Ρωσία Αρκτικός Κύκλος, Σιβηρία, Ταταρστάν, Βόλγας, Καύκασος κι άλλα κομμάτια της μητέρας Ρωσίας

[Yorgos]

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 22
Κρασνοντάρ & Roza Khutor: Meh ξανά & καθόλου meh​

Ο μουντός καιρός που επικρατούσε στο Κράσνονταρ δε με προϊδέαζε ότι θα απολάμβανα τη βόλτα μου, άλλωστε δεν είχα συνηθίσει σε βρεγμένους δρόμους και λάσπες στο ταξίδι, έχοντας υπάρξει πολύ τυχερός με τις καιρικές συνθήκες. Τα καραφλά δέντρα στο σταθμό τραίνου -όπου αποφάσισα να αγοράσω εισιτήριο για το Σότσι- ενέτειναν τη μελαγχολία της πόλης, αλλά μετά από δύο κρουασανάρες, ένα κέικ λεμόνι και μια ζεστή σοκολάτα αναθάρρησα, έστω κι αν τα βρήκα σε άλλο καφέ από εκείνο που μου συστήθηκε από την Αλιόνα (δεν είχε καθίσματα εκείνο κι έβρεχε).

Και το Κράσνονταρ, όπως και το Ροστόφ, έχει μια μάλλον ετερόκλητη μίξη αρχιτεκτονικής, χωρίς να μπορείς να το χαρακτηρίσεις “όμορφη πόλη”. Περπάτησα πολύ, με σκοπό να “κάψω” το πρωινό, και κάποια στιγμή άνοιξε και ο καιρός, οπότε αποφάσισα να πάω βόλτα στο ποτάμι, μιας που ήθελα να δω τον Kuban πριν φύγω και δεν είχα όρεξη για άλλο αδιάφορο περιφερειακό μουσείο. Μου έκανε εντύπωση πόσο μεγάλη ήταν η κοίτη του και πόσο μη εμπορευματοποιημένη. Μια ομάδα στρατιωτών έτρεχε μπροστά μου, με τον πιο χοντρούλη από αυτούς να μένει τελευταίος, όταν πέρασαν δυο τρεις Ρωσίδες και μου έκανε εντύπωση πως κανείς τους δε γύρισε να τις κοιτάξει από πίσω, όπως θα έκαναν όλοι οι σωστοί κουβανοί στρατιώτες.

Το τραίνο μου θα πήγαινε στο Adler, ένα μάλλον ξεπεσμένο θέρετρο που βρίσκεται 30 χιλιόμετρα από το νεότερο και πιο glamorous Σότσι, για το οποίο έλπιζα ότι θα έβρισκα μια σύντομη σύνδεση. Καινούρια τραίνα κι εδώ και φυσικά καμία μάσκα. Μάλιστα αποφάσισα να βάλω ένα στοίχημα με τον εαυτό μου: πόσα βαγόνια πρέπει να διασχίσω ώστε να βρω έναν επιβάτη με μάσκα; Στοιχημάτισα πως θα έβρισκα κάποιον στο τρίτο βαγόνι, αλλά τελικά χρειάστηκε να φτάσω στο όγδοο! Πιο ενδιαφέρουσα ήταν η διαδρομή, αφού οι ράγες του τραίνου πηγαίνουν παράλληλα και ακριβώς δίπλα στην ακτή της Μαύρης Θάλασσας, κάτι που δε θυμάμαι να έχω ξαναδεί, δηλαδή να πηγαίνω για τόσα χιλιόμετρα παραλιακά μέσα σε βαγόνι. Οι παραλίες πάντως φαίνονταν από μέτριες ως άθλιες, με τη ΜΑΥΡΗ θάλασσα να δικαιώνει το όνομά της. Από την άλλη πλευρά πάντως ο Καύκασος άρχισε να δείχνει τα θέλγητρά του, με καταπράσινους λόφους με εξοχικές κατοικίες.

Διαβάζοντας λίγο τον οδηγό μου και ψάχνοντας κατάλυμα (είπαμε, το ταξίδι δεν είχε προγραμματισμό με την κλασική έννοια), κατέληξα πως θα έμενα στο Roza Khutor, το χιονοδρομικό κέντρο και επειδή βρήκα ένα πολύ φτηνό κατάλυμα (29€ σε ξενοδοχειάρα) αλλά κι επειδή μου έκανε κλικ το τελεφερίκ που ανεβαίνει στις χιονισμένες πλαγιές και επιπλέον επειδή βόλευε χωροταξικά η επίσκεψη στη ντάτσα του Στάλιν την επομένη. Στο καπάκι βρήκα και μια κουφή αεροπορική ανταπόκριση από το Σότσι για την Ελίστα, μέσω ενός χωριού που δεν είχα ξανακαούσει, οπότε πλέον είχα πλάνο. Στο Adler κατέβηκαν πολλοί επιβάτες και, κοιτώντας την άθλια παραλία, απόρησα. Τι έρχονται να κάνουν εδώ; Περνώντας από το Σότσι έμεινα να κοιτάω τις τεράστιες ξενοδοχειακές μονάδες, αλλά εν τέλει το πρόβλημά μου ήταν άλλο: πώς διάολο φτάνει κανείς στο Roza Khutor; Το tutu δε μου έβγαζε καμία σιδηροδρομική σύνδεση κι εν τέλει συνειδητοποίησα πως τα τραίνα που πάνε εκεί είναι κάτι σαν προαστιακός που έφευγε σε 6 λεπτά. Οι ουρές στα εκδοτήρια ήταν τεράστιες από τις ρωσικές οικογένειες και τα ζευγαράκια που βρίσκονταν εκεί για διακοπές, αλλά εν τέλει τα κατάφερα σε ένα μηχάνημα εισιτηρίων κι έβγαλα εισιτήριο λίγο πριν την αναχώρηση, γλιτώνοντας έτσι τα περισσότερα από 20€ που θα στοίχιζε το yandexάκι μέχρι εκεί.

Το τραίνο ήταν υπερσύγχρονο κι έφτασα στην πόλη-θέρετρο που δε μου φάνηκε καθόλου κιτς, μάλλον upscale ήταν, με πολλά νέα κτίρια που προσπαθούσαν να δώσουν έναν ευρωπαϊκό αέρα. Το ξενοδοχείο ήταν 5,5 χιλιόμετρα από το σταθμό του τραίνου, με τη διαδρομή να χαρίζει απλόχερα θέα σε πανέμορφες χιονισμένες βουνοκορφές υπό το φως του ηλιοβασιλέματος. Το ξενοδοχείο είχε μια σοκαριστικά μικρή ρεσεψιόν, όπου η ρεσεψιονίστ μιλούσε Αγγλικά, φορούσε μάσκα και είχε και ειδικά διαμορφωμένο τζάμι που να τη χωρίζει από τους πελάτες. Πιάσαμε κουβεντούλα και μου εξήγησε πως η βασική πελατεία του ξενοδοχείου είναι επαγγελματικές ομάδες χειμερινών σπορ. Πήρα το κλειδάκι και, καθοδόν για το δωμάτιό μου, στον ανοιχτό χώρο μπροστά από τη ρεσεψιόν όπου σταμάτησα με το σάκο μου για να βγάλω μια φωτογραφία τα βουνά, με χαιρέτισαν δυο νεαροί Ρώσοι σε καλά Αγγλικά, ρωτώντας με από πού είμαι κι αν ήρθα για σκι. Πιάσαμε κουβεντούλα και μου είπαν πως ετοίμαζαν μπάρμπεκιου στο κοινόχρηστο γκριλ και με ρώτησαν αν ήθελα να κάτσω μαζί τους. Αμέ!

