interted
Member
- Μηνύματα
- 1.355
- Likes
- 8.197
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ράφτινγκ στον Ουρουμπάμπα
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Πρόλογος
- Μέρα 1η
- Μέρα 2η
- Μέρα 3η
- Μέρα 4η
- Μέρα 5η
- Μέρα 6η
- Μέρα 7η
- Μέρα 8η
- Μέρα 9η - Bali
- Μέρα 10η
- Μέρα 11η
- Μέρα 12η
- Μέρα 13η
- Μέρα 14η
- Μέρα 15η
- Μέρα 16η
- Ημίχρονο
- Μέρα 17η - Ι
- Μέρα 17η - ΙΙ
- Μέρα 18η
- Μέρα 19η
- Μέρα 20η
- Μέρα 21η
- Μέρα 22η
- Μέρα 23η
- Μέρες 24-25
- Μέρα 26η
- Μέρα 27η
- Μέρα 28η
- Μέρα 29η
- Μέρα 30η - Ι
- Μέρα 30η - ΙΙ
- Μέρα 31η - Ι
- Μέρα 31η - ΙΙ
- Ασφάλεια
Μέρα 24η
Η Βία μας σέρβιρε το χορταστικό πρωινό και βρήκαμε ευκαιρία να κουβεντιάσουμε με την Geertje (ας την λέμε Χίρτζε από εδώ και πέρα). Εν ολίγοις, η Χίρτζε πέρασε στα νιάτα της από την Χόγκα με ένα ιστιοφόρο, γνώρισε τους τσιγγάνους της θάλασσας, τους αγάπησε, και όταν αργότερα κληρονόμησε κάποια λεφτά αποφάσισε να επενδύσει εδώ (ο πατέρας της είχε περιουσία στην Ολλανδική Καραϊβική). Επειδή είναι μόνη της, και αν δεν έχεις Ινδονήσιο σύντροφο είναι σχεδόν αδύνατον να κάνεις μπίζνες εδώ, έχει δώσει στην ντόπια Βία τα “κλειδιά” της επιχείρισης. Η Ινδονησιακή κυβέρνηση έχει πολλές φορές προσπαθήσει να την εκβιάσει με απέλαση και απαγόρευση εισόδου στην χώρα, ζητώντας οικονομικά λαδώματα. Τελικά επικράτησε η λογική λίγο πριν η Χίρτζε τα μαζέψει και να φύγει (έχει να πει αστείες ιστορίες με “παρανοήσεις” σε γραφεία υπουργών) και τώρα έρχεται στην Χόγκα, υποτίθεται ως φιλοξενούμενος, για μερικούς μήνες τον χρόνο.
Αυτό που χαλάει την Χίρτζε είναι, αυτό που αποκαλεί “Ισλαμική στροφή” της χώρας τα τελευταία χρόνια. Ήταν συνηθισμένη να βλέπει τις Ινδονήσιες φίλες χειραφετημένες, να ταξιδεύουν ελεύθερες και να λένε τις απόψεις τους. Τώρα με τα Σαουδικά κεφάλαια που ρέουν στην χώρα (θυμάστε το τζαμί στο Λομπόκ; ) οι αμόρφωτοι μουλάδες και η κοινωνική πίεση έχουν αναγκάσει αρκετές γυναίκες να βάλουν πάλι τις μαντίλες και να μαζευτούν στα σπίτια τους. Ένα άλλο που την ενοχλεί με τους ντόπιους είναι ότι δεν διαβάζουν! Η ίδια έχει κάνει προσπάθειες, βοηθώντας το σχολείο (ή αγοράζοντας την σχολική βάρκα που λέγαμε) αλλά βλέπει ελάχιστες αλλαγές. “Δεν είναι όλα άσχημα” μου λέει, καθώς κουνάω το κεφάλι, “τα παιδιά που μεγαλώνουν με το Ισλάμ έχουν μάθει να σέβονται τους άλλους ανθρώπους περισσότερο από ότι τα δικά μας”. Φτάνει όμως μόνο αυτό;
Οι περισσότεροι πήγανε σήμερα εκδρομή στην Καλεντούπα, να κάνουν μπάνιο στο ποτάμι με τις κατακόκκινες γαρίδες. Όταν γύρισαν, μαζί με τον Τζέφρι και τις Ιταλίδες ξεκινήσαμε έναν περίπατο για να εξερευνήσουμε το υπόλοιπο νησί. Από μια μεγάλη προβλήτα στα Νότια, ξεκινάει ένα πλακόστρωτο δρομάκι που οδηγεί στο εσωτερικό. Αριστερά και δεξιά εγκαταλελειμμένα μπανγκαλόους, με τρύπια πατώματα και πόρτες που ανοιγοκλείνουν κάνουν την ατμόσφαιρα κάπως σπούκι (sic). Μια τρομαχτική κραυγή που βγαίνει από τα δέντρα και ακούγεται επαναλαμβανόμενα μας κάνει να αναρωτιόμαστε αν έχουν όντως δίκιο οι Μπατζάο για τον διάβολο, ή πρόκειται για κάποιο πολύ παράξενο πτηνό (δυστυχώς είχε τελειώσει η μπαταρία και δεν μπόρεσα να κάνω ηχογράφηση). Εκεί που οι Ιταλίδες είχαν να σκέφτονται πως θα επιστρέψουμε, βλέπουμε σε ένα μπαλκόνι μπανγκαλόου δύο τουρίστες! Τελικά κάποια μπανγκαλόου ήταν σε καλή κατάσταση και μάλιστα τα νοικιάζανε μέσω internet. Υπάρχει μάλιστα μια Αγγλική ΜΚΟ η “Οπερέσιον Γιουλάσια” που κάποιους μήνες τον χρόνο φιλοξενεί ερευνητές του οικοσυστήματος και έχει κτίσει κάποιες υποθαλάσσιες κατασκευές που βλέπαμε στο σνόρκελ νωρίτερα. Στον γυρισμό ανακαλύψαμε μάλιστα και ένα μικρό μίνι μάρκετ λίγο πριν βγεις στην παραλία (πως δεν το είχα προσέξει; ).
Το βράδυ είδα κάποια παράξενα όνειρα και μάλιστα έπιασα τον εαυτό μου να ξυπνάει ουρλιάζοντας.
Μέρα 25η
Σήμερα το πρωί είχε κατάδυση, όπου είδαμε ένα κοπάδι με μπαρακούντα, πάνω από μισό μέτρο, και ο Αζούλ ενθουσιάστηκε με την πέρκα Ναπολέων (ένα ψάρι με ένα σβώλο στο μέτωπο). Ο λόγος, έμαθα, ήταν γιατί αυτό το ψάρι (ειδικά ζωντανό) πιάνει πάρα πολλά στις ασιατικές αγορές, πράγμα που το έχει οδηγήσει κοντά σε εξαφάνιση. Γι’ αυτό τον λόγο απαγορεύεται να τα σκοτώσεις, κάτι όμως που, έχω την εντύπωση, δεν πτοεί τους ντόπιους. Το παράπονο τον ντόπιων ψαράδων είναι η παράνομη αλιεία με ψαρότρατες, που σαρώνουν τον βυθό και αποτελούν σοβαρό κίνδυνο για κοινωνίες που βασίζονται αποκλειστικά στα ψάρια. Η κήρυξη εθνικού υδάτινου πάρκου δεν έχει εξαλείψει πλήρως το πρόβλημα. Όσων αφορά το κοράλλι, εμφανίζει σημάδια ανάκαμψης, αφού το ψάρεμα με δυναμίτη έχει, κατά τα λεγόμενα, σταματήσει.
