dim kyr
Member
- Μηνύματα
- 2.064
- Likes
- 6.302
- Ταξίδι-Όνειρο
- Μπαγκλαντες
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Περίεργες πολιτικές ποτοαπαγόρευσης
- Run Lola Run
- Ηρθαμε! Φεύγουμε.....
- Kuala Lumbur
- Παναγιά μου!!! Ενα AirBus 320 έρχεται κατα πάνω μας
- Αναλαμβάνουμε απεντομώσεις, καθαρισμούς κτηρίων και αποφράξεις αποχετεύσεων
- Λάος
- Αυτός, Αυτή και οι απάτες
- Για ποιόν χτυπά η εξάτμιση?
- Το στοίχημα του ευρω
- Αρχίσανε τα όργανα
- Στο άγνωστο με πούλμαν την ελπίδα
- Η Αφιξη και το πρόγραμμα προστασίας μαρτύρων
- Μια γιορτή μια μπύρα και τρια δόντια
- Και ο Γκιούλι ξεσπαθώνει, ξεσπαθώνει
- Οταν ξέρεις και ταξιδεύεις με στυλ
- Θελω να κατέβω απο αυτό το λεωφορείο
- Το αγνό παρθένο σου μαλλί
- Απο την Σκύλλα στην Χαρυβδη και απο τον Αννα στον Καιάφα
- Α ρε γλέντια
- Πνομ Πενχ : η Αυτοκράτειρα με τα κουρέλια
- Η Κάθοδος και ο δρόμος προς το κολαστήριο
- Η Καμπότζη και το εργοστάσιο της κρεατομηχανής
- Οταν η σύνεση εκδιώχνεται μετά κλοτσηδόν
- In the mouth of Darkness
- Το Ιδρυμα
- Κάνε ένα μπάνιο!
- Ψάχνωντας απελπισμένα (ένα) το Ιδρυμα
- Η καλή μας αγελάδα βόσκει κάτω στην λιακάδα
- Μια οικογένεια είμαστε όλοι
Η καλή μας αγελάδα, βόσκει κάτω στην λιακάδα.....
Ας ετοιμαστούμε για τον 3ο και εξίσου σημαντικό λόγο επίσκεψης τους στην χώρα των Χμερ.
Χαπι πίτσα. Επίσημα απαγορευτηκε τον Μάρτιο του ίδιου έτους στην χώρα, λόγω του ότι οι τουρίστες που κατανάλωναν αυτό το ξεχωριστό έδεσμα, ασχημονούσαν, έβγαιναν γυμνοί στον δρόμο, γίνονταν επιθετικοί κλπ. Αλλά ανεπίσημα και σε συγκεκριμένα μαγαζιά μπορούσες -παράνομα- να βρεις.
Αφού όλο το πρωινό γυρνοβολάγαν με τουκ τουκ στα must της πόλης (ψαροχωριά, λίμνες κλπ) ήρθε η στιγμή για Χάπι πίτσα.
Αγνοώντας τις ποινές για την κατανάλωση αυτού του συγκεκριμένου τροφίμου, οι φίλοι μας βγήκαν παγανιά προς αναζήτησή του. Διαλέγουν ένα ευπρεπές μαγαζί και μπαστακωνονται.
-Γεια σας
-Στα μούτρα τα δικά σας
Τους αφήνει τον κατάλογο ο σερβιτόρος και πάει να φύγει, τον σταματούν και του δίνουν πίσω τον κατάλογο ρωτώντας τον αν έχει χάπι πίτσα το μαγαζάκι. Αυτός δύσπιστα τους λέει βεβαίως ότι έχει, χαμογελά περίεργα και μπαίνει στα ενδότερα. Ερχεται ο ιδιοκτητης μετά απο 1 λεπτό και τους λέει ότι το μαγαζί δεν σερβίρει "τέτοια κακά πράματα".
-Πάμε να φύγουμε
-Αα μπα... εγω πεινάω. Θα φάω.
-Εγω θέλω χάπι πίτσα. Τελεία και Παύλα.
-Εχω κάτι χαπια ντεπόν στην τσέπη μου. Παρείγγειλε μια πίτσα άνευ χόρτου, ρίχτα πάνω και θα γίνει χάπι.
-Μμμμ κρυάδες...
Ο Γκιουλιβερ , παραγγέλνει και κάθεται και χλαπακιάζει σαν αναίσθητος, αδιαφορώντας για την συμβία του και το ύφος της που τον κοίταζε απαξιωτικά πάνω απο το ποτήρι με την μπύρα της.
-Φαε βρε.. φάε,. Αλλά μετά Θα ψάξουμε να βρούμε αυτό για το οποίο ήρθαμε.
-Καλά ... καλά.... εγω δεν νομίζω να φάω. Εχω φάει σαν γουρούνι. Αλλά εσύ ελεύθερα. Να μείνει και ο ένας όρθιος για να μεταφέρει τον άλλον.
Πληρώνουν, φεύγουν. Πάνε σε άλλο. Τζίφος. Στο τέλος βρίσκουν ένα της κακιάς ώρας. Το επιλέγουν λόγω στρατηγικής θέσης. Απέναντι απο Νοσοκομείο για παιδάκια. Αμα συμβεί τίποτα, γλιτώνουν και το κοστος μεταφοράς για διακομιδή στις πρώτες βοήθειες. Περνάν τον δρόμο και τσουπ! στην εντατική με σπασμούς και αφρούς ξυρίσματος Prossar στο στόμα.
Ερχεται ο μπάρμπας που το είχε που έμοιαζε σαν άστεγος, με μια τρύπα στην μπλούζα τόσο μεγάλη που και να ήθελες να μην την προσέξεις δεν μπορούσες, κολοκοτρωνέικα μουστάκια, χοντρός και ρυπαρός σαν τον Γάγγη.
Τον ρωτάνε αν έχει την συγκεκριμένη πίτσα. Αυτός σκύβει συνομωτικά και τους ψιθυρίζει "την θέλετε χάπι?"
-Εμ εσύ γιατί νομίζεις ότι ήρθαμε στο μπουρδέλο σου? Για την πολυτέλεια που προσφέρεις ή για την τεράστια ταμπέλα που έχεις απέξω η οποία αναγράφει Happy pizza?
Aλλά κοίτα να δεις μπάρμπα , not very happy γιατί έχουμε και μια πτήση να προλάβουμε Μην πέσουμε τα ανάσκελα και μας μαζεύει τα χαράματα το απορριματοφόρο του Δήμου με την ένδειξη "Προσοχη Ευθραστο". Αυτός κλείνει το μάτι πονηρά, βουτάει τον κατάλογο και εξαφανίζεται.
Πάνω στο βρωμικο καρώ τραπεζομάντιλο υπάρχουν τα διάφορα μαραφέτια (αλατοπίπερα κλπ) και ένα μπουκάλι απο κέτσαπ με -άκουσον άκουσον!- καπάκι αυτοσχέδιο που αποτελείται απο μια σκουριασμένη βίδα και ένα παξιμάδι (!!!!). Περιμένωντας, έγιναν και άλλες αποκαλύψεις. Εκείνη την ημέρα είχαν χοροεσπερίδα οι αρουραίοι και φυσικό ήταν να είχαν διαλέξει ως καταλληλότερο χώρο για το γλέντι το εν λόγω μαγαζί. Τους έβλεπες πέρα δωθε , μέσα έξω και σου σηκωνόταν η τρίχα κάγκελο.
-Μωρε... τώρα που το ξανασκέπτομαι, μήπως δεν πρέπει να φάμε εδώ?
-Μπαααα... το νοσοκομείο είναι απέναντι. No problem
-Οχι στο λέω , γιατί πηγαίνοντας στην τουαλέτα, έπεσε το μάτι μου στην κουζίνα....
-Καλή?
-Πεντακάθαρη! Απαστράπτουσα! Οχι μόνο βρίθει απο ποντίκια, όχι μόνο όλα τα τρόφιμα είναι εκτεθειμένα, αλλά ο μπάρμπας που μαγειρεύει είναι μούσκεμα στον ιδρώτα και στάζει πάνω απο τα τηγάνια του! Τι να σου πω? Εχω δεύτερες σκέψεις....
-Πιες 1-2 μπύρες ακόμα και θα τα δεις όλα ωραία... μετά θα βοσκήσουμε και τα χορταρια μας και θα νομίζουμε ότι είμαστε στο πλοίο της αγάπης.. σου λεω μην ανησυχείς...
-Καλά λες... άλλωστε πόσο πάει απο τότε που απολύθηκες απο τον στρατό? Δεν μπορεί! Κάποιο εμβόλιο θα ισχύει ακόμα! Αλλοίμονο σε εμένα την ερμη, που η μόνη σχέση που είχα με τον στρατό, ήταν ένας εύελπις απο την Αθήνα.
Οι περαστικοί τουρίστες περνούν και τους κοιτούν με περιέργεια. Λογικό! Με τόσα πολλά και καθαρότερα μαγαζιά, αναρωτιούνται με το δίκιο τους γιατι δυο δυτικοί επιλέγουν να φάνε στο εργαστήριο καλλιέργειας μικροβίων του Παστέρ. Θυσιάζονται μάλλον για την επιστήμη, διαπιστώνοντας σε πόσες αρρωστιες, βακτηρια, ιούς και μικρόβια μπορεί να ανταπεξέλθει ο ανθρωπινος οργανισμός. Θυσία για την επιστημη λοιπόν και οι πίτσες έρχονται. Αρχιζει η δοκιμη. Γευστικά και στην όψη δεν διαφέρουν απο τις νόμιμες. Η διαφορά αλλού έγκειται.... Με διασταγμό στην αρχή, με βουλιμία μετά καταβροχθίζονται. Και οι συνέπειες με την βοήθεια του αλκοολ δεν αργουν να φανούν.....
Το πρώτο σημάδι ή μάλλον επιστημονική διαπίστωση κάνει την εμφάνιση του. Αρχιζουν μπερδεύουν συλλαβές, τονισμούς, λέξεις, φράσεις.
-Μια χαρά είμαι. Νομίζω οτι μπορώ να δώσω διάξελη.
-Θέλεις να πεις διάλεξη.
-Γιατί εγώ τι είπα?
-Διάξελη. Φτιμπέρδικες.
-Μπερδεύτηκες εννοείς?
-ναι ναι... τι'πα γω?
-Δεν ξέρω, το χέχασα, πάντως κάποια γαρδούμπα θα ήταν
Μετά αρχίσαν τα κακαρίσματα άνευ λόγου και αιτίας. Και ο μπάρμπας να συνεχίζει να φέρνει μπυρες και αυτοί να συνεχιζουν να τρώνε. Ειχαν έρθει με το φως της ημέρας και τώρα κόντευε να νυχτώσει.
-Γκιουλι, σουπούρωσε...
-Ναι ναι.. να ληπρώσουμε να γυφουμε...
-χα χα χα χα χα...
-Τι είναι μωρε?
-Σκέφτομαι πως θα ζητήσουμε τον γολαριασμό. Σε τι γλώσσα και τι θα καλατάβει ο μπάρμπας....
Αλλη μισή ώρα γέλια. Φεύγουν. Μπαρότσαρκα. Αμετανόητοι. Μέθη. Συρσιμο στα πατώματα. Βρίσκουν ένα μπαρ και χωρίς δεύτερη σκέψη μπουκάρουν. Αλλες μπύρες γιατί τα ποτά που σερβίρουν συνήθως αυτές οι χώρες δεν είναι για ανθρώπινα στομάχια αλλά για λέβητες καλοριφέρ. Η Ελληνίδα μετά την διαπίστωση ότι μάλλον είναι αρκετά "φορτωμένη" αφού βρέθηκε στην κουζίνα αναζητώντας τουαλέτα, και έψαχνε τον τρόπο χρήσης της ποτηροθήκης για λεκάνη μονολογώντας "καλά τι περίεργη φουτουριστική, μελλοντολογική λεκάνη είναι αυτή?" και αφού γλύστρισε 3 φορές απο το σκαμπό και την 4η αποφάσισε να μην ξανασηκωθεί, αφού πάλι θα έπεφτε, λέει του συντρόφου της
-Πάμε να φύγουμε... βλέπω τον μπάρμαν σαν τον Οδυσσέα Ανδρούτσο, εμένα σαν τον Καραισκάκη, τον διπλανό μου σαν τον Κολοκοτρώνη και εσένα σαν την Μπουμπουλίνα...... Τι είχε βάλει ο μπάρμπας μέσα? Μια φυτεία? Σε λίγο νομίζω θα αρχίσω να βλέπω και τους μπλέ δράκους....
-Καλά... εμένα γιατί με βλέπεις σαν την Μπουμπουλίνα? Χάθηκαν ήρωες σαν τον Νικηταρά τον Τουρκοφάγο, τον Αθανάσιο Διάκο, τον Παπαφλέσα..?
-Εγω Μπουμπουλίνα σε βλέπω. Αμα σ' αρέσει...
-Δεν έχω τίποτα προσωπικό με την Λασκαρίνα, αλλά εφόσον φορούσε τσεμπέρι και φούστα, δεν νομίζω ότι πρέπει να γουστάρω να με βλέπεις σαν αυτή.
-Γιατί??? Αλλωστε και ο Κολοκοτρώνης φούστα φορούσε θεωρητικά.
Η συζήτηση εξελίχθηκε πάνω στο αν η Μπουμπουλίνα φορούσε τσεμπέρι και κατά πόσο ανδροπρεπές ήταν να φοράν οι ήρωες της επανάστασης φούστα ασορτί με καλσόν Μπίκ. Ακρη δεν βγήκε. Μετά η συζήτηση γύρισε σε ακόμα πιο επιστημονικό επίπεδο, που αφορούσε αν και κατά πόσο οι πολιτικοί πρέπει να βάφουν το μαλλί, και αν ο Elvis απήχθει τελικά απο εξωγήινους. Επίσης συζητηθηκε/αναλύθηκε διεξοδικά αν τελικοί νικητές στην πλύση πιατων ήταν η Βιλαρίμπα ή το Βιλαμπάχο (στο συγκεκριμένο θέμα μάλιστα υπήρξε και ένταση που κόντεψε να καταλήξει σε καυγά) και αν ο Καρνέισιον έσωσε την Λόλα ή την έγραψε στις παλιές του τις μπότες και την άφησε να γίνει Κούγκι ενώ αυτός έπινε στο σαλουν της πόλης. Εδώ να σημειωθεί, ότι υπήρχε ταύτιση απόψεων. Συμφώνησαν ομόφωνα ότι την έγραψε και έγινε λιάρδα.
Μετά απο μιά ώρα που διήρκεσε αυτή η τόσο επιστημονική , μεστή και σοβαρή συζήτηση με ισχυρά επιχειρήματα εκατέρωθεν η Dim εξέφρασε εκ νέου την επιθυμία της να την "κάνουν", με τον Γκιούλι να προβάλει σθεναρή αντίσταση..
-Κάτσε μωρέ να πιουμε 5-6 ακόμα και φεύγουμε...
-Α πα πα πα.... κατέβασα ρολά, και με μια κίνηση βάζει τα δυο δάκτυλα στα αυτια της.
-Τι κάνεις εκεί? Τρελλάθηκες.
-Το κάνω γιατι τρέχει μπύρα απο τα αυτιά μου, να λες ευχαριστώ που δεν τα βάζω στην μύτη να σε κάνω ρεζίλι, γιατί και αυτή ξέχειλη είναι. Φωναξε τουκ τουκ γιατί δεν νομίζω να είμαι σε θέση να πάμε με τα πόδια στην Κομαντατούρ.
Οπερ και εγγένετο. Αλλά στην διαδρομή η μανδάμ ξενέρωσε. Και όταν έφτασαν στο κοτέτσι πρότεινε να καθήσουν να χτυπήσουν 2 μπυρόνια πριν τον βραδυνό ύπνο.
-Μα εσύ δεν έλεγες, ότι δεν αντέχεις άλλη μπύρα?
-Ελέγα ψέματα. Κάνε μου μια μήνυση για ψευδομαρτυρία. Παιδίιιι πιάσε 2 μπυρες..
-Δεν έχουμε. Τις τελευταίες τις ήπιατε εχτες, αλλά αν θέλετε να πεταχτώ με το μηχανάκι να αγοράσω
-Ακόμα εδώ είσαι? Τράβα.... και κοίτα μην σαβουριαστείς σε κανένα χαντάκι και σπάσουν τα μπουκάλια γιατι θα σε ξαναστείλω να αγοράσεις...άντε.. ακόμα εδώ είσαι? Τώρα τρέχουμε λέμε.....
Οταν τελικά ήρθε το παιδί με τις μπύρες τρέχωντας, είχαν ξαναλλάξει γνώμη, και αφού η Dim του έβαλε τις φωνές για ξεκάρφωμα ότι είχε αργήσει, και να τις βάλει στο ψυγείο για αυριανή καβάντζα πήγαν στο δωμάτιο.
Κατά τις 3 η ώρα το πρωί ξύπνησαν, έφαγαν κάτι σοκολάτες (must!), ήπιαν νερό, κάπνισαν και 2 τσιγαρα και ξαναξύπνησαν την επομένη στις 9. Το μεροκάματο της κραιπάλης είχε λάβει τέλος (οι περιπέτειες όμως σαφώς και όχι, όπως αποδείχτηκε την επόμενη ημέρα)....
Ας ετοιμαστούμε για τον 3ο και εξίσου σημαντικό λόγο επίσκεψης τους στην χώρα των Χμερ.
Χαπι πίτσα. Επίσημα απαγορευτηκε τον Μάρτιο του ίδιου έτους στην χώρα, λόγω του ότι οι τουρίστες που κατανάλωναν αυτό το ξεχωριστό έδεσμα, ασχημονούσαν, έβγαιναν γυμνοί στον δρόμο, γίνονταν επιθετικοί κλπ. Αλλά ανεπίσημα και σε συγκεκριμένα μαγαζιά μπορούσες -παράνομα- να βρεις.
Αφού όλο το πρωινό γυρνοβολάγαν με τουκ τουκ στα must της πόλης (ψαροχωριά, λίμνες κλπ) ήρθε η στιγμή για Χάπι πίτσα.
Αγνοώντας τις ποινές για την κατανάλωση αυτού του συγκεκριμένου τροφίμου, οι φίλοι μας βγήκαν παγανιά προς αναζήτησή του. Διαλέγουν ένα ευπρεπές μαγαζί και μπαστακωνονται.
-Γεια σας
-Στα μούτρα τα δικά σας
Τους αφήνει τον κατάλογο ο σερβιτόρος και πάει να φύγει, τον σταματούν και του δίνουν πίσω τον κατάλογο ρωτώντας τον αν έχει χάπι πίτσα το μαγαζάκι. Αυτός δύσπιστα τους λέει βεβαίως ότι έχει, χαμογελά περίεργα και μπαίνει στα ενδότερα. Ερχεται ο ιδιοκτητης μετά απο 1 λεπτό και τους λέει ότι το μαγαζί δεν σερβίρει "τέτοια κακά πράματα".
-Πάμε να φύγουμε
-Αα μπα... εγω πεινάω. Θα φάω.
-Εγω θέλω χάπι πίτσα. Τελεία και Παύλα.
-Εχω κάτι χαπια ντεπόν στην τσέπη μου. Παρείγγειλε μια πίτσα άνευ χόρτου, ρίχτα πάνω και θα γίνει χάπι.
-Μμμμ κρυάδες...
Ο Γκιουλιβερ , παραγγέλνει και κάθεται και χλαπακιάζει σαν αναίσθητος, αδιαφορώντας για την συμβία του και το ύφος της που τον κοίταζε απαξιωτικά πάνω απο το ποτήρι με την μπύρα της.
-Φαε βρε.. φάε,. Αλλά μετά Θα ψάξουμε να βρούμε αυτό για το οποίο ήρθαμε.
-Καλά ... καλά.... εγω δεν νομίζω να φάω. Εχω φάει σαν γουρούνι. Αλλά εσύ ελεύθερα. Να μείνει και ο ένας όρθιος για να μεταφέρει τον άλλον.
Πληρώνουν, φεύγουν. Πάνε σε άλλο. Τζίφος. Στο τέλος βρίσκουν ένα της κακιάς ώρας. Το επιλέγουν λόγω στρατηγικής θέσης. Απέναντι απο Νοσοκομείο για παιδάκια. Αμα συμβεί τίποτα, γλιτώνουν και το κοστος μεταφοράς για διακομιδή στις πρώτες βοήθειες. Περνάν τον δρόμο και τσουπ! στην εντατική με σπασμούς και αφρούς ξυρίσματος Prossar στο στόμα.
Ερχεται ο μπάρμπας που το είχε που έμοιαζε σαν άστεγος, με μια τρύπα στην μπλούζα τόσο μεγάλη που και να ήθελες να μην την προσέξεις δεν μπορούσες, κολοκοτρωνέικα μουστάκια, χοντρός και ρυπαρός σαν τον Γάγγη.
Τον ρωτάνε αν έχει την συγκεκριμένη πίτσα. Αυτός σκύβει συνομωτικά και τους ψιθυρίζει "την θέλετε χάπι?"
-Εμ εσύ γιατί νομίζεις ότι ήρθαμε στο μπουρδέλο σου? Για την πολυτέλεια που προσφέρεις ή για την τεράστια ταμπέλα που έχεις απέξω η οποία αναγράφει Happy pizza?
Aλλά κοίτα να δεις μπάρμπα , not very happy γιατί έχουμε και μια πτήση να προλάβουμε Μην πέσουμε τα ανάσκελα και μας μαζεύει τα χαράματα το απορριματοφόρο του Δήμου με την ένδειξη "Προσοχη Ευθραστο". Αυτός κλείνει το μάτι πονηρά, βουτάει τον κατάλογο και εξαφανίζεται.
Πάνω στο βρωμικο καρώ τραπεζομάντιλο υπάρχουν τα διάφορα μαραφέτια (αλατοπίπερα κλπ) και ένα μπουκάλι απο κέτσαπ με -άκουσον άκουσον!- καπάκι αυτοσχέδιο που αποτελείται απο μια σκουριασμένη βίδα και ένα παξιμάδι (!!!!). Περιμένωντας, έγιναν και άλλες αποκαλύψεις. Εκείνη την ημέρα είχαν χοροεσπερίδα οι αρουραίοι και φυσικό ήταν να είχαν διαλέξει ως καταλληλότερο χώρο για το γλέντι το εν λόγω μαγαζί. Τους έβλεπες πέρα δωθε , μέσα έξω και σου σηκωνόταν η τρίχα κάγκελο.
-Μωρε... τώρα που το ξανασκέπτομαι, μήπως δεν πρέπει να φάμε εδώ?
-Μπαααα... το νοσοκομείο είναι απέναντι. No problem
-Οχι στο λέω , γιατί πηγαίνοντας στην τουαλέτα, έπεσε το μάτι μου στην κουζίνα....
-Καλή?
-Πεντακάθαρη! Απαστράπτουσα! Οχι μόνο βρίθει απο ποντίκια, όχι μόνο όλα τα τρόφιμα είναι εκτεθειμένα, αλλά ο μπάρμπας που μαγειρεύει είναι μούσκεμα στον ιδρώτα και στάζει πάνω απο τα τηγάνια του! Τι να σου πω? Εχω δεύτερες σκέψεις....
-Πιες 1-2 μπύρες ακόμα και θα τα δεις όλα ωραία... μετά θα βοσκήσουμε και τα χορταρια μας και θα νομίζουμε ότι είμαστε στο πλοίο της αγάπης.. σου λεω μην ανησυχείς...
-Καλά λες... άλλωστε πόσο πάει απο τότε που απολύθηκες απο τον στρατό? Δεν μπορεί! Κάποιο εμβόλιο θα ισχύει ακόμα! Αλλοίμονο σε εμένα την ερμη, που η μόνη σχέση που είχα με τον στρατό, ήταν ένας εύελπις απο την Αθήνα.
Οι περαστικοί τουρίστες περνούν και τους κοιτούν με περιέργεια. Λογικό! Με τόσα πολλά και καθαρότερα μαγαζιά, αναρωτιούνται με το δίκιο τους γιατι δυο δυτικοί επιλέγουν να φάνε στο εργαστήριο καλλιέργειας μικροβίων του Παστέρ. Θυσιάζονται μάλλον για την επιστήμη, διαπιστώνοντας σε πόσες αρρωστιες, βακτηρια, ιούς και μικρόβια μπορεί να ανταπεξέλθει ο ανθρωπινος οργανισμός. Θυσία για την επιστημη λοιπόν και οι πίτσες έρχονται. Αρχιζει η δοκιμη. Γευστικά και στην όψη δεν διαφέρουν απο τις νόμιμες. Η διαφορά αλλού έγκειται.... Με διασταγμό στην αρχή, με βουλιμία μετά καταβροχθίζονται. Και οι συνέπειες με την βοήθεια του αλκοολ δεν αργουν να φανούν.....
Το πρώτο σημάδι ή μάλλον επιστημονική διαπίστωση κάνει την εμφάνιση του. Αρχιζουν μπερδεύουν συλλαβές, τονισμούς, λέξεις, φράσεις.
-Μια χαρά είμαι. Νομίζω οτι μπορώ να δώσω διάξελη.
-Θέλεις να πεις διάλεξη.
-Γιατί εγώ τι είπα?
-Διάξελη. Φτιμπέρδικες.
-Μπερδεύτηκες εννοείς?
-ναι ναι... τι'πα γω?
-Δεν ξέρω, το χέχασα, πάντως κάποια γαρδούμπα θα ήταν
Μετά αρχίσαν τα κακαρίσματα άνευ λόγου και αιτίας. Και ο μπάρμπας να συνεχίζει να φέρνει μπυρες και αυτοί να συνεχιζουν να τρώνε. Ειχαν έρθει με το φως της ημέρας και τώρα κόντευε να νυχτώσει.
-Γκιουλι, σουπούρωσε...
-Ναι ναι.. να ληπρώσουμε να γυφουμε...
-χα χα χα χα χα...
-Τι είναι μωρε?
-Σκέφτομαι πως θα ζητήσουμε τον γολαριασμό. Σε τι γλώσσα και τι θα καλατάβει ο μπάρμπας....
Αλλη μισή ώρα γέλια. Φεύγουν. Μπαρότσαρκα. Αμετανόητοι. Μέθη. Συρσιμο στα πατώματα. Βρίσκουν ένα μπαρ και χωρίς δεύτερη σκέψη μπουκάρουν. Αλλες μπύρες γιατί τα ποτά που σερβίρουν συνήθως αυτές οι χώρες δεν είναι για ανθρώπινα στομάχια αλλά για λέβητες καλοριφέρ. Η Ελληνίδα μετά την διαπίστωση ότι μάλλον είναι αρκετά "φορτωμένη" αφού βρέθηκε στην κουζίνα αναζητώντας τουαλέτα, και έψαχνε τον τρόπο χρήσης της ποτηροθήκης για λεκάνη μονολογώντας "καλά τι περίεργη φουτουριστική, μελλοντολογική λεκάνη είναι αυτή?" και αφού γλύστρισε 3 φορές απο το σκαμπό και την 4η αποφάσισε να μην ξανασηκωθεί, αφού πάλι θα έπεφτε, λέει του συντρόφου της
-Πάμε να φύγουμε... βλέπω τον μπάρμαν σαν τον Οδυσσέα Ανδρούτσο, εμένα σαν τον Καραισκάκη, τον διπλανό μου σαν τον Κολοκοτρώνη και εσένα σαν την Μπουμπουλίνα...... Τι είχε βάλει ο μπάρμπας μέσα? Μια φυτεία? Σε λίγο νομίζω θα αρχίσω να βλέπω και τους μπλέ δράκους....
-Καλά... εμένα γιατί με βλέπεις σαν την Μπουμπουλίνα? Χάθηκαν ήρωες σαν τον Νικηταρά τον Τουρκοφάγο, τον Αθανάσιο Διάκο, τον Παπαφλέσα..?
-Εγω Μπουμπουλίνα σε βλέπω. Αμα σ' αρέσει...
-Δεν έχω τίποτα προσωπικό με την Λασκαρίνα, αλλά εφόσον φορούσε τσεμπέρι και φούστα, δεν νομίζω ότι πρέπει να γουστάρω να με βλέπεις σαν αυτή.
-Γιατί??? Αλλωστε και ο Κολοκοτρώνης φούστα φορούσε θεωρητικά.
Η συζήτηση εξελίχθηκε πάνω στο αν η Μπουμπουλίνα φορούσε τσεμπέρι και κατά πόσο ανδροπρεπές ήταν να φοράν οι ήρωες της επανάστασης φούστα ασορτί με καλσόν Μπίκ. Ακρη δεν βγήκε. Μετά η συζήτηση γύρισε σε ακόμα πιο επιστημονικό επίπεδο, που αφορούσε αν και κατά πόσο οι πολιτικοί πρέπει να βάφουν το μαλλί, και αν ο Elvis απήχθει τελικά απο εξωγήινους. Επίσης συζητηθηκε/αναλύθηκε διεξοδικά αν τελικοί νικητές στην πλύση πιατων ήταν η Βιλαρίμπα ή το Βιλαμπάχο (στο συγκεκριμένο θέμα μάλιστα υπήρξε και ένταση που κόντεψε να καταλήξει σε καυγά) και αν ο Καρνέισιον έσωσε την Λόλα ή την έγραψε στις παλιές του τις μπότες και την άφησε να γίνει Κούγκι ενώ αυτός έπινε στο σαλουν της πόλης. Εδώ να σημειωθεί, ότι υπήρχε ταύτιση απόψεων. Συμφώνησαν ομόφωνα ότι την έγραψε και έγινε λιάρδα.
Μετά απο μιά ώρα που διήρκεσε αυτή η τόσο επιστημονική , μεστή και σοβαρή συζήτηση με ισχυρά επιχειρήματα εκατέρωθεν η Dim εξέφρασε εκ νέου την επιθυμία της να την "κάνουν", με τον Γκιούλι να προβάλει σθεναρή αντίσταση..
-Κάτσε μωρέ να πιουμε 5-6 ακόμα και φεύγουμε...
-Α πα πα πα.... κατέβασα ρολά, και με μια κίνηση βάζει τα δυο δάκτυλα στα αυτια της.
-Τι κάνεις εκεί? Τρελλάθηκες.
-Το κάνω γιατι τρέχει μπύρα απο τα αυτιά μου, να λες ευχαριστώ που δεν τα βάζω στην μύτη να σε κάνω ρεζίλι, γιατί και αυτή ξέχειλη είναι. Φωναξε τουκ τουκ γιατί δεν νομίζω να είμαι σε θέση να πάμε με τα πόδια στην Κομαντατούρ.
Οπερ και εγγένετο. Αλλά στην διαδρομή η μανδάμ ξενέρωσε. Και όταν έφτασαν στο κοτέτσι πρότεινε να καθήσουν να χτυπήσουν 2 μπυρόνια πριν τον βραδυνό ύπνο.
-Μα εσύ δεν έλεγες, ότι δεν αντέχεις άλλη μπύρα?
-Ελέγα ψέματα. Κάνε μου μια μήνυση για ψευδομαρτυρία. Παιδίιιι πιάσε 2 μπυρες..
-Δεν έχουμε. Τις τελευταίες τις ήπιατε εχτες, αλλά αν θέλετε να πεταχτώ με το μηχανάκι να αγοράσω
-Ακόμα εδώ είσαι? Τράβα.... και κοίτα μην σαβουριαστείς σε κανένα χαντάκι και σπάσουν τα μπουκάλια γιατι θα σε ξαναστείλω να αγοράσεις...άντε.. ακόμα εδώ είσαι? Τώρα τρέχουμε λέμε.....
Οταν τελικά ήρθε το παιδί με τις μπύρες τρέχωντας, είχαν ξαναλλάξει γνώμη, και αφού η Dim του έβαλε τις φωνές για ξεκάρφωμα ότι είχε αργήσει, και να τις βάλει στο ψυγείο για αυριανή καβάντζα πήγαν στο δωμάτιο.
Κατά τις 3 η ώρα το πρωί ξύπνησαν, έφαγαν κάτι σοκολάτες (must!), ήπιαν νερό, κάπνισαν και 2 τσιγαρα και ξαναξύπνησαν την επομένη στις 9. Το μεροκάματο της κραιπάλης είχε λάβει τέλος (οι περιπέτειες όμως σαφώς και όχι, όπως αποδείχτηκε την επόμενη ημέρα)....
