Γκάμπια Γουινέα-Μπισσάου Μαυριτανία Σενεγάλη Ταξιδεύοντας στη Δυτική Αφρική την εποχή του Covid-19

[Anas Tassos]

Κεφάλαιο 15ο

Παρασκευή, 28 Φεβρουαρίου

Ευτυχώς όλη τη νύχτα δούλευε ο ανεμιστήρας και έτσι κοιμήθηκα αρκετά σε αυτό το τόσο ζεστό μέρος.

Όμορφα είναι εδώ στο Campement Villageois και πολύ γραφικό το ψαροχώρι Elinkin. Αλλά αν το δούμε από ταξιδιωτική σκοπιά είναι μόνο άραγμα και χαλάρωση. Οπότε συνεχίζω για τον επόμενο προορισμό.

Είναι το νησί Καραμπάν (Karabane) που βρίσκεται στο πιο ακραίο μέρος των εκβολών τού ποταμού Casamance. Εδώ κοντά είναι, αλλά η πιρόγα της δημόσιας συγκοινωνίας αναχωρεί στις 12,30 το μεσημέρι. Υπάρχει άλλο ένα δρομολόγιο που φεύγει απόγευμα. Βέβαια εκτελούνται και δρομολόγια με ιδιωτική μίσθωση, που κοστίζουν από 10,000 CFA και πλέον. Εμένα δε με αφορούν αλλά υπάρχουν (όπως είδα) γκρουπ που κάνουν ημερήσιες εκδρομές με πιρόγες.

Έχω φτιάξει το σχέδιό μου. Θα φύγω το μεσημέρι. Αλλά τώρα το πρωί έχω βρει τι να κάνω. Θα επισκεφθώ το Oussouye.

Νωρίς τις πρωί διασχίζω τα 500 μέτρα της παραλίας με τις παράγκες των μαγαζιών και των ψαράδων και φθάνω στο σταθμό των λεωφορείων και των «ταξί», που είναι συγχρόνως και αποβάθρα για τις επιβατηγές πιρόγες.

Παίρνω το λεωφορείο (μινιμπάς είναι) για το Oussouye (Ουσούι). Κοστίζει 500 CFA, η απόσταση είναι 20 χιλιόμετρα. Το Oussouye (Ουσούι) είναι ένα μεγάλο χωριό, ή μικρή πόλη αν θέλετε, με περίπου 5,000 κατοίκους που είναι το διοικητικό κέντρο όλης αυτής της περιοχής της νότιας όχθης τού Casamance μέχρι το στόμιό του στον ωκεανό.

Στην περιοχή του κατοικεί κυρίως η φυλή των Jola (γράφεται και Diola). Αν και σήμερα πολλοί Jola έχουν εξισλαμιστεί ή εκχριστιανιστεί, μερικές κοινότητες διατηρούν ακόμα τις αρχέγονες παραδόσεις τους και έχουν ένα «βασιλιά» που ο ρόλος του μοιάζει περισσότερο με ιερέα παρά με τοπικό ηγέτη. Ο επιφανέστερος από τους βασιλιάδες της φυλής βρίσκεται στο Oussouye.

Η επίσκεψή μου στη μικρή πόλη, έχει στόχο να δω αυτόν το βασιλιά των Jola.

Μπισάπ, δηλαδή ιβίσκος για αφέψημα.

Φθάνοντας στο Oussouye (Ουσούι) ρωτάω κάποιον πως μπορώ να τον επισκεφθώ. Με παραπέμπουν στο σπίτι του, εδώ κοντά στο σταθμό. Είναι ένα μεγάλο συγκρότημα, διαμορφωμένο κατά την οικιστική παράδοση της φυλής. Έχει μέγεθος ενός γηπέδου ποδοσφαίρου. Γύρω από μια εσωτερική αυλή υπάρχουν χώροι όπου διαβιώνει η ευρύτερη οικογένεια.

Με υποδέχεται η Rose, που είναι η γυναίκα του βασιλιά. Αναλαμβάνει να με οδηγήσει στο βασιλιά. Ακολουθώντας την μπαίνω σε ένα «ιερό δάσος». Ταμπέλες σε τρεις γλώσσες, Γαλλικά, Αγγλικά και Ισπανικά, γράφουν ότι απαγορεύεται η είσοδος σε ξένους.

Κάθομαι σε ένα πάγκο περιμένοντας. Σε λίγο έρχεται ο βασιλιάς και κάθεται απέναντί μου σε ένα παραδοσιακό χαμηλό σκαμνάκι. Είναι ντυμένος με ένα κόκκινο μανδύα. Φοράει και κόκκινο σκούφο. Μου αναπτύσσει το θέμα.

Ανέλαβε βασιλιάς το έτος 2.000. Το αξίωμα δεν είναι κληρονομικό. Εναλλάσσεται κυκλικά στα μέλη τριών επιφανών οικογενειών, με εκλογή που λαμβάνει χώρα μετά το θάνατο του προηγούμενου βασιλιά. Εδώ πίσω είναι ένας ιερός χώρος που εγώ δεν πρέπει να μπω. Εκεί ο βασιλιάς ασκεί τα καθήκοντά του.

Κάνει τελετές και θυσίες στις οποίες χρησιμοποιεί κρασί από φοίνικες. Είναι υποχρεωμένος να μένει μέσα στο ιερό τέμενος της φυλής πολλές ώρες διότι έρχονται συνέχεια μέλη της φυλής. Πρακτικά πηγαίνει στο κοντινό του σπίτι μόνο τρεις – τέσσερες ώρες, μετά τα μεσάνυχτα.

Μου αναπτύσσει και τα οικονομικά του αξιώματος. Ένεκα των βασιλικών υποχρεώσεων δε μπορεί πλέον να εργάζεται. Οπότε πρέπει να συντηρείται από υπηκόους αλλά και επισκέπτες (όπως η αφεντιά μου!). Υπάρχουν βασιλικοί αγροί που τους καλλιεργούν μέλη της φυλής, για λογαριασμό της κοινότητας. Τα προϊόντα τους διατίθενται στους έχοντες ανάγκη. Στο βασίλειο υπάγονται 17 χωριά. Ο βασιλιάς δίνει βοήθεια σε όποιον δεν έχει να φάει και αυτό γίνεται τη νύχτα, ώστε να μη νοιώθει άσχημα ο φτωχός κόσμος που παίρνει τη βοήθεια.

Φυσικά πρέπει να δώσω και εγώ κάτι τις. Δίνω στη Rose 5,000 CFA. Μάλλον πολλά είναι, αλλά δεν έχω πιο ψιλά. Η επίσκεψη πάντως ήταν ενδιαφέρουσα.

Επιστρέφω στο Elinkin. Αυτή τη φορά με συλλογικό ταξί (600 CFA). Το όχημα είναι ένα απίστευτο τροχοφόρο ερείπιο. Μια μικρή επισκευούλα και σε λίγο φεύγουμε!

Είμαι στο Campement Villageois στις δέκα η ώρα. Παίρνω τώρα το πρωινό. Κάνω μια βόλτα στο χωριό. Γραφικές οι εικόνες, αλλά η φωτογράφηση δύσκολη σε ότι αφορά ανθρώπους. Συμβαίνει και ένα σύντομο επεισόδιο με ένα καραγωγέα που με έντονο τρόπο με υποχρεώνει να σβήσω μια φωτογραφία που είχα πάρει.

Δίπλα στο Campement Villageois είναι μια μεγάλη έκταση που απλώνουν τα ψάρια να ξεραθούν. Στη Δυτική Αφρική συνήθως καταναλώνουν ξεραμένα τα ψάρια, με συνοδεία ρύζι. Το Elinkin είναι τόπος παραγωγής, στο Campement και σε όλο το χωριό μυρίζει ψαρίλα.

Πληρώνω το λογαριασμό της διαμονής. Είναι 35,800 CFA. Δυστυχώς τα 15,000 τα κλαίω, είναι η χθεσινή βαρκάδα που δεν είδα πουλιά. Πάντως φθηνά είναι εδώ.

Παίρνω ένα μηχανάκι (500 CFA) με το οποίο πηγαίνω στην αποβάθρα, πριν τις δώδεκα το μεσημέρι.

Περιμένω παρατηρώντας το σκηνικό δίπλα στο ποτάμι. Υπάρχουν κάμποσες αλιευτικές πιρόγες, μερικές μεγάλες. Ακόμα και πιρόγες που έχουν έρθει από άλλα κράτη.

Πιάσαμε φιλική κουβέντα με το νεαρό Γκιντεόν (Γεδεών) που μπαλώνει τα δίχτυα μιας πιρόγας που έχει έρθει από τη Γκάνα. Αισθάνομαι όμορφα όταν επικοινωνώ άμεσα με κόσμο φιλικό από άλλες κουλτούρες. Αυτό δυστυχώς είναι ένα ταξιδιωτικό ζητούμενο που ελάχιστα μπορούν να προσφέρουν τα οργανωμένα ομαδικά ταξίδια.

Μη σας παρασύρει ο νεαρός και ασχοληθείτε με τον κύριο στα αριστερά. Το θέμα της φωτογραφίας είναι η μπλέ βαλίτσα - χειραποσκευή. Για ταξίδι 40 ημερών.

Η πιρόγα της συγκοινωνίας αναχωρεί τελικά στις μία το μεσημέρι. Πληρώνω εισιτήριο μόνο 1,000 CFA. Είμαστε δέκα περίπου επιβάτες. Οι τρεις λευκοί. Μια Ισπανίδα, ένας Γάλλος και εγώ. Υπάρχουν και αρκετές αποσκευές στην πιρόγα μας. Περνάμε για έλεγχο από το στρατιωτικό – λιμενικό φυλάκιο. Ταξιδεύουμε φορώντας όλοι σωσίβια.

Η πιρόγα διασχίζει το κανάλι που σχηματίζεται στις εκβολές του Casamance, ανάμεσα στη νότια όχθη και ένα μικρό αρχιπέλαγος.

Το μεγαλύτερο νησί είναι το Καραμπάν (Karabane), στο οποίο πηγαίνουμε. Είναι απέναντι από το Elinkin αλλά το χωριό Καραμπάν βρίσκεται στο άλλο άκρο του νησιού. Κάνουμε περίπου μια ώρα για να φθάσουμε εκεί.

Κατεβαίνοντας στο νησί πηγαίνω σε ένα Campement δίπλα στην αποβάθρα. Μου το συνέστησε ένας υπάλληλος του Campement Villageois, που μάλιστα πήρε τηλέφωνο για να κάνει κράτηση για λογαριασμό μου.

Το μέρος ονομάζεται Le Barracuda. Μου αρέσει, είναι όμορφο και πολύ καλό. Το διευθύνει ένας φιλικός και ηλικιωμένος μουσουλμάνος, ο Αμαντού. Το δωμάτιο που παίρνω είναι μια χαρά και κοστίζει 10, 000 CFA, για ντεμί πανσιόν. Με βραδινό φαγητό και πρωινό αύριο. Σπουδαία τακτοποίηση.

Το χωριό είναι μικρό. Έχει πλατιούς δρόμους. Δεν υπάρχει κανένας στρωμένος με κάποιο υλικό, όλο άμμο είναι. Στο νησί δεν κυκλοφορούν αυτοκίνητα. Όμως υπάρχουν πολλοί ηλιακοί συλλέκτες που δίνουν ηλεκτρικό φωτισμό. Έτσι ηλεκτροδοτείται και το Campement Le Barracuda. Αλλά βέβαια γίνεται οικονομία στην ηλεκτρική ενέργεια. Το wifi συνδέεται κατά διαστήματα, κυρίως το βράδυ.

Υπάρχουν λιγοστά μαγαζιά για προμήθειες. Σε ένα από αυτά αγοράζω τρεις παπάγιες. Αυτό θα είναι το μεσημεριανό μου φαγητό. Ύστερα πέφτω κάνα δυο ώρες για ξεκούραση.

Βγαίνω για βόλτα στο χωριό το απόγευμα, κατά τις πέντε.

Το νησί Καραμπάν (Karabane) αποκτήθηκε από τους Γάλλους το 1836. Υπήρξε το πρώτο κέντρο ιεραποστολικής δραστηριότητας των Ρωμαιοκαθολικών στην περιοχή Casamance. Εγκαταστάθηκαν στο νησί από το 1875. Το 1901 η Γαλλική διοίκηση της περιοχής μεταφέρθηκε στο Ziguinchor.

Παρομοίως οι Καθολικοί ιεραπόστολοι μετεγκαταστάθηκαν αρχικά στο Oussouye και τελικά στο Ziguinchor, που είναι σήμερα έδρα του καθολικού επισκόπου της Casamance. Είναι η επαρχία με το μεγαλύτερο ποσοστό Ρωμαιοκαθολικών στη Σενεγάλη. Περίπου 20%. Αλλά στο Oussouye το ποσοστό είναι αντίστροφο, επικρατούν οι Χριστιανοί. Παρομοίως και στο νησί Καραμπάν. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι πριν έναν αιώνα η φυλή Jola ήταν παγανιστές και οι ιεραπόστολοι είχαν πιο πρόσφορο έδαφος, σε σχέση με άλλες εξισλαμισμένες περιοχές. Σήμερα όμως οι περισσότεροι Jola είναι μουσουλμάνοι.

Εδώ στο νησί έχουν εγκατασταθεί αρκετοί μουσουλμάνοι και βλέπω σήμερα Παρασκευή στο τζαμί να είναι μαζεμένα πολλά παιδιά που διδάσκονται το κοράνι.

Το χωριό δε διαθέτει την αρχική σημασία που είχε και ο πληθυσμός του νησιού είναι μικρότερος. Παρά το παιδομάνι σήμερα είναι λιγότεροι από 1,000 κάτοικοι. Τα απομεινάρια της πρώτης εποχής, του 19ου αιώνα, που εγκαταστάθηκαν οι Γάλλοι και οι ιεραπόστολοι είναι τα μοναδικά ιστορικά αξιοθέατα του χωριού.

Ο οδηγός Lonely Planet (του 2013) γράφει για την παλιά Καθολική εκκλησία σε στιλ της Γαλλικής Βρετάνης, όπου τα αγάλματα των Αγίων γέρνουν στο εσωτερικό της. Αλλά εγώ βλέπω ότι τώρα η εκκλησία έχει ανακατασκευαστεί. Είναι ένα μεγάλο κτίριο, μοντέρνο και δυστυχώς κλειστό.

Αν μπορώ να πω ότι κάποια ερείπια είναι ένα ρομαντικό σκηνικό θα έλεγα πως είναι τα ερείπια της σχολής, που λειτουργούσαν οι ιεραπόστολοι. Διαβαίνοντας κάτω από μια παλιά επιγραφή που γράφει ακόμα “ École Spéciale”, μπαίνω σε ένα ερειπωμένο συγκρότημα όπου ανάμεσα σε μισογκρεμισμένους τοίχους από τούβλα φυτρώνει ένας μεγάλος φίκος και δένδρα μάνγκο και υπάρχει μια βρύση όπου τα παιδιά του χωριού έρχονται να πλύνουν ρούχα.

Στο τέρμα των σπιτιών του χωριού υπάρχει το παλιό νεκροταφείο. Οι πιο πολλοί τάφοι Γάλλων είναι ερειπωμένοι. Αλλά ο τάφος του καπετάνιου Protet είναι μια λευκή πυραμίδα που έχει πρόσφατα ανακαινιστεί και περιβάλλεται με κάγκελα.

Ο καπετάνιος Aristide Protet πέθανε το 1836, χτυπημένος από ένα δηλητηριασμένο βέλος. Σύμφωνα με την τελευταία του επιθυμία, έθαψαν το νεκρό του σώμα τοποθετημένο όρθιο, να αντικρίζει τη θάλασσα.

Όσο για το παλιό διώροφο κτίριο της ιεραποστολής έχει μετατραπεί σε ξενοδοχείο. Είναι το Hotel Carabane, το καλύτερο στο χωριό. Οι καλόγριες που μετακόμισαν στο Ziguinchor, δεν άκουσαν τις συμβουλές τού Christian Saglio και το μετέτρεψαν σε μοντέρνο κτίριο. Πάντως δε φαίνεται να έχει πολλή πελατεία.

Η ζωή στο χωριό είναι ήσυχη όλο χαλαρότητα και γραφικότητα. Στις αυλές και τους δρόμους βλέπει κανείς κατσίκες γκαστρωμένες, γουρουνάκια που θηλάζουν, αλανιάρικα σκυλιά.

Υπάρχουν κάμποσα μαγαζάκια για τουρίστες. Ρεστοράν, εμπορικά που πουλάνε ρούχα για τουρίστες και ξυλόγλυπτα.

Υπάρχει παλίρροια και όταν τα νερά είναι χαμηλά κάποιοι μπαίνουν στο νερό και βγάζουν στρείδια και αχιβάδες. Ο κόσμος είναι ευχάριστος.

Έχω και φωτογραφία που κρατάω τις δυο θαυμάστριές μου στην αγκαλιά μου, όπως μου το ζήτησαν! Σιγά μη σας τη δείξω.

Το νησί έχει συνολική έκταση 57 τετραγωνικά χιλιόμετρα. Εκτός από το χωριό υπάρχουν μερικά διάσπαρτα σπίτια. Στο άλλο άκρο του υπάρχει ένας μικρός οικισμός. Δεν υπάρχει κανένα ύψωμα, το συμβατικό μέσο υψόμετρο του νησιού αναγράφεται δυο μέτρα πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας.

Έκανα και ένα μπάνιο. Αλλά χάλια είναι. Τα νερά είναι άβαθα, ο πάτος της θάλασσας λάσπη. Και όταν πάω λίγο βαθειά, προς το λιμάνι, αν και η επιφάνεια του νερού είναι ασάλευτη, νοιώθω ένα πολύ δυνατό ρεύμα.

Το λιμάνι εδώ στο Καραμπάν είναι αρκετά καλά φτιαγμένο. Με λιμενοβραχίονα όπου δένει το μεγάλο καράβι της γραμμής Ziguinchor – Ντακάρ.

Το Barracuda που μένω ειδικεύεται στον αλιευτικό τουρισμό. Μένουν κάποιοι τουρίστες που κάθε ημέρα πηγαίνουν για ψάρεμα με βάρκα,. Τα νερά είναι πλούσια. Το βράδυ γύρισε ένας λευκός με την Αφρικάνα φιλενάδα του κουβαλώντας ένα μεγάλο μπαρακούντα. Σε αυτό το είδος ανήκουν τα ψάρια που εμείς ονομάζουμε λούτσους. Είπε ότι τις προάλλες είχε πιάσει πιο πολλά μπαρακούντα.

Κάθομαι για βραδινό φαγητό στην σκεπαστή βεράντα – τραπεζαρία, δίπλα στη θάλασσα. Η μερίδα που μου φέρνουν είναι τεράστια. Είναι ψάρι οτολίτ (otolithe), στα Γαλλικά. Στα Αγγλικά λέγεται Cassava croaker. Η επιστημονική του ονομασία είναι Pseudotolithus Senegalensis.

Το βράδυ εδώ στο Καραμπάν κάνει δροσιά. Και την ημέρα καλά ήταν, η θερμοκρασία το πολύ να ανέβηκε στους 30 βαθμούς. Καλό είναι αυτό, μετά τη ζέστη των προηγούμενων ημερών. Η παραμονή μου εδώ ήταν ήσυχη και πέρασα καλά.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 13
• 14
• 15
• 16
• 17
• …

  Go to chapter

  Go
• 38

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 15 of 38

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[GTS]

Μπράβο!!

 

[Anas Tassos]

Κεφάλαιο 2ο

Τρίτη, 18 Φεβρουαρίου. Αεροπορικό ταξίδι ως τη Γκάμπια.

Το ταξίδι ξεκινάει με ένα απρόοπτο εμπόδιο. Ενώ είχα χθες διαβεβαίωση ότι σήμερα θα λειτουργεί ο Προαστιακός, ξαφνικά σήμερα το πρωί στις εξίμισι, αναγγέλλεται πως ο Προαστιακός θα συμμετάσχει στη σημερινή απεργία των ΜΜΜ. Άσχημο αυτό. Οπότε αποφασίζουμε ο Γιάννης και εγώ να πάμε στο αεροδρόμιο με το αυτοκίνητό μου. Ξεκινάμε στις οκτώ και κάτι. Ευτυχώς την ώρα αυτή η κίνηση μοιάζει κανονική και στις εννέα περίπου είμαστε στο αεροδρόμιο. Ενώ ο Γιάννης που πήρε το αυτοκίνητο για να επιστρέψει στην Αθήνα συνάντησε πολύ μεγάλη κίνηση. Εκτός που έμπλεξε στην κίνηση δεν έβρισκε πάρκιν, διότι όλοι είχαν κατέβει στη δουλειά με τα ΙΧ. Τελικά τα κατάφερε, νάναι καλά.

Το εισιτήριό μου είναι με την εταιρία Volotea. Κόστισε 188 ευρώ με δρομολόγιο ως ακολούθως. Αναχώρηση 11,45 από Αθήνα με προσγείωση Βαρκελώνη 14,05. Αναχώρηση από Βαρκελώνη 16,25 με άφιξη στο αεροδρόμιο του Μπαντζούλ στις 20,35.

Θα ξεκινήσω δηλαδή το ταξίδι μου στη Δυτική Αφρική από τη Γκάμπια που έχει πρωτεύουσα το Μπαντζούλ. Ο λόγος που το επέλεξα είναι ότι βρίσκεται σε κεντρικό σημείο του ταξιδιωτικού μου πλάνου. Προ παντός όμως υπερτερεί σε σχέση με το αεροδρόμιο του Ντακάρ στη Σενεγάλη ως προς το ότι βρίσκεται σε μικρότερη απόσταση από την περιοχή που με ενδιαφέρει να διαμείνω. Ενώ η πόλη του Ντακάρ απέχει γύρω στα 50 χιλιόμετρα από το νέο της διεθνές αεροδρόμιο. Αυτό μετράει περισσότερο καθώς σε κάθε περίπτωση θα φθάσω αργά το βράδυ. Όσο για την τιμή του εισιτηρίου είναι εξαιρετικά οικονομική.

Οι πτήσεις εκτελούνται κανονικά. Είναι τρεις και κάτι ώρες ως τη Βαρκελώνη. Και από εκεί πέντε ακόμα ώρες ως το Μπαντζούλ στη Γκάμπια. Στο αεροδρόμιο της Βαρκελώνης, όπως και της Αθήνας έχω δωρεάν ιντερνέτ. Αλλά στις πτήσεις δε διατίθεται απολύτως τίποτα δωρεάν.

Έτσι λοιπόν γύρω στις 8,40 τη νύχτα πατάω στο έδαφος της Γκάμπια. Καθυστερούμε κάπως για υγειονομικό έλεγχο λόγω της επιδημίας του κορωνοϊού. Μας υποχρεώνουν να καθαρίσουμε τα χέρια με απολυμαντικό υγρό και μας θερμομετρούν. Καλά κάνουν.

Ενώ η διαδικασία εισόδου είναι απλή. Δεν απαιτείται βίζα για τα Ελληνικά διαβατήρια αλλά άμεσα και δωρεάν βάζουν μια σφραγίδα εισόδου.

