interted
Member
- Μηνύματα
- 1.355
- Likes
- 8.197
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ράφτινγκ στον Ουρουμπάμπα
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Πρόλογος
- Μέρα 1η
- Μέρα 2η
- Μέρα 3η
- Μέρα 4η
- Μέρα 5η
- Μέρα 6η
- Μέρα 7η
- Μέρα 8η
- Μέρα 9η - Bali
- Μέρα 10η
- Μέρα 11η
- Μέρα 12η
- Μέρα 13η
- Μέρα 14η
- Μέρα 15η
- Μέρα 16η
- Ημίχρονο
- Μέρα 17η - Ι
- Μέρα 17η - ΙΙ
- Μέρα 18η
- Μέρα 19η
- Μέρα 20η
- Μέρα 21η
- Μέρα 22η
- Μέρα 23η
- Μέρες 24-25
- Μέρα 26η
- Μέρα 27η
- Μέρα 28η
- Μέρα 29η
- Μέρα 30η - Ι
- Μέρα 30η - ΙΙ
- Μέρα 31η - Ι
- Μέρα 31η - ΙΙ
- Ασφάλεια
Μέρα 28η
Είχα μια τελευταία συζήτηση με τον Πόνταν και στο τέλος ανταλλάξαμε μάσκες – τα ξύλινα γυαλάκια των Μπατζάο, έναντι της σιλικονάτης. Δεν είναι ευχαριστημένος από την ντόπια διοίκηση, ούτε και από την κεντρική της Ινδονησίας. “Δεν είναι τόσο καλός όσο λένε ο Τζοκόουι (Σημ: ο μεταλλάς πρόεδρος).” Οι Μπατζάο είναι περιθωριοποιημένοι, πολίτες δεύτερης κατηγορίας. Ενδεικτικά, στην Καλεντούπα, οι ντόπιοι φτύνουν με περιφρόνηση τις γυναίκες Μπατζάο που πουλάνε ψάρια από τις βάρκες τους το λιμάνι. Κι από ότι φαίνεται ούτε η Κυβέρνηση τους υποστηρίζει ιδιαίτερα.
Κι όμως αυτοί οι Ινδονήσιοι έχουν γίνει πρωτοσέλιδο τελευταία σε επιστημονικά περιοδικά, καθώς αποδείχτηκε ότι οι Μπατζάο έχουν μεγαλύτερες σπλήνες από τις κανονικές (εδώ η πρωτότυπη δημοσίευση με επεξηγητικό βίντεο). Οι μεγάλη σπλήνα είναι εξελικτικό πλεονέκτημα που τους επιτρέπει να αποθηκεύουν περισσότερο οξυγόνο κατά την κατάδυση.
Ήταν η ώρα της αναχώρησης. Ο Πόνταν με πήγε στο λιμάνι της Καλεντούπα όπου έφευγε το ταχύπλοο για το Γουάντσι. Βιαστικοί χαιρετισμοί πάνω στην βάρκα, αφού μπήκα στο πλοίο εν πλω από το ...παράθυρο. Εκεί βρέθηκα στριμωγμένος στο αμπάρι σε μια ξύλινη πλατφόρμα μαζί με γυναίκες που μεταφέρανε την πραμάτεια τους. Αρχίσανε και βγάζανε σνακ από τις τσάντες και να μου δίνουν με αποτέλεσμα να φάω καλό πρωινό.
Έφτασε και ένα μήνυμα από τον Αυστραλό, τον Τζέφρι. Ενώ εγώ επέστρεφα στο Γουάνγκι-Γουάνγκι (το πρώτο νησί), ο Τζέφρι περνούσε λίγες μέρες στην Τόμια (το τρίτο). “Η Τόμια δεν είναι τόσο φωτογενής όσο η Χόγκα, αλλά το κοράλλι είναι καλύτερο και πιο προσβάσιμο. Έμενα σε ένα homestay τριών δωματίων στο χωριό Waha. Η πιο ωραία μικρούλα παραλία λέγεται Pantai hondua.”, ήταν οι πολύτιμες πληροφορίες του Τζέφρι από ένα μέρος που δεν υπάρχει ούτε στο ...google.
Στο Γουάντσι έμεινα μία ολόκληρη μέρα γιατί το αεροπλάνο φεύγει νωρίς το πρωί (αυτό είναι το μεγαλύτερο μειονέκτημα των νησιών Γουακατόμπι, πρέπει να μείνεις μια μέρα στον γυρισμό λόγω των κακών ανταποκρίσεων). Έμεινα στα ίδια ενοικιαζόμενα, με τον ρεσεψιονίστ να με καλωσορίζει: “Αααα, ο κύριος (το επίθετό μου με τέλεια προφορά)”. Οι 24 ώρες ηλεκτρισμού μου φάνηκαν πολυτέλεια.
Έκανα με ενοικιαζόμενο μηχανάκι τον γύρο του νησιού που είναι καμιά 50αριά χιλιόμετρα. Μερικές παραλίες (με σκουπιδάκια), καναδυο τουριστικά συγκροτήματα που μοιάζανε κολλημένα στον χρόνο και το μικροσκοπικό νησάκι Ματαχόρα, δεν με συγκλόνισαν σαν αξιοθέατα. Εξαίρεση αποτελεί το φρούριο Λίγια (Liya), ένα παραδοσιακό χωριουδάκι με ξύλινη περιτοίχιση που αποτελούσε κάποτε μέρος του Σουλτανάτου του Μπούτον. Ένα υπερυψωμένο ξύλινο κιόσκι, ήταν χώρος συγκέντρωσης της τοπικής διοίκησης και χτίστηκε από τον 14ο παραδοσιακό ηγέτη κατά τα έτη 1755-1767, όπως ενημέρωνε μια ταμπέλα. Αυτό που μου τράβηξε την προσοχή ήταν κάποια δέντρα με κλαδιά σαν ρίζες, που απλώνοντας κάπως τρομακτικά πάνω τους τάφους των ηγετών της Λίγια.
Έφαγα στο μοναδικό εστιατόριο για τουρίστες, το οποίο βρίσκεται πάνω σε ένα βράχο στην θάλασσα, το Nua Wasabi.
Στον γυρισμό είχε μπόλικες παρελάσεις, αφού το Γουάντσι γιορτάζει κι αυτό την ημέρα της ανεξαρτησίας της Ινδονησίας της 17ης Αυγούστου (δηλ. σε δύο μέρες από σήμερα) και έναν γάμο στον οποίο συμμετείχαν δύο ντραγκ κουίν. Η νυχτερινή αγορά του Γουάντσι δεν μου φάνηκε τόσο επιβλητική όσο την πρώτη φορά, και ήδη στο μυαλό μου ήταν η οργάνωση των τριών τελευταίων ημερών στην Ινδονησία. Είχαμε λίγο Σουλαουέζι, επιστροφή στην Τζακάρτα με ημέρα ανεξαρτησίας, έναρξη Ασιατικών Αγώνων... Ό,τι ακολουθήσει από εδώ και πέρα είναι μπόνους.
Επιστροφή στο Γουάντσι στην "οικονομική κλάση" (Δεν είδα να υπάρχει και άλλη - από πάνω μας ήταν τα αυτοκίνητα)
Το ειδυλλιακό μικροσκοπικό νησάκι δίπλα στο αεροδρόμιο.
Ανακαλύπτοντας το φρούριο Λίγια.
Οι τάφοι των τοπικών τσιφ.
Ενημέρωση για εμβολιασμούς για ιλαρά και ερυθρά.
Οι παρελάσεις
Από διάφορα σημεία ακούγονταν καραόκε
https://soundcloud.com/https%3A%2F%2Fsoundcloud.com%2Fuser-726903196%2F15-aug-2018-16-20-00
Το περίφημο Nua Wasabi.
Το παραπάνω σήμα σημαίνει σχολείο! Μετά την πρόσθεση μαθαίνουμε θεωρία της σχετικότητας. (Γράφει E=mc^2)
Ποιός είναι αυτός ο χαμογελαστός τύπος, την φωτογραφία του οποίου δεν βρίσκεις πλέον πουθενα στην Ινδονησία;
Είχα μια τελευταία συζήτηση με τον Πόνταν και στο τέλος ανταλλάξαμε μάσκες – τα ξύλινα γυαλάκια των Μπατζάο, έναντι της σιλικονάτης. Δεν είναι ευχαριστημένος από την ντόπια διοίκηση, ούτε και από την κεντρική της Ινδονησίας. “Δεν είναι τόσο καλός όσο λένε ο Τζοκόουι (Σημ: ο μεταλλάς πρόεδρος).” Οι Μπατζάο είναι περιθωριοποιημένοι, πολίτες δεύτερης κατηγορίας. Ενδεικτικά, στην Καλεντούπα, οι ντόπιοι φτύνουν με περιφρόνηση τις γυναίκες Μπατζάο που πουλάνε ψάρια από τις βάρκες τους το λιμάνι. Κι από ότι φαίνεται ούτε η Κυβέρνηση τους υποστηρίζει ιδιαίτερα.
Κι όμως αυτοί οι Ινδονήσιοι έχουν γίνει πρωτοσέλιδο τελευταία σε επιστημονικά περιοδικά, καθώς αποδείχτηκε ότι οι Μπατζάο έχουν μεγαλύτερες σπλήνες από τις κανονικές (εδώ η πρωτότυπη δημοσίευση με επεξηγητικό βίντεο). Οι μεγάλη σπλήνα είναι εξελικτικό πλεονέκτημα που τους επιτρέπει να αποθηκεύουν περισσότερο οξυγόνο κατά την κατάδυση.
