Anas Tassos
Member
- Μηνύματα
- 168
- Likes
- 1.259
- Ταξίδι-Όνειρο
- Παπούα Νεα Γουινέα
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Αεροπορικό ταξίδι ως τη Γκάμπια
- Σερεκούντα
- Τι Εστί Γκάμπια
- Αναζητώντας τις ρίζες του Κίντα Κούντε στη Γκάμπια
- Μένω στη Σερεκούντα και οργανώνομαι!
- Ταξίδι στη βόρεια όχθη του Γκάμπια
- Janjanbureh και Νότια όχθη του ποταμού Γκάμπια
- Πέρασμα στη Σενεγάλη
- Ταξίδι στο Μπισσάου
- Καρναβάλι στο Μπισσάου
- Και τι εστί Γουινέα Μπισάου[U];[/U]
- Αποχαιρετισμός του Μπισσάου και πίσω στο Ziguinchor
- Ελινκίν, ψαροχώρι της Καζαμάνς
- Oussouye - Karabane
- Καφουντίν, στην άλλη άκρη του Καζαμάνς
- Καφουντίν και στήσιμο εις διπλούν
- Άφιξη στο Ντακάρ
- Στη μεγαλούπολη και στο παραδεισιακό νησάκι Γκορέ
- Τουμπακούτα
- Εξερευνώντας το Δέλτα του ποταμού Σαλούμ
- Σαλί, τουρισμός στη Μικρή Ακτή
- Ζοάλ-Φαντιούθ
- Ποια να διαλέξω; Την καινούργια ή την παλιά Πρωτεύουσα;
- Πάλι Σεν Λουί – Πάλι ΘΑΡΣΕΙΝ ΧΡΗ!
- Άφιξη στο Νουακσότ
- Μια ημέρα στο Νουακσότ
- Ταξίδι ως το Ατάρ
- Chinguetti
- Chinguetti ΙΙ
- Ανάμεσα στις πηγές του παραδείσου και τα πρόθυρα της κόλασης
- Νουακσότ, Brain storming και Carpe diem
- Πετάω με το τελευταίο αεροπλάνο
- Νόστιμον ήμαρ με Happy end
- Μια ανακεφαλαίωση για το ταξίδι στη Δυτική Αφρική
- Όπου «ότι θέλεις γράφεις»
- Λόγια κλειδωμένα και του κουίζ η λύση
- Αντί επιλόγου
Κεφάλαιο 10ο
Δευτέρα, 24 Φεβρουαρίου, Ταξίδι στο Μπισσάου
Παίρνω πρωινό στη σκεπαστή υπαίθρια τραπεζαρία του Perroquet. Πόλυ μέτριο είναι και κάνει 2,000 CFA. Εκείνο που αξίζει είναι ο χυμός ιβίσκου που το συνοδεύει. Ο χυμός αυτός γίνεται με τα ξερά φύλλα τού άνθους τού ιβίσκου, που εδώ λέγεται μπισάπ (bissap). Καταναλώνεται πολύ στη Σενεγάλη και άλλες χώρες της Δυτικής Αφρικής.
Πολύ όμορφα είναι εδώ αλλά εγώ δεν έχω έρθει για να μείνω. Προς το παρόν είμαι διερχόμενος (τράνζιτ για όσους δεν ξέρουν τι θα πει αυτό!). Ο άμεσος στόχος μου είναι να συνεχίσω το ταξίδι για τη Γουινέα Μπισάου και έχω πρόγραμμα να πάω σήμερα στο εδώ προξενείο της χώρας αυτής για να πάρω βίζα.
Κανονικά το προξενείο ανοίγει στις οκτώ. Οπότε πάω λίγο μετά, με ταξί διότι αν και η απόσταση είναι κοντινή, δεν ξέρω που βρίσκεται. Δε βρίσκεται εκεί που δείχνει ο χάρτης στον τουριστικό οδηγό μου, έχει αλλάξει τοποθεσία.
Ο πρόξενος καθυστερεί, θα έλθει κατά τις εννέα. Αλλά δεν έχει ουρά. Μόνο ένα ζευγάρι μιγάδων από την Ολλανδία έχει σειρά πριν από εμένα. Η βίζα είναι πολύ απλή υπόθεση. Τελειώνει σε πέντε λεπτά. Το ποσό που κατέβαλα δεν είναι μεγάλο, 20,000 CFA, περίπου 30 ευρώ.
Επιστρέφω στο ξενοδοχείο. Αλλάζω και άλλα χρήματα, θέλω να είμαι εφοδιασμένος με αρκετά CFA για τη Γουινέα Μπισάου, που έχει το ίδιο νόμισμα. Συνολικά χθες και σήμερα άλλαξα εδώ στο Ziguinchor 400 ευρώ. Πληρώνω το ξενοδοχείο και φεύγω πάλι με ταξί για το σταθμό των λεωφορείων. Τα ταξί εδώ παίρνουν μόνο 500 CFA για κάθε μετακίνηση εντός πόλης.
Οι σταθμός, και όπως αργότερα θα διαπιστώσω όλοι οι σταθμοί στη Σενεγάλη, μοιάζει με χάος πλην όμως έχει μια οργάνωση που εύκολα βρίσκει κανείς τη μεταφορά που ψάχνει. Το μεταφορικό μέσο που με εξυπηρετεί είναι τα επταθέσια ταξί, τα λεγόμενα Γαλλιστί “sept places”. Αυτά έχουν διαμορφώσει τρεις σειρές καθισμάτων. Ένας κάθεται δίπλα στον οδηγό και από τρεις στις άλλες δυο σειρές. Υπάρχει σειρά, γεμίζουν ένα προς ένα και μετά φεύγουν. Η μεταφορά αποσκευών κοστολογείται χωριστά, με εμπειρικό τρόπο.
Το εισιτήριό μου για το Μπισάου κάνει 4,000 CFA. Επεισοδιακή ήταν η διαπραγμάτευση για τις αποσκευές. Μου ζήτησαν 2,500 για τη βαλίτσα μου. Εγώ αρνήθηκα και τελικά έδωσα 1,500.
Ένα θλιβερό πράγμα που συμβαίνει στους σταθμούς είναι ότι τριγυρίζουν ανάπηροι και δυστυχώς πολλά πάμφτωχα παιδάκια που ζητιανεύουν, κουβαλώντας ένα τσίγκινο δοχείο στο οποίο δέχονται την ελεημοσύνη. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η χώρα είναι μουσουλμανική και στη θρησκευτική διδασκαλία του Ισλάμ η ελεημοσύνη θεωρείται ένα από τα πέντε βασικά θρησκευτικά καθήκοντα του πιστού. Έτσι πολλοί επιβάτες δίνουν ένα - δυο κέρματα στους ζητιάνους πριν ταξιδέψουν, για να έχουν τη βοήθεια του Αλλάχ στο ταξίδι. Αλλά εγώ το βρίσκω δύσκολο για εμένα, φοβάμαι ότι δε μπορώ να διαχειριστώ το πλήθος των πάμφτωχων μικρών, αν αρχίσω να μοιράζω κέρματα. Συνήθως περιορίζομαι να δίνω κάτι στους ανάπηρους.
Τώρα αυτό το sept places με το οποίο θα φύγω είναι μικρό βαν. Ο οδηγός όμως παίρνει οκτώ επιβάτες. Βάζει δύο δίπλα του. Εμένα μου δίνουν τη θέση στη μέση του βαν, εκεί που ανοιγοκλείνει η πόρτα. Πάντως είναι καλύτερα από το χθεσινό επταθέσιο ταξί που καθόμουν πίσω στη γωνία και το κεφάλι μου δε χωρούσε να σταθεί όρθιο.
Η απόσταση από το Ziguinchor ως το Bissau είναι μικρή, μόνο 150 χιλιόμετρα. Αλλά κάνουμε ολόκληρο ταξίδι. Στην αρχή είναι κάμποσοι έλεγχοι στο κομμάτι εντός Σενεγάλης. Το οποίο είναι μικρό, ούτε 20 χιλιόμετρα ως τα σύνορα της Γουινέας Μπισάου.
Περνάμε στη Γουινέα Μπισάου και αρχίζουν καινούργιοι έλεγχοι. Εδώ μας αναγκάζουν πιο πολλές φορές να ανοίγουμε τις βαλίτσες. Και οι έλεγχοι επαναλαμβάνονται σχεδόν κάθε φορά που περνάμε σε περιοχή άλλου αστυνομικού τμήματος. Πάντως δε βρήκαν κάτι το μεμπτό σε κανέναν επιβάτη.
Σκέπτομαι ότι ίσως αυτοί οι συνεχείς έλεγχοι σχετίζονται με την κακή φήμη που είχε η χώρα ως κέντρο διακίνησης ναρκωτικών. Όπως γράφει ο ιστότοπος Wikitravel «Ο Ο.Η.Ε. θεωρεί τη Γουινέα Μπισάου ως μείζονα λιμένα αποστολής φορτίων ναρκωτικών προς την Ευρώπη».
Ενώ ο στρατός, η αστυνομία και οι αρχές της χώρας είναι διεφθαρμένες. Επί πλέον η χώρα έχει ιστορικό στρατιωτικών κινημάτων και πολιτικής αστάθειας. Οι τελευταίες εκλογές έγιναν πρόσφατα, το Δεκέμβριο του 2019 (δεύτερος γύρος). Το αποτέλεσμα αμφισβητείται.
Εκ των υστέρων έμαθα ότι ο νέος Πρόεδρος Umaro Mokhtar Sissoco Embaló ορκίστηκε στις 27 Φεβρουαρίου 2020, σε ένα ξενοδοχείο όπου παρέστησαν ελάχιστοι φίλοι του. Με τέτοια κατάσταση που υπήρχε σπεύδω να γράψω ότι στη σύντομη παραμονή μου στη χώρα δε μου συνέβη κάτι επικίνδυνο και ούτε καν ένοιωσα κάποια απειλητική κατάσταση.
Το χειρότερο στο σημερινό ταξίδι είναι τα χάλια του δρόμου. Τα 130 περίπου χιλιόμετρα από τα σύνορα ως την πρωτεύουσα της χώρας, αν και είναι βασικότατος Εθνικός δρόμος, βρίσκονται σε άθλια κατάσταση. Δρόμος γεμάτος λακκούβες και με κομμάτια κατεστραμμένα, όπου περνάμε πλέον πάνω σε χώματα. Λίγα είναι τα καλά κομμάτια. Η εξαίρεση είναι πως έχουν κατασκευάσει δυο καινούργιες γέφυρες σε δυο μεγάλα ποτάμια όπου οι οδηγοί πληρώνουν διόδια. Η μία είναι στο ποτάμι Rio Cacheu, κοντά στην πόλη São Vicente, η άλλη στο ποτάμι Rio Mansôa.
Το τοπίο γύρω από το δρόμο μας είναι πολύ όμορφο. Ένας τροπικός παράδεισος που όμως κατοικείται από πάμφτωχο κόσμο. Υπάρχουν τα γνωστά δένδρα μάνγκο αλλά πιο πολύ καλλιεργούνται τα Κάσιους (αγγλικά cashew nuts, επιστημονικά Anacardium occidentale, Ανακάρδιον το δυτικόν). Αυτά τα δένδρα είναι ιθαγενή της Βραζιλίας. Στην Αφρική τα έφεραν οι Πορτογάλοι και στη συνέχεια διαδόθηκαν και σε άλλες τροπικές χώρες. Τα δένδρα είναι ατελείωτα και πουλάνε κάσιους παντού, κατά μήκος της διαδρομής.
Η σημερινή μου διαδρομή.
Το επταθέσιο σταματάει σε κάποιο σταυροδρόμι. Αν θυμάμαι καλά στον κόμβο για το διεθνές αεροδρόμιο του Μπισάου. Από εδώ μου λέει ο οδηγός θα πάρεις ταξί. Τι να κάνω, παίρνω ένα ταξί και λέω στο νεαρό οδηγό να με πάει σε ένα ξενοδοχείο που να είναι «νορμάλ». Δηλαδή να έχει ανέσεις, αλλά να μην είναι και ακριβό, όπως του εξήγησα. Ο ταξιτζής μού ζήτησε 2,000 CFA. Αν και πολλά, του τα έδωσα. Παρά ταύτα παίρνει και άλλους στο ταξί. Κάνουμε πάνω από δέκα χιλιόμετρα ως το κέντρο της πόλης. Το Μπισσάου δεν είναι μεγαλούπολη, ωστόσο έχει πάνω από μισό εκατομμύριο κατοίκους που σε μεγάλο μέρος κατοικούν σε προάστια. Όπως το Σάο Πάολο από το οποίο περάσαμε, επειδή είχε επιβάτες από εκεί.
Καταλήγουμε στο κέντρο της πόλης όπου με αφήνει στο ξενοδοχείο Diarama. Το βρίσκω ακριβό με 35,000 CFA, αλλά πού να πάω τώρα. Τακτοποιούμαι και να δω αν βρω κάτι καλό για αύριο σε πιο οικονομική τιμή. Το Diarama έχει τις απαραίτητες ανέσεις, μεγάλο δωμάτιο, με μπάνιο, κλιματισμό, wifi και πρωινό. Αλλά βέβαια ακριβό, πάνω από 50 ευρώ. Δεν τα αξίζει, στην Ελλάδα με τίποτα δε θα κόστιζε τόσο ακριβά ένα τέτοιο δωμάτιο.
Οι αλμυρές τιμές σχετίζονται με το γεγονός ότι η βασική κατηγορία ξένων που έρχονται στη χώρα και διαμένουν εδώ είναι εργαζόμενοι σε ξένους οργανισμούς και ΜΚΟ που τρέχουν προγράμματα βοήθειας καθώς και μερικοί επενδυτές. Τουρίστας σαν εμένα αραιά και που να φανεί. Σίγουρα είμαι ο μόνος για σήμερα.
Το καλό του ξενοδοχείου είναι η πολύ κεντρική τοποθεσία. Ακριβώς απέναντι βρίσκεται ένα λιβανέζικο ρεστοράν, το Ali Baba. Είναι ωραίο περιβάλλον με καλό και φθηνό φαγητό. Θα είναι το στέκι μου για δυο ημέρες.
Αργότερα κάνω μια πρώτη βόλτα στην πόλη. Υπάρχουν κάποια παλιά κτίρια στη γειτονιά της παλιάς πόλης. Εκεί έψαξα και βρήκα ένα λαϊκό ξενοδοχείο, το “Ta Mar”. Έχουν ένα δωμάτιο με 15,000 CFA. Μου το έδειξαν, δε μου άρεσε. Είναι με κοινόχρηστα μπάνια.
Τελικά θα παραμείνω και αύριο στο Diarama, με βολεύει έστω και αν ξεπερνάει την κόκκινη γραμμή του προϋπολογισμού μου.
Το θέμα είναι τι πρόγραμμα επίσκεψης θα καταστρώσω για τη χώρα όπου έφθασα σήμερα. Το πιο ενδιαφέρον μέρος για τον ταξιδιώτη, εδώ στη μικρή χώρα της Γουινέας Μπισάου, είναι το αρχιπέλαγος των νησιών Μπισάγκος (Bissagos). Αυτό το αρχιπέλαγος των 88 νησιών από τα οποία κατοικούνται περίπου είκοσι, περιγράφεται ως ένας τροπικός νησιωτικός παράδεισος. Το πρόβλημα είναι η συγκοινωνία. Το μόνο αξιόπιστο δρομολόγιο φεύγει την Παρασκευή για το κεντρικό νησί Bubaque και επιστρέφει από εκεί την Κυριακή. Δε με βολεύει καθόλου. Θα περάσω αύριο από το λιμάνι να δω τι γίνεται με τις μηχανοκίνητες πιρόγες. Αλλά η ιδέα να πάω με πιρόγα στα νησιά δε μου αρέσει. Το ταξίδι είναι από τρεις ώρες και πλέον και εξαρτάται από την παλίρροια.
Άρχισα να σκέπτομαι μήπως επιστρέψω στο Ziguinchor, χωρίς να δω τα νησιά. Κρίμα θα είναι αλλά οι μετακινήσεις μοιάζουν προβληματικές.
Όσο για τη σημερινή μετακίνηση, ξεκινήσαμε περίπου δέκα το πρωί από το σταθμό λεωφορείων στο Ziguinchor και έφθασα στην πόλη του Μπισάου στις 3 το απόγευμα. Πέντε ώρες για 150 χιλιόμετρα, ούτε αυτό ήταν τόσο σύντομο ταξίδι.
Πάντως αύριο θα μείνω εδώ στην πόλη του Μπισάου διότι έμαθα ότι η έλευσή μου συνέπεσε με το περίφημο καρναβάλι. Αυτό είναι μια καλή τύχη και δεν πρέπει να χάσω την ευκαιρία.
Το βράδυ κάνω μια ακόμα βόλτα. Πηγαίνω στην κεντρική πλατεία, την Praça, δυο τετράγωνα από το Diarama είναι. Στην «πράσα» έχουν μαζευτεί χιλιάδες κόσμου. Η πλειοψηφία είναι παιδιά. Μοιάζει περισσότερο με πανηγύρι και λιγότερο με καρναβάλι.
Δευτέρα, 24 Φεβρουαρίου, Ταξίδι στο Μπισσάου
Παίρνω πρωινό στη σκεπαστή υπαίθρια τραπεζαρία του Perroquet. Πόλυ μέτριο είναι και κάνει 2,000 CFA. Εκείνο που αξίζει είναι ο χυμός ιβίσκου που το συνοδεύει. Ο χυμός αυτός γίνεται με τα ξερά φύλλα τού άνθους τού ιβίσκου, που εδώ λέγεται μπισάπ (bissap). Καταναλώνεται πολύ στη Σενεγάλη και άλλες χώρες της Δυτικής Αφρικής.
Πολύ όμορφα είναι εδώ αλλά εγώ δεν έχω έρθει για να μείνω. Προς το παρόν είμαι διερχόμενος (τράνζιτ για όσους δεν ξέρουν τι θα πει αυτό!). Ο άμεσος στόχος μου είναι να συνεχίσω το ταξίδι για τη Γουινέα Μπισάου και έχω πρόγραμμα να πάω σήμερα στο εδώ προξενείο της χώρας αυτής για να πάρω βίζα.
Κανονικά το προξενείο ανοίγει στις οκτώ. Οπότε πάω λίγο μετά, με ταξί διότι αν και η απόσταση είναι κοντινή, δεν ξέρω που βρίσκεται. Δε βρίσκεται εκεί που δείχνει ο χάρτης στον τουριστικό οδηγό μου, έχει αλλάξει τοποθεσία.
Ο πρόξενος καθυστερεί, θα έλθει κατά τις εννέα. Αλλά δεν έχει ουρά. Μόνο ένα ζευγάρι μιγάδων από την Ολλανδία έχει σειρά πριν από εμένα. Η βίζα είναι πολύ απλή υπόθεση. Τελειώνει σε πέντε λεπτά. Το ποσό που κατέβαλα δεν είναι μεγάλο, 20,000 CFA, περίπου 30 ευρώ.
Επιστρέφω στο ξενοδοχείο. Αλλάζω και άλλα χρήματα, θέλω να είμαι εφοδιασμένος με αρκετά CFA για τη Γουινέα Μπισάου, που έχει το ίδιο νόμισμα. Συνολικά χθες και σήμερα άλλαξα εδώ στο Ziguinchor 400 ευρώ. Πληρώνω το ξενοδοχείο και φεύγω πάλι με ταξί για το σταθμό των λεωφορείων. Τα ταξί εδώ παίρνουν μόνο 500 CFA για κάθε μετακίνηση εντός πόλης.
Οι σταθμός, και όπως αργότερα θα διαπιστώσω όλοι οι σταθμοί στη Σενεγάλη, μοιάζει με χάος πλην όμως έχει μια οργάνωση που εύκολα βρίσκει κανείς τη μεταφορά που ψάχνει. Το μεταφορικό μέσο που με εξυπηρετεί είναι τα επταθέσια ταξί, τα λεγόμενα Γαλλιστί “sept places”. Αυτά έχουν διαμορφώσει τρεις σειρές καθισμάτων. Ένας κάθεται δίπλα στον οδηγό και από τρεις στις άλλες δυο σειρές. Υπάρχει σειρά, γεμίζουν ένα προς ένα και μετά φεύγουν. Η μεταφορά αποσκευών κοστολογείται χωριστά, με εμπειρικό τρόπο.
Το εισιτήριό μου για το Μπισάου κάνει 4,000 CFA. Επεισοδιακή ήταν η διαπραγμάτευση για τις αποσκευές. Μου ζήτησαν 2,500 για τη βαλίτσα μου. Εγώ αρνήθηκα και τελικά έδωσα 1,500.
Ένα θλιβερό πράγμα που συμβαίνει στους σταθμούς είναι ότι τριγυρίζουν ανάπηροι και δυστυχώς πολλά πάμφτωχα παιδάκια που ζητιανεύουν, κουβαλώντας ένα τσίγκινο δοχείο στο οποίο δέχονται την ελεημοσύνη. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η χώρα είναι μουσουλμανική και στη θρησκευτική διδασκαλία του Ισλάμ η ελεημοσύνη θεωρείται ένα από τα πέντε βασικά θρησκευτικά καθήκοντα του πιστού. Έτσι πολλοί επιβάτες δίνουν ένα - δυο κέρματα στους ζητιάνους πριν ταξιδέψουν, για να έχουν τη βοήθεια του Αλλάχ στο ταξίδι. Αλλά εγώ το βρίσκω δύσκολο για εμένα, φοβάμαι ότι δε μπορώ να διαχειριστώ το πλήθος των πάμφτωχων μικρών, αν αρχίσω να μοιράζω κέρματα. Συνήθως περιορίζομαι να δίνω κάτι στους ανάπηρους.
Τώρα αυτό το sept places με το οποίο θα φύγω είναι μικρό βαν. Ο οδηγός όμως παίρνει οκτώ επιβάτες. Βάζει δύο δίπλα του. Εμένα μου δίνουν τη θέση στη μέση του βαν, εκεί που ανοιγοκλείνει η πόρτα. Πάντως είναι καλύτερα από το χθεσινό επταθέσιο ταξί που καθόμουν πίσω στη γωνία και το κεφάλι μου δε χωρούσε να σταθεί όρθιο.
Η απόσταση από το Ziguinchor ως το Bissau είναι μικρή, μόνο 150 χιλιόμετρα. Αλλά κάνουμε ολόκληρο ταξίδι. Στην αρχή είναι κάμποσοι έλεγχοι στο κομμάτι εντός Σενεγάλης. Το οποίο είναι μικρό, ούτε 20 χιλιόμετρα ως τα σύνορα της Γουινέας Μπισάου.
Περνάμε στη Γουινέα Μπισάου και αρχίζουν καινούργιοι έλεγχοι. Εδώ μας αναγκάζουν πιο πολλές φορές να ανοίγουμε τις βαλίτσες. Και οι έλεγχοι επαναλαμβάνονται σχεδόν κάθε φορά που περνάμε σε περιοχή άλλου αστυνομικού τμήματος. Πάντως δε βρήκαν κάτι το μεμπτό σε κανέναν επιβάτη.
Σκέπτομαι ότι ίσως αυτοί οι συνεχείς έλεγχοι σχετίζονται με την κακή φήμη που είχε η χώρα ως κέντρο διακίνησης ναρκωτικών. Όπως γράφει ο ιστότοπος Wikitravel «Ο Ο.Η.Ε. θεωρεί τη Γουινέα Μπισάου ως μείζονα λιμένα αποστολής φορτίων ναρκωτικών προς την Ευρώπη».
Ενώ ο στρατός, η αστυνομία και οι αρχές της χώρας είναι διεφθαρμένες. Επί πλέον η χώρα έχει ιστορικό στρατιωτικών κινημάτων και πολιτικής αστάθειας. Οι τελευταίες εκλογές έγιναν πρόσφατα, το Δεκέμβριο του 2019 (δεύτερος γύρος). Το αποτέλεσμα αμφισβητείται.
Εκ των υστέρων έμαθα ότι ο νέος Πρόεδρος Umaro Mokhtar Sissoco Embaló ορκίστηκε στις 27 Φεβρουαρίου 2020, σε ένα ξενοδοχείο όπου παρέστησαν ελάχιστοι φίλοι του. Με τέτοια κατάσταση που υπήρχε σπεύδω να γράψω ότι στη σύντομη παραμονή μου στη χώρα δε μου συνέβη κάτι επικίνδυνο και ούτε καν ένοιωσα κάποια απειλητική κατάσταση.
Το χειρότερο στο σημερινό ταξίδι είναι τα χάλια του δρόμου. Τα 130 περίπου χιλιόμετρα από τα σύνορα ως την πρωτεύουσα της χώρας, αν και είναι βασικότατος Εθνικός δρόμος, βρίσκονται σε άθλια κατάσταση. Δρόμος γεμάτος λακκούβες και με κομμάτια κατεστραμμένα, όπου περνάμε πλέον πάνω σε χώματα. Λίγα είναι τα καλά κομμάτια. Η εξαίρεση είναι πως έχουν κατασκευάσει δυο καινούργιες γέφυρες σε δυο μεγάλα ποτάμια όπου οι οδηγοί πληρώνουν διόδια. Η μία είναι στο ποτάμι Rio Cacheu, κοντά στην πόλη São Vicente, η άλλη στο ποτάμι Rio Mansôa.
Το τοπίο γύρω από το δρόμο μας είναι πολύ όμορφο. Ένας τροπικός παράδεισος που όμως κατοικείται από πάμφτωχο κόσμο. Υπάρχουν τα γνωστά δένδρα μάνγκο αλλά πιο πολύ καλλιεργούνται τα Κάσιους (αγγλικά cashew nuts, επιστημονικά Anacardium occidentale, Ανακάρδιον το δυτικόν). Αυτά τα δένδρα είναι ιθαγενή της Βραζιλίας. Στην Αφρική τα έφεραν οι Πορτογάλοι και στη συνέχεια διαδόθηκαν και σε άλλες τροπικές χώρες. Τα δένδρα είναι ατελείωτα και πουλάνε κάσιους παντού, κατά μήκος της διαδρομής.

Η σημερινή μου διαδρομή.
Το επταθέσιο σταματάει σε κάποιο σταυροδρόμι. Αν θυμάμαι καλά στον κόμβο για το διεθνές αεροδρόμιο του Μπισάου. Από εδώ μου λέει ο οδηγός θα πάρεις ταξί. Τι να κάνω, παίρνω ένα ταξί και λέω στο νεαρό οδηγό να με πάει σε ένα ξενοδοχείο που να είναι «νορμάλ». Δηλαδή να έχει ανέσεις, αλλά να μην είναι και ακριβό, όπως του εξήγησα. Ο ταξιτζής μού ζήτησε 2,000 CFA. Αν και πολλά, του τα έδωσα. Παρά ταύτα παίρνει και άλλους στο ταξί. Κάνουμε πάνω από δέκα χιλιόμετρα ως το κέντρο της πόλης. Το Μπισσάου δεν είναι μεγαλούπολη, ωστόσο έχει πάνω από μισό εκατομμύριο κατοίκους που σε μεγάλο μέρος κατοικούν σε προάστια. Όπως το Σάο Πάολο από το οποίο περάσαμε, επειδή είχε επιβάτες από εκεί.
Καταλήγουμε στο κέντρο της πόλης όπου με αφήνει στο ξενοδοχείο Diarama. Το βρίσκω ακριβό με 35,000 CFA, αλλά πού να πάω τώρα. Τακτοποιούμαι και να δω αν βρω κάτι καλό για αύριο σε πιο οικονομική τιμή. Το Diarama έχει τις απαραίτητες ανέσεις, μεγάλο δωμάτιο, με μπάνιο, κλιματισμό, wifi και πρωινό. Αλλά βέβαια ακριβό, πάνω από 50 ευρώ. Δεν τα αξίζει, στην Ελλάδα με τίποτα δε θα κόστιζε τόσο ακριβά ένα τέτοιο δωμάτιο.
Οι αλμυρές τιμές σχετίζονται με το γεγονός ότι η βασική κατηγορία ξένων που έρχονται στη χώρα και διαμένουν εδώ είναι εργαζόμενοι σε ξένους οργανισμούς και ΜΚΟ που τρέχουν προγράμματα βοήθειας καθώς και μερικοί επενδυτές. Τουρίστας σαν εμένα αραιά και που να φανεί. Σίγουρα είμαι ο μόνος για σήμερα.
Το καλό του ξενοδοχείου είναι η πολύ κεντρική τοποθεσία. Ακριβώς απέναντι βρίσκεται ένα λιβανέζικο ρεστοράν, το Ali Baba. Είναι ωραίο περιβάλλον με καλό και φθηνό φαγητό. Θα είναι το στέκι μου για δυο ημέρες.
Αργότερα κάνω μια πρώτη βόλτα στην πόλη. Υπάρχουν κάποια παλιά κτίρια στη γειτονιά της παλιάς πόλης. Εκεί έψαξα και βρήκα ένα λαϊκό ξενοδοχείο, το “Ta Mar”. Έχουν ένα δωμάτιο με 15,000 CFA. Μου το έδειξαν, δε μου άρεσε. Είναι με κοινόχρηστα μπάνια.
Τελικά θα παραμείνω και αύριο στο Diarama, με βολεύει έστω και αν ξεπερνάει την κόκκινη γραμμή του προϋπολογισμού μου.
Το θέμα είναι τι πρόγραμμα επίσκεψης θα καταστρώσω για τη χώρα όπου έφθασα σήμερα. Το πιο ενδιαφέρον μέρος για τον ταξιδιώτη, εδώ στη μικρή χώρα της Γουινέας Μπισάου, είναι το αρχιπέλαγος των νησιών Μπισάγκος (Bissagos). Αυτό το αρχιπέλαγος των 88 νησιών από τα οποία κατοικούνται περίπου είκοσι, περιγράφεται ως ένας τροπικός νησιωτικός παράδεισος. Το πρόβλημα είναι η συγκοινωνία. Το μόνο αξιόπιστο δρομολόγιο φεύγει την Παρασκευή για το κεντρικό νησί Bubaque και επιστρέφει από εκεί την Κυριακή. Δε με βολεύει καθόλου. Θα περάσω αύριο από το λιμάνι να δω τι γίνεται με τις μηχανοκίνητες πιρόγες. Αλλά η ιδέα να πάω με πιρόγα στα νησιά δε μου αρέσει. Το ταξίδι είναι από τρεις ώρες και πλέον και εξαρτάται από την παλίρροια.
Άρχισα να σκέπτομαι μήπως επιστρέψω στο Ziguinchor, χωρίς να δω τα νησιά. Κρίμα θα είναι αλλά οι μετακινήσεις μοιάζουν προβληματικές.
Όσο για τη σημερινή μετακίνηση, ξεκινήσαμε περίπου δέκα το πρωί από το σταθμό λεωφορείων στο Ziguinchor και έφθασα στην πόλη του Μπισάου στις 3 το απόγευμα. Πέντε ώρες για 150 χιλιόμετρα, ούτε αυτό ήταν τόσο σύντομο ταξίδι.
Πάντως αύριο θα μείνω εδώ στην πόλη του Μπισάου διότι έμαθα ότι η έλευσή μου συνέπεσε με το περίφημο καρναβάλι. Αυτό είναι μια καλή τύχη και δεν πρέπει να χάσω την ευκαιρία.
Το βράδυ κάνω μια ακόμα βόλτα. Πηγαίνω στην κεντρική πλατεία, την Praça, δυο τετράγωνα από το Diarama είναι. Στην «πράσα» έχουν μαζευτεί χιλιάδες κόσμου. Η πλειοψηφία είναι παιδιά. Μοιάζει περισσότερο με πανηγύρι και λιγότερο με καρναβάλι.
Last edited: