Γκάμπια Γουινέα-Μπισσάου Μαυριτανία Σενεγάλη Ταξιδεύοντας στη Δυτική Αφρική την εποχή του Covid-19

[Anas Tassos]

Κεφάλαιο 27o. Τετάρτη 11 Μαρτίου. Μια ημέρα στο Νουακσότ.

Πληροφοριακά για το Νουακσότ.

Την εποχή των Γάλλων η Μαυριτανία ήταν μια πολύ υποτιμημένη και παραμελημένη περιοχή. Τη θεωρούσαν ένα κομμάτι ερήμου χωρίς ιδιαίτερη χρησιμότητα, που παρεμβαλλόταν ανάμεσα στη βόρεια Αφρική και τη Σενεγάλη, όπου είχαν στρέψει τα αποικιακά τους ενδιαφέροντα.

Η υποβαθμισμένη Γαλλική αποικιακή διοίκηση της Μαυριτανίας δε θεωρούσε κάποιο μέρος τής χώρας αντάξιο για έδρα της και ασκούσε τα καθήκοντά της από το Σεν Λουί της Σενεγάλης.

Ο πληθυσμός της Μαυριτανίας δεν έκανε ιδιαίτερους αγώνες για να αποκτήσει η χώρα την ανεξαρτησία της. Η πρώτη κυβέρνηση της Μαυριτανίας εγκαθιδρύθηκε το 1957 και μια πρώτη της φροντίδα ήταν να αποφασίσει που θα είναι η πρωτεύουσα του κράτους.

Σε μια απόφαση που πάρθηκε με πολιτικούς υπολογισμούς επελέγη ως πρωτεύουσα το Νουακσότ, ένα μικρό ως τότε χωριό. Με τον τρόπο αυτό ο πρώτος ηγέτης της Μαυριτανίας Μοκτάρ Ουλντ Νταντά κράτησε τις ισορροπίες ανάμεσα στο μαύρο πληθυσμό που κατοικούσε νότια, στην κοιλάδα του Σενεγάλη, και στους εξαραβισμένους Μαυριτανούς που η ιστορική τους κοιτίδα είναι το Αντράρ.

Το Νουακσότ ήταν σε ενδιάμεση θέση και ξεκινούσε ως μια πρακτικά τελείως καινούργια πόλη που θα υποδεχόταν κατοίκους από όλες τις φυλές.

Μέχρι την επιλογή του ως πρωτεύουσα της Μαυριτανίας το Νουακσότ ήταν ένα μεγάλο χωριό ψαράδων κτισμένο γύρω από ένα πηγάδι όπου οι βοσκοί πήγαιναν να ποτίσουν τις καμήλες τους. Η ονομασία Νουακσότ στη Βερβέρικη γλώσσα τους σημαίνει Ανεμοδαρμένο μέρος.

Η κατασκευή της νέας πόλης ξεκίνησε το 1958 και στις 28 Νοεμβρίου 1960, που ανακηρύχτηκε η πλήρης ανεξαρτησία της Μαυριτανίας, είχε ήδη κατασκευαστεί η βασική υποδομή για την εγκατάσταση της κυβέρνησης.

Η πόλη κτίστηκε με πολεοδομικό σχέδιο, αποκτώντας πλατιές λεωφόρους και δρόμους που τέμνονται κάθετα. Αλλά ενώ οι αρχικοί σχεδιασμοί ήταν για πληθυσμό 15,000 κατοίκων η δημογραφική ανάπτυξη υπήρξε εκρηκτική. Ούτε που είχαν σκεφθεί ότι το Νουακσότ εκτός από διοικητικές λειτουργίες θα γινόταν το εμπορικό και οικονομικό κέντρο της χώρας.

Η καινούργια Πρωτεύουσα τράβηξε σα μαγνήτης πληθυσμό από όλη τη χώρα. Η συγκέντρωση του πληθυσμού εντατικοποιήθηκε στις εποχές που η χώρα αντιμετώπισε ανομβρία καθώς επίσης ταραχές, τρομοκρατικές επιθέσεις και πολεμικές συρράξεις που έπληξαν τη Μαυριτανία αλλά και γειτονικές περιοχές, όπως η Δυτική Σαχάρα, το Μαλί και η Σενεγάλη.

Στο Νουακσότ, που είχε πεντέξι χιλιάδες κατοίκους το 1960 και 25,000 το 1970, συγκεντρώνεται σήμερα το ένα τρίτο των κατοίκων της Μαυριτανίας. Ο πληθυσμός του υπολογίζεται να είναι 1,300,000 αν και κανείς δεν ξέρει τον ακριβή αριθμό. Η πόλη χτισμένη ανάμεσα στον Ατλαντικό ωκεανό και την έρημο Σαχάρα κινδυνεύει και από τα δύο μέτωπα. Ο άνεμος φέρνει από τη Σαχάρα άμμο που γεμίζει τους κατά τα άλλα πλατιούς δρόμους της πόλης. Έτυχε να δω στην Πρωτεύουσα αυτοκίνητα να κολλάνε στην άμμο, καθώς προσπαθούσαν να πάρουν στροφή σε κάποιο σταυροδρόμι. Μεγάλη και η απειλή που έρχεται από τη θάλασσα. Μεγάλο μέρος της πόλης έχει κτιστεί σε έδαφος που βρίσκεται κάτω από τη μέση επιφάνεια της θάλασσας, και προστατεύεται από την εισβολή του ωκεανού από αμμόλοφους που διαβρώνονται και κινδυνεύουν να διαλυθούν από τα κύματα. Με την ανοικοδόμηση η φρεάτια στάθμη έχει κατέβει και ακόμα χειρότερα έχει πλέον δεχθεί διπλή εισβολή: από τη μια αλμυρού νερού και από την άλλη μόλυνσης από τα απόβλητα της μεγαλούπολης.

Το Νουακσότ είναι σίγουρα μια παράξενη Πρωτεύουσα που η ανάπτυξή της σε μεγαλούπολη βρίσκεται σε πλήρη αντίθεση με την παράδοση της νομαδικής ζωής της Μαυριτανίας και έχει φέρει στην επιφάνεια όλα τα προβλήματα της κλιματικής αλλαγής που αντιμετωπίζει ο πλανήτης μας.

Ολοήμερη επίσκεψη στο Νουακσότ.

Το Νουακσότ μού έδωσε χθες που έφθασα μια χάλια εντύπωση. Να δούμε πως θα μού φανεί σήμερα που θα μείνω όλη την ημέρα και θα προσπαθήσω να κάνω μια επίσκεψη της πόλης. Χθες βέβαια που ήμουν στο πόδι από τις πέντε το πρωί και έφθασα στο Jeloua τέσσερες το απόγευμα μετά από ένα περιπετειώδες ταξίδι, δε γινόταν να βγω έξω.

Όμως από τη στιγμή που τακτοποιήθηκα εδώ βρίσκομαι σε πολύ ωραίο περιβάλλον. Το περιμανδρωμένο συγκρότημα έχει μια μεγάλη αυλή με κήπο που μοιάζει με όαση, με μεγάλα δένδρα. Με ρεστοράν και τραπέζια όπου παίρνω το πρωινό μου. Καλό είναι αν και δεν περιλαμβάνεται στο κόστος. Το προσωπικό είναι πολύ εξυπηρετικό και διακρίνεται από επαγγελματισμό. Η απαραίτητη σύνδεση με wifi λειτουργεί εδώ πολύ καλά.

Αφήνω το χθεσινό δωμάτιο στο διαμέρισμα για να πάρω αργότερα ένα μονό δωμάτιο.

Ξεκινάω τη βόλτα μου στην πόλη στις οκτώ το πρωί. Θα περπατήσω αρκετά χιλιόμετρα, δεν πρόκειται να πάρω καθόλου ταξί.

Έχω και κάποιες πρακτικές ανάγκες. Εκτύπωση πεντέξι φωτοτυπιών του διαβατηρίου, διότι στα μπλόκα ζητάνε στοιχεία τα οποία καταγράφουν. Ξεμπερδεύει κανείς ευκολότερα όταν τους τα δίνει έτοιμα. Επισκευή σκελετού των γυαλιών. Ο οπτικός ήταν ευγενέστατος και έκανε την επιδιόρθωση δωρεάν. Ακόμα ανάληψη χρημάτων από ATM. Σήκωσα με την πιστωτική 4,000 UM και χρεώθηκα κάτι λιγότερο από 100 ευρώ. Άρα συμφέρει.

Τώρα τι αξιοθέατα είδα.

Το πρώτο, στο κέντρο ακριβώς της πόλης, είναι το Μέγα Τέμενος. Αποκαλείται συνήθως «Σαουδικό τζαμί», γιατί κατασκευάστηκε με χρηματοδότηση της Σαουδικής Αραβίας. Έχει στην πρόσοψη δυο ψιλόλιγνους μιναρέδες και είναι τεράστιο. Τώρα το πρωί είναι κλειστός και ο περίβολος, έτσι το βλέπω μόνο εξωτερικά. Απέναντί του βρίσκεται μια πολύ ζωντανή αγορά όπου σε εκατοντάδες μαγαζιά και πάγκους πουλάνε είδη και παρελκόμενα κινητής τηλεφωνίας.

Πηγαίνω στο Εθνικό Μουσείο. Δεν είναι τόσο μεγάλο ούτε θα το χαρακτήριζα ως σπουδαίο. Ωστόσο για εμένα παρουσιάζει ενδιαφέρον, διότι γνωρίζω πτυχές από την ιστορία και τον πολιτισμό της Μαυριτανίας. Στο ισόγειο υπάρχουν αρχαιολογικά εκθέματα που συνοδεύουν την ιστορική παρουσίαση της Μαυριτανίας, αρχίζοντας από την προϊστορική εποχή. Ομολογώ ότι παρόλο το διάβασμα που έχω κάνει, μαθαίνω αρκετά πράγματα που δεν ήξερα.

Όπως για παράδειγμα ότι το πάλαι ποτέ Βασίλειο της Γκάνα όχι μόνο είχε στην επικράτειά του μεγάλο μέρος της χώρας (στα Νοτιανατολικά) αλλά και πως οι αρχαιολόγοι θεωρούν ότι η πρωτεύουσά του βρισκόταν στο Kumbi Saleh, μια τοποθεσία κοντά στα σύνορα του Μαλί, όπου πριν εκατό χρόνια βγήκαν στην επιφάνεια αξιόλογα ερείπια. Το βασίλειο ήταν στη μεγαλύτερη ακμή του μεταξύ 9ου και 11ου αιώνα. Γνώρισε τη δόξα τόσο λόγω του πλούτου που συγκέντρωσε ελέγχοντας τους δρόμους των καραβανιών που εξυπηρετούσαν το εμπόριο του χρυσού όσο και ως τόπος διάδοσης του Ισλάμ. Τόσο έντονη είναι η ανάμνηση της ακμής του που το 1960 η πρώην Βρετανική αποικία της Χρυσής Ακτής επέλεξε, ως ανεξάρτητη πλέον χώρα, να ονομάζεται Γκάνα, αν και βρίσκεται σε περιοχή που δεν ανήκε σε αυτό το ιστορικό Βασίλειο.

Στον επάνω όροφο υπάρχουν εκθέματα που αφορούν τη κουλτούρα και το σύγχρονο βίο των κατοίκων της Μαυριτανίας. Πλήρωσα εισιτήριο μόνον 50 UM, λέγοντας (ψέματα) ότι δε θα βγάλω φωτογραφίες.

Το τελευταίο αξιοθέατο που θα επισκεφθώ στο κέντρο της πόλης είναι το λεγόμενο «Μαροκινό τζαμί». Στην πραγματικότητα είναι ένα πολιτιστικό κέντρο που έχει ιδρύσει το Μαρόκο. Περιλαμβάνει και τζαμί αλλά εγώ θα επισκεφθώ άλλες αίθουσες. Γίνομαι δεκτός από τους αρμοδίους με καταγραφή των στοιχείων μου στο βιβλίο επισκεπτών. Μού δείχνουν το πολυτελές εσωτερικό που έχει πλούσια διακόσμηση σύμφωνα με τις Μαροκινές παραδόσεις.

Το Μαρόκο έχει ιδιαίτερους λόγους να προβάλλει την παρουσία του στη χώρα. Η παλαιότερη επεκτατική πολιτική του ήταν να επεκταθεί ώστε να συμπεριλάβει και όλη τη Μαυριτανία. Αυτό βέβαια δεν έγινε και δεν αποτελεί πλέον ζητούμενο για το μαροκινό κράτος. Όμως ανάμεσα στο Μαρόκο και τη Μαυριτανία υπήρχε μια μεγάλη σε έκταση Ισπανική αποικία, η πάλαι ποτέ «Ισπανική Σαχάρα». Το 1975 η Ισπανία παρέδωσε τη διοίκηση της περιοχής στις δυο γειτονικές χώρες του Μαρόκου και της Μαυριτανίας. Αμέσως άρχισε ένας ανταρτοπόλεμος από το ντόπιο κίνημα Polisario που είχε στόχο την ίδρυση ανεξάρτητου κράτους της Δυτικής Σαχάρας. Η Μαυριτανία, αδύναμη να αντιμετωπίσει το αντάρτικο, εγκατέλειψε κάθε βλέψη στα εδάφη της Δυτικής Σαχάρας. Τότε το Μαρόκο προχώρησε σε κατάληψη όλων των εδαφών της αραιοκατοικημένης πρώην Ισπανικής αποικίας. Έκτοτε την διοικεί ως «νότιες Μαροκινές επαρχίες», παρά το ότι ο Ο.Η.Ε. και όλα τα άλλα κράτη θεωρούν παράνομη την κατοχή της.

Σήμερα οι ντόπιοι Σαχράουι αγωνίζονται εναντίον της μαροκινής κατοχής από κάποιες ερημικές περιοχές στα ανατολικά εδάφη της Δυτικής Σαχάρας που δε μπορεί να ελέγξει ο Μαροκινός στρατός. Τις ονομάζουν «απελευθερωμένες περιοχές».

Αλλά το Μαρόκο εκτός από τη στρατιωτική κατοχή έχει επιφέρει αλλοίωση του πληθυσμού. Σήμερα η μεγάλη πλειοψηφία όσων κατοικούν στο έδαφος της Δυτικής Σαχάρας (που είναι μια έκταση διπλάσια από την Ελλάδα) είναι Μαροκινοί έποικοι. Νομίζω ότι με αυτά που έγραψα γίνονται αντιληπτοί οι σοβαροί πολιτικοί λόγοι που το κράτος του Μαρόκου θέλει να δείχνει μια βιτρίνα στην πρωτεύουσα της Μαυριτανίας.

Φυσικά με την κατοχή της Δυτικής Σαχάρας υπάρχουν πλέον κοινά σύνορα μεταξύ Μαρόκου και Μαυριτανίας. Και εγώ έχω προγραμματίσει, μετά την επίσκεψη της Μαυριτανίας, να τα περάσω και να ταξιδέψω προς βορρά ως το Μαρακές.

Όμως γύρω από το Μαροκινό πολιτιστικό κέντρο υπάρχει και ένα άλλο αξιοθέατο. Μια αγορά που σφύζει από κίνηση. Φοβερή είναι. Έχει όλα τα είδη που αγοράζονται και πουλιούνται μέσα σε ένα οργανωμένο Αφρικάνικο χάος. Μέσα το συνωστισμό που υπάρχει, τα οχήματα μειονεκτούν σε κινητικότητα. Γαϊδούρια και άνθρωποι μεταφέρουν παλέτες και καρότσια. Όσο για φωτογραφίες τα πράγματα εδώ είναι πολύ δύσκολα.

Εδώ που είμαι στη «Μαροκινή αγορά», όπως τη λένε, έχω φθάσει στο πιο μακρινό σημείο της σημερινής βόλτας, τέσσερα χιλιόμετρα μακριά από το ξενοδοχείο μου. Επιστρέφω από την ίδια διαδρομή. Μόνο που σταματάω απέναντι από την είσοδο του Σαουδικού τζαμιού για φαγητό. Σε μια «τρύπα» είναι μια ψησταριά με τραπέζια σε διπλανό δωμάτιο όπου τρώω για μεσημέρι, μια μπαγκέτα με σουβλάκια ψημένα έξω στα κάρβουνα.

