gelf
Member
- Μηνύματα
- 659
- Likes
- 12.799
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Ταξίδι του πηγαιμού
- Ποντγκόριτσα
- Ποντγκόριτσα - Μόσταρ
- Μόσταρ - Νυχτερινή περιπλάνηση
- Μόσταρ - Ημερήσια περιπλάνηση
- Μόσταρ - Ζάνταρ
- Ζάνταρ
- Ζάνταρ - Ζάγκρεμπ
- Ζάγκρεμπ - Νυχτερινή περιπλάνηση
- Ζάγκρεμπ - Πρωινή περιπλάνηση
- Ζάγκρεμπ - Μεσημεριανή περιπλάνηση
- Ζάγκρεμπ - Απογευματινή βόλτα
- Ζάγκρεμπ - Κυριακάτικη βόλτα
- Rijeka
- Χερσόνησος Ίστριας
- Opatija
- Επιστροφή Ζάγκρεμπ
- Ζάγκρεμπ - Τρογκίρ
- Τρογκίρ
- Σπλίτ - 1η νύχτα
- Σπλίτ - Ημερήσια βόλτα
- Σπλίτ - Ημερήσια βόλτα ΙΙ
- Σπλίτ - 2η νύχτα
- Omiš - Επιτέλους μπάνιο
- Σπλίτ - Λόφος Μάριαν
- Σπλίτ - Τελευταία νύχτα
- Σπλίτ - Makarska
- Makarska - Ντουμπρόβνικ
- Ντουμπρόβνικ
- Ντουμπρόβνικ - Κότορ
- Πρώτη βόλτα στο Κότορ
- Πρωινό Κότορ
- Κότορ Seprentine
- Φωτιά στο Λοβτσέν National Park
- Cetinje
- Cetinje - Κότορ
- Κότορ - Ανάβαση κ θέα της πόλης
- Κότορ - Τελευταία νύχτα
- Στάση Μπούντβα
- Τέλος Διαδρομής
- Επίλογος
Κεφάλαιο 36. Cetinje.
Και έτσι φτάσαμε στο Τσέτινιε. Την πρώην πρωτεύουσα του Μαυροβουνίου, με πληθυσμό 14.000 περίπου κατοίκους, σε υψόμετρο 671m, πρωτεύουσα από τον 15ο αιώνα έως τα μέσα του 20ου αιώνα, σήμερα μια συμπαθητική και ήρεμη πόλη, με ισόγεια και διώροφα σπίτια. Το παλιό διοικητικό κέντρο, βρίσκεται στον κεντρικό πεζόδρομο, με όμορφα νεοκλασικά κτίρια, το παλιό ανάκτορο που σήμερα στεγάζει το Εθνικό Μουσείο, το κτίριο του Κοινοβουλίου, το μοναστήρι και τα λοιπά δημόσια κτίρια.
Φτάσαμε, λοιπόν, στο Τσέτινιε, παρκάραμε εύκολα το αυτοκίνητο, δίπλα στον κεντρικό πεζόδρομο Ulica Njegoševa
και αρχίσαμε τις βόλτες. Βέβαια ήταν Σάββατο μεσημέρι, μέσα Ιουλίου και η πόλη ήταν σχεδόν άδεια. Συναντήσαμε συμπαθητικά κτίρια.
Συνεχίσαμε τη βόλτα στον κεντρικό πεζόδρομο,
μέχρι που οι υπόλοιποι της παρέας βαρέθηκαν.
Οι υπόλοιποι της παρέας βολεύτηκαν με ένα παγωτό και βρήκαν τόπο σκιερό και κάθισαν για φαγητό στο επί της Dvorski Trg, Cafe Restaurant Gradska Kafana.
Εγώ με την ενέργεια του τσίπουρου που είχα πιει προηγουμένως, συνέχισα τη βόλτα. Ήθελα να γνωρίσω την παλιά πρωτεύουσα του Μαυροβουνίου. Το υψόμετρό της είναι λίγο μικρότερο από αυτό των Καλαβρύτων. Μου είχε κάνει εντύπωση ότι δεν κατακτήθηκε από τους Τούρκους.
Τουλάχιστον αυτό μου είπαν στο χωριό που είχα σταματήσει και έπινα ρακί. Πίνοντας ρακί, είναι δύσκολο και να ελέγξεις οποιαδήποτε πληροφορία που παίρνεις από ντόπιους, οι οποίοι γίνονται φίλοι σου, για το διάστημα που διαρκεί η τσιπουροκατάνυξη.
Βγήκα και στην κεντρική λεωφόρο Novice Cerovića,
όπου υπάρχουν επιβλητικά κτίρια όπως το National Museum of Montenegro,
αλλά και μικρά σπιτάκια, σκαρφαλωμένα.
Συνέχισα να περπατώ κατά μήκος της λεωφόρου Novice Cerovića,
μέχρι που μπήκα πάλι στην πεζοδρομημένη περιοχή,
επέστρεψα στην πλατεία Dvorski. Περνώντας από το King Nicholas Museum, το οποίο δυστυχώς ήταν κλειστό,
προχώρησα προς το διπλανό κτίριο, μάλλον προς την αλέα μεταξύ μουσείου και εστιατορίου και έφτασα στο Restaurant Gradska Kafana, όπου βρίσκονταν οι υπόλοιποι της παρέας.
Εκεί απολαμβάνοντας τις εξαιρετικές μπύρες Nikšićko,
έφαγα ότι πιο παχυντικό έχω φάει στη ζωή μου.
Σιχάθηκα τον εαυτό μου. Παρήγγειλα τις σπεσιαλιτέ του καταστήματος και έφαγα λίγο. Ήταν πολύ παχυντικές τροφές. Ευτυχώς οι μπύρες Nikšićko, με ισορρόπησαν.
Όταν ήπιαμε τις μπύρες μας και συνήλθαμε φύγαμε από το Restaurant Gradska Kafana, περπατήσαμε πάλι στον κεντρικό πεζόδρομο Ulica Njegoševa,
της πρώην πρωτεύουσας του Μαυροβουνίου, και όταν χωνέψαμε, προχωρήσαμε προς το ελεύθερο parking όπου είχαμε αφήσει το αυτοκίνητο και πήραμε τον δρόμο για το Κότορ. Προφανώς όχι μέσω Kotor Serpentine, αλλά μέσω Μπούντβα.
Και έτσι φτάσαμε στο Τσέτινιε. Την πρώην πρωτεύουσα του Μαυροβουνίου, με πληθυσμό 14.000 περίπου κατοίκους, σε υψόμετρο 671m, πρωτεύουσα από τον 15ο αιώνα έως τα μέσα του 20ου αιώνα, σήμερα μια συμπαθητική και ήρεμη πόλη, με ισόγεια και διώροφα σπίτια. Το παλιό διοικητικό κέντρο, βρίσκεται στον κεντρικό πεζόδρομο, με όμορφα νεοκλασικά κτίρια, το παλιό ανάκτορο που σήμερα στεγάζει το Εθνικό Μουσείο, το κτίριο του Κοινοβουλίου, το μοναστήρι και τα λοιπά δημόσια κτίρια.
Φτάσαμε, λοιπόν, στο Τσέτινιε, παρκάραμε εύκολα το αυτοκίνητο, δίπλα στον κεντρικό πεζόδρομο Ulica Njegoševa
και αρχίσαμε τις βόλτες. Βέβαια ήταν Σάββατο μεσημέρι, μέσα Ιουλίου και η πόλη ήταν σχεδόν άδεια. Συναντήσαμε συμπαθητικά κτίρια.
Συνεχίσαμε τη βόλτα στον κεντρικό πεζόδρομο,
μέχρι που οι υπόλοιποι της παρέας βαρέθηκαν.
Οι υπόλοιποι της παρέας βολεύτηκαν με ένα παγωτό και βρήκαν τόπο σκιερό και κάθισαν για φαγητό στο επί της Dvorski Trg, Cafe Restaurant Gradska Kafana.

Εγώ με την ενέργεια του τσίπουρου που είχα πιει προηγουμένως, συνέχισα τη βόλτα. Ήθελα να γνωρίσω την παλιά πρωτεύουσα του Μαυροβουνίου. Το υψόμετρό της είναι λίγο μικρότερο από αυτό των Καλαβρύτων. Μου είχε κάνει εντύπωση ότι δεν κατακτήθηκε από τους Τούρκους.
Τουλάχιστον αυτό μου είπαν στο χωριό που είχα σταματήσει και έπινα ρακί. Πίνοντας ρακί, είναι δύσκολο και να ελέγξεις οποιαδήποτε πληροφορία που παίρνεις από ντόπιους, οι οποίοι γίνονται φίλοι σου, για το διάστημα που διαρκεί η τσιπουροκατάνυξη.
Βγήκα και στην κεντρική λεωφόρο Novice Cerovića,
όπου υπάρχουν επιβλητικά κτίρια όπως το National Museum of Montenegro,
αλλά και μικρά σπιτάκια, σκαρφαλωμένα.
Συνέχισα να περπατώ κατά μήκος της λεωφόρου Novice Cerovića,
μέχρι που μπήκα πάλι στην πεζοδρομημένη περιοχή,
επέστρεψα στην πλατεία Dvorski. Περνώντας από το King Nicholas Museum, το οποίο δυστυχώς ήταν κλειστό,
προχώρησα προς το διπλανό κτίριο, μάλλον προς την αλέα μεταξύ μουσείου και εστιατορίου και έφτασα στο Restaurant Gradska Kafana, όπου βρίσκονταν οι υπόλοιποι της παρέας.
Εκεί απολαμβάνοντας τις εξαιρετικές μπύρες Nikšićko,

έφαγα ότι πιο παχυντικό έχω φάει στη ζωή μου.

Σιχάθηκα τον εαυτό μου. Παρήγγειλα τις σπεσιαλιτέ του καταστήματος και έφαγα λίγο. Ήταν πολύ παχυντικές τροφές. Ευτυχώς οι μπύρες Nikšićko, με ισορρόπησαν.
Όταν ήπιαμε τις μπύρες μας και συνήλθαμε φύγαμε από το Restaurant Gradska Kafana, περπατήσαμε πάλι στον κεντρικό πεζόδρομο Ulica Njegoševa,
της πρώην πρωτεύουσας του Μαυροβουνίου, και όταν χωνέψαμε, προχωρήσαμε προς το ελεύθερο parking όπου είχαμε αφήσει το αυτοκίνητο και πήραμε τον δρόμο για το Κότορ. Προφανώς όχι μέσω Kotor Serpentine, αλλά μέσω Μπούντβα.
Last edited: