dim kyr
Member
- Μηνύματα
- 2.089
- Likes
- 6.682
- Ταξίδι-Όνειρο
- ΔΟΥ Κορίνθου
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Περίεργες πολιτικές ποτοαπαγόρευσης
- Run Lola Run
- Ηρθαμε! Φεύγουμε.....
- Kuala Lumbur
- Παναγιά μου!!! Ενα AirBus 320 έρχεται κατα πάνω μας
- Αναλαμβάνουμε απεντομώσεις, καθαρισμούς κτηρίων και αποφράξεις αποχετεύσεων
- Λάος
- Αυτός, Αυτή και οι απάτες
- Για ποιόν χτυπά η εξάτμιση?
- Το στοίχημα του ευρω
- Αρχίσανε τα όργανα
- Στο άγνωστο με πούλμαν την ελπίδα
- Η Αφιξη και το πρόγραμμα προστασίας μαρτύρων
- Μια γιορτή μια μπύρα και τρια δόντια
- Και ο Γκιούλι ξεσπαθώνει, ξεσπαθώνει
- Οταν ξέρεις και ταξιδεύεις με στυλ
- Θελω να κατέβω απο αυτό το λεωφορείο
- Το αγνό παρθένο σου μαλλί
- Απο την Σκύλλα στην Χαρυβδη και απο τον Αννα στον Καιάφα
- Α ρε γλέντια
- Πνομ Πενχ : η Αυτοκράτειρα με τα κουρέλια
- Η Κάθοδος και ο δρόμος προς το κολαστήριο
- Η Καμπότζη και το εργοστάσιο της κρεατομηχανής
- Οταν η σύνεση εκδιώχνεται μετά κλοτσηδόν
- In the mouth of Darkness
- Το Ιδρυμα
- Κάνε ένα μπάνιο!
- Ψάχνωντας απελπισμένα (ένα) το Ιδρυμα
- Η καλή μας αγελάδα βόσκει κάτω στην λιακάδα
- Μια οικογένεια είμαστε όλοι
Ηρθαμε! Φεύγουμε.....
Μετά από ένα καταπληκτικό 400αρι μετ' εμποδίων, οι φίλοι μας προλαβαίνουν το λεωφορείο και παραλαμβάνουν αποσκευές και χαμένη αυτοπεποίθηση, και έτοιμοι πια, αρχίζουν το σαφάρι για ψάξιμο έκδοσης εισιτηρίων και εντοπισμού του σωστού τρένου, αποβάθρας κλπ. Φαινόταν δύσκολο, με αποτέλεσμα η Dim να γκρινιάζει στον Γκιούλιβερ
συνέχεια
- έλα χριστιανέ μου να πάρουμε ένα ταξάκι να μας αφήσει ακριβώς στην China town
- Oχι.
-Γιατί όχι? είμαι κουρασμένη σου λέω και μέχρι να το βρούμε θα έχω καταρρεύσει.
-Είπα. Οχι.
-Ελα βρε άνθρωπε του Θεού μην με παιδεύεις, να ένα ταξί....ταξίιιιι...
-Θα το βρω, έχε μου εμπιστοσύνη.
-Καλά..... εσύ γεννήθηκες να με παιδεύεις......
-Ασε την γκρίνια και ακολούθα... ο Δημήτρης είπε LRT.
-Tι λές? Ο Δημήτρης είπε ΚΤΜ
-Δεν θυμάσαι καλά...
-Εσύ δεν θυμάσαι καλά.....
- Εγώ καλά θυμάμαι, εσύ έχεις απωλέσει μνήμη.
-Τότε γιατί δεν θυμήθηκες και να πάρουμε τις αποσκευές απο το λεωφορείο εεε? Γιατί? Ποιός τις θυμήθηκε κύριε φωτεινέ παντογνώστη? εεε? Ποιόοοος?
Με αυτά και με εκείνα η ώρα πέρναγε, αλλά σε κάποια έμπνευση της στιγμής, βρέθηκε και η σωστή αποβάθρα και το σωστό τρένο. Ο Γκιούλι τελικά είχε δίκιο.
Φτάνουν νύχτα σε ένα άδειο υπέργειο σταθμό τρένων (σαν στοιχειωμένος ήταν), σκοτεινό, με αντίλαλο, μοναχικό και περίεργο. Σκάλες ανεβαίνουν, σκάλες κατεβαίνουν, τα βήματά τους αντηχούσαν στους άδειους χώρους και τελικά βγαίνουν στον δρόμο. Τα πράγματα αλλάζουν. Βρίσκονται σε μια λεωφόρο με κίνηση, αυτοκίνητα, πεζούς, φώτα, και ζέστη.. Απίστευτη ζέστη που σε συνδυασμό με την υγρασία γινόταν ανυπόφορη.
Συνεχίζουν το περπάτημα και πέφτουν πάνω στο παζάρι που γίνεται κάθε βράδυ. Ο κόσμος ήταν αμέτρητος. Οι πάγκοι στοιβαγμένοι ο ένας δίπλα στον άλλο, έδιναν μαθήματα για το πόσο εκμεταλεύσιμος μπορεί να γίνει ένας χώρος. Μυρωδιές απο φαγητά, καπνοί απο τα όποια ψητά, ιδρώτας, φώτα νέον, φωνές, φαναράκια, εμπορεύματα, φρούτα, λουλούδια, μουσικές, τουρίστες, ντύναν τον χώρο , ασφυκτικά και πλουρεαλιστικά. Υπάρχει πρόβλημα. Οι πάγκοι είναι τόσοι πολλοί , που δεν μπορείς να
πας στο πεζοδρόμιο για να βρείς την είσοδο του ξενοδοχείου. Θα πρέπει να περάσεις απο πάνω τους (πράγμα αδύνατον) ή να ακολουθήσεις τον δρόμο, την περίφημη Petalling Street μέχρι εκεί που σταματάν οι πάγκοι. Ρωτάνε έναν γεράκο κινέζο και αυτός πρόθυμα τους βοηθά στην ανεύρεση του χαμένου Παραδείσου.
Κάνουν γρήγορα chek in (οι σχολιασμοί για το χοτέλι θα δοθούν σε άλλο κεφάλαιο) ανεβαίνουν στο δωμάτιο και με το που μπαίνουν μέσα χτυπάει το τηλέφωνο. Οι φίλοι τους είναι κάτω και τους περιμένουν.
Την πρώτη βραδυά τους στην Μαλαισία την πέρασαν παρέα με τον 10900 Km και την καταπληκτική και πάντα χαμογελαστή Μαλαισιανή φίλη του, άλλοι έφαγαν , άλλοι ήπιαν , γέλασαν, συζήτησαν, κουτσομπόλεψαν, έβγαλαν φωτογραφίες και ανανέωσαν το ραντεβού στην περίπτωση που οι φίλοι τους δεν θα πήγαιναν ινδονησία.
Η China town της Kuala είναι μια πανδαισία. Αποπνέει μια αίσθηση ζωντάνιας και είναι εντελώς αποπροσανατολιστική. Η μπύρα ακριβή, τα αγαθά άφθονα, τα χρώματα στους πάγκους απίθανα, οι μυρωδιές ανατολίτικες, ο κόσμος διάφορων εθνικοτήτων, ο χώρος
που σου απομένει να κινηθείς ανύπαρκτος, οι πωλητές ελάχιστα φορτικοί, και οι τουρίστες πολλοί. Καθαρή βέβαια δεν την λες. Σκουπίδια, βρωμιά, μαυρισμένα ακαλαίσθητα κτήρια και μερικά όμορφα αποικιακού ρυθμού, κιτσάτες απομιμίσεις, τριτοκοσμικές συνθηκες υγιεινής, "υποπτα"
ξενοδοχεία ημιδιαμονής, αποτρόπαιες κουζίνες, αλλά τι να κάνουμε? Αυτή είναι η China town.
Ηταν νύχτα και οι φίλοι μας δεν μπόρεσαν να δουν και πολλά. Δεν πειράζει όμως. Μετά απο 2 εβδομάδες θα γνώριζαν καλύτερα αυτήν την πόλη και θα τους γνώριζε και αυτή.
Γύρισαν στο ξενοδοχείο, κουρασμένοι αλλά αισιόδοξοι, αύριο πετάνε για το Λάος!!!
Οι δόλιοι.......... νόμιζαν ότι θα είναι εύκολο........
Μετά από ένα καταπληκτικό 400αρι μετ' εμποδίων, οι φίλοι μας προλαβαίνουν το λεωφορείο και παραλαμβάνουν αποσκευές και χαμένη αυτοπεποίθηση, και έτοιμοι πια, αρχίζουν το σαφάρι για ψάξιμο έκδοσης εισιτηρίων και εντοπισμού του σωστού τρένου, αποβάθρας κλπ. Φαινόταν δύσκολο, με αποτέλεσμα η Dim να γκρινιάζει στον Γκιούλιβερ
συνέχεια
- έλα χριστιανέ μου να πάρουμε ένα ταξάκι να μας αφήσει ακριβώς στην China town
- Oχι.
-Γιατί όχι? είμαι κουρασμένη σου λέω και μέχρι να το βρούμε θα έχω καταρρεύσει.
-Είπα. Οχι.
-Ελα βρε άνθρωπε του Θεού μην με παιδεύεις, να ένα ταξί....ταξίιιιι...
-Θα το βρω, έχε μου εμπιστοσύνη.
-Καλά..... εσύ γεννήθηκες να με παιδεύεις......
-Ασε την γκρίνια και ακολούθα... ο Δημήτρης είπε LRT.
-Tι λές? Ο Δημήτρης είπε ΚΤΜ
-Δεν θυμάσαι καλά...
-Εσύ δεν θυμάσαι καλά.....
- Εγώ καλά θυμάμαι, εσύ έχεις απωλέσει μνήμη.
-Τότε γιατί δεν θυμήθηκες και να πάρουμε τις αποσκευές απο το λεωφορείο εεε? Γιατί? Ποιός τις θυμήθηκε κύριε φωτεινέ παντογνώστη? εεε? Ποιόοοος?
Με αυτά και με εκείνα η ώρα πέρναγε, αλλά σε κάποια έμπνευση της στιγμής, βρέθηκε και η σωστή αποβάθρα και το σωστό τρένο. Ο Γκιούλι τελικά είχε δίκιο.
Φτάνουν νύχτα σε ένα άδειο υπέργειο σταθμό τρένων (σαν στοιχειωμένος ήταν), σκοτεινό, με αντίλαλο, μοναχικό και περίεργο. Σκάλες ανεβαίνουν, σκάλες κατεβαίνουν, τα βήματά τους αντηχούσαν στους άδειους χώρους και τελικά βγαίνουν στον δρόμο. Τα πράγματα αλλάζουν. Βρίσκονται σε μια λεωφόρο με κίνηση, αυτοκίνητα, πεζούς, φώτα, και ζέστη.. Απίστευτη ζέστη που σε συνδυασμό με την υγρασία γινόταν ανυπόφορη.
Συνεχίζουν το περπάτημα και πέφτουν πάνω στο παζάρι που γίνεται κάθε βράδυ. Ο κόσμος ήταν αμέτρητος. Οι πάγκοι στοιβαγμένοι ο ένας δίπλα στον άλλο, έδιναν μαθήματα για το πόσο εκμεταλεύσιμος μπορεί να γίνει ένας χώρος. Μυρωδιές απο φαγητά, καπνοί απο τα όποια ψητά, ιδρώτας, φώτα νέον, φωνές, φαναράκια, εμπορεύματα, φρούτα, λουλούδια, μουσικές, τουρίστες, ντύναν τον χώρο , ασφυκτικά και πλουρεαλιστικά. Υπάρχει πρόβλημα. Οι πάγκοι είναι τόσοι πολλοί , που δεν μπορείς να
πας στο πεζοδρόμιο για να βρείς την είσοδο του ξενοδοχείου. Θα πρέπει να περάσεις απο πάνω τους (πράγμα αδύνατον) ή να ακολουθήσεις τον δρόμο, την περίφημη Petalling Street μέχρι εκεί που σταματάν οι πάγκοι. Ρωτάνε έναν γεράκο κινέζο και αυτός πρόθυμα τους βοηθά στην ανεύρεση του χαμένου Παραδείσου.
Κάνουν γρήγορα chek in (οι σχολιασμοί για το χοτέλι θα δοθούν σε άλλο κεφάλαιο) ανεβαίνουν στο δωμάτιο και με το που μπαίνουν μέσα χτυπάει το τηλέφωνο. Οι φίλοι τους είναι κάτω και τους περιμένουν.
Την πρώτη βραδυά τους στην Μαλαισία την πέρασαν παρέα με τον 10900 Km και την καταπληκτική και πάντα χαμογελαστή Μαλαισιανή φίλη του, άλλοι έφαγαν , άλλοι ήπιαν , γέλασαν, συζήτησαν, κουτσομπόλεψαν, έβγαλαν φωτογραφίες και ανανέωσαν το ραντεβού στην περίπτωση που οι φίλοι τους δεν θα πήγαιναν ινδονησία.
Η China town της Kuala είναι μια πανδαισία. Αποπνέει μια αίσθηση ζωντάνιας και είναι εντελώς αποπροσανατολιστική. Η μπύρα ακριβή, τα αγαθά άφθονα, τα χρώματα στους πάγκους απίθανα, οι μυρωδιές ανατολίτικες, ο κόσμος διάφορων εθνικοτήτων, ο χώρος
που σου απομένει να κινηθείς ανύπαρκτος, οι πωλητές ελάχιστα φορτικοί, και οι τουρίστες πολλοί. Καθαρή βέβαια δεν την λες. Σκουπίδια, βρωμιά, μαυρισμένα ακαλαίσθητα κτήρια και μερικά όμορφα αποικιακού ρυθμού, κιτσάτες απομιμίσεις, τριτοκοσμικές συνθηκες υγιεινής, "υποπτα"
ξενοδοχεία ημιδιαμονής, αποτρόπαιες κουζίνες, αλλά τι να κάνουμε? Αυτή είναι η China town.
Ηταν νύχτα και οι φίλοι μας δεν μπόρεσαν να δουν και πολλά. Δεν πειράζει όμως. Μετά απο 2 εβδομάδες θα γνώριζαν καλύτερα αυτήν την πόλη και θα τους γνώριζε και αυτή.
Γύρισαν στο ξενοδοχείο, κουρασμένοι αλλά αισιόδοξοι, αύριο πετάνε για το Λάος!!!
Οι δόλιοι.......... νόμιζαν ότι θα είναι εύκολο........