Επιστρέφω στο Jeloua, πάντα με τα πόδια, στις μία το μεσημέρι. Η βόλτα μου κράτησε πέντε ώρες!

Παίρνω το καινούργιο μου δωμάτιο. Το WC - μπάνιο είναι ιδιωτικό αλλά εξωτερικό. Πληρώνω το λογαριασμό των δυο διανυκτερεύσεων με 50 ευρώ και πέφτω για ξεκούραση ένα δίωρο.

Βγαίνω στις τεσσεράμισι για απογευματινή βόλτα. Στόχος μου είναι να επισκεφθώ το αλιευτικό λιμάνι του Νουακσότ. Απέχει από το ξενοδοχείο επτά χιλιόμετρα και πηγαίνω με ταξί (100 UM). Αν και είδα μερικά άλλα ψαρολίμανα στη Σενεγάλη, αυτό εδώ προσφέρει ένα θέαμα που αξίζει την επίσκεψη. Μοιάζει με το Καφουντίν ως προς την ποικιλία των δραστηριοτήτων, αλλά υπερτερεί σε λιμενικές εγκαταστάσεις. Οι περισσότερες από τις εκατοντάδες πιρόγες βρίσκονται στη φάση της επιστροφής από το ψάρεμα. Χιλιάδες κόσμος δουλεύει. Αγοράζουν και πουλάνε ψάρια, τα κουβαλάνε φορτωμένα σε καρότσια, σε κιβώτια επάνω στο κεφάλι, σε πάμπολλα γαϊδουράκια. Σεργιάνισα μια ολόκληρη ώρα χωρίς να διατρέξω όλο το μέτωπο της παραλίας με τις ψαρόβαρκες. Όπως φαίνεται οι αλιευτικές δραστηριότητες ασκούνται από μαύρους Αφρικανούς, τόσο ντόπιους όσο και Σενεγαλέζους καθώς και από άλλα γειτονικά κράτη. Δε βλέπω σχεδόν καθόλου Μαυριτανούς της λευκής φυλής. Δυστυχώς οι φωτογραφίες εδώ είναι πολύ δύσκολες αλλά η εικόνα θα παραμείνει έντονη στη μνήμη μου, σα μια κινούμενη πινακοθήκη.

Στην επιστροφή παίρνω ένα μικρό αμάξι που κάνει το ταξί. Ο οδηγός τυχαίνει να είναι ένας πολύ φιλικός πρόσφυγας από το Μαλί. Μου πιάνει την κουβέντα ζητώντας γνωριμία. Είναι πενηντάχρονος και ανήκει στη φυλή Dogon. Έχει δυο γυναίκες και δέκα παιδιά, όλα παντρεμένα και διεσπαρμένα σε διάφορες χώρες της Αφρικής. Παίρνει 60 UM και με αφήνει στο κέντρο, απέναντι από το Σαουδικό τζαμί.

Όσο για τη γνωριμία και ανταλλαγή αριθμών τηλεφώνου το απέφυγα με τρόπο.
Τι να το κάνω αφού δεν πρόκειται να ξανάρθω στο Νουακσότ (όπως νόμιζα). Άλλη μια φορά κάνω ανόητο σφάλμα, τι θα έχανα να αλλάζαμε τηλέφωνα.

Και με την ευκαιρία στο σημείο αυτό να πω ότι οι Μαυριτανοί κύριοι ούτε που εμφανίστηκαν ενώ τους έστειλα και μήνυμα με location.

Από εδώ ξεκινάω με τα πόδια για το ενάμισι χιλιόμετρο απόσταση που είναι ως το Jeloua. Αλλά στο δρόμο με φωνάζει ένας Μαυριτανός με ΙΧ και μου λέει έλα μέσα. Ο φιλόξενος άνθρωπος δουλεύει στην Ευρώπη, στη Γαλλία αν θυμάμαι καλά. Έτσι με πηγαίνει δωρεάν το τελευταίο χιλιόμετρο.

Το βράδυ τρώω στον κήπο τού Jeloua. Το φαγητό είναι ωραία μακαρονάδα με γαρίδες (400 UM).

Το Νουακσότ μπορεί να μην είναι σπουδαίο τουριστικό αξιοθέατο αλλά μου αφήνει καλές αναμνήσεις, αντίθετα με τις πρώτες εντυπώσεις. Αυτό βέβαια οφείλεται σε σημαντικό βαθμό στην ευχάριστη διαμονή μου, στο Jeloua. Στον κήπο τού εστιατορίου έρχονται και επισκέπτες που μένουν μόνιμα στο Νουακσότ. Απόψε το βράδυ έχουν και βραδιά με μουσική.

Πολύ όμορφα είναι αλλά εγώ ετοιμάζομαι για να φύγω αύριο πρωί για το εσωτερικό της Μαυριτανίας. Οπότε ανεβαίνω για ύπνο ενώ κάτω στον κήπο συνεχίζεται η μουσική. Το ταξίδι απαιτεί θυσίες και κάποιες φορές δύσκολες επιλογές. Στο δίλημμα διασκέδαση ή επίσκεψη σε αξιοθέατα, η δική μου απάντηση είναι σχεδόν πάντα αρνητική για τη διασκέδαση.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 25
• 26
• 27
• 28
• 29
• …

  Go to chapter

  Go
• 38

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 27 of 38

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[GTS]

Μπράβο!!

 

[Anas Tassos]

Κεφάλαιο 2ο

Τρίτη, 18 Φεβρουαρίου. Αεροπορικό ταξίδι ως τη Γκάμπια.

Το ταξίδι ξεκινάει με ένα απρόοπτο εμπόδιο. Ενώ είχα χθες διαβεβαίωση ότι σήμερα θα λειτουργεί ο Προαστιακός, ξαφνικά σήμερα το πρωί στις εξίμισι, αναγγέλλεται πως ο Προαστιακός θα συμμετάσχει στη σημερινή απεργία των ΜΜΜ. Άσχημο αυτό. Οπότε αποφασίζουμε ο Γιάννης και εγώ να πάμε στο αεροδρόμιο με το αυτοκίνητό μου. Ξεκινάμε στις οκτώ και κάτι. Ευτυχώς την ώρα αυτή η κίνηση μοιάζει κανονική και στις εννέα περίπου είμαστε στο αεροδρόμιο. Ενώ ο Γιάννης που πήρε το αυτοκίνητο για να επιστρέψει στην Αθήνα συνάντησε πολύ μεγάλη κίνηση. Εκτός που έμπλεξε στην κίνηση δεν έβρισκε πάρκιν, διότι όλοι είχαν κατέβει στη δουλειά με τα ΙΧ. Τελικά τα κατάφερε, νάναι καλά.

Το εισιτήριό μου είναι με την εταιρία Volotea. Κόστισε 188 ευρώ με δρομολόγιο ως ακολούθως. Αναχώρηση 11,45 από Αθήνα με προσγείωση Βαρκελώνη 14,05. Αναχώρηση από Βαρκελώνη 16,25 με άφιξη στο αεροδρόμιο του Μπαντζούλ στις 20,35.

Θα ξεκινήσω δηλαδή το ταξίδι μου στη Δυτική Αφρική από τη Γκάμπια που έχει πρωτεύουσα το Μπαντζούλ. Ο λόγος που το επέλεξα είναι ότι βρίσκεται σε κεντρικό σημείο του ταξιδιωτικού μου πλάνου. Προ παντός όμως υπερτερεί σε σχέση με το αεροδρόμιο του Ντακάρ στη Σενεγάλη ως προς το ότι βρίσκεται σε μικρότερη απόσταση από την περιοχή που με ενδιαφέρει να διαμείνω. Ενώ η πόλη του Ντακάρ απέχει γύρω στα 50 χιλιόμετρα από το νέο της διεθνές αεροδρόμιο. Αυτό μετράει περισσότερο καθώς σε κάθε περίπτωση θα φθάσω αργά το βράδυ. Όσο για την τιμή του εισιτηρίου είναι εξαιρετικά οικονομική.

Οι πτήσεις εκτελούνται κανονικά. Είναι τρεις και κάτι ώρες ως τη Βαρκελώνη. Και από εκεί πέντε ακόμα ώρες ως το Μπαντζούλ στη Γκάμπια. Στο αεροδρόμιο της Βαρκελώνης, όπως και της Αθήνας έχω δωρεάν ιντερνέτ. Αλλά στις πτήσεις δε διατίθεται απολύτως τίποτα δωρεάν.

Έτσι λοιπόν γύρω στις 8,40 τη νύχτα πατάω στο έδαφος της Γκάμπια. Καθυστερούμε κάπως για υγειονομικό έλεγχο λόγω της επιδημίας του κορωνοϊού. Μας υποχρεώνουν να καθαρίσουμε τα χέρια με απολυμαντικό υγρό και μας θερμομετρούν. Καλά κάνουν.

Ενώ η διαδικασία εισόδου είναι απλή. Δεν απαιτείται βίζα για τα Ελληνικά διαβατήρια αλλά άμεσα και δωρεάν βάζουν μια σφραγίδα εισόδου.

Έχω κλείσει δωμάτιο στο Kerr S W, που βρίσκεται στην κοντινή πόλη Σερεκούντα. Επίσης έχω παραγγείλει στο κατάλυμα αυτό να στείλει ταξί για να με παραλάβει από το αεροδρόμιο. Το πρόβλημά μου είναι ότι παρά τα συμπεφωνημένα, τα οποία υπενθύμισα με πρωινό μήνυμα, διαπιστώνω ότι δε με περιμένει κανείς. Καλώ σε βοήθεια έναν που βρίσκεται εδώ γύρω, παίρνει τηλέφωνο στο κατάλυμα και του απαντούν ότι το ταξί που έστειλαν περίμενε ως τις εννέα και μετά έφυγε. Ο τύπος που τηλεφώνησε ζητάει αμοιβή. Αλλάζω σε μια παράγκα 100 ευρώ και παίρνω 5,400 dalasi, αυτό είναι το νόμισμα της Γκάμπια. Δίνω στον τύπο 100 dalasi και ψάχνω ταξί.

Συμφωνώ με κάποιον ταξιτζή να με μεταφέρει, με 800 dalasi. Ο άνθρωπος είναι συμπαθής αλλά δυσκολευόμαστε να βρούμε το κατάλυμα. Το δυστύχημα είναι πως είναι και αναλφάβητος, έχει πάει μόνο ισλαμικό σχολείο όπου το μόνο που έμαθε είναι το κοράνι, στα Αραβικά βέβαια. Οπότε αναγκάζομαι να τον βοηθάω να τηλεφωνεί στο κατάλυμα για οδηγίες. Η απόσταση είναι περίπου είκοσι χιλιόμετρα. Κάναμε μια ώρα δρόμο με το «ταξί». Του δίνω 1,000 dalasi, τα αξίζει, έκανε άλλωστε και μερικά τηλεφωνήματα. Αλλά αν και είναι καλό παιδί δεν πρόκειται να τον ξαναπάρω. Δε γίνεται λόγω αναλφαβητισμού, ούτε νούμερα δε μπορεί να γράψει.

Στο Kerr S W, που θα μείνω απόψε, η νοικοκυρά με περίμενε. Αλλά με εκνευρίζει λέγοντας ότι οι καλοί πελάτες της κλείνουν δωμάτιο με το airbnb ενώ αυτοί που κάνουν κράτηση με το booking (όπως έκανα εγώ) δεν είναι αξιόπιστοι. Τι να της πεις.

Το Kerr S W είναι ένα διώροφο σπίτι που έχει λίγα δωμάτια. Καλό είναι το δικό μου, με όλες τις απαιτούμενες ανέσεις. Αλλά δεν υπάρχει προσωπικό τις περισσότερες ώρες. Η τιμή 25 ευρώ για κάθε διανυκτέρευση καλή είναι, καθόσον εδώ είναι και κάπως ακριβά.

Όσο για την τοποθεσία θα την χαρακτήριζα μεσαία ως προς την εξυπηρέτηση του τουρίστα. Δεν είναι πολύ κοντά στην τουριστική καρδιά της Σερεκούντα αλλά πάει κανείς με τα πόδια. Πάντως τριγύρω υπάρχουν «μπουτίκ», δηλαδή παραγκομάγαζα εν είδει ψιλικατζίδικου, όπου μπορώ να προμηθεύομαι νερό, ψωμί, κάποια φαγώσιμα και άλλα πράγματα που μου χρειάζονται.

Σημειωτέον ότι στα 20 χιλιόμετρα της διαδρομής συνάντησα μια αρκετά ζωντανή κατάσταση με πολύ κόσμο να έχει βγει έξω μέσα στη νύχτα. Ο ταξιτζής με ενημέρωσε ότι αυτό συμβαίνει επειδή σήμερα είναι η Εθνική εορτή της χώρας και ημέρα αργίας. Η πλήρης ανεξαρτησία της Γκάμπια από τη Μεγάλη Βρετανία ανακηρύχθηκε στις 18 Φεβρουαρίου του 1965.

 

[fotast]

Ωραία το πας !! Γέλιο με την κυρία αντιδημάρχου Μ... ΄Οπως και να το δεις αξίωμα είναι...

 

[Yorgos]

Ωραίος, δυναμική είσοδος στο φόρουμ!! Σε βλέπω να κάνεις και καμια εκπομπούλα...

 

[Anas Tassos]

Κεφάλαιο 3ο

Τετάρτη, 19 Φεβρουαρίου, στη Σερεκούντα.

Αν και πρωτεύουσα της Γκάμπια είναι το Μπαντζούλ, η Σερεκούντα είναι το μεγαλύτερο αστικό κέντρο της χώρας. Το Μπαντζούλ βρίσκεται σε ένα νησί που σχηματίζεται στις εκβολές τού ποταμού Γκάμπια και μη έχοντας χώρο επέκτασης έχει πληθυσμό 40,000 κατοίκους, περίπου. Η Σερεκούντα (Serekunda) βρίσκεται 10 με 15 χιλιόμετρα νοτιότερα, κοντά στις ακτές του Ατλαντικού ωκεανού. Αποτελείται από εννέα χωριά που επεκτάθηκαν και αποτελούν σήμερα ένα ενιαίο συγκρότημα με πληθυσμό που πρέπει να είναι γύρω στο μισό εκατομμύριο. Πρόκειται για εκρηκτική δημογραφική ανάπτυξη, το 1970 η Σερεκούντα είχε μόνο 25,000 κατοίκους.

Η τουριστική περιοχή της Σερεκούντα είναι η παραλιακή της ζώνη. Εγώ μένω στη συνοικία Kololi. Απέχει περίπου ένα ως δύο χιλιόμετρα από το σταυροδρόμι «Σενεγκάμπια» και τις πιο κοντινές παραλίες. Υπόψη ότι η τουριστική ανάπτυξη της Γκάμπια επεκτείνεται και νοτιότερα της Σερεκούντα κατά μήκος της παραλιακής λωρίδας επί του Ατλαντικού. Το γεγονός ότι υπάρχει τουρισμός δεν αλλάζει καθόλου την Αφρικάνικη ατμόσφαιρα που επικρατεί. Φτώχεια, σκουπίδια, ατελείωτες υπαίθριες αγορές, ένα χαώδες περιβάλλον, αυθεντικά Αφρικάνικο.

Κάνει ζέστη. Την ημέρα η θερμοκρασία ανέβηκε στους 37 βαθμούς. Τη νύχτα πέφτει αλλά πάντως είναι πάνω από είκοσι. Η παρούσα ζέστη είναι αρκετά πάνω από τις μέσες κλιματικές συνθήκες της εποχής. Και δυστυχώς δε θα είναι περαστική, θα διαρκέσει εβδομάδες.

Κοιμήθηκα με τον ανεμιστήρα σε λειτουργία, αποφεύγω το AC. Μετά το χθεσινό μεγάλο ταξίδι νοιώθω ακόμα διάθεση για ύπνο. Δε θα ενδώσω όμως. Πηγαίνω πεζή ως το σταυροδρόμι της Σενεγκάμπια. Τούτη η περιοχή είναι το πιο πολυσύχναστο σημείο επαφής τουρισμού και ντόπιου πληθυσμού. Σε απόσταση 600 μέτρα δυτικά από το σταυροδρόμι βρίσκεται η παραλία, με το μεγάλο πολυτελές συγκρότημα Senegambia Beach. Τριγύρω πάμπολλα άλλα τουριστικά μαγαζιά. Καταλύματα, εστιατόρια, γραφεία εκδρομών, μπαρ, νυχτερινά κέντρα, μια μεγάλη αγορά χειροτεχνημάτων. Όλοι περνάμε από το σταυροδρόμι και υπάρχει κίνηση 24 ώρες.

Εγώ πηγαίνω στο καφεστιατόριο “Sally`s 24” που όπως το λέει και το όνομα παραμένει ανοικτό συνεχώς. Θα γίνει κατά κάποιο τρόπο το στέκι μου. Παίρνω ένα πρωινό. Καφέ, ομελέτα, τοστ με βούτυρο περίπου 30 dalasi.

Επιστρέφω στο δωμάτιό μου για ξεκούραση. Αλλά δεν έχω ησυχία. Κατά τις δώδεκα το μεσημέρι βγαίνω πάλι. Παίρνω ταξί με το οποίο πηγαίνω στο χωριό Bakau. Για τη μετακίνηση αυτή πλήρωσα το ταξί 200 dalasi.

Το dalasi, που θα το γράφω στο εξής με τον κωδικό του GMD, είναι το εθνικό νόμισμα της Γκάμπια. Η ονομασία «νταλάσι» είναι παραφρορά του dollar, του δολαρίου δηλαδή. Το οποίο dollar προέκυψε από το thaler, το περίφημο «τάλιρο» που σαν ασημένιο νόμισμα της Κεντρικής Ευρώπης του 16ου αιώνα διαδόθηκε στη συνέχεια παγκοσμίως και ιδιαίτερα στα καθ ημάς Βαλκάνια. Οι Ενετοί το είπαν talaro, και από αυτούς εμείς το λέμε τάλιρο, εννοώντας το νόμισμα αξίας πέντε μονάδων, στον ενικό.

Γιατί στον πληθυντικό, τα τάλιρα, ή τα τάλαρα, είναι απλώς τα λεφτά. «Απόψε που υπάρχουνε τα τάλιρα ρε μάγκες θα οργώσουμε τα Φάλιρα». Αυτό το τραγούδι, με τον ταξιτζή Μανώλη Ταμπαρίφα, βγήκε το 1951 και μιλάει για το κορίτσι που θέλει θάλασσα.

Εδώ στο “Sally`s 24” και στα γύρω μπαράκια αράζουν ντόπιες κοπέλες που προσφέρουν συντροφιά. Ψάχνουν λευκούς συντρόφους που έχουν ευρώ ή δολάρια, αλλά και τα GMD κάνουν για τη συντροφιά τους.

Ο σεξοτουρισμός είναι αρκετά ανεπτυγμένος και εδώ, ομολογώ ότι δεν το περίμενα. Αρκετοί είναι οι λευκοί που έρχονται για το σκοπό αυτό, μερικοί έχουν μόνιμα εγκατασταθεί εδώ και ζουν με την Αφρικανή σύντροφό τους. Το χαλαρό και αρκετά οικονομικό “Sally`s 24” είναι ένα σημείο τέτοιων συναντήσεων. Μου έκαναν και εμένα προτάσεις. Μάλιστα, επειδή λόγω ηλικίας με θεωρούν εκ των προτέρων παντρεμένο, μου πρότειναν να τις πάρω ως «δεύτερη σύζυγο», κάτι που επιτρέπεται στις μουσουλμανικές κοινωνίες.

Τώρα το Bakau στο οποίο έφθασα με το ταξί είναι μια παραλιακή πόλη ανάμεσα στο Μπαντζούλ και τη Σερεκούντα. Το αξιοθέατο που θα δω είναι η δεξαμενή Bakau Kachikally. Πρόκειται για ένα νερόλακκο όπου ζουν περίπου εκατό κροκόδειλοι. Οι κροκόδειλοι θεωρούνται ιεροί και συμβολίζουν τη δύναμη της γονιμότητας. Για το λόγο αυτό γυναίκες που αντιμετωπίζουν προβλήματα γονιμότητας επισκέπτονται τη δεξαμενή και προσεύχονται στους ιερούς κροκοδείλους. Κάποια παιδιά που έχουν το όνομα Kachikally γεννήθηκαν μετά από μια τέτοια επίσκεψη.

Περίμενα να δω κάτι σχετικό με αυτή την ωραία ιστορία αλλά δυστυχώς βλέπω μόνο λευκούς τουρίστες. Η δεξαμενή έχει γίνει δημοφιλές τουριστικό αξιοθέατο. Αρκετοί κροκόδειλοι θεωρούνται εξημερωμένοι, αλλά ποιοι είναι αυτοί το γνωρίζουν οι ξεναγοί που υπάρχουν εδώ. Με κάποια αμοιβή, τους επισημαίνουν στους επισκέπτες, που μπορούν να τους χαϊδέψουν και να βγάλουν έτσι αναμνηστικές φωτογραφίες.

Εγώ πάντως πλήρωσα μόνο το εισιτήριο εισόδου στο χώρο (100 GMD) που είναι ιδιωτικός. Έχουν οργανώσει και ένα μικρό μουσείο που αφορά την ιστορία της περιοχής. Το βρίσκω ενδιαφέρον. Έχει μερικά φολκλορικά εκθέματα, όπως μουσικά όργανα και παγανιστικά φυλακτά, αλλά και ενδιαφέρουσες παλιές φωτογραφίες. Ένα θέμα που εξιστορείται είναι η συμμετοχή ιθαγενών της Γκάμπια σε ένα Βασιλικό Σύνταγμα τυφεκιοφόρων που πολέμησε στο πλευρό της Βρετανίας στους δυο Παγκόσμιους πολέμους. Στον 1ο πολέμησαν εναντίον των Γερμανών στις τότε Αφρικανικές τους αποικίες Καμερούν και Τανγκανίκα. Στο 2ο πολέμησαν κυρίως στη Βιρμανία, εναντίων των Ιαπώνων.

Φεύγω από τη δεξαμενή με ένα άλλο ταξί (200 GMD). Αυτή τη φορά λέω στον ταξιτζή να με αφήσει στο Solomon's Beach Bar & Restaurant. Ωραία είναι εδώ, στο βόρειο άκρο της περιοχής Κολόλι, σε ένα μπιτς μπαρ δίπλα στον Ατλαντικό, πίνοντας μια μπίρα, με δροσερό αεράκι και ακούγοντας μουσική ρέγκε. Αλλά η θάλασσα δεν αξίζει τον κόπο. Τα νερά άβαθα, ανακατεμένα με άμμο, έχουν γκρίζο χρώμα. Υπάρχουν έντονα ρεύματα. Για εμπειρία έπεσα στο νερό αλλά δε νομίζω να κάθισα πάνω από δέκα λεπτά.

Επιστρέφοντας με τα πόδια στον ξενώνα, μέσω της οδού Palma Riva, βλέπω ένα γραφείο εκδρομών. Ονομάζεται Timo tours. Συζητώ με το ντόπιο επικεφαλής του γραφείου. Διαπραγματεύομαι και τελικά κλείνω δυο εκδρομές. Μια για αύριο στο James Island (κόστος 55 ευρώ, αντί 60 που ζητούσε). Και μια διήμερη στη συνέχεια στο εσωτερικό της χώρας, ως το Georgetown, (κόστος 110 ευρώ έναντι 120 που ζητούσε).

Έτσι έχω προγραμματίσει όλη την επίσκεψή μου στη Γκάμπια. Θα τελειώσω στις 22 Φεβρουαρίου και μετά πάω Σενεγάλη.

Το απόγευμα βγαίνω πάλι. Αυτή τη φορά πάω στο σταυροδρόμι της Σενεγκάμπια με ταξί (75 GMD). Περπατάω ως την παραλία. Από περιέργεια μπαίνω μέσα στο τεράστιο τουριστικό συγκρότημα Senegambia Beach. Έχει μεγάλες πισίνες, που όμως έκλεισαν στις έξι το απόγευμα. Ενώ η παραλία τους δεν είναι κάτι καλύτερο από του Solomon's. Το μόνο διαφορετικό είναι ότι έχουν κατασκευάσει έναν προστατευτικό τοίχο με φυσικούς ογκόλιθους. Φυσικά όλοι οι επισκέπτες είναι λευκοί ενώ κανείς δεν είναι μέσα στο νερό του ωκεανού. Βραδινό φαγητό στο Sally`s 24.

Οι φωτοgrαφίες από τη Σερεκούντα:
Υπάιθριο μαγαζί ρούχων.
Κροκόδειλοι στο Κατσικάλι.
Ξυλόγλυπτα στην αγορά χειροτεχνίας στη Σενεγκάμπια.

 

[Yorgos]

Πολύ ενδιαφέροντα όλα αυτά. Για το σεξοτουρισμο, προσωπικά στη Γκαμπια έβλεπα μόνο Αγγλιδες, δηλαδή μεσοκοπες κυρίες που αναζητούσαν ντόπιους.

Ωραία περιγραφή, πως και δε μας είχες βρει τόσον καιρό;

 

[Anas Tassos]

Πολύ ενδιαφέροντα όλα αυτά. Για το σεξοτουρισμο, προσωπικά στη Γκαμπια έβλεπα μόνο Αγγλιδες, δηλαδή μεσοκοπες κυρίες που αναζητούσαν ντόπιους.

Ωραία περιγραφή, πως και δε μας είχες βρει τόσον καιρό;

Γιώργο κρατάω ημερολόγια εδώ και δέκα χρόνια, από τότε που είμαι στη σύνταξη. Αλλά "συγγραφέα" του travelstories με έκανε η στέρηση των ταξιδιών από τον κορωνοιό! Υπόψη ότι ακόμα ψάχνω την τεχνική της ιστοσελίδας για τούτο και δημοσιεύω συνέχεια. Κάθε ποστάρισμα κάτι καινούργιο μαθαίνω. Εσύ που είσαι?

 

[Anas Tassos]

Κεφάλαιο 4ο

Τι εστί Γκάμπια (για όσους δε ξέρουν και θέλουν να μάθουν).

(Αυτό το σύντομο κεφάλαιο είναι για όσους δεν έχουν ακούσει για τη Γκάμπια. Δεν είναι ταξιδιωτικό αλλά μάλλον εγκυκλοπαιδικό, μην ανησυχείτε το ταξίδι συνεχίζεται στο επόμενο κεφάλαιο!)

Η Δημοκρατία της Γκάμπια (αγγλικά: Republic of The Gambia) είναι η μικρότερη σε έκταση χώρα στο έδαφος της Αφρικανικής ηπείρου. Με έκταση 11.295 τ.χλμ. έχει σημερινό πληθυσμό γύρω στα δυόμιση εκατομμύρια. Άρα είναι μια εξαιρετικά πυκνοκατοικημένη χώρα.

Η Γκάμπια περικλείεται από την Σενεγάλη, και έχει μακρόστενο σχήμα, ακολουθώντας την πορεία του ποταμού Γκάμπια προς τον Ατλαντικό.

Η χώρα είναι μια λωρίδα εκατέρωθεν του ποταμού Γκάμπια, η οποία στο φαρδύτερο σημείο της έχει πλάτος 50 χιλιόμετρα. Ο ποταμός Γκάμπια έχει συνολικό μήκος 1120 χιλιόμετρα. Αν και είναι συνδεδεμένος με την ομώνυμη χώρα, πηγάζει από τα όρη Futa Djallon της Γουινέας. Μετά τη Γουινέα εισέρχεται στη Σενεγάλη και μόνο το τελευταίο κομμάτι του, με μήκος λίγο μικρότερο από το μισό, ανήκει στη Γκάμπια. Το μισό περίπου από αυτό το μήκος, που ανήκει στη μικρή χώρα, είναι πλωτό σε καράβια.

Η Γκάμπια βρέχεται στο δυτικό της άκρο και σε μήκος 80 χιλιομέτρων από τον Ατλαντικό, ενώ στις τρεις άλλες πλευρές της περιβάλλεται από τη Σενεγάλη.

Τα σύνορα αυτά συμφωνήθηκαν το 1889 μετά από διαπραγματεύσεις ανάμεσα στη Γαλλία και τη Βρετανία, τις δυο μεγάλες αποικιακές δυνάμεις της Αφρικής. Η ακριβής οριοθέτηση πήρε μια 15ετία και έγινε με γνώμονα να δοθούν στη Βρετανία εδάφη με πλάτος περίπου δέκα μίλια (16 χιλιόμετρα) σε κάθε πλευρά του ποταμού Γκάμπια.

Η χώρα απέκτησε την ανεξαρτησία της στις 18 Φεβρουαρίου 1965. Διάλεξε να ονομάζεται “The Gambia”, όντας μια σπάνια περίπτωση χώρας που στα αγγλικά πρέπει να αναφέρεται με ένα οριστικό άρθρο. Το πολίτευμα είναι Προεδρική Δημοκρατία. Ο πληθυσμός της χώρας συγγενεύει με αυτόν της Σενεγάλης. Η πλειονότητα των κατοίκων στην Γκάμπια ανήκουν στη φυλή Μαντίνγκα ή Μαλίνκε (35%). Ακολουθούν οι Φουλάνι (25%), κυρίως γεωργοί και κτηνοτρόφοι. Κοντά στην ακτή ζουν οι Ουολόφ (15%) και στην αριστερή όχθη οι Ντιόλα (10%). Άλλες φυλές είναι οι Σερέρ (3%) και οι Soninke (8%). Σε συντριπτική πλειονότητα, που ξεπερνάει το 90%, η θρησκεία των Γκαμπιανών είναι ο μουσουλμανισμός. Επίσημη γλώσσα είναι η αγγλική, όμως στην καθημερινή ζωή ομιλούνται οι διάλεκτοι των φυλών.

Πρωτεύουσα και μοναδικό λιμάνι της χώρας είναι η πόλη Μπαντζούλ, στις εκβολές του ποταμού Γκάμπια στον Ατλαντικό ωκεανό. Η πόλη ιδρύθηκε το 19ο αιώνα από τους Βρετανούς και επί αποικιοκρατίας ονομαζόταν Bathurst (Μπάθερστ).

Η Γκάμπια αποτελεί βασικό Αφρικάνικο τουριστικό προορισμό από τις χώρες της Δυτικής Ευρώπης, κυρίως με πτήσεις τσάρτερ. Το μεγαλύτερο μέρος του τουρισμού είναι γκρουπ και πακέτα διακοπών στις παραλίες τού Ατλαντικού, νοτίως του Μπαντζούλ. Ιδιαίτερα πολυπληθείς είναι οι τουρίστες από τη Γερμανία, Βρετανία και Ολλανδία.

Οι παραλίες δεν είναι ιδιαίτερα ασφαλείς για κολύμβηση, λόγω υπόγειων ρευμάτων. Ενώ υπάρχουν παντού ντόπιοι που κυνηγούν τους τουρίστες για να τους πουλήσουν σουβενίρ και διάφορες υπηρεσίες.

Επίσης η Γκάμπια θεωρείται τόπος σεξοτουρισμού, καθώς δημιουργούνται πολλές σχέσεις μεταξύ λευκών ανδρών με μαύρες αλλά και γυναικών με ντόπιους νεαρούς, που θεωρούν ευκαιρία την απόκτηση ενός ευρωπαϊκού διαβατηρίου.

Το κλίμα της Γκάμπια χαρακτηρίζεται από την επικράτηση δύο εποχών: της εποχής των βροχοπτώσεων, από Ιούνιο μέχρι Οκτώβριο και της ξηρής εποχής που κρατάει τους υπόλοιπους μήνες.

 

[Anas Tassos]

Μέρος 5ο

Πέμπτη, 20 Φεβρουαρίου, Αναζητώντας τις ρίζες του Κίντα Κούντε στη Γκάμπια.

Προκειμένου να πάω στη σημερινή εκδρομή βγαίνω στο δρόμο, έξω από τον ξενώνα Kerr Samba Wurie στις 6,45. Το ταξί με τον ιδιοκτήτη του γραφείου Timo (παρατσούκλι είναι) έρχεται κανονικά, στις επτά η ώρα. Πηγαίνουμε ως το λιμάνι του Μπαντζούλ. Αυτή την ώρα οι δρόμοι της πρωτεύουσας πόλης είναι άδειοι. Μέσα στο ταξί μού γίνεται μια μικρή ξενάγηση.

Προσπερνώντας μια μνημειακή πύλη βλέπω το “parade”, τη λεωφόρο που γίνονται οι παρελάσεις μπροστά σε μια εξέδρα επισήμων. Η πύλη ονομάζεται Arch 22 διότι κατασκευάστηκε προς τιμήν τού στρατιωτικού πραξικοπήματος που έγινε στις 22 Ιουλίου 1994. Με αυτό ανέβηκε στην εξουσία ο Yahya Jammeh, που παρέμεινε Πρόεδρος της Γκάμπια ως τον Ιανουάριο του 2017.
Επίσης βλέπω το κτίριο του κοινοβουλίου. Οι βουλευτές είναι 53 τον αριθμό.

Το Μπαντζούλ βρίσκεται στη νότια όχθη του ποταμού Γκάμπια, πάνω σε ένα νησί, εκεί που το ποτάμι εκβάλλει στον Ατλαντικό ωκεανό. Είναι ένα ποτάμιο νησί που χωρίζεται από κανάλι με γέφυρα από το ηπειρωτικό έδαφος.

Στο λιμάνι επιβιβάζομαι στο καράβι Joven Antonia. Είναι ένα παλιό Ισπανικό πλοίο που το έχουν φέρει εδώ και εικοσιπέντε περίπου χρόνια στον ποταμό Γκάμπια ως εκδρομικό. Όταν ανεβαίνω είμαι ο πρώτος τουρίστας. Παίρνω ένα καφέ.

Αργότερα θα έρθουν οι άλλοι, από διάφορα τουριστικά πρακτορεία. Συνολικά γινόμαστε γύρω στα 60 άτομα που συμμετέχουμε στην κρουαζιέρα - ολοήμερη εκδρομή.

Τριγύρω από το πλοίο μας υπάρχουν πολλά αλιευτικά. Είναι Κινέζικα με πληρώματα Αφρικανούς και μοιάζουν όλα σαπιοκάραβα.

Ξεκινάμε στις εννέα το πρωί. Ανεβαίνουμε τον ποταμό Γκάμπια Σε όλο αυτό το κομμάτι έχει αλμυρά νερά, καθώς το ποτάμι έχει εδώ πλάτος πάνω από 10 χιλιόμετρα και τα νερά του σμίγουν με τα νερά του ωκεανού.

Πλέουμε κοντά στη βόρεια όχθη όπου παρατηρούμε από μικρή απόσταση τη χερσόνησο Dog Island Point. Τη χωρίζουν 150 μέτρα μόνο από το νησάκι Dog Island. Όταν κατεβαίνει η στάθμη του νερού (άμπωτις - low tide) μπορεί κανείς να διανύσει την απόσταση περπατώντας. Αυτό το κάνουν οι μπαμπουίνοι πίθηκοι που πηγαίνουν να φάνε τους καρπούς των μπαομπάμπ στο νησάκι. Η ονομασία Dog Island (δηλαδή Νησί των σκυλιών) δόθηκε λόγω των γρυλλισμών των πιθήκων και ακόμα επειδή από μακριά το πίσω μέρος του κορμιού τους μοιάζει με σκυλιά. Το 1661 οι Βρετανοί έχτισαν εκεί ένα μικρό φρούριο που εγκαταλείφτηκε το 1816. Πάντως η εδώ περιοχή δεν έχει ιστορικό δουλεμπορίου.

Εγώ έχω προσκολληθεί στον ξεναγό του γκρουπ από το Senegambia Beach ο οποίος κάνει καλή ξενάγηση. Αυτό το γκρουπ αποτελείται κατά μεγάλη πλειοψηφία από Ολλανδούς. Όμως ανάμεσά τους βρίσκεται μια Ελληνική οικογένεια. Είναι ένα ζευγάρι, που είναι και οι δυο γιατροί στην Ολλανδία. Μαζί τους ο γιος τους, ο δεκάχρονος Παναγιώτης, που είναι πολύ επικοινωνιακός. Γίναμε πολύ καλοί φίλοι.

Τώρα μας προσφέρουν σάντουιτς και κρασί σανγκρία. Καλό πρωινό είναι. Το απολαμβάνω στο κατάστρωμα.

Ενώ το ενδιαφέρον μας προσελκύουν τα δελφίνια που βλέπουμε στο ποτάμι να κολυμπούν γύρω από το μικρό μας καράβι.

Ο επόμενος σταθμός της κρουαζιέρας είναι στο χωριό Albreda. Εδώ κατεβαίνουμε από το πλοίο για επίσκεψη της περιοχής.

Πρώτα επισκεπτόμαστε το ίδιο το χωριό Albreda με συνοδεία τοπικού ξεναγού. Το Albreda έχει περίπου 2,000 κατοίκους. Βρίσκεται στη βόρεια όχθη του ποταμού Γκάμπια και είναι ένα ιστορικό μέρος. Σύμφωνα με την προφορική παράδοση της περιοχής ο οικισμός ιδρύθηκε από έναν μαραμπού το 16ο ή 17ο αιώνα. Το 1681 ο τοπικός αρχηγός παραχώρησε ένα μικρό κομμάτι γης στους Γάλλους. Οι Γάλλοι έκτισαν ένα διώροφο κτίριο. Οι Βρετανοί που ήθελαν να έχουν το μονοπώλιο στον ποταμό πέτυχαν να τους το δώσουν οι Γάλλοι το 1857. Σήμερα το κτίριο της Γαλλικής αποικιοκρατίας μετασκευάζεται για να γίνει εστιατόριο και ξενοδοχείο.

Ανεβαίνουμε με τα πόδια ως το διπλανό χωριό το Jufureh. Είναι μικρότερο αλλά έχει αποκτήσει παγκόσμια φήμη μετά την κυκλοφορία του βιβλίου Roots.


Συγγραφέας του βιβλίου ήταν ο Alex Haley, ένας Αμερικανός (1921- 1992) που ήταν βασικά μαύρος αλλά είχε και προγόνους Ινδιάνους και Σκωτσέζους. Υπηρετούσε στην ακτοφυλακή των Η.Π.Α. Όταν συνταξιοδοτήθηκε, ερευνώντας τη γενεαλογία της μητέρας του, έφθασε ως το Jufureh.

Το 1976 ο Haley δημοσίευσε το βιβλίο “Roots” (Ρίζες) που βασίζεται στην οικογενειακή του ιστορία. Η ιστορία του αρχίζει με τον Kinta Kunte που το 1767 τον απήγαγαν δουλέμποροι και τον πούλησαν σκλάβο στο Μέριλαντ των Η.Π.Α. Ο Alex Haley ισχυρίζεται ότι ανήκει στην 7η γενεά απογόνων του Kinta Kunte. Εργάστηκε δώδεκα χρόνια κάνοντας έρευνες, ταξιδεύοντας ανάμεσα στις δυο πλευρές του Ατλαντικού και γράφοντας το βιβλίο. Πήγε στο Jufureh όπου άκουσε έναν “griot” να διηγείται την ιστορία του Kinta Kunte.

Οι griot είναι παραδοσιακά αφηγητές της τοπικής ιστορίας την οποία διασώζουν έτσι προφορικά για λογαριασμό της φυλής του

Ο Haley έψαξε και τα αρχεία του δουλεμπορικού πλοίου The Lord Ligonier, με το οποίο πιστεύει ότι ο πρόγονός του μεταφέρθηκε στην Αμερική.

Το βιβλίο εκδόθηκε το 1976 και απετέλεσε μεγάλη εκδοτική επιτυχία. Ακολούθησε μια τηλεοπτική σειρά που έκανε πιο γνωστή την ιστορία που αφηγείται ο Haley.

Πολύ μεγάλη είναι η επιστημονική αμφισβήτηση της ιστορίας που διηγείται ο Haley και το βιβλίο χαρακτηρίζεται από πολλούς ως μυθιστόρημα. Ωστόσο η εκδοτική του επιτυχία κατέστησε την ιστορία που διηγείται ο Haley πολύ δημοφιλή. Αποτελεί πλέον μέρος της Αφροαμερικάνικης κουλτούρας, αλλά και ένδοξο θρύλο για τη Γκάμπια.

Καθώς βαδίζουμε το περίπου ένα χιλιόμετρο ως το Jufureh, πάμπολλα παιδάκια έχουν στήσει μικρές χορωδίες με τενεκεδάκια για μουσικά όργανα και μας τραγουδούν “welcome” προσδοκώντας φιλοδωρήματα. Ο ξεναγός μας μάς αποτρέπει, διότι δεν πρέπει να σπρώχνουμε τα παιδιά προς αυτό τον τρόπο ζητιανιάς. Αντίθετα μας πηγαίνει στο κοινοτικό νηπιαγωγείο του χωριού και μας προτρέπει να δώσουμε εκεί ότι θέλουμε. Περίπου 60 παιδάκια μας υποδέχονται πολύ θερμά. Δίνουμε τη βοήθεια που μπορούμε στο κουτί φιλοδωρημάτων για ενίσχυση του σχολείου. Μερικοί μοιράζουν και καραμέλες ή μολύβια στα παιδάκια.

Στο Jufureh μας αναλαμβάνει άλλος τοπικός ξεναγός. Είναι πολύ καλός. Μας πηγαίνει στο μέρος όπου μένει η οικογένεια από την οποία, σύμφωνα με τους ισχυρισμούς του Haley, καταγόταν ο πρόγονός του Kinta Kunte. Σε ένα υπόστεγο έρχονται και δυο ηλικιωμένες γυναίκες που πρόλαβαν κάποια επίσκεψη εδώ του μακαρίτη Haley.

Επίσης επισκεπτόμαστε ένα μικρό μουσείο που έχει διαμορφωθεί εδώ δίπλα, σε ένα κτίριο παλαιών αποθηκών των Βρετανών. Το μουσείο αφηγείται την ιστορία του δουλεμπορίου. Αλλά δε μου κάνει ιδιαίτερη εντύπωση καθώς έχω δει αλλού μουσεία με παρόμοια θεματολογία. Πάντως το μέρος είναι ωραίο. Η επίσκεψη αυτή μου άρεσε.

Επιβιβαζόμαστε πάλι στο πλοίο όπου τώρα προσφέρεται φαγητό από ένα μικρό μπουφέ. Καλό είναι.

Συνεχίζουμε για το νησί James Island. Βρίσκεται σε μικρή απόσταση, τριών περίπου χιλιομέτρων, από την Albreda και κοντά στη βόρεια όχθη του ποταμού. Το πλοίο μας εδώ δε μπορεί να προσεγγίσει και πάμε στο νησί με μηχανοκίνητες πιρόγες.

Το μικροσκοπικό αυτό κομματάκι στεριάς προσέλκυσε τις βλέψεις των Ευρωπαϊκών δυνάμεων, στα χρόνια που υπήρχε έντονος ανταγωνισμός για την ίδρυση αποικιών. Πρώτοι το πάτησαν οι ναυτικοί μιας Πορτογαλικής αποστολής το 1456, που του έδωσαν το όνομα «Νησί του Αγίου Ανδρέα». Ωστόσο η πρώτη απόπειρα εγκατάστασης προήλθε από μια αρκετά απίθανη περιοχή της Ευρώπης. Ήταν το «Δουκάτο της Κουρλάνδης και της Σεμιγαλλίας», μια ημιαυτόνομη ηγεμονία, στις ανατολικές ακτές της Βαλτικής, υπαγόμενη στην Πολωνο-Λιθουανική Κοινοπολιτεία, που έστειλε αποίκους το 17ο αιώνα. Οι αποικιοκράτες του Δουκάτου, που προσπαθούσε να αποκτήσει αποικίες στη περιοχή, έκτισαν το πρώτο οχυρωμένο φρούριο στο νησί. Το νησί κατελήφθη από τους Βρετανούς το 1664, μετά μια ολιγόχρονη περίοδο Ολλανδικής κατοχής. Η ταραχώδης ιστορία του είχε στη συνέχεια επιδρομές πειρατών και μια κατάληψη από τους Γάλλους το 1695. Η οριστική κατοχύρωση της κατοχής του από τη Βρετανία έγινε το 1702.

Σήμερα λόγω διάβρωσης από το ποτάμι, το νησί είναι μόλις δυο στρέμματα αλλά παλιότερα ήταν πεντέξι φορές μεγαλύτερο.

Το νησί έφερε την ονομασία James Island, προς τιμήν του Άγγλου Βασιλιά Ιάκωβου 2ου. Το 2011 μετονομάστηκε σε «Νησί του Κίντα Κουντέ» (Kunta Kinteh Island).

Είναι ένας ιστορικός τόπος που συνδέεται με το δουλεμπόριο των Αφρικανών σκλάβων. Σώζονται τα ερείπια του ιστορικού Βρετανικού Fort James που χρονολογούνται από τα μέσα του 17ου αιώνα αλλά έχουν υποστεί πολλές μετατροπές αργότερα.

Η Unesco έχει συμπεριλάβει το νησί στον κατάλογο της παγκόσμιας κληρονομιάς της ανθρωπότητας. Είναι ένα πολύ ενδιαφέρον και όμορφο μέρος με τα αιωνόβια ερείπια να περιβάλλονται από δένδρα μπαομπάμπ.

Μετά το James Island επιστρέφουμε στο λιμάνι του Μπαντζούλ. Η απόσταση είναι περίπου 30 χιλιόμετρα. Λίγο βαρετή είναι η επιστροφή. Ευτυχώς έχω παρέα τον Παναγιώτη! Από το Μπαντζούλ θα επιστρέψω με το γκρουπ του Senegambia beach, με λεωφορείο. Το γραφείο Timo με παρέπεμψε σε αυτό, κακώς βέβαια διότι δε θα με πάνε ως το δωμάτιό μου. Κατεβαίνω στο ξενοδοχειακό συγκρότημα African Princess. Εκεί δίπλα είναι τα γραφεία του Timo. Περνάω να συνεννοηθώ για αύριο. Δυστυχώς μαθαίνω ότι η διήμερη εκδρομή δε θα γίνει. Συγκρατώ το δικαιολογημένο θυμό μου. Μου προτείνουν να πάω με άλλο γκρουπ το Σάββατο. Ή να πάω μόνος μου αύριο πληρώνοντας 160 ευρώ. Αρνούμαι. Έτσι επιστρέφω θυμωμένος στο ξενοδοχείο μου. Ύστερα πάω στο Sally`s 24 για βραδινό φαγητό.

Τι κάνουμε τώρα; Η αρχική μου αντίδραση ήταν να φύγω αύριο πρωί για τη Σενεγάλη. Αργά το βράδυ το ξανασκέπτομαι. Πραγματικά με ενδιαφέρει το εσωτερικό της Γκάμπια, ιδίως το ιστορικό Georgetown και οι προϊστορικοί μεγαλιθικοί κύκλοι.

Αποφασίζω να μείνω άλλη μια ημέρα εδώ στο Serekunda για να μπορέσω μεθαύριο να πάω στη διήμερη εκδρομή. Κλείνω δωμάτιο για αύριο σε ένα άλλο ξενοδοχείο το VLV Guest house που βρίσκεται δίπλα στο σταυροδρόμι της Σενεγκάμπια και κοστίζει 22 ευρώ

 

[KIKI]

Πολυ ωραία και ενδιαφέροντα όσα μας γράφετε .

 

[Anas Tassos]

Χαίρομαι που εσείς και κάποιοι άλλοι τα διαβάζουν. Κλείστηκα και εγώ μέσα, ακύρωσα το επόμενο ταξίδι μου (ήταν για τέλη Μάη) και σκέφθηκα ότι αφού κρατάω ημερολόγιο ας το μετατρέψω σε ταξιδιωτικό "σύγγραμμα" και ας το μοιραστώ με άλλους. Αφού δεν μπορούμε να ταξιδέψουμε ας κρατήσουμε στη μνήμημας τα ταξίδια και ας γνωριστούμε όσοι μοιραζόμαστε το ΄ιδιο χόμπι.