dim kyr
Member
- Μηνύματα
- 2.064
- Likes
- 6.302
- Ταξίδι-Όνειρο
- Μπαγκλαντες
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Περίεργες πολιτικές ποτοαπαγόρευσης
- Run Lola Run
- Ηρθαμε! Φεύγουμε.....
- Kuala Lumbur
- Παναγιά μου!!! Ενα AirBus 320 έρχεται κατα πάνω μας
- Αναλαμβάνουμε απεντομώσεις, καθαρισμούς κτηρίων και αποφράξεις αποχετεύσεων
- Λάος
- Αυτός, Αυτή και οι απάτες
- Για ποιόν χτυπά η εξάτμιση?
- Το στοίχημα του ευρω
- Αρχίσανε τα όργανα
- Στο άγνωστο με πούλμαν την ελπίδα
- Η Αφιξη και το πρόγραμμα προστασίας μαρτύρων
- Μια γιορτή μια μπύρα και τρια δόντια
- Και ο Γκιούλι ξεσπαθώνει, ξεσπαθώνει
- Οταν ξέρεις και ταξιδεύεις με στυλ
- Θελω να κατέβω απο αυτό το λεωφορείο
- Το αγνό παρθένο σου μαλλί
- Απο την Σκύλλα στην Χαρυβδη και απο τον Αννα στον Καιάφα
- Α ρε γλέντια
- Πνομ Πενχ : η Αυτοκράτειρα με τα κουρέλια
- Η Κάθοδος και ο δρόμος προς το κολαστήριο
- Η Καμπότζη και το εργοστάσιο της κρεατομηχανής
- Οταν η σύνεση εκδιώχνεται μετά κλοτσηδόν
- In the mouth of Darkness
- Το Ιδρυμα
- Κάνε ένα μπάνιο!
- Ψάχνωντας απελπισμένα (ένα) το Ιδρυμα
- Η καλή μας αγελάδα βόσκει κάτω στην λιακάδα
- Μια οικογένεια είμαστε όλοι
In the mouth of Darkness!!!!!
Ο νεαρός φορούσε καλοσιδερωμένο πουκάμισο, ήταν μικροκαμωμένος και ειχε ρίξει 4 κιλά αποσμητικό πάνω του. Φυσικά σαν οδηγός δεν έλεγε και πολλά πράγματα, αλλά ήταν διακριτικός και αυτό τους έφτανε.
Τους πήγε στην προκυμαία στην λίμνη, ένα μέρος που όλοι οι τουρίστες υποτίθεται πρέπει να επισκέπτονται. Πάμπολα μαγαζιά, άπειρος κόσμος, παιδιά, φώτα, κίνηση... ένα πανηγύρι.
Αφού συνενοήθηκαν για την ώρα παραλαβής τους, ικανοποίησαν την πείνα τους και όταν ήρθε ο νεαρός να τους πάρει τους πρότεινε μια βόλτα στην νυχτερινή Πνομ Πενχ.
Τι πόλη!!! Μια νυχτερινή βόλτα με μηχανάκι, δεν πρέπει να λείπει απο το πρόγραμμα κανενός τουρίστα. Διαλέχτε έναν απο τους πάμπολλους νεαρούς που χρησιμοποιούν τα μηχανάκια τους να βγάλουν ένα έξτρα κέρδος και με 1-2 δολλάρια θα απολαύσετε μια καταπληκτική εμπειρία.
Καλό πάντως είναι να μην διαλέξετε έναν το βράδυ στην τύχη, αλλά να τον έχετε σταμπάρει απο το πρωί και να τον έχετε κλείσει για όλη την ημέρα. Το παζάρι επιβάλλεται.
Ηταν πλέον αργά όταν τους άφησε κοντά στο ξενοδοχείο, αλλά οι φίλοι μας δεν είχαν όρεξη να πάνε για ύπνο. Μια ολοκληρωμένη επίσκεψη στην πόλη πρέπει οπωσδήποτε να περιλαμβάνει μια μπαρότσαρκα στα αμφιβόλου ποιότητας μπαρ.
Και στην Ν. Ασία ένα είναι ΤΟ μπαρ, Heart of darkness.
Μερικά πράγματα τώρα για το μπαρ. Πρώτος βασικός κανόνας. Θα υποστείτε στην είσοδο ψαχούλεμα απο μπράβους για όπλα. Επίσης αν κάτσετε στην μπάρα θα πρέπει να παραγγέλνετε συνέχεια.
Αν έχετε μια μπύρα και την λιβανίζετε 1 ώρα, ο μπάρμαν με τον τρόπο του θα σας καταστήσει σαφές ότι πρέπει να ξεκουβαλήσετε για να κάτσει άλλος στην θέση σας.
Οταν σας δίνει την παραγγελία σας, θα πρέπει να τον πληρώσετε αμέσως και όχι όλα μαζί στο τέλος. Οταν του δώσετε τα χρήματα θα τα σηκώσει ψηλά για να τα δείτε και να συμφωνήσετε για να μην υπάρξουν παρεξηγήσεις. Η έξοδος είναι διαφορετική απο την είσοδο για λόγους ασφαλείας. Οι θαμώνες είναι κυρίως ντόπιοι αλλά και μερικοί τουρίστες. Επίσης υπάρχουν εξέχοντα πολιτικά πρόσωπα ή οι γίοι τους που έρχονται
μαζί με τους οπλισμένους τους σωματοφύλακες, άρα φροντίσετε να επιδείξετε προσοχή στην συμπεριφορά σας και μην αρχίσετε καυγά με κανένα και για κανέναν λόγο. Ακόμα υπάρχουν πόρνες (φυσικά) αλλά το καλύτερο είναι το ντεκόρ της δεκαετίας του 80.
Υπάρχει και ντισκομπάλα!!!!!!
Αυτά. Να πάτε εκτός αν έχετε περάσει τα 60 και κυκλοφορείτε με μαγκούρα.
Το ζεύγος αποχώρησε απο το μπαρ, τις πρώτες πρωινές, τρεκλίζοντας, με ασταθές βήμα και αγκαλιά, όχι για συναισθηματικούς ή ρομαντικούς λόγους, αλλά γιατί απλά ήταν ένας τρόπος να μπορούν να περπατήσουν στην ευθεία, να μην κάνουν οχτάρια, να μην σαβουρωθούν πουθενά, και να βαστά ο ένας τον άλλο μην καταλήξουν σε καποιο ανοιχτό φρεάτιο αποχέτευσης. Η ισχύς εν τη ενώσει.
Το πρωί αφού ετοιμάστηκαν περίμεναν το τουκ τουκ που τους είχε τάξει το γραφείο για να τους πάει στο σταθμό. Η ώρα πέρναγε αλλά αυτό πουθενά. Οταν σταμάτησε ένα τουκ τουκ μπροστά στην είσοδο θεώρησαν ότι αυτό είναι. Ρωτάν τον οδηγό αν είναι αυτός που θα τους πάει στο σταθμό και αυτός λέει ναι.
Ανεβαίνουν, και μετά απο 30" κατεβαίνουν. Ο σταθμός ήταν σχεδόν δίπλα απο το ξενοδοχείο!!!! Θα μπορούσαν να πάνε με τα πόδια. Και συν τοις άλλης ο οδηγός δεν ήταν φυσικά απο το γραφείο αλλά ένας άσχετος ο οποίος αξίωσε να πληρωθεί με αντίτιμο λες και τους πήγε απο την Ουγκάντα στην Αιγυπτο.
Για να μην μακρυγορώ , το μόνο που έμεινε απο το ταξίδι -μόλις 6 ώρες- ήταν 2 πράγματα. Το πρώτο η διπλανή τους νεαρή Καμποτζιανή που φόραγε καναρινί κολάν, κόκκινες γόβες στιλέτο και ηλεκτρίκ πουκάμισο. Την έβλεπες και πόναγαν τα μάτια σου.
Το 2ο ήταν το περιστατικό με ένα αντιπαθητικό έντομο που μπήκε απο το παράθυρο και κυνηγαγε την Dim για να την τσιμπίσει. Ολοι οι επιβάτες γέλαγαν και αυτή είχε σηκωθεί όρθια και φώναζε, χτυπιόταν και προσπαθούσε να το διώξει κουνώντας τα χέρια της με τρόπο που θύμιζε προσπάθεια αναβίωσης πρωτόγονων χορών των Ζουλού.
Ο σταθμός των ΚΤΕΛ στο Σιεμ Ριπ είναι 10 λεπτά απο το χωριό. Υπάρχουν τουκ τουκ και με 1-2 δολλάρια σε μεταφέρουν στο ξενοδοχείο σου, το οποίο το γνωρίζουν και να μην τους πιστέψεις αναγνώστη όταν σου λένε "δεν το ξέρω". Πολύ απλά θέλουν να σε οδηγήσουν σε δικό τους απο το οποίο παίρνουν προμήθεια.
Οταν έφτασαν με το καλό στον σταθμό, τους βουτάει με το έτσι θέλω ένας
τουκτουκατζής και τους λέει εγω θα σας πάω.
Στην αρχή τα πράγματα πήγαν καλά. Ο δρόμος ήταν με άσφαλτο, κόσμο, ζωντάνια, τουρίστες, πολιτισμό......
Αλλά όταν ο οδηγός έστριψε σε ένα καρόδρομο, με λακκούβες γεμάτες κόκκινες λάσπες, και άρχισε να απομακρύνεται απο το κέντρο της πόλης και το τοπίο είχε αλλάξει αισθητά -φυσικά προς το χειρότερο-, τους είχαν ζώσει τα φίδια, και μια ερώτηση είχε σκαλώσει στο στόμα τους "Ορε που πάμε???"
Ο νεαρός φορούσε καλοσιδερωμένο πουκάμισο, ήταν μικροκαμωμένος και ειχε ρίξει 4 κιλά αποσμητικό πάνω του. Φυσικά σαν οδηγός δεν έλεγε και πολλά πράγματα, αλλά ήταν διακριτικός και αυτό τους έφτανε.
Τους πήγε στην προκυμαία στην λίμνη, ένα μέρος που όλοι οι τουρίστες υποτίθεται πρέπει να επισκέπτονται. Πάμπολα μαγαζιά, άπειρος κόσμος, παιδιά, φώτα, κίνηση... ένα πανηγύρι.
Αφού συνενοήθηκαν για την ώρα παραλαβής τους, ικανοποίησαν την πείνα τους και όταν ήρθε ο νεαρός να τους πάρει τους πρότεινε μια βόλτα στην νυχτερινή Πνομ Πενχ.
Τι πόλη!!! Μια νυχτερινή βόλτα με μηχανάκι, δεν πρέπει να λείπει απο το πρόγραμμα κανενός τουρίστα. Διαλέχτε έναν απο τους πάμπολλους νεαρούς που χρησιμοποιούν τα μηχανάκια τους να βγάλουν ένα έξτρα κέρδος και με 1-2 δολλάρια θα απολαύσετε μια καταπληκτική εμπειρία.
Καλό πάντως είναι να μην διαλέξετε έναν το βράδυ στην τύχη, αλλά να τον έχετε σταμπάρει απο το πρωί και να τον έχετε κλείσει για όλη την ημέρα. Το παζάρι επιβάλλεται.
Ηταν πλέον αργά όταν τους άφησε κοντά στο ξενοδοχείο, αλλά οι φίλοι μας δεν είχαν όρεξη να πάνε για ύπνο. Μια ολοκληρωμένη επίσκεψη στην πόλη πρέπει οπωσδήποτε να περιλαμβάνει μια μπαρότσαρκα στα αμφιβόλου ποιότητας μπαρ.
Και στην Ν. Ασία ένα είναι ΤΟ μπαρ, Heart of darkness.
Μερικά πράγματα τώρα για το μπαρ. Πρώτος βασικός κανόνας. Θα υποστείτε στην είσοδο ψαχούλεμα απο μπράβους για όπλα. Επίσης αν κάτσετε στην μπάρα θα πρέπει να παραγγέλνετε συνέχεια.
Αν έχετε μια μπύρα και την λιβανίζετε 1 ώρα, ο μπάρμαν με τον τρόπο του θα σας καταστήσει σαφές ότι πρέπει να ξεκουβαλήσετε για να κάτσει άλλος στην θέση σας.
Οταν σας δίνει την παραγγελία σας, θα πρέπει να τον πληρώσετε αμέσως και όχι όλα μαζί στο τέλος. Οταν του δώσετε τα χρήματα θα τα σηκώσει ψηλά για να τα δείτε και να συμφωνήσετε για να μην υπάρξουν παρεξηγήσεις. Η έξοδος είναι διαφορετική απο την είσοδο για λόγους ασφαλείας. Οι θαμώνες είναι κυρίως ντόπιοι αλλά και μερικοί τουρίστες. Επίσης υπάρχουν εξέχοντα πολιτικά πρόσωπα ή οι γίοι τους που έρχονται
μαζί με τους οπλισμένους τους σωματοφύλακες, άρα φροντίσετε να επιδείξετε προσοχή στην συμπεριφορά σας και μην αρχίσετε καυγά με κανένα και για κανέναν λόγο. Ακόμα υπάρχουν πόρνες (φυσικά) αλλά το καλύτερο είναι το ντεκόρ της δεκαετίας του 80.
Υπάρχει και ντισκομπάλα!!!!!!
Αυτά. Να πάτε εκτός αν έχετε περάσει τα 60 και κυκλοφορείτε με μαγκούρα.
Το ζεύγος αποχώρησε απο το μπαρ, τις πρώτες πρωινές, τρεκλίζοντας, με ασταθές βήμα και αγκαλιά, όχι για συναισθηματικούς ή ρομαντικούς λόγους, αλλά γιατί απλά ήταν ένας τρόπος να μπορούν να περπατήσουν στην ευθεία, να μην κάνουν οχτάρια, να μην σαβουρωθούν πουθενά, και να βαστά ο ένας τον άλλο μην καταλήξουν σε καποιο ανοιχτό φρεάτιο αποχέτευσης. Η ισχύς εν τη ενώσει.
Το πρωί αφού ετοιμάστηκαν περίμεναν το τουκ τουκ που τους είχε τάξει το γραφείο για να τους πάει στο σταθμό. Η ώρα πέρναγε αλλά αυτό πουθενά. Οταν σταμάτησε ένα τουκ τουκ μπροστά στην είσοδο θεώρησαν ότι αυτό είναι. Ρωτάν τον οδηγό αν είναι αυτός που θα τους πάει στο σταθμό και αυτός λέει ναι.
Ανεβαίνουν, και μετά απο 30" κατεβαίνουν. Ο σταθμός ήταν σχεδόν δίπλα απο το ξενοδοχείο!!!! Θα μπορούσαν να πάνε με τα πόδια. Και συν τοις άλλης ο οδηγός δεν ήταν φυσικά απο το γραφείο αλλά ένας άσχετος ο οποίος αξίωσε να πληρωθεί με αντίτιμο λες και τους πήγε απο την Ουγκάντα στην Αιγυπτο.
Για να μην μακρυγορώ , το μόνο που έμεινε απο το ταξίδι -μόλις 6 ώρες- ήταν 2 πράγματα. Το πρώτο η διπλανή τους νεαρή Καμποτζιανή που φόραγε καναρινί κολάν, κόκκινες γόβες στιλέτο και ηλεκτρίκ πουκάμισο. Την έβλεπες και πόναγαν τα μάτια σου.
Το 2ο ήταν το περιστατικό με ένα αντιπαθητικό έντομο που μπήκε απο το παράθυρο και κυνηγαγε την Dim για να την τσιμπίσει. Ολοι οι επιβάτες γέλαγαν και αυτή είχε σηκωθεί όρθια και φώναζε, χτυπιόταν και προσπαθούσε να το διώξει κουνώντας τα χέρια της με τρόπο που θύμιζε προσπάθεια αναβίωσης πρωτόγονων χορών των Ζουλού.
Ο σταθμός των ΚΤΕΛ στο Σιεμ Ριπ είναι 10 λεπτά απο το χωριό. Υπάρχουν τουκ τουκ και με 1-2 δολλάρια σε μεταφέρουν στο ξενοδοχείο σου, το οποίο το γνωρίζουν και να μην τους πιστέψεις αναγνώστη όταν σου λένε "δεν το ξέρω". Πολύ απλά θέλουν να σε οδηγήσουν σε δικό τους απο το οποίο παίρνουν προμήθεια.
Οταν έφτασαν με το καλό στον σταθμό, τους βουτάει με το έτσι θέλω ένας
τουκτουκατζής και τους λέει εγω θα σας πάω.
Στην αρχή τα πράγματα πήγαν καλά. Ο δρόμος ήταν με άσφαλτο, κόσμο, ζωντάνια, τουρίστες, πολιτισμό......
Αλλά όταν ο οδηγός έστριψε σε ένα καρόδρομο, με λακκούβες γεμάτες κόκκινες λάσπες, και άρχισε να απομακρύνεται απο το κέντρο της πόλης και το τοπίο είχε αλλάξει αισθητά -φυσικά προς το χειρότερο-, τους είχαν ζώσει τα φίδια, και μια ερώτηση είχε σκαλώσει στο στόμα τους "Ορε που πάμε???"
