Anas Tassos
Member
- Μηνύματα
- 168
- Likes
- 1.259
- Ταξίδι-Όνειρο
- Παπούα Νεα Γουινέα
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Αεροπορικό ταξίδι ως τη Γκάμπια
- Σερεκούντα
- Τι Εστί Γκάμπια
- Αναζητώντας τις ρίζες του Κίντα Κούντε στη Γκάμπια
- Μένω στη Σερεκούντα και οργανώνομαι!
- Ταξίδι στη βόρεια όχθη του Γκάμπια
- Janjanbureh και Νότια όχθη του ποταμού Γκάμπια
- Πέρασμα στη Σενεγάλη
- Ταξίδι στο Μπισσάου
- Καρναβάλι στο Μπισσάου
- Και τι εστί Γουινέα Μπισάου[U];[/U]
- Αποχαιρετισμός του Μπισσάου και πίσω στο Ziguinchor
- Ελινκίν, ψαροχώρι της Καζαμάνς
- Oussouye - Karabane
- Καφουντίν, στην άλλη άκρη του Καζαμάνς
- Καφουντίν και στήσιμο εις διπλούν
- Άφιξη στο Ντακάρ
- Στη μεγαλούπολη και στο παραδεισιακό νησάκι Γκορέ
- Τουμπακούτα
- Εξερευνώντας το Δέλτα του ποταμού Σαλούμ
- Σαλί, τουρισμός στη Μικρή Ακτή
- Ζοάλ-Φαντιούθ
- Ποια να διαλέξω; Την καινούργια ή την παλιά Πρωτεύουσα;
- Πάλι Σεν Λουί – Πάλι ΘΑΡΣΕΙΝ ΧΡΗ!
- Άφιξη στο Νουακσότ
- Μια ημέρα στο Νουακσότ
- Ταξίδι ως το Ατάρ
- Chinguetti
- Chinguetti ΙΙ
- Ανάμεσα στις πηγές του παραδείσου και τα πρόθυρα της κόλασης
- Νουακσότ, Brain storming και Carpe diem
- Πετάω με το τελευταίο αεροπλάνο
- Νόστιμον ήμαρ με Happy end
- Μια ανακεφαλαίωση για το ταξίδι στη Δυτική Αφρική
- Όπου «ότι θέλεις γράφεις»
- Λόγια κλειδωμένα και του κουίζ η λύση
- Αντί επιλόγου
Κεφάλαιο 8o
Κυριακή, 23 Φεβρουαρίου, Janjanbureh και Νότια όχθη του ποταμού Γκάμπια.
Κατά τις οκτώ παίρνουμε το πρωινό στην υπαίθρια τραπεζαρία δίπλα στο ποτάμι. Είναι πολύ καλό και το περιβάλλον παραδεισιακό. Τα πουλιά κελαηδούν, πολλοί πίθηκοι (πράσινοι ερυθρόκωλοι - Chlorocebus pygerythrus, κοινώς green velvet) τριγυρίζουν, το τοπίο στο ποτάμι μια ζωγραφιά.
Φεύγουμε από το πανέμορφο camp στις εννέα. Πάμε στο λιμάνι του χωριού Λαμίν Κότο. Περνάμε το ποτάμι με ένα μικρό φέρι. Η απόσταση είναι μικρή, μόλις πεντέξι λεπτά κάναμε.
Κατεβαίνουμε απέναντι στο Janjanbureh. Η πόλη αυτή βρίσκεται σε ένα νησί, που χωρίζεται με ένα κανάλι από την κοντινή νότια όχθη, με την οποία συνδέεται με γέφυρα. Ιδρύθηκε το 1832 από τους Βρετανούς που την έκαναν τότε διοικητικό κέντρο της αποικίας τους. Της έδωσαν το όνομα Georgetown προς τιμήν τού βασιλιά τους Γεώργιου Δ`. Ενώ παλιότερα το νησί είχε το όνομα McCarthy Island. Το 1995 τόσο το νησί όσο και η πόλη μετονομάστηκαν σε Janjanbureh. Σήμερα το Janjanbureh είναι γνωστό ως τόπος που στεγάζει τη μεγαλύτερη φυλακή της Γκάμπια αλλά το 19ο αιώνα υπήρξε διοικητικό κέντρο καθώς και κομβικό σημείο των δουλεμπορικών δραστηριοτήτων.
Ένα απομεινάρι εκείνης της εποχής είναι το συγκρότημα φύλαξης των σκλάβων, δίπλα στο λιμάνι. Είναι μισοερειπωμένο και κλειστό.
Έξω από αυτό περιμένει ένας ντόπιος για να μας κάνει ξενάγηση. Ο τύπος θυμίζει την εμπειρία του Snoneman. Είναι 63χρονος και σχεδόν χωρίς δόντια. Δίνει μια παράσταση τραγουδώντας την ξενάγηση. Συνοδεύει την απαγγελία της παίζοντας ρυθμικά τρία τύμπανα. Ωραία πράγματι τα έχει συνδυάσει. Τελειώνοντας κάνει μια προφορική επανάληψη της ιστορίας.
Υπήρχε λέει ένα βασίλειο της φυλής Φούλα (Fula, Fulani ή Fulbe) που είχε έδρα εδώ πιο πάνω στο εσωτερικό και βασιλιά το Μούσα Μόλο. Ήταν μεγάλο και ευημερούσε αλλά οι αποικιοκράτες, Πορτογάλοι, Γάλλοι, Ολλανδοί και Βρετανοί, το εποφθαλμιούσαν. Προ πάντων ήθελαν αυτό το νησί, που είναι το μεγαλύτερο στον ποταμό Γκάμπια. Ο Μούσα Μόλο αντιστάθηκε γενναία, αλλά μάταια. Στο τέλος οι Βρετανοί υπέταξαν την περιοχή και την έκαναν αποικία τους. Ίδρυσαν το Georgetown ως πρωτεύουσα της αποικίας. Το σημερινό όνομα της πόλης οφείλεται σε δυο ιθαγενείς οικιστές, τα αδέλφια Janjan και Bureh.
Εδώ ήταν τότε δουλεμπορικό κέντρο. Αργότερα οι Βρετανοί κατάργησαν το δουλεμπόριο. Ο αφηγητής έκανε εδώ μια τραγουδιστή αφήγηση της ιστορίας του δουλεμπορίου, που έχει δύο σκέλη. Το παλιότερο δουλεμπόριο μέσω της Σαχάρας, που το έκαναν βασικά Άραβες μουσουλμάνοι και το νεότερο Υπερατλαντικό δουλεμπόριο, που το έκαναν Ευρωπαίοι αποικιοκράτες, μεταφέροντας σκλάβους στην Αμερική.
Μετά την εξιστόρηση αυτή πάμε με τη συνοδεία του ξεναγού μια βόλτα στη μικρή πόλη. Περνάμε την αγορά. Καταλήγουμε στο governors house, την Οικία του (Βρετανού) Κυβερνήτη που σήμερα στεγάζει διοικητικές υπηρεσίες. Δίπλα της βρίσκεται ένα παλιό παρεκκλήσι των Άγγλων. Ρίχνω από περιέργεια μια ματιά. Είναι κλειστό και τα έχουν όλα ξηλώσει. Ενώ τώρα μετατρέπουν το μπροστινό του μέρος σε γραφεία της Western Union. Ίσως επειδή ο σύγχρονος Θεός είναι το χρήμα!
Βρετανικό κατάλοιπο που χρειάζεται συντήρηση
Έδωσα στον τύπο 100 GBD και μου είπε πολλά ευχαριστώ. Πρέπει να πω ότι και εγώ έμεινα πολύ ευχαριστημένος από την πρωτότυπη και πλήρη ξενάγηση στο Janjanbureh.
Φεύγουμε. Περνάμε τη γέφυρα και διασχίζουμε περιοχές στη νότια όχθη του Γκάμπια. Το τοπίο δίνει όμορφες εικόνες με χωριά με Αφρικάνικα καλυβόσπιτα, αλλά δεν κάνουμε στάσεις. Υπόψη ότι σήμερα το πρωί δεν κάνει τόση ζέστη. Ο ήλιος σκεπάζεται κάμποσην ώρα από σύννεφα, καλό είναι αυτό.
Κατά τις δώδεκα το μεσημέρι φθάνουμε στην πόλη Σόμα. Η Σόμα βρίσκεται σε απόσταση 130 χλμ από το Janjanbureh. Είναι άκόμα 170 χλμ ως το Serekunda από το οποίο ξεκινήσαμε χθες, αλλά εγώ εδώ θα κατέβω.
Πρώτα όμως πάμε για μεσημεριανό φαγητό σε ένα τοπικό ρεστοράν. Απλό μέρος είναι αλλά το φαγητό το βρίσκω εντάξει. Είναι κρέας με ρύζι, μαγειρεμένο με σάλτσα domoda.
Τα πιάτα Domoda, είναι χαρακτηριστικά της κουζίνας των Mandinka. Μαγειρεύονται με βούτυρο από αραχίδες (αράπικα φιστίκια), κοτόπουλο, κρέας ή ψάρι αλατισμένο, κρεμμύδια, τομάτες και πάστα τομάτας, πατάτες, καρότα και άλλα φρέσκα λαχανικά, χυμό λεμονιού και ρύζι. Η ετυμολογία βγαίνει από τις λέξεις Domo που σημαίνει τρώω και Da που είναι η κατσαρόλα, πάντα στη γλώσσα της φυλής Mandinka.
Αμέσως μετά φεύγω για να περάσω τα σύνορα, όχι μόνος ο Μοχάμεντ έρχεται μαζί για να με βοηθήσει. Αλλάζω ότι GMD μου έχουν απομείνει σε CFA. Πήρα περίπου 13,000 CFA. Θα φθάσουν άραγε για το σημερινό ταξίδι μου ως το Ziguinchor της Σενεγάλης;
Στο τελωνείο ο υπάλληλος που μου βάζει σφραγίδα εξόδου ζητάει να πληρώσω 5,000 CFA. Έτσι τελείως ξεδιάντροπα. Εγώ απαντώ ότι δεν έχω. Επικρατεί μια στιγμή έντασης. Δώσε ότι έχεις μου λέει. Αλλά εγώ απαντώ «τώρα δεν έχω, θα σου δώσω κάτι όταν γυρίσω». Ο τύπος πασάρει το διαβατήριό μου στην προϊσταμένη του τελωνείου. Εκείνη με αγριοκοιτάζει απαξιωτικά και σπρώχνει το σφραγισμένο διαβατήριό μου προς το μέρος μου.
Μπράβο στο Μοχάμεντ. Με βοήθησε πάρα πολύ. Και δυστυχώς δεν έχω να του δώσω φιλοδώρημα που το αξίζει. Τον αποχαιρετώ με ευχαριστίες. Και εδώ θα κάνω μια μικρή παράβαση των «συγγραφικών κανόνων». Θα συστήσω ανεπιφύλακτα σε όποιον ταξιδέψει Γκάμπια να προτιμήσει το Μοχάμεντ και το γραφείο στο οποίο είναι υπάλληλος. Τα στοιχεία του τα έχω.
Εδώ λοιπόν τελείωσε το ταξίδι στη Γκάμπια.
Α μισό λεπτό φίλε! Πριν πας στη Σενεγάλη πες μας μια αξιολόγηση.
Τι γνώμη σχημάτισα για τη Γκάμπια; Κάτι πρέπει να γράψω. Λοιπόν η μικρή χώρα δεν είναι κάτι κορυφαίο. Και δυστυχώς δεν είναι το στιλ μου. Μιλάμε ότι βασικά απευθύνεται σε Ευρωπαίους που συμμετέχουν σε πακέτα. Και έχουν ταξιδιωτικό στιλ «πάμε παραλία σε τροπικές χώρες». Άσε τους σεξοτουρίστες, αυτοί υπάρχουν σχεδόν παντού, ο καθείς το ταξίδι του. Η ημερήσια κρουαζιέρα ήταν ωραία (και είναι must) αλλά εκείνο που πραγματικά με απογείωσε ως ταξιδιώτη ήταν το διήμερο ταξίδι στο εσωτερικό. Κορυφαίο (για εμένα πάντα) σημείο, οι Λίθινοι κύκλοι. Επίσης το Εθνικό πάρκο του Γκάμπια, με τους χιμπατζήδες. Και η κρουαζιέρα στο James Island.
Αν το κάνει κανείς έτσι, το ταξίδι στη Γκάμπια αξίζει τον κόπο. Ο χρόνος που διέθεσα ήταν ακριβώς ότι έπρεπε. Πέντε ημέρες άλλο δε χρειαζόταν, για τα γούστα μου φυσικά.
Κυριακή, 23 Φεβρουαρίου, Janjanbureh και Νότια όχθη του ποταμού Γκάμπια.
Κατά τις οκτώ παίρνουμε το πρωινό στην υπαίθρια τραπεζαρία δίπλα στο ποτάμι. Είναι πολύ καλό και το περιβάλλον παραδεισιακό. Τα πουλιά κελαηδούν, πολλοί πίθηκοι (πράσινοι ερυθρόκωλοι - Chlorocebus pygerythrus, κοινώς green velvet) τριγυρίζουν, το τοπίο στο ποτάμι μια ζωγραφιά.
Φεύγουμε από το πανέμορφο camp στις εννέα. Πάμε στο λιμάνι του χωριού Λαμίν Κότο. Περνάμε το ποτάμι με ένα μικρό φέρι. Η απόσταση είναι μικρή, μόλις πεντέξι λεπτά κάναμε.
Κατεβαίνουμε απέναντι στο Janjanbureh. Η πόλη αυτή βρίσκεται σε ένα νησί, που χωρίζεται με ένα κανάλι από την κοντινή νότια όχθη, με την οποία συνδέεται με γέφυρα. Ιδρύθηκε το 1832 από τους Βρετανούς που την έκαναν τότε διοικητικό κέντρο της αποικίας τους. Της έδωσαν το όνομα Georgetown προς τιμήν τού βασιλιά τους Γεώργιου Δ`. Ενώ παλιότερα το νησί είχε το όνομα McCarthy Island. Το 1995 τόσο το νησί όσο και η πόλη μετονομάστηκαν σε Janjanbureh. Σήμερα το Janjanbureh είναι γνωστό ως τόπος που στεγάζει τη μεγαλύτερη φυλακή της Γκάμπια αλλά το 19ο αιώνα υπήρξε διοικητικό κέντρο καθώς και κομβικό σημείο των δουλεμπορικών δραστηριοτήτων.
Ένα απομεινάρι εκείνης της εποχής είναι το συγκρότημα φύλαξης των σκλάβων, δίπλα στο λιμάνι. Είναι μισοερειπωμένο και κλειστό.
Έξω από αυτό περιμένει ένας ντόπιος για να μας κάνει ξενάγηση. Ο τύπος θυμίζει την εμπειρία του Snoneman. Είναι 63χρονος και σχεδόν χωρίς δόντια. Δίνει μια παράσταση τραγουδώντας την ξενάγηση. Συνοδεύει την απαγγελία της παίζοντας ρυθμικά τρία τύμπανα. Ωραία πράγματι τα έχει συνδυάσει. Τελειώνοντας κάνει μια προφορική επανάληψη της ιστορίας.
Υπήρχε λέει ένα βασίλειο της φυλής Φούλα (Fula, Fulani ή Fulbe) που είχε έδρα εδώ πιο πάνω στο εσωτερικό και βασιλιά το Μούσα Μόλο. Ήταν μεγάλο και ευημερούσε αλλά οι αποικιοκράτες, Πορτογάλοι, Γάλλοι, Ολλανδοί και Βρετανοί, το εποφθαλμιούσαν. Προ πάντων ήθελαν αυτό το νησί, που είναι το μεγαλύτερο στον ποταμό Γκάμπια. Ο Μούσα Μόλο αντιστάθηκε γενναία, αλλά μάταια. Στο τέλος οι Βρετανοί υπέταξαν την περιοχή και την έκαναν αποικία τους. Ίδρυσαν το Georgetown ως πρωτεύουσα της αποικίας. Το σημερινό όνομα της πόλης οφείλεται σε δυο ιθαγενείς οικιστές, τα αδέλφια Janjan και Bureh.
Εδώ ήταν τότε δουλεμπορικό κέντρο. Αργότερα οι Βρετανοί κατάργησαν το δουλεμπόριο. Ο αφηγητής έκανε εδώ μια τραγουδιστή αφήγηση της ιστορίας του δουλεμπορίου, που έχει δύο σκέλη. Το παλιότερο δουλεμπόριο μέσω της Σαχάρας, που το έκαναν βασικά Άραβες μουσουλμάνοι και το νεότερο Υπερατλαντικό δουλεμπόριο, που το έκαναν Ευρωπαίοι αποικιοκράτες, μεταφέροντας σκλάβους στην Αμερική.

Μετά την εξιστόρηση αυτή πάμε με τη συνοδεία του ξεναγού μια βόλτα στη μικρή πόλη. Περνάμε την αγορά. Καταλήγουμε στο governors house, την Οικία του (Βρετανού) Κυβερνήτη που σήμερα στεγάζει διοικητικές υπηρεσίες. Δίπλα της βρίσκεται ένα παλιό παρεκκλήσι των Άγγλων. Ρίχνω από περιέργεια μια ματιά. Είναι κλειστό και τα έχουν όλα ξηλώσει. Ενώ τώρα μετατρέπουν το μπροστινό του μέρος σε γραφεία της Western Union. Ίσως επειδή ο σύγχρονος Θεός είναι το χρήμα!
Βρετανικό κατάλοιπο που χρειάζεται συντήρηση

Έδωσα στον τύπο 100 GBD και μου είπε πολλά ευχαριστώ. Πρέπει να πω ότι και εγώ έμεινα πολύ ευχαριστημένος από την πρωτότυπη και πλήρη ξενάγηση στο Janjanbureh.
Φεύγουμε. Περνάμε τη γέφυρα και διασχίζουμε περιοχές στη νότια όχθη του Γκάμπια. Το τοπίο δίνει όμορφες εικόνες με χωριά με Αφρικάνικα καλυβόσπιτα, αλλά δεν κάνουμε στάσεις. Υπόψη ότι σήμερα το πρωί δεν κάνει τόση ζέστη. Ο ήλιος σκεπάζεται κάμποσην ώρα από σύννεφα, καλό είναι αυτό.
Κατά τις δώδεκα το μεσημέρι φθάνουμε στην πόλη Σόμα. Η Σόμα βρίσκεται σε απόσταση 130 χλμ από το Janjanbureh. Είναι άκόμα 170 χλμ ως το Serekunda από το οποίο ξεκινήσαμε χθες, αλλά εγώ εδώ θα κατέβω.
Πρώτα όμως πάμε για μεσημεριανό φαγητό σε ένα τοπικό ρεστοράν. Απλό μέρος είναι αλλά το φαγητό το βρίσκω εντάξει. Είναι κρέας με ρύζι, μαγειρεμένο με σάλτσα domoda.
Τα πιάτα Domoda, είναι χαρακτηριστικά της κουζίνας των Mandinka. Μαγειρεύονται με βούτυρο από αραχίδες (αράπικα φιστίκια), κοτόπουλο, κρέας ή ψάρι αλατισμένο, κρεμμύδια, τομάτες και πάστα τομάτας, πατάτες, καρότα και άλλα φρέσκα λαχανικά, χυμό λεμονιού και ρύζι. Η ετυμολογία βγαίνει από τις λέξεις Domo που σημαίνει τρώω και Da που είναι η κατσαρόλα, πάντα στη γλώσσα της φυλής Mandinka.
Αμέσως μετά φεύγω για να περάσω τα σύνορα, όχι μόνος ο Μοχάμεντ έρχεται μαζί για να με βοηθήσει. Αλλάζω ότι GMD μου έχουν απομείνει σε CFA. Πήρα περίπου 13,000 CFA. Θα φθάσουν άραγε για το σημερινό ταξίδι μου ως το Ziguinchor της Σενεγάλης;
Στο τελωνείο ο υπάλληλος που μου βάζει σφραγίδα εξόδου ζητάει να πληρώσω 5,000 CFA. Έτσι τελείως ξεδιάντροπα. Εγώ απαντώ ότι δεν έχω. Επικρατεί μια στιγμή έντασης. Δώσε ότι έχεις μου λέει. Αλλά εγώ απαντώ «τώρα δεν έχω, θα σου δώσω κάτι όταν γυρίσω». Ο τύπος πασάρει το διαβατήριό μου στην προϊσταμένη του τελωνείου. Εκείνη με αγριοκοιτάζει απαξιωτικά και σπρώχνει το σφραγισμένο διαβατήριό μου προς το μέρος μου.
Μπράβο στο Μοχάμεντ. Με βοήθησε πάρα πολύ. Και δυστυχώς δεν έχω να του δώσω φιλοδώρημα που το αξίζει. Τον αποχαιρετώ με ευχαριστίες. Και εδώ θα κάνω μια μικρή παράβαση των «συγγραφικών κανόνων». Θα συστήσω ανεπιφύλακτα σε όποιον ταξιδέψει Γκάμπια να προτιμήσει το Μοχάμεντ και το γραφείο στο οποίο είναι υπάλληλος. Τα στοιχεία του τα έχω.
Εδώ λοιπόν τελείωσε το ταξίδι στη Γκάμπια.
Α μισό λεπτό φίλε! Πριν πας στη Σενεγάλη πες μας μια αξιολόγηση.
Τι γνώμη σχημάτισα για τη Γκάμπια; Κάτι πρέπει να γράψω. Λοιπόν η μικρή χώρα δεν είναι κάτι κορυφαίο. Και δυστυχώς δεν είναι το στιλ μου. Μιλάμε ότι βασικά απευθύνεται σε Ευρωπαίους που συμμετέχουν σε πακέτα. Και έχουν ταξιδιωτικό στιλ «πάμε παραλία σε τροπικές χώρες». Άσε τους σεξοτουρίστες, αυτοί υπάρχουν σχεδόν παντού, ο καθείς το ταξίδι του. Η ημερήσια κρουαζιέρα ήταν ωραία (και είναι must) αλλά εκείνο που πραγματικά με απογείωσε ως ταξιδιώτη ήταν το διήμερο ταξίδι στο εσωτερικό. Κορυφαίο (για εμένα πάντα) σημείο, οι Λίθινοι κύκλοι. Επίσης το Εθνικό πάρκο του Γκάμπια, με τους χιμπατζήδες. Και η κρουαζιέρα στο James Island.
Αν το κάνει κανείς έτσι, το ταξίδι στη Γκάμπια αξίζει τον κόπο. Ο χρόνος που διέθεσα ήταν ακριβώς ότι έπρεπε. Πέντε ημέρες άλλο δε χρειαζόταν, για τα γούστα μου φυσικά.
Last edited: