Ρωσία Αρκτικός Κύκλος, Σιβηρία, Ταταρστάν, Βόλγας, Καύκασος κι άλλα κομμάτια της μητέρας Ρωσίας

[Yorgos]

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 4
Teriberka: Εκεί που το χιόνι μπερδεύεται με τον αφρό, ο τριανταπεντάρης σάκος και η πτήση του καμπούρη​

Το πρωινό μάς ήταν πλέον γνωστό, η ρεσεψιονίστ (αυτή με την υδρορροή) είχε ξυπνήσει με νευράκια, αλλά εμείς ξυπνήσαμε με καλή διάθεση, διότι σήμερα θα είχαμε νέες εμπειρίες: είχαμε κλείσει με άλλο πρακτορείο (αυτή τη φορά το Murmanskaurora) να πάμε πριβέ ξενάγηση στο Teriberka, ένα πλέον μικρό παραθαλάσσιο χωριουδάκι που είναι γνωστό για τα τοπία στη Θάλασσα του Μπάρεντς, το ψοφόκρυο και την βραβευμένη ταινία Leviathan (2014), που γυρίστηκε εκεί.

Πάρτε και το τρέιλερ, για να μη μας πείτε και κατσαπλιάδες:

Και μετά είχαμε κανονίσει ο ξεναγός μας να μας αφήσει στο αεροδρόμιο, αφού θα είχαμε βραδινή πτήση για το Κρασνογιάρσκ, απ' όπου θα ξεκινούσε η περιπλάνησή μου στο κυρίως πιάτο αυτού του ταξιδιού, δηλαδή τη Σιβηρία.

Για να είμαι ειλικρινής, σε μια τεράστια επαρχία όπως αυτή του Μουρμάνσκ, με τις τόσες επιλογές για τον επισκέπτη, αφήσαμε αρκετά πράγματα εκτός για να επιλέξουμε τις τρεις εκδρομές που κάναμε και η συγκεκριμένη ήταν ξεκάθαρα επιλογή του Θοδωρή. Εγώ δεν είχα πειστεί ότι θα είναι κάτι το εξαιρετικό, αφού οι λίγες φωτογραφίες τοπίων που είδα ήταν uninspiring: μια παραλία με τεράστια βότσαλα και δυο λόφοι με θέα τη θάλασσα, δεν κατάλαβα τι τα καθιστούσε ιδιαίτερα. Χατίρι στο Θοδωρή βέβαια δε χαλάω, κι έτσι έμειναν εκτός πλάνου άλλες επιλογές, που ίσως εξερευνήσω στο μέλλον, από τους Λάπωνες και τους ταράνδους μέχρι τα πετρογλυφικά της επαρχίας, και φυσικά το ίδιο το Μουρμάνσκ, που λόγω της απαγόρευσης άφιξης μέσω τρίτης χώρας και συνεπώς της αλλαγής της πτήσης, το αδικήσαμε και δεν καταφέραμε καν να επισκεφθούμε τα πυρηνικά του υποβρύχια. Ας είναι.

Ο οδηγός/ξεναγός μας για σήμερα θα ήταν λοιπόν ο 34χρονος λεπτούλης Αντρέι, του οποίου τα Αγγλικά ήταν πραγματικά πολύ “βασικά, προτιμώ Βοσινάκη” αλλά ήταν ευχάριστος, φιλότιμος και το δούλευε το google translator. Στο whatsapp μου είχε πετάξει διάφορα ψυχαγωγικά στα Αγγλικά, παρόμοια με τα ελληνικά της κοπέλας μου, που τελευταία ζωγραφίζει, όπως αυτό που είπε στην Ανάσταση:


- Γιώργο έξω ψέλνουν το ίδιο τραγούδι που έλεγαν στη γιορτή της 25ης Μαρτίου, που έλειπες.
- Μπα, αποκλείεται, άλλο θα είναι, τα μπερδεύεις, απάντησα βγαίνοντας από το ντους.
- Όχι, είμαι σίγουρη!
- Δε γίνεται σου λέω, αυτοί εκεί στην Εκκλησία έχουν ένα μεγάλο βιβλίο με ξόρκια, που λέγεται Βίβλος κι έχει διαφορετικά απολυτίκια για κάθε μέρα του χρόνου
- Ε καλά τώρα, αφού ξέρεις ότι έχω μουσικό αυτί, σου λέω είναι το ίδιο.
- Δεν είναι λέμε, όλα αυτά βυζαντινά είναι, μοιάζουν μεταξύ τους, τα μπερδεύεις.
- Όχι! Το θυμάμαι πολύ καλά, είναι ένα που λέει “Και σαν πρώτα, παντρεμένοι, χέρι ο χέρι λιχουδιάααα”

Συμπαθέστατος πάντως ο Αντρέι και χαμογελαστός! Να τα λέμε αυτά! Του είχαμε πει πως θέλουμε να κάνουμε ρούβλια, δέχτηκε να μας τα αλλάξει αυτός για 88 (δηλαδή ΟΧΙ 44 στον καθένα, χαχα για τον @travelbreak το α-καλό-ε; αστειάκι), που ήταν εξαιρετική ισοτιμία κι έτσι γλιτώσαμε εμείς από τη Sberbank και η χαμένη δίδυμη αδερφή του Βενιζέλου από το μαρτύριο της συμπλήρωσης φόρμας για αλλοδαπούς.

Ο Αντρέι, που όπως μαρτυρά το όνομα του πρακτορείου με το οποίο συνεργάζεται, κάνει και τουρ για το Βόρειο Σέλας, μας είπε πως χθες το βράδυ δεν βγήκαν για το Σέλας γιατί δεν υπήρχε θέαση, ενώ οι συνθήκες σήμερα για την Teriberka θα ήταν καλές, πράγμα που δεν είναι πάντα εγγυημένο: για παράδειγμα για την επομένη προβλεπόταν να κλείσει ο δρόμος λόγω ισχυρών ανέμων. Μα πόσο τυχεροί ήμασταν πια σε αυτό το ταξίδι; Βόρειο Σέλας στα καλύτερά του το πρώτο βράδυ, μουντός-ιδανικός καιρός για την ομιχλίλα στα βουνά με το snowmobile, ηλιοφάνεια και άπνοια στην Teriberka. Αν είχα και φωτογραφική μηχανή θα πήγαιναν όλα πρίμα. Διαβάσαμε πως πλέον θα ξεκινούσαν και οι πτήσεις Τουρκίας-Ελλάδος, οπότε ο Θοδωρής θα μπορούσε να επιστρέψει με την Turkish χωρίς να ακυρώσει και αυτό το εισιτήριο, όλα καλά μας πήγαιναν.

Ο δρόμος προς Teriberka δεν ήταν σαν τον χθεσινό πάντως: από τη χθεσινοβραδινή χιονόπτωση (που τη γιορτάσαμε με χιονοπόλεμο μετά το εστιατόριο, πούδρα το χιόνι), το οδόστρωμα είχε παγώσει παρά το σημερινό ήλιο, ενώ πολύ σύντομα το τοπίο μετατράπηκε σε ένα μαγικό απέραντο λευκό. Μπράβο στο Θοδωρή που επέμενε, σκέφτηκα, και πατάτα να έβγαινε το χωριουδάκι, όπως υποπτευόμουν, χαλάλι. Στο δρόμο περάσαμε και δυο λεωφορεία με (Ρώσους εννοείται) τουρίστες, που έκαναν στάση για να περπατήσουν στο χιόνι, αλλά και για να κάνουν kite ski. ¨Τέλεια, έτσι θα τους προσπεράσουμε και θα έχετε τα τοπία για την πάρτη σας”, μας είπε ο Αντρέι, που μας είπε πως το 99% των τουριστών σε αυτή την εκδρομή είναι Ρώσοι, εκ των οποίων “το 95% είναι Μοσχοβίτες”.

Το μόνο δείγμα μπολιτιζμού στο δρόμο μας ήταν ένα στρατόπεδο κυριολεκτικά στη μέση του πουθενά και λίγο αργότερα, περίπου 2 ώρες μετά την αναχώρησή μας από το Μουρμάνσκ, βλέπαμε πια στο βάθος το λιμάνι της Teriberka. O Αντρέι, η μάλλον το google translate του κινητού του, μας γνωστοποίησε πως πλέον οι μόνιμοι κάτοικοι είναι 506 όλοι κι όλοι, ενώ είχε φτάσει να έχει πάνω από 5.000 στα 60ς, αλλά λίγο η μείωση των ψαριών στο Βόρειο Παγωμένο και λίγο η κατασκευή ενός εργοστασίου κονσέρβας στο Μουρμάνσκ, που έκλεισε τις τοπικές επιχειρήσεις, οδήγησαν την κοινότητα στο χείλος της μετατροπής σε κοινότητα-φάντασμα. Η πρώτη θέα του λιμανιού ήταν εντυπωσιακή, αλλά ο Αντρέι πρότεινε να πάμε πρώτα στα viewpoints, προτού πλακώσουν τα τουριστικά λεωφορεία.

Κινηθήκαμε λοιπόν λίγο δυτικά, αφήνοντας το χωριό πίσω, και λίγα χιλιόμετρα αργότερα φτάσαμε στο σημείο εκκίνησης των ελκήθρων. Είχα διαβάσει στην περιγραφή της εκδρομής πως θα ανέβουμε σε κάποιο μηχανοκίνητο έλκηθρο, αλλά δεν είχα δώσει και πολλή σημασία. Το έλκηθρο θα το τραβούσε ένας συμπαθής (κι άλλος χαμογελαστός! Ρε τι γίνεται σήμερα; ) τύπος που επέβαινε σε snowmobile, οπότε πήραμε τις θέσεις μας στο έλκηθρο και ο Αντρέι μας κάλυψε με δυο πολύ χοντρές προβιές και μας έδωσε κάτι γάντια από μαμούθ. Έκανε αρκετό κρύο, κι όταν πήρε μπρος το snowmobile, το νιώσαμε περισσότερο. Αλλά η διαδρομή ήταν ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΗ με τα κατάλευκα τοπία και το χαβαλέ του ελκήθρου, που μας οδηγούσε ανάμεσα σε γκρεμούς και υψώματα.

Φτάσαμε στο πρώτο viewpoint, που συνειδητοποίησα πως ήταν εκείνη η επαναλαμβανόμενη φωτογραφία που είχα δει στα σάιτ για την εκδρομή. Μόνο που τώρα η απόκρημνη πλαγιά και η παραλία ήταν καλυμμένες από χιόνι, o ουρανός πεντακάθαρος και το τοπίο πανέμορφο. Όπως και στην περίπτωση της Βαϊκάλης, δεν κατάλαβα γιατί δεν προωθείται το μέρος με φωτογραφίες υπό καιρικές συνθήκες που να το ευνοούν. Περπατήσαμε στα κατσάβραχα με θέα τη χιονισμένη παραλία και το γκρεμό και η αίσθηση απομόνωσης ήταν φοβερή, αναλογιζόμενοι πού βρισκόμαστε στο χάρτη. Τα μποτάκια μου έπιασαν τόπο, δεν ήθελε και πολύ να γκρεμοτσακιστείς και να γίνεις είδηση. Το δεύτερο viewpoint ήταν ακόμη καλύτερο, δεν το χορταίναμε το τοπίο, σαν το Τέλος του Κόσμου ήταν.

Ξανακαβαλήσαμε το έλκηθρο κι από την ίδια φοβερή διαδρομή καταλήξαμε στην παραλία με τα τεράστια βότσαλα, όπου ο Θοδωρής αποφάσισε πως ήθελε να βρέξει τα πόδια του στον Αρκτικό Ωκεανό. Τον βοήθησε κι ο ήλιος να στεγνώσει τα πόδια του γρήγορα, γιατί το νερό ήταν κρύο, αν και το συγκεκριμένο κομμάτι ακτής θα ήταν πολύ πιο παγωμένο αν δεν έφτανε μέχρι εκεί το Ρεύμα του Κόλπου.

Σειρά είχε το νεκροταφείο πλοίων, που διέθετε αυτή τη μελαγχολική ντεκαντάνς που λατρεύω, διάχυτη και στα πολλά εγκαταλελειμμένα κτίρια της Teriberka. Άργησα πάντως να συνειδητοποιήσω πως επί πολλή ώρα περπατούσαμε πάνω στα αρκετά μέτρα χιόνι που είχαν καλύψει ένα ολόκληρο πλοίο. Μόνο όταν είδα την πρύμνη του κατάλαβα πως πρακτικά βρισκόταν από κάτω μας.

Είχαμε ψιλοπεινάσει, όπως και ο Αντρέι άλλωστε, που μας είχε πει πως περιλαμβανόταν κάποιου είδους σνακ. “Let's eat my wife beautiful sandwich!”,μας ανακοίνωσε στα Αγγλικά του. Γεια στα χέρι της Αντρέενας, εξαιρετικά ήταν τα σάντουιτς, αλλά πού να χορτάσει κοτζάμ Θοδωρής με αυτό; Πιάσαμε κουβεντούλα για τον Πούτιν, την ΕΣΣΔ (“το 80% δε θα ήθελε να το ξαναζήσει αυτό, φοβόσουν για κάθε λέξη που έλεγες, δεν ήξερες αν θα δεις τη γυναίκα σου επιστρέφοντας στο σπίτι, οι γονείς μου απέκτησαν ψυχολογικά που δεν έχουν ξεπεράσει”), τα όνειρά του και τα παιδάκια του, παρότι ο άνθρωπος δυσκολευόταν πολύ, ήθελε να εκφραστεί και το google translator (ή τέλος πάντων μια άλλη ρώσικη εφαρμογή, πολύ αποτελεσματική) πήρε φωτιά. Το εκτίμησα.

Περπατήσαμε στην “παλιά πόλη”, όπου συνειδητοποιούσες πως το ξεχασμένο αυτό ψαροχώρι κάποτε ήταν βιομηχανικό κέντρο με εργοστάσια, σχολεία, κινηματογράφο και στην παραλία της, όπου είχε αράξει ένα περσινό ναυάγιο. Καταπληκτικό τοπίο, αν καθόσουν στην άμμο και σε έβγαζαν φωτογραφία, δεν ήταν σαφές ότι αυτό πίσω σου ήταν χιόνι κι αυτό μπροστά σου αφρός από τα κύματα της θάλασσας. Πάνω στην παραλία είχαν χτίσει και 2-3 bungalows, με τα οποία έπαθε πλάκα ο Θοδωρής, σχεδόν τόση όση και με κάτι τεράστια καβούρια που είδε να σερβίρονται στο διπλανό εστιατόριο, όπου μπήκαμε για να χρησιμοποιήσουμε την τουαλέτα. Δυστυχώς δε γινόταν να κάτσουμε κι άλλο, διότι έπρεπε να πάρουμε το δρόμο της επιστροφής, προς το αεροδρόμιο του Μουρμάνσκ, όπου η πτήση δε θα μας περίμενε.

Ο άπαιχτος καιρός στη διαδρομή πroς Μουρμάνσκ μας χάρισε πολύ ωραίες εικόνες και καταράστηκα τη χαλασμένη μου φωτογραφική μηχανή. Στο γυρισμό μας πήρε λίγο ο ύπνος κι ο Αντρέι ξέχασε να κάνει στάση στα Burger King για να τσιμπήσουμε κάτι. Δεν πειράζει, σκεφτήκαμε πως κάτι θα είχε κι εκεί για να φάμε. Ανταλλάξαμε χρήματα λοιπόν με το συμπαθέστατο Αντρέι, τον χαιρετίσαμε και μπήκαμε στο αεροδρόμιο του Μουρμάνσκ, ενθυμούμενοι αρκετά από τα μαργαριτάρια του στα Αγγλικά, όπως το “cum in me back, happy end!” που ο Θοδωρής προσέλαβε ως πρόσκληση σε τσόντα αλλά εννοούσε “να ξανάρθετε το Σαββατοκύριακο”.

Στο check-in ο Θοδωρής ερωτήθηκε αν θα τσεκάρει τη βαλίτσα του, είπε πως ναι κι έδειξε και το δικό μου σάκο, λέγοντας “κι αυτό μαζί”. Στο δικό μου εισιτήριο δεν περιλαμβανόταν η αποσκευή, αλλά αφού τη δέχτηκαν χωρίς να με χρεώσουν, δεν είχα πρόβλημα.

Ο Θοδωρής πεινούσε πολύ και οι δύο σαβουροεπιλογές του μικροσκοπικού αεροδρομίου δεν ενθουσίαζαν. Ρωτήσαμε πού υπήρχε εστιατόριο πέριξ του αεροδρομίου, περπατήσαμε πάνω στους πάγους αλλά το ένα ήταν κλειστό και στο δεύτερο, που στεγαζόταν σε ένα ξενοδοχείο, μας γάβγισε μια αγενής ρεσεψιονίστ ενώ μιλούσε στο κινητό της και φύγαμε πριν μας δαγκώσει. Γυρίσαμε στο αεροδρόμιο ηττημένοι και φάγαμε μάλλον το χειρότερο φαγητό του ταξιδιού. Η μεγαλύτερη ήττα πάντως ήρθε αργότερα όταν ο (αγγλόφωνος!) υπεύθυνος της Aeroflot μου είπε πως έπρεπε να πληρώσω 35 ευρώ, δηλαδή σχεδόν όσο όλος ο ναύλος, για το σάκο μου. Διαμαρτυρήθηκα λέγοντας ότι δική τους ευθύνη είναι που δεν μου το είπαν στο ckeck-in, ο σάκος μου μια χαρά χωρούσε και ως χειραποσκευή, αυτός επέμεινε πως δε χωρούσε, ζήτησα να μου τον φέρουν ώστε να τους δείξω ότι χωράει μια χαρά μέσα στο σχετικό κουτί, αλλά κάπου εκεί ξέχασε τα Αγγλικά του, το γύρισε στα Ρώσικα και η επιλογή μου ήταν να πληρώσω ή να μην πετάξω. Τσαντίστηκα, 35 ευρώ πεταμένα, που για τη συγκεκριμένη χώρα είναι πολλά λεφτά, όσο μια εσωτερική πτήση ή τρία καλά γεύματα.

Τέλος πάντων, η επιτυχία στα ταξίδια έγκειται στο να μένεις στα θετικά και να ξεχνάς τα αρνητικά, αν είναι να γκρινιάζω όλη μέρα για μια νεκρή κάμερα και 35 ευρώ ας μην πήγαινα καθόλου. Ειδικά σκεπτόμενος τι τραβούσαν οι δικοί μου με το λοκντάουν στην Ελλάδα, θα ήμουν πολύ αχάριστος να γκρινιάξω πάνω από 10 λεπτά για δυο αναποδιές. Πήγα στο ταμείο, πλήρωσα μια κυρία που μου έδειξε το ποσό σε ένα κομπιουτεράκι χωρίς να με κοιτάξει καν και συνεχάμε και κερδάμε. Στο αεροδρόμιο μου έκανε εντύπωση πως στα “duty free” -όπως συνέβη και σε άλλα αεροδρόμια- πωλούσαν ψάρια. Μεγάλα ψάρια. Τεράστια ψάρια. Απόρησα ποιος Ρώσος business traveller πριν επιστρέψει σπίτι παίρνει τη γυναίκα του τηλέφωνο και της λέει “αγάπη επιστρέφω το βράδυ, να σου φέρω κάτι όμορφο από τα καταστήματα του αεροδρομίου; Ένα μέτρο λούτσο;”. Για τουρίστες δεν το συζητώ καν, δε φαντάζομαι κάποιον να επιστρέφει σπίτι με ένα γοφάρι 10 κιλών χειραποσκευή, περίεργα πράγματα.

Η πτήση μας ήταν για το Sheremetyevo της Μόσχας κι είχα μια αγωνία διότι θα έπρεπε να παραλάβουμε τις αποσκευές μας και να ξανακάνουμε check-in για Κρασνογιάρσκ με τη Nordwind, που έφευγε σε 100 λεπτά, άρα για να προλάβουμε το check-in θα είχαμε λιγότερο από μια ώρα για όλα τα προηγούμενα. Η πτήση έφτασε και λίγο νωρίτερα, οπότε ανακουφίστηκα, μάλιστα παραλάβαμε και τις αποσκευές μας (ναι, και το σάκο που στοίχισε 35 ευρώ) αρκετά γρήγορα. Το μόνο που μας έλειπε ήταν να βρούμε πού είναι το check-in της Nordwind. Το οποίο αποδείχθηκε πάρα πολύ δύσκολο, αφού κανείς δε μιλούσε Αγγλικά.

Δεν μπορούσα να καταλάβω σε ποιο terminal βρισκόμασταν και δεν υπήρχε πίνακας που να δείχνει σε ποιο πρέπει να πάμε. Ρωτώντας εισέπραττα ή βλέμματα απορίας ή... αποστροφή, in a true Russian way, κανείς δεν ήξερε πού είναι το checkin Nordwind. Μια κοπέλα που εργαζόταν στις πληροφορίες μου υπέδειξε (στα Ρώσικα βέβαια, σιγά μη μιλάνε Αγγλικά σε διεθνές αεροδρόμιο) πως έπρεπε να βγούμε από μια μεγάλη πόρτα και να πάμε δεξιά, το οποίο αποδείχθηκε εντελώς λάθος και χάσαμε 10 λεπτά τσάμπα. Σταμάτησα έναν κύριο της ασφάλειας που έκανε τον κόπο να γράψει στο κινητό του τις οδηγίες και να τις βάλει στο google translator, να ναι καλά ο άνθρωπος. Σαν απόδραση από escape room ήταν, 7 σειρές οδηγίες: πηγαίνετε μέχρι το ασανσέρ, στρίβετε αριστερά, εκεί έχει μια σκάλα, πίσω της υπάρχει άλλο ασανσέρ, πάτε στο -2, προχωράτε προς τα εστιατόρια, εκεί θα βρείτε τραίνο, πηγαίνετε στο τέρμιναλ τάδε κλπ. Μ' αρέσει που ο Θοδωρής έκανε και όνειρα ότι θα τρώγαμε. Τρέχαμε (κυριολεκτικά) και δεν προλαβαίναμε, σε ένα αεροδρόμιο που έχει 4 τέρμιναλς, εσωτερικό τραίνο και κανέναν που να μιλάει Αγγλικά, αν και από το τραίνο κι έπειτα υπήρχε επαρκής σηματοδότηση. Ευτυχώς που ο Θοδωρής είναι φιτ και την πάλεψε με τη βαλιτσάρα του, προλάβαμε το τσεκ-ιν λίγα λεπτά πριν κλείσει.

Εκεί μου είπαν πως ο σάκος μου δεν ήταν χειραποσκευή. Ε όχι. Δεν ταξίδεψα εγώ το μισό πλανήτη με αυτό το σάκο για να μου πει μια ξινισμένη στη Ρωσία ότι δεν έχει διαστάσεις χειραποσκευής! Χωρίς καν να μου μιλήσει μου έδειξε ένα κουτί πίσω μου. Το έβαλα στο κουτί, το στρίμωξα, έκλεινε το τσεκιν και τελικά του έχωσα δυο κλωτσιές και χώρεσε, όπως κάνει πάντα. Το έδειξα θριαμβευτικά στην τσεκινατζού που μου έκανε μια γκριμάτσα σαν κόουτς που είδε το σούτινγκ γκαρντ του να κάνει airball σε βολή και μετά μου πήρε τρία λεπτά να τον βγάλω από το κουτί γιατί είχε σφηνώσει, αλλά με κλωτσιές και τραβολογήματα τα κατάφερα. Μου έκανε -θετική- εντύπωση πάντως ότι οι Ρώσοι δε με κοιτούσαν περίεργα. Γενικώς στο ταξίδι μου φάνηκε ότι δεν ασχολούνται με τους άλλους, δεν είναι κουτσομπόληδες, δεν κοροϊδεύουν, τη δουλειά τους κοιτάνε οι άνθρωποι και δεν τους νοιάζει τι κάνουν οι υπόλοιποι. Αν ήμουν σε κανένα λατινοαμερικάνικο αεροδρόμιο θα είχαν μαζευτεί οι λατίνοι γύρω μου, οι μισοί για να βοηθήσουν και οι υπόλοιποι για να γελάσουν ή να βγάλουν φωτογραφίες με τον αλαφιασμένο που δεν μπορεί να βγάλει το σάκο του από το κουτί των χειραποσκευών.

Η Nordwind είναι αυστηρή στο θέμα των αποσκευών, αφού πήρα το σάκο μου ως τέτοια, δεν είχα δικαίωμα για personal item, δηλαδή για τη σάκα μου. Δεν είχα καμία όρεξη για δεύτερη φορά την ίδια μέρα να χρεωθώ καμία τριανταπεντάρα πάλι, οπότε για να κρύψω τη σάκα εφάρμοσα το “σύστημα μπουφάν”. Δηλαδή φόρεσα τη σάκα στην πλάτη μου και το μπουφάν από πάνω. Η επιβίβαση είχε ξεκινήσει ήδη, αλλά με την πτήση να είναι γεμάτη, η ουρά ήταν μεγάλη στο ασφυκτικά γεμάτο αεροδρόμιο των πηγουνομασκόφσκαγιων, οπότε ο Θοδωρής πρόλαβε να χλαπακιάσει κάτι σουσάκια, αλλά όταν επέστρεψε με κοιτούσε περίεργα. “Ρε συ τι καμπούρα είναι αυτή;”. Ε, η σάκα μου ήταν, πρέπει να ήμουν αρκετά γελοίος και θυμήθηκα τις πρώτες πτήσεις μου ως φοιτητής με τη Ryanair, τότε που πετούσαμε από Κομσποστέλα για Παρίσι με 0,99€ φορώντας δυο παντελόνια, τέσσερα μπλουζάκια και τρία μποξεράκια για να μην πληρώσουμε αποσκευές. Εφάρμοσα την τακτική “προφίλ” (δηλαδή έβαλα τη νόμιμη χειραποσκευή, το σάκο, από την πλευρά της κυρίας που ήλεγχε την κάρτα επιβίβασης) ώστε η γωνία οπτικής να είναι τέτοια που να μη φαίνεται η καμπούρα μου και πέρασα αέρας (και καταϊδρωμένος στην πλάτη).

Μπαίνοντας στο αεροσκάφος ένας αεροσυνοδός που είχε καταπιεί μπαστούνι κι είχαν πάθει ατροφία οι μύες του προσώπου του μου έκανε παρατήρηση πως “αποκλείεται” ο σάκος μου να χωράει στο ντουλάπι αποσκευών. Τον κοίταξα με ένα υποτιμητικό ύφος, έβαλα το σάκο μου που χωρούσε κανονικότατα κι έκατσα στη θέση μου, στην τελευταία σειρά. “Έχετε και δεύτερη χειραποσκευή;”, με ρώτησε. “Της γυναίκας μου είναι”, είπα κι έδειξα στο βάθος του αεροσκάφους έναν καράφλα. Ε μα πια. Η επιλογή της τελευταίας σειράς ήταν καλή: ήμασταν από τους ελάχιστους που δεν είχαν άλλο επιβάτη δίπλα τους, οπότε καταφέραμε να κοιμηθούμε και οι δύο, πράγμα σημαντικό διότι η πτήση ήταν βραδινή και ανάμεσα σε Μόσχα και Κρασνογιάρσκ υπάρχουν 4ώρες διαφοράς, συν τις 4,5 ώρες διάρκειας της πτήσης, θα φτάναμε κατά τις 8 το πρωί και θέλαμε να πάμε βόλτα στην πόλη πριν πάρουμε το μεσημεριανό 17ωρο τραίνο για το Ιρκούτσκ. Αχανής η χώρα, όσο και να το βλέπεις στο χάρτη δεν το νιώθεις μέχρι να την ταξιδέψεις.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 4
• 5
• 6
• 7
• 8
• …

  Go to chapter

  Go
• 45

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 6 of 45

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[taver]

Ζηλεύω.

 

[fotast]

Ωραία και καλή συνέχεια.Φαντάζομαι ότι για τα στριπτιζάδικα θα υπάρχει ξεχωριστό κεφάλαιο.Να μην πάει χαμένη και η κοινωνιολογική μελέτη

 

[Yorgos]

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 2
Μουρμάνσκ και Βόρειο Σέλας: Καλωσήρθατε στο κορωνοπάρτι, έχουμε και φώτα​

Βγήκα από το διαμερισματάκι μου χαράματα Τετάρτης, στα άγρια σκοτάδια, προσπαθώντας να μην ξυπνήσω την κοπέλα μου που έπρεπε να πάει στη δουλειά της σε λίγες ώρες κι ανέβηκα την Ερμού με το σάκο μου στην πλάτη, ένα ηλίθιο χαμόγελο κάτω από τη μάσκα μου και σιγοτραγουδώντας ένα τραγουδάκι του' 80 της Αλέξια που ξανάγινε χιτ λόγω μιας τηλεοπτικής σειράς που θυμήθηκε να το χρησιμοποιήσει ως soundtrack 30 χρόνια αφότου το έγραψε ο Χαριτοδιπλωμένος: “Έλα μια νύχτα, να φύγουμε, έξω απ' τον κόσμο να μείνουμε, έλα μια νύχτα, σε περιμένω, για σένα είμαι εδώ”.

Στην Πλατεία Συντάγματος ένας μισοκοιμισμένος φύλακας επέβλεπε τα λουλούδια και τις εξέδρες για την... απαγορευμένη (εν μέσω λοκντάουν) για το κοινό παρέλαση της 25ης Μαρτίου. Το μετρό μόλις είχε ανοίξει κι έφυγα για το αεροδρόμιο με τον πρώτο συρμό, αναλογιζόμενος πόσο τυχερός ήμουν: το τρίτο κύμα είχε ξεκινήσει για τα καλά στην Ελλάδα και με αγωνία κοιτούσα κάθε μέρα αν η Ρωσία θα αφαιρούσε την Ελλάδα από τη λίστα των ασφαλών χωρών, όπου σταματάς να ανήκεις αν ξεπεράσεις κάποιο αριθμό κρουσμάτων ανά πληθυσμό. Σουρεάλ μου φαινόταν που είχα το σάκο μου, διαβατήριο στην τσέπη, έβγαινα από το σπίτι και θα πήγαινα και ταξίδι και μάλιστα σε μια χώρα όπου θα μπορούσα να τρώω σε εστιατόρια, να κινούμαι ελεύθερα και να επισκέπτομαι μουσεία, γήπεδα και θέατρα, ή έτσι μου είχαν πει τουλάχιστον. Μπαίνοντας στο μετρό συνειδητοποίησα ότι δεν είχα πάρει μαζί μου ούτε καν ένα ντεπόν, αλλά μα καθησύχασε η σκέψη πως αν χρειαστώ κάτι θα μπορώ να το βρω στη Ρωσία.

Ο Διεθνής Αερολιμένας Αθηνών ήταν σχεδόν άδειος, σίγουρα πιο άδειος από τα τέσσερα προηγούμενα (γραφειοκρατικής φύσεως) ταξίδια μου εν μέσω πανδημίας στην Ισπανία και ουδεμία σχέση με τον Αύγουστο του 2020 που είχα πάει στην Κρήτη. Δεν είχα ξαναδεί ποτέ το αεροδρόμιο έτσι. Έκανα τσεκ-ιν, μου γνωστοποίησαν πως το lounge της Aegean είναι κλειστό λόγω της πανδημίας και περίμενα το Θοδωρή που εμφανίστηκε, γελάσαμε με τον τύπο που έκανε τσεκ ιν για Μόσχα με κάλτσα και μιτσούκο , τσιμπήσαμε κάτι στο εξωτερικό τυροπιτάδικο και, περιμένοντας την πτήση, αποφάσισα να κάνω και τις πληρωμές για δύο από τα τουρ που θα κάναμε στο Μουρμάνσκ: το πρώτο θα γινόταν σήμερα το βράδυ με σκοπό να δούμε το Βόρειο Σέλας και το επόμενο αύριο, με προορισμό τα βουνά Khibini και διαδρομές με snowmobile.

Η επικοινωνία με τα ρώσικα πρακτορεία είχε υπάρξει αρκετά γρήγορη, παρά τα πολύ κακά Αγγλικά ορισμένων, μέσω Whatsapp. Γενικώς απαντούσαν ακόμη και σε βάρβαρες ώρες και ήταν αρκετά ευέλικτοι, ακόμη και στο αίτημά μου να μην πληρώσω για τίποτε πριν μπούμε στο αεροπλάνο. Μέχρι την τελευταία στιγμή είχα πολλές αμφιβολίες για το αν θα καταφέρναμε να πετάξουμε: την προηγούμενη της πτήσης μας η Ελλάδα είχε σημειώσει αρνητικό ρεκόρ 3517 κρουσμάτων.

Η πτήση ήταν άνετη, το πρωινό από το σεφ Λαζάρου νοστιμότατο και η business class τίποτε το ιδιαίτερο. Προσγειωθήκαμε στο Domodedovo (τώρα που το έγραψα συνειδητοποίησα ότι το αποκαλούσα λανθασμένα και αλεφαντικά “Ντοντομέντιοβο”, πες το κι έτσι που έλεγε ο κυρ-Νίκος), ένας αγέλαστος έριξε μια ματιά στο αρνητικό PCR μου και τη βίζα μου και πλέον βρισκόμουν κι επισήμως σε ξένο κράτος για τουριστικούς λόγους για πρώτη φορά εδώ και πάνω από 13 μήνες.

Η πρώτη εικόνα με το που περάσαμε τον έλεγχο διαβατηρίων ήταν ενδεικτική του τι θα συναντούσαμε τις επόμενες ημέρες στη χώρα: Το αεροδρόμιο ήταν γεμάτο από κόσμο, ο συνωστισμός τεράστιος και η αντίθεση με τον Ελευθέριο Βενιζέλο δε θα μπορούσε να είναι πιο έντονη. Αλλά το εσταντανέ που θα μας μείνει ήταν καμιά 30ριά επιβάτες με καταγωγή από την Κεντρική Ασία στα καθίσματα αναμονής του αεροδρομίου, προφανώς εξαντλημένοι από την αναμονή, να έχουν εναποθέσει ο ένας το κεφάλι του στον ώμο του άλλου σε πλήρη αλληλουχία: ούτε ένας δε φορούσε μάσκα, κι αυτό μέσα στο αεροδρόμιο.

Περιμέναμε πάνω από μισή ώρα για τις αποσκευές μας, κι άρχισαν να με ζώνουν τα φίδια διότι είχα ένα βιβλίο που δε μιλούσε και με πολύ κολακευτικά λόγια για τον Πούτιν στο σάκο μου, τον οποίον δε χρειαζόταν καν να δώσω στις αποσκευές, αλλά αφού έδωσε ο Θοδωρής τη δικιά του δε θα κερδίζαμε τίποτε αν την είχα ως χειραποσκευή. Εν τέλει εμφανίστηκε άθικτος και πλήρης βιβλίων ο ηρωικός σάκος των 7 ηπείρων και των τριών πια δεκαετιών, φτου να μην τον ματιάσω.

Το πρώτο που έκανα ήταν να βρω μια sim και σύμφωνα με το συμφορουμίτη @KonstantinosAlyona που το κατέχει το θέμα, δε θα ήταν δύσκολο. Πράγματι, με το που παρέλαβε ο Θοδωρής τη βαλιτσάρα του, βρήκα ένα stand όπου ένας ευγενής νεαρός που δε μιλούσε κουβέντα Αγγλικά μου έδωσε μια sim της Megafon για 18€ και η οποία μου επέτρεπε απεριόριστα δεδομένα “σε όλη τη χώρα” (δεν το πίστεψα) και περίπου 10€ χρόνου ομιλίας, που εν τέλει δεν κατάφερα να ξοδέψω. Ήταν ο τρίτος Ρώσος στο αεροδρόμιο που δε μιλούσε Αγγλικά (η δεύτερη ήταν η κυρία στις τουριστικές πληροφορίες), σε σύνολο...τριών. “Δηλαδή αν έχουμε 0/3 μέσα στο αεροδρόμιο, εκτός αεροδρομίου τι γίνεται;” αναρωτηθήκαμε, αλλά την απάντηση θα την παίρναμε τις επόμενες ημέρες και θα είχε και συνίσταται σε ένα ποσοστό πάρα πολύ κοντά στο 0%. Πιστωτική δε δεχόταν (άλλο χούι στη χώρα αυτό) κι ακόμη κι όταν έκανα ανάληψη από το ΑΤΜ το μάξιμουμ ποσό ανάληψης ήταν 5.000 ρούβλια δηλαδή... ένα ολόκληρο χαρτονόμισμα, από το οποίο εννοείται ότι δεν είχε ρέστα, ακόμη ένα πρελούδιο κι αυτό ενός μοτίβου που θα συναντούσα κατά τη διάρκεια ολόκληρου του μήνα.

Τέλος πάντων, είχαμε βαλίτσες, είχαμε και sim, τα δεδομένα φαινόταν να δουλεύουν, έβαλα μπρος και την εφαρμογή Yandex, που είναι πρακτικά το ρωσικό Uber, και καλέσαμε ένα ταξί στον εξωτερικό χώρο του αεροδρομίου για να πάμε στο Vnukovo, αφού η εσωτερική μας πτήση προς Μουρμάνσκ έφευγε από κει. H απόσταση είναι πάνω από 60 χιλιόμετρα, με τη διαδρομή να παίρνει από 80 μέχρι 160 λεπτά ανάλογα με την κίνηση, οπότε δεν είχαμε και πολλά περιθώρια να χασομεράμε. Το Yandex αποδείχθηκε λίρα εκατό και σε αξιοπιστία και σε value for money: παραλαβή από αεροδρόμιο προς αεροδρόμιο με βαλίτσες και διαδρομή μιάμισης ώρας με κίνηση για μόλις 14€ (7€ έκαστος δηλαδή), τη λες και τζάμπουλα. Η διαδρομή ήταν βαρετή, μερικά χοντροκομμένα κτίρια και παράταιρα εμπορικά κέντρα, συν τις ατέλειωτες ουρές των Μοσχοβιτών στον περιφερειακό είναι ό,τι θυμάμαι από την ηλιόλουστη Μόσχα εκείνης της ημέρας, πέρα από τον αγέλαστο Μουσαφίρ και το βρώμικο αυτοκίνητό του. Στη συνέχεια πάντως του ταξιδιού όλα τα Yandex ήταν πεντακάθαρα, αν και οι οδηγοί τους εξακολουθούσαν να είναι αγέλαστοι και αμίλητοι, απορία το έχω μέχρι σήμερα αν στη Ρωσία είναι frowned upon να λες “καλημέρα” ή “ευχαριστώ” στον οδηγό σου. Σίγουρα πάντως πρέπει να είναι αμάρτημα γι αυτόν να σου απαντήσει, να σε κοιτάξει ή να προσποιηθεί ότι υπάρχεις κάπου στο ορατό σύμπαν.

Και το Vnukovo, που χτίστηκε επί Στάλιν από έγκλειστους σε γκουλάγκ, φάνηκε να έχει κάνει ένα total makeover, με αποτέλεσμα, παρότι εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς πως τα έχει τα χρονάκια του, δίνει μια αίσθηση μοντέρνου. Κάτι σαν τη Γιατζόγλαινα ας πούμε. Είχε ακόμη περισσότερο κόσμο κι ακόμη λιγότερες μάσκες, αλλά εμείς ήμασταν στην ώρα μας, οπότε είπαμε να αλλάξουμε χρήματα και να τσιμπήσουμε κάτι. Το πρώτο δεν κατέστη δυνατό διότι η αγέλαστη κυρία στο ανταλλακτήριο μου επέστρεψε τα χρήματά μου εξηγώντας μου κάτι σε άπταιστα ουρλιαχτά Ρώσικα, που δεν πολυκατάλαβα. Με λίγη επιμονή κι αφού εκνευρίστηκε ακόμη περισσότερο, κατάλαβα πως έπρεπε να έχω κάνει registration στην αστυνομία. Το ερώτημα είναι πώς το καταφέρνει κάποιος αυτό όταν είναι άρτι αφιχθείς στη χώρα και άρα δεν έχει ακόμη πάει στο κατάλυμά του, όπως γίνεται με τη συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων που βγαίνουν από το αεροδρόμιο. Δεν μου απαντήθηκε η απορία, εισέπραξα μια ευγενή χειρονομία από την κυρία στο στιλ του “α, ρε πάγαινε από δω!”.

Στο “από δω” δίπλα πάντως είχε εστιατόρια κι εμείς πεινούσαμε. Κάτσαμε να φάμε και δεν το πιστεύαμε! Όχι επειδή το φαγητό ήταν καλό, που ήταν, και τα spicy burgers και η Tom Yam, αλλά επειδή είχαμε μήνες να φάμε σε εστιατόριο και από μόνο του το ότι καθόμασταν με μαχαίρι και πιρούνι, ανάμεσα σε ανθρώπους, χωρίς μάσκα μας έδινε μια αίσθηση κανονικότητας.

Η πτήση της Pobeda (μιας από τις αρκετές αεροπορικές που δεν είχα ξανακούσει πριν χρησιμοποιήσω σε αυτό το ταξίδι) για Μουρμάνσκ ήταν γεμάτη, με το οποίο απόρησα, αφού θεωρούσα πως τα 48 ευρώ που πληρώσαμε τελευταία στιγμή για την πτήση ήταν λίγα επειδή η πτήση θα ήταν άδεια. Τουλάχιστον μέσα στην πτήση όλοι κουτσοφορούσαν μάσκες, έστω κι αν πολλοί τις είχαν στο σαγόνι, πρακτική εξαιρετικά διαδεδομένη από την οποία αποφάσισα να ονομάζω τους Ρώσους οπαδούς της “πηγουνομασκόφσκαγιες”.

Το αεροδρόμιο ήταν μικροσκοπικό και με έναν μοναδικό ιμάντα που θύμιζε καταστάσεις νησιού του Ειρηνικού, αλλά το χιόνι έξω μας υπενθύμιζε πως ήμασταν όχι απλά στη Ρωσία, αλλά στη μεγαλύτερη πόλη βορείως του Αρκτικού Κύκλου παγκοσμίως. Πήραμε Yandex ακόμη μια φορά, αν και δυσκολευτήκαμε λίγο να αναγνωρίσουμε το αυτοκίνητο, αφού τα περισσότερα είχαν λάσπες στις πινακίδες τους από το χιόνι, με αποτέλεσμα αυτές να είναι δυσδιάκριτες. H διαδρομή των περίπου 35 χιλιομέτρων πάνω στην παγωμένη άσφαλτο και με το χιόνι να είναι πάνω από μισό μέτρο γύρω μας μας κόστισε 7 ευρώ, ήτοι 3,5 ο καθένας. Αυτό το Yandex είχε αρχίσει να μου αρέσει.

Το ξενοδοχείο ονομαζόταν Mini Hotel, ήταν τριών αστέρων, φιλοξενούταν σε ένα κλασικό σοβιέτ κτίριο, το αξιοπρεπέστατο δωμάτιό μας κόστιζε 50 ευρώ/βραδιά και... η ρεσεψιονίστ δε μιλούσε Αγγλικά. Αναρωτήθηκα αν θα κλείναμε 24ωρο στη χώρα χωρίς να βρούμε κάποιον που να μιλάει κάτι εκτός από Ρώσικα. Και η ρεσεψιονίστ όμως αναρωτήθηκε πού είναι το χαρτί που μας έδωσε η υπηρεσία μετανάστευσης με την άφιξη και δε φαινόταν να το διασκεδάζει καθόλου. Τελικώς με τα πολλά εβρέθη και πήγε η καρδιά μας στη θέση της.

Είχε φτάσει 9 το βράδυ η ώρα και η μέρα για μας μόλις άρχιζε, αφού είχαμε κανονίσει εκείνο το κυνήγι μαγισσ... εε του Βόρειου Σέλαος ήθελα να πω. Ξέραμε πως οι πιθανότητες να το δούμε ήταν λίγες, διότι παρακολουθώντας online τις σχετικές σελίδες πρόβλεψης μαγνητικής δραστηριότητας (ή κάτι τέτοιο, μη νομίζετε ότι καταλαβαίνω και πολλά από αυτά τα ρημάδια), είχαμε δει πως οι πιθανότητες να το πετύχουμε σήμερα ήταν λίγες, βρισκόμασταν κάπου ανάμεσα στο 1 και το 2 σε μια σκάλα με μέγιστο το 5. Ο Αλεξέι πάντως, ο τύπος που είχε αναλάβει να μας πάει να ψάξουμε το φαινόμενο, φαινόταν αποφασισμένος και μου έστειλε whatsapp όπου σε δυσνόητα Αγγλικά μου εξηγούσε πως η σημερινή βραδιά θα ήταν μάλλον καταλληλότερη από την αυριανή και ότι αντί για τις 10 μάλλον θα έπρεπε να φύγουμε στις 10.40.

Δε μας χάλασε και, μιας που ο Θοδωρής με τον εξωφρενικό μεταβολισμό πεινούσε, είπαμε να πάμε και την πρώτη μας βόλτα στο Μουρμάνσκ. Ευτυχώς που ακολούθησα τη συμβουλή μιας καλής συμφορουμίτισσας κι αγόρασα κάτι αδιάβροχα παπούτσια, έστω δαπανώντας 71€, το οποίο τα καθιστούσε την ακριβότερη ενδυματολογική αγορά που έχω κάνει ποτέ (και μάλλον δε θα την ξεπεράσει τίποτε). Το χιόνι ήταν πούδρα και συνέχισε να πέφτει, με μεγάλη έκταση των πεζοδρομίων (ο Θεός να τα κάνει) να είναι γλιστερός πάγος, αν ήμουν με τα αθλητικά ή θα είχα πέσει αρκετές φορές ή θα είχαν μουλιάσει τα πόδια μου, αφού δεν ήταν σαφές πάντα το βάθος του χιονιού. Πήγαμε σε ένα σουσάδικο που είχα μπανίσει σε μια σύντομη γύρα όσο μπανιαριζόταν ο Θοδωρής και μέναμε να κοιτάμε το μενού στα Ρώσικα, βγάζοντας πάντως κάποια άκρη, αφού αν ξέρεις να διαβάζεις το αλφάβητο τουλάχιστον τις διεθνείς λέξεις τύπου “California rolls” τις πιάνεις. Η πηγουνομασκόφσκαγια στο ταμείο φυσικά Αγγλικά δε γνώριζε, αλλά στην παντομίμα μου για το αν μια συγκεκριμένη ομάδα σούσι είναι mixed ή όλα τα ίδια απάντησε με το γαλλικό “ασορτί” και συνεννοηθήκαμε. Τσίμπησα κι εγώ ένα σουσάκι παρότι δεν τρώω το βράδυ, καλό ήταν.

Ο Αλεξέι μας ειδοποίησε πως τελικά θα καθυστερούσαμε άλλη μισή ώρα προκειμένου να έχουμε “καλύτερες συνθήκες” και έτσι κάναμε και τη βολτίτσα μας. Το Μουρμάνσκ είναι μια κλασική σοβιετική πόλη, όσο μπορέσαμε να τη δούμε το βράδυ: με μόλις 100 χρόνια ιστορίας και ιδρυμένη επί Σοβιετίας, έχει μερικές μεγάλες λεωφόρους, ατέλειωτα σοβιετικά μπλοκ και τουλάχιστον ένα υπόγειο δαιδαλώδες σούπερ μάρκετ, όπου αγοράσαμε νερό και μερικά σνακ, διαπιστώνοντας ότι όντως, με το ρούβλι τόσο χαμηλά, η χώρα καθίσταται πολύ φτηνότερη από την προηγούμενη επίσκεψή μου.

Έφτασε κι ο Αλεξέι, του οποίου τα Αγγλικά ήταν βασικά, αλλά επαρκή γι' αυτό που τον χρειαζόμασταν, δε θα μας ανέλυε και τη συμβολή του Ντοστογιέφσκι στην παγκόσμια λογοτεχνία, το Βόρειο Σέλας θα πηγαίναμε να ψάξουμε, κι αυτό με μικρό καλάθι, αν και ο Αλεξέι μου είχε πει σε ανύποπτο χρόνο πως “στο 98% των περιπτώσεων που επιλέγουμε να πάμε, το βλέπουμε”. Μου ακούστηκε λίγο παπατζίδικο, 98% δεν είναι καν το ποσοστό αποτυχίας που έχω όταν κόβω πατάτες (περίπου σε ένα 5% των περιστάσεων καταφέρνω να μην κοπώ), ακόμη και για το Μουρμάνσκ, ένα από τα καλύτερα μέρη στον κόσμο για να δει κανείς το πολυπόθητο Βόρειο Σέλας. Ο Θοδωρής είχε κάνει μια φορά απόπειρα στην Ισλανδία, αλλά είχε την ίδια επιτυχία με τις πατάτες μου.

Πέρα από τα εξωπραγματικά ποσοστά, ο Αλεξέι είχε ενδιαφέροντα πράγματα να μας πει: γεννημένος στο Μουρμάνσκ, ασχολείται εδώ και χρόνια ως επίσημος ξεναγός του Σέλαος, είναι παντρεμένος με Ταϊλανδή και οι πελάτες του είναι κατά 90% Ασιάτες: 45% Ταϊλανδοί και 45% Κινέζοι (εύκολη η βίζα για Ρωσία, μικρές οι αποστάσεις, προσιτό το κόστος και ο πάγος και το χιόνι είναι πολύ εξωτικά γι αυτούς), όπως μας είπε, οι υπόλοιποι είναι Ρώσοι, σχεδόν όλοι από τη Μόσχα και πού και πού βρίσκεται και κανένας ξέμπαρκος Ευρωπαίος σαν κι εμάς τους ασχετούμπες. “Οι Κινέζοι είναι οι χειρότεροι, δεν έχουν καθόλου τρόπους”, μας είπε ενώ συνέχισε να οδηγεί το τζιπ του, πλέον βγαίνοντας για τα καλά από τον αστικό ιστό του Μουρμάνσκ. “Για να φανταστείς, με το που εμφανίζεται το Σέλας ξεκινούν να σπρώχνουν ο ένας τον άλλον για να πάρουν καλύτερη θέση για τη φωτογραφία, με αποτέλεσμα πολλές φορές να τους πέφτουν οι ακριβές τους μηχανές και να σπάνε, χαχα!”. Μιλώντας για γκατζετάκια, ο Αλεξέι είχε αρκετά, τόσο κάτι μετρητές πραγμάτων που δεν κατάλαβα, όσο και κάμερες, φωτογραφικές μηχανές, τρίποδα κλπ. “Χρησιμοποιώ τα γνωστά app, τα καλύτερα είναι των Νορβηγών και των Φινλανδών, είναι πολύ πιο ακριβή από τα δικά μας”, μου είπε ενώ πάρκαρε σε ένα ολοσκότεινο σημείο, περίπου μισή ώρα έξω από την πόλη. “Εδώ θα εμφανιστεί σε 40 λεπτά περίπου και θα διαρκέσει περίπου 15 λεπτά το φαινόμενο”, είπε με βεβαιότητα.

Προτίμησα να συνεχίσω να κρατάω μικρό καλάθι και του έκανα την αγαπημένη μου ερώτηση σε πολίτες της πρώην ΕΣΣΔ: “Οι γονείς σου που το έζησαν... το νοσταλγούν πια όλο εκείνο;”. Μου είπε πως έχει κι ο ίδιος μνήμες, ότι κατανοεί πως υπήρχαν και κάποια θετικά, αλλά δεν υπάρχει σύγκριση με το σήμερα: “Ακόμη κι ο πατέρας μου, που ήταν στρατιωτικός κι είχε μεγαλώσει σε ένα κλίμα έντονα ιδεολογικό αναγνωρίζει πως πια ζούμε καλύτερα, ακόμη και με την υπάρχουσα διαφθορά. Έχουμε περισσότερες επιλογές, περισσότερες ανέσεις, περισσότερες ελευθερίες, το σύστημα στηριζόταν στην καταπίεση και την άγνοια. Φυσικά υπάρχουν αυτοί που τα βρίσκουν όλα μαύρα και φτιάχνουν στο μυαλό τους ένα καλύτερο παρελθόν από αυτό που πραγματικά είχαν, αλλά το 90% θα σου πει ότι είμαστε πολύ καλύτερα σήμερα και το 10% των υπολοίπων είναι συνήθως υπέργηροι. Εγώ δεν την αλλάζω τη ζωή μου, εντάξει άλλα σπούδασα κι άλλα κάνω, αλλά να, τώρα έχω αρκετές οικονομίες ώστε να κάνουμε με το αυτοκίνητο το γύρο της Ευρώπης με τη γυναίκα και την κόρη μου, είμαι ενθουσιασμένος. Ε, αν συνεχίσει να πέφτει το ρούβλι, το πολύ-πολύ να πάμε πάλι στην Ταϊλάνδη”.

Βγήκαμε από το αυτοκίνητο κι ο Αλεξέι άρχισε να στήνει τα συμπράγκαλά του. Έκανε κρύο αλλά, όπως και σε όλο το ταξίδι, η θερμοκρασία αναφοράς δεν είχε σχέση με την αίσθηση της αντίστοιχης θερμοκρασίας στην Ελλάδα. Δηλαδή οι -2 βαθμοί Κελσίου για μένα ήταν σαν 5-6 βαθμοί στην Ελλάδα, δηλαδή υποφερτά, μην πω κι ευχάριστα ψυχρά.

Μείναμε να κοιτάμε το κενό, μέχρι που ο Αλεξέι μας φώναξε να δούμε την κάμερά του. “το βλέπετε αυτό;”, είπε όλο ενθουσιασμό. Ήταν μια αχνή λωρίδα πράσινου, διακριτή μόνο όταν κοιτούσες την οθόνη της φωτογραφικής του μηχανής. Σύντομα εμφανίστηκε κι άλλη μία (στην οθόνη πάντα) πλέον ήταν δυο αχνές παράλληλες γραμμές. Δεν ενθουσιάστηκα κιόλας, αλλά τουλάχιστον λίγο αργότερα, αν συγκεντρωνόσουν αρκετά, μπορούσες να τις δεις και με γυμνό μάτι. Technically, είχαμε δει το Βόρειο Σέλας. Χμ.

“Σε 15 λεπτά μάλλον θα εμφανιστεί εκεί”, είπε ο Αλεξέι σοβαρός. Έπιασα την κουβέντα με το Θοδωρή μέχρι που ξαφνικά ο Αλεξέι άρχισε να χοροπηδάει. “Κοιτάξτε από πάνω σας!”. Μια μακριά καταπράσινη λωρίδα είχε εμφανιστεί και γουρλώσαμε τα μάτια. Η λωρίδα άρχισε να γίνεται πιο πλατιά, να γίνεται μια τεράστια κορδέλα, να ξεδιπλώνει, να αλλάζει χρώματα και στα ξεκούδουνα να κινείται με μεγάλη ταχύτητα, να παίρνει αποχρώσεις από γαλάζιο μέχρι ροζ, να χορεύει, να εμφανίζεται σε μια ακτίνα που δεν μπορώ να προσδιορίσω πόσα χιλιόμετρα ήταν. Στραβολαιμιάσαμε να το κοιτάμε, κράτησε πάνω από μισή το όλο θέαμα, ο δε Αλεξέι φάνηκε να ενθουσιάζεται ακόμη περισσότερο από μας, που -γιατί να το κρύψομεν άλλωστε- πάθαμε την πλάκα μας.

Μπήκαμε στο αυτοκίνητο για την επιστροφή αρκετά μετά τη μία το πρωί, εξαιρετικά ικανοποιημένοι, η πρώτη μέρα στη Ρωσία ήταν ήδη χαιλάιτ. Ο Αλεξέι μας είπε πως μόνο στο 5-10% των περιστάσεων είναι τόσο έντονο το φαινόμενο κι ότι ήμασταν αρκετά τυχεροί.

Πέσαμε ξεροί κατά τις δυόμιση, την επόμενη μέρα είχε άλλη περιπέτεια, πολύ διαφορετική.

 

[dbalats]

Πολύ ενδιαφέρον ταξίδι, περιμένω ανυπόμονα την συνέχεια. Το μισό (της Σιβηρίας) το έχω ήδη κάνει, προγραμματίζω το υπόλοιπο της Ευρωπαϊκής Ρωσίας (από Arkhangelsk μέχρι την Μαύρη Θάλασσα) σε κανένα δίμηνο. Αν φυσικά εξακολουθήσει η Ρωσία να είναι ανοιχτή.

 

[Yorgos]

Πρώτη εικόνα από το αεροπλάνο.

Ρε συ, εδώ είναι ανοιχτά τα εστιατόρια... και τρώνε... και πίνουν. Άκου πράγματα.

Very Good Burger λέει εδω, είναι το όνομα του πιάτου

Πήρα κι εγώ δυο τρεις φωτογραφίες, αλλά φυσικά βγήκαν μάπα.

Υπάρχει όμως ένα μικρό time lapse.

 

[isabelle]

Περιττό να πω ότι έχω πιάσει στασίδι από την αρχή, ρουφάω την αφήγηση απνευστί και δεν το κουνάω ρουπι αν δεν διαβάσω και την τελευταία τελεία.
Αφήνοντας στην άκρη τη θανάσιμη ζήλεια μου (ταξίδι εν μέσω πανδημίας με το σέλας στο πιάτο από το πρώτο κι όλας βράδυ!!!), θα σταθώ μονάχα σ' ένα σημείο όπου η δική μου εμπειρία βρίσκεται μάλλον στον αντίποδα της δικής σου. Αναφέρομαι στη συζήτηση με τον Αλεξέι και την απάντησή του στο γνωστό ερώτημα "νοσταλγείτε ή όχι το τότε συγκριτικά με το σήμερα". Η δική μου "στατιστική" λοιπόν - όχι μόνο από τη Ρωσία αλλά από τον ευρύτερο πρώην σοβιετικό χώρο σε Κεντρασία και Καύκασο - έχει καταγράψει σημαντικό προβάδισμα του "τότε" στις προτιμήσεις, και μάλιστα από ανθρώπους που δεν το περίμενα με τίποτε (αναφέρομαι σε ηλικίες 45-60, επαγγελματικά "αποκατεστημένους", και φυσικά με γνώσεις αγγλικής πράγμα που αυτόματα τους κατατάσσει στους πιο "προσαρμοσμένους" στη σύγχρονη εποχή ). Θα μου πεις βέβαια ότι μπορεί να έτυχε. Θα μου πεις επίσης ότι η νοσταλγία φιλτράρει τις μνήμες κατά πώς βολεύει. Πράγματι. Από την άλλη, η αίσθησή μου αυτή μοιάζει να επιβεβαιώνεται κι από διάφορες σχετικές έρευνες που βγάζουν αναπάντεχα ψηλά ποσοστά δημοφιλίας του ... Στάλιν σήμερα. Υποψιάζομαι λοιπόν ότι το φαινόμενο είναι πιο σύνθετο και δεν περιορίζεται στους υπέργηρους.

 

[chrisbd]

Πανω που ετοιμαζόμουν να πω "θα βάλεις καμιά φωτο ή θα το πάμε ξεροσφύρι;; ) τις έβαλες..

btw το σωστό είναι πηγουνομασκόφσκαγιες και όχι πηγονουμασκόφσκαγιες .. αλλά άντε δικιά σου είναι η λέξη πες την οπως θες..

 

[psilos3]

Συντονίστηκα και διαβάζω με ευλάβεια.
Το σύστημα πηγουνομάσκα δεν είναι μόνο Ρώσικο, δουλεύεται κι εδώ με μεγάλη επιτυχία.

ο ηρωικός σάκος των 7 ηπείρων και των τριών πια δεκαετιών, φτου να μην τον ματιάσω

Είμαι παράλογος που θέλω να δω φωτογραφία του ιστορικού σάκου;

 

[Yorgos]

Περιττό να πω ότι έχω πιάσει στασίδι από την αρχή, ρουφάω την αφήγηση απνευστί και δεν το κουνάω ρουπι αν δεν διαβάσω και την τελευταία τελεία.
Αφήνοντας στην άκρη τη θανάσιμη ζήλεια μου (ταξίδι εν μέσω πανδημίας με το σέλας στο πιάτο από το πρώτο κι όλας βράδυ!!!), θα σταθώ μονάχα σ' ένα σημείο όπου η δική μου εμπειρία βρίσκεται μάλλον στον αντίποδα της δικής σου. Αναφέρομαι στη συζήτηση με τον Αλεξέι και την απάντησή του στο γνωστό ερώτημα "νοσταλγείτε ή όχι το τότε συγκριτικά με το σήμερα". Η δική μου "στατιστική" λοιπόν - όχι μόνο από τη Ρωσία αλλά από τον ευρύτερο πρώην σοβιετικό χώρο σε Κεντρασία και Καύκασο - έχει καταγράψει σημαντικό προβάδισμα του "τότε" στις προτιμήσεις, και μάλιστα από ανθρώπους που δεν το περίμενα με τίποτε (αναφέρομαι σε ηλικίες 45-60, επαγγελματικά "αποκατεστημένους", και φυσικά με γνώσεις αγγλικής πράγμα που αυτόματα τους κατατάσσει στους πιο "προσαρμοσμένους" στη σύγχρονη εποχή ). Θα μου πεις βέβαια ότι μπορεί να έτυχε. Θα μου πεις επίσης ότι η νοσταλγία φιλτράρει τις μνήμες κατά πώς βολεύει. Πράγματι. Από την άλλη, η αίσθησή μου αυτή μοιάζει να επιβεβαιώνεται κι από διάφορες σχετικές έρευνες που βγάζουν αναπάντεχα ψηλά ποσοστά δημοφιλίας του ... Στάλιν σήμερα. Υποψιάζομαι λοιπόν ότι το φαινόμενο είναι πιο σύνθετο και δεν περιορίζεται στους υπέργηρους.

Εχω κάνει πιο ευρύ γκάλοπ στο ταξιδι. Όχι ότι είναι αντιπροσωπευτικό, αλλά προφανώς υπάρχουν πολύ περισσότερες απαντήσεις.

 

[Sevro]

Αναφέρομαι στη συζήτηση με τον Αλεξέι και την απάντησή του στο γνωστό ερώτημα "νοσταλγείτε ή όχι το τότε συγκριτικά με το σήμερα". Η δική μου "στατιστική" λοιπόν - όχι μόνο από τη Ρωσία αλλά από τον ευρύτερο πρώην σοβιετικό χώρο σε Κεντρασία και Καύκασο - έχει καταγράψει σημαντικό προβάδισμα του "τότε" στις προτιμήσεις, και μάλιστα από ανθρώπους που δεν το περίμενα με τίποτε (αναφέρομαι σε ηλικίες 45-60, επαγγελματικά "αποκατεστημένους", και φυσικά με γνώσεις αγγλικής πράγμα που αυτόματα τους κατατάσσει στους πιο "προσαρμοσμένους" στη σύγχρονη εποχή ). Θα μου πεις βέβαια ότι μπορεί να έτυχε. Θα μου πεις επίσης ότι η νοσταλγία φιλτράρει τις μνήμες κατά πώς βολεύει. Πράγματι. Από την άλλη, η αίσθησή μου αυτή μοιάζει να επιβεβαιώνεται κι από διάφορες σχετικές έρευνες που βγάζουν αναπάντεχα ψηλά ποσοστά δημοφιλίας του ... Στάλιν σήμερα. Υποψιάζομαι λοιπόν ότι το φαινόμενο είναι πιο σύνθετο και δεν περιορίζεται στους υπέργηρους.

Στη Ρωσια (και τις περιφερειακες της χωρες) υπαρχει ενα περιεργο λατινοαμερικανικου τυπου φετιχ με τον "δυνατο ηγετη" για τη χωρα, τη μεσιανικη φιγουρα που θα εχει το εθνος δυνατο και θα το φοβουνται διεθνως. Το ποσο ανελευθερο ειναι το καθεστως του εν λογω ηγετη για καποιο λογο δε το θεωρουν τοσο μειζον θεμα οσο το θεωρουμε στη Δυση.
Αυτη τη νοοτροπια τη βλεπεις ακομα και σε ευρωπαϊκες χωρες της Αν. Ευρωπης. Π.χ. Ουγγαρια, ευρεως διαδεδομενη η λογικη "αφου μπορω να ψηφισω, δημοκρατια εχουμε, γιατι λενε οτι ειναι αυταρχικος ο Ορμπαν;".

 

[Yorgos]

Πανω που ετοιμαζόμουν να πω "θα βάλεις καμιά φωτο ή θα το πάμε ξεροσφύρι;; ) τις έβαλες..

btw το σωστό είναι πηγουνομασκόφσκαγιες και όχι πηγονουμασκόφσκαγιες .. αλλά άντε δικιά σου είναι η λέξη πες την οπως θες..

Το σωστό είναι όπως το έγραψες εσύ, πρόκειται για τυπογραφικό λάθος.