Ινδονησία Χάτι-Χάτι: Στην χώρα των ηφαιστείων

[interted]

Μέρα 19η

Όταν είχε γίνει ο σεισμός των 6.4 Ρίχτερ, μια εβδομάδα πριν, υπήρχε αρκετή σπέκουλα για το αν ήταν ο κύριος σεισμός και αν το Λομπόκ ήταν ασφαλές. Οι Δανοί της κρουαζιέρας (αν θυμάστε) είχαν σκοπό να αψηφήσουν τον κίνδυνο και να ανέβουν στο ηφαίστειο Ριντζάνι, που ήταν το επίκεντρο του πρώτου σεισμού. Άλλοι είχαν αρχίσει να γυρίζουν ήδη στις πατρίδες τους. Τελικά το χειρότερο σενάριο έγινε, και το βράδυ της 5ης Αυγούστου χτυπήσαν 7.0 Ρίχτερ. Τα νέα αυτή την φορά φτάσανε στις δυτικές τηλεοράσεις και ήταν: 500+ νεκροί, σχεδόν ολοσχερής καταστροφή του Β. Λομπόκ, τσουνάμι και κόσμος να ανεβαίνει απεγνωσμένος σε ψηλά σημεία. Άντε να βρεις ψηλό μέρος στα νησάκια Γκίλι που είναι επίπεδα! Χιλιάδες τουριστών είχαν μαζευτεί στα ανοιχτά χωράφια και αργότερα στην παραλία ελπίζοντας για εκκένωση διά θαλάσσης. Από ιστορίες που άκουσα, πολλοί είχαν χάσει τις βαλίτσες τους, άλλοι έτρωγαν σε εστιατόριο και έπεσε η οροφή στο κεφάλι τους (ευτυχώς τα υλικά κατασκευής στο Λομπόκ είναι ψέυτικα). Στο Ριντζάνι, που είχε ανοίξει για τον κόσμο μετά τον πρώτο σεισμό, έγιναν πάλι κατολισθήσεις και υπήρξαν δύο νεκροί. Ευτυχώς οι Δανοί την ώρα του σεισμού πρέπει να είχαν μόλις μπαρκάρει στο Λαμπουάν Λομπόκ. Αν ήταν μια μέρα μετά...

Βέβαια για τους περισσότερους Ινδονησίους, που είναι μαθημένοι από αυτά, η επόμενη στιγμή του σεισμού είναι μπίζνες ας γιούζουαλ. Εμείς σήμερα έπρεπε να ολοκληρώσουμε την βασική εκπαίδευση του δύτη μαζί με τον Βι και έτσι κάναμε άλλες δύο καταδύσεις από το καραβάκι της εταιρίας. Άλλοι Ολλανδοί, πάλι από το Ναϊμέχεν (!), μας λέγαν για το φεστιβάλ που γίνεται στην πόλη τους κάθε χρόνο, με κόσμο να έρχεται από παντού και να κάνει τον γύρο της πόλης με τα πόδια, με συνοδεία πολλών μουσικών εβέντς. Νομίζω πλέον έχω ακούσει όσα χρειάζεται να ακούσει κανείς για το Ναϊμέχεν ποτέ.

Έγραψα λοιπόν στο ημερολόγιο καταδύσεων:

- Κατάδυση πρώτη: Χελώνα, σουπιά

- Κατάδυση δεύτερη: Χελώνα, μάντα ρέι (μεγάλο σαλάχι)

- Κατάδυση τρίτη: Τεράστια χελώνα ξεκινάει από στάση στον βράχο και με αιφνιδιάζει από κάτω

- Κατάδυση τέταρτη: Πολλές χελώνες, πολύχρωμο κοράλλι και πολλά ψάρια

Η κοπέλα δίπλα μου είχε γράψει τέσσερις σελίδες.

Ένας από τους συνοδούς μας ήταν ένας Άγγλος θαλάσσιος βιολόγος που έκανε την εκπαίδευσή του για εκπαιδευτής καταδύσεων. Πρόσεξα ότι βγαίνοντας από το καράβι, όταν γυρίσαμε στο λιμάνι, έδωσε τον εξοπλισμό του σε άλλους και άρχισε να περπατάει ανύποπτα μακρυά από εμάς. Στην κουβέντα που έγινε έμαθα ότι ως ξένος στην Ινδονησία φοβόνταν μήπως οι αρχές αντιληφθούν ότι δουλεύει και τον απελάσουν. Μα τόσο δύσκολο είναι να πάρεις βίζα εργασίας στην Ινδονησία; Γιατί όσοι Ευρωπαίοι που έχουν ανοίξει μπίζνες εδώ είναι παντρεμένοι με ντόπιους;

Φτάνοντας στο γραφείο της εταιρίας Divine diving, πρόσεξα ένα μήνυμα στο κινητό. Βλέπω μπροστά μου το ευγενικό χαμόγελο του Πέταρ, του φίλου μου από τα εκδοτήρια, στην γραμματεία και του ζητάω να μου το μεταφράσει. Μετά από μια ανησυχητικά μεγάλη παύση μου λέει ότι το καράβι που θα έπαιρνα για Σουλαουέζι μεθαύριο διατέθηκε για την εκκένωση του Λομπόκ και νέες πληροφορίες θα γίνουν γνωστές από την εταιρία αργότερα!

Την έβγαλα σκεφτικός με πίτσα στην αυλή του χόστελ που μου σέρβιρε η τρελιάρα Ιταλή που δούλευε στο μπαρ και είχε και την γενική εποπτεία, βάζοντας κάθε τόσο χέρι στους μαθητευόμενους Φλοριανούς που κάνανε 3μηνες δωρεάν πρακτικές, κυρίως για τις γόπες που πετούσαν. Πιάσαμε και κουβεντούλα με μερικούς από αυτούς – μου είπαν ότι είμαι ο πρώτος Έλληνας που είχαν γνωρίσει και εντυπωσιαστήκαν που ήξερα τον Πετάρ (του οποίου ο αδερφός δούλευε εκεί και έπαιζε και κιθάρα). Ο στόχος ήταν γι’ αυτούς να εξασκήσουν τα Αγγλικά και για μένα να μάθω κάτι παραπάνω για το άγνωστο Φλόρες, την πόλη Έντε και το ηφαίστειο Κελιμούτου με τις πολύχρωμες λίμνες, τους φαλαινοθήρες του Μαουμέρε, τον άνθρωπο Χόμπιτ του Φλόρες. Ο τελευταίος ανακαλύφθηκε σε μια σπηλιά (Λιανγκ μπούα) το 2003 και είναι ακόμα αντικείμενο έντονης διαμάχης το αν αποτελεί διαφορετικό είδος Χόμο, μαζί με τους Σάπιενς, τους Νεάντερταλ και τους Ντενισόβιανς. Κάποιοι υποστιρίζουν ότι είναι απλά προϊόν κάποιας ασθένειας (σύνδρομο Ντάουν). Εδώ που τα λέμε και οι σύγχρονοι Ινδονήσιοι πάντως δεν είναι τίποτα τέρατα σε μέγεθος... Η κουβέντα μαζί τους φανερώνει πάντως ότι είναι πολύ ξύπνιοι και με διάθεση για γνώση, και πιστεύω αν προσέξουν λίγο, το Φλόρες μπορεί να γίνει ένας από τους πιο ενδιαφέροντες και ισορροπημένους ταξιδιωτικούς προορισμούς (όχι όμως ένα δεύτερο Μπαλί, όπως λένε μερικοί – άλλωστε είναι και δύσκολο να γίνει το ίδιο σε ένα νησί που πρέπει να κάνεις 10 ώρες οδήγηση ή να πάρεις αεροπλάνο για να δεις όλα τα αξιοθέατα). Στο τέλος παίξαμε και επιτραπέζιο τένις και σκέφτηκα ότι οι Ινδονήσιοι είναι και αρκετά εφετζήδες (σόουμαν δηλαδή). Ίσως γι’ αυτό και ταιριάξαμε τόσο.

Με το ακυρωμένο καράβι, έπρεπε να βρω άλλη λύση. Κι αυτή ήταν πτήση για Σουραμπάγια (για να αποφύγουμε τις ουρές από τον σεισμό στο Μπαλί) και από εκεί Μακάσαρ (Σουλαουέζι) με την Wings Air που έφυγε αύριο. Δεν είμαστε να παίρνουμε άλλα ρίσκα πλέον. Γκουντμπάι Φλόρες, εσένα πρέπει να σε δω καλύτερα μια άλλη φορά μάλλον!

Στο whatsapp group που είχε φτιάξει ο Τόμι για τα μέλη της κρουαζιέρας, θα φτάσουν φωτό (του Τόμι) σαν αυτές.

Οι θάλασσες του Κομόντο ήταν ήσυχες...

Οι καταδύσεις ήταν ανοιχτά από μικρές παραλίες σε μικροσκοπικά νησάκια του φυσικού πορθμού (στρέιτ) ανάμεσα από Σουμπάουα και Φλόρες, που βρίσκεται το Κομόντο

Πολλά τα καραβάκια με δύτες. Κάποιες φορές έπρεπε να διασώσεις κάποιους που είχαν ξεμακρύνει από το καράβι τους από τα ρεύματα - τα ρεύματα του Κομόντο είναι αμείλικτα.

Επιστρέφοντας στο λιμάνι του 'Μπάτζο, που θυμίζει λίγο άλλες εποχές.

Η όμορφη αυλή του La Boheme.

Το κρανίο του Ανρθώπου του Φλόρες, που έκανε διάσημο το νησί και δημιούργησε μεγάλες επιστημονικές ίντριγκες. (Φωτό από επίσκεψη στο μουσείο της Τζακάρτα στο μέλλον του ταξιδιού)

Ένα από τα χωριά των Μανγκαράι, που δεν πρόλαβα να φτάσω, για να έχετε μια εικόνα πηγή

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 21
• 22
• 23
• 24
• 25
• …

  Go to chapter

  Go
• 37

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 23 of 37

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[giannoula]

ωωωω ενδιαφέρουσα ιστορία με προορισμό ο οποίος δεν νομίζω να έχει ξαναπαίξει εδώ (γι'αυτό δεν είμαι και εντελώς σίγουρη)!!!!

 

[interted]

Σωστά. Ο @hydronetta έχει γράψει μια πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία για τις τελετές των Τοράγια στο Ν. Σουλαβέσι. Για το ΝΑ. Σουλαβέσι και τα νησάκια Γουακατόμπι, που βρήκα τους Μπατζάο, δεν γνωρίζω να υπάρχει κάτι. Έχει η Ινδονησία....

 

[interted]

Ας γυρίσουμε τον χρόνο 10 μήνες πριν. Μόλις είχα πάρει την απόφαση να πάω στην Ινδονησία. Ακουγόταν το κατάλληλο μέρος για το περιπετειώδες ταξίδι που ήθελα να κάνω μόνος μου μέσα στο 2018. Μάλιστα έσπευσα να βγάλω εισιτήρια με τη πρώτη προσφορά (με την Σαούντια, Λονδίνο – Τζακάρτα μέσω Τζέντα και μέσω Ριάντ στην επιστροφή) και να αγοράσω τον οδηγό του Λόνλι Πλάνετ.

Τζακάρτα, ωραία! Ακούγεται λογικό να ξεκινήσει κανείς από την πρωτεύουσα του κράτους. Αυτή πρέπει να είναι στο νησί της Ιάβας. Που αλλού να πάμε; Σε αυτό το σημείο, πριν προχωρήσετε, σας προκαλώ να φέρετε στο μυαλό σας (ή καλύτερα και να σχεδιάσετε σε ένα χαρτί) το σχήμα του κράτους της Ινδονησίας. Χοντρικά. Ιάβα, Σουμάτρα, τι άλλο; Και το Μπαλί πρέπει να είναι μέσα... το Βόρνεο; Ανήκει στην Ινδονησία; Τι άλλο; Ποιο είναι το μεγαλύτερο;

Θα είχε ενδιαφέρον να βάζαμε το ίδιο τεστ στους ίδιους του κατοίκους της χώρας! Η Τζακάρτα λοιπόν βρίσκεται στο δυτικό μέρος της Ιάβας. Το Καλιμαντάν ή Βόρνεο, χωρίζεται σε Ινδονησιακό και Μαλαισιανό (ε καλά υπάρχει και το κομμάτι του Μπρούνει). Το Σουλαβέσι μοιάζει με το γράμμα Κ, ή με ακροβάτη ή ..., ανάλογα με τα γούστα. Υπάρχει και αυτό το παράξενο ‘Ίριαν Τζάγια’, που είναι μέρος του νησιού Νέα Γουινέα, ή αλλιώς Παπούα. Και το πιο μεγάλο; Έ λοιπόν αν πάρουμε μόνο τα κομμάτια που ανήκουν στην Ινδονησία, είναι το Καλιμαντάν (αλλά αν πάρουμε σαν ακέραια νησιά είναι η Νέα Γουινέα!). Που στο π... έλαγο να πάω;

Όσοι με γνωρίζουν ξέρουν ότι είμαι λίγο μαζοχιστής. Αυτό μάλλον (μαζί με την μανία με τα ντοκιμαντέρ του Μάικλ Πέιλιν) εξηγεί το γεγονός ότι αποφάσισα να κάνω όλη την διαδρομή μόνο με επίγεια μέσα (δηλ. χωρίς αεροπλάνο). Έτσι μια λογική διαδρομή για 30 μέρες θα ήταν: διάσχιση Ιάβας μέχρι το πιο ανατολικό σημείο, φέρι για το Μπαλί, το ίδιο για Λομπόκ κ.ο.κ. μέχρι το νησί Κομόντο που έχει δράκους (πρέπει να δείτε την αντίδραση της μάνας μου μόλις είπα δράκους). Μετά; Επανειλημμένα στο φόρουμ διάβασα παραλλαγές της συγκεκριμένης φράσης: “Ανατολικά του Κομόντο είναι τα ωραία”. Εν πάση περιπτώσει, βλέποντας και κάνοντας.

Αρχίσαμε να μαθαίνουμε και μερικά Ινδονησιακά:

Selamat Pagi

“Σ(ε)λαμάτ Πάγκι”, καλημέρα! Το ε άλλοι το προφέρουν, και άλλοι όχι. Επέλεξα το όχι.

Di mana kamar kecil?

“Ντι μάνα καμάρ κετσίλ?”, που είναι η τουαλέτα; Και αν την βρεις, λέει, το πιο πιθανό είναι να έιναι τούρκικη και χωρίς χαρτί, αλλά με το λεγόμενο bum gun (μετάφραση δική σας).

Όσο πλησίαζε ο καιρός άρχισα να βρίσκω, ή να μου στέλνει ο θείος μου ο οποίος ήταν ενήμερος για το ταξίδι μου, νέα αυτού του είδους:

https://www.cnn.gr/news/kosmos/story/106529/exerragi-to-ifaisteio-agkoyngk-sto-mpali-tis-indonisias

http://gr.euronews.com/2018/06/01/k...n-indonhsia-logw-ekrhxhw-sto-hfaisteio-merapi

http://www.skai.gr/news/world/artic...oumenoi-meta-apo-nauagio-feri-stin-indonisia/

https://www.newsbomb.gr/kosmos/stor...s-nayagioy-feri-mpot-poy-sokaroyn-ton-planiti

αλλά και...

https://www.protothema.gr/world/art...sgeiosi-aeroskafous-horis-ton-brostino-troho/

Τελευταίους μήνες είχαν σφίξει πολύ τα πράγματα στην δουλειά.

Πέντε μέρες πριν την πτήση πάω για μπάσκετ και παθαίνω διάστρεμμα.

Τέσσερις μέρες πριν την πτήση προκύπτει ένα σοβαρό θέμα με τους σπιτονοικοκύρηδες για το να θα μπορέσω να κρατήσω το σπίτι αφού γυρίσω από διακοπές.

Αφού μπήκα στο αεροπλάνο όμως άρχισα περιέργως να πιστεύω ότι όλα θα πάνε καλά.

 

[rena1988]

Κι άλλο κι αλλο......

 

[interted]

Μέρα 1η:

Σε μετάβαση


Το αρνάκι ταζίν στο Comptoir Libanais του 4ου τερματικού του Χήθροου ήταν πολύ γευστικό (και πιθανώς ένα από τα ακριβότερα γεύματα όλου του ταξιδιού). Η ανάλαφρη αίσθηση του να αφήνεις πίσω την Βρετανία του Μπρέξιτ, με έκανε να χαμογελώ με το εξώφυλλο του Εκόνομιστ, όπου η Μέι αδειάζει κουβάδες από μια βάρκα που βουλιάζει και τίτλο “Απλά ακόμη μια εβδομάδα στην Βρετανική πολιτική”. Σίγουρα όχι άλλη μια τέτοια εβδομάδα για μένα, αν και δεν είμαι σίγουρος για το κομμάτι του ναυαγίου. Το B777-300er της SAUDIA ήταν έτοιμο και η αποβίβαση έγινε με 25 λεπτάκια καθυστέρησης, στις 12:55μμ.

Η πτήση ήταν άνετη, το δωρεάν μενού της μέρας τυπωμένο σε καρτέλα, εν πτήση διασκέδαση με διακοπές για προσευχή στον Αλλάχ, και περίεργη λογοκρισία στις ταινίες – σε συγκεκριμένες λέξεις και σε αφαλούς (άραγε γιατί το κάνουν αυτό, κατι που δεν υποπτεύομαι; ). Οι ομορφιές ήταν έξω από τα παράθυρο, καθώς ένα μεγάλο μέρος από τα 4.753 χιλιόμετρα, πάνω από τα Ελληνικά νησιά, το δέλτα του Νείλου και τις ερήμους της Αιγύπτου, ήταν με καθαρό ουρανό. Μέχρι που φτάσαμε στην Ερυθρά θάλασσα και ο ουρανός γέμισε με σκόνη. Το ζόρι ήταν με τα κλάματα των μωρών που δυστυχώς θα συνεχιστούν και στο αεροδρόμιο της Τζέντα – όχι το καλύτερο αεροδρόμιο για να περιμένεις ανταπόκριση - αλλά δεν είναι ικανά να διαταράξουν το ζεν του ταξιδιώτη στην πρώτη μέρα του ταξιδιού του.

Αναμονή για τις 4 το πρωί για την πτήση Τζέντα-Τζακάρτα με πολλές βόλτες γύρω από τους μικρούς πυκνοκατοικημένους χώρους του αεροδρομίου και ύπνο κάνα 2ώρο.

Το Λιβανέζικο του Χήθρου T4

Η χαρά δεν κράτησε για πολύ, έκατσε ένας μετά από 2 λεπτά

Κοτόπουλο τυλυγμένο με αμπελόφυλλα... ممممممم

Νησάκια των Β. Σποράδων

Ευκολάκια...

Πάτμος, Αρκοί, Λειψοί;

Λέρος, Κάλυμνος;

Κως, Τουρκία, Νύσηρος;

Ρόδος

Η τελευταία εικόνα από Ελλάδα.... Η άκρη της Ρόδου, Κάρπαθος, Κάσος...

Δεν περίμενα η πρώτη μου εικόνα από Αίγυπτο να είναι τόσο πράσινη (το χρώμα χάθηκε κάπου στην φωτό)!

Κάπου στο δέλτα του Νείλου

Αίγυπτος, έρημος

 

[interted]

Καλό το μέγεθος των φωτογραφιών ή δυσκολεύει την ανάγνωση/παρατήρηση;

 

[giannismits]

Μια χαρά είναι. Δεν τη δυσκολεύει καθόλου. Είτε τις βάζεις ενδιάμεσα είτε μαζεμένες στο τέλος της περιγραφής είναι μια χαρά. Αν κι εγώ είμαι της σχολής, οι φωτογραφίες να μπαίνουν ενδιάμεσα στο κείμενο.
Τώρα που φτάνεις στο κυρίως θέμα μη τσιγκουνευτείς τις φωτό!

 

[Defkalion]

Ωωωωω ιστορία από @interted έχουμε καιρό να διαβάσουμε, δώσε πράμα!

 

[Yorgos]

Πολύ ωραίος προορισμός κι αφήγηση. Δώσε κι άλλα στο λαό, αγαπάμε Ινδονησία.

 

[interted]

Μέρα 2η

Σε αυτή την πτήση η SAUDIA απογοήτευσε. Το B777-200 του 2001 είχε σχισμένα καθίσματα, η εν πτήση διασκέδαση στην θέση μου δεν δούλευε και όταν ζήτησα μια κουβέρτα η αεροσυνοδός μου είπε ότι δεν φτάνουν για όλους. Φτάσαμε στην Τζακάρτα λίγο μετά τις 6 το βράδυ, έχοντας χάσει και 4 ώρες λόγω διαφοράς ζώνης ώρας. Η Ινδονησία (όπως και η Σαουδική Αραβία) δεν ακολουθούν την θερινή ώρα, επομένως το καλοκαίρι η διαφορά ώρας μεταξύ Αθήνας και Τζακάρτας μειώνεται, από τις πέντε ώρες που είναι κανονικά, σε τέσσερις (και παραδόξως η Ελλάδα έχει την ίδια ώρα με την Σαουδική Αραβία). Τι θερινή ώρα να ακολουθεί η Ινδονησία, που βρίσκεται πάνω στον Ισημερινό και ο ήλιος ανατέλλει στις 6 το πρωί και δύει στις 6 το βράδυ; Όλο τον χρόνο.

Ας αφήσουμε την γεωγραφία και να επικεντρωθούμε στα πρακτικά της μετάβασης από το το διεθνές αεροδρόμιο Σουκάρνο-Χάτα στο κέντρο της πόλης. Το αεροδρόμιο είναι ένα σύγχρονο παλατάκι και η πλοήγηση σε αυτό εύκολη. Πήρα το εσωτερικό δωρεάν τρένο (SKYTRAIN) από το Τερματικό 3 προς τον σταθμό των τρένων (Stasiun Kereta – Σταθμός Τρένων). Εντύπωση κάνει ο αριθμός των ένστολων που κατευθύνει τον κόσμο στο τρένο, δίνοντας στην εμπειρία μια επισημότητα. Από εκεί, πήρα το τρένο εξπρές (Airport air link) και σε λιγότερο από μια ώρα κατέβηκα στο σταθμό BNI City της Κεντρικής Τζακάρτα. Κόστος 70.000 Ινδονησιακές ρουπίες.

17.000 ρουπίες είναι περίπου 1 ευρώ.

Τώρα δεν ακούγεται τόσο άσχημο, έτσι; Από τον σταθμό το ξενοδοχείο ήταν στα 3 χιλιόμετρα, με κατεύθυνση την κεντρική πλατεία της πόλης και τον σταθμό τραίνων Γκαμπίρ (ο λόγος που το επέλεξα). Αποφάσισα να περπατήσω, αν και το κόστος ταξί θα ήταν πολύ μικρό, και έτσι να έχω την πλήρη εμπειρία των εξής:

- Ανισόπεδα πεζοδρόμια με κάθε λογής εμπόδια, που είναι ακριβώς ό,τι χρειάζεται κάποιος με ένα σάκο στον ώμο και διάστρεμμα στο πόδι.

- Αδιέξοδα στενά και ανύποπτες διασταυρώσεις.

- Αδύνατοι στην διάσχιση δρόμοι.

- Μηχανάκια, πολλά μηχανάκια.

Προς τιμή τους όλοι οι κάτοχοι των δίτροχων πάντως φορούσαν κράνος. ΟΚ, ίσως ήταν λίγο ευκολότερο από ότι ακούγεται τώρα - μαθημένα τα (Ελληνικά) βουνά από χιόνια.
Όλη η φάση πάντως σου δίνει την αίσθηση ενός χάους, ενός οργανωμένου χάους που με κάποιο μαγικό τρόπο δουλεύει. Αίσθηση που θα ενισχυθεί κάθε μέρα που περνάει.

Δίλημμα: Θα ήταν καλύτερα να έπαιρνα ταξί κατευθείαν από το τερματικό στο ξενοδοχείο; Δεν ξέρω, αλλά ακούω για τιμές 200.000 ρουπίες (συμπεριλαμβανομένων διοδίων) και με το ρίσκο να περάσεις 2 ώρες μέσα στην διαβόητη κίνηση των δρόμων της Τζακάρτα. Από την άλλη εγώ είχα να αλλάξω τρία διαφορετικά μέσα (skytrain – air link – πόδια/ταξί) και έκανα πάλι περίπου 2 ώρες.

Το ξενοδοχείο Konko Hostel έχει κρεβάτια τύπου κάψουλες, είναι καθαρό και με φιλικό Αγγλόφωνο προσωπικό. Οι Ινδονήσιοι είναι καλοί έμποροι: Όλοι γνωρίζουν τουλάχιστον τα βασικά Αγγλικά της αγοράς (μπαχάσα Ινγκρις παζάρ) και ξέρουν τι χρειάζεσαι πριν από εσένα. Ο ρεσεψιονίστ μου πρότεινε να δοκιμάσω Νάζι Γκορένγκ (τηγανιτό ρύζι) που είναι εμβληματικό πιάτο και το εθνικό τους φαγητό – πράγμα που έκανα. Από ένα μαγαζάκι στο δρόμο αγόρασα και Ινδονησιακή κάρτα ΣΙΜ, απαραίτητο για τζάνκια του διαδικτύου σαν κι εμένα, αλλά και γενικότερα θα έλεγα, γιατί το κόστος της περιαγωγής δεδομένων ήταν εξωφρενικό (που είσαι Περού; ). Μια Αφρικάνα τουρίστρια με συμβούλεψε να δοκιμάσω την κάρτα πριν φύγω από το μαγαζί, για να δω αν είναι ενεργοποιημένη και να αποφύγω επισκέψεις στην εταιρία κινητής το πρωί - τελικά ήταν. Έτσι κάπως, και χαζεύοντας τους τελευταίους μικροπωλητές που μαζεύαν τους πάγκους και τους ζαλικώνονταν, και τους αρουραίους που τρέχαν να κρυφτούν, γύρισα στην κάψουλα, έβαλα τις ωτοασπίδες, ρύθμισα στο ξυπνητήρι στις 7 και έσβησα τους διακόπτες.

Η εν πτήση διασκέδαση ήταν απενεργοποιημένη, υπολογίζω στις μισές θέσεις του αεροπλάνου. Κρύα, αφιλόξενη πτήση.

Εξαιρετική η πρώτη εντύπωση.

Οι στολές. Κάναν δουλειά αλλά με μια υποψία ότι απασχολούν περισσοτερο κόσμο από όσο χρειάζεται.

Καινουργιο και γυαλιστερό το τραίνο εξπρές.

Οι πρώτες εικόνες των δρόμων θύμισαν ότι φτάσαμε στην ΝΑ Ασία...

...αλλά και πράγματα που δεν ήθελα να θυμηθώ.

Νάζι Γκορένγκ, ασφαλώς. Η δεύτερη φωτογραφία είναι παραπλανητική - στην πραγματικότητα το έφαγα σε ένα κυριλέ, δυτικού τύπου, εστιατόριο.

Το ξενοδοχείο είναι κοντά στην Πρεσβεία των ΗΠΑ. Σεκούριτι πάντως όχι εμφανείς.

 

[katkats]

Οι πρώτες εικόνες των δρόμων θύμισαν ότι φτάσαμε στην ΝΑ Ασία...

Μόνο ένας πάνω στη διάβαση!! Στη Β. Ευρώπη πήγες;