Ήταν η ώρα της αναχώρησης. Ο Πόνταν με πήγε στο λιμάνι της Καλεντούπα όπου έφευγε το ταχύπλοο για το Γουάντσι. Βιαστικοί χαιρετισμοί πάνω στην βάρκα, αφού μπήκα στο πλοίο εν πλω από το ...παράθυρο. Εκεί βρέθηκα στριμωγμένος στο αμπάρι σε μια ξύλινη πλατφόρμα μαζί με γυναίκες που μεταφέρανε την πραμάτεια τους. Αρχίσανε και βγάζανε σνακ από τις τσάντες και να μου δίνουν με αποτέλεσμα να φάω καλό πρωινό.
Έφτασε και ένα μήνυμα από τον Αυστραλό, τον Τζέφρι. Ενώ εγώ επέστρεφα στο Γουάνγκι-Γουάνγκι (το πρώτο νησί), ο Τζέφρι περνούσε λίγες μέρες στην Τόμια (το τρίτο). “Η Τόμια δεν είναι τόσο φωτογενής όσο η Χόγκα, αλλά το κοράλλι είναι καλύτερο και πιο προσβάσιμο. Έμενα σε ένα homestay τριών δωματίων στο χωριό Waha. Η πιο ωραία μικρούλα παραλία λέγεται Pantai hondua.”, ήταν οι πολύτιμες πληροφορίες του Τζέφρι από ένα μέρος που δεν υπάρχει ούτε στο ...google.
Στο Γουάντσι έμεινα μία ολόκληρη μέρα γιατί το αεροπλάνο φεύγει νωρίς το πρωί (αυτό είναι το μεγαλύτερο μειονέκτημα των νησιών Γουακατόμπι, πρέπει να μείνεις μια μέρα στον γυρισμό λόγω των κακών ανταποκρίσεων). Έμεινα στα ίδια ενοικιαζόμενα, με τον ρεσεψιονίστ να με καλωσορίζει: “Αααα, ο κύριος (το επίθετό μου με τέλεια προφορά)”. Οι 24 ώρες ηλεκτρισμού μου φάνηκαν πολυτέλεια.
Έκανα με ενοικιαζόμενο μηχανάκι τον γύρο του νησιού που είναι καμιά 50αριά χιλιόμετρα. Μερικές παραλίες (με σκουπιδάκια), καναδυο τουριστικά συγκροτήματα που μοιάζανε κολλημένα στον χρόνο και το μικροσκοπικό νησάκι Ματαχόρα, δεν με συγκλόνισαν σαν αξιοθέατα. Εξαίρεση αποτελεί το φρούριο Λίγια (Liya), ένα παραδοσιακό χωριουδάκι με ξύλινη περιτοίχιση που αποτελούσε κάποτε μέρος του Σουλτανάτου του Μπούτον. Ένα υπερυψωμένο ξύλινο κιόσκι, ήταν χώρος συγκέντρωσης της τοπικής διοίκησης και χτίστηκε από τον 14ο παραδοσιακό ηγέτη κατά τα έτη 1755-1767, όπως ενημέρωνε μια ταμπέλα. Αυτό που μου τράβηξε την προσοχή ήταν κάποια δέντρα με κλαδιά σαν ρίζες, που απλώνοντας κάπως τρομακτικά πάνω τους τάφους των ηγετών της Λίγια.
Έφαγα στο μοναδικό εστιατόριο για τουρίστες, το οποίο βρίσκεται πάνω σε ένα βράχο στην θάλασσα, το Nua Wasabi.
Στον γυρισμό είχε μπόλικες παρελάσεις, αφού το Γουάντσι γιορτάζει κι αυτό την ημέρα της ανεξαρτησίας της Ινδονησίας της 17ης Αυγούστου (δηλ. σε δύο μέρες από σήμερα) και έναν γάμο στον οποίο συμμετείχαν δύο ντραγκ κουίν. Η νυχτερινή αγορά του Γουάντσι δεν μου φάνηκε τόσο επιβλητική όσο την πρώτη φορά, και ήδη στο μυαλό μου ήταν η οργάνωση των τριών τελευταίων ημερών στην Ινδονησία. Είχαμε λίγο Σουλαουέζι, επιστροφή στην Τζακάρτα με ημέρα ανεξαρτησίας, έναρξη Ασιατικών Αγώνων... Ό,τι ακολουθήσει από εδώ και πέρα είναι μπόνους.
Οι παρελάσεις
Από διάφορα σημεία ακούγονταν καραόκε
https://soundcloud.com/https%3A%2F%2Fsoundcloud.com%2Fuser-726903196%2F15-aug-2018-16-20-00
Ποιός είναι αυτός ο χαμογελαστός τύπος, την φωτογραφία του οποίου δεν βρίσκεις πλέον πουθενα στην Ινδονησία;
Attachments
-
395 KB Προβολές: 0