gelf
Member
- Μηνύματα
- 659
- Likes
- 12.799
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Ταξίδι του πηγαιμού
- Ποντγκόριτσα
- Ποντγκόριτσα - Μόσταρ
- Μόσταρ - Νυχτερινή περιπλάνηση
- Μόσταρ - Ημερήσια περιπλάνηση
- Μόσταρ - Ζάνταρ
- Ζάνταρ
- Ζάνταρ - Ζάγκρεμπ
- Ζάγκρεμπ - Νυχτερινή περιπλάνηση
- Ζάγκρεμπ - Πρωινή περιπλάνηση
- Ζάγκρεμπ - Μεσημεριανή περιπλάνηση
- Ζάγκρεμπ - Απογευματινή βόλτα
- Ζάγκρεμπ - Κυριακάτικη βόλτα
- Rijeka
- Χερσόνησος Ίστριας
- Opatija
- Επιστροφή Ζάγκρεμπ
- Ζάγκρεμπ - Τρογκίρ
- Τρογκίρ
- Σπλίτ - 1η νύχτα
- Σπλίτ - Ημερήσια βόλτα
- Σπλίτ - Ημερήσια βόλτα ΙΙ
- Σπλίτ - 2η νύχτα
- Omiš - Επιτέλους μπάνιο
- Σπλίτ - Λόφος Μάριαν
- Σπλίτ - Τελευταία νύχτα
- Σπλίτ - Makarska
- Makarska - Ντουμπρόβνικ
- Ντουμπρόβνικ
- Ντουμπρόβνικ - Κότορ
- Πρώτη βόλτα στο Κότορ
- Πρωινό Κότορ
- Κότορ Seprentine
- Φωτιά στο Λοβτσέν National Park
- Cetinje
- Cetinje - Κότορ
- Κότορ - Ανάβαση κ θέα της πόλης
- Κότορ - Τελευταία νύχτα
- Στάση Μπούντβα
- Τέλος Διαδρομής
- Επίλογος
Κεφάλαιο 15. Rijeka
Η Ριέκα απέχει 170km περίπου από το Ζάγκρεμπ, εμείς ξεκινήσαμε νωρίς, όσο νωρίς μας επέτρεψε το ξενύχτι της προηγούμενης νύχτας. Ξεκινήσαμε κατά τις εννιά το πρωί και υπολογίζαμε ότι σε δύο ώρες θα είμαστε στη Ριέκα, πρώτο σταθμό του ταξιδιού μας στην Ίστρια και πρωτεύουσα της Ίστριας.
Η Ίστρια, είναι η μεγαλύτερη χερσόνησος στην Αδριατική θάλασσα. Βρίσκεται στο βόρειο τμήμα της Αδριατικής ανάμεσα στον κόλπο της Τεργέστης και τον κόλπο του Κβάρνερ. Σήμερα το μεγαλύτερο μέρος της χερσονήσου ανήκει στην Κροατία, ενώ μικρότερα τμήματα στη Σλοβενία και στην Ιταλία.
Για τη Ριέκα, όπως και για την υπόλοιπη Ίστρια, υπήρξε μόνιμη διένεξη Ιταλίας Γιουγκοσλαβίας κατά το μισό του προηγούμενου αιώνα. Μετά τον Α παγκόσμιο πόλεμο, η Istria δόθηκε στην Ιταλία, όπου επί φασισμού ακολουθήθηκε ένα πρόγραμμα ιταλοποίησης του πληθυσμού. Μετά τον Β παγκόσμιο πόλεμο η Opatija και γενικά η Istria, δόθηκε στη Γιουγκοσλαβία και το μεγαλύτερο ποσοστό του ιταλικού πληθυσμού επέστρεψε ή μάλλον αναγκάστηκε να επιστρέψει στην Ιταλία, αφού μετά το τέλος του Β Παγκοσμίου πολέμου, ο νικητής στρατάρχης Τίτο κατέλαβε το πολύ μεγάλο τμήμα της χερσονήσου (σε ποσοστό άνω του 90%) και κυρίως κατέλαβε τις σημαντικές περιοχές που σήμερα είναι κατά πολύ μεγάλο ποσοστό στην Κροατία και ελάχιστο στη Σλοβενία. Έτσι κι αλλιώς στην Ιταλία είχε μείνει μια μικρή περιοχή γύρω από την Τεργέστη.
