Γκάμπια Γουινέα-Μπισσάου Μαυριτανία Σενεγάλη Ταξιδεύοντας στη Δυτική Αφρική την εποχή του Covid-19

[Anas Tassos]

Κεφάλαιο 26o

Τρίτη, 10 Μαρτίου. Περνάω το Σενεγάλη στο Ρόσο και φθάνω στο Νουακσότ.

Ξυπνώ στις πέντε, σηκώνομαι και ετοιμάζομαι για αναχώρηση. Βγαίνω στο δρόμο πριν τις έξι. Βρίσκω ένα ταξί που με πηγαίνει (με 1,000 CFA) στον οδικό σταθμό (gare routière) που ως γνωστόν απέχει μερικά χιλιόμετρα. Βγάζω εισιτήριο σε επταθέσιο ταξί με προορισμό το Rosso (Ρόσο). Κοστίζει 2,200 CFA συν 1,000 για τη βαλίτσα. Παίρνω ένα στιγμιαίο καφέ από κάποιον πάγκο. Πολλά παιδάκια γυρίζουν στο σταθμό ζητιανεύοντας. Το ταξί αργεί να συμπληρωθεί, προφανώς λόγω της πολύ πρωινής ώρα. Θα πέρασε καμιά ώρα ώσπου να γεμίσει.

Φεύγουμε για το Ρόσο, κατά τις επτά η ώρα. Η απόσταση είναι περίπου εκατό χιλιόμετρα και ο δρόμος καλός. Το τοπίο αρχικά είναι ημιερημικό, ξεπροβάλλουν δένδρα από διάφορα είδη ακακίας. Η εικόνα κάποια στιγμή πρασινίζει. Ορυζώνες και άλλες καλλιέργειες ποτίζονται από κανάλια, σκαμμένα στο φυσικό έδαφος χωρίς επένδυση, που φέρνουν νερό από τον ποταμό Σενεγάλη.

Ο ήλιος ανεβαίνει στη θολή και σκονισμένη ατμόσφαιρα, λαμποκοπώντας σαν ένας ασημένιος δίσκος. Έχει αυτό το λευκό χρώμα που λέμε στη ζωγραφική “blanc d`argent”, ασημένιο λευκό.

Η διαδρομή τελειώνει στο Ρόσο μέσα σε ένα κομφούζιο. Ένας νεαρός έρχεται τρέχοντας και μου λέει μπες στο ταξί να πάμε στο Νουακσότ. Εγώ του απαντώ ότι θέλω να πάω ως το ποτάμι για να περάσω απέναντι.

Με ακολουθεί κατά πόδας. Ίσως είναι καλύτερα, γιατί αν μείνω μόνος θα μου την πέσουν άλλοι και η κατάσταση μπορεί να ξεφύγει τελείως.

Περνάω πρώτα από το φυλάκιο της Σενεγάλης, όπου οι αστυνομικοί βάζουν στο διαβατήριό μου σφραγίδα εξόδου. Μετά μπαίνω στο ταξί μαζί με το νεαρό για να πάω ως το ποτάμι. Αλλά του εξηγώ ότι έχω κάμποσα CFA τα οποία θέλω να αλλάξω σε «ουγκίγια» έτσι λένε το νόμισμα της Μαυριτανίας. Ο νεαρός με πηγαίνει σε μια «μπουτίκ», δηλαδή μαγαζί σε παράγκα, όπου αλλάζουν χρήματα. Έχω περίπου 39,000 CFA. Ο υπεύθυνος για να μού δώσει πέντε ευρώ που χρειάζομαι για την πληρωμή της βίζας μου παίρνει 4,000 CFA. Για τα υπόλοιπα μού λέει ότι θα μου δώσει δεκαοχτώ χιλιάδες ουγκίγια. Λίγα μου φαίνονται αλλά τι να κάνω τώρα. Ένας βοηθός του μού μετράει τα ουγκίγια. Είναι 1,800. Εγώ διαμαρτύρομαι. Αλλά οι παρευρισκόμενοι μού εξηγούν ότι όλα έγιναν κανονικά. Και οι άλλοι στην ουρά λένε φύγε από εδώ, γιατί εμείς περιμένουμε στην ουρά.

Η Μαυριτανία πριν λίγα χρόνια έκοψε ένα μηδενικό από το νόμισμά της. Έτσι το νέο ουγκίγια ισοδυναμεί με δέκα παλιά. Αλλά ο κόσμος λόγω συνήθειας, μετράει τα κόστη σε παλιά ουγκίγια, με αποτέλεσμα να δημιουργείται σύγχυση.

Ο νεαρός που μού κόλλησε παίρνει 500 CFA για το ταξί. Μού συστήνεται ως «σοφέρ Μαυριτανίας», που όπως λέει θα πάμε μαζί στο Νουακσότ. Το αποφάσισε μονομερώς!

Τώρα πρέπει να μπω σε μια πιρόγα για να περάσω στην άλλη όχθη του ποταμού Σενεγάλη, που είναι η Μαυριτανία. Ο νεαρός που μου κόλλησε κάνει νόημα σε κάποιον βαρκάρη που έρχεται, παίρνει τη βαλίτσα μου και ανεβαίνω στην πιρόγα του. Στην πιρόγα είμαστε μόνο δύο επιβάτες και ο βαρκάρης. Ενώ οι άλλες διασχίζουν το ποτάμι γεμάτες κόσμο. Το κανονικό εισιτήριο είναι 500 CFA, ποσό που έχω κρατήσει για το σκοπό αυτό. Μου παίρνουν 200 CFA στην επιβίβαση, νομίζω είναι τα «λιμενικά τέλη». Δίνω τα υπόλοιπα 300 CFA στο βαρκάρη. Όχι λέει αυτός, εδώ θα πληρώσεις 300 ουγκίγια. Ξέροντας ότι όταν λένε 300 ουγκίγια εννοούν 30 νέα ουγκίγια του δίνω ένα χαρτονόμισμα των 100 και του ζητώ ρέστα. Τι είναι αυτά που λες μου απαντάει εκείνος και ζητάει να του δώσω 300 νέα ουγκίγια, με το δικαιολογητικό ότι τόσο κάνει η πιρόγα, διότι το αγώγι είναι πριβέ, ιδιωτικό που λέμε σε αρχαία Ελληνικά.

Εγώ δεν του δίνω και του λέω πήγαινέ με πίσω στη Σενεγάλη. Τι να κάνει αυτός, με αποβιβάζει στην άλλη όχθη του Σενεγάλη.

Αλλά η κατάσταση παραμένει τεταμένη. Ο βαρκάρης με ακολουθεί κατά πόδας προσπαθώντας να με κατευθύνει όπως αυτός θέλει ως το Νουακσότ. Ο άλλος, ο δήθεν «σοφέρ της Μαυριτανίας» έχει εξαφανιστεί. Εγώ λέω στο βαρκάρη να με αφήσει ήσυχο. Δεν έχω σκοπό να μπλέξω περισσότερο μαζί του.

Είναι πραγματικά κρίμα ότι με όλα αυτά δε μπορώ να απολαύσω το γραφικό αυτό πέρασμα του Σενεγάλη. Μάτια δεκατέσσερα αλλά για το τοπίο δεν περισσεύει ούτε μισό.

Η τοποθεσία λέγεται Rosso (Ρόσο) και δεν υπάρχει γέφυρα. Το πέρασμα των αυτοκινήτων γίνεται με φέρι. Αλλά επειδή τα δρομολόγια είναι αραιά, όλοι σχεδόν οι επιβάτες περνάνε με πιρόγες.

Για να διακρίνει κανείς τα δυο μέρη, η μια τοποθεσία λέγεται «Ρόσο Σενεγάλης» και η άλλη «Ρόσο Μαυριτανίας». Χάλια και οι δύο είναι, αλλά το Ρόσο της Μαυριτανίας είναι το χειρότερο. Και ως συνοριακό φυλάκιο έχει απαίσια φήμη.

Το φυλάκιο της Μαυριτανίας είναι δίπλα στο ποτάμι. Πάω για να πάρω βίζα. Οι αστυνομικοί μού παίρνουν το διαβατήριο και μου λένε να καθίσω σε μια καρέκλα, περιμένοντας ώσπου να έρθει ο αρμόδιος, που δεν είναι ακόμα εδώ. Η ώρα είναι 8,45. Περιμένω αρκετή ώρα αυτόν τον κύριο. Στις εννέα και μισή έρχεται. Κολλάει το κουπόνι της βίζας στο διαβατήριό μου, αφού πλήρωσα 55 ευρώ.

Είμαι πια στη Μαυριτανία και ο σημερινός μου προορισμός είναι η Πρωτεύουσα της χώρας, το Νουακσότ, που απέχει από το Ρόσο 200 χιλιόμετρα. Ψάχνω επταθέσιο ταξί αλλά δε βρίσκω άκρη, επικρατεί απόλυτη σύγχυση. Είμαι και εγώ συγχυσμένος, ανησυχώ μπας και με κορόιδεψαν στην αλλαγή των χρημάτων. Περνάω υγειονομικό έλεγχο, συμπληρώνω και μια φόρμα με στοιχεία, όπως πού θα μείνω και τα παρόμοια.

Δεκάδες τύποι με πλησιάζουν ζητώντας να τους δώσω το διαβατήριο για να περάσω τους ελέγχους, μεταξύ αυτών και ο βαρκάρης. Δεν το δίνω σε κανέναν. Το δείχνω όμως σε έναν αστυνομικό που μου το ζήτησε. Μου ζητάει να του δώσω και φωτοτυπία. Τού δίνω μια που έχω και βγαίνω επί τέλους έξω από την περιοχή των ελέγχων. Κάποιος μου φωνάζει «δε θα δώσετε κάποιο δώρο στην Αστυνομία;»! Τι κόλπα είναι αυτά!

Τώρα που είμαι στο χωριό επειδή φοβάμαι μην έπεσα θύμα απάτης πηγαίνω σε δυο μαγαζιά που αλλάζουν χρήματα και ρωτάω πόσο θα αλλάξουν το ευρώ. Και τα δύο δίνουν 40 νέα ουγκίγια στο ένα ευρώ. Άρα δεν έπεσα και τόσο θύμα. Ο τύπος στο Ρόσο Σενεγάλης μπορεί να μου βούτηξε προμήθεια παραπάνω από το κανονικό το πολύ πεντέξι ευρώ. Πιο στοχευμένη ήταν η οργάνωση της απάτης με την πιρόγα. Αλλά εκεί τελικά πλήρωσα 100 νέα ουγκίγια, ήτοι 2,5 ευρώ, δεν είναι κάτι σοβαρό.

Τώρα προσοχή πως θα πάω στο Νουακσότ. Διώχνω οριστικά από κοντά μου το βαρκάρη και όλους τους ενοχλητικούς και προσφεύγω σε ένα χοντρό τύπο που είναι όντως της δουλειάς. Ο τεραστίων κιλών Σουλεϊμάν μου εξηγεί το σύστημα. Θα πάω στο Νουακσότ με μινιμπάς, που όμως ξεκινάει σε ένα γραφείο μερικά χιλιόμετρα από εδώ. Πρώτα θα μπω μαζί του σε ένα ταξί. Έτσι πάμε μαζί στα γραφεία της εταιρίας μεταφορών Salima. Το δρομολόγιο είναι για τις έντεκα η ώρα. Βγάζω εισιτήριο πληρώνοντας 300 νέα ουγκίγια. Τα 250 είναι το εισιτήριο, τα υπόλοιπα 50 η προμήθεια τού Σουλεϊμάν και η μεταφορά με το ταξί. Το έμαθα το σύστημα.

Περιμένω την αναχώρηση. Τρώω και σάντουιτς με σουβλάκια του δρόμου. Έχω ηρεμήσει τώρα, όλα πλέον είναι υπό έλεγχο. Το μινιμπάς φεύγει ακριβώς στις έντεκα. Κάθομαι στη θέση αριθμός 3, πίσω από τον οδηγό. Υποφερτά είναι.

Ο δρόμος αλλού είναι καλός, αλλού γεμάτος λακκούβες και σε κάποια κομμάτια εκτελούνται εργασίες ανακατασκευής. Διασχίζουμε μια έρημο με θαμνώδη βλάστηση και η άμμος της Σαχάρας απειλεί το δρόμο. Γίνονται πολλοί έλεγχοι από μπλόκα αστυνομικών. Σε τέσσερες από τους ελέγχους ζήτησαν ταυτότητες. Εγώ δεν έχω πρόβλημα. Οι Σενεγαλέζοι και άλλοι αλλοδαποί Αφρικανοί υφίστανται πιο αυστηρό έλεγχο. Μάλιστα στον τέταρτο έλεγχο ο Μαυριτανός αστυνομικός τους ζήτησε μεταξύ αστείου και σοβαρού να του δώσει ο καθένας από 50 ευρώ! Άκου ποσόν που θέλει για “argent de poche”, όπως λένε στα Γαλλικά το μπαξίσι! Έγινε και μια δεκαπεντάλεπτη στάση για φαγητό. Εγώ δεν έφαγα τίποτα, μόνο υγρά πήρα.

Κάναμε τέσσερες ώρες δρόμο. Φθάνουμε στον οδικό σταθμό του Νουακσότ στις τρεις το απόγευμα.

Ψάχνω ταξί. Για διαμονή έχω διαλέξει το Πανδοχείο Menata. Επειδή όπως γράφει ο τουριστικός οδηγός είναι φθηνό, κεντρικό και αποτελεί κομβικό σημείο συνάντησης των “backpackers”, των ταξιδιωτών που ταξιδεύουν φθηνά κουβαλώντας στην πλάτη τους τις αποσκευές τους σε ένα σάκο. Έτσι ήμουν και εγώ μέχρι το 2012 που διαπίστωσα ότι απέκτησα δυο κήλες στη σπονδυλική στήλη. Από τότε σέρνω μια βαλίτσα με ρόδες, αλλά κατά βάθος παραμένω στην ίδια κατηγορία ταξιδιωτών.

Ο οδηγός του «ταξί», πάλι είναι μεγαλόσωμος και πολύ χοντρός, δε γνωρίζει που είναι το Menata. Έρχεται ένας άλλος που το ψάχνει στους χάρτες της google στο κινητό. Νάτο του λέει εδώ είναι. Ο ταξιτζής λέει εντάξει, αλλά εγώ νομίζω ότι δεν έχει καταλάβει. Του δίνω το τηλέφωνο του Πανδοχείου. Τηλεφωνεί αλλά δεν παίρνει απάντηση.

Καθώς ο οδηγός μου γράφει ότι το Menata τελεί υπό το ίδιο μάνατζμεντ με το πιο ακριβό “Maison d`hotes Jeloua”, τον βάζω να τηλεφωνήσει στο τελευταίο. Απαντούν και προσπαθούν να τον κατευθύνουν. Δυσκολεύεται να συνεννοηθεί. Τελικά του δίνουν ραντεβού σε ένα ρεστοράν που γνωρίζει, το Κουσκούς. Όταν φθάνουμε εκεί παίρνει τηλέφωνο το Jeloua. Λόγω γλωσσικής ασυνεννοησίας αναγκάζομαι να μιλήσω εγώ στα Γαλλικά με την ιδιοκτήτρια του Jeloua, τη Γαλλίδα Ολίβ. Καθώς δε βρίσκω άκρη με το Manata συνεννοούμαι να πάω στο Jeloua. Η Ολίβ μου λέει μείνετε εκεί, στέλνω κάποιον να σας συναντήσει. Σε πέντε λεπτά έρχεται στο σταυροδρόμι που περιμένουμε ένας νεαρός υπάλληλος του Jeloua με το ποδήλατό του. Μπροστά ο ποδηλάτης πίσω εμείς με το ταξί, φθάνουμε τελικά στο“Maison d`hotes Jeloua”.

Ο ρεσεψιονίστας με διαβεβαιώνει ότι το Μανάτα έχει κλείσει. Το διαπίστωσα και εγώ στο ιντερνέτ. Από τότε που πουλήθηκε στους τελευταίους ιδιοκτήτες ξέπεσε και τελικά έκλεισε. Αλλά εδώ στο Jeloua τα δωμάτια είναι σήμερα κατειλημμένα. Υπάρχει μόνο ένα διαμέρισμα στην απέναντι πλευρά του δρόμου που κοστίζει 3,000 UM (νέα ουγκίγια). Λέω δε γίνεται, δε διαθέτω τέτοιο ποσόν. Ο ρεσεψιονίστας τηλεφωνεί στην Ολίβ. Του απαντάει ότι μπορεί να δώσει ένα μόνο από τα δωμάτια του διαμερίσματος απόψε και αύριο μετακινούμαι σε ένα μονό δωμάτιο που θα αδειάσει. Έτσι θα με χρεώσουν συνολικά (για τα δυο βράδια) 2,000 UM. Καλά είναι. Τακτοποιούμαι στο καλύτερο σύμφωνα με το Lonely Planet κατάλυμα του Νουακσότ, χωρίς υπερβολικό κόστος. Και το μεγάλο διαμέρισμα το έχω δικό μου, δεν ήλθε άλλος πελάτης απόψε.

Βέβαια απόψε θα μείνω εδώ χωρίς να κάνω βόλτα στην πόλη. Ήταν μια κουραστική και δύσκολη ημέρα. Αλλά όπως φαίνεται, τελικά τα πήγα πολύ καλά.

Το βράδυ τρώω στο εστιατόριο του Jeloua. Είναι σε μια ωραία αυλή. Το μέρος είναι ωραίο, ασφαλές, φιλικό, καθαρό και ατμοσφαιρικό. Σπεύδω βέβαια να διευκρινίσω ότι δεν είναι πολυτελές πεντάστερο, όπως κάποια πολυόροφα που υπάρχουν εδώ και απευθύνονται σε επιχειρηματίες και χλιδάτα γκρουπ. Μακριά από μας αυτά.

Και επειδή αυτά σας τα γνωστοποιώ με χρονολογική καθυστέρηση και ενώ σε λίγο θα γίνει νέα τηλεοπτική ενημέρωση, όπου θα μας περιγράψουν την πορεία του κορωνοϊού με στατιστικά στοιχεία, ας δώσω και εγώ τα στατιστικά στοιχεία της δικής μου ημέρας.

Χώρες που έχω επισκεφθεί ως σήμερα 155.
Τελευταία στην 155η θέση είναι η Μαυριτανία. Που είναι και η 28η χώρα της Αφρικής. Άρα έχω πλέον επισκεφθεί την πλειοψηφία, κάτι παραπάνω από το μισό των 54 κρατών που έχει η Αφρική.

Ως εδώ η στατιστική πάει πολύ καλά, αν και πρόκειται για στοιχεία μη επαληθεύσιμα.

Απόσταση Σεν Λουί – Νουακσότ 300 χιλιόμετρα περίπου. Σενεγάλη 100, Μαυριτανία 200.
Ώρες διαδρομής «από ξενοδοχείου εις ξενοδοχείον» δέκα.

Εδώ δεν πάμε πολύ καλά αλλά τα στοιχεία είναι επαληθεύσιμα. Κάντε το και θα το δείτε και εσείς.

Μεταφορικά μέσα έλαβον: Επταθέσιο ταξί ένα (υπεραστικό), λεωφορείο - μινιμπάς ένα (και άνετο), πιρόγα μία (πριβέ παρακαλώ, άλλο αν έκανα σκηνικό στην πληρωμή της), αστικά ταξί τέσσερα (δύο πριβέ, δύο συλλογικά) ως εξής: Σεν Λουί 1, Ρόσο Σενεγάλης 1, Ρόσο Μαυριτανίας 1, Νουακσότ 1.
Ποδαρόδρομος: σε αμελητέα απόσταση.
Αυτή την τελευταία επονείδιστη στατιστική επίδοση πρέπει αύριο να τη βελτιώσω!

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 24
• 25
• 26
• 27
• 28
• …

  Go to chapter

  Go
• 38

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 26 of 38

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[GTS]

Μπράβο!!

 

[Anas Tassos]

Κεφάλαιο 2ο

Τρίτη, 18 Φεβρουαρίου. Αεροπορικό ταξίδι ως τη Γκάμπια.

Το ταξίδι ξεκινάει με ένα απρόοπτο εμπόδιο. Ενώ είχα χθες διαβεβαίωση ότι σήμερα θα λειτουργεί ο Προαστιακός, ξαφνικά σήμερα το πρωί στις εξίμισι, αναγγέλλεται πως ο Προαστιακός θα συμμετάσχει στη σημερινή απεργία των ΜΜΜ. Άσχημο αυτό. Οπότε αποφασίζουμε ο Γιάννης και εγώ να πάμε στο αεροδρόμιο με το αυτοκίνητό μου. Ξεκινάμε στις οκτώ και κάτι. Ευτυχώς την ώρα αυτή η κίνηση μοιάζει κανονική και στις εννέα περίπου είμαστε στο αεροδρόμιο. Ενώ ο Γιάννης που πήρε το αυτοκίνητο για να επιστρέψει στην Αθήνα συνάντησε πολύ μεγάλη κίνηση. Εκτός που έμπλεξε στην κίνηση δεν έβρισκε πάρκιν, διότι όλοι είχαν κατέβει στη δουλειά με τα ΙΧ. Τελικά τα κατάφερε, νάναι καλά.

Το εισιτήριό μου είναι με την εταιρία Volotea. Κόστισε 188 ευρώ με δρομολόγιο ως ακολούθως. Αναχώρηση 11,45 από Αθήνα με προσγείωση Βαρκελώνη 14,05. Αναχώρηση από Βαρκελώνη 16,25 με άφιξη στο αεροδρόμιο του Μπαντζούλ στις 20,35.

Θα ξεκινήσω δηλαδή το ταξίδι μου στη Δυτική Αφρική από τη Γκάμπια που έχει πρωτεύουσα το Μπαντζούλ. Ο λόγος που το επέλεξα είναι ότι βρίσκεται σε κεντρικό σημείο του ταξιδιωτικού μου πλάνου. Προ παντός όμως υπερτερεί σε σχέση με το αεροδρόμιο του Ντακάρ στη Σενεγάλη ως προς το ότι βρίσκεται σε μικρότερη απόσταση από την περιοχή που με ενδιαφέρει να διαμείνω. Ενώ η πόλη του Ντακάρ απέχει γύρω στα 50 χιλιόμετρα από το νέο της διεθνές αεροδρόμιο. Αυτό μετράει περισσότερο καθώς σε κάθε περίπτωση θα φθάσω αργά το βράδυ. Όσο για την τιμή του εισιτηρίου είναι εξαιρετικά οικονομική.

Οι πτήσεις εκτελούνται κανονικά. Είναι τρεις και κάτι ώρες ως τη Βαρκελώνη. Και από εκεί πέντε ακόμα ώρες ως το Μπαντζούλ στη Γκάμπια. Στο αεροδρόμιο της Βαρκελώνης, όπως και της Αθήνας έχω δωρεάν ιντερνέτ. Αλλά στις πτήσεις δε διατίθεται απολύτως τίποτα δωρεάν.

Έτσι λοιπόν γύρω στις 8,40 τη νύχτα πατάω στο έδαφος της Γκάμπια. Καθυστερούμε κάπως για υγειονομικό έλεγχο λόγω της επιδημίας του κορωνοϊού. Μας υποχρεώνουν να καθαρίσουμε τα χέρια με απολυμαντικό υγρό και μας θερμομετρούν. Καλά κάνουν.

Ενώ η διαδικασία εισόδου είναι απλή. Δεν απαιτείται βίζα για τα Ελληνικά διαβατήρια αλλά άμεσα και δωρεάν βάζουν μια σφραγίδα εισόδου.

Έχω κλείσει δωμάτιο στο Kerr S W, που βρίσκεται στην κοντινή πόλη Σερεκούντα. Επίσης έχω παραγγείλει στο κατάλυμα αυτό να στείλει ταξί για να με παραλάβει από το αεροδρόμιο. Το πρόβλημά μου είναι ότι παρά τα συμπεφωνημένα, τα οποία υπενθύμισα με πρωινό μήνυμα, διαπιστώνω ότι δε με περιμένει κανείς. Καλώ σε βοήθεια έναν που βρίσκεται εδώ γύρω, παίρνει τηλέφωνο στο κατάλυμα και του απαντούν ότι το ταξί που έστειλαν περίμενε ως τις εννέα και μετά έφυγε. Ο τύπος που τηλεφώνησε ζητάει αμοιβή. Αλλάζω σε μια παράγκα 100 ευρώ και παίρνω 5,400 dalasi, αυτό είναι το νόμισμα της Γκάμπια. Δίνω στον τύπο 100 dalasi και ψάχνω ταξί.

Συμφωνώ με κάποιον ταξιτζή να με μεταφέρει, με 800 dalasi. Ο άνθρωπος είναι συμπαθής αλλά δυσκολευόμαστε να βρούμε το κατάλυμα. Το δυστύχημα είναι πως είναι και αναλφάβητος, έχει πάει μόνο ισλαμικό σχολείο όπου το μόνο που έμαθε είναι το κοράνι, στα Αραβικά βέβαια. Οπότε αναγκάζομαι να τον βοηθάω να τηλεφωνεί στο κατάλυμα για οδηγίες. Η απόσταση είναι περίπου είκοσι χιλιόμετρα. Κάναμε μια ώρα δρόμο με το «ταξί». Του δίνω 1,000 dalasi, τα αξίζει, έκανε άλλωστε και μερικά τηλεφωνήματα. Αλλά αν και είναι καλό παιδί δεν πρόκειται να τον ξαναπάρω. Δε γίνεται λόγω αναλφαβητισμού, ούτε νούμερα δε μπορεί να γράψει.

Στο Kerr S W, που θα μείνω απόψε, η νοικοκυρά με περίμενε. Αλλά με εκνευρίζει λέγοντας ότι οι καλοί πελάτες της κλείνουν δωμάτιο με το airbnb ενώ αυτοί που κάνουν κράτηση με το booking (όπως έκανα εγώ) δεν είναι αξιόπιστοι. Τι να της πεις.

Το Kerr S W είναι ένα διώροφο σπίτι που έχει λίγα δωμάτια. Καλό είναι το δικό μου, με όλες τις απαιτούμενες ανέσεις. Αλλά δεν υπάρχει προσωπικό τις περισσότερες ώρες. Η τιμή 25 ευρώ για κάθε διανυκτέρευση καλή είναι, καθόσον εδώ είναι και κάπως ακριβά.

Όσο για την τοποθεσία θα την χαρακτήριζα μεσαία ως προς την εξυπηρέτηση του τουρίστα. Δεν είναι πολύ κοντά στην τουριστική καρδιά της Σερεκούντα αλλά πάει κανείς με τα πόδια. Πάντως τριγύρω υπάρχουν «μπουτίκ», δηλαδή παραγκομάγαζα εν είδει ψιλικατζίδικου, όπου μπορώ να προμηθεύομαι νερό, ψωμί, κάποια φαγώσιμα και άλλα πράγματα που μου χρειάζονται.

Σημειωτέον ότι στα 20 χιλιόμετρα της διαδρομής συνάντησα μια αρκετά ζωντανή κατάσταση με πολύ κόσμο να έχει βγει έξω μέσα στη νύχτα. Ο ταξιτζής με ενημέρωσε ότι αυτό συμβαίνει επειδή σήμερα είναι η Εθνική εορτή της χώρας και ημέρα αργίας. Η πλήρης ανεξαρτησία της Γκάμπια από τη Μεγάλη Βρετανία ανακηρύχθηκε στις 18 Φεβρουαρίου του 1965.

 

[fotast]

Ωραία το πας !! Γέλιο με την κυρία αντιδημάρχου Μ... ΄Οπως και να το δεις αξίωμα είναι...

 

[Yorgos]

Ωραίος, δυναμική είσοδος στο φόρουμ!! Σε βλέπω να κάνεις και καμια εκπομπούλα...

 

[Anas Tassos]

Κεφάλαιο 3ο

Τετάρτη, 19 Φεβρουαρίου, στη Σερεκούντα.

Αν και πρωτεύουσα της Γκάμπια είναι το Μπαντζούλ, η Σερεκούντα είναι το μεγαλύτερο αστικό κέντρο της χώρας. Το Μπαντζούλ βρίσκεται σε ένα νησί που σχηματίζεται στις εκβολές τού ποταμού Γκάμπια και μη έχοντας χώρο επέκτασης έχει πληθυσμό 40,000 κατοίκους, περίπου. Η Σερεκούντα (Serekunda) βρίσκεται 10 με 15 χιλιόμετρα νοτιότερα, κοντά στις ακτές του Ατλαντικού ωκεανού. Αποτελείται από εννέα χωριά που επεκτάθηκαν και αποτελούν σήμερα ένα ενιαίο συγκρότημα με πληθυσμό που πρέπει να είναι γύρω στο μισό εκατομμύριο. Πρόκειται για εκρηκτική δημογραφική ανάπτυξη, το 1970 η Σερεκούντα είχε μόνο 25,000 κατοίκους.

Η τουριστική περιοχή της Σερεκούντα είναι η παραλιακή της ζώνη. Εγώ μένω στη συνοικία Kololi. Απέχει περίπου ένα ως δύο χιλιόμετρα από το σταυροδρόμι «Σενεγκάμπια» και τις πιο κοντινές παραλίες. Υπόψη ότι η τουριστική ανάπτυξη της Γκάμπια επεκτείνεται και νοτιότερα της Σερεκούντα κατά μήκος της παραλιακής λωρίδας επί του Ατλαντικού. Το γεγονός ότι υπάρχει τουρισμός δεν αλλάζει καθόλου την Αφρικάνικη ατμόσφαιρα που επικρατεί. Φτώχεια, σκουπίδια, ατελείωτες υπαίθριες αγορές, ένα χαώδες περιβάλλον, αυθεντικά Αφρικάνικο.

Κάνει ζέστη. Την ημέρα η θερμοκρασία ανέβηκε στους 37 βαθμούς. Τη νύχτα πέφτει αλλά πάντως είναι πάνω από είκοσι. Η παρούσα ζέστη είναι αρκετά πάνω από τις μέσες κλιματικές συνθήκες της εποχής. Και δυστυχώς δε θα είναι περαστική, θα διαρκέσει εβδομάδες.

Κοιμήθηκα με τον ανεμιστήρα σε λειτουργία, αποφεύγω το AC. Μετά το χθεσινό μεγάλο ταξίδι νοιώθω ακόμα διάθεση για ύπνο. Δε θα ενδώσω όμως. Πηγαίνω πεζή ως το σταυροδρόμι της Σενεγκάμπια. Τούτη η περιοχή είναι το πιο πολυσύχναστο σημείο επαφής τουρισμού και ντόπιου πληθυσμού. Σε απόσταση 600 μέτρα δυτικά από το σταυροδρόμι βρίσκεται η παραλία, με το μεγάλο πολυτελές συγκρότημα Senegambia Beach. Τριγύρω πάμπολλα άλλα τουριστικά μαγαζιά. Καταλύματα, εστιατόρια, γραφεία εκδρομών, μπαρ, νυχτερινά κέντρα, μια μεγάλη αγορά χειροτεχνημάτων. Όλοι περνάμε από το σταυροδρόμι και υπάρχει κίνηση 24 ώρες.

Εγώ πηγαίνω στο καφεστιατόριο “Sally`s 24” που όπως το λέει και το όνομα παραμένει ανοικτό συνεχώς. Θα γίνει κατά κάποιο τρόπο το στέκι μου. Παίρνω ένα πρωινό. Καφέ, ομελέτα, τοστ με βούτυρο περίπου 30 dalasi.

Επιστρέφω στο δωμάτιό μου για ξεκούραση. Αλλά δεν έχω ησυχία. Κατά τις δώδεκα το μεσημέρι βγαίνω πάλι. Παίρνω ταξί με το οποίο πηγαίνω στο χωριό Bakau. Για τη μετακίνηση αυτή πλήρωσα το ταξί 200 dalasi.

Το dalasi, που θα το γράφω στο εξής με τον κωδικό του GMD, είναι το εθνικό νόμισμα της Γκάμπια. Η ονομασία «νταλάσι» είναι παραφρορά του dollar, του δολαρίου δηλαδή. Το οποίο dollar προέκυψε από το thaler, το περίφημο «τάλιρο» που σαν ασημένιο νόμισμα της Κεντρικής Ευρώπης του 16ου αιώνα διαδόθηκε στη συνέχεια παγκοσμίως και ιδιαίτερα στα καθ ημάς Βαλκάνια. Οι Ενετοί το είπαν talaro, και από αυτούς εμείς το λέμε τάλιρο, εννοώντας το νόμισμα αξίας πέντε μονάδων, στον ενικό.

Γιατί στον πληθυντικό, τα τάλιρα, ή τα τάλαρα, είναι απλώς τα λεφτά. «Απόψε που υπάρχουνε τα τάλιρα ρε μάγκες θα οργώσουμε τα Φάλιρα». Αυτό το τραγούδι, με τον ταξιτζή Μανώλη Ταμπαρίφα, βγήκε το 1951 και μιλάει για το κορίτσι που θέλει θάλασσα.

Εδώ στο “Sally`s 24” και στα γύρω μπαράκια αράζουν ντόπιες κοπέλες που προσφέρουν συντροφιά. Ψάχνουν λευκούς συντρόφους που έχουν ευρώ ή δολάρια, αλλά και τα GMD κάνουν για τη συντροφιά τους.

Ο σεξοτουρισμός είναι αρκετά ανεπτυγμένος και εδώ, ομολογώ ότι δεν το περίμενα. Αρκετοί είναι οι λευκοί που έρχονται για το σκοπό αυτό, μερικοί έχουν μόνιμα εγκατασταθεί εδώ και ζουν με την Αφρικανή σύντροφό τους. Το χαλαρό και αρκετά οικονομικό “Sally`s 24” είναι ένα σημείο τέτοιων συναντήσεων. Μου έκαναν και εμένα προτάσεις. Μάλιστα, επειδή λόγω ηλικίας με θεωρούν εκ των προτέρων παντρεμένο, μου πρότειναν να τις πάρω ως «δεύτερη σύζυγο», κάτι που επιτρέπεται στις μουσουλμανικές κοινωνίες.

Τώρα το Bakau στο οποίο έφθασα με το ταξί είναι μια παραλιακή πόλη ανάμεσα στο Μπαντζούλ και τη Σερεκούντα. Το αξιοθέατο που θα δω είναι η δεξαμενή Bakau Kachikally. Πρόκειται για ένα νερόλακκο όπου ζουν περίπου εκατό κροκόδειλοι. Οι κροκόδειλοι θεωρούνται ιεροί και συμβολίζουν τη δύναμη της γονιμότητας. Για το λόγο αυτό γυναίκες που αντιμετωπίζουν προβλήματα γονιμότητας επισκέπτονται τη δεξαμενή και προσεύχονται στους ιερούς κροκοδείλους. Κάποια παιδιά που έχουν το όνομα Kachikally γεννήθηκαν μετά από μια τέτοια επίσκεψη.

Περίμενα να δω κάτι σχετικό με αυτή την ωραία ιστορία αλλά δυστυχώς βλέπω μόνο λευκούς τουρίστες. Η δεξαμενή έχει γίνει δημοφιλές τουριστικό αξιοθέατο. Αρκετοί κροκόδειλοι θεωρούνται εξημερωμένοι, αλλά ποιοι είναι αυτοί το γνωρίζουν οι ξεναγοί που υπάρχουν εδώ. Με κάποια αμοιβή, τους επισημαίνουν στους επισκέπτες, που μπορούν να τους χαϊδέψουν και να βγάλουν έτσι αναμνηστικές φωτογραφίες.

Εγώ πάντως πλήρωσα μόνο το εισιτήριο εισόδου στο χώρο (100 GMD) που είναι ιδιωτικός. Έχουν οργανώσει και ένα μικρό μουσείο που αφορά την ιστορία της περιοχής. Το βρίσκω ενδιαφέρον. Έχει μερικά φολκλορικά εκθέματα, όπως μουσικά όργανα και παγανιστικά φυλακτά, αλλά και ενδιαφέρουσες παλιές φωτογραφίες. Ένα θέμα που εξιστορείται είναι η συμμετοχή ιθαγενών της Γκάμπια σε ένα Βασιλικό Σύνταγμα τυφεκιοφόρων που πολέμησε στο πλευρό της Βρετανίας στους δυο Παγκόσμιους πολέμους. Στον 1ο πολέμησαν εναντίον των Γερμανών στις τότε Αφρικανικές τους αποικίες Καμερούν και Τανγκανίκα. Στο 2ο πολέμησαν κυρίως στη Βιρμανία, εναντίων των Ιαπώνων.

Φεύγω από τη δεξαμενή με ένα άλλο ταξί (200 GMD). Αυτή τη φορά λέω στον ταξιτζή να με αφήσει στο Solomon's Beach Bar & Restaurant. Ωραία είναι εδώ, στο βόρειο άκρο της περιοχής Κολόλι, σε ένα μπιτς μπαρ δίπλα στον Ατλαντικό, πίνοντας μια μπίρα, με δροσερό αεράκι και ακούγοντας μουσική ρέγκε. Αλλά η θάλασσα δεν αξίζει τον κόπο. Τα νερά άβαθα, ανακατεμένα με άμμο, έχουν γκρίζο χρώμα. Υπάρχουν έντονα ρεύματα. Για εμπειρία έπεσα στο νερό αλλά δε νομίζω να κάθισα πάνω από δέκα λεπτά.

Επιστρέφοντας με τα πόδια στον ξενώνα, μέσω της οδού Palma Riva, βλέπω ένα γραφείο εκδρομών. Ονομάζεται Timo tours. Συζητώ με το ντόπιο επικεφαλής του γραφείου. Διαπραγματεύομαι και τελικά κλείνω δυο εκδρομές. Μια για αύριο στο James Island (κόστος 55 ευρώ, αντί 60 που ζητούσε). Και μια διήμερη στη συνέχεια στο εσωτερικό της χώρας, ως το Georgetown, (κόστος 110 ευρώ έναντι 120 που ζητούσε).

Έτσι έχω προγραμματίσει όλη την επίσκεψή μου στη Γκάμπια. Θα τελειώσω στις 22 Φεβρουαρίου και μετά πάω Σενεγάλη.

Το απόγευμα βγαίνω πάλι. Αυτή τη φορά πάω στο σταυροδρόμι της Σενεγκάμπια με ταξί (75 GMD). Περπατάω ως την παραλία. Από περιέργεια μπαίνω μέσα στο τεράστιο τουριστικό συγκρότημα Senegambia Beach. Έχει μεγάλες πισίνες, που όμως έκλεισαν στις έξι το απόγευμα. Ενώ η παραλία τους δεν είναι κάτι καλύτερο από του Solomon's. Το μόνο διαφορετικό είναι ότι έχουν κατασκευάσει έναν προστατευτικό τοίχο με φυσικούς ογκόλιθους. Φυσικά όλοι οι επισκέπτες είναι λευκοί ενώ κανείς δεν είναι μέσα στο νερό του ωκεανού. Βραδινό φαγητό στο Sally`s 24.

Οι φωτοgrαφίες από τη Σερεκούντα:
Υπάιθριο μαγαζί ρούχων.
Κροκόδειλοι στο Κατσικάλι.
Ξυλόγλυπτα στην αγορά χειροτεχνίας στη Σενεγκάμπια.

 

[Yorgos]

Πολύ ενδιαφέροντα όλα αυτά. Για το σεξοτουρισμο, προσωπικά στη Γκαμπια έβλεπα μόνο Αγγλιδες, δηλαδή μεσοκοπες κυρίες που αναζητούσαν ντόπιους.

Ωραία περιγραφή, πως και δε μας είχες βρει τόσον καιρό;

 

[Anas Tassos]

Πολύ ενδιαφέροντα όλα αυτά. Για το σεξοτουρισμο, προσωπικά στη Γκαμπια έβλεπα μόνο Αγγλιδες, δηλαδή μεσοκοπες κυρίες που αναζητούσαν ντόπιους.

Ωραία περιγραφή, πως και δε μας είχες βρει τόσον καιρό;

Γιώργο κρατάω ημερολόγια εδώ και δέκα χρόνια, από τότε που είμαι στη σύνταξη. Αλλά "συγγραφέα" του travelstories με έκανε η στέρηση των ταξιδιών από τον κορωνοιό! Υπόψη ότι ακόμα ψάχνω την τεχνική της ιστοσελίδας για τούτο και δημοσιεύω συνέχεια. Κάθε ποστάρισμα κάτι καινούργιο μαθαίνω. Εσύ που είσαι?

 

[Anas Tassos]

Κεφάλαιο 4ο

Τι εστί Γκάμπια (για όσους δε ξέρουν και θέλουν να μάθουν).

(Αυτό το σύντομο κεφάλαιο είναι για όσους δεν έχουν ακούσει για τη Γκάμπια. Δεν είναι ταξιδιωτικό αλλά μάλλον εγκυκλοπαιδικό, μην ανησυχείτε το ταξίδι συνεχίζεται στο επόμενο κεφάλαιο!)

Η Δημοκρατία της Γκάμπια (αγγλικά: Republic of The Gambia) είναι η μικρότερη σε έκταση χώρα στο έδαφος της Αφρικανικής ηπείρου. Με έκταση 11.295 τ.χλμ. έχει σημερινό πληθυσμό γύρω στα δυόμιση εκατομμύρια. Άρα είναι μια εξαιρετικά πυκνοκατοικημένη χώρα.

Η Γκάμπια περικλείεται από την Σενεγάλη, και έχει μακρόστενο σχήμα, ακολουθώντας την πορεία του ποταμού Γκάμπια προς τον Ατλαντικό.

Η χώρα είναι μια λωρίδα εκατέρωθεν του ποταμού Γκάμπια, η οποία στο φαρδύτερο σημείο της έχει πλάτος 50 χιλιόμετρα. Ο ποταμός Γκάμπια έχει συνολικό μήκος 1120 χιλιόμετρα. Αν και είναι συνδεδεμένος με την ομώνυμη χώρα, πηγάζει από τα όρη Futa Djallon της Γουινέας. Μετά τη Γουινέα εισέρχεται στη Σενεγάλη και μόνο το τελευταίο κομμάτι του, με μήκος λίγο μικρότερο από το μισό, ανήκει στη Γκάμπια. Το μισό περίπου από αυτό το μήκος, που ανήκει στη μικρή χώρα, είναι πλωτό σε καράβια.

Η Γκάμπια βρέχεται στο δυτικό της άκρο και σε μήκος 80 χιλιομέτρων από τον Ατλαντικό, ενώ στις τρεις άλλες πλευρές της περιβάλλεται από τη Σενεγάλη.

Τα σύνορα αυτά συμφωνήθηκαν το 1889 μετά από διαπραγματεύσεις ανάμεσα στη Γαλλία και τη Βρετανία, τις δυο μεγάλες αποικιακές δυνάμεις της Αφρικής. Η ακριβής οριοθέτηση πήρε μια 15ετία και έγινε με γνώμονα να δοθούν στη Βρετανία εδάφη με πλάτος περίπου δέκα μίλια (16 χιλιόμετρα) σε κάθε πλευρά του ποταμού Γκάμπια.

Η χώρα απέκτησε την ανεξαρτησία της στις 18 Φεβρουαρίου 1965. Διάλεξε να ονομάζεται “The Gambia”, όντας μια σπάνια περίπτωση χώρας που στα αγγλικά πρέπει να αναφέρεται με ένα οριστικό άρθρο. Το πολίτευμα είναι Προεδρική Δημοκρατία. Ο πληθυσμός της χώρας συγγενεύει με αυτόν της Σενεγάλης. Η πλειονότητα των κατοίκων στην Γκάμπια ανήκουν στη φυλή Μαντίνγκα ή Μαλίνκε (35%). Ακολουθούν οι Φουλάνι (25%), κυρίως γεωργοί και κτηνοτρόφοι. Κοντά στην ακτή ζουν οι Ουολόφ (15%) και στην αριστερή όχθη οι Ντιόλα (10%). Άλλες φυλές είναι οι Σερέρ (3%) και οι Soninke (8%). Σε συντριπτική πλειονότητα, που ξεπερνάει το 90%, η θρησκεία των Γκαμπιανών είναι ο μουσουλμανισμός. Επίσημη γλώσσα είναι η αγγλική, όμως στην καθημερινή ζωή ομιλούνται οι διάλεκτοι των φυλών.

Πρωτεύουσα και μοναδικό λιμάνι της χώρας είναι η πόλη Μπαντζούλ, στις εκβολές του ποταμού Γκάμπια στον Ατλαντικό ωκεανό. Η πόλη ιδρύθηκε το 19ο αιώνα από τους Βρετανούς και επί αποικιοκρατίας ονομαζόταν Bathurst (Μπάθερστ).

Η Γκάμπια αποτελεί βασικό Αφρικάνικο τουριστικό προορισμό από τις χώρες της Δυτικής Ευρώπης, κυρίως με πτήσεις τσάρτερ. Το μεγαλύτερο μέρος του τουρισμού είναι γκρουπ και πακέτα διακοπών στις παραλίες τού Ατλαντικού, νοτίως του Μπαντζούλ. Ιδιαίτερα πολυπληθείς είναι οι τουρίστες από τη Γερμανία, Βρετανία και Ολλανδία.

Οι παραλίες δεν είναι ιδιαίτερα ασφαλείς για κολύμβηση, λόγω υπόγειων ρευμάτων. Ενώ υπάρχουν παντού ντόπιοι που κυνηγούν τους τουρίστες για να τους πουλήσουν σουβενίρ και διάφορες υπηρεσίες.

Επίσης η Γκάμπια θεωρείται τόπος σεξοτουρισμού, καθώς δημιουργούνται πολλές σχέσεις μεταξύ λευκών ανδρών με μαύρες αλλά και γυναικών με ντόπιους νεαρούς, που θεωρούν ευκαιρία την απόκτηση ενός ευρωπαϊκού διαβατηρίου.

Το κλίμα της Γκάμπια χαρακτηρίζεται από την επικράτηση δύο εποχών: της εποχής των βροχοπτώσεων, από Ιούνιο μέχρι Οκτώβριο και της ξηρής εποχής που κρατάει τους υπόλοιπους μήνες.

 

[Anas Tassos]

Μέρος 5ο

Πέμπτη, 20 Φεβρουαρίου, Αναζητώντας τις ρίζες του Κίντα Κούντε στη Γκάμπια.

Προκειμένου να πάω στη σημερινή εκδρομή βγαίνω στο δρόμο, έξω από τον ξενώνα Kerr Samba Wurie στις 6,45. Το ταξί με τον ιδιοκτήτη του γραφείου Timo (παρατσούκλι είναι) έρχεται κανονικά, στις επτά η ώρα. Πηγαίνουμε ως το λιμάνι του Μπαντζούλ. Αυτή την ώρα οι δρόμοι της πρωτεύουσας πόλης είναι άδειοι. Μέσα στο ταξί μού γίνεται μια μικρή ξενάγηση.

Προσπερνώντας μια μνημειακή πύλη βλέπω το “parade”, τη λεωφόρο που γίνονται οι παρελάσεις μπροστά σε μια εξέδρα επισήμων. Η πύλη ονομάζεται Arch 22 διότι κατασκευάστηκε προς τιμήν τού στρατιωτικού πραξικοπήματος που έγινε στις 22 Ιουλίου 1994. Με αυτό ανέβηκε στην εξουσία ο Yahya Jammeh, που παρέμεινε Πρόεδρος της Γκάμπια ως τον Ιανουάριο του 2017.
Επίσης βλέπω το κτίριο του κοινοβουλίου. Οι βουλευτές είναι 53 τον αριθμό.

Το Μπαντζούλ βρίσκεται στη νότια όχθη του ποταμού Γκάμπια, πάνω σε ένα νησί, εκεί που το ποτάμι εκβάλλει στον Ατλαντικό ωκεανό. Είναι ένα ποτάμιο νησί που χωρίζεται από κανάλι με γέφυρα από το ηπειρωτικό έδαφος.

Στο λιμάνι επιβιβάζομαι στο καράβι Joven Antonia. Είναι ένα παλιό Ισπανικό πλοίο που το έχουν φέρει εδώ και εικοσιπέντε περίπου χρόνια στον ποταμό Γκάμπια ως εκδρομικό. Όταν ανεβαίνω είμαι ο πρώτος τουρίστας. Παίρνω ένα καφέ.

Αργότερα θα έρθουν οι άλλοι, από διάφορα τουριστικά πρακτορεία. Συνολικά γινόμαστε γύρω στα 60 άτομα που συμμετέχουμε στην κρουαζιέρα - ολοήμερη εκδρομή.

Τριγύρω από το πλοίο μας υπάρχουν πολλά αλιευτικά. Είναι Κινέζικα με πληρώματα Αφρικανούς και μοιάζουν όλα σαπιοκάραβα.

Ξεκινάμε στις εννέα το πρωί. Ανεβαίνουμε τον ποταμό Γκάμπια Σε όλο αυτό το κομμάτι έχει αλμυρά νερά, καθώς το ποτάμι έχει εδώ πλάτος πάνω από 10 χιλιόμετρα και τα νερά του σμίγουν με τα νερά του ωκεανού.

Πλέουμε κοντά στη βόρεια όχθη όπου παρατηρούμε από μικρή απόσταση τη χερσόνησο Dog Island Point. Τη χωρίζουν 150 μέτρα μόνο από το νησάκι Dog Island. Όταν κατεβαίνει η στάθμη του νερού (άμπωτις - low tide) μπορεί κανείς να διανύσει την απόσταση περπατώντας. Αυτό το κάνουν οι μπαμπουίνοι πίθηκοι που πηγαίνουν να φάνε τους καρπούς των μπαομπάμπ στο νησάκι. Η ονομασία Dog Island (δηλαδή Νησί των σκυλιών) δόθηκε λόγω των γρυλλισμών των πιθήκων και ακόμα επειδή από μακριά το πίσω μέρος του κορμιού τους μοιάζει με σκυλιά. Το 1661 οι Βρετανοί έχτισαν εκεί ένα μικρό φρούριο που εγκαταλείφτηκε το 1816. Πάντως η εδώ περιοχή δεν έχει ιστορικό δουλεμπορίου.

Εγώ έχω προσκολληθεί στον ξεναγό του γκρουπ από το Senegambia Beach ο οποίος κάνει καλή ξενάγηση. Αυτό το γκρουπ αποτελείται κατά μεγάλη πλειοψηφία από Ολλανδούς. Όμως ανάμεσά τους βρίσκεται μια Ελληνική οικογένεια. Είναι ένα ζευγάρι, που είναι και οι δυο γιατροί στην Ολλανδία. Μαζί τους ο γιος τους, ο δεκάχρονος Παναγιώτης, που είναι πολύ επικοινωνιακός. Γίναμε πολύ καλοί φίλοι.

Τώρα μας προσφέρουν σάντουιτς και κρασί σανγκρία. Καλό πρωινό είναι. Το απολαμβάνω στο κατάστρωμα.

Ενώ το ενδιαφέρον μας προσελκύουν τα δελφίνια που βλέπουμε στο ποτάμι να κολυμπούν γύρω από το μικρό μας καράβι.

Ο επόμενος σταθμός της κρουαζιέρας είναι στο χωριό Albreda. Εδώ κατεβαίνουμε από το πλοίο για επίσκεψη της περιοχής.

Πρώτα επισκεπτόμαστε το ίδιο το χωριό Albreda με συνοδεία τοπικού ξεναγού. Το Albreda έχει περίπου 2,000 κατοίκους. Βρίσκεται στη βόρεια όχθη του ποταμού Γκάμπια και είναι ένα ιστορικό μέρος. Σύμφωνα με την προφορική παράδοση της περιοχής ο οικισμός ιδρύθηκε από έναν μαραμπού το 16ο ή 17ο αιώνα. Το 1681 ο τοπικός αρχηγός παραχώρησε ένα μικρό κομμάτι γης στους Γάλλους. Οι Γάλλοι έκτισαν ένα διώροφο κτίριο. Οι Βρετανοί που ήθελαν να έχουν το μονοπώλιο στον ποταμό πέτυχαν να τους το δώσουν οι Γάλλοι το 1857. Σήμερα το κτίριο της Γαλλικής αποικιοκρατίας μετασκευάζεται για να γίνει εστιατόριο και ξενοδοχείο.

Ανεβαίνουμε με τα πόδια ως το διπλανό χωριό το Jufureh. Είναι μικρότερο αλλά έχει αποκτήσει παγκόσμια φήμη μετά την κυκλοφορία του βιβλίου Roots.


Συγγραφέας του βιβλίου ήταν ο Alex Haley, ένας Αμερικανός (1921- 1992) που ήταν βασικά μαύρος αλλά είχε και προγόνους Ινδιάνους και Σκωτσέζους. Υπηρετούσε στην ακτοφυλακή των Η.Π.Α. Όταν συνταξιοδοτήθηκε, ερευνώντας τη γενεαλογία της μητέρας του, έφθασε ως το Jufureh.

Το 1976 ο Haley δημοσίευσε το βιβλίο “Roots” (Ρίζες) που βασίζεται στην οικογενειακή του ιστορία. Η ιστορία του αρχίζει με τον Kinta Kunte που το 1767 τον απήγαγαν δουλέμποροι και τον πούλησαν σκλάβο στο Μέριλαντ των Η.Π.Α. Ο Alex Haley ισχυρίζεται ότι ανήκει στην 7η γενεά απογόνων του Kinta Kunte. Εργάστηκε δώδεκα χρόνια κάνοντας έρευνες, ταξιδεύοντας ανάμεσα στις δυο πλευρές του Ατλαντικού και γράφοντας το βιβλίο. Πήγε στο Jufureh όπου άκουσε έναν “griot” να διηγείται την ιστορία του Kinta Kunte.

Οι griot είναι παραδοσιακά αφηγητές της τοπικής ιστορίας την οποία διασώζουν έτσι προφορικά για λογαριασμό της φυλής του

Ο Haley έψαξε και τα αρχεία του δουλεμπορικού πλοίου The Lord Ligonier, με το οποίο πιστεύει ότι ο πρόγονός του μεταφέρθηκε στην Αμερική.

Το βιβλίο εκδόθηκε το 1976 και απετέλεσε μεγάλη εκδοτική επιτυχία. Ακολούθησε μια τηλεοπτική σειρά που έκανε πιο γνωστή την ιστορία που αφηγείται ο Haley.

Πολύ μεγάλη είναι η επιστημονική αμφισβήτηση της ιστορίας που διηγείται ο Haley και το βιβλίο χαρακτηρίζεται από πολλούς ως μυθιστόρημα. Ωστόσο η εκδοτική του επιτυχία κατέστησε την ιστορία που διηγείται ο Haley πολύ δημοφιλή. Αποτελεί πλέον μέρος της Αφροαμερικάνικης κουλτούρας, αλλά και ένδοξο θρύλο για τη Γκάμπια.

Καθώς βαδίζουμε το περίπου ένα χιλιόμετρο ως το Jufureh, πάμπολλα παιδάκια έχουν στήσει μικρές χορωδίες με τενεκεδάκια για μουσικά όργανα και μας τραγουδούν “welcome” προσδοκώντας φιλοδωρήματα. Ο ξεναγός μας μάς αποτρέπει, διότι δεν πρέπει να σπρώχνουμε τα παιδιά προς αυτό τον τρόπο ζητιανιάς. Αντίθετα μας πηγαίνει στο κοινοτικό νηπιαγωγείο του χωριού και μας προτρέπει να δώσουμε εκεί ότι θέλουμε. Περίπου 60 παιδάκια μας υποδέχονται πολύ θερμά. Δίνουμε τη βοήθεια που μπορούμε στο κουτί φιλοδωρημάτων για ενίσχυση του σχολείου. Μερικοί μοιράζουν και καραμέλες ή μολύβια στα παιδάκια.

Στο Jufureh μας αναλαμβάνει άλλος τοπικός ξεναγός. Είναι πολύ καλός. Μας πηγαίνει στο μέρος όπου μένει η οικογένεια από την οποία, σύμφωνα με τους ισχυρισμούς του Haley, καταγόταν ο πρόγονός του Kinta Kunte. Σε ένα υπόστεγο έρχονται και δυο ηλικιωμένες γυναίκες που πρόλαβαν κάποια επίσκεψη εδώ του μακαρίτη Haley.

Επίσης επισκεπτόμαστε ένα μικρό μουσείο που έχει διαμορφωθεί εδώ δίπλα, σε ένα κτίριο παλαιών αποθηκών των Βρετανών. Το μουσείο αφηγείται την ιστορία του δουλεμπορίου. Αλλά δε μου κάνει ιδιαίτερη εντύπωση καθώς έχω δει αλλού μουσεία με παρόμοια θεματολογία. Πάντως το μέρος είναι ωραίο. Η επίσκεψη αυτή μου άρεσε.

Επιβιβαζόμαστε πάλι στο πλοίο όπου τώρα προσφέρεται φαγητό από ένα μικρό μπουφέ. Καλό είναι.

Συνεχίζουμε για το νησί James Island. Βρίσκεται σε μικρή απόσταση, τριών περίπου χιλιομέτρων, από την Albreda και κοντά στη βόρεια όχθη του ποταμού. Το πλοίο μας εδώ δε μπορεί να προσεγγίσει και πάμε στο νησί με μηχανοκίνητες πιρόγες.

Το μικροσκοπικό αυτό κομματάκι στεριάς προσέλκυσε τις βλέψεις των Ευρωπαϊκών δυνάμεων, στα χρόνια που υπήρχε έντονος ανταγωνισμός για την ίδρυση αποικιών. Πρώτοι το πάτησαν οι ναυτικοί μιας Πορτογαλικής αποστολής το 1456, που του έδωσαν το όνομα «Νησί του Αγίου Ανδρέα». Ωστόσο η πρώτη απόπειρα εγκατάστασης προήλθε από μια αρκετά απίθανη περιοχή της Ευρώπης. Ήταν το «Δουκάτο της Κουρλάνδης και της Σεμιγαλλίας», μια ημιαυτόνομη ηγεμονία, στις ανατολικές ακτές της Βαλτικής, υπαγόμενη στην Πολωνο-Λιθουανική Κοινοπολιτεία, που έστειλε αποίκους το 17ο αιώνα. Οι αποικιοκράτες του Δουκάτου, που προσπαθούσε να αποκτήσει αποικίες στη περιοχή, έκτισαν το πρώτο οχυρωμένο φρούριο στο νησί. Το νησί κατελήφθη από τους Βρετανούς το 1664, μετά μια ολιγόχρονη περίοδο Ολλανδικής κατοχής. Η ταραχώδης ιστορία του είχε στη συνέχεια επιδρομές πειρατών και μια κατάληψη από τους Γάλλους το 1695. Η οριστική κατοχύρωση της κατοχής του από τη Βρετανία έγινε το 1702.

Σήμερα λόγω διάβρωσης από το ποτάμι, το νησί είναι μόλις δυο στρέμματα αλλά παλιότερα ήταν πεντέξι φορές μεγαλύτερο.

Το νησί έφερε την ονομασία James Island, προς τιμήν του Άγγλου Βασιλιά Ιάκωβου 2ου. Το 2011 μετονομάστηκε σε «Νησί του Κίντα Κουντέ» (Kunta Kinteh Island).

Είναι ένας ιστορικός τόπος που συνδέεται με το δουλεμπόριο των Αφρικανών σκλάβων. Σώζονται τα ερείπια του ιστορικού Βρετανικού Fort James που χρονολογούνται από τα μέσα του 17ου αιώνα αλλά έχουν υποστεί πολλές μετατροπές αργότερα.

Η Unesco έχει συμπεριλάβει το νησί στον κατάλογο της παγκόσμιας κληρονομιάς της ανθρωπότητας. Είναι ένα πολύ ενδιαφέρον και όμορφο μέρος με τα αιωνόβια ερείπια να περιβάλλονται από δένδρα μπαομπάμπ.

Μετά το James Island επιστρέφουμε στο λιμάνι του Μπαντζούλ. Η απόσταση είναι περίπου 30 χιλιόμετρα. Λίγο βαρετή είναι η επιστροφή. Ευτυχώς έχω παρέα τον Παναγιώτη! Από το Μπαντζούλ θα επιστρέψω με το γκρουπ του Senegambia beach, με λεωφορείο. Το γραφείο Timo με παρέπεμψε σε αυτό, κακώς βέβαια διότι δε θα με πάνε ως το δωμάτιό μου. Κατεβαίνω στο ξενοδοχειακό συγκρότημα African Princess. Εκεί δίπλα είναι τα γραφεία του Timo. Περνάω να συνεννοηθώ για αύριο. Δυστυχώς μαθαίνω ότι η διήμερη εκδρομή δε θα γίνει. Συγκρατώ το δικαιολογημένο θυμό μου. Μου προτείνουν να πάω με άλλο γκρουπ το Σάββατο. Ή να πάω μόνος μου αύριο πληρώνοντας 160 ευρώ. Αρνούμαι. Έτσι επιστρέφω θυμωμένος στο ξενοδοχείο μου. Ύστερα πάω στο Sally`s 24 για βραδινό φαγητό.

Τι κάνουμε τώρα; Η αρχική μου αντίδραση ήταν να φύγω αύριο πρωί για τη Σενεγάλη. Αργά το βράδυ το ξανασκέπτομαι. Πραγματικά με ενδιαφέρει το εσωτερικό της Γκάμπια, ιδίως το ιστορικό Georgetown και οι προϊστορικοί μεγαλιθικοί κύκλοι.

Αποφασίζω να μείνω άλλη μια ημέρα εδώ στο Serekunda για να μπορέσω μεθαύριο να πάω στη διήμερη εκδρομή. Κλείνω δωμάτιο για αύριο σε ένα άλλο ξενοδοχείο το VLV Guest house που βρίσκεται δίπλα στο σταυροδρόμι της Σενεγκάμπια και κοστίζει 22 ευρώ

 

[KIKI]

Πολυ ωραία και ενδιαφέροντα όσα μας γράφετε .

 

[Anas Tassos]

Χαίρομαι που εσείς και κάποιοι άλλοι τα διαβάζουν. Κλείστηκα και εγώ μέσα, ακύρωσα το επόμενο ταξίδι μου (ήταν για τέλη Μάη) και σκέφθηκα ότι αφού κρατάω ημερολόγιο ας το μετατρέψω σε ταξιδιωτικό "σύγγραμμα" και ας το μοιραστώ με άλλους. Αφού δεν μπορούμε να ταξιδέψουμε ας κρατήσουμε στη μνήμημας τα ταξίδια και ας γνωριστούμε όσοι μοιραζόμαστε το ΄ιδιο χόμπι.