Anas Tassos
Member
- Μηνύματα
- 168
- Likes
- 1.259
- Ταξίδι-Όνειρο
- Παπούα Νεα Γουινέα
Ταϊφ.
Τρίτη, 3 Δεκεμβρίου
Σήμερα έχω προορισμό την πόλη Ταΐφ. Πηγαίνω ενωρίς με ταξί στο σταθμό της SAPTCO. Περιμένω την αναχώρηση. Η ώρα αναχώρησης είναι επτάμισι.
Το λεωφορείο κατά τα γνωστά. Οι γυναίκες και οι οικογένειες στο μπροστά μέρος, οι άνδρες πίσω σε απόσταση. Μάλιστα δένουν με ζώνες τα τελευταία καθίσματα του μπροστά μέρους ώστε να μη κυκλοφορεί εκεί κάποιος από το πίσω.
Η απόσταση από τη Τζέντα στο Ταΐφ είναι 175 χιλιόμετρα αλλά η πιο σύντομη διαδρομή περνάει από την περίμετρο της ιερής πόλης της Μέκκας, όπου απαγορεύεται η είσοδος των «απίστων». Και οι είσοδοι ελέγχονται. Κάποια στιγμή ο οδηγός ρωτάει αν είμαστε όλοι οι επιβάτες μουσουλμάνοι. Εγώ και άλλος ένας, προφανώς αλλοδαπός εργαζόμενος, τον ενημερώνουμε πως όχι.
Οπότε αναγκάζεται να οδηγήσει σε ένα παρακαμπτήριο δρόμο. Έτσι φθάνουμε στο σταθμό της Ταΐφ στις έντεκα ακριβώς, ενώ η προγραμματισμένη άφιξη ήταν στις 10,15.
Το λεωφορείο συνεχίζει, εγώ κατεβαίνω και τακτοποιώ το αυριανό μου ταξίδι, αγοράζοντας εισιτήριο για το Ριάντ (147 SAR).
Ύστερα παίρνω ένα ταξί με ένα γηραιό οδηγό που με πηγαίνει στο ξενοδοχείο μου.
Το ξενοδοχείο μου βρίσκεται στη συνοικία Shubra. Ονομάζεται OYO 176 Safari Al Hada, είναι καλό και αρκετά φθηνό, 100 SAR η διανυκτέρευση. Πάντως το κτίριο μοιάζει «κουρασμένο» και δε μιλάνε αγγλικά, αυτό το πρόβλημα το συναντώ γενικότερα εδώ στο Ταΐφ.
Η πόλη Ταΐφ είναι από τις μεγαλύτερες της χώρας, με πληθυσμό 1,200,000 κατοίκους. Υπάγεται στην επαρχία της Μέκκας, όπως άλλωστε και η Τζέντα. Βρίσκεται σε υψόμετρο 1,900 μέτρα που την έχει καταστήσει προορισμό εσωτερικού τουρισμού, ιδίως το καλοκαίρι που οι Σαουδάραβες παίρνουν τα βουνά αναζητώντας κάποια δροσιά από το καυτό κλίμα της ερήμου. Στο θέμα αυτό έχει κάποια πλεονεκτική θέση σε σχέση με την Άμπχα, που επίσης βρίσκεται σε υψηλά βουνά, καθώς οι αποστάσεις της Ταΐφ από τις μεγαλύτερες πόλεις της χώρας είναι μικρότερες.
Αλλά να δω τι θα κάνω εγώ σήμερα εδώ. Το πιο γνωστό αξιοθέατο μέσα στην πόλη είναι το Shubra Palace, στο οποίο στεγάζεται το Επαρχιακό μουσείο της Ταΐφ. Καταφέρνω να πάω με τα πόδια. Το πολυώροφο κτίριο είναι λευκό με πολλά μεγάλα παράθυρα σε χρώμα καφέ. Πρόκειται για παλάτι που βρίσκεται στη μεγάλη κεντρική οδό Shubra. Χτίστηκε το έτος 1325 AH (δηλαδή μετά την Εγίρα), το οποίο σημαίνει 1907 με τη δική μας χρονολόγηση, αν δεν κάνω λάθος. Ο βασιλιάς Αμπντούλ Αζίζ το χρησιμοποιούσε ως τόπο διαμονής του στη δεκαετία του 1930. Δυστυχώς και τούτη τη φορά βρίσκω κλειστό το Μουσείο – παλάτι.
Φωτογραφίες από την Taif.
Επιστρέφω στην περιοχή μου και πάω για φαγητό. Στο παραδοσιακό εστιατόριο δεν υπάρχουν καθόλου τραπέζια και καρέκλες. Ούτε κουτάλια και μαχαιροπήρουνα. Τρώω καθισμένος κάτω σε κιλίμια ακουμπώντας την πλάτη μου σε ένα στήριγμα. Μετά πλένω τα χέρια. Το φαγητό, κοτόπουλο μαγειρευτό, ήταν πολύ καλό και φθηνό. Το εστιατόριο ήταν γεμάτο κόσμο. Αυτό είναι ένα καλό σημάδι, όταν βλέπω πολλούς ντόπιους να πηγαίνουν σε ένα εστιατόριο, σκέπτομαι ότι λογικά πρέπει να είναι καλό και το φαγητό πρέπει να είναι φρεσκομαγειρεμένο.
Μετά πάω στο δωμάτιό μου για μεσημεριανή ξεκούραση. Η ημέρα είναι υποτονική.
Καθώς σηκώνομαι ψάχνω στο ιντερνέτ να βρω κάτι για επίσκεψη. Τα εκτός πόλης αξιοθέατα, πάνω στα βουνά, είναι βέβαια απρόσιτα. Εκείνο που βρίσκω είναι ένα ιδιωτικό μουσείο το «Μουσείο Σερίφ». Βγαίνω στο δρόμο και ψάχνω ταξί. Αν και το λέω στα αραβικά (Ματχάφ Αλ-Σερίφ) οι ντόπιοι το αγνοούν.
Τελικά ένας ταξιτζής μου λέει ότι θα με πάει με 15 SAR. Ξεκινάμε και παίρνουμε ένα δρόμο που μετά πεντέξι χιλιόμετρα καταλήγει σε μια ερημιά στην περίμετρο της πόλης. Εκεί ρωτάει κάτι νήπια που φυσικά δεν ξέρουν το Μουσείο. Κωμωδία είναι. Ούτε κάποιοι άλλοι που ρώτησε το ήξεραν.
Όμως καθώς επιστρέφουμε προς την πόλη, κάνοντας αντίθετα τη διαδρομή, βλέπω δεξιά μας ένα παλιό τζαμί που αυτή τη στιγμή το επισκέπτεται ένα μεγάλο γκρουπ ανδρών προσκυνητών. Λέω στον ταξιτζή να σταματήσει μερικά λεπτά, κατεβαίνω και πηγαίνω και εγώ να επισκεφθώ το μικρό αυτό τζαμί που βρίσκεται πάνω στα βράχια.
Η Ταΐφ βρίσκεται σε απόσταση μόνο 90 χιλιόμετρα από την ιερή πόλη της Μέκκας και έχει τη δική της ισλαμική ιστορία, χάριν της οποίας οι προσκυνητές κάνουν καμιά φορά στάση για να επισκεφθούν σημεία της πόλης που θεωρούνται ιερά.
Στην προ-ισλαμική εποχή η πόλη ήταν περιτειχισμένη και αποτελούσε θρησκευτικό κέντρο λατρείας της θεάς Allat, πρόκειται για το θηλυκό του Αλλάχ. Το είδωλο της Θεάς λατρευόταν σε ναό που υπήρχε στην πόλη και προσέλκυε πολλούς προσκυνητές.
Η φυλή Banu Thaqif κατοικούσε την περιοχή που ήταν από τότε γνωστή ως «κήπος της Χετζάζης», λόγω της πλούσιας αγροτικής της παραγωγής.
Όταν στις αρχές του 7ου αιώνα ο Μωάμεθ άρχισε να κηρύσσει το Ισλάμ συνάντησε έντονη αντίδραση από τους κατοίκους της Ταΐφ. Το 630 έγινε η πολιορκία της πόλης, από τους μουσουλμάνους των οποίων ηγείτο ο Μωάμεθ, αλλά οι κάτοικοι την απέκρουσαν. Ωστόσο όταν τον Οκτώβριο του 631 ο Μωάμεθ οδήγησε το μουσουλμανικό στρατό στην ιστορική «Εκστρατεία του Ταμπούκ», οι κάτοικοι της Ταΐφ αισθάνθηκαν απομονωμένοι και κατάλαβαν ότι δε μπορούσαν να αντέξουν για πολύ την πίεση των μουσουλμάνων. Συνήψαν συμφωνία με την οποία προσχώρησαν στο Ισλάμ και κατέστρεψαν το ναό με το είδωλο της Θεάς Αλλάτ.
Τώρα το μέρος που είναι κτισμένο αυτό το τζαμί βρίσκεται σε σημείο που λέγεται ότι το επισκέφθηκε ο Προφήτης Μωάμεθ στην επίσκεψή του. Μάλιστα το τζαμί μοιάζει αρχαίο αλλά δεν είναι. Κτίστηκε τα τελευταία χρόνια της Οθωμανικής κυριαρχίας. Εκείνο που το κάνει να φαίνεται αρχαίο είναι ο κυλινδρικός του μιναρές, σε στιλ της εποχής του χαλιφάτου των Αββασιδών.
Η ιερή ιστορία με τον Προφήτη διαδραματίστηκε κατά την παράδοση στο απέναντι μέρος του δρόμου, όπου ήταν ένα περιβόλι. Εκεί ο Προφήτης Μωάμεθ πήγε καταπονημένος να ξεκουραστεί αφού οι κάτοικοι της πόλης απέρριψαν το θρησκευτικό του κήρυγμα και τον καταδίωξαν. Στο περιβόλι ένας Χριστιανός υπηρέτης, ο Adaas (κατ` άλλους Addas) από τη Νινευί της άνω Μεσοποταμίας (Ιράκ) του προσέφερε μερικά σταφύλια. Ο προφήτης τα πήρε κάνοντας προσευχή ευχαριστίας στον Αλλάχ. Στην περιέργεια τού υπηρέτη απάντησε ότι είναι Προφήτης και του έκανε κήρυγμα της νέας θρησκείας. Ο Adaas πίστεψε στο κήρυγμά του και έγινε μουσουλμάνος.
Όσο για εμένα βγάζω φωτογραφίες με τους προσκυνητές στην ταράτσα του τζαμιού. Η αίθουσα προσευχής βρίσκεται κάτω στο ισόγειο. Το τζαμί λέγεται Masjid e Madhoon ή Al-Qantara..
Τώρα κατάλαβα για πιο λόγο ο ταξιτζής με πήγε σε αυτή την περιοχή ψάχνοντας το Ματχάφ Αλ-Σερίφ. Η ονομασία Σερίφ στα αραβικά σημαίνει «εντιμότατος» ή «υψηλότατος». Οι μουσουλμάνοι την αποδίδουν ως τίτλο στους απογόνους του Χασάν, γιού της Φατίμας, κόρης του Μωάμεθ. Νόμισε ότι το μουσείο θα ήταν κοντά στο ιερό μέρος που επισκέφθηκα απροόπτως. Αλλά Σερίφ είναι και μουσουλμανικό όνομα. Ευτυχώς εδώ στο ιστορικό τζαμί κάποιος που ρωτήσαμε ήξερε το μουσείο Σερίφ.
Ο ταξιτζής με πηγαίνει εκεί, είναι σε αντίθετη πλευρά της πόλης, σε απόσταση δέκα χιλιόμετρα από το τζαμί. Του δίνω 20 SAR. Με αφήνει την ώρα που πέφτει ο ήλιος. Ένας νεαρός Αιγύπτιος μου κόβει εισιτήριο 20 SAR, ανοίγει το μουσείο, το φωτίζει σταδιακά και με ξεναγεί. Το μουσείο που ίδρυσε ο ιδιοκτήτης του που ονομάζεται Σερίφ είναι πολύ ενδιαφέρον. Τα αντικείμενα είναι κυρίως χρηστικά από τη ζωή της περιοχής σε παλιότερες εποχές. Όπως φωτογραφίες, εργαλεία διαφόρων επαγγελμάτων, ρούχα, παλιά τηλέφωνα και αυτοκίνητα. Να που βρήκα κάτι που μου άρεσε.
Βγαίνοντας στο δρόμο, ενώ είναι σκοτάδι και η περιοχή ερημιά δυσκολεύομαι να βρω ταξί. Ωστόσο σε λίγο σταματάει ένα ΙΧ. Ο οδηγός του λέγεται Μανσούρ. Είναι 39χρονος Σαουδάραβας, ηλεκτρολόγος το επάγγελμα που δε μιλάει αγγλικά. Ο ευγενέστατος Μανσούρ με πηγαίνει δωρεάν στο ξενοδοχείο μου. Ήθελε μάλιστα να με κεράσει καφέ αλλά αρνήθηκα τέτοια ώρα.
Πηγαίνω για φαγητό σε ένα μαγαζί με γύρο. Παίρνω έναν πιτόγυρο. Μαζί με ένα κουτί 7up πλήρωσα μόνο 11 SAR.
Υπόψη ότι η πόλη είναι διακοσμημένη με πολλές κατασκευές που τα βράδια φωτίζονται με πολύχρωμο φωτισμό.
Αργότερα για να περάσω λίγη ώρα κάθισα στο διπλανό στο ξενοδοχείο μου πολυτελές καφέ. Εδώ πήρα ένα τιραμισού που πλήρωσα 18 SAR, πολύ ακριβότερα από το δείπνο!
Τρίτη, 3 Δεκεμβρίου
Σήμερα έχω προορισμό την πόλη Ταΐφ. Πηγαίνω ενωρίς με ταξί στο σταθμό της SAPTCO. Περιμένω την αναχώρηση. Η ώρα αναχώρησης είναι επτάμισι.
Το λεωφορείο κατά τα γνωστά. Οι γυναίκες και οι οικογένειες στο μπροστά μέρος, οι άνδρες πίσω σε απόσταση. Μάλιστα δένουν με ζώνες τα τελευταία καθίσματα του μπροστά μέρους ώστε να μη κυκλοφορεί εκεί κάποιος από το πίσω.
Η απόσταση από τη Τζέντα στο Ταΐφ είναι 175 χιλιόμετρα αλλά η πιο σύντομη διαδρομή περνάει από την περίμετρο της ιερής πόλης της Μέκκας, όπου απαγορεύεται η είσοδος των «απίστων». Και οι είσοδοι ελέγχονται. Κάποια στιγμή ο οδηγός ρωτάει αν είμαστε όλοι οι επιβάτες μουσουλμάνοι. Εγώ και άλλος ένας, προφανώς αλλοδαπός εργαζόμενος, τον ενημερώνουμε πως όχι.
Οπότε αναγκάζεται να οδηγήσει σε ένα παρακαμπτήριο δρόμο. Έτσι φθάνουμε στο σταθμό της Ταΐφ στις έντεκα ακριβώς, ενώ η προγραμματισμένη άφιξη ήταν στις 10,15.
Το λεωφορείο συνεχίζει, εγώ κατεβαίνω και τακτοποιώ το αυριανό μου ταξίδι, αγοράζοντας εισιτήριο για το Ριάντ (147 SAR).
Ύστερα παίρνω ένα ταξί με ένα γηραιό οδηγό που με πηγαίνει στο ξενοδοχείο μου.
Το ξενοδοχείο μου βρίσκεται στη συνοικία Shubra. Ονομάζεται OYO 176 Safari Al Hada, είναι καλό και αρκετά φθηνό, 100 SAR η διανυκτέρευση. Πάντως το κτίριο μοιάζει «κουρασμένο» και δε μιλάνε αγγλικά, αυτό το πρόβλημα το συναντώ γενικότερα εδώ στο Ταΐφ.
Η πόλη Ταΐφ είναι από τις μεγαλύτερες της χώρας, με πληθυσμό 1,200,000 κατοίκους. Υπάγεται στην επαρχία της Μέκκας, όπως άλλωστε και η Τζέντα. Βρίσκεται σε υψόμετρο 1,900 μέτρα που την έχει καταστήσει προορισμό εσωτερικού τουρισμού, ιδίως το καλοκαίρι που οι Σαουδάραβες παίρνουν τα βουνά αναζητώντας κάποια δροσιά από το καυτό κλίμα της ερήμου. Στο θέμα αυτό έχει κάποια πλεονεκτική θέση σε σχέση με την Άμπχα, που επίσης βρίσκεται σε υψηλά βουνά, καθώς οι αποστάσεις της Ταΐφ από τις μεγαλύτερες πόλεις της χώρας είναι μικρότερες.
Αλλά να δω τι θα κάνω εγώ σήμερα εδώ. Το πιο γνωστό αξιοθέατο μέσα στην πόλη είναι το Shubra Palace, στο οποίο στεγάζεται το Επαρχιακό μουσείο της Ταΐφ. Καταφέρνω να πάω με τα πόδια. Το πολυώροφο κτίριο είναι λευκό με πολλά μεγάλα παράθυρα σε χρώμα καφέ. Πρόκειται για παλάτι που βρίσκεται στη μεγάλη κεντρική οδό Shubra. Χτίστηκε το έτος 1325 AH (δηλαδή μετά την Εγίρα), το οποίο σημαίνει 1907 με τη δική μας χρονολόγηση, αν δεν κάνω λάθος. Ο βασιλιάς Αμπντούλ Αζίζ το χρησιμοποιούσε ως τόπο διαμονής του στη δεκαετία του 1930. Δυστυχώς και τούτη τη φορά βρίσκω κλειστό το Μουσείο – παλάτι.
Φωτογραφίες από την Taif.
Επιστρέφω στην περιοχή μου και πάω για φαγητό. Στο παραδοσιακό εστιατόριο δεν υπάρχουν καθόλου τραπέζια και καρέκλες. Ούτε κουτάλια και μαχαιροπήρουνα. Τρώω καθισμένος κάτω σε κιλίμια ακουμπώντας την πλάτη μου σε ένα στήριγμα. Μετά πλένω τα χέρια. Το φαγητό, κοτόπουλο μαγειρευτό, ήταν πολύ καλό και φθηνό. Το εστιατόριο ήταν γεμάτο κόσμο. Αυτό είναι ένα καλό σημάδι, όταν βλέπω πολλούς ντόπιους να πηγαίνουν σε ένα εστιατόριο, σκέπτομαι ότι λογικά πρέπει να είναι καλό και το φαγητό πρέπει να είναι φρεσκομαγειρεμένο.
Μετά πάω στο δωμάτιό μου για μεσημεριανή ξεκούραση. Η ημέρα είναι υποτονική.
Καθώς σηκώνομαι ψάχνω στο ιντερνέτ να βρω κάτι για επίσκεψη. Τα εκτός πόλης αξιοθέατα, πάνω στα βουνά, είναι βέβαια απρόσιτα. Εκείνο που βρίσκω είναι ένα ιδιωτικό μουσείο το «Μουσείο Σερίφ». Βγαίνω στο δρόμο και ψάχνω ταξί. Αν και το λέω στα αραβικά (Ματχάφ Αλ-Σερίφ) οι ντόπιοι το αγνοούν.
Τελικά ένας ταξιτζής μου λέει ότι θα με πάει με 15 SAR. Ξεκινάμε και παίρνουμε ένα δρόμο που μετά πεντέξι χιλιόμετρα καταλήγει σε μια ερημιά στην περίμετρο της πόλης. Εκεί ρωτάει κάτι νήπια που φυσικά δεν ξέρουν το Μουσείο. Κωμωδία είναι. Ούτε κάποιοι άλλοι που ρώτησε το ήξεραν.
Όμως καθώς επιστρέφουμε προς την πόλη, κάνοντας αντίθετα τη διαδρομή, βλέπω δεξιά μας ένα παλιό τζαμί που αυτή τη στιγμή το επισκέπτεται ένα μεγάλο γκρουπ ανδρών προσκυνητών. Λέω στον ταξιτζή να σταματήσει μερικά λεπτά, κατεβαίνω και πηγαίνω και εγώ να επισκεφθώ το μικρό αυτό τζαμί που βρίσκεται πάνω στα βράχια.
Η Ταΐφ βρίσκεται σε απόσταση μόνο 90 χιλιόμετρα από την ιερή πόλη της Μέκκας και έχει τη δική της ισλαμική ιστορία, χάριν της οποίας οι προσκυνητές κάνουν καμιά φορά στάση για να επισκεφθούν σημεία της πόλης που θεωρούνται ιερά.
Στην προ-ισλαμική εποχή η πόλη ήταν περιτειχισμένη και αποτελούσε θρησκευτικό κέντρο λατρείας της θεάς Allat, πρόκειται για το θηλυκό του Αλλάχ. Το είδωλο της Θεάς λατρευόταν σε ναό που υπήρχε στην πόλη και προσέλκυε πολλούς προσκυνητές.
Η φυλή Banu Thaqif κατοικούσε την περιοχή που ήταν από τότε γνωστή ως «κήπος της Χετζάζης», λόγω της πλούσιας αγροτικής της παραγωγής.
Όταν στις αρχές του 7ου αιώνα ο Μωάμεθ άρχισε να κηρύσσει το Ισλάμ συνάντησε έντονη αντίδραση από τους κατοίκους της Ταΐφ. Το 630 έγινε η πολιορκία της πόλης, από τους μουσουλμάνους των οποίων ηγείτο ο Μωάμεθ, αλλά οι κάτοικοι την απέκρουσαν. Ωστόσο όταν τον Οκτώβριο του 631 ο Μωάμεθ οδήγησε το μουσουλμανικό στρατό στην ιστορική «Εκστρατεία του Ταμπούκ», οι κάτοικοι της Ταΐφ αισθάνθηκαν απομονωμένοι και κατάλαβαν ότι δε μπορούσαν να αντέξουν για πολύ την πίεση των μουσουλμάνων. Συνήψαν συμφωνία με την οποία προσχώρησαν στο Ισλάμ και κατέστρεψαν το ναό με το είδωλο της Θεάς Αλλάτ.
Τώρα το μέρος που είναι κτισμένο αυτό το τζαμί βρίσκεται σε σημείο που λέγεται ότι το επισκέφθηκε ο Προφήτης Μωάμεθ στην επίσκεψή του. Μάλιστα το τζαμί μοιάζει αρχαίο αλλά δεν είναι. Κτίστηκε τα τελευταία χρόνια της Οθωμανικής κυριαρχίας. Εκείνο που το κάνει να φαίνεται αρχαίο είναι ο κυλινδρικός του μιναρές, σε στιλ της εποχής του χαλιφάτου των Αββασιδών.
Η ιερή ιστορία με τον Προφήτη διαδραματίστηκε κατά την παράδοση στο απέναντι μέρος του δρόμου, όπου ήταν ένα περιβόλι. Εκεί ο Προφήτης Μωάμεθ πήγε καταπονημένος να ξεκουραστεί αφού οι κάτοικοι της πόλης απέρριψαν το θρησκευτικό του κήρυγμα και τον καταδίωξαν. Στο περιβόλι ένας Χριστιανός υπηρέτης, ο Adaas (κατ` άλλους Addas) από τη Νινευί της άνω Μεσοποταμίας (Ιράκ) του προσέφερε μερικά σταφύλια. Ο προφήτης τα πήρε κάνοντας προσευχή ευχαριστίας στον Αλλάχ. Στην περιέργεια τού υπηρέτη απάντησε ότι είναι Προφήτης και του έκανε κήρυγμα της νέας θρησκείας. Ο Adaas πίστεψε στο κήρυγμά του και έγινε μουσουλμάνος.
Όσο για εμένα βγάζω φωτογραφίες με τους προσκυνητές στην ταράτσα του τζαμιού. Η αίθουσα προσευχής βρίσκεται κάτω στο ισόγειο. Το τζαμί λέγεται Masjid e Madhoon ή Al-Qantara..
Τώρα κατάλαβα για πιο λόγο ο ταξιτζής με πήγε σε αυτή την περιοχή ψάχνοντας το Ματχάφ Αλ-Σερίφ. Η ονομασία Σερίφ στα αραβικά σημαίνει «εντιμότατος» ή «υψηλότατος». Οι μουσουλμάνοι την αποδίδουν ως τίτλο στους απογόνους του Χασάν, γιού της Φατίμας, κόρης του Μωάμεθ. Νόμισε ότι το μουσείο θα ήταν κοντά στο ιερό μέρος που επισκέφθηκα απροόπτως. Αλλά Σερίφ είναι και μουσουλμανικό όνομα. Ευτυχώς εδώ στο ιστορικό τζαμί κάποιος που ρωτήσαμε ήξερε το μουσείο Σερίφ.
Ο ταξιτζής με πηγαίνει εκεί, είναι σε αντίθετη πλευρά της πόλης, σε απόσταση δέκα χιλιόμετρα από το τζαμί. Του δίνω 20 SAR. Με αφήνει την ώρα που πέφτει ο ήλιος. Ένας νεαρός Αιγύπτιος μου κόβει εισιτήριο 20 SAR, ανοίγει το μουσείο, το φωτίζει σταδιακά και με ξεναγεί. Το μουσείο που ίδρυσε ο ιδιοκτήτης του που ονομάζεται Σερίφ είναι πολύ ενδιαφέρον. Τα αντικείμενα είναι κυρίως χρηστικά από τη ζωή της περιοχής σε παλιότερες εποχές. Όπως φωτογραφίες, εργαλεία διαφόρων επαγγελμάτων, ρούχα, παλιά τηλέφωνα και αυτοκίνητα. Να που βρήκα κάτι που μου άρεσε.
Βγαίνοντας στο δρόμο, ενώ είναι σκοτάδι και η περιοχή ερημιά δυσκολεύομαι να βρω ταξί. Ωστόσο σε λίγο σταματάει ένα ΙΧ. Ο οδηγός του λέγεται Μανσούρ. Είναι 39χρονος Σαουδάραβας, ηλεκτρολόγος το επάγγελμα που δε μιλάει αγγλικά. Ο ευγενέστατος Μανσούρ με πηγαίνει δωρεάν στο ξενοδοχείο μου. Ήθελε μάλιστα να με κεράσει καφέ αλλά αρνήθηκα τέτοια ώρα.
Πηγαίνω για φαγητό σε ένα μαγαζί με γύρο. Παίρνω έναν πιτόγυρο. Μαζί με ένα κουτί 7up πλήρωσα μόνο 11 SAR.
Υπόψη ότι η πόλη είναι διακοσμημένη με πολλές κατασκευές που τα βράδια φωτίζονται με πολύχρωμο φωτισμό.
Αργότερα για να περάσω λίγη ώρα κάθισα στο διπλανό στο ξενοδοχείο μου πολυτελές καφέ. Εδώ πήρα ένα τιραμισού που πλήρωσα 18 SAR, πολύ ακριβότερα από το δείπνο!
Attachments
Last edited:
Φιλικά την επόμενη φορά αν μπορέσεις να την "σπάσεις" σε κεφάλαια και να βάλεις τις φωτογραφίες ανάμεσα στο κείμενο θα ήταν τέλεια.
