Anas Tassos
Member
- Μηνύματα
- 168
- Likes
- 1.259
- Ταξίδι-Όνειρο
- Παπούα Νεα Γουινέα
Δευτέρα, 2 Δεκεμβρίου
Άλλη μια ημέρα στη Τζέντα
Μού φαίνεται ότι στην ημέρα που πέρασε είδα όλα όσα ενδιαφέρουν τον επισκέπτη της Τζέντας. Ψάχνω το ιντερνέτ να δω τι άλλο μπορεί κανείς να δει στην πόλη. Κάτι που μου προκαλεί το ενδιαφέρον είναι το ιδιωτικό μουσείο Abdul Raouf Khalil.
Παίρνω ταξί. Ο ταξιτζής μου δυσκολεύτηκε να το βρει επειδή, όπως πολλές φορές συμβαίνει, οι ντόπιοι δεν το ξέρουν με το επίσημο όνομά του. Το γνώριζε ως τζαμί με κάποιο άλλο όνομα.
Φθάνω λίγο μετά τις οκτώ, που είναι η ώρα που ανοίγει το μουσείο σύμφωνα με όσα γράφει το ιντερνέτ. Το συγκρότημα είναι μεγάλο και εντυπωσιακό. Ήδη από έξω το αποθαυμάζω και βγάζω φωτογραφίες.
Αίφνης σταματάει δίπλα μου ένα περιπολικό με έναν αστυνομικό που μου ζητάει το λόγο: «Γιατί βγάζεις φωτογραφίες;». Κάνω πως δεν καταλαβαίνω. Έρχεται ένας φύλακας και του εξηγεί ότι εδώ είναι μουσείο που δέχεται επισκέπτες και ο περίεργος αστυνομικός φεύγει.
Μπαίνοντας στον περίβολο φωνάζουν κάποιον υπάλληλο που κάνει ξεναγήσεις. Μου εξηγεί ότι δυστυχώς δε θα μπορέσω να επισκεφθώ το μουσείο διότι περιμένουν επίσκεψη από ένα σχολείο κοριτσιών που θα έρθει σε δέκα λεπτά. Ως γνωστόν οι κοπέλες δεν πρέπει να συναντήσουν άνδρα επισκέπτη.
Μου συνιστά να έρθω να το δω το απόγευμα που ίσως το βρω ανοικτό. Μου εξηγεί επίσης ότι μια επίσκεψη του συγκροτήματος χρειάζεται τρεις και πλέον ώρες. Το βασικό μουσειακό κτίριο είναι τετραώροφο. Σε κάθε όροφο εκτίθεται μια διαφορετική χρονική περίοδος. Υπάρχει έκθεση ανθρωπολογική, για προϊσλαμική περίοδο, για ισλαμική, οθωμανική και για τη σύγχρονη εποχή της Σαουδικής Αραβίας. Ενώ το εισιτήριο είναι πανάκριβο, 80 SAR παρακαλώ. Ο άνθρωπος αυτός είναι από την Ερυθραία και κάνουμε μια μικρή συζήτηση, καθώς θυμάμαι λεπτομέρειες από την επίσκεψη που έκανα εκεί το 2002. Το καλό είναι πως με αφήνει λίγο να τριγυρίσω στο ισόγειο και το προαύλιο. Τριγύριζα περίπου ένα μισάωρο και περιττό να γράψω ότι το σχολείο των κοριτσιών δε φάνηκε.
Το συγκρότημα κτίστηκε με ιδιωτικά κεφάλαια το 1998. Εκτός από το κεντρικό μουσείο έχει πολλά άλλα κτίρια, όλα κτισμένα με απομίμηση παραδοσιακής αρχιτεκτονικής της Τζέντας. Υπάρχει ένα αρκετά μεγάλο τζαμί, η πρόσοψη ενός κάστρου και κάμποσα άλλα οικοδομήματα.
Έτσι άλλο ένα αξιοθέατο της χώρας στο οποίο επεχείρησα επίσκεψη το βρίσκω ουσιαστικά κλειστό. Ούτε βέβαια σκοπεύω να ξαναπάω το απόγευμα.
Παίρνω ταξί (20 SAR) με το οποίο μεταβαίνω στην παλιά πόλη. Εν τω μεταξύ έπιασε βροχή. Κατεβαίνω στο σταθμό της SAPTCO και βγάζω εισιτήριο για αύριο, με προορισμό την πόλη Ταΐφ. Στη συνέχεια, καθώς η βροχή σταμάτησε, αρχίζω έναν περίπατο στην παλιά πόλη. Το Μπαλάντ με υποδέχεται πάλι φιλόξενα, αλλά δεν έχω τόση τύχη όσο χθες. Στα σημερινά αξιοθέατα καταγράφω την αγορά του χρυσού. Τα κοσμήματα είναι βαριά και κάπως χοντροκομμένα για τα δυτικά γούστα. Οι γυναίκες της Μέσης Ανατολής ενδιαφέρονται για επίδειξη χρυσού και λιγότερο για την καλλιτεχνική αξία του κοσμήματος.
Επίσης γνωρίζω μια παρέα με ένα νεαρό που παίζει ούτι. Το ούτι είναι έγχορδο νηκτό όργανο με ηχείο σε σχήμα αχλαδιού. Συγγενεύει με το λαούτο και είναι πολύ διαδεδομένο στη Μέση Ανατολή όπου το θεωρούν ως το αρχαιότερο μουσικό όργανο. Απέναντι από το μουσικό με το ούτι είναι ένα πολιτιστικό κέντρο που στεγάζεται σε παλιό παραδοσιακό σπίτι. Μπαίνω μέσα και με υποδέχεται ένας νεαρός που μου εξηγεί ότι εδώ κάνουν μαρκετερί σε ξύλο αναπαράγοντας παραδοσιακά μοτίβα. Όλο το άλλο προσωπικό που απασχολείται στο κέντρο είναι γυναίκες. Επιστρέφω στο ξενοδοχείο μου το μεσημέρι στις μία παρά.
Το απόγευμα δεν έχω τι καινούργιο να επισκεφθώ. Παίρνω ταξί με το οποίο κατεβαίνω πάλι στο παραλιακό μέτωπο, κατά τις πέντε. Αυτήν τη φορά κάνω μια μεγαλύτερη βόλτα, όχι βόρεια στη νέα κορνίς που περπάτησα χθες, αλλά νότια, προς το κέντρο. Έφθασα ως το ξενοδοχείο Μόβενπικ. Είναι ένα συγκρότημα με βίλες κτισμένο σε (προφανώς τεχνητό) νησί που χωρίζεται με κανάλι από την παραλιακή λεωφόρο.
Επιστρέφοντας στο δωμάτιό μου θυμάμαι ότι ξέχασα να δω κάτι που θεωρείται εμβληματικό αξιοθέατο της Τζέντας!
Πρόκειται για το σιντριβάνι του Βασιλιά Φαχντ. Τι να κάνω, εμπρός στο καθήκον. Βγαίνω στο δρόμο και παίρνω ταξί. Ο Μπανγκλαντεσίτης οδηγός, που δεν ξέρει αγγλικά, με αφήνει στην παραλιακή οδό Παλαιστίνης. Το σιντριβάνι είναι ευτυχώς σε λειτουργία και φαίνεται, καθώς έχει φωτισμό, απέναντι σε ένα μικρό νησί. Κατασκευάστηκε μεταξύ 1980 και 1983 ως δώρο του τότε βασιλιά Φαχντ. Το σιντριβάνι εκτοξεύει θαλασσινό νερό σε ύψος που έχει καταγραφεί 260 ή κατ` άλλους 312 μέτρα πάνω από την Ερυθρά θάλασσα. Θεωρείται το υψηλότερο σιντριβάνι παγκοσμίως.
Εδώ γύρω πολύς κόσμος απολαμβάνει τη βραδινή δροσιά. Στην επιστροφή συμφωνώ με τον ταξιτζή κόμιστρο 30 SAR. Ωστόσο τον υποχρεώνω να βάλει σε λειτουργία το ταξίμετρο. Τα ταξί της Τζέντα είναι εφοδιασμένα με ταξίμετρα και κανονικά η χρήση τους είναι υποχρεωτική. Αλλά σπανιότατα τα χρησιμοποιούν οι ταξιτζήδες. Αυτό εδώ έγραψε 27,50 SAR, που είναι πολύ κοντά στο ποσό που πλήρωσα.
Άξιζε τον κόπο αυτή η βραδινή επίσκεψη με την οποία ουσιαστικά αποχαιρετώ τη Τζέντα.
Άλλη μια ημέρα στη Τζέντα
Μού φαίνεται ότι στην ημέρα που πέρασε είδα όλα όσα ενδιαφέρουν τον επισκέπτη της Τζέντας. Ψάχνω το ιντερνέτ να δω τι άλλο μπορεί κανείς να δει στην πόλη. Κάτι που μου προκαλεί το ενδιαφέρον είναι το ιδιωτικό μουσείο Abdul Raouf Khalil.
Παίρνω ταξί. Ο ταξιτζής μου δυσκολεύτηκε να το βρει επειδή, όπως πολλές φορές συμβαίνει, οι ντόπιοι δεν το ξέρουν με το επίσημο όνομά του. Το γνώριζε ως τζαμί με κάποιο άλλο όνομα.
Φθάνω λίγο μετά τις οκτώ, που είναι η ώρα που ανοίγει το μουσείο σύμφωνα με όσα γράφει το ιντερνέτ. Το συγκρότημα είναι μεγάλο και εντυπωσιακό. Ήδη από έξω το αποθαυμάζω και βγάζω φωτογραφίες.
Αίφνης σταματάει δίπλα μου ένα περιπολικό με έναν αστυνομικό που μου ζητάει το λόγο: «Γιατί βγάζεις φωτογραφίες;». Κάνω πως δεν καταλαβαίνω. Έρχεται ένας φύλακας και του εξηγεί ότι εδώ είναι μουσείο που δέχεται επισκέπτες και ο περίεργος αστυνομικός φεύγει.
Μπαίνοντας στον περίβολο φωνάζουν κάποιον υπάλληλο που κάνει ξεναγήσεις. Μου εξηγεί ότι δυστυχώς δε θα μπορέσω να επισκεφθώ το μουσείο διότι περιμένουν επίσκεψη από ένα σχολείο κοριτσιών που θα έρθει σε δέκα λεπτά. Ως γνωστόν οι κοπέλες δεν πρέπει να συναντήσουν άνδρα επισκέπτη.
Μου συνιστά να έρθω να το δω το απόγευμα που ίσως το βρω ανοικτό. Μου εξηγεί επίσης ότι μια επίσκεψη του συγκροτήματος χρειάζεται τρεις και πλέον ώρες. Το βασικό μουσειακό κτίριο είναι τετραώροφο. Σε κάθε όροφο εκτίθεται μια διαφορετική χρονική περίοδος. Υπάρχει έκθεση ανθρωπολογική, για προϊσλαμική περίοδο, για ισλαμική, οθωμανική και για τη σύγχρονη εποχή της Σαουδικής Αραβίας. Ενώ το εισιτήριο είναι πανάκριβο, 80 SAR παρακαλώ. Ο άνθρωπος αυτός είναι από την Ερυθραία και κάνουμε μια μικρή συζήτηση, καθώς θυμάμαι λεπτομέρειες από την επίσκεψη που έκανα εκεί το 2002. Το καλό είναι πως με αφήνει λίγο να τριγυρίσω στο ισόγειο και το προαύλιο. Τριγύριζα περίπου ένα μισάωρο και περιττό να γράψω ότι το σχολείο των κοριτσιών δε φάνηκε.
Το συγκρότημα κτίστηκε με ιδιωτικά κεφάλαια το 1998. Εκτός από το κεντρικό μουσείο έχει πολλά άλλα κτίρια, όλα κτισμένα με απομίμηση παραδοσιακής αρχιτεκτονικής της Τζέντας. Υπάρχει ένα αρκετά μεγάλο τζαμί, η πρόσοψη ενός κάστρου και κάμποσα άλλα οικοδομήματα.
Έτσι άλλο ένα αξιοθέατο της χώρας στο οποίο επεχείρησα επίσκεψη το βρίσκω ουσιαστικά κλειστό. Ούτε βέβαια σκοπεύω να ξαναπάω το απόγευμα.
Παίρνω ταξί (20 SAR) με το οποίο μεταβαίνω στην παλιά πόλη. Εν τω μεταξύ έπιασε βροχή. Κατεβαίνω στο σταθμό της SAPTCO και βγάζω εισιτήριο για αύριο, με προορισμό την πόλη Ταΐφ. Στη συνέχεια, καθώς η βροχή σταμάτησε, αρχίζω έναν περίπατο στην παλιά πόλη. Το Μπαλάντ με υποδέχεται πάλι φιλόξενα, αλλά δεν έχω τόση τύχη όσο χθες. Στα σημερινά αξιοθέατα καταγράφω την αγορά του χρυσού. Τα κοσμήματα είναι βαριά και κάπως χοντροκομμένα για τα δυτικά γούστα. Οι γυναίκες της Μέσης Ανατολής ενδιαφέρονται για επίδειξη χρυσού και λιγότερο για την καλλιτεχνική αξία του κοσμήματος.
Επίσης γνωρίζω μια παρέα με ένα νεαρό που παίζει ούτι. Το ούτι είναι έγχορδο νηκτό όργανο με ηχείο σε σχήμα αχλαδιού. Συγγενεύει με το λαούτο και είναι πολύ διαδεδομένο στη Μέση Ανατολή όπου το θεωρούν ως το αρχαιότερο μουσικό όργανο. Απέναντι από το μουσικό με το ούτι είναι ένα πολιτιστικό κέντρο που στεγάζεται σε παλιό παραδοσιακό σπίτι. Μπαίνω μέσα και με υποδέχεται ένας νεαρός που μου εξηγεί ότι εδώ κάνουν μαρκετερί σε ξύλο αναπαράγοντας παραδοσιακά μοτίβα. Όλο το άλλο προσωπικό που απασχολείται στο κέντρο είναι γυναίκες. Επιστρέφω στο ξενοδοχείο μου το μεσημέρι στις μία παρά.
Το απόγευμα δεν έχω τι καινούργιο να επισκεφθώ. Παίρνω ταξί με το οποίο κατεβαίνω πάλι στο παραλιακό μέτωπο, κατά τις πέντε. Αυτήν τη φορά κάνω μια μεγαλύτερη βόλτα, όχι βόρεια στη νέα κορνίς που περπάτησα χθες, αλλά νότια, προς το κέντρο. Έφθασα ως το ξενοδοχείο Μόβενπικ. Είναι ένα συγκρότημα με βίλες κτισμένο σε (προφανώς τεχνητό) νησί που χωρίζεται με κανάλι από την παραλιακή λεωφόρο.
Επιστρέφοντας στο δωμάτιό μου θυμάμαι ότι ξέχασα να δω κάτι που θεωρείται εμβληματικό αξιοθέατο της Τζέντας!
Πρόκειται για το σιντριβάνι του Βασιλιά Φαχντ. Τι να κάνω, εμπρός στο καθήκον. Βγαίνω στο δρόμο και παίρνω ταξί. Ο Μπανγκλαντεσίτης οδηγός, που δεν ξέρει αγγλικά, με αφήνει στην παραλιακή οδό Παλαιστίνης. Το σιντριβάνι είναι ευτυχώς σε λειτουργία και φαίνεται, καθώς έχει φωτισμό, απέναντι σε ένα μικρό νησί. Κατασκευάστηκε μεταξύ 1980 και 1983 ως δώρο του τότε βασιλιά Φαχντ. Το σιντριβάνι εκτοξεύει θαλασσινό νερό σε ύψος που έχει καταγραφεί 260 ή κατ` άλλους 312 μέτρα πάνω από την Ερυθρά θάλασσα. Θεωρείται το υψηλότερο σιντριβάνι παγκοσμίως.
Εδώ γύρω πολύς κόσμος απολαμβάνει τη βραδινή δροσιά. Στην επιστροφή συμφωνώ με τον ταξιτζή κόμιστρο 30 SAR. Ωστόσο τον υποχρεώνω να βάλει σε λειτουργία το ταξίμετρο. Τα ταξί της Τζέντα είναι εφοδιασμένα με ταξίμετρα και κανονικά η χρήση τους είναι υποχρεωτική. Αλλά σπανιότατα τα χρησιμοποιούν οι ταξιτζήδες. Αυτό εδώ έγραψε 27,50 SAR, που είναι πολύ κοντά στο ποσό που πλήρωσα.
Άξιζε τον κόπο αυτή η βραδινή επίσκεψη με την οποία ουσιαστικά αποχαιρετώ τη Τζέντα.
Attachments
Last edited:
Φιλικά την επόμενη φορά αν μπορέσεις να την "σπάσεις" σε κεφάλαια και να βάλεις τις φωτογραφίες ανάμεσα στο κείμενο θα ήταν τέλεια.
