Anas Tassos
Member
- Μηνύματα
- 168
- Likes
- 1.259
- Ταξίδι-Όνειρο
- Παπούα Νεα Γουινέα
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Αεροπορικό ταξίδι ως τη Γκάμπια
- Σερεκούντα
- Τι Εστί Γκάμπια
- Αναζητώντας τις ρίζες του Κίντα Κούντε στη Γκάμπια
- Μένω στη Σερεκούντα και οργανώνομαι!
- Ταξίδι στη βόρεια όχθη του Γκάμπια
- Janjanbureh και Νότια όχθη του ποταμού Γκάμπια
- Πέρασμα στη Σενεγάλη
- Ταξίδι στο Μπισσάου
- Καρναβάλι στο Μπισσάου
- Και τι εστί Γουινέα Μπισάου[U];[/U]
- Αποχαιρετισμός του Μπισσάου και πίσω στο Ziguinchor
- Ελινκίν, ψαροχώρι της Καζαμάνς
- Oussouye - Karabane
- Καφουντίν, στην άλλη άκρη του Καζαμάνς
- Καφουντίν και στήσιμο εις διπλούν
- Άφιξη στο Ντακάρ
- Στη μεγαλούπολη και στο παραδεισιακό νησάκι Γκορέ
- Τουμπακούτα
- Εξερευνώντας το Δέλτα του ποταμού Σαλούμ
- Σαλί, τουρισμός στη Μικρή Ακτή
- Ζοάλ-Φαντιούθ
- Ποια να διαλέξω; Την καινούργια ή την παλιά Πρωτεύουσα;
- Πάλι Σεν Λουί – Πάλι ΘΑΡΣΕΙΝ ΧΡΗ!
- Άφιξη στο Νουακσότ
- Μια ημέρα στο Νουακσότ
- Ταξίδι ως το Ατάρ
- Chinguetti
- Chinguetti ΙΙ
- Ανάμεσα στις πηγές του παραδείσου και τα πρόθυρα της κόλασης
- Νουακσότ, Brain storming και Carpe diem
- Πετάω με το τελευταίο αεροπλάνο
- Νόστιμον ήμαρ με Happy end
- Μια ανακεφαλαίωση για το ταξίδι στη Δυτική Αφρική
- Όπου «ότι θέλεις γράφεις»
- Λόγια κλειδωμένα και του κουίζ η λύση
- Αντί επιλόγου
Κεφάλαιο 7ο
Σάββατο, 22 Φεβρουαρίου, ταξίδι στη βόρεια όχθη του Γκάμπια.
Ξύπνησα αρκετά πριν τις πέντε το πρωί. Υπόψη ότι ο θόρυβος της μουσικής από τα γύρω μπαρ συνεχίστηκε όλη τη νύχτα. Φεύγω από το VLV στις πέντε παρά πέντε. Με τα πόδια, κουβαλάω και τη βαλίτσα μου, μέσα στο σκοτάδι της Αφρικάνικης νύχτας. Αλλά η γειτονιά ολόκληρη ξενυχτάει και βρίσκεται επί ποδός καθώς λέμε. Κόσμος παντού, μουσική ακούγεται στα νυχτερινά μαγαζιά. Ταξί παίρνουν και αφήνουν κόσμο. Πολλά κορίτσια (μαύρα βεβαίως) κόβουν βόλτες ψαρεύοντας ακόμα πελάτες, λευκούς και μαύρους. Εγώ προσπερνώ και κάθομαι στο πάντα ανοιχτό “Sally`s 24”. Πίνω καφέ και παίρνω το πρωινό μου.
Ο Μοχάμεντ έρχεται ακριβώς στην ώρα που είπαμε. Για την ακρίβεια 5,38! Ο πολύ λεπτοκαμωμένος οδηγός λέγεται Ομάρ. Είναι αδελφός τού ιδιοκτήτη τού γραφείου Falu. Έχει ηλικία 39 ετών, αν και δεν του φαίνεται.
Πάμε μερικά χιλιόμετρα προς το εσωτερικό σε μια πανσιόν από την οποία παίρνουμε το ζευγάρι από το Βέλγιο. Είναι Φλαμανδοί.
Αφήνουμε τη Σερεκούντα και πάμε στο Μπαντζούλ. Πάλι στο λιμάνι, όπως προχθές, αλλά σήμερα περιμένουμε το φέρι για να περάσουμε με το αμάξι απέναντι στη βόρεια όχθη του ποταμού Γκάμπια.
Το φέρι που μας παίρνει είναι το καινούργιο και το μεγαλύτερο από τα δυο που συνδέουν εδώ τις δυο όχθες. Ονομάζεται Kinta Kunte. Κόσμος πολύς, αρκετά φιλικός. Αρκετοί και οι τουρίστες επιβάτες. Ο σταρ στο ταξίδι που κρατάει σχεδόν μια ώρα είναι ο καθαριστής του καταστρώματος που μιλάει όλη την ώρα λέγοντας αστεία.
Αφού διασχίσαμε την απόσταση των πεντέξι χιλιομέτρων στο στόμιο του ποταμού, πατάμε στην απέναντι όχθη. Εδώ βρισκόμαστε στη Barra, μια μικρή πόλη με έξη χιλιάδες κατοίκους που εκπέμπει μια γραφική εικόνα καθώς πιο πέρα από το μέρος που δένει το φέρι υπάρχουν κάμποσες πιρόγες και ψαρόβαρκες.
Έχει και φορτηγά το φέριμποτ...
Περίπου στις εννέα ξεκινάμε από τη Barra το κύριο μέρος του σημερινού ταξιδιού που είναι η επίσκεψη στη βόρεια όχθη του ποταμού. Κάνουμε μια μικρή πρώτη στάση για να πάρουμε το πρωινό της εκδρομής. Συνεχίζοντας περνάμε μια αρκετά μεγάλη γέφυρα σε παραπόταμο του Γκάμπια, κοντά στην πόλη Kerawan.
Ο ποταμός Γκάμπια έχει πολύ μεγάλο πλάτος και η πρώτη γέφυρα που έχει κατασκευαστεί σε αυτόν βρίσκεται στο Farafenni, μια πόλη σε απόσταση 115 χιλιόμετρα μετά τη Barra, στα μισά της διαδρομής μας επί της βόρειας όχθης.
Δε θα την περάσουμε αλλά σταματάμε εδώ στο Farafenni κάμποσην ώρα προκειμένου ο Μοχάμεντ να κάνει προμήθειες, απαραίτητες για το ταξίδι μας.
Η πόλη με περίπου 30,000 κατοίκους είναι ένα εμπορικό κέντρο με αγορά που απλώνεται κατά μήκος του κεντρικού δρόμου. Τα σύνορα της Σενεγάλης βρίσκονται πολύ κοντά, μόλις τρία χιλιόμετρα βόρεια του κεντρικού Farafenni.
Ο Μοχάμεντ έχει παραγγείλει τηλεφωνικώς φαγητό για το μεσημέρι σε μια ντόπια γυναίκα της περιοχής και το παίρνει τώρα έτοιμο σε πακέτα. Κάνουμε και μια βόλτα με τα πόδια κατά μήκος του κεντρικού δρόμου για να δούμε την πολύ ζωντανή αγορά. Έβγαλα και μερικές φωτογραφίες, πάντα στη ζούλα που λέμε.
Λίγα χιλιόμετρα μετά το Φαραφένι σταματάμε για φαγητό. Είναι ένα ωραίο μέρος κάτω από ένα μεγάλο δένδρο. Υπάρχει ένα είδος τραπεζιού όπου σύμφωνα με τα τοπικά έθιμα γίνεται η συνάντηση των ηλικιωμένων ανδρών του γειτονικού οικισμού. Ο οικισμός είναι σκόρπιες αχυροκαλύβες. Κυκλοφορούν κάρα που τα σέρνουν γαϊδούρια.
Κάμποσα παιδάκια μαζεύονται γύρω μας. Εμείς τρώμε το φαγητό μας. Βασικά είναι μισό ψητό κοτόπουλο για τον καθένα μας. Όπως είναι φυσικό δεν το καταναλώνουμε ολόκληρο. Ο Μοχάμεντ παίρνει το περίσσευμα και το δίνει στα παιδάκια. Το μοιράστηκαν μεταξύ τους, κυριολεκτικά έγλυψαν τα πάντα. Τους μοίρασε και μπισκότα. Πάντως όλα τα παιδάκια ήταν ήσυχα.
Τι ζωή αυτή στην ύπαιθρο της Γκάμπια! Για να τη γνωρίσουμε καλύτερα σταματάμε αργότερα σε ένα χωριό, το Njau αν θυμάμαι καλά, όπου επισκεπτόμαστε μια οικογένεια. Όπως λέει ο Μοχάμεντ το χωριό αυτό έκτισε ένας μαραμπού. Όταν πέθανε τον διαδέχθηκε ο γιός του ως αρχηγός του χωριού. Το τζαμί φαίνεται αρκετά μεγάλο και προσεγμένο κτίριο. Τα σπίτια είναι καλύβες με λάσπη, ξύλα και κλαδιά αλλά τα τελευταία χρόνια χτίζουν με τσιμεντόλιθους που δυστυχώς δεν έχουν μονωτικές ικανότητες.
Ένας οικογενειάρχης μάς ξεναγεί στο φτωχικό του. Έχει μια κάμαρα δική του και μια για τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας. Στην αυλή υπάρχει κουζίνα και αποθήκη ζωοτροφών για τα ζώα του, που είναι κατσίκες και γαϊδούρια. Πάμφτωχοι άνθρωποι που ο Μοχάμεντ και εμείς τους δίνουμε μια μικρή βοήθεια. Καλλιεργούν τη γη με κόπο. Ότι παράγουν το πουλάνε στις αγορές οι ίδιοι. Εδώ λόγω έλλειψης αρδευτικών έργων, το ρύζι δίνει μόνο μια σοδειά κάθε χρόνο.
Η οικογένεια με τον καθόλα άξιο ξεναγό μας το Μοχάμεντ (κομμένο στα δεξιά)
O Stoneman μας ξεναγεί στους μεγαλιθικούς κύκλους
Κάνει και πολλή ζέστη σήμερα στο εσωτερικό της Γκάμπια. Τώρα το μεσημέρι το θερμόμετρο πρέπει να χτύπησε 40 βαθμούς.
Μέσα τη ζέστη διασχίζοντας περίπου 45 χιλιόμετρα από το Njau, φθάνουμε στο Wassu. Είναι μια αρχαιολογική τοποθεσία όπου βρίσκονται 11 λίθινοι κύκλοι, “stone circles” στα Αγγλικά.
Ο χώρος ανακηρύχθηκε Εθνικό Μνημείο της Γκάμπια το 1995. Ενώ το 2006 η Unesco τον συμπεριέλαβε στον κατάλογο της Παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς μαζί με 93 συνολικά χώρους της Σενεγκάμπια όπου υπάρχουν αρχαία μεγαλιθικά μνημεία.
Εκατοντάδες είναι οι λίθινοι κύκλοι που έχουν βρεθεί στη Σενεγκάμπια, την περιοχή ανάμεσα στους ποταμούς Σενεγάλη και Γκάμπια. Αποτελούν μια μεγάλη ομάδα 1,000 μνημείων, διεσπαρμένων σε μια γεωγραφική λωρίδα με πλάτος 100 και μήκος 350 χιλιόμετρα, βορείως του ποταμού Γκάμπια. Οι κυριότερες τοποθεσίες είναι τέσσερες. Στη Σενεγάλη στο Wanar και το Sine Ngayene, στη Γκάμπια στο Wassu και το Kerbach.
Οι λίθινοι κύκλοι του Wassu πιστεύεται ότι ήταν ταφικά μνημεία των ηγεμόνων της περιοχής. Έχουν χρονολογηθεί μεταξύ 750 και 100 μ.Χ. Λόγω του θρύλου που πιστεύουν οι κάτοικοι της περιοχής, ότι όποιος διαταράξει την ιερότητα του χώρου θα επισύρει την κατάρα των νεκρών, έχουν διατηρηθεί σε καλή κατάσταση. Μάλιστα οι ντόπιοι επισκέπτες έχουν τη συνήθεια να τοποθετούν πάνω στους αρχαίους μεγαλίθους κάποιο πετραδάκι, κάνοντας μια ευχή.
Στους αιώνες που πέρασαν οι ένδεκα μεγάλοι λίθινοι κύκλοι του Wassu έχουν προσελκύσει την περιέργεια πολλών ταξιδιωτών. Οι πρώτες αρχαιολογικές έρευνες έγιναν στα πρώτα χρόνια μετά του 19ου αιώνα. Τον 20ο αιώνα έγιναν πιο συστηματικές ανασκαφές. Η πληρέστερη ήταν πριν 40 περίπου χρόνια. Ανακαλύφθηκαν σιδερένια όπλα, τόξα και αιχμές βελών, μαχαίρια, κεραμικά αντικείμενα και κοσμήματα. Επίσης έγινε η χρονολόγηση του μνημείου.
Βρέθηκε ότι οι λίθινοι κύκλοι είναι μεταγενέστεροι των αρχαίων τάφων.
Υπάρχουν διαφορές στη διάμετρο και το σχήμα των 11 κύκλων καθώς και στον αριθμό των λίθων που τους αποτελούν. Υπάρχουν και μεμονωμένοι μεγάλιθοι. Οι λίθοι έχουν μέσο ύψος 1,75 μέτρα, ενώ ο μεγαλύτερος έχει μήκος 2,59 μέτρα. Οι λίθοι είναι από λατερίτη που απαντάται στην περιοχή. Τον έχουν σκαλίσει με σιδερένια εργαλεία σε σχήματα κυλινδρικά ή με πολυγωνική διατομή. Οι τεχνίτες πρέπει να είχαν τεχνικές γνώσεις ώστε να μη προκαλέσουν ρωγμές κατά την απόσπαση των λίθων από το φυσικό πέτρωμα.
Δεν είναι εξακριβωμένο ποιος ήταν ο λαός που κατασκεύασε τα μεγαλιθικά μνημεία της Σενεγκάμπια. Μερικοί ερευνητές πιστεύουν ότι είναι οι Σερέρ, μια φυλή που ακόμα και σήμερα κατασκευάζει ταφικούς θαλάμους.
Ο Μοχάμεντ έχει τηλεφωνήσει σε έναν τύπο που διαμένει δίπλα εδώ στο χωριό Wassu προκειμένου να μας κάνει ξενάγηση. Είναι ο “Stoneman” όπως αποκαλείται και έχει γίνει ευρύτερα γνωστός.
Ο άνθρωπος είναι εξήντα χρονών, ταξιδεμένος στον κόσμο. Γύρισε εδώ και είκοσι χρόνια στο χωριό του και δέθηκε με το μεγαλιθικό μνημείο στο οποίο μας ξεναγεί.
Είναι πολύ ωραίος τύπος, η συνάντηση μαζί του και η ερμηνεία που δίνει στους κύκλους τον καθιστά μια απαραίτητη εμπειρία.
Το πιο εκπληκτικό είναι πως ο Stoneman είναι δεμένος με την Ελλάδα, όπου εργάστηκε κάμποσα χρόνια ως ναυτικός σε Ελληνικά πλοία και έμαθε Ελληνικά τα οποία καταλαβαίνει και μιλάει σε σημαντικό βαθμό. Πήγαινε εμπορικά δρομολόγια από Ελλάδα στην Ιταλία. Κάνει μεγάλη χαρά που βλέπει σήμερα έναν Έλληνα. Έκανε και στη Γερμανία όπου έχει ένα γιο. Βγήκε πια στη σύνταξη και άραξε στο χωριό του. Αλλά συνεχίζει να κάνει ξενάγηση, μια δραστηριότητα που όπως φαίνεται του αρέσει και τη ζει έντονα.
Η ξενάγηση του Stoneman βασίζεται στην ερμηνεία των μνημείων με την αριθμολογία, την αρχαία λαϊκή αντίληψη που συσχετίζει τους αριθμούς με τα φυσικά φαινόμενα και όντα. Αυτή η αντίληψη που συνδέεται συχνά με το παραφυσικό, όπως η αστρολογία και παρόμοιες μαντικές τέχνες ξεφεύγει από την καθαρή επιστημονική αρχαιολογία. Αλλά ο τύπος είναι τόσο επικοινωνιακός και ψαγμένος που η αφήγησή του είναι μια απόλαυση. Εδώ στα βάθη της Αφρικής, που βρίσκεται αυτό το απομονωμένο μεγαλιθικό σύνολο, ποιος μπορεί να μη γοητευθεί συναντώντας αυτόν τον απίθανο πνευματικό απόγονο των Πυθαγόρειων φιλοσόφων να συσχετίζει αστέρια με γεωμετρικά σχήματα, λίθους με συναισθήματα, αριθμούς με μυστικιστικές ιδέες!
Δε μπορώ να μεταφέρω εδώ όσα ωραία έλεγε ο Stoneman εξηγώντας μας τους λίθινους κύκλους, σκαλίζοντας με το δάχτυλό του σχήματα στην άμμο. Άλλωστε είναι πνευματική του ιδιοκτησία. Ένα θα πω. Ο τύπος υπηρετεί το σπάνιο είδος της συμβολικής αφήγησης που γνωρίσαμε διαβάζοντας το «όνομα του ρόδου» του μακαρίτη Ουμπέρτο Έκο. Αν είχα χρόνο θα τον έκανα βιβλίο, όχι ταξιδιωτικό αλλά συμβολικό μυθιστόρημα.
Stoneman, ή Στέλιος!
Πάντως ο Stoneman μας δίνει και όλες τις διατιθέμενες αρχαιολογικές γνώσεις για το χώρο. Λέει ακόμα ότι οι λίθινοι κύκλοι της Σενεγκάμπια συσχετίζεται συσχετίζονται με τα μεγαλιθικά μνημεία που υπάρχουν στο ίδιο γεωγραφικό μήκος στην Ευρώπη. Το Stonehenge της Αγγλίας και το Καρνάκ στη Βρετάνη της Γαλλίας.
Ο Stoneman είναι το έμβλημα των λίθινων κύκλων του Wassu. Τόσο ισχυρή είναι η φήμη του που τώρα στο χωριό ετοιμάζεται ένα 1ο «φεστιβάλ Stoneman» που θα λάβει χώρα στις 28 του μήνα. Έχουν τυπώσει και αφίσες, τοιχοκολλημένες σε μερικά σπίτια και δένδρα της περιοχής, με το προφίλ του Stoneman να προβάλει πάνω στο κείμενο.
Δε θυμάμαι το πραγματικό όνομα του Stoneman. Τον έλεγα Στέλιο, γιατί όπως είπε αυτό το όνομα του έδωσαν οι άλλοι ναυτικοί τον καιρό που δούλευε στην Ελλάδα.
Αργότερα που είχαμε φύγει το σκέφθηκα αυτό. Στέλιος βγαίνει από το Στυλιανός.
Το όνομα προέρχεται από τη λέξη στύλος, από τη συνήθεια των στυλιτών μοναχών να ασκητεύουν πάνω σε στύλους. Του έπεσε κοστούμι! Αν μπορούσα να κάνω το όνομα Stoneman Ελληνικό θα τον ονόμαζα έτσι. Στυλιανός, ο άνθρωπος στους στύλους ή τις στήλες! Έβαλα το Μοχάμεντ να του τηλεφωνήσει και του το είπαμε. Χάρηκε ιδιαίτερα, θαυμάζοντας πως οι Έλληνες ναυτικοί, που δεν ήξεραν τίποτα για το χωριό του, του διάλεξαν αυτό το όνομα με τέτοια ετυμολογία.
Τι συνάντηση αυτή με το Stoneman! Θα μου μείνει αξέχαστη. Αλλά και ο «Στέλιος» δεν ξεχνάει την Ελλάδα. Όπως μου λέει έρχονται εδώ για επίσκεψη κάθε Τρίτη τουρίστες που κάνουν κρουαζιέρα με ένα Ελληνικό καράβι. «Έχει τη γαλανόλευκη σημαία, με το σταυρό στη γωνία», όπως λέει. Αλλά το πλήρωμα δεν έρχεται ως τους λίθινους κύκλους.
Στον αρχαιολογικό χώρο έχει και ένα μικρό μουσείο, με ευρήματα από τις ανασκαφές, στο οποίο ρίξαμε μια ματιά. Η επίσκεψη του χώρου με τους λίθινους κύκλους στο Wassu (Wassu Stone Circles) ήταν από τα πιο σημαντικά και απολαυστικά πράγματα που έκανα σε αυτόν το ταξίδι.
Εθνικό Πάρκο του ποταμού Γκάμπια.
Μετά τους λίθινους κύκλους συνεχίζουμε ως το ποτάμι που δεν είναι μακριά, μόλις δυο ή τρία χιλιόμετρα από το Wassu. Εδώ βρίσκεται το Kuntaur, ένα μεγάλο παραποτάμιο χωριό. Σε απόσταση 248 χιλιόμετρα από το σημείο που ο ποταμός Γκάμπια εκβάλλει στον Ατλαντικό ωκεανό, είναι το έσχατο ποτάμιο λιμάνι ως το οποίο μπορούν να ανέβουν μεγάλα εμπορικά πλοία. Εμείς εδώ στο Kuntaur θα επιβιβαστούμε σε μια βάρκα με την οποία θα κάνουμε επίσκεψη του Εθνικού Πάρκου του ποταμού Γκάμπια.
Το Πάρκο ιδρύθηκε το 1978 και έχει έκταση 5,850 τετραγωνικά χιλιόμετρα. Εκτείνεται σε ένα αρχιπέλαγος με πέντε νησιά που σχηματίζεται σε αυτή την περιοχή του ποταμού Γκάμπια. Ονομάζονται «νησιά των μπαμπουίνων». Το ένα νησί είναι πολύ μεγαλύτερο από τα άλλα (4,350 τετραγωνικά χιλιόμετρα).
Από το 1979 στο πάρκο υλοποιείται ένα πρόγραμμα επανεισαγωγής χιμπατζήδων σε φυσικό περιβάλλον. Οι ελεύθεροι στα δάση της Γκάμπια χιμπατζήδες αφανίστηκαν στις αρχές του 20ου αιώνα. Χιμπατζήδες που κατασχέθηκαν στο παράνομο εμπόριο των άγριων ζώων τοποθετήθηκαν σε τρία νησιά του πάρκου. Είναι σήμερα σχεδόν εκατό χιμπατζήδες. Αποτελούν τέσσερες οικογένειες που ζουν χωρίς να ενοχλούνται από ανθρώπινη παρουσία. Οι χιμπατζήδες δε μπορούν να κολυμπήσουν ενώ οι επισκέπτες δεν επιτρέπεται να πατήσουν στα νησιά.
Εμείς λοιπόν κάνουμε βαρκάδα στο ποτάμι ανάμεσα στα νησάκια. Ο βαρκάρης μας λέγεται «καπετάν ίπο», δηλαδή καπετάνιος των ιπποπόταμων. Αργότερα ήρθε στη βάρκα και ένας από τους φύλακες του πάρκου.
Πήγαμε κοντά σε ένα μικρό νησί όπου είχαμε την ευκαιρία να δούμε από αρκετά κοντά κάμποσους χιμπατζήδες. Ήταν μια πολύ ωραία ταξιδιωτική εμπειρία. Έχω δει πολλά άγρια ζώα σε διάφορα πάρκα, αλλά ελεύθερους χιμπατζήδες πρώτη φορά βλέπω.
Εκτός από τους χιμπατζήδες (επιστημονική ονομασία Pan troglodytes verus), υπάρχουν και άλλα είδη πιθήκων στο Εθνικό Πάρκο του ποταμού Γκάμπια. Από αυτά θυμάμαι ότι είδαμε τα είδη Πράσινος πίθηκος (green monkey, επιστημονικά Chlorocebus sabaeus) και Κόκκινος κολοβός πίθηκος (red colobus, επιστημονικά Piliocolobus badius).
Εκτός από πιθήκους είδαμε μερικούς ιπποπόταμους. Έχουν γίνει και αυτοί σπάνιοι στη Γκάμπια. Είδαμε και μερικούς κροκόδειλους. Κάπου υπάρχουν και λιγοστοί μανάτοι (θαλάσσιες αγελάδες) αλλά δεν εμφανίζονται εύκολα.
Επίσης και για τα πουλιά η ώρα δεν είναι η κατάλληλη, με τέτοια ζέστη νωρίς το απόγευμα. Είδαμε αγριοπερίστερα και κάμποσους μελισσοφάγους.
Ήταν μια πολύ ωραία βόλτα και κράτησε και αρκετή ώρα.
Στην όχθη του ποταμού διαδραματιζόταν μια παραδοσιακή τελετή που όμως δε είχαμε πρόσβαση. Είδαμε από μακριά δυο άνδρες μεταμφιεσμένους. Ο ένας σε λιοντάρι “zimba”, ο άλλος με μια κόκκινη φορεσιά. Όπως μας εξήγησαν είναι χορευτές που ετοιμάζονται για την διαβατήρια τελετή της ολοκλήρωσης της περιτομής των αγοριών στο χωριό.
Επιστρέφοντας στο Kuntaur μπαίνουμε στο αυτοκίνητό μας και μεταφερόμαστε είκοσι περίπου χιλιόμετρα ανατολικότερα. Εδώ είναι το ξενοδοχειακό συγκρότημα που θα μείνουμε τη νύχτα. Ονομάζεται Jang Jang Burreh Camp. Αποτελείται από στρογγυλά μπανγκαλόου με κωνικές χορταροσκεπές. Στο εσωτερικό τού (δικού μου) μπανγκαλόου έχει ένα μεγάλο κρεβάτι με κουνουπιέρα και μπάνιο – τουαλέτα. Φως δεν υπάρχει, μόνο κεριά. Έχει και τραπεζαρία δίπλα στο ποτάμι. Πολύ ωραίο μέρος είναι. Ομολογώ ότι δεν το περίμενα, όνειρο μου φαίνεται.
Το χωριό δίπλα στο οποίο μένουμε ονομάζεται Lamine Koto. Όπως και τα περισσότερα χωριά της χώρας έχει πάρει το όνομα του πρώτου οικιστή. Η ονομασία Lamine Koto σημαίνει ο Γερο – Λαμίν. Βρίσκεται στη βόρεια όχθη του ποταμού Γκάμπια. Ενώ η Georgetown βρίσκεται στην απέναντι όχθη, θα περάσουμε αύριο εκεί.
Υπάρχει στο Camp και ένα γκρουπ Γερμανών που κάνουν τριήμερη κρουαζιέρα με μια μεγάλη βάρκα, ας το πούμε μικρό ποταμόπλοιο.
Τρώμε όλοι μαζί το βράδυ στην τραπεζαρία. Το μενού έχει δυο πιάτα, το πρώτο είναι σούπα, το δεύτερο ένα πιάτο από ποικιλία του μπουφέ. Πολύ καλό φαγητό και το συνοδεύω με μια μπίρα.
Μετά το δείπνο, κατά τις εννέα, μερικές κοπέλες και άνδρες του χωριού δίνουν μια μικρή μουσικοχορευτική παράσταση. Οι γυναίκες χορεύουν πολύ γρήγορα, μοιάζει με αερόμπικ! Φεύγω για ύπνο στα μισά της παράστασης.
Πολύ γεμάτη ημέρα η σημερινή. Πολύ ωραία, σπουδαία θα την έλεγα.
Σάββατο, 22 Φεβρουαρίου, ταξίδι στη βόρεια όχθη του Γκάμπια.
Ξύπνησα αρκετά πριν τις πέντε το πρωί. Υπόψη ότι ο θόρυβος της μουσικής από τα γύρω μπαρ συνεχίστηκε όλη τη νύχτα. Φεύγω από το VLV στις πέντε παρά πέντε. Με τα πόδια, κουβαλάω και τη βαλίτσα μου, μέσα στο σκοτάδι της Αφρικάνικης νύχτας. Αλλά η γειτονιά ολόκληρη ξενυχτάει και βρίσκεται επί ποδός καθώς λέμε. Κόσμος παντού, μουσική ακούγεται στα νυχτερινά μαγαζιά. Ταξί παίρνουν και αφήνουν κόσμο. Πολλά κορίτσια (μαύρα βεβαίως) κόβουν βόλτες ψαρεύοντας ακόμα πελάτες, λευκούς και μαύρους. Εγώ προσπερνώ και κάθομαι στο πάντα ανοιχτό “Sally`s 24”. Πίνω καφέ και παίρνω το πρωινό μου.
Ο Μοχάμεντ έρχεται ακριβώς στην ώρα που είπαμε. Για την ακρίβεια 5,38! Ο πολύ λεπτοκαμωμένος οδηγός λέγεται Ομάρ. Είναι αδελφός τού ιδιοκτήτη τού γραφείου Falu. Έχει ηλικία 39 ετών, αν και δεν του φαίνεται.
Πάμε μερικά χιλιόμετρα προς το εσωτερικό σε μια πανσιόν από την οποία παίρνουμε το ζευγάρι από το Βέλγιο. Είναι Φλαμανδοί.
Αφήνουμε τη Σερεκούντα και πάμε στο Μπαντζούλ. Πάλι στο λιμάνι, όπως προχθές, αλλά σήμερα περιμένουμε το φέρι για να περάσουμε με το αμάξι απέναντι στη βόρεια όχθη του ποταμού Γκάμπια.
Το φέρι που μας παίρνει είναι το καινούργιο και το μεγαλύτερο από τα δυο που συνδέουν εδώ τις δυο όχθες. Ονομάζεται Kinta Kunte. Κόσμος πολύς, αρκετά φιλικός. Αρκετοί και οι τουρίστες επιβάτες. Ο σταρ στο ταξίδι που κρατάει σχεδόν μια ώρα είναι ο καθαριστής του καταστρώματος που μιλάει όλη την ώρα λέγοντας αστεία.
Αφού διασχίσαμε την απόσταση των πεντέξι χιλιομέτρων στο στόμιο του ποταμού, πατάμε στην απέναντι όχθη. Εδώ βρισκόμαστε στη Barra, μια μικρή πόλη με έξη χιλιάδες κατοίκους που εκπέμπει μια γραφική εικόνα καθώς πιο πέρα από το μέρος που δένει το φέρι υπάρχουν κάμποσες πιρόγες και ψαρόβαρκες.

Έχει και φορτηγά το φέριμποτ...
Περίπου στις εννέα ξεκινάμε από τη Barra το κύριο μέρος του σημερινού ταξιδιού που είναι η επίσκεψη στη βόρεια όχθη του ποταμού. Κάνουμε μια μικρή πρώτη στάση για να πάρουμε το πρωινό της εκδρομής. Συνεχίζοντας περνάμε μια αρκετά μεγάλη γέφυρα σε παραπόταμο του Γκάμπια, κοντά στην πόλη Kerawan.
Ο ποταμός Γκάμπια έχει πολύ μεγάλο πλάτος και η πρώτη γέφυρα που έχει κατασκευαστεί σε αυτόν βρίσκεται στο Farafenni, μια πόλη σε απόσταση 115 χιλιόμετρα μετά τη Barra, στα μισά της διαδρομής μας επί της βόρειας όχθης.
Δε θα την περάσουμε αλλά σταματάμε εδώ στο Farafenni κάμποσην ώρα προκειμένου ο Μοχάμεντ να κάνει προμήθειες, απαραίτητες για το ταξίδι μας.
Η πόλη με περίπου 30,000 κατοίκους είναι ένα εμπορικό κέντρο με αγορά που απλώνεται κατά μήκος του κεντρικού δρόμου. Τα σύνορα της Σενεγάλης βρίσκονται πολύ κοντά, μόλις τρία χιλιόμετρα βόρεια του κεντρικού Farafenni.
Ο Μοχάμεντ έχει παραγγείλει τηλεφωνικώς φαγητό για το μεσημέρι σε μια ντόπια γυναίκα της περιοχής και το παίρνει τώρα έτοιμο σε πακέτα. Κάνουμε και μια βόλτα με τα πόδια κατά μήκος του κεντρικού δρόμου για να δούμε την πολύ ζωντανή αγορά. Έβγαλα και μερικές φωτογραφίες, πάντα στη ζούλα που λέμε.

Λίγα χιλιόμετρα μετά το Φαραφένι σταματάμε για φαγητό. Είναι ένα ωραίο μέρος κάτω από ένα μεγάλο δένδρο. Υπάρχει ένα είδος τραπεζιού όπου σύμφωνα με τα τοπικά έθιμα γίνεται η συνάντηση των ηλικιωμένων ανδρών του γειτονικού οικισμού. Ο οικισμός είναι σκόρπιες αχυροκαλύβες. Κυκλοφορούν κάρα που τα σέρνουν γαϊδούρια.
Κάμποσα παιδάκια μαζεύονται γύρω μας. Εμείς τρώμε το φαγητό μας. Βασικά είναι μισό ψητό κοτόπουλο για τον καθένα μας. Όπως είναι φυσικό δεν το καταναλώνουμε ολόκληρο. Ο Μοχάμεντ παίρνει το περίσσευμα και το δίνει στα παιδάκια. Το μοιράστηκαν μεταξύ τους, κυριολεκτικά έγλυψαν τα πάντα. Τους μοίρασε και μπισκότα. Πάντως όλα τα παιδάκια ήταν ήσυχα.
Τι ζωή αυτή στην ύπαιθρο της Γκάμπια! Για να τη γνωρίσουμε καλύτερα σταματάμε αργότερα σε ένα χωριό, το Njau αν θυμάμαι καλά, όπου επισκεπτόμαστε μια οικογένεια. Όπως λέει ο Μοχάμεντ το χωριό αυτό έκτισε ένας μαραμπού. Όταν πέθανε τον διαδέχθηκε ο γιός του ως αρχηγός του χωριού. Το τζαμί φαίνεται αρκετά μεγάλο και προσεγμένο κτίριο. Τα σπίτια είναι καλύβες με λάσπη, ξύλα και κλαδιά αλλά τα τελευταία χρόνια χτίζουν με τσιμεντόλιθους που δυστυχώς δεν έχουν μονωτικές ικανότητες.
Ένας οικογενειάρχης μάς ξεναγεί στο φτωχικό του. Έχει μια κάμαρα δική του και μια για τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας. Στην αυλή υπάρχει κουζίνα και αποθήκη ζωοτροφών για τα ζώα του, που είναι κατσίκες και γαϊδούρια. Πάμφτωχοι άνθρωποι που ο Μοχάμεντ και εμείς τους δίνουμε μια μικρή βοήθεια. Καλλιεργούν τη γη με κόπο. Ότι παράγουν το πουλάνε στις αγορές οι ίδιοι. Εδώ λόγω έλλειψης αρδευτικών έργων, το ρύζι δίνει μόνο μια σοδειά κάθε χρόνο.

Η οικογένεια με τον καθόλα άξιο ξεναγό μας το Μοχάμεντ (κομμένο στα δεξιά)
O Stoneman μας ξεναγεί στους μεγαλιθικούς κύκλους
Κάνει και πολλή ζέστη σήμερα στο εσωτερικό της Γκάμπια. Τώρα το μεσημέρι το θερμόμετρο πρέπει να χτύπησε 40 βαθμούς.
Μέσα τη ζέστη διασχίζοντας περίπου 45 χιλιόμετρα από το Njau, φθάνουμε στο Wassu. Είναι μια αρχαιολογική τοποθεσία όπου βρίσκονται 11 λίθινοι κύκλοι, “stone circles” στα Αγγλικά.
Ο χώρος ανακηρύχθηκε Εθνικό Μνημείο της Γκάμπια το 1995. Ενώ το 2006 η Unesco τον συμπεριέλαβε στον κατάλογο της Παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς μαζί με 93 συνολικά χώρους της Σενεγκάμπια όπου υπάρχουν αρχαία μεγαλιθικά μνημεία.
Εκατοντάδες είναι οι λίθινοι κύκλοι που έχουν βρεθεί στη Σενεγκάμπια, την περιοχή ανάμεσα στους ποταμούς Σενεγάλη και Γκάμπια. Αποτελούν μια μεγάλη ομάδα 1,000 μνημείων, διεσπαρμένων σε μια γεωγραφική λωρίδα με πλάτος 100 και μήκος 350 χιλιόμετρα, βορείως του ποταμού Γκάμπια. Οι κυριότερες τοποθεσίες είναι τέσσερες. Στη Σενεγάλη στο Wanar και το Sine Ngayene, στη Γκάμπια στο Wassu και το Kerbach.
Οι λίθινοι κύκλοι του Wassu πιστεύεται ότι ήταν ταφικά μνημεία των ηγεμόνων της περιοχής. Έχουν χρονολογηθεί μεταξύ 750 και 100 μ.Χ. Λόγω του θρύλου που πιστεύουν οι κάτοικοι της περιοχής, ότι όποιος διαταράξει την ιερότητα του χώρου θα επισύρει την κατάρα των νεκρών, έχουν διατηρηθεί σε καλή κατάσταση. Μάλιστα οι ντόπιοι επισκέπτες έχουν τη συνήθεια να τοποθετούν πάνω στους αρχαίους μεγαλίθους κάποιο πετραδάκι, κάνοντας μια ευχή.
Στους αιώνες που πέρασαν οι ένδεκα μεγάλοι λίθινοι κύκλοι του Wassu έχουν προσελκύσει την περιέργεια πολλών ταξιδιωτών. Οι πρώτες αρχαιολογικές έρευνες έγιναν στα πρώτα χρόνια μετά του 19ου αιώνα. Τον 20ο αιώνα έγιναν πιο συστηματικές ανασκαφές. Η πληρέστερη ήταν πριν 40 περίπου χρόνια. Ανακαλύφθηκαν σιδερένια όπλα, τόξα και αιχμές βελών, μαχαίρια, κεραμικά αντικείμενα και κοσμήματα. Επίσης έγινε η χρονολόγηση του μνημείου.
Βρέθηκε ότι οι λίθινοι κύκλοι είναι μεταγενέστεροι των αρχαίων τάφων.
Υπάρχουν διαφορές στη διάμετρο και το σχήμα των 11 κύκλων καθώς και στον αριθμό των λίθων που τους αποτελούν. Υπάρχουν και μεμονωμένοι μεγάλιθοι. Οι λίθοι έχουν μέσο ύψος 1,75 μέτρα, ενώ ο μεγαλύτερος έχει μήκος 2,59 μέτρα. Οι λίθοι είναι από λατερίτη που απαντάται στην περιοχή. Τον έχουν σκαλίσει με σιδερένια εργαλεία σε σχήματα κυλινδρικά ή με πολυγωνική διατομή. Οι τεχνίτες πρέπει να είχαν τεχνικές γνώσεις ώστε να μη προκαλέσουν ρωγμές κατά την απόσπαση των λίθων από το φυσικό πέτρωμα.
Δεν είναι εξακριβωμένο ποιος ήταν ο λαός που κατασκεύασε τα μεγαλιθικά μνημεία της Σενεγκάμπια. Μερικοί ερευνητές πιστεύουν ότι είναι οι Σερέρ, μια φυλή που ακόμα και σήμερα κατασκευάζει ταφικούς θαλάμους.
Ο Μοχάμεντ έχει τηλεφωνήσει σε έναν τύπο που διαμένει δίπλα εδώ στο χωριό Wassu προκειμένου να μας κάνει ξενάγηση. Είναι ο “Stoneman” όπως αποκαλείται και έχει γίνει ευρύτερα γνωστός.
Ο άνθρωπος είναι εξήντα χρονών, ταξιδεμένος στον κόσμο. Γύρισε εδώ και είκοσι χρόνια στο χωριό του και δέθηκε με το μεγαλιθικό μνημείο στο οποίο μας ξεναγεί.
Είναι πολύ ωραίος τύπος, η συνάντηση μαζί του και η ερμηνεία που δίνει στους κύκλους τον καθιστά μια απαραίτητη εμπειρία.
Το πιο εκπληκτικό είναι πως ο Stoneman είναι δεμένος με την Ελλάδα, όπου εργάστηκε κάμποσα χρόνια ως ναυτικός σε Ελληνικά πλοία και έμαθε Ελληνικά τα οποία καταλαβαίνει και μιλάει σε σημαντικό βαθμό. Πήγαινε εμπορικά δρομολόγια από Ελλάδα στην Ιταλία. Κάνει μεγάλη χαρά που βλέπει σήμερα έναν Έλληνα. Έκανε και στη Γερμανία όπου έχει ένα γιο. Βγήκε πια στη σύνταξη και άραξε στο χωριό του. Αλλά συνεχίζει να κάνει ξενάγηση, μια δραστηριότητα που όπως φαίνεται του αρέσει και τη ζει έντονα.
Η ξενάγηση του Stoneman βασίζεται στην ερμηνεία των μνημείων με την αριθμολογία, την αρχαία λαϊκή αντίληψη που συσχετίζει τους αριθμούς με τα φυσικά φαινόμενα και όντα. Αυτή η αντίληψη που συνδέεται συχνά με το παραφυσικό, όπως η αστρολογία και παρόμοιες μαντικές τέχνες ξεφεύγει από την καθαρή επιστημονική αρχαιολογία. Αλλά ο τύπος είναι τόσο επικοινωνιακός και ψαγμένος που η αφήγησή του είναι μια απόλαυση. Εδώ στα βάθη της Αφρικής, που βρίσκεται αυτό το απομονωμένο μεγαλιθικό σύνολο, ποιος μπορεί να μη γοητευθεί συναντώντας αυτόν τον απίθανο πνευματικό απόγονο των Πυθαγόρειων φιλοσόφων να συσχετίζει αστέρια με γεωμετρικά σχήματα, λίθους με συναισθήματα, αριθμούς με μυστικιστικές ιδέες!
Δε μπορώ να μεταφέρω εδώ όσα ωραία έλεγε ο Stoneman εξηγώντας μας τους λίθινους κύκλους, σκαλίζοντας με το δάχτυλό του σχήματα στην άμμο. Άλλωστε είναι πνευματική του ιδιοκτησία. Ένα θα πω. Ο τύπος υπηρετεί το σπάνιο είδος της συμβολικής αφήγησης που γνωρίσαμε διαβάζοντας το «όνομα του ρόδου» του μακαρίτη Ουμπέρτο Έκο. Αν είχα χρόνο θα τον έκανα βιβλίο, όχι ταξιδιωτικό αλλά συμβολικό μυθιστόρημα.

Stoneman, ή Στέλιος!
Πάντως ο Stoneman μας δίνει και όλες τις διατιθέμενες αρχαιολογικές γνώσεις για το χώρο. Λέει ακόμα ότι οι λίθινοι κύκλοι της Σενεγκάμπια συσχετίζεται συσχετίζονται με τα μεγαλιθικά μνημεία που υπάρχουν στο ίδιο γεωγραφικό μήκος στην Ευρώπη. Το Stonehenge της Αγγλίας και το Καρνάκ στη Βρετάνη της Γαλλίας.
Ο Stoneman είναι το έμβλημα των λίθινων κύκλων του Wassu. Τόσο ισχυρή είναι η φήμη του που τώρα στο χωριό ετοιμάζεται ένα 1ο «φεστιβάλ Stoneman» που θα λάβει χώρα στις 28 του μήνα. Έχουν τυπώσει και αφίσες, τοιχοκολλημένες σε μερικά σπίτια και δένδρα της περιοχής, με το προφίλ του Stoneman να προβάλει πάνω στο κείμενο.

Δε θυμάμαι το πραγματικό όνομα του Stoneman. Τον έλεγα Στέλιο, γιατί όπως είπε αυτό το όνομα του έδωσαν οι άλλοι ναυτικοί τον καιρό που δούλευε στην Ελλάδα.
Αργότερα που είχαμε φύγει το σκέφθηκα αυτό. Στέλιος βγαίνει από το Στυλιανός.
Το όνομα προέρχεται από τη λέξη στύλος, από τη συνήθεια των στυλιτών μοναχών να ασκητεύουν πάνω σε στύλους. Του έπεσε κοστούμι! Αν μπορούσα να κάνω το όνομα Stoneman Ελληνικό θα τον ονόμαζα έτσι. Στυλιανός, ο άνθρωπος στους στύλους ή τις στήλες! Έβαλα το Μοχάμεντ να του τηλεφωνήσει και του το είπαμε. Χάρηκε ιδιαίτερα, θαυμάζοντας πως οι Έλληνες ναυτικοί, που δεν ήξεραν τίποτα για το χωριό του, του διάλεξαν αυτό το όνομα με τέτοια ετυμολογία.
Τι συνάντηση αυτή με το Stoneman! Θα μου μείνει αξέχαστη. Αλλά και ο «Στέλιος» δεν ξεχνάει την Ελλάδα. Όπως μου λέει έρχονται εδώ για επίσκεψη κάθε Τρίτη τουρίστες που κάνουν κρουαζιέρα με ένα Ελληνικό καράβι. «Έχει τη γαλανόλευκη σημαία, με το σταυρό στη γωνία», όπως λέει. Αλλά το πλήρωμα δεν έρχεται ως τους λίθινους κύκλους.
Στον αρχαιολογικό χώρο έχει και ένα μικρό μουσείο, με ευρήματα από τις ανασκαφές, στο οποίο ρίξαμε μια ματιά. Η επίσκεψη του χώρου με τους λίθινους κύκλους στο Wassu (Wassu Stone Circles) ήταν από τα πιο σημαντικά και απολαυστικά πράγματα που έκανα σε αυτόν το ταξίδι.
Εθνικό Πάρκο του ποταμού Γκάμπια.
Μετά τους λίθινους κύκλους συνεχίζουμε ως το ποτάμι που δεν είναι μακριά, μόλις δυο ή τρία χιλιόμετρα από το Wassu. Εδώ βρίσκεται το Kuntaur, ένα μεγάλο παραποτάμιο χωριό. Σε απόσταση 248 χιλιόμετρα από το σημείο που ο ποταμός Γκάμπια εκβάλλει στον Ατλαντικό ωκεανό, είναι το έσχατο ποτάμιο λιμάνι ως το οποίο μπορούν να ανέβουν μεγάλα εμπορικά πλοία. Εμείς εδώ στο Kuntaur θα επιβιβαστούμε σε μια βάρκα με την οποία θα κάνουμε επίσκεψη του Εθνικού Πάρκου του ποταμού Γκάμπια.
Το Πάρκο ιδρύθηκε το 1978 και έχει έκταση 5,850 τετραγωνικά χιλιόμετρα. Εκτείνεται σε ένα αρχιπέλαγος με πέντε νησιά που σχηματίζεται σε αυτή την περιοχή του ποταμού Γκάμπια. Ονομάζονται «νησιά των μπαμπουίνων». Το ένα νησί είναι πολύ μεγαλύτερο από τα άλλα (4,350 τετραγωνικά χιλιόμετρα).
Από το 1979 στο πάρκο υλοποιείται ένα πρόγραμμα επανεισαγωγής χιμπατζήδων σε φυσικό περιβάλλον. Οι ελεύθεροι στα δάση της Γκάμπια χιμπατζήδες αφανίστηκαν στις αρχές του 20ου αιώνα. Χιμπατζήδες που κατασχέθηκαν στο παράνομο εμπόριο των άγριων ζώων τοποθετήθηκαν σε τρία νησιά του πάρκου. Είναι σήμερα σχεδόν εκατό χιμπατζήδες. Αποτελούν τέσσερες οικογένειες που ζουν χωρίς να ενοχλούνται από ανθρώπινη παρουσία. Οι χιμπατζήδες δε μπορούν να κολυμπήσουν ενώ οι επισκέπτες δεν επιτρέπεται να πατήσουν στα νησιά.
Εμείς λοιπόν κάνουμε βαρκάδα στο ποτάμι ανάμεσα στα νησάκια. Ο βαρκάρης μας λέγεται «καπετάν ίπο», δηλαδή καπετάνιος των ιπποπόταμων. Αργότερα ήρθε στη βάρκα και ένας από τους φύλακες του πάρκου.
Πήγαμε κοντά σε ένα μικρό νησί όπου είχαμε την ευκαιρία να δούμε από αρκετά κοντά κάμποσους χιμπατζήδες. Ήταν μια πολύ ωραία ταξιδιωτική εμπειρία. Έχω δει πολλά άγρια ζώα σε διάφορα πάρκα, αλλά ελεύθερους χιμπατζήδες πρώτη φορά βλέπω.
Εκτός από τους χιμπατζήδες (επιστημονική ονομασία Pan troglodytes verus), υπάρχουν και άλλα είδη πιθήκων στο Εθνικό Πάρκο του ποταμού Γκάμπια. Από αυτά θυμάμαι ότι είδαμε τα είδη Πράσινος πίθηκος (green monkey, επιστημονικά Chlorocebus sabaeus) και Κόκκινος κολοβός πίθηκος (red colobus, επιστημονικά Piliocolobus badius).

Εκτός από πιθήκους είδαμε μερικούς ιπποπόταμους. Έχουν γίνει και αυτοί σπάνιοι στη Γκάμπια. Είδαμε και μερικούς κροκόδειλους. Κάπου υπάρχουν και λιγοστοί μανάτοι (θαλάσσιες αγελάδες) αλλά δεν εμφανίζονται εύκολα.
Επίσης και για τα πουλιά η ώρα δεν είναι η κατάλληλη, με τέτοια ζέστη νωρίς το απόγευμα. Είδαμε αγριοπερίστερα και κάμποσους μελισσοφάγους.
Ήταν μια πολύ ωραία βόλτα και κράτησε και αρκετή ώρα.
Στην όχθη του ποταμού διαδραματιζόταν μια παραδοσιακή τελετή που όμως δε είχαμε πρόσβαση. Είδαμε από μακριά δυο άνδρες μεταμφιεσμένους. Ο ένας σε λιοντάρι “zimba”, ο άλλος με μια κόκκινη φορεσιά. Όπως μας εξήγησαν είναι χορευτές που ετοιμάζονται για την διαβατήρια τελετή της ολοκλήρωσης της περιτομής των αγοριών στο χωριό.
Επιστρέφοντας στο Kuntaur μπαίνουμε στο αυτοκίνητό μας και μεταφερόμαστε είκοσι περίπου χιλιόμετρα ανατολικότερα. Εδώ είναι το ξενοδοχειακό συγκρότημα που θα μείνουμε τη νύχτα. Ονομάζεται Jang Jang Burreh Camp. Αποτελείται από στρογγυλά μπανγκαλόου με κωνικές χορταροσκεπές. Στο εσωτερικό τού (δικού μου) μπανγκαλόου έχει ένα μεγάλο κρεβάτι με κουνουπιέρα και μπάνιο – τουαλέτα. Φως δεν υπάρχει, μόνο κεριά. Έχει και τραπεζαρία δίπλα στο ποτάμι. Πολύ ωραίο μέρος είναι. Ομολογώ ότι δεν το περίμενα, όνειρο μου φαίνεται.
Το χωριό δίπλα στο οποίο μένουμε ονομάζεται Lamine Koto. Όπως και τα περισσότερα χωριά της χώρας έχει πάρει το όνομα του πρώτου οικιστή. Η ονομασία Lamine Koto σημαίνει ο Γερο – Λαμίν. Βρίσκεται στη βόρεια όχθη του ποταμού Γκάμπια. Ενώ η Georgetown βρίσκεται στην απέναντι όχθη, θα περάσουμε αύριο εκεί.
Υπάρχει στο Camp και ένα γκρουπ Γερμανών που κάνουν τριήμερη κρουαζιέρα με μια μεγάλη βάρκα, ας το πούμε μικρό ποταμόπλοιο.
Τρώμε όλοι μαζί το βράδυ στην τραπεζαρία. Το μενού έχει δυο πιάτα, το πρώτο είναι σούπα, το δεύτερο ένα πιάτο από ποικιλία του μπουφέ. Πολύ καλό φαγητό και το συνοδεύω με μια μπίρα.
Μετά το δείπνο, κατά τις εννέα, μερικές κοπέλες και άνδρες του χωριού δίνουν μια μικρή μουσικοχορευτική παράσταση. Οι γυναίκες χορεύουν πολύ γρήγορα, μοιάζει με αερόμπικ! Φεύγω για ύπνο στα μισά της παράστασης.
Πολύ γεμάτη ημέρα η σημερινή. Πολύ ωραία, σπουδαία θα την έλεγα.
Last edited: