dim kyr
Member
- Μηνύματα
- 2.064
- Likes
- 6.302
- Ταξίδι-Όνειρο
- Μπαγκλαντες
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Περίεργες πολιτικές ποτοαπαγόρευσης
- Run Lola Run
- Ηρθαμε! Φεύγουμε.....
- Kuala Lumbur
- Παναγιά μου!!! Ενα AirBus 320 έρχεται κατα πάνω μας
- Αναλαμβάνουμε απεντομώσεις, καθαρισμούς κτηρίων και αποφράξεις αποχετεύσεων
- Λάος
- Αυτός, Αυτή και οι απάτες
- Για ποιόν χτυπά η εξάτμιση?
- Το στοίχημα του ευρω
- Αρχίσανε τα όργανα
- Στο άγνωστο με πούλμαν την ελπίδα
- Η Αφιξη και το πρόγραμμα προστασίας μαρτύρων
- Μια γιορτή μια μπύρα και τρια δόντια
- Και ο Γκιούλι ξεσπαθώνει, ξεσπαθώνει
- Οταν ξέρεις και ταξιδεύεις με στυλ
- Θελω να κατέβω απο αυτό το λεωφορείο
- Το αγνό παρθένο σου μαλλί
- Απο την Σκύλλα στην Χαρυβδη και απο τον Αννα στον Καιάφα
- Α ρε γλέντια
- Πνομ Πενχ : η Αυτοκράτειρα με τα κουρέλια
- Η Κάθοδος και ο δρόμος προς το κολαστήριο
- Η Καμπότζη και το εργοστάσιο της κρεατομηχανής
- Οταν η σύνεση εκδιώχνεται μετά κλοτσηδόν
- In the mouth of Darkness
- Το Ιδρυμα
- Κάνε ένα μπάνιο!
- Ψάχνωντας απελπισμένα (ένα) το Ιδρυμα
- Η καλή μας αγελάδα βόσκει κάτω στην λιακάδα
- Μια οικογένεια είμαστε όλοι
Μια οικογένεια είμαστε όλοι
Την επομένη το βράδυ αφού είχαν νοικιάσει τουκ τουκ και είχαν γυρνοβολήσει τις γύρω περιοχές συν το ψαροχώρι που είναι τουριστικό must, και είναι πήχτρα απο τουρίστες επέστρεψαν (με τουκ τουκ φυσικά) στην βάση τους. Και βρέθηκαν αντιμέτωποι με μια καταπληκτική ανακάλυψη.
Κάθε βράδυ πριν επιστρέψουν στο δωμάτιο συνήθιζαν να πίνουν μια τελευταία μπύρα στο χμμ... τέλος πάντων , εστιατόριο του Ιδρύματος. Η Dim -κατουρλού εκ πεποιθήσεως- θέλησε να πάει τουαλέτα και επειδή όπως ήταν αναμενόμενο δεν υπήρχε wc στο εστιατοριο, ζήτησε το κλειδί του δωματίου απο τον Γκιούλι.
Πλησιάζει την πόρτα, βάζει το κλειδί, ξεκλειδώνει και Ωωωω!!!!
Μια ημίγυμνη γυναίκα εντός του δωματίου την χαιρετάει και της λέει "Hello!!"
Σοκαρισμένη, ξανακλείνει απότομα την πόρτα και κοιτάει τον αριθμό του δωματίου. Κατά λάθος έχει πάει στο διπλανό δωμάτιο. Και τότε όλα μπαίνουν στην θέση τους. Ειχαν παρατηρήσει ότι όταν ζητούσαν το κλειδί απο την υπάλληλο, αυτή βούταγε ένα και τους το έδινε. Στην τύχη. Χωρίς νούμερο πάνω. Και φυσικά η εξήγηση είναι αυτή. Πασπαρτού. Ολα τα κλειδιά ήταν πασπαρτού!! Οιοσδήποτε μπορεί με το κλειδί του να μπουκάρει σε οποιοδήποτε δωμάτιο. Ητοι, όσον αφορά την ασφάλεια, μηδέν απο μηδέν, μηδέν.
Δεν βαριέσαι όμως..... με τόσα "προσόντα" ποιός κολλάει σε λεπτομέρειες? Αλλωστε την επομένη είχαν κλείσει τουκ τουκ για να τους πάει στο Ανκορ. Δεν θα σκάγανε για τέτοιες ασήμαντες λεπτομέρειες.
Τώρα για το Ανκορ τι να πούμε? Οι φωτογραφίες μιλούν απο μόνες τους. Είναι λίγα χιλιόμετρα απο την πόλη, υπάρχουν εισιτήρια 1 ημέρας, 3ημερων και μιας εβδομάδας, τα οποία βγάζεις στην είσοδο και έχουν τυπωμένη πάνω τους την φωτογραφία σου. Ο αρχαιολογικός χώρος είναι τεράστιος και για να δείς ικανοποιητικό μέρος θέλεις τουλάχιστον μια εβδομάδα. Σε 1 ημέρα βλέπεις μόνο τα βασικά (και ούτε καν αυτά). Οι μετακινήσεις απο ναο σε ναο γίνονται με τουκ τουκ ή ποδήλατο. Δεν πρέπει σε καμμία περίπτωση να χωθείς σε κομμάτια της ζούγκλας που φαίνονται απάτητα, διότι υπάρχει πιθανότητα να είναι ναρκοθετημένα απο τις ημέρες του Πολ Ποτ. Γύρω απο τους ναούς υπάρχουν μαγαζάκια που πωλούν νερό, αναψυκτικά κλπ. Επίσης υπάρχει πιθανότητα να πέσεις πάνω σε γκρουπ τουριστών απο Κίνα ή Ιαπωνία και να καταστρέψουν όλη την μαγεία. Πολλοί επαίτες, και παιδιά που πωλούν σουβενίρ έχουν την τάση να γίνονται φορτικοί και ο μόνος τρόπος δυστυχώς να τους αποφύγεις, είναι να μην πας στους ναούς που βρίσκονται πιο κοντά στην πόλη, αλλά να πας σε πιο απομακρυσμένα σημεία.
Τα χρηματα για την συντήρηση και κάποιες αναστηλώσεις -σύμφωνα με τις ταμπέλες- έχουν δωθεί απο ένα Ιαπωνικό Ιδρυμα. Αρκετοί φύλακες υπάρχουν ώστε να διασφαλίζουν το ότι έχες κόψει εισιτήριο. Βασική συμβουλή για την επίσκεψη, είναι ότι καλύτερα να είσαι σε πολύ καλή φυσική κατάσταση διότι η ανάβαση στς περισσότερα σημεία είναι δύσκολη και κοπιαστική. Τα γλυπτά είναι απείρου κάλλους και η όλη αρχιτεκτονική αγγίζει τα όρια της τελειότητας. Σίγουρα ο όλος χώρος, χρωστά κάτι απο την ομορφιά του , στο ότι βρίσκεται μέσα στην ζούγκλα και όχι σε αστική ζώνη, κάτι που αν συνέβαινε θα συνέβαλλε στην αφαίρεση κάποιας απο της λάμψης του και κυρίως του μυστηρίου που τον τυλίγει.
Οι φίλοι μας είχαν την τύχη στην επίσκεψή τους να "υιοθετηθούν" με το ζόρι απο έναν μοναχό απο την Σρι Λάνκα, ο οποίος μάλιστα τους έκανε πρόσκληση να πάνε στην χώρα του με όλο τον σχεδιασμό δικό του και υπόσχεση ότι θα τους περίμενε στο αεροδρόμιο. Μάλιστα τους πρότεινε ότι επειδή διεύθυνε ένα κέντρο βουδιστικό, να πήγαιναν να μείνουν λίγες ημέρες. Μεγάλη τύχη!!!
Κάτι άλλο για το Ανκορ δεν έχουμε να προσθέσουμε. Είναι σαν να προσπαθείς με λόγια να περιγράψεις πχ ένα χρώμα ή μια γεύση. Γίνεται? δεν γίνεται. Μια επίσκεψη είναι προτιμότερη απο μια στεγνή και ανούσια περιγραφή. Μερικά πράγματα είναι καλύτερα να τα βλέπεις ζωντανά και όχι να διαβάζεις για αυτά. Τελικό συμπέρασμα, ένα απο τα ωραιότερα μνημεία που υπάρχουν στον κόσμο.
Τίτλοι Τέλους
Οι ώρες κύλησαν. Οι ημέρες πέρασαν. To ταξίδι στην μαγευτική Ινδοκίνα έκανε τον κύκλο του και η επιστροφή ήταν πλέον δεδομένη. Μερικές τελευταίες (περιπετειώδεις) ημέρες ακόμα στην Μαλαισία ήταν το επιστέγασμα και οι τίτλοι τέλους έπεσαν για τους δυό τουρίστες μας. Η επιστροφή στα πάτρια δεδομένη. Αλλά όταν ένα ταξίδι τελειώνει, ένα καινούργιο αρχίζει να υφαίνεται. Είναι κι αυτό μια παρηγοριά και ένα αντίδοτο στην θλίψη και στην νοσταλγία που γεννούν οι αναμνήσεις για κάτι που πέρασε ανεπιστρεπτί.............
Την επομένη το βράδυ αφού είχαν νοικιάσει τουκ τουκ και είχαν γυρνοβολήσει τις γύρω περιοχές συν το ψαροχώρι που είναι τουριστικό must, και είναι πήχτρα απο τουρίστες επέστρεψαν (με τουκ τουκ φυσικά) στην βάση τους. Και βρέθηκαν αντιμέτωποι με μια καταπληκτική ανακάλυψη.
Κάθε βράδυ πριν επιστρέψουν στο δωμάτιο συνήθιζαν να πίνουν μια τελευταία μπύρα στο χμμ... τέλος πάντων , εστιατόριο του Ιδρύματος. Η Dim -κατουρλού εκ πεποιθήσεως- θέλησε να πάει τουαλέτα και επειδή όπως ήταν αναμενόμενο δεν υπήρχε wc στο εστιατοριο, ζήτησε το κλειδί του δωματίου απο τον Γκιούλι.
Πλησιάζει την πόρτα, βάζει το κλειδί, ξεκλειδώνει και Ωωωω!!!!
Μια ημίγυμνη γυναίκα εντός του δωματίου την χαιρετάει και της λέει "Hello!!"
Σοκαρισμένη, ξανακλείνει απότομα την πόρτα και κοιτάει τον αριθμό του δωματίου. Κατά λάθος έχει πάει στο διπλανό δωμάτιο. Και τότε όλα μπαίνουν στην θέση τους. Ειχαν παρατηρήσει ότι όταν ζητούσαν το κλειδί απο την υπάλληλο, αυτή βούταγε ένα και τους το έδινε. Στην τύχη. Χωρίς νούμερο πάνω. Και φυσικά η εξήγηση είναι αυτή. Πασπαρτού. Ολα τα κλειδιά ήταν πασπαρτού!! Οιοσδήποτε μπορεί με το κλειδί του να μπουκάρει σε οποιοδήποτε δωμάτιο. Ητοι, όσον αφορά την ασφάλεια, μηδέν απο μηδέν, μηδέν.
Δεν βαριέσαι όμως..... με τόσα "προσόντα" ποιός κολλάει σε λεπτομέρειες? Αλλωστε την επομένη είχαν κλείσει τουκ τουκ για να τους πάει στο Ανκορ. Δεν θα σκάγανε για τέτοιες ασήμαντες λεπτομέρειες.
Τώρα για το Ανκορ τι να πούμε? Οι φωτογραφίες μιλούν απο μόνες τους. Είναι λίγα χιλιόμετρα απο την πόλη, υπάρχουν εισιτήρια 1 ημέρας, 3ημερων και μιας εβδομάδας, τα οποία βγάζεις στην είσοδο και έχουν τυπωμένη πάνω τους την φωτογραφία σου. Ο αρχαιολογικός χώρος είναι τεράστιος και για να δείς ικανοποιητικό μέρος θέλεις τουλάχιστον μια εβδομάδα. Σε 1 ημέρα βλέπεις μόνο τα βασικά (και ούτε καν αυτά). Οι μετακινήσεις απο ναο σε ναο γίνονται με τουκ τουκ ή ποδήλατο. Δεν πρέπει σε καμμία περίπτωση να χωθείς σε κομμάτια της ζούγκλας που φαίνονται απάτητα, διότι υπάρχει πιθανότητα να είναι ναρκοθετημένα απο τις ημέρες του Πολ Ποτ. Γύρω απο τους ναούς υπάρχουν μαγαζάκια που πωλούν νερό, αναψυκτικά κλπ. Επίσης υπάρχει πιθανότητα να πέσεις πάνω σε γκρουπ τουριστών απο Κίνα ή Ιαπωνία και να καταστρέψουν όλη την μαγεία. Πολλοί επαίτες, και παιδιά που πωλούν σουβενίρ έχουν την τάση να γίνονται φορτικοί και ο μόνος τρόπος δυστυχώς να τους αποφύγεις, είναι να μην πας στους ναούς που βρίσκονται πιο κοντά στην πόλη, αλλά να πας σε πιο απομακρυσμένα σημεία.
Τα χρηματα για την συντήρηση και κάποιες αναστηλώσεις -σύμφωνα με τις ταμπέλες- έχουν δωθεί απο ένα Ιαπωνικό Ιδρυμα. Αρκετοί φύλακες υπάρχουν ώστε να διασφαλίζουν το ότι έχες κόψει εισιτήριο. Βασική συμβουλή για την επίσκεψη, είναι ότι καλύτερα να είσαι σε πολύ καλή φυσική κατάσταση διότι η ανάβαση στς περισσότερα σημεία είναι δύσκολη και κοπιαστική. Τα γλυπτά είναι απείρου κάλλους και η όλη αρχιτεκτονική αγγίζει τα όρια της τελειότητας. Σίγουρα ο όλος χώρος, χρωστά κάτι απο την ομορφιά του , στο ότι βρίσκεται μέσα στην ζούγκλα και όχι σε αστική ζώνη, κάτι που αν συνέβαινε θα συνέβαλλε στην αφαίρεση κάποιας απο της λάμψης του και κυρίως του μυστηρίου που τον τυλίγει.
Οι φίλοι μας είχαν την τύχη στην επίσκεψή τους να "υιοθετηθούν" με το ζόρι απο έναν μοναχό απο την Σρι Λάνκα, ο οποίος μάλιστα τους έκανε πρόσκληση να πάνε στην χώρα του με όλο τον σχεδιασμό δικό του και υπόσχεση ότι θα τους περίμενε στο αεροδρόμιο. Μάλιστα τους πρότεινε ότι επειδή διεύθυνε ένα κέντρο βουδιστικό, να πήγαιναν να μείνουν λίγες ημέρες. Μεγάλη τύχη!!!
Κάτι άλλο για το Ανκορ δεν έχουμε να προσθέσουμε. Είναι σαν να προσπαθείς με λόγια να περιγράψεις πχ ένα χρώμα ή μια γεύση. Γίνεται? δεν γίνεται. Μια επίσκεψη είναι προτιμότερη απο μια στεγνή και ανούσια περιγραφή. Μερικά πράγματα είναι καλύτερα να τα βλέπεις ζωντανά και όχι να διαβάζεις για αυτά. Τελικό συμπέρασμα, ένα απο τα ωραιότερα μνημεία που υπάρχουν στον κόσμο.
Τίτλοι Τέλους
Οι ώρες κύλησαν. Οι ημέρες πέρασαν. To ταξίδι στην μαγευτική Ινδοκίνα έκανε τον κύκλο του και η επιστροφή ήταν πλέον δεδομένη. Μερικές τελευταίες (περιπετειώδεις) ημέρες ακόμα στην Μαλαισία ήταν το επιστέγασμα και οι τίτλοι τέλους έπεσαν για τους δυό τουρίστες μας. Η επιστροφή στα πάτρια δεδομένη. Αλλά όταν ένα ταξίδι τελειώνει, ένα καινούργιο αρχίζει να υφαίνεται. Είναι κι αυτό μια παρηγοριά και ένα αντίδοτο στην θλίψη και στην νοσταλγία που γεννούν οι αναμνήσεις για κάτι που πέρασε ανεπιστρεπτί.............
