dim kyr
Member
- Μηνύματα
- 2.064
- Likes
- 6.302
- Ταξίδι-Όνειρο
- Μπαγκλαντες
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Περίεργες πολιτικές ποτοαπαγόρευσης
- Run Lola Run
- Ηρθαμε! Φεύγουμε.....
- Kuala Lumbur
- Παναγιά μου!!! Ενα AirBus 320 έρχεται κατα πάνω μας
- Αναλαμβάνουμε απεντομώσεις, καθαρισμούς κτηρίων και αποφράξεις αποχετεύσεων
- Λάος
- Αυτός, Αυτή και οι απάτες
- Για ποιόν χτυπά η εξάτμιση?
- Το στοίχημα του ευρω
- Αρχίσανε τα όργανα
- Στο άγνωστο με πούλμαν την ελπίδα
- Η Αφιξη και το πρόγραμμα προστασίας μαρτύρων
- Μια γιορτή μια μπύρα και τρια δόντια
- Και ο Γκιούλι ξεσπαθώνει, ξεσπαθώνει
- Οταν ξέρεις και ταξιδεύεις με στυλ
- Θελω να κατέβω απο αυτό το λεωφορείο
- Το αγνό παρθένο σου μαλλί
- Απο την Σκύλλα στην Χαρυβδη και απο τον Αννα στον Καιάφα
- Α ρε γλέντια
- Πνομ Πενχ : η Αυτοκράτειρα με τα κουρέλια
- Η Κάθοδος και ο δρόμος προς το κολαστήριο
- Η Καμπότζη και το εργοστάσιο της κρεατομηχανής
- Οταν η σύνεση εκδιώχνεται μετά κλοτσηδόν
- In the mouth of Darkness
- Το Ιδρυμα
- Κάνε ένα μπάνιο!
- Ψάχνωντας απελπισμένα (ένα) το Ιδρυμα
- Η καλή μας αγελάδα βόσκει κάτω στην λιακάδα
- Μια οικογένεια είμαστε όλοι
Παναγιά μου!!! Ενα AirBus 320 έρχεται κατα πάνω μας......
-Τι έγινε πάλι μωρέ? τι έγινε πάλι? Αμαν πια!! . Αι σιχτίρ! Γκιούλι, στο λέω να το ξέρεις, κάποιος μας έχει μουντζώσει.
-Σταμάτα τις προκαταλήψεις σου και κάτσε να δούμε τι θα γίνει. Εμείς μια φορά σήμερα θα πάμε στο Λάος.
-Αλήθεια ε? Και πως θα πάμε για να έχουμε το καλό ρώτημα? Εεε? για πές το να το μάθουν και οι άλλοι 100 μπαρουτοκαπνισμένοι άνθρωποι που περίμεναν πριν, κάτω απο το λιοπύρι εντός του τολ. Πωως?
-Μην γκρινιάζεις συνέχεια. Δεν πας μέχρι στα Duty free να αγοράσεις κάτι, να περάσει κι η ώρα?
(βέβαια αυτό που ήθελε να πει ο Γκιούλιβερ ήταν "δεν φεύγεις απο εδώ, να μην μου ζαλίζεις το κεφάλι? αλλά δεν το είπε φοβούμενος βίαιη αντίδραση της ανυπότακτης μάζας)
-Και γιατί να πάω χριστιανέ μου στα μαγαζιά? Τι να αγοράσω? ντεπόν ή ασπιρίνη? Γιατί αυτά δεν είναι Duty free. Είναι φαρμακεία. Θα κάτσω εδώ να δίπλα σου παρεούλα, και δεν θα ξαναμιλήσω. Τσιμουδιά. Λουκέτο. Αχνα. Μόκο. Φιλάκι? Αγκαλίτσα?
- (αναστεναγμός) αχχχχχ..... δεν πιστεύω πια σε θαύματα..............
Κακοτυχίες! Αυτό που είχε γίνει και ήταν αιτία του πιο πάνω διαλόγου ήταν εεεε........ -απλό δεν το λες- εεεεε.... πως να εξηγηθεί τώρα? Τέλος πάντων. Ας πάρουμε τα πράγματα απο την αρχή. Ολα πήγαν καλά όσον αφορά την μετάβαση των φίλων μας στο αεροδρόμιο, ή σχεδόν καλά. Οταν έφτασαν και πήγαν να κάνουν chek in, η υπάλληλος όταν βλέπει τον προορισμό (εξυπηρετούνταν και άλλες πτήσεις απο το ίδιο γκισέ) τους ρωτά
-Λάος ε? τις βίζες τις έχετε?
-Μπαρδόν? Τι βίζες? Ποιές βίζες? Αφού.... Δηλαδή... θέλουμε να πούμε ότι... τι λες κυρά μου?
-Για να μεταβείτε στην χώρα πρέπει να έχετε βίζες.
-Και εσένα κοπελιά τι σε χαλάει να τις βγάλουμε στο αεροδρόμιο? Θα πέσει η Ακρόπολη?
-Σε αυτήν την περ'ίπτωση πρέπει να έχετε εισιτήριο επιστροφής
-Εχουμε.
-Και που είναι?
-Το έφαγε ο λύκος
-Συγγνώμη?
-Ορίστε! Θα φύγουμε απο Καμπότζη. Τι? στράβωσες? Δεν σου άρεσε? Καλά, την επόμενη φορά θα σου πάρουμε την άδεια.
-Καλά. θα δω τι μπορώ να κάνω. Μμμμμ ...Τα εισιτήρια βλέπω είναι ηλεκτρονικά.
-Ναι. Οντως! Τα είχαμε χαραγμένα σε κοτρώνες στην αρχή σαν τον Μωυσή, αλλά δεν ήταν πολύ πρακτικά στο κουβάλημα, πάθαμε και μια δισκοπάθεια στην πορεία και τα αλλάξαμε. Τελείωνε......
-Συγγνώμη που είναι το αυτοκόλλητο για την αποσκευή?
-Είχα μια λιγούρα και το χλαπάκιασα. Ξεκόλλησε, έτσι που τα κολλάτε άτσαλα, πάνω στα φερμουάρ. Υπάρχει πρόβλημα?
-Θα πρέπει να ξαναπεράσετε την αποσκευή απο τον έλεγχο, διαφορετικά θα μου κάνει απόρριψη το σύστημα.
-Ω ρε που έχουμε μπλέξει με δαύτους......Καλά ... περίμενε.......
Μετά απο αλόγιστο ξόδεμα μπόλικης ώρας φτάνει η ώρα που οι πύλες ανοίγουν. Με τα πόδια οι 100 περίπου επιβάτες της πτήσης για Βιεντιάν, γυρνοβολάνε μέσα στους αεροδιαδρόμους πεζή (ναι ναι καλά διαβάσατε , μέσα και πεζή) με τα μπαγάζια τους και ψάχνουν να βρούν το αεροπλάνο αποφεύγοντας με έξυπνες μανούβρες τα air bus που έρχονταν καταπάνω τους και ήταν στην φάση της προσγείωσης. Υψηλά στάνταρ ασφαλείας!!!. Το όλο εγχείρημα πολύ γρήγορα μετατρέπεται στο γνωστό παιχνίδι "Ο παπατζής", εδώ παπάς, εκεί παπάς, που είναι ο παπάς? "Εδώ το αεροπλάνο, εκεί το αεροπλάνο, πού είναι το αεροπλάνο?". Λίγο ακόμη και θα άρχιζαν να μπαίνουν σε διάφορα αεροπλάνα (υπήρχε άμεση πρόσβαση άλλωστε, τύπου ΚΤΕΛ) και να ρωτάν ευγενικά τους πιλότους "... συγγνώμη για Λάος? " και θα παίρναν απαντήσεις του στυλ "μπααα ... Βιρμανία, πάρε το επόμενο" ή "τώρα σχόλασα. δεν μου πληρώνουν και τις υπερωρίες....βράστα.... δεν πάω πουθενά..".
Αν ήταν κάποιος απο μακρυά και τους παρακολουθούσε, θα είχε λυθεί στα γέλια. 100 άτομα , διαφορετικών εθνικοτήτων, να πηγαίνουν σαν κουτοπροβατίνες σε ένα αεροπλάνο να τους διώχνει ο υπάλληλος (ξουτ, ξουτ τι μου ήρθατε πάλι εδώ?), να πηγαίνουν με τα πόδια σε άλλον (πάλι μου μαζευτήκατε? ααα ρε φόλα που σας χρειάζεται), να τους ξαναδιώχνουν (Μαρίααααα πάλι ήρθαν, αμόλα το Ντόμπερμαν) πάλι πίσω για τον πρώτο, να ξαναπηγαίνουν , να τους ξαναδιώχνουν (ουστ, ουστ παλιόσκυλα) και όλο αυτό επαναλήφθηκε 5-6 φορές. Επιπρόσθετα , οι αποβιβαζόμενοι επιβάτες άλλων πτήσεων, εμπλέκονται με τους -και καλά- επιβιβαζόμενους και το μπάχαλο έχει πάρει διαστάσεις μαμούθ. Στο τέλος τους μαντρώνουν κάτω απο ένα τολ, με τον τσίγκο να ξερνάει τους 50 βαθμούς που είχε πάρει δώρο απο τον θεό Ηλιο και τα προωθητικά αέρια των αεροπλάνων πάνω τους, ιδρωμενους, απελπισμένους, εξαντλημένους, εκνευρισμένους και με άγνοια για την τύχη τους.
Σε κάποια στιγμή, έρχεται κάποιος με μια εργατική φόρμα και τους λέει ακολουθήστε με. Ααα! ωραία σκέφτονται με ανακούφιση όλοι , τώρα θα μας δείξουν το αεροπλάνο. Αλλά αυτός ο συμπαθέστατος κατά τα άλλα κυριούλης τους οδηγεί.... πάλι μέσα στην αίθουσα αναμονής του αεροδρομίου..... Βγαίνει μια ανακοίνωση από τα μεγάφωνα ότι υπήρξε κάποιο πρόβλημα με το αεροπλάνο (ναι? τι μας λές? δεν το καταλάβαμε...χαμπάρι δεν πήραμε, τόση ώρα νομίζαμε ότι παρείχατε δωρεάν υπηρεσία σολάριουμ στους πελάτες σας ή ήτο μια απλή άσκηση επιβίωσης σε συνθήκες πυρηνικής έκρηξης) και καλούνται οι επιβάτες της συγκεκριμένης πτήσης να περιμένουν -δεν διευκρινίζεται πόσο- μέχρι την επόμενη ανακοίνωση. Τι να κάνουν και οι φίλοι μας? Απλά περίμεναν μαζί με άλλους 100 φουκαράδες και μια ομορφούλα Λαοτιανή που τους είχε πάρει απο πίσω, ακολουθωντας τους πιστά σαν τον Αζόρ, νομίζοντας ότι είναι οι κατάλληλοι άνθρωποι για προστάτες......
-Τι έγινε πάλι μωρέ? τι έγινε πάλι? Αμαν πια!! . Αι σιχτίρ! Γκιούλι, στο λέω να το ξέρεις, κάποιος μας έχει μουντζώσει.
-Σταμάτα τις προκαταλήψεις σου και κάτσε να δούμε τι θα γίνει. Εμείς μια φορά σήμερα θα πάμε στο Λάος.
-Αλήθεια ε? Και πως θα πάμε για να έχουμε το καλό ρώτημα? Εεε? για πές το να το μάθουν και οι άλλοι 100 μπαρουτοκαπνισμένοι άνθρωποι που περίμεναν πριν, κάτω απο το λιοπύρι εντός του τολ. Πωως?
-Μην γκρινιάζεις συνέχεια. Δεν πας μέχρι στα Duty free να αγοράσεις κάτι, να περάσει κι η ώρα?
(βέβαια αυτό που ήθελε να πει ο Γκιούλιβερ ήταν "δεν φεύγεις απο εδώ, να μην μου ζαλίζεις το κεφάλι? αλλά δεν το είπε φοβούμενος βίαιη αντίδραση της ανυπότακτης μάζας)
-Και γιατί να πάω χριστιανέ μου στα μαγαζιά? Τι να αγοράσω? ντεπόν ή ασπιρίνη? Γιατί αυτά δεν είναι Duty free. Είναι φαρμακεία. Θα κάτσω εδώ να δίπλα σου παρεούλα, και δεν θα ξαναμιλήσω. Τσιμουδιά. Λουκέτο. Αχνα. Μόκο. Φιλάκι? Αγκαλίτσα?
- (αναστεναγμός) αχχχχχ..... δεν πιστεύω πια σε θαύματα..............
Κακοτυχίες! Αυτό που είχε γίνει και ήταν αιτία του πιο πάνω διαλόγου ήταν εεεε........ -απλό δεν το λες- εεεεε.... πως να εξηγηθεί τώρα? Τέλος πάντων. Ας πάρουμε τα πράγματα απο την αρχή. Ολα πήγαν καλά όσον αφορά την μετάβαση των φίλων μας στο αεροδρόμιο, ή σχεδόν καλά. Οταν έφτασαν και πήγαν να κάνουν chek in, η υπάλληλος όταν βλέπει τον προορισμό (εξυπηρετούνταν και άλλες πτήσεις απο το ίδιο γκισέ) τους ρωτά
-Λάος ε? τις βίζες τις έχετε?
-Μπαρδόν? Τι βίζες? Ποιές βίζες? Αφού.... Δηλαδή... θέλουμε να πούμε ότι... τι λες κυρά μου?
-Για να μεταβείτε στην χώρα πρέπει να έχετε βίζες.
-Και εσένα κοπελιά τι σε χαλάει να τις βγάλουμε στο αεροδρόμιο? Θα πέσει η Ακρόπολη?
-Σε αυτήν την περ'ίπτωση πρέπει να έχετε εισιτήριο επιστροφής
-Εχουμε.
-Και που είναι?
-Το έφαγε ο λύκος
-Συγγνώμη?
-Ορίστε! Θα φύγουμε απο Καμπότζη. Τι? στράβωσες? Δεν σου άρεσε? Καλά, την επόμενη φορά θα σου πάρουμε την άδεια.
-Καλά. θα δω τι μπορώ να κάνω. Μμμμμ ...Τα εισιτήρια βλέπω είναι ηλεκτρονικά.
-Ναι. Οντως! Τα είχαμε χαραγμένα σε κοτρώνες στην αρχή σαν τον Μωυσή, αλλά δεν ήταν πολύ πρακτικά στο κουβάλημα, πάθαμε και μια δισκοπάθεια στην πορεία και τα αλλάξαμε. Τελείωνε......
-Συγγνώμη που είναι το αυτοκόλλητο για την αποσκευή?
-Είχα μια λιγούρα και το χλαπάκιασα. Ξεκόλλησε, έτσι που τα κολλάτε άτσαλα, πάνω στα φερμουάρ. Υπάρχει πρόβλημα?
-Θα πρέπει να ξαναπεράσετε την αποσκευή απο τον έλεγχο, διαφορετικά θα μου κάνει απόρριψη το σύστημα.
-Ω ρε που έχουμε μπλέξει με δαύτους......Καλά ... περίμενε.......
Μετά απο αλόγιστο ξόδεμα μπόλικης ώρας φτάνει η ώρα που οι πύλες ανοίγουν. Με τα πόδια οι 100 περίπου επιβάτες της πτήσης για Βιεντιάν, γυρνοβολάνε μέσα στους αεροδιαδρόμους πεζή (ναι ναι καλά διαβάσατε , μέσα και πεζή) με τα μπαγάζια τους και ψάχνουν να βρούν το αεροπλάνο αποφεύγοντας με έξυπνες μανούβρες τα air bus που έρχονταν καταπάνω τους και ήταν στην φάση της προσγείωσης. Υψηλά στάνταρ ασφαλείας!!!. Το όλο εγχείρημα πολύ γρήγορα μετατρέπεται στο γνωστό παιχνίδι "Ο παπατζής", εδώ παπάς, εκεί παπάς, που είναι ο παπάς? "Εδώ το αεροπλάνο, εκεί το αεροπλάνο, πού είναι το αεροπλάνο?". Λίγο ακόμη και θα άρχιζαν να μπαίνουν σε διάφορα αεροπλάνα (υπήρχε άμεση πρόσβαση άλλωστε, τύπου ΚΤΕΛ) και να ρωτάν ευγενικά τους πιλότους "... συγγνώμη για Λάος? " και θα παίρναν απαντήσεις του στυλ "μπααα ... Βιρμανία, πάρε το επόμενο" ή "τώρα σχόλασα. δεν μου πληρώνουν και τις υπερωρίες....βράστα.... δεν πάω πουθενά..".
Αν ήταν κάποιος απο μακρυά και τους παρακολουθούσε, θα είχε λυθεί στα γέλια. 100 άτομα , διαφορετικών εθνικοτήτων, να πηγαίνουν σαν κουτοπροβατίνες σε ένα αεροπλάνο να τους διώχνει ο υπάλληλος (ξουτ, ξουτ τι μου ήρθατε πάλι εδώ?), να πηγαίνουν με τα πόδια σε άλλον (πάλι μου μαζευτήκατε? ααα ρε φόλα που σας χρειάζεται), να τους ξαναδιώχνουν (Μαρίααααα πάλι ήρθαν, αμόλα το Ντόμπερμαν) πάλι πίσω για τον πρώτο, να ξαναπηγαίνουν , να τους ξαναδιώχνουν (ουστ, ουστ παλιόσκυλα) και όλο αυτό επαναλήφθηκε 5-6 φορές. Επιπρόσθετα , οι αποβιβαζόμενοι επιβάτες άλλων πτήσεων, εμπλέκονται με τους -και καλά- επιβιβαζόμενους και το μπάχαλο έχει πάρει διαστάσεις μαμούθ. Στο τέλος τους μαντρώνουν κάτω απο ένα τολ, με τον τσίγκο να ξερνάει τους 50 βαθμούς που είχε πάρει δώρο απο τον θεό Ηλιο και τα προωθητικά αέρια των αεροπλάνων πάνω τους, ιδρωμενους, απελπισμένους, εξαντλημένους, εκνευρισμένους και με άγνοια για την τύχη τους.
Σε κάποια στιγμή, έρχεται κάποιος με μια εργατική φόρμα και τους λέει ακολουθήστε με. Ααα! ωραία σκέφτονται με ανακούφιση όλοι , τώρα θα μας δείξουν το αεροπλάνο. Αλλά αυτός ο συμπαθέστατος κατά τα άλλα κυριούλης τους οδηγεί.... πάλι μέσα στην αίθουσα αναμονής του αεροδρομίου..... Βγαίνει μια ανακοίνωση από τα μεγάφωνα ότι υπήρξε κάποιο πρόβλημα με το αεροπλάνο (ναι? τι μας λές? δεν το καταλάβαμε...χαμπάρι δεν πήραμε, τόση ώρα νομίζαμε ότι παρείχατε δωρεάν υπηρεσία σολάριουμ στους πελάτες σας ή ήτο μια απλή άσκηση επιβίωσης σε συνθήκες πυρηνικής έκρηξης) και καλούνται οι επιβάτες της συγκεκριμένης πτήσης να περιμένουν -δεν διευκρινίζεται πόσο- μέχρι την επόμενη ανακοίνωση. Τι να κάνουν και οι φίλοι μας? Απλά περίμεναν μαζί με άλλους 100 φουκαράδες και μια ομορφούλα Λαοτιανή που τους είχε πάρει απο πίσω, ακολουθωντας τους πιστά σαν τον Αζόρ, νομίζοντας ότι είναι οι κατάλληλοι άνθρωποι για προστάτες......
