Ρωσία Αρκτικός Κύκλος, Σιβηρία, Ταταρστάν, Βόλγας, Καύκασος κι άλλα κομμάτια της μητέρας Ρωσίας

[Yorgos]

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 24
Elista: Ρωσικές παγόδες, γενοκτονίες και η Alexandra η μογγολοβουδίστρια​

Κοιμήθηκα μια χαρά στο δωμάτιο, κι ας μην είχε παράθυρο. Έφυγα νωρίς πάντως, που απεδείχθη σωτήριο διότι με την κίνηση που έχει το Σότσι έκανα σχεδόν μιάμιση ώρα να φτάσω στο αεροδρόμιο, που είναι σοβαρό αεροδρόμιο παρεμπιπτόντως.

Η πτήση μου, με κόστος 15 ευρώ, είχε ως προορισμό το Mineralno Voda, ένα μέρος την ύπαρξη του οποίου αγνοούσα, η έγινε δε με ένα μικροσκοπικό αεροπλάνο της Utair, αλλά η θέα της Μαύρης Θάλασσας ήταν απογοητευτική (λασπουριά κι από ψηλά), παρά τον άψογο καιρό. Φτάσαμε με καθυστέρηση πάντως, οπότε έτρεξα να κάνω μετεπιβίβαση στην πτήση για την Elista, παίρνοντας το σάκο μου από τον ιμάντα, παρότι είχε tag για τον τελικό προορισμό. Όταν λέμε μετεπιβίβαση, εννοούμε ότι έπρεπε να βγω από ένα κτίριο και να κάνω σπριντ για το διπλανό κτίριο. Ήμουν ενθουσιασμένος που θα πήγαινα στην Elista, μια πόλη 100.000 κατοίκων περίπου, πρωτεύουσα της Kalmykia που μου τράβηξε την προσοχή από την πρώτη στιγμή ως ένα -πολιτιστικά τουλάχιστον- κομμάτι της Μογγολίας κοντά στις όχθες της Κασπίας, με βουδιστικό πληθυσμό ασιατικών χαρακτηριστικών κι ένα μαύρο παρελθόν.

Στο λεωφορείο της επιβίβασης στο αεροπλάνο με πλησίασε μια νεαρή επιβάτης με ασιατικά χαρακτηριστικά και με ρώτησε αν ταξιδεύω στην Ελίστα μόνος μου. Μου συστήθηκε ως Alexandra, 27 χρονών, χημικός, που μιλάει πολύ καλά Αγγλικά, έχει ταξιδέψει σε πάνω από είκοσι χώρες (ανάμεσά τους η Ελλάδα και η Σερβία) και που τα κανόνισε με τους υπόλοιπους επιβάτες ώστε να κάτσει δίπλα μου για να πιάσουμε την κουβέντα για την Kalmykia. “Όλοι εκεί μισούμε τον Πούτιν. Αν έχει πολλούς Βουδιστές; Καλέ όλοι Βουδιστές είμαστε εκεί!”, είπε περήφανα. Έμαθα πως επέστρεφε στην πόλη της μετά από 12 ημέρες στο Σότσι και την Αμπχαζία, πως λατρεύει την Ουκρανία “επειδή είναι όλοι ξανθοί, όχι όπως στον Καύκασο”, ενώ τα είχε με ένα Γερμανό αλλά κι έναν Έλληνα στο πρόσφατο παρελθόν με τον οποίο πήγαν και στο Σούνιο (εγώ δεν έχω πάει ποτέ!). Μάλιστα την παραξένεψε που ο Έλληνας της είπε -ειλικρινώς- ότι δεν τον ενδιέφερε κάποια σοβαρή σχέση γιατί ήταν μόλις 27 χρονών. “Μα 27 χρονών και να μη θέλει να παντρευτεί;”, απόρησε η Alexandra κι εγώ απόρησα που απόρησε.

Όσο παρατηρούσα τις ατελείωτες καλλιεργήσιμες εκτάσεις, η Alexandra μου πρότεινε να με πάει η μαμά της με το αυτοκίνητο στο ξενοδοχείο μου, αφού έτσι κι αλλιώς θα ερχόταν να την παραλάβει από το αεροδρόμιο. “Δυστυχώς εργάζομαι μέχρι τις 8, αλλά αν θες αργότερα μπορούμε να βρεθούμε. Επίσης σου προτείνω να περπατήσεις όσο περισσότερο μπορείς σήμερα διότι αύριο ο καιρός θα είναι χάλια”, ήταν η συμβουλή της, που αποδείχθηκε εξαιρετική.

Στην προσγείωση συνειδητοποίησα πως ήμουν ο μοναδικός άνθρωπος στο αεροδρόμιο χωρίς ασιατικά χαρακτηριστικά, ενώ με το που παρέλαβα το σάκο μου είδα τη μαμά της Alexandra να με περιμένει χαμογελαστή. Μπήκαμε στο αυτοκίνητο και πήραμε το χωραφόδρομο για την πόλη. Δεν έχασα την ευκαιρία να ζητήσω από την Alexandra να ρωτήσει τη μαμά της για την κομουνιστική εποχή. Η Alexandra της μετέφρασε την ερώτηση κι εκείνη γύρισε, με κοίταξε σχεδόν με νοσταλγία και είπε “Εμένα μου άρεσε”. Στην ερώτηση τι ακριβώς αναπολεί η απάντηση ήταν “τους ανθρώπους. Σήμερα έχουμε περισσότερες ευακιρίες, αλλά τότε οι άνθρωποι ήταν αλλιώς. Ήταν καλύτεροι”, είπε με ένα τόνο θλίψης.

Τις ευχαρίστησα για το ride, με άφησαν στο ξενοδοχείο μου, όπου και κατάφερα να συνεννοηθώ και με την ξανθιά και με τη Μογγόλα ρεσεψιονίστ, ζητώντας registration “αλλιώς η polis θα μου κόψει το λαιμό”. Άφησα το σάκο μου στο δωμάτιο και ξεχύθηκα αμέσως, να εκμεταλλευτώ όσο το δυνατόν καλύτερα τις ώρες που είχα μπροστά μου. Ο συνδυασμός εργατικών κατοικιών σοβιετικού τύπου και βουδιστικών ναών και μνημείων συν τα αποκλειστικά μογγολικά πρόσωπα ήταν πιο σουρεάλ κι από το Kyzyl. Θεώρησα πως η πρώτη παγόδα που είδα ήταν η κεντρική, η δεύτερη δέσποζε δίπλα σε ένα άγαλμα του Λένιν, δίπλα από τον οποίο περνούσε μια ηλικιωμένη κυρία παραδοσιακά – και βουδιστικά- ντυμένη κι απόρησα από τι είδους event να ερχόταν.

Πείνασα και πήγα στο Chippolino, ένα μικροσκοπικό εστιατόριο που μου σύστησε η Alexandra και παρήγγειλα το mix menu που μου πρότεινε, δηλαδή ένα ποτ πουρί της κουζίνας της Kalmykia, από τα οποία θυμάμαι τη βραστή κατσίκα με noodles, ένα είδος dumpling και μπόλικες σουπίτσες, από τις οποίες η κορυφαία ήταν μια που έμοιαζε πάρα πολύ στη μαγειρίτσα, οπότε και ζήτησα και δεύτερη. Στο τέλος πλάκωσα κι ένα σούσι, ήρθαν και τα γλυκά και μάλλον το παράκανα, αλλά ο καιρός ήταν θεϊκός οπότε βγήκα να περπατήσω να τα κάψω.

Συνέχισα να επισκέπτομαι βουδιστικά μνημεία, αλλά εκεί που έπαθα πλάκα ήταν στη Μεγάλη Παγόδα, γουάου, τύφλα να έχει το Θιβέτ, στα ξεκούδουνα πετάχτηκε μπροστά μου ένας πελώριος ναός που έπιανε ένα οικοδομικό τετράγωνο ολόκληρο, και μάλιστα από τα μεγάλα, τα σοβιετικά. Μπήκα στην περίμετρο του ναού κι αρχικά νόμισα πως είναι κλειστός, αλλά μετά που υπέδειξαν πως η είσοδος είναι από τη (μη κεντρική) οδό Λένινα, οπότε μπήκα. Οι φωτογραφίες απαγορεύονταν, αλλά έβγαλα στα κλεφτά μια του τεράστιου αγάλματος του Βούδα, πριν κάνω μια γύρα το εσωτερικό του ναού για να θαυμάσω τη διακόσμηση όσο έμπαινε μέσα κόσμος και προσευχόταν με ευλάβεια. Καταπληκτικό μέρος, πολύ ατμοσφαιρικό.

Συνέχισα τη βόλτα μου στην πόλη, περπάτησα χιλιόμετρα από εργατικές πολυκατοικίες, κάποιες εκ των οποίων είχαν γκραφίτι κάποιων ντόπιων ηρώων, περπάτησα δίπλα σε παράταιρα δέντρα κι εν τέλει έφτασα κατά το σούρουπο στο Μνημείο Εξόδου κι Επιστροφής σε ένα περίεργο λοφίσκο. Το μνημείο αναφέρεται στο δράμα -επαναλαμβανόμενο κιόλας- των Kalmykians, που είναι μια ιστορία συνεχούς ξεριζωμού. Πρόκειται για τους απογόνους των Oirats, ενός μογγολικού φύλου που διέσχισε χιλιάδες χιλιόμετρα σε μια απίθανη μαζική μετανάστευση προς αναζήτηση καλλιεργήσιμης γης, για να καταλήξουν στις όχθες του Βόλγα στα τέλη του 17ου αιώνα . Αργότερα δέχθηκαν πιέσεις από Γεμρανούς και Ρώσους που διεκδίκησαν κομμάτι της γης τους και αποφάσισαν να κάνουν ταξίδι επιστροφής στη Μογγολία, με 20.000 από τις οικογένειες να μένουν πίσω λόγω του ότι ο Βόλγας δεν είχε παγώσει αρκετά ώστε να μπορέσουν να διαφύγουν όσοι έμεναν στη δυτική όχθη, ενώ τα 2/3 των 160.000 οικογενειών που αποπειράθηκε να ολοκληρώσει το ταξίδι δολοφονήθηκε κατά τη διάρκειά του από εχθρικά φύλα. Οι εναπομείναντες έμειναν σε αυτό το ξεχασμένο κομμάτι της Ρωσίας χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα, μέχρι που ήρθαν οι μπολσεβίκοι για να καταστρέψουν τους βουδιστικούς ναούς, να συλλάβουν τους μοναχούς και να εθνικοποιήσουν τη γη τους, με αποτέλεσμα δυο δεκαετίες αργότερα οι “καμένοι” από τον κομουνισμό Kalmykians να στηρίξουν τα στρατεύματα του Χίτλερ στην εισβολή των Γερμανών το 1942, πράγμα που πλήρωσαν ακριβά με τη λήξη του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου: οι Σοβιετικοί τους έβαλαν όλους σε τραίνα σε άθλιες συνθήκες και τους έστειλαν -όσους επιβίωσαν τουλάχιστον- στη Σιβηρία, όπου εργάστηκαν μέχρι εξόντωσης στα γκουλάγκ. Χρειάστηκε να αναλάβει ο Χρουστσόφ για να τους επιτραπεί να επιστρέψουν στην περιοχή όπου βρισκόμουν, με λιγότερους από τους μισούς να τα καταφέρνουν και με κάθε οικογένεια να έχει ζήσει ιστορίες τρόμου και θανάτου από την εποχή της Σιβηρίας και τη μεταφορά προς και από αυτήν.

Ο λοφίσκος ήταν ατμοσφαιρικός με τη δύση του ηλίου, αλλά το μνημείο ήταν λίγο αινιγματικό. Χρειάστηκε να το πλησιάσω πολύ για να καταλάβω πως απεικόνιζε ένα λαό ποδοπατημένο από εισβολείς, τραίνα και τανκς. Κοιτώντας τα σοβιέτ κτίρια απέναντι αναλογίστηκα πόσα πέρασαν μαζικά αυτοί οι άνθρωποι, όταν στο λόφο έφτασαν μερικά παιδάκια κι άρχισαν να παίζουν βόλεϊ και δύο από αυτά να χορεύουν με φόντο το ηλιοβασίλεμα, που μου φάνηκε ωραίος συμβολισμός για το καλύτερο μέλλον που έρχεται. Χειρότερο από το παρελθόν μια φορά δεν μπορεί να είναι.

Κατέβηκα το λόφο και συνέχισα το περπάτημα. Τα πάρκα ήταν γεμάτα από παιδάκια, άλλωστε ήταν Παρασκευή, ενώ κατέληξα σε ένα πεζόδρομο με μικρά μαγαζάκια που πωλούσαν κινέζικα παιχνιδάκια, παγωτά και ζαχαρωτά. Στο βάθος υπήρχε μια μικρή παγόδα κι από πίσω μια απέραντη στέππα, αφού εκεί τελείωνε ξαφνικά η πόλη, σα να είχε τραβήξει κάποιος μια αόρατη γραμμή.

Αποφάσισα να περπατήσω μέχρι την Chess City ( ε ρε χιλιόμετρα που έκανα σήμερα, πολύ πάνω από 20 νομίζω), για την οποία διάβασα πως ήταν το πνευματικό παιδί του Ιλιομζίνοφ, του ηγέτη της επαρχίας που οραματίστηκε ένα προάστιο αφιερωμένο στο σκάκι, ενώ κατάφερε να διοργανώσει και τη Σκακιστική Ολυμπιάδα του 1998. Διάβασα πως το μέρος πλέον είναι παρατημένο κι όντως το μουσείο έχει εγκαταληφθεί, αλλά η γειτονιά εξακολουθεί να είναι ενδιαφέρουσα με διάφορες σκακιστικές αναφορές.

Ήμουν πτώμα από το πολύ περπάτημα κι έπρεπε να φτάσω και στην ώρα μου για τη συνάντηση με την Alexandra, οπότε κάλεσα ένα yandex. O οδηγός ήταν ένας τεράστιος -και φυσικά μογγολικής καταγωγής- ωραίος τύπος που ήξερε Αγγλικά κι είχε όρεξη για κουβεντούλα, άλλωστε εδώ στη νότια Ρωσία είναι πολύ πιο ομιλητικοί μου φαίνεται. “Έζησα 4 χρόνια στη Μόσχα, δεν είναι για μένα, τώρα πια είμαι προγραμματιστής και περιστασιακά εργάζομαι και με το yandex. H οικονομία εδώ και 10 χρόνια είναι κακή, δεν είναι ο κορωνοϊός το πρόβλημα, ο Πούτιν είναι, στην αρχή ήταν καλός τώρα είναι πνιγμένος στη διαφθορά, δεν καταλαβαίνει τίποτε από οικονομία. Η Chess City; Μπα, ούτε τουρνουά δεν κάνουν πια. Απορώ που ήρθες μέχρι εδώ, εδώ μας έχει ξεχάσει και ο Θεός ο ίδιος. Εγώ θέλω να φύγω, να πάω στις Ηνωμένες Πολιτείες, αλλά πώς να βγάλω βίζα; Την Ευρώπη; Να σου πω δεν το σκέφτηκα ποτέ ως επιλογή, ίσως πρέπει να αρχίσω να το κοιτάω”. Του ζήτησα να κάνει μια στάση να βγάλω μια φωτογραφία τη μικρότερη παγόδα που ήταν όμορφα φωτισμένη, πριν γυρίσω να κάνω ένα ντους στα πεταχτά και να αγοράσω εισιτήριο για το Στάλινγκραντ, οπότε και έλαβα το μήνυμα της Alexandra για να συναντηθούμε, παρότι ήταν προχωρημένη η ώρα

Βρεθήκαμε στο Cippolino και τα είπαμε με τις ώρες, πάνω από 4 smoothies. H Alexandra εργάζεται στη Danone ως χημικός, ψάχνεται κι αυτή για δουλειά στο εξωτερικό, για 27χρονη έχει εντυπωσιακό βιογραφικό με πολύ μεγάλη εργασιακή εμπειρία (εργάζεται από δευτεροετής, αυτά που λέγαμε για τους νεαρούς Ρώσους) και άπειρα σεμινάρια, ενώ πέρα από τις καλύτερες εργασιακές συνθήκες, θέλει να φύγει από την Elista γιατί δεν τη χωράει ο τόπος. “Θέλω να ταξιδέψω, να δω τον κόσμο. Νιώθω πιο πολύ Ρωσίδα απ' ό,τι Kalmykian, αν και το έχω μέσα μου: είμαι βουδίστρια και μεγάλωσα με τις ιστορίες της γιαγιάς μου, που έχασε τη μητέρα της στο τραίνο για τη Σιβηρία και η αδελφή της έχασε τα πόδια της από το κρύο. Έχω στείλει βιογραφικά στη Βιέννη, περιμένω απαντήσεις πώς και πώς, άλλωστε μόλις πήρα και το πτυχίο μου στα Γερμανικά, ενώ έκανα και μια πρακτική εκεί για 3 μήνες. Ναι, σε 2-3 χρόνια θα ήθελα να κάνω και παιδιά, πιστεύω πως οι άνθρωποι θα πρέπει να γίνονται γονείς νωρίς, οι Ρώσοι ωριμάζουμε γρήγορα. Θέλω να γυρίσω τον κόσμο, να κάνω καριέρα, να είμαι μια πετυχημένη μητέρα, πιστεύω πως γίνονται όλα, αρκεί να είσαι συγκεντρωμένος στο στόχο σου”. Μιλήσαμε για ταξίδια, για τον Πούτιν, για μουσική, πέρασε πολύ ευχάριστα η ώρα. Το βράδυ με γύρισε στο ξενοδοχείο μου με το αυτοκίνητο, κάνοντάς μου κι ένα τουρ. Γεμάτη μέρα η σημερινή, από όλες τις απόψεις. Το καταλαβαίνεις ότι πέρασες καλά όταν έχεις τόσο food for thought που πέφτεις για ύπνο χαμένος στις σκέψεις.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 35
• 36
• 37
• 38
• 39
• …

  Go to chapter

  Go
• 45

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 37 of 45

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[taver]

Ζηλεύω.

 

[fotast]

Ωραία και καλή συνέχεια.Φαντάζομαι ότι για τα στριπτιζάδικα θα υπάρχει ξεχωριστό κεφάλαιο.Να μην πάει χαμένη και η κοινωνιολογική μελέτη

 

[Yorgos]

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 2
Μουρμάνσκ και Βόρειο Σέλας: Καλωσήρθατε στο κορωνοπάρτι, έχουμε και φώτα​

Βγήκα από το διαμερισματάκι μου χαράματα Τετάρτης, στα άγρια σκοτάδια, προσπαθώντας να μην ξυπνήσω την κοπέλα μου που έπρεπε να πάει στη δουλειά της σε λίγες ώρες κι ανέβηκα την Ερμού με το σάκο μου στην πλάτη, ένα ηλίθιο χαμόγελο κάτω από τη μάσκα μου και σιγοτραγουδώντας ένα τραγουδάκι του' 80 της Αλέξια που ξανάγινε χιτ λόγω μιας τηλεοπτικής σειράς που θυμήθηκε να το χρησιμοποιήσει ως soundtrack 30 χρόνια αφότου το έγραψε ο Χαριτοδιπλωμένος: “Έλα μια νύχτα, να φύγουμε, έξω απ' τον κόσμο να μείνουμε, έλα μια νύχτα, σε περιμένω, για σένα είμαι εδώ”.

Στην Πλατεία Συντάγματος ένας μισοκοιμισμένος φύλακας επέβλεπε τα λουλούδια και τις εξέδρες για την... απαγορευμένη (εν μέσω λοκντάουν) για το κοινό παρέλαση της 25ης Μαρτίου. Το μετρό μόλις είχε ανοίξει κι έφυγα για το αεροδρόμιο με τον πρώτο συρμό, αναλογιζόμενος πόσο τυχερός ήμουν: το τρίτο κύμα είχε ξεκινήσει για τα καλά στην Ελλάδα και με αγωνία κοιτούσα κάθε μέρα αν η Ρωσία θα αφαιρούσε την Ελλάδα από τη λίστα των ασφαλών χωρών, όπου σταματάς να ανήκεις αν ξεπεράσεις κάποιο αριθμό κρουσμάτων ανά πληθυσμό. Σουρεάλ μου φαινόταν που είχα το σάκο μου, διαβατήριο στην τσέπη, έβγαινα από το σπίτι και θα πήγαινα και ταξίδι και μάλιστα σε μια χώρα όπου θα μπορούσα να τρώω σε εστιατόρια, να κινούμαι ελεύθερα και να επισκέπτομαι μουσεία, γήπεδα και θέατρα, ή έτσι μου είχαν πει τουλάχιστον. Μπαίνοντας στο μετρό συνειδητοποίησα ότι δεν είχα πάρει μαζί μου ούτε καν ένα ντεπόν, αλλά μα καθησύχασε η σκέψη πως αν χρειαστώ κάτι θα μπορώ να το βρω στη Ρωσία.

Ο Διεθνής Αερολιμένας Αθηνών ήταν σχεδόν άδειος, σίγουρα πιο άδειος από τα τέσσερα προηγούμενα (γραφειοκρατικής φύσεως) ταξίδια μου εν μέσω πανδημίας στην Ισπανία και ουδεμία σχέση με τον Αύγουστο του 2020 που είχα πάει στην Κρήτη. Δεν είχα ξαναδεί ποτέ το αεροδρόμιο έτσι. Έκανα τσεκ-ιν, μου γνωστοποίησαν πως το lounge της Aegean είναι κλειστό λόγω της πανδημίας και περίμενα το Θοδωρή που εμφανίστηκε, γελάσαμε με τον τύπο που έκανε τσεκ ιν για Μόσχα με κάλτσα και μιτσούκο , τσιμπήσαμε κάτι στο εξωτερικό τυροπιτάδικο και, περιμένοντας την πτήση, αποφάσισα να κάνω και τις πληρωμές για δύο από τα τουρ που θα κάναμε στο Μουρμάνσκ: το πρώτο θα γινόταν σήμερα το βράδυ με σκοπό να δούμε το Βόρειο Σέλας και το επόμενο αύριο, με προορισμό τα βουνά Khibini και διαδρομές με snowmobile.

Η επικοινωνία με τα ρώσικα πρακτορεία είχε υπάρξει αρκετά γρήγορη, παρά τα πολύ κακά Αγγλικά ορισμένων, μέσω Whatsapp. Γενικώς απαντούσαν ακόμη και σε βάρβαρες ώρες και ήταν αρκετά ευέλικτοι, ακόμη και στο αίτημά μου να μην πληρώσω για τίποτε πριν μπούμε στο αεροπλάνο. Μέχρι την τελευταία στιγμή είχα πολλές αμφιβολίες για το αν θα καταφέρναμε να πετάξουμε: την προηγούμενη της πτήσης μας η Ελλάδα είχε σημειώσει αρνητικό ρεκόρ 3517 κρουσμάτων.

Η πτήση ήταν άνετη, το πρωινό από το σεφ Λαζάρου νοστιμότατο και η business class τίποτε το ιδιαίτερο. Προσγειωθήκαμε στο Domodedovo (τώρα που το έγραψα συνειδητοποίησα ότι το αποκαλούσα λανθασμένα και αλεφαντικά “Ντοντομέντιοβο”, πες το κι έτσι που έλεγε ο κυρ-Νίκος), ένας αγέλαστος έριξε μια ματιά στο αρνητικό PCR μου και τη βίζα μου και πλέον βρισκόμουν κι επισήμως σε ξένο κράτος για τουριστικούς λόγους για πρώτη φορά εδώ και πάνω από 13 μήνες.

Η πρώτη εικόνα με το που περάσαμε τον έλεγχο διαβατηρίων ήταν ενδεικτική του τι θα συναντούσαμε τις επόμενες ημέρες στη χώρα: Το αεροδρόμιο ήταν γεμάτο από κόσμο, ο συνωστισμός τεράστιος και η αντίθεση με τον Ελευθέριο Βενιζέλο δε θα μπορούσε να είναι πιο έντονη. Αλλά το εσταντανέ που θα μας μείνει ήταν καμιά 30ριά επιβάτες με καταγωγή από την Κεντρική Ασία στα καθίσματα αναμονής του αεροδρομίου, προφανώς εξαντλημένοι από την αναμονή, να έχουν εναποθέσει ο ένας το κεφάλι του στον ώμο του άλλου σε πλήρη αλληλουχία: ούτε ένας δε φορούσε μάσκα, κι αυτό μέσα στο αεροδρόμιο.

Περιμέναμε πάνω από μισή ώρα για τις αποσκευές μας, κι άρχισαν να με ζώνουν τα φίδια διότι είχα ένα βιβλίο που δε μιλούσε και με πολύ κολακευτικά λόγια για τον Πούτιν στο σάκο μου, τον οποίον δε χρειαζόταν καν να δώσω στις αποσκευές, αλλά αφού έδωσε ο Θοδωρής τη δικιά του δε θα κερδίζαμε τίποτε αν την είχα ως χειραποσκευή. Εν τέλει εμφανίστηκε άθικτος και πλήρης βιβλίων ο ηρωικός σάκος των 7 ηπείρων και των τριών πια δεκαετιών, φτου να μην τον ματιάσω.

Το πρώτο που έκανα ήταν να βρω μια sim και σύμφωνα με το συμφορουμίτη @KonstantinosAlyona που το κατέχει το θέμα, δε θα ήταν δύσκολο. Πράγματι, με το που παρέλαβε ο Θοδωρής τη βαλιτσάρα του, βρήκα ένα stand όπου ένας ευγενής νεαρός που δε μιλούσε κουβέντα Αγγλικά μου έδωσε μια sim της Megafon για 18€ και η οποία μου επέτρεπε απεριόριστα δεδομένα “σε όλη τη χώρα” (δεν το πίστεψα) και περίπου 10€ χρόνου ομιλίας, που εν τέλει δεν κατάφερα να ξοδέψω. Ήταν ο τρίτος Ρώσος στο αεροδρόμιο που δε μιλούσε Αγγλικά (η δεύτερη ήταν η κυρία στις τουριστικές πληροφορίες), σε σύνολο...τριών. “Δηλαδή αν έχουμε 0/3 μέσα στο αεροδρόμιο, εκτός αεροδρομίου τι γίνεται;” αναρωτηθήκαμε, αλλά την απάντηση θα την παίρναμε τις επόμενες ημέρες και θα είχε και συνίσταται σε ένα ποσοστό πάρα πολύ κοντά στο 0%. Πιστωτική δε δεχόταν (άλλο χούι στη χώρα αυτό) κι ακόμη κι όταν έκανα ανάληψη από το ΑΤΜ το μάξιμουμ ποσό ανάληψης ήταν 5.000 ρούβλια δηλαδή... ένα ολόκληρο χαρτονόμισμα, από το οποίο εννοείται ότι δεν είχε ρέστα, ακόμη ένα πρελούδιο κι αυτό ενός μοτίβου που θα συναντούσα κατά τη διάρκεια ολόκληρου του μήνα.

Τέλος πάντων, είχαμε βαλίτσες, είχαμε και sim, τα δεδομένα φαινόταν να δουλεύουν, έβαλα μπρος και την εφαρμογή Yandex, που είναι πρακτικά το ρωσικό Uber, και καλέσαμε ένα ταξί στον εξωτερικό χώρο του αεροδρομίου για να πάμε στο Vnukovo, αφού η εσωτερική μας πτήση προς Μουρμάνσκ έφευγε από κει. H απόσταση είναι πάνω από 60 χιλιόμετρα, με τη διαδρομή να παίρνει από 80 μέχρι 160 λεπτά ανάλογα με την κίνηση, οπότε δεν είχαμε και πολλά περιθώρια να χασομεράμε. Το Yandex αποδείχθηκε λίρα εκατό και σε αξιοπιστία και σε value for money: παραλαβή από αεροδρόμιο προς αεροδρόμιο με βαλίτσες και διαδρομή μιάμισης ώρας με κίνηση για μόλις 14€ (7€ έκαστος δηλαδή), τη λες και τζάμπουλα. Η διαδρομή ήταν βαρετή, μερικά χοντροκομμένα κτίρια και παράταιρα εμπορικά κέντρα, συν τις ατέλειωτες ουρές των Μοσχοβιτών στον περιφερειακό είναι ό,τι θυμάμαι από την ηλιόλουστη Μόσχα εκείνης της ημέρας, πέρα από τον αγέλαστο Μουσαφίρ και το βρώμικο αυτοκίνητό του. Στη συνέχεια πάντως του ταξιδιού όλα τα Yandex ήταν πεντακάθαρα, αν και οι οδηγοί τους εξακολουθούσαν να είναι αγέλαστοι και αμίλητοι, απορία το έχω μέχρι σήμερα αν στη Ρωσία είναι frowned upon να λες “καλημέρα” ή “ευχαριστώ” στον οδηγό σου. Σίγουρα πάντως πρέπει να είναι αμάρτημα γι αυτόν να σου απαντήσει, να σε κοιτάξει ή να προσποιηθεί ότι υπάρχεις κάπου στο ορατό σύμπαν.

Και το Vnukovo, που χτίστηκε επί Στάλιν από έγκλειστους σε γκουλάγκ, φάνηκε να έχει κάνει ένα total makeover, με αποτέλεσμα, παρότι εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς πως τα έχει τα χρονάκια του, δίνει μια αίσθηση μοντέρνου. Κάτι σαν τη Γιατζόγλαινα ας πούμε. Είχε ακόμη περισσότερο κόσμο κι ακόμη λιγότερες μάσκες, αλλά εμείς ήμασταν στην ώρα μας, οπότε είπαμε να αλλάξουμε χρήματα και να τσιμπήσουμε κάτι. Το πρώτο δεν κατέστη δυνατό διότι η αγέλαστη κυρία στο ανταλλακτήριο μου επέστρεψε τα χρήματά μου εξηγώντας μου κάτι σε άπταιστα ουρλιαχτά Ρώσικα, που δεν πολυκατάλαβα. Με λίγη επιμονή κι αφού εκνευρίστηκε ακόμη περισσότερο, κατάλαβα πως έπρεπε να έχω κάνει registration στην αστυνομία. Το ερώτημα είναι πώς το καταφέρνει κάποιος αυτό όταν είναι άρτι αφιχθείς στη χώρα και άρα δεν έχει ακόμη πάει στο κατάλυμά του, όπως γίνεται με τη συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων που βγαίνουν από το αεροδρόμιο. Δεν μου απαντήθηκε η απορία, εισέπραξα μια ευγενή χειρονομία από την κυρία στο στιλ του “α, ρε πάγαινε από δω!”.

Στο “από δω” δίπλα πάντως είχε εστιατόρια κι εμείς πεινούσαμε. Κάτσαμε να φάμε και δεν το πιστεύαμε! Όχι επειδή το φαγητό ήταν καλό, που ήταν, και τα spicy burgers και η Tom Yam, αλλά επειδή είχαμε μήνες να φάμε σε εστιατόριο και από μόνο του το ότι καθόμασταν με μαχαίρι και πιρούνι, ανάμεσα σε ανθρώπους, χωρίς μάσκα μας έδινε μια αίσθηση κανονικότητας.

Η πτήση της Pobeda (μιας από τις αρκετές αεροπορικές που δεν είχα ξανακούσει πριν χρησιμοποιήσω σε αυτό το ταξίδι) για Μουρμάνσκ ήταν γεμάτη, με το οποίο απόρησα, αφού θεωρούσα πως τα 48 ευρώ που πληρώσαμε τελευταία στιγμή για την πτήση ήταν λίγα επειδή η πτήση θα ήταν άδεια. Τουλάχιστον μέσα στην πτήση όλοι κουτσοφορούσαν μάσκες, έστω κι αν πολλοί τις είχαν στο σαγόνι, πρακτική εξαιρετικά διαδεδομένη από την οποία αποφάσισα να ονομάζω τους Ρώσους οπαδούς της “πηγουνομασκόφσκαγιες”.

Το αεροδρόμιο ήταν μικροσκοπικό και με έναν μοναδικό ιμάντα που θύμιζε καταστάσεις νησιού του Ειρηνικού, αλλά το χιόνι έξω μας υπενθύμιζε πως ήμασταν όχι απλά στη Ρωσία, αλλά στη μεγαλύτερη πόλη βορείως του Αρκτικού Κύκλου παγκοσμίως. Πήραμε Yandex ακόμη μια φορά, αν και δυσκολευτήκαμε λίγο να αναγνωρίσουμε το αυτοκίνητο, αφού τα περισσότερα είχαν λάσπες στις πινακίδες τους από το χιόνι, με αποτέλεσμα αυτές να είναι δυσδιάκριτες. H διαδρομή των περίπου 35 χιλιομέτρων πάνω στην παγωμένη άσφαλτο και με το χιόνι να είναι πάνω από μισό μέτρο γύρω μας μας κόστισε 7 ευρώ, ήτοι 3,5 ο καθένας. Αυτό το Yandex είχε αρχίσει να μου αρέσει.

Το ξενοδοχείο ονομαζόταν Mini Hotel, ήταν τριών αστέρων, φιλοξενούταν σε ένα κλασικό σοβιέτ κτίριο, το αξιοπρεπέστατο δωμάτιό μας κόστιζε 50 ευρώ/βραδιά και... η ρεσεψιονίστ δε μιλούσε Αγγλικά. Αναρωτήθηκα αν θα κλείναμε 24ωρο στη χώρα χωρίς να βρούμε κάποιον που να μιλάει κάτι εκτός από Ρώσικα. Και η ρεσεψιονίστ όμως αναρωτήθηκε πού είναι το χαρτί που μας έδωσε η υπηρεσία μετανάστευσης με την άφιξη και δε φαινόταν να το διασκεδάζει καθόλου. Τελικώς με τα πολλά εβρέθη και πήγε η καρδιά μας στη θέση της.

Είχε φτάσει 9 το βράδυ η ώρα και η μέρα για μας μόλις άρχιζε, αφού είχαμε κανονίσει εκείνο το κυνήγι μαγισσ... εε του Βόρειου Σέλαος ήθελα να πω. Ξέραμε πως οι πιθανότητες να το δούμε ήταν λίγες, διότι παρακολουθώντας online τις σχετικές σελίδες πρόβλεψης μαγνητικής δραστηριότητας (ή κάτι τέτοιο, μη νομίζετε ότι καταλαβαίνω και πολλά από αυτά τα ρημάδια), είχαμε δει πως οι πιθανότητες να το πετύχουμε σήμερα ήταν λίγες, βρισκόμασταν κάπου ανάμεσα στο 1 και το 2 σε μια σκάλα με μέγιστο το 5. Ο Αλεξέι πάντως, ο τύπος που είχε αναλάβει να μας πάει να ψάξουμε το φαινόμενο, φαινόταν αποφασισμένος και μου έστειλε whatsapp όπου σε δυσνόητα Αγγλικά μου εξηγούσε πως η σημερινή βραδιά θα ήταν μάλλον καταλληλότερη από την αυριανή και ότι αντί για τις 10 μάλλον θα έπρεπε να φύγουμε στις 10.40.

Δε μας χάλασε και, μιας που ο Θοδωρής με τον εξωφρενικό μεταβολισμό πεινούσε, είπαμε να πάμε και την πρώτη μας βόλτα στο Μουρμάνσκ. Ευτυχώς που ακολούθησα τη συμβουλή μιας καλής συμφορουμίτισσας κι αγόρασα κάτι αδιάβροχα παπούτσια, έστω δαπανώντας 71€, το οποίο τα καθιστούσε την ακριβότερη ενδυματολογική αγορά που έχω κάνει ποτέ (και μάλλον δε θα την ξεπεράσει τίποτε). Το χιόνι ήταν πούδρα και συνέχισε να πέφτει, με μεγάλη έκταση των πεζοδρομίων (ο Θεός να τα κάνει) να είναι γλιστερός πάγος, αν ήμουν με τα αθλητικά ή θα είχα πέσει αρκετές φορές ή θα είχαν μουλιάσει τα πόδια μου, αφού δεν ήταν σαφές πάντα το βάθος του χιονιού. Πήγαμε σε ένα σουσάδικο που είχα μπανίσει σε μια σύντομη γύρα όσο μπανιαριζόταν ο Θοδωρής και μέναμε να κοιτάμε το μενού στα Ρώσικα, βγάζοντας πάντως κάποια άκρη, αφού αν ξέρεις να διαβάζεις το αλφάβητο τουλάχιστον τις διεθνείς λέξεις τύπου “California rolls” τις πιάνεις. Η πηγουνομασκόφσκαγια στο ταμείο φυσικά Αγγλικά δε γνώριζε, αλλά στην παντομίμα μου για το αν μια συγκεκριμένη ομάδα σούσι είναι mixed ή όλα τα ίδια απάντησε με το γαλλικό “ασορτί” και συνεννοηθήκαμε. Τσίμπησα κι εγώ ένα σουσάκι παρότι δεν τρώω το βράδυ, καλό ήταν.

Ο Αλεξέι μας ειδοποίησε πως τελικά θα καθυστερούσαμε άλλη μισή ώρα προκειμένου να έχουμε “καλύτερες συνθήκες” και έτσι κάναμε και τη βολτίτσα μας. Το Μουρμάνσκ είναι μια κλασική σοβιετική πόλη, όσο μπορέσαμε να τη δούμε το βράδυ: με μόλις 100 χρόνια ιστορίας και ιδρυμένη επί Σοβιετίας, έχει μερικές μεγάλες λεωφόρους, ατέλειωτα σοβιετικά μπλοκ και τουλάχιστον ένα υπόγειο δαιδαλώδες σούπερ μάρκετ, όπου αγοράσαμε νερό και μερικά σνακ, διαπιστώνοντας ότι όντως, με το ρούβλι τόσο χαμηλά, η χώρα καθίσταται πολύ φτηνότερη από την προηγούμενη επίσκεψή μου.

Έφτασε κι ο Αλεξέι, του οποίου τα Αγγλικά ήταν βασικά, αλλά επαρκή γι' αυτό που τον χρειαζόμασταν, δε θα μας ανέλυε και τη συμβολή του Ντοστογιέφσκι στην παγκόσμια λογοτεχνία, το Βόρειο Σέλας θα πηγαίναμε να ψάξουμε, κι αυτό με μικρό καλάθι, αν και ο Αλεξέι μου είχε πει σε ανύποπτο χρόνο πως “στο 98% των περιπτώσεων που επιλέγουμε να πάμε, το βλέπουμε”. Μου ακούστηκε λίγο παπατζίδικο, 98% δεν είναι καν το ποσοστό αποτυχίας που έχω όταν κόβω πατάτες (περίπου σε ένα 5% των περιστάσεων καταφέρνω να μην κοπώ), ακόμη και για το Μουρμάνσκ, ένα από τα καλύτερα μέρη στον κόσμο για να δει κανείς το πολυπόθητο Βόρειο Σέλας. Ο Θοδωρής είχε κάνει μια φορά απόπειρα στην Ισλανδία, αλλά είχε την ίδια επιτυχία με τις πατάτες μου.

Πέρα από τα εξωπραγματικά ποσοστά, ο Αλεξέι είχε ενδιαφέροντα πράγματα να μας πει: γεννημένος στο Μουρμάνσκ, ασχολείται εδώ και χρόνια ως επίσημος ξεναγός του Σέλαος, είναι παντρεμένος με Ταϊλανδή και οι πελάτες του είναι κατά 90% Ασιάτες: 45% Ταϊλανδοί και 45% Κινέζοι (εύκολη η βίζα για Ρωσία, μικρές οι αποστάσεις, προσιτό το κόστος και ο πάγος και το χιόνι είναι πολύ εξωτικά γι αυτούς), όπως μας είπε, οι υπόλοιποι είναι Ρώσοι, σχεδόν όλοι από τη Μόσχα και πού και πού βρίσκεται και κανένας ξέμπαρκος Ευρωπαίος σαν κι εμάς τους ασχετούμπες. “Οι Κινέζοι είναι οι χειρότεροι, δεν έχουν καθόλου τρόπους”, μας είπε ενώ συνέχισε να οδηγεί το τζιπ του, πλέον βγαίνοντας για τα καλά από τον αστικό ιστό του Μουρμάνσκ. “Για να φανταστείς, με το που εμφανίζεται το Σέλας ξεκινούν να σπρώχνουν ο ένας τον άλλον για να πάρουν καλύτερη θέση για τη φωτογραφία, με αποτέλεσμα πολλές φορές να τους πέφτουν οι ακριβές τους μηχανές και να σπάνε, χαχα!”. Μιλώντας για γκατζετάκια, ο Αλεξέι είχε αρκετά, τόσο κάτι μετρητές πραγμάτων που δεν κατάλαβα, όσο και κάμερες, φωτογραφικές μηχανές, τρίποδα κλπ. “Χρησιμοποιώ τα γνωστά app, τα καλύτερα είναι των Νορβηγών και των Φινλανδών, είναι πολύ πιο ακριβή από τα δικά μας”, μου είπε ενώ πάρκαρε σε ένα ολοσκότεινο σημείο, περίπου μισή ώρα έξω από την πόλη. “Εδώ θα εμφανιστεί σε 40 λεπτά περίπου και θα διαρκέσει περίπου 15 λεπτά το φαινόμενο”, είπε με βεβαιότητα.

Προτίμησα να συνεχίσω να κρατάω μικρό καλάθι και του έκανα την αγαπημένη μου ερώτηση σε πολίτες της πρώην ΕΣΣΔ: “Οι γονείς σου που το έζησαν... το νοσταλγούν πια όλο εκείνο;”. Μου είπε πως έχει κι ο ίδιος μνήμες, ότι κατανοεί πως υπήρχαν και κάποια θετικά, αλλά δεν υπάρχει σύγκριση με το σήμερα: “Ακόμη κι ο πατέρας μου, που ήταν στρατιωτικός κι είχε μεγαλώσει σε ένα κλίμα έντονα ιδεολογικό αναγνωρίζει πως πια ζούμε καλύτερα, ακόμη και με την υπάρχουσα διαφθορά. Έχουμε περισσότερες επιλογές, περισσότερες ανέσεις, περισσότερες ελευθερίες, το σύστημα στηριζόταν στην καταπίεση και την άγνοια. Φυσικά υπάρχουν αυτοί που τα βρίσκουν όλα μαύρα και φτιάχνουν στο μυαλό τους ένα καλύτερο παρελθόν από αυτό που πραγματικά είχαν, αλλά το 90% θα σου πει ότι είμαστε πολύ καλύτερα σήμερα και το 10% των υπολοίπων είναι συνήθως υπέργηροι. Εγώ δεν την αλλάζω τη ζωή μου, εντάξει άλλα σπούδασα κι άλλα κάνω, αλλά να, τώρα έχω αρκετές οικονομίες ώστε να κάνουμε με το αυτοκίνητο το γύρο της Ευρώπης με τη γυναίκα και την κόρη μου, είμαι ενθουσιασμένος. Ε, αν συνεχίσει να πέφτει το ρούβλι, το πολύ-πολύ να πάμε πάλι στην Ταϊλάνδη”.

Βγήκαμε από το αυτοκίνητο κι ο Αλεξέι άρχισε να στήνει τα συμπράγκαλά του. Έκανε κρύο αλλά, όπως και σε όλο το ταξίδι, η θερμοκρασία αναφοράς δεν είχε σχέση με την αίσθηση της αντίστοιχης θερμοκρασίας στην Ελλάδα. Δηλαδή οι -2 βαθμοί Κελσίου για μένα ήταν σαν 5-6 βαθμοί στην Ελλάδα, δηλαδή υποφερτά, μην πω κι ευχάριστα ψυχρά.

Μείναμε να κοιτάμε το κενό, μέχρι που ο Αλεξέι μας φώναξε να δούμε την κάμερά του. “το βλέπετε αυτό;”, είπε όλο ενθουσιασμό. Ήταν μια αχνή λωρίδα πράσινου, διακριτή μόνο όταν κοιτούσες την οθόνη της φωτογραφικής του μηχανής. Σύντομα εμφανίστηκε κι άλλη μία (στην οθόνη πάντα) πλέον ήταν δυο αχνές παράλληλες γραμμές. Δεν ενθουσιάστηκα κιόλας, αλλά τουλάχιστον λίγο αργότερα, αν συγκεντρωνόσουν αρκετά, μπορούσες να τις δεις και με γυμνό μάτι. Technically, είχαμε δει το Βόρειο Σέλας. Χμ.

“Σε 15 λεπτά μάλλον θα εμφανιστεί εκεί”, είπε ο Αλεξέι σοβαρός. Έπιασα την κουβέντα με το Θοδωρή μέχρι που ξαφνικά ο Αλεξέι άρχισε να χοροπηδάει. “Κοιτάξτε από πάνω σας!”. Μια μακριά καταπράσινη λωρίδα είχε εμφανιστεί και γουρλώσαμε τα μάτια. Η λωρίδα άρχισε να γίνεται πιο πλατιά, να γίνεται μια τεράστια κορδέλα, να ξεδιπλώνει, να αλλάζει χρώματα και στα ξεκούδουνα να κινείται με μεγάλη ταχύτητα, να παίρνει αποχρώσεις από γαλάζιο μέχρι ροζ, να χορεύει, να εμφανίζεται σε μια ακτίνα που δεν μπορώ να προσδιορίσω πόσα χιλιόμετρα ήταν. Στραβολαιμιάσαμε να το κοιτάμε, κράτησε πάνω από μισή το όλο θέαμα, ο δε Αλεξέι φάνηκε να ενθουσιάζεται ακόμη περισσότερο από μας, που -γιατί να το κρύψομεν άλλωστε- πάθαμε την πλάκα μας.

Μπήκαμε στο αυτοκίνητο για την επιστροφή αρκετά μετά τη μία το πρωί, εξαιρετικά ικανοποιημένοι, η πρώτη μέρα στη Ρωσία ήταν ήδη χαιλάιτ. Ο Αλεξέι μας είπε πως μόνο στο 5-10% των περιστάσεων είναι τόσο έντονο το φαινόμενο κι ότι ήμασταν αρκετά τυχεροί.

Πέσαμε ξεροί κατά τις δυόμιση, την επόμενη μέρα είχε άλλη περιπέτεια, πολύ διαφορετική.

 

[dbalats]

Πολύ ενδιαφέρον ταξίδι, περιμένω ανυπόμονα την συνέχεια. Το μισό (της Σιβηρίας) το έχω ήδη κάνει, προγραμματίζω το υπόλοιπο της Ευρωπαϊκής Ρωσίας (από Arkhangelsk μέχρι την Μαύρη Θάλασσα) σε κανένα δίμηνο. Αν φυσικά εξακολουθήσει η Ρωσία να είναι ανοιχτή.

 

[Yorgos]

Πρώτη εικόνα από το αεροπλάνο.

Ρε συ, εδώ είναι ανοιχτά τα εστιατόρια... και τρώνε... και πίνουν. Άκου πράγματα.

Very Good Burger λέει εδω, είναι το όνομα του πιάτου

Πήρα κι εγώ δυο τρεις φωτογραφίες, αλλά φυσικά βγήκαν μάπα.

Υπάρχει όμως ένα μικρό time lapse.

 

[isabelle]

Περιττό να πω ότι έχω πιάσει στασίδι από την αρχή, ρουφάω την αφήγηση απνευστί και δεν το κουνάω ρουπι αν δεν διαβάσω και την τελευταία τελεία.
Αφήνοντας στην άκρη τη θανάσιμη ζήλεια μου (ταξίδι εν μέσω πανδημίας με το σέλας στο πιάτο από το πρώτο κι όλας βράδυ!!!), θα σταθώ μονάχα σ' ένα σημείο όπου η δική μου εμπειρία βρίσκεται μάλλον στον αντίποδα της δικής σου. Αναφέρομαι στη συζήτηση με τον Αλεξέι και την απάντησή του στο γνωστό ερώτημα "νοσταλγείτε ή όχι το τότε συγκριτικά με το σήμερα". Η δική μου "στατιστική" λοιπόν - όχι μόνο από τη Ρωσία αλλά από τον ευρύτερο πρώην σοβιετικό χώρο σε Κεντρασία και Καύκασο - έχει καταγράψει σημαντικό προβάδισμα του "τότε" στις προτιμήσεις, και μάλιστα από ανθρώπους που δεν το περίμενα με τίποτε (αναφέρομαι σε ηλικίες 45-60, επαγγελματικά "αποκατεστημένους", και φυσικά με γνώσεις αγγλικής πράγμα που αυτόματα τους κατατάσσει στους πιο "προσαρμοσμένους" στη σύγχρονη εποχή ). Θα μου πεις βέβαια ότι μπορεί να έτυχε. Θα μου πεις επίσης ότι η νοσταλγία φιλτράρει τις μνήμες κατά πώς βολεύει. Πράγματι. Από την άλλη, η αίσθησή μου αυτή μοιάζει να επιβεβαιώνεται κι από διάφορες σχετικές έρευνες που βγάζουν αναπάντεχα ψηλά ποσοστά δημοφιλίας του ... Στάλιν σήμερα. Υποψιάζομαι λοιπόν ότι το φαινόμενο είναι πιο σύνθετο και δεν περιορίζεται στους υπέργηρους.

 

[chrisbd]

Πανω που ετοιμαζόμουν να πω "θα βάλεις καμιά φωτο ή θα το πάμε ξεροσφύρι;; ) τις έβαλες..

btw το σωστό είναι πηγουνομασκόφσκαγιες και όχι πηγονουμασκόφσκαγιες .. αλλά άντε δικιά σου είναι η λέξη πες την οπως θες..

 

[psilos3]

Συντονίστηκα και διαβάζω με ευλάβεια.
Το σύστημα πηγουνομάσκα δεν είναι μόνο Ρώσικο, δουλεύεται κι εδώ με μεγάλη επιτυχία.

ο ηρωικός σάκος των 7 ηπείρων και των τριών πια δεκαετιών, φτου να μην τον ματιάσω

Είμαι παράλογος που θέλω να δω φωτογραφία του ιστορικού σάκου;

 

[Yorgos]

Περιττό να πω ότι έχω πιάσει στασίδι από την αρχή, ρουφάω την αφήγηση απνευστί και δεν το κουνάω ρουπι αν δεν διαβάσω και την τελευταία τελεία.
Αφήνοντας στην άκρη τη θανάσιμη ζήλεια μου (ταξίδι εν μέσω πανδημίας με το σέλας στο πιάτο από το πρώτο κι όλας βράδυ!!!), θα σταθώ μονάχα σ' ένα σημείο όπου η δική μου εμπειρία βρίσκεται μάλλον στον αντίποδα της δικής σου. Αναφέρομαι στη συζήτηση με τον Αλεξέι και την απάντησή του στο γνωστό ερώτημα "νοσταλγείτε ή όχι το τότε συγκριτικά με το σήμερα". Η δική μου "στατιστική" λοιπόν - όχι μόνο από τη Ρωσία αλλά από τον ευρύτερο πρώην σοβιετικό χώρο σε Κεντρασία και Καύκασο - έχει καταγράψει σημαντικό προβάδισμα του "τότε" στις προτιμήσεις, και μάλιστα από ανθρώπους που δεν το περίμενα με τίποτε (αναφέρομαι σε ηλικίες 45-60, επαγγελματικά "αποκατεστημένους", και φυσικά με γνώσεις αγγλικής πράγμα που αυτόματα τους κατατάσσει στους πιο "προσαρμοσμένους" στη σύγχρονη εποχή ). Θα μου πεις βέβαια ότι μπορεί να έτυχε. Θα μου πεις επίσης ότι η νοσταλγία φιλτράρει τις μνήμες κατά πώς βολεύει. Πράγματι. Από την άλλη, η αίσθησή μου αυτή μοιάζει να επιβεβαιώνεται κι από διάφορες σχετικές έρευνες που βγάζουν αναπάντεχα ψηλά ποσοστά δημοφιλίας του ... Στάλιν σήμερα. Υποψιάζομαι λοιπόν ότι το φαινόμενο είναι πιο σύνθετο και δεν περιορίζεται στους υπέργηρους.

Εχω κάνει πιο ευρύ γκάλοπ στο ταξιδι. Όχι ότι είναι αντιπροσωπευτικό, αλλά προφανώς υπάρχουν πολύ περισσότερες απαντήσεις.

 

[Sevro]

Αναφέρομαι στη συζήτηση με τον Αλεξέι και την απάντησή του στο γνωστό ερώτημα "νοσταλγείτε ή όχι το τότε συγκριτικά με το σήμερα". Η δική μου "στατιστική" λοιπόν - όχι μόνο από τη Ρωσία αλλά από τον ευρύτερο πρώην σοβιετικό χώρο σε Κεντρασία και Καύκασο - έχει καταγράψει σημαντικό προβάδισμα του "τότε" στις προτιμήσεις, και μάλιστα από ανθρώπους που δεν το περίμενα με τίποτε (αναφέρομαι σε ηλικίες 45-60, επαγγελματικά "αποκατεστημένους", και φυσικά με γνώσεις αγγλικής πράγμα που αυτόματα τους κατατάσσει στους πιο "προσαρμοσμένους" στη σύγχρονη εποχή ). Θα μου πεις βέβαια ότι μπορεί να έτυχε. Θα μου πεις επίσης ότι η νοσταλγία φιλτράρει τις μνήμες κατά πώς βολεύει. Πράγματι. Από την άλλη, η αίσθησή μου αυτή μοιάζει να επιβεβαιώνεται κι από διάφορες σχετικές έρευνες που βγάζουν αναπάντεχα ψηλά ποσοστά δημοφιλίας του ... Στάλιν σήμερα. Υποψιάζομαι λοιπόν ότι το φαινόμενο είναι πιο σύνθετο και δεν περιορίζεται στους υπέργηρους.

Στη Ρωσια (και τις περιφερειακες της χωρες) υπαρχει ενα περιεργο λατινοαμερικανικου τυπου φετιχ με τον "δυνατο ηγετη" για τη χωρα, τη μεσιανικη φιγουρα που θα εχει το εθνος δυνατο και θα το φοβουνται διεθνως. Το ποσο ανελευθερο ειναι το καθεστως του εν λογω ηγετη για καποιο λογο δε το θεωρουν τοσο μειζον θεμα οσο το θεωρουμε στη Δυση.
Αυτη τη νοοτροπια τη βλεπεις ακομα και σε ευρωπαϊκες χωρες της Αν. Ευρωπης. Π.χ. Ουγγαρια, ευρεως διαδεδομενη η λογικη "αφου μπορω να ψηφισω, δημοκρατια εχουμε, γιατι λενε οτι ειναι αυταρχικος ο Ορμπαν;".

 

[Yorgos]

Πανω που ετοιμαζόμουν να πω "θα βάλεις καμιά φωτο ή θα το πάμε ξεροσφύρι;; ) τις έβαλες..

btw το σωστό είναι πηγουνομασκόφσκαγιες και όχι πηγονουμασκόφσκαγιες .. αλλά άντε δικιά σου είναι η λέξη πες την οπως θες..

Το σωστό είναι όπως το έγραψες εσύ, πρόκειται για τυπογραφικό λάθος.