dim kyr
Member
- Μηνύματα
- 2.064
- Likes
- 6.302
- Ταξίδι-Όνειρο
- Μπαγκλαντες
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Περίεργες πολιτικές ποτοαπαγόρευσης
- Run Lola Run
- Ηρθαμε! Φεύγουμε.....
- Kuala Lumbur
- Παναγιά μου!!! Ενα AirBus 320 έρχεται κατα πάνω μας
- Αναλαμβάνουμε απεντομώσεις, καθαρισμούς κτηρίων και αποφράξεις αποχετεύσεων
- Λάος
- Αυτός, Αυτή και οι απάτες
- Για ποιόν χτυπά η εξάτμιση?
- Το στοίχημα του ευρω
- Αρχίσανε τα όργανα
- Στο άγνωστο με πούλμαν την ελπίδα
- Η Αφιξη και το πρόγραμμα προστασίας μαρτύρων
- Μια γιορτή μια μπύρα και τρια δόντια
- Και ο Γκιούλι ξεσπαθώνει, ξεσπαθώνει
- Οταν ξέρεις και ταξιδεύεις με στυλ
- Θελω να κατέβω απο αυτό το λεωφορείο
- Το αγνό παρθένο σου μαλλί
- Απο την Σκύλλα στην Χαρυβδη και απο τον Αννα στον Καιάφα
- Α ρε γλέντια
- Πνομ Πενχ : η Αυτοκράτειρα με τα κουρέλια
- Η Κάθοδος και ο δρόμος προς το κολαστήριο
- Η Καμπότζη και το εργοστάσιο της κρεατομηχανής
- Οταν η σύνεση εκδιώχνεται μετά κλοτσηδόν
- In the mouth of Darkness
- Το Ιδρυμα
- Κάνε ένα μπάνιο!
- Ψάχνωντας απελπισμένα (ένα) το Ιδρυμα
- Η καλή μας αγελάδα βόσκει κάτω στην λιακάδα
- Μια οικογένεια είμαστε όλοι
Η Καμπότζη και το εργοστάσιο της κρεατομηχανής
8 Ιανουαρίου 1979. Ο στρατός του Βιετνάμ μπαίνει στην Πνομ Πενχ σε μόλις 2 εβδομάδες απο την αρχή της επιχείρησής του. Αυτό που αντικρύζουν και εντυπωσιάζονται είναι ότι πρόκειται για μια πόλη φάντασμα. Ψυχή ζώσα δεν συναντούν.
Ο μόνος ήχος που ακούγεται είναι οι ερπύστριες απο τα άρματα μάχης τους και τα άρβυλα των στρατιωτών πάνω στα ραγισμένα, και χορταριασμένα οδοστρώματα.
Παντού υπάρχουν οδοφράγματα που μπλοκάρουν τους δρόμους, μπανανιές που έχουν φυτρώσει στην μέση του οδοστρώματος, σκουριασμένα τουμπαρισμένα νεκρά αυτοκίνητα, δεσμίδες μισοκαμμένων προεπαναστατικών χαρτονομισμάτων σε σωρούς σκουπιδιών, οδικές πινακίδες σβησμένες κακότεχνα με μπογιά, αλλά καμμία φωνή,
κανένας άνθρωπος , κανένα ίχνος ζωής. Νεκρική ησυχία απλωνόταν παντού.
Δυο φωτορεπόρτερ που ακολουθούν τον στρατό για κάλυψη δημοσιογραφική, απομακρύνονται στο νότιο κομμάτι της πόλης. Αισθάνονται μια αρνητική αύρα να βγαίνει απο κάποιο συγκρότημα κτιρίων, και μια οσμή σήψης και θανάτου τους τυλίγει.
Πλησιάζουν. Πρόκειται για ένα συγκρότημα που αποτελείται απο 4 κτίρια 400Χ600 με 3 ορόφους το καθένα. Αγκαθωτά σκουριασμένα συρματοπλέγματα υπάρχουν γύρω γύρω και μια επαναστατική επιγραφή στην είσοδο του κτηρίου γεμάτη αίματα και σημάδια απο σφαίρες. Οσο πλησιάζουν η δυσωδία γίνεται ακόμη πιο δυσάρεστη και εντονότερη.
Βάζουν τα μαντήλια τους στο πρόσωπο και μπαίνουν μέσα.
Πρόκειται για σχολείο.
Μπαίνουν σε ένα μικροσκοπικό δωμάτιο και πάνω στο σιδερένιο κρεβάτι αντικρύζουν ένα αλυσοδεμένο φρέσκο και κακοποιημένο πτώμα. Το αίμα στάζει στο πάτωμα πάνω στο οποίο έχει δημιουργηθεί μια μικρή λίμνη. Ο χώρος είναι βρώμικος, με σιδερένια κάγκελα, ασπρόμαυρα πλακάκια και ο αέρας δύσωσμος.
Σοκαρισμένοι αρχίζουν και ψάχνουν τον χώρο. Αυτό που ανακαλύπτουν είναι κι άλλα πτώματα μέσα σε λίμνες αίματος, βασανισμένα μέχρι θανάτου. Επίσης βρίσκουν και ένα αρχείο τέλεια ενημερωμένο με φωτογραφίες νεκρών και βασανισμών, ομολογίες κλπ. Οπως οι ναζί, έτσι και οι κόκκινοι Χμερ κρατούσαν πλήρες αρχείο με τις δραστηριότητές τους.
Τα κελιά είναι πολύ μικρά συνήθως με ένα σιδερένιο κρεβάτι πάνω στο οποίο υπάρχουν χειροπέδες για να καθηλώνονται οι κρατούμενοι, και ένα κουτί απο σφαίρες γεμάτο ανθρώπινα περττώματα. Οργανα βασανιστηρίων ολοκληρώνουν την εικόνα.
Οταν ειδοποιήθηκε ο στρατός, το παζλ αρχίζει και συναρμολογείται. Και έχει ως εξής
Αρχές του 1970 η περιοχή ήταν ένα απέραντο σφαγείο. Οι κόκκινοι Χμερ, αριστερών πεποιθήσεων με ηγέτη τον Πολ Ποτ ή αδελφό νούμερο ένα ή χασάπη, ή Σάλοθ Σαρ (πραγματικό του όνομα) καταφέρνουν πάνω στο χάος και με την αμέριστη συμβολή της Κίνας που τους ενισχύει με όλους τους τρόπους, αλλά και έμμεσα της Ταυλάνδης (για μερικούς ιστορικούς και των ΗΠΑ λόγω συμφερόντων της δεδομένης στιγμής) να εισβάλουν στην Πνομ Πένχ τον Απρίλιο του 1975 και να απομακρύνουν την "κυβέρνηση".
Ο λαός τους υποδέχεται με λουλούδια, χαρά, ενθουσιασμό και άκρατη αισιοδοξία. Είναι οι ήρωές τους. Μέσα σε 2 ημέρες θα ανακαλύψουν ότι έσφαλαν οικτρά. Διατάσσεται η εκκένωση της πόλης με ψεύτικη δικαιολογία επίκειμενο βομβαρδισμό απο τους Αμερικανούς, ανατινάσεται η εθνική τράπεζα , καταργούνται τα νοσοκομεία, κλείνουν τα εργοστάσια και τα σχολεία, τα σύνορα σφραγίζονται, οι Πρεσβείες κλείνουν με την
βία , οι ξένοι επισκέπτες απομακρύνονται, συλαμβάνεται πλήθος κόσμους, 20% του συνολικού πληθυσμού θανατώνεται, βουδιστικά μοναστήρια καταστρέφονται, οι μοναχοί αποσχηματοποιούνται, βασανίζονται και δολοφονούνται, η θρησκεία ποινικοποιείται, αρχαιολογικά μνημεία, -συμπεριλαμβανομένου του Angkor Wat- καταστρέφονται με μανία, ολόκληρη η χώρα ναρκοθετείται ακόμα και οι αρχαιολογικοί χώροι.
Τα επόμενα 3 χρόνια και 8 μήνες, θα λάβουν χώρα τα πιο βίαια, αψυχολόγητα, αρρωστημένα, φρικαλέα, νοσηρά, ασύλληπτα, αιματηρά, άδικα, συμβάντα απο καταβολής του Καμποτζιανού έθνους που μπορούν να συγκριθούν μόνο με τις κτηνωδίες των Ναζί ή του Μαο.
Οι Χμερ καταργούν την νομισματική μονάδα. Καταργούν το ημερολόγιο και αρχίζουν νέο. Ονομάζουν την δεδομένη χρονική περίοδο έτος 1. Καταργούν τα σχολεία και η μόρφωση περιορίζεται σε μια χοντροκομμένη και απροκάλυπτη προπαγάνδα, για να ενταχθούν στο κόμμα τα παιδιά. Απαγορεύουν τις εκφράσεις προσώπου, το γέλιο, το κλάμα, τον πόνο ή οποιαδήποτε εκδήλωση συναισθημάτων, συμπεριλαμβανομένης και
της έλξης για το αντίθετο φύλο η οποία θεωρείτο αντιεπαναστατική. Ο λαός ΄διατάσεται να εγκαταληψει την πόλη και στέλνεται στους οριζώνες που καλείται να καλλιεργήσει την γη με πρωτόγονα μέσα ή με τα χέρια του. Ο κοινωνικός, πολιτικος, οικονομικός ιστός διαλύεται.
Αν φοράς γυαλιά θεωρείσαι μορφωμένος και εκτελείσαι. Αν γνωρίζεις
ξένες γλώσσες εκτελείσαι. Αν είσαι μοναχός εκτελείσαι. Αν είσαι μουσικός εκτελείσαι. Αν είσαι μορφωμένος εκτελείσαι. Αν είσαι δάσκαλος εκτελείσαι. Αν γνωρίζεις γραφή και ανάγνωση εκτελείσαι. Ο Πολ Ποτ συνήθιζε να λέει για αυτην την ομάδα ανθρώπων, "να σας κρατήσουμε δεν μας προσφέρει κανένα πλεονέκτημα, να σας εξολοθρεύσουμε δεν είναι απώλεια για εμάς".
Ολόκληρη η χώρα μετατρέπεται σε ένα κολαστήριο, μια κρεατομηχανη.
Απαγορευόταν να μιλάνε οι πολίτες μεταξύ τους παρά μόνο να
απευθύνονται για πολύ σοβαρό λόγο στο κόμμα Ανγκάρ (Οργάνωση), αλλά και να χρησιμοποιούν ονόματα. Ολοι απευθύνονταν στον άλλο με το προσωνύμιο αδελφός.
Εδω πρέπει να πούμε ότι την πρώτη ημέρα εισβολής των Χμέρ στην πρωτεύουσα καταστράφηκε μεγάλο μέρος των υποδομών της. Αυτό έχει την εξήγησή του. Ο Πολ Ποτ επιχειρούσε στις ζούγκλες και σε απομακρυσμένα χωριά. Στρατολογούσε αγράμματους έφηβους που δεν είχαν κανένα περιουσιακό στοιχείο, καμμία μόρφωση, κανένα επίπεδο ,
καμμία κρίση, καμμία αντίληψη, καμμία εξουσία, καμμία επιρροή, κανένα μέλλον και αγνοούσαν την ύπαρξη οιουδήποτε τεχνολογικού, αρχιτεκτονικού, μηχανικού επιτεύγματος. Οταν λοιπόν εισέβαλαν στην πόλη, βλέποντας για πρώτη φορά στην ζωή τους ένα ψυγείο, μια γραφομηχανή, τουαλέτες, δρόμους, σχολεία, καταστήματα,
κυβερνητικά κτίρια, υποδομές, αυτοκίνητα, κυριεύτηκαν απο μίσος και ζηλοφθονία και ξέσπασαν καταστρέφοντας ότι δεν μπορούσαν να καταλάβουν. Οι "πρωτευουσιάνοι" ταυτίστηκαν στο μυαλό τους ως κομμάτι του κατεστημένου και της Δύσης και βασική αιτία της καταστροφής των χωριών τους και των σπιτιών τους απο τους βομβαρδισμούς των Αμερικανών, οι οποίοι επιχειρούσαν παράνομα στην περιοχή, για να εξοντώσουν τους Βιετναμέζους αντάρτες, οι οποίοι πέρναγαν τα σύνορα για ανεφοδιασμό και για να κρύβονται απο τους στρατιώτες των ΗΠΑ. Ηταν άλλωστε μέρος της προπαγάνδας που είχαν δεχτεί σαν αμόρφωτοι χωρικοί χωρίς κρίση και μόρφωση , ότι για την δυστηχία τους υπαίτια ήταν η αστική τάξη, η μπουρζουαζία, οι δυτικότροποι αστοί και φίλοι αυτών που βομβαρδίζουν τα χωριά τους. Για αυτούς ήταν ο εχθρός και τους μισούσαν
θανάσιμα. Και η παγκόσμια ιστορία, αλλά και η ψυχοσύνθεση του ανθρώπου μας έχει διδάξει ότι ο εχθρός πρέπει να τιμωρείται ή ακόμα και να θανατώνεται.
Μετά ήρθε η πείνα.
Οι εργάτες-σκλάβοι υποσιτίζονταν και τρέφονταν με ελάχιστες ποσότητες ρυζιού. Οποιος πιανόταν να κλέβει, εκτελείτο επι τόπου απο τους έφηβους οπαδούς του κόμματος και φύλακες. Για να καλύψουν την πείνα τους πολλοί κρατούμενοι, τρέφονταν κρυφά με βδέλες, έντομα, βατράχια, και σκουλίκια που έβρισκαν στα χωράφια που δούλευαν. Οι αρρώστιες με εξέχουσα την ελονοσία και ο υποσιτισμός κατάφεραν να εξοντώσουν εκατοντάδες.
