Ινδονησία Χάτι-Χάτι: Στην χώρα των ηφαιστείων

[interted]

Μέρα 10η

Άλλο ένα πρωινό με κρύο ντούζ και μήνυμα στον αδερφό του χθεσινού μοτοσικλετιστή για να κανονίσουμε τη διάσχιση της βόρειας ακτής, αυτή την φορά αναβαθμισμένοι σε αυτοκίνητο. Στον δρόμο μου κίνησαν την περιέργεια οι πολλές μαθητικές παρελάσεις και ρώτησα τον οδηγό. ‘Μπαρίς-μπερμπαρίς’ μου λέει χαμογελώντας. Κυριολεκτικά ‘στοίχιση σε σειρά’ στην πάντα παραστατική Ινδονησιακή γλώσσα. Μαθαίνω ότι το Σάββατο δεν είναι αργία για τα παιδιά, τα οποία πάνε σχολείο κανονικά και συνήθως παρελαύνουν ανάμεσα στην κίνηση, με όσο ρίσκο εμπεριέχει αυτό. Φτάνουμε στην Σινγκαράτζα, την πρώτη πόλη αξιόλογου μεγέθους, που το όνομά της σημαίνει Βασιλιάς τον Λιονταριών, για να αλλάξω πρώτα σε μπέμο (μικρό βανάκι που πρέπει να κάθεσαι σκυφτός και συνήθως με ανοιχτή πόρτα) για να φτάσω στον σωστό σταθμό και μετά σε μίνι-λεωφορείο για Ντενπασάρ. Το Ντενπασάρ είναι η πρωτεύουσα του νησιού και καθώς βρίσκεται στα νότια, η διαδρομή περιλάμβανε διάσχιση του κεντρικού ορεινού μέρους του νησιού. Η δροσιά των βουνών ήταν καλοδεχούμενη και οι ναοί στο δρόμο αρκετά εντυπωσιακοί και γεμάτοι πιθήκια.

Το Ντενπασάρ μου έκανε θετική εντύπωση, ειδικά η πλατεία μπροστά στο μουσείο του Μπαλί (Bali museum) όπου κόσμος πετούσε χαρταετούς (λαγιάν-λαγιάν στα Ινδονησιακά – μανία έχουν με τις λέξεις που πάνε μαζι!). Το μουσείο αξίζει 100%, όχι μόνο γιατί σου δίνει μια γρήγορη γενική ιδέα για την Μπαλινέζικη κουλτούρα (μ’ αρέσει όταν τα μουσεία είναι περιεκτικά) αλλά είναι και το ίδιο εντυπωσιακό σαν κτήριο αφού είναι όλο παραδοσιακά χτισμένο με ενδιάμεσους κήπους. Θα μάθω από έναν πλανόδιο πωλητή ζωγραφιστών υφασμάτων ότι η Ινδουιστική μου θεότητα είναι ο Βισνού – ο συντηρητής του κόσμου που πετάει πάνω στην πλάτη του μυθικού πλάσματος Γκαρούντα (κουίζ: ποιο μυθικό πλάσμα της ελληνικής μυθολογίας είναι το αντίστοιχο; δειτε φωτο παρακατω – είναι εντυπωσιακό πόσες κουλτούρες έχουν κάτι παρόμοιο...). Το πλάνο ήταν να μείνω το βράδυ στο Ουμπούντ και έτσι, μετά από ανεπιτυχείς προσπάθειες να βρω μέσο μαζικής μεταφοράς, βρίσκομαι πάλι πάνω σε μηχανάκι και ανάμεσα σε σοβαρή κυκλοφοριακή συμφόρηση, αφού όλοι φαίνονται να έχουν την ίδια κατεύθυνση.

‘Σούξμα’, δηλαδή ευχαριστώ (μάθαμε και μια λέξη στα Μπαλινέζικα) στον οδηγό, ο οποίος μάλιστα σταμάτησε για να πάρουμε την τοπική σπεσιαλιτέ Σατέ Λιλίπ (ελαφρύ και λεμονάτο σουβλάκι). Επέλεξα να μείνω σε χόστελ για λόγους κοινωνικοποίησης και το GOGO Hostel Ubud αποδείχτηκε καλή επιλογή. Κατευθείαν διαμορφώθηκε μια ψευτό-παρέα, με έναν Άγγλο, δύο Ολλανδές, έναν τρελο-Αμερικάνο από Νέα Υόρκη (που στην αρχή ήταν με μια άλλη Αμερικανίδα από Καλιφόρνια) και μπαλαντέρ έναν Άγγλο που είχε για μόνο θέμα συζήτησης τις ίζι γκόουινγκ Αγγλίδες και το “πήδημα” αυτών. Το Ουμπούντ, αν το βάλει κανείς στο γενικό πλαίσιο της Ινδονησίας, είναι μια πηγή Ευρωπαικών ανέσεων για τον ταξιδιώτη ο οποίος δεν θα έχει πρόβλημα να περπατάει ανάμεσα σε άλλους Δυτικούς ταξιδιώτες και να απολαμβάνει ελαφρώς-δυτικοποιημένη κουζίνα και χορευτικά υπερθεάματα. Έκανα λίγο από όλα αυτά και γενικώς δεν έμεινα με παράπονο, με την μέρα να λήγει σε ένα δροσερό μπαλκόνι ενός μπαρ με την προαναφερόμενη παρέα και συζητήσεις για το πόσο πρέπει να κοιμόμαστε και κβαντικούς υπολογιστές.

'Μπαρίς-μπερμπαρίς’ το πρωί, έχετε να κάνετε τίποτα καλύτερο;

...και μέσα από το μπέμο.

Το μίνι-λεωφορείο που πήγαινε Ντενπασάρ είχε φορτώσει καλά με ανθρώπους και πράματα πριν ακόμα φτάσει στον σταθμό - κάτι που προκάλεσε τον θυμό των υπευθύνων εκεί.

Η ιστορία του Μπαλί από τις πρώτες κομψές θεές μητέρα-γη...

... σε λιγότερο κομψά (διπλά!) φαλικά σύμβολα ("Λίνγκα"), απαραίτητα στον Ινδουισμό, μαζί με τα σύμβολα του αιδίου ("Γιόνι") από τα οποία πολλές φορές πηγάζει νερό στους ναούς.

Μαμά.. μπαμπά.. μην ανησυχείτε, βρήκα και γυναίκα και 10 παιδιά.

Ο προαύλιος δροσερός χώρος του μουσείου.

Μπαλινέζικα σπαθιά ("κρις") με ηρωικούς και πνευματικούς συμβολισμούς

Ο ισορροπιστής Βισνού στην πλάτη του Γκαρούντα και κρατώντας μια σφαίρα.

Ξεφύγαμε λίγο... όπως άλλωστε διακρίνεται και στο πρόσωπο του Ολλανδού στρατιώτη (!) που κοιτάζει από τα απέναντι ράφι!

Ο καθένας την τρέλα του σε αυτή την πλατεία μπροστά στο μουσείο. Άλλοι πετούσαν αετό και άλλοι δούλευαν την αυτοπειθαρχία τους παρακάτω...

Στο Ουμπούντ κάναμε κάποιες ενδιαφέρουσες παρέες....

...και κάποιες λιγότερο ενδιαφέρουσες... Με το που πήγα να ανοίξω την τσάντα, αρπάχτηκε από πάνω μου και μου άρπαξε την καραμέλα από το χέρι. Τις συγκεκριμένες κάνω περίπου 30 δευτερόλεπτα να τις βγάλω από το πλαστικό παλεύοντας με τα δόντια, αυτό έκανε 3 δευτερόλεπτα.

Χορός 'Κετσάκ' στον Ινδουιστικό ναό. Επαναληπτικοί ήχοι και κραυγές εναλλάσονται με υπνωτικές μελωδίες δημιουργώντας ένα συναίσθημα εκστασιασμού.
https://soundcloud.com/https%3A%2F%2Fsoundcloud.com%2Fuser-726903196%2F28-jul-2018-19-43-34

Στο Ουμπούντ θα δεις πολλές τέτοιες δημόσιες εκδηλώσεις των ντόπιων.

Αλλά δεν θα σου λείψει η μαμά Ευρώπη καμία στιγμή.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 10
• 11
• 12
• 13
• 14
• …

  Go to chapter

  Go
• 37

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 12 of 37

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[giannoula]

ωωωω ενδιαφέρουσα ιστορία με προορισμό ο οποίος δεν νομίζω να έχει ξαναπαίξει εδώ (γι'αυτό δεν είμαι και εντελώς σίγουρη)!!!!

 

[interted]

Σωστά. Ο @hydronetta έχει γράψει μια πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία για τις τελετές των Τοράγια στο Ν. Σουλαβέσι. Για το ΝΑ. Σουλαβέσι και τα νησάκια Γουακατόμπι, που βρήκα τους Μπατζάο, δεν γνωρίζω να υπάρχει κάτι. Έχει η Ινδονησία....

 

[interted]

Ας γυρίσουμε τον χρόνο 10 μήνες πριν. Μόλις είχα πάρει την απόφαση να πάω στην Ινδονησία. Ακουγόταν το κατάλληλο μέρος για το περιπετειώδες ταξίδι που ήθελα να κάνω μόνος μου μέσα στο 2018. Μάλιστα έσπευσα να βγάλω εισιτήρια με τη πρώτη προσφορά (με την Σαούντια, Λονδίνο – Τζακάρτα μέσω Τζέντα και μέσω Ριάντ στην επιστροφή) και να αγοράσω τον οδηγό του Λόνλι Πλάνετ.

Τζακάρτα, ωραία! Ακούγεται λογικό να ξεκινήσει κανείς από την πρωτεύουσα του κράτους. Αυτή πρέπει να είναι στο νησί της Ιάβας. Που αλλού να πάμε; Σε αυτό το σημείο, πριν προχωρήσετε, σας προκαλώ να φέρετε στο μυαλό σας (ή καλύτερα και να σχεδιάσετε σε ένα χαρτί) το σχήμα του κράτους της Ινδονησίας. Χοντρικά. Ιάβα, Σουμάτρα, τι άλλο; Και το Μπαλί πρέπει να είναι μέσα... το Βόρνεο; Ανήκει στην Ινδονησία; Τι άλλο; Ποιο είναι το μεγαλύτερο;

Θα είχε ενδιαφέρον να βάζαμε το ίδιο τεστ στους ίδιους του κατοίκους της χώρας! Η Τζακάρτα λοιπόν βρίσκεται στο δυτικό μέρος της Ιάβας. Το Καλιμαντάν ή Βόρνεο, χωρίζεται σε Ινδονησιακό και Μαλαισιανό (ε καλά υπάρχει και το κομμάτι του Μπρούνει). Το Σουλαβέσι μοιάζει με το γράμμα Κ, ή με ακροβάτη ή ..., ανάλογα με τα γούστα. Υπάρχει και αυτό το παράξενο ‘Ίριαν Τζάγια’, που είναι μέρος του νησιού Νέα Γουινέα, ή αλλιώς Παπούα. Και το πιο μεγάλο; Έ λοιπόν αν πάρουμε μόνο τα κομμάτια που ανήκουν στην Ινδονησία, είναι το Καλιμαντάν (αλλά αν πάρουμε σαν ακέραια νησιά είναι η Νέα Γουινέα!). Που στο π... έλαγο να πάω;

Όσοι με γνωρίζουν ξέρουν ότι είμαι λίγο μαζοχιστής. Αυτό μάλλον (μαζί με την μανία με τα ντοκιμαντέρ του Μάικλ Πέιλιν) εξηγεί το γεγονός ότι αποφάσισα να κάνω όλη την διαδρομή μόνο με επίγεια μέσα (δηλ. χωρίς αεροπλάνο). Έτσι μια λογική διαδρομή για 30 μέρες θα ήταν: διάσχιση Ιάβας μέχρι το πιο ανατολικό σημείο, φέρι για το Μπαλί, το ίδιο για Λομπόκ κ.ο.κ. μέχρι το νησί Κομόντο που έχει δράκους (πρέπει να δείτε την αντίδραση της μάνας μου μόλις είπα δράκους). Μετά; Επανειλημμένα στο φόρουμ διάβασα παραλλαγές της συγκεκριμένης φράσης: “Ανατολικά του Κομόντο είναι τα ωραία”. Εν πάση περιπτώσει, βλέποντας και κάνοντας.

Αρχίσαμε να μαθαίνουμε και μερικά Ινδονησιακά:

Selamat Pagi

“Σ(ε)λαμάτ Πάγκι”, καλημέρα! Το ε άλλοι το προφέρουν, και άλλοι όχι. Επέλεξα το όχι.

Di mana kamar kecil?

“Ντι μάνα καμάρ κετσίλ?”, που είναι η τουαλέτα; Και αν την βρεις, λέει, το πιο πιθανό είναι να έιναι τούρκικη και χωρίς χαρτί, αλλά με το λεγόμενο bum gun (μετάφραση δική σας).

Όσο πλησίαζε ο καιρός άρχισα να βρίσκω, ή να μου στέλνει ο θείος μου ο οποίος ήταν ενήμερος για το ταξίδι μου, νέα αυτού του είδους:

https://www.cnn.gr/news/kosmos/story/106529/exerragi-to-ifaisteio-agkoyngk-sto-mpali-tis-indonisias

http://gr.euronews.com/2018/06/01/k...n-indonhsia-logw-ekrhxhw-sto-hfaisteio-merapi

http://www.skai.gr/news/world/artic...oumenoi-meta-apo-nauagio-feri-stin-indonisia/

https://www.newsbomb.gr/kosmos/stor...s-nayagioy-feri-mpot-poy-sokaroyn-ton-planiti

αλλά και...

https://www.protothema.gr/world/art...sgeiosi-aeroskafous-horis-ton-brostino-troho/

Τελευταίους μήνες είχαν σφίξει πολύ τα πράγματα στην δουλειά.

Πέντε μέρες πριν την πτήση πάω για μπάσκετ και παθαίνω διάστρεμμα.

Τέσσερις μέρες πριν την πτήση προκύπτει ένα σοβαρό θέμα με τους σπιτονοικοκύρηδες για το να θα μπορέσω να κρατήσω το σπίτι αφού γυρίσω από διακοπές.

Αφού μπήκα στο αεροπλάνο όμως άρχισα περιέργως να πιστεύω ότι όλα θα πάνε καλά.

 

[rena1988]

Κι άλλο κι αλλο......

 

[interted]

Μέρα 1η:

Σε μετάβαση


Το αρνάκι ταζίν στο Comptoir Libanais του 4ου τερματικού του Χήθροου ήταν πολύ γευστικό (και πιθανώς ένα από τα ακριβότερα γεύματα όλου του ταξιδιού). Η ανάλαφρη αίσθηση του να αφήνεις πίσω την Βρετανία του Μπρέξιτ, με έκανε να χαμογελώ με το εξώφυλλο του Εκόνομιστ, όπου η Μέι αδειάζει κουβάδες από μια βάρκα που βουλιάζει και τίτλο “Απλά ακόμη μια εβδομάδα στην Βρετανική πολιτική”. Σίγουρα όχι άλλη μια τέτοια εβδομάδα για μένα, αν και δεν είμαι σίγουρος για το κομμάτι του ναυαγίου. Το B777-300er της SAUDIA ήταν έτοιμο και η αποβίβαση έγινε με 25 λεπτάκια καθυστέρησης, στις 12:55μμ.

Η πτήση ήταν άνετη, το δωρεάν μενού της μέρας τυπωμένο σε καρτέλα, εν πτήση διασκέδαση με διακοπές για προσευχή στον Αλλάχ, και περίεργη λογοκρισία στις ταινίες – σε συγκεκριμένες λέξεις και σε αφαλούς (άραγε γιατί το κάνουν αυτό, κατι που δεν υποπτεύομαι; ). Οι ομορφιές ήταν έξω από τα παράθυρο, καθώς ένα μεγάλο μέρος από τα 4.753 χιλιόμετρα, πάνω από τα Ελληνικά νησιά, το δέλτα του Νείλου και τις ερήμους της Αιγύπτου, ήταν με καθαρό ουρανό. Μέχρι που φτάσαμε στην Ερυθρά θάλασσα και ο ουρανός γέμισε με σκόνη. Το ζόρι ήταν με τα κλάματα των μωρών που δυστυχώς θα συνεχιστούν και στο αεροδρόμιο της Τζέντα – όχι το καλύτερο αεροδρόμιο για να περιμένεις ανταπόκριση - αλλά δεν είναι ικανά να διαταράξουν το ζεν του ταξιδιώτη στην πρώτη μέρα του ταξιδιού του.

Αναμονή για τις 4 το πρωί για την πτήση Τζέντα-Τζακάρτα με πολλές βόλτες γύρω από τους μικρούς πυκνοκατοικημένους χώρους του αεροδρομίου και ύπνο κάνα 2ώρο.

Το Λιβανέζικο του Χήθρου T4

Η χαρά δεν κράτησε για πολύ, έκατσε ένας μετά από 2 λεπτά

Κοτόπουλο τυλυγμένο με αμπελόφυλλα... ممممممم

Νησάκια των Β. Σποράδων

Ευκολάκια...

Πάτμος, Αρκοί, Λειψοί;

Λέρος, Κάλυμνος;

Κως, Τουρκία, Νύσηρος;

Ρόδος

Η τελευταία εικόνα από Ελλάδα.... Η άκρη της Ρόδου, Κάρπαθος, Κάσος...

Δεν περίμενα η πρώτη μου εικόνα από Αίγυπτο να είναι τόσο πράσινη (το χρώμα χάθηκε κάπου στην φωτό)!

Κάπου στο δέλτα του Νείλου

Αίγυπτος, έρημος

 

[interted]

Καλό το μέγεθος των φωτογραφιών ή δυσκολεύει την ανάγνωση/παρατήρηση;

 

[giannismits]

Μια χαρά είναι. Δεν τη δυσκολεύει καθόλου. Είτε τις βάζεις ενδιάμεσα είτε μαζεμένες στο τέλος της περιγραφής είναι μια χαρά. Αν κι εγώ είμαι της σχολής, οι φωτογραφίες να μπαίνουν ενδιάμεσα στο κείμενο.
Τώρα που φτάνεις στο κυρίως θέμα μη τσιγκουνευτείς τις φωτό!

 

[Defkalion]

Ωωωωω ιστορία από @interted έχουμε καιρό να διαβάσουμε, δώσε πράμα!

 

[Yorgos]

Πολύ ωραίος προορισμός κι αφήγηση. Δώσε κι άλλα στο λαό, αγαπάμε Ινδονησία.

 

[interted]

Μέρα 2η

Σε αυτή την πτήση η SAUDIA απογοήτευσε. Το B777-200 του 2001 είχε σχισμένα καθίσματα, η εν πτήση διασκέδαση στην θέση μου δεν δούλευε και όταν ζήτησα μια κουβέρτα η αεροσυνοδός μου είπε ότι δεν φτάνουν για όλους. Φτάσαμε στην Τζακάρτα λίγο μετά τις 6 το βράδυ, έχοντας χάσει και 4 ώρες λόγω διαφοράς ζώνης ώρας. Η Ινδονησία (όπως και η Σαουδική Αραβία) δεν ακολουθούν την θερινή ώρα, επομένως το καλοκαίρι η διαφορά ώρας μεταξύ Αθήνας και Τζακάρτας μειώνεται, από τις πέντε ώρες που είναι κανονικά, σε τέσσερις (και παραδόξως η Ελλάδα έχει την ίδια ώρα με την Σαουδική Αραβία). Τι θερινή ώρα να ακολουθεί η Ινδονησία, που βρίσκεται πάνω στον Ισημερινό και ο ήλιος ανατέλλει στις 6 το πρωί και δύει στις 6 το βράδυ; Όλο τον χρόνο.

Ας αφήσουμε την γεωγραφία και να επικεντρωθούμε στα πρακτικά της μετάβασης από το το διεθνές αεροδρόμιο Σουκάρνο-Χάτα στο κέντρο της πόλης. Το αεροδρόμιο είναι ένα σύγχρονο παλατάκι και η πλοήγηση σε αυτό εύκολη. Πήρα το εσωτερικό δωρεάν τρένο (SKYTRAIN) από το Τερματικό 3 προς τον σταθμό των τρένων (Stasiun Kereta – Σταθμός Τρένων). Εντύπωση κάνει ο αριθμός των ένστολων που κατευθύνει τον κόσμο στο τρένο, δίνοντας στην εμπειρία μια επισημότητα. Από εκεί, πήρα το τρένο εξπρές (Airport air link) και σε λιγότερο από μια ώρα κατέβηκα στο σταθμό BNI City της Κεντρικής Τζακάρτα. Κόστος 70.000 Ινδονησιακές ρουπίες.

17.000 ρουπίες είναι περίπου 1 ευρώ.

Τώρα δεν ακούγεται τόσο άσχημο, έτσι; Από τον σταθμό το ξενοδοχείο ήταν στα 3 χιλιόμετρα, με κατεύθυνση την κεντρική πλατεία της πόλης και τον σταθμό τραίνων Γκαμπίρ (ο λόγος που το επέλεξα). Αποφάσισα να περπατήσω, αν και το κόστος ταξί θα ήταν πολύ μικρό, και έτσι να έχω την πλήρη εμπειρία των εξής:

- Ανισόπεδα πεζοδρόμια με κάθε λογής εμπόδια, που είναι ακριβώς ό,τι χρειάζεται κάποιος με ένα σάκο στον ώμο και διάστρεμμα στο πόδι.

- Αδιέξοδα στενά και ανύποπτες διασταυρώσεις.

- Αδύνατοι στην διάσχιση δρόμοι.

- Μηχανάκια, πολλά μηχανάκια.

Προς τιμή τους όλοι οι κάτοχοι των δίτροχων πάντως φορούσαν κράνος. ΟΚ, ίσως ήταν λίγο ευκολότερο από ότι ακούγεται τώρα - μαθημένα τα (Ελληνικά) βουνά από χιόνια.
Όλη η φάση πάντως σου δίνει την αίσθηση ενός χάους, ενός οργανωμένου χάους που με κάποιο μαγικό τρόπο δουλεύει. Αίσθηση που θα ενισχυθεί κάθε μέρα που περνάει.

Δίλημμα: Θα ήταν καλύτερα να έπαιρνα ταξί κατευθείαν από το τερματικό στο ξενοδοχείο; Δεν ξέρω, αλλά ακούω για τιμές 200.000 ρουπίες (συμπεριλαμβανομένων διοδίων) και με το ρίσκο να περάσεις 2 ώρες μέσα στην διαβόητη κίνηση των δρόμων της Τζακάρτα. Από την άλλη εγώ είχα να αλλάξω τρία διαφορετικά μέσα (skytrain – air link – πόδια/ταξί) και έκανα πάλι περίπου 2 ώρες.

Το ξενοδοχείο Konko Hostel έχει κρεβάτια τύπου κάψουλες, είναι καθαρό και με φιλικό Αγγλόφωνο προσωπικό. Οι Ινδονήσιοι είναι καλοί έμποροι: Όλοι γνωρίζουν τουλάχιστον τα βασικά Αγγλικά της αγοράς (μπαχάσα Ινγκρις παζάρ) και ξέρουν τι χρειάζεσαι πριν από εσένα. Ο ρεσεψιονίστ μου πρότεινε να δοκιμάσω Νάζι Γκορένγκ (τηγανιτό ρύζι) που είναι εμβληματικό πιάτο και το εθνικό τους φαγητό – πράγμα που έκανα. Από ένα μαγαζάκι στο δρόμο αγόρασα και Ινδονησιακή κάρτα ΣΙΜ, απαραίτητο για τζάνκια του διαδικτύου σαν κι εμένα, αλλά και γενικότερα θα έλεγα, γιατί το κόστος της περιαγωγής δεδομένων ήταν εξωφρενικό (που είσαι Περού; ). Μια Αφρικάνα τουρίστρια με συμβούλεψε να δοκιμάσω την κάρτα πριν φύγω από το μαγαζί, για να δω αν είναι ενεργοποιημένη και να αποφύγω επισκέψεις στην εταιρία κινητής το πρωί - τελικά ήταν. Έτσι κάπως, και χαζεύοντας τους τελευταίους μικροπωλητές που μαζεύαν τους πάγκους και τους ζαλικώνονταν, και τους αρουραίους που τρέχαν να κρυφτούν, γύρισα στην κάψουλα, έβαλα τις ωτοασπίδες, ρύθμισα στο ξυπνητήρι στις 7 και έσβησα τους διακόπτες.

Η εν πτήση διασκέδαση ήταν απενεργοποιημένη, υπολογίζω στις μισές θέσεις του αεροπλάνου. Κρύα, αφιλόξενη πτήση.

Εξαιρετική η πρώτη εντύπωση.

Οι στολές. Κάναν δουλειά αλλά με μια υποψία ότι απασχολούν περισσοτερο κόσμο από όσο χρειάζεται.

Καινουργιο και γυαλιστερό το τραίνο εξπρές.

Οι πρώτες εικόνες των δρόμων θύμισαν ότι φτάσαμε στην ΝΑ Ασία...

...αλλά και πράγματα που δεν ήθελα να θυμηθώ.

Νάζι Γκορένγκ, ασφαλώς. Η δεύτερη φωτογραφία είναι παραπλανητική - στην πραγματικότητα το έφαγα σε ένα κυριλέ, δυτικού τύπου, εστιατόριο.

Το ξενοδοχείο είναι κοντά στην Πρεσβεία των ΗΠΑ. Σεκούριτι πάντως όχι εμφανείς.

 

[katkats]

Οι πρώτες εικόνες των δρόμων θύμισαν ότι φτάσαμε στην ΝΑ Ασία...

Μόνο ένας πάνω στη διάβαση!! Στη Β. Ευρώπη πήγες;