dim kyr
Member
- Μηνύματα
- 2.089
- Likes
- 6.682
- Ταξίδι-Όνειρο
- ΔΟΥ Κορίνθου
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Περίεργες πολιτικές ποτοαπαγόρευσης
- Run Lola Run
- Ηρθαμε! Φεύγουμε.....
- Kuala Lumbur
- Παναγιά μου!!! Ενα AirBus 320 έρχεται κατα πάνω μας
- Αναλαμβάνουμε απεντομώσεις, καθαρισμούς κτηρίων και αποφράξεις αποχετεύσεων
- Λάος
- Αυτός, Αυτή και οι απάτες
- Για ποιόν χτυπά η εξάτμιση?
- Το στοίχημα του ευρω
- Αρχίσανε τα όργανα
- Στο άγνωστο με πούλμαν την ελπίδα
- Η Αφιξη και το πρόγραμμα προστασίας μαρτύρων
- Μια γιορτή μια μπύρα και τρια δόντια
- Και ο Γκιούλι ξεσπαθώνει, ξεσπαθώνει
- Οταν ξέρεις και ταξιδεύεις με στυλ
- Θελω να κατέβω απο αυτό το λεωφορείο
- Το αγνό παρθένο σου μαλλί
- Απο την Σκύλλα στην Χαρυβδη και απο τον Αννα στον Καιάφα
- Α ρε γλέντια
- Πνομ Πενχ : η Αυτοκράτειρα με τα κουρέλια
- Η Κάθοδος και ο δρόμος προς το κολαστήριο
- Η Καμπότζη και το εργοστάσιο της κρεατομηχανής
- Οταν η σύνεση εκδιώχνεται μετά κλοτσηδόν
- In the mouth of Darkness
- Το Ιδρυμα
- Κάνε ένα μπάνιο!
- Ψάχνωντας απελπισμένα (ένα) το Ιδρυμα
- Η καλή μας αγελάδα βόσκει κάτω στην λιακάδα
- Μια οικογένεια είμαστε όλοι
Ο μαύρος ανεμιστήρας της οροφής γύριζε αργά , ανακατεύοντας τον καυτό, πηχτό αέρα και έκανε ελάχιστα πιο υποφερτή την ανείπωτη ζέστη, ενώ η υγρασία ήταν τόσο συμπαγής που θα μπορούσες να την κόψεις και με μαχαίρι αν το επιθυμούσες. Μύγες πέταγαν ανόρεχτα μέσα στο δωμάτιο το οποίο ανήκε σε ένα κτήριο απο τα κλασσικά της γαλλικής αποικιοκρατιας, με ασπρόμαυρα πλακάκια στο πάτωμα, πορσελάνινα χερούλια στις πόρτες, και μεγάλα γαλλικού τύπου παράθυρα που έβλεπαν σε κακοτράχηλους, λασπωμένους κόκκινους δρόμους γεμάτους λακκούβες, μαυρισμένα άβαφα άκομψα κτήρια και ψηλούς φοίνικες να σπαν την μονοτονία.
Η βροχή μαστίγωνε τα τζάμια βίαια λες και θα μπορούσε να εισβάλει στον χώρο, να τον κατακτήσει και να εδραιωθεί για πάντα. Μάλλον με το δίκιο της είχε καλλιεργήσει αυτές τις προσδοκίες. Στο Λάος ο χρόνος δεν έχει καμμία αξία. Καμμία σημασία. Οι κάτοικοι αυτής της χώρας, είναι απλοί,
στωικοί, ήρεμοι, σχεδόν ράθυμοι τόσο που ένας δυτικός μεγαλωμένος στους γοργούς και αέναους ρυθμούς της δύσης θα τους χαρακτήριζε αφελέστατα οκνούς.
Το Λάος έχει βιώσει καλά στην σάρκα του τις συνέπειες των όμορων πολέμων στο Βιετνάμ, λόγω της θέσης τους. Οι Αμερικανικές δυνάμεις θέλωντας να χρησιμοποιήσουν τα εδάφη της Ταυλάνδης για αφετηρία-βάση για τα βομβαρδιστικά τους αεροπλάνα, αλλά και θέλωντας πάση θυσία να την κρατήσουν έξω απο τον πόλεμο (μαζί με το Λάος) , με τον φόβο η κατάσταση να τεθεί εκτός ελέγχου με τυχόν ανάμειξή της λόγω του
κομουνιστικού ντόμινο που θα ακολουθούσε, σύναψαν συμφωνία με τον όρο όμως, τα αεροπλάνα να φεύγουν μεν γεμάτα με πυρομαχικά, αλλά για την ασφάλεια της χώρας να επιστρέφουν πάντα άδεια.
Οι Αμερικανικές δυνάμεις βομβαρδίζαν ανηλεώς το Βιετνάμ και όσες βόμβες δεν χρησιμοποιούνταν -για να τιμήσουν την συμφωνία- τις "άδειαζαν"
στο έδαφος του Λάος , το οποίο πολιτικά ήταν αμέτοχο για όσο διάστημα δεν είχε κομμουνιστική διακυβέρνηση.
Ακόμα, στρατιώτες του Βιετνάμ στα πλαίσια του ανταρτοπόλεμου και ελλείψη κεντρικού μετώπου μαχών, πέρναγαν τα σύνορα με το Λάος για να αποφύγουν τις επιθέσεις των εχθρών, αλλά και για ανεφοδιασμό και ενώ τυπικά απαγορευόταν η ρίψη βομβών απο τους Αμερικάνους , αυτοί βομβάρδιζαν ανήθικα, αυθαίρετα, αδιάκριτα και σθεναρά.
Γνωστός ως ο μυστικός πόλεμος , οι Αμερικάνοι παράνομα επιχειρούσαν στα εδάφη του Λαός, (και της Καμπότζης) και ενώ το Πεντάγωνο γνώριζε λεπτομερώς τις επιχειρήσεις αυτές, όχι μονο δεν τις απαγόρευε, αλλά τις ενθάρυνε μαζί με την ΣΙΑ.
Αδύναμο κράτος, στο μάτι του κυκλώνα και εκβιαζόμενο στην ουσία, δεν μπορούσε να κάνει κάτι για να προστατευτεί, και αυτό είχε ως αποτέλεσμα τεράστια κομμάτια ζούγκλας να χαθούν, με τεράστιες συνέπειες για τον λαό του.
Χαρακτηριστικό είναι, οτι σε μια συνέντευξη του Προέδρου των ΗΠΑ Τζόνσον, όταν ρωτήθηκε από δημοσιογράφο για τις μυστικές επιχειρήσεις στο νότιο κυρίως κομμάτι της χώρας, αυτός εξαγριωμένος του απάντησε δεν υπάρχουν τέτοια στοιχεία, και αποχώρησε απο την αίθουσα. Επισήμως
στα έγγραφα του Πενταγώνου απαγορευόταν να χρησιμοποιήσουν την λέξη Λάος , και του δίναν κωδική ονομασία.
Τώρα , με την πάροδο τόσων ετών η χώρα δεν έχει χάσει τους αργούς ρυθμούς της, παρά τις τεράστιες ξένες επενδύσεις που γίνονται, είναι κομμουνιστική , και φυσικά πανέμορφη.
Η Βιεντιάν, είναι μια πόλη μικρή, βατή και εύκολη. Το Λάος υπήρξε αποικιοκρατία των Γάλλων οι οποίοι έχουν αφήσει έντονα τα σημάδια τους στην ρημοτομία, στα σπίτια, και στους δρόμους. Οι δρόμοι, είναι φαρδιοί , υπάρχουν πολλά κτήρια αποικιοκρατικού στυλ με τις χαρακτηριστικές λευκές κολώνες στην πρόσοψη, πάρα πολλά δέντρα, και ελάχιστα
ψηλά κτίσματα. Βέβαια μην ξεχνάμε ότι είμαστε στην Ασία, η οποία φυσικά κάνει και αυτή αισθητή την παρουσιά της στις αγορές, στα τουκ τουκ (οδηγούν όπως στην Ευρώπη), στους ναούς, και επιβάλει τα αδρά χαρακτηριστικά της όπως αυτή μοναδικά ξέρει.
Oι άνθρωποι είναι ήρεμοι, σοβαροί, μετρημένοι, νωχελικοί, διακριτικοί. Επαιτεία και πορνεία απουσιάζουν. Σύμφωνα με τους νόμους της χώρας, θεωρείται παράνομη η σύναψη σχέσεων με ξένους και διώκεται ποινικά. Αν θέλεις πχ να παντρευτείς μια ξένη, θα πρέπει να σου δώσει ειδική άδεια το κράτος. Αυτό συμβαίνει , διότι δεν θέλουν να γίνουν σαν την Ταυλάνδη στο θέμα πορνείας.
Εξαθλίωση δεν βλέπεις πουθενά στην πρωτεύουσα. Τα αυτοκίνητα είναι λίγα, αλλά όλα ολοκαίνουργια, -ιαπωνικά κυρίως- και πανάκριβα. Τουρίστες πάρα πολλοί. Ανταλακτήρια άφθονα. Παντού σημαίες με το
σφυροδρέπανο, είναι κομμουνιστές και δεν το κρύβουν. Δεμένο στο άρμα του Βιετνάμ επί σειρά ετών το Λάος, αποτελεί τον καλύτερο σύμμαχο και υποτελή του. Χωμάτινοι δρόμοι, λάσπες και λακούβες στο εσωτερικό , μηχανάκια, ποδήλατα, και μοναχοί με πορτοκαλιά ενδυμασία, ξυρισμένα κεφάλια, και ομπρέλες στα χέρια, συμπληρώνουν την εικόνα αυτής της ράθυμης πόλης.
Ο ποταμός Μεγκόκ φυσικά δεσπόζει όπως είναι φυσικό, με αυτοσχέδια μαγαζάκια το βράδυ και εστιατόρια, μυρωδιές απο φαγητά, μη επαρκώς
φωτισμένα, ήρεμα, ήσυχα χωρίς να παραπέμπει πουθενά ότι βρίσκεσαι σε πρωτεύουσα και μια βόλτα επιβάλλεται.
Σχεδόν όλοι, τουρίστες και μη, το βράδυ πάνε στο ποτάμι. Να ψωνίσουν, να φάνε, να περπατήσουν, να πιούν κάτι.
Αυτος είναι λοιπόν ο πρωτος σταθμός που θα υποδεχτεί τους φίλους μας, αφού ετοιμάζονται να βγουν έξω για μια πρώτη αναγνώριση ή αν θέλετε για την πρώτη διαπιστωμένη απάτη εις βάρος τους..... (συνεχίζεται)
Η βροχή μαστίγωνε τα τζάμια βίαια λες και θα μπορούσε να εισβάλει στον χώρο, να τον κατακτήσει και να εδραιωθεί για πάντα. Μάλλον με το δίκιο της είχε καλλιεργήσει αυτές τις προσδοκίες. Στο Λάος ο χρόνος δεν έχει καμμία αξία. Καμμία σημασία. Οι κάτοικοι αυτής της χώρας, είναι απλοί,
στωικοί, ήρεμοι, σχεδόν ράθυμοι τόσο που ένας δυτικός μεγαλωμένος στους γοργούς και αέναους ρυθμούς της δύσης θα τους χαρακτήριζε αφελέστατα οκνούς.
Το Λάος έχει βιώσει καλά στην σάρκα του τις συνέπειες των όμορων πολέμων στο Βιετνάμ, λόγω της θέσης τους. Οι Αμερικανικές δυνάμεις θέλωντας να χρησιμοποιήσουν τα εδάφη της Ταυλάνδης για αφετηρία-βάση για τα βομβαρδιστικά τους αεροπλάνα, αλλά και θέλωντας πάση θυσία να την κρατήσουν έξω απο τον πόλεμο (μαζί με το Λάος) , με τον φόβο η κατάσταση να τεθεί εκτός ελέγχου με τυχόν ανάμειξή της λόγω του
κομουνιστικού ντόμινο που θα ακολουθούσε, σύναψαν συμφωνία με τον όρο όμως, τα αεροπλάνα να φεύγουν μεν γεμάτα με πυρομαχικά, αλλά για την ασφάλεια της χώρας να επιστρέφουν πάντα άδεια.
Οι Αμερικανικές δυνάμεις βομβαρδίζαν ανηλεώς το Βιετνάμ και όσες βόμβες δεν χρησιμοποιούνταν -για να τιμήσουν την συμφωνία- τις "άδειαζαν"
στο έδαφος του Λάος , το οποίο πολιτικά ήταν αμέτοχο για όσο διάστημα δεν είχε κομμουνιστική διακυβέρνηση.
Ακόμα, στρατιώτες του Βιετνάμ στα πλαίσια του ανταρτοπόλεμου και ελλείψη κεντρικού μετώπου μαχών, πέρναγαν τα σύνορα με το Λάος για να αποφύγουν τις επιθέσεις των εχθρών, αλλά και για ανεφοδιασμό και ενώ τυπικά απαγορευόταν η ρίψη βομβών απο τους Αμερικάνους , αυτοί βομβάρδιζαν ανήθικα, αυθαίρετα, αδιάκριτα και σθεναρά.
Γνωστός ως ο μυστικός πόλεμος , οι Αμερικάνοι παράνομα επιχειρούσαν στα εδάφη του Λαός, (και της Καμπότζης) και ενώ το Πεντάγωνο γνώριζε λεπτομερώς τις επιχειρήσεις αυτές, όχι μονο δεν τις απαγόρευε, αλλά τις ενθάρυνε μαζί με την ΣΙΑ.
Αδύναμο κράτος, στο μάτι του κυκλώνα και εκβιαζόμενο στην ουσία, δεν μπορούσε να κάνει κάτι για να προστατευτεί, και αυτό είχε ως αποτέλεσμα τεράστια κομμάτια ζούγκλας να χαθούν, με τεράστιες συνέπειες για τον λαό του.
Χαρακτηριστικό είναι, οτι σε μια συνέντευξη του Προέδρου των ΗΠΑ Τζόνσον, όταν ρωτήθηκε από δημοσιογράφο για τις μυστικές επιχειρήσεις στο νότιο κυρίως κομμάτι της χώρας, αυτός εξαγριωμένος του απάντησε δεν υπάρχουν τέτοια στοιχεία, και αποχώρησε απο την αίθουσα. Επισήμως
στα έγγραφα του Πενταγώνου απαγορευόταν να χρησιμοποιήσουν την λέξη Λάος , και του δίναν κωδική ονομασία.
Τώρα , με την πάροδο τόσων ετών η χώρα δεν έχει χάσει τους αργούς ρυθμούς της, παρά τις τεράστιες ξένες επενδύσεις που γίνονται, είναι κομμουνιστική , και φυσικά πανέμορφη.
Η Βιεντιάν, είναι μια πόλη μικρή, βατή και εύκολη. Το Λάος υπήρξε αποικιοκρατία των Γάλλων οι οποίοι έχουν αφήσει έντονα τα σημάδια τους στην ρημοτομία, στα σπίτια, και στους δρόμους. Οι δρόμοι, είναι φαρδιοί , υπάρχουν πολλά κτήρια αποικιοκρατικού στυλ με τις χαρακτηριστικές λευκές κολώνες στην πρόσοψη, πάρα πολλά δέντρα, και ελάχιστα
ψηλά κτίσματα. Βέβαια μην ξεχνάμε ότι είμαστε στην Ασία, η οποία φυσικά κάνει και αυτή αισθητή την παρουσιά της στις αγορές, στα τουκ τουκ (οδηγούν όπως στην Ευρώπη), στους ναούς, και επιβάλει τα αδρά χαρακτηριστικά της όπως αυτή μοναδικά ξέρει.
Oι άνθρωποι είναι ήρεμοι, σοβαροί, μετρημένοι, νωχελικοί, διακριτικοί. Επαιτεία και πορνεία απουσιάζουν. Σύμφωνα με τους νόμους της χώρας, θεωρείται παράνομη η σύναψη σχέσεων με ξένους και διώκεται ποινικά. Αν θέλεις πχ να παντρευτείς μια ξένη, θα πρέπει να σου δώσει ειδική άδεια το κράτος. Αυτό συμβαίνει , διότι δεν θέλουν να γίνουν σαν την Ταυλάνδη στο θέμα πορνείας.
Εξαθλίωση δεν βλέπεις πουθενά στην πρωτεύουσα. Τα αυτοκίνητα είναι λίγα, αλλά όλα ολοκαίνουργια, -ιαπωνικά κυρίως- και πανάκριβα. Τουρίστες πάρα πολλοί. Ανταλακτήρια άφθονα. Παντού σημαίες με το
σφυροδρέπανο, είναι κομμουνιστές και δεν το κρύβουν. Δεμένο στο άρμα του Βιετνάμ επί σειρά ετών το Λάος, αποτελεί τον καλύτερο σύμμαχο και υποτελή του. Χωμάτινοι δρόμοι, λάσπες και λακούβες στο εσωτερικό , μηχανάκια, ποδήλατα, και μοναχοί με πορτοκαλιά ενδυμασία, ξυρισμένα κεφάλια, και ομπρέλες στα χέρια, συμπληρώνουν την εικόνα αυτής της ράθυμης πόλης.
Ο ποταμός Μεγκόκ φυσικά δεσπόζει όπως είναι φυσικό, με αυτοσχέδια μαγαζάκια το βράδυ και εστιατόρια, μυρωδιές απο φαγητά, μη επαρκώς
φωτισμένα, ήρεμα, ήσυχα χωρίς να παραπέμπει πουθενά ότι βρίσκεσαι σε πρωτεύουσα και μια βόλτα επιβάλλεται.
Σχεδόν όλοι, τουρίστες και μη, το βράδυ πάνε στο ποτάμι. Να ψωνίσουν, να φάνε, να περπατήσουν, να πιούν κάτι.
Αυτος είναι λοιπόν ο πρωτος σταθμός που θα υποδεχτεί τους φίλους μας, αφού ετοιμάζονται να βγουν έξω για μια πρώτη αναγνώριση ή αν θέλετε για την πρώτη διαπιστωμένη απάτη εις βάρος τους..... (συνεχίζεται)
