Ιράν Το Ιράν και οι Ιρανοί

[taver]

Κεφάλαιο 18: Πίσω στη μεγάλη πόλη.

Mahan Air W51036 MHD-THR 5/11/2016 22:30 –23:55 A310 EP-MHO

Το αεροδρόμιο της Mashhad σήμερα δεν είχε πάρα πολύ κίνηση. Μπορεί και να φταίει και η ώρα, καθώς έφτασα λίγο πριν τις 21:30 το βράδυ. Έκανα check-in στα γρήγορα, περίμενα να ανοίξει ο έλεγχος για την πτήση μου, πέρασα έλεγχο, και βρέθηκα στο χώρο αναμονής, όπου και πάλι μου τέλειωσαν οι μονάδες στο κινητό. Εδώ όμως, μετά τον έλεγχο βρήκα ένα μαγαζί με ψιλικά που μίλαγαν λίγα αγγλικά ΚΑΙ είχαν και κάρτες χρόνου ομιλίας οπότε το πρόβλημα λύθηκε.

Η τελευταία μου πτήση εσωτερικού στο Ιράν είναι η μόνη στην οποία επιβιβαστήκαμε από γέφυρα επιβίβασης, και η μόνη η οποία αναχώρησε στην ώρα της. Η Mahan Air φάνηκε να είναι πιο σοβαρή, πιο διεθνής εταιρία από τις άλλες. Το αεροπλάνο ήταν σε καλύτερη κατάσταση, με ανακατασκευασμένη καμπίνα, και πιο οργανωμένο service.

Προσγειωθήκαμε στην ώρα μας στο αεροδρόμιο Μεχραμπαντ της Τεχεράνης, μας μετέφεραν στο terminal, πήρα τη βαλίτσα μου, έδωσα την κάρτα επιβίβασης, βγήκα έξω, πήγα στο γκισέ των ταξί, συμφώνησα τιμή για ως το ξενοδοχείο και με έστειλαν σε ένα ταξί. Η έκπληξη ήταν η βροχή που είχε αρχίσει να πέφτει όσο ήμουν μέσα στο terminal. Μπήκα μέσα στο ταξί, εξήγησα στον ταρίφα που πηγαίνω, με τα χίλια ζόρια κατάλαβε και με πήγε στο ξενοδοχείο. Ήθελε κι άλλα λεφτά πέρα από τα συμφωνημένα, αλλά ευτυχώς είχα ψιλά, του τα έδωσα ακριβώς και τον αγνόησα μπαίνοντας στο ξενοδοχείο. Οι τιμές στην Τεχεράνη είναι αυξημένες, κι αυτό είναι το ακριβότερο από τα ξενοδοχεία που πλήρωσα, χωρίς να το λες καν καλό. Ο ρεσεψιονίστ είχε ακούσει και για την Ελλάδα. «Από την Ελλάδα είστε; Από πού, από τη Λάρνακα ή από τη Λευκωσία;». Εν πάση περιπτώσει, σύντομα ροχάλιζα.

Η τελευταία μέρα ξημέρωσε, το πρωϊνό στο ξενοδοχείο είχε τα χάλια του, αλλά εν πάση περιπτώσει ξεκίνησα για τη βόλτα μου στην πόλη. Δεν έχω πολλά ΣΟΣ για σήμερα, τα σούπερ σος τα είδα την πρώτη μέρα που ήμουνα πάλι εδώ. Ένα μου έχει μείνει, το παζάρι. Κάποια άλλα, στο βόρειο άκρο της πόλης (όπως π.χ. το παλάτι του τελευταίου Σάχη) έχω πάρει την απόφαση ότι δεν προλαβαίνω να τα δω σ’ αυτό το ταξίδι, ίσως σε κάποιο επόμενο. Οπότε, ας ξεκινήσω σιγά σιγά προς το παζάρι, που βρίσκεται στο νότιο άκρο του κέντρου της πόλης….

Μερικά στενά παρακάτω από το ξενοδοχείο μου, βρίσκεται ένα μεγάλο shopping mall (“Charsou Bazaar” λέγεται), το οποίο ειδικέυεται σε ηλεκτρονικά. Μαγαζιά που πουλάνε κινητά LG, κινητά Apple, και πολλά καταστήματα κινητών Samsung, που αυτή την εποχή διαφημίζουν (ακόμα, και παρά την ανάκληση) τα Samsung Galaxy Note 7 – ξέρετε, αυτά που εκρήγνυνται. Ξέρω γω, μπορεί να μην τα πουλάνε ως κινητά, αλλά ως εξοπλισμό τζιχαντιστών. Πάντως οι προθήκες ήταν γεμάτες, και οι διαφημίσεις τους παντού.









Συνέχισα τη βόλτα μου μέσα από τη γειτονιά των πρεσβειών, για να καταλήξω και πάλι στην πλατεία Χομεϊνί. Έβγαλα κι εκεί τις φωτογραφίες μου, και συνέχισα προς το παζάρι. Όσο πλησίαζα, η κίνηση στο δρόμο αυξανόταν. Πέτυχα κι ένα θρησκευτικό σχολείο ανοικτό στη διαδρομή, ευκαιρία για μια ανάπαυλα.
Στην πρώτη φωτογραφία, μαζί με τη Βρεττανική πρεσβεία, στο βάθος φαίνεται και η οροφή από ένα εμπορικό κέντρο. Το εμπορικό κέντρο αυτό δυστυχώς κατέρρευσε την προηγούμενη μέρα από την ανάρτηση που διαβάζετε, και αγνοούνται ακόμα 25 άτομα.

















Λίγο πιο κάτω, βρίσκεται το Saray-e_Roshan, ένα «εμπορικό κέντρο» μερικών αιώνων, πρόσφατα ανακαινισμόνο, δείγμα ενός περίεργου μείγματος γοτθικής αρχιτεκτονικής με Ρωμαϊκά στοιχεία και ζωροαστρικά σύμβολα (π.χ. ένα Faravahar πάνω από την είσοδο).







Συνεχίζοντας, έφτασα στην είσοδο του παζαριού. Εκεί, σε μια μεγάλη πλατεία, γίνονται διάφορα. Κάποιοι προσεύχονται κάτω από μια τέντα. Κάποιοι άλλοι, πωλητές υποθέτω, συμμετέχουν σε ένα πλειστηριασμό φωνάζοντας.







