gelf
Member
- Μηνύματα
- 659
- Likes
- 12.799
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Ταξίδι του πηγαιμού
- Ποντγκόριτσα
- Ποντγκόριτσα - Μόσταρ
- Μόσταρ - Νυχτερινή περιπλάνηση
- Μόσταρ - Ημερήσια περιπλάνηση
- Μόσταρ - Ζάνταρ
- Ζάνταρ
- Ζάνταρ - Ζάγκρεμπ
- Ζάγκρεμπ - Νυχτερινή περιπλάνηση
- Ζάγκρεμπ - Πρωινή περιπλάνηση
- Ζάγκρεμπ - Μεσημεριανή περιπλάνηση
- Ζάγκρεμπ - Απογευματινή βόλτα
- Ζάγκρεμπ - Κυριακάτικη βόλτα
- Rijeka
- Χερσόνησος Ίστριας
- Opatija
- Επιστροφή Ζάγκρεμπ
- Ζάγκρεμπ - Τρογκίρ
- Τρογκίρ
- Σπλίτ - 1η νύχτα
- Σπλίτ - Ημερήσια βόλτα
- Σπλίτ - Ημερήσια βόλτα ΙΙ
- Σπλίτ - 2η νύχτα
- Omiš - Επιτέλους μπάνιο
- Σπλίτ - Λόφος Μάριαν
- Σπλίτ - Τελευταία νύχτα
- Σπλίτ - Makarska
- Makarska - Ντουμπρόβνικ
- Ντουμπρόβνικ
- Ντουμπρόβνικ - Κότορ
- Πρώτη βόλτα στο Κότορ
- Πρωινό Κότορ
- Κότορ Seprentine
- Φωτιά στο Λοβτσέν National Park
- Cetinje
- Cetinje - Κότορ
- Κότορ - Ανάβαση κ θέα της πόλης
- Κότορ - Τελευταία νύχτα
- Στάση Μπούντβα
- Τέλος Διαδρομής
- Επίλογος
Κεφάλαιο 22. Σπλιτ ΙΙ. Μια ημερήσια βόλτα.
Μετά από ένα σύντομο και κυρίως ελαφρύ - λόγω θερμοκρασίας - πρωινό στο διαμέρισμά μας, βγήκαμε έξω για να δούμε το Σπλιτ και με το φως της ημέρας. Βγήκαμε στην οδό Osječka, από την οποία στρίψαμε αριστερά στην οδό Matice hrvatske, περιμετρικά του κλειστού γυμναστηρίου και κατηφορίσαμε προς το κέντρο της πόλης. Προχωρήσαμε για λίγα μέτρα ακόμη κατά μήκος της οδού Matice hrvatske, μέχρι που βρεθήκαμε στη διασταύρωση αυτής με την κεντρική λεωφόρο Slobode και αντί να προχωρήσουμε ευθεία,
όπως το προηγούμενο βράδυ, στρίψαμε αριστερά και προχωρήσαμε κατηφορίζοντας κατά μήκος της κεντρικής λεωφόρου Slobode και στρίψαμε δεξιά στην πρώτη κάθετη λεωφόρο την kralja Zvonimira.
Στόχος μας ήταν να φτάσουμε στο παλάτι του Διοκλητιανού, προσεγγίζοντάς το, από την κεντρική παραλιακή (νότια) πύλη, την ονομαζόμενη και μπρούτζινη πύλη. Όμως πριν φτάσουμε στο παλάτι θέλαμε να περάσουμε από το λιμάνι, μήπως προγραμματίζαμε την επόμενη ημέρα ένα ημερήσιο ταξίδι σε ένα από τα απέναντι νησιά. Σκεφτόμαστε να πάμε στο Μπρατς. Έτσι προχωρώντας κατά μήκος της λεωφόρου kralja Zvonimira,
φτάσαμε στο λιμάνι.
Οι άλλοι πήγαν να αναζητήσουν πληροφορίες στους σταθμούς των ferry, εγώ όμως προτίμησα να καθίσω σε ένα σκιερό μπαρ,
πίνοντας μια μπίρα και απολαμβάνοντας τη θέα του λιμανιού, την παραλιακή οδό Riva και τμήμα των εξωτερικών τοιχείων του παλατιού.
Όταν επέστρεψαν οι υπόλοιποι της παρέας από την αναζήτηση των δρομολογίων των ferry, αφού έριξα μια γρήγορη ματιά στα προγράμματα και στα ωράρια των δρομολογίων των ferry, σηκωθήκαμε από το μπαρ και προχωρήσαμε προς το παλάτι. Στο μυαλό μου είχε αρχίσει να σχηματοποιείται η ιδέα της αποφυγής της εξόρμησης σε νησί. Ήθελα να μείνω και να ζήσω το Σπλιτ, όσο μπορούσα περισσότερο. Με αυτές τις σκέψεις ξεκινήσαμε προς το παλάτι, κατά μήκος του παραλιακού δρόμου της Riva και δίπλα στα τείχη του παλατιού. Μπήκαμε στο παλάτι από την παραλιακή (νότια) μπρούτζινη πύλη.
Η νότια (μπρούτζινη) πύλη, ήταν η μικρότερη, συνδεόταν με τις θαλάσσιες υποδομές και είχε την ονομασία secure, γιατί προσέφερε την ασφάλεια διαφυγής από τη θάλασσα σε περιπτώσεις επίθεσης από την ηπειρωτική χώρα.
Προχωρήσαμε από νότο προς βορρά κατά μήκος του κεντρικού υπόγειου διαδρόμου
προς την πλατεία Peristil, παρατηρώντας δεξιά και αριστερά τα υπόγεια του παλατιού.
Στον κεντρικό διάδρομο, Iza Vestibula, στον οποίο κινούμαστε, υπήρχαν εκατέρωθεν μαγαζάκια με αναμνηστικά.
Προχωρήσαμε, ανεβαίνοντας τις σκάλες, έριξα μια ματιά πίσω προς τον κεντρικό διάδρομο,
ανεβήκαμε και τα υπόλοιπα σκαλιά και αντικρίσαμε με το φως της ημέρας την πλατεία Peristil.
Θυμήθηκα αυτά που είχα διαβάσει για το μικρό αυτό οδοιπορικό:
"Στο παλάτι, Μνημείο Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO, μπαίνεις από την Μπρούτζινη Πύλη πάνω στη Riva και ξαφνικά βρίσκεσαι στο ημίφως, σε έναν εντυπωσιακό δροσερό λαβύρινθο από στοές και μαγαζάκια που πουλάνε σουβενίρ και χειροτεχνήματα από το περίφημο κοράλλι της Αδριατικής. Ανεβαίνοντας τα σκαλάκια, βγαίνεις στο δυνατό φως και στο περιστύλιο, στη μεγαλοπρεπή αυτοκρατορική αυλή του παλατιού, όπου ο Διοκλητιανός δεχόταν τους προσκεκλημένους του".
Αφού καθίσαμε στα σκαλοπατάκια του Luxor και παραγγείλαμε μπίρες,
παρακολουθήσαμε ένα δρώμενο με εκατόνταρχους, Ρωμαίους στρατιώτες κλπ, κάτι σαν αλλαγή φρουράς και ανακοίνωση διατάγματος (τα λατινικά μου δεν είναι τόσο καλά). Το δρώμενο αν και στα όρια του κιτς, μας προκάλεσε αρκετό γέλιο.
Μετά την παράσταση και αφού είχαμε ξεκουραστεί και δροσιστεί με τις μπίρες, σηκωθήκαμε από το Luxor wine bar και μπήκαμε στον καθολικό καθεδρικό ναό St. Duje (catedrale di San Domino), για τον οποίο όπως είχα προαναφέρει στο προηγούμενο κεφάλαιο, είναι κατασκευασμένος πάνω στο μαυσωλείο του Διοκλητιανού και θεωρείται ο παλαιότερος, εν λειτουργία, καθεδρικός ναός στον κόσμο. Μπήκαμε στο εσωτερικό του μεγαλοπρεπούς καθεδρικού ναού, ο οποίος έχει βασική ύλη από πωρόλιθο, είδαμε μια πλούσια συλλογή από αγάλματα, πίνακες και ξυλόγλυπτα από τον 13ο έως τον 16ο αιώνα,
αλλά ο κύριος σκοπός μας δεν ήταν να δούμε έναν ακόμα καθεδρικό ναό, έστω και αν αυτός είναι ο παλαιότερος, εν λειτουργία, καθεδρικός ναός στον κόσμο. Ο βασικός μας στόχος ήταν να ανέβουμε στο καμπαναριό, προκειμένου να δούμε το Σπλιτ από ψηλά. Άλλωστε αυτή την ενέργεια την είχα σκεφτεί από την προηγούμενη νύχτα, μόλις είχα αντικρίσει το ψηλό καμπαναριό του καθεδρικού ναού.
Ανεβήκαμε στην κορυφή του καμπαναριού
για να δούμε το Σπλιτ από ψηλά.
Γέλασα πολύ. Θυμήθηκα τα γραπτά του αείμνηστου Τσιφόρου. "Έχεις δει σάβανο με τσέπες;". Εγώ πάντως δεν είχα δει, ούτε έχω δει σάβανο να κουβαλάει με νταλίκα παλάτι. Ο Διοκλητιανός κατασκεύασε το παλάτι. Όλα τα είχε υπολογίσει με τα δικά του μέτρα. Σε κάθε σκαλοπάτι, σκεφτόμουν εκτός από το ταλαίπωρο το κορμάκι μου που ανέβαινε τις σκάλες μέσα στον καύσωνα, το πόσο θα τρίζουν τα οστά του Διοκλητιανού, όταν πάνω στην καρδιά του δημιουργήματός του, είχε κατασκευαστεί χριστιανικός ναός. Και με τους χριστιανούς δεν είχε την καλύτερη των σχέσεων. Και πάνω στην καρδιά του δημιουργήματός του, το μαυσωλείο του, υπήρχε ένα καμπαναριό πολύ ψηλό. Πράγματι, αυτά που είχα διαβάσει ήταν σωστά. Η κορυφή του καμπαναριού, του καθεδρικού ναού, από ύψος 60 μέτρων, διαθέτει μια εξαιρετική θέα σε ολόκληρη τη πόλη, το λιμάνι και τη θάλασσα.
Όταν κατεβήκαμε από το καμπαναριό του καθεδρικού ναού κοίταζα ψηλά τη σκάλα που κατεβαίναμε, έβγαζα φωτογραφίες
και μετά από μια ακόμα βόλτα στην πλατεία Peristil,
αποφασίσαμε να κατευθυνθούμε προς τη βόρεια πύλη, τη Zlatna vrata (Golden gate).
Μετά από ένα σύντομο και κυρίως ελαφρύ - λόγω θερμοκρασίας - πρωινό στο διαμέρισμά μας, βγήκαμε έξω για να δούμε το Σπλιτ και με το φως της ημέρας. Βγήκαμε στην οδό Osječka, από την οποία στρίψαμε αριστερά στην οδό Matice hrvatske, περιμετρικά του κλειστού γυμναστηρίου και κατηφορίσαμε προς το κέντρο της πόλης. Προχωρήσαμε για λίγα μέτρα ακόμη κατά μήκος της οδού Matice hrvatske, μέχρι που βρεθήκαμε στη διασταύρωση αυτής με την κεντρική λεωφόρο Slobode και αντί να προχωρήσουμε ευθεία,
όπως το προηγούμενο βράδυ, στρίψαμε αριστερά και προχωρήσαμε κατηφορίζοντας κατά μήκος της κεντρικής λεωφόρου Slobode και στρίψαμε δεξιά στην πρώτη κάθετη λεωφόρο την kralja Zvonimira.
Στόχος μας ήταν να φτάσουμε στο παλάτι του Διοκλητιανού, προσεγγίζοντάς το, από την κεντρική παραλιακή (νότια) πύλη, την ονομαζόμενη και μπρούτζινη πύλη. Όμως πριν φτάσουμε στο παλάτι θέλαμε να περάσουμε από το λιμάνι, μήπως προγραμματίζαμε την επόμενη ημέρα ένα ημερήσιο ταξίδι σε ένα από τα απέναντι νησιά. Σκεφτόμαστε να πάμε στο Μπρατς. Έτσι προχωρώντας κατά μήκος της λεωφόρου kralja Zvonimira,
φτάσαμε στο λιμάνι.
Οι άλλοι πήγαν να αναζητήσουν πληροφορίες στους σταθμούς των ferry, εγώ όμως προτίμησα να καθίσω σε ένα σκιερό μπαρ,
πίνοντας μια μπίρα και απολαμβάνοντας τη θέα του λιμανιού, την παραλιακή οδό Riva και τμήμα των εξωτερικών τοιχείων του παλατιού.
Όταν επέστρεψαν οι υπόλοιποι της παρέας από την αναζήτηση των δρομολογίων των ferry, αφού έριξα μια γρήγορη ματιά στα προγράμματα και στα ωράρια των δρομολογίων των ferry, σηκωθήκαμε από το μπαρ και προχωρήσαμε προς το παλάτι. Στο μυαλό μου είχε αρχίσει να σχηματοποιείται η ιδέα της αποφυγής της εξόρμησης σε νησί. Ήθελα να μείνω και να ζήσω το Σπλιτ, όσο μπορούσα περισσότερο. Με αυτές τις σκέψεις ξεκινήσαμε προς το παλάτι, κατά μήκος του παραλιακού δρόμου της Riva και δίπλα στα τείχη του παλατιού. Μπήκαμε στο παλάτι από την παραλιακή (νότια) μπρούτζινη πύλη.
Η νότια (μπρούτζινη) πύλη, ήταν η μικρότερη, συνδεόταν με τις θαλάσσιες υποδομές και είχε την ονομασία secure, γιατί προσέφερε την ασφάλεια διαφυγής από τη θάλασσα σε περιπτώσεις επίθεσης από την ηπειρωτική χώρα.
Προχωρήσαμε από νότο προς βορρά κατά μήκος του κεντρικού υπόγειου διαδρόμου
προς την πλατεία Peristil, παρατηρώντας δεξιά και αριστερά τα υπόγεια του παλατιού.
Στον κεντρικό διάδρομο, Iza Vestibula, στον οποίο κινούμαστε, υπήρχαν εκατέρωθεν μαγαζάκια με αναμνηστικά.
Προχωρήσαμε, ανεβαίνοντας τις σκάλες, έριξα μια ματιά πίσω προς τον κεντρικό διάδρομο,
ανεβήκαμε και τα υπόλοιπα σκαλιά και αντικρίσαμε με το φως της ημέρας την πλατεία Peristil.
Θυμήθηκα αυτά που είχα διαβάσει για το μικρό αυτό οδοιπορικό:
"Στο παλάτι, Μνημείο Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO, μπαίνεις από την Μπρούτζινη Πύλη πάνω στη Riva και ξαφνικά βρίσκεσαι στο ημίφως, σε έναν εντυπωσιακό δροσερό λαβύρινθο από στοές και μαγαζάκια που πουλάνε σουβενίρ και χειροτεχνήματα από το περίφημο κοράλλι της Αδριατικής. Ανεβαίνοντας τα σκαλάκια, βγαίνεις στο δυνατό φως και στο περιστύλιο, στη μεγαλοπρεπή αυτοκρατορική αυλή του παλατιού, όπου ο Διοκλητιανός δεχόταν τους προσκεκλημένους του".
Αφού καθίσαμε στα σκαλοπατάκια του Luxor και παραγγείλαμε μπίρες,
παρακολουθήσαμε ένα δρώμενο με εκατόνταρχους, Ρωμαίους στρατιώτες κλπ, κάτι σαν αλλαγή φρουράς και ανακοίνωση διατάγματος (τα λατινικά μου δεν είναι τόσο καλά). Το δρώμενο αν και στα όρια του κιτς, μας προκάλεσε αρκετό γέλιο.
Μετά την παράσταση και αφού είχαμε ξεκουραστεί και δροσιστεί με τις μπίρες, σηκωθήκαμε από το Luxor wine bar και μπήκαμε στον καθολικό καθεδρικό ναό St. Duje (catedrale di San Domino), για τον οποίο όπως είχα προαναφέρει στο προηγούμενο κεφάλαιο, είναι κατασκευασμένος πάνω στο μαυσωλείο του Διοκλητιανού και θεωρείται ο παλαιότερος, εν λειτουργία, καθεδρικός ναός στον κόσμο. Μπήκαμε στο εσωτερικό του μεγαλοπρεπούς καθεδρικού ναού, ο οποίος έχει βασική ύλη από πωρόλιθο, είδαμε μια πλούσια συλλογή από αγάλματα, πίνακες και ξυλόγλυπτα από τον 13ο έως τον 16ο αιώνα,
αλλά ο κύριος σκοπός μας δεν ήταν να δούμε έναν ακόμα καθεδρικό ναό, έστω και αν αυτός είναι ο παλαιότερος, εν λειτουργία, καθεδρικός ναός στον κόσμο. Ο βασικός μας στόχος ήταν να ανέβουμε στο καμπαναριό, προκειμένου να δούμε το Σπλιτ από ψηλά. Άλλωστε αυτή την ενέργεια την είχα σκεφτεί από την προηγούμενη νύχτα, μόλις είχα αντικρίσει το ψηλό καμπαναριό του καθεδρικού ναού.
Ανεβήκαμε στην κορυφή του καμπαναριού
για να δούμε το Σπλιτ από ψηλά.
Γέλασα πολύ. Θυμήθηκα τα γραπτά του αείμνηστου Τσιφόρου. "Έχεις δει σάβανο με τσέπες;". Εγώ πάντως δεν είχα δει, ούτε έχω δει σάβανο να κουβαλάει με νταλίκα παλάτι. Ο Διοκλητιανός κατασκεύασε το παλάτι. Όλα τα είχε υπολογίσει με τα δικά του μέτρα. Σε κάθε σκαλοπάτι, σκεφτόμουν εκτός από το ταλαίπωρο το κορμάκι μου που ανέβαινε τις σκάλες μέσα στον καύσωνα, το πόσο θα τρίζουν τα οστά του Διοκλητιανού, όταν πάνω στην καρδιά του δημιουργήματός του, είχε κατασκευαστεί χριστιανικός ναός. Και με τους χριστιανούς δεν είχε την καλύτερη των σχέσεων. Και πάνω στην καρδιά του δημιουργήματός του, το μαυσωλείο του, υπήρχε ένα καμπαναριό πολύ ψηλό. Πράγματι, αυτά που είχα διαβάσει ήταν σωστά. Η κορυφή του καμπαναριού, του καθεδρικού ναού, από ύψος 60 μέτρων, διαθέτει μια εξαιρετική θέα σε ολόκληρη τη πόλη, το λιμάνι και τη θάλασσα.
Όταν κατεβήκαμε από το καμπαναριό του καθεδρικού ναού κοίταζα ψηλά τη σκάλα που κατεβαίναμε, έβγαζα φωτογραφίες
και μετά από μια ακόμα βόλτα στην πλατεία Peristil,
αποφασίσαμε να κατευθυνθούμε προς τη βόρεια πύλη, τη Zlatna vrata (Golden gate).
Last edited: