Anas Tassos
Member
- Μηνύματα
- 168
- Likes
- 1.218
- Ταξίδι-Όνειρο
- Παπούα Νεα Γουινέα
Παρασκευή, 6 Δεκεμβρίου
Άλλη μια ημέρα στο Ριάντ, με αποτυχημένα πηγαινέλα στη Ντιρίγια.
Το βασικό σημερινό μου πρόγραμμα είναι να επισκεφθώ την ιστορική Diriyah (Ντιρίγια). Πρόκειται για το πραγματικό λίκνο της Σαουδικής δυναστείας. Υπήρξε η έδρα του πρώτου Σαουδικού εμιράτου μεταξύ 1744 και 1818. Η παλιά πόλη βρίσκεται στις πλευρές μιας κοιλάδας, του «Ουάντι Χανίφα». Αποτελείται από οικήματα κατασκευασμένα από ωμοπλίνθους. Το 2010 η παλιά πόλη κηρύχθηκε τοποθεσία παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς από την Unesco. Η καινούργια πόλη της Ντιρίγια βρίσκεται σε επέκταση σε χαμηλότερο υψόμετρο και είναι στην ουσία ένα μοντέρνο και πλούσιο προάστιο της Πρωτεύουσας Ριάντ, σε απόσταση 25 χιλιόμετρα ΒΔ.
Στις 7,45 ρωτάω τον ρεσεψιονίστα πως μπορώ να πάω και μου λέει περίμενε θα σου βρω εγώ όχημα να πάς, έχω έναν γνωστό. Περιμένω στο χολ, στη ρεσεψιόν. Η ώρα πηγαίνει οκτώ, παραδίδει στον επόμενο ρεσεψιονίστα και φεύγει χωρίς να μου πει λέξη. Σκέπτομαι πως πάει να φωνάξει το όχημα και κάνω λίγη υπομονή. Στις οκτώ και τέταρτο απευθύνομαι στον επόμενο ρεσεψιονίστα. Ο άνθρωπος μου λέει να βγω στο δρόμο και να πάρω ένα ταξί! Σωστά ε;
Για καλή μου τύχη βρίσκω ταξί με έναν πολύ καλό μεσήλικα Πακιστανό οδηγό. Η τιμή που ζήτησε είναι μόνο 30 SAR. Αλλά ως συνήθως δεν είναι γνώστης των ιστορικών τοποθεσιών. Πάμε στην καινούργια πόλη της Ντιρίγια και συνεχίζουμε στο Al Bujairi, μια τοποθεσία που έχουν κατασκευάσει ένα σύγχρονο «ιστορικό πάρκο» με πολλά καφέ και εστιατόρια που είναι δημοφιλές ιδίως για βραδινές εξόδους. Αλλά τώρα φυλάσσεται και μου λένε ότι πρέπει να επανέλθω το απόγευμα στις τέσσερες για να μπω μέσα.
Εξηγώ στον οδηγό ότι με ενδιαφέρει η παλιά πόλη και φεύγουμε προς τα εκεί. Επειδή έχουν οργανώσει τη «σαιζόν της Ντιρίγια» έχουν και στην υπόλοιπη περιοχή τοποθετήσει φυλάκια που περιμένουν το απόγευμα επισκέπτες που θα λάβουν μέρος στα γεγονότα που οργανώνουν, από μουσικά κονσέρτα μέχρι ιππασία. Ωστόσο ένας πολύ πρόσχαρος και φιλικός Σαουδάραβας μας στέλνει πιο κάτω στην είσοδο του παλιού οικισμού, την «Καντίμα», διαβεβαιώνοντάς με ότι είναι ανοικτή.
Καθώς φθάνουμε εκεί το προσωπικό που τη φυλάει μου λέει ότι δε μπορώ να μπω χωρίς διαπίστευση. Και ότι πρέπει να επανέλθω το απόγευμα στις τρεις οπότε θα μπω μέσα αγοράζοντας εισιτήριο.
Αυτά εν συντομία, έτσι για να μην ξεχάσω τι τράβηξα και πως με δουλεύουν σε τούτη τη χώρα. Τα παρατάω και λέω στον καλό μου ταξιτζή πάμε πίσω. Τον πληρώνω 60 SAR και με αφήνει στο μέρος που μένω.
Το μεσημέρι πηγαίνω με τα πόδια ως την αγορά “souk Dirah”, από την οποία πέρασα και χθες. Αλλά σήμερα Παρασκευή, η αγορά είναι στο μεγαλύτερο μέρος της κλειστή μέχρι την ώρα που θα τελειώσει η μεσημεριανή προσευχή. Παρατηρώ τις χιλιάδες μουσουλμάνους που πηγαίνουν στα τζαμιά με βιασύνη.
Στο τεράστιο τζαμί Imam Turki bin Abdulaziz, γνωστό ως «Μεγάλο τζαμί του Ριάντ», μαζεύονται χιλιάδες. Αν και το τέμενος έχει χωρητικότητα να καθίσουν 17,000 στα 16,8 στρέμματα που εκτείνεται, πολλοί κάνουν την προσευχή στις στοές εξωτερικά πάνω σε χαλιά προσευχής που έχουν φέρει από το σπίτι τους. Η αστυνομία έχει διακόψει τη συγκοινωνία στους γύρω δρόμους ως το τέλος της προσευχής. Κάνει και σωματικό έλεγχο σε όσους μπαίνουν στο εσωτερικό του τζαμιού.
Η άλλη όψη του μεγάλου τζαμιού, όχι αυτή στο δρόμο, βλέπει στη μεγάλη πλατεία Assafah (Ασάφα) που αυτήν την ώρα είναι και εκείνη κλειστή από την αστυνομία. Η επίσημη ονομασία είναι πλατεία Δικαιοσύνης αλλά οι Δυτικοί την αποκαλούν με το παρατσούκλι πλατεία τσοπ τσοπ (Chop chop square) γιατί εδώ γίνονται οι δημόσιοι αποκεφαλισμοί (αυτή είναι η Δικαιοσύνη!). Ο αποκεφαλισμός είναι η ποινή που επιβάλλεται στους άνδρες που καταδικάζονται για κάμποσα εγκλήματα. Όπως φόνο, κατασκοπεία, σοδομικό (ομοφυλοφιλικό) σεξ, αποστασία (από την ισλαμική θρησκεία), τρομοκρατία, ένοπλη ληστεία, διακίνηση ναρκωτικών και μερικά ακόμα «εγκλήματα».
Οι γυναίκες εκτελούνται συνήθως με τυφεκισμό ενώ υφίσταται και η μέθοδος του λιθοβολισμού.
Λέγεται ότι η «Θρησκευτική αστυνομία» που επιτηρεί το χώρο της πλατείας Assafah, αν δει να περιφέρεται στην περιοχή κάποιος δυτικός επισκέπτης τον οδηγεί στην πρώτη σειρά των θεατών, για να του δείξει την επιμέλεια με την οποία η χώρα εφαρμόζει τον Ισλαμικό νόμο.
Ευτυχώς όπως κατάλαβα σήμερα δεν υπάρχει πρόγραμμα να γίνουν αποκεφαλισμοί. Έφυγα πριν ανοίξει η πλατεία αλλά ελπίζω να μην έκανα λάθος. Πάντως δεν είμαι απόλυτα σίγουρος για την ώρα που οργανώνεται το μακάβριο δημόσιο θέαμα. Κάπου διάβασα στις εννέα το πρωί ενώ αλλού μετά τη μεσημεριανή προσευχή.
Επιστρέφω στο ξενοδοχείο όταν έχει ανοίξει η αγορά.
Το απόγευμα στις τέσσερες ξεκινάω με ταξί (40 SAR) και πηγαίνω πάλι στο πάρκο Al Bujairi. Κατεβαίνω και επιχειρώ να μπω μέσα. Πάλι μου ζητούν κάρτα εισόδου. Λέω να αγοράσω εισιτήριο. Και τι μου απαντούν; Ότι κάνει 210 SAR (πάνω από 50 ευρώ)! Και με αυτό το εισιτήριο μπορώ να μπω στο χώρο με τα εστιατόρια. Τόσο πλούσιος δεν είμαι. Αλλά βλέπω δεκάδες Σαουδάραβες να καταφθάνουν.
Όταν εξηγώ ότι ενδιαφέρομαι να δω την ιστορική παλιά Ντιρίγια, ο απογευματινός αρμόδιος μου λέει να έλθω αύριο το πρωί! (Κρατάτε ακόμα λογαριασμό???)
Εγώ προσπαθώ να πάω στην παλιά πόλη. Βαδίζω διακριτικά περίπου χίλια μέτρα από κάποιον άλλο δρόμο ώσπου φθάνω σε μια αλάνα με χώματα απέναντι από την οποία βλέπω την καντίμα, περιφραγμένη με λευκά πάνελ. Σε ένα σημείο μια επιγραφή αναγράφει με μεγάλα γράμματα το μεγαλειώδες σύνθημα: «Ντιρίγια, το κόσμημα του Βασιλείου».
Ανάμεσα σε μένα και την παλιά πόλη βρίσκεται η κοιλάδα. Φαίνονται και τα τείχη της παλιάς πόλης, επάνω από τις πλαγιές του ουάντι.
Αποφασίζω και κατεβαίνω την πλαγιά αλλά καθώς φθάνω στον ασφαλτοστρωμένο δρόμο στον πυθμένα της κοιλάδας, αντιλαμβάνομαι ότι ο δρόμος για την παλιά Ντιρίγια είναι φραγμένος και μάλιστα με κλειδωμένη μεταλλική πόρτα.
Απογοητευμένος και ελαφρά φοβισμένος ανεβαίνω πάλι τη βουνοπλαγιά. Επιστρέφω στη νέα πόλη, βρίσκω ένα ταξί που παίρνει άλλα 40 SAR, για να γυρίσω στη βάση μου.
Σύνολο 140 SAR πλήρωσα και δε μπόρεσα να δω «το κόσμημα του Βασιλείου». Δυστυχώς δεν είναι μοναδική περίπτωση. Τα περισσότερα αξιοθέατα του Βασιλείου τα βρήκα κλειστά αλλά η περίπτωση της Ντιρίγια είναι η πιο επώδυνη. Και τα έγραψα με κάποια πληρότητα γιατί η ανευθυνότητα των ντόπιων «αρμοδίων» είναι απίστευτη. Ο κάθε ένας παραπέμπει στον επόμενο, δηλαδή μου έλεγαν έλα το απόγευμα ή έλα το πρωί, μόνο και μόνο επειδή ήξεραν πως θα με αντιμετωπίσει κάποιος άλλος.
Νομίζω ότι έκανα λάθος που δεν επέμεινα το πρωί να μπω στην Καντίμα, αυτή ήταν η μόνη πραγματική μου ευκαιρία. Τώρα το βράδυ ήταν πιο δύσκολα.
Μια ακόμα ταξιδιωτική πληροφορία. Ένα μέρος πολύ δημοφιλές ως αξιοθέατο της φύσης είναι το ονομαζόμενο Edge of the world ή "ακρη τού κόσμου". Βρίσκεται σε απόσταση περίπου 100 χλμ από το Ριάντ. Το θεωρώ και εγώ αξιόλογο. Ήμουν σε επικοινωνία με τον Φαουάζ, τον ξεναγό που γίναμε φίλοι στο Rijal Alma αν θυμάστε, με σκοπό να ευρεθεί μια εκδρομή να συμμετάσχω. Στάθηκε αδύνατο παρόλο που ο Φαουάζ το προσπάθησε και παρόλο που η χρονική συγκυρία ήταν Σαουδικό weekend και άρα αβανταδόρικη. Αυτό σας δείχνει για άλλη μια φορά πόσο υποανάπτυκτες είναι οι τουριστικές υπηρεσίες στη χώρα.
Άλλη μια ημέρα στο Ριάντ, με αποτυχημένα πηγαινέλα στη Ντιρίγια.
Το βασικό σημερινό μου πρόγραμμα είναι να επισκεφθώ την ιστορική Diriyah (Ντιρίγια). Πρόκειται για το πραγματικό λίκνο της Σαουδικής δυναστείας. Υπήρξε η έδρα του πρώτου Σαουδικού εμιράτου μεταξύ 1744 και 1818. Η παλιά πόλη βρίσκεται στις πλευρές μιας κοιλάδας, του «Ουάντι Χανίφα». Αποτελείται από οικήματα κατασκευασμένα από ωμοπλίνθους. Το 2010 η παλιά πόλη κηρύχθηκε τοποθεσία παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς από την Unesco. Η καινούργια πόλη της Ντιρίγια βρίσκεται σε επέκταση σε χαμηλότερο υψόμετρο και είναι στην ουσία ένα μοντέρνο και πλούσιο προάστιο της Πρωτεύουσας Ριάντ, σε απόσταση 25 χιλιόμετρα ΒΔ.
Στις 7,45 ρωτάω τον ρεσεψιονίστα πως μπορώ να πάω και μου λέει περίμενε θα σου βρω εγώ όχημα να πάς, έχω έναν γνωστό. Περιμένω στο χολ, στη ρεσεψιόν. Η ώρα πηγαίνει οκτώ, παραδίδει στον επόμενο ρεσεψιονίστα και φεύγει χωρίς να μου πει λέξη. Σκέπτομαι πως πάει να φωνάξει το όχημα και κάνω λίγη υπομονή. Στις οκτώ και τέταρτο απευθύνομαι στον επόμενο ρεσεψιονίστα. Ο άνθρωπος μου λέει να βγω στο δρόμο και να πάρω ένα ταξί! Σωστά ε;
Για καλή μου τύχη βρίσκω ταξί με έναν πολύ καλό μεσήλικα Πακιστανό οδηγό. Η τιμή που ζήτησε είναι μόνο 30 SAR. Αλλά ως συνήθως δεν είναι γνώστης των ιστορικών τοποθεσιών. Πάμε στην καινούργια πόλη της Ντιρίγια και συνεχίζουμε στο Al Bujairi, μια τοποθεσία που έχουν κατασκευάσει ένα σύγχρονο «ιστορικό πάρκο» με πολλά καφέ και εστιατόρια που είναι δημοφιλές ιδίως για βραδινές εξόδους. Αλλά τώρα φυλάσσεται και μου λένε ότι πρέπει να επανέλθω το απόγευμα στις τέσσερες για να μπω μέσα.
Εξηγώ στον οδηγό ότι με ενδιαφέρει η παλιά πόλη και φεύγουμε προς τα εκεί. Επειδή έχουν οργανώσει τη «σαιζόν της Ντιρίγια» έχουν και στην υπόλοιπη περιοχή τοποθετήσει φυλάκια που περιμένουν το απόγευμα επισκέπτες που θα λάβουν μέρος στα γεγονότα που οργανώνουν, από μουσικά κονσέρτα μέχρι ιππασία. Ωστόσο ένας πολύ πρόσχαρος και φιλικός Σαουδάραβας μας στέλνει πιο κάτω στην είσοδο του παλιού οικισμού, την «Καντίμα», διαβεβαιώνοντάς με ότι είναι ανοικτή.
Καθώς φθάνουμε εκεί το προσωπικό που τη φυλάει μου λέει ότι δε μπορώ να μπω χωρίς διαπίστευση. Και ότι πρέπει να επανέλθω το απόγευμα στις τρεις οπότε θα μπω μέσα αγοράζοντας εισιτήριο.
Αυτά εν συντομία, έτσι για να μην ξεχάσω τι τράβηξα και πως με δουλεύουν σε τούτη τη χώρα. Τα παρατάω και λέω στον καλό μου ταξιτζή πάμε πίσω. Τον πληρώνω 60 SAR και με αφήνει στο μέρος που μένω.
Το μεσημέρι πηγαίνω με τα πόδια ως την αγορά “souk Dirah”, από την οποία πέρασα και χθες. Αλλά σήμερα Παρασκευή, η αγορά είναι στο μεγαλύτερο μέρος της κλειστή μέχρι την ώρα που θα τελειώσει η μεσημεριανή προσευχή. Παρατηρώ τις χιλιάδες μουσουλμάνους που πηγαίνουν στα τζαμιά με βιασύνη.
Στο τεράστιο τζαμί Imam Turki bin Abdulaziz, γνωστό ως «Μεγάλο τζαμί του Ριάντ», μαζεύονται χιλιάδες. Αν και το τέμενος έχει χωρητικότητα να καθίσουν 17,000 στα 16,8 στρέμματα που εκτείνεται, πολλοί κάνουν την προσευχή στις στοές εξωτερικά πάνω σε χαλιά προσευχής που έχουν φέρει από το σπίτι τους. Η αστυνομία έχει διακόψει τη συγκοινωνία στους γύρω δρόμους ως το τέλος της προσευχής. Κάνει και σωματικό έλεγχο σε όσους μπαίνουν στο εσωτερικό του τζαμιού.
Η άλλη όψη του μεγάλου τζαμιού, όχι αυτή στο δρόμο, βλέπει στη μεγάλη πλατεία Assafah (Ασάφα) που αυτήν την ώρα είναι και εκείνη κλειστή από την αστυνομία. Η επίσημη ονομασία είναι πλατεία Δικαιοσύνης αλλά οι Δυτικοί την αποκαλούν με το παρατσούκλι πλατεία τσοπ τσοπ (Chop chop square) γιατί εδώ γίνονται οι δημόσιοι αποκεφαλισμοί (αυτή είναι η Δικαιοσύνη!). Ο αποκεφαλισμός είναι η ποινή που επιβάλλεται στους άνδρες που καταδικάζονται για κάμποσα εγκλήματα. Όπως φόνο, κατασκοπεία, σοδομικό (ομοφυλοφιλικό) σεξ, αποστασία (από την ισλαμική θρησκεία), τρομοκρατία, ένοπλη ληστεία, διακίνηση ναρκωτικών και μερικά ακόμα «εγκλήματα».
Οι γυναίκες εκτελούνται συνήθως με τυφεκισμό ενώ υφίσταται και η μέθοδος του λιθοβολισμού.
Λέγεται ότι η «Θρησκευτική αστυνομία» που επιτηρεί το χώρο της πλατείας Assafah, αν δει να περιφέρεται στην περιοχή κάποιος δυτικός επισκέπτης τον οδηγεί στην πρώτη σειρά των θεατών, για να του δείξει την επιμέλεια με την οποία η χώρα εφαρμόζει τον Ισλαμικό νόμο.
Ευτυχώς όπως κατάλαβα σήμερα δεν υπάρχει πρόγραμμα να γίνουν αποκεφαλισμοί. Έφυγα πριν ανοίξει η πλατεία αλλά ελπίζω να μην έκανα λάθος. Πάντως δεν είμαι απόλυτα σίγουρος για την ώρα που οργανώνεται το μακάβριο δημόσιο θέαμα. Κάπου διάβασα στις εννέα το πρωί ενώ αλλού μετά τη μεσημεριανή προσευχή.
Επιστρέφω στο ξενοδοχείο όταν έχει ανοίξει η αγορά.
Το απόγευμα στις τέσσερες ξεκινάω με ταξί (40 SAR) και πηγαίνω πάλι στο πάρκο Al Bujairi. Κατεβαίνω και επιχειρώ να μπω μέσα. Πάλι μου ζητούν κάρτα εισόδου. Λέω να αγοράσω εισιτήριο. Και τι μου απαντούν; Ότι κάνει 210 SAR (πάνω από 50 ευρώ)! Και με αυτό το εισιτήριο μπορώ να μπω στο χώρο με τα εστιατόρια. Τόσο πλούσιος δεν είμαι. Αλλά βλέπω δεκάδες Σαουδάραβες να καταφθάνουν.
Όταν εξηγώ ότι ενδιαφέρομαι να δω την ιστορική παλιά Ντιρίγια, ο απογευματινός αρμόδιος μου λέει να έλθω αύριο το πρωί! (Κρατάτε ακόμα λογαριασμό???)
Εγώ προσπαθώ να πάω στην παλιά πόλη. Βαδίζω διακριτικά περίπου χίλια μέτρα από κάποιον άλλο δρόμο ώσπου φθάνω σε μια αλάνα με χώματα απέναντι από την οποία βλέπω την καντίμα, περιφραγμένη με λευκά πάνελ. Σε ένα σημείο μια επιγραφή αναγράφει με μεγάλα γράμματα το μεγαλειώδες σύνθημα: «Ντιρίγια, το κόσμημα του Βασιλείου».
Ανάμεσα σε μένα και την παλιά πόλη βρίσκεται η κοιλάδα. Φαίνονται και τα τείχη της παλιάς πόλης, επάνω από τις πλαγιές του ουάντι.
Αποφασίζω και κατεβαίνω την πλαγιά αλλά καθώς φθάνω στον ασφαλτοστρωμένο δρόμο στον πυθμένα της κοιλάδας, αντιλαμβάνομαι ότι ο δρόμος για την παλιά Ντιρίγια είναι φραγμένος και μάλιστα με κλειδωμένη μεταλλική πόρτα.
Απογοητευμένος και ελαφρά φοβισμένος ανεβαίνω πάλι τη βουνοπλαγιά. Επιστρέφω στη νέα πόλη, βρίσκω ένα ταξί που παίρνει άλλα 40 SAR, για να γυρίσω στη βάση μου.
Σύνολο 140 SAR πλήρωσα και δε μπόρεσα να δω «το κόσμημα του Βασιλείου». Δυστυχώς δεν είναι μοναδική περίπτωση. Τα περισσότερα αξιοθέατα του Βασιλείου τα βρήκα κλειστά αλλά η περίπτωση της Ντιρίγια είναι η πιο επώδυνη. Και τα έγραψα με κάποια πληρότητα γιατί η ανευθυνότητα των ντόπιων «αρμοδίων» είναι απίστευτη. Ο κάθε ένας παραπέμπει στον επόμενο, δηλαδή μου έλεγαν έλα το απόγευμα ή έλα το πρωί, μόνο και μόνο επειδή ήξεραν πως θα με αντιμετωπίσει κάποιος άλλος.
Νομίζω ότι έκανα λάθος που δεν επέμεινα το πρωί να μπω στην Καντίμα, αυτή ήταν η μόνη πραγματική μου ευκαιρία. Τώρα το βράδυ ήταν πιο δύσκολα.
Μια ακόμα ταξιδιωτική πληροφορία. Ένα μέρος πολύ δημοφιλές ως αξιοθέατο της φύσης είναι το ονομαζόμενο Edge of the world ή "ακρη τού κόσμου". Βρίσκεται σε απόσταση περίπου 100 χλμ από το Ριάντ. Το θεωρώ και εγώ αξιόλογο. Ήμουν σε επικοινωνία με τον Φαουάζ, τον ξεναγό που γίναμε φίλοι στο Rijal Alma αν θυμάστε, με σκοπό να ευρεθεί μια εκδρομή να συμμετάσχω. Στάθηκε αδύνατο παρόλο που ο Φαουάζ το προσπάθησε και παρόλο που η χρονική συγκυρία ήταν Σαουδικό weekend και άρα αβανταδόρικη. Αυτό σας δείχνει για άλλη μια φορά πόσο υποανάπτυκτες είναι οι τουριστικές υπηρεσίες στη χώρα.
Attachments
Last edited:
Φιλικά την επόμενη φορά αν μπορέσεις να την "σπάσεις" σε κεφάλαια και να βάλεις τις φωτογραφίες ανάμεσα στο κείμενο θα ήταν τέλεια.