Το παζάρι της Τεχεράνης είναι μεγάλη υπόθεση. Αρχιτεκτονικά δεν είναι τίποτα σπουδαίο. 200 χρόνια ιστορίας έχει ως κτήριο, παρότι παζάρια υπήρχαν στο σημείο αυτό επί χίλια χρόνια. Αλλά, είναι ένας τεράστιος λαβύρινθος από στοές και σοκάκια, πάνω από δέκα χιλιόμετρα σε συνολικό μήκος. Κι εκεί μέσα υπάρχουν χιλιάδες μικρά μαγαζάκια, οργανωμένα ανά κατηγορία σε δρόμους (υπάρχει π.χ. οδός χαρτοπωλείων, οδός ασημικών κ.ο.κ.). Κάποια καταστήματα είναι πολύ εμπορικά – ένα κατάστημα 4χ6 πωλήθηκε πριν μερικά χρόνια για 1 εκατομμύριο δολάρια (πηγή: Lonely Planet).



















Τα πάντα προσφέρονται προς πώληση και εμφανίζονται σε βιτρίνες. Ακόμα και είδη που δεν ταιριάζουν καθόλου με το συντηρητισμό της χώρας:











ενώ υπάρχουν και πλανόδιοι πωλητές:



Οι έμποροι της αγοράς είναι μια σκληρή, συντηρητική συντεχνία, με πολύ ισχυρή πολιτική επιρροή. Άλλωστε, είναι και πολλοί, μόνο οι πωλητές χαλιών υπολογίζονται σε 4.000, ελέγχουν και μεγάλο μέρος της οικονομίας, με το ένα τρίτο του εμπορίου και των πωλήσεων σε ολόκληρη τη χώρα να διακινείται μέσω αυτού εδώ του παζαριού (μιλάμε για γιγαντιαίο νούμερο). Και έχουν χρησιμοποιήσει την πολιτική τους δύναμη αυτή. Πριν την Ισλαμική επανάσταση, για παράδειγμα, όταν ο Σάχης είχε προσπαθήσει να ενισχύσει την ανάπτυξη των σουπερμάρκετ και των αλυσίδων για να μειώσει αυτήν ακριβώς την πολιτική τους δύναμη, έκλεισαν την αγορά και προκάλεσαν χάος στην οικονομία, ενισχύοντας έτσι τους ισλαμιστές επαναστάτες.





















Από όλους τους εμπόρους, όμως, ιδιαίτερη προσοχή χρειάζεται με τους πωλητές χαλιών. Παρότι οι τιμές τους εδώ είναι καλές (πηγή: Lonely planet. Δεν ενδιαφερόμουν να αγοράσω), είναι αρκετά φορτικοί μόλις αντιληφθούν ότι είσαι επισκέπτης. «Έλα στο κατάστημά μου να σε κεράσω τσάι» και τέτοια. Με το που θα εμφανίσεις φωτογραφική, σε έχουν διπλαρώσει. ΟΚ, θα είχε πλάκα να το κάνει κανείς μια φορά και να δει τι έχουν για πούλημα, αλλά και να το κάνει, μόλις βγει από το μαγαζί, μετά από λίγο θα έρθει κι ο επόμενος… Προτίμησα να βολτάρω παραπάνω στην αγορά.

















Μέσα στο δαίδαλο, κι ανάμεσα στα μαγαζάκια, υπάρχει μια μικρή «πόλη μέσα στην πόλη». Τράπεζες, τζαμιά, πανδοχεία, ακόμα και μια εκκλησία βρίσκονται εδώ μέσα. Και σε όλα μα όλα τα στενάκια, κυκλοφορούν συνεχώς φουριόζοι αχθοφόροι με καρότσια, φορτωμένα με εμπορεύματα. Το dress-code είναι έξτρα συντηρητικό, τόσο στους εμπόρους όσο και στους πελάτες.









Πιο κάτω, ένα τζαμί προσφέρει συσσίτιο:



Το τέλος της βόλτας στο παζάρι με οδήγησε στο παλιό τσαγερί Khayyam, που στεγάζεται σε ένα κτήριο 300 ετών, για ένα ακόμα κεμπάπ (τα τσαγερί στο Ιράν είναι σαν τα καφέ στη Γαλλία - σερβίρουν και φαγητό). Εμφανώς, η Ιρανική κουζίνα έχει κι άλλα φαγητά. Και λογικά να το πάρεις, δεν είναι δυνατό να τρώνε μόνο κεμπάπ στα σπίτια τους. Όμως τα αντιμετωπίζουν ως «δεύτερα» και δεν τα εμφανίζουν στα εστιατόρια, κατά τον ίδιο τρόπο που σε μια οικογενειακή ταβέρνα στην Ελλάδα δε θα βρεις ποτέ φακόρυζο.









Εξαιρετικό το κεμπάπ και πάλι. Φεύγοντας, είχαν τελειώσει για μια ακόμα φορά οι μονάδες στο κινητό, οπότε ζήτησα από το εστιατόριο να με εξυπηρετήσουν με το POS τους, κάτι που έκαναν ευχαρίστως και δε με χρέωσαν κιόλας.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 27
• 28
• 29
• 30
• 31

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 29 of 31

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[misha19]

Πανω στην ώρα που γλυκοκοιτούσα κάτι εισιτήρια για Ιράν μεσα στο 2017... Αναμένουμε την συνέχεια!!

 

[hydronetta]

Welcome back στη συγγραφή ιστοριών κι αυτή τη φορά από το αγαπημένο Ιράν...

 

[Κωνσταντίνος 1980]

Χθες επέστρεψα μετά από ένα μήνα ταξίδι στο Ιράν!
Τώρα μπορώ να πω με σιγουριά ότι μετά από 36 χώρες που έχω ταξιδέψει,είναι η αγαπημένη μου χώρα και θα την επισκεφτώ ξανά πολύ σύντομα

Το ταξίδι από την αρχή ως το τέλος έγινε με σχεδόν μηδενικό προγραμματισμό και ήταν μια συνεχής έκπληξη!Ξεκινούσα για τον παγωμένο βορρά και κατέληγα στον ζεστό νότο στα νησιά.
Από τα σύνορα με Αφγανιστάν στα σύνορα με Τουρκμενιστάν!

Έμεινα με 8 οικογένειες σε ένα σπίτι(33 άτομα)και μου φέρθηκαν σαν δικό τους και καλύτερα

Τέτοια φιλοξενία και καλοσύνη δεν έχω συναντήσει ποτέ μου...

Μια χώρα που προτείνω ανεπιφύλακτα σε όλους

 

[dpapatsimpas]

ανοιγεις πληγες μερες που ειναι...

 

[Κωνσταντίνος 1980]

ανοιγεις πληγες μερες που ειναι...

Τέτοιες πληγές να ανοίγονται!
Άμα πας θα φας καψούρα...!Όπως έφαγα και γω

 

[taver]

Κεφάλαιο 2: Πηγαίνοντας στο Ιράν.

M’ αυτά και μ’ αυτά οι μέρες πέρασαν, και ένα βράδυ έχοντας διευθετήσει τις υποθέσεις στη δουλειά, πήρα τον προαστιακό για το Ελ. Βενιζέλος, για το 10 ήμερο (11 βράδια) ταξίδι μου στο Ιράν.

Aegean Airlines A3948 ATH-IKA 27/10/2016 22:10 - 02:05+1 A320 SX-DVN

Check-in (για κάποιο λόγο το σύστημα ζήταγε να πληρώσω για τη βαλίτσα αλλά το ξεπέρασαν), lounge, και επιβίβαση με λεωφορείο στο αεροπλάνο (κάτι πρέπει να γίνει με το άθλιο αυτοκόλλητο που βάζει το Βενιζέλος πάνω στα διαβατήρια. Αν δεν το ξεκολλήσεις αμέσως, δεν ξεκολλάει με τίποτα), μαζί με ένα μικρό κομφούζιο με μια πτήση για Λάρνακα που φεύγει από τη διπλανή πύλη. Η πτήση κάπου 30% γεμάτη, αλλά ίσως ήμουν ο μόνος Έλληνας στο αεροπλάνο. Υπήρχαν όμως και άλλοι Ευρωπαίοι τουρίστες. Το γεύμα είναι ενισχυμένο (γεύμα + σαλάτα + γλυκό), υπάρχει επιλογή πιάτων (κοτόπουλο ή μοσχάρι), ενώ στην πτήση σερβίρονται και αλκοολούχα ποτά ΑΛΛΑ οπωσδήποτε ανοιγμένα και χωρίς το καπάκι, καθώς είναι απαγορευμένα στο Ιράν και πρέπει να αποφευχθεί το ενδεχόμενο να τα πάρει κάποιος μαζί του.

Φτάσαμε στην ώρα μας. Αυτή την εποχή, η Ελλάδα είχε θερινή ώρα (UTC+3) ενώ το Ιράν είχε γυρίσει ήδη στη χειμερινή ώρα (UTC +3:30), που σημαίνει ότι είχαμε μόνο μισή ώρα διαφορά. Η αποβίβαση από το αεροπλάνο, και πάλι έγινε με λεωφορείο. Πρώτη στάση, γραφείο για Visa. Περίμενα δυσκοίλιες και χρονοβόρες διαδικασίες, αλλά όχι αυτό το πράγμα. Δεν υπήρχε καμία ταμπέλα και καμία πληροφόρηση για το τι πρέπει να κάνω, χρειάστηκε να ρωτήσω ένα Γάλλο που περίμενε για τη δική του βίζα.
«Θα δώσεις το διαβατήριο σου εκεί, θα πληρώσεις βίζα και ασφάλεια, και θα περιμένεις», μου είπε. «Δώστο όσο πιο γρήγορα μπορείς, γιατί από αυτό εξαρτάται η αναμονή σου. Εγώ είμαι εδώ μιάμιση ώρα ήδη».

Τα έκανα αυτά, και περίμενα. Το κόστος για τη Βίζα για Έλληνες είναι €75, και η υποχρεωτική ασφάλεια που πρέπει να έχει κάποιος για να μπει στη χώρα άλλα €15. Παρότι είχα ήδη ασφάλεια από worldnomads, έπρεπε να ξαναπληρώσω, καθώς δέχονται μόνο ασφάλειες που γράφουν πάνω ότι η εταιρία έχει γραφεία και στο Ιράν. Η βίζα που δίνουν με τη διαδικασία αυτή πλέον είναι για 30 ημέρες (παλιά ήταν για 15 μέρες μόνο).

Το γκισέ λειτουργεί… στοχαστικά. Μπροστά από το γκισέ, είναι ένας τύπος σε μια καρέκλα, και μόνο μ’ αυτόν έρχεσαι σε επαφή. Σ’ αυτό δίνεις το διαβατήριο, αυτός ελέγχει τα χαρτιά σου, αυτός σου δίνει το χαρτί να πας να πληρώσεις, από αυτόν παραλαμβάνεις το διαβατήριο. Αυτός πασάρει τα διαβατήρια στους τύπους που κάθονται πραγματικά πίσω από το το γκισέ, με τους οποίους ο επισκέπτης δεν έχει καμία επαφή, αυτός τα παραλαμβάνει πάλι από αυτούς για να τα δώσει στους ενδιαφερόμενους, σε μικρά πακέτα.

Όσο περίμενα, είχα και την πρώτη επαφή με το Ιρανικό σύστημα δημοσίων τουαλετών. Τι περίεργο μπορεί να έχει μια τουαλέτα για να το γράψει κάποιος σε ταξιδιωτική ιστορία; Ε, λίγα πράγματα. Αν εξαιρέσεις ότι σχεδόν πάντα οι τουαλέτες εδώ είναι «οθωμανικές» (δηλαδή μια τρύπα στο πάτωμα). Κι ακόμα κι εκεί που είναι «θρόνος», δεν υπάρχει σχεδόν ποτέ χαρτί υγείας (πωποβρυσάκι μόνο). Και οι λιγοστοί «θρόνοι» συνήθως βρωμάνε από τα βρωμόνερα που έχουν παρασύρει ξέρετε τι κι έχουν μετά στεγνώσει ασκούπιστα σε μέρη που δεν πρέπει, π.χ. ανάμεσα σε καπάκι και λεκάνη. Α, εντάξει, δεν υπάρχουν και ουρητήρες για όρθιους. Και το χαρτάκι δεν το πετάμε στη λεκάνη (του «θρόνου») γιατί βουλώνει (πραγματικά, όχι όπως στην Ελλάδα).

Πίσω στην ουρά. Ο μπροστινός μου που είχε δώσει το διαβατήριό του ένα λεπτό πριν από μένα, ξεμπέρδεψε σε ~40 λεπτά. Εγώ χρειάστηκα 90, κι αυτό παρά το ότι είχε μειωθεί πολύ η κίνηση στο γραφείο. Ώρα 4 παρά κάτι τα ξημερώματα, έχω την πολυπόθητη βίζα στο διαβατήριο. Ξεκινάει από σήμερα 7/8 του σωτηρίου έτους 1395, και λήγει σε ένα μήνα, στις 6/9/1395. Και πάω να περάσω immigration. Αφού περίμενα άλλη μια ατελείωτη ουρά στο γκισέ «Foreigner» (6-7 γκισέδες για Ιρανούς, αλλά μόνο ένας για ξένους…), ο υπάλληλος διαπιστώνει ότι είμαι στο λάθος terminal του αεροδρομίου. Βλέπετε, όταν έψαχνα να βρω το ένα και μοναδικό γραφείο visa του αεροδρομίου, είχα φτάσει στο άλλο terminal, και τώρα έπρεπε να ξαναγυρίσω στο δικό μου, για να βγω στο σωστό χώρο παραλαβής αποσκευών μετά το εκεί immigration. Δώστου πίσω πάλι.

Ευτυχώς εκεί δεν υπάρχει ουρά, πέρασα immigration αμέσως, και κατευθύνθηκα στους ιμάντες αποσκευών. 2 ώρες μετά την άφιξη της πτήσης, η ροή των αποσκευών είχε σταματήσει, οι οθόνες δεν ανέφεραν πια την πτήση, αλλά ευτυχώς βρήκα τη βαλίτσα μου να περιμένει σε μια άκρη, μαζί με μερικές ακόμα.

Σε όλη τη διάρκεια της αναμονής για τη βίζα, είχα μάθει να αγνοώ τις ανακοινώσεις στα μεγάφωνα, που γίνονταν σε κάτι ακατάληπτα ΙρανοΑγγλικά. Ίσως δεν έπρεπε, καθώς ο τύπος που με περίμενε για την είσπραξη είχε βγάλει 2 φορές ανακοίνωση ότι με ψάχνει (παρακαλείται ο κύριος «Κωνσταντίνος» να…). Ευτυχώς όμως, περιμένει ακόμα εκεί, και βγαίνοντας από το χώρο των αποσκευών βλέπω το καρτελάκι του. Αφού με καλωσόρισε, με συνόδευσε στο ανταλλακτήριο συναλλάγματος του αεροδρομίου (που είναι στον πάνω όροφο – αναχωρήσεις), μετά στο πωλητήριο της IranCell για να αγοράσω SIM card (που μου έκανε και το μεταφραστή), μετά στο πάρκινγκ όπου είχε το αυτοκίνητο, και, μετά από διαδρομή μισής ώρας, στο ξενοδοχείο μου στο κέντρο της Τεχεράνης.

Τα Ιρανικά χρήματα…. Ήταν το πρώτο σοκ του ταξιδιού. Γιατί πήγα στο ανταλλακτήριο στο αεροδρόμιο, τους έδωσα €300.00 και πήρα… μια δεσμίδα και κάτι. Δε χωράγανε με τίποτα στο πορτοφόλι μου. Το μεγαλύτερο χαρτονόμισμα, ονομαστικής τιμής IRR 500.000,00 (ναι, πεντακοσαχίλιαρο) αξίζει περίπου €14,40 στην επίσημη ισοτιμία, ή €12.65 στην ισοτιμία των ανταλλακτηρίων (μην αλλάξετε σε τράπεζα, μόνο σε ανταλλακτήρια). Αλλά δε μου δώσανε πολλά από αυτά. Μου δώσανε κυρίως χαρτονομίσματα των IRR 100.000,00 δηλαδή των €2.50 περίπου.

Το ξενοδοχείο, Parastoo Hotel, είναι βασικό. Δεν ήθελα και κάτι παραπάνω, για ένα βράδυ μόνο το ήθελα (ότι απέμεινε απ’ αυτό…), και το σκοπό αυτό τον επιτελεί. Το δωμάτιο όμως έχει τρία βασικά θέματα: Το πρώτο, ότι το μπάνιο είναι μικροσκοπικό. Τόσο, που κάνοντας ντούς το νερό πέφτει αναπόφευκτα στη λεκάνη της τουαλέτας, που είναι ακριβώς κάτω από αυτό. Πρέπει να κάνεις ελαφρώς τον ακροβάτη για να κάνεις ντους. Το δεύτερο, ότι το καλοριφέρ είναι ακριβώς δίπλα (εφάπτεται) στο μαξιλάρι, αυξάνοντας πολύ την τοπική θερμοκρασία σε σχέση με το υπόλοιπο δωμάτιο. Και, το τρίτο και χειρότερο, το παράθυρο βλέπει ανατολικά και οι κουρτίνες δεν το σκοτεινιάζουν, κάνοντας δύσκολο τον ύπνο μετά τις 6 που ξημερώνει. Όπως και στα υπόλοιπα Ιρανικά ξενοδοχεία στη συνέχεια, ο ξενοδόχος κράτησε το διαβατήριό μου μέχρι το checkout.

 

[giannoula]

Αναλυτικοτατος όπως πάντα!!! Αναμένουμε τη συνέχεια!!

 

[Yorgos]

Και το χαρτάκι δεν το πετάμε στη λεκάνη (του «θρόνου») γιατί βουλώνει (πραγματικά, όχι όπως στην Ελλάδα).

Ακόμη δεν έφτασες, τις έκανες τις ζημιές σου.

 

[taver]

Κεφάλαιο 3: Πρώτη γνωριμία με την Τεχεράνη

Εν πάση περιπτώση, κοιμήθηκα, ξύπνησα, πήρα πρωϊνό (χάλια) και νεσκαφέ στο ξενοδοχείο, έκανα checkout, άφησα τα πράγματά μου στη ρεσεψιόν, και ξεκίνησα κακοκοιμισμένος και κουρασμένος για την περιήγησή μου στην Πόλη. Σήμερα, η μέρα είναι Παρασκευή 28/10/2016. Στην Ελλάδα, οι ρυθμοί είναι χαλαροί, καθώς η μέρα είναι αργία λόγω εθνικής εορτής. Ε, και στο Ιράν χαλαροί είναι. Γιατί είναι Παρασκευή. Η αγία ημέρα του Ισλάμ, και η μόνη μη εργάσιμη μέρα της εβδομάδας στη χώρα, η οποία εφαρμόζει 6ήμερη εργασία και 44ωρη εργασία την εβδομάδα. Σήμερα είναι η μέρα που οι Ιρανοί τριγυρνάνε στα Πάρκα, στις πλατείες κλπ, και που το μεγάλο «αξιοθέατο» της πόλης, το παζάρι, είναι κλειστό.







Η ιστορία του Ιράν είναι μακρά. Συγκρίνεται στα ίσα με την Ελληνική. Και στην ιστορία αυτή, υπάρχουν τρείς περίοδοι όπου το Ιράν ήταν έδρα μεγάλων αυτοκρατοριών που κυριαρχούσαν στον τότε γνωστό κόσμο (όπως και περίοδοι όπου αποτελούσε έδαφος άλλων αυτοκρατοριών). Η πιο γνωστή στους Έλληνες είναι η παλιότερη από τις τρείς περίοδος, η περίοδος των Αχαιμενιδών που τη γνωρίσαμε όλοι στο σχολείο μαθαίνοντας για τους Περσικούς πολέμους, τους Μαραθώνες, τις Θερμοπύλες κλπ. Αργότερα, μερικούς αιώνες μετά, οι Πέρσες δημιούργησαν την αυτοκρατορία των Σασσανιδών, και κάπου μια χιλιετία ακόμη αργότερα, και μετά το Ισλαμ, την αυτοκρατορία των Σαφαβίδων. Ε, η Τεχεράνη δεν υπήρχε σε καμία από αυτές τις περιόδους. Ήταν ένα χωριό που έγινε ξαφνικά πρωτεύουσα το 1779 από τον πρώτο Σάχη της δυναστείας των Καζάρων. Επομένως, δεν έχει τα σημαντικά ιστορικά μνημεία από τις λαμπρές περιόδους της ιστορίας της χώρας, τα οποία βρίσκονται αλλού στη χώρα.

Έχει όμως μουσεία. Και το εθνικό μουσείο του Ιράν φιλοξενεί όσους από τους θησαυρούς των αρχαιολογικών ανασκαφών δε βρίσκονται στο Λούβρο. Ευρήματα από τη Σούσα, την Περσέπολη αλλά και όλο το Ιράν βρίσκονται εδώ, δυστυχώς όχι και τόσο καλά οργανωμένα και επεξηγημένα (στα Αγγλικά). Εισιτήριο…. στο Ιράν έχουμε πάλι διπλές τιμές σε όλα τα αξιοθέατα (το είχε καταργήσει ο Αχμαντινετζάτ αλλά επανήρθε). Η τιμή που είναι γραμμένη στην τοπική γλώσσα, είναι Α, και η τιμή που είναι γραμμένη στα Αγγλικά είναι άλλη, περίπου 10 φορές η Α, καθώς οι τουρίστες (επισήμως) πληρώνουν διαφορετικές τιμές. Το εισιτήριο εδώ έχει 300000 IRR (€8.62) .




















Δίπλα στο εθνικό μουσείο, υπάρχει το μουσείο Ισλαμικής περιόδου, που συνεχίζει από εκεί χρονικά που τελειώνει το εθνικό μουσείο, με ένα σωρό καλλιτεχνήματα της Ισλαμικής εποχής: Σκαλιστές πόρτες, καλλιγραφημένα κοράνια, αντικείμενα τέχνης κ.ο.κ.















Μετά τα 2 μουσεία, έκανα μια μικρή ανάπαυση στο προαύλιο δίπλα σε ένα σιντριβάνι, και συνέχισα τη βόλτα.



Για να φτάσω στον επόμενο σταθμό πέρασα μέσα από ένα όμορφο πάρκο (πάρκο της πόλης, ή Park-e Shahr). Κουρεμένα δεντράκια, κλουβιά με ωδικά πτηνά, λουλούδια, όργανα γυμναστικής, παγκάκια, σιντριβάνια, και γενικώς ένα πολύ περιποιημένο και καλά συντηρημένο πάρκο. Η σύγκριση με το πεδίο του Άρεως της Αθήνας προκαλεί απλώς το βοερό γέλωτα.


[url=https://flic.kr/p/PScuJ5]

[url=https://flic.kr/p/PczHgx]






Ακολουθεί μια συστάδα από δημόσια κτήρια. Το αξιοπερίεργο εδώ είναι ότι ΚΑΙ απαγορεύεται η φωτογράφηση, ΚΑΙ ότι ο κανόνας αυτός εφαρμόζεται (υπάρχουν κάτι φύλακες, και ένας από αυτούς μου έκανε νόημα σε αυστηρό ύφος όταν επιχείρησα να βγάλω τη φωτογραφική μου από την τσάντα της, και μου έδειξε το απαγορευτικό σήμα). Μετά από αυτά, όμως, βρίσκεται το μέρος που ήρθα να δω.





Το Παλάτι Golestan, το μοναδικό ιστορικό μνημείο της πόλης, είναι στη λίστα των μνημείων παγκόσμιας κληρονομιάς της Unesco, και χρονολογείται από τη μεταφορά της πρωτεύουσας εδώ. Δεν πρόκειται για «μονολιθική» κατασκευή, αλλά για μια συστοιχία κτηρίων γύρω από μια κεντρική αυλή, το καθένα από τα οποία σήμερα στεγάζει κι από ένα μουσείο. Το καθένα έχει και το δικό του εισιτήριο, και η συνολική τιμή για όλα τα εισιτήρια μαζί είναι γύρω στα €30. Έβγαλα ένα εισιτήριο για το κεντρικό αίθριο και το νούμερο 1 αξιοθέατό του (σάλα με καθρέφτες) και μπήκα.

Όταν η πρωτεύουσα της χώρας μεταφέρθηκε στην Τεχεράνη, εδώ υπήρχε μια ακρόπολη από την εποχή της τρίτης περσικής αυτοκρατορίας, των Σαφαβίδων (περισσότερα γι αυτούς αργότερα). Ο Σάχης Nader al-Din (η λέξη Σάχης ήταν ο τίτλος του βασιλιά του Ιράν, περίπου όπως το Τσάρος για τη Ρωσία) όμως ήθελε ένα παλάτι αντάξιο των ευρωπαϊκών, κι έφτιαξε αυτό το «παλάτι των λουλουδιών», σε μια αρχιτεκτονική πολλαπλών κτισμάτων γύρω από κήπο. Αρχικά εκτός από την κατοικία του Σάχη φιλοξενούσε και διοικητικές λειτουργίες, υπουργεία κλπ., αλλά στην πορεία των χρόνων οι τελευταίες πήγαν σε δικά τους κτήρια, και το ανάλογο μέρος από το παλάτι κατεδαφίστηκε.



Στο κέντρο του παλατιού, ανοίγεται μια τεράστια αυλή, με δέντρα, σιντριβάνια, τρεχούμενα νερά, γεφυράκια, λουλούδια, ένα ησυχαστήριο που σήμερα έρχεται σε απόλυτη αντιδιαστολή με την πολύβουη γκρίζα μεγαλούπολη που το περιβάλλει. Αξιοσημείωτα σημεία εδώ είναι μια βεράντα με ένα σκαλιστό αλαβάστρινο θρόνο, από τις αρχές του 19ου αιώνα, μια δεύτερη βεράντα απ’ όπου ο Σάχης απολάμβανε τους κήπους, και η αίθουσα με τους καθρέφτες, που κάποτε φιλοξενούσε τον περίτεχνο «θρόνο – παγώνι», ένα μνημείο της χώρας που σήμερα βρίσκεται σε ένα ειδικό εθνικό μουσείο πετραδιών. Δυστυχώς, η φωτογράφηση στην αίθουσα με τους καθρέφτες δεν επιτρεπόταν.













Η διακόσμηση όλων των χώρων ακολουθεί την τεχνοτροπία της περιόδου στην οποία κατασκευάστηκε, κατά τη δυναστεία των Καζάρων, μεταξύ 1874 και 1877, κατά την οποία οι καθρέφτες θεωρούνταν ιδιαιτέρως πολύτιμο υλικό. Και η διακόσμηση μιας αίθουσας με ένα κολλάζ από πολύ μικρά καθρεφτάκια, όπως εδώ, μολονότι σήμερα δεν είναι κάτι το σούπερ εξαιρετικό, την εποχή εκείνη ήταν κάτι πάρα πολύ σπάνιο, δύσκολο, και δείγμα μεγάλου πλούτου.







Έχοντας δει τα σημαντικότερα αξιοθέατα του παλατιού, αποφάσισα να καθίσω για λίγο στο καφέ του πάρκου, να ξεκουραστώ, να φορτώσω καφεΐνη και να τσιμπήσω κάτι, καθώς το βράδυ κανονικό γεύμα δεν προβλέπεται. Μου πήρε λίγη ώρα με συνεννοήσεις στη νοηματική για να ανακαλύψω ότι η διαδικασία στις τσαγερί στο Ιράν είναι πως παραγγέλνεις στο ταμείο, κάθεσαι στο τραπέζι, έρχεται η παραγγελία σου, και μετά πας στο ταμείο και πληρώνεις. Πήγα λοιπόν στο ταμείο, και παράγγειλα. Ένα κεμπάπ, ένα καπουτσίνο, και… μια λεμονάδα. «Δεν έχουμε Λεμονάδα» μου κάνει σε σπαστά Αγγλικά το παλικάρι στο ταμείο. ΟΚ. Θα πάρω το επόμενο στον κατάλογο. «Μοχίτο παρακαλώ». «Δεν έχουμε ούτε Μοχίτο» (δε χρειάζεται να σας εξηγήσω ότι το Αλκοόλ απαγορεύεται δια ροπάλου σε όλη τη χώρα χωρίς εξαιρέσεις, έτσι; Προφανώς μιλάμε για Virgin Mojito, χωρίς αλκοόλ). «Τέλος πάντων, έχετε τίποτα δροσερό;». «Έχουμε. Ιρανικό Σορμπέ». Δε βαριέσαι, βαριέμαι αυτή τη διαπραγμάτευση, είμαι και άυπνος, δεν είμαι για τέτοια. «Φέρε το σορμπέ».



Ο καπουτσίνο ήταν άθλιος, διαλυμένο σε νερό έτοιμο φακελάκι (τύπου Νεσκαφέ καπουτσίνο). Το Ιρανικό Σορμπέ, πάλι, δεν είχε σχέση με σορμπέ, αλλά με σερμπέτι. Πιο γλυκό κι από μπακλαβάς, είναι βασικά ζαχαρόνερο, με λίγο ροδόνερο για να δίνει γεύση. Ότι πρέπει για να σε στείλει απευθείας στο διαβητολόγο. Αλλά το κεμπάπ ("κουμπιντέ") ήταν άριστο.



Έχοντας χορτάσει με το κεμπάπ, πήγα ως την πλατεία Χομεϊνί, μια μεγάλη κεντρική πλατεία της πόλης που φέρει το όνομα του ηγέτη της επανάστασης. Στο δρόμο, συνάντησα μια πρόχειρη αγορά. Η ίδια η πλατεία, είναι μάλλον… κακάσχημη, αντικατοπτρίζοντας την εικόνα που δίνουν γενικώς οι δρόμοι αυτής της πόλης (έχει και έργα βέβαια, για μέρος από την ασχήμια ίσως οφείλεται σ’ αυτά). Και η κίνηση έχει αυξηθεί, για δεδομένα Παρασκευής. Πλέον διαπιστώνω ότι είναι σχεδόν αδύνατο για πεζό να διασχίσει δρόμο σ’ αυτή την πόλη, με δεδομένα δύσης. Διαβάσεις πεζών υπάρχουν, αλλά είναι εντελώς διακοσμητικές (όπως διαπίστωσα αργότερα, είναι τόσο διακοσμητικές, ώστε ενίοτε οδηγούν σε χαντάκια με νερό ή σε φράκτες που φράζουν την είσοδο στο πεζοδρόμιο). Το δρόμο τον περνάς με όρους Βιετνάμ (παλιότερα, τουλάχιστον): Ξεκινάς να περνάς, φροντίζεις να φαίνεσαι, και θα φροντίσουν αυτοί να μη σε πατήσουν. Ή με όρους Καϊρου: Περνάς μια λωρίδα τη φορά, και περιμένεις να βρεις κενό για να περάσεις και την επόμενη. Αλλά κάνε και μια προσευχή στον Αλλάχ, καλού κακού….







Στην πλατεία, όμως βρίσκεται κι ένας κομβικός σταθμός του Μετρό της Τεχεράνης, που στις ώρες αιχμής είναι η μόνη σωτηρία στο κυκλοφοριακό χάος που κυριαρχεί στην πόλη. Είναι σχετικά καινούργιο και απαστράπτον, και το χρησιμοποιούν Ιρανοί όλων των ηλικιών, και μαζί τους θα το χρησιμοποιήσω κι εγώ για να πάω στον επόμενο προορισμό μου.

[/url][/url]

 

[Yorgos]

Επιμελέστατος. Όταν πήγαμε εμείς πάντως, ο Αχμαντινεντζάτ είχε μόλις καταργήσει τις διπλές τιμές, με αποτέλεσμα να πληρώνουμε ψίχουλα σε μουσεία κλπ. Προφανώς κάποιος το ξανάλλαξε από την επόμενη κυβέρνηση.

 

[taver]

Κεφάλαιο 3 (συνέχεια).

Το σύστημα του μετρό στην πόλη αυτή έχει 4 γραμμές (συν κάτι ρετάλια), που διασχίζουν το κέντρο της πόλης σε διάφορες κατευθύνσεις, αλλά σε καμμία περίπτωση δε μπορείς να πεις ότι το καλύπτουν όλο. Το πρώτο και το τελευταίο βαγόνι κάθε τρένου είναι μόνο για γυναίκες, και τα υπόλοιπα βαγόνια είναι μικτά (λογικό, με το στριμωξίδι που πέφτει. Ίδιο σύστημα έχουν και στο Τόκιο). Αγόρασα ένα εισιτήριο στη νοηματική, δηλαδή έδωσα ένα μεγάλο χαρτονόμισμα στην υπάλληλο και έδειξα ένα δάκτυλο, ευτυχώς το σωστό, πήρα τα ρέστα και το εισιτήριο, το ακούμπησα σαν ανέπαφη κάρτα πάνω σε ένα αισθητήρα η πόρτα άνοιξε και μπήκα μέσα. Ναι, ακόμα και στο Ιράν έχουν ηλεκτρονικό εισιτήριο στο Μετρό, η Αθήνα εν έτη 2016 δεν έχει βάλει ακόμα. Βρήκα την κατεύθυνση που ήθελα (είχε επιγραφές και στα Αγγλικά), περίμενα το τρένο, μπήκα μέσα (σημειώστε: Στο Ιράν δεν περιμένουμε τους άλλους να βγουν, απλά μπουκάρουμε), έκανα 3 στάσεις, και βγήκα.

Η στάση εξόδου (Taleghani) είναι δίπλα στην Ελληνορθόδοξη εκκλησία της Τεχεράνης. Αλλά είναι επίσης δίπλα σε μια Ρώσικη εκκλησία, και σε ένα περιφραγμένο σύμπλεγμα κτηρίων, που κάποτε φιλοξενούσε την πρεσβεία των ΗΠΑ, και σήμερα ονομάζεται «Άντρο κατασκοπείας των ΗΠΑ».







Βλέπετε, το Ιράν δεν ήταν πάντα η «Ισλαμική Δημοκρατία» που είναι σήμερα. Ως τον Ιανουάριο του 1979 ήταν μια μοναρχία, ως συνέχεια της ιστορίας του τόπου αυτού, και την κυβερνούσε η δυναστεία των Pahlavi. Ο τελευταίος μονάρχης («Σάχης»), όμως, ήταν προκλητικά κακός ηγέτης. Σε μια χώρα με μπόλικο πετρέλαιο αλλά και φτώχια, προκαλούσε το κοινό αίσθημα με την έκλυτη ζωή του και την πολυτέλεια στην οποία ζούσε. Ώσπου ένας άτυπος συνασπισμός Ισλαμιστών (υπό τον Χομεϊνί), κοσμικιστών, κομμουνιστών και λοιπών δυνάμεων κατάφεραν να τον ανατρέψουν. Και όλοι αυτοί επέλεξαν τον 76-χρονο τότε Χομεϊνί να ηγηθεί της χώρας στη μετά το Σάχη εποχή, ελπίζοντας ότι μετά από λίγα χρόνια που αφενός τα πράγματα θα κάλμαραν και αφετέρου ο ηγέτης θα είχε φυσικό τέλος, αυτοί θα καταλάμβαναν την εξουσία. Ο Χομεϊνί όμως απεδείχθη πολύ δραστήριος για 76χρονο, και κατάφερε να επιβληθεί σε όλους τους άλλους, και να μετατρέψει τη χώρα σε μια θεοκρατική, ανελεύθερη χώρα.

Λέγοντας θεοκρατική ανελεύθερη χώρα το μυαλό όλων πάει σε ακραίο ισλάμ. Αλλά μη μπερδεύεστε – το Ιράν σε καμία περίπτωση δεν είναι κάτι σαν τη Σαουδική Αραβία, σαν τους Ταλιμπάν ή σαν το Ισλαμικό κράτος. Οι γυναίκες – και οι τουρίστριες – μπορεί να οφείλουν να ντύνονται συντηρητικά, αλλά μια μαντήλα που καλύπτει μόνο το πίσω μέρος από το κεφάλι τους αρκεί. Ούτε το τσαντόρ (ολόσωμο φόρεμα που αφήνει όμως το πρόσωπο ελεύθερο) είναι υποχρεωτικό, ούτε μπούρκες κυκλοφορούν (φόρεμα που καλύπτει τα πάντα εκτός από τα μάτια – από αυτές δεν είδα ούτε μία) . Μπορούν να κινούνται ελεύθερα, να οδηγούν, να μορφώνονται, να εργάζονται (στις ίδιες δουλειές που κάνουν και οι άνδρες), έχουν πλήρη δικαιώματα, και μπορούν κι αυτές να ζητήσουν διαζύγιο από δικαστήριο. Επίσης, δεν υπάρχουν δημόσιες εκτελέσεις και ακρωτηριασμοί.

Μετά την «επανάσταση» λοιπόν, η ένταση ανάμεσα στο Ιράν και στη δύση κλιμακωνόταν, καθώς οι Ισλαμιστές την τροφοδοτούσαν προκειμένου να εκμαιεύσουν αντιδράσεις των Αμερικανών που θα χρησιμοποιούσαν για να εμπνεύσουν ισλαμιστικά κινήματα και σε άλλες χώρες. Στα πλαίσια αυτά, επικρότησαν την ενέργεια κάποιων εξτρεμιστών να καταλάβουν την πρεσβεία των ΗΠΑ.





Η Αμερικανική πρεσβεία, λοιπόν, ήταν ο χώρος στον οποίο εκτυλίχθηκε η κρίση των ομήρων του 1979-1981, όπου 52 Αμερικανοί κρατήθηκαν όμηροι για 444 ημέρες (δείτε την ταινία «Argo» για την ιστορία κάποιων ακόμα που ξέφυγαν), και σήμερα συντηρείται από τους Ιρανούς, αλλά παραμένει κλειστή για επισκέπτες, εκτός από δέκα μέρες κάθε χρόνο το Φεβρουάριο (πηγή: Lonely Planet). Κάπου εδώ υπάρχει κι ένα μουσείο για τον πόλεμο Ιράν-Ιράκ που ακολούθησε την ιστορία αυτή, αλλά σήμερα Παρασκευή είναι κλειστό.

Στο πίσω μέρος της πρεσβείας υπάρχει ένα πάρκο που ονομάζεται Honarmandan, μέσα και γύρω από το οποίο συγκεντρώνεται η «καλλιτεχνική» πλευρά της πόλης, με γκαλερί τριγύρω και το «Iranian Artists Forum» στο κέντρο του πάρκου. Παρασκευή σήμερα, και ο κόσμος δε δουλεύει, που σημαίνει ότι έχει βγει στα πάρκα, αυτού εδώ συμπεριλαμβανομένου. Τα πάρκα στο Ιράν, είναι κάτι σαν τις καφετέριες στην Ελλάδα. Σφύζουν από νεαρόκοσμο. Ενώ υπάρχουν και αρκετά ζευγαράκια. Το πάρκο, κατά τα άλλα, είναι όμορφο και περιποιημένο, με τα σιντριβάνια του, τα κουρεμένα φυτά του, τα λουλούδια του, τα όλα του.







Συνέχισα τη βόλτα στα στενά της πόλης, για να φτάσω στο Χριστιανικό καθεδρικό της πόλης. Οι ελάχιστοι χριστιανοί εδώ είναι κυρίως Αρμένιοι, και ως εκ τούτου κι ο καθεδρικός είναι της Αρμενικής Εκκλησίας. Δεν είναι τίποτα ιδιαίτερο ως ναός, αλλά το να βλέπεις χριστιανές σε Χριστιανική εκκλησία να προσεύχονται φορώντας την – παντού υποχρεωτική – ισλαμική μαντήλα, είναι κάπως.





Η ώρα που πρέπει να είμαι στο ξενοδοχείο για να πάρω τα πράγματα πλησιάζει, οπότε αποφασίζω να κατευθυνθώ εκεί από το «μακρύ δρόμο», κατεβαίνοντας την κεντρική λεωφόρο Valiasr. Εδώ, τα πράγματα είναι πιο «δυτικά». Υπάρχουν καταστήματα με βιτρίνες, χλιδάτα mall, και μερικά εντελώς δυτικά καφέ κι εστιατόρια. Ο ίδιος ο δρόμος είναι φαρδύς, με μεγάλα πεζοδρόμια, κανάλια με τρεχούμενο νερό, και πολλά δέντρα στο πλάι. Στο κέντρο του δρόμου, δυο «λεωφορειολωρίδες» εξυπηρετούν τη διέλευση του BRT, ενός δικτύου λεωφορείων εναλλακτικού ως προς το μετρό, που διατρέχουν με μεγάλη συχνότητα μια συγκεκριμένη διαδρομή, με σταθμούς/στάσεις σε πλατφόρμες στο κέντρο του δρόμου.











Ο δρόμος με έβγαλε με μικρή καθυστέρηση στο ξενοδοχείο, όπου ο ξενοδόχος με βοήθησε στην κλήση ταξί. Πράγματι, μετά από λίγα λεπτά ένα ταξί εμφανίστηκε, συμφωνήσαμε στην τιμή για το αεροδρόμιο (γύρω στα €5), ο οδηγός φόρτωσε τα πράγματα μου στο αυτοκίνητο, και ξεκινήσαμε για το αεροδρόμιο Μεχραμπαντ, το παλιό αεροδρόμιο της Τεχεράνης, που αν και ακόμα και σήμερα ονομάζεται διεθνές, οι μόνες διεθνείς πτήσεις που εξυπηρετεί πια είναι οι εποχιακές προσκυνηματικές πτήσεις για τη Μέκκα. Όλες οι άλλες διεθνείς πτήσεις έχουν μεταφερθεί στο νέο μεγάλο διεθνές αεροδρόμιο, στο οποίο προσγειώθηκα χθες.

Δυο τετράγωνα πιο κάτω, όμως, πέσαμε σε απίστευτη κίνηση. Αν και το αεροδρόμιο είναι μια ευθεία από δω, η ευθεία είναι μάλλον ο πιο αργός δρόμος. Ευτυχώς, στο πρώτο φανάρι, ο οδηγός ανέλαβε δράση. Από συνδυασμό στενών, παράλληλων δρόμων, κλπ., κατάφερα να φτάσω στο αεροδρόμιο 80 λεπτά πριν την πτήση μου.