gelf
Member
- Μηνύματα
- 659
- Likes
- 12.799
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Ταξίδι του πηγαιμού
- Ποντγκόριτσα
- Ποντγκόριτσα - Μόσταρ
- Μόσταρ - Νυχτερινή περιπλάνηση
- Μόσταρ - Ημερήσια περιπλάνηση
- Μόσταρ - Ζάνταρ
- Ζάνταρ
- Ζάνταρ - Ζάγκρεμπ
- Ζάγκρεμπ - Νυχτερινή περιπλάνηση
- Ζάγκρεμπ - Πρωινή περιπλάνηση
- Ζάγκρεμπ - Μεσημεριανή περιπλάνηση
- Ζάγκρεμπ - Απογευματινή βόλτα
- Ζάγκρεμπ - Κυριακάτικη βόλτα
- Rijeka
- Χερσόνησος Ίστριας
- Opatija
- Επιστροφή Ζάγκρεμπ
- Ζάγκρεμπ - Τρογκίρ
- Τρογκίρ
- Σπλίτ - 1η νύχτα
- Σπλίτ - Ημερήσια βόλτα
- Σπλίτ - Ημερήσια βόλτα ΙΙ
- Σπλίτ - 2η νύχτα
- Omiš - Επιτέλους μπάνιο
- Σπλίτ - Λόφος Μάριαν
- Σπλίτ - Τελευταία νύχτα
- Σπλίτ - Makarska
- Makarska - Ντουμπρόβνικ
- Ντουμπρόβνικ
- Ντουμπρόβνικ - Κότορ
- Πρώτη βόλτα στο Κότορ
- Πρωινό Κότορ
- Κότορ Seprentine
- Φωτιά στο Λοβτσέν National Park
- Cetinje
- Cetinje - Κότορ
- Κότορ - Ανάβαση κ θέα της πόλης
- Κότορ - Τελευταία νύχτα
- Στάση Μπούντβα
- Τέλος Διαδρομής
- Επίλογος
Κεφάλαιο 19. Το ταξίδι Ζάγκρεμπ - Τρογκίρ. Εκβολές Κρκα. Σιμπένικ.
Μόλις επέστρεψα από την πρωινή βόλτα μου, ευτυχώς οι υπόλοιποι της παρέας ήταν έτοιμοι, ο ιδιοκτήτης είχε παραλάβει το διαμέρισμα και ξεκινήσαμε άμεσα για το Σπλιτ. Βγήκαμε γρήγορα από την πόλη και μπήκαμε στον αυτοκινητόδρομο Ε71. Σύμφωνα με τους χάρτες του google, το Σπλιτ απέχει 409km από το Ζάγκρεμπ και ο χρόνος που δίνεται για την κάλυψη της παραπάνω απόστασης είναι τέσσερις ώρες και τέσσερα λεπτά με αυτοκίνητο μέσω του οδικού άξονα Ε71. Όμως όπως ανέφερα και στο προηγούμενο κεφάλαιο, θέλαμε να κάνουμε όσο το δυνατόν λιγότερα χιλιόμετρα στον αυτοκινητόδρομο Ε71 και όσο το δυνατόν περισσότερα χιλιόμετρα στον επαρχιακό παραλιακό δρόμο, ώστε να απολαύσουμε τις Δαλματικές ακτές. Με δεδομένο ότι την προηγούμενη ημέρα είχαμε βρεθεί στη χερσόνησο της Istria, οπότε είχαμε δει το βόρειο μέρος των Δαλματικών ακτών το ρεαλιστικότερο σημείο να βγούμε από τον αυτοκινητόδρομο Ε71, ήταν ο κόμβος του Ζαντάρ. Όπως με είχε πληροφορήσει φίλος, άριστος γνώστης της περιοχής, οι ακτές μεταξύ Ριέκας και Ζαντάρ, δεν παρουσιάζουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Έτσι ύστερα από τέσσερις ημέρες, βγήκαμε πάλι από τον αυτοκινητόδρομο Ε71, στον κόμβο του Ζαντάρ, με τη διαφορά ότι αυτή τη φορά αντί για κατεύθυνση προς το κέντρο της πόλης, προχωρήσαμε προς την παραλία, συναντήσαμε τον παραλιακό επαρχιακό δρόμο Jadranska Magistrala και στρίψαμε αριστερά προς νότια-νοτιοανατολική κατεύθυνση.
Μέχρι την στιγμή που στρίψαμε στον παραλιακό επαρχιακό δρόμο προς Σιμπένικ, είχαμε διανύσει 290km, περίπου, από το Ζάγκρεμπ, σε δύο ώρες και τριάντα λεπτά.