Λίγο μετά τις έντεκα το πρωί φτάσαμε στη Ριέκα, μέσω του αυτοκινητόδρομου Ε65, μπήκαμε μέσα στην πόλη και βρήκαμε με δυσκολία θέση να παρκάρουμε σε ένα ανοικτό parking, κοντά στον κεντρικό πεζόδρομο Korzo και στο λιμάνι.
Για ανταμοιβή μας, καθίσαμε σε ένα μπαρ, κοντά στο parking για ένα ποτό ή για μια μπίρα,
προκειμένου να δροσιστούμε και να πάρουμε δυνάμεις για τη βόλτα στη Ριέκα.
Η Ριέκα βρίσκεται στον κόλπο Kvarner της Αδριατικής, έχει πληθυσμό 144.000 περίπου κατοίκους (240.000 με την ευρύτερη περιοχή) και είναι η τρίτη, σε πληθυσμό, μεγαλύτερη πόλη της Κροατίας. Η πλειοψηφία των κατοίκων είναι Κροάτες (κατά 80,39% σύμφωνα με την απογραφή του 2001). Η οικονομία της πόλης εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από τις θαλάσσιες μεταφορές, τα ναυπηγεία και τον τουρισμό.
Ένας καταστροφικός σεισμός το έτος 1750, ισοπέδωσε μεγάλο μέρος της Rijeka, που ανοικοδομήθηκε στη συνέχεια σχεδόν στο σύνολό της. Ο Πύργος του Ρολογιού (City Tower), μια από τις πύλες εισόδου στην πόλη, ήταν από τα ελάχιστα μνημεία που έμειναν όρθια.
Σήμερα αποτελεί το σήμα κατατεθέν της Rijeka, εμείς το παρατηρήσαμε κατεβαίνοντας από το parking προς το λιμάνι, αλλά οι περισσότεροι το προσεγγίζουν από τον κεντρικό πεζόδρομο Korzo.
Παρατηρήσαμε το ρολόι από την πλατεία Ivana Koblera,
με το ομώνυμο συντριβάνι Kobler square fountain και μέσα από τη στοά κάτω από το ρολόι, βγήκαμε στον κεντρικό πεζόδρομο Korzo, εκεί όπου χτυπά η καρδιά της βορειότερης πόλης των Δαλματικών ακτών.
Αφού κάναμε μια μικρή βόλτα στον κεντρικό πεζόδρομο Korzo και παρατηρήσαμε τον Πύργο του Ρολογιού, από τη μπροστινή του όψη,
κατευθυνθήκαμε κατά μήκος της οδoύ Bazarigov και της πρoέκτασής της οδού Ignacija Henckea προς το λιμάνι της πόλης, ρίχνοντας ματιές προς τα πίσω, όπου διακρινόταν ο Πύργος του Ρολογιού και στο βάθος και ανάντη της παλιάς πόλης, η σύγχρονη πόλη με τα ψηλά κτίρια.
Περπατήσαμε λίγο στο λιμάνι της Rijeka, από το οποίο εξαρτάται πολύ η οικονομία της πόλης και είναι το μεγαλύτερο λιμάνι της Κροατίας
και στη συνέχεια βγήκαμε μέσω της οδού Zagrebačka, όπου γινόταν και λαϊκή αγορά,
στο πάρκο Kazališni park, το οποίο είναι μπροστά στο επιβλητικό Εθνικό Θέατρο της Κροατίας.
Συνεχίσαμε να προχωράμε δίπλα στο Εθνικό Θέατρο της Κροατίας, μέχρι που φτάσαμε σε ένα κανάλι, τμήμα του ποταμού Rječina, το οποίο έχει χρήση μικρού λιμενίσκου, δηλαδή αλιευτικού καταφυγίου.
Από εκεί παρατηρήσαμε το έντονο ανάγλυφο της πόλης.
Λίγα μέτρα ανατολικότερα εκβάλλει στην Αδριατική θάλασσα και συγκεκριμένα στον κόλπο του Kvarner το κεντρικό τμήμα του ποταμού Rječina, δημιουργώντας δέλτα με το κανάλι, το οποίο, όταν απομονώθηκε από τον ποταμό προκειμένου να δημιουργηθεί το αλιευτικό καταφύγιο, ονομάστηκε νεκρό κανάλι.
Ο ποταμός Rječina, ανάντη της πόλης διαθέτει έντονες κλίσεις σε μηκοτομή, τις οποίες το έτος 1968, το Γιουγκοσλαβικό κράτος εκμεταλεύτηκε για τη δημιουργία υδροηλεκτρικού σταθμού.
Αποφασίσαμε να επιστρέψουμε, προχωρήσαμε προς την πλατεία-πάρκο Kazališni park,
το οποίο είναι μπροστά στο Εθνικό Θέατρο της Κροατίας
και καθίσαμε σε ένα καφέ, για να πιούμε ένα χυμό να δροσιστούμε. Ήταν πλέον μετά το μεσημέρι και η θερμοκρασία είχε αρχίσει να χτυπάει κόκκινο.
Εκεί που καθόμαστε είχαμε θέα και προς το Εθνικό Θέατρο της Κροατίας το οποίο κατασκευάστηκε το έτος 1765
και προς το Kazališni park.
Όμως όπως έχω αναφέρει πολλές φορές ο χρόνος είναι αμείλικτος. Ιδίως στα ταξίδια. Αφού ήπιαμε τους χυμούς μας, περάσαμε μέσα από το πάρκο Kazališni, διασχίσαμε τη λεωφόρο Ivana Zajca
και ρίχνοντας μια τελευταία ματιά στο θέατρο, φτάσαμε στην αρχή του κεντρικού πεζόδρομου Korzo.
Κάναμε άλλη μια βόλτα στον πεζόδρομο, περάσαμε πάλι από τον Πύργο του Ρολογιού,
φτάσαμε μπροστά στο Δημαρχείο της πόλης,
συνεχίσαμε να προχωρούμε κατά μήκος του πεζόδρομου έως το τέλος του και μετά επιστρέψαμε και περάσαμε από τη στοά κάτω από τον Πύργο του Ρολογιού.
Στη συνέχεια ανηφορίσαμε προς τον καθεδρικό ναό της Rijeka, τον Saint Vitus Cathedral.
Ο καθεδρικός ναός της Rijeka, η μπαρόκ αρχιτεκτονικού στιλ καθολική εκκλησία του Αγίου Βίτου ανακατασκευάστηκε στη μορφή που είναι σήμερα το έτος 1638. Δίπλα στον καθεδρικό υπάρχει ένα καταφύγιο, το οποίο χρησιμοποιήθηκε και στον τελευταίο πόλεμο.
Αφού κάναμε μερικές ακόμα βόλτες στην περιοχή,
φτάσαμε τελικά στο χαοτικό parking,
το οποίο ήταν πολύ κοντά στον καθεδρικό ναό, μπήκαμε στο αυτοκίνητο, βγήκαμε από το parking στους δρόμους της Rijeka
με προορισμό την Opatija και τον ανατολικό παραλιακό δρόμο της χερσονήσου της Istria.
Η Ριέκα απέχει 170km περίπου από το Ζάγκρεμπ, εμείς ξεκινήσαμε νωρίς, όσο νωρίς μας επέτρεψε το ξενύχτι της προηγούμενης νύχτας. Ξεκινήσαμε κατά τις εννιά το πρωί και υπολογίζαμε ότι σε δύο ώρες θα είμαστε στη Ριέκα, πρώτο σταθμό του ταξιδιού μας στην Ίστρια και πρωτεύουσα της Ίστριας.
Η Ίστρια, είναι η μεγαλύτερη χερσόνησος στην Αδριατική θάλασσα. Βρίσκεται στο βόρειο τμήμα της Αδριατικής ανάμεσα στον κόλπο της Τεργέστης και τον κόλπο του Κβάρνερ. Σήμερα το μεγαλύτερο μέρος της χερσονήσου ανήκει στην Κροατία, ενώ μικρότερα τμήματα στη Σλοβενία και στην Ιταλία.
Για τη Ριέκα, όπως και για την υπόλοιπη Ίστρια, υπήρξε μόνιμη διένεξη Ιταλίας Γιουγκοσλαβίας κατά το μισό του προηγούμενου αιώνα. Μετά τον Α παγκόσμιο πόλεμο, η Istria δόθηκε στην Ιταλία, όπου επί φασισμού ακολουθήθηκε ένα πρόγραμμα ιταλοποίησης του πληθυσμού. Μετά τον Β παγκόσμιο πόλεμο η Opatija και γενικά η Istria, δόθηκε στη Γιουγκοσλαβία και το μεγαλύτερο ποσοστό του ιταλικού πληθυσμού επέστρεψε ή μάλλον αναγκάστηκε να επιστρέψει στην Ιταλία, αφού μετά το τέλος του Β Παγκοσμίου πολέμου, ο νικητής στρατάρχης Τίτο κατέλαβε το πολύ μεγάλο τμήμα της χερσονήσου (σε ποσοστό άνω του 90%) και κυρίως κατέλαβε τις σημαντικές περιοχές που σήμερα είναι κατά πολύ μεγάλο ποσοστό στην Κροατία και ελάχιστο στη Σλοβενία. Έτσι κι αλλιώς στην Ιταλία είχε μείνει μια μικρή περιοχή γύρω από την Τεργέστη.
Λίγο μετά τις έντεκα το πρωί φτάσαμε στη Ριέκα, μέσω του αυτοκινητόδρομου Ε65, μπήκαμε μέσα στην πόλη και βρήκαμε με δυσκολία θέση να παρκάρουμε σε ένα ανοικτό parking, κοντά στον κεντρικό πεζόδρομο Korzo και στο λιμάνι.
Για ανταμοιβή μας, καθίσαμε σε ένα μπαρ, κοντά στο parking για ένα ποτό ή για μια μπίρα,
προκειμένου να δροσιστούμε και να πάρουμε δυνάμεις για τη βόλτα στη Ριέκα.
Η Ριέκα βρίσκεται στον κόλπο Kvarner της Αδριατικής, έχει πληθυσμό 144.000 περίπου κατοίκους (240.000 με την ευρύτερη περιοχή) και είναι η τρίτη, σε πληθυσμό, μεγαλύτερη πόλη της Κροατίας. Η πλειοψηφία των κατοίκων είναι Κροάτες (κατά 80,39% σύμφωνα με την απογραφή του 2001). Η οικονομία της πόλης εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από τις θαλάσσιες μεταφορές, τα ναυπηγεία και τον τουρισμό.
Ένας καταστροφικός σεισμός το έτος 1750, ισοπέδωσε μεγάλο μέρος της Rijeka, που ανοικοδομήθηκε στη συνέχεια σχεδόν στο σύνολό της. Ο Πύργος του Ρολογιού (City Tower), μια από τις πύλες εισόδου στην πόλη, ήταν από τα ελάχιστα μνημεία που έμειναν όρθια.
Σήμερα αποτελεί το σήμα κατατεθέν της Rijeka, εμείς το παρατηρήσαμε κατεβαίνοντας από το parking προς το λιμάνι, αλλά οι περισσότεροι το προσεγγίζουν από τον κεντρικό πεζόδρομο Korzo.
Παρατηρήσαμε το ρολόι από την πλατεία Ivana Koblera,
με το ομώνυμο συντριβάνι Kobler square fountain και μέσα από τη στοά κάτω από το ρολόι, βγήκαμε στον κεντρικό πεζόδρομο Korzo, εκεί όπου χτυπά η καρδιά της βορειότερης πόλης των Δαλματικών ακτών.
Αφού κάναμε μια μικρή βόλτα στον κεντρικό πεζόδρομο Korzo και παρατηρήσαμε τον Πύργο του Ρολογιού, από τη μπροστινή του όψη,
κατευθυνθήκαμε κατά μήκος της οδoύ Bazarigov και της πρoέκτασής της οδού Ignacija Henckea προς το λιμάνι της πόλης, ρίχνοντας ματιές προς τα πίσω, όπου διακρινόταν ο Πύργος του Ρολογιού και στο βάθος και ανάντη της παλιάς πόλης, η σύγχρονη πόλη με τα ψηλά κτίρια.
Περπατήσαμε λίγο στο λιμάνι της Rijeka, από το οποίο εξαρτάται πολύ η οικονομία της πόλης και είναι το μεγαλύτερο λιμάνι της Κροατίας
και στη συνέχεια βγήκαμε μέσω της οδού Zagrebačka, όπου γινόταν και λαϊκή αγορά,
στο πάρκο Kazališni park, το οποίο είναι μπροστά στο επιβλητικό Εθνικό Θέατρο της Κροατίας.
Συνεχίσαμε να προχωράμε δίπλα στο Εθνικό Θέατρο της Κροατίας, μέχρι που φτάσαμε σε ένα κανάλι, τμήμα του ποταμού Rječina, το οποίο έχει χρήση μικρού λιμενίσκου, δηλαδή αλιευτικού καταφυγίου.
Από εκεί παρατηρήσαμε το έντονο ανάγλυφο της πόλης.
Λίγα μέτρα ανατολικότερα εκβάλλει στην Αδριατική θάλασσα και συγκεκριμένα στον κόλπο του Kvarner το κεντρικό τμήμα του ποταμού Rječina, δημιουργώντας δέλτα με το κανάλι, το οποίο, όταν απομονώθηκε από τον ποταμό προκειμένου να δημιουργηθεί το αλιευτικό καταφύγιο, ονομάστηκε νεκρό κανάλι.
Ο ποταμός Rječina, ανάντη της πόλης διαθέτει έντονες κλίσεις σε μηκοτομή, τις οποίες το έτος 1968, το Γιουγκοσλαβικό κράτος εκμεταλεύτηκε για τη δημιουργία υδροηλεκτρικού σταθμού.
Αποφασίσαμε να επιστρέψουμε, προχωρήσαμε προς την πλατεία-πάρκο Kazališni park,
το οποίο είναι μπροστά στο Εθνικό Θέατρο της Κροατίας
και καθίσαμε σε ένα καφέ, για να πιούμε ένα χυμό να δροσιστούμε. Ήταν πλέον μετά το μεσημέρι και η θερμοκρασία είχε αρχίσει να χτυπάει κόκκινο.
Εκεί που καθόμαστε είχαμε θέα και προς το Εθνικό Θέατρο της Κροατίας το οποίο κατασκευάστηκε το έτος 1765
και προς το Kazališni park.
Όμως όπως έχω αναφέρει πολλές φορές ο χρόνος είναι αμείλικτος. Ιδίως στα ταξίδια. Αφού ήπιαμε τους χυμούς μας, περάσαμε μέσα από το πάρκο Kazališni, διασχίσαμε τη λεωφόρο Ivana Zajca
και ρίχνοντας μια τελευταία ματιά στο θέατρο, φτάσαμε στην αρχή του κεντρικού πεζόδρομου Korzo.
Κάναμε άλλη μια βόλτα στον πεζόδρομο, περάσαμε πάλι από τον Πύργο του Ρολογιού,
φτάσαμε μπροστά στο Δημαρχείο της πόλης,
συνεχίσαμε να προχωρούμε κατά μήκος του πεζόδρομου έως το τέλος του και μετά επιστρέψαμε και περάσαμε από τη στοά κάτω από τον Πύργο του Ρολογιού.
Στη συνέχεια ανηφορίσαμε προς τον καθεδρικό ναό της Rijeka, τον Saint Vitus Cathedral.
Ο καθεδρικός ναός της Rijeka, η μπαρόκ αρχιτεκτονικού στιλ καθολική εκκλησία του Αγίου Βίτου ανακατασκευάστηκε στη μορφή που είναι σήμερα το έτος 1638. Δίπλα στον καθεδρικό υπάρχει ένα καταφύγιο, το οποίο χρησιμοποιήθηκε και στον τελευταίο πόλεμο.
Αφού κάναμε μερικές ακόμα βόλτες στην περιοχή,
φτάσαμε τελικά στο χαοτικό parking,
το οποίο ήταν πολύ κοντά στον καθεδρικό ναό, μπήκαμε στο αυτοκίνητο, βγήκαμε από το parking στους δρόμους της Rijeka

με προορισμό την Opatija και τον ανατολικό παραλιακό δρόμο της χερσονήσου της Istria.
Last edited: