Anas Tassos
Member
- Μηνύματα
- 168
- Likes
- 1.218
- Ταξίδι-Όνειρο
- Παπούα Νεα Γουινέα
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Αεροπορικό ταξίδι ως τη Γκάμπια
- Σερεκούντα
- Τι Εστί Γκάμπια
- Αναζητώντας τις ρίζες του Κίντα Κούντε στη Γκάμπια
- Μένω στη Σερεκούντα και οργανώνομαι!
- Ταξίδι στη βόρεια όχθη του Γκάμπια
- Janjanbureh και Νότια όχθη του ποταμού Γκάμπια
- Πέρασμα στη Σενεγάλη
- Ταξίδι στο Μπισσάου
- Καρναβάλι στο Μπισσάου
- Και τι εστί Γουινέα Μπισάου[U];[/U]
- Αποχαιρετισμός του Μπισσάου και πίσω στο Ziguinchor
- Ελινκίν, ψαροχώρι της Καζαμάνς
- Oussouye - Karabane
- Καφουντίν, στην άλλη άκρη του Καζαμάνς
- Καφουντίν και στήσιμο εις διπλούν
- Άφιξη στο Ντακάρ
- Στη μεγαλούπολη και στο παραδεισιακό νησάκι Γκορέ
- Τουμπακούτα
- Εξερευνώντας το Δέλτα του ποταμού Σαλούμ
- Σαλί, τουρισμός στη Μικρή Ακτή
- Ζοάλ-Φαντιούθ
- Ποια να διαλέξω; Την καινούργια ή την παλιά Πρωτεύουσα;
- Πάλι Σεν Λουί – Πάλι ΘΑΡΣΕΙΝ ΧΡΗ!
- Άφιξη στο Νουακσότ
- Μια ημέρα στο Νουακσότ
- Ταξίδι ως το Ατάρ
- Chinguetti
- Chinguetti ΙΙ
- Ανάμεσα στις πηγές του παραδείσου και τα πρόθυρα της κόλασης
- Νουακσότ, Brain storming και Carpe diem
- Πετάω με το τελευταίο αεροπλάνο
- Νόστιμον ήμαρ με Happy end
- Μια ανακεφαλαίωση για το ταξίδι στη Δυτική Αφρική
- Όπου «ότι θέλεις γράφεις»
- Λόγια κλειδωμένα και του κουίζ η λύση
- Αντί επιλόγου
Κεφάλαιο 13ο
Τετάρτη, 26 Φεβρουαρίου, αποχαιρετισμός του Μπισσάου και πίσω στο Ziguinchor. Αρχίζει το ταξίδι στη Σενεγάλη.
Το πρωινό άργησε, το σερβίρουν στις οκτώ η ώρα. Κατανοητή η αργοπορία, καθώς χθες ήταν το καρναβάλι.
Στις οκτώμισι κατεβαίνω στη ρεσεψιόν, έτοιμος να εγκαταλείψω το Μπισάου, επιστρέφοντας στο Ziguinchor της Σενεγάλης. Ζητώ να με βοηθήσουν να πάρω επταθέσιο ταξί. Και ακούω έκπληκτος ότι σήμερα κηρύχθηκε απεργία όλων των οδικών μεταφορικών μέσων. Έτσι ξαφνικά, στις έξι τα χαράματα. Φοβερό αυτό, τα ίδια συνέβησαν στην Αθήνα την ημέρα που ξεκίνησα το ταξίδι. Να δείτε που θα τριτώσει το κακό.
Το αίτημα των απεργών δεν είναι οικονομικό. Ζητάνε να κάνει επί τέλους κάτι η κυβέρνηση της χώρας για να διορθώσει το χάλι των δρόμων. Δίκιο έχουν. Οι επαγγελματίες αυτοκινητιστές, που πληρώνουν κάποιους φόρους, έχουν απαυδήσει με τις ζημιές που παθαίνουν σε αυτούς του γεμάτους λακκούβες και χώματα δρόμους.
Η ρεσεψιόν μού λέει ότι υπάρχουν ελπίδες να με πάρει στο αμάξι του ένας Σενεγαλέζος που ετοιμάζεται να αναχωρήσει με ένα μεγάλο τζιπ. Πηγαίνω στον άνθρωπο και του εξηγώ την κατάστασή μου ζητώντας βοήθεια. Μου απαντάει ότι «θα το κοιτάξει».
Περιμένω καθώς ο Σενεγαλέζος φορτώνει το τζιπ με πράγματα. Είναι επιχειρηματίας που πουλάει σε καταστήματα μια σάλτσα για μαγειρική, ιδίως για ψητά κοτόπουλα, που την ονομάζει Jumbo.
Περιμένοντας τι θα γίνει κάνω γνωριμία και ενός τύπου ηλικίας λίγο μεγαλύτερης από τη δική μου. Είναι πρόξενος στο Μάλι. Χρήσιμη γνωριμία, αν και παρόλο που το έψαξα δε διατίθεται χρόνος να προσθέσω λίγες ημέρες αεροπορικής μετάβασης στο Μάλι σε τούτο το ταξίδι. Το θέμα είναι ότι επιβεβαιώνει και αυτός ότι η κατάσταση στο Μπαμάκο, την πρωτεύουσα του Μάλι, έχει καλυτερέψει και είναι αρκετά ασφαλής. Ενώ μακριά από την πρωτεύουσα παραμένουν οι κίνδυνοι. Ως παθιασμένος ταξιδιώτης πάντα συλλέγω πληροφορίες, ακόμα και τούτη την ώρα που κάθομαι στ` αναμμένα κάρβουνα.
Η αγωνία μου τελειώνει κατά τις δέκα. Ο Σενεγαλέζος μου λέει «φέρε τα πράγματά σου». Είναι ένας ψηλός και γεροδεμένος τύπος. Δίπλα του κάθεται ένας ντόπιος συνεργάτης του. Πίσω κάθομαι εγώ αλλά και δυο άλλοι ντόπιοι. Στριμωγμένοι, γιατί πάμε σε μια συνοικία να μοιράσουμε δοχεία με σάλτσα στα μαγαζιά. Η συνοικία τυχαίνει να είναι το Καρακόλ, εκεί που κατέληξα χθες βράδυ μετά το καρναβάλι. Έχει μια ζωντανή τοπική αγορά. Οι τρεις ντόπιοι συνεπιβάτες κατεβαίνουν, ξεφορτώνουν κάμποσα δοχεία με σάλτσα και έτσι μένω στο πίσω κάθισμα μόνος μου, με κάμποσες αποσκευές δίπλα. Ενώ έρχεται ένας αδελφός τού οδηγού, λιγότερο μεγαλόσωμος, που κάθεται δίπλα του.
Ταξιδεύουμε αρκετά γρήγορα. Συναντάμε και λιγότερη κίνηση, φυσικά λόγω της απεργίας.
Ο Σενεγαλέζος οδηγός μού λέει λίγα λόγια για τη ζωή και την επιχειρηματική του δραστηριότητα. Έχει εγκατασταθεί στη Γκάμπια και δουλεύει μαζί με τον αδελφό του. Όμως όλοι οι υπόλοιποι αδελφοί του, έχει αρκετούς, ακολούθησαν το επάγγελμα του πατέρα του, εργάζονται στις Αστυνομικές υπηρεσίες της Σενεγάλης. Ήρθε χθες στο Μπισάου για να διαφημίσει τη σάλτσα, επωφελούμενος της συγκέντρωσης κόσμου στο στάδιο για το καρναβάλι. Αυτή η σάλτσα γίνεται από κρεμμύδια με φιστικοβούτυρο και φιστικέλαιο.
Σήμερα οι έλεγχοι που μας γίνονται είναι ελάχιστοι. Στα σύνορα περνάμε πολύ γρήγορα και τις δυο πλευρές. Μέχρι και ο οδηγός εξεπλάγη όταν με είδε να έχω πάρει αμφότερες τις σφραγίδες τόσον γρήγορα.
Το γεγονός ότι οι Σενεγαλέζοι είναι από οικογένεια αστυνομικών βοηθάει. Έχουν πολλές γνωριμίες. Επί πλέον μοιράζουν στους υπαλλήλους των τελωνείων και λοιπών μεθοριακών αρχών μερικά διαφημιστικά της επιχείρησης, όπως πλαστικά δοχεία και πιάτα, που είναι χρήσιμα και τα παίρνουν οι υπάλληλοι για τα σπίτια τους.
Έτσι φθάνουμε στο σταθμό λεωφορείων του Ziguinchor στις μιάμιση το μεσημέρι. Σήμερα κάναμε τρεισήμισι ώρες μαζί με τις δουλειές στο Μπισάου. Κατεβαίνοντας ευχαριστώ τον οδηγό και του δίνω 7,000 CFA ως συμμετοχή μου στα έξοδα των καυσίμων, όπως του λέω. Ο άνθρωπος, που δε μου είχε ζητήσει κάτι, τα δέχεται με ευχαρίστηση.
Με ένα τοπικό ταξί (των 500 CFA ) πηγαίνω στο γνωστό μου πλέον ξενοδοχείο Le Perroquet. Σχεδόν γεμάτο είναι. Βρίσκουν ένα δωμάτιο στον πρώτο όροφο. Έχει και μπαλκόνι με θέα το ποτάμι. Εντάξει λοιπόν, το μόνο πρόβλημα που έχω είναι πως επειδή το δωμάτιο είναι στη γωνία το wifi δεν πιάνει τόσο καλά και για να συνδεθώ πηγαίνω αλλού, όπως στην τραπεζαρία.
Τώρα κάνω μια βόλτα στην πόλη. Σε μια κοντινή πλατεία που έχουν στήσει αγορά τουριστικών σουβενίρ μια πωλήτρια ζητάει να μου κάνει «δώρο» ένα βραχιολάκι για καλή τύχη. Αργότερα επιμένει ότι πρέπει κάτι να ψωνίσω. Έτσι κάνουν συνήθως στην Αφρική. Την ξεφορτώνομαι δίνοντάς της 1,000 CFA.
Κοντά στην κεντρική αγορά βρίσκω μια τρύπα που λειτουργεί ως εστιατόριο. Έξω στο στενό δρομάκι είναι μια υπαίθρια κουζίνα όπου μια «μάμα» με μια νεότερη γυναίκα (πιθανόν κόρη της), με το μωρό της στην πλάτη, μαγειρεύουν. Ζητώ μια μερίδα. Μου δίνουν μια αρκετά μεγάλη τσίγκινη λεκάνη όπου μέσα της έχουν ψάρι μαγειρεμένο με τηγανητό ρύζι και λαχανικά. Κάθομαι στην τρύπα που έλεγα, ένα τραπέζι είναι με δυο - τρείς πάγκους τριγύρω, και το απολαμβάνω. Το βρίσκω πολύ ωραίο. Τιμή 700 CFA. Περίπου ένα ευρώ.
Το απόγευμα κάνω βόλτα στην πόλη του Ziguinchor. Σώζονται λίγα παλιά αποικιακά κτίρια, όπως αυτό που στεγάζει το επαρχιακό Συμβούλιο. Δεν υπάρχουν κάποια σημαντικά αξιοθέατα. αλλά είναι μια ευχάριστη τροπική πόλη. Έφθασα και μέχρι το λιμάνι.
Δίπλα του είναι ένας περιφραγμένος χώρος που προορίζεται, όπως γράφει μια μεγάλη ταμπέλλα, για να τοποθετηθεί ένα μνημείο που θα τιμά τη μνήμη των θυμάτων τού ναυαγίου τού πλοίου Joola, που συνέβη το 2002.
Το λιμάνι είναι κλειστό στους επισκέπτες, ανοίγει αύριο το πρωί για να επιβιβαστούν όσοι ταξιδεύουν στο πλοίο Aline Sitoe Diatta, που κάνει δρομολόγια για το Ντακάρ.
Θα ήθελα και εγώ να πάω με το καράβι, είναι καλύτερο μεταφορικό μέσο από τα «επταθέσια», αλλά δυσκολεύομαι να προσαρμοστώ στα δρομολόγιά του. Σε αυτό το ταξίδι όλο αλλάζω πρόγραμμα. Οπότε μάλλον βολεύουν τα επταθέσια που φεύγουν συνεχώς.
Οι ψαράδες μαζεύονται δίπλα στο Perroquet. Μπαλώνουν τα δίχτυα τους και κουβεντιάζουν. Ζεσταίνουν νερό σε μια μικρή φωτιά, φτιάχνουν τσάι και με καλούν να το μοιραστώ.
Όχι δεν πίνω, αλλά να βγάλουμε μια φωτογραφία; Ευχαρίστως λέει ένας μικρόσωμος που «αερίζει» το τσάι χύνοντάς το από ψηλά σε ένα ποτηράκι και τανάπαλιν κάμποσες φορές.
Ας γνωριστούμε λοιπόν. Εγώ είμαι ο Μπενεντίκτ, έχω γαϊδούρι με κάρο και φορτοεκφορτώνω τα αλιευτικά. Εσύ;
Συνταξιούχος και με λένε Anastase, αλλά μπορείς να με λες Άνας. Χαιρόμαστε αμοιβαία.
Ο Μπενεντίκτ πρέπει να είναι Χριστιανός αλλά δεν έθιξα το θρησκευτικό θέμα. Και εγώ Χριστιανός είμαι αλλά στις Μουσουλμανικές χώρες με λένε Άνας. Είναι συνηθισμένο μουσουλμανικό όνομα που βέβαια, παρά την εν μέρει συνήχηση, έχει τελείως διαφορετική προέλευση από το Αναστάσης. Είναι ένας ταξιδιωτικός χαμαιλεοντισμός!
Το βράδυ τρώω στο εστιατόριο του ξενοδοχείου. Παραγγέλνω το πιάτο της ημέρας. Στο μενού το αναφέρουν ως “thiebou dienne”. Όταν μου το φέρνουν διαπιστώνω ότι είναι το ίδιο φαγητό που έφαγα το μεσημέρι στην τσίγκινη λεκάνη. Μόνο που τώρα το σερβίρουν σε πολυτελέστερη έκδοση. Όπως έμαθα είναι το εθνικό φαγητό της Σενεγάλης.
Είναι όμορφα εδώ στο Ziguinchor. Υπάρχει και το μεγάλο ποτάμι όπου γίνονται εκδρομές με βάρκες.
Φιλικός κόσμος, ευχάριστες ώρες.
Αλλά εγώ θέλω να ταξιδέψω, δεν υπάρχει περισσότερος χρόνος για το χαλαρό Ziguinchor.
Αυτή η φωτογραφία είναι στο στάδιο για το καρναβάλι, είπα να μη τις βάλω όλες μαζί..
Τετάρτη, 26 Φεβρουαρίου, αποχαιρετισμός του Μπισσάου και πίσω στο Ziguinchor. Αρχίζει το ταξίδι στη Σενεγάλη.
Το πρωινό άργησε, το σερβίρουν στις οκτώ η ώρα. Κατανοητή η αργοπορία, καθώς χθες ήταν το καρναβάλι.
Στις οκτώμισι κατεβαίνω στη ρεσεψιόν, έτοιμος να εγκαταλείψω το Μπισάου, επιστρέφοντας στο Ziguinchor της Σενεγάλης. Ζητώ να με βοηθήσουν να πάρω επταθέσιο ταξί. Και ακούω έκπληκτος ότι σήμερα κηρύχθηκε απεργία όλων των οδικών μεταφορικών μέσων. Έτσι ξαφνικά, στις έξι τα χαράματα. Φοβερό αυτό, τα ίδια συνέβησαν στην Αθήνα την ημέρα που ξεκίνησα το ταξίδι. Να δείτε που θα τριτώσει το κακό.
Το αίτημα των απεργών δεν είναι οικονομικό. Ζητάνε να κάνει επί τέλους κάτι η κυβέρνηση της χώρας για να διορθώσει το χάλι των δρόμων. Δίκιο έχουν. Οι επαγγελματίες αυτοκινητιστές, που πληρώνουν κάποιους φόρους, έχουν απαυδήσει με τις ζημιές που παθαίνουν σε αυτούς του γεμάτους λακκούβες και χώματα δρόμους.
Η ρεσεψιόν μού λέει ότι υπάρχουν ελπίδες να με πάρει στο αμάξι του ένας Σενεγαλέζος που ετοιμάζεται να αναχωρήσει με ένα μεγάλο τζιπ. Πηγαίνω στον άνθρωπο και του εξηγώ την κατάστασή μου ζητώντας βοήθεια. Μου απαντάει ότι «θα το κοιτάξει».
Περιμένω καθώς ο Σενεγαλέζος φορτώνει το τζιπ με πράγματα. Είναι επιχειρηματίας που πουλάει σε καταστήματα μια σάλτσα για μαγειρική, ιδίως για ψητά κοτόπουλα, που την ονομάζει Jumbo.
Περιμένοντας τι θα γίνει κάνω γνωριμία και ενός τύπου ηλικίας λίγο μεγαλύτερης από τη δική μου. Είναι πρόξενος στο Μάλι. Χρήσιμη γνωριμία, αν και παρόλο που το έψαξα δε διατίθεται χρόνος να προσθέσω λίγες ημέρες αεροπορικής μετάβασης στο Μάλι σε τούτο το ταξίδι. Το θέμα είναι ότι επιβεβαιώνει και αυτός ότι η κατάσταση στο Μπαμάκο, την πρωτεύουσα του Μάλι, έχει καλυτερέψει και είναι αρκετά ασφαλής. Ενώ μακριά από την πρωτεύουσα παραμένουν οι κίνδυνοι. Ως παθιασμένος ταξιδιώτης πάντα συλλέγω πληροφορίες, ακόμα και τούτη την ώρα που κάθομαι στ` αναμμένα κάρβουνα.
Η αγωνία μου τελειώνει κατά τις δέκα. Ο Σενεγαλέζος μου λέει «φέρε τα πράγματά σου». Είναι ένας ψηλός και γεροδεμένος τύπος. Δίπλα του κάθεται ένας ντόπιος συνεργάτης του. Πίσω κάθομαι εγώ αλλά και δυο άλλοι ντόπιοι. Στριμωγμένοι, γιατί πάμε σε μια συνοικία να μοιράσουμε δοχεία με σάλτσα στα μαγαζιά. Η συνοικία τυχαίνει να είναι το Καρακόλ, εκεί που κατέληξα χθες βράδυ μετά το καρναβάλι. Έχει μια ζωντανή τοπική αγορά. Οι τρεις ντόπιοι συνεπιβάτες κατεβαίνουν, ξεφορτώνουν κάμποσα δοχεία με σάλτσα και έτσι μένω στο πίσω κάθισμα μόνος μου, με κάμποσες αποσκευές δίπλα. Ενώ έρχεται ένας αδελφός τού οδηγού, λιγότερο μεγαλόσωμος, που κάθεται δίπλα του.
Ταξιδεύουμε αρκετά γρήγορα. Συναντάμε και λιγότερη κίνηση, φυσικά λόγω της απεργίας.
Ο Σενεγαλέζος οδηγός μού λέει λίγα λόγια για τη ζωή και την επιχειρηματική του δραστηριότητα. Έχει εγκατασταθεί στη Γκάμπια και δουλεύει μαζί με τον αδελφό του. Όμως όλοι οι υπόλοιποι αδελφοί του, έχει αρκετούς, ακολούθησαν το επάγγελμα του πατέρα του, εργάζονται στις Αστυνομικές υπηρεσίες της Σενεγάλης. Ήρθε χθες στο Μπισάου για να διαφημίσει τη σάλτσα, επωφελούμενος της συγκέντρωσης κόσμου στο στάδιο για το καρναβάλι. Αυτή η σάλτσα γίνεται από κρεμμύδια με φιστικοβούτυρο και φιστικέλαιο.
Σήμερα οι έλεγχοι που μας γίνονται είναι ελάχιστοι. Στα σύνορα περνάμε πολύ γρήγορα και τις δυο πλευρές. Μέχρι και ο οδηγός εξεπλάγη όταν με είδε να έχω πάρει αμφότερες τις σφραγίδες τόσον γρήγορα.
Το γεγονός ότι οι Σενεγαλέζοι είναι από οικογένεια αστυνομικών βοηθάει. Έχουν πολλές γνωριμίες. Επί πλέον μοιράζουν στους υπαλλήλους των τελωνείων και λοιπών μεθοριακών αρχών μερικά διαφημιστικά της επιχείρησης, όπως πλαστικά δοχεία και πιάτα, που είναι χρήσιμα και τα παίρνουν οι υπάλληλοι για τα σπίτια τους.
Έτσι φθάνουμε στο σταθμό λεωφορείων του Ziguinchor στις μιάμιση το μεσημέρι. Σήμερα κάναμε τρεισήμισι ώρες μαζί με τις δουλειές στο Μπισάου. Κατεβαίνοντας ευχαριστώ τον οδηγό και του δίνω 7,000 CFA ως συμμετοχή μου στα έξοδα των καυσίμων, όπως του λέω. Ο άνθρωπος, που δε μου είχε ζητήσει κάτι, τα δέχεται με ευχαρίστηση.
Με ένα τοπικό ταξί (των 500 CFA ) πηγαίνω στο γνωστό μου πλέον ξενοδοχείο Le Perroquet. Σχεδόν γεμάτο είναι. Βρίσκουν ένα δωμάτιο στον πρώτο όροφο. Έχει και μπαλκόνι με θέα το ποτάμι. Εντάξει λοιπόν, το μόνο πρόβλημα που έχω είναι πως επειδή το δωμάτιο είναι στη γωνία το wifi δεν πιάνει τόσο καλά και για να συνδεθώ πηγαίνω αλλού, όπως στην τραπεζαρία.
Τώρα κάνω μια βόλτα στην πόλη. Σε μια κοντινή πλατεία που έχουν στήσει αγορά τουριστικών σουβενίρ μια πωλήτρια ζητάει να μου κάνει «δώρο» ένα βραχιολάκι για καλή τύχη. Αργότερα επιμένει ότι πρέπει κάτι να ψωνίσω. Έτσι κάνουν συνήθως στην Αφρική. Την ξεφορτώνομαι δίνοντάς της 1,000 CFA.
Κοντά στην κεντρική αγορά βρίσκω μια τρύπα που λειτουργεί ως εστιατόριο. Έξω στο στενό δρομάκι είναι μια υπαίθρια κουζίνα όπου μια «μάμα» με μια νεότερη γυναίκα (πιθανόν κόρη της), με το μωρό της στην πλάτη, μαγειρεύουν. Ζητώ μια μερίδα. Μου δίνουν μια αρκετά μεγάλη τσίγκινη λεκάνη όπου μέσα της έχουν ψάρι μαγειρεμένο με τηγανητό ρύζι και λαχανικά. Κάθομαι στην τρύπα που έλεγα, ένα τραπέζι είναι με δυο - τρείς πάγκους τριγύρω, και το απολαμβάνω. Το βρίσκω πολύ ωραίο. Τιμή 700 CFA. Περίπου ένα ευρώ.
Το απόγευμα κάνω βόλτα στην πόλη του Ziguinchor. Σώζονται λίγα παλιά αποικιακά κτίρια, όπως αυτό που στεγάζει το επαρχιακό Συμβούλιο. Δεν υπάρχουν κάποια σημαντικά αξιοθέατα. αλλά είναι μια ευχάριστη τροπική πόλη. Έφθασα και μέχρι το λιμάνι.
Δίπλα του είναι ένας περιφραγμένος χώρος που προορίζεται, όπως γράφει μια μεγάλη ταμπέλλα, για να τοποθετηθεί ένα μνημείο που θα τιμά τη μνήμη των θυμάτων τού ναυαγίου τού πλοίου Joola, που συνέβη το 2002.
Το λιμάνι είναι κλειστό στους επισκέπτες, ανοίγει αύριο το πρωί για να επιβιβαστούν όσοι ταξιδεύουν στο πλοίο Aline Sitoe Diatta, που κάνει δρομολόγια για το Ντακάρ.
Θα ήθελα και εγώ να πάω με το καράβι, είναι καλύτερο μεταφορικό μέσο από τα «επταθέσια», αλλά δυσκολεύομαι να προσαρμοστώ στα δρομολόγιά του. Σε αυτό το ταξίδι όλο αλλάζω πρόγραμμα. Οπότε μάλλον βολεύουν τα επταθέσια που φεύγουν συνεχώς.
Οι ψαράδες μαζεύονται δίπλα στο Perroquet. Μπαλώνουν τα δίχτυα τους και κουβεντιάζουν. Ζεσταίνουν νερό σε μια μικρή φωτιά, φτιάχνουν τσάι και με καλούν να το μοιραστώ.
Όχι δεν πίνω, αλλά να βγάλουμε μια φωτογραφία; Ευχαρίστως λέει ένας μικρόσωμος που «αερίζει» το τσάι χύνοντάς το από ψηλά σε ένα ποτηράκι και τανάπαλιν κάμποσες φορές.
Ας γνωριστούμε λοιπόν. Εγώ είμαι ο Μπενεντίκτ, έχω γαϊδούρι με κάρο και φορτοεκφορτώνω τα αλιευτικά. Εσύ;
Συνταξιούχος και με λένε Anastase, αλλά μπορείς να με λες Άνας. Χαιρόμαστε αμοιβαία.
Ο Μπενεντίκτ πρέπει να είναι Χριστιανός αλλά δεν έθιξα το θρησκευτικό θέμα. Και εγώ Χριστιανός είμαι αλλά στις Μουσουλμανικές χώρες με λένε Άνας. Είναι συνηθισμένο μουσουλμανικό όνομα που βέβαια, παρά την εν μέρει συνήχηση, έχει τελείως διαφορετική προέλευση από το Αναστάσης. Είναι ένας ταξιδιωτικός χαμαιλεοντισμός!
Το βράδυ τρώω στο εστιατόριο του ξενοδοχείου. Παραγγέλνω το πιάτο της ημέρας. Στο μενού το αναφέρουν ως “thiebou dienne”. Όταν μου το φέρνουν διαπιστώνω ότι είναι το ίδιο φαγητό που έφαγα το μεσημέρι στην τσίγκινη λεκάνη. Μόνο που τώρα το σερβίρουν σε πολυτελέστερη έκδοση. Όπως έμαθα είναι το εθνικό φαγητό της Σενεγάλης.
Είναι όμορφα εδώ στο Ziguinchor. Υπάρχει και το μεγάλο ποτάμι όπου γίνονται εκδρομές με βάρκες.
Φιλικός κόσμος, ευχάριστες ώρες.
Αλλά εγώ θέλω να ταξιδέψω, δεν υπάρχει περισσότερος χρόνος για το χαλαρό Ziguinchor.
Αυτή η φωτογραφία είναι στο στάδιο για το καρναβάλι, είπα να μη τις βάλω όλες μαζί..
Last edited: