Anas Tassos
Member
- Μηνύματα
- 168
- Likes
- 1.218
- Ταξίδι-Όνειρο
- Παπούα Νεα Γουινέα
Κυριακή, 1 Δεκεμβρίου
Μια ημέρα επίσκεψης στη Τζέντα
Η Τζέντα είναι η δεύτερη σε μέγεθος πόλη της Σαουδικής Αραβίας. Βρίσκεται στη δυτική πλευρά της Αραβικής χερσονήσου, στα παράλια της Ερυθράς Θάλασσας. Είναι το μεγαλύτερο λιμάνι της χώρας. Βρίσκεται 90 περίπου χιλιόμετρα δυτικά της Μέκας, γεγονός στο οποίο οφείλει και μεγάλο μέρος της σημασίας του. Ήταν στο έτος 647 που ο χαλίφης Οθμάν την κατέστησε επίσημα επίνειο της ιερής πόλης Μέκκας.
Από τότε χιλιάδες μουσουλμάνοι από όλο τον κόσμο καταφθάνουν εδώ για να κάνουν το προσκύνημα στη Μέκκα, το λεγόμενο «χατζ». Σήμερα βέβαια οι περισσότεροι χρησιμοποιούν την αεροπορική συγκοινωνία. Ενώ βρίσκεται υπό αποπεράτωση η κατασκευή σιδηροδρομικής γραμμής υψηλής ταχύτητας που θα συνδέσει το διεθνές αεροδρόμιο της Τζέντα με τις ιερές πόλεις Μέκκα και Μεδίνα.
Εκατό περίπου χιλιόμετρα βορειότερα της Τζέντα, επάνω στην ακτή της Ερυθράς Θάλασσας, προχωράει ένα άλλο φαραωνικό κατασκευαστικό πρόγραμμα. Χτίζεται μια καινούργια πόλη, η «Οικονομική Πόλη του Βασιλιά Αμπντουλαζίζ» που έχει σχεδιαστεί με στόχο να στεγάζει πάνω από δυο εκατομμύρια κατοίκους όταν ολοκληρωθεί.
Διοικητικά η Τζέντα υπάγεται και σήμερα στην επαρχία της Μέκκας. Η οικονομία της πόλης έχει κυρίως εμπορικό προσανατολισμό.
Η σημερινή Τζέντα είναι μεγαλούπολη με περίπου τέσσερα εκατομμύρια κατοίκους. Η πόλη απλώνεται σε μια τεράστια παραλιακή λωρίδα κατά μήκος της παραλίας της Ερυθράς Θάλασσας.
Τι κλίμα εδώ είναι ζεστό και υγρό. Σχεδόν ίδιο με το Jizan, αν και κάπως ηπιότερο.
Η Τζέντα ως λιμάνι και με πολλούς ξένους εργαζόμενους έχει τη φήμη ότι είναι περισσότερο «ανοικτή», δηλαδή λιγότερο πουριτανική, από τις υπόλοιπες πόλεις της χώρας. Ωστόσο αυτό δεν πρέπει να αποτελέσει λόγο για να ξεθαρρεύει ο δυτικός επισκέπτης. Οι αυστηροί ισλαμικοί νόμοι ισχύουν και εδώ.
Ως προς τα αξιοθέατα η Τζέντα είναι αξιόλογη. Η πόλη έχει ιστορία πλέον των δύο χιλιάδων χρόνων και ειδικά οι αιώνες μετά την επικράτηση του Ισλάμ με το πέρασμα των χιλιάδων προσκυνητών από όλο τον κόσμο, την έχουν προικίσει με το αποτύπωμα αρκετών διαφορετικών πολιτισμών.
Σήμερα θα επιχειρήσω να την εξερευνήσω. Ξεκινάω την έξοδό μου κατά τις οκτώ το πρωί με στόχο την «Παλιά πόλη», που εδώ λέγεται “Balad” (Μπαλάντ). Βρίσκεται κοντά στο σταθμό που έφθασα χθες, είκοσι περίπου χιλιόμετρα μακριά από το ξενοδοχείο μου, όπως ήδη έγραψα. Εδώ στη Σαουδική Αραβία τα ταξί είναι φθηνά, κυρίως λόγω της πολύ φθηνής βενζίνης. Αυτό το γράφουν όλες οι ιστοσελίδες αλλά δεν πρέπει κανείς να παρασυρθεί, διότι με τόσες διαδρομές και αποστάσεις πολλών δεκάδων χιλιομέτρων, ο προϋπολογισμός του ταξιδιού φουσκώνει αρκετά. Κάθε φορά που παίρνω ταξί πρέπει να διαπραγματεύομαι, τα ρολόγια συνήθως δεν τα λειτουργούν. Αυτό το ταξί που παίρνω τώρα για το κέντρο θα το πληρώσω 25 SAR.
Καθώς κατεβαίνω στο ιστορικό κέντρο ρίχνω μια ματιά στην ώρα. Είναι 8,50. Ωστόσο όλα σχεδόν τα καταστήματα είναι ακόμα κλειστά.
Περπατάω ανακαλύπτοντας σιγά σιγά την Παλιά Πόλη. Το “al-Balad” χρονολογείται από τον 7ο αιώνα. Τα τείχη που το περιέβαλλαν κατεδαφίστηκαν γύρω στο 1940. Στις δεκαετίες του 1970 και 1980 που στη χώρα έγινε έκρηξη εσόδων από τα πετρέλαια, οι παλιοί κάτοικοι του ιστορικού κέντρου απέκτησαν αυτοκίνητα και άρχισαν να το εγκαταλείπουν. Μετακινήθηκαν σε νέες γειτονιές σχεδιασμένες με δρόμους πλατύτερους και χώρους στάθμευσης. Στο Balad ήρθαν να κατοικήσουν φτωχοί μετανάστες.
Το 1991 άρχισαν οι προσπάθειες διατήρησης της αρχιτεκτονικής και πολιτιστικής κληρονομιάς του ιστορικού κέντρου. Το 2014 η Unesco το συμπεριέλαβε στον κατάλογο της παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς.
Δεν είναι όλα τα οικοδομήματα του Balad σε καλή κατάσταση. Δεκάδες παλιά σπίτια βρίσκονται υπό επισκευή, μερικά μοιάζουν ερειπωμένα. Όμως το όλο οικιστικό σύνολο παρουσιάζει ομοιογένεια και είναι ελκυστικό. Το πράγμα είναι πιο αξιόλογο λόγω του γεγονότος ότι το Balad είναι μια πολύ ζωντανή εμπορική συνοικία, όχι ένα τουριστικό μέρος, όπως δυστυχώς συμβαίνει σε άλλα διατηρητέα ιστορικά κέντρα.
Τα σπίτια όπως έγραψα έχουν μια αρχιτεκτονική ομοιομορφία. Είναι χτισμένα από κοραλλόπετρα. Πολλά είναι πολυώροφα. Υπάρχουν οικοδομήματα με ύψος έως 30 μέτρα. Ένα στοιχείο που δίνει χαρακτήρα και χρώμα στη συνοικία είναι τα ξύλινα μέρη. Πόρτες, παράθυρα και εξώστες, βαμμένα σε διάφορα χρώματα, κυρίως καφέ αλλά υπάρχουν και πράσινα ή γαλάζια.
Ο κόσμος είναι πολύ φιλικός απέναντί μου. Οι άνθρωποι είναι και περίεργοι. Με καλούν να μιλήσουμε, να πιω μαζί τους τσάι ή καφέ, να βγάλουμε φωτογραφίες. Ο εμπορικός κόσμος εδώ είναι μια πολυπολιτισμική κοινωνία. Υεμενίτες (νομίζω η πιο πολυπληθής εθνικότητα καταστηματαρχών), Πακιστανοί, Σαουδάραβες, Ινδοί και άλλοι. Ως τουρίστας είμαι μοναχικός, είδα μόνο μια δυτική τουρίστρια, που αυτή συνοδευόταν από επίσημο ντόπιο ξεναγό.
Εγώ είμαι άνετα μόνος μου και κάνω κάμποσες γνωριμίες. Ένας χοντρός Σαουδάραβας με φωνάζει, κοντά στην «Οικία Νασίφ» να καθίσουμε μαζί. Με κερνάει και ένα ποτήρι φρέσκο χυμό ζαχαροκάλαμο. Δυστυχώς όμως η αξιόλογη οικία Νασίφ, που φιλοξενεί ένα μουσείο από τα καλύτερα της Τζέντα, είναι κλειστή «λόγω έργων συντήρησης» αυτές τις ημέρες.
Από εδώ διασχίζω το “souk Al Alawi” που είναι το πιο εκτεταμένο «σουκ» (παραδοσιακή αγορά) στη χώρα. Χρυσά κοσμήματα, παραδοσιακά και σύγχρονα ρούχα, ισλαμικά ενθυμήματα, φρούτα και ξηροί καρποί εκτίθενται σε πολλές δεκάδες μαγαζιά.
Φθάνω στην άλλη άκρη του Balad όπου στέκει όρθια με τρεις καμάρες η «πύλη της Μέκκας». Όταν γκρέμισαν τα τείχη διατήρησαν (η μάλλον ξανάχτισαν) τις ιστορικές πύλες. Αυτή η πύλη είναι η μεγαλύτερη και η πιο σημαντική καθώς οι προσκυνητές που έφθαναν στο λιμάνι περνούσαν από εδώ συνεχίζοντας το δρόμο του προσκυνήματος ως την ιερή πόλη της Μέκκας.
Με φωνάζει για να γνωριστούμε ένας Υεμενίτης που κάθεται σε ένα πολύ λαϊκό καφενείο. Με κερνάει καφέ και ένα μπουκάλι νερό. Επιμένει να πάρω και φαγητό, αλλά τέτοια πρωινή ώρα δε μπορώ. Ο καινούργιος καλός μου φίλος Μοχάμεντ εργάζεται στη Μέκκα σε ένα γραφείο προσκυνηματικού τουρισμού. Ήρθε εδώ για να πάρει το λεωφορείο προκειμένου να ταξιδέψει στην πατρίδα του. Αυτό το ταξίδι, από τη Τζέντα ως την πόλη Ταΐζ της Υεμένης θα κρατήσει τρεις ημέρες.
Δε διαθέτει χρήματα να πάει αεροπορικώς.
Από τις άλλες γνωριμίες (υπόψη ότι συνάντησα αρκετό κόσμο) πρέπει να αναφέρω την επίσκεψη σε ένα μαγαζί με ισλαμικά ενθυμήματα, όπου με κάλεσαν να το επισκεφθώ οι Υεμενίτες που το δουλεύουν, πατέρας και γιός. Εκτός από νερό ένας πελάτης που βρισκόταν εκεί αγόρασε ένα κομπολόι προσευχής και μου το έκανε δώρο. Ωραίο είναι, με χάντρες από ξύλο ελιάς.
Συνολικός λογαριασμός της βόλτας: μάζεψα ως δώρα δυο μπουκάλια νερό, ήπια έναν καφέ και ένα χυμό ζαχαροκάλαμο και απέκτησα ένα κομπολόι προσευχής! Αυτά τα δωρεάν.
Πάντως έκανα και μια αγορά. Πήρα μια αραβική μαντήλα, φθηνή ήταν 15 SAR έδωσα.
Επίσης εδώ στο κέντρο άλλαξα χρήματα. Η ισοτιμία είναι καλύτερη από την προηγούμενη φορά. Συνολικά έχω αλλάξει ως τώρα 1,000 ευρώ και έχω πάρει περίπου 4,000 SAR.
Επιστρέφοντας στην περιοχή Χιρά τρώω για μεσημέρι στο εστιατόριο δίπλα στο ξενοδοχείο μου. Απέφυγα το κοτόπουλο (το έχω πια βαρεθεί) και πήρα το φαγητό που ονομάζουν «μουσάκα». Είναι μελιτζάνες με πατάτες. Δεν έχει τη μπεσαμέλ του δικού μας μουσακά αλλά μου άρεσε. Όμως το πιο ωραίο ήταν που παράγγειλα μια μερίδα κουνάφα, αυτό το γλυκό είναι το αγαπημένο μου.
(Αλλά δεν πρόλαβα να το φωτογραφίσω, αυτό το πιατάκι είναι στο Αμμάν!!)
Μετά τη μεσημεριανή ξεκούραση πάω το απόγευμα (με ταξί εννοείται 15 και 20 SAR το κόμιστρο) στο παραλιακό μέτωπο της πόλης, στην αποκαλούμενη «κορνίς». Ωραία είναι, διέθεσα κάπου μιάμιση ώρα (5 με 6,30). Έχουν κατασκευάσει μικρούς μόλους που προστατεύουν τις παραλίες που φαίνονται ελκυστικές. Ωστόσο κανείς δεν κολυμπάει. Πάμπολλες οικογένειες έχουν απλώσει τα φαγητά τους κάτω και απολαμβάνουν τη δροσιά της θάλασσας. Τριγύρω μεγάλα ξενοδοχεία όπως Σέρατον και Χίλτον.
Ο ήλιος βουτάει στην Ερυθρά θάλασσα. Επιστρέφω κατά τις επτάμισι στην ξενοδοχειακή μου βάση.
Μια ημέρα επίσκεψης στη Τζέντα
Η Τζέντα είναι η δεύτερη σε μέγεθος πόλη της Σαουδικής Αραβίας. Βρίσκεται στη δυτική πλευρά της Αραβικής χερσονήσου, στα παράλια της Ερυθράς Θάλασσας. Είναι το μεγαλύτερο λιμάνι της χώρας. Βρίσκεται 90 περίπου χιλιόμετρα δυτικά της Μέκας, γεγονός στο οποίο οφείλει και μεγάλο μέρος της σημασίας του. Ήταν στο έτος 647 που ο χαλίφης Οθμάν την κατέστησε επίσημα επίνειο της ιερής πόλης Μέκκας.
Από τότε χιλιάδες μουσουλμάνοι από όλο τον κόσμο καταφθάνουν εδώ για να κάνουν το προσκύνημα στη Μέκκα, το λεγόμενο «χατζ». Σήμερα βέβαια οι περισσότεροι χρησιμοποιούν την αεροπορική συγκοινωνία. Ενώ βρίσκεται υπό αποπεράτωση η κατασκευή σιδηροδρομικής γραμμής υψηλής ταχύτητας που θα συνδέσει το διεθνές αεροδρόμιο της Τζέντα με τις ιερές πόλεις Μέκκα και Μεδίνα.
Εκατό περίπου χιλιόμετρα βορειότερα της Τζέντα, επάνω στην ακτή της Ερυθράς Θάλασσας, προχωράει ένα άλλο φαραωνικό κατασκευαστικό πρόγραμμα. Χτίζεται μια καινούργια πόλη, η «Οικονομική Πόλη του Βασιλιά Αμπντουλαζίζ» που έχει σχεδιαστεί με στόχο να στεγάζει πάνω από δυο εκατομμύρια κατοίκους όταν ολοκληρωθεί.
Διοικητικά η Τζέντα υπάγεται και σήμερα στην επαρχία της Μέκκας. Η οικονομία της πόλης έχει κυρίως εμπορικό προσανατολισμό.
Η σημερινή Τζέντα είναι μεγαλούπολη με περίπου τέσσερα εκατομμύρια κατοίκους. Η πόλη απλώνεται σε μια τεράστια παραλιακή λωρίδα κατά μήκος της παραλίας της Ερυθράς Θάλασσας.
Τι κλίμα εδώ είναι ζεστό και υγρό. Σχεδόν ίδιο με το Jizan, αν και κάπως ηπιότερο.
Η Τζέντα ως λιμάνι και με πολλούς ξένους εργαζόμενους έχει τη φήμη ότι είναι περισσότερο «ανοικτή», δηλαδή λιγότερο πουριτανική, από τις υπόλοιπες πόλεις της χώρας. Ωστόσο αυτό δεν πρέπει να αποτελέσει λόγο για να ξεθαρρεύει ο δυτικός επισκέπτης. Οι αυστηροί ισλαμικοί νόμοι ισχύουν και εδώ.
Ως προς τα αξιοθέατα η Τζέντα είναι αξιόλογη. Η πόλη έχει ιστορία πλέον των δύο χιλιάδων χρόνων και ειδικά οι αιώνες μετά την επικράτηση του Ισλάμ με το πέρασμα των χιλιάδων προσκυνητών από όλο τον κόσμο, την έχουν προικίσει με το αποτύπωμα αρκετών διαφορετικών πολιτισμών.
Σήμερα θα επιχειρήσω να την εξερευνήσω. Ξεκινάω την έξοδό μου κατά τις οκτώ το πρωί με στόχο την «Παλιά πόλη», που εδώ λέγεται “Balad” (Μπαλάντ). Βρίσκεται κοντά στο σταθμό που έφθασα χθες, είκοσι περίπου χιλιόμετρα μακριά από το ξενοδοχείο μου, όπως ήδη έγραψα. Εδώ στη Σαουδική Αραβία τα ταξί είναι φθηνά, κυρίως λόγω της πολύ φθηνής βενζίνης. Αυτό το γράφουν όλες οι ιστοσελίδες αλλά δεν πρέπει κανείς να παρασυρθεί, διότι με τόσες διαδρομές και αποστάσεις πολλών δεκάδων χιλιομέτρων, ο προϋπολογισμός του ταξιδιού φουσκώνει αρκετά. Κάθε φορά που παίρνω ταξί πρέπει να διαπραγματεύομαι, τα ρολόγια συνήθως δεν τα λειτουργούν. Αυτό το ταξί που παίρνω τώρα για το κέντρο θα το πληρώσω 25 SAR.
Καθώς κατεβαίνω στο ιστορικό κέντρο ρίχνω μια ματιά στην ώρα. Είναι 8,50. Ωστόσο όλα σχεδόν τα καταστήματα είναι ακόμα κλειστά.
Περπατάω ανακαλύπτοντας σιγά σιγά την Παλιά Πόλη. Το “al-Balad” χρονολογείται από τον 7ο αιώνα. Τα τείχη που το περιέβαλλαν κατεδαφίστηκαν γύρω στο 1940. Στις δεκαετίες του 1970 και 1980 που στη χώρα έγινε έκρηξη εσόδων από τα πετρέλαια, οι παλιοί κάτοικοι του ιστορικού κέντρου απέκτησαν αυτοκίνητα και άρχισαν να το εγκαταλείπουν. Μετακινήθηκαν σε νέες γειτονιές σχεδιασμένες με δρόμους πλατύτερους και χώρους στάθμευσης. Στο Balad ήρθαν να κατοικήσουν φτωχοί μετανάστες.
Το 1991 άρχισαν οι προσπάθειες διατήρησης της αρχιτεκτονικής και πολιτιστικής κληρονομιάς του ιστορικού κέντρου. Το 2014 η Unesco το συμπεριέλαβε στον κατάλογο της παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς.
Δεν είναι όλα τα οικοδομήματα του Balad σε καλή κατάσταση. Δεκάδες παλιά σπίτια βρίσκονται υπό επισκευή, μερικά μοιάζουν ερειπωμένα. Όμως το όλο οικιστικό σύνολο παρουσιάζει ομοιογένεια και είναι ελκυστικό. Το πράγμα είναι πιο αξιόλογο λόγω του γεγονότος ότι το Balad είναι μια πολύ ζωντανή εμπορική συνοικία, όχι ένα τουριστικό μέρος, όπως δυστυχώς συμβαίνει σε άλλα διατηρητέα ιστορικά κέντρα.
Τα σπίτια όπως έγραψα έχουν μια αρχιτεκτονική ομοιομορφία. Είναι χτισμένα από κοραλλόπετρα. Πολλά είναι πολυώροφα. Υπάρχουν οικοδομήματα με ύψος έως 30 μέτρα. Ένα στοιχείο που δίνει χαρακτήρα και χρώμα στη συνοικία είναι τα ξύλινα μέρη. Πόρτες, παράθυρα και εξώστες, βαμμένα σε διάφορα χρώματα, κυρίως καφέ αλλά υπάρχουν και πράσινα ή γαλάζια.
Ο κόσμος είναι πολύ φιλικός απέναντί μου. Οι άνθρωποι είναι και περίεργοι. Με καλούν να μιλήσουμε, να πιω μαζί τους τσάι ή καφέ, να βγάλουμε φωτογραφίες. Ο εμπορικός κόσμος εδώ είναι μια πολυπολιτισμική κοινωνία. Υεμενίτες (νομίζω η πιο πολυπληθής εθνικότητα καταστηματαρχών), Πακιστανοί, Σαουδάραβες, Ινδοί και άλλοι. Ως τουρίστας είμαι μοναχικός, είδα μόνο μια δυτική τουρίστρια, που αυτή συνοδευόταν από επίσημο ντόπιο ξεναγό.
Εγώ είμαι άνετα μόνος μου και κάνω κάμποσες γνωριμίες. Ένας χοντρός Σαουδάραβας με φωνάζει, κοντά στην «Οικία Νασίφ» να καθίσουμε μαζί. Με κερνάει και ένα ποτήρι φρέσκο χυμό ζαχαροκάλαμο. Δυστυχώς όμως η αξιόλογη οικία Νασίφ, που φιλοξενεί ένα μουσείο από τα καλύτερα της Τζέντα, είναι κλειστή «λόγω έργων συντήρησης» αυτές τις ημέρες.
Από εδώ διασχίζω το “souk Al Alawi” που είναι το πιο εκτεταμένο «σουκ» (παραδοσιακή αγορά) στη χώρα. Χρυσά κοσμήματα, παραδοσιακά και σύγχρονα ρούχα, ισλαμικά ενθυμήματα, φρούτα και ξηροί καρποί εκτίθενται σε πολλές δεκάδες μαγαζιά.
Φθάνω στην άλλη άκρη του Balad όπου στέκει όρθια με τρεις καμάρες η «πύλη της Μέκκας». Όταν γκρέμισαν τα τείχη διατήρησαν (η μάλλον ξανάχτισαν) τις ιστορικές πύλες. Αυτή η πύλη είναι η μεγαλύτερη και η πιο σημαντική καθώς οι προσκυνητές που έφθαναν στο λιμάνι περνούσαν από εδώ συνεχίζοντας το δρόμο του προσκυνήματος ως την ιερή πόλη της Μέκκας.
Με φωνάζει για να γνωριστούμε ένας Υεμενίτης που κάθεται σε ένα πολύ λαϊκό καφενείο. Με κερνάει καφέ και ένα μπουκάλι νερό. Επιμένει να πάρω και φαγητό, αλλά τέτοια πρωινή ώρα δε μπορώ. Ο καινούργιος καλός μου φίλος Μοχάμεντ εργάζεται στη Μέκκα σε ένα γραφείο προσκυνηματικού τουρισμού. Ήρθε εδώ για να πάρει το λεωφορείο προκειμένου να ταξιδέψει στην πατρίδα του. Αυτό το ταξίδι, από τη Τζέντα ως την πόλη Ταΐζ της Υεμένης θα κρατήσει τρεις ημέρες.
Δε διαθέτει χρήματα να πάει αεροπορικώς.
Από τις άλλες γνωριμίες (υπόψη ότι συνάντησα αρκετό κόσμο) πρέπει να αναφέρω την επίσκεψη σε ένα μαγαζί με ισλαμικά ενθυμήματα, όπου με κάλεσαν να το επισκεφθώ οι Υεμενίτες που το δουλεύουν, πατέρας και γιός. Εκτός από νερό ένας πελάτης που βρισκόταν εκεί αγόρασε ένα κομπολόι προσευχής και μου το έκανε δώρο. Ωραίο είναι, με χάντρες από ξύλο ελιάς.
Συνολικός λογαριασμός της βόλτας: μάζεψα ως δώρα δυο μπουκάλια νερό, ήπια έναν καφέ και ένα χυμό ζαχαροκάλαμο και απέκτησα ένα κομπολόι προσευχής! Αυτά τα δωρεάν.
Πάντως έκανα και μια αγορά. Πήρα μια αραβική μαντήλα, φθηνή ήταν 15 SAR έδωσα.
Επίσης εδώ στο κέντρο άλλαξα χρήματα. Η ισοτιμία είναι καλύτερη από την προηγούμενη φορά. Συνολικά έχω αλλάξει ως τώρα 1,000 ευρώ και έχω πάρει περίπου 4,000 SAR.
Επιστρέφοντας στην περιοχή Χιρά τρώω για μεσημέρι στο εστιατόριο δίπλα στο ξενοδοχείο μου. Απέφυγα το κοτόπουλο (το έχω πια βαρεθεί) και πήρα το φαγητό που ονομάζουν «μουσάκα». Είναι μελιτζάνες με πατάτες. Δεν έχει τη μπεσαμέλ του δικού μας μουσακά αλλά μου άρεσε. Όμως το πιο ωραίο ήταν που παράγγειλα μια μερίδα κουνάφα, αυτό το γλυκό είναι το αγαπημένο μου.
(Αλλά δεν πρόλαβα να το φωτογραφίσω, αυτό το πιατάκι είναι στο Αμμάν!!)
Μετά τη μεσημεριανή ξεκούραση πάω το απόγευμα (με ταξί εννοείται 15 και 20 SAR το κόμιστρο) στο παραλιακό μέτωπο της πόλης, στην αποκαλούμενη «κορνίς». Ωραία είναι, διέθεσα κάπου μιάμιση ώρα (5 με 6,30). Έχουν κατασκευάσει μικρούς μόλους που προστατεύουν τις παραλίες που φαίνονται ελκυστικές. Ωστόσο κανείς δεν κολυμπάει. Πάμπολλες οικογένειες έχουν απλώσει τα φαγητά τους κάτω και απολαμβάνουν τη δροσιά της θάλασσας. Τριγύρω μεγάλα ξενοδοχεία όπως Σέρατον και Χίλτον.
Ο ήλιος βουτάει στην Ερυθρά θάλασσα. Επιστρέφω κατά τις επτάμισι στην ξενοδοχειακή μου βάση.
Attachments
Last edited:
Φιλικά την επόμενη φορά αν μπορέσεις να την "σπάσεις" σε κεφάλαια και να βάλεις τις φωτογραφίες ανάμεσα στο κείμενο θα ήταν τέλεια.