Προχωρήσαμε κατά μήκος του παραλιακού επαρχιακού δρόμου Jadranska Magistrala,
δίπλα στο δρόμο συναντούσαμε κόσμο να δροσίζεται, κάτω από τα δέντρα, ή και σε προβλήτες οικισμών δίπλα στη θάλασσα,
θάλασσα πάντα προστατευμένη από τα απέναντι νησιά.
Συνεχίσαμε να προχωρούμε κατά μήκος του παραλιακού επαρχιακού δρόμου Jadranska Magistrala, παρατηρώντας τα απέναντι νησάκια
περάσαμε κόμβους προς παραλιακούς οικισμούς όπως προς τον οικισμό Sukošan, προς τον οικισμό Sveti Petar na Moru και στον τέταρτο οικισμό που συναντήσαμε, στον παραλιακό επαρχιακό δρόμο, τον οικισμό Sveti Filip i Jakov,
βγήκαμε στον κόμβο από την επαρχιακή οδό και μπήκαμε στον οικισμό για να ανεφοδιαστούμε σε super market, σε νερά τρόφιμα και μπίρες. Το μήκος της διαδρομής που είχαμε κάνει στον παραλιακό επαρχιακό δρόμο Jadranska Magistrala, από τη θέση που μπήκαμε σ' αυτόν έξω από το Ζαντάρ, έως τον κόμβο του Sveti Filip i Jakov ήταν 14 km και ο χρόνος ήταν δέκα πέντε λεπτά περίπου. Μπήκαμε στον οικισμό και παρκάραμε στην παραλία, ή μάλλον δίπλα στον αλιευτικό λιμενίσκο, ο οποίος έχει μετατραπεί σε λιμενικό καταφύγιο για πολυτελή σκάφη.
Όσο οι άλλοι ήταν στο super market, εγώ αφού είχα παρκάρει το αυτοκίνητο, έκανα μερικές βόλτες ώστε να πάρω μια πρώτη ιδέα από τους μικρούς παραλιακούς οικισμούς των Δαλματικών ακτών.
Μόλις βγήκαν οι υπόλοιποι της παρέας από το super market (Konzum-που συναντούσαμε σε όλη την Κροατία), μπήκαμε στο αυτοκίνητο, βγήκαμε στον επαρχιακό δρόμο
και προχωρήσαμε γρήγορα. Είχαμε να καλύψουμε αρκετά χιλιόμετρα επαρχιακού δρόμου. Ως το Σιμπένικ είχαμε να καλύψουμε 51km και ο απαιτούμενος χρόνος, σύμωνα με google maps, ήταν σαράντα πέντε λεπτά, μέσω του επαρχιακού δρόμου Jadranska Magistrala. Λίγα χιλιόμετρα μετά το Sveti Filip i Jakov, ο επαρχιακός δρόμος διασχίζει μια πολύ όμορφη διαδρομή, όπου δεξιά (δυτικά) είναι η θάλασσα και αριστερά (ανατολικά) είναι η λίμνη Vrana.
Προσεγγίζοντας το Σιμπένικ, βρεθήκαμε σε μια περιοχή, η οποία μας έκοψε την ανάσα με την ομορφιά της.
Ήταν ο χώρος κοντά στις εκβολές του ποταμού Κρκα και ήταν από τους ομορφότερους χώρους της διαδρομής στα Δυτικά Βαλκάνια.
Αφού βγάλαμε φωτογραφίες από το αυτοκίνητο, περάσαμε τη γέφυρα
απολαμβάνοντας τις ομορφιές του τοπίου, σταματήσαμε, κάναμε αναστροφή ξαναπεράσαμε τη γέφυρα από την αντίθετη κατεύθυνση, μπήκαμε σε έναν αγροτικό χωματόδρομο, παράλληλο του Κρκα, σταματήσαμε πάλι για να απολαύσουμε το τοπίο,
στη συνέχεια βγήκαμε πάλι στον επαρχιακό δρόμο, σταματήσαμε στο parking, απολαύσαμε το τοπίο και από αυτή την οπτική γωνία, βγάλαμε πολλές φωτογραφίες,
υπήρχαν κάποιοι που πηδούσαν από τη γέφυρα με σχοινιά,
στο βάθος διακρινόταν το Σιμπένικ
και τελικά καθίσαμε σε ένα bar-restaurant, προκειμένου να απολαύσουμε τη θέα προς το ανάλυφο που δημιουργούσε ο Κρκα πριν από την εκβολή του και προς το Σιμπένικ.
Το Σιμπένικ είναι μια ιστορική πόλη στην Κροατία, στις κεντρικές Δαλματικές ακτές, στη θέση όπου ο ποταμός Krka εκβάλλει στην Αδριατική θάλασσα. Το Šibenik βρίσκεται στην κροατική ακτή περίπου 80km βόρεια του Σπλιτ. Καθώς βρίσκεται στον βαθύ κόλπο, τον οποίο σχηματίζει ο ποταμός Κρκα, είναι ένα από τα πιο προστατευμένα φυσικά λιμάνια της ακτής της Αδριατικής. Είναι η τρίτη μεγαλύτερη πόλη στην περιοχή της Δαλματίας και πρωτεύουσα της κομητείας Σίμπενικ-Κνιν. Η πόλη, σύμφωνα με την απογραφή του έτους 2011 είχε πληθυσμό 34.302 κατοίκους, ενώ εντός των διοικητικών ορίων της ευρύτερης περιοχής της πόλης κατοικούν 46.332 άνθρωποι. Η πόλη του Σιμπένικ και η ευρύτερη περιοχή, διαθέτει κλασικό μεσογειακό κλίμα.
Σε αντίθεση με τις άλλες πόλεις κατά μήκος της ακτής της Αδριατικής, που ιδρύθηκαν από Έλληνες, Ιλλύριους και Ρωμαίους, το Σιμπένικ ιδρύθηκε από Κροάτες.
Τον 11ο και το 12ο αιώνα, το Σιμπένικ άλλαζε συνεχώς κατοχή μεταξύ Βενετίας και Βυζαντίου, ενώ από το 13ο αιώνα έως το έτος 1797 ήταν υπό τη Βενετική Δημοκρατία, μετά την πτώση της οποίας περιήλθε στην κατοχή της αυστροουγγρικής αυτοκρατορίας.
Στις 28-08-1895 το Σιμπένικ, έγινε η πρώτη πόλη στον κόσμο, με εφαρμογή του εναλλασσόμενου ρεύματος.
Μετά τον Α παγκόσμιο πόλεμο, το Σιμπένικ πέρασε στην κατοχή της Ιταλίας, έως το έτος 1921, οπότε σύμφωνα με τη συνθήκη του Rapallo, πέρασε στα χέρια του Βασιλείου Σέρβων, Κροατών και Σλοβένων. Κατά τη διάρκεια του Β παγκοσμίου πολέμου είχε καταληφθεί από τις δυνάμεις της φασιστικής Ιταλίας και στη συνέχεια της ναζιστικής Γερμανίας, αλλά στις 11-03-1944, οι παρτιζάνοι απελευθέρωσαν το Σιμπένικ. Κατά τη διάρκεια του πολέμου 1991-1995, το Σιμπένικ δέχτηκε επιθέσεις, όμως τώρα πλέον δεν έχουν μείνει στοιχεία που να θυμίζουν τις καταστροφές. Οι βομβιστικές επιθέσεις είχαν καταστρέψει πολυάριθμα κτίρια και μνημεία, όπως το θόλο του καθεδρικού ναού του Saint James και το από το έτος 1870, κατασκευασμένο, κτίριο του θεάτρου. Πάντως από τότε, οι κατεστραμμένες περιοχές της πόλης έχουν αποκατασταθεί πλήρως.
Το Σιμπένικ είναι πόλη λιγότερο γνωστή στον τουριστικό τομέα από το Ντουμπρόβνικ και το Σπλιτ. Είναι όμως μια πόλη που έχει τη δική της προσωπικότητα. Εμείς σταματήσαμε για λίγο στο Σίμπενικ, αφού είχαμε καθυστερήσει αρκετά στον Κρκα, στην είσοδο της πόλης. Επίσης είχαμε αποφασίσει να δούμε και το Τρογκίρ εκείνη την ημέρα ώστε να αποφύγουμε να χάσουμε άλλη ημέρα για να επιστρέψουμε στο Τρογκίρ από το Σπλιτ. Έτσι ο χρόνος για το Σίμπενικ, είχε περιορισθεί αισθητά. Πάντως προφτάσαμε και είδαμε μερικά όμορφα πράγματα, ενώ η ατμόσφαιρα στο Σιμπένικ φαίνεται να είναι νεανική και ζωντανή. Δρόμοι που οδηγούν σε ελκυστικές πλατείες όπου τα σύγχρονα κτίρια εντάσσονται στην ωραία και κομψή αρχιτεκτονική των προηγούμενων αιώνων.
Τα κύρια αξιοθέατα της πόλης είναι ο καθεδρικός ναός του Αγίου Ιακώβου, καθώς και ο καθεδρικός ναός του Saint James (Sveti Jakov), κατασκευασμένος το έτος 1434, ο οποίος έχει ανακηρυχτεί μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς από την Unesco. Ο καθεδρικός ναός, είναι ένα σημαντικό αρχιτεκτονικό αναγεννησιακό κτίριο και βρίσκεται ακριβώς κατάντη των φρουρίων της πόλης στην παλιά περιοχή του Sibenik. Ο καθεδρικός ναός χτίστηκε από ασβεστολιθική πέτρα και μάρμαρο από το νησί Brac της Κροατίας, όπως έχουν κατασκευαστεί και άλλα έργα στις πόλεις των δαλματικών ακτών, όπως στο Ζαντάρ και στο Σπλιτ.
Στην πόλη υπάρχουν τέσσερα φρούρια, του Αγίου Νικολάου, του Αγίου Μιχαήλ, του Αγίου Ιωάννη και της Βαρώνης, κάθε ένα από τα οποία διαθέτει εκπληκτική θέα προς την πόλη, προς τη θάλασσα και προς τα κοντινά νησιά. Δυστυχώς δεν προλάβαμε να ανέβουμε σε κάποιο από τα φρούρια, λόγω έλλειψης χρόνου. Απλώς, περάσαμε κοντά με το αυτοκίνητο.
Από τον χάρτη της πόλης είχα παρατηρήσει ότι θα έχει ενδιαφέρον η διέλευση του ποταμού Krkaαπό την πόλη. Κατεβήκαμε με το αυτοκίνητο προς το ποτάμι. Όμως το πιο όμορφο σημείο ήταν αυτό που είχαμε σταματήσει προηγουμένως, στην είσοδο της πόλης.
Επισημαίνεται ότι σε απόσταση 18km, περίπου από την πόλη βρίσκεται ο εθνικός δρυμός Krka, ο οποίος καλύπτει έκταση 142 τετραγωνικών χιλιομέτρων, με καταρράκτες, χλωρίδα, πανίδα και ιστορικά και αρχαιολογικά ευρήματα. Ανακηρύχτηκε ως εθνικός δρυμός το έτος 1985, για την προστασία του μεσαίου και κατώτερου τμήματος του ποταμού Krka. Με το καραβάκι, ο απαιτούμενος χρόνος διάβασης, είναι μισή ώρα, όπως μας είπαν, αλλά δυστυχώς δεν είχαμε τον απαιτούμενο χρόνο να πάμε, να δούμε στοιχειωδώς το πάρκο και να επιστρέψουμε. Έτσι μπήκαμε στο αυτοκίνητο, περάσαμε μέσα από το Σιμπένικ
και προχωρήσαμε, κατά μήκος του οδικού άξονα D8, προς το Τρογκίρ.
Όταν βγήκαμε από το Σιμπένικ και περάσαμε από τον επόμενο παραλιακό οικισμό τον Brodarica,
μετά το τέλος αυτού, βρεθήκαμε στο στόμιο λίμνης - λιμνοθάλασσας ή ακριβέστερα κόλπου με την ονομασία Μorinj. Ο κόλπος Μorinj, είναι πολύ βαθύς, ενώ το στόμιό του είναι πολύ στενό. Η γέφυρα διάβασης του κόλπου,
ήταν ίδιας τεχνοτροπίας με τη γέφυρα διάβασης του ποταμού Κρκα, την οποία είχαμε δει προηγουμένως πριν περάσουμε από το Σιμπένικ. Σταματήσαμε σε ένα parking δίπλα στη γέφυρα και βγήκαμε έξω να παρατηρήσουμε το όμορφο τοπίο.
Στο βάθος του κόλπου, πολύ καλά προστατευμένο από τη φύση, υπάρχει ένα λιμενικό καταφύγιο.
Αφού παρατηρήσαμε την περιοχή, ξεκουραστήκαμε και ξεμουδιάσαμε κάτω από τα δέντρα, οι καπνίζοντες κάπνισαν, ξαναμπήκαμε στο αυτοκίνητο, για τη συνέχεια της διαδρομής.
Προχωρώντας κατά μήκος του οδικού άξονα D8, το πρώτο χωριό που συναντήσαμε, μετά τη γέφυρα και τη σύντομη στάση μας ήταν το Žaborić,
ευρισκόμενο μεταξύ των οικισμών Brodarica και Grebaštica, με σημαντικότερη οικονομική δραστηριότητα τον τουρισμό, όπως άλλωστε συμβαίνει με τους περισσότερους παραλιακούς οικισμούς των Δαλματικών ακτών.
Συνεχίσαμε να προχωρούμε κατά μήκος του οδικού άξονα D8, και μετά τον οικισμό Grebaštica, περνούσαμε από παραλιακούς οικισμούς ο οποίος διαδεχόταν ο ένας τον άλλο,
διακρίνοντας, πάντα, τα απέναντι νησάκια.
Αυτό το έντονο ανάγλυφο, είναι αυτό που δίνει την ομορφιά στις Δαλματικές ακτές. Επίσης παρατηρούσαμε, ότι όσο προχωρούσαμε προς νότο τόσο το τοπίο προσομοίαζε με το Ελληνικό.
Συνεχίσαμε να προχωράμε, απολαμβάνοντας τους παραλιακούς οικισμούς,
μπήκαμε για λίγο μέσα στον οικισμό Primošten,
ο οποίος διαθέτει ένα περιτοιχισμένο τμήμα σε μία χερσόνησο, βγήκαμε πάλι γρήγορα στον επαρχιακό δρόμο, για να μη χάσουμε χρόνο, συνεχίσαμε να προχωράμε, ο παραλιακός οδικός άξονας D8, είναι πολύ ενδιαφέρων, συναντήσαμε τη μαρίνα της Rogoznica,
για ένα πολύ μικρό τμήμα της διαδρομής, απομακρυνθήκαμε λίγο από την παραλία, αλλά γρήγορα ξαναβρεθήκαμε δίπλα στη θάλασσα, στον όμορφο μικρό οικισμό Marina,
όπου δημιουργείται φυσικός προστατευμένος λιμενίσκος, συνεχίσαμε παραλιακά,
και κάποια στιγμή αρχίσαμε να διακρίνουμε το Trogir, πρώτα από μακριά
και ύστερα από κοντά.
Μόλις επέστρεψα από την πρωινή βόλτα μου, ευτυχώς οι υπόλοιποι της παρέας ήταν έτοιμοι, ο ιδιοκτήτης είχε παραλάβει το διαμέρισμα και ξεκινήσαμε άμεσα για το Σπλιτ. Βγήκαμε γρήγορα από την πόλη και μπήκαμε στον αυτοκινητόδρομο Ε71. Σύμφωνα με τους χάρτες του google, το Σπλιτ απέχει 409km από το Ζάγκρεμπ και ο χρόνος που δίνεται για την κάλυψη της παραπάνω απόστασης είναι τέσσερις ώρες και τέσσερα λεπτά με αυτοκίνητο μέσω του οδικού άξονα Ε71. Όμως όπως ανέφερα και στο προηγούμενο κεφάλαιο, θέλαμε να κάνουμε όσο το δυνατόν λιγότερα χιλιόμετρα στον αυτοκινητόδρομο Ε71 και όσο το δυνατόν περισσότερα χιλιόμετρα στον επαρχιακό παραλιακό δρόμο, ώστε να απολαύσουμε τις Δαλματικές ακτές. Με δεδομένο ότι την προηγούμενη ημέρα είχαμε βρεθεί στη χερσόνησο της Istria, οπότε είχαμε δει το βόρειο μέρος των Δαλματικών ακτών το ρεαλιστικότερο σημείο να βγούμε από τον αυτοκινητόδρομο Ε71, ήταν ο κόμβος του Ζαντάρ. Όπως με είχε πληροφορήσει φίλος, άριστος γνώστης της περιοχής, οι ακτές μεταξύ Ριέκας και Ζαντάρ, δεν παρουσιάζουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Έτσι ύστερα από τέσσερις ημέρες, βγήκαμε πάλι από τον αυτοκινητόδρομο Ε71, στον κόμβο του Ζαντάρ, με τη διαφορά ότι αυτή τη φορά αντί για κατεύθυνση προς το κέντρο της πόλης, προχωρήσαμε προς την παραλία, συναντήσαμε τον παραλιακό επαρχιακό δρόμο Jadranska Magistrala και στρίψαμε αριστερά προς νότια-νοτιοανατολική κατεύθυνση.
Μέχρι την στιγμή που στρίψαμε στον παραλιακό επαρχιακό δρόμο προς Σιμπένικ, είχαμε διανύσει 290km, περίπου, από το Ζάγκρεμπ, σε δύο ώρες και τριάντα λεπτά.
Προχωρήσαμε κατά μήκος του παραλιακού επαρχιακού δρόμου Jadranska Magistrala,
δίπλα στο δρόμο συναντούσαμε κόσμο να δροσίζεται, κάτω από τα δέντρα, ή και σε προβλήτες οικισμών δίπλα στη θάλασσα,
θάλασσα πάντα προστατευμένη από τα απέναντι νησιά.
Συνεχίσαμε να προχωρούμε κατά μήκος του παραλιακού επαρχιακού δρόμου Jadranska Magistrala, παρατηρώντας τα απέναντι νησάκια
περάσαμε κόμβους προς παραλιακούς οικισμούς όπως προς τον οικισμό Sukošan, προς τον οικισμό Sveti Petar na Moru και στον τέταρτο οικισμό που συναντήσαμε, στον παραλιακό επαρχιακό δρόμο, τον οικισμό Sveti Filip i Jakov,
βγήκαμε στον κόμβο από την επαρχιακή οδό και μπήκαμε στον οικισμό για να ανεφοδιαστούμε σε super market, σε νερά τρόφιμα και μπίρες. Το μήκος της διαδρομής που είχαμε κάνει στον παραλιακό επαρχιακό δρόμο Jadranska Magistrala, από τη θέση που μπήκαμε σ' αυτόν έξω από το Ζαντάρ, έως τον κόμβο του Sveti Filip i Jakov ήταν 14 km και ο χρόνος ήταν δέκα πέντε λεπτά περίπου. Μπήκαμε στον οικισμό και παρκάραμε στην παραλία, ή μάλλον δίπλα στον αλιευτικό λιμενίσκο, ο οποίος έχει μετατραπεί σε λιμενικό καταφύγιο για πολυτελή σκάφη.
Όσο οι άλλοι ήταν στο super market, εγώ αφού είχα παρκάρει το αυτοκίνητο, έκανα μερικές βόλτες ώστε να πάρω μια πρώτη ιδέα από τους μικρούς παραλιακούς οικισμούς των Δαλματικών ακτών.
Μόλις βγήκαν οι υπόλοιποι της παρέας από το super market (Konzum-που συναντούσαμε σε όλη την Κροατία), μπήκαμε στο αυτοκίνητο, βγήκαμε στον επαρχιακό δρόμο
και προχωρήσαμε γρήγορα. Είχαμε να καλύψουμε αρκετά χιλιόμετρα επαρχιακού δρόμου. Ως το Σιμπένικ είχαμε να καλύψουμε 51km και ο απαιτούμενος χρόνος, σύμωνα με google maps, ήταν σαράντα πέντε λεπτά, μέσω του επαρχιακού δρόμου Jadranska Magistrala. Λίγα χιλιόμετρα μετά το Sveti Filip i Jakov, ο επαρχιακός δρόμος διασχίζει μια πολύ όμορφη διαδρομή, όπου δεξιά (δυτικά) είναι η θάλασσα και αριστερά (ανατολικά) είναι η λίμνη Vrana.
Προσεγγίζοντας το Σιμπένικ, βρεθήκαμε σε μια περιοχή, η οποία μας έκοψε την ανάσα με την ομορφιά της.
Ήταν ο χώρος κοντά στις εκβολές του ποταμού Κρκα και ήταν από τους ομορφότερους χώρους της διαδρομής στα Δυτικά Βαλκάνια.
Αφού βγάλαμε φωτογραφίες από το αυτοκίνητο, περάσαμε τη γέφυρα
απολαμβάνοντας τις ομορφιές του τοπίου, σταματήσαμε, κάναμε αναστροφή ξαναπεράσαμε τη γέφυρα από την αντίθετη κατεύθυνση, μπήκαμε σε έναν αγροτικό χωματόδρομο, παράλληλο του Κρκα, σταματήσαμε πάλι για να απολαύσουμε το τοπίο,
στη συνέχεια βγήκαμε πάλι στον επαρχιακό δρόμο, σταματήσαμε στο parking, απολαύσαμε το τοπίο και από αυτή την οπτική γωνία, βγάλαμε πολλές φωτογραφίες,
υπήρχαν κάποιοι που πηδούσαν από τη γέφυρα με σχοινιά,
στο βάθος διακρινόταν το Σιμπένικ
και τελικά καθίσαμε σε ένα bar-restaurant, προκειμένου να απολαύσουμε τη θέα προς το ανάλυφο που δημιουργούσε ο Κρκα πριν από την εκβολή του και προς το Σιμπένικ.
Το Σιμπένικ είναι μια ιστορική πόλη στην Κροατία, στις κεντρικές Δαλματικές ακτές, στη θέση όπου ο ποταμός Krka εκβάλλει στην Αδριατική θάλασσα. Το Šibenik βρίσκεται στην κροατική ακτή περίπου 80km βόρεια του Σπλιτ. Καθώς βρίσκεται στον βαθύ κόλπο, τον οποίο σχηματίζει ο ποταμός Κρκα, είναι ένα από τα πιο προστατευμένα φυσικά λιμάνια της ακτής της Αδριατικής. Είναι η τρίτη μεγαλύτερη πόλη στην περιοχή της Δαλματίας και πρωτεύουσα της κομητείας Σίμπενικ-Κνιν. Η πόλη, σύμφωνα με την απογραφή του έτους 2011 είχε πληθυσμό 34.302 κατοίκους, ενώ εντός των διοικητικών ορίων της ευρύτερης περιοχής της πόλης κατοικούν 46.332 άνθρωποι. Η πόλη του Σιμπένικ και η ευρύτερη περιοχή, διαθέτει κλασικό μεσογειακό κλίμα.
Σε αντίθεση με τις άλλες πόλεις κατά μήκος της ακτής της Αδριατικής, που ιδρύθηκαν από Έλληνες, Ιλλύριους και Ρωμαίους, το Σιμπένικ ιδρύθηκε από Κροάτες.
Τον 11ο και το 12ο αιώνα, το Σιμπένικ άλλαζε συνεχώς κατοχή μεταξύ Βενετίας και Βυζαντίου, ενώ από το 13ο αιώνα έως το έτος 1797 ήταν υπό τη Βενετική Δημοκρατία, μετά την πτώση της οποίας περιήλθε στην κατοχή της αυστροουγγρικής αυτοκρατορίας.
Στις 28-08-1895 το Σιμπένικ, έγινε η πρώτη πόλη στον κόσμο, με εφαρμογή του εναλλασσόμενου ρεύματος.
Μετά τον Α παγκόσμιο πόλεμο, το Σιμπένικ πέρασε στην κατοχή της Ιταλίας, έως το έτος 1921, οπότε σύμφωνα με τη συνθήκη του Rapallo, πέρασε στα χέρια του Βασιλείου Σέρβων, Κροατών και Σλοβένων. Κατά τη διάρκεια του Β παγκοσμίου πολέμου είχε καταληφθεί από τις δυνάμεις της φασιστικής Ιταλίας και στη συνέχεια της ναζιστικής Γερμανίας, αλλά στις 11-03-1944, οι παρτιζάνοι απελευθέρωσαν το Σιμπένικ. Κατά τη διάρκεια του πολέμου 1991-1995, το Σιμπένικ δέχτηκε επιθέσεις, όμως τώρα πλέον δεν έχουν μείνει στοιχεία που να θυμίζουν τις καταστροφές. Οι βομβιστικές επιθέσεις είχαν καταστρέψει πολυάριθμα κτίρια και μνημεία, όπως το θόλο του καθεδρικού ναού του Saint James και το από το έτος 1870, κατασκευασμένο, κτίριο του θεάτρου. Πάντως από τότε, οι κατεστραμμένες περιοχές της πόλης έχουν αποκατασταθεί πλήρως.
Το Σιμπένικ είναι πόλη λιγότερο γνωστή στον τουριστικό τομέα από το Ντουμπρόβνικ και το Σπλιτ. Είναι όμως μια πόλη που έχει τη δική της προσωπικότητα. Εμείς σταματήσαμε για λίγο στο Σίμπενικ, αφού είχαμε καθυστερήσει αρκετά στον Κρκα, στην είσοδο της πόλης. Επίσης είχαμε αποφασίσει να δούμε και το Τρογκίρ εκείνη την ημέρα ώστε να αποφύγουμε να χάσουμε άλλη ημέρα για να επιστρέψουμε στο Τρογκίρ από το Σπλιτ. Έτσι ο χρόνος για το Σίμπενικ, είχε περιορισθεί αισθητά. Πάντως προφτάσαμε και είδαμε μερικά όμορφα πράγματα, ενώ η ατμόσφαιρα στο Σιμπένικ φαίνεται να είναι νεανική και ζωντανή. Δρόμοι που οδηγούν σε ελκυστικές πλατείες όπου τα σύγχρονα κτίρια εντάσσονται στην ωραία και κομψή αρχιτεκτονική των προηγούμενων αιώνων.
Τα κύρια αξιοθέατα της πόλης είναι ο καθεδρικός ναός του Αγίου Ιακώβου, καθώς και ο καθεδρικός ναός του Saint James (Sveti Jakov), κατασκευασμένος το έτος 1434, ο οποίος έχει ανακηρυχτεί μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς από την Unesco. Ο καθεδρικός ναός, είναι ένα σημαντικό αρχιτεκτονικό αναγεννησιακό κτίριο και βρίσκεται ακριβώς κατάντη των φρουρίων της πόλης στην παλιά περιοχή του Sibenik. Ο καθεδρικός ναός χτίστηκε από ασβεστολιθική πέτρα και μάρμαρο από το νησί Brac της Κροατίας, όπως έχουν κατασκευαστεί και άλλα έργα στις πόλεις των δαλματικών ακτών, όπως στο Ζαντάρ και στο Σπλιτ.
Στην πόλη υπάρχουν τέσσερα φρούρια, του Αγίου Νικολάου, του Αγίου Μιχαήλ, του Αγίου Ιωάννη και της Βαρώνης, κάθε ένα από τα οποία διαθέτει εκπληκτική θέα προς την πόλη, προς τη θάλασσα και προς τα κοντινά νησιά. Δυστυχώς δεν προλάβαμε να ανέβουμε σε κάποιο από τα φρούρια, λόγω έλλειψης χρόνου. Απλώς, περάσαμε κοντά με το αυτοκίνητο.
Από τον χάρτη της πόλης είχα παρατηρήσει ότι θα έχει ενδιαφέρον η διέλευση του ποταμού Krkaαπό την πόλη. Κατεβήκαμε με το αυτοκίνητο προς το ποτάμι. Όμως το πιο όμορφο σημείο ήταν αυτό που είχαμε σταματήσει προηγουμένως, στην είσοδο της πόλης.
Επισημαίνεται ότι σε απόσταση 18km, περίπου από την πόλη βρίσκεται ο εθνικός δρυμός Krka, ο οποίος καλύπτει έκταση 142 τετραγωνικών χιλιομέτρων, με καταρράκτες, χλωρίδα, πανίδα και ιστορικά και αρχαιολογικά ευρήματα. Ανακηρύχτηκε ως εθνικός δρυμός το έτος 1985, για την προστασία του μεσαίου και κατώτερου τμήματος του ποταμού Krka. Με το καραβάκι, ο απαιτούμενος χρόνος διάβασης, είναι μισή ώρα, όπως μας είπαν, αλλά δυστυχώς δεν είχαμε τον απαιτούμενο χρόνο να πάμε, να δούμε στοιχειωδώς το πάρκο και να επιστρέψουμε. Έτσι μπήκαμε στο αυτοκίνητο, περάσαμε μέσα από το Σιμπένικ
και προχωρήσαμε, κατά μήκος του οδικού άξονα D8, προς το Τρογκίρ.
Όταν βγήκαμε από το Σιμπένικ και περάσαμε από τον επόμενο παραλιακό οικισμό τον Brodarica,
μετά το τέλος αυτού, βρεθήκαμε στο στόμιο λίμνης - λιμνοθάλασσας ή ακριβέστερα κόλπου με την ονομασία Μorinj. Ο κόλπος Μorinj, είναι πολύ βαθύς, ενώ το στόμιό του είναι πολύ στενό. Η γέφυρα διάβασης του κόλπου,
ήταν ίδιας τεχνοτροπίας με τη γέφυρα διάβασης του ποταμού Κρκα, την οποία είχαμε δει προηγουμένως πριν περάσουμε από το Σιμπένικ. Σταματήσαμε σε ένα parking δίπλα στη γέφυρα και βγήκαμε έξω να παρατηρήσουμε το όμορφο τοπίο.
Στο βάθος του κόλπου, πολύ καλά προστατευμένο από τη φύση, υπάρχει ένα λιμενικό καταφύγιο.
Αφού παρατηρήσαμε την περιοχή, ξεκουραστήκαμε και ξεμουδιάσαμε κάτω από τα δέντρα, οι καπνίζοντες κάπνισαν, ξαναμπήκαμε στο αυτοκίνητο, για τη συνέχεια της διαδρομής.
Προχωρώντας κατά μήκος του οδικού άξονα D8, το πρώτο χωριό που συναντήσαμε, μετά τη γέφυρα και τη σύντομη στάση μας ήταν το Žaborić,
ευρισκόμενο μεταξύ των οικισμών Brodarica και Grebaštica, με σημαντικότερη οικονομική δραστηριότητα τον τουρισμό, όπως άλλωστε συμβαίνει με τους περισσότερους παραλιακούς οικισμούς των Δαλματικών ακτών.
Συνεχίσαμε να προχωρούμε κατά μήκος του οδικού άξονα D8, και μετά τον οικισμό Grebaštica, περνούσαμε από παραλιακούς οικισμούς ο οποίος διαδεχόταν ο ένας τον άλλο,
διακρίνοντας, πάντα, τα απέναντι νησάκια.
Αυτό το έντονο ανάγλυφο, είναι αυτό που δίνει την ομορφιά στις Δαλματικές ακτές. Επίσης παρατηρούσαμε, ότι όσο προχωρούσαμε προς νότο τόσο το τοπίο προσομοίαζε με το Ελληνικό.
Συνεχίσαμε να προχωράμε, απολαμβάνοντας τους παραλιακούς οικισμούς,
μπήκαμε για λίγο μέσα στον οικισμό Primošten,
ο οποίος διαθέτει ένα περιτοιχισμένο τμήμα σε μία χερσόνησο, βγήκαμε πάλι γρήγορα στον επαρχιακό δρόμο, για να μη χάσουμε χρόνο, συνεχίσαμε να προχωράμε, ο παραλιακός οδικός άξονας D8, είναι πολύ ενδιαφέρων, συναντήσαμε τη μαρίνα της Rogoznica,
για ένα πολύ μικρό τμήμα της διαδρομής, απομακρυνθήκαμε λίγο από την παραλία, αλλά γρήγορα ξαναβρεθήκαμε δίπλα στη θάλασσα, στον όμορφο μικρό οικισμό Marina,
όπου δημιουργείται φυσικός προστατευμένος λιμενίσκος, συνεχίσαμε παραλιακά,
και κάποια στιγμή αρχίσαμε να διακρίνουμε το Trogir, πρώτα από μακριά
και ύστερα από κοντά.
Last edited: