Ιράν Το Ιράν και οι Ιρανοί

[taver]

Κεφάλαιο 17: Θρησκευτικός τουρισμός

Η Μασχαντ είναι λοιπόν η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη του Ιράν, με τρία εκατομμύρια κατοίκους. Βρίσκεται γεωγραφικά σε «άλλη» περιοχή, στο άλλο άκρο του οροπεδίου του Ιράν από τα μέρη που γύρναγα ως τώρα, με μια έρημο να τη χωρίζει από τη Yazd, την Τεχεράνη και τη λοιπή χώρα. Τα σύνορα με το Τουρκμενιστάν και το Αφγανιστάν είναι εδώ δίπλα. Δεν ήταν πάντα τεράστια μεγαλούπολη, όμως. Το 1980, ζούσαν εδώ λιγότεροι από 700.000 ψυχές. Κατά τον πόλεμο Ιραν – Ιρακ, όμως ο πληθυσμός της πόλης υπερδιπλασιάστηκε, από τους εσωτερικούς μετανάστες/πρόσφυγες που κατέφευγαν εδώ επειδή ήταν η πόλη πιο μακριά απ΄ όλες από τα μέτωπα του πολέμου, στην άλλη άκρη της χώρας. Και συνέχισε να αυξάνεται και μετά.

Η πόλη, ως μια νέα πόλη που μεγάλωσε απότομα, έχει όλα τα προβλήματα που έχουν τέτοιες πόλεις (και οι Ελληνικές πόλεις μαζί τους). Άσχημο κυκλοφοριακό, μετρό που υπάρχει μεν, δεν καλύπτει όλη την πόλη δε, άσχημα κτήρια, λιγοστό πράσινο, κλπ. Δε θα ήταν πόλος έλξης για επισκέπτες, αν δεν υπήρχε εδώ το μεγάλο κληροδότημα που θα λέμε κάποτε ότι άφησε η Ισλαμική επανάσταση στην αρχιτεκτονική ιστορία της χώρας: Το Νο 1 ιερότερο μνημείο του Σιητικού Ισλάμ στο Ιράν: το Χαράμ-ε Ραζαβι, ή σκέτα Χαράμ.
Κάτι κεφάλαια πίσω, σας έγραψα λίγα πράγματα για τους Δωδεκαΐτες του Σιητικού Ισλάμ, και το σημαντικό Ιμάμη που ήταν ο όγδοος στη σειρά και ο μόνος που είχε ταφεί στα όρια του σημερινού Ιράν, τον Ιμάμη Ρέζα. Ε, εδώ βρίσκεται ο τάφος του. Και σε μια χώρα που λατρεύει τους αγίους της και ιδίως εκείνους που τη βοηθούν να προωθήσει ένα θρησκευτικό εθνικισμό, ο τάφος έχει «φουσκώσει» πολύ παραπάνω από οτιδήποτε λογικό. Έχουν φτιάξει μια δεύτερη Μέκκα. Από λίγα τετραγωνικά το 1979, σήμερα έχει φτάσει να καταλαμβάνει 598,657 τ.μ. (πηγή: Wikipedia). Σε αντιστοιχία, το παλάτι του Τσαουσέσκου στο Βουκουρέστι, που υποτίθεται ότι φαίνεται κι από το διάστημα, είναι 66,000 τ.μ., η πλατεία Tiananmen στο Πεκίνο (που κι αυτή την ανέφερα πιο πριν) είναι 440,500 τ.μ., ενώ το μεγάλο τζαμί στη Μέκκα, που γεμίζει με 4 εκατομμύρια πιστούς στο προσκύνημα του Haji μια φορά κάθε χρόνο, είναι μόλις 356,800 τ.μ. Και μεγαλώνει ακόμα: Τριγύρω, μολονότι δεν υπάρχουν γερανοί, είδα να έχουν μόλις «καθαρίσει» χώρο για επέκταση, να διακοσμούν επιφάνειες κτηρίων και μιναρέδες κλπ. Ήδη ο χάρτης στο Lonely Planet του 2012 είναι ελλιπής.

Ο domestic θρησκευτικός τουρισμός κρατεί καλά εδώ: Όλοι οι Ιρανοί έρχονται εδώ, μερικές φορές στη ζωή τους, για να προσκυνήσουν τον τάφο του Ιμάμη. Όποιος έχει έρθει και προσκυνήσει εδώ, μπορεί να βάλει τον τίτλο «Mashti» μπροστά από το όνομά του, κατ’ αντιστοιχία με το προσκύνημα στη Μέκκα και τον τίτλο «Haji». Η παράδοση επίσης λέει ότι κάθε νιόπαντρο ζευγάρι πρέπει να έρθει εδώ μετά το γάμο του, κι αυτό είναι εμφανές στο πρωϊνό στο ξενοδοχείο, που προσφέρεται σε ένα ψηλό όροφο με πανοραμική θέα σε όλη την πόλη. Ένα σωρό νεαρά ζευγάρια χωρίς παιδιά είναι εδώ. Και φαίνεται πως οι Ιρανοί γενικά παντρεύονται σε σχετικά μεγάλη ηλικία, μετά τα τριάντα τους.



Πάντως ακόμα και στο πεντάστερο, το πρωϊνό δεν το λες και συνταρακτικό. Για σύγκριση, ούτε στην Τουρκία δεν έχουν λουκάνικα, ζαμπόν και μπέικον στα πρωϊνά, καθώς ούτε εκεί δεν επιτρέπεται το χοιρινό, αλλά προσφέρουν ένα μούρλια πρωϊνό με ένα σωρό είδη, κάθεσαι και εμφανίζονται δεκάδες πιατάκια με κάθε λιχουδιά. Εδώ, τα είδη (τυριά, πίτες, ψωμιά, λαχανικά κλπ.) είναι λιγοστά, και μάλλον άνοστα, τόσο τα παραδοσιακά, όσο και τα "δυτικά".

Στο checkout ρώτησα την κοπέλα στη ρεσεψιόν που θα βρω να βάλω μονάδες στο καρτοκινητό. «Στο σούπερ μάρκετ απέναντι», μου λέει η κοπέλα. «Αλλά θα δυσκολευτείτε, ούτε Αγγλικά μιλάνε, ούτε είναι εύκολο να περάσετε τις μονάδες μετά. Μήπως έχετε πιστωτική κάρτα; Αν ναι, από οποιαδήποτε επιχείρηση έχει POS μπορείτε να βάλετε μονάδες, μπορώ να σας βάλω κι εδώ». Δεν είχα, φυσικά, κάρτα που να γίνεται δεκτή στο Ιράν. Αλλά η λύση βρέθηκε. Έδωσα τα χρήματα με μετρητά στην κοπέλα (που μιλούσε τα καλύτερα Αγγλικά που άκουσα στο Ιράν), και χρησιμοποίησε τη δική της κάρτα.

Το ξενοδοχείο βρίσκεται σε μια κεντρική λεωφόρο της πόλης, με πολλά αυτοκίνητα, κάποια εμπορικά κέντρα, και – το σημαντικότερο – μικρή απόσταση από το μεγάλο μνημείο στο κέντρο. Ξεκίνησα λοιπόν με τα πόδια. Το πρώτο πράγμα που συνάντησα, είναι η μεγάλη αγορά (παζάρι) Bazar-e Reza, μια μακρόστενη στοά 800 μέτρων, με αμέτρητους εμπόρους να πουλάνε τα πάντα, αλλά κυρίως το τοπικό Σαφράν (που θεωρείται κορυφαίο), και … ρόδι, σε οποιαδήποτε μορφή μπορείτε να φανταστείτε, φρέσκο ή αποξηραμένο, σε τεμάχια ή σε χυμό.





Η άλλη έξοδος της αγοράς είναι σε μια πλατεία ονόματι Ab, με πάρα πολλή κίνηση, στην απέναντι πλευρά της οποίας βρίσκεται η μεγαλύτερη από τις εισόδους του Χαράμ. Το Χαράμ, εσωτερικά, είναι οργανωμένο ως μια σειρά από εναλλασσόμενα κτήρια και πλατείες, όπου ο προσκυνητής πρέπει να επισκεφθεί με σειρά, και να ακολουθήσει συγκεκριμένο τυπικό κάθε φορά, απαγγέλοντας συγκεκριμένες προσευχές με συγκεκριμένη σειρά σε συγκεκριμένο χώρο την κάθε μια. Η εσωτερική πλατεία από την οποία ξεκινάνε όλα αυτά, βρίσκεται πίσω από την είσοδο αυτή.







Κάτω από τις εξωτερικές και πιο σύγχρονες πλατείες του συμπλέγματος, τρέχει ένας κυκλικός αυτοκινητόδρομος, που διευκολύνει τόσο την κυκλοφορία της πόλης, όσο και την είσοδο στο σύμπλεγμα για τους εποχούμενους. Επίσης, στο ίδιο επίπεδο βρίσκονται και τα πάρκιγκ, από τα οποία υπάρχουν ειδικά σημεία εισόδου στο σύμπλεγμα.



Η είσοδος στο σύμπλεγμα επιτρέπεται κανονικά για μη Μουσουλμάνους. Αλλά κι εμείς, όπως και οι προσκυνητές και όλοι, πρέπει να περάσουμε από έλεγχο ασφαλείας για να μπούμε. Ο έλεγχος είναι μια ελαφρά ψηλάφηση στις τσέπες, και γι αυτό οι άνδρες μπαίνουν από διαφορετικό σημείο απ’ ότι οι γυναίκες. Μεγάλες τσάντες, φωτογραφικές μηχανές κλπ. απαγορεύονται στο χώρο, και γι’ αυτό υπάρχει ειδικό βεστιάριο. Το ήξερα και δεν είχα πάρει μηχανή ή τσάντα μαζί μου (τα κινητά, και η φωτογράφηση μ’ αυτά επιτρέπεται κανονικά και χωρίς περιορισμούς), αλλά ο τύπος που με έψαξε βρήκε το powerbank στην τσέπη μου και με έστειλε να το παραδώσω. Μου έδειξε στη νοηματική να πάω κάπου, όπου με έστειλαν κάπου άλλού, και τελικά βρήκα το σωστό γκισέ.

Άφησα το powerbank, και επιστρέφοντας στην είσοδο, πέτυχα κάτι τύπους να… αυτό-μαστιγώνονται με μαστίγια από αλυσίδες, την ώρα που κάποιοι άλλοι δίπλα τους έψελναν. Πρόκειται για τη θρησκευτική τελετή με την οποία εορτάζεται η Ashura, μια “εορτή” (θρήνος είναι, όχι εορτασμός - κάτι σα Μεγάλη Παρασκευή) των Μουσουλμάνων. Σε άλλες χώρες (π.χ. Ιράκ, Ινδία, Πακιστάν, Λίβανο), δεν χτυπιούνται μόνο με αλυσίδες, αλλά και με αιχμηρά αντικείμενα όπως μαχαίρια. Στο Ιράν, όμως, κάτι τέτοιο απαγορεύεται αυστηρά. (Και πριν φωνάξετε για τις πρακτικές του Ισλάμ, κάτι χριστιανοί στις Φιλιππίνες αυτό-μαστιγώνονται με ακόμα πιο ακραίες μεθόδους τη Μεγάλη Εβδομάδα). Πρόκειται για την τελετή αυτή που μια φορά το χρόνο βλέπουμε στις ειδήσεις ότι εορτάστηκε και στον Πειραιά, και μετά το ξεχνάμε μέχρι τον επόμενο χρόνο.





Και δυο βιντεάκια:





Το γιατί αυτοί μαστιγώνονται σήμερα, δυο εβδομάδες μετά την εορτή, παραμένει μυστήριο για μένα. Ίσως να σχετίζεται με το γεγονός ότι το όλο σύμπλεγμα εδώ εορτάζει το μαρτυρικό θάνατο του Ιμάμη και την ταφή του στο μέρος αυτό.

Η ιστορία αυτή, ξεκινάει το 798 μ.Χ. Το μεγάλο Ισλαμικό Χαλιφάτο διοικείται από το Χαλίφη Χαρούν αλ Ρασίντ, γνωστό από το «Χίλιες και μια νύκτες», ο οποίος ζήλευε τον έβδομο Σιήτη Ιμάμη και πατέρα του Ρέζα, τόσο που τον πέταξε σε μια φυλακή, και μετά τον σκότωσε. Τα χρόνια πέρασαν, και ο Ρέζα είχε γίνει στα 35 του ο όγδοος Ιμάμης, ενώ οι γιοί του Χαλίφη είχαν ανοίξει πόλεμο για την εξουσία. Ο ένας από τους δυο που κέρδισε τον πόλεμο, είχε την έδρα του στη Μέρβ (στο σημερινό Τουρκμενιστάν, 250 χιλιόμετρα από δω). Αλλά είχε ανάγκη από την υποστήριξη του Ρέζα για να πάρει με το μέρος του τις Σιητικές επαρχίες της περιοχής. Κι αφού ο Ρέζα κρατούσε γινάτι για τον πατέρα του, τον έφερε με το ζόρι, και τον περιέφερε στην περιοχή. Όμως ο Ρέζα ήταν χαρισματικός, και κέρδιζε την υποστήριξη του κόσμου περισσότερο απ’ όσο θα ήθελε. Η εξουσία του Χαλίφη κινδύνευε, οπότε η λύση βρέθηκε σε κάτι δηλητηριασμένα σταφύλια και χυμό από ρόδια. Και για να σώσει τα προσχήματα, έθαψε τον Ιμάμη στην κοντινότερη πόλη που βρήκε, κοντά στον τάφο του δικού του πατέρα, εδώ στο χωριό Σαναμπάντ (που σήμερα μεγάλωσε και λέγεται Μασχαντ). Οι Μουσουλμάνοι που έρχονται σήμερα για προσκύνημα εδώ, δείχνουν την συμπόνοιά τους για τον τραγικό θάνατο του Ιμάμη, οπότε ο «επίσημος» τόνος στο μνημείο είναι αυτός του θρήνου.

Ο τάφος του Ιμάμη ήταν εδώ από τότε που πέθανε, αλλά η πόλη ήταν μικρή και άσημη. Ο κόσμος ερχόταν, προσκυνούσε και έφευγε. Αναδείχθηκε σε επαρχιακή πρωτεύουσα, μόνο όταν οι στρατοί του Ταμερλάνου ισοπέδωσαν όλη τη γύρω περιοχή, αφήνοντας μόνο τη Μασχαντ όρθια, και μάλιστα επέκτειναν και στόλισαν το μνημείο, από σεβασμό.

Πέρασα λοιπόν στο εσωτερικό του Χαράμ. Στην πρώτη μεγάλη αυλή, ένας Αγιοταλάχ μιλάει από γιγαντοοθόνη στο πλήθος, κάποιοι υπάλληλοι στρώνουν κι άλλα χαλιά, κάποιος τεχνίτης κατασκευάζει (ή επισκευάζει τα πλακάκια σε ένα τοίχο, και κόσμος πηγαινοέρχεται προς τις λοιπές κατευθύνσεις. Dress code: Ότι πιο συντηρητικό έχετε, και λίγο ακόμα πιο συντηρητικό. Για τις κυρίες, απαραίτητο το τσαντόρ. Δε λείπουν φυσικά οι νεαροί που σαχλαμαρίζουν με τα κινητά, οι μανάδες που προσπαθούν να κουλαντρίσουν τα πιτσιρίκα τους, και τα ζευγαράκια (αλλά γι αυτά, τα είπαμε).






Flickr




























Η είσοδος στα ενδότερα του Χαράμ, σύμφωνα τουλάχιστον με το Lonely Planet, δεν επιτρέπεται σε ξένους τουρίστες. Όμως ούτε κάποια πινακίδα είδα, ούτε με σταμάτησε κανείς (μοιάζω και με Ιρανό, άλλωστε...). Παρότι απέφυγα από μόνος μου να μπω σε πολύ ιερούς χώρους (π.χ. μέσα στον ίδιο τον τάφο, όπου οι εκδηλώσεις των πιστών είναι ιδιαίτερα έντονες), κινήθηκα γενικά ελεύθερα παντού.



































































Για τη διαχείριση του πλήθους, υπάρχουν κάτι κύριοι και κυρίες με στολή, κι ένα πράγμα σαν ξεσκονόπανο στο χέρι, από το οποίο τους αναγνωρίζεις. Το όλο μέρος, είναι από πλευράς οργάνωσης, σα να έχει έρθει από άλλο κόσμο. Τα πάντα μοιάζουν οργανωμένα, μελετημένα, και ιδωμένα σε βάθος λεπτομέρειας. Άλλωστε η εταιρία που διαχειρίζεται το Χαράμ, έχει εξελιχθεί σε γιγαντιαίο όμιλο επιχειρήσεων, καλύπτοντας δραστηριότητες όπως Τράπεζες, μεταφορές, εστίαση, μεταφορές, χαλιά… Δεν άκουσα, είπατε μήπως κάτι για την εκκλησιαστική περιουσία στα καθ’ ημάς;

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 24
• 25
• 26
• 27
• 28
• …

  Go to chapter

  Go
• 31

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 26 of 31

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[misha19]

Πανω στην ώρα που γλυκοκοιτούσα κάτι εισιτήρια για Ιράν μεσα στο 2017... Αναμένουμε την συνέχεια!!

 

[hydronetta]

Welcome back στη συγγραφή ιστοριών κι αυτή τη φορά από το αγαπημένο Ιράν...

 

[Κωνσταντίνος 1980]

Χθες επέστρεψα μετά από ένα μήνα ταξίδι στο Ιράν!
Τώρα μπορώ να πω με σιγουριά ότι μετά από 36 χώρες που έχω ταξιδέψει,είναι η αγαπημένη μου χώρα και θα την επισκεφτώ ξανά πολύ σύντομα

Το ταξίδι από την αρχή ως το τέλος έγινε με σχεδόν μηδενικό προγραμματισμό και ήταν μια συνεχής έκπληξη!Ξεκινούσα για τον παγωμένο βορρά και κατέληγα στον ζεστό νότο στα νησιά.
Από τα σύνορα με Αφγανιστάν στα σύνορα με Τουρκμενιστάν!

Έμεινα με 8 οικογένειες σε ένα σπίτι(33 άτομα)και μου φέρθηκαν σαν δικό τους και καλύτερα

Τέτοια φιλοξενία και καλοσύνη δεν έχω συναντήσει ποτέ μου...

Μια χώρα που προτείνω ανεπιφύλακτα σε όλους

 

[dpapatsimpas]

ανοιγεις πληγες μερες που ειναι...

 

[Κωνσταντίνος 1980]

ανοιγεις πληγες μερες που ειναι...

Τέτοιες πληγές να ανοίγονται!
Άμα πας θα φας καψούρα...!Όπως έφαγα και γω

 

[taver]

Κεφάλαιο 2: Πηγαίνοντας στο Ιράν.

M’ αυτά και μ’ αυτά οι μέρες πέρασαν, και ένα βράδυ έχοντας διευθετήσει τις υποθέσεις στη δουλειά, πήρα τον προαστιακό για το Ελ. Βενιζέλος, για το 10 ήμερο (11 βράδια) ταξίδι μου στο Ιράν.

Aegean Airlines A3948 ATH-IKA 27/10/2016 22:10 - 02:05+1 A320 SX-DVN

Check-in (για κάποιο λόγο το σύστημα ζήταγε να πληρώσω για τη βαλίτσα αλλά το ξεπέρασαν), lounge, και επιβίβαση με λεωφορείο στο αεροπλάνο (κάτι πρέπει να γίνει με το άθλιο αυτοκόλλητο που βάζει το Βενιζέλος πάνω στα διαβατήρια. Αν δεν το ξεκολλήσεις αμέσως, δεν ξεκολλάει με τίποτα), μαζί με ένα μικρό κομφούζιο με μια πτήση για Λάρνακα που φεύγει από τη διπλανή πύλη. Η πτήση κάπου 30% γεμάτη, αλλά ίσως ήμουν ο μόνος Έλληνας στο αεροπλάνο. Υπήρχαν όμως και άλλοι Ευρωπαίοι τουρίστες. Το γεύμα είναι ενισχυμένο (γεύμα + σαλάτα + γλυκό), υπάρχει επιλογή πιάτων (κοτόπουλο ή μοσχάρι), ενώ στην πτήση σερβίρονται και αλκοολούχα ποτά ΑΛΛΑ οπωσδήποτε ανοιγμένα και χωρίς το καπάκι, καθώς είναι απαγορευμένα στο Ιράν και πρέπει να αποφευχθεί το ενδεχόμενο να τα πάρει κάποιος μαζί του.

Φτάσαμε στην ώρα μας. Αυτή την εποχή, η Ελλάδα είχε θερινή ώρα (UTC+3) ενώ το Ιράν είχε γυρίσει ήδη στη χειμερινή ώρα (UTC +3:30), που σημαίνει ότι είχαμε μόνο μισή ώρα διαφορά. Η αποβίβαση από το αεροπλάνο, και πάλι έγινε με λεωφορείο. Πρώτη στάση, γραφείο για Visa. Περίμενα δυσκοίλιες και χρονοβόρες διαδικασίες, αλλά όχι αυτό το πράγμα. Δεν υπήρχε καμία ταμπέλα και καμία πληροφόρηση για το τι πρέπει να κάνω, χρειάστηκε να ρωτήσω ένα Γάλλο που περίμενε για τη δική του βίζα.
«Θα δώσεις το διαβατήριο σου εκεί, θα πληρώσεις βίζα και ασφάλεια, και θα περιμένεις», μου είπε. «Δώστο όσο πιο γρήγορα μπορείς, γιατί από αυτό εξαρτάται η αναμονή σου. Εγώ είμαι εδώ μιάμιση ώρα ήδη».

Τα έκανα αυτά, και περίμενα. Το κόστος για τη Βίζα για Έλληνες είναι €75, και η υποχρεωτική ασφάλεια που πρέπει να έχει κάποιος για να μπει στη χώρα άλλα €15. Παρότι είχα ήδη ασφάλεια από worldnomads, έπρεπε να ξαναπληρώσω, καθώς δέχονται μόνο ασφάλειες που γράφουν πάνω ότι η εταιρία έχει γραφεία και στο Ιράν. Η βίζα που δίνουν με τη διαδικασία αυτή πλέον είναι για 30 ημέρες (παλιά ήταν για 15 μέρες μόνο).

Το γκισέ λειτουργεί… στοχαστικά. Μπροστά από το γκισέ, είναι ένας τύπος σε μια καρέκλα, και μόνο μ’ αυτόν έρχεσαι σε επαφή. Σ’ αυτό δίνεις το διαβατήριο, αυτός ελέγχει τα χαρτιά σου, αυτός σου δίνει το χαρτί να πας να πληρώσεις, από αυτόν παραλαμβάνεις το διαβατήριο. Αυτός πασάρει τα διαβατήρια στους τύπους που κάθονται πραγματικά πίσω από το το γκισέ, με τους οποίους ο επισκέπτης δεν έχει καμία επαφή, αυτός τα παραλαμβάνει πάλι από αυτούς για να τα δώσει στους ενδιαφερόμενους, σε μικρά πακέτα.

Όσο περίμενα, είχα και την πρώτη επαφή με το Ιρανικό σύστημα δημοσίων τουαλετών. Τι περίεργο μπορεί να έχει μια τουαλέτα για να το γράψει κάποιος σε ταξιδιωτική ιστορία; Ε, λίγα πράγματα. Αν εξαιρέσεις ότι σχεδόν πάντα οι τουαλέτες εδώ είναι «οθωμανικές» (δηλαδή μια τρύπα στο πάτωμα). Κι ακόμα κι εκεί που είναι «θρόνος», δεν υπάρχει σχεδόν ποτέ χαρτί υγείας (πωποβρυσάκι μόνο). Και οι λιγοστοί «θρόνοι» συνήθως βρωμάνε από τα βρωμόνερα που έχουν παρασύρει ξέρετε τι κι έχουν μετά στεγνώσει ασκούπιστα σε μέρη που δεν πρέπει, π.χ. ανάμεσα σε καπάκι και λεκάνη. Α, εντάξει, δεν υπάρχουν και ουρητήρες για όρθιους. Και το χαρτάκι δεν το πετάμε στη λεκάνη (του «θρόνου») γιατί βουλώνει (πραγματικά, όχι όπως στην Ελλάδα).

Πίσω στην ουρά. Ο μπροστινός μου που είχε δώσει το διαβατήριό του ένα λεπτό πριν από μένα, ξεμπέρδεψε σε ~40 λεπτά. Εγώ χρειάστηκα 90, κι αυτό παρά το ότι είχε μειωθεί πολύ η κίνηση στο γραφείο. Ώρα 4 παρά κάτι τα ξημερώματα, έχω την πολυπόθητη βίζα στο διαβατήριο. Ξεκινάει από σήμερα 7/8 του σωτηρίου έτους 1395, και λήγει σε ένα μήνα, στις 6/9/1395. Και πάω να περάσω immigration. Αφού περίμενα άλλη μια ατελείωτη ουρά στο γκισέ «Foreigner» (6-7 γκισέδες για Ιρανούς, αλλά μόνο ένας για ξένους…), ο υπάλληλος διαπιστώνει ότι είμαι στο λάθος terminal του αεροδρομίου. Βλέπετε, όταν έψαχνα να βρω το ένα και μοναδικό γραφείο visa του αεροδρομίου, είχα φτάσει στο άλλο terminal, και τώρα έπρεπε να ξαναγυρίσω στο δικό μου, για να βγω στο σωστό χώρο παραλαβής αποσκευών μετά το εκεί immigration. Δώστου πίσω πάλι.

Ευτυχώς εκεί δεν υπάρχει ουρά, πέρασα immigration αμέσως, και κατευθύνθηκα στους ιμάντες αποσκευών. 2 ώρες μετά την άφιξη της πτήσης, η ροή των αποσκευών είχε σταματήσει, οι οθόνες δεν ανέφεραν πια την πτήση, αλλά ευτυχώς βρήκα τη βαλίτσα μου να περιμένει σε μια άκρη, μαζί με μερικές ακόμα.

Σε όλη τη διάρκεια της αναμονής για τη βίζα, είχα μάθει να αγνοώ τις ανακοινώσεις στα μεγάφωνα, που γίνονταν σε κάτι ακατάληπτα ΙρανοΑγγλικά. Ίσως δεν έπρεπε, καθώς ο τύπος που με περίμενε για την είσπραξη είχε βγάλει 2 φορές ανακοίνωση ότι με ψάχνει (παρακαλείται ο κύριος «Κωνσταντίνος» να…). Ευτυχώς όμως, περιμένει ακόμα εκεί, και βγαίνοντας από το χώρο των αποσκευών βλέπω το καρτελάκι του. Αφού με καλωσόρισε, με συνόδευσε στο ανταλλακτήριο συναλλάγματος του αεροδρομίου (που είναι στον πάνω όροφο – αναχωρήσεις), μετά στο πωλητήριο της IranCell για να αγοράσω SIM card (που μου έκανε και το μεταφραστή), μετά στο πάρκινγκ όπου είχε το αυτοκίνητο, και, μετά από διαδρομή μισής ώρας, στο ξενοδοχείο μου στο κέντρο της Τεχεράνης.

Τα Ιρανικά χρήματα…. Ήταν το πρώτο σοκ του ταξιδιού. Γιατί πήγα στο ανταλλακτήριο στο αεροδρόμιο, τους έδωσα €300.00 και πήρα… μια δεσμίδα και κάτι. Δε χωράγανε με τίποτα στο πορτοφόλι μου. Το μεγαλύτερο χαρτονόμισμα, ονομαστικής τιμής IRR 500.000,00 (ναι, πεντακοσαχίλιαρο) αξίζει περίπου €14,40 στην επίσημη ισοτιμία, ή €12.65 στην ισοτιμία των ανταλλακτηρίων (μην αλλάξετε σε τράπεζα, μόνο σε ανταλλακτήρια). Αλλά δε μου δώσανε πολλά από αυτά. Μου δώσανε κυρίως χαρτονομίσματα των IRR 100.000,00 δηλαδή των €2.50 περίπου.

Το ξενοδοχείο, Parastoo Hotel, είναι βασικό. Δεν ήθελα και κάτι παραπάνω, για ένα βράδυ μόνο το ήθελα (ότι απέμεινε απ’ αυτό…), και το σκοπό αυτό τον επιτελεί. Το δωμάτιο όμως έχει τρία βασικά θέματα: Το πρώτο, ότι το μπάνιο είναι μικροσκοπικό. Τόσο, που κάνοντας ντούς το νερό πέφτει αναπόφευκτα στη λεκάνη της τουαλέτας, που είναι ακριβώς κάτω από αυτό. Πρέπει να κάνεις ελαφρώς τον ακροβάτη για να κάνεις ντους. Το δεύτερο, ότι το καλοριφέρ είναι ακριβώς δίπλα (εφάπτεται) στο μαξιλάρι, αυξάνοντας πολύ την τοπική θερμοκρασία σε σχέση με το υπόλοιπο δωμάτιο. Και, το τρίτο και χειρότερο, το παράθυρο βλέπει ανατολικά και οι κουρτίνες δεν το σκοτεινιάζουν, κάνοντας δύσκολο τον ύπνο μετά τις 6 που ξημερώνει. Όπως και στα υπόλοιπα Ιρανικά ξενοδοχεία στη συνέχεια, ο ξενοδόχος κράτησε το διαβατήριό μου μέχρι το checkout.

 

[giannoula]

Αναλυτικοτατος όπως πάντα!!! Αναμένουμε τη συνέχεια!!

 

[Yorgos]

Και το χαρτάκι δεν το πετάμε στη λεκάνη (του «θρόνου») γιατί βουλώνει (πραγματικά, όχι όπως στην Ελλάδα).

Ακόμη δεν έφτασες, τις έκανες τις ζημιές σου.

 

[taver]

Κεφάλαιο 3: Πρώτη γνωριμία με την Τεχεράνη

Εν πάση περιπτώση, κοιμήθηκα, ξύπνησα, πήρα πρωϊνό (χάλια) και νεσκαφέ στο ξενοδοχείο, έκανα checkout, άφησα τα πράγματά μου στη ρεσεψιόν, και ξεκίνησα κακοκοιμισμένος και κουρασμένος για την περιήγησή μου στην Πόλη. Σήμερα, η μέρα είναι Παρασκευή 28/10/2016. Στην Ελλάδα, οι ρυθμοί είναι χαλαροί, καθώς η μέρα είναι αργία λόγω εθνικής εορτής. Ε, και στο Ιράν χαλαροί είναι. Γιατί είναι Παρασκευή. Η αγία ημέρα του Ισλάμ, και η μόνη μη εργάσιμη μέρα της εβδομάδας στη χώρα, η οποία εφαρμόζει 6ήμερη εργασία και 44ωρη εργασία την εβδομάδα. Σήμερα είναι η μέρα που οι Ιρανοί τριγυρνάνε στα Πάρκα, στις πλατείες κλπ, και που το μεγάλο «αξιοθέατο» της πόλης, το παζάρι, είναι κλειστό.







Η ιστορία του Ιράν είναι μακρά. Συγκρίνεται στα ίσα με την Ελληνική. Και στην ιστορία αυτή, υπάρχουν τρείς περίοδοι όπου το Ιράν ήταν έδρα μεγάλων αυτοκρατοριών που κυριαρχούσαν στον τότε γνωστό κόσμο (όπως και περίοδοι όπου αποτελούσε έδαφος άλλων αυτοκρατοριών). Η πιο γνωστή στους Έλληνες είναι η παλιότερη από τις τρείς περίοδος, η περίοδος των Αχαιμενιδών που τη γνωρίσαμε όλοι στο σχολείο μαθαίνοντας για τους Περσικούς πολέμους, τους Μαραθώνες, τις Θερμοπύλες κλπ. Αργότερα, μερικούς αιώνες μετά, οι Πέρσες δημιούργησαν την αυτοκρατορία των Σασσανιδών, και κάπου μια χιλιετία ακόμη αργότερα, και μετά το Ισλαμ, την αυτοκρατορία των Σαφαβίδων. Ε, η Τεχεράνη δεν υπήρχε σε καμία από αυτές τις περιόδους. Ήταν ένα χωριό που έγινε ξαφνικά πρωτεύουσα το 1779 από τον πρώτο Σάχη της δυναστείας των Καζάρων. Επομένως, δεν έχει τα σημαντικά ιστορικά μνημεία από τις λαμπρές περιόδους της ιστορίας της χώρας, τα οποία βρίσκονται αλλού στη χώρα.

Έχει όμως μουσεία. Και το εθνικό μουσείο του Ιράν φιλοξενεί όσους από τους θησαυρούς των αρχαιολογικών ανασκαφών δε βρίσκονται στο Λούβρο. Ευρήματα από τη Σούσα, την Περσέπολη αλλά και όλο το Ιράν βρίσκονται εδώ, δυστυχώς όχι και τόσο καλά οργανωμένα και επεξηγημένα (στα Αγγλικά). Εισιτήριο…. στο Ιράν έχουμε πάλι διπλές τιμές σε όλα τα αξιοθέατα (το είχε καταργήσει ο Αχμαντινετζάτ αλλά επανήρθε). Η τιμή που είναι γραμμένη στην τοπική γλώσσα, είναι Α, και η τιμή που είναι γραμμένη στα Αγγλικά είναι άλλη, περίπου 10 φορές η Α, καθώς οι τουρίστες (επισήμως) πληρώνουν διαφορετικές τιμές. Το εισιτήριο εδώ έχει 300000 IRR (€8.62) .




















Δίπλα στο εθνικό μουσείο, υπάρχει το μουσείο Ισλαμικής περιόδου, που συνεχίζει από εκεί χρονικά που τελειώνει το εθνικό μουσείο, με ένα σωρό καλλιτεχνήματα της Ισλαμικής εποχής: Σκαλιστές πόρτες, καλλιγραφημένα κοράνια, αντικείμενα τέχνης κ.ο.κ.















Μετά τα 2 μουσεία, έκανα μια μικρή ανάπαυση στο προαύλιο δίπλα σε ένα σιντριβάνι, και συνέχισα τη βόλτα.



Για να φτάσω στον επόμενο σταθμό πέρασα μέσα από ένα όμορφο πάρκο (πάρκο της πόλης, ή Park-e Shahr). Κουρεμένα δεντράκια, κλουβιά με ωδικά πτηνά, λουλούδια, όργανα γυμναστικής, παγκάκια, σιντριβάνια, και γενικώς ένα πολύ περιποιημένο και καλά συντηρημένο πάρκο. Η σύγκριση με το πεδίο του Άρεως της Αθήνας προκαλεί απλώς το βοερό γέλωτα.


[url=https://flic.kr/p/PScuJ5]

[url=https://flic.kr/p/PczHgx]






Ακολουθεί μια συστάδα από δημόσια κτήρια. Το αξιοπερίεργο εδώ είναι ότι ΚΑΙ απαγορεύεται η φωτογράφηση, ΚΑΙ ότι ο κανόνας αυτός εφαρμόζεται (υπάρχουν κάτι φύλακες, και ένας από αυτούς μου έκανε νόημα σε αυστηρό ύφος όταν επιχείρησα να βγάλω τη φωτογραφική μου από την τσάντα της, και μου έδειξε το απαγορευτικό σήμα). Μετά από αυτά, όμως, βρίσκεται το μέρος που ήρθα να δω.





Το Παλάτι Golestan, το μοναδικό ιστορικό μνημείο της πόλης, είναι στη λίστα των μνημείων παγκόσμιας κληρονομιάς της Unesco, και χρονολογείται από τη μεταφορά της πρωτεύουσας εδώ. Δεν πρόκειται για «μονολιθική» κατασκευή, αλλά για μια συστοιχία κτηρίων γύρω από μια κεντρική αυλή, το καθένα από τα οποία σήμερα στεγάζει κι από ένα μουσείο. Το καθένα έχει και το δικό του εισιτήριο, και η συνολική τιμή για όλα τα εισιτήρια μαζί είναι γύρω στα €30. Έβγαλα ένα εισιτήριο για το κεντρικό αίθριο και το νούμερο 1 αξιοθέατό του (σάλα με καθρέφτες) και μπήκα.

Όταν η πρωτεύουσα της χώρας μεταφέρθηκε στην Τεχεράνη, εδώ υπήρχε μια ακρόπολη από την εποχή της τρίτης περσικής αυτοκρατορίας, των Σαφαβίδων (περισσότερα γι αυτούς αργότερα). Ο Σάχης Nader al-Din (η λέξη Σάχης ήταν ο τίτλος του βασιλιά του Ιράν, περίπου όπως το Τσάρος για τη Ρωσία) όμως ήθελε ένα παλάτι αντάξιο των ευρωπαϊκών, κι έφτιαξε αυτό το «παλάτι των λουλουδιών», σε μια αρχιτεκτονική πολλαπλών κτισμάτων γύρω από κήπο. Αρχικά εκτός από την κατοικία του Σάχη φιλοξενούσε και διοικητικές λειτουργίες, υπουργεία κλπ., αλλά στην πορεία των χρόνων οι τελευταίες πήγαν σε δικά τους κτήρια, και το ανάλογο μέρος από το παλάτι κατεδαφίστηκε.



Στο κέντρο του παλατιού, ανοίγεται μια τεράστια αυλή, με δέντρα, σιντριβάνια, τρεχούμενα νερά, γεφυράκια, λουλούδια, ένα ησυχαστήριο που σήμερα έρχεται σε απόλυτη αντιδιαστολή με την πολύβουη γκρίζα μεγαλούπολη που το περιβάλλει. Αξιοσημείωτα σημεία εδώ είναι μια βεράντα με ένα σκαλιστό αλαβάστρινο θρόνο, από τις αρχές του 19ου αιώνα, μια δεύτερη βεράντα απ’ όπου ο Σάχης απολάμβανε τους κήπους, και η αίθουσα με τους καθρέφτες, που κάποτε φιλοξενούσε τον περίτεχνο «θρόνο – παγώνι», ένα μνημείο της χώρας που σήμερα βρίσκεται σε ένα ειδικό εθνικό μουσείο πετραδιών. Δυστυχώς, η φωτογράφηση στην αίθουσα με τους καθρέφτες δεν επιτρεπόταν.













Η διακόσμηση όλων των χώρων ακολουθεί την τεχνοτροπία της περιόδου στην οποία κατασκευάστηκε, κατά τη δυναστεία των Καζάρων, μεταξύ 1874 και 1877, κατά την οποία οι καθρέφτες θεωρούνταν ιδιαιτέρως πολύτιμο υλικό. Και η διακόσμηση μιας αίθουσας με ένα κολλάζ από πολύ μικρά καθρεφτάκια, όπως εδώ, μολονότι σήμερα δεν είναι κάτι το σούπερ εξαιρετικό, την εποχή εκείνη ήταν κάτι πάρα πολύ σπάνιο, δύσκολο, και δείγμα μεγάλου πλούτου.







Έχοντας δει τα σημαντικότερα αξιοθέατα του παλατιού, αποφάσισα να καθίσω για λίγο στο καφέ του πάρκου, να ξεκουραστώ, να φορτώσω καφεΐνη και να τσιμπήσω κάτι, καθώς το βράδυ κανονικό γεύμα δεν προβλέπεται. Μου πήρε λίγη ώρα με συνεννοήσεις στη νοηματική για να ανακαλύψω ότι η διαδικασία στις τσαγερί στο Ιράν είναι πως παραγγέλνεις στο ταμείο, κάθεσαι στο τραπέζι, έρχεται η παραγγελία σου, και μετά πας στο ταμείο και πληρώνεις. Πήγα λοιπόν στο ταμείο, και παράγγειλα. Ένα κεμπάπ, ένα καπουτσίνο, και… μια λεμονάδα. «Δεν έχουμε Λεμονάδα» μου κάνει σε σπαστά Αγγλικά το παλικάρι στο ταμείο. ΟΚ. Θα πάρω το επόμενο στον κατάλογο. «Μοχίτο παρακαλώ». «Δεν έχουμε ούτε Μοχίτο» (δε χρειάζεται να σας εξηγήσω ότι το Αλκοόλ απαγορεύεται δια ροπάλου σε όλη τη χώρα χωρίς εξαιρέσεις, έτσι; Προφανώς μιλάμε για Virgin Mojito, χωρίς αλκοόλ). «Τέλος πάντων, έχετε τίποτα δροσερό;». «Έχουμε. Ιρανικό Σορμπέ». Δε βαριέσαι, βαριέμαι αυτή τη διαπραγμάτευση, είμαι και άυπνος, δεν είμαι για τέτοια. «Φέρε το σορμπέ».



Ο καπουτσίνο ήταν άθλιος, διαλυμένο σε νερό έτοιμο φακελάκι (τύπου Νεσκαφέ καπουτσίνο). Το Ιρανικό Σορμπέ, πάλι, δεν είχε σχέση με σορμπέ, αλλά με σερμπέτι. Πιο γλυκό κι από μπακλαβάς, είναι βασικά ζαχαρόνερο, με λίγο ροδόνερο για να δίνει γεύση. Ότι πρέπει για να σε στείλει απευθείας στο διαβητολόγο. Αλλά το κεμπάπ ("κουμπιντέ") ήταν άριστο.



Έχοντας χορτάσει με το κεμπάπ, πήγα ως την πλατεία Χομεϊνί, μια μεγάλη κεντρική πλατεία της πόλης που φέρει το όνομα του ηγέτη της επανάστασης. Στο δρόμο, συνάντησα μια πρόχειρη αγορά. Η ίδια η πλατεία, είναι μάλλον… κακάσχημη, αντικατοπτρίζοντας την εικόνα που δίνουν γενικώς οι δρόμοι αυτής της πόλης (έχει και έργα βέβαια, για μέρος από την ασχήμια ίσως οφείλεται σ’ αυτά). Και η κίνηση έχει αυξηθεί, για δεδομένα Παρασκευής. Πλέον διαπιστώνω ότι είναι σχεδόν αδύνατο για πεζό να διασχίσει δρόμο σ’ αυτή την πόλη, με δεδομένα δύσης. Διαβάσεις πεζών υπάρχουν, αλλά είναι εντελώς διακοσμητικές (όπως διαπίστωσα αργότερα, είναι τόσο διακοσμητικές, ώστε ενίοτε οδηγούν σε χαντάκια με νερό ή σε φράκτες που φράζουν την είσοδο στο πεζοδρόμιο). Το δρόμο τον περνάς με όρους Βιετνάμ (παλιότερα, τουλάχιστον): Ξεκινάς να περνάς, φροντίζεις να φαίνεσαι, και θα φροντίσουν αυτοί να μη σε πατήσουν. Ή με όρους Καϊρου: Περνάς μια λωρίδα τη φορά, και περιμένεις να βρεις κενό για να περάσεις και την επόμενη. Αλλά κάνε και μια προσευχή στον Αλλάχ, καλού κακού….







Στην πλατεία, όμως βρίσκεται κι ένας κομβικός σταθμός του Μετρό της Τεχεράνης, που στις ώρες αιχμής είναι η μόνη σωτηρία στο κυκλοφοριακό χάος που κυριαρχεί στην πόλη. Είναι σχετικά καινούργιο και απαστράπτον, και το χρησιμοποιούν Ιρανοί όλων των ηλικιών, και μαζί τους θα το χρησιμοποιήσω κι εγώ για να πάω στον επόμενο προορισμό μου.

[/url][/url]

 

[Yorgos]

Επιμελέστατος. Όταν πήγαμε εμείς πάντως, ο Αχμαντινεντζάτ είχε μόλις καταργήσει τις διπλές τιμές, με αποτέλεσμα να πληρώνουμε ψίχουλα σε μουσεία κλπ. Προφανώς κάποιος το ξανάλλαξε από την επόμενη κυβέρνηση.

 

[taver]

Κεφάλαιο 3 (συνέχεια).

Το σύστημα του μετρό στην πόλη αυτή έχει 4 γραμμές (συν κάτι ρετάλια), που διασχίζουν το κέντρο της πόλης σε διάφορες κατευθύνσεις, αλλά σε καμμία περίπτωση δε μπορείς να πεις ότι το καλύπτουν όλο. Το πρώτο και το τελευταίο βαγόνι κάθε τρένου είναι μόνο για γυναίκες, και τα υπόλοιπα βαγόνια είναι μικτά (λογικό, με το στριμωξίδι που πέφτει. Ίδιο σύστημα έχουν και στο Τόκιο). Αγόρασα ένα εισιτήριο στη νοηματική, δηλαδή έδωσα ένα μεγάλο χαρτονόμισμα στην υπάλληλο και έδειξα ένα δάκτυλο, ευτυχώς το σωστό, πήρα τα ρέστα και το εισιτήριο, το ακούμπησα σαν ανέπαφη κάρτα πάνω σε ένα αισθητήρα η πόρτα άνοιξε και μπήκα μέσα. Ναι, ακόμα και στο Ιράν έχουν ηλεκτρονικό εισιτήριο στο Μετρό, η Αθήνα εν έτη 2016 δεν έχει βάλει ακόμα. Βρήκα την κατεύθυνση που ήθελα (είχε επιγραφές και στα Αγγλικά), περίμενα το τρένο, μπήκα μέσα (σημειώστε: Στο Ιράν δεν περιμένουμε τους άλλους να βγουν, απλά μπουκάρουμε), έκανα 3 στάσεις, και βγήκα.

Η στάση εξόδου (Taleghani) είναι δίπλα στην Ελληνορθόδοξη εκκλησία της Τεχεράνης. Αλλά είναι επίσης δίπλα σε μια Ρώσικη εκκλησία, και σε ένα περιφραγμένο σύμπλεγμα κτηρίων, που κάποτε φιλοξενούσε την πρεσβεία των ΗΠΑ, και σήμερα ονομάζεται «Άντρο κατασκοπείας των ΗΠΑ».







Βλέπετε, το Ιράν δεν ήταν πάντα η «Ισλαμική Δημοκρατία» που είναι σήμερα. Ως τον Ιανουάριο του 1979 ήταν μια μοναρχία, ως συνέχεια της ιστορίας του τόπου αυτού, και την κυβερνούσε η δυναστεία των Pahlavi. Ο τελευταίος μονάρχης («Σάχης»), όμως, ήταν προκλητικά κακός ηγέτης. Σε μια χώρα με μπόλικο πετρέλαιο αλλά και φτώχια, προκαλούσε το κοινό αίσθημα με την έκλυτη ζωή του και την πολυτέλεια στην οποία ζούσε. Ώσπου ένας άτυπος συνασπισμός Ισλαμιστών (υπό τον Χομεϊνί), κοσμικιστών, κομμουνιστών και λοιπών δυνάμεων κατάφεραν να τον ανατρέψουν. Και όλοι αυτοί επέλεξαν τον 76-χρονο τότε Χομεϊνί να ηγηθεί της χώρας στη μετά το Σάχη εποχή, ελπίζοντας ότι μετά από λίγα χρόνια που αφενός τα πράγματα θα κάλμαραν και αφετέρου ο ηγέτης θα είχε φυσικό τέλος, αυτοί θα καταλάμβαναν την εξουσία. Ο Χομεϊνί όμως απεδείχθη πολύ δραστήριος για 76χρονο, και κατάφερε να επιβληθεί σε όλους τους άλλους, και να μετατρέψει τη χώρα σε μια θεοκρατική, ανελεύθερη χώρα.

Λέγοντας θεοκρατική ανελεύθερη χώρα το μυαλό όλων πάει σε ακραίο ισλάμ. Αλλά μη μπερδεύεστε – το Ιράν σε καμία περίπτωση δεν είναι κάτι σαν τη Σαουδική Αραβία, σαν τους Ταλιμπάν ή σαν το Ισλαμικό κράτος. Οι γυναίκες – και οι τουρίστριες – μπορεί να οφείλουν να ντύνονται συντηρητικά, αλλά μια μαντήλα που καλύπτει μόνο το πίσω μέρος από το κεφάλι τους αρκεί. Ούτε το τσαντόρ (ολόσωμο φόρεμα που αφήνει όμως το πρόσωπο ελεύθερο) είναι υποχρεωτικό, ούτε μπούρκες κυκλοφορούν (φόρεμα που καλύπτει τα πάντα εκτός από τα μάτια – από αυτές δεν είδα ούτε μία) . Μπορούν να κινούνται ελεύθερα, να οδηγούν, να μορφώνονται, να εργάζονται (στις ίδιες δουλειές που κάνουν και οι άνδρες), έχουν πλήρη δικαιώματα, και μπορούν κι αυτές να ζητήσουν διαζύγιο από δικαστήριο. Επίσης, δεν υπάρχουν δημόσιες εκτελέσεις και ακρωτηριασμοί.

Μετά την «επανάσταση» λοιπόν, η ένταση ανάμεσα στο Ιράν και στη δύση κλιμακωνόταν, καθώς οι Ισλαμιστές την τροφοδοτούσαν προκειμένου να εκμαιεύσουν αντιδράσεις των Αμερικανών που θα χρησιμοποιούσαν για να εμπνεύσουν ισλαμιστικά κινήματα και σε άλλες χώρες. Στα πλαίσια αυτά, επικρότησαν την ενέργεια κάποιων εξτρεμιστών να καταλάβουν την πρεσβεία των ΗΠΑ.





Η Αμερικανική πρεσβεία, λοιπόν, ήταν ο χώρος στον οποίο εκτυλίχθηκε η κρίση των ομήρων του 1979-1981, όπου 52 Αμερικανοί κρατήθηκαν όμηροι για 444 ημέρες (δείτε την ταινία «Argo» για την ιστορία κάποιων ακόμα που ξέφυγαν), και σήμερα συντηρείται από τους Ιρανούς, αλλά παραμένει κλειστή για επισκέπτες, εκτός από δέκα μέρες κάθε χρόνο το Φεβρουάριο (πηγή: Lonely Planet). Κάπου εδώ υπάρχει κι ένα μουσείο για τον πόλεμο Ιράν-Ιράκ που ακολούθησε την ιστορία αυτή, αλλά σήμερα Παρασκευή είναι κλειστό.

Στο πίσω μέρος της πρεσβείας υπάρχει ένα πάρκο που ονομάζεται Honarmandan, μέσα και γύρω από το οποίο συγκεντρώνεται η «καλλιτεχνική» πλευρά της πόλης, με γκαλερί τριγύρω και το «Iranian Artists Forum» στο κέντρο του πάρκου. Παρασκευή σήμερα, και ο κόσμος δε δουλεύει, που σημαίνει ότι έχει βγει στα πάρκα, αυτού εδώ συμπεριλαμβανομένου. Τα πάρκα στο Ιράν, είναι κάτι σαν τις καφετέριες στην Ελλάδα. Σφύζουν από νεαρόκοσμο. Ενώ υπάρχουν και αρκετά ζευγαράκια. Το πάρκο, κατά τα άλλα, είναι όμορφο και περιποιημένο, με τα σιντριβάνια του, τα κουρεμένα φυτά του, τα λουλούδια του, τα όλα του.







Συνέχισα τη βόλτα στα στενά της πόλης, για να φτάσω στο Χριστιανικό καθεδρικό της πόλης. Οι ελάχιστοι χριστιανοί εδώ είναι κυρίως Αρμένιοι, και ως εκ τούτου κι ο καθεδρικός είναι της Αρμενικής Εκκλησίας. Δεν είναι τίποτα ιδιαίτερο ως ναός, αλλά το να βλέπεις χριστιανές σε Χριστιανική εκκλησία να προσεύχονται φορώντας την – παντού υποχρεωτική – ισλαμική μαντήλα, είναι κάπως.





Η ώρα που πρέπει να είμαι στο ξενοδοχείο για να πάρω τα πράγματα πλησιάζει, οπότε αποφασίζω να κατευθυνθώ εκεί από το «μακρύ δρόμο», κατεβαίνοντας την κεντρική λεωφόρο Valiasr. Εδώ, τα πράγματα είναι πιο «δυτικά». Υπάρχουν καταστήματα με βιτρίνες, χλιδάτα mall, και μερικά εντελώς δυτικά καφέ κι εστιατόρια. Ο ίδιος ο δρόμος είναι φαρδύς, με μεγάλα πεζοδρόμια, κανάλια με τρεχούμενο νερό, και πολλά δέντρα στο πλάι. Στο κέντρο του δρόμου, δυο «λεωφορειολωρίδες» εξυπηρετούν τη διέλευση του BRT, ενός δικτύου λεωφορείων εναλλακτικού ως προς το μετρό, που διατρέχουν με μεγάλη συχνότητα μια συγκεκριμένη διαδρομή, με σταθμούς/στάσεις σε πλατφόρμες στο κέντρο του δρόμου.











Ο δρόμος με έβγαλε με μικρή καθυστέρηση στο ξενοδοχείο, όπου ο ξενοδόχος με βοήθησε στην κλήση ταξί. Πράγματι, μετά από λίγα λεπτά ένα ταξί εμφανίστηκε, συμφωνήσαμε στην τιμή για το αεροδρόμιο (γύρω στα €5), ο οδηγός φόρτωσε τα πράγματα μου στο αυτοκίνητο, και ξεκινήσαμε για το αεροδρόμιο Μεχραμπαντ, το παλιό αεροδρόμιο της Τεχεράνης, που αν και ακόμα και σήμερα ονομάζεται διεθνές, οι μόνες διεθνείς πτήσεις που εξυπηρετεί πια είναι οι εποχιακές προσκυνηματικές πτήσεις για τη Μέκκα. Όλες οι άλλες διεθνείς πτήσεις έχουν μεταφερθεί στο νέο μεγάλο διεθνές αεροδρόμιο, στο οποίο προσγειώθηκα χθες.

Δυο τετράγωνα πιο κάτω, όμως, πέσαμε σε απίστευτη κίνηση. Αν και το αεροδρόμιο είναι μια ευθεία από δω, η ευθεία είναι μάλλον ο πιο αργός δρόμος. Ευτυχώς, στο πρώτο φανάρι, ο οδηγός ανέλαβε δράση. Από συνδυασμό στενών, παράλληλων δρόμων, κλπ., κατάφερα να φτάσω στο αεροδρόμιο 80 λεπτά πριν την πτήση μου.