Και ερχόμαστε στο S21. Πρώην σχολείο όπως προαναφέρθηκε, μετατράπηκε σε χώρος βασανιστηρίων, ανακρίσεων και εργοστάσιο γενοκτονίας. Τα βασανιστήρια ποικίλαν.
Ομαδικοί βιασμοί, βγάλσιμο νυχιών, κατάποση περιττωμάτων και ούρων,
ακρωτηριασμοί, ασιτία, πνιγμός, ξυλοδαρμός μέχρι θανάτου, εξευτελισμοί και διάφορα ψυχολογικά βασανιστήρια. Σκοπός ήταν η ομολογία. Η οποία θα απεσπάτο με οποιοδήποτε τρόπο. Δεν τους ένοιαζε άν ήταν αλήθεια ή ψέματα. Αρκεί να υπέγραφαν οι κρατούμενοι ομολογία που πολλές φορές την είχαν γράψει τα ίδια μέλη του κόμματος και δεσμοφύλακες και να περιείχε τις φράσεις "συνεργασία με τον εχθρό, προδοσία, συνωμοσία, ". Η ηλικία των κρατουμένων ήταν απο βρέφη -για τα οποία δεν υπήρχε
ειδική μεταχείρηση και κατηγορούνταν για απιστία στο κόμμα ή συνεργασία με τον εχθρό!!!!- μέχρι υπερήλικες.
Ειδικά για τα βρέφη, και τις μητέρες τους υπήρχε ένας αρρωστημένος, απάνθρωπος και νοσηρός τρόπος βασανισμού που ούτε σε πρωτόγονες
κοινωνίες δεν συναντάς. Η μητέρα με το μωρό οδηγούνταν στα πεδία θανάτου, έναν χώρο λίγο πιο έξω απο την Πνομ Πενχ περίπου 15 χλμ. και οι στρατιώτες έπαιρναν απο την αγκαλιά της μάνας το παιδί. Τότε ή το πέταγαν ψηλά στον αέρα χρησιμοποιώντας το για στόχο και όποιος το πετύχαινε με το όπλο του κέρδιζε τις επεφημίες των συντρόφων
του ή πιάνοντάς το απο τα πόδια το χτύπαγαν βίαια με το κεφάλι στον κορμό των δέντρων για οικονομία σφαιρών μέχρι να ξεψυχίσει. Και όλα αυτά παρουσία της μητέρας η οποία δολοφονείτο με ρόπαλο αφού πρώτα υποχρεούτο να δει τον θάνατο του παιδιού της. Τα πεδία θανάτου ακόμα, προορίζονταν ως εκτελεστικός τόπος αλλά και ως ένα απέραντο χωνευτήρι πτωμάτων αφού τα πτώματα κατέληγαν εκεί απο τους βασανισμούς,
μέσα σε ομαδικούς τάφους, ανοιχτούς. Οι υπογράφοντες ομολογία, οδηγούνται σε αυτά, και αφού τους έδεναν τα μάτια τους έβαζαν να γυρίσουν την πλάτη στις αποτρόπαιες τρύπες γεμάτες απο σάρκες, αίματα, οστά, κρανία και τότε τους χτύπαγαν επανειλλημένα μέχρι να ξεψυχήσουν στο κεφάλι με ένα ρόπαλο για να μην σπαταλήσουν σφαίρες. Το θύμα πέφτοντας κατέληγε στον ομαδικό τάφο. Φυσικά απροσδιόρστος ο αριθμός των θυμάτων που θάφτηκαν ζωντανα. 8.985 κρανία ανακαλύφθηκαν σε αυτους τους τάφους, 8.985 ψυχές στοιχειώνουν ακόμη τον χώρο.
Σημειώστε ότι σήμερα τα πεδία θανάτου ανήκουν σε Ιάπωνες επιχειρηματίες που αγόρασαν την γη και εκμεταλλεύονται/διαχειρίζονται επιχειρηματικά τον τόπο, όπου τόπος ορίζεται η εθνική κληρονομιά των Καμποτζιανών. Κάθε χρόνο αποφέρει τεράστια κέρδη.
Μια καθημερινή ημέρα στο κολαστήριο ξεκίναγε στις 4.30 όπου οι κρατούμενοι έμπαιναν στη σειρά για την καθημερινή επιθεώρηση η οποία περιλάμβανε συνήθως τον έλεγχο των δεσμών και την έρευνα κρυμμένων αντικειμένων προς αποφυγή αυτοκτονίας.
Αλλωστε το πρώτο πράγμα που έκαναν οι Χμερ ήταν να βάλουν κάγκελα στους πρώτους ορόφους και συρματοπλέγματα γιατί πολλά θύματα πάνω στην απελπισία τους βουτούσαν στο κενό προκειμένου να τελειώσουν το μαρτύριό τους. Η σιτιση περιλάμβανε 4 κουταλιές ρυζιού και έναν πολτό σούπας απο φύλλα. Η κατανάλωση νερού χωρίς άδεια, απαγορευόταν. Η αφόδευση γινόταν μέσα σε σιδερένια κουτιά απο σφαίρες, παρισταμένων όλων, αφού πρώτα ο ενδιαφερόμενος φώναζε τον φρουρό που
είχε αναλάβει το καθήκον αυτό. Αφού έδινε το κουτί, ο φύλακας πήγαινε και το άδειαζε για να το χρησιμοποιήσει ο επόμενος. Αν κάποιος δεν άντεχε και ουρούσε χωρίς άδεια, βασανιζόταν. Αν κάποιος μίλαγε με τον συγκρατούμενό του βασανιζόταν. Αν κάποιος διαμαρτυρόταν θανατωνόταν επι τόπου με σφαίρα στο κεφάλι ή οδηγείτο στα πεδία
θανάτου.
Ο ομαδικός βιασμός στις γυναίκες ήταν κάτι πολύ συνηθισμένο, για να αποσπάσουν ομολογία.
Ο ρόλος του κομπογιαννίτη ιατρού που υπήρχε στο S21, ήταν πολύ απλά να κρατά στην ζωή τους τρόφιμους μετά απο βασανιστήρια, ή να τους συνεφέρει απο λιποθυμίες, απλά και μόνο για να συνεχίζουν να τους βασανίζουν.
Η διεθνής κοινότητα? "Αγνοούσε". Εκείνα τα χρόνια η Καμπότζη είχε καλυφθεί πίσω απο μια μαύρη κουρτίνα και κανείς δεν γνώριζε ή έλεγε πως δεν γνώριζε τα τεκτενόμενα που λαβαιναν χώρα σε αυτή την χώρα. Ισως ο μεγαλύτερος στρουθοκαμηλισμός στην σύγχρονη ιστορία.
Εδώ , για το ελληνικό ενδιαφέρον να προσθέσουμε απόσπασμα απο τον Ριζοσπάστη της εποχής, της 18ης Απριλίου του 1975, όπου οι επεφημούνται στην 8η σελίδα ο λαικός στρατός του Πολ Ποτ, όταν εισβάλουν στην πόλη της Πνόμ Πενχ και πηχαίους τίτλους "Λευθερώθηκε η Καμπότζη, έφυγαν οι Αμερικανοί και οι Προδότες", όπου "προδότες" οι
κυβερνητικοί οι οποίοι υποτίθεται είχαν μια υποστήριξη απο τους Αμερικανούς οι οποίοι δεν ήθελαν να κυλήσει η περιοχή στην κομουνιστική επιρροή.
Η αλήθεια είναι πιο πολύπλοκη. Επίσης στα Ελληνικά Πανεπιστήμια στα τέλη του 70 υπήρχε η φοιτητική οργάνωση μαοικής ιδεολογίας ΠΕΑΣ η οποία υποστήριζε την "κυβέρνηση" της Καμπότζης, και δη τον Πολ Ποτ ενώ παράλληλα κατέβαινε σε φοιτητικές εκλογές. Μετά τον θάνατο προφανώς του τιμονιέρη Μάο, είχαν βρει καινούργιο πεφωτισμένο ηγέτη. Αν γνώριζαν? ποιός ξέρει? Προφανώς τους αρκούσε ότι ο Πολ Ποτ έφερε στην εξουσία ένα κομουνιστικό καθεστώς. Πάντως -ίσως και να είναι σύμπτωση- στις αρχές του 80 όταν και έγινε πλήρη εκκαθαρίση των κόκκινων Χμερ, η οργάνωση διαλύθηκε και μετονομάστηκε σε ΜΛ-ΚΚΕ.
Οι τρόφιμοι του S21 δεν ήταν όλοι Καμποτζιανοί. Πολλοί Αυστραλοί, Αμερικανοί, Ινδοί, Πακιστανοί, Βρεττανοί, Λαοτιανοί και Νεοζηλανδοί φυλακίστηκαν , βασανίστικαν και δολοφονήθηκαν.
Ο συγγραφέας Ζαν Λακουτίρ εισαγάγει για αυτό το φαινόμενο μια καινούργια ορολογία. Αυτογενοκτονια. Ο όρος αυτός περιγράφει μια ανθρωπιστική καταστροφή, μια γενοκτονία εν δυνάμει, η οποία δεν προκλήθηκε απο ξένη εισβολή, απο εμφύλιο ή απο κάποιο είδος εθνοκάθαρσης.
Χαρακτηριστικό είναι ότι το ίδιο το καθεστώς και οι ομάδες των βασανιστών
διαφθείρονταν και πολλές φορές ο βασανιστής βρισκόταν στην θέση του βασανιζόμενου.
Επίσης χαρακτηριστικό, είναι και η ηλικία των δήμιων/βασανιστών, αφού τις περισσότερες φορές δεν ξεπερνούσαν την ηλικία των 16 ετών ή ακόμα μικρότεροι. Τους προτιμούσε το καθεστώς γιατί ήταν πιο ευάλωτοι στην κατήχηση και την πλύση εγκεφάλου. Συνήθως ήταν και οι πιό σκληροί και ανηλεείς, αλλά και πρόθυμοι στην κατάδωση.
Η ιδεολογία όλου αυτού του αρρωστημένου ιβριδιακού καθεστώτος ήταν μια γενικότητα, που συμπεριελάμβανε λέξεις εντυπωσιασμού όπως πατριώτης, εθνος και άλλα παρόμοια που στην πράξη του όμως σκοπό είχε να μεταμορφώσει μια ολόκληρη χώρα σε μια απέραντη κολεκτίβα με πολίτες χωρίς ιστορία, χωρίς παραδόσεις , χωρίς ταυτότητα, χωρίς θρησκεία , χωρίς εξέλιξη, χωρίς μέλλον, χωρίς μόρφωση, χωρίς ατομική περιουσία και φυσικά χωρίς καμμία επαφή με τον έξω κόσμο. Επιστροφή στην αγροτική ζωή , καταστροφή των πόλεων και των υποδομών, καλλιέργεια με πρωτόγονα μέσα, συλλογικότητα, ευνουχισμός ατομικής προσωπικότητας, στραγγαλισμός της προσωπικής κρίσης, προπαγάνδα και όλα αυτά υπό την σκέπη κάποιας αλλοπρόσαλης και διαστρεβλωμένης κουμουνιστικής σημαίας, συγκεχυμένης και αλλοτριωμένης, που
χρησιμοποιηθήκε ως πάτημα/άλλοθι για να υπάρξει κάποια ιδεολογική ταύτιση και υπόβαθρο.
Συνήθως έτσι λειτουργούσαν τα αντάρτικα -κόκκινου χρώματος- που
αναπτυχθήκαν στην περιοχή εκείνη την περίοδο και λίγο πιο πριν. Φήμες λένε ότι αυτό το πείραμα αγροτικής ουτοπικής κολεκτίβας με σημείο μηδέν και απαρχή της ιστορίας, έλαβε χώρα με την παραίνεση της Κίνας και προσωπικά του Μαο, αφού η χώρα ήταν μικρότερη, και ως εκ τούτου ιδανική για πειραματισμούς. Φήμες μάλλον ανυπόστατες και ιστορικά μη αποδεδειγμένες. Ο Πολ Ποτ προφανώς ήταν ένας επικίνδυνος,διαταραγμένος ψυχοπαθής που απλά τον ευννόησαν οι συνθήκες.
Το κόμμα ζητούσε την υποταγή των πολιτών του χωρίς όρους, χωρίς σκέψη, χωρίς αμφισβήτηση. Η ζωή σου, το παιδί σου, η περιουσία σου, το μυαλό σου, οι ιδέες σου δεν ανήκαν σε εσένα , αλλά στο κόμμα.
Το τέλος αυτής της τραγωδίας έληξε με τον ερχομό/έφοδο των Βιετναμέζων.
Αρκετοί ένοχοι συνελλήφθησαν, επακολούθησαν χρόνιες δικαστικές παρωδίες, με συνεπίκουρο τον ΟΗΕ, αλλά επειδή τα χρόνια είχαν περάσει και μέλη του κόμματος είχαν εξασφαλίσει θέση στην νέα κυβέρνηση της χώρας με ενεργό ρόλο, εξουσία και ισχύ, ελάχιστοι καταδικάστηκαν, με μέτριες ποινές και φυσικά επρόκειτο για κατώτατα στελέχη και όχι τους αρχιτέκτονες του φρικαλέου οικοδομήματος του Πολ Ποτ ο οποίος
λίγο πριν πεθάνει απο φυσικά αίτια στα βουνά το 1998 πριν προλάβει να δικαστεί, και έχωντας χάσει οριστικά τον έλεγχο του στρατού του το 1990 ο οποίος διαλύθηκε, εδήλωνε σε Γάλλο δημοσιογράφο ότι είχε την συνείδησή του ήσυχη, δεν έπραξε τίποτα κακό, και όλες τις φρικαλεότητες τις αγνοούσε και τελούνταν απο κατώτερα στελέχη του κόμματος. Ο τάφος του σήμερα είναι ιδιαίτερα απρόσιτος, μέσα σε ζούγκλα.
Ολα αυτά τα σκοτεινά χρόνια η Καμπότζη, δεν έχασε την έδρα της στον ΟΗΕ , άρα έμμεσα αναγνωριζόνταν διεθνώς το καθεστως.
Επίσημα εξολοθρεύθηκαν 2.000.000 άνθρωποι.
Πλέον δεν υπάρχουν στα εδάφη της χώρας Ερυθροί Χμερ. Εχει γίνει πλήρης εκκαθαριση, που κράτησε 17 ολόκληρα χρόνια, αν και όπως προαναφέρθηκε, πρώην βασανιστές ανήκουν στην υπάρχουσα κυβέρνηση.
Το S21 λειτουργεί πλέον ως μουσείο γενοκτονίας. Η επίσκεψη δεν συνίσταται. Επιβάλλεται.
Οι φωτογραφίες είναι απο το αρχείο των κόκκινων Χμερ που βρέθηκε μέσα στο κολαστήριο.
8 Ιανουαρίου 1979. Ο στρατός του Βιετνάμ μπαίνει στην Πνομ Πενχ σε μόλις 2 εβδομάδες απο την αρχή της επιχείρησής του. Αυτό που αντικρύζουν και εντυπωσιάζονται είναι ότι πρόκειται για μια πόλη φάντασμα. Ψυχή ζώσα δεν συναντούν.
Ο μόνος ήχος που ακούγεται είναι οι ερπύστριες απο τα άρματα μάχης τους και τα άρβυλα των στρατιωτών πάνω στα ραγισμένα, και χορταριασμένα οδοστρώματα.
Παντού υπάρχουν οδοφράγματα που μπλοκάρουν τους δρόμους, μπανανιές που έχουν φυτρώσει στην μέση του οδοστρώματος, σκουριασμένα τουμπαρισμένα νεκρά αυτοκίνητα, δεσμίδες μισοκαμμένων προεπαναστατικών χαρτονομισμάτων σε σωρούς σκουπιδιών, οδικές πινακίδες σβησμένες κακότεχνα με μπογιά, αλλά καμμία φωνή,
κανένας άνθρωπος , κανένα ίχνος ζωής. Νεκρική ησυχία απλωνόταν παντού.
Δυο φωτορεπόρτερ που ακολουθούν τον στρατό για κάλυψη δημοσιογραφική, απομακρύνονται στο νότιο κομμάτι της πόλης. Αισθάνονται μια αρνητική αύρα να βγαίνει απο κάποιο συγκρότημα κτιρίων, και μια οσμή σήψης και θανάτου τους τυλίγει.
Πλησιάζουν. Πρόκειται για ένα συγκρότημα που αποτελείται απο 4 κτίρια 400Χ600 με 3 ορόφους το καθένα. Αγκαθωτά σκουριασμένα συρματοπλέγματα υπάρχουν γύρω γύρω και μια επαναστατική επιγραφή στην είσοδο του κτηρίου γεμάτη αίματα και σημάδια απο σφαίρες. Οσο πλησιάζουν η δυσωδία γίνεται ακόμη πιο δυσάρεστη και εντονότερη.
Βάζουν τα μαντήλια τους στο πρόσωπο και μπαίνουν μέσα.
Πρόκειται για σχολείο.
Μπαίνουν σε ένα μικροσκοπικό δωμάτιο και πάνω στο σιδερένιο κρεβάτι αντικρύζουν ένα αλυσοδεμένο φρέσκο και κακοποιημένο πτώμα. Το αίμα στάζει στο πάτωμα πάνω στο οποίο έχει δημιουργηθεί μια μικρή λίμνη. Ο χώρος είναι βρώμικος, με σιδερένια κάγκελα, ασπρόμαυρα πλακάκια και ο αέρας δύσωσμος.
Σοκαρισμένοι αρχίζουν και ψάχνουν τον χώρο. Αυτό που ανακαλύπτουν είναι κι άλλα πτώματα μέσα σε λίμνες αίματος, βασανισμένα μέχρι θανάτου. Επίσης βρίσκουν και ένα αρχείο τέλεια ενημερωμένο με φωτογραφίες νεκρών και βασανισμών, ομολογίες κλπ. Οπως οι ναζί, έτσι και οι κόκκινοι Χμερ κρατούσαν πλήρες αρχείο με τις δραστηριότητές τους.
Τα κελιά είναι πολύ μικρά συνήθως με ένα σιδερένιο κρεβάτι πάνω στο οποίο υπάρχουν χειροπέδες για να καθηλώνονται οι κρατούμενοι, και ένα κουτί απο σφαίρες γεμάτο ανθρώπινα περττώματα. Οργανα βασανιστηρίων ολοκληρώνουν την εικόνα.
Οταν ειδοποιήθηκε ο στρατός, το παζλ αρχίζει και συναρμολογείται. Και έχει ως εξής
Αρχές του 1970 η περιοχή ήταν ένα απέραντο σφαγείο. Οι κόκκινοι Χμερ, αριστερών πεποιθήσεων με ηγέτη τον Πολ Ποτ ή αδελφό νούμερο ένα ή χασάπη, ή Σάλοθ Σαρ (πραγματικό του όνομα) καταφέρνουν πάνω στο χάος και με την αμέριστη συμβολή της Κίνας που τους ενισχύει με όλους τους τρόπους, αλλά και έμμεσα της Ταυλάνδης (για μερικούς ιστορικούς και των ΗΠΑ λόγω συμφερόντων της δεδομένης στιγμής) να εισβάλουν στην Πνομ Πένχ τον Απρίλιο του 1975 και να απομακρύνουν την "κυβέρνηση".
Ο λαός τους υποδέχεται με λουλούδια, χαρά, ενθουσιασμό και άκρατη αισιοδοξία. Είναι οι ήρωές τους. Μέσα σε 2 ημέρες θα ανακαλύψουν ότι έσφαλαν οικτρά. Διατάσσεται η εκκένωση της πόλης με ψεύτικη δικαιολογία επίκειμενο βομβαρδισμό απο τους Αμερικανούς, ανατινάσεται η εθνική τράπεζα , καταργούνται τα νοσοκομεία, κλείνουν τα εργοστάσια και τα σχολεία, τα σύνορα σφραγίζονται, οι Πρεσβείες κλείνουν με την
βία , οι ξένοι επισκέπτες απομακρύνονται, συλαμβάνεται πλήθος κόσμους, 20% του συνολικού πληθυσμού θανατώνεται, βουδιστικά μοναστήρια καταστρέφονται, οι μοναχοί αποσχηματοποιούνται, βασανίζονται και δολοφονούνται, η θρησκεία ποινικοποιείται, αρχαιολογικά μνημεία, -συμπεριλαμβανομένου του Angkor Wat- καταστρέφονται με μανία, ολόκληρη η χώρα ναρκοθετείται ακόμα και οι αρχαιολογικοί χώροι.
Τα επόμενα 3 χρόνια και 8 μήνες, θα λάβουν χώρα τα πιο βίαια, αψυχολόγητα, αρρωστημένα, φρικαλέα, νοσηρά, ασύλληπτα, αιματηρά, άδικα, συμβάντα απο καταβολής του Καμποτζιανού έθνους που μπορούν να συγκριθούν μόνο με τις κτηνωδίες των Ναζί ή του Μαο.
Οι Χμερ καταργούν την νομισματική μονάδα. Καταργούν το ημερολόγιο και αρχίζουν νέο. Ονομάζουν την δεδομένη χρονική περίοδο έτος 1. Καταργούν τα σχολεία και η μόρφωση περιορίζεται σε μια χοντροκομμένη και απροκάλυπτη προπαγάνδα, για να ενταχθούν στο κόμμα τα παιδιά. Απαγορεύουν τις εκφράσεις προσώπου, το γέλιο, το κλάμα, τον πόνο ή οποιαδήποτε εκδήλωση συναισθημάτων, συμπεριλαμβανομένης και
της έλξης για το αντίθετο φύλο η οποία θεωρείτο αντιεπαναστατική. Ο λαός ΄διατάσεται να εγκαταληψει την πόλη και στέλνεται στους οριζώνες που καλείται να καλλιεργήσει την γη με πρωτόγονα μέσα ή με τα χέρια του. Ο κοινωνικός, πολιτικος, οικονομικός ιστός διαλύεται.
Αν φοράς γυαλιά θεωρείσαι μορφωμένος και εκτελείσαι. Αν γνωρίζεις
ξένες γλώσσες εκτελείσαι. Αν είσαι μοναχός εκτελείσαι. Αν είσαι μουσικός εκτελείσαι. Αν είσαι μορφωμένος εκτελείσαι. Αν είσαι δάσκαλος εκτελείσαι. Αν γνωρίζεις γραφή και ανάγνωση εκτελείσαι. Ο Πολ Ποτ συνήθιζε να λέει για αυτην την ομάδα ανθρώπων, "να σας κρατήσουμε δεν μας προσφέρει κανένα πλεονέκτημα, να σας εξολοθρεύσουμε δεν είναι απώλεια για εμάς".
Ολόκληρη η χώρα μετατρέπεται σε ένα κολαστήριο, μια κρεατομηχανη.
Απαγορευόταν να μιλάνε οι πολίτες μεταξύ τους παρά μόνο να
απευθύνονται για πολύ σοβαρό λόγο στο κόμμα Ανγκάρ (Οργάνωση), αλλά και να χρησιμοποιούν ονόματα. Ολοι απευθύνονταν στον άλλο με το προσωνύμιο αδελφός.
Εδω πρέπει να πούμε ότι την πρώτη ημέρα εισβολής των Χμέρ στην πρωτεύουσα καταστράφηκε μεγάλο μέρος των υποδομών της. Αυτό έχει την εξήγησή του. Ο Πολ Ποτ επιχειρούσε στις ζούγκλες και σε απομακρυσμένα χωριά. Στρατολογούσε αγράμματους έφηβους που δεν είχαν κανένα περιουσιακό στοιχείο, καμμία μόρφωση, κανένα επίπεδο ,
καμμία κρίση, καμμία αντίληψη, καμμία εξουσία, καμμία επιρροή, κανένα μέλλον και αγνοούσαν την ύπαρξη οιουδήποτε τεχνολογικού, αρχιτεκτονικού, μηχανικού επιτεύγματος. Οταν λοιπόν εισέβαλαν στην πόλη, βλέποντας για πρώτη φορά στην ζωή τους ένα ψυγείο, μια γραφομηχανή, τουαλέτες, δρόμους, σχολεία, καταστήματα,
κυβερνητικά κτίρια, υποδομές, αυτοκίνητα, κυριεύτηκαν απο μίσος και ζηλοφθονία και ξέσπασαν καταστρέφοντας ότι δεν μπορούσαν να καταλάβουν. Οι "πρωτευουσιάνοι" ταυτίστηκαν στο μυαλό τους ως κομμάτι του κατεστημένου και της Δύσης και βασική αιτία της καταστροφής των χωριών τους και των σπιτιών τους απο τους βομβαρδισμούς των Αμερικανών, οι οποίοι επιχειρούσαν παράνομα στην περιοχή, για να εξοντώσουν τους Βιετναμέζους αντάρτες, οι οποίοι πέρναγαν τα σύνορα για ανεφοδιασμό και για να κρύβονται απο τους στρατιώτες των ΗΠΑ. Ηταν άλλωστε μέρος της προπαγάνδας που είχαν δεχτεί σαν αμόρφωτοι χωρικοί χωρίς κρίση και μόρφωση , ότι για την δυστηχία τους υπαίτια ήταν η αστική τάξη, η μπουρζουαζία, οι δυτικότροποι αστοί και φίλοι αυτών που βομβαρδίζουν τα χωριά τους. Για αυτούς ήταν ο εχθρός και τους μισούσαν
θανάσιμα. Και η παγκόσμια ιστορία, αλλά και η ψυχοσύνθεση του ανθρώπου μας έχει διδάξει ότι ο εχθρός πρέπει να τιμωρείται ή ακόμα και να θανατώνεται.
Μετά ήρθε η πείνα.
Οι εργάτες-σκλάβοι υποσιτίζονταν και τρέφονταν με ελάχιστες ποσότητες ρυζιού. Οποιος πιανόταν να κλέβει, εκτελείτο επι τόπου απο τους έφηβους οπαδούς του κόμματος και φύλακες. Για να καλύψουν την πείνα τους πολλοί κρατούμενοι, τρέφονταν κρυφά με βδέλες, έντομα, βατράχια, και σκουλίκια που έβρισκαν στα χωράφια που δούλευαν. Οι αρρώστιες με εξέχουσα την ελονοσία και ο υποσιτισμός κατάφεραν να εξοντώσουν εκατοντάδες.
Και ερχόμαστε στο S21. Πρώην σχολείο όπως προαναφέρθηκε, μετατράπηκε σε χώρος βασανιστηρίων, ανακρίσεων και εργοστάσιο γενοκτονίας. Τα βασανιστήρια ποικίλαν.
Ομαδικοί βιασμοί, βγάλσιμο νυχιών, κατάποση περιττωμάτων και ούρων,
ακρωτηριασμοί, ασιτία, πνιγμός, ξυλοδαρμός μέχρι θανάτου, εξευτελισμοί και διάφορα ψυχολογικά βασανιστήρια. Σκοπός ήταν η ομολογία. Η οποία θα απεσπάτο με οποιοδήποτε τρόπο. Δεν τους ένοιαζε άν ήταν αλήθεια ή ψέματα. Αρκεί να υπέγραφαν οι κρατούμενοι ομολογία που πολλές φορές την είχαν γράψει τα ίδια μέλη του κόμματος και δεσμοφύλακες και να περιείχε τις φράσεις "συνεργασία με τον εχθρό, προδοσία, συνωμοσία, ". Η ηλικία των κρατουμένων ήταν απο βρέφη -για τα οποία δεν υπήρχε
ειδική μεταχείρηση και κατηγορούνταν για απιστία στο κόμμα ή συνεργασία με τον εχθρό!!!!- μέχρι υπερήλικες.
Ειδικά για τα βρέφη, και τις μητέρες τους υπήρχε ένας αρρωστημένος, απάνθρωπος και νοσηρός τρόπος βασανισμού που ούτε σε πρωτόγονες
κοινωνίες δεν συναντάς. Η μητέρα με το μωρό οδηγούνταν στα πεδία θανάτου, έναν χώρο λίγο πιο έξω απο την Πνομ Πενχ περίπου 15 χλμ. και οι στρατιώτες έπαιρναν απο την αγκαλιά της μάνας το παιδί. Τότε ή το πέταγαν ψηλά στον αέρα χρησιμοποιώντας το για στόχο και όποιος το πετύχαινε με το όπλο του κέρδιζε τις επεφημίες των συντρόφων
του ή πιάνοντάς το απο τα πόδια το χτύπαγαν βίαια με το κεφάλι στον κορμό των δέντρων για οικονομία σφαιρών μέχρι να ξεψυχίσει. Και όλα αυτά παρουσία της μητέρας η οποία δολοφονείτο με ρόπαλο αφού πρώτα υποχρεούτο να δει τον θάνατο του παιδιού της. Τα πεδία θανάτου ακόμα, προορίζονταν ως εκτελεστικός τόπος αλλά και ως ένα απέραντο χωνευτήρι πτωμάτων αφού τα πτώματα κατέληγαν εκεί απο τους βασανισμούς,
μέσα σε ομαδικούς τάφους, ανοιχτούς. Οι υπογράφοντες ομολογία, οδηγούνται σε αυτά, και αφού τους έδεναν τα μάτια τους έβαζαν να γυρίσουν την πλάτη στις αποτρόπαιες τρύπες γεμάτες απο σάρκες, αίματα, οστά, κρανία και τότε τους χτύπαγαν επανειλλημένα μέχρι να ξεψυχήσουν στο κεφάλι με ένα ρόπαλο για να μην σπαταλήσουν σφαίρες. Το θύμα πέφτοντας κατέληγε στον ομαδικό τάφο. Φυσικά απροσδιόρστος ο αριθμός των θυμάτων που θάφτηκαν ζωντανα. 8.985 κρανία ανακαλύφθηκαν σε αυτους τους τάφους, 8.985 ψυχές στοιχειώνουν ακόμη τον χώρο.
Σημειώστε ότι σήμερα τα πεδία θανάτου ανήκουν σε Ιάπωνες επιχειρηματίες που αγόρασαν την γη και εκμεταλλεύονται/διαχειρίζονται επιχειρηματικά τον τόπο, όπου τόπος ορίζεται η εθνική κληρονομιά των Καμποτζιανών. Κάθε χρόνο αποφέρει τεράστια κέρδη.
Μια καθημερινή ημέρα στο κολαστήριο ξεκίναγε στις 4.30 όπου οι κρατούμενοι έμπαιναν στη σειρά για την καθημερινή επιθεώρηση η οποία περιλάμβανε συνήθως τον έλεγχο των δεσμών και την έρευνα κρυμμένων αντικειμένων προς αποφυγή αυτοκτονίας.
Αλλωστε το πρώτο πράγμα που έκαναν οι Χμερ ήταν να βάλουν κάγκελα στους πρώτους ορόφους και συρματοπλέγματα γιατί πολλά θύματα πάνω στην απελπισία τους βουτούσαν στο κενό προκειμένου να τελειώσουν το μαρτύριό τους. Η σιτιση περιλάμβανε 4 κουταλιές ρυζιού και έναν πολτό σούπας απο φύλλα. Η κατανάλωση νερού χωρίς άδεια, απαγορευόταν. Η αφόδευση γινόταν μέσα σε σιδερένια κουτιά απο σφαίρες, παρισταμένων όλων, αφού πρώτα ο ενδιαφερόμενος φώναζε τον φρουρό που
είχε αναλάβει το καθήκον αυτό. Αφού έδινε το κουτί, ο φύλακας πήγαινε και το άδειαζε για να το χρησιμοποιήσει ο επόμενος. Αν κάποιος δεν άντεχε και ουρούσε χωρίς άδεια, βασανιζόταν. Αν κάποιος μίλαγε με τον συγκρατούμενό του βασανιζόταν. Αν κάποιος διαμαρτυρόταν θανατωνόταν επι τόπου με σφαίρα στο κεφάλι ή οδηγείτο στα πεδία
θανάτου.
Ο ομαδικός βιασμός στις γυναίκες ήταν κάτι πολύ συνηθισμένο, για να αποσπάσουν ομολογία.
Ο ρόλος του κομπογιαννίτη ιατρού που υπήρχε στο S21, ήταν πολύ απλά να κρατά στην ζωή τους τρόφιμους μετά απο βασανιστήρια, ή να τους συνεφέρει απο λιποθυμίες, απλά και μόνο για να συνεχίζουν να τους βασανίζουν.
Η διεθνής κοινότητα? "Αγνοούσε". Εκείνα τα χρόνια η Καμπότζη είχε καλυφθεί πίσω απο μια μαύρη κουρτίνα και κανείς δεν γνώριζε ή έλεγε πως δεν γνώριζε τα τεκτενόμενα που λαβαιναν χώρα σε αυτή την χώρα. Ισως ο μεγαλύτερος στρουθοκαμηλισμός στην σύγχρονη ιστορία.
Εδώ , για το ελληνικό ενδιαφέρον να προσθέσουμε απόσπασμα απο τον Ριζοσπάστη της εποχής, της 18ης Απριλίου του 1975, όπου οι επεφημούνται στην 8η σελίδα ο λαικός στρατός του Πολ Ποτ, όταν εισβάλουν στην πόλη της Πνόμ Πενχ και πηχαίους τίτλους "Λευθερώθηκε η Καμπότζη, έφυγαν οι Αμερικανοί και οι Προδότες", όπου "προδότες" οι
κυβερνητικοί οι οποίοι υποτίθεται είχαν μια υποστήριξη απο τους Αμερικανούς οι οποίοι δεν ήθελαν να κυλήσει η περιοχή στην κομουνιστική επιρροή.
Η αλήθεια είναι πιο πολύπλοκη. Επίσης στα Ελληνικά Πανεπιστήμια στα τέλη του 70 υπήρχε η φοιτητική οργάνωση μαοικής ιδεολογίας ΠΕΑΣ η οποία υποστήριζε την "κυβέρνηση" της Καμπότζης, και δη τον Πολ Ποτ ενώ παράλληλα κατέβαινε σε φοιτητικές εκλογές. Μετά τον θάνατο προφανώς του τιμονιέρη Μάο, είχαν βρει καινούργιο πεφωτισμένο ηγέτη. Αν γνώριζαν? ποιός ξέρει? Προφανώς τους αρκούσε ότι ο Πολ Ποτ έφερε στην εξουσία ένα κομουνιστικό καθεστώς. Πάντως -ίσως και να είναι σύμπτωση- στις αρχές του 80 όταν και έγινε πλήρη εκκαθαρίση των κόκκινων Χμερ, η οργάνωση διαλύθηκε και μετονομάστηκε σε ΜΛ-ΚΚΕ.
Οι τρόφιμοι του S21 δεν ήταν όλοι Καμποτζιανοί. Πολλοί Αυστραλοί, Αμερικανοί, Ινδοί, Πακιστανοί, Βρεττανοί, Λαοτιανοί και Νεοζηλανδοί φυλακίστηκαν , βασανίστικαν και δολοφονήθηκαν.
Ο συγγραφέας Ζαν Λακουτίρ εισαγάγει για αυτό το φαινόμενο μια καινούργια ορολογία. Αυτογενοκτονια. Ο όρος αυτός περιγράφει μια ανθρωπιστική καταστροφή, μια γενοκτονία εν δυνάμει, η οποία δεν προκλήθηκε απο ξένη εισβολή, απο εμφύλιο ή απο κάποιο είδος εθνοκάθαρσης.
Χαρακτηριστικό είναι ότι το ίδιο το καθεστώς και οι ομάδες των βασανιστών
διαφθείρονταν και πολλές φορές ο βασανιστής βρισκόταν στην θέση του βασανιζόμενου.
Επίσης χαρακτηριστικό, είναι και η ηλικία των δήμιων/βασανιστών, αφού τις περισσότερες φορές δεν ξεπερνούσαν την ηλικία των 16 ετών ή ακόμα μικρότεροι. Τους προτιμούσε το καθεστώς γιατί ήταν πιο ευάλωτοι στην κατήχηση και την πλύση εγκεφάλου. Συνήθως ήταν και οι πιό σκληροί και ανηλεείς, αλλά και πρόθυμοι στην κατάδωση.
Η ιδεολογία όλου αυτού του αρρωστημένου ιβριδιακού καθεστώτος ήταν μια γενικότητα, που συμπεριελάμβανε λέξεις εντυπωσιασμού όπως πατριώτης, εθνος και άλλα παρόμοια που στην πράξη του όμως σκοπό είχε να μεταμορφώσει μια ολόκληρη χώρα σε μια απέραντη κολεκτίβα με πολίτες χωρίς ιστορία, χωρίς παραδόσεις , χωρίς ταυτότητα, χωρίς θρησκεία , χωρίς εξέλιξη, χωρίς μέλλον, χωρίς μόρφωση, χωρίς ατομική περιουσία και φυσικά χωρίς καμμία επαφή με τον έξω κόσμο. Επιστροφή στην αγροτική ζωή , καταστροφή των πόλεων και των υποδομών, καλλιέργεια με πρωτόγονα μέσα, συλλογικότητα, ευνουχισμός ατομικής προσωπικότητας, στραγγαλισμός της προσωπικής κρίσης, προπαγάνδα και όλα αυτά υπό την σκέπη κάποιας αλλοπρόσαλης και διαστρεβλωμένης κουμουνιστικής σημαίας, συγκεχυμένης και αλλοτριωμένης, που
χρησιμοποιηθήκε ως πάτημα/άλλοθι για να υπάρξει κάποια ιδεολογική ταύτιση και υπόβαθρο.
Συνήθως έτσι λειτουργούσαν τα αντάρτικα -κόκκινου χρώματος- που
αναπτυχθήκαν στην περιοχή εκείνη την περίοδο και λίγο πιο πριν. Φήμες λένε ότι αυτό το πείραμα αγροτικής ουτοπικής κολεκτίβας με σημείο μηδέν και απαρχή της ιστορίας, έλαβε χώρα με την παραίνεση της Κίνας και προσωπικά του Μαο, αφού η χώρα ήταν μικρότερη, και ως εκ τούτου ιδανική για πειραματισμούς. Φήμες μάλλον ανυπόστατες και ιστορικά μη αποδεδειγμένες. Ο Πολ Ποτ προφανώς ήταν ένας επικίνδυνος,διαταραγμένος ψυχοπαθής που απλά τον ευννόησαν οι συνθήκες.
Το κόμμα ζητούσε την υποταγή των πολιτών του χωρίς όρους, χωρίς σκέψη, χωρίς αμφισβήτηση. Η ζωή σου, το παιδί σου, η περιουσία σου, το μυαλό σου, οι ιδέες σου δεν ανήκαν σε εσένα , αλλά στο κόμμα.
Το τέλος αυτής της τραγωδίας έληξε με τον ερχομό/έφοδο των Βιετναμέζων.
Αρκετοί ένοχοι συνελλήφθησαν, επακολούθησαν χρόνιες δικαστικές παρωδίες, με συνεπίκουρο τον ΟΗΕ, αλλά επειδή τα χρόνια είχαν περάσει και μέλη του κόμματος είχαν εξασφαλίσει θέση στην νέα κυβέρνηση της χώρας με ενεργό ρόλο, εξουσία και ισχύ, ελάχιστοι καταδικάστηκαν, με μέτριες ποινές και φυσικά επρόκειτο για κατώτατα στελέχη και όχι τους αρχιτέκτονες του φρικαλέου οικοδομήματος του Πολ Ποτ ο οποίος
λίγο πριν πεθάνει απο φυσικά αίτια στα βουνά το 1998 πριν προλάβει να δικαστεί, και έχωντας χάσει οριστικά τον έλεγχο του στρατού του το 1990 ο οποίος διαλύθηκε, εδήλωνε σε Γάλλο δημοσιογράφο ότι είχε την συνείδησή του ήσυχη, δεν έπραξε τίποτα κακό, και όλες τις φρικαλεότητες τις αγνοούσε και τελούνταν απο κατώτερα στελέχη του κόμματος. Ο τάφος του σήμερα είναι ιδιαίτερα απρόσιτος, μέσα σε ζούγκλα.
Ολα αυτά τα σκοτεινά χρόνια η Καμπότζη, δεν έχασε την έδρα της στον ΟΗΕ , άρα έμμεσα αναγνωριζόνταν διεθνώς το καθεστως.
Επίσημα εξολοθρεύθηκαν 2.000.000 άνθρωποι.
Πλέον δεν υπάρχουν στα εδάφη της χώρας Ερυθροί Χμερ. Εχει γίνει πλήρης εκκαθαριση, που κράτησε 17 ολόκληρα χρόνια, αν και όπως προαναφέρθηκε, πρώην βασανιστές ανήκουν στην υπάρχουσα κυβέρνηση.
Το S21 λειτουργεί πλέον ως μουσείο γενοκτονίας. Η επίσκεψη δεν συνίσταται. Επιβάλλεται.
Οι φωτογραφίες είναι απο το αρχείο των κόκκινων Χμερ που βρέθηκε μέσα στο κολαστήριο.
