεροπορικές χρησιμοποίησα σε αυτό το ταξίδι) μας πήραν τη θερμοκρασία και για άλλη μια φορά απόλαυσα τα παγωμένα τοπία από το παράθυρο, με την ξεραΐλα των υψιπέδων να διαδέχεται τα παγωμένα ποτάμια καθώς προσγειωνόμασταν στο εξωτικό Kyzyl, που ανάθεμα κι αν το είχα ακούσει ποτέ πριν ξεκινήσω την ανάγνωση για το ταξίδι.

Το Kyzyl που λέτε είναι η πρωτεύουσα της Tuva(ς), μιας εκ των πιο ξεχασμένων και άγνωστων επαρχιών της αχανούς Ρωσίας, με συνολικό πληθυσμό περίπου 300 χιλιάδες ανθρώπους, εκ των οποίων περίπου το 1/3 ζει στον προορισμό μου. Η επαρχία, με έκταση σαφώς μεγαλύτερη της Ελλάδας, είναι γνωστή για τις μογγολικές της ρίζες: η πλειοψηφία των Τουβανών είναι μογγολικής καταγωγής, άλλωστε η περιοχή μέχρι το 1914 ουσιαστικά κομμάτι της Μογγολίας ή της Κίνας ήταν επί χιλιετίες, και οι φιλότιμες προσπάθειες των Σοβιετικών να ξεριζώσουν την τοπική κουλτούρα δια της βίας με διάφορες παρεμβάσεις (από πραξικοπήματα μέχρι απαγόρευση του μογγολικού αλφαβήτου) απέτυχαν, ενώ στο χαμό των 90ς είχαμε και σφαγές των Ρωσόφωνων στην περιοχή. Εμένα με τράβηξε πάντως εκτός από το ζήτημα της τοπικής κουλτούρας και τα όσα διάβασα για το Εθνικό Μουσείο με την εντυπωσιακή αρχαιολογική συλλογή αλλά και η πιθανότητα να δω από κοντά κάποια συναυλία των ντόπιων τραγουδιστών, για τους οποίους διάβαζα πως χρησιμοποιούν τις φωνητικές τους χορδές με έναν πολύ ιδιαίτερο τρόπο. Σύντομα συνειδητοποίησα πως το δεύτερο δε θα γινόταν, αφού η μέρα της επίσκεψής μου δε συνέπιπτε με κάποια από τις πρόβες τους και σε επικοινωνία με τον υπεύθυνο του τοπικού πολιτιστικού συλλόγου μου ζητήθηκαν πάνω από 150€ για να κανονίσω κάποια παράσταση λίγων λεπτών (προφανώς είναι συνηθισμένοι να διοργανώνουν συναυλίες με ολόκληρη την ορχήστρα). Για να πω την αλήθεια δεν είχα δει κάποιο βίντεο, οπότε να η ευκαιρία να διαπιστώσω κι εγώ περί τίνος πρόκειται:

Τέλος πάντων, προσγειώθηκα στο Kyzyl και πήρα Yandex καρφί για το Εθνικό Μουσείο, πριν κλείσει, διότι ήταν ήδη απογευματάκι. Οι φάτσες που με υποδέχθηκαν στο ταξί ήταν μογγολικές κι ευχάριστες. Αγγλικά δε μιλούσαν βέβαια, αλλά η παρουσία μου τους προξενούσε ένα ενδιαφέρον, όπως και σε μένα η διαδρομή: ατελείωτες εργατικές πολυκατοικίες αλλά και μια εσάνς Κίνας και Θιβέτ, τόσο στις φάτσες όσο και στο τοπίο πίσω από την πόλη με τα καραφλά βουνά και το απέραντο τίποτε. Ιστορικά κτίρια βέβαια δεν περίμενα να δω, νομάδες ήταν οι άνθρωποι πριν πλακώσουν οι Σοβιετικοί, η αίσθηση που σου έδινε η πόλη ήταν ότι ξαφνικά κάποιος έβγαλε τις γιούρτες και φύτεψε εργατικές πολυκατοικίες στη θέση τους.

Το κτίριο του μουσείου ήταν εντυπωσιακότατο, σα διαστημόπλοιο φαινόταν ανάμεσα στις εργατικές της πόλης. Φυσικά, όπως και σε όλη την πόλη, οι χαμογελαστές (!) εργαζόμενες ήταν με μογγολικά χαρακτηριστικά και προσπάθησαν να μου εξηγήσουν την τιμή. Για ρώσικο μουσείο τα 400 ρούβλια (περίπου 4,5€) ήταν αρκετά, αλλά επέμεναν να μου δείχνουν έναν κατάλογο με διάφορες τιμές που δεν καταλάβαινα σε τι αντιστοιχούν ακριβώς, αν επρόκειτο για κάποια έκτακτη έκθεση ή αγγλόφωνη ξενάγηση, το οποίο θα με ενδιέφερε. Τελικώς φώναξαν την ευγενέστατη υποδιευθύντρια η οποία σε καλούτσικα Αγγλικά μου εξήγησε πως η γενική είσοδος κόστιζε 400 και η είσοδος στην Αίθουσα του Χρυσού άλλα 500. Τα πλήρωσα με μεγάλη χαρά κι ήξερα ότι μου απέμεναν δυο ώρες μέχρι να κλείσει το μουσείο. “Στην Αίθουσα του Χρυσού θα περιμένετε να σας πω εγώ πότε να μπείτε, όταν θα μπουν και οι 4 Ρώσοι που έχουν ξενάγηση εκεί, γιατί είναι μεγάλη πόρτα”. Δεν το πολυκατάλαβα αυτό με το μέγεθος της πόρτας, αν χρειάζονταν πολλά άτομα να σπρώξουν για να ανοίξει, αλλά ξεκίνησα την περιήγηση.

Το μουσείο ξεκινάει όπως τόσα και τόσα στην Κεντρική Ασία: με εξύμνηση του υπέρτατου, υπέρλαμπρου, τιτανοτεράστιου ηγέτη. Έτσι βλέπει κανείς φωτογραφίες όπου ο Πούτιν ξεναγείται, κάνει ανασκαφές (!), φωτογραφίζεται με ντόπιους επιτετραμμένους, φιλάει παιδάκια, κοιτάζει σκεπτόμενος ευρήματα, αν και δεν έφτασε στα επίπεδα των προέδρων Τσακ Νόρις των γειτονικών Καζακστάν και Τουρκμενιστάν που έχουν μετατρέψει τα μουσεία των χωρών τους σε οικογενειακό φωτοσοπάλμπουμ. Νομίζω μισή αίθουσα για τον Πούτιν ήταν τίμια, αν και όχι άκρως σχετική με το θέμα μας, που είναι η τοπική ιστορία και τα έθιμα, αλλά και ο χρυσός των Σκυθών.

Παρακάτω τα πράγματα γινόντουσαν πολύ πιο ενδιαφέροντα, με τοπικές ενδυμασίες, μια αίθουσα αφιερωμένη στις θρησκείες των νομάδων και τους σαμάνους, μια ωραιότατη έκθεση εθνογραφικού ενδιαφ... με διέκοψαν! Ήρθε η καλή υποδιευθύντρια να με ενημερώσει πως έπρεπε να πάω “αμέσως” στην Αίθουσα του Χρυσού, όπου διαπίστωσα πως η “μεγάλη πόρτα” ήταν ένα θηριώδες θησαυροφυλάκιο, βγαλμένο από το Casa de Papel, με ενόπλους φρουρούς και τα παρελκόμενα. Πράγματι, 4 Ρώσοι (Καυκάσιοι, όχι μογγολόφατσες) δέχονταν τις υποδείξεις της ξεναγού τους και η υποδιευθύντρια μου υπέδειξε να τους ακολουθήσω. Αυτοί μου έριξαν ένα περίεργο βλέμμα, μάλλον απορίας και η αλήθεια είναι ότι δικαιολογημένα γιατί με αποκλειστικά μαύρα ρούχα, μαύρο σκούφο και μαύρη μάσκα πρέπει να ήμουν σα νίντζα, χώρια που πολλούς τουρίστες σε αυτά τα μέρη δε νομίζω να βλέπουν. Ακολούθησε μια στιγμή αμηχανίας και η υποδιευθύντρια μου έκανε τη μαγική ερώτηση: “Αγγλόφωνο ξεναγό δεν έχουμε, αλλά αν θέλετε μπορώ να σας ξεναγήσω εγώ”. Και το ρωτάς μάνα μου; (ματριόσκα μου; )

Ο όγκος και η ποιότητα όσων βλέπει κανείς είναι δύσκολο να περιγραφεί. Μιλάμε για τα ευρήματα των kurgany (ταφικών μνημείων) του Arzhaan, όπου -λίγα χιλιόμετρα έξω από το Kyzyl- η αρχαιολογική σκαπάνη αποκάλυψε χιλιάδες ασημένια και χρυσά αντικείμενα κάποια στιγμή τη δεκαετία του '70, αλλά μετά το 2000 βρέθηκαν κτερίσματα σε ακόμη καλύτερη κατάσταση, που αποδίδονται στους Σκύθες, ορισμένα εκ των οποίων είναι πάνω από 3.000 χρόνια παλιά. Ασύλητοι τάφοι βασιλιάδων δε βρίσκονται κάθε μέρα, πολύ λίγότερο στη Ρωσία, οπότε ο ενθουσιασμός ήταν δικαιολογημένος κατά τις ανασκαφές και ανάλογος του δικού μου κατά την επίσκεψη. Η καλή διευθύντρια (την ανέβασα στην ιεραρχία, το αξίζει) ξεκίνησε από τα σημεία όπου είχαν κάνει αναπαράσταση των κυκλικών τάφων και του χώρου όπου βρέθηκαν τα πρώρα kurgany, με σκελετούς στρατιωτών, αλόγων και μπορεί κανείς να φανταστεί την ανατριχίλα της αποκάλυψης μετακινούμενος προς το σημείο με τα εκθέματα. Η αίθουσα είναι σκοτεινή με το φωτισμό να πέφτει αποκλειστικά στα απίστευτα περιδέραια, σπαθιά, τις βασιλικές ενδυμασίες σε εκπληκτική κατάσταση, τα παντελόνια από ίνες χρυσού, ένα “γιλέκο” πάνω στο οποίο ήταν τοποθετημένα κοσμήματα με συνολικό βάρος 8 κιλών, τα εκπληκτικής τέχνης στέμματα, όλα αυτά από μια εποχή πριν από 3.000 χρόνια. Ίσως από άγνοια, τους Σκύθες τους είχα ταυτίσει με τις Αμαζόνες και τους ιππείς τοξότες, αλλά οι πληροφορίες που έπαιρνα για τον πολιτισμό τους εδώ ήταν πολύ πιο πλήρεις. Σε κάποιο σημείο υπήρχε μια αναπαράσταση των κρανίων και των χαρακτηριστικών των προσώπων του βασιλιά και της βασίλισσας, βάσει της ανάλυσης του γενετικού υλικού που βρέθηκε. Ήταν μεγάλη η έκπληξή μου όταν διαπίστωσα ότι ο βασιλιάς ήταν 100% Καυκάσιος, ενώ η σύζυγος ήταν μιγάς, με ξεκάθαρα και τα μογγολικά της χαρακτηριστικά. 45 ετών ο βασιλιάς, 25 η βασίλισσα, σωστός ο βασιλιάς. Πιο εντυπωσιακό πάντως ήταν οι χρυσές καρφίτσες συνολικού βάρους 4 κιλών που φορούσε ο βασιλιάς (ένα αυχενικό πρέπει να το είχε πάντως) και το εκπάγλου καλλονής περιδέραιο των 2,3 κιλών που φορούσε η βασίλισσα, το οποίο και φορούσαν σε μικρή ηλικία και, καθώς μεγάλωνε το κρανίο της, από κάποιο σημείο κι έπειτα γινόταν μέρος τους σώματός της, καθώς πια θα αδυνατούσε να το βγάλει.

Τα 40 λεπτά που είχαμε δικαίωμα στο θησαυροφυλάκιο πέρασαν πολύ γρήγορα και δυστυχώς η απαγόρευση φωτογράφησης σημαίνει πως δεν έχω να σας δείξω απολύτως τίποτε από τη συγκεκριμένη αίθουσα. Το υπόλοιπο μουσείο ακολουθούσε το μοτίβο των περισσότερων περιφερειακών μουσείων της χώρας, δηλαδή ήταν κυρίως εθνογραφικό, είχε ωραίες φωτογραφίες από τις αρχές του αιώνα, ένα μεγάλο κομμάτι αφιερωμένο στην ΕΣΣΔ και τους δύο παγκοσμίους πολέμους και τελείωνε με τον πόλεμο του Αφγανιστάν (όπου πολέμησαν και πέθαναν πολλοί Tουβανοί), μια αίθουσα που υπενθύμιζε πόσο ζωντανός είναι ο βουδισμός στη χώρα μέχρι σήμερα και μια έκθεση σύγχρονης τέχνης, εμπνευσμένη από τη μογγολική κουλτούρα. Χωρίς άλλες λέξεις, το μουσείο καρα-άξιζε την επίσκεψη.

Μου απέμεναν αρκετές ώρες στην πόλη, αφού θα έφευγα για το Αμπακάν με βραδινό λεωφορείο, οπότε το έριξα στο περπάτημα με το σάκο μου στην πλάτη. To πιο εντυπωσιακό από όσα είδα μάλλον ήταν ότι τα chos khor (έτσι τα λένε στο Θιβέτ τουλάχιστον, ιδέα δεν έχω για τη Ρωσία και τη Μογγολία), δηλαδή αυτοί οι τροχοί που αντιστοιχούν σε βουδιστικά mantra, βρίσκονται σε δημόσιους χώρους και οι πιστοί πηγαίνουν και τα περιστρέφουν εν είδει προσευχής, ζουν και βασιλεύουν στο Kyzyl και όχι για διακοσμητικούς λόγους: δεκάδες άνθρωποι περνούσαν, έκαναν την προσευχή τους κι έφευγαν, όχι ακριβώς και η πιο τυπική εικόνα που έχει κανείς από τη Ρωσία. Τα μεγάλα χονδροειδή διοικητικά κτίρια της ΕΣΣΔ πάντως έδιναν έναν άλλο τόνο κι αναλογίστηκα πως αυτό το περίεργο μέρος στο οποίο βρισκόταν η αφεντιά μου δεν ήταν παρά ένα Θιβέτ with a USSR twist.

Καλά τα μουσεία, αλλά το στομάχι δεν το γεμίζουν. Και με δεδομένο ότι θα ακολουθούσε πολύωρο μεταμεσονύχτιο λεωφορείο έπρεπε να φάω. Για άλλη μια φορά το LP ήταν ο μπούσουλάς μου και πήγα καρφί για το Fusion Cafe, άλλο ένα υπόγειο που δε θα έβρισκα ποτέ κι αν το έβρισκα δε θα φανταζόμουν τι ναός της γαστρονομίας είναι. Εξαιρετικό φαγητό πραγματικά, με το τραγανό tempura, τη σαλάτα ταρτάρ, το σολωμό και το brownie μου μαζί με τις δύο φυσικότατες λεμονάδες μου να κοστίζουν 14€, το δε σέρβις από την πανέμορφη ψηλόλιγνη κοπέλα με τα μογγολικά χαρακτηριστικά ήταν αψεγάδιαστο, παρότι μπήκα σα λέτσος με το σάκο μου, ψάχνοντας πρίζα να φορτίσω κι έπρεπε να μου δείξει στο κινητό της ένα-ένα τα πιάτα σε φωτογραφίες για να καταλάβω περί τίνος επρόκειτο. Ίσως το καλύτερο φαγητό σε όλο το ταξίδι, πού; Στο Kyzyl. Μοναδικό μελανό σημείο ένα γουρουνοκαυκάσιος που έβαλε τις φωνές στο κοριτσάκι επειδή δεν έφεραν αρκετά γρήγορα (κατά τη γνώμη του) ένα ποτήρι νερό στη γυναίκα του, που κάλυπτε το πρόσωπό της από ντροπή για τα ουρλιαχτά και τις χειρονομίες του Ούνου. Έδωσα έξτρα φιλοδώρημα στην κοπελίτσα κι έγραψα με τη βοήθεια του google translate κι ένα σημείωμα για τον μάνατζερ, ευχαριστώντας τον γι' αυτή τη γαστρονομική πανδαισία. Μπράβο και πάλι μπράβο. Δε θυμάμαι αν σας το είπα, αλλά γενικώς στη Ρωσία έφαγα πολύ καλύτερα απ' ό,τι περίμενα.

Είχε νυχτώσει, αλλά με τις μπαταρίες μου γεμάτες (και αυτή του κινητού μου) είχα πολλή όρεξη για περπάτημα κι έτσι περιπλανήθηκα για ένα τρίωρο περίπου. Πήγα και στο μνημείο του “Κέντρου της Ασίας”, όπως αυτοαποκαλείται το Kyzyl βάσει κάποιας (αμφισβητούμενης; ) γεωγραφικής μέτρησης, περπάτησα δίπλα στο ποτάμι όπου τρεμόπαιζαν τα φώτα από την απέναντι όχθη και στο τέλος μπήκα και σ΄έναν βουδιστικό ναό να ξαποστάσω, όπου ένας γερο-διδάσκαλος έκανε διάλεξη σε κάποιους νέους που τον άκουγαν ευλαβικά. Τι ξεχασμένο μέρος της Ασίας είναι αυτό;

Για το Abakan, όπως είπαμε, είχα κλείσει νυχτερινό λεωφορείο μέσω του tutu, οπότε πήγα στο σταθμό λεωφορείων, όπου μια κυριούλα μου υπέδειξε πως το δικό μου λεωφορείο θα έφευγε από ένα σημείο τρία λεπτά περπάτημα πιο πέρα, το οποίο δυσκολεύτηκα να βρω. Κάπου εκεί με πήρε ένας φιλότιμος ντόπιος στο αυτοκίνητο για να με βοηθήσει να το βρω, περιπλανηθήκαμε για περίπου μισή ώρα, κατά την οποία ρώτησε όποιον βρήκε μπροστά του ενώ οι κόρες του με γλυκοκοίταζαν (η μία μου είπε και “ty μπιούτιφουλ!”) κι εν τέλει απεφάνθη πως το λεωφορείο μου θα αναχωρήσει από ένα άδειο πάρκινγκ. Τον ευχαρίστησα αλλά δεν τον πολυπίστεψα και πήγα σε ένα διπλανό κτίριο να συνεννοηθώ με το google translate ανά χείρας, αυτοί μου έδειξαν τη ρεσεψιόν ενός εκδοτηρίου εισιτηρίων όπου μια ευγενής κυριούλα (παραείναι ευγενείς εδώ στην Tuva και θα καλομάθω) μου συνέστησε να κάτσω και θα με φώναζε όταν ερχόταν η ώρα. Ε, 15 λεπτά πριν την αναχώρηση του λεωφορείου με σήκωσε και με συνόδευσε στο προαναφερθέν πάρκινγκ, όπου πια βρίσκονταν κι άλλοι επιβάτες. Έδειξα το εισιτήριό μου, παρέδωσα το σάκο μου, έκατσα στη θέση μου με το βιβλίο μου και ήρθε και η συνεπιβάτης μου, μια τεράστια κυριούλα που τα είχε τα χρονάκια της και κάθε λίγα δευτερόλεπτα τιναζόταν σα να της έκαναν ηλεκτροσόκ ή σα να προσπαθεί να συγκρατήσει αέρια, αν και με τέτοια συχνότητα μάλλον κάτι νευρολογικό ήταν, σα να έχει λόξυγγα στον πισινό. Τέλος πάντων, στη νυχτερινή διαδρομή αυτό θα ήταν το μικρότερο πρόβλημα που θα αντιμετώπιζα...

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 14
• 15
• 16
• 17
• 18
• …

  Go to chapter

  Go
• 45

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 16 of 45

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[taver]

Ζηλεύω.

 

[fotast]

Ωραία και καλή συνέχεια.Φαντάζομαι ότι για τα στριπτιζάδικα θα υπάρχει ξεχωριστό κεφάλαιο.Να μην πάει χαμένη και η κοινωνιολογική μελέτη

 

[Yorgos]

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 2
Μουρμάνσκ και Βόρειο Σέλας: Καλωσήρθατε στο κορωνοπάρτι, έχουμε και φώτα​

Βγήκα από το διαμερισματάκι μου χαράματα Τετάρτης, στα άγρια σκοτάδια, προσπαθώντας να μην ξυπνήσω την κοπέλα μου που έπρεπε να πάει στη δουλειά της σε λίγες ώρες κι ανέβηκα την Ερμού με το σάκο μου στην πλάτη, ένα ηλίθιο χαμόγελο κάτω από τη μάσκα μου και σιγοτραγουδώντας ένα τραγουδάκι του' 80 της Αλέξια που ξανάγινε χιτ λόγω μιας τηλεοπτικής σειράς που θυμήθηκε να το χρησιμοποιήσει ως soundtrack 30 χρόνια αφότου το έγραψε ο Χαριτοδιπλωμένος: “Έλα μια νύχτα, να φύγουμε, έξω απ' τον κόσμο να μείνουμε, έλα μια νύχτα, σε περιμένω, για σένα είμαι εδώ”.

Στην Πλατεία Συντάγματος ένας μισοκοιμισμένος φύλακας επέβλεπε τα λουλούδια και τις εξέδρες για την... απαγορευμένη (εν μέσω λοκντάουν) για το κοινό παρέλαση της 25ης Μαρτίου. Το μετρό μόλις είχε ανοίξει κι έφυγα για το αεροδρόμιο με τον πρώτο συρμό, αναλογιζόμενος πόσο τυχερός ήμουν: το τρίτο κύμα είχε ξεκινήσει για τα καλά στην Ελλάδα και με αγωνία κοιτούσα κάθε μέρα αν η Ρωσία θα αφαιρούσε την Ελλάδα από τη λίστα των ασφαλών χωρών, όπου σταματάς να ανήκεις αν ξεπεράσεις κάποιο αριθμό κρουσμάτων ανά πληθυσμό. Σουρεάλ μου φαινόταν που είχα το σάκο μου, διαβατήριο στην τσέπη, έβγαινα από το σπίτι και θα πήγαινα και ταξίδι και μάλιστα σε μια χώρα όπου θα μπορούσα να τρώω σε εστιατόρια, να κινούμαι ελεύθερα και να επισκέπτομαι μουσεία, γήπεδα και θέατρα, ή έτσι μου είχαν πει τουλάχιστον. Μπαίνοντας στο μετρό συνειδητοποίησα ότι δεν είχα πάρει μαζί μου ούτε καν ένα ντεπόν, αλλά μα καθησύχασε η σκέψη πως αν χρειαστώ κάτι θα μπορώ να το βρω στη Ρωσία.

Ο Διεθνής Αερολιμένας Αθηνών ήταν σχεδόν άδειος, σίγουρα πιο άδειος από τα τέσσερα προηγούμενα (γραφειοκρατικής φύσεως) ταξίδια μου εν μέσω πανδημίας στην Ισπανία και ουδεμία σχέση με τον Αύγουστο του 2020 που είχα πάει στην Κρήτη. Δεν είχα ξαναδεί ποτέ το αεροδρόμιο έτσι. Έκανα τσεκ-ιν, μου γνωστοποίησαν πως το lounge της Aegean είναι κλειστό λόγω της πανδημίας και περίμενα το Θοδωρή που εμφανίστηκε, γελάσαμε με τον τύπο που έκανε τσεκ ιν για Μόσχα με κάλτσα και μιτσούκο , τσιμπήσαμε κάτι στο εξωτερικό τυροπιτάδικο και, περιμένοντας την πτήση, αποφάσισα να κάνω και τις πληρωμές για δύο από τα τουρ που θα κάναμε στο Μουρμάνσκ: το πρώτο θα γινόταν σήμερα το βράδυ με σκοπό να δούμε το Βόρειο Σέλας και το επόμενο αύριο, με προορισμό τα βουνά Khibini και διαδρομές με snowmobile.

Η επικοινωνία με τα ρώσικα πρακτορεία είχε υπάρξει αρκετά γρήγορη, παρά τα πολύ κακά Αγγλικά ορισμένων, μέσω Whatsapp. Γενικώς απαντούσαν ακόμη και σε βάρβαρες ώρες και ήταν αρκετά ευέλικτοι, ακόμη και στο αίτημά μου να μην πληρώσω για τίποτε πριν μπούμε στο αεροπλάνο. Μέχρι την τελευταία στιγμή είχα πολλές αμφιβολίες για το αν θα καταφέρναμε να πετάξουμε: την προηγούμενη της πτήσης μας η Ελλάδα είχε σημειώσει αρνητικό ρεκόρ 3517 κρουσμάτων.

Η πτήση ήταν άνετη, το πρωινό από το σεφ Λαζάρου νοστιμότατο και η business class τίποτε το ιδιαίτερο. Προσγειωθήκαμε στο Domodedovo (τώρα που το έγραψα συνειδητοποίησα ότι το αποκαλούσα λανθασμένα και αλεφαντικά “Ντοντομέντιοβο”, πες το κι έτσι που έλεγε ο κυρ-Νίκος), ένας αγέλαστος έριξε μια ματιά στο αρνητικό PCR μου και τη βίζα μου και πλέον βρισκόμουν κι επισήμως σε ξένο κράτος για τουριστικούς λόγους για πρώτη φορά εδώ και πάνω από 13 μήνες.

Η πρώτη εικόνα με το που περάσαμε τον έλεγχο διαβατηρίων ήταν ενδεικτική του τι θα συναντούσαμε τις επόμενες ημέρες στη χώρα: Το αεροδρόμιο ήταν γεμάτο από κόσμο, ο συνωστισμός τεράστιος και η αντίθεση με τον Ελευθέριο Βενιζέλο δε θα μπορούσε να είναι πιο έντονη. Αλλά το εσταντανέ που θα μας μείνει ήταν καμιά 30ριά επιβάτες με καταγωγή από την Κεντρική Ασία στα καθίσματα αναμονής του αεροδρομίου, προφανώς εξαντλημένοι από την αναμονή, να έχουν εναποθέσει ο ένας το κεφάλι του στον ώμο του άλλου σε πλήρη αλληλουχία: ούτε ένας δε φορούσε μάσκα, κι αυτό μέσα στο αεροδρόμιο.

Περιμέναμε πάνω από μισή ώρα για τις αποσκευές μας, κι άρχισαν να με ζώνουν τα φίδια διότι είχα ένα βιβλίο που δε μιλούσε και με πολύ κολακευτικά λόγια για τον Πούτιν στο σάκο μου, τον οποίον δε χρειαζόταν καν να δώσω στις αποσκευές, αλλά αφού έδωσε ο Θοδωρής τη δικιά του δε θα κερδίζαμε τίποτε αν την είχα ως χειραποσκευή. Εν τέλει εμφανίστηκε άθικτος και πλήρης βιβλίων ο ηρωικός σάκος των 7 ηπείρων και των τριών πια δεκαετιών, φτου να μην τον ματιάσω.

Το πρώτο που έκανα ήταν να βρω μια sim και σύμφωνα με το συμφορουμίτη @KonstantinosAlyona που το κατέχει το θέμα, δε θα ήταν δύσκολο. Πράγματι, με το που παρέλαβε ο Θοδωρής τη βαλιτσάρα του, βρήκα ένα stand όπου ένας ευγενής νεαρός που δε μιλούσε κουβέντα Αγγλικά μου έδωσε μια sim της Megafon για 18€ και η οποία μου επέτρεπε απεριόριστα δεδομένα “σε όλη τη χώρα” (δεν το πίστεψα) και περίπου 10€ χρόνου ομιλίας, που εν τέλει δεν κατάφερα να ξοδέψω. Ήταν ο τρίτος Ρώσος στο αεροδρόμιο που δε μιλούσε Αγγλικά (η δεύτερη ήταν η κυρία στις τουριστικές πληροφορίες), σε σύνολο...τριών. “Δηλαδή αν έχουμε 0/3 μέσα στο αεροδρόμιο, εκτός αεροδρομίου τι γίνεται;” αναρωτηθήκαμε, αλλά την απάντηση θα την παίρναμε τις επόμενες ημέρες και θα είχε και συνίσταται σε ένα ποσοστό πάρα πολύ κοντά στο 0%. Πιστωτική δε δεχόταν (άλλο χούι στη χώρα αυτό) κι ακόμη κι όταν έκανα ανάληψη από το ΑΤΜ το μάξιμουμ ποσό ανάληψης ήταν 5.000 ρούβλια δηλαδή... ένα ολόκληρο χαρτονόμισμα, από το οποίο εννοείται ότι δεν είχε ρέστα, ακόμη ένα πρελούδιο κι αυτό ενός μοτίβου που θα συναντούσα κατά τη διάρκεια ολόκληρου του μήνα.

Τέλος πάντων, είχαμε βαλίτσες, είχαμε και sim, τα δεδομένα φαινόταν να δουλεύουν, έβαλα μπρος και την εφαρμογή Yandex, που είναι πρακτικά το ρωσικό Uber, και καλέσαμε ένα ταξί στον εξωτερικό χώρο του αεροδρομίου για να πάμε στο Vnukovo, αφού η εσωτερική μας πτήση προς Μουρμάνσκ έφευγε από κει. H απόσταση είναι πάνω από 60 χιλιόμετρα, με τη διαδρομή να παίρνει από 80 μέχρι 160 λεπτά ανάλογα με την κίνηση, οπότε δεν είχαμε και πολλά περιθώρια να χασομεράμε. Το Yandex αποδείχθηκε λίρα εκατό και σε αξιοπιστία και σε value for money: παραλαβή από αεροδρόμιο προς αεροδρόμιο με βαλίτσες και διαδρομή μιάμισης ώρας με κίνηση για μόλις 14€ (7€ έκαστος δηλαδή), τη λες και τζάμπουλα. Η διαδρομή ήταν βαρετή, μερικά χοντροκομμένα κτίρια και παράταιρα εμπορικά κέντρα, συν τις ατέλειωτες ουρές των Μοσχοβιτών στον περιφερειακό είναι ό,τι θυμάμαι από την ηλιόλουστη Μόσχα εκείνης της ημέρας, πέρα από τον αγέλαστο Μουσαφίρ και το βρώμικο αυτοκίνητό του. Στη συνέχεια πάντως του ταξιδιού όλα τα Yandex ήταν πεντακάθαρα, αν και οι οδηγοί τους εξακολουθούσαν να είναι αγέλαστοι και αμίλητοι, απορία το έχω μέχρι σήμερα αν στη Ρωσία είναι frowned upon να λες “καλημέρα” ή “ευχαριστώ” στον οδηγό σου. Σίγουρα πάντως πρέπει να είναι αμάρτημα γι αυτόν να σου απαντήσει, να σε κοιτάξει ή να προσποιηθεί ότι υπάρχεις κάπου στο ορατό σύμπαν.

Και το Vnukovo, που χτίστηκε επί Στάλιν από έγκλειστους σε γκουλάγκ, φάνηκε να έχει κάνει ένα total makeover, με αποτέλεσμα, παρότι εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς πως τα έχει τα χρονάκια του, δίνει μια αίσθηση μοντέρνου. Κάτι σαν τη Γιατζόγλαινα ας πούμε. Είχε ακόμη περισσότερο κόσμο κι ακόμη λιγότερες μάσκες, αλλά εμείς ήμασταν στην ώρα μας, οπότε είπαμε να αλλάξουμε χρήματα και να τσιμπήσουμε κάτι. Το πρώτο δεν κατέστη δυνατό διότι η αγέλαστη κυρία στο ανταλλακτήριο μου επέστρεψε τα χρήματά μου εξηγώντας μου κάτι σε άπταιστα ουρλιαχτά Ρώσικα, που δεν πολυκατάλαβα. Με λίγη επιμονή κι αφού εκνευρίστηκε ακόμη περισσότερο, κατάλαβα πως έπρεπε να έχω κάνει registration στην αστυνομία. Το ερώτημα είναι πώς το καταφέρνει κάποιος αυτό όταν είναι άρτι αφιχθείς στη χώρα και άρα δεν έχει ακόμη πάει στο κατάλυμά του, όπως γίνεται με τη συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων που βγαίνουν από το αεροδρόμιο. Δεν μου απαντήθηκε η απορία, εισέπραξα μια ευγενή χειρονομία από την κυρία στο στιλ του “α, ρε πάγαινε από δω!”.

Στο “από δω” δίπλα πάντως είχε εστιατόρια κι εμείς πεινούσαμε. Κάτσαμε να φάμε και δεν το πιστεύαμε! Όχι επειδή το φαγητό ήταν καλό, που ήταν, και τα spicy burgers και η Tom Yam, αλλά επειδή είχαμε μήνες να φάμε σε εστιατόριο και από μόνο του το ότι καθόμασταν με μαχαίρι και πιρούνι, ανάμεσα σε ανθρώπους, χωρίς μάσκα μας έδινε μια αίσθηση κανονικότητας.

Η πτήση της Pobeda (μιας από τις αρκετές αεροπορικές που δεν είχα ξανακούσει πριν χρησιμοποιήσω σε αυτό το ταξίδι) για Μουρμάνσκ ήταν γεμάτη, με το οποίο απόρησα, αφού θεωρούσα πως τα 48 ευρώ που πληρώσαμε τελευταία στιγμή για την πτήση ήταν λίγα επειδή η πτήση θα ήταν άδεια. Τουλάχιστον μέσα στην πτήση όλοι κουτσοφορούσαν μάσκες, έστω κι αν πολλοί τις είχαν στο σαγόνι, πρακτική εξαιρετικά διαδεδομένη από την οποία αποφάσισα να ονομάζω τους Ρώσους οπαδούς της “πηγουνομασκόφσκαγιες”.

Το αεροδρόμιο ήταν μικροσκοπικό και με έναν μοναδικό ιμάντα που θύμιζε καταστάσεις νησιού του Ειρηνικού, αλλά το χιόνι έξω μας υπενθύμιζε πως ήμασταν όχι απλά στη Ρωσία, αλλά στη μεγαλύτερη πόλη βορείως του Αρκτικού Κύκλου παγκοσμίως. Πήραμε Yandex ακόμη μια φορά, αν και δυσκολευτήκαμε λίγο να αναγνωρίσουμε το αυτοκίνητο, αφού τα περισσότερα είχαν λάσπες στις πινακίδες τους από το χιόνι, με αποτέλεσμα αυτές να είναι δυσδιάκριτες. H διαδρομή των περίπου 35 χιλιομέτρων πάνω στην παγωμένη άσφαλτο και με το χιόνι να είναι πάνω από μισό μέτρο γύρω μας μας κόστισε 7 ευρώ, ήτοι 3,5 ο καθένας. Αυτό το Yandex είχε αρχίσει να μου αρέσει.

Το ξενοδοχείο ονομαζόταν Mini Hotel, ήταν τριών αστέρων, φιλοξενούταν σε ένα κλασικό σοβιέτ κτίριο, το αξιοπρεπέστατο δωμάτιό μας κόστιζε 50 ευρώ/βραδιά και... η ρεσεψιονίστ δε μιλούσε Αγγλικά. Αναρωτήθηκα αν θα κλείναμε 24ωρο στη χώρα χωρίς να βρούμε κάποιον που να μιλάει κάτι εκτός από Ρώσικα. Και η ρεσεψιονίστ όμως αναρωτήθηκε πού είναι το χαρτί που μας έδωσε η υπηρεσία μετανάστευσης με την άφιξη και δε φαινόταν να το διασκεδάζει καθόλου. Τελικώς με τα πολλά εβρέθη και πήγε η καρδιά μας στη θέση της.

Είχε φτάσει 9 το βράδυ η ώρα και η μέρα για μας μόλις άρχιζε, αφού είχαμε κανονίσει εκείνο το κυνήγι μαγισσ... εε του Βόρειου Σέλαος ήθελα να πω. Ξέραμε πως οι πιθανότητες να το δούμε ήταν λίγες, διότι παρακολουθώντας online τις σχετικές σελίδες πρόβλεψης μαγνητικής δραστηριότητας (ή κάτι τέτοιο, μη νομίζετε ότι καταλαβαίνω και πολλά από αυτά τα ρημάδια), είχαμε δει πως οι πιθανότητες να το πετύχουμε σήμερα ήταν λίγες, βρισκόμασταν κάπου ανάμεσα στο 1 και το 2 σε μια σκάλα με μέγιστο το 5. Ο Αλεξέι πάντως, ο τύπος που είχε αναλάβει να μας πάει να ψάξουμε το φαινόμενο, φαινόταν αποφασισμένος και μου έστειλε whatsapp όπου σε δυσνόητα Αγγλικά μου εξηγούσε πως η σημερινή βραδιά θα ήταν μάλλον καταλληλότερη από την αυριανή και ότι αντί για τις 10 μάλλον θα έπρεπε να φύγουμε στις 10.40.

Δε μας χάλασε και, μιας που ο Θοδωρής με τον εξωφρενικό μεταβολισμό πεινούσε, είπαμε να πάμε και την πρώτη μας βόλτα στο Μουρμάνσκ. Ευτυχώς που ακολούθησα τη συμβουλή μιας καλής συμφορουμίτισσας κι αγόρασα κάτι αδιάβροχα παπούτσια, έστω δαπανώντας 71€, το οποίο τα καθιστούσε την ακριβότερη ενδυματολογική αγορά που έχω κάνει ποτέ (και μάλλον δε θα την ξεπεράσει τίποτε). Το χιόνι ήταν πούδρα και συνέχισε να πέφτει, με μεγάλη έκταση των πεζοδρομίων (ο Θεός να τα κάνει) να είναι γλιστερός πάγος, αν ήμουν με τα αθλητικά ή θα είχα πέσει αρκετές φορές ή θα είχαν μουλιάσει τα πόδια μου, αφού δεν ήταν σαφές πάντα το βάθος του χιονιού. Πήγαμε σε ένα σουσάδικο που είχα μπανίσει σε μια σύντομη γύρα όσο μπανιαριζόταν ο Θοδωρής και μέναμε να κοιτάμε το μενού στα Ρώσικα, βγάζοντας πάντως κάποια άκρη, αφού αν ξέρεις να διαβάζεις το αλφάβητο τουλάχιστον τις διεθνείς λέξεις τύπου “California rolls” τις πιάνεις. Η πηγουνομασκόφσκαγια στο ταμείο φυσικά Αγγλικά δε γνώριζε, αλλά στην παντομίμα μου για το αν μια συγκεκριμένη ομάδα σούσι είναι mixed ή όλα τα ίδια απάντησε με το γαλλικό “ασορτί” και συνεννοηθήκαμε. Τσίμπησα κι εγώ ένα σουσάκι παρότι δεν τρώω το βράδυ, καλό ήταν.

Ο Αλεξέι μας ειδοποίησε πως τελικά θα καθυστερούσαμε άλλη μισή ώρα προκειμένου να έχουμε “καλύτερες συνθήκες” και έτσι κάναμε και τη βολτίτσα μας. Το Μουρμάνσκ είναι μια κλασική σοβιετική πόλη, όσο μπορέσαμε να τη δούμε το βράδυ: με μόλις 100 χρόνια ιστορίας και ιδρυμένη επί Σοβιετίας, έχει μερικές μεγάλες λεωφόρους, ατέλειωτα σοβιετικά μπλοκ και τουλάχιστον ένα υπόγειο δαιδαλώδες σούπερ μάρκετ, όπου αγοράσαμε νερό και μερικά σνακ, διαπιστώνοντας ότι όντως, με το ρούβλι τόσο χαμηλά, η χώρα καθίσταται πολύ φτηνότερη από την προηγούμενη επίσκεψή μου.

Έφτασε κι ο Αλεξέι, του οποίου τα Αγγλικά ήταν βασικά, αλλά επαρκή γι' αυτό που τον χρειαζόμασταν, δε θα μας ανέλυε και τη συμβολή του Ντοστογιέφσκι στην παγκόσμια λογοτεχνία, το Βόρειο Σέλας θα πηγαίναμε να ψάξουμε, κι αυτό με μικρό καλάθι, αν και ο Αλεξέι μου είχε πει σε ανύποπτο χρόνο πως “στο 98% των περιπτώσεων που επιλέγουμε να πάμε, το βλέπουμε”. Μου ακούστηκε λίγο παπατζίδικο, 98% δεν είναι καν το ποσοστό αποτυχίας που έχω όταν κόβω πατάτες (περίπου σε ένα 5% των περιστάσεων καταφέρνω να μην κοπώ), ακόμη και για το Μουρμάνσκ, ένα από τα καλύτερα μέρη στον κόσμο για να δει κανείς το πολυπόθητο Βόρειο Σέλας. Ο Θοδωρής είχε κάνει μια φορά απόπειρα στην Ισλανδία, αλλά είχε την ίδια επιτυχία με τις πατάτες μου.

Πέρα από τα εξωπραγματικά ποσοστά, ο Αλεξέι είχε ενδιαφέροντα πράγματα να μας πει: γεννημένος στο Μουρμάνσκ, ασχολείται εδώ και χρόνια ως επίσημος ξεναγός του Σέλαος, είναι παντρεμένος με Ταϊλανδή και οι πελάτες του είναι κατά 90% Ασιάτες: 45% Ταϊλανδοί και 45% Κινέζοι (εύκολη η βίζα για Ρωσία, μικρές οι αποστάσεις, προσιτό το κόστος και ο πάγος και το χιόνι είναι πολύ εξωτικά γι αυτούς), όπως μας είπε, οι υπόλοιποι είναι Ρώσοι, σχεδόν όλοι από τη Μόσχα και πού και πού βρίσκεται και κανένας ξέμπαρκος Ευρωπαίος σαν κι εμάς τους ασχετούμπες. “Οι Κινέζοι είναι οι χειρότεροι, δεν έχουν καθόλου τρόπους”, μας είπε ενώ συνέχισε να οδηγεί το τζιπ του, πλέον βγαίνοντας για τα καλά από τον αστικό ιστό του Μουρμάνσκ. “Για να φανταστείς, με το που εμφανίζεται το Σέλας ξεκινούν να σπρώχνουν ο ένας τον άλλον για να πάρουν καλύτερη θέση για τη φωτογραφία, με αποτέλεσμα πολλές φορές να τους πέφτουν οι ακριβές τους μηχανές και να σπάνε, χαχα!”. Μιλώντας για γκατζετάκια, ο Αλεξέι είχε αρκετά, τόσο κάτι μετρητές πραγμάτων που δεν κατάλαβα, όσο και κάμερες, φωτογραφικές μηχανές, τρίποδα κλπ. “Χρησιμοποιώ τα γνωστά app, τα καλύτερα είναι των Νορβηγών και των Φινλανδών, είναι πολύ πιο ακριβή από τα δικά μας”, μου είπε ενώ πάρκαρε σε ένα ολοσκότεινο σημείο, περίπου μισή ώρα έξω από την πόλη. “Εδώ θα εμφανιστεί σε 40 λεπτά περίπου και θα διαρκέσει περίπου 15 λεπτά το φαινόμενο”, είπε με βεβαιότητα.

Προτίμησα να συνεχίσω να κρατάω μικρό καλάθι και του έκανα την αγαπημένη μου ερώτηση σε πολίτες της πρώην ΕΣΣΔ: “Οι γονείς σου που το έζησαν... το νοσταλγούν πια όλο εκείνο;”. Μου είπε πως έχει κι ο ίδιος μνήμες, ότι κατανοεί πως υπήρχαν και κάποια θετικά, αλλά δεν υπάρχει σύγκριση με το σήμερα: “Ακόμη κι ο πατέρας μου, που ήταν στρατιωτικός κι είχε μεγαλώσει σε ένα κλίμα έντονα ιδεολογικό αναγνωρίζει πως πια ζούμε καλύτερα, ακόμη και με την υπάρχουσα διαφθορά. Έχουμε περισσότερες επιλογές, περισσότερες ανέσεις, περισσότερες ελευθερίες, το σύστημα στηριζόταν στην καταπίεση και την άγνοια. Φυσικά υπάρχουν αυτοί που τα βρίσκουν όλα μαύρα και φτιάχνουν στο μυαλό τους ένα καλύτερο παρελθόν από αυτό που πραγματικά είχαν, αλλά το 90% θα σου πει ότι είμαστε πολύ καλύτερα σήμερα και το 10% των υπολοίπων είναι συνήθως υπέργηροι. Εγώ δεν την αλλάζω τη ζωή μου, εντάξει άλλα σπούδασα κι άλλα κάνω, αλλά να, τώρα έχω αρκετές οικονομίες ώστε να κάνουμε με το αυτοκίνητο το γύρο της Ευρώπης με τη γυναίκα και την κόρη μου, είμαι ενθουσιασμένος. Ε, αν συνεχίσει να πέφτει το ρούβλι, το πολύ-πολύ να πάμε πάλι στην Ταϊλάνδη”.

Βγήκαμε από το αυτοκίνητο κι ο Αλεξέι άρχισε να στήνει τα συμπράγκαλά του. Έκανε κρύο αλλά, όπως και σε όλο το ταξίδι, η θερμοκρασία αναφοράς δεν είχε σχέση με την αίσθηση της αντίστοιχης θερμοκρασίας στην Ελλάδα. Δηλαδή οι -2 βαθμοί Κελσίου για μένα ήταν σαν 5-6 βαθμοί στην Ελλάδα, δηλαδή υποφερτά, μην πω κι ευχάριστα ψυχρά.

Μείναμε να κοιτάμε το κενό, μέχρι που ο Αλεξέι μας φώναξε να δούμε την κάμερά του. “το βλέπετε αυτό;”, είπε όλο ενθουσιασμό. Ήταν μια αχνή λωρίδα πράσινου, διακριτή μόνο όταν κοιτούσες την οθόνη της φωτογραφικής του μηχανής. Σύντομα εμφανίστηκε κι άλλη μία (στην οθόνη πάντα) πλέον ήταν δυο αχνές παράλληλες γραμμές. Δεν ενθουσιάστηκα κιόλας, αλλά τουλάχιστον λίγο αργότερα, αν συγκεντρωνόσουν αρκετά, μπορούσες να τις δεις και με γυμνό μάτι. Technically, είχαμε δει το Βόρειο Σέλας. Χμ.

“Σε 15 λεπτά μάλλον θα εμφανιστεί εκεί”, είπε ο Αλεξέι σοβαρός. Έπιασα την κουβέντα με το Θοδωρή μέχρι που ξαφνικά ο Αλεξέι άρχισε να χοροπηδάει. “Κοιτάξτε από πάνω σας!”. Μια μακριά καταπράσινη λωρίδα είχε εμφανιστεί και γουρλώσαμε τα μάτια. Η λωρίδα άρχισε να γίνεται πιο πλατιά, να γίνεται μια τεράστια κορδέλα, να ξεδιπλώνει, να αλλάζει χρώματα και στα ξεκούδουνα να κινείται με μεγάλη ταχύτητα, να παίρνει αποχρώσεις από γαλάζιο μέχρι ροζ, να χορεύει, να εμφανίζεται σε μια ακτίνα που δεν μπορώ να προσδιορίσω πόσα χιλιόμετρα ήταν. Στραβολαιμιάσαμε να το κοιτάμε, κράτησε πάνω από μισή το όλο θέαμα, ο δε Αλεξέι φάνηκε να ενθουσιάζεται ακόμη περισσότερο από μας, που -γιατί να το κρύψομεν άλλωστε- πάθαμε την πλάκα μας.

Μπήκαμε στο αυτοκίνητο για την επιστροφή αρκετά μετά τη μία το πρωί, εξαιρετικά ικανοποιημένοι, η πρώτη μέρα στη Ρωσία ήταν ήδη χαιλάιτ. Ο Αλεξέι μας είπε πως μόνο στο 5-10% των περιστάσεων είναι τόσο έντονο το φαινόμενο κι ότι ήμασταν αρκετά τυχεροί.

Πέσαμε ξεροί κατά τις δυόμιση, την επόμενη μέρα είχε άλλη περιπέτεια, πολύ διαφορετική.

 

[dbalats]

Πολύ ενδιαφέρον ταξίδι, περιμένω ανυπόμονα την συνέχεια. Το μισό (της Σιβηρίας) το έχω ήδη κάνει, προγραμματίζω το υπόλοιπο της Ευρωπαϊκής Ρωσίας (από Arkhangelsk μέχρι την Μαύρη Θάλασσα) σε κανένα δίμηνο. Αν φυσικά εξακολουθήσει η Ρωσία να είναι ανοιχτή.

 

[Yorgos]

Πρώτη εικόνα από το αεροπλάνο.

Ρε συ, εδώ είναι ανοιχτά τα εστιατόρια... και τρώνε... και πίνουν. Άκου πράγματα.

Very Good Burger λέει εδω, είναι το όνομα του πιάτου

Πήρα κι εγώ δυο τρεις φωτογραφίες, αλλά φυσικά βγήκαν μάπα.

Υπάρχει όμως ένα μικρό time lapse.

 

[isabelle]

Περιττό να πω ότι έχω πιάσει στασίδι από την αρχή, ρουφάω την αφήγηση απνευστί και δεν το κουνάω ρουπι αν δεν διαβάσω και την τελευταία τελεία.
Αφήνοντας στην άκρη τη θανάσιμη ζήλεια μου (ταξίδι εν μέσω πανδημίας με το σέλας στο πιάτο από το πρώτο κι όλας βράδυ!!!), θα σταθώ μονάχα σ' ένα σημείο όπου η δική μου εμπειρία βρίσκεται μάλλον στον αντίποδα της δικής σου. Αναφέρομαι στη συζήτηση με τον Αλεξέι και την απάντησή του στο γνωστό ερώτημα "νοσταλγείτε ή όχι το τότε συγκριτικά με το σήμερα". Η δική μου "στατιστική" λοιπόν - όχι μόνο από τη Ρωσία αλλά από τον ευρύτερο πρώην σοβιετικό χώρο σε Κεντρασία και Καύκασο - έχει καταγράψει σημαντικό προβάδισμα του "τότε" στις προτιμήσεις, και μάλιστα από ανθρώπους που δεν το περίμενα με τίποτε (αναφέρομαι σε ηλικίες 45-60, επαγγελματικά "αποκατεστημένους", και φυσικά με γνώσεις αγγλικής πράγμα που αυτόματα τους κατατάσσει στους πιο "προσαρμοσμένους" στη σύγχρονη εποχή ). Θα μου πεις βέβαια ότι μπορεί να έτυχε. Θα μου πεις επίσης ότι η νοσταλγία φιλτράρει τις μνήμες κατά πώς βολεύει. Πράγματι. Από την άλλη, η αίσθησή μου αυτή μοιάζει να επιβεβαιώνεται κι από διάφορες σχετικές έρευνες που βγάζουν αναπάντεχα ψηλά ποσοστά δημοφιλίας του ... Στάλιν σήμερα. Υποψιάζομαι λοιπόν ότι το φαινόμενο είναι πιο σύνθετο και δεν περιορίζεται στους υπέργηρους.

 

[chrisbd]

Πανω που ετοιμαζόμουν να πω "θα βάλεις καμιά φωτο ή θα το πάμε ξεροσφύρι;; ) τις έβαλες..

btw το σωστό είναι πηγουνομασκόφσκαγιες και όχι πηγονουμασκόφσκαγιες .. αλλά άντε δικιά σου είναι η λέξη πες την οπως θες..

 

[psilos3]

Συντονίστηκα και διαβάζω με ευλάβεια.
Το σύστημα πηγουνομάσκα δεν είναι μόνο Ρώσικο, δουλεύεται κι εδώ με μεγάλη επιτυχία.

ο ηρωικός σάκος των 7 ηπείρων και των τριών πια δεκαετιών, φτου να μην τον ματιάσω

Είμαι παράλογος που θέλω να δω φωτογραφία του ιστορικού σάκου;

 

[Yorgos]

Περιττό να πω ότι έχω πιάσει στασίδι από την αρχή, ρουφάω την αφήγηση απνευστί και δεν το κουνάω ρουπι αν δεν διαβάσω και την τελευταία τελεία.
Αφήνοντας στην άκρη τη θανάσιμη ζήλεια μου (ταξίδι εν μέσω πανδημίας με το σέλας στο πιάτο από το πρώτο κι όλας βράδυ!!!), θα σταθώ μονάχα σ' ένα σημείο όπου η δική μου εμπειρία βρίσκεται μάλλον στον αντίποδα της δικής σου. Αναφέρομαι στη συζήτηση με τον Αλεξέι και την απάντησή του στο γνωστό ερώτημα "νοσταλγείτε ή όχι το τότε συγκριτικά με το σήμερα". Η δική μου "στατιστική" λοιπόν - όχι μόνο από τη Ρωσία αλλά από τον ευρύτερο πρώην σοβιετικό χώρο σε Κεντρασία και Καύκασο - έχει καταγράψει σημαντικό προβάδισμα του "τότε" στις προτιμήσεις, και μάλιστα από ανθρώπους που δεν το περίμενα με τίποτε (αναφέρομαι σε ηλικίες 45-60, επαγγελματικά "αποκατεστημένους", και φυσικά με γνώσεις αγγλικής πράγμα που αυτόματα τους κατατάσσει στους πιο "προσαρμοσμένους" στη σύγχρονη εποχή ). Θα μου πεις βέβαια ότι μπορεί να έτυχε. Θα μου πεις επίσης ότι η νοσταλγία φιλτράρει τις μνήμες κατά πώς βολεύει. Πράγματι. Από την άλλη, η αίσθησή μου αυτή μοιάζει να επιβεβαιώνεται κι από διάφορες σχετικές έρευνες που βγάζουν αναπάντεχα ψηλά ποσοστά δημοφιλίας του ... Στάλιν σήμερα. Υποψιάζομαι λοιπόν ότι το φαινόμενο είναι πιο σύνθετο και δεν περιορίζεται στους υπέργηρους.

Εχω κάνει πιο ευρύ γκάλοπ στο ταξιδι. Όχι ότι είναι αντιπροσωπευτικό, αλλά προφανώς υπάρχουν πολύ περισσότερες απαντήσεις.

 

[Sevro]

Αναφέρομαι στη συζήτηση με τον Αλεξέι και την απάντησή του στο γνωστό ερώτημα "νοσταλγείτε ή όχι το τότε συγκριτικά με το σήμερα". Η δική μου "στατιστική" λοιπόν - όχι μόνο από τη Ρωσία αλλά από τον ευρύτερο πρώην σοβιετικό χώρο σε Κεντρασία και Καύκασο - έχει καταγράψει σημαντικό προβάδισμα του "τότε" στις προτιμήσεις, και μάλιστα από ανθρώπους που δεν το περίμενα με τίποτε (αναφέρομαι σε ηλικίες 45-60, επαγγελματικά "αποκατεστημένους", και φυσικά με γνώσεις αγγλικής πράγμα που αυτόματα τους κατατάσσει στους πιο "προσαρμοσμένους" στη σύγχρονη εποχή ). Θα μου πεις βέβαια ότι μπορεί να έτυχε. Θα μου πεις επίσης ότι η νοσταλγία φιλτράρει τις μνήμες κατά πώς βολεύει. Πράγματι. Από την άλλη, η αίσθησή μου αυτή μοιάζει να επιβεβαιώνεται κι από διάφορες σχετικές έρευνες που βγάζουν αναπάντεχα ψηλά ποσοστά δημοφιλίας του ... Στάλιν σήμερα. Υποψιάζομαι λοιπόν ότι το φαινόμενο είναι πιο σύνθετο και δεν περιορίζεται στους υπέργηρους.

Στη Ρωσια (και τις περιφερειακες της χωρες) υπαρχει ενα περιεργο λατινοαμερικανικου τυπου φετιχ με τον "δυνατο ηγετη" για τη χωρα, τη μεσιανικη φιγουρα που θα εχει το εθνος δυνατο και θα το φοβουνται διεθνως. Το ποσο ανελευθερο ειναι το καθεστως του εν λογω ηγετη για καποιο λογο δε το θεωρουν τοσο μειζον θεμα οσο το θεωρουμε στη Δυση.
Αυτη τη νοοτροπια τη βλεπεις ακομα και σε ευρωπαϊκες χωρες της Αν. Ευρωπης. Π.χ. Ουγγαρια, ευρεως διαδεδομενη η λογικη "αφου μπορω να ψηφισω, δημοκρατια εχουμε, γιατι λενε οτι ειναι αυταρχικος ο Ορμπαν;".

 

[Yorgos]

Πανω που ετοιμαζόμουν να πω "θα βάλεις καμιά φωτο ή θα το πάμε ξεροσφύρι;; ) τις έβαλες..

btw το σωστό είναι πηγουνομασκόφσκαγιες και όχι πηγονουμασκόφσκαγιες .. αλλά άντε δικιά σου είναι η λέξη πες την οπως θες..

Το σωστό είναι όπως το έγραψες εσύ, πρόκειται για τυπογραφικό λάθος.