Έχω κλείσει δωμάτιο στο Kerr S W, που βρίσκεται στην κοντινή πόλη Σερεκούντα. Επίσης έχω παραγγείλει στο κατάλυμα αυτό να στείλει ταξί για να με παραλάβει από το αεροδρόμιο. Το πρόβλημά μου είναι ότι παρά τα συμπεφωνημένα, τα οποία υπενθύμισα με πρωινό μήνυμα, διαπιστώνω ότι δε με περιμένει κανείς. Καλώ σε βοήθεια έναν που βρίσκεται εδώ γύρω, παίρνει τηλέφωνο στο κατάλυμα και του απαντούν ότι το ταξί που έστειλαν περίμενε ως τις εννέα και μετά έφυγε. Ο τύπος που τηλεφώνησε ζητάει αμοιβή. Αλλάζω σε μια παράγκα 100 ευρώ και παίρνω 5,400 dalasi, αυτό είναι το νόμισμα της Γκάμπια. Δίνω στον τύπο 100 dalasi και ψάχνω ταξί.

Συμφωνώ με κάποιον ταξιτζή να με μεταφέρει, με 800 dalasi. Ο άνθρωπος είναι συμπαθής αλλά δυσκολευόμαστε να βρούμε το κατάλυμα. Το δυστύχημα είναι πως είναι και αναλφάβητος, έχει πάει μόνο ισλαμικό σχολείο όπου το μόνο που έμαθε είναι το κοράνι, στα Αραβικά βέβαια. Οπότε αναγκάζομαι να τον βοηθάω να τηλεφωνεί στο κατάλυμα για οδηγίες. Η απόσταση είναι περίπου είκοσι χιλιόμετρα. Κάναμε μια ώρα δρόμο με το «ταξί». Του δίνω 1,000 dalasi, τα αξίζει, έκανε άλλωστε και μερικά τηλεφωνήματα. Αλλά αν και είναι καλό παιδί δεν πρόκειται να τον ξαναπάρω. Δε γίνεται λόγω αναλφαβητισμού, ούτε νούμερα δε μπορεί να γράψει.

Στο Kerr S W, που θα μείνω απόψε, η νοικοκυρά με περίμενε. Αλλά με εκνευρίζει λέγοντας ότι οι καλοί πελάτες της κλείνουν δωμάτιο με το airbnb ενώ αυτοί που κάνουν κράτηση με το booking (όπως έκανα εγώ) δεν είναι αξιόπιστοι. Τι να της πεις.

Το Kerr S W είναι ένα διώροφο σπίτι που έχει λίγα δωμάτια. Καλό είναι το δικό μου, με όλες τις απαιτούμενες ανέσεις. Αλλά δεν υπάρχει προσωπικό τις περισσότερες ώρες. Η τιμή 25 ευρώ για κάθε διανυκτέρευση καλή είναι, καθόσον εδώ είναι και κάπως ακριβά.

Όσο για την τοποθεσία θα την χαρακτήριζα μεσαία ως προς την εξυπηρέτηση του τουρίστα. Δεν είναι πολύ κοντά στην τουριστική καρδιά της Σερεκούντα αλλά πάει κανείς με τα πόδια. Πάντως τριγύρω υπάρχουν «μπουτίκ», δηλαδή παραγκομάγαζα εν είδει ψιλικατζίδικου, όπου μπορώ να προμηθεύομαι νερό, ψωμί, κάποια φαγώσιμα και άλλα πράγματα που μου χρειάζονται.

Σημειωτέον ότι στα 20 χιλιόμετρα της διαδρομής συνάντησα μια αρκετά ζωντανή κατάσταση με πολύ κόσμο να έχει βγει έξω μέσα στη νύχτα. Ο ταξιτζής με ενημέρωσε ότι αυτό συμβαίνει επειδή σήμερα είναι η Εθνική εορτή της χώρας και ημέρα αργίας. Η πλήρης ανεξαρτησία της Γκάμπια από τη Μεγάλη Βρετανία ανακηρύχθηκε στις 18 Φεβρουαρίου του 1965.

 

[fotast]

Ωραία το πας !! Γέλιο με την κυρία αντιδημάρχου Μ... ΄Οπως και να το δεις αξίωμα είναι...

 

[Yorgos]

Ωραίος, δυναμική είσοδος στο φόρουμ!! Σε βλέπω να κάνεις και καμια εκπομπούλα...

 

[Anas Tassos]

Κεφάλαιο 3ο

Τετάρτη, 19 Φεβρουαρίου, στη Σερεκούντα.

Αν και πρωτεύουσα της Γκάμπια είναι το Μπαντζούλ, η Σερεκούντα είναι το μεγαλύτερο αστικό κέντρο της χώρας. Το Μπαντζούλ βρίσκεται σε ένα νησί που σχηματίζεται στις εκβολές τού ποταμού Γκάμπια και μη έχοντας χώρο επέκτασης έχει πληθυσμό 40,000 κατοίκους, περίπου. Η Σερεκούντα (Serekunda) βρίσκεται 10 με 15 χιλιόμετρα νοτιότερα, κοντά στις ακτές του Ατλαντικού ωκεανού. Αποτελείται από εννέα χωριά που επεκτάθηκαν και αποτελούν σήμερα ένα ενιαίο συγκρότημα με πληθυσμό που πρέπει να είναι γύρω στο μισό εκατομμύριο. Πρόκειται για εκρηκτική δημογραφική ανάπτυξη, το 1970 η Σερεκούντα είχε μόνο 25,000 κατοίκους.

Η τουριστική περιοχή της Σερεκούντα είναι η παραλιακή της ζώνη. Εγώ μένω στη συνοικία Kololi. Απέχει περίπου ένα ως δύο χιλιόμετρα από το σταυροδρόμι «Σενεγκάμπια» και τις πιο κοντινές παραλίες. Υπόψη ότι η τουριστική ανάπτυξη της Γκάμπια επεκτείνεται και νοτιότερα της Σερεκούντα κατά μήκος της παραλιακής λωρίδας επί του Ατλαντικού. Το γεγονός ότι υπάρχει τουρισμός δεν αλλάζει καθόλου την Αφρικάνικη ατμόσφαιρα που επικρατεί. Φτώχεια, σκουπίδια, ατελείωτες υπαίθριες αγορές, ένα χαώδες περιβάλλον, αυθεντικά Αφρικάνικο.

Κάνει ζέστη. Την ημέρα η θερμοκρασία ανέβηκε στους 37 βαθμούς. Τη νύχτα πέφτει αλλά πάντως είναι πάνω από είκοσι. Η παρούσα ζέστη είναι αρκετά πάνω από τις μέσες κλιματικές συνθήκες της εποχής. Και δυστυχώς δε θα είναι περαστική, θα διαρκέσει εβδομάδες.

Κοιμήθηκα με τον ανεμιστήρα σε λειτουργία, αποφεύγω το AC. Μετά το χθεσινό μεγάλο ταξίδι νοιώθω ακόμα διάθεση για ύπνο. Δε θα ενδώσω όμως. Πηγαίνω πεζή ως το σταυροδρόμι της Σενεγκάμπια. Τούτη η περιοχή είναι το πιο πολυσύχναστο σημείο επαφής τουρισμού και ντόπιου πληθυσμού. Σε απόσταση 600 μέτρα δυτικά από το σταυροδρόμι βρίσκεται η παραλία, με το μεγάλο πολυτελές συγκρότημα Senegambia Beach. Τριγύρω πάμπολλα άλλα τουριστικά μαγαζιά. Καταλύματα, εστιατόρια, γραφεία εκδρομών, μπαρ, νυχτερινά κέντρα, μια μεγάλη αγορά χειροτεχνημάτων. Όλοι περνάμε από το σταυροδρόμι και υπάρχει κίνηση 24 ώρες.

Εγώ πηγαίνω στο καφεστιατόριο “Sally`s 24” που όπως το λέει και το όνομα παραμένει ανοικτό συνεχώς. Θα γίνει κατά κάποιο τρόπο το στέκι μου. Παίρνω ένα πρωινό. Καφέ, ομελέτα, τοστ με βούτυρο περίπου 30 dalasi.

