Ρωσία Αρκτικός Κύκλος, Σιβηρία, Ταταρστάν, Βόλγας, Καύκασος κι άλλα κομμάτια της μητέρας Ρωσίας

[Yorgos]

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 12
Novosibirsk: Κομουντσκαγια και Σοβιέτσκαγια γωνία​

Αυτή τη φορά πέταξα με την S7, την οποία έχω ξανατιμήσει στο παρελθόν. Πολλές πτήσεις διαβάζετε, ε; Και πού είστε ακόμη... Αλλά τι να κάνω που οι πτήσεις ήταν οι φτηνές και οι αποστάσεις τεράστιες; Για τη σημερινή διαδρομή ας πούμε είχα να επιλέξω ανάμεσα σε 22 ώρες διαδρομή με το τραίνο ή 80 λεπτά με το αεροπλάνο, με τη διαφορά στην τιμή να είναι σεβαστή μεν (περίπου 36 ευρώ το τραίνο στη δεύτερη θέση, 74 το αεροπλάνο) αφού ήταν μια από τις ακριβότερες πτήσεις που πήρα στο ταξίδι, αλλά το χρονικό κέρδος ήταν τεράστιο και ήθελα να δω όσα περισσότερα μπορούσα στη χώρα, χώρια που το τραίνο μου είχε φανεί πολύ βαρετό (αν και θα το ξαναέπαιρνα προφανώς).

Το Νοβοσιμπίρσκ λοιπόν είναι μια μεγάλη πόλη, η τρίτη μεγαλύτερη της χώρας και μεγαλύτερη της αχανούς Σιβηρίας, με την οποία είχα ξανασχοληθεί, έστω σε θεωρητικό επίπεδο, πριν από αρκετά χρόνια, όταν αμφιταλαντευόμουν αν θα έπρεπε να πάω στη Ρωσία να κάνω Ρώσικα (και η πόλη με τα φτηνότερα εντατικά μαθήματα ήταν αυτή), στη Βραζιλία για Πορτογαλικά ή στη Σουηδία για τις γκόμ... ε για τα Σουηδικά. Μαντέψτε πού κατέληξα. Jag är omogen.

Προσγειώθηκα στις 10.20 το πρωί, με το αεροδρόμιο να είναι πολύ πιο μεγάλο, οργανωμένο και... διεθνές. Όχι ότι είδα κανέναν αλλοδαπό, αλλά πτήσεις προς το εξωτερικό διέθετε. Κλασικά, πήρα yandex για το ξενοδοχείο που είχα κλείσει το προηγούμενο βράδυ (πολλές φορές τα έκλεινα και την ίδια μέρα, αυτά είναι ταξίδια), που ήταν καλή απόφαση, αφού δε θα το έβρισκα ποτέ μόνος μου: βρισκόταν σε ένα στενάκι που ήταν αδύνατον να το βρεις, η ρεσεψιόν ήταν σαν καφετέρια, το δε δωμάτιό μου βρισκόταν σε απέναντι κτίριο- σοβιετική εργατική πολυκατοικία, το εσωτερικό του όμως ήταν όμορφα και λειτουργικά διαμορφωμένο. Η χαμογελαστή (έχετε καταλάβει ότι πλέον αναφέρω μόνο τους μη αγενείς Ρώσους, ε; Μη γεμίζω σελίδες με το πόσοι ήταν κακοδιάθετοι, το καταλάβατε) αλλά αυστηρά ρωσόφωνη ρεσεψιονίστ δεσμεύθηκε να μου κάνει και registration για να μην έχω τίποτε μπερδέματα και φάνηκε να διασκεδάζει από την παντομίμα μου για τη ρωσική αστυνομία, με την κλασική ελληνική χειρονομία αυτοϊκανοποίησης-τρομπαρίσματος .

Πριν βγω για εξερεύνηση έκανα ένα ντουσάκι, άλλωστε είχα κλείσει εισιτήρια για την όπερα σήμερα, κι έριξα και μια ματιά στα μέιλ μου, ενώ άνοιξα και τον οδηγό μου για να δω τι είχα σημειώσει. Στα must see είχα σταμπάρει κάποιο Μουσείο ΕΣΣΔ, αλλά σύμφωνα με τον οδηγό μου θα ήταν κλειστό σήμερα, Κυριακή. Στο googlemaps όμως εμφανιζόταν ως ανοικτό, οπότε έκανα μια κλήση μπας και σταθώ τυχερός και τελικώς αποδείχθηκε πως ήταν, αν κατάλαβα καλά τα Ρώσικα του κυριούλη. Έβαλα τα μποτάκια μου, γιατί το χιόνι κι ο πάγος ήταν άφθονα, και βγήκα όλο ενθουσιασμό στο ηλιόλουστο κατά τ' άλλα Νοβοσιμπίρσκ.

Το μουσείο ήταν περίπου 20 λεπτά μακριά με τα πόδια, που έγιναν περισσότερα επειδή και ενδιαφέροντα κτίρια είχα σημειώσει να δω, σε μια πόλη με αρκετό αρχιτεκτονικό ενδιαφέρον, αλλά κι επειδή τσίμπησα κάτι σε έναν αξιοπρεπέστατο τοπικό φούρνο. Ο τύπος στην είσοδο του μουσείου, που απέξω φαίνεται πολύ μικρό και στεγάζεται σε ένα από τα ελάχιστα ξύλινα σπίτια που σώζονται στην πόλη, μου έδωσε ένα φυλλάδιο με καλά Αγγλικά που έβγαζε νόημα, ήταν ενθουσιώδης και γενικώς ασχολήθηκε. Βεβαιώθηκε μάλιστα πως κατανόησα πως όχι απλά επιτρέπεται, αλλά επιβάλλεται να αγγίξεις όλα τα αντικείμενα του σπιτιού. To μουσείο λοιπόν είναι ουσιαστικά ένα σπίτι εποχής ΕΣΣΔ, διαρρυθμισμένο θεματικά και με διαφορετικό φυλλαδιάκι σε καλά (!) Αγγλικά για κάθε δωμάτιο, που σου έδινε ένα πολιτιστικό/ιστορικό background για κάθε θέμα.

Η όλη προσέγγιση ήταν νοσταλγική και με χιούμορ, χωρίς να είναι ξέπλυμα για τα όσα συνέβαιναν επί ΕΣΣΔ, αλλά μάλλον ήταν όπως ακριβώς έπρεπε: με σεβασμό, για τη μεγαλύτερη χώρα του κόσμου και για ένα τρόπο ζωής που καλώς ή κακώς αποτέλεσε το καθοριστικό στοιχείο στις ζωές δεκάδων εκατομμυρίων ανθρώπων για πολλές δεκαετίες και με την αναπόδραστη νοσταλγία γι' αυτό που για κάποιους ήταν η παιδική ή η εφηβική τους ηλικία και πολύ παραπάνω. Τα δωμάτια ήταν ασφυκτικά γεμάτα με αντικείμενα, στο βαθμό που ήθελες πολλά λεπτά σε κάθε ένα από αυτά, κι ας μην ξεπερνούσαν κάποια τα 10 τετραγωνικά μέτρα. Το ότι το μουσείο ήταν hands on σήμαινε πως μπορούσες να αγγίξεις, διαβάσεις, ξεφυλλίσεις και... να φορέσεις πολλά από τα εκθέματα. Ε, στο δωμάτιο της αστυνομίας λύγισα κι εγώ και ντύθηκα κομισάριος, ποζάροντας κάτω από τη φωτογραφία του πατερούλη Ιωσήφ, χρησιμοποίησα τη γραφομηχανή, θαύμασα τη φοβερή λεπτομέρεια ακόμη και στο ντουλαπάκι με το ιατρικό kit της εποχής και γενικώς εντυπωσιάστηκα με τη λεπτομέρεια και το πλήθος των αντικειμένων, μερικά εκ των οποίων μου θύμισαν πολύ τα μετεφηβικά μου χρόνια σε ένα άλλο μακρινό, κομουνιστικό κράτος, που λειτούργησε ως δορυφόρος της ΕΣΣΔ κι όπου πολλά αντικείμενα μου ξύπνησαν αναμνήσεις. Αναρωτήθηκα πώς θα διαχειριστούμε στην Κούβα ένα τέτοιο μουσείο και τις μνήμες της κομουνιστικής εποχής στο εγγύς μέλλον, αν θα γίνει με τον ίδιο σεβασμό, την ίδια χαλαρότητα, την ίδια νοσταλγία. Πάντως αν το μουσείο άγγιξε τόσο εμένα που δεν έζησα την ΕΣΣΔ, φαντάζομαι τα συναισθήματα που προκαλεί στους πρώην σοβιετικούς πολίτες.

Για την ιστορία, στο μουσείο εκτός από το προαναφερθέν δωμάτιο της Εθνικής Ασφάλειας (από την οποία πέρασαν σε κάποια φάση της ζωής τους όλοι οι πολίτες της ΕΣΣΔ και πολλοί για περισσότερο από “κάποια φάση”), υπήρχε δωμάτιο με παιχνίδια της εποχής, δωμάτιο για τους πιονέρους, δωμάτιο για το σχολείο, άλλο με τα “εργαλεία” νοικοκυράς της εποχής, δωμάτιο αφιερωμένο σε οικογενειακά κειμήλια και προσωπικές φωτογραφίες από τους πολέμους όπου εστάλησαν οι νέοι της εποχής , δωμάτιο της μοδίστρας ή του γκατζετάκια της εποχής, μέχρι κι ένα δωματιάκι αφιερωμένο σε κάθε είδους μπαμπούσκα, ενώ σε όλα μπορούσες να αγγίξεις και να επεξεργαστείς τα πάντα.

Έφυγα πάρα πολύ γεμάτος από το μουσείο, αλλά δε θα ήταν και το μόνο που θα επισκεπτόμουν σήμερα. Αντιθέτως, είχα κυκλώσει στον οδηγό μου το μουσείο Rerikh, ενός τύπου που μπορεί να έμεινε γνωστός ως ζωγράφος, αλλά εμένα με τραβούσε πιο πολύ η φιλοσοφική, επιστημονική, αρχαιολογική και -κυρίως- ταξιδιωτική έκφανση της ζωής του, με δεδομένο ότι τα ταξίδια του έγιναν σε εποχές πολύ μακρινές, πριν το 1930.

Βγήκα λοιπόν από το μουσείο για να πάω... στο μουσείο και στα 2 λεπτά βρέθηκα να είμαι στην οδό Κομουνίτσκαγια. Ξεκίνησα από τη Σοβιέτσκαγια και βρέθηκα στην Κομουνίτσκαγια, ε πόση συγκίνηση ΠΧΙΑ. Αν ήταν ο Κουτσούμποφ στη θέση μου μπορεί και να λιποθυμούσε από την πραγματοποίηση της ονείρωξης, εγώ συγκρατήθηκα κι αρκέστηκα σε φωτογραφίες.

Το μουσείο το βρήκα εύκολα, άφησα το μπουφάν μου στην κλασική γκαρνταρόμπα (παρά το στρωμένο χιόνι και τον πάγο, έκανε ζέστη, βαρούσε και πάλι ο ήλιος, γενικά επί 29 μέρες στη Ρωσία μόνο 2 μέρες έβρεξε), πλήρωσα την είσοδο κι αγόρασα κι ένα audioguide στα Αγγλικά, που αποδείχθηκε φλύαρο και αδιάφορο. Το ακριβώς αντίθετο από το μουσείο δηλαδή. Ρε τι τυπάρα ήταν αυτός ο Rerikh (θα τον βρείτε και ως Roerich)! Πολυσχιδέστατη φυσιογνωμία, με φοβερά ταξίδια, δικηγόρος, προτάθηκε για Νόμπελ πολλές φορές, έγραψε αρχιτεκτονικές μελέτες, ασχολήθηκε με τη συγκριτική θεολογία, είχε αδυναμία στο Θιβέτ και τη βόρεια Ινδία, έζησε στην Αμερική, σε κάποια φάση πίστεψε ότι είναι η μετενεσάρκωση του Δαλάι Λάμα, ο γιος του μιλούσε 28 γλώσσες, ο ίδιος γνώρισε το Νεχρου και την Ιντίρα κι άφησε τεράστια κληρονομιά πίσω του, καλλιτεχνική, φιλοσοφική και ταξιδιωτική θα έλεγα εγώ, με ακούραστες προσπάθειες για τη συντήρηση των μνημείων ακόμη και σε καιρό πολέμου. Έπαθα πλάκα με τους πίνακές του (οι περισσότεροι είναι αντίγραφα, περισσότερους αυθεντικούς έχει στο Κρατικό Μουσείο Τέχνης, λίγα βήματα παραπέρα), μου άρεσε πάρα πολύ η τεχνοτροπία, με το έβγαινες από το μουσείο ήθελες να πας κατευθείαν στην Ινδία, την Κεντρική Ασία ή το Θιβέτ.

Πριν το Θιβέτ πάντως, ήθελα να πάω στον πάνω όροφο, αν κατάλαβα καλά την παντομίμα όμως γινόταν κάποιου είδους συναυλία και η αίθουσα ήταν κλειστή. Κλάφτηκα όταν παρέδωσα το audioguide και μου είπαν αν θέλω να ανέβω. Εκτός από τους επιπλέον πίνακες λοιπόν, είχα την ευκαιρία να παρακολουθήσω και μια συναυλία με τενόρους, ξεκινώντας με μια συμπαθητική χοντρούλα και τελειώνοντας με έναν καταπληκτικό νεαρό ντελικανή βαρύτονο, αν και την παράσταση την έκλεψε ο μέντοράς τους που ήταν φωνάρα.

Πολύ ωραία εμπειρία κι αυτό το μουσείο, βγήκα για περπάτημα κάτω από τον πεντακάθαρο ουρανό, σε μια πόλη-απόλαυση. Τα κτίρια γινόντουσαν όλο και πιο ενδιαφέροντα, πέρασα κι από ένα ευφάνταστο μνημείο στο... πρώτο φανάρι της πόλης και μια ωδή στη ραπτομηχανή κι έπρεπε κάτι να φάω πριν καταβροχθίσω κι άλλη κουλτούρα στην όπερα, εισιτήρια για την οποία είχα κλείσει από το διαδίκτυο από την Ελλάδα κιόλας, σε μια σπάνια κίνηση προγραμματισμού.

Σχετικά κοντά μου ήταν το μπαρ-εστιατόριο-παμπ Goodman, όπου χτύπησα ένα ρύζι με κάρι, ένα στρογγανόφ, μια σαλατάρα και ναι, ένα σουφλέ σοκολάτας γιατί μια ζωή την έχουμε, στην Ελλάδα τα εστιατόρια θα ήταν κλειστά για καιρό ακόμη και με αυτές τις τιμές δεν ήταν για να είναι κανείς εγκρατής. Είχα ψιλοαργήσει πάντως κι έφυγα με βήμα ταχύ, μη χάσουμε και την παράσταση του Πρίγκηπα Ίγκορ (πιο ρωσικό έργο δε θα μπορούσα να βρω). Κατάφερα να φτάσω στην ώρα μου, στο τσακ παρατήρησα πως όλοι οι Ρώσοι απέφευγαν να πατήσουν ένα συγκεκριμένο σημείο μπροστά από την είσοδο του επιβλητικού κτιρίου (αποδείχθηκε πως είχε λεπτό-εύθραστο πάγο, αν το πατούσα μάλλον θα κατέληγα σε κάποιο νοσοκομείο) και μπήκα όλο περιέργεια στο τεράστιο κι εξαιρετικά καλοσυντηρημένο (σε αντίθεση με την όπερα της Αβάνας ας πούμε) κτίριο, για το οποίο τώρα μόλις διαβάζω πως είναι και η μεγαλύτερη όπερα στη χώρα, μεγαλύτερη και από το Μεγάλο Θέατρο (Μπαλσόι) της Μόσχας.

Γενικώς το Νοβοσιμπίρσκ δε μου έδωσε καμία αίσθηση κακομοιριάς, μάλλον το αντίθετο. Και προτρέχοντας λίγο τα τελικά μου συμπεράσματα, γενικώς η επαρχία της Ρωσίας μάλλον ήταν σε πολύ καλύτερη οικονομική κατάσταση από αυτήν που περίμενα. Δεν είναι στα επίπεδα της Ελλάδας βέβαια, πόσο μάλλον των ακόμη πλουσιότερων χωρών της ΕΕ, αλλά φτώχεια, λατέρνα και φιλότιμο δεν είδα, το επίπεδο θα έλεγα πως ήταν ξεκάθαρα (μην πω παρασάγγας) καλύτερο από τις χώρες της Κεντρικής Ασίας και ίσως θύμιζε ανατολική Ευρώπη, κλάσεις ανώτερο από την πλειοψηφία της Λατινικής Αμερικής. Τα περί “ακραίας φτώχειας των Ρώσων στην επαρχία” που διάβαζα δεν τα διαπίστωσα πουθενά ως απλός τουρίστας σε κανένα από τα μέρη που πήγα (κι ήταν πολλά, σε πολλές επαρχίες), μάλλον αυτοί που τα γράφουν έχουν άλλη αίσθηση της “ακραίας φτώχειας” από μένα, μην πω και της φτώχειας γενικότερα. Οι οπεράτοι ήταν όλων των ηλικιών, με μεγάλο ποσοστό νέων ζευγαριών (γενικά τη νεολαία της Ρωσίας πολύ ζευγαράτη την έβλεπα, ρε τι σχεσάκηδες είναι αυτοί), φαντάρων ή στρατιωτών, κυριών που είχαν έρθει με τις φίλες τους και όλοι τους ήταν από καλά έως τρίκαλα ντυμένοι.

Άφησα κι εγώ το μπουφάν στη γκαρνταρόμπα (πολύ μου αρέσει αυτός ο θεσμός), έδειξα το εισιτήριό μου στην αγέλαστη ταξιθέτρια και διαπίστωσα ότι τα 5,5 ευρώ μου μού είχαν εξασφαλίσει εξαιρετική θέση στην πλατεία, ανάμεσα σε δυο κυρίες πηγονουμασκόφσκαγιες και τρεις κοπελίτσες. Πάνω-κάτω πρόλαβα να γκουγκλάρω την υπόθεση για να ξέρω τι θα δω, αλλά δεν είχα προετοιμαστεί για το πόσο υπερπαραγωγή θα ήταν το θέαμα. Μιλάμε για ορχήστρα άνω των 30 ατόμων (κάτω από τη σκηνή σε μια εξέδρα που ανεβοκατέβαινε με μηχανισμό), τουλάχιστον 60 ηθοποιούς με πολύ προσεγμένο βεστουάριο κι ο χρόνος μέχρι το διάλειμμα έφυγε νεράκι με μένα να κάνω νοητές συγκρίσεις με το μπαλέτο της Αβάνας που, άσχετα από το καλλιτεχνικό του επίπεδο, οι χορευτές δεν έχουν παπούτσια ή εμφανίζονται στις παραστάσεις με σκισμένα ρούχα. Μάσκα είχαν όλοι... στην είσοδο. Με το που έμπαιναν στην είσοδο την έκρυβαν ή την κρατούσαν στο πηγούνι, παρότι το θέατρο είχε πληρότητα τουλάχιστον 80%, ήταν και Κυριακή άλλωστε. Το διάλειμμα ήταν χρόνος κοινωνικοποίησης, με elegant σνακς, σαμπάνια κι έναν ενδιαφέροντα καθωσπρεπισμό.

Όταν βγήκα σουρούπωνε πλέον και η πλατεία μπροστά από την όπερα είχε γεμίσει με πιτσιρικάδες με skateboards, που έκαναν τα κόλπα τους μπροστά ή και πάνω στη βάση του αγάλματος του Λένιν, που μάλλον θα έτριζαν τα κόκκαλά του αν έβλεπε το hip-hop ντύσιμό τους και τα NYC καπελάκια τους. Πάντως για τους πιτσιρικάδες της Ρωσίας έχω να πω πως γενικά στη χώρα μου φάνηκαν πολύ ευπρεπείς, δεν είδα πουθενά αλητείες, συμμορίες, αποκλίνουσες συμπεριφορές, καβγάδες, στραβοκοιτάγματα, τσαμπουκάδες, ακόμη και στο ντύσιμο συντηρητικοί ήταν, με μια αίσθηση πως ωριμάζουν πολύ γρήγορα, πράγμα που θα συζητούσα στη συνέχεια του ταξιδιού με άλλους Ρώσους που γνώρισα. Όσο για το αλκοόλ, για το οποίο διάβασα πως ο πρόεδρος Πούτιν έκανε προσωπικό αγώνα να μειωθεί η υπέρμετρη κατανάλωση, δεν το είδα πουθενά, ούτε ένα μεθύστακα, ούτε ένα καβγά, ούτε ένα ξερατό, να τα ακούν αυτά οι ξερατοΑγγλάρες και οι κρασοκανατοΣκανδιναβοί. Τα σωστά να τα λέμε.

Πήρα το μετρό, ίδιο μου φάνηκε με του Βερολίνου κι ακόμη πιο ίδιο με της... Πιονγιάνγκ. Mιας που έτσι κι αλλιώς το μακρυγορήσαμε το θέμα, πάρτε και μια βορειοκορεάτικη ιστορία από το μακρινό 2006:

Είμαστε στο Μουσείο του Μετρό. Το οποίο... είναι μεγαλύτερο από το ίδιο το μετρό της Πιονγιάνγκ (σε βαθμό που αναρωτιόμασταν αν θα έπρεπε να κάνουν ένα μουσείο... για το μουσείο του Μετρό) που, παρότι είναι πράγματι πολύ παλιό, έχει παραμείνει με ελάχιστους σταθμούς από τη δεκαετία του 70, όταν ο Κιμ Ιλ Σουνγκ τσάντισε το Μπρέζνιεφ με τις παραξενιές του κι ο τελευταίος απέσυρε τους σοβιετικούς μηχανικούς και τον εξοπλισμό, με αποτέλεσμα το μετρό να αποτελείται από ελάχιστους σταθμούς με μόλις μια σύνδεση ανάμεσα στις δυο γραμμές και καμία επέκταση τα επόμενα σαράντα χρόνια της αποχώρησης των Σοβιετικών (η όποια περιορισμένη βοήθεια με βαγόνια κλπ ήρθε από την Κίνα). Ο περήφανος βορειοκορεάτης ξεναγός-στρατηγός με τη βέργα στο χέρι (και τα μετάλλια στη στολή να είναι περισσότερα κι από του Σεφερλή όταν έκανε το Θεοχάρη) μας δείχνει ένα πελώριο χάρτη της Πιονγιάνγκ και τη διαδρομή που καλύπτει το μετρό, ελάχιστη σε σχέση με την πόλη. Ρώτησα, από την ώρα που δεν υπήρχαν αυτοκίνητα, πώς μετακινείται ο κόσμος από τη μια γειτονιά στην άλλη, αφού ούτε το μετρό φτάνει στις περισσότερες γειτονιές. “Ο λαός μας δε θέλει να πάει σε αυτές τις γειτονιές”, απαντάει ψυχρά. “Ε πώς δε θέλει;”, λέω και δείχνω στο χάρτη. “Δηλαδή αν εγώ μένω εδώ, εκτός δικτύου μετρό, και θέλω να πάω να δω τη θεία μου, που μένει εκεί, επίσης εκτός δικτύου μετρό, πώς μπορώ να πάω, υπάρχει τραμ;”. Ο Θεοχάρης πλησιάζει, κολλάει το πρόσωπό του στο δικό μου και ουρλιάζει “ΕΙΠΑ, Ο ΛΑΟΣ ΜΑΣ ΔΕ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΠΑΕΙ ΣΕ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ”. Νομίζω ήταν η τελευταία φορά που κάποιος έκανε ερώτηση σε όλο το τουρ, πλέον όλοι αρκούνταν σε ένα “ναι-ναι” ακόμη κι όταν μας είπαν στην Εθνική Βιβλιοθήκη πως ο πρόεδρος έχει γράψει εκατοντάδες βιβλία, όταν μας έδωσαν ένα φυλλάδιο σύμφωνα με το οποίο έχτιζε διαμερίσματα μέσα σε 6,5 λεπτά ή όταν μάθαμε ότι τη μέρα που γεννήθηκε ο γιος του εμφανίστηκε ένα νέο αστέρι, έγινε ξαφνική έκλειψη σελήνης και πετάχτηκε κι ένα διπλό ουράνιο τόξο πάνω από κάποιο ιερό βουνό χωρίς να έχει βρέξει καν. Αχά.

Τέλος πάντων, εγώ ήμουν στη Ρωσία κι όχι στη Βόρειο Κορέα, άρα μπορούσα να περπατήσω ελεύθερα όπου ήθελα, χωρίς συνοδούς-κηδεμόνες κι “απαγόρευση εξόδου από το ξενοδοχείο για να μη χαθείτε”, οπότε είπα να πάω μια βόλτα στο άγνωστο. Πήρα το μετρό που, ως συνήθως, είχε ηρωικά ονόματα σταθμών όπως Λένινα και Σταθμός Οκτωβριανής Επανάστασης, περπάτησα μέχρι πολύ μετά τα μεσάνυχτα και στο νέο κομμάτι της πόλης με τους ουρανοξύστες και τα ολοκαίνουρια γραφεία, παρατηρούσα τα ζευγαράκια να περπατούν χέρι-χέρι στα χιονισμένα πάρκα, πήρα το καταπληκτικό vintage τραμ και γύρισα στο ξενοδοχείο αργά, πολύ-πολύ ικανοποιημένος κι ευγνώμων που κυκλοφορούσα ό,τι ώρα ήθελα, έτρωγα σε εστιατόρια, πήγαινα σε μουσεία κι έβλεπα όπερα όταν στην Αθήνα η κοπέλα μου ήταν σπίτι-γραφείο-σπίτι. Μεγάλο πράγμα η ελευθερία, δεν το εκτιμάς αν δεν το χάσεις.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 18
• 19
• 20
• 21
• 22
• …

  Go to chapter

  Go
• 45

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 20 of 45

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[taver]

Ζηλεύω.

 

[fotast]

Ωραία και καλή συνέχεια.Φαντάζομαι ότι για τα στριπτιζάδικα θα υπάρχει ξεχωριστό κεφάλαιο.Να μην πάει χαμένη και η κοινωνιολογική μελέτη

 

[Yorgos]

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 2
Μουρμάνσκ και Βόρειο Σέλας: Καλωσήρθατε στο κορωνοπάρτι, έχουμε και φώτα​

Βγήκα από το διαμερισματάκι μου χαράματα Τετάρτης, στα άγρια σκοτάδια, προσπαθώντας να μην ξυπνήσω την κοπέλα μου που έπρεπε να πάει στη δουλειά της σε λίγες ώρες κι ανέβηκα την Ερμού με το σάκο μου στην πλάτη, ένα ηλίθιο χαμόγελο κάτω από τη μάσκα μου και σιγοτραγουδώντας ένα τραγουδάκι του' 80 της Αλέξια που ξανάγινε χιτ λόγω μιας τηλεοπτικής σειράς που θυμήθηκε να το χρησιμοποιήσει ως soundtrack 30 χρόνια αφότου το έγραψε ο Χαριτοδιπλωμένος: “Έλα μια νύχτα, να φύγουμε, έξω απ' τον κόσμο να μείνουμε, έλα μια νύχτα, σε περιμένω, για σένα είμαι εδώ”.

Στην Πλατεία Συντάγματος ένας μισοκοιμισμένος φύλακας επέβλεπε τα λουλούδια και τις εξέδρες για την... απαγορευμένη (εν μέσω λοκντάουν) για το κοινό παρέλαση της 25ης Μαρτίου. Το μετρό μόλις είχε ανοίξει κι έφυγα για το αεροδρόμιο με τον πρώτο συρμό, αναλογιζόμενος πόσο τυχερός ήμουν: το τρίτο κύμα είχε ξεκινήσει για τα καλά στην Ελλάδα και με αγωνία κοιτούσα κάθε μέρα αν η Ρωσία θα αφαιρούσε την Ελλάδα από τη λίστα των ασφαλών χωρών, όπου σταματάς να ανήκεις αν ξεπεράσεις κάποιο αριθμό κρουσμάτων ανά πληθυσμό. Σουρεάλ μου φαινόταν που είχα το σάκο μου, διαβατήριο στην τσέπη, έβγαινα από το σπίτι και θα πήγαινα και ταξίδι και μάλιστα σε μια χώρα όπου θα μπορούσα να τρώω σε εστιατόρια, να κινούμαι ελεύθερα και να επισκέπτομαι μουσεία, γήπεδα και θέατρα, ή έτσι μου είχαν πει τουλάχιστον. Μπαίνοντας στο μετρό συνειδητοποίησα ότι δεν είχα πάρει μαζί μου ούτε καν ένα ντεπόν, αλλά μα καθησύχασε η σκέψη πως αν χρειαστώ κάτι θα μπορώ να το βρω στη Ρωσία.

Ο Διεθνής Αερολιμένας Αθηνών ήταν σχεδόν άδειος, σίγουρα πιο άδειος από τα τέσσερα προηγούμενα (γραφειοκρατικής φύσεως) ταξίδια μου εν μέσω πανδημίας στην Ισπανία και ουδεμία σχέση με τον Αύγουστο του 2020 που είχα πάει στην Κρήτη. Δεν είχα ξαναδεί ποτέ το αεροδρόμιο έτσι. Έκανα τσεκ-ιν, μου γνωστοποίησαν πως το lounge της Aegean είναι κλειστό λόγω της πανδημίας και περίμενα το Θοδωρή που εμφανίστηκε, γελάσαμε με τον τύπο που έκανε τσεκ ιν για Μόσχα με κάλτσα και μιτσούκο , τσιμπήσαμε κάτι στο εξωτερικό τυροπιτάδικο και, περιμένοντας την πτήση, αποφάσισα να κάνω και τις πληρωμές για δύο από τα τουρ που θα κάναμε στο Μουρμάνσκ: το πρώτο θα γινόταν σήμερα το βράδυ με σκοπό να δούμε το Βόρειο Σέλας και το επόμενο αύριο, με προορισμό τα βουνά Khibini και διαδρομές με snowmobile.

Η επικοινωνία με τα ρώσικα πρακτορεία είχε υπάρξει αρκετά γρήγορη, παρά τα πολύ κακά Αγγλικά ορισμένων, μέσω Whatsapp. Γενικώς απαντούσαν ακόμη και σε βάρβαρες ώρες και ήταν αρκετά ευέλικτοι, ακόμη και στο αίτημά μου να μην πληρώσω για τίποτε πριν μπούμε στο αεροπλάνο. Μέχρι την τελευταία στιγμή είχα πολλές αμφιβολίες για το αν θα καταφέρναμε να πετάξουμε: την προηγούμενη της πτήσης μας η Ελλάδα είχε σημειώσει αρνητικό ρεκόρ 3517 κρουσμάτων.

Η πτήση ήταν άνετη, το πρωινό από το σεφ Λαζάρου νοστιμότατο και η business class τίποτε το ιδιαίτερο. Προσγειωθήκαμε στο Domodedovo (τώρα που το έγραψα συνειδητοποίησα ότι το αποκαλούσα λανθασμένα και αλεφαντικά “Ντοντομέντιοβο”, πες το κι έτσι που έλεγε ο κυρ-Νίκος), ένας αγέλαστος έριξε μια ματιά στο αρνητικό PCR μου και τη βίζα μου και πλέον βρισκόμουν κι επισήμως σε ξένο κράτος για τουριστικούς λόγους για πρώτη φορά εδώ και πάνω από 13 μήνες.

Η πρώτη εικόνα με το που περάσαμε τον έλεγχο διαβατηρίων ήταν ενδεικτική του τι θα συναντούσαμε τις επόμενες ημέρες στη χώρα: Το αεροδρόμιο ήταν γεμάτο από κόσμο, ο συνωστισμός τεράστιος και η αντίθεση με τον Ελευθέριο Βενιζέλο δε θα μπορούσε να είναι πιο έντονη. Αλλά το εσταντανέ που θα μας μείνει ήταν καμιά 30ριά επιβάτες με καταγωγή από την Κεντρική Ασία στα καθίσματα αναμονής του αεροδρομίου, προφανώς εξαντλημένοι από την αναμονή, να έχουν εναποθέσει ο ένας το κεφάλι του στον ώμο του άλλου σε πλήρη αλληλουχία: ούτε ένας δε φορούσε μάσκα, κι αυτό μέσα στο αεροδρόμιο.

Περιμέναμε πάνω από μισή ώρα για τις αποσκευές μας, κι άρχισαν να με ζώνουν τα φίδια διότι είχα ένα βιβλίο που δε μιλούσε και με πολύ κολακευτικά λόγια για τον Πούτιν στο σάκο μου, τον οποίον δε χρειαζόταν καν να δώσω στις αποσκευές, αλλά αφού έδωσε ο Θοδωρής τη δικιά του δε θα κερδίζαμε τίποτε αν την είχα ως χειραποσκευή. Εν τέλει εμφανίστηκε άθικτος και πλήρης βιβλίων ο ηρωικός σάκος των 7 ηπείρων και των τριών πια δεκαετιών, φτου να μην τον ματιάσω.

Το πρώτο που έκανα ήταν να βρω μια sim και σύμφωνα με το συμφορουμίτη @KonstantinosAlyona που το κατέχει το θέμα, δε θα ήταν δύσκολο. Πράγματι, με το που παρέλαβε ο Θοδωρής τη βαλιτσάρα του, βρήκα ένα stand όπου ένας ευγενής νεαρός που δε μιλούσε κουβέντα Αγγλικά μου έδωσε μια sim της Megafon για 18€ και η οποία μου επέτρεπε απεριόριστα δεδομένα “σε όλη τη χώρα” (δεν το πίστεψα) και περίπου 10€ χρόνου ομιλίας, που εν τέλει δεν κατάφερα να ξοδέψω. Ήταν ο τρίτος Ρώσος στο αεροδρόμιο που δε μιλούσε Αγγλικά (η δεύτερη ήταν η κυρία στις τουριστικές πληροφορίες), σε σύνολο...τριών. “Δηλαδή αν έχουμε 0/3 μέσα στο αεροδρόμιο, εκτός αεροδρομίου τι γίνεται;” αναρωτηθήκαμε, αλλά την απάντηση θα την παίρναμε τις επόμενες ημέρες και θα είχε και συνίσταται σε ένα ποσοστό πάρα πολύ κοντά στο 0%. Πιστωτική δε δεχόταν (άλλο χούι στη χώρα αυτό) κι ακόμη κι όταν έκανα ανάληψη από το ΑΤΜ το μάξιμουμ ποσό ανάληψης ήταν 5.000 ρούβλια δηλαδή... ένα ολόκληρο χαρτονόμισμα, από το οποίο εννοείται ότι δεν είχε ρέστα, ακόμη ένα πρελούδιο κι αυτό ενός μοτίβου που θα συναντούσα κατά τη διάρκεια ολόκληρου του μήνα.

Τέλος πάντων, είχαμε βαλίτσες, είχαμε και sim, τα δεδομένα φαινόταν να δουλεύουν, έβαλα μπρος και την εφαρμογή Yandex, που είναι πρακτικά το ρωσικό Uber, και καλέσαμε ένα ταξί στον εξωτερικό χώρο του αεροδρομίου για να πάμε στο Vnukovo, αφού η εσωτερική μας πτήση προς Μουρμάνσκ έφευγε από κει. H απόσταση είναι πάνω από 60 χιλιόμετρα, με τη διαδρομή να παίρνει από 80 μέχρι 160 λεπτά ανάλογα με την κίνηση, οπότε δεν είχαμε και πολλά περιθώρια να χασομεράμε. Το Yandex αποδείχθηκε λίρα εκατό και σε αξιοπιστία και σε value for money: παραλαβή από αεροδρόμιο προς αεροδρόμιο με βαλίτσες και διαδρομή μιάμισης ώρας με κίνηση για μόλις 14€ (7€ έκαστος δηλαδή), τη λες και τζάμπουλα. Η διαδρομή ήταν βαρετή, μερικά χοντροκομμένα κτίρια και παράταιρα εμπορικά κέντρα, συν τις ατέλειωτες ουρές των Μοσχοβιτών στον περιφερειακό είναι ό,τι θυμάμαι από την ηλιόλουστη Μόσχα εκείνης της ημέρας, πέρα από τον αγέλαστο Μουσαφίρ και το βρώμικο αυτοκίνητό του. Στη συνέχεια πάντως του ταξιδιού όλα τα Yandex ήταν πεντακάθαρα, αν και οι οδηγοί τους εξακολουθούσαν να είναι αγέλαστοι και αμίλητοι, απορία το έχω μέχρι σήμερα αν στη Ρωσία είναι frowned upon να λες “καλημέρα” ή “ευχαριστώ” στον οδηγό σου. Σίγουρα πάντως πρέπει να είναι αμάρτημα γι αυτόν να σου απαντήσει, να σε κοιτάξει ή να προσποιηθεί ότι υπάρχεις κάπου στο ορατό σύμπαν.

Και το Vnukovo, που χτίστηκε επί Στάλιν από έγκλειστους σε γκουλάγκ, φάνηκε να έχει κάνει ένα total makeover, με αποτέλεσμα, παρότι εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς πως τα έχει τα χρονάκια του, δίνει μια αίσθηση μοντέρνου. Κάτι σαν τη Γιατζόγλαινα ας πούμε. Είχε ακόμη περισσότερο κόσμο κι ακόμη λιγότερες μάσκες, αλλά εμείς ήμασταν στην ώρα μας, οπότε είπαμε να αλλάξουμε χρήματα και να τσιμπήσουμε κάτι. Το πρώτο δεν κατέστη δυνατό διότι η αγέλαστη κυρία στο ανταλλακτήριο μου επέστρεψε τα χρήματά μου εξηγώντας μου κάτι σε άπταιστα ουρλιαχτά Ρώσικα, που δεν πολυκατάλαβα. Με λίγη επιμονή κι αφού εκνευρίστηκε ακόμη περισσότερο, κατάλαβα πως έπρεπε να έχω κάνει registration στην αστυνομία. Το ερώτημα είναι πώς το καταφέρνει κάποιος αυτό όταν είναι άρτι αφιχθείς στη χώρα και άρα δεν έχει ακόμη πάει στο κατάλυμά του, όπως γίνεται με τη συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων που βγαίνουν από το αεροδρόμιο. Δεν μου απαντήθηκε η απορία, εισέπραξα μια ευγενή χειρονομία από την κυρία στο στιλ του “α, ρε πάγαινε από δω!”.

Στο “από δω” δίπλα πάντως είχε εστιατόρια κι εμείς πεινούσαμε. Κάτσαμε να φάμε και δεν το πιστεύαμε! Όχι επειδή το φαγητό ήταν καλό, που ήταν, και τα spicy burgers και η Tom Yam, αλλά επειδή είχαμε μήνες να φάμε σε εστιατόριο και από μόνο του το ότι καθόμασταν με μαχαίρι και πιρούνι, ανάμεσα σε ανθρώπους, χωρίς μάσκα μας έδινε μια αίσθηση κανονικότητας.

Η πτήση της Pobeda (μιας από τις αρκετές αεροπορικές που δεν είχα ξανακούσει πριν χρησιμοποιήσω σε αυτό το ταξίδι) για Μουρμάνσκ ήταν γεμάτη, με το οποίο απόρησα, αφού θεωρούσα πως τα 48 ευρώ που πληρώσαμε τελευταία στιγμή για την πτήση ήταν λίγα επειδή η πτήση θα ήταν άδεια. Τουλάχιστον μέσα στην πτήση όλοι κουτσοφορούσαν μάσκες, έστω κι αν πολλοί τις είχαν στο σαγόνι, πρακτική εξαιρετικά διαδεδομένη από την οποία αποφάσισα να ονομάζω τους Ρώσους οπαδούς της “πηγουνομασκόφσκαγιες”.

Το αεροδρόμιο ήταν μικροσκοπικό και με έναν μοναδικό ιμάντα που θύμιζε καταστάσεις νησιού του Ειρηνικού, αλλά το χιόνι έξω μας υπενθύμιζε πως ήμασταν όχι απλά στη Ρωσία, αλλά στη μεγαλύτερη πόλη βορείως του Αρκτικού Κύκλου παγκοσμίως. Πήραμε Yandex ακόμη μια φορά, αν και δυσκολευτήκαμε λίγο να αναγνωρίσουμε το αυτοκίνητο, αφού τα περισσότερα είχαν λάσπες στις πινακίδες τους από το χιόνι, με αποτέλεσμα αυτές να είναι δυσδιάκριτες. H διαδρομή των περίπου 35 χιλιομέτρων πάνω στην παγωμένη άσφαλτο και με το χιόνι να είναι πάνω από μισό μέτρο γύρω μας μας κόστισε 7 ευρώ, ήτοι 3,5 ο καθένας. Αυτό το Yandex είχε αρχίσει να μου αρέσει.

Το ξενοδοχείο ονομαζόταν Mini Hotel, ήταν τριών αστέρων, φιλοξενούταν σε ένα κλασικό σοβιέτ κτίριο, το αξιοπρεπέστατο δωμάτιό μας κόστιζε 50 ευρώ/βραδιά και... η ρεσεψιονίστ δε μιλούσε Αγγλικά. Αναρωτήθηκα αν θα κλείναμε 24ωρο στη χώρα χωρίς να βρούμε κάποιον που να μιλάει κάτι εκτός από Ρώσικα. Και η ρεσεψιονίστ όμως αναρωτήθηκε πού είναι το χαρτί που μας έδωσε η υπηρεσία μετανάστευσης με την άφιξη και δε φαινόταν να το διασκεδάζει καθόλου. Τελικώς με τα πολλά εβρέθη και πήγε η καρδιά μας στη θέση της.

Είχε φτάσει 9 το βράδυ η ώρα και η μέρα για μας μόλις άρχιζε, αφού είχαμε κανονίσει εκείνο το κυνήγι μαγισσ... εε του Βόρειου Σέλαος ήθελα να πω. Ξέραμε πως οι πιθανότητες να το δούμε ήταν λίγες, διότι παρακολουθώντας online τις σχετικές σελίδες πρόβλεψης μαγνητικής δραστηριότητας (ή κάτι τέτοιο, μη νομίζετε ότι καταλαβαίνω και πολλά από αυτά τα ρημάδια), είχαμε δει πως οι πιθανότητες να το πετύχουμε σήμερα ήταν λίγες, βρισκόμασταν κάπου ανάμεσα στο 1 και το 2 σε μια σκάλα με μέγιστο το 5. Ο Αλεξέι πάντως, ο τύπος που είχε αναλάβει να μας πάει να ψάξουμε το φαινόμενο, φαινόταν αποφασισμένος και μου έστειλε whatsapp όπου σε δυσνόητα Αγγλικά μου εξηγούσε πως η σημερινή βραδιά θα ήταν μάλλον καταλληλότερη από την αυριανή και ότι αντί για τις 10 μάλλον θα έπρεπε να φύγουμε στις 10.40.

Δε μας χάλασε και, μιας που ο Θοδωρής με τον εξωφρενικό μεταβολισμό πεινούσε, είπαμε να πάμε και την πρώτη μας βόλτα στο Μουρμάνσκ. Ευτυχώς που ακολούθησα τη συμβουλή μιας καλής συμφορουμίτισσας κι αγόρασα κάτι αδιάβροχα παπούτσια, έστω δαπανώντας 71€, το οποίο τα καθιστούσε την ακριβότερη ενδυματολογική αγορά που έχω κάνει ποτέ (και μάλλον δε θα την ξεπεράσει τίποτε). Το χιόνι ήταν πούδρα και συνέχισε να πέφτει, με μεγάλη έκταση των πεζοδρομίων (ο Θεός να τα κάνει) να είναι γλιστερός πάγος, αν ήμουν με τα αθλητικά ή θα είχα πέσει αρκετές φορές ή θα είχαν μουλιάσει τα πόδια μου, αφού δεν ήταν σαφές πάντα το βάθος του χιονιού. Πήγαμε σε ένα σουσάδικο που είχα μπανίσει σε μια σύντομη γύρα όσο μπανιαριζόταν ο Θοδωρής και μέναμε να κοιτάμε το μενού στα Ρώσικα, βγάζοντας πάντως κάποια άκρη, αφού αν ξέρεις να διαβάζεις το αλφάβητο τουλάχιστον τις διεθνείς λέξεις τύπου “California rolls” τις πιάνεις. Η πηγουνομασκόφσκαγια στο ταμείο φυσικά Αγγλικά δε γνώριζε, αλλά στην παντομίμα μου για το αν μια συγκεκριμένη ομάδα σούσι είναι mixed ή όλα τα ίδια απάντησε με το γαλλικό “ασορτί” και συνεννοηθήκαμε. Τσίμπησα κι εγώ ένα σουσάκι παρότι δεν τρώω το βράδυ, καλό ήταν.

Ο Αλεξέι μας ειδοποίησε πως τελικά θα καθυστερούσαμε άλλη μισή ώρα προκειμένου να έχουμε “καλύτερες συνθήκες” και έτσι κάναμε και τη βολτίτσα μας. Το Μουρμάνσκ είναι μια κλασική σοβιετική πόλη, όσο μπορέσαμε να τη δούμε το βράδυ: με μόλις 100 χρόνια ιστορίας και ιδρυμένη επί Σοβιετίας, έχει μερικές μεγάλες λεωφόρους, ατέλειωτα σοβιετικά μπλοκ και τουλάχιστον ένα υπόγειο δαιδαλώδες σούπερ μάρκετ, όπου αγοράσαμε νερό και μερικά σνακ, διαπιστώνοντας ότι όντως, με το ρούβλι τόσο χαμηλά, η χώρα καθίσταται πολύ φτηνότερη από την προηγούμενη επίσκεψή μου.

Έφτασε κι ο Αλεξέι, του οποίου τα Αγγλικά ήταν βασικά, αλλά επαρκή γι' αυτό που τον χρειαζόμασταν, δε θα μας ανέλυε και τη συμβολή του Ντοστογιέφσκι στην παγκόσμια λογοτεχνία, το Βόρειο Σέλας θα πηγαίναμε να ψάξουμε, κι αυτό με μικρό καλάθι, αν και ο Αλεξέι μου είχε πει σε ανύποπτο χρόνο πως “στο 98% των περιπτώσεων που επιλέγουμε να πάμε, το βλέπουμε”. Μου ακούστηκε λίγο παπατζίδικο, 98% δεν είναι καν το ποσοστό αποτυχίας που έχω όταν κόβω πατάτες (περίπου σε ένα 5% των περιστάσεων καταφέρνω να μην κοπώ), ακόμη και για το Μουρμάνσκ, ένα από τα καλύτερα μέρη στον κόσμο για να δει κανείς το πολυπόθητο Βόρειο Σέλας. Ο Θοδωρής είχε κάνει μια φορά απόπειρα στην Ισλανδία, αλλά είχε την ίδια επιτυχία με τις πατάτες μου.

Πέρα από τα εξωπραγματικά ποσοστά, ο Αλεξέι είχε ενδιαφέροντα πράγματα να μας πει: γεννημένος στο Μουρμάνσκ, ασχολείται εδώ και χρόνια ως επίσημος ξεναγός του Σέλαος, είναι παντρεμένος με Ταϊλανδή και οι πελάτες του είναι κατά 90% Ασιάτες: 45% Ταϊλανδοί και 45% Κινέζοι (εύκολη η βίζα για Ρωσία, μικρές οι αποστάσεις, προσιτό το κόστος και ο πάγος και το χιόνι είναι πολύ εξωτικά γι αυτούς), όπως μας είπε, οι υπόλοιποι είναι Ρώσοι, σχεδόν όλοι από τη Μόσχα και πού και πού βρίσκεται και κανένας ξέμπαρκος Ευρωπαίος σαν κι εμάς τους ασχετούμπες. “Οι Κινέζοι είναι οι χειρότεροι, δεν έχουν καθόλου τρόπους”, μας είπε ενώ συνέχισε να οδηγεί το τζιπ του, πλέον βγαίνοντας για τα καλά από τον αστικό ιστό του Μουρμάνσκ. “Για να φανταστείς, με το που εμφανίζεται το Σέλας ξεκινούν να σπρώχνουν ο ένας τον άλλον για να πάρουν καλύτερη θέση για τη φωτογραφία, με αποτέλεσμα πολλές φορές να τους πέφτουν οι ακριβές τους μηχανές και να σπάνε, χαχα!”. Μιλώντας για γκατζετάκια, ο Αλεξέι είχε αρκετά, τόσο κάτι μετρητές πραγμάτων που δεν κατάλαβα, όσο και κάμερες, φωτογραφικές μηχανές, τρίποδα κλπ. “Χρησιμοποιώ τα γνωστά app, τα καλύτερα είναι των Νορβηγών και των Φινλανδών, είναι πολύ πιο ακριβή από τα δικά μας”, μου είπε ενώ πάρκαρε σε ένα ολοσκότεινο σημείο, περίπου μισή ώρα έξω από την πόλη. “Εδώ θα εμφανιστεί σε 40 λεπτά περίπου και θα διαρκέσει περίπου 15 λεπτά το φαινόμενο”, είπε με βεβαιότητα.

Προτίμησα να συνεχίσω να κρατάω μικρό καλάθι και του έκανα την αγαπημένη μου ερώτηση σε πολίτες της πρώην ΕΣΣΔ: “Οι γονείς σου που το έζησαν... το νοσταλγούν πια όλο εκείνο;”. Μου είπε πως έχει κι ο ίδιος μνήμες, ότι κατανοεί πως υπήρχαν και κάποια θετικά, αλλά δεν υπάρχει σύγκριση με το σήμερα: “Ακόμη κι ο πατέρας μου, που ήταν στρατιωτικός κι είχε μεγαλώσει σε ένα κλίμα έντονα ιδεολογικό αναγνωρίζει πως πια ζούμε καλύτερα, ακόμη και με την υπάρχουσα διαφθορά. Έχουμε περισσότερες επιλογές, περισσότερες ανέσεις, περισσότερες ελευθερίες, το σύστημα στηριζόταν στην καταπίεση και την άγνοια. Φυσικά υπάρχουν αυτοί που τα βρίσκουν όλα μαύρα και φτιάχνουν στο μυαλό τους ένα καλύτερο παρελθόν από αυτό που πραγματικά είχαν, αλλά το 90% θα σου πει ότι είμαστε πολύ καλύτερα σήμερα και το 10% των υπολοίπων είναι συνήθως υπέργηροι. Εγώ δεν την αλλάζω τη ζωή μου, εντάξει άλλα σπούδασα κι άλλα κάνω, αλλά να, τώρα έχω αρκετές οικονομίες ώστε να κάνουμε με το αυτοκίνητο το γύρο της Ευρώπης με τη γυναίκα και την κόρη μου, είμαι ενθουσιασμένος. Ε, αν συνεχίσει να πέφτει το ρούβλι, το πολύ-πολύ να πάμε πάλι στην Ταϊλάνδη”.

Βγήκαμε από το αυτοκίνητο κι ο Αλεξέι άρχισε να στήνει τα συμπράγκαλά του. Έκανε κρύο αλλά, όπως και σε όλο το ταξίδι, η θερμοκρασία αναφοράς δεν είχε σχέση με την αίσθηση της αντίστοιχης θερμοκρασίας στην Ελλάδα. Δηλαδή οι -2 βαθμοί Κελσίου για μένα ήταν σαν 5-6 βαθμοί στην Ελλάδα, δηλαδή υποφερτά, μην πω κι ευχάριστα ψυχρά.

Μείναμε να κοιτάμε το κενό, μέχρι που ο Αλεξέι μας φώναξε να δούμε την κάμερά του. “το βλέπετε αυτό;”, είπε όλο ενθουσιασμό. Ήταν μια αχνή λωρίδα πράσινου, διακριτή μόνο όταν κοιτούσες την οθόνη της φωτογραφικής του μηχανής. Σύντομα εμφανίστηκε κι άλλη μία (στην οθόνη πάντα) πλέον ήταν δυο αχνές παράλληλες γραμμές. Δεν ενθουσιάστηκα κιόλας, αλλά τουλάχιστον λίγο αργότερα, αν συγκεντρωνόσουν αρκετά, μπορούσες να τις δεις και με γυμνό μάτι. Technically, είχαμε δει το Βόρειο Σέλας. Χμ.

“Σε 15 λεπτά μάλλον θα εμφανιστεί εκεί”, είπε ο Αλεξέι σοβαρός. Έπιασα την κουβέντα με το Θοδωρή μέχρι που ξαφνικά ο Αλεξέι άρχισε να χοροπηδάει. “Κοιτάξτε από πάνω σας!”. Μια μακριά καταπράσινη λωρίδα είχε εμφανιστεί και γουρλώσαμε τα μάτια. Η λωρίδα άρχισε να γίνεται πιο πλατιά, να γίνεται μια τεράστια κορδέλα, να ξεδιπλώνει, να αλλάζει χρώματα και στα ξεκούδουνα να κινείται με μεγάλη ταχύτητα, να παίρνει αποχρώσεις από γαλάζιο μέχρι ροζ, να χορεύει, να εμφανίζεται σε μια ακτίνα που δεν μπορώ να προσδιορίσω πόσα χιλιόμετρα ήταν. Στραβολαιμιάσαμε να το κοιτάμε, κράτησε πάνω από μισή το όλο θέαμα, ο δε Αλεξέι φάνηκε να ενθουσιάζεται ακόμη περισσότερο από μας, που -γιατί να το κρύψομεν άλλωστε- πάθαμε την πλάκα μας.

Μπήκαμε στο αυτοκίνητο για την επιστροφή αρκετά μετά τη μία το πρωί, εξαιρετικά ικανοποιημένοι, η πρώτη μέρα στη Ρωσία ήταν ήδη χαιλάιτ. Ο Αλεξέι μας είπε πως μόνο στο 5-10% των περιστάσεων είναι τόσο έντονο το φαινόμενο κι ότι ήμασταν αρκετά τυχεροί.

Πέσαμε ξεροί κατά τις δυόμιση, την επόμενη μέρα είχε άλλη περιπέτεια, πολύ διαφορετική.

 

[dbalats]

Πολύ ενδιαφέρον ταξίδι, περιμένω ανυπόμονα την συνέχεια. Το μισό (της Σιβηρίας) το έχω ήδη κάνει, προγραμματίζω το υπόλοιπο της Ευρωπαϊκής Ρωσίας (από Arkhangelsk μέχρι την Μαύρη Θάλασσα) σε κανένα δίμηνο. Αν φυσικά εξακολουθήσει η Ρωσία να είναι ανοιχτή.

 

[Yorgos]

Πρώτη εικόνα από το αεροπλάνο.

Ρε συ, εδώ είναι ανοιχτά τα εστιατόρια... και τρώνε... και πίνουν. Άκου πράγματα.

Very Good Burger λέει εδω, είναι το όνομα του πιάτου

Πήρα κι εγώ δυο τρεις φωτογραφίες, αλλά φυσικά βγήκαν μάπα.

Υπάρχει όμως ένα μικρό time lapse.

 

[isabelle]

Περιττό να πω ότι έχω πιάσει στασίδι από την αρχή, ρουφάω την αφήγηση απνευστί και δεν το κουνάω ρουπι αν δεν διαβάσω και την τελευταία τελεία.
Αφήνοντας στην άκρη τη θανάσιμη ζήλεια μου (ταξίδι εν μέσω πανδημίας με το σέλας στο πιάτο από το πρώτο κι όλας βράδυ!!!), θα σταθώ μονάχα σ' ένα σημείο όπου η δική μου εμπειρία βρίσκεται μάλλον στον αντίποδα της δικής σου. Αναφέρομαι στη συζήτηση με τον Αλεξέι και την απάντησή του στο γνωστό ερώτημα "νοσταλγείτε ή όχι το τότε συγκριτικά με το σήμερα". Η δική μου "στατιστική" λοιπόν - όχι μόνο από τη Ρωσία αλλά από τον ευρύτερο πρώην σοβιετικό χώρο σε Κεντρασία και Καύκασο - έχει καταγράψει σημαντικό προβάδισμα του "τότε" στις προτιμήσεις, και μάλιστα από ανθρώπους που δεν το περίμενα με τίποτε (αναφέρομαι σε ηλικίες 45-60, επαγγελματικά "αποκατεστημένους", και φυσικά με γνώσεις αγγλικής πράγμα που αυτόματα τους κατατάσσει στους πιο "προσαρμοσμένους" στη σύγχρονη εποχή ). Θα μου πεις βέβαια ότι μπορεί να έτυχε. Θα μου πεις επίσης ότι η νοσταλγία φιλτράρει τις μνήμες κατά πώς βολεύει. Πράγματι. Από την άλλη, η αίσθησή μου αυτή μοιάζει να επιβεβαιώνεται κι από διάφορες σχετικές έρευνες που βγάζουν αναπάντεχα ψηλά ποσοστά δημοφιλίας του ... Στάλιν σήμερα. Υποψιάζομαι λοιπόν ότι το φαινόμενο είναι πιο σύνθετο και δεν περιορίζεται στους υπέργηρους.

 

[chrisbd]

Πανω που ετοιμαζόμουν να πω "θα βάλεις καμιά φωτο ή θα το πάμε ξεροσφύρι;; ) τις έβαλες..

btw το σωστό είναι πηγουνομασκόφσκαγιες και όχι πηγονουμασκόφσκαγιες .. αλλά άντε δικιά σου είναι η λέξη πες την οπως θες..

 

[psilos3]

Συντονίστηκα και διαβάζω με ευλάβεια.
Το σύστημα πηγουνομάσκα δεν είναι μόνο Ρώσικο, δουλεύεται κι εδώ με μεγάλη επιτυχία.

ο ηρωικός σάκος των 7 ηπείρων και των τριών πια δεκαετιών, φτου να μην τον ματιάσω

Είμαι παράλογος που θέλω να δω φωτογραφία του ιστορικού σάκου;

 

[Yorgos]

Περιττό να πω ότι έχω πιάσει στασίδι από την αρχή, ρουφάω την αφήγηση απνευστί και δεν το κουνάω ρουπι αν δεν διαβάσω και την τελευταία τελεία.
Αφήνοντας στην άκρη τη θανάσιμη ζήλεια μου (ταξίδι εν μέσω πανδημίας με το σέλας στο πιάτο από το πρώτο κι όλας βράδυ!!!), θα σταθώ μονάχα σ' ένα σημείο όπου η δική μου εμπειρία βρίσκεται μάλλον στον αντίποδα της δικής σου. Αναφέρομαι στη συζήτηση με τον Αλεξέι και την απάντησή του στο γνωστό ερώτημα "νοσταλγείτε ή όχι το τότε συγκριτικά με το σήμερα". Η δική μου "στατιστική" λοιπόν - όχι μόνο από τη Ρωσία αλλά από τον ευρύτερο πρώην σοβιετικό χώρο σε Κεντρασία και Καύκασο - έχει καταγράψει σημαντικό προβάδισμα του "τότε" στις προτιμήσεις, και μάλιστα από ανθρώπους που δεν το περίμενα με τίποτε (αναφέρομαι σε ηλικίες 45-60, επαγγελματικά "αποκατεστημένους", και φυσικά με γνώσεις αγγλικής πράγμα που αυτόματα τους κατατάσσει στους πιο "προσαρμοσμένους" στη σύγχρονη εποχή ). Θα μου πεις βέβαια ότι μπορεί να έτυχε. Θα μου πεις επίσης ότι η νοσταλγία φιλτράρει τις μνήμες κατά πώς βολεύει. Πράγματι. Από την άλλη, η αίσθησή μου αυτή μοιάζει να επιβεβαιώνεται κι από διάφορες σχετικές έρευνες που βγάζουν αναπάντεχα ψηλά ποσοστά δημοφιλίας του ... Στάλιν σήμερα. Υποψιάζομαι λοιπόν ότι το φαινόμενο είναι πιο σύνθετο και δεν περιορίζεται στους υπέργηρους.

Εχω κάνει πιο ευρύ γκάλοπ στο ταξιδι. Όχι ότι είναι αντιπροσωπευτικό, αλλά προφανώς υπάρχουν πολύ περισσότερες απαντήσεις.

 

[Sevro]

Αναφέρομαι στη συζήτηση με τον Αλεξέι και την απάντησή του στο γνωστό ερώτημα "νοσταλγείτε ή όχι το τότε συγκριτικά με το σήμερα". Η δική μου "στατιστική" λοιπόν - όχι μόνο από τη Ρωσία αλλά από τον ευρύτερο πρώην σοβιετικό χώρο σε Κεντρασία και Καύκασο - έχει καταγράψει σημαντικό προβάδισμα του "τότε" στις προτιμήσεις, και μάλιστα από ανθρώπους που δεν το περίμενα με τίποτε (αναφέρομαι σε ηλικίες 45-60, επαγγελματικά "αποκατεστημένους", και φυσικά με γνώσεις αγγλικής πράγμα που αυτόματα τους κατατάσσει στους πιο "προσαρμοσμένους" στη σύγχρονη εποχή ). Θα μου πεις βέβαια ότι μπορεί να έτυχε. Θα μου πεις επίσης ότι η νοσταλγία φιλτράρει τις μνήμες κατά πώς βολεύει. Πράγματι. Από την άλλη, η αίσθησή μου αυτή μοιάζει να επιβεβαιώνεται κι από διάφορες σχετικές έρευνες που βγάζουν αναπάντεχα ψηλά ποσοστά δημοφιλίας του ... Στάλιν σήμερα. Υποψιάζομαι λοιπόν ότι το φαινόμενο είναι πιο σύνθετο και δεν περιορίζεται στους υπέργηρους.

Στη Ρωσια (και τις περιφερειακες της χωρες) υπαρχει ενα περιεργο λατινοαμερικανικου τυπου φετιχ με τον "δυνατο ηγετη" για τη χωρα, τη μεσιανικη φιγουρα που θα εχει το εθνος δυνατο και θα το φοβουνται διεθνως. Το ποσο ανελευθερο ειναι το καθεστως του εν λογω ηγετη για καποιο λογο δε το θεωρουν τοσο μειζον θεμα οσο το θεωρουμε στη Δυση.
Αυτη τη νοοτροπια τη βλεπεις ακομα και σε ευρωπαϊκες χωρες της Αν. Ευρωπης. Π.χ. Ουγγαρια, ευρεως διαδεδομενη η λογικη "αφου μπορω να ψηφισω, δημοκρατια εχουμε, γιατι λενε οτι ειναι αυταρχικος ο Ορμπαν;".

 

[Yorgos]

Πανω που ετοιμαζόμουν να πω "θα βάλεις καμιά φωτο ή θα το πάμε ξεροσφύρι;; ) τις έβαλες..

btw το σωστό είναι πηγουνομασκόφσκαγιες και όχι πηγονουμασκόφσκαγιες .. αλλά άντε δικιά σου είναι η λέξη πες την οπως θες..

Το σωστό είναι όπως το έγραψες εσύ, πρόκειται για τυπογραφικό λάθος.