Ινδονησία Χάτι-Χάτι: Στην χώρα των ηφαιστείων

[interted]

Μέρα 30η: Μέρος 1ο

Ο Σουχάρτο, ο τύπος που είδατε στο χαρτονόμισμα των 50.000 ρουπίων (που δεν εκδίδεται πλέον στην Ινδονησία), ήταν στρατηγός που πήρε την εξουσία το 1965 εν μέσω ενός μυστηριώδους πραξικοπήματος που είχε σαν αποτέλεσμα την πτώση και το άδοξο τέλος του πρώτου προέδρου της Ινδονησίας Σουκάρνο. Ο Σουκάρνο, ήρωας της ανεξαρτησίας, χαρισματικός ρήτορας και γυναικάς, κατηγορήθηκε ότι είχε συνωμότησει με κομουνιστές. Στους μήνες που ακολούθησαν οι Ινδονήσιοι σφάζονταν μεταξύ τους σε μια επιχείρηση εξολόθρευσης των Κομουνιστών, με απολογισμό νεκρών που σύμφωνα με εκτιμήσεις ξεπερνάει το ένα εκατομμύριο. Εκατοντάδες χιλιάδες υποτιθέμενοι Κομουνιστές συνελήφθησαν από το καθεστώς και μια δεκαετία αργότερα δεκάδες χιλιάδες βρίσκονταν ακόμα σε εξορία στο νησί Μπουρού των Μολούκων.

Ο Σουχάρτο ήταν το απόλυτο αφεντικό της Ινδονησίας για τα επόμενα 31 χρόνια, συντηρώντας το κλίμα φόβου των γεγονότων που του έφεραν την εξουσία. Η “Νέα Τάξη” είχε ηθικό έρεισμα τις 5 αρχές της Παντσασίλα, που είχε εισάγει ο Σουκάρνο σαν προσπάθεια καθιέρωσης εθνικής συνείδησης στους Ινδονήσιους. Αλλά στην εποχή του Σουχάρτο σήμαινε αμέτρητες διώξεις πολιτικών αντιπάλων, καθορισμό του αποτελεσμάτων των “εκλογών”, ανάπτυξη, αλλά όχι σε ρυθμούς που που ανταποκρίνονταν στην δυναμική του κράτους. Εσωστρεφής, δεσποτικός, ημιμαθής, ήταν ό,τι δεν ήταν ο προκάτοχός του, ο Σουκάρνο. Μέχρι την τελευταία στιγμή απολάμβανε την στίρηξη των Αμερικανών.

Μέχρι που το 1998 η Ινδονησία αντιμετώπισε νομισματική κρίση και οι φοιτητές βγήκαν δειλά, δειλά στους δρόμους....

“Το βράδυ της δολοφονίας των φοιτητών του Τρισακτι κάτι μοναδικό συνέβη μεταξύ των Ινδονήσιων δημοσιογράφων που ξαφνικά βρήκαν το θάρρος τους [] Το επόμενο πρωί τα νέα δείξαν τα πάντα: την ειρηνική διαδήλωση, την βροχή, τους ξαφνικούς πυροβολισμούς, τους θρηνούντες φίλους των φοιτητών και τις σκηνές από το νοσοκομείο.”

“Όταν η Τζακάρτα άρχισε να φλέγεται ο Σουχάρτο δεν ήταν καν στην Ινδονησία. Σε μια (τυπική για τον Σουχάρτο) κίνηση αυτοπεποίθησης, είχε πετάξει το προηγούμενο ΣΚ σε ένα συνέδριο Ισλαμικών ηγετών στο Κάιρο.[] Βόρεια της Πλατείας της Ανεξαρτησίας, μια οδός που ονομάζεται Γκάτζα Μάντα οδηγούσε μέσω της Τσάιναταουν προς το λιμάνι. Από εδώ και πέρα ο ταξιτζής αρνήθηκε να πάει. Ήταν αγόρια και άντρες από τα καμπόνγκ, τα φτωχά, αστικά χωριά κρυμμένα ανάμεσα από ουρανοξύστες, εμπορικά κέντρα και πανεπιστήμια στην κεντρική Τζακάρτα. Είχανε πάρει την σκυτάλη απο τους φοιτητές και σπέρναν την αναρχία και τον πανικό [] Οκτώ νεαροί πεζονάυτες περπατούσαν με τις καραμπίνες τους έτοιμες. Μία γυναίκα που πλιατσικολογούσε ένα έπιπλο σκόνταψε και έπεσε στα πόδια τους. Βλέποντας τους, σηκώθηκε και ούρλιαξε, αλλά ο επικεφαλής της μίλησε μαλακά και άπλωσε το χέρι του σε μια κίνηση κατευνασμού. Ήταν φανερό ότι οι πεζοναύτες ήταν πιο νευρικοί από οποιονδήποτε ταραξία.

Οι περισσότεροι από αυτούς τους ανθρώπους ήταν ληστές με μισή καρδιά: στις επόμενες δύο εβδομάδες χιλιάδες μετανιωμένοι πλιατσικολόγοι επιστρέψανε τα λάφυρα στους ιδιοκτήτες των κατεστραμμένων μαγαζιών. Περίπου 1.200 άνθρωποι πέθαναν στην Τζακάρτα μόνο, αρκετοί από αυτούς παγιδευμένοι σε φλεγόμενα κτήρια. Αυτοί που υπόφεραν περισσότερο ήταν οι Ινδονήσιοι Κινέζοι, κυρίως οι μικρέμποροι. Πολλοί από αυτούς πέθαναν στα σπίτια τους, όταν τα μαγαζιά τους από κάτω πήραν φωτιά.

Στις 16 Μαΐου οι φοιτητές καταλάβαν το κοινοβούλιο. Σε 5 μέρες ο Σουχάρτο παραιτήθηκε. Η δήλωση παραίτησης ήταν με τον γνωστό πατροναριστικό του τόνο. Άλλωστε `ο ίδιος είχε την ιδέα ότι θα ήταν καλύτερο να παραιτηθεί`.."
(τα παραπάνω αποσπάσματα είναι πρόχειρη μετάφραση από το "In the time of madness" του αυτόπτη Richard Lloyd Parry.)

Περπατώ στην Γκάτζα Μάντα αναζητώντας ένα ανταλλακτήριο χρημάτων, αφού η ευφυέστατη τράπεζά μου είχε μπλοκάρει πάλι τις συναλλαγές. Έλα όμως που ήταν 17 Αυγούστου, Ημέρα Ανεξαρτησίας, η σημαντικότερη γιορτή της Ινδονησίας και βέβαια τραπεζική αργία. Ταξιτζήδες μου ζητούσαν τρελά ποσά για να με πάνε σε “σίγουρα ανοιχτό” ανταλλακτήριο, με αποτέλεσμα την ανταλλαγή “φιλοφρονήσεων”. Κάνοντας άσκοπες βόλτες έφτασα στην είσοδο της Τσάιναταουν. Εκεί μπήκα σε ένα εμπορικό κέντρο, για να μάθω από τους σεκούριτι ότι το στεγαζόμενο ανταλλακτήριο είναι κλειστό και “δύσκολα θα βρεις κάτι ανοιχτό σήμερα”. Πάνω στην απόγνωση, με την πιστωτική μπλοκαρισμένη και το ηλεκτρονικό σύστημα της τριτοκοσμικής Βρετανικής τράπεζας μου υπό κατάρρευση όλο το καλοκαίρι, ένας Κινέζος μου έπιασε την κουβέντα. Αφού κατάλαβε το πρόβλημά μου συμφώνησε να μου ανταλλάξει ο ίδιος μερικά χρήματα. Τον ευχαρίστησα με την καρδιά μου, και βγήκα να εξερευνήσω την γειτονιά του.

Οι Βουδιστές με καλωσόριζαν στους ναούς τους όπου του είδα να προσεύχονται με παλινδρομικές κινήσεις και καίνε συμβολικά ψεύτικα χρήματα. Είδα έναν Χριστιανικό ναό με Βουδιστικό περιτύλιγμα, πολλά μικρομάγαζα και πολλή φτώχεια. Η περιήγηση συνεχίστηκε σε άλλες γειτονιές με τους Ινδονήσιους να γλεντάν την φτώχεια τους στους δρόμους: μπάλα, καραόκε, σκάκι!

Έφτασα στην κεντρική πλατεία της παλιάς αποικιακής Τζακάρτα, της λεγόμενης Μπατάβια για να αντικρίσω πλήθη να απολαμβάνουν την εορταστική ημέρα: ποδήλατα, πολύχρωμα καπέλα και πολύ κέφι. Έμεινα να χαζεύω την πιτσιρικαρία, τους έβγαλα φωτογραφίες, “χάλασα” και μερικές δικές που μου ζητήσαν να συμμετέχω, και σε κάθε περίπτωση μοιράστηκα μπόλικο από τον ενθουσιασμό τους. Έτοιμος πια για την βόλτα στο παλιό λιμάνι....

Η περιοχή βόρεια της Γκάτζα Μάντα με το βαρύ παρελθόν.

Στην Τσάιναταουν.

Κάψιμο χρημάτων, (ψεύτικων - δεν είναι και οι KLF)

Βρήκαμε και μια Καθολική εκκλησία...

Με ενδιαφέρουσα αρχιτεκτονική.

Ο κεντρικός δρόμος είχε πολλούς καλλιτέχνες και γκράφιτι (Εδώ σχετικό με τους Ασιατικούς Αγώνες που αρχίζουν αύριο)

Φτάσαμε στην πλατεία της παλιάς Μπατάβια. (που ανέφερε και ο Καββαδίας στα ποιήματά του)

Όλοι βγάζαν φωτογραφίες όλους.

Να μην χάσω κι εγώ...

Γλέντι στις φτωχογειτονιές.

Σκεφτόμουν πόσοι τουρίστες μου είχανε πει να αποφύγω την Τζακάρτα στο ταξίδι μου. Ευτυχώς όμως εγώ είχα διαβάσει την ιστορία του @10900km , που, κυρίως αυτή, μας βοηθήσε να την εκτιμήσουμε.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 31
• 32
• 33
• 34
• 35
• 37
• 37

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 33 of 37

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[giannoula]

ωωωω ενδιαφέρουσα ιστορία με προορισμό ο οποίος δεν νομίζω να έχει ξαναπαίξει εδώ (γι'αυτό δεν είμαι και εντελώς σίγουρη)!!!!

 

[interted]

Σωστά. Ο @hydronetta έχει γράψει μια πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία για τις τελετές των Τοράγια στο Ν. Σουλαβέσι. Για το ΝΑ. Σουλαβέσι και τα νησάκια Γουακατόμπι, που βρήκα τους Μπατζάο, δεν γνωρίζω να υπάρχει κάτι. Έχει η Ινδονησία....

 

[interted]

Ας γυρίσουμε τον χρόνο 10 μήνες πριν. Μόλις είχα πάρει την απόφαση να πάω στην Ινδονησία. Ακουγόταν το κατάλληλο μέρος για το περιπετειώδες ταξίδι που ήθελα να κάνω μόνος μου μέσα στο 2018. Μάλιστα έσπευσα να βγάλω εισιτήρια με τη πρώτη προσφορά (με την Σαούντια, Λονδίνο – Τζακάρτα μέσω Τζέντα και μέσω Ριάντ στην επιστροφή) και να αγοράσω τον οδηγό του Λόνλι Πλάνετ.

Τζακάρτα, ωραία! Ακούγεται λογικό να ξεκινήσει κανείς από την πρωτεύουσα του κράτους. Αυτή πρέπει να είναι στο νησί της Ιάβας. Που αλλού να πάμε; Σε αυτό το σημείο, πριν προχωρήσετε, σας προκαλώ να φέρετε στο μυαλό σας (ή καλύτερα και να σχεδιάσετε σε ένα χαρτί) το σχήμα του κράτους της Ινδονησίας. Χοντρικά. Ιάβα, Σουμάτρα, τι άλλο; Και το Μπαλί πρέπει να είναι μέσα... το Βόρνεο; Ανήκει στην Ινδονησία; Τι άλλο; Ποιο είναι το μεγαλύτερο;

Θα είχε ενδιαφέρον να βάζαμε το ίδιο τεστ στους ίδιους του κατοίκους της χώρας! Η Τζακάρτα λοιπόν βρίσκεται στο δυτικό μέρος της Ιάβας. Το Καλιμαντάν ή Βόρνεο, χωρίζεται σε Ινδονησιακό και Μαλαισιανό (ε καλά υπάρχει και το κομμάτι του Μπρούνει). Το Σουλαβέσι μοιάζει με το γράμμα Κ, ή με ακροβάτη ή ..., ανάλογα με τα γούστα. Υπάρχει και αυτό το παράξενο ‘Ίριαν Τζάγια’, που είναι μέρος του νησιού Νέα Γουινέα, ή αλλιώς Παπούα. Και το πιο μεγάλο; Έ λοιπόν αν πάρουμε μόνο τα κομμάτια που ανήκουν στην Ινδονησία, είναι το Καλιμαντάν (αλλά αν πάρουμε σαν ακέραια νησιά είναι η Νέα Γουινέα!). Που στο π... έλαγο να πάω;

Όσοι με γνωρίζουν ξέρουν ότι είμαι λίγο μαζοχιστής. Αυτό μάλλον (μαζί με την μανία με τα ντοκιμαντέρ του Μάικλ Πέιλιν) εξηγεί το γεγονός ότι αποφάσισα να κάνω όλη την διαδρομή μόνο με επίγεια μέσα (δηλ. χωρίς αεροπλάνο). Έτσι μια λογική διαδρομή για 30 μέρες θα ήταν: διάσχιση Ιάβας μέχρι το πιο ανατολικό σημείο, φέρι για το Μπαλί, το ίδιο για Λομπόκ κ.ο.κ. μέχρι το νησί Κομόντο που έχει δράκους (πρέπει να δείτε την αντίδραση της μάνας μου μόλις είπα δράκους). Μετά; Επανειλημμένα στο φόρουμ διάβασα παραλλαγές της συγκεκριμένης φράσης: “Ανατολικά του Κομόντο είναι τα ωραία”. Εν πάση περιπτώσει, βλέποντας και κάνοντας.

Αρχίσαμε να μαθαίνουμε και μερικά Ινδονησιακά:

Selamat Pagi

“Σ(ε)λαμάτ Πάγκι”, καλημέρα! Το ε άλλοι το προφέρουν, και άλλοι όχι. Επέλεξα το όχι.

Di mana kamar kecil?

“Ντι μάνα καμάρ κετσίλ?”, που είναι η τουαλέτα; Και αν την βρεις, λέει, το πιο πιθανό είναι να έιναι τούρκικη και χωρίς χαρτί, αλλά με το λεγόμενο bum gun (μετάφραση δική σας).

Όσο πλησίαζε ο καιρός άρχισα να βρίσκω, ή να μου στέλνει ο θείος μου ο οποίος ήταν ενήμερος για το ταξίδι μου, νέα αυτού του είδους:

https://www.cnn.gr/news/kosmos/story/106529/exerragi-to-ifaisteio-agkoyngk-sto-mpali-tis-indonisias

http://gr.euronews.com/2018/06/01/k...n-indonhsia-logw-ekrhxhw-sto-hfaisteio-merapi

http://www.skai.gr/news/world/artic...oumenoi-meta-apo-nauagio-feri-stin-indonisia/

https://www.newsbomb.gr/kosmos/stor...s-nayagioy-feri-mpot-poy-sokaroyn-ton-planiti

αλλά και...

https://www.protothema.gr/world/art...sgeiosi-aeroskafous-horis-ton-brostino-troho/

Τελευταίους μήνες είχαν σφίξει πολύ τα πράγματα στην δουλειά.

Πέντε μέρες πριν την πτήση πάω για μπάσκετ και παθαίνω διάστρεμμα.

Τέσσερις μέρες πριν την πτήση προκύπτει ένα σοβαρό θέμα με τους σπιτονοικοκύρηδες για το να θα μπορέσω να κρατήσω το σπίτι αφού γυρίσω από διακοπές.

Αφού μπήκα στο αεροπλάνο όμως άρχισα περιέργως να πιστεύω ότι όλα θα πάνε καλά.

 

[rena1988]

Κι άλλο κι αλλο......

 

[interted]

Μέρα 1η:

Σε μετάβαση


Το αρνάκι ταζίν στο Comptoir Libanais του 4ου τερματικού του Χήθροου ήταν πολύ γευστικό (και πιθανώς ένα από τα ακριβότερα γεύματα όλου του ταξιδιού). Η ανάλαφρη αίσθηση του να αφήνεις πίσω την Βρετανία του Μπρέξιτ, με έκανε να χαμογελώ με το εξώφυλλο του Εκόνομιστ, όπου η Μέι αδειάζει κουβάδες από μια βάρκα που βουλιάζει και τίτλο “Απλά ακόμη μια εβδομάδα στην Βρετανική πολιτική”. Σίγουρα όχι άλλη μια τέτοια εβδομάδα για μένα, αν και δεν είμαι σίγουρος για το κομμάτι του ναυαγίου. Το B777-300er της SAUDIA ήταν έτοιμο και η αποβίβαση έγινε με 25 λεπτάκια καθυστέρησης, στις 12:55μμ.

Η πτήση ήταν άνετη, το δωρεάν μενού της μέρας τυπωμένο σε καρτέλα, εν πτήση διασκέδαση με διακοπές για προσευχή στον Αλλάχ, και περίεργη λογοκρισία στις ταινίες – σε συγκεκριμένες λέξεις και σε αφαλούς (άραγε γιατί το κάνουν αυτό, κατι που δεν υποπτεύομαι; ). Οι ομορφιές ήταν έξω από τα παράθυρο, καθώς ένα μεγάλο μέρος από τα 4.753 χιλιόμετρα, πάνω από τα Ελληνικά νησιά, το δέλτα του Νείλου και τις ερήμους της Αιγύπτου, ήταν με καθαρό ουρανό. Μέχρι που φτάσαμε στην Ερυθρά θάλασσα και ο ουρανός γέμισε με σκόνη. Το ζόρι ήταν με τα κλάματα των μωρών που δυστυχώς θα συνεχιστούν και στο αεροδρόμιο της Τζέντα – όχι το καλύτερο αεροδρόμιο για να περιμένεις ανταπόκριση - αλλά δεν είναι ικανά να διαταράξουν το ζεν του ταξιδιώτη στην πρώτη μέρα του ταξιδιού του.

Αναμονή για τις 4 το πρωί για την πτήση Τζέντα-Τζακάρτα με πολλές βόλτες γύρω από τους μικρούς πυκνοκατοικημένους χώρους του αεροδρομίου και ύπνο κάνα 2ώρο.

Το Λιβανέζικο του Χήθρου T4

Η χαρά δεν κράτησε για πολύ, έκατσε ένας μετά από 2 λεπτά

Κοτόπουλο τυλυγμένο με αμπελόφυλλα... ممممممم

Νησάκια των Β. Σποράδων

Ευκολάκια...

Πάτμος, Αρκοί, Λειψοί;

Λέρος, Κάλυμνος;

Κως, Τουρκία, Νύσηρος;

Ρόδος

Η τελευταία εικόνα από Ελλάδα.... Η άκρη της Ρόδου, Κάρπαθος, Κάσος...

Δεν περίμενα η πρώτη μου εικόνα από Αίγυπτο να είναι τόσο πράσινη (το χρώμα χάθηκε κάπου στην φωτό)!

Κάπου στο δέλτα του Νείλου

Αίγυπτος, έρημος

 

[interted]

Καλό το μέγεθος των φωτογραφιών ή δυσκολεύει την ανάγνωση/παρατήρηση;

 

[giannismits]

Μια χαρά είναι. Δεν τη δυσκολεύει καθόλου. Είτε τις βάζεις ενδιάμεσα είτε μαζεμένες στο τέλος της περιγραφής είναι μια χαρά. Αν κι εγώ είμαι της σχολής, οι φωτογραφίες να μπαίνουν ενδιάμεσα στο κείμενο.
Τώρα που φτάνεις στο κυρίως θέμα μη τσιγκουνευτείς τις φωτό!

 

[Defkalion]

Ωωωωω ιστορία από @interted έχουμε καιρό να διαβάσουμε, δώσε πράμα!

 

[Yorgos]

Πολύ ωραίος προορισμός κι αφήγηση. Δώσε κι άλλα στο λαό, αγαπάμε Ινδονησία.

 

[interted]

Μέρα 2η

Σε αυτή την πτήση η SAUDIA απογοήτευσε. Το B777-200 του 2001 είχε σχισμένα καθίσματα, η εν πτήση διασκέδαση στην θέση μου δεν δούλευε και όταν ζήτησα μια κουβέρτα η αεροσυνοδός μου είπε ότι δεν φτάνουν για όλους. Φτάσαμε στην Τζακάρτα λίγο μετά τις 6 το βράδυ, έχοντας χάσει και 4 ώρες λόγω διαφοράς ζώνης ώρας. Η Ινδονησία (όπως και η Σαουδική Αραβία) δεν ακολουθούν την θερινή ώρα, επομένως το καλοκαίρι η διαφορά ώρας μεταξύ Αθήνας και Τζακάρτας μειώνεται, από τις πέντε ώρες που είναι κανονικά, σε τέσσερις (και παραδόξως η Ελλάδα έχει την ίδια ώρα με την Σαουδική Αραβία). Τι θερινή ώρα να ακολουθεί η Ινδονησία, που βρίσκεται πάνω στον Ισημερινό και ο ήλιος ανατέλλει στις 6 το πρωί και δύει στις 6 το βράδυ; Όλο τον χρόνο.

Ας αφήσουμε την γεωγραφία και να επικεντρωθούμε στα πρακτικά της μετάβασης από το το διεθνές αεροδρόμιο Σουκάρνο-Χάτα στο κέντρο της πόλης. Το αεροδρόμιο είναι ένα σύγχρονο παλατάκι και η πλοήγηση σε αυτό εύκολη. Πήρα το εσωτερικό δωρεάν τρένο (SKYTRAIN) από το Τερματικό 3 προς τον σταθμό των τρένων (Stasiun Kereta – Σταθμός Τρένων). Εντύπωση κάνει ο αριθμός των ένστολων που κατευθύνει τον κόσμο στο τρένο, δίνοντας στην εμπειρία μια επισημότητα. Από εκεί, πήρα το τρένο εξπρές (Airport air link) και σε λιγότερο από μια ώρα κατέβηκα στο σταθμό BNI City της Κεντρικής Τζακάρτα. Κόστος 70.000 Ινδονησιακές ρουπίες.

17.000 ρουπίες είναι περίπου 1 ευρώ.

Τώρα δεν ακούγεται τόσο άσχημο, έτσι; Από τον σταθμό το ξενοδοχείο ήταν στα 3 χιλιόμετρα, με κατεύθυνση την κεντρική πλατεία της πόλης και τον σταθμό τραίνων Γκαμπίρ (ο λόγος που το επέλεξα). Αποφάσισα να περπατήσω, αν και το κόστος ταξί θα ήταν πολύ μικρό, και έτσι να έχω την πλήρη εμπειρία των εξής:

- Ανισόπεδα πεζοδρόμια με κάθε λογής εμπόδια, που είναι ακριβώς ό,τι χρειάζεται κάποιος με ένα σάκο στον ώμο και διάστρεμμα στο πόδι.

- Αδιέξοδα στενά και ανύποπτες διασταυρώσεις.

- Αδύνατοι στην διάσχιση δρόμοι.

- Μηχανάκια, πολλά μηχανάκια.

Προς τιμή τους όλοι οι κάτοχοι των δίτροχων πάντως φορούσαν κράνος. ΟΚ, ίσως ήταν λίγο ευκολότερο από ότι ακούγεται τώρα - μαθημένα τα (Ελληνικά) βουνά από χιόνια.
Όλη η φάση πάντως σου δίνει την αίσθηση ενός χάους, ενός οργανωμένου χάους που με κάποιο μαγικό τρόπο δουλεύει. Αίσθηση που θα ενισχυθεί κάθε μέρα που περνάει.

Δίλημμα: Θα ήταν καλύτερα να έπαιρνα ταξί κατευθείαν από το τερματικό στο ξενοδοχείο; Δεν ξέρω, αλλά ακούω για τιμές 200.000 ρουπίες (συμπεριλαμβανομένων διοδίων) και με το ρίσκο να περάσεις 2 ώρες μέσα στην διαβόητη κίνηση των δρόμων της Τζακάρτα. Από την άλλη εγώ είχα να αλλάξω τρία διαφορετικά μέσα (skytrain – air link – πόδια/ταξί) και έκανα πάλι περίπου 2 ώρες.

Το ξενοδοχείο Konko Hostel έχει κρεβάτια τύπου κάψουλες, είναι καθαρό και με φιλικό Αγγλόφωνο προσωπικό. Οι Ινδονήσιοι είναι καλοί έμποροι: Όλοι γνωρίζουν τουλάχιστον τα βασικά Αγγλικά της αγοράς (μπαχάσα Ινγκρις παζάρ) και ξέρουν τι χρειάζεσαι πριν από εσένα. Ο ρεσεψιονίστ μου πρότεινε να δοκιμάσω Νάζι Γκορένγκ (τηγανιτό ρύζι) που είναι εμβληματικό πιάτο και το εθνικό τους φαγητό – πράγμα που έκανα. Από ένα μαγαζάκι στο δρόμο αγόρασα και Ινδονησιακή κάρτα ΣΙΜ, απαραίτητο για τζάνκια του διαδικτύου σαν κι εμένα, αλλά και γενικότερα θα έλεγα, γιατί το κόστος της περιαγωγής δεδομένων ήταν εξωφρενικό (που είσαι Περού; ). Μια Αφρικάνα τουρίστρια με συμβούλεψε να δοκιμάσω την κάρτα πριν φύγω από το μαγαζί, για να δω αν είναι ενεργοποιημένη και να αποφύγω επισκέψεις στην εταιρία κινητής το πρωί - τελικά ήταν. Έτσι κάπως, και χαζεύοντας τους τελευταίους μικροπωλητές που μαζεύαν τους πάγκους και τους ζαλικώνονταν, και τους αρουραίους που τρέχαν να κρυφτούν, γύρισα στην κάψουλα, έβαλα τις ωτοασπίδες, ρύθμισα στο ξυπνητήρι στις 7 και έσβησα τους διακόπτες.

Η εν πτήση διασκέδαση ήταν απενεργοποιημένη, υπολογίζω στις μισές θέσεις του αεροπλάνου. Κρύα, αφιλόξενη πτήση.

Εξαιρετική η πρώτη εντύπωση.

Οι στολές. Κάναν δουλειά αλλά με μια υποψία ότι απασχολούν περισσοτερο κόσμο από όσο χρειάζεται.

Καινουργιο και γυαλιστερό το τραίνο εξπρές.

Οι πρώτες εικόνες των δρόμων θύμισαν ότι φτάσαμε στην ΝΑ Ασία...

...αλλά και πράγματα που δεν ήθελα να θυμηθώ.

Νάζι Γκορένγκ, ασφαλώς. Η δεύτερη φωτογραφία είναι παραπλανητική - στην πραγματικότητα το έφαγα σε ένα κυριλέ, δυτικού τύπου, εστιατόριο.

Το ξενοδοχείο είναι κοντά στην Πρεσβεία των ΗΠΑ. Σεκούριτι πάντως όχι εμφανείς.

 

[katkats]

Οι πρώτες εικόνες των δρόμων θύμισαν ότι φτάσαμε στην ΝΑ Ασία...

Μόνο ένας πάνω στη διάβαση!! Στη Β. Ευρώπη πήγες;