Η μέρα πέρασε πολύ χαλλλαρα.... Ενδιαφέρουσες οι κουβεντούλες με τον Γάλλο από το Παρίσι, ο οποίος ήταν ερευνητής στην πυρηνική σύντηξη. Με τον Τζέφρι και την Πάτι, την Ολλανδή, πήγαμε μια βόλτα πάλι στον οικισμό στα Βόρεια και η Πάτι μας είπε για τις περιπέτειες της στο Καλιμαντάν, όπου τις πρώτες της μέρες στην ζούγκλα έπαθε μια σοβαρή δηλητηρίαση και πέρασε τον υπόλοιπο καιρό σε τοπικό νοσοκομείο (με τους ντόπιους οδηγούς της να είναι συνέχεια στο πλευρό της). Και όπως φαίνεται η Πάτι δεν είχε ξεπεράσει πλήρως το πρόβλημα, αφού είχε περάσει την χθεσινή μέρα στο μπανγκαλόου της. Ο Τζέφρι είχε σχέδια να μεταβεί αύριο στην Τόμια (το Το στο Γουακατόμπι) και εγώ είχα κανονίσει να με παραλάβει ο Πόνταν, ένας Μπατζάο που μιλούσε Αγγλικά και θα με φιλοξενούσε τις επόμενες μέρες.
Ο αγώνας των Μπατζάο
Στην φωτό αυτή ο Πούτρα, ο γιός του οικοδεσπότη μου Πόνταν (τότε ακόμα δεν τους ηξερα)
Ήρθαν, τρέξαν, πήραν τα βραβεία και τις μπίρες τους και φύγαν.
Τα ψησίματα για το γλέντι έχουν ξεκινήσει. Μπορείτε να δείτε τον επισκέπτη που ήρθε για τα κοτόπουλα;
Οι Μπατζάο φτάνουν με τα κουπιά τους.
Η παλίρροια πέφτει.
Η Χίτρζε με τοπικό άρχοντα.
Σκάει μύτη και ο Αζούλ, ο δάσκαλος...
Ο οποίος έδωσε παράσταση...
Ένα από αυτά πάτησε ο Τζέφρι και πέρασε ζόρια.
Φτάνοντας στο χωριό των ντόπιων στα βόρεια της Χόγκα.
Ένας δρόμος, όλος κι όλος.
Χαρτζιλίκι για τα παιδιά, που σκαλίζουν σκαλάκια στους κοκοφοίνικες για να τα μαζέψουν.
Και η κλασική λασπομαχία.
Ο Τζέφρι μπήκε κι αυτός στο παιχνίδι.
Βόλτα στην κεντρική οδό.
Κοτούλες...
Ώρα να χαιρετήσουμε το χωριό.
Μπαρακούντα.
Ο Ναπολέον που κυνηγάνε όλοι.
Ο Άντζελο είχε υποθαλάσσια κάμερα και απαθανάτισε την βουτιά μας.
Η μεγάλη προβλήτα από όπου μπορούσες να βουτήξεις για σνόρκελ και να ακολουθήσεις το "τείχος" του κοραλλιού, με σκορπίνες, ψάρια κλόουν, μικρά σαλάχια, και πολλούς άλλους θαμώνες.
Τελευταίες ματιές στην Χόγκα.
Η Βία μας σέρβιρε το χορταστικό πρωινό και βρήκαμε ευκαιρία να κουβεντιάσουμε με την Geertje (ας την λέμε Χίρτζε από εδώ και πέρα). Εν ολίγοις, η Χίρτζε πέρασε στα νιάτα της από την Χόγκα με ένα ιστιοφόρο, γνώρισε τους τσιγγάνους της θάλασσας, τους αγάπησε, και όταν αργότερα κληρονόμησε κάποια λεφτά αποφάσισε να επενδύσει εδώ (ο πατέρας της είχε περιουσία στην Ολλανδική Καραϊβική). Επειδή είναι μόνη της, και αν δεν έχεις Ινδονήσιο σύντροφο είναι σχεδόν αδύνατον να κάνεις μπίζνες εδώ, έχει δώσει στην ντόπια Βία τα “κλειδιά” της επιχείρισης. Η Ινδονησιακή κυβέρνηση έχει πολλές φορές προσπαθήσει να την εκβιάσει με απέλαση και απαγόρευση εισόδου στην χώρα, ζητώντας οικονομικά λαδώματα. Τελικά επικράτησε η λογική λίγο πριν η Χίρτζε τα μαζέψει και να φύγει (έχει να πει αστείες ιστορίες με “παρανοήσεις” σε γραφεία υπουργών) και τώρα έρχεται στην Χόγκα, υποτίθεται ως φιλοξενούμενος, για μερικούς μήνες τον χρόνο.
Αυτό που χαλάει την Χίρτζε είναι, αυτό που αποκαλεί “Ισλαμική στροφή” της χώρας τα τελευταία χρόνια. Ήταν συνηθισμένη να βλέπει τις Ινδονήσιες φίλες χειραφετημένες, να ταξιδεύουν ελεύθερες και να λένε τις απόψεις τους. Τώρα με τα Σαουδικά κεφάλαια που ρέουν στην χώρα (θυμάστε το τζαμί στο Λομπόκ; ) οι αμόρφωτοι μουλάδες και η κοινωνική πίεση έχουν αναγκάσει αρκετές γυναίκες να βάλουν πάλι τις μαντίλες και να μαζευτούν στα σπίτια τους. Ένα άλλο που την ενοχλεί με τους ντόπιους είναι ότι δεν διαβάζουν! Η ίδια έχει κάνει προσπάθειες, βοηθώντας το σχολείο (ή αγοράζοντας την σχολική βάρκα που λέγαμε) αλλά βλέπει ελάχιστες αλλαγές. “Δεν είναι όλα άσχημα” μου λέει, καθώς κουνάω το κεφάλι, “τα παιδιά που μεγαλώνουν με το Ισλάμ έχουν μάθει να σέβονται τους άλλους ανθρώπους περισσότερο από ότι τα δικά μας”. Φτάνει όμως μόνο αυτό;
Οι περισσότεροι πήγανε σήμερα εκδρομή στην Καλεντούπα, να κάνουν μπάνιο στο ποτάμι με τις κατακόκκινες γαρίδες. Όταν γύρισαν, μαζί με τον Τζέφρι και τις Ιταλίδες ξεκινήσαμε έναν περίπατο για να εξερευνήσουμε το υπόλοιπο νησί. Από μια μεγάλη προβλήτα στα Νότια, ξεκινάει ένα πλακόστρωτο δρομάκι που οδηγεί στο εσωτερικό. Αριστερά και δεξιά εγκαταλελειμμένα μπανγκαλόους, με τρύπια πατώματα και πόρτες που ανοιγοκλείνουν κάνουν την ατμόσφαιρα κάπως σπούκι (sic). Μια τρομαχτική κραυγή που βγαίνει από τα δέντρα και ακούγεται επαναλαμβανόμενα μας κάνει να αναρωτιόμαστε αν έχουν όντως δίκιο οι Μπατζάο για τον διάβολο, ή πρόκειται για κάποιο πολύ παράξενο πτηνό (δυστυχώς είχε τελειώσει η μπαταρία και δεν μπόρεσα να κάνω ηχογράφηση). Εκεί που οι Ιταλίδες είχαν να σκέφτονται πως θα επιστρέψουμε, βλέπουμε σε ένα μπαλκόνι μπανγκαλόου δύο τουρίστες! Τελικά κάποια μπανγκαλόου ήταν σε καλή κατάσταση και μάλιστα τα νοικιάζανε μέσω internet. Υπάρχει μάλιστα μια Αγγλική ΜΚΟ η “Οπερέσιον Γιουλάσια” που κάποιους μήνες τον χρόνο φιλοξενεί ερευνητές του οικοσυστήματος και έχει κτίσει κάποιες υποθαλάσσιες κατασκευές που βλέπαμε στο σνόρκελ νωρίτερα. Στον γυρισμό ανακαλύψαμε μάλιστα και ένα μικρό μίνι μάρκετ λίγο πριν βγεις στην παραλία (πως δεν το είχα προσέξει; ).
Το βράδυ είδα κάποια παράξενα όνειρα και μάλιστα έπιασα τον εαυτό μου να ξυπνάει ουρλιάζοντας.
Μέρα 25η
Σήμερα το πρωί είχε κατάδυση, όπου είδαμε ένα κοπάδι με μπαρακούντα, πάνω από μισό μέτρο, και ο Αζούλ ενθουσιάστηκε με την πέρκα Ναπολέων (ένα ψάρι με ένα σβώλο στο μέτωπο). Ο λόγος, έμαθα, ήταν γιατί αυτό το ψάρι (ειδικά ζωντανό) πιάνει πάρα πολλά στις ασιατικές αγορές, πράγμα που το έχει οδηγήσει κοντά σε εξαφάνιση. Γι’ αυτό τον λόγο απαγορεύεται να τα σκοτώσεις, κάτι όμως που, έχω την εντύπωση, δεν πτοεί τους ντόπιους. Το παράπονο τον ντόπιων ψαράδων είναι η παράνομη αλιεία με ψαρότρατες, που σαρώνουν τον βυθό και αποτελούν σοβαρό κίνδυνο για κοινωνίες που βασίζονται αποκλειστικά στα ψάρια. Η κήρυξη εθνικού υδάτινου πάρκου δεν έχει εξαλείψει πλήρως το πρόβλημα. Όσων αφορά το κοράλλι, εμφανίζει σημάδια ανάκαμψης, αφού το ψάρεμα με δυναμίτη έχει, κατά τα λεγόμενα, σταματήσει.
Η μέρα πέρασε πολύ χαλλλαρα.... Ενδιαφέρουσες οι κουβεντούλες με τον Γάλλο από το Παρίσι, ο οποίος ήταν ερευνητής στην πυρηνική σύντηξη. Με τον Τζέφρι και την Πάτι, την Ολλανδή, πήγαμε μια βόλτα πάλι στον οικισμό στα Βόρεια και η Πάτι μας είπε για τις περιπέτειες της στο Καλιμαντάν, όπου τις πρώτες της μέρες στην ζούγκλα έπαθε μια σοβαρή δηλητηρίαση και πέρασε τον υπόλοιπο καιρό σε τοπικό νοσοκομείο (με τους ντόπιους οδηγούς της να είναι συνέχεια στο πλευρό της). Και όπως φαίνεται η Πάτι δεν είχε ξεπεράσει πλήρως το πρόβλημα, αφού είχε περάσει την χθεσινή μέρα στο μπανγκαλόου της. Ο Τζέφρι είχε σχέδια να μεταβεί αύριο στην Τόμια (το Το στο Γουακατόμπι) και εγώ είχα κανονίσει να με παραλάβει ο Πόνταν, ένας Μπατζάο που μιλούσε Αγγλικά και θα με φιλοξενούσε τις επόμενες μέρες.
Ήρθαν, τρέξαν, πήραν τα βραβεία και τις μπίρες τους και φύγαν.
Οι Μπατζάο φτάνουν με τα κουπιά τους.
Σκάει μύτη και ο Αζούλ, ο δάσκαλος...
Ο οποίος έδωσε παράσταση...
Ένα από αυτά πάτησε ο Τζέφρι και πέρασε ζόρια.
Φτάνοντας στο χωριό των ντόπιων στα βόρεια της Χόγκα.
Ένας δρόμος, όλος κι όλος.
Μπαρακούντα.
Τελευταίες ματιές στην Χόγκα.
Attachments
-
395 KB Προβολές: 0