Επιστρέφω στο δωμάτιό μου για ξεκούραση. Αλλά δεν έχω ησυχία. Κατά τις δώδεκα το μεσημέρι βγαίνω πάλι. Παίρνω ταξί με το οποίο πηγαίνω στο χωριό Bakau. Για τη μετακίνηση αυτή πλήρωσα το ταξί 200 dalasi.

Το dalasi, που θα το γράφω στο εξής με τον κωδικό του GMD, είναι το εθνικό νόμισμα της Γκάμπια. Η ονομασία «νταλάσι» είναι παραφρορά του dollar, του δολαρίου δηλαδή. Το οποίο dollar προέκυψε από το thaler, το περίφημο «τάλιρο» που σαν ασημένιο νόμισμα της Κεντρικής Ευρώπης του 16ου αιώνα διαδόθηκε στη συνέχεια παγκοσμίως και ιδιαίτερα στα καθ ημάς Βαλκάνια. Οι Ενετοί το είπαν talaro, και από αυτούς εμείς το λέμε τάλιρο, εννοώντας το νόμισμα αξίας πέντε μονάδων, στον ενικό.

Γιατί στον πληθυντικό, τα τάλιρα, ή τα τάλαρα, είναι απλώς τα λεφτά. «Απόψε που υπάρχουνε τα τάλιρα ρε μάγκες θα οργώσουμε τα Φάλιρα». Αυτό το τραγούδι, με τον ταξιτζή Μανώλη Ταμπαρίφα, βγήκε το 1951 και μιλάει για το κορίτσι που θέλει θάλασσα.

Εδώ στο “Sally`s 24” και στα γύρω μπαράκια αράζουν ντόπιες κοπέλες που προσφέρουν συντροφιά. Ψάχνουν λευκούς συντρόφους που έχουν ευρώ ή δολάρια, αλλά και τα GMD κάνουν για τη συντροφιά τους.

Ο σεξοτουρισμός είναι αρκετά ανεπτυγμένος και εδώ, ομολογώ ότι δεν το περίμενα. Αρκετοί είναι οι λευκοί που έρχονται για το σκοπό αυτό, μερικοί έχουν μόνιμα εγκατασταθεί εδώ και ζουν με την Αφρικανή σύντροφό τους. Το χαλαρό και αρκετά οικονομικό “Sally`s 24” είναι ένα σημείο τέτοιων συναντήσεων. Μου έκαναν και εμένα προτάσεις. Μάλιστα, επειδή λόγω ηλικίας με θεωρούν εκ των προτέρων παντρεμένο, μου πρότειναν να τις πάρω ως «δεύτερη σύζυγο», κάτι που επιτρέπεται στις μουσουλμανικές κοινωνίες.

Τώρα το Bakau στο οποίο έφθασα με το ταξί είναι μια παραλιακή πόλη ανάμεσα στο Μπαντζούλ και τη Σερεκούντα. Το αξιοθέατο που θα δω είναι η δεξαμενή Bakau Kachikally. Πρόκειται για ένα νερόλακκο όπου ζουν περίπου εκατό κροκόδειλοι. Οι κροκόδειλοι θεωρούνται ιεροί και συμβολίζουν τη δύναμη της γονιμότητας. Για το λόγο αυτό γυναίκες που αντιμετωπίζουν προβλήματα γονιμότητας επισκέπτονται τη δεξαμενή και προσεύχονται στους ιερούς κροκοδείλους. Κάποια παιδιά που έχουν το όνομα Kachikally γεννήθηκαν μετά από μια τέτοια επίσκεψη.

Περίμενα να δω κάτι σχετικό με αυτή την ωραία ιστορία αλλά δυστυχώς βλέπω μόνο λευκούς τουρίστες. Η δεξαμενή έχει γίνει δημοφιλές τουριστικό αξιοθέατο. Αρκετοί κροκόδειλοι θεωρούνται εξημερωμένοι, αλλά ποιοι είναι αυτοί το γνωρίζουν οι ξεναγοί που υπάρχουν εδώ. Με κάποια αμοιβή, τους επισημαίνουν στους επισκέπτες, που μπορούν να τους χαϊδέψουν και να βγάλουν έτσι αναμνηστικές φωτογραφίες.

Εγώ πάντως πλήρωσα μόνο το εισιτήριο εισόδου στο χώρο (100 GMD) που είναι ιδιωτικός. Έχουν οργανώσει και ένα μικρό μουσείο που αφορά την ιστορία της περιοχής. Το βρίσκω ενδιαφέρον. Έχει μερικά φολκλορικά εκθέματα, όπως μουσικά όργανα και παγανιστικά φυλακτά, αλλά και ενδιαφέρουσες παλιές φωτογραφίες. Ένα θέμα που εξιστορείται είναι η συμμετοχή ιθαγενών της Γκάμπια σε ένα Βασιλικό Σύνταγμα τυφεκιοφόρων που πολέμησε στο πλευρό της Βρετανίας στους δυο Παγκόσμιους πολέμους. Στον 1ο πολέμησαν εναντίον των Γερμανών στις τότε Αφρικανικές τους αποικίες Καμερούν και Τανγκανίκα. Στο 2ο πολέμησαν κυρίως στη Βιρμανία, εναντίων των Ιαπώνων.

Φεύγω από τη δεξαμενή με ένα άλλο ταξί (200 GMD). Αυτή τη φορά λέω στον ταξιτζή να με αφήσει στο Solomon's Beach Bar & Restaurant. Ωραία είναι εδώ, στο βόρειο άκρο της περιοχής Κολόλι, σε ένα μπιτς μπαρ δίπλα στον Ατλαντικό, πίνοντας μια μπίρα, με δροσερό αεράκι και ακούγοντας μουσική ρέγκε. Αλλά η θάλασσα δεν αξίζει τον κόπο. Τα νερά άβαθα, ανακατεμένα με άμμο, έχουν γκρίζο χρώμα. Υπάρχουν έντονα ρεύματα. Για εμπειρία έπεσα στο νερό αλλά δε νομίζω να κάθισα πάνω από δέκα λεπτά.

Επιστρέφοντας με τα πόδια στον ξενώνα, μέσω της οδού Palma Riva, βλέπω ένα γραφείο εκδρομών. Ονομάζεται Timo tours. Συζητώ με το ντόπιο επικεφαλής του γραφείου. Διαπραγματεύομαι και τελικά κλείνω δυο εκδρομές. Μια για αύριο στο James Island (κόστος 55 ευρώ, αντί 60 που ζητούσε). Και μια διήμερη στη συνέχεια στο εσωτερικό της χώρας, ως το Georgetown, (κόστος 110 ευρώ έναντι 120 που ζητούσε).

Έτσι έχω προγραμματίσει όλη την επίσκεψή μου στη Γκάμπια. Θα τελειώσω στις 22 Φεβρουαρίου και μετά πάω Σενεγάλη.

Το απόγευμα βγαίνω πάλι. Αυτή τη φορά πάω στο σταυροδρόμι της Σενεγκάμπια με ταξί (75 GMD). Περπατάω ως την παραλία. Από περιέργεια μπαίνω μέσα στο τεράστιο τουριστικό συγκρότημα Senegambia Beach. Έχει μεγάλες πισίνες, που όμως έκλεισαν στις έξι το απόγευμα. Ενώ η παραλία τους δεν είναι κάτι καλύτερο από του Solomon's. Το μόνο διαφορετικό είναι ότι έχουν κατασκευάσει έναν προστατευτικό τοίχο με φυσικούς ογκόλιθους. Φυσικά όλοι οι επισκέπτες είναι λευκοί ενώ κανείς δεν είναι μέσα στο νερό του ωκεανού. Βραδινό φαγητό στο Sally`s 24.

Οι φωτοgrαφίες από τη Σερεκούντα:
Υπάιθριο μαγαζί ρούχων.
Κροκόδειλοι στο Κατσικάλι.
Ξυλόγλυπτα στην αγορά χειροτεχνίας στη Σενεγκάμπια.

 

[Yorgos]

Πολύ ενδιαφέροντα όλα αυτά. Για το σεξοτουρισμο, προσωπικά στη Γκαμπια έβλεπα μόνο Αγγλιδες, δηλαδή μεσοκοπες κυρίες που αναζητούσαν ντόπιους.

Ωραία περιγραφή, πως και δε μας είχες βρει τόσον καιρό;

 

[Anas Tassos]

Πολύ ενδιαφέροντα όλα αυτά. Για το σεξοτουρισμο, προσωπικά στη Γκαμπια έβλεπα μόνο Αγγλιδες, δηλαδή μεσοκοπες κυρίες που αναζητούσαν ντόπιους.

Ωραία περιγραφή, πως και δε μας είχες βρει τόσον καιρό;

Γιώργο κρατάω ημερολόγια εδώ και δέκα χρόνια, από τότε που είμαι στη σύνταξη. Αλλά "συγγραφέα" του travelstories με έκανε η στέρηση των ταξιδιών από τον κορωνοιό! Υπόψη ότι ακόμα ψάχνω την τεχνική της ιστοσελίδας για τούτο και δημοσιεύω συνέχεια. Κάθε ποστάρισμα κάτι καινούργιο μαθαίνω. Εσύ που είσαι?

 

[Anas Tassos]

Κεφάλαιο 4ο

Τι εστί Γκάμπια (για όσους δε ξέρουν και θέλουν να μάθουν).

(Αυτό το σύντομο κεφάλαιο είναι για όσους δεν έχουν ακούσει για τη Γκάμπια. Δεν είναι ταξιδιωτικό αλλά μάλλον εγκυκλοπαιδικό, μην ανησυχείτε το ταξίδι συνεχίζεται στο επόμενο κεφάλαιο!)

Η Δημοκρατία της Γκάμπια (αγγλικά: Republic of The Gambia) είναι η μικρότερη σε έκταση χώρα στο έδαφος της Αφρικανικής ηπείρου. Με έκταση 11.295 τ.χλμ. έχει σημερινό πληθυσμό γύρω στα δυόμιση εκατομμύρια. Άρα είναι μια εξαιρετικά πυκνοκατοικημένη χώρα.

Η Γκάμπια περικλείεται από την Σενεγάλη, και έχει μακρόστενο σχήμα, ακολουθώντας την πορεία του ποταμού Γκάμπια προς τον Ατλαντικό.

Η χώρα είναι μια λωρίδα εκατέρωθεν του ποταμού Γκάμπια, η οποία στο φαρδύτερο σημείο της έχει πλάτος 50 χιλιόμετρα. Ο ποταμός Γκάμπια έχει συνολικό μήκος 1120 χιλιόμετρα. Αν και είναι συνδεδεμένος με την ομώνυμη χώρα, πηγάζει από τα όρη Futa Djallon της Γουινέας. Μετά τη Γουινέα εισέρχεται στη Σενεγάλη και μόνο το τελευταίο κομμάτι του, με μήκος λίγο μικρότερο από το μισό, ανήκει στη Γκάμπια. Το μισό περίπου από αυτό το μήκος, που ανήκει στη μικρή χώρα, είναι πλωτό σε καράβια.

Η Γκάμπια βρέχεται στο δυτικό της άκρο και σε μήκος 80 χιλιομέτρων από τον Ατλαντικό, ενώ στις τρεις άλλες πλευρές της περιβάλλεται από τη Σενεγάλη.

Τα σύνορα αυτά συμφωνήθηκαν το 1889 μετά από διαπραγματεύσεις ανάμεσα στη Γαλλία και τη Βρετανία, τις δυο μεγάλες αποικιακές δυνάμεις της Αφρικής. Η ακριβής οριοθέτηση πήρε μια 15ετία και έγινε με γνώμονα να δοθούν στη Βρετανία εδάφη με πλάτος περίπου δέκα μίλια (16 χιλιόμετρα) σε κάθε πλευρά του ποταμού Γκάμπια.

Η χώρα απέκτησε την ανεξαρτησία της στις 18 Φεβρουαρίου 1965. Διάλεξε να ονομάζεται “The Gambia”, όντας μια σπάνια περίπτωση χώρας που στα αγγλικά πρέπει να αναφέρεται με ένα οριστικό άρθρο. Το πολίτευμα είναι Προεδρική Δημοκρατία. Ο πληθυσμός της χώρας συγγενεύει με αυτόν της Σενεγάλης. Η πλειονότητα των κατοίκων στην Γκάμπια ανήκουν στη φυλή Μαντίνγκα ή Μαλίνκε (35%). Ακολουθούν οι Φουλάνι (25%), κυρίως γεωργοί και κτηνοτρόφοι. Κοντά στην ακτή ζουν οι Ουολόφ (15%) και στην αριστερή όχθη οι Ντιόλα (10%). Άλλες φυλές είναι οι Σερέρ (3%) και οι Soninke (8%). Σε συντριπτική πλειονότητα, που ξεπερνάει το 90%, η θρησκεία των Γκαμπιανών είναι ο μουσουλμανισμός. Επίσημη γλώσσα είναι η αγγλική, όμως στην καθημερινή ζωή ομιλούνται οι διάλεκτοι των φυλών.

Πρωτεύουσα και μοναδικό λιμάνι της χώρας είναι η πόλη Μπαντζούλ, στις εκβολές του ποταμού Γκάμπια στον Ατλαντικό ωκεανό. Η πόλη ιδρύθηκε το 19ο αιώνα από τους Βρετανούς και επί αποικιοκρατίας ονομαζόταν Bathurst (Μπάθερστ).

Η Γκάμπια αποτελεί βασικό Αφρικάνικο τουριστικό προορισμό από τις χώρες της Δυτικής Ευρώπης, κυρίως με πτήσεις τσάρτερ. Το μεγαλύτερο μέρος του τουρισμού είναι γκρουπ και πακέτα διακοπών στις παραλίες τού Ατλαντικού, νοτίως του Μπαντζούλ. Ιδιαίτερα πολυπληθείς είναι οι τουρίστες από τη Γερμανία, Βρετανία και Ολλανδία.

Οι παραλίες δεν είναι ιδιαίτερα ασφαλείς για κολύμβηση, λόγω υπόγειων ρευμάτων. Ενώ υπάρχουν παντού ντόπιοι που κυνηγούν τους τουρίστες για να τους πουλήσουν σουβενίρ και διάφορες υπηρεσίες.

Επίσης η Γκάμπια θεωρείται τόπος σεξοτουρισμού, καθώς δημιουργούνται πολλές σχέσεις μεταξύ λευκών ανδρών με μαύρες αλλά και γυναικών με ντόπιους νεαρούς, που θεωρούν ευκαιρία την απόκτηση ενός ευρωπαϊκού διαβατηρίου.

Το κλίμα της Γκάμπια χαρακτηρίζεται από την επικράτηση δύο εποχών: της εποχής των βροχοπτώσεων, από Ιούνιο μέχρι Οκτώβριο και της ξηρής εποχής που κρατάει τους υπόλοιπους μήνες.

 

[Anas Tassos]

Μέρος 5ο

Πέμπτη, 20 Φεβρουαρίου, Αναζητώντας τις ρίζες του Κίντα Κούντε στη Γκάμπια.

Προκειμένου να πάω στη σημερινή εκδρομή βγαίνω στο δρόμο, έξω από τον ξενώνα Kerr Samba Wurie στις 6,45. Το ταξί με τον ιδιοκτήτη του γραφείου Timo (παρατσούκλι είναι) έρχεται κανονικά, στις επτά η ώρα. Πηγαίνουμε ως το λιμάνι του Μπαντζούλ. Αυτή την ώρα οι δρόμοι της πρωτεύουσας πόλης είναι άδειοι. Μέσα στο ταξί μού γίνεται μια μικρή ξενάγηση.

Προσπερνώντας μια μνημειακή πύλη βλέπω το “parade”, τη λεωφόρο που γίνονται οι παρελάσεις μπροστά σε μια εξέδρα επισήμων. Η πύλη ονομάζεται Arch 22 διότι κατασκευάστηκε προς τιμήν τού στρατιωτικού πραξικοπήματος που έγινε στις 22 Ιουλίου 1994. Με αυτό ανέβηκε στην εξουσία ο Yahya Jammeh, που παρέμεινε Πρόεδρος της Γκάμπια ως τον Ιανουάριο του 2017.
Επίσης βλέπω το κτίριο του κοινοβουλίου. Οι βουλευτές είναι 53 τον αριθμό.

Το Μπαντζούλ βρίσκεται στη νότια όχθη του ποταμού Γκάμπια, πάνω σε ένα νησί, εκεί που το ποτάμι εκβάλλει στον Ατλαντικό ωκεανό. Είναι ένα ποτάμιο νησί που χωρίζεται από κανάλι με γέφυρα από το ηπειρωτικό έδαφος.

Στο λιμάνι επιβιβάζομαι στο καράβι Joven Antonia. Είναι ένα παλιό Ισπανικό πλοίο που το έχουν φέρει εδώ και εικοσιπέντε περίπου χρόνια στον ποταμό Γκάμπια ως εκδρομικό. Όταν ανεβαίνω είμαι ο πρώτος τουρίστας. Παίρνω ένα καφέ.

Αργότερα θα έρθουν οι άλλοι, από διάφορα τουριστικά πρακτορεία. Συνολικά γινόμαστε γύρω στα 60 άτομα που συμμετέχουμε στην κρουαζιέρα - ολοήμερη εκδρομή.

Τριγύρω από το πλοίο μας υπάρχουν πολλά αλιευτικά. Είναι Κινέζικα με πληρώματα Αφρικανούς και μοιάζουν όλα σαπιοκάραβα.

Ξεκινάμε στις εννέα το πρωί. Ανεβαίνουμε τον ποταμό Γκάμπια Σε όλο αυτό το κομμάτι έχει αλμυρά νερά, καθώς το ποτάμι έχει εδώ πλάτος πάνω από 10 χιλιόμετρα και τα νερά του σμίγουν με τα νερά του ωκεανού.

Πλέουμε κοντά στη βόρεια όχθη όπου παρατηρούμε από μικρή απόσταση τη χερσόνησο Dog Island Point. Τη χωρίζουν 150 μέτρα μόνο από το νησάκι Dog Island. Όταν κατεβαίνει η στάθμη του νερού (άμπωτις - low tide) μπορεί κανείς να διανύσει την απόσταση περπατώντας. Αυτό το κάνουν οι μπαμπουίνοι πίθηκοι που πηγαίνουν να φάνε τους καρπούς των μπαομπάμπ στο νησάκι. Η ονομασία Dog Island (δηλαδή Νησί των σκυλιών) δόθηκε λόγω των γρυλλισμών των πιθήκων και ακόμα επειδή από μακριά το πίσω μέρος του κορμιού τους μοιάζει με σκυλιά. Το 1661 οι Βρετανοί έχτισαν εκεί ένα μικρό φρούριο που εγκαταλείφτηκε το 1816. Πάντως η εδώ περιοχή δεν έχει ιστορικό δουλεμπορίου.

Εγώ έχω προσκολληθεί στον ξεναγό του γκρουπ από το Senegambia Beach ο οποίος κάνει καλή ξενάγηση. Αυτό το γκρουπ αποτελείται κατά μεγάλη πλειοψηφία από Ολλανδούς. Όμως ανάμεσά τους βρίσκεται μια Ελληνική οικογένεια. Είναι ένα ζευγάρι, που είναι και οι δυο γιατροί στην Ολλανδία. Μαζί τους ο γιος τους, ο δεκάχρονος Παναγιώτης, που είναι πολύ επικοινωνιακός. Γίναμε πολύ καλοί φίλοι.

Τώρα μας προσφέρουν σάντουιτς και κρασί σανγκρία. Καλό πρωινό είναι. Το απολαμβάνω στο κατάστρωμα.

Ενώ το ενδιαφέρον μας προσελκύουν τα δελφίνια που βλέπουμε στο ποτάμι να κολυμπούν γύρω από το μικρό μας καράβι.

Ο επόμενος σταθμός της κρουαζιέρας είναι στο χωριό Albreda. Εδώ κατεβαίνουμε από το πλοίο για επίσκεψη της περιοχής.

Πρώτα επισκεπτόμαστε το ίδιο το χωριό Albreda με συνοδεία τοπικού ξεναγού. Το Albreda έχει περίπου 2,000 κατοίκους. Βρίσκεται στη βόρεια όχθη του ποταμού Γκάμπια και είναι ένα ιστορικό μέρος. Σύμφωνα με την προφορική παράδοση της περιοχής ο οικισμός ιδρύθηκε από έναν μαραμπού το 16ο ή 17ο αιώνα. Το 1681 ο τοπικός αρχηγός παραχώρησε ένα μικρό κομμάτι γης στους Γάλλους. Οι Γάλλοι έκτισαν ένα διώροφο κτίριο. Οι Βρετανοί που ήθελαν να έχουν το μονοπώλιο στον ποταμό πέτυχαν να τους το δώσουν οι Γάλλοι το 1857. Σήμερα το κτίριο της Γαλλικής αποικιοκρατίας μετασκευάζεται για να γίνει εστιατόριο και ξενοδοχείο.

Ανεβαίνουμε με τα πόδια ως το διπλανό χωριό το Jufureh. Είναι μικρότερο αλλά έχει αποκτήσει παγκόσμια φήμη μετά την κυκλοφορία του βιβλίου Roots.


Συγγραφέας του βιβλίου ήταν ο Alex Haley, ένας Αμερικανός (1921- 1992) που ήταν βασικά μαύρος αλλά είχε και προγόνους Ινδιάνους και Σκωτσέζους. Υπηρετούσε στην ακτοφυλακή των Η.Π.Α. Όταν συνταξιοδοτήθηκε, ερευνώντας τη γενεαλογία της μητέρας του, έφθασε ως το Jufureh.

Το 1976 ο Haley δημοσίευσε το βιβλίο “Roots” (Ρίζες) που βασίζεται στην οικογενειακή του ιστορία. Η ιστορία του αρχίζει με τον Kinta Kunte που το 1767 τον απήγαγαν δουλέμποροι και τον πούλησαν σκλάβο στο Μέριλαντ των Η.Π.Α. Ο Alex Haley ισχυρίζεται ότι ανήκει στην 7η γενεά απογόνων του Kinta Kunte. Εργάστηκε δώδεκα χρόνια κάνοντας έρευνες, ταξιδεύοντας ανάμεσα στις δυο πλευρές του Ατλαντικού και γράφοντας το βιβλίο. Πήγε στο Jufureh όπου άκουσε έναν “griot” να διηγείται την ιστορία του Kinta Kunte.

Οι griot είναι παραδοσιακά αφηγητές της τοπικής ιστορίας την οποία διασώζουν έτσι προφορικά για λογαριασμό της φυλής του

Ο Haley έψαξε και τα αρχεία του δουλεμπορικού πλοίου The Lord Ligonier, με το οποίο πιστεύει ότι ο πρόγονός του μεταφέρθηκε στην Αμερική.

Το βιβλίο εκδόθηκε το 1976 και απετέλεσε μεγάλη εκδοτική επιτυχία. Ακολούθησε μια τηλεοπτική σειρά που έκανε πιο γνωστή την ιστορία που αφηγείται ο Haley.

Πολύ μεγάλη είναι η επιστημονική αμφισβήτηση της ιστορίας που διηγείται ο Haley και το βιβλίο χαρακτηρίζεται από πολλούς ως μυθιστόρημα. Ωστόσο η εκδοτική του επιτυχία κατέστησε την ιστορία που διηγείται ο Haley πολύ δημοφιλή. Αποτελεί πλέον μέρος της Αφροαμερικάνικης κουλτούρας, αλλά και ένδοξο θρύλο για τη Γκάμπια.

Καθώς βαδίζουμε το περίπου ένα χιλιόμετρο ως το Jufureh, πάμπολλα παιδάκια έχουν στήσει μικρές χορωδίες με τενεκεδάκια για μουσικά όργανα και μας τραγουδούν “welcome” προσδοκώντας φιλοδωρήματα. Ο ξεναγός μας μάς αποτρέπει, διότι δεν πρέπει να σπρώχνουμε τα παιδιά προς αυτό τον τρόπο ζητιανιάς. Αντίθετα μας πηγαίνει στο κοινοτικό νηπιαγωγείο του χωριού και μας προτρέπει να δώσουμε εκεί ότι θέλουμε. Περίπου 60 παιδάκια μας υποδέχονται πολύ θερμά. Δίνουμε τη βοήθεια που μπορούμε στο κουτί φιλοδωρημάτων για ενίσχυση του σχολείου. Μερικοί μοιράζουν και καραμέλες ή μολύβια στα παιδάκια.

Στο Jufureh μας αναλαμβάνει άλλος τοπικός ξεναγός. Είναι πολύ καλός. Μας πηγαίνει στο μέρος όπου μένει η οικογένεια από την οποία, σύμφωνα με τους ισχυρισμούς του Haley, καταγόταν ο πρόγονός του Kinta Kunte. Σε ένα υπόστεγο έρχονται και δυο ηλικιωμένες γυναίκες που πρόλαβαν κάποια επίσκεψη εδώ του μακαρίτη Haley.

Επίσης επισκεπτόμαστε ένα μικρό μουσείο που έχει διαμορφωθεί εδώ δίπλα, σε ένα κτίριο παλαιών αποθηκών των Βρετανών. Το μουσείο αφηγείται την ιστορία του δουλεμπορίου. Αλλά δε μου κάνει ιδιαίτερη εντύπωση καθώς έχω δει αλλού μουσεία με παρόμοια θεματολογία. Πάντως το μέρος είναι ωραίο. Η επίσκεψη αυτή μου άρεσε.

Επιβιβαζόμαστε πάλι στο πλοίο όπου τώρα προσφέρεται φαγητό από ένα μικρό μπουφέ. Καλό είναι.

Συνεχίζουμε για το νησί James Island. Βρίσκεται σε μικρή απόσταση, τριών περίπου χιλιομέτρων, από την Albreda και κοντά στη βόρεια όχθη του ποταμού. Το πλοίο μας εδώ δε μπορεί να προσεγγίσει και πάμε στο νησί με μηχανοκίνητες πιρόγες.

Το μικροσκοπικό αυτό κομματάκι στεριάς προσέλκυσε τις βλέψεις των Ευρωπαϊκών δυνάμεων, στα χρόνια που υπήρχε έντονος ανταγωνισμός για την ίδρυση αποικιών. Πρώτοι το πάτησαν οι ναυτικοί μιας Πορτογαλικής αποστολής το 1456, που του έδωσαν το όνομα «Νησί του Αγίου Ανδρέα». Ωστόσο η πρώτη απόπειρα εγκατάστασης προήλθε από μια αρκετά απίθανη περιοχή της Ευρώπης. Ήταν το «Δουκάτο της Κουρλάνδης και της Σεμιγαλλίας», μια ημιαυτόνομη ηγεμονία, στις ανατολικές ακτές της Βαλτικής, υπαγόμενη στην Πολωνο-Λιθουανική Κοινοπολιτεία, που έστειλε αποίκους το 17ο αιώνα. Οι αποικιοκράτες του Δουκάτου, που προσπαθούσε να αποκτήσει αποικίες στη περιοχή, έκτισαν το πρώτο οχυρωμένο φρούριο στο νησί. Το νησί κατελήφθη από τους Βρετανούς το 1664, μετά μια ολιγόχρονη περίοδο Ολλανδικής κατοχής. Η ταραχώδης ιστορία του είχε στη συνέχεια επιδρομές πειρατών και μια κατάληψη από τους Γάλλους το 1695. Η οριστική κατοχύρωση της κατοχής του από τη Βρετανία έγινε το 1702.

Σήμερα λόγω διάβρωσης από το ποτάμι, το νησί είναι μόλις δυο στρέμματα αλλά παλιότερα ήταν πεντέξι φορές μεγαλύτερο.

Το νησί έφερε την ονομασία James Island, προς τιμήν του Άγγλου Βασιλιά Ιάκωβου 2ου. Το 2011 μετονομάστηκε σε «Νησί του Κίντα Κουντέ» (Kunta Kinteh Island).

Είναι ένας ιστορικός τόπος που συνδέεται με το δουλεμπόριο των Αφρικανών σκλάβων. Σώζονται τα ερείπια του ιστορικού Βρετανικού Fort James που χρονολογούνται από τα μέσα του 17ου αιώνα αλλά έχουν υποστεί πολλές μετατροπές αργότερα.

Η Unesco έχει συμπεριλάβει το νησί στον κατάλογο της παγκόσμιας κληρονομιάς της ανθρωπότητας. Είναι ένα πολύ ενδιαφέρον και όμορφο μέρος με τα αιωνόβια ερείπια να περιβάλλονται από δένδρα μπαομπάμπ.

Μετά το James Island επιστρέφουμε στο λιμάνι του Μπαντζούλ. Η απόσταση είναι περίπου 30 χιλιόμετρα. Λίγο βαρετή είναι η επιστροφή. Ευτυχώς έχω παρέα τον Παναγιώτη! Από το Μπαντζούλ θα επιστρέψω με το γκρουπ του Senegambia beach, με λεωφορείο. Το γραφείο Timo με παρέπεμψε σε αυτό, κακώς βέβαια διότι δε θα με πάνε ως το δωμάτιό μου. Κατεβαίνω στο ξενοδοχειακό συγκρότημα African Princess. Εκεί δίπλα είναι τα γραφεία του Timo. Περνάω να συνεννοηθώ για αύριο. Δυστυχώς μαθαίνω ότι η διήμερη εκδρομή δε θα γίνει. Συγκρατώ το δικαιολογημένο θυμό μου. Μου προτείνουν να πάω με άλλο γκρουπ το Σάββατο. Ή να πάω μόνος μου αύριο πληρώνοντας 160 ευρώ. Αρνούμαι. Έτσι επιστρέφω θυμωμένος στο ξενοδοχείο μου. Ύστερα πάω στο Sally`s 24 για βραδινό φαγητό.

Τι κάνουμε τώρα; Η αρχική μου αντίδραση ήταν να φύγω αύριο πρωί για τη Σενεγάλη. Αργά το βράδυ το ξανασκέπτομαι. Πραγματικά με ενδιαφέρει το εσωτερικό της Γκάμπια, ιδίως το ιστορικό Georgetown και οι προϊστορικοί μεγαλιθικοί κύκλοι.

Αποφασίζω να μείνω άλλη μια ημέρα εδώ στο Serekunda για να μπορέσω μεθαύριο να πάω στη διήμερη εκδρομή. Κλείνω δωμάτιο για αύριο σε ένα άλλο ξενοδοχείο το VLV Guest house που βρίσκεται δίπλα στο σταυροδρόμι της Σενεγκάμπια και κοστίζει 22 ευρώ

 

[KIKI]

Πολυ ωραία και ενδιαφέροντα όσα μας γράφετε .

 

[Anas Tassos]

Χαίρομαι που εσείς και κάποιοι άλλοι τα διαβάζουν. Κλείστηκα και εγώ μέσα, ακύρωσα το επόμενο ταξίδι μου (ήταν για τέλη Μάη) και σκέφθηκα ότι αφού κρατάω ημερολόγιο ας το μετατρέψω σε ταξιδιωτικό "σύγγραμμα" και ας το μοιραστώ με άλλους. Αφού δεν μπορούμε να ταξιδέψουμε ας κρατήσουμε στη μνήμημας τα ταξίδια και ας γνωριστούμε όσοι μοιραζόμαστε το ΄ιδιο χόμπι.