Σύντομα εμφανίστηκαν και οι δυο κοπέλες τους με πατάτες, πατατάκια, σαλάτα, σάλτσες και τα κρέατα που είχαν αγοράσει στην πόλη και ξεκίνησαν να στήνουν το γκριλ. Και κάπως έτσι πέρασα μερικές ώρες συζητώντας με τον K, το N, την K και τη Y, τέσσερις νέους Μοσχοβίτες που εργάζονταν σε υψηλές θέσεις από τη διαχείριση αποβλήτων της πόλης μέχρι ένα ιατρικό εργαστήριο, μια εταιρεία μόδας και το χρηματιστήριο. Ο Nikita, που εργάζεται σε εργαστήριο που ασχολείται και με την εξέταση δειγμάτων μου είπε πως βρίσκονταν σε τετραήμερη εξόρμηση για να ξεσκάσουν στα βουνά: “Με τον κορωνοϊό έχουμε τρελαθεί, είναι ατελείωτες οι ώρες εργασίας και τώρα που επιτέλους μου έδωσαν άδεια πήρα την κοπέλα μου κι ήρθαμε εδώ. Είναι τρελή η κατάσταση, να φανταστείς ότι κόλλησα κι εγώ. Το πέρασα εύκολα, αλλά μετά έκανα εξετάσεις και διαπίστωσαν πως έχασα το 17% των πνευμόνων μου. Μέτρα; Δεν υπάρχουν μέτρα, ούτε ενημέρωση. Εμβόλιο έκανα επειδή με υποχρέωσαν λόγω της δουλειάς μου, αλλά με τόση μυστικότητα γύρω από το Σπούτνικ κανείς δε θέλει να το κάνει, μην εκπλήσσεσαι, υπήρξαν μέλη της επιτροπής αδειοδότησης που διαφώνησαν με τα αποτελέσματα έγκρισης κι απομακρύνθηκαν, είναι μεγάλη ιστορία. Όσο για τις ανακοινώσεις και τα επιδημιολογικά στατιστικά της κυβέρνησης, προσωπικά δεν πιστεύω τίποτε, αρκεί να σου πω πως μόνο το δικό μας εργαστήριο, που δεν είναι καν το μεγαλύτερο της Μόσχας, βγάζει καθημερινά περισσότερα θετικά τεστ από όσα ανακοινώνει η κυβέρνηση για όλη την περιφέρεια, χαχα”, είπε με ένα πικρό χαμόγελο πίνοντας λίγη από τη μπύρα του.

Το ρόλο του ψήστη είχε αναλάβει ο Κ, ο πιο ομιλητικός, που μιλούσε κι εξαιρετικά Αγγλικά, άλλωστε είχε σπουδάσει στην Αγγλία, όπου οι εντυπώσεις του από τη χώρα ήταν παρόμοιες με τις δικές μου: “Κι εγώ πριν πάω φανταζόμουν κάποιο οργανωμένο, ασφαλές κράτος με κυρίως πλούσιους πολίτες. Ήταν μεγάλο σοκ για μένα εκεί όχι τόσο η φτώχεια, όσο ο βαθμός εγκληματικότητας αλλά και το πόσοι άνθρωποι ζουν παρατημένοι από τις αρχές, άθλιο βιοτικό επίπεδο, ακόμη και σε κομμάτια του Λονδίνου. Φοβερή αίσθηση να γυρίζεις σπίτι από το πανεπιστήμιο και να μην ξέρεις αν θα σε μαχαιρώσουν ή αν θα βρεις ληστές μέσα στο σπίτι, σε κάνει να εκτιμάς τη Μητέρα Ρωσία”.

Με το που ετοιμάστηκαν και τα κρεατάκια (εξαιρετικά φιλέτα Angus και κοτόπουλου, όπως και μπιφτέκια γαλοπούλας), η συζήτηση στράφηκε στην πολιτική. Ειδικά ο Ν είχε πολύ ενδιαφέρουσες απόψεις και -υποκειμενικά πάντα- μου φάνηκαν κι εξαιρετικά ώριμες για παιδί 26 ετών: “Ο Πούτιν για μένα είναι καλός ηγέτης. Αλλά δημιούργησε μια δομή που ξέρει ότι χωρίς αυτόν το κράτος δεν μπορεί να λειτουργήσει και το έκανε επίτηδες, ώστε να είναι αιώνια απαραίτητος. Δεν υπάρχει καμία απολύτως δυνατότητα αλλαγής κυβέρνησης. Το βασικότερο πρόβλημα της χώρας είναι η διαφθορά, είμαστε μια χώρα πλούσια, με καλό ανθρώπινο δυναμικό, αρκετά καλή παιδεία, αλλά όλα σταματούν στη διαφθορά”. Ρώτησα αν δεν επιρρίπτει ευθύνες για τη διαφθορά στον Πούτιν. Γέλασε δυνατά: “Χαχα, μα το 80-90% της διαφθοράς ΕΙΝΑΙ ο Πούτιν. Φυσικά και είναι δική του η ευθύνη, είναι πίσω από όλα. Αυτό δεν αναιρεί πως έχει το δυνατό χέρι που απαιτείται για να κυβερνηθεί η χώρα, έτσι όπως τα κατάφερε μόνο από αυτόν μπορεί να κυβερνηθεί, αλλιώς μιλάμε για κατάρρευση σαν αυτή της δεκαετίας του '90”. Ρώτησα για τη ζωή επί κομουνισμού. “Υπάρχει μια διαχωριστική γραμμή, που λέγεται Χρουστσόφ. Άλλη η ζωή πριν κι άλλη μετά το Χρουστσόφ. Επί Στάλιν η ζωή ήταν ένα μαρτύριο, από το Χρουστσόφ και μετά έφτιαξαν πολλά. Θεωρώ πως οι γονείς μου έζησαν ευτυχισμένα χρόνια, οι δεκαετίες 60, 70, 80 είναι απόδειξη πως οι άνθρωποι μπορούν να είναι ευτυχισμένοι και με τα λίγα. Αρκεί να μην ξέρεις τι υπάρχει παραέξω, όταν συνειδητοποιείς πως σε κοροϊδεύουν όλα τελειώνουν. Αλλά μέχρι το 90 νομίζω πως ζούσαν ευτυχισμένοι, με χρόνο για την οικογένειά τους και με αλληλεγγύη. Το 90 διαλύθηκαν τα πάντα. Μοίρασαν μετοχές των δημοσίων εταιρειών σε ανθρώπους που δεν ήξεραν τι είναι η οικονομία. Ο θείος μου, που εξαγόρασε τα πακέτα μετοχών πολλών γειτόνων έβγαλε πολλά λεφτά από την άγνοιά τους, αλλά τελικά βρέθηκε δολοφονημένος με τσεκούρι μέσα στο σπίτι του. Παίχτηκαν χοντρά παιχνίδια, σε κάθε γειτονιά κάποιοι πλούτισαν γρήγορα όταν άλλοι έχασαν τη γη κάτω από τα πόδια τους. Αν ρωτήσεις τους γονείς μου θα σου πουν πως στα νιάτα τους δεν έζησαν καμία καταπίεση, ο Χρουστσόφ είναι πολύ υποτιμημένος”, είπε και συμφώνησα απολύτως, για μένα ο Χρουστσόφ είναι από τις πιο αδικημένες μορφές της ιστορίας, με την αποσταλινοποίηση και το κλείσιμο των γκουλάγκ να είναι μόνο μερικά από τα ευεργετήματά του. “Ήθελε να κάνει τη χώρα ένα καλύτερο μέρος για να ζει κανείς και γλίτωσε τον πλανήτη από τον Τρίτο Παγκόσμιο, δεν ξέρω πώς μπορεί κανείς να το παραγνωρίσει αυτό”.

Η σαλάτα που έφτιαξαν τα παιδιά ήταν εξαιρετική, το κρύο πολύ ευχάριστο, όπως και η συζήτηση με θέα το χιόνι, που έλαμπε κάτω από το λίγο φως που είχε απομείνει. Χτύπησα και δυο κοτοπουλάκια πριν ρωτήσω για το Γκορμπατσόφ. “Θα του πιστώσω το τέλος του ψυχρού πολέμου, που έτσι κι αλλιώς θα τον χάναμε. Νομίζω είχε καλά κίνητρα. Ο Γέλτσιν έπεσε σε μια εποχή πανδύσκολη, παίζονταν πολλά στο παρασκήνιο, δεν είχε τόση δύναμη όση νομίζει ο κόσμος. 'Ηταν άρρωστος, αυτό σίγουρα είναι ελαφρυντικό, αλλά πάντα θα τον κατηγορώ ότι παρέδωσε τη χώρα στον αρχηγό της KGB κι έτσι βρισκόμαστε εδώ που είμαστε τριάντα χρόνια μετά, σε αδιέξοδο.” Ρώτησα και για το Ναβάλνι, μιας που έπαιζε πολύ στην επικαιρότητα: “Δε μου αρέσει καθόλου αυτός ο τύπος. Καταρχήν να ξέρεις πως είναι ακόμη πιο ακροδεξιός κι από τον Πούτιν. Κάνει συνέχεια ρατσιστικά σχόλια, δίνει το προφίλ ενός ακραιφνούς χριστιανού, δεν τον βλέπω ως λύση, πρόβλημα είναι. Όχι, δεν είμαι ευτυχισμένος εδώ. Θέλω να ζήσω αλλού, δεν ξέρω πού, αλλά σίγουρα κάπου με λιγότερη διαφθορά και βρωμιά”.

Συνειδητοποίησα ότι οι κοπέλες δε μιλούν Αγγλικά αρκετά καλά ώστε να παρακολουθούν τη συζήτηση κι είπα να πάμε σε πιο ανάλαφρα θέματα, όπως τα ταξίδια. Ρώτησα πού θα ήθελαν να ταξιδέψουν και η χώρα που έπαιξε ομόφωνα ήταν η Νέα Ζηλανδία. “Η Ασία δε μου αρέσει, τη βρίσκω βρώμικη. Πάρε την Ινδία για παράδειγμα, τόση ιστορία και κουλτούρα αλλά είναι τόσο βρώμικη που με σοκάρει” είπε η Κ. Η Υ είπε πως το όνειρό της είναι να ταξιδέψει κι αυτή στη Νέα Ζηλανδία και τον Καναδά, από θερμές χώρες της άρεσε η Ταϊλάνδη, αλλά προτιμά τα ψυχρά κλίματα. Απόρησα γιατί κάποιος Ρώσος να θέλει να πάει πάλι σε ψυχρό κλίμα. “Έχουμε μεγαλώσει με σκι, κυνήγι και λίμνες, σίγουρα μου άρεσε η Ιταλία, έχω κάνει μπάνια στην Ταϊλάνδη, αλλά εν τέλει οι ρίζες μου είναι στα χιόνια, αυτό έμαθα από μικρός, όπως εσείς μάθατε ότι διακοπές ίσον μπάνια”.

Μου έκανε εντύπωση σε όλο το ταξίδι πόσο σοβαροί και ώριμοι είναι οι Ρώσοι αλλά και πόσα παιδιά έχουν υπεύθυνες θέσεις από μικρή ηλικία. “Έτσι είναι. Στην Ευρώπη μπορεί να σπουδάζετε μέχρι τα 30 και να μένετε με τους γονείς σας μέχρι τα 35, εδώ είναι αλλιώς. Στα 21-22 δουλεύεις και, με δεδομένο πως η προηγούμενη γενιά είναι εγκεφαλικά καμένη από τον κομουνισμό και δεν έχει ηθική εργασίας και ικανότητες, έχεις πολλές δυνατότητες ανέλιξης, όσο μικρός κι αν είσαι. Προωθούνται πολύ οι νέοι, ακόμη περισσότερο αν έχουν βύσμα. Στα 25-26 αν είσαι καλός και με γνωριμίες έχεις πια σοβαρή θέση σε κάποιον οργανισμό, η δε κοινωνία περιμένει από σένα στα 28 να έχεις οικογένεια και παιδιά. Ο Ρώσος ωριμάζει πολύ γρήγορα, πάω σε συναντήσεις και βλέπω Ευρωπαίους που στα 35 τους ακόμη σπουδάζουν και δεν έχουν κάνει μια σοβαρή σχέση, σα να ζουν φοιτητική ζωή μέχρι τα 40. Στη Μόσχα είναι ακριβή η ζωή, είμαι πεπεισμένος πια πως αν βγάζεις 1000€/μήνα εκεί είσαι αρκετά κάτω από το μέσο όρο. Αντίθετα με αυτά τα λεφτά στην επαρχία είσαι βασιλιάς και σε κυνηγάνε όλες οι κοπελίτσες”.

Ο Ν μου είπε για την οικογένειά του: “ο πατέρας μου είναι από τη Σιβηρία, πέρασα κι εγώ εκεί τα πρώτα χρόνια της ζωής μου. Έβγαλε λεφτά από τα βάουτσερ που έδιναν στους συνταξιούχους με τις μετοχές της ΔΕΗ και του ΟΤΕ, πλέον έχει μια μεγάλη φάρμα και 2 μαγαζιά δικά του, με αυτά με σπούδασε και με έστειλε στη Μόσχα πριν καν τελειώσω το γυμνάσιο, για να έχω καλύτερες πιθανότητες. Μου λείπει καμία φορά η ζωή στη Σιβηρία, αλλά πια η ζωή μου είναι στη Μόσχα. Ο κομουνισμός; Η μητέρα μου τον θυμάται με νοσταλγία αλλά για μας δεν είναι λύση, οπισθοδρόμηση είναι, δεν μπορεί να προχωρήσει ένα σύστημα που σε θέλει τυφλό και σε ευνουχίζει. Το πρόβλημα είναι πως στη Ρωσία δεν έχουμε καν καπιταλισμό, έχουμε ολιγαρχία με αίσθηση καπιταλισμού, αλλά κι αυτό προτιμότερο είναι από τον κομουνισμό”.

Η συζήτηση στράφηκε στα ταξίδια, στην Κούβα, στο... κανάλι youtube που επέμεναν ότι πρέπει να κάνω με τις εμπειρίες μου (μου έκανε εντύπωση πόσους vlogger παρακολουθούν, εγώ δεν αντέχω ούτε δύο λεπτά), στο πόσο είναι μύθος ότι οι Ρώσοι αντέχουν το κρύο. “Όπως τα λες, φοράμε δυο πουλόβερ και δυο μπουφάν γιατί είμαστε κρυουλιάρηδες, η θέρμανση στο φουλ, αυτό είναι ο Ρώσος, όχι κάποιος σκληραγωγημένος που αντέχει το κρύο. Και ναι, είναι και λίγο γκρινιάρης κι αντικοινωνικός, δεν είμαστε συμπαθής λαός, ούτε συμπαθούμε και τους άλλους. Αλλά πιστεύω ότι είμαστε ξεχωριστός λαός, με προσωπικότητα”.

Περασμένα μεσάνυχτα κι ακόμη δεν είχα πάει στο δωμάτιό μου. Πλύναμε το μπάρμπεκιου και χαιρετηθήκαμε. Τους προειδοποίησα πως θα γράψω ιστορία για τη συνάντηση και χάρηκαν. Να μας τη στείλεις, θα τη βάλουμε στο google translate!

Το δωμάτιό μου ήταν εξαιρετικό και το ζεστό ντους απόλαυση. Έπεσα για ύπνο ικανοποιημένος από τη γνωριμία και τη συζήτηση. Την επόμενη ήταν η ώρα να γνωρίσω τις κορυφές του Καυκάσου.

Δεν σε προϊδέαζε το Κρασνοντάρ για μεγάλα πράγματα.

Αλλά εντάξει, μετά από μια επίσκεψη σε ένα καλό φούρνο, όλα γίνονται.

Όμορφη πόλη δεν τη λες. Κι ας έχει χαρακτήρα.

Έχει και τη σοβιετίλα της.

Αυτό το ζευγάρι από σκυλάκια υποτίθεται ότι είναι το σύμβολο της πόλης.

Αρκετά διαφορετικά αρχιτεκτονικά στιλ.

Και μου έκανε εντύπωση σε πόσα παράθυρα είχαν χαρτόνια αντί για τζάμια.

Άλλοι βέβαια είχαν σεμεδάκια.

Χαρακτήρας δε λείπει.

Ιδού κι ο ποταμός.

Να κι οι φαντάροι που δεν κοιτάνε κωλαράκια.

Εντάξει, ψιλοχάλια είναι αυτό το κομμάτι.

Βαγόνι που ανοίγεις την πόρτα και κάνεις μπλουμ δεν είχα ξαναδεί.

Το ξενοδοχείο μου.

Και η θέα στα βουνά.

Ο ψήστης.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 32
• 33
• 34
• 35
• 36
• …

  Go to chapter

  Go
• 45

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 34 of 45

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[taver]

Ζηλεύω.

 

[fotast]

Ωραία και καλή συνέχεια.Φαντάζομαι ότι για τα στριπτιζάδικα θα υπάρχει ξεχωριστό κεφάλαιο.Να μην πάει χαμένη και η κοινωνιολογική μελέτη

 

[Yorgos]

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 2
Μουρμάνσκ και Βόρειο Σέλας: Καλωσήρθατε στο κορωνοπάρτι, έχουμε και φώτα​

Βγήκα από το διαμερισματάκι μου χαράματα Τετάρτης, στα άγρια σκοτάδια, προσπαθώντας να μην ξυπνήσω την κοπέλα μου που έπρεπε να πάει στη δουλειά της σε λίγες ώρες κι ανέβηκα την Ερμού με το σάκο μου στην πλάτη, ένα ηλίθιο χαμόγελο κάτω από τη μάσκα μου και σιγοτραγουδώντας ένα τραγουδάκι του' 80 της Αλέξια που ξανάγινε χιτ λόγω μιας τηλεοπτικής σειράς που θυμήθηκε να το χρησιμοποιήσει ως soundtrack 30 χρόνια αφότου το έγραψε ο Χαριτοδιπλωμένος: “Έλα μια νύχτα, να φύγουμε, έξω απ' τον κόσμο να μείνουμε, έλα μια νύχτα, σε περιμένω, για σένα είμαι εδώ”.

Στην Πλατεία Συντάγματος ένας μισοκοιμισμένος φύλακας επέβλεπε τα λουλούδια και τις εξέδρες για την... απαγορευμένη (εν μέσω λοκντάουν) για το κοινό παρέλαση της 25ης Μαρτίου. Το μετρό μόλις είχε ανοίξει κι έφυγα για το αεροδρόμιο με τον πρώτο συρμό, αναλογιζόμενος πόσο τυχερός ήμουν: το τρίτο κύμα είχε ξεκινήσει για τα καλά στην Ελλάδα και με αγωνία κοιτούσα κάθε μέρα αν η Ρωσία θα αφαιρούσε την Ελλάδα από τη λίστα των ασφαλών χωρών, όπου σταματάς να ανήκεις αν ξεπεράσεις κάποιο αριθμό κρουσμάτων ανά πληθυσμό. Σουρεάλ μου φαινόταν που είχα το σάκο μου, διαβατήριο στην τσέπη, έβγαινα από το σπίτι και θα πήγαινα και ταξίδι και μάλιστα σε μια χώρα όπου θα μπορούσα να τρώω σε εστιατόρια, να κινούμαι ελεύθερα και να επισκέπτομαι μουσεία, γήπεδα και θέατρα, ή έτσι μου είχαν πει τουλάχιστον. Μπαίνοντας στο μετρό συνειδητοποίησα ότι δεν είχα πάρει μαζί μου ούτε καν ένα ντεπόν, αλλά μα καθησύχασε η σκέψη πως αν χρειαστώ κάτι θα μπορώ να το βρω στη Ρωσία.

Ο Διεθνής Αερολιμένας Αθηνών ήταν σχεδόν άδειος, σίγουρα πιο άδειος από τα τέσσερα προηγούμενα (γραφειοκρατικής φύσεως) ταξίδια μου εν μέσω πανδημίας στην Ισπανία και ουδεμία σχέση με τον Αύγουστο του 2020 που είχα πάει στην Κρήτη. Δεν είχα ξαναδεί ποτέ το αεροδρόμιο έτσι. Έκανα τσεκ-ιν, μου γνωστοποίησαν πως το lounge της Aegean είναι κλειστό λόγω της πανδημίας και περίμενα το Θοδωρή που εμφανίστηκε, γελάσαμε με τον τύπο που έκανε τσεκ ιν για Μόσχα με κάλτσα και μιτσούκο , τσιμπήσαμε κάτι στο εξωτερικό τυροπιτάδικο και, περιμένοντας την πτήση, αποφάσισα να κάνω και τις πληρωμές για δύο από τα τουρ που θα κάναμε στο Μουρμάνσκ: το πρώτο θα γινόταν σήμερα το βράδυ με σκοπό να δούμε το Βόρειο Σέλας και το επόμενο αύριο, με προορισμό τα βουνά Khibini και διαδρομές με snowmobile.

Η επικοινωνία με τα ρώσικα πρακτορεία είχε υπάρξει αρκετά γρήγορη, παρά τα πολύ κακά Αγγλικά ορισμένων, μέσω Whatsapp. Γενικώς απαντούσαν ακόμη και σε βάρβαρες ώρες και ήταν αρκετά ευέλικτοι, ακόμη και στο αίτημά μου να μην πληρώσω για τίποτε πριν μπούμε στο αεροπλάνο. Μέχρι την τελευταία στιγμή είχα πολλές αμφιβολίες για το αν θα καταφέρναμε να πετάξουμε: την προηγούμενη της πτήσης μας η Ελλάδα είχε σημειώσει αρνητικό ρεκόρ 3517 κρουσμάτων.

Η πτήση ήταν άνετη, το πρωινό από το σεφ Λαζάρου νοστιμότατο και η business class τίποτε το ιδιαίτερο. Προσγειωθήκαμε στο Domodedovo (τώρα που το έγραψα συνειδητοποίησα ότι το αποκαλούσα λανθασμένα και αλεφαντικά “Ντοντομέντιοβο”, πες το κι έτσι που έλεγε ο κυρ-Νίκος), ένας αγέλαστος έριξε μια ματιά στο αρνητικό PCR μου και τη βίζα μου και πλέον βρισκόμουν κι επισήμως σε ξένο κράτος για τουριστικούς λόγους για πρώτη φορά εδώ και πάνω από 13 μήνες.

Η πρώτη εικόνα με το που περάσαμε τον έλεγχο διαβατηρίων ήταν ενδεικτική του τι θα συναντούσαμε τις επόμενες ημέρες στη χώρα: Το αεροδρόμιο ήταν γεμάτο από κόσμο, ο συνωστισμός τεράστιος και η αντίθεση με τον Ελευθέριο Βενιζέλο δε θα μπορούσε να είναι πιο έντονη. Αλλά το εσταντανέ που θα μας μείνει ήταν καμιά 30ριά επιβάτες με καταγωγή από την Κεντρική Ασία στα καθίσματα αναμονής του αεροδρομίου, προφανώς εξαντλημένοι από την αναμονή, να έχουν εναποθέσει ο ένας το κεφάλι του στον ώμο του άλλου σε πλήρη αλληλουχία: ούτε ένας δε φορούσε μάσκα, κι αυτό μέσα στο αεροδρόμιο.

Περιμέναμε πάνω από μισή ώρα για τις αποσκευές μας, κι άρχισαν να με ζώνουν τα φίδια διότι είχα ένα βιβλίο που δε μιλούσε και με πολύ κολακευτικά λόγια για τον Πούτιν στο σάκο μου, τον οποίον δε χρειαζόταν καν να δώσω στις αποσκευές, αλλά αφού έδωσε ο Θοδωρής τη δικιά του δε θα κερδίζαμε τίποτε αν την είχα ως χειραποσκευή. Εν τέλει εμφανίστηκε άθικτος και πλήρης βιβλίων ο ηρωικός σάκος των 7 ηπείρων και των τριών πια δεκαετιών, φτου να μην τον ματιάσω.

Το πρώτο που έκανα ήταν να βρω μια sim και σύμφωνα με το συμφορουμίτη @KonstantinosAlyona που το κατέχει το θέμα, δε θα ήταν δύσκολο. Πράγματι, με το που παρέλαβε ο Θοδωρής τη βαλιτσάρα του, βρήκα ένα stand όπου ένας ευγενής νεαρός που δε μιλούσε κουβέντα Αγγλικά μου έδωσε μια sim της Megafon για 18€ και η οποία μου επέτρεπε απεριόριστα δεδομένα “σε όλη τη χώρα” (δεν το πίστεψα) και περίπου 10€ χρόνου ομιλίας, που εν τέλει δεν κατάφερα να ξοδέψω. Ήταν ο τρίτος Ρώσος στο αεροδρόμιο που δε μιλούσε Αγγλικά (η δεύτερη ήταν η κυρία στις τουριστικές πληροφορίες), σε σύνολο...τριών. “Δηλαδή αν έχουμε 0/3 μέσα στο αεροδρόμιο, εκτός αεροδρομίου τι γίνεται;” αναρωτηθήκαμε, αλλά την απάντηση θα την παίρναμε τις επόμενες ημέρες και θα είχε και συνίσταται σε ένα ποσοστό πάρα πολύ κοντά στο 0%. Πιστωτική δε δεχόταν (άλλο χούι στη χώρα αυτό) κι ακόμη κι όταν έκανα ανάληψη από το ΑΤΜ το μάξιμουμ ποσό ανάληψης ήταν 5.000 ρούβλια δηλαδή... ένα ολόκληρο χαρτονόμισμα, από το οποίο εννοείται ότι δεν είχε ρέστα, ακόμη ένα πρελούδιο κι αυτό ενός μοτίβου που θα συναντούσα κατά τη διάρκεια ολόκληρου του μήνα.

Τέλος πάντων, είχαμε βαλίτσες, είχαμε και sim, τα δεδομένα φαινόταν να δουλεύουν, έβαλα μπρος και την εφαρμογή Yandex, που είναι πρακτικά το ρωσικό Uber, και καλέσαμε ένα ταξί στον εξωτερικό χώρο του αεροδρομίου για να πάμε στο Vnukovo, αφού η εσωτερική μας πτήση προς Μουρμάνσκ έφευγε από κει. H απόσταση είναι πάνω από 60 χιλιόμετρα, με τη διαδρομή να παίρνει από 80 μέχρι 160 λεπτά ανάλογα με την κίνηση, οπότε δεν είχαμε και πολλά περιθώρια να χασομεράμε. Το Yandex αποδείχθηκε λίρα εκατό και σε αξιοπιστία και σε value for money: παραλαβή από αεροδρόμιο προς αεροδρόμιο με βαλίτσες και διαδρομή μιάμισης ώρας με κίνηση για μόλις 14€ (7€ έκαστος δηλαδή), τη λες και τζάμπουλα. Η διαδρομή ήταν βαρετή, μερικά χοντροκομμένα κτίρια και παράταιρα εμπορικά κέντρα, συν τις ατέλειωτες ουρές των Μοσχοβιτών στον περιφερειακό είναι ό,τι θυμάμαι από την ηλιόλουστη Μόσχα εκείνης της ημέρας, πέρα από τον αγέλαστο Μουσαφίρ και το βρώμικο αυτοκίνητό του. Στη συνέχεια πάντως του ταξιδιού όλα τα Yandex ήταν πεντακάθαρα, αν και οι οδηγοί τους εξακολουθούσαν να είναι αγέλαστοι και αμίλητοι, απορία το έχω μέχρι σήμερα αν στη Ρωσία είναι frowned upon να λες “καλημέρα” ή “ευχαριστώ” στον οδηγό σου. Σίγουρα πάντως πρέπει να είναι αμάρτημα γι αυτόν να σου απαντήσει, να σε κοιτάξει ή να προσποιηθεί ότι υπάρχεις κάπου στο ορατό σύμπαν.

Και το Vnukovo, που χτίστηκε επί Στάλιν από έγκλειστους σε γκουλάγκ, φάνηκε να έχει κάνει ένα total makeover, με αποτέλεσμα, παρότι εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς πως τα έχει τα χρονάκια του, δίνει μια αίσθηση μοντέρνου. Κάτι σαν τη Γιατζόγλαινα ας πούμε. Είχε ακόμη περισσότερο κόσμο κι ακόμη λιγότερες μάσκες, αλλά εμείς ήμασταν στην ώρα μας, οπότε είπαμε να αλλάξουμε χρήματα και να τσιμπήσουμε κάτι. Το πρώτο δεν κατέστη δυνατό διότι η αγέλαστη κυρία στο ανταλλακτήριο μου επέστρεψε τα χρήματά μου εξηγώντας μου κάτι σε άπταιστα ουρλιαχτά Ρώσικα, που δεν πολυκατάλαβα. Με λίγη επιμονή κι αφού εκνευρίστηκε ακόμη περισσότερο, κατάλαβα πως έπρεπε να έχω κάνει registration στην αστυνομία. Το ερώτημα είναι πώς το καταφέρνει κάποιος αυτό όταν είναι άρτι αφιχθείς στη χώρα και άρα δεν έχει ακόμη πάει στο κατάλυμά του, όπως γίνεται με τη συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων που βγαίνουν από το αεροδρόμιο. Δεν μου απαντήθηκε η απορία, εισέπραξα μια ευγενή χειρονομία από την κυρία στο στιλ του “α, ρε πάγαινε από δω!”.

Στο “από δω” δίπλα πάντως είχε εστιατόρια κι εμείς πεινούσαμε. Κάτσαμε να φάμε και δεν το πιστεύαμε! Όχι επειδή το φαγητό ήταν καλό, που ήταν, και τα spicy burgers και η Tom Yam, αλλά επειδή είχαμε μήνες να φάμε σε εστιατόριο και από μόνο του το ότι καθόμασταν με μαχαίρι και πιρούνι, ανάμεσα σε ανθρώπους, χωρίς μάσκα μας έδινε μια αίσθηση κανονικότητας.

Η πτήση της Pobeda (μιας από τις αρκετές αεροπορικές που δεν είχα ξανακούσει πριν χρησιμοποιήσω σε αυτό το ταξίδι) για Μουρμάνσκ ήταν γεμάτη, με το οποίο απόρησα, αφού θεωρούσα πως τα 48 ευρώ που πληρώσαμε τελευταία στιγμή για την πτήση ήταν λίγα επειδή η πτήση θα ήταν άδεια. Τουλάχιστον μέσα στην πτήση όλοι κουτσοφορούσαν μάσκες, έστω κι αν πολλοί τις είχαν στο σαγόνι, πρακτική εξαιρετικά διαδεδομένη από την οποία αποφάσισα να ονομάζω τους Ρώσους οπαδούς της “πηγουνομασκόφσκαγιες”.

Το αεροδρόμιο ήταν μικροσκοπικό και με έναν μοναδικό ιμάντα που θύμιζε καταστάσεις νησιού του Ειρηνικού, αλλά το χιόνι έξω μας υπενθύμιζε πως ήμασταν όχι απλά στη Ρωσία, αλλά στη μεγαλύτερη πόλη βορείως του Αρκτικού Κύκλου παγκοσμίως. Πήραμε Yandex ακόμη μια φορά, αν και δυσκολευτήκαμε λίγο να αναγνωρίσουμε το αυτοκίνητο, αφού τα περισσότερα είχαν λάσπες στις πινακίδες τους από το χιόνι, με αποτέλεσμα αυτές να είναι δυσδιάκριτες. H διαδρομή των περίπου 35 χιλιομέτρων πάνω στην παγωμένη άσφαλτο και με το χιόνι να είναι πάνω από μισό μέτρο γύρω μας μας κόστισε 7 ευρώ, ήτοι 3,5 ο καθένας. Αυτό το Yandex είχε αρχίσει να μου αρέσει.

Το ξενοδοχείο ονομαζόταν Mini Hotel, ήταν τριών αστέρων, φιλοξενούταν σε ένα κλασικό σοβιέτ κτίριο, το αξιοπρεπέστατο δωμάτιό μας κόστιζε 50 ευρώ/βραδιά και... η ρεσεψιονίστ δε μιλούσε Αγγλικά. Αναρωτήθηκα αν θα κλείναμε 24ωρο στη χώρα χωρίς να βρούμε κάποιον που να μιλάει κάτι εκτός από Ρώσικα. Και η ρεσεψιονίστ όμως αναρωτήθηκε πού είναι το χαρτί που μας έδωσε η υπηρεσία μετανάστευσης με την άφιξη και δε φαινόταν να το διασκεδάζει καθόλου. Τελικώς με τα πολλά εβρέθη και πήγε η καρδιά μας στη θέση της.

Είχε φτάσει 9 το βράδυ η ώρα και η μέρα για μας μόλις άρχιζε, αφού είχαμε κανονίσει εκείνο το κυνήγι μαγισσ... εε του Βόρειου Σέλαος ήθελα να πω. Ξέραμε πως οι πιθανότητες να το δούμε ήταν λίγες, διότι παρακολουθώντας online τις σχετικές σελίδες πρόβλεψης μαγνητικής δραστηριότητας (ή κάτι τέτοιο, μη νομίζετε ότι καταλαβαίνω και πολλά από αυτά τα ρημάδια), είχαμε δει πως οι πιθανότητες να το πετύχουμε σήμερα ήταν λίγες, βρισκόμασταν κάπου ανάμεσα στο 1 και το 2 σε μια σκάλα με μέγιστο το 5. Ο Αλεξέι πάντως, ο τύπος που είχε αναλάβει να μας πάει να ψάξουμε το φαινόμενο, φαινόταν αποφασισμένος και μου έστειλε whatsapp όπου σε δυσνόητα Αγγλικά μου εξηγούσε πως η σημερινή βραδιά θα ήταν μάλλον καταλληλότερη από την αυριανή και ότι αντί για τις 10 μάλλον θα έπρεπε να φύγουμε στις 10.40.

Δε μας χάλασε και, μιας που ο Θοδωρής με τον εξωφρενικό μεταβολισμό πεινούσε, είπαμε να πάμε και την πρώτη μας βόλτα στο Μουρμάνσκ. Ευτυχώς που ακολούθησα τη συμβουλή μιας καλής συμφορουμίτισσας κι αγόρασα κάτι αδιάβροχα παπούτσια, έστω δαπανώντας 71€, το οποίο τα καθιστούσε την ακριβότερη ενδυματολογική αγορά που έχω κάνει ποτέ (και μάλλον δε θα την ξεπεράσει τίποτε). Το χιόνι ήταν πούδρα και συνέχισε να πέφτει, με μεγάλη έκταση των πεζοδρομίων (ο Θεός να τα κάνει) να είναι γλιστερός πάγος, αν ήμουν με τα αθλητικά ή θα είχα πέσει αρκετές φορές ή θα είχαν μουλιάσει τα πόδια μου, αφού δεν ήταν σαφές πάντα το βάθος του χιονιού. Πήγαμε σε ένα σουσάδικο που είχα μπανίσει σε μια σύντομη γύρα όσο μπανιαριζόταν ο Θοδωρής και μέναμε να κοιτάμε το μενού στα Ρώσικα, βγάζοντας πάντως κάποια άκρη, αφού αν ξέρεις να διαβάζεις το αλφάβητο τουλάχιστον τις διεθνείς λέξεις τύπου “California rolls” τις πιάνεις. Η πηγουνομασκόφσκαγια στο ταμείο φυσικά Αγγλικά δε γνώριζε, αλλά στην παντομίμα μου για το αν μια συγκεκριμένη ομάδα σούσι είναι mixed ή όλα τα ίδια απάντησε με το γαλλικό “ασορτί” και συνεννοηθήκαμε. Τσίμπησα κι εγώ ένα σουσάκι παρότι δεν τρώω το βράδυ, καλό ήταν.

Ο Αλεξέι μας ειδοποίησε πως τελικά θα καθυστερούσαμε άλλη μισή ώρα προκειμένου να έχουμε “καλύτερες συνθήκες” και έτσι κάναμε και τη βολτίτσα μας. Το Μουρμάνσκ είναι μια κλασική σοβιετική πόλη, όσο μπορέσαμε να τη δούμε το βράδυ: με μόλις 100 χρόνια ιστορίας και ιδρυμένη επί Σοβιετίας, έχει μερικές μεγάλες λεωφόρους, ατέλειωτα σοβιετικά μπλοκ και τουλάχιστον ένα υπόγειο δαιδαλώδες σούπερ μάρκετ, όπου αγοράσαμε νερό και μερικά σνακ, διαπιστώνοντας ότι όντως, με το ρούβλι τόσο χαμηλά, η χώρα καθίσταται πολύ φτηνότερη από την προηγούμενη επίσκεψή μου.

Έφτασε κι ο Αλεξέι, του οποίου τα Αγγλικά ήταν βασικά, αλλά επαρκή γι' αυτό που τον χρειαζόμασταν, δε θα μας ανέλυε και τη συμβολή του Ντοστογιέφσκι στην παγκόσμια λογοτεχνία, το Βόρειο Σέλας θα πηγαίναμε να ψάξουμε, κι αυτό με μικρό καλάθι, αν και ο Αλεξέι μου είχε πει σε ανύποπτο χρόνο πως “στο 98% των περιπτώσεων που επιλέγουμε να πάμε, το βλέπουμε”. Μου ακούστηκε λίγο παπατζίδικο, 98% δεν είναι καν το ποσοστό αποτυχίας που έχω όταν κόβω πατάτες (περίπου σε ένα 5% των περιστάσεων καταφέρνω να μην κοπώ), ακόμη και για το Μουρμάνσκ, ένα από τα καλύτερα μέρη στον κόσμο για να δει κανείς το πολυπόθητο Βόρειο Σέλας. Ο Θοδωρής είχε κάνει μια φορά απόπειρα στην Ισλανδία, αλλά είχε την ίδια επιτυχία με τις πατάτες μου.

Πέρα από τα εξωπραγματικά ποσοστά, ο Αλεξέι είχε ενδιαφέροντα πράγματα να μας πει: γεννημένος στο Μουρμάνσκ, ασχολείται εδώ και χρόνια ως επίσημος ξεναγός του Σέλαος, είναι παντρεμένος με Ταϊλανδή και οι πελάτες του είναι κατά 90% Ασιάτες: 45% Ταϊλανδοί και 45% Κινέζοι (εύκολη η βίζα για Ρωσία, μικρές οι αποστάσεις, προσιτό το κόστος και ο πάγος και το χιόνι είναι πολύ εξωτικά γι αυτούς), όπως μας είπε, οι υπόλοιποι είναι Ρώσοι, σχεδόν όλοι από τη Μόσχα και πού και πού βρίσκεται και κανένας ξέμπαρκος Ευρωπαίος σαν κι εμάς τους ασχετούμπες. “Οι Κινέζοι είναι οι χειρότεροι, δεν έχουν καθόλου τρόπους”, μας είπε ενώ συνέχισε να οδηγεί το τζιπ του, πλέον βγαίνοντας για τα καλά από τον αστικό ιστό του Μουρμάνσκ. “Για να φανταστείς, με το που εμφανίζεται το Σέλας ξεκινούν να σπρώχνουν ο ένας τον άλλον για να πάρουν καλύτερη θέση για τη φωτογραφία, με αποτέλεσμα πολλές φορές να τους πέφτουν οι ακριβές τους μηχανές και να σπάνε, χαχα!”. Μιλώντας για γκατζετάκια, ο Αλεξέι είχε αρκετά, τόσο κάτι μετρητές πραγμάτων που δεν κατάλαβα, όσο και κάμερες, φωτογραφικές μηχανές, τρίποδα κλπ. “Χρησιμοποιώ τα γνωστά app, τα καλύτερα είναι των Νορβηγών και των Φινλανδών, είναι πολύ πιο ακριβή από τα δικά μας”, μου είπε ενώ πάρκαρε σε ένα ολοσκότεινο σημείο, περίπου μισή ώρα έξω από την πόλη. “Εδώ θα εμφανιστεί σε 40 λεπτά περίπου και θα διαρκέσει περίπου 15 λεπτά το φαινόμενο”, είπε με βεβαιότητα.

Προτίμησα να συνεχίσω να κρατάω μικρό καλάθι και του έκανα την αγαπημένη μου ερώτηση σε πολίτες της πρώην ΕΣΣΔ: “Οι γονείς σου που το έζησαν... το νοσταλγούν πια όλο εκείνο;”. Μου είπε πως έχει κι ο ίδιος μνήμες, ότι κατανοεί πως υπήρχαν και κάποια θετικά, αλλά δεν υπάρχει σύγκριση με το σήμερα: “Ακόμη κι ο πατέρας μου, που ήταν στρατιωτικός κι είχε μεγαλώσει σε ένα κλίμα έντονα ιδεολογικό αναγνωρίζει πως πια ζούμε καλύτερα, ακόμη και με την υπάρχουσα διαφθορά. Έχουμε περισσότερες επιλογές, περισσότερες ανέσεις, περισσότερες ελευθερίες, το σύστημα στηριζόταν στην καταπίεση και την άγνοια. Φυσικά υπάρχουν αυτοί που τα βρίσκουν όλα μαύρα και φτιάχνουν στο μυαλό τους ένα καλύτερο παρελθόν από αυτό που πραγματικά είχαν, αλλά το 90% θα σου πει ότι είμαστε πολύ καλύτερα σήμερα και το 10% των υπολοίπων είναι συνήθως υπέργηροι. Εγώ δεν την αλλάζω τη ζωή μου, εντάξει άλλα σπούδασα κι άλλα κάνω, αλλά να, τώρα έχω αρκετές οικονομίες ώστε να κάνουμε με το αυτοκίνητο το γύρο της Ευρώπης με τη γυναίκα και την κόρη μου, είμαι ενθουσιασμένος. Ε, αν συνεχίσει να πέφτει το ρούβλι, το πολύ-πολύ να πάμε πάλι στην Ταϊλάνδη”.

Βγήκαμε από το αυτοκίνητο κι ο Αλεξέι άρχισε να στήνει τα συμπράγκαλά του. Έκανε κρύο αλλά, όπως και σε όλο το ταξίδι, η θερμοκρασία αναφοράς δεν είχε σχέση με την αίσθηση της αντίστοιχης θερμοκρασίας στην Ελλάδα. Δηλαδή οι -2 βαθμοί Κελσίου για μένα ήταν σαν 5-6 βαθμοί στην Ελλάδα, δηλαδή υποφερτά, μην πω κι ευχάριστα ψυχρά.

Μείναμε να κοιτάμε το κενό, μέχρι που ο Αλεξέι μας φώναξε να δούμε την κάμερά του. “το βλέπετε αυτό;”, είπε όλο ενθουσιασμό. Ήταν μια αχνή λωρίδα πράσινου, διακριτή μόνο όταν κοιτούσες την οθόνη της φωτογραφικής του μηχανής. Σύντομα εμφανίστηκε κι άλλη μία (στην οθόνη πάντα) πλέον ήταν δυο αχνές παράλληλες γραμμές. Δεν ενθουσιάστηκα κιόλας, αλλά τουλάχιστον λίγο αργότερα, αν συγκεντρωνόσουν αρκετά, μπορούσες να τις δεις και με γυμνό μάτι. Technically, είχαμε δει το Βόρειο Σέλας. Χμ.

“Σε 15 λεπτά μάλλον θα εμφανιστεί εκεί”, είπε ο Αλεξέι σοβαρός. Έπιασα την κουβέντα με το Θοδωρή μέχρι που ξαφνικά ο Αλεξέι άρχισε να χοροπηδάει. “Κοιτάξτε από πάνω σας!”. Μια μακριά καταπράσινη λωρίδα είχε εμφανιστεί και γουρλώσαμε τα μάτια. Η λωρίδα άρχισε να γίνεται πιο πλατιά, να γίνεται μια τεράστια κορδέλα, να ξεδιπλώνει, να αλλάζει χρώματα και στα ξεκούδουνα να κινείται με μεγάλη ταχύτητα, να παίρνει αποχρώσεις από γαλάζιο μέχρι ροζ, να χορεύει, να εμφανίζεται σε μια ακτίνα που δεν μπορώ να προσδιορίσω πόσα χιλιόμετρα ήταν. Στραβολαιμιάσαμε να το κοιτάμε, κράτησε πάνω από μισή το όλο θέαμα, ο δε Αλεξέι φάνηκε να ενθουσιάζεται ακόμη περισσότερο από μας, που -γιατί να το κρύψομεν άλλωστε- πάθαμε την πλάκα μας.

Μπήκαμε στο αυτοκίνητο για την επιστροφή αρκετά μετά τη μία το πρωί, εξαιρετικά ικανοποιημένοι, η πρώτη μέρα στη Ρωσία ήταν ήδη χαιλάιτ. Ο Αλεξέι μας είπε πως μόνο στο 5-10% των περιστάσεων είναι τόσο έντονο το φαινόμενο κι ότι ήμασταν αρκετά τυχεροί.

Πέσαμε ξεροί κατά τις δυόμιση, την επόμενη μέρα είχε άλλη περιπέτεια, πολύ διαφορετική.

 

[dbalats]

Πολύ ενδιαφέρον ταξίδι, περιμένω ανυπόμονα την συνέχεια. Το μισό (της Σιβηρίας) το έχω ήδη κάνει, προγραμματίζω το υπόλοιπο της Ευρωπαϊκής Ρωσίας (από Arkhangelsk μέχρι την Μαύρη Θάλασσα) σε κανένα δίμηνο. Αν φυσικά εξακολουθήσει η Ρωσία να είναι ανοιχτή.

 

[Yorgos]

Πρώτη εικόνα από το αεροπλάνο.

Ρε συ, εδώ είναι ανοιχτά τα εστιατόρια... και τρώνε... και πίνουν. Άκου πράγματα.

Very Good Burger λέει εδω, είναι το όνομα του πιάτου

Πήρα κι εγώ δυο τρεις φωτογραφίες, αλλά φυσικά βγήκαν μάπα.

Υπάρχει όμως ένα μικρό time lapse.

 

[isabelle]

Περιττό να πω ότι έχω πιάσει στασίδι από την αρχή, ρουφάω την αφήγηση απνευστί και δεν το κουνάω ρουπι αν δεν διαβάσω και την τελευταία τελεία.
Αφήνοντας στην άκρη τη θανάσιμη ζήλεια μου (ταξίδι εν μέσω πανδημίας με το σέλας στο πιάτο από το πρώτο κι όλας βράδυ!!!), θα σταθώ μονάχα σ' ένα σημείο όπου η δική μου εμπειρία βρίσκεται μάλλον στον αντίποδα της δικής σου. Αναφέρομαι στη συζήτηση με τον Αλεξέι και την απάντησή του στο γνωστό ερώτημα "νοσταλγείτε ή όχι το τότε συγκριτικά με το σήμερα". Η δική μου "στατιστική" λοιπόν - όχι μόνο από τη Ρωσία αλλά από τον ευρύτερο πρώην σοβιετικό χώρο σε Κεντρασία και Καύκασο - έχει καταγράψει σημαντικό προβάδισμα του "τότε" στις προτιμήσεις, και μάλιστα από ανθρώπους που δεν το περίμενα με τίποτε (αναφέρομαι σε ηλικίες 45-60, επαγγελματικά "αποκατεστημένους", και φυσικά με γνώσεις αγγλικής πράγμα που αυτόματα τους κατατάσσει στους πιο "προσαρμοσμένους" στη σύγχρονη εποχή ). Θα μου πεις βέβαια ότι μπορεί να έτυχε. Θα μου πεις επίσης ότι η νοσταλγία φιλτράρει τις μνήμες κατά πώς βολεύει. Πράγματι. Από την άλλη, η αίσθησή μου αυτή μοιάζει να επιβεβαιώνεται κι από διάφορες σχετικές έρευνες που βγάζουν αναπάντεχα ψηλά ποσοστά δημοφιλίας του ... Στάλιν σήμερα. Υποψιάζομαι λοιπόν ότι το φαινόμενο είναι πιο σύνθετο και δεν περιορίζεται στους υπέργηρους.

 

[chrisbd]

Πανω που ετοιμαζόμουν να πω "θα βάλεις καμιά φωτο ή θα το πάμε ξεροσφύρι;; ) τις έβαλες..

btw το σωστό είναι πηγουνομασκόφσκαγιες και όχι πηγονουμασκόφσκαγιες .. αλλά άντε δικιά σου είναι η λέξη πες την οπως θες..

 

[psilos3]

Συντονίστηκα και διαβάζω με ευλάβεια.
Το σύστημα πηγουνομάσκα δεν είναι μόνο Ρώσικο, δουλεύεται κι εδώ με μεγάλη επιτυχία.

ο ηρωικός σάκος των 7 ηπείρων και των τριών πια δεκαετιών, φτου να μην τον ματιάσω

Είμαι παράλογος που θέλω να δω φωτογραφία του ιστορικού σάκου;

 

[Yorgos]

Περιττό να πω ότι έχω πιάσει στασίδι από την αρχή, ρουφάω την αφήγηση απνευστί και δεν το κουνάω ρουπι αν δεν διαβάσω και την τελευταία τελεία.
Αφήνοντας στην άκρη τη θανάσιμη ζήλεια μου (ταξίδι εν μέσω πανδημίας με το σέλας στο πιάτο από το πρώτο κι όλας βράδυ!!!), θα σταθώ μονάχα σ' ένα σημείο όπου η δική μου εμπειρία βρίσκεται μάλλον στον αντίποδα της δικής σου. Αναφέρομαι στη συζήτηση με τον Αλεξέι και την απάντησή του στο γνωστό ερώτημα "νοσταλγείτε ή όχι το τότε συγκριτικά με το σήμερα". Η δική μου "στατιστική" λοιπόν - όχι μόνο από τη Ρωσία αλλά από τον ευρύτερο πρώην σοβιετικό χώρο σε Κεντρασία και Καύκασο - έχει καταγράψει σημαντικό προβάδισμα του "τότε" στις προτιμήσεις, και μάλιστα από ανθρώπους που δεν το περίμενα με τίποτε (αναφέρομαι σε ηλικίες 45-60, επαγγελματικά "αποκατεστημένους", και φυσικά με γνώσεις αγγλικής πράγμα που αυτόματα τους κατατάσσει στους πιο "προσαρμοσμένους" στη σύγχρονη εποχή ). Θα μου πεις βέβαια ότι μπορεί να έτυχε. Θα μου πεις επίσης ότι η νοσταλγία φιλτράρει τις μνήμες κατά πώς βολεύει. Πράγματι. Από την άλλη, η αίσθησή μου αυτή μοιάζει να επιβεβαιώνεται κι από διάφορες σχετικές έρευνες που βγάζουν αναπάντεχα ψηλά ποσοστά δημοφιλίας του ... Στάλιν σήμερα. Υποψιάζομαι λοιπόν ότι το φαινόμενο είναι πιο σύνθετο και δεν περιορίζεται στους υπέργηρους.

Εχω κάνει πιο ευρύ γκάλοπ στο ταξιδι. Όχι ότι είναι αντιπροσωπευτικό, αλλά προφανώς υπάρχουν πολύ περισσότερες απαντήσεις.

 

[Sevro]

Αναφέρομαι στη συζήτηση με τον Αλεξέι και την απάντησή του στο γνωστό ερώτημα "νοσταλγείτε ή όχι το τότε συγκριτικά με το σήμερα". Η δική μου "στατιστική" λοιπόν - όχι μόνο από τη Ρωσία αλλά από τον ευρύτερο πρώην σοβιετικό χώρο σε Κεντρασία και Καύκασο - έχει καταγράψει σημαντικό προβάδισμα του "τότε" στις προτιμήσεις, και μάλιστα από ανθρώπους που δεν το περίμενα με τίποτε (αναφέρομαι σε ηλικίες 45-60, επαγγελματικά "αποκατεστημένους", και φυσικά με γνώσεις αγγλικής πράγμα που αυτόματα τους κατατάσσει στους πιο "προσαρμοσμένους" στη σύγχρονη εποχή ). Θα μου πεις βέβαια ότι μπορεί να έτυχε. Θα μου πεις επίσης ότι η νοσταλγία φιλτράρει τις μνήμες κατά πώς βολεύει. Πράγματι. Από την άλλη, η αίσθησή μου αυτή μοιάζει να επιβεβαιώνεται κι από διάφορες σχετικές έρευνες που βγάζουν αναπάντεχα ψηλά ποσοστά δημοφιλίας του ... Στάλιν σήμερα. Υποψιάζομαι λοιπόν ότι το φαινόμενο είναι πιο σύνθετο και δεν περιορίζεται στους υπέργηρους.

Στη Ρωσια (και τις περιφερειακες της χωρες) υπαρχει ενα περιεργο λατινοαμερικανικου τυπου φετιχ με τον "δυνατο ηγετη" για τη χωρα, τη μεσιανικη φιγουρα που θα εχει το εθνος δυνατο και θα το φοβουνται διεθνως. Το ποσο ανελευθερο ειναι το καθεστως του εν λογω ηγετη για καποιο λογο δε το θεωρουν τοσο μειζον θεμα οσο το θεωρουμε στη Δυση.
Αυτη τη νοοτροπια τη βλεπεις ακομα και σε ευρωπαϊκες χωρες της Αν. Ευρωπης. Π.χ. Ουγγαρια, ευρεως διαδεδομενη η λογικη "αφου μπορω να ψηφισω, δημοκρατια εχουμε, γιατι λενε οτι ειναι αυταρχικος ο Ορμπαν;".

 

[Yorgos]

Πανω που ετοιμαζόμουν να πω "θα βάλεις καμιά φωτο ή θα το πάμε ξεροσφύρι;; ) τις έβαλες..

btw το σωστό είναι πηγουνομασκόφσκαγιες και όχι πηγονουμασκόφσκαγιες .. αλλά άντε δικιά σου είναι η λέξη πες την οπως θες..

Το σωστό είναι όπως το έγραψες εσύ, πρόκειται για τυπογραφικό λάθος.