dim kyr
Member
- Μηνύματα
- 2.064
- Likes
- 6.302
- Ταξίδι-Όνειρο
- Μπαγκλαντες
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Περίεργες πολιτικές ποτοαπαγόρευσης
- Run Lola Run
- Ηρθαμε! Φεύγουμε.....
- Kuala Lumbur
- Παναγιά μου!!! Ενα AirBus 320 έρχεται κατα πάνω μας
- Αναλαμβάνουμε απεντομώσεις, καθαρισμούς κτηρίων και αποφράξεις αποχετεύσεων
- Λάος
- Αυτός, Αυτή και οι απάτες
- Για ποιόν χτυπά η εξάτμιση?
- Το στοίχημα του ευρω
- Αρχίσανε τα όργανα
- Στο άγνωστο με πούλμαν την ελπίδα
- Η Αφιξη και το πρόγραμμα προστασίας μαρτύρων
- Μια γιορτή μια μπύρα και τρια δόντια
- Και ο Γκιούλι ξεσπαθώνει, ξεσπαθώνει
- Οταν ξέρεις και ταξιδεύεις με στυλ
- Θελω να κατέβω απο αυτό το λεωφορείο
- Το αγνό παρθένο σου μαλλί
- Απο την Σκύλλα στην Χαρυβδη και απο τον Αννα στον Καιάφα
- Α ρε γλέντια
- Πνομ Πενχ : η Αυτοκράτειρα με τα κουρέλια
- Η Κάθοδος και ο δρόμος προς το κολαστήριο
- Η Καμπότζη και το εργοστάσιο της κρεατομηχανής
- Οταν η σύνεση εκδιώχνεται μετά κλοτσηδόν
- In the mouth of Darkness
- Το Ιδρυμα
- Κάνε ένα μπάνιο!
- Ψάχνωντας απελπισμένα (ένα) το Ιδρυμα
- Η καλή μας αγελάδα βόσκει κάτω στην λιακάδα
- Μια οικογένεια είμαστε όλοι
Οταν η σύνεση εκδιώχνεται μετά κλοτσηδόν
Λοιπόν, αναγνώστη αφού κατηγορήθηκα απο διάφορα μέλη ότι αργώ την συγγραφή, -κάτι που φυσικά δεν ισύχει-,παίρνω μπρος και αρχίζω για να βουλώσω στόματα.
Οταν τα φιλαράκια μας έπαθαν κατάθλιψη απο αυτά που βίωσαν στο μουσείο γενοκτονίας κλπ, ήταν έτοιμοι πιά για την επόμενη στάση. Αλλά άλλαξαν γνώμη διότι η επίσκεψη θα τους προξενούσε μεγαλύτερη στενοχώρια αφού αυτό το οποίο ήταν προγραμματισμένο ήταν η χωματερή έξω απο την πρωτεύουσα που λέγεται Stung Meanchey με τόννους σκουπίδια οικιακά και μη, επικίνδυνα όπως βιομηχανικά και νοσοκομειακά απόβλητα, μέσα στα οποία ζούν άποροι άνθρωποι αλλά και μικρά παιδιά
(εκτιμάται 10.000 άτομα) τα οποία ψαχνουν στα σκουπίδια για να βρούν κάτι να φάνε ή κάτι το οποίο θα τους φανεί χρήσιμο. Μια τεράστια παραγκούπολη, που πολλές παιδικές ψυχές χάνωνται κάθε χρόνο απο ατυχήματα (πχ θάνατος απο μολυσμένες βελόνες απο σύριγγες ή απο γυαλιά, ασφυξία απο θάψιμο κάτω απο τα σκουπίδια αφου όταν έρχονται οι μπουλντόζες αυτά τρέχουν να προλάβουν με αποτέλεσμα να υπάρχουν
περιπτώσεις παιδιών που θάβονται ζωντανα, δηλητηρι'άσεις κλπ) ενώ παράλληλα βιώνουν την απόλυτη φτώχεια και εξαθλίωση.
Δεν ήταν αυτό που ήθελαν την δεδομένη στιγμή. Επιθυμούσαν κάτι πολυτελές, κάτι όμορφο, κάτι τουριστικό βρε αδελφέ! Τι άλλο λοιπόν εκτός απο το παλάτι?
Τζίφος! Οταν ήταν έτοιμοι να μπούν ένας φρουρός τους έκλεισε την πόρτα στα μούτρα. Διάλειμμα για φαγητό. Σκασίλα τους! Ας πάνε για μπύρες. Αλλωστε η ώρα είχε πάει 12 και το συκώτι έπρεπε να το έχουν σε εγρήγορση για να μην γίνει ατροφικό και οκνό.
Την πέφτουν σε ένα αλλοπρόσαλο μαγαζί και αρχίζουν. Οταν ήταν πλήρεις πήγαν για φαγητό και μετά έψαξαν να βρουν κάτι, κάποιον , κάποτε για να κλείσουν το επόμενο ΚΤΕΛ για Σιεμ Ριπ. Η συγκοινωνία με το Σιεμ Ριπ, είναι πολύ συχνή και ο τουρίστας δεν θα έχει κανένα πρόβλημα να κλείσει την ώρα που τον ικανοποιεί. Το εισιτήριο αρχίζει απο 4 ευρώ και φτάνει μέχρι τα 6. Υπάρχει και σύνδεση μέσω της λίμνης , αλλά είναι αισθητά
ακριβότερη -20 ευρώ περίπου-, και τα μέσα που χρησιμοποιούνται αμφίβολης ασφάλειας.
Σε ερώτησή τους πως θα φτάσουν το πρωί στο σταθμό, ο υπάλληλος μόνο
που δεν τους ορκίστηκε στα ιερά κόκκαλα των προγόνων του, οτι στις 7 το πρωί, θα ήταν έξω απο το ξενοδοχείο τους ένα τουκ τουκ για να τους πάει στον σταθμό (και οι αφελείς τον πίστεψαν).
Οπως και να έχει, αφού είχαν βγάλει τα εισιτήρια για την επόμενη ημέρα έκαναν μια βόλτα στην όμορφη αυτή πόλη και έπεσαν πάνω σε κάτι σαν ημιυπαίθριο εμπορικό κέντρο. Η περιέργεια τους 'έφαγε και μπήκαν. Κακώς! Μετά βρήκαν ένα μαγαζάκι και είπαν ας κάτσουμε λίγο να πιούμε κάτι. Κακώς! Μετά το μάτι τους έπεσε στο δωρεάν ιντερνετ που είχε το μαγαζάκι και είπαν ας χαζέψουμε λιγάκι. Κακώς! Μετά σκέφτηκαν να κλείσουν ξενοδοχείο στο Σιεμ Ριπ απο το διαδίκτυο. Κακώς! Βρίσκουν ένα το οποίο
φάνταζε εκπληκτική ευκαιρία. Με πρωινό, δωρεάν ποδήλατα, δωρεάν καλαθάκι για πικ νικ, δωρεάν μασαζ ποδιών απο ψάρια, ποτό καλωσορίσματος, δωρεάν νερό 2 μπουκάλια καθημερινά στο δωμάτιο, κλιματιστικό, δωρεαν ιντερνετ, δωρεάν μετακινήσεις προς το ξενοδοχείο και όλα αυτά στην εκπληκτική τιμή των 9 ευρώ το δωμάτιο!!!
-Μωρέ σαν πολύ φτηνό δεν είναι?
-Ε και? Καλύτερα. Τέτοιες ευκαιρίες αγάπη μου δεν κάνει να πάνε χαμένες. Κοίτα το δωμάτιο. Μέχρι και κουνουπιέρες έχει! Αμ το εστιατόριο? Πνιγμένο στο πράσινο. Και γράφει ότι είναι δίπλα απο την pub street. Ιδανική τοποθεσια.
-Ναι δεν λέω... όμορφο φαίνεται, αλλά κάτι δεν μου κολλάει....
-Μην το σκέφτεσαι... αν δεν το κλείσουμε θα χτυπάμε το κεφάλι μας..... (τελικά το χτυπήσαν γιατί το κλείσανε, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία).
-Δεν ξέρω..... κάτι μου πάει στραβά. Τόσες παροχές μόνο 9 ευρώ? Δηλαδή 4.5 ευρώ το άτομο? Πολύ φτηνό αδελφάκι μου...
-Φέρε μου εδώ την κάρτα!
-Να το σκεφτούμε λίγο..
-Φέρε μου εδώ την κάρτα, δεν έχουμε να σκεφτούμε τίποτα. Εγω τέτοιο κελεπούρι δεν θα το αφήσω να πάει χαμένο.
-Δηλαδή εσύ θες να μου πεις ότι δεν ψυλιάζεσαι ότι κάτι δεν πάει καλά με το ξενοδοχείο και την τιμή του?
-Φέρε μου την κάρτα λέμε. Αρκετά πια! Βαρέθηκα να φτάνουμε σε άγνωστα μέρη, νύχτα μέσα στην βροχή, μετά απο 12-15 ώρες ΚΤΕΛ και να ψάχνουμε που θα μείνουμε. Θέλω να με περιμένει ένα δωμάτιο κουκλίστικο σαν αυτό. Την κάρτα.....
Ο υπέρτατος κανόνας λοιπόν της αγοράς (κύριε ότι πληρώνεις παίρνεις), πάει περίπατο, και έτσιβγάζουν τις πιστωτικές και το κλείνουν γρήγορα γρήγορα μην χάσουν το κελεπούρι. Ε!! Αι σιχτίρ! Δεν καταλαβαίνουν τα ζωντόβολα τίποτα! Χειρότερα δεν μπορούσαν να πράξουν! Καλά να πάθουν!
Αφού αλληλοσυγχαίρονται για την επιλογή τους και χασκογελούν για την ευκαιρία του αιώνα, ευχαριστημένοι και βαθύτατα ικανοποιημένοι και οι δύο (καλά... καλά... Ο Γκιουλι είχε κάποιες επιφυλάξεις), ψάχνουν να βρουν ένα τουκ τουκ να τους πάει σε ένα συγκεκριμένο εστιατοριο που ειχαν δει το πρωι. Μονο που ούτε ήξεραν πως το έλεγαν , ούτε που ήταν, άρα η υπόθεση κατέληξε σε ναυάγιο. Ετσι γυρνούσαν σαν χασαπόσκυλα στην πόλη μπας και βρουν τίποτα της προκοπής να χλαπακιάσουν.
Είχε νυχτώσει όταν ξαφνικά απο μια σκοτεινή γωνία ακουν ένα -ψιτ... ψιτ... κύριε? και γυρίζουν . Βλέπουν πάνω σε ένα μηχανάκι ένα τυπάκο
και τους λέει
-να σας πάω εγώ κάπου να φάτε?
- Με τι θα μας πάς βρε φίλε?
-Με το μηχανάκι.
- Τρικάβαλο?
- Ναι.
Αφού κοιτάχτηκαν, συνενοήθηκαν με τα μάτια , συμφώνησαν, είπαν το κλασσικό "μωρέ δεν βαριέσαι..." και ανεβαίνουν τρικάβαλο πάνω στο μηχανάκι, νύχτα, σε μια θεωρητικά επικίνδυνη πόλη με ένα άγνωστο νεαρό, αγνοώντας τις συμβουλές των ταξ. οδηγών να μην προβαίνουν σε τέτοιες πράξεις γιατί πολλά κρούσματα ληστειών έχουν σημειωθεί κατ' αυτόν τον τρόπο.
Για αυτό τους γουστάρω τους τύπους και καταδέχομαι να γράψω την ιστορία τους κυρίες και κύριοι.
Δεν μασάνε. Μα τον Βούδα!! Δεν μασάνε με τίποτα!!
Και εδώ που τα λέμε δεν τους βγαίνει (πάντα) σε κακό.....
Αλλωστε βασίστηκαν στο ιδιαίτερο χάρισμα που έχουν, να είναι φυσιογνωμιστές. Και ο τυπάκος -εκτός του ότι ήταν μισή μερίδα, άρα και χειραγωγήσιμος πολεμικά-, φαινόταν καλό ανθρωπάκι. Και δεν είχαν άδικο. Ο νεαρός αποδείχθηκε για 2 δολλάρια εξαιρετικός ξεναγός.....
Λοιπόν, αναγνώστη αφού κατηγορήθηκα απο διάφορα μέλη ότι αργώ την συγγραφή, -κάτι που φυσικά δεν ισύχει-,παίρνω μπρος και αρχίζω για να βουλώσω στόματα.
Οταν τα φιλαράκια μας έπαθαν κατάθλιψη απο αυτά που βίωσαν στο μουσείο γενοκτονίας κλπ, ήταν έτοιμοι πιά για την επόμενη στάση. Αλλά άλλαξαν γνώμη διότι η επίσκεψη θα τους προξενούσε μεγαλύτερη στενοχώρια αφού αυτό το οποίο ήταν προγραμματισμένο ήταν η χωματερή έξω απο την πρωτεύουσα που λέγεται Stung Meanchey με τόννους σκουπίδια οικιακά και μη, επικίνδυνα όπως βιομηχανικά και νοσοκομειακά απόβλητα, μέσα στα οποία ζούν άποροι άνθρωποι αλλά και μικρά παιδιά
(εκτιμάται 10.000 άτομα) τα οποία ψαχνουν στα σκουπίδια για να βρούν κάτι να φάνε ή κάτι το οποίο θα τους φανεί χρήσιμο. Μια τεράστια παραγκούπολη, που πολλές παιδικές ψυχές χάνωνται κάθε χρόνο απο ατυχήματα (πχ θάνατος απο μολυσμένες βελόνες απο σύριγγες ή απο γυαλιά, ασφυξία απο θάψιμο κάτω απο τα σκουπίδια αφου όταν έρχονται οι μπουλντόζες αυτά τρέχουν να προλάβουν με αποτέλεσμα να υπάρχουν
περιπτώσεις παιδιών που θάβονται ζωντανα, δηλητηρι'άσεις κλπ) ενώ παράλληλα βιώνουν την απόλυτη φτώχεια και εξαθλίωση.
Δεν ήταν αυτό που ήθελαν την δεδομένη στιγμή. Επιθυμούσαν κάτι πολυτελές, κάτι όμορφο, κάτι τουριστικό βρε αδελφέ! Τι άλλο λοιπόν εκτός απο το παλάτι?
Τζίφος! Οταν ήταν έτοιμοι να μπούν ένας φρουρός τους έκλεισε την πόρτα στα μούτρα. Διάλειμμα για φαγητό. Σκασίλα τους! Ας πάνε για μπύρες. Αλλωστε η ώρα είχε πάει 12 και το συκώτι έπρεπε να το έχουν σε εγρήγορση για να μην γίνει ατροφικό και οκνό.
Την πέφτουν σε ένα αλλοπρόσαλο μαγαζί και αρχίζουν. Οταν ήταν πλήρεις πήγαν για φαγητό και μετά έψαξαν να βρουν κάτι, κάποιον , κάποτε για να κλείσουν το επόμενο ΚΤΕΛ για Σιεμ Ριπ. Η συγκοινωνία με το Σιεμ Ριπ, είναι πολύ συχνή και ο τουρίστας δεν θα έχει κανένα πρόβλημα να κλείσει την ώρα που τον ικανοποιεί. Το εισιτήριο αρχίζει απο 4 ευρώ και φτάνει μέχρι τα 6. Υπάρχει και σύνδεση μέσω της λίμνης , αλλά είναι αισθητά
ακριβότερη -20 ευρώ περίπου-, και τα μέσα που χρησιμοποιούνται αμφίβολης ασφάλειας.
Σε ερώτησή τους πως θα φτάσουν το πρωί στο σταθμό, ο υπάλληλος μόνο
που δεν τους ορκίστηκε στα ιερά κόκκαλα των προγόνων του, οτι στις 7 το πρωί, θα ήταν έξω απο το ξενοδοχείο τους ένα τουκ τουκ για να τους πάει στον σταθμό (και οι αφελείς τον πίστεψαν).
Οπως και να έχει, αφού είχαν βγάλει τα εισιτήρια για την επόμενη ημέρα έκαναν μια βόλτα στην όμορφη αυτή πόλη και έπεσαν πάνω σε κάτι σαν ημιυπαίθριο εμπορικό κέντρο. Η περιέργεια τους 'έφαγε και μπήκαν. Κακώς! Μετά βρήκαν ένα μαγαζάκι και είπαν ας κάτσουμε λίγο να πιούμε κάτι. Κακώς! Μετά το μάτι τους έπεσε στο δωρεάν ιντερνετ που είχε το μαγαζάκι και είπαν ας χαζέψουμε λιγάκι. Κακώς! Μετά σκέφτηκαν να κλείσουν ξενοδοχείο στο Σιεμ Ριπ απο το διαδίκτυο. Κακώς! Βρίσκουν ένα το οποίο
φάνταζε εκπληκτική ευκαιρία. Με πρωινό, δωρεάν ποδήλατα, δωρεάν καλαθάκι για πικ νικ, δωρεάν μασαζ ποδιών απο ψάρια, ποτό καλωσορίσματος, δωρεάν νερό 2 μπουκάλια καθημερινά στο δωμάτιο, κλιματιστικό, δωρεαν ιντερνετ, δωρεάν μετακινήσεις προς το ξενοδοχείο και όλα αυτά στην εκπληκτική τιμή των 9 ευρώ το δωμάτιο!!!
-Μωρέ σαν πολύ φτηνό δεν είναι?
-Ε και? Καλύτερα. Τέτοιες ευκαιρίες αγάπη μου δεν κάνει να πάνε χαμένες. Κοίτα το δωμάτιο. Μέχρι και κουνουπιέρες έχει! Αμ το εστιατόριο? Πνιγμένο στο πράσινο. Και γράφει ότι είναι δίπλα απο την pub street. Ιδανική τοποθεσια.
-Ναι δεν λέω... όμορφο φαίνεται, αλλά κάτι δεν μου κολλάει....
-Μην το σκέφτεσαι... αν δεν το κλείσουμε θα χτυπάμε το κεφάλι μας..... (τελικά το χτυπήσαν γιατί το κλείσανε, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία).
-Δεν ξέρω..... κάτι μου πάει στραβά. Τόσες παροχές μόνο 9 ευρώ? Δηλαδή 4.5 ευρώ το άτομο? Πολύ φτηνό αδελφάκι μου...
-Φέρε μου εδώ την κάρτα!
-Να το σκεφτούμε λίγο..
-Φέρε μου εδώ την κάρτα, δεν έχουμε να σκεφτούμε τίποτα. Εγω τέτοιο κελεπούρι δεν θα το αφήσω να πάει χαμένο.
-Δηλαδή εσύ θες να μου πεις ότι δεν ψυλιάζεσαι ότι κάτι δεν πάει καλά με το ξενοδοχείο και την τιμή του?
-Φέρε μου την κάρτα λέμε. Αρκετά πια! Βαρέθηκα να φτάνουμε σε άγνωστα μέρη, νύχτα μέσα στην βροχή, μετά απο 12-15 ώρες ΚΤΕΛ και να ψάχνουμε που θα μείνουμε. Θέλω να με περιμένει ένα δωμάτιο κουκλίστικο σαν αυτό. Την κάρτα.....
Ο υπέρτατος κανόνας λοιπόν της αγοράς (κύριε ότι πληρώνεις παίρνεις), πάει περίπατο, και έτσιβγάζουν τις πιστωτικές και το κλείνουν γρήγορα γρήγορα μην χάσουν το κελεπούρι. Ε!! Αι σιχτίρ! Δεν καταλαβαίνουν τα ζωντόβολα τίποτα! Χειρότερα δεν μπορούσαν να πράξουν! Καλά να πάθουν!
Αφού αλληλοσυγχαίρονται για την επιλογή τους και χασκογελούν για την ευκαιρία του αιώνα, ευχαριστημένοι και βαθύτατα ικανοποιημένοι και οι δύο (καλά... καλά... Ο Γκιουλι είχε κάποιες επιφυλάξεις), ψάχνουν να βρουν ένα τουκ τουκ να τους πάει σε ένα συγκεκριμένο εστιατοριο που ειχαν δει το πρωι. Μονο που ούτε ήξεραν πως το έλεγαν , ούτε που ήταν, άρα η υπόθεση κατέληξε σε ναυάγιο. Ετσι γυρνούσαν σαν χασαπόσκυλα στην πόλη μπας και βρουν τίποτα της προκοπής να χλαπακιάσουν.
Είχε νυχτώσει όταν ξαφνικά απο μια σκοτεινή γωνία ακουν ένα -ψιτ... ψιτ... κύριε? και γυρίζουν . Βλέπουν πάνω σε ένα μηχανάκι ένα τυπάκο
και τους λέει
-να σας πάω εγώ κάπου να φάτε?
- Με τι θα μας πάς βρε φίλε?
-Με το μηχανάκι.
- Τρικάβαλο?
- Ναι.
Αφού κοιτάχτηκαν, συνενοήθηκαν με τα μάτια , συμφώνησαν, είπαν το κλασσικό "μωρέ δεν βαριέσαι..." και ανεβαίνουν τρικάβαλο πάνω στο μηχανάκι, νύχτα, σε μια θεωρητικά επικίνδυνη πόλη με ένα άγνωστο νεαρό, αγνοώντας τις συμβουλές των ταξ. οδηγών να μην προβαίνουν σε τέτοιες πράξεις γιατί πολλά κρούσματα ληστειών έχουν σημειωθεί κατ' αυτόν τον τρόπο.
Για αυτό τους γουστάρω τους τύπους και καταδέχομαι να γράψω την ιστορία τους κυρίες και κύριοι.
Δεν μασάνε. Μα τον Βούδα!! Δεν μασάνε με τίποτα!!
Και εδώ που τα λέμε δεν τους βγαίνει (πάντα) σε κακό.....
Αλλωστε βασίστηκαν στο ιδιαίτερο χάρισμα που έχουν, να είναι φυσιογνωμιστές. Και ο τυπάκος -εκτός του ότι ήταν μισή μερίδα, άρα και χειραγωγήσιμος πολεμικά-, φαινόταν καλό ανθρωπάκι. Και δεν είχαν άδικο. Ο νεαρός αποδείχθηκε για 2 δολλάρια εξαιρετικός ξεναγός.....
