Ρωσία Αρκτικός Κύκλος, Σιβηρία, Ταταρστάν, Βόλγας, Καύκασος κι άλλα κομμάτια της μητέρας Ρωσίας

[Yorgos]

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 23
Roza Khutor & Sochi: Κορυφές και χλίδα, μια άλλη Ρωσία​

Ξύπνησα για να δω ότι η θέα από το μπαλκόνι μου στις γύρω χιονισμένες βουνοκορφές ήταν εξαιρετική. Ακόμη πιο εξαιρετικά, το πρωινό που υποτίθεται ότι θα μου κόστιζε 500 ρούβλια μου προσφέρθηκε δωρεάν από τη γερμανόφωνη (αλλά όχι αγγλόφωνη!) κοπελίτσα στο μπουφέ, έστω κι αν λόγω covid ήταν a la carte.

Πριν αφήσω την αποσκευή μου στη ρεσεψιόν, ζήτησα τη βοήθεια της ρεσεψιονίστ για την αγορά ενός εισιτηρίου για τους τελικούς του πρωταθλήματος χόκεϊ που γίνονταν στη Μόσχα και σε ημερομηνία που θα βρισκόμουν εκεί για την πτήση της επιστροφής. Όπως σε όλα στη Ρωσία, ήταν δύσκολη η διαδικασία αγοράς τους ονλάιν, αφού η εφαρμογή δε δεχόταν μη ρωσικές κάρτες. Ευγενικά αρνήθηκε να τα αγοράσει για μένα και να την πληρώσω μετρητά (όπως είχε γίνει με τον αγώνα μπάσκετ στο Καζάν), το οποίο και κατανοώ. Τέλος πάντων, άφησα το σάκο μου στη ρεσεψιόν με σκοπό να κατέβω στην πόλη, να πάρω το τελεφερίκ για το χιονδρομικό κέντρο, να κάνω τις βόλτες μου εκεί και να επιστρέψω για να πάρω τα συμπράγκαλά μου και να συνεχίσω για το Σότσι. Μάλιστα το ξενοδοχείο είχε δωρεάν βανάκι για την πόλη, του οποίου ο οδηγός -παρότι δε μιλούσε Αγγλικά βέβαια- έκανε φιλότιμες προσπάθειες να γίνει κατανοητός. Γενικώς στο νότο μου φάνηκε ότι ήταν πιο επικοινωνιακός και χαμογελαστός ο κόσμος.

Αποφάσισα να πάρω το τελεφερίκ μέχρι το ανώτερο σημείο, δηλαδή το Roza Peak. Με είχαν προειδοποιήσει οι χθεσινοβραδινοί συνδαιτημόνες μου πως ήταν ακριβό, και η αλήθεια είναι πως τα 22€ δε μου φάνηκαν και τρομερή ευκαιρία, αλλά με το που μπήκα και ξεκίνησε η διαδρομή μου φάνηκαν και λίγα: τι εργάρα έκαναν εδώ οι Ρώσοι, τι διαδρομή, τι θέα, τι απόσταση, τι αλφαδιά, σε κάποια φάση πετούσαμε πάνω από ένα πυκνό δάσος, ανάμεσα σε χιονισμένες κορυφές ήταν και καταγάλανος ο ουρανός, μοναδικό το θέαμα.

Η πρώτη στάση του τελεφερίκ ονομάζεται Olimpia κι αν κατάλαβα καλά εκεί βρισκόταν το αλπικό ολυμπιακό χωριό για τους χειμερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες του 2014. Στη συνέχεια ξαναέμπαινες σε άλλο τελεφερίκ με το QR του αρχικού εισιτηρίου και πλέον αρχίζεις να βλέπεις (εξαιρετικής ποιότητας) χιόνι. Μου φάνηκαν όλα πολύ οργανωμένα και θαυμαστά, άλλωστε δεν έχω και πολλή εμπειρία από αλπικό τουρισμό, τουλάχιστον όχι το σχετιζόμενο με το σκι. Η διαδρομή ήταν απλά φανταστική, εμένα μου αρέσουν κιόλας τα βουνά, ποια θέα θάλασσα και κουραφέξαλα, χώρα χωρίς βουνά χάνει αμέσως πόντους ποικιλοτρόπως.

Έφτασα και στο τρίτο και τελευταίο επίπεδο όπου με το που βγαίνεις βρίσκεσαι κατευθείαν στην πίστα και στα 10 μέτρα ξεκινάνε την κατάβασή τους οι σκιέρ, όλο χάρη, αρμονία και ταχύτητα, ενώ από την πίσω πλευρά μια μπαλκονάρα δίνει πανοραμική θέα στις γύρω κορυφές . Βοήθησα δυο Ρωσίδες ινσταγκράμερ να βγάλουν μερικές απίστευτα χαζές φωτογραφίες κι αναλώθηκα στο να βγάζω το τοπίο. Την καταευχαριστήθηκα την ανάβαση, οπωσδήποτε άξιζε τον κόπο και σαν τοπίο και σαν εγχείρημα. Στην κάθοδο ήμουν μόνος στο τελεφερίκ οπότε κατέβηκα τραγουδώντας, βλέποντας και μια τεχνητή λίμνη, όπου υπέθεσα πως θα έγιναν επίσης αγωνίσματα κατά τους Χειμερινούς Ολυμπιακού Αγώνες του Σότσι. Δηλαδή όλες αυτές οι εγκαταστάσεις έγιναν μόνο για τους Ολυμπιακούς Αγώνες και πιο πριν δεν υπήρχε τίποτε;

Πήγα και μια βολτίτσα στο -ξεκάθαρα τουριστικό αλλά καθόλου κιτς- νεότευκτο χωριό Roza Khutor, που διαθέτει και αρχαιολογικό μουσείο, αλλά δεν το επισκέφθηκα διότι είχα αργήσει ήδη κι έπρεπε να επισκεφθώ και τη ντάτσα του Στάλιν σήμερα! Επέστρεψα στο ξενοδοχείο για να πάρω το σάκο μου και στη συνέχεια έψαξα να δω πώς θα μεταβώ στη ντάτσα (παραθεριστική κατοικία) του Στάλιν, αλλά τραίνο δεν έβρισκα. Στάθηκα όμως μάλλον τυχερός αφού βρήκα επιτόπου ένα λεωφορείο που κατευθυνόταν προς τα εκεί και μπήκα, παρότι μέσα ήταν κανονικό κορωνοπάρτι: τρομερός συνωστισμός και καμία μάσκα πλην της δικής μου...

Μετά από μιάμιση ώρα βρέθηκα στη Zelenaya Roscha και με ένα yandexάκι βρέθηκα στην πύλη του μουσείου, που μάλλον δε θα έβρισκα ποτέ μόνος μου. Πολύ όμορφη η φύση τριγύρω, ενώ ήδη στην είσοδο σκέφτηκα το φίλο μου το Τζόρντι, τον μεγαλύτερο aficionado δικτατόρων που γνωρίζω, ξέρει τα πάντα για οποιοδήποτε δικτάτορα της ιστορίας, από τον Περίανδρο μέχρι το Σαντάμ, με τόνους βιβλίων να κοσμούν το σπίτι του στη Βαρκελώνη. Του έστειλα ένα μήνυμα και μου απάντησε άμεσα πως ζηλεύει και ζήτησε φωτογραφίες κι εντυπώσεις.

Στο γραφείο αγοράς εισιτηρίων πωλούσαν ημερολόγια, κούπες, μπρελόκ και άλλα σουβενίρ με τη μάπα του Στάλιν, η κοπέλα φυσικά δε μιλούσε Αγγλικά, αλλά με τη βοήθεια ενός ξεναγού της εξήγησα πως θα ήθελα μια ξενάγηση στα Αγγλικά. Δυστυχώς αγγλόφωνο γκρουπ δεν υπήρχε (λογικό, οι μόνοι τουρίστες που είδα στη χώρα ήταν οι τρεις Γιαπωνέζοι στη Βαϊκάλη), οπότε πέραν του εισιτηρίου των 350 ρουβλίων, θα έπρεπε να πληρώσω άλλα... 2.000 για να έχω πριβέ ξενάγηση στα Αγγλικά, δηλαδή το μαλλί έβγαινε σχεδόν 30 ευρώ, οι ... χαρές του να ταξιδεύεις μόνος. Τι να κάνω, ως σοβιετομανής τα πλήρωσα, γιατί χωρίς ξεναγό δεν ξέρω τι θα καταλάβαινα, μια βίλα θα έβλεπα. Άλλωστε δεν μπορούσα να απογοητεύσω και το Τζόρντι.

Μου είπαν πως θα έπρεπε να περιμένω, αφού η μοναδική αγγλόφωνη ξεναγός βρισκόταν σε τουρ στα Ρωσικά, οπότε έκατσα στο προαύλιο, που θύμιζε εντόνως το σπίτι του Χέμινγουεϊ στην Κούβα, κι έφαγα ένα dulce de leche να περάσει η ώρα.

Ήρθε τελικώς η μικροσκοπική ξεναγός Λίλι, που είχε μόλις 6 μήνες στο μουσείο κι ως εκ τούτου ήμουν ο πρώτος ξένος που συναντούσε, αφού λόγω κορωνοιού δεν είχε πάει άλλος. Η προσωπική της ιστορία ήταν ενδιαφέρουσα: σπούδασε μαθηματικός, είναι από το Ροστόφ, πήγε για τουρισμό στο μουσείο με το φίλο της, είδε την αγγελία για αγγλόφωνο ξεναγό ακι σκέφτηκε “να' μαι!”, όταν της ανακοίνωσαν πως έγινε δεκτή χοροπηδούσε από τη χαρά της.

Ξεκινήσαμε λοιπόν να περιφερόμαστε ανά τη βίλα (αυτό είναι πρακτικά η “ντάτσα”, οι εξοχικές κατοικίες των απαράτσικ σοβιετικών), το ξύλο της οποίας ήταν εξαιρετικής ποιότητας και οι κήποι καταπράσινοι, αλλά σε καμία περίπτωση δεν τη λες εξωφρενικά πολυτελή. Είχε μια παλιά αρχοντιά, αλλά μέχρι εκεί. Η Λίλι ήταν συμπαθητική, με γνώσεις αλλά και πολύ μετριόφρων, δεν είχε τη συνήθη φανφαρολογία των ξεναγών που ξέρουν ότι ξέρουν.

Ο Στάλιν λοιπόν πρέπει να είχε μείνει όλες κι όλες 10 φορές στη συγκεκριμένη ντάτσα, αφού διέθετε πολλές άλλες και μοίραζε το χρόνο του αναλόγως, οι δύο αγαπημένες του είναι στη γειτονική Αμπχαζία, η μία τουλάχιστον είναι κι επισκέψιμη μάλιστα. Γνωστός για την παρανοϊκότητά του, απαιτούσε οι στρατιώτες να φοράνε πάντα μπότες και να μην υπάρχουνχ αλιά, ώστε να τους ακούσει όταν τον πλησιάζουν, οι δε κλειδαριές ήταν ειδικά σχεδιασμένες ώστε να μην έχουν τρύπες για να μην μπορούν να το δηλητηριάσουν με κάποιο αέριο. Του άρεσαν πολύ η μουσική αλλά και οι ταινίες, ενώ ήταν φανατικός σκακιστής, το οποίο κι εξηγούσε το πελώριο σκάκι, το οποίο πάντα έπαιζε όρθιος, αφού είχε πρόβλημα στις αρθρώσεις από μικρός. Η πισίνα, που σήμερα είναι σκεπαστή, τότε ήταν ανοιχτή, όπως και τα μπαλκόνια που πλέον έχουν μετατραπεί σε ημίκλειστους χώρους. Ως λάτρης της φύσης αγαπούσε τη θέα στο δάσος και τη θάλασσα (αγαπάμε Καύκασο).

Η πρώτη του σύζυγος πέθανε, όπως και ο γιος του που ήταν πιλότος αλλά και μέθυσος και πέθανε στον πόλεμο, ενώ είδα και μιας φωτογραφίας της εγγονής του που κατέληξε να γίνει πανκιό στις ΗΠΑ. Το υπνοδωμάτιο του συντρόφου Στάλιν τελούσε υπό συντήρηση, αλλά τα έπιπλά του είχαν μεταφερθεί στο σαλόνι, όπου μπόρεσα να δω το μικρό κρεβάτι στο οποίο κοιμόταν, το μπιλιάρδο με την ειδική στέκα (ο Στάλιν είχε παράλυση στο αριστερό του χέρι), το γραφείο του γραμματέα του, τον οποίο κακομεταχειριζόταν συχνά, για παράδειγμα είναι γνωστό ότι ένα από τα χόμπι του ήταν να καίει τα δάχτυλα του γραμματέα του με χαρτάκια που έβαζε ανάμεσά τους και στα οποία έβαζε φωτιά. Κατά τα λοιπά, απ' ό,τι λέγεται ήταν μάλλον εσωστρεφής, , εργατικότατος κι ευγενής (εκτός από όταν γινόταν σκνίπα οπότε κι έβαζε τους υπουργούς να του χορεύουν και υπήρξε και περίπτωση εκκαθάρισης υπουργάρας που δεν έπινε αρκετά) και μάλιστα τον γνώρισε και η μαμά της Λίλι, που ήταν από τους εργάτες που έβαφαν μια από τις ντάτσα του στην Αμπχαζία, κι είχε τα καλύτερα να πει γι αυτόν.

Ευχαρίστησα τη Λίλι, κάλεσα ένα yandex κι έφυγα για το Σότσι, αυτό το θέρετρο της Μαύρης Θάλασσας με το ημιτροπικό κλίμα, τις θερμές (το καλοκαίρι) παραλίες και τη διέξοδο προς τα χιονοδρομικά του Καυκάσου με τους 400.000 κατοίκους. Ο ταξιτζής με άφησε στην είσοδο ενός μονόδρομου και δυσκολεύτηκα λίγο να βρω το κατάλυμά μου, όπου μια μουντρούχα ρεσεψιονίστ μάλλον με σιχτίρισε στα Ρώσικα, αμάν με αυτούς τους τουρίστες που έρχονται, έχουν και ξένα διαβατήρια και μας ταλαιπωρούν στην καταγραφή. Όταν μάλιστα της ζήτησα και registration μου γρύλισε ένα “νιετ” κι έφυγε. Στο καλό και με τη νίκη.

Βγήκα για βόλτα κι εντυπωσιάστηκα και με το πόσο κόσμο είχε να περπατάει στην πόλη (ντόπιους αλλά και τουρίστες, εγχώριους εννοείται), το πόσο καλόγουστα είναι τα κτίρια αλλά και τα μαγαζιά, ενώ και κάποια πολυτελή καταστήματα έδειχναν στις βιτρίνες τους προϊόντα η τιμή των οποίων με εξέπληξε, αλλά δεν είμαι και κανένας ειδικός στα είδη πολυτελείας, προφανώς πάντως υπάρχει πολύς κόσμος που ψωνίζει Λουί Βιτόν και Ρόλεξ. Χωρίς αμφιβολία πρόκειται για την πιο πλούσια πόλη της χώρας που επισκέφθηκα σε αυτό το ταξίδι.

Κατευθύνθηκα στην παραλία όπου, παρότι είχε πέσει πια ο ήλιος, πολύς κόσμος καθόταν στην (τεχνητή; )άμμο σε φάση πικνίκ, άλλοι είχαν βάλει σκηνές κι έτρωγαν, ενώ τα παραθαλάσσια εστιατόρια ήταν τίγκα. Καλά, για μάσκες και μέτρα ούτε λόγος, Ρωσία είσαι αφού. Το πιο εντυπωσιακό για μένα πάντως ήταν η βλάστηση στο εσωτερικό της πόλης με μάλλον αειθαλή δέντρα σε καλοσυντηρημένα πάρκα, απόλαυση το περπάτημα. Το χρήμα ρέει, όπως είναι προφανές κι από τα ολοκαίνουρια διαμερίσματα, ενώ ακόμη από τα παγκάκια, τις υπόγειες διαβάσεις και τα πεζοδρόμια είναι προφανές πως η πόλη έχει πόρους.

Βρήκα ένα γεωργιανό εστιατόριο κι έκατσα να φάω, καλό το φαγητό, ακόμη καλύτερο το σέρβις, με το μενού να είναι στα Ρώσικα αλλά το σερβιτόρο να μιλάει πολύ καλά Αγγλικά και να κάνει καλές συστάσεις. Βάρυνα λίγο (δεν τη λες κι ελαφριά τη γεωργιανή κουζίνα), οπότε είπα να περπατήσω άλλες δυο ωρίτσες για να τα κάψω. Η επόμενη μέρα θα ήταν από τις συναρπαστικότερες του ταξιδιού.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 33
• 34
• 35
• 36
• 37
• …

  Go to chapter

  Go
• 45

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 35 of 45

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[taver]

Ζηλεύω.

 

[fotast]

Ωραία και καλή συνέχεια.Φαντάζομαι ότι για τα στριπτιζάδικα θα υπάρχει ξεχωριστό κεφάλαιο.Να μην πάει χαμένη και η κοινωνιολογική μελέτη

 

[Yorgos]

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 2
Μουρμάνσκ και Βόρειο Σέλας: Καλωσήρθατε στο κορωνοπάρτι, έχουμε και φώτα​

Βγήκα από το διαμερισματάκι μου χαράματα Τετάρτης, στα άγρια σκοτάδια, προσπαθώντας να μην ξυπνήσω την κοπέλα μου που έπρεπε να πάει στη δουλειά της σε λίγες ώρες κι ανέβηκα την Ερμού με το σάκο μου στην πλάτη, ένα ηλίθιο χαμόγελο κάτω από τη μάσκα μου και σιγοτραγουδώντας ένα τραγουδάκι του' 80 της Αλέξια που ξανάγινε χιτ λόγω μιας τηλεοπτικής σειράς που θυμήθηκε να το χρησιμοποιήσει ως soundtrack 30 χρόνια αφότου το έγραψε ο Χαριτοδιπλωμένος: “Έλα μια νύχτα, να φύγουμε, έξω απ' τον κόσμο να μείνουμε, έλα μια νύχτα, σε περιμένω, για σένα είμαι εδώ”.

Στην Πλατεία Συντάγματος ένας μισοκοιμισμένος φύλακας επέβλεπε τα λουλούδια και τις εξέδρες για την... απαγορευμένη (εν μέσω λοκντάουν) για το κοινό παρέλαση της 25ης Μαρτίου. Το μετρό μόλις είχε ανοίξει κι έφυγα για το αεροδρόμιο με τον πρώτο συρμό, αναλογιζόμενος πόσο τυχερός ήμουν: το τρίτο κύμα είχε ξεκινήσει για τα καλά στην Ελλάδα και με αγωνία κοιτούσα κάθε μέρα αν η Ρωσία θα αφαιρούσε την Ελλάδα από τη λίστα των ασφαλών χωρών, όπου σταματάς να ανήκεις αν ξεπεράσεις κάποιο αριθμό κρουσμάτων ανά πληθυσμό. Σουρεάλ μου φαινόταν που είχα το σάκο μου, διαβατήριο στην τσέπη, έβγαινα από το σπίτι και θα πήγαινα και ταξίδι και μάλιστα σε μια χώρα όπου θα μπορούσα να τρώω σε εστιατόρια, να κινούμαι ελεύθερα και να επισκέπτομαι μουσεία, γήπεδα και θέατρα, ή έτσι μου είχαν πει τουλάχιστον. Μπαίνοντας στο μετρό συνειδητοποίησα ότι δεν είχα πάρει μαζί μου ούτε καν ένα ντεπόν, αλλά μα καθησύχασε η σκέψη πως αν χρειαστώ κάτι θα μπορώ να το βρω στη Ρωσία.

Ο Διεθνής Αερολιμένας Αθηνών ήταν σχεδόν άδειος, σίγουρα πιο άδειος από τα τέσσερα προηγούμενα (γραφειοκρατικής φύσεως) ταξίδια μου εν μέσω πανδημίας στην Ισπανία και ουδεμία σχέση με τον Αύγουστο του 2020 που είχα πάει στην Κρήτη. Δεν είχα ξαναδεί ποτέ το αεροδρόμιο έτσι. Έκανα τσεκ-ιν, μου γνωστοποίησαν πως το lounge της Aegean είναι κλειστό λόγω της πανδημίας και περίμενα το Θοδωρή που εμφανίστηκε, γελάσαμε με τον τύπο που έκανε τσεκ ιν για Μόσχα με κάλτσα και μιτσούκο , τσιμπήσαμε κάτι στο εξωτερικό τυροπιτάδικο και, περιμένοντας την πτήση, αποφάσισα να κάνω και τις πληρωμές για δύο από τα τουρ που θα κάναμε στο Μουρμάνσκ: το πρώτο θα γινόταν σήμερα το βράδυ με σκοπό να δούμε το Βόρειο Σέλας και το επόμενο αύριο, με προορισμό τα βουνά Khibini και διαδρομές με snowmobile.

Η επικοινωνία με τα ρώσικα πρακτορεία είχε υπάρξει αρκετά γρήγορη, παρά τα πολύ κακά Αγγλικά ορισμένων, μέσω Whatsapp. Γενικώς απαντούσαν ακόμη και σε βάρβαρες ώρες και ήταν αρκετά ευέλικτοι, ακόμη και στο αίτημά μου να μην πληρώσω για τίποτε πριν μπούμε στο αεροπλάνο. Μέχρι την τελευταία στιγμή είχα πολλές αμφιβολίες για το αν θα καταφέρναμε να πετάξουμε: την προηγούμενη της πτήσης μας η Ελλάδα είχε σημειώσει αρνητικό ρεκόρ 3517 κρουσμάτων.

Η πτήση ήταν άνετη, το πρωινό από το σεφ Λαζάρου νοστιμότατο και η business class τίποτε το ιδιαίτερο. Προσγειωθήκαμε στο Domodedovo (τώρα που το έγραψα συνειδητοποίησα ότι το αποκαλούσα λανθασμένα και αλεφαντικά “Ντοντομέντιοβο”, πες το κι έτσι που έλεγε ο κυρ-Νίκος), ένας αγέλαστος έριξε μια ματιά στο αρνητικό PCR μου και τη βίζα μου και πλέον βρισκόμουν κι επισήμως σε ξένο κράτος για τουριστικούς λόγους για πρώτη φορά εδώ και πάνω από 13 μήνες.

Η πρώτη εικόνα με το που περάσαμε τον έλεγχο διαβατηρίων ήταν ενδεικτική του τι θα συναντούσαμε τις επόμενες ημέρες στη χώρα: Το αεροδρόμιο ήταν γεμάτο από κόσμο, ο συνωστισμός τεράστιος και η αντίθεση με τον Ελευθέριο Βενιζέλο δε θα μπορούσε να είναι πιο έντονη. Αλλά το εσταντανέ που θα μας μείνει ήταν καμιά 30ριά επιβάτες με καταγωγή από την Κεντρική Ασία στα καθίσματα αναμονής του αεροδρομίου, προφανώς εξαντλημένοι από την αναμονή, να έχουν εναποθέσει ο ένας το κεφάλι του στον ώμο του άλλου σε πλήρη αλληλουχία: ούτε ένας δε φορούσε μάσκα, κι αυτό μέσα στο αεροδρόμιο.

Περιμέναμε πάνω από μισή ώρα για τις αποσκευές μας, κι άρχισαν να με ζώνουν τα φίδια διότι είχα ένα βιβλίο που δε μιλούσε και με πολύ κολακευτικά λόγια για τον Πούτιν στο σάκο μου, τον οποίον δε χρειαζόταν καν να δώσω στις αποσκευές, αλλά αφού έδωσε ο Θοδωρής τη δικιά του δε θα κερδίζαμε τίποτε αν την είχα ως χειραποσκευή. Εν τέλει εμφανίστηκε άθικτος και πλήρης βιβλίων ο ηρωικός σάκος των 7 ηπείρων και των τριών πια δεκαετιών, φτου να μην τον ματιάσω.

Το πρώτο που έκανα ήταν να βρω μια sim και σύμφωνα με το συμφορουμίτη @KonstantinosAlyona που το κατέχει το θέμα, δε θα ήταν δύσκολο. Πράγματι, με το που παρέλαβε ο Θοδωρής τη βαλιτσάρα του, βρήκα ένα stand όπου ένας ευγενής νεαρός που δε μιλούσε κουβέντα Αγγλικά μου έδωσε μια sim της Megafon για 18€ και η οποία μου επέτρεπε απεριόριστα δεδομένα “σε όλη τη χώρα” (δεν το πίστεψα) και περίπου 10€ χρόνου ομιλίας, που εν τέλει δεν κατάφερα να ξοδέψω. Ήταν ο τρίτος Ρώσος στο αεροδρόμιο που δε μιλούσε Αγγλικά (η δεύτερη ήταν η κυρία στις τουριστικές πληροφορίες), σε σύνολο...τριών. “Δηλαδή αν έχουμε 0/3 μέσα στο αεροδρόμιο, εκτός αεροδρομίου τι γίνεται;” αναρωτηθήκαμε, αλλά την απάντηση θα την παίρναμε τις επόμενες ημέρες και θα είχε και συνίσταται σε ένα ποσοστό πάρα πολύ κοντά στο 0%. Πιστωτική δε δεχόταν (άλλο χούι στη χώρα αυτό) κι ακόμη κι όταν έκανα ανάληψη από το ΑΤΜ το μάξιμουμ ποσό ανάληψης ήταν 5.000 ρούβλια δηλαδή... ένα ολόκληρο χαρτονόμισμα, από το οποίο εννοείται ότι δεν είχε ρέστα, ακόμη ένα πρελούδιο κι αυτό ενός μοτίβου που θα συναντούσα κατά τη διάρκεια ολόκληρου του μήνα.

Τέλος πάντων, είχαμε βαλίτσες, είχαμε και sim, τα δεδομένα φαινόταν να δουλεύουν, έβαλα μπρος και την εφαρμογή Yandex, που είναι πρακτικά το ρωσικό Uber, και καλέσαμε ένα ταξί στον εξωτερικό χώρο του αεροδρομίου για να πάμε στο Vnukovo, αφού η εσωτερική μας πτήση προς Μουρμάνσκ έφευγε από κει. H απόσταση είναι πάνω από 60 χιλιόμετρα, με τη διαδρομή να παίρνει από 80 μέχρι 160 λεπτά ανάλογα με την κίνηση, οπότε δεν είχαμε και πολλά περιθώρια να χασομεράμε. Το Yandex αποδείχθηκε λίρα εκατό και σε αξιοπιστία και σε value for money: παραλαβή από αεροδρόμιο προς αεροδρόμιο με βαλίτσες και διαδρομή μιάμισης ώρας με κίνηση για μόλις 14€ (7€ έκαστος δηλαδή), τη λες και τζάμπουλα. Η διαδρομή ήταν βαρετή, μερικά χοντροκομμένα κτίρια και παράταιρα εμπορικά κέντρα, συν τις ατέλειωτες ουρές των Μοσχοβιτών στον περιφερειακό είναι ό,τι θυμάμαι από την ηλιόλουστη Μόσχα εκείνης της ημέρας, πέρα από τον αγέλαστο Μουσαφίρ και το βρώμικο αυτοκίνητό του. Στη συνέχεια πάντως του ταξιδιού όλα τα Yandex ήταν πεντακάθαρα, αν και οι οδηγοί τους εξακολουθούσαν να είναι αγέλαστοι και αμίλητοι, απορία το έχω μέχρι σήμερα αν στη Ρωσία είναι frowned upon να λες “καλημέρα” ή “ευχαριστώ” στον οδηγό σου. Σίγουρα πάντως πρέπει να είναι αμάρτημα γι αυτόν να σου απαντήσει, να σε κοιτάξει ή να προσποιηθεί ότι υπάρχεις κάπου στο ορατό σύμπαν.

Και το Vnukovo, που χτίστηκε επί Στάλιν από έγκλειστους σε γκουλάγκ, φάνηκε να έχει κάνει ένα total makeover, με αποτέλεσμα, παρότι εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς πως τα έχει τα χρονάκια του, δίνει μια αίσθηση μοντέρνου. Κάτι σαν τη Γιατζόγλαινα ας πούμε. Είχε ακόμη περισσότερο κόσμο κι ακόμη λιγότερες μάσκες, αλλά εμείς ήμασταν στην ώρα μας, οπότε είπαμε να αλλάξουμε χρήματα και να τσιμπήσουμε κάτι. Το πρώτο δεν κατέστη δυνατό διότι η αγέλαστη κυρία στο ανταλλακτήριο μου επέστρεψε τα χρήματά μου εξηγώντας μου κάτι σε άπταιστα ουρλιαχτά Ρώσικα, που δεν πολυκατάλαβα. Με λίγη επιμονή κι αφού εκνευρίστηκε ακόμη περισσότερο, κατάλαβα πως έπρεπε να έχω κάνει registration στην αστυνομία. Το ερώτημα είναι πώς το καταφέρνει κάποιος αυτό όταν είναι άρτι αφιχθείς στη χώρα και άρα δεν έχει ακόμη πάει στο κατάλυμά του, όπως γίνεται με τη συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων που βγαίνουν από το αεροδρόμιο. Δεν μου απαντήθηκε η απορία, εισέπραξα μια ευγενή χειρονομία από την κυρία στο στιλ του “α, ρε πάγαινε από δω!”.

Στο “από δω” δίπλα πάντως είχε εστιατόρια κι εμείς πεινούσαμε. Κάτσαμε να φάμε και δεν το πιστεύαμε! Όχι επειδή το φαγητό ήταν καλό, που ήταν, και τα spicy burgers και η Tom Yam, αλλά επειδή είχαμε μήνες να φάμε σε εστιατόριο και από μόνο του το ότι καθόμασταν με μαχαίρι και πιρούνι, ανάμεσα σε ανθρώπους, χωρίς μάσκα μας έδινε μια αίσθηση κανονικότητας.

Η πτήση της Pobeda (μιας από τις αρκετές αεροπορικές που δεν είχα ξανακούσει πριν χρησιμοποιήσω σε αυτό το ταξίδι) για Μουρμάνσκ ήταν γεμάτη, με το οποίο απόρησα, αφού θεωρούσα πως τα 48 ευρώ που πληρώσαμε τελευταία στιγμή για την πτήση ήταν λίγα επειδή η πτήση θα ήταν άδεια. Τουλάχιστον μέσα στην πτήση όλοι κουτσοφορούσαν μάσκες, έστω κι αν πολλοί τις είχαν στο σαγόνι, πρακτική εξαιρετικά διαδεδομένη από την οποία αποφάσισα να ονομάζω τους Ρώσους οπαδούς της “πηγουνομασκόφσκαγιες”.

Το αεροδρόμιο ήταν μικροσκοπικό και με έναν μοναδικό ιμάντα που θύμιζε καταστάσεις νησιού του Ειρηνικού, αλλά το χιόνι έξω μας υπενθύμιζε πως ήμασταν όχι απλά στη Ρωσία, αλλά στη μεγαλύτερη πόλη βορείως του Αρκτικού Κύκλου παγκοσμίως. Πήραμε Yandex ακόμη μια φορά, αν και δυσκολευτήκαμε λίγο να αναγνωρίσουμε το αυτοκίνητο, αφού τα περισσότερα είχαν λάσπες στις πινακίδες τους από το χιόνι, με αποτέλεσμα αυτές να είναι δυσδιάκριτες. H διαδρομή των περίπου 35 χιλιομέτρων πάνω στην παγωμένη άσφαλτο και με το χιόνι να είναι πάνω από μισό μέτρο γύρω μας μας κόστισε 7 ευρώ, ήτοι 3,5 ο καθένας. Αυτό το Yandex είχε αρχίσει να μου αρέσει.

Το ξενοδοχείο ονομαζόταν Mini Hotel, ήταν τριών αστέρων, φιλοξενούταν σε ένα κλασικό σοβιέτ κτίριο, το αξιοπρεπέστατο δωμάτιό μας κόστιζε 50 ευρώ/βραδιά και... η ρεσεψιονίστ δε μιλούσε Αγγλικά. Αναρωτήθηκα αν θα κλείναμε 24ωρο στη χώρα χωρίς να βρούμε κάποιον που να μιλάει κάτι εκτός από Ρώσικα. Και η ρεσεψιονίστ όμως αναρωτήθηκε πού είναι το χαρτί που μας έδωσε η υπηρεσία μετανάστευσης με την άφιξη και δε φαινόταν να το διασκεδάζει καθόλου. Τελικώς με τα πολλά εβρέθη και πήγε η καρδιά μας στη θέση της.

Είχε φτάσει 9 το βράδυ η ώρα και η μέρα για μας μόλις άρχιζε, αφού είχαμε κανονίσει εκείνο το κυνήγι μαγισσ... εε του Βόρειου Σέλαος ήθελα να πω. Ξέραμε πως οι πιθανότητες να το δούμε ήταν λίγες, διότι παρακολουθώντας online τις σχετικές σελίδες πρόβλεψης μαγνητικής δραστηριότητας (ή κάτι τέτοιο, μη νομίζετε ότι καταλαβαίνω και πολλά από αυτά τα ρημάδια), είχαμε δει πως οι πιθανότητες να το πετύχουμε σήμερα ήταν λίγες, βρισκόμασταν κάπου ανάμεσα στο 1 και το 2 σε μια σκάλα με μέγιστο το 5. Ο Αλεξέι πάντως, ο τύπος που είχε αναλάβει να μας πάει να ψάξουμε το φαινόμενο, φαινόταν αποφασισμένος και μου έστειλε whatsapp όπου σε δυσνόητα Αγγλικά μου εξηγούσε πως η σημερινή βραδιά θα ήταν μάλλον καταλληλότερη από την αυριανή και ότι αντί για τις 10 μάλλον θα έπρεπε να φύγουμε στις 10.40.

Δε μας χάλασε και, μιας που ο Θοδωρής με τον εξωφρενικό μεταβολισμό πεινούσε, είπαμε να πάμε και την πρώτη μας βόλτα στο Μουρμάνσκ. Ευτυχώς που ακολούθησα τη συμβουλή μιας καλής συμφορουμίτισσας κι αγόρασα κάτι αδιάβροχα παπούτσια, έστω δαπανώντας 71€, το οποίο τα καθιστούσε την ακριβότερη ενδυματολογική αγορά που έχω κάνει ποτέ (και μάλλον δε θα την ξεπεράσει τίποτε). Το χιόνι ήταν πούδρα και συνέχισε να πέφτει, με μεγάλη έκταση των πεζοδρομίων (ο Θεός να τα κάνει) να είναι γλιστερός πάγος, αν ήμουν με τα αθλητικά ή θα είχα πέσει αρκετές φορές ή θα είχαν μουλιάσει τα πόδια μου, αφού δεν ήταν σαφές πάντα το βάθος του χιονιού. Πήγαμε σε ένα σουσάδικο που είχα μπανίσει σε μια σύντομη γύρα όσο μπανιαριζόταν ο Θοδωρής και μέναμε να κοιτάμε το μενού στα Ρώσικα, βγάζοντας πάντως κάποια άκρη, αφού αν ξέρεις να διαβάζεις το αλφάβητο τουλάχιστον τις διεθνείς λέξεις τύπου “California rolls” τις πιάνεις. Η πηγουνομασκόφσκαγια στο ταμείο φυσικά Αγγλικά δε γνώριζε, αλλά στην παντομίμα μου για το αν μια συγκεκριμένη ομάδα σούσι είναι mixed ή όλα τα ίδια απάντησε με το γαλλικό “ασορτί” και συνεννοηθήκαμε. Τσίμπησα κι εγώ ένα σουσάκι παρότι δεν τρώω το βράδυ, καλό ήταν.

Ο Αλεξέι μας ειδοποίησε πως τελικά θα καθυστερούσαμε άλλη μισή ώρα προκειμένου να έχουμε “καλύτερες συνθήκες” και έτσι κάναμε και τη βολτίτσα μας. Το Μουρμάνσκ είναι μια κλασική σοβιετική πόλη, όσο μπορέσαμε να τη δούμε το βράδυ: με μόλις 100 χρόνια ιστορίας και ιδρυμένη επί Σοβιετίας, έχει μερικές μεγάλες λεωφόρους, ατέλειωτα σοβιετικά μπλοκ και τουλάχιστον ένα υπόγειο δαιδαλώδες σούπερ μάρκετ, όπου αγοράσαμε νερό και μερικά σνακ, διαπιστώνοντας ότι όντως, με το ρούβλι τόσο χαμηλά, η χώρα καθίσταται πολύ φτηνότερη από την προηγούμενη επίσκεψή μου.

Έφτασε κι ο Αλεξέι, του οποίου τα Αγγλικά ήταν βασικά, αλλά επαρκή γι' αυτό που τον χρειαζόμασταν, δε θα μας ανέλυε και τη συμβολή του Ντοστογιέφσκι στην παγκόσμια λογοτεχνία, το Βόρειο Σέλας θα πηγαίναμε να ψάξουμε, κι αυτό με μικρό καλάθι, αν και ο Αλεξέι μου είχε πει σε ανύποπτο χρόνο πως “στο 98% των περιπτώσεων που επιλέγουμε να πάμε, το βλέπουμε”. Μου ακούστηκε λίγο παπατζίδικο, 98% δεν είναι καν το ποσοστό αποτυχίας που έχω όταν κόβω πατάτες (περίπου σε ένα 5% των περιστάσεων καταφέρνω να μην κοπώ), ακόμη και για το Μουρμάνσκ, ένα από τα καλύτερα μέρη στον κόσμο για να δει κανείς το πολυπόθητο Βόρειο Σέλας. Ο Θοδωρής είχε κάνει μια φορά απόπειρα στην Ισλανδία, αλλά είχε την ίδια επιτυχία με τις πατάτες μου.

Πέρα από τα εξωπραγματικά ποσοστά, ο Αλεξέι είχε ενδιαφέροντα πράγματα να μας πει: γεννημένος στο Μουρμάνσκ, ασχολείται εδώ και χρόνια ως επίσημος ξεναγός του Σέλαος, είναι παντρεμένος με Ταϊλανδή και οι πελάτες του είναι κατά 90% Ασιάτες: 45% Ταϊλανδοί και 45% Κινέζοι (εύκολη η βίζα για Ρωσία, μικρές οι αποστάσεις, προσιτό το κόστος και ο πάγος και το χιόνι είναι πολύ εξωτικά γι αυτούς), όπως μας είπε, οι υπόλοιποι είναι Ρώσοι, σχεδόν όλοι από τη Μόσχα και πού και πού βρίσκεται και κανένας ξέμπαρκος Ευρωπαίος σαν κι εμάς τους ασχετούμπες. “Οι Κινέζοι είναι οι χειρότεροι, δεν έχουν καθόλου τρόπους”, μας είπε ενώ συνέχισε να οδηγεί το τζιπ του, πλέον βγαίνοντας για τα καλά από τον αστικό ιστό του Μουρμάνσκ. “Για να φανταστείς, με το που εμφανίζεται το Σέλας ξεκινούν να σπρώχνουν ο ένας τον άλλον για να πάρουν καλύτερη θέση για τη φωτογραφία, με αποτέλεσμα πολλές φορές να τους πέφτουν οι ακριβές τους μηχανές και να σπάνε, χαχα!”. Μιλώντας για γκατζετάκια, ο Αλεξέι είχε αρκετά, τόσο κάτι μετρητές πραγμάτων που δεν κατάλαβα, όσο και κάμερες, φωτογραφικές μηχανές, τρίποδα κλπ. “Χρησιμοποιώ τα γνωστά app, τα καλύτερα είναι των Νορβηγών και των Φινλανδών, είναι πολύ πιο ακριβή από τα δικά μας”, μου είπε ενώ πάρκαρε σε ένα ολοσκότεινο σημείο, περίπου μισή ώρα έξω από την πόλη. “Εδώ θα εμφανιστεί σε 40 λεπτά περίπου και θα διαρκέσει περίπου 15 λεπτά το φαινόμενο”, είπε με βεβαιότητα.

Προτίμησα να συνεχίσω να κρατάω μικρό καλάθι και του έκανα την αγαπημένη μου ερώτηση σε πολίτες της πρώην ΕΣΣΔ: “Οι γονείς σου που το έζησαν... το νοσταλγούν πια όλο εκείνο;”. Μου είπε πως έχει κι ο ίδιος μνήμες, ότι κατανοεί πως υπήρχαν και κάποια θετικά, αλλά δεν υπάρχει σύγκριση με το σήμερα: “Ακόμη κι ο πατέρας μου, που ήταν στρατιωτικός κι είχε μεγαλώσει σε ένα κλίμα έντονα ιδεολογικό αναγνωρίζει πως πια ζούμε καλύτερα, ακόμη και με την υπάρχουσα διαφθορά. Έχουμε περισσότερες επιλογές, περισσότερες ανέσεις, περισσότερες ελευθερίες, το σύστημα στηριζόταν στην καταπίεση και την άγνοια. Φυσικά υπάρχουν αυτοί που τα βρίσκουν όλα μαύρα και φτιάχνουν στο μυαλό τους ένα καλύτερο παρελθόν από αυτό που πραγματικά είχαν, αλλά το 90% θα σου πει ότι είμαστε πολύ καλύτερα σήμερα και το 10% των υπολοίπων είναι συνήθως υπέργηροι. Εγώ δεν την αλλάζω τη ζωή μου, εντάξει άλλα σπούδασα κι άλλα κάνω, αλλά να, τώρα έχω αρκετές οικονομίες ώστε να κάνουμε με το αυτοκίνητο το γύρο της Ευρώπης με τη γυναίκα και την κόρη μου, είμαι ενθουσιασμένος. Ε, αν συνεχίσει να πέφτει το ρούβλι, το πολύ-πολύ να πάμε πάλι στην Ταϊλάνδη”.

Βγήκαμε από το αυτοκίνητο κι ο Αλεξέι άρχισε να στήνει τα συμπράγκαλά του. Έκανε κρύο αλλά, όπως και σε όλο το ταξίδι, η θερμοκρασία αναφοράς δεν είχε σχέση με την αίσθηση της αντίστοιχης θερμοκρασίας στην Ελλάδα. Δηλαδή οι -2 βαθμοί Κελσίου για μένα ήταν σαν 5-6 βαθμοί στην Ελλάδα, δηλαδή υποφερτά, μην πω κι ευχάριστα ψυχρά.

Μείναμε να κοιτάμε το κενό, μέχρι που ο Αλεξέι μας φώναξε να δούμε την κάμερά του. “το βλέπετε αυτό;”, είπε όλο ενθουσιασμό. Ήταν μια αχνή λωρίδα πράσινου, διακριτή μόνο όταν κοιτούσες την οθόνη της φωτογραφικής του μηχανής. Σύντομα εμφανίστηκε κι άλλη μία (στην οθόνη πάντα) πλέον ήταν δυο αχνές παράλληλες γραμμές. Δεν ενθουσιάστηκα κιόλας, αλλά τουλάχιστον λίγο αργότερα, αν συγκεντρωνόσουν αρκετά, μπορούσες να τις δεις και με γυμνό μάτι. Technically, είχαμε δει το Βόρειο Σέλας. Χμ.

“Σε 15 λεπτά μάλλον θα εμφανιστεί εκεί”, είπε ο Αλεξέι σοβαρός. Έπιασα την κουβέντα με το Θοδωρή μέχρι που ξαφνικά ο Αλεξέι άρχισε να χοροπηδάει. “Κοιτάξτε από πάνω σας!”. Μια μακριά καταπράσινη λωρίδα είχε εμφανιστεί και γουρλώσαμε τα μάτια. Η λωρίδα άρχισε να γίνεται πιο πλατιά, να γίνεται μια τεράστια κορδέλα, να ξεδιπλώνει, να αλλάζει χρώματα και στα ξεκούδουνα να κινείται με μεγάλη ταχύτητα, να παίρνει αποχρώσεις από γαλάζιο μέχρι ροζ, να χορεύει, να εμφανίζεται σε μια ακτίνα που δεν μπορώ να προσδιορίσω πόσα χιλιόμετρα ήταν. Στραβολαιμιάσαμε να το κοιτάμε, κράτησε πάνω από μισή το όλο θέαμα, ο δε Αλεξέι φάνηκε να ενθουσιάζεται ακόμη περισσότερο από μας, που -γιατί να το κρύψομεν άλλωστε- πάθαμε την πλάκα μας.

Μπήκαμε στο αυτοκίνητο για την επιστροφή αρκετά μετά τη μία το πρωί, εξαιρετικά ικανοποιημένοι, η πρώτη μέρα στη Ρωσία ήταν ήδη χαιλάιτ. Ο Αλεξέι μας είπε πως μόνο στο 5-10% των περιστάσεων είναι τόσο έντονο το φαινόμενο κι ότι ήμασταν αρκετά τυχεροί.

Πέσαμε ξεροί κατά τις δυόμιση, την επόμενη μέρα είχε άλλη περιπέτεια, πολύ διαφορετική.

 

[dbalats]

Πολύ ενδιαφέρον ταξίδι, περιμένω ανυπόμονα την συνέχεια. Το μισό (της Σιβηρίας) το έχω ήδη κάνει, προγραμματίζω το υπόλοιπο της Ευρωπαϊκής Ρωσίας (από Arkhangelsk μέχρι την Μαύρη Θάλασσα) σε κανένα δίμηνο. Αν φυσικά εξακολουθήσει η Ρωσία να είναι ανοιχτή.

 

[Yorgos]

Πρώτη εικόνα από το αεροπλάνο.

Ρε συ, εδώ είναι ανοιχτά τα εστιατόρια... και τρώνε... και πίνουν. Άκου πράγματα.

Very Good Burger λέει εδω, είναι το όνομα του πιάτου

Πήρα κι εγώ δυο τρεις φωτογραφίες, αλλά φυσικά βγήκαν μάπα.

Υπάρχει όμως ένα μικρό time lapse.

 

[isabelle]

Περιττό να πω ότι έχω πιάσει στασίδι από την αρχή, ρουφάω την αφήγηση απνευστί και δεν το κουνάω ρουπι αν δεν διαβάσω και την τελευταία τελεία.
Αφήνοντας στην άκρη τη θανάσιμη ζήλεια μου (ταξίδι εν μέσω πανδημίας με το σέλας στο πιάτο από το πρώτο κι όλας βράδυ!!!), θα σταθώ μονάχα σ' ένα σημείο όπου η δική μου εμπειρία βρίσκεται μάλλον στον αντίποδα της δικής σου. Αναφέρομαι στη συζήτηση με τον Αλεξέι και την απάντησή του στο γνωστό ερώτημα "νοσταλγείτε ή όχι το τότε συγκριτικά με το σήμερα". Η δική μου "στατιστική" λοιπόν - όχι μόνο από τη Ρωσία αλλά από τον ευρύτερο πρώην σοβιετικό χώρο σε Κεντρασία και Καύκασο - έχει καταγράψει σημαντικό προβάδισμα του "τότε" στις προτιμήσεις, και μάλιστα από ανθρώπους που δεν το περίμενα με τίποτε (αναφέρομαι σε ηλικίες 45-60, επαγγελματικά "αποκατεστημένους", και φυσικά με γνώσεις αγγλικής πράγμα που αυτόματα τους κατατάσσει στους πιο "προσαρμοσμένους" στη σύγχρονη εποχή ). Θα μου πεις βέβαια ότι μπορεί να έτυχε. Θα μου πεις επίσης ότι η νοσταλγία φιλτράρει τις μνήμες κατά πώς βολεύει. Πράγματι. Από την άλλη, η αίσθησή μου αυτή μοιάζει να επιβεβαιώνεται κι από διάφορες σχετικές έρευνες που βγάζουν αναπάντεχα ψηλά ποσοστά δημοφιλίας του ... Στάλιν σήμερα. Υποψιάζομαι λοιπόν ότι το φαινόμενο είναι πιο σύνθετο και δεν περιορίζεται στους υπέργηρους.

 

[chrisbd]

Πανω που ετοιμαζόμουν να πω "θα βάλεις καμιά φωτο ή θα το πάμε ξεροσφύρι;; ) τις έβαλες..

btw το σωστό είναι πηγουνομασκόφσκαγιες και όχι πηγονουμασκόφσκαγιες .. αλλά άντε δικιά σου είναι η λέξη πες την οπως θες..

 

[psilos3]

Συντονίστηκα και διαβάζω με ευλάβεια.
Το σύστημα πηγουνομάσκα δεν είναι μόνο Ρώσικο, δουλεύεται κι εδώ με μεγάλη επιτυχία.

ο ηρωικός σάκος των 7 ηπείρων και των τριών πια δεκαετιών, φτου να μην τον ματιάσω

Είμαι παράλογος που θέλω να δω φωτογραφία του ιστορικού σάκου;

 

[Yorgos]

Περιττό να πω ότι έχω πιάσει στασίδι από την αρχή, ρουφάω την αφήγηση απνευστί και δεν το κουνάω ρουπι αν δεν διαβάσω και την τελευταία τελεία.
Αφήνοντας στην άκρη τη θανάσιμη ζήλεια μου (ταξίδι εν μέσω πανδημίας με το σέλας στο πιάτο από το πρώτο κι όλας βράδυ!!!), θα σταθώ μονάχα σ' ένα σημείο όπου η δική μου εμπειρία βρίσκεται μάλλον στον αντίποδα της δικής σου. Αναφέρομαι στη συζήτηση με τον Αλεξέι και την απάντησή του στο γνωστό ερώτημα "νοσταλγείτε ή όχι το τότε συγκριτικά με το σήμερα". Η δική μου "στατιστική" λοιπόν - όχι μόνο από τη Ρωσία αλλά από τον ευρύτερο πρώην σοβιετικό χώρο σε Κεντρασία και Καύκασο - έχει καταγράψει σημαντικό προβάδισμα του "τότε" στις προτιμήσεις, και μάλιστα από ανθρώπους που δεν το περίμενα με τίποτε (αναφέρομαι σε ηλικίες 45-60, επαγγελματικά "αποκατεστημένους", και φυσικά με γνώσεις αγγλικής πράγμα που αυτόματα τους κατατάσσει στους πιο "προσαρμοσμένους" στη σύγχρονη εποχή ). Θα μου πεις βέβαια ότι μπορεί να έτυχε. Θα μου πεις επίσης ότι η νοσταλγία φιλτράρει τις μνήμες κατά πώς βολεύει. Πράγματι. Από την άλλη, η αίσθησή μου αυτή μοιάζει να επιβεβαιώνεται κι από διάφορες σχετικές έρευνες που βγάζουν αναπάντεχα ψηλά ποσοστά δημοφιλίας του ... Στάλιν σήμερα. Υποψιάζομαι λοιπόν ότι το φαινόμενο είναι πιο σύνθετο και δεν περιορίζεται στους υπέργηρους.

Εχω κάνει πιο ευρύ γκάλοπ στο ταξιδι. Όχι ότι είναι αντιπροσωπευτικό, αλλά προφανώς υπάρχουν πολύ περισσότερες απαντήσεις.

 

[Sevro]

Αναφέρομαι στη συζήτηση με τον Αλεξέι και την απάντησή του στο γνωστό ερώτημα "νοσταλγείτε ή όχι το τότε συγκριτικά με το σήμερα". Η δική μου "στατιστική" λοιπόν - όχι μόνο από τη Ρωσία αλλά από τον ευρύτερο πρώην σοβιετικό χώρο σε Κεντρασία και Καύκασο - έχει καταγράψει σημαντικό προβάδισμα του "τότε" στις προτιμήσεις, και μάλιστα από ανθρώπους που δεν το περίμενα με τίποτε (αναφέρομαι σε ηλικίες 45-60, επαγγελματικά "αποκατεστημένους", και φυσικά με γνώσεις αγγλικής πράγμα που αυτόματα τους κατατάσσει στους πιο "προσαρμοσμένους" στη σύγχρονη εποχή ). Θα μου πεις βέβαια ότι μπορεί να έτυχε. Θα μου πεις επίσης ότι η νοσταλγία φιλτράρει τις μνήμες κατά πώς βολεύει. Πράγματι. Από την άλλη, η αίσθησή μου αυτή μοιάζει να επιβεβαιώνεται κι από διάφορες σχετικές έρευνες που βγάζουν αναπάντεχα ψηλά ποσοστά δημοφιλίας του ... Στάλιν σήμερα. Υποψιάζομαι λοιπόν ότι το φαινόμενο είναι πιο σύνθετο και δεν περιορίζεται στους υπέργηρους.

Στη Ρωσια (και τις περιφερειακες της χωρες) υπαρχει ενα περιεργο λατινοαμερικανικου τυπου φετιχ με τον "δυνατο ηγετη" για τη χωρα, τη μεσιανικη φιγουρα που θα εχει το εθνος δυνατο και θα το φοβουνται διεθνως. Το ποσο ανελευθερο ειναι το καθεστως του εν λογω ηγετη για καποιο λογο δε το θεωρουν τοσο μειζον θεμα οσο το θεωρουμε στη Δυση.
Αυτη τη νοοτροπια τη βλεπεις ακομα και σε ευρωπαϊκες χωρες της Αν. Ευρωπης. Π.χ. Ουγγαρια, ευρεως διαδεδομενη η λογικη "αφου μπορω να ψηφισω, δημοκρατια εχουμε, γιατι λενε οτι ειναι αυταρχικος ο Ορμπαν;".

 

[Yorgos]

Πανω που ετοιμαζόμουν να πω "θα βάλεις καμιά φωτο ή θα το πάμε ξεροσφύρι;; ) τις έβαλες..

btw το σωστό είναι πηγουνομασκόφσκαγιες και όχι πηγονουμασκόφσκαγιες .. αλλά άντε δικιά σου είναι η λέξη πες την οπως θες..

Το σωστό είναι όπως το έγραψες εσύ, πρόκειται για τυπογραφικό λάθος.