Ινδονησία Χάτι-Χάτι: Στην χώρα των ηφαιστείων

[interted]

Μέρα 26η: Σαμπέλα

Έφυγα από την Χόγκα όπως ο Οδυσσέας από το νησί της Κίρκης, όπου έκανε μια στάση και έμεινε ένα ολόκληρο χρόνο. Άραγε οι μικροί δράκοι να ήταν προηγούμενοι ταξιδιώτες που τους μεταμόρφωσε κάποια μάγισσα που σκιάζει τους Μπατζάο; Ήταν οι κραυγές που ακούσαμε κάποια εγκλωβισμένα πνεύματα, καταδικασμένα να ζούνε βλέποντας την παλίρροια να ανεβοκατεβαίνει με τον ίδιο τρόπο, μια φορά κάθε μέρα, έως την αιωνιότητα;

Φάγαμε τον αστακό της Βία-Κίρκης και κατέβηκα στην αμμουδιά για να με παραλάβουν οι δύο βοηθοί του Πόνταν με την βάρκα του. Μετά ένα σύντομο σκαμπανέβασμα, βρέθηκα να σκαρφαλώνω στις καρφωμένες σανίδες σε πασάλους που στηρίζονται στον κοραλλιογενή ύφαλο, οι οποίες αποτελούν τους δρόμους της Σαμπέλα, του χωριού των νομάδων της θάλασσας. Ο Πόνταν με περίμενε με ένα συγκρατημένο χαμόγελο και μου έδειξε αμέσως την καλύβα που θα διέμενα: δύο ολόκληρα δωμάτια με ένα στρώμα και μια λάμπα, και τουαλέτα η οποία είχε άμεση επαφή με την θάλασσα. Αν δεν προσέξεις και πατήσεις βαριά στις λεπτές σανίδες μπορεί να βρεθείς κι εσύ μέσα. Ο Πονταν κάνει μπίζνες, αφού ο μοναδικός από τους νομάδες που ξέρει Αγγλικά.

¨Θέλεις μπίρες;”, μου λέει, “πάει τώρα η γυναίκα με το παιδί μου στην ξηρά να φέρουν νερό”. Γνέφω ναι.

“Πόσο μεγάλο είναι το χωριό σου Πόνταν;” ρωτάω για να αρχίσω συζήτηση. “600 άτομα... Έχει και άλλα δύο χωριά Μπατζάο εδώ γύρω”. (Σημ: Οι Μπατζάο υπολογίζονται σήμερα στους 800,000, οι περισσότεροι από αυτούς πλέον μόνιμα σε χωριά).

“Όλα τα χωριά είναι πάνω στην θάλασσα;”

“Βέβαια” μου λέει, “Ξέρεις, στους Μπατζάο δεν αρέσουν τα κουνούπια.”

“Και δεν έχει κουνούπια εδώ;” “Για να έρθουν τα κουνούπια πρέπει να έχει φυτά, που να τα βρούνε εδώ πάνω στην θάλασσα!”.

“Μένετε όλο τον χρόνο εδώ;” “Ο πατέρας μου πηγαίνει για μήνες σε καράβια για ψάρεμα, αλλά, πίστεψε με, δεν αξίζει τον κόπο”. “Έχεις ταξιδέψει πουθενά, για παράδειγμα στην Ιάβα;” “Ναι,” μου λέει “έχω πάει στην Γερμανία. Με λεφτά ενός Γερμανικού καναλιού! Ήρθε ένας τύπος να γυρίσει ντοκιμαντέρ στην Σαμπέλα. Και μετά μας κάλεσε στο Μόναχο, εμένα ως καλό κολυμβητή και έναν βετεράνο Μπατζάο ως δύτη.” “Πως σου φάνηκε η Γερμανία;”. “Κρύα”, μου λέει. Δεν θα βγάλεις είδηση πάντως από τον Πόνταν που δεν σπαταλάει τα λόγια του.

Ξεκίνησα την ανιχνευτική βόλτα. “Να πατάς στο κέντρο της σανίδας, που είναι ενισχυμένο από κάτω, γιατί μπορεί να είναι σάπιες”. Ένα τσούρμο παιδιά στο κατώπι, φτάνουμε στο προαύλιο του τζαμιού και αρχίζουμε το παιχνίδι (ναι έχει και τζαμί πάνω στον ύφαλο! Ο Πόνταν μου είπε ότι είναι όλοι μουσουλμάνοι, αλλά από τα συμφραζόμενα κατάλαβα ότι δεν είναι και πολύ φανατικοί). Φτάνει και ο Πόνταν και αρχίζει να με ξεναγεί στο χωριό: “Εδώ είναι το σχολείο.” “Α, ναι, έχω ακούσει γι’ αυτό, έρχονται και τα παιδάκια της Χόγκα”. Κατεβάζει το κεφάλι, “Βλέπεις αυτό το κασάκι μπίρες στο προαύλιο; Από αυτό θα καταλάβεις τι σχολείο είναι...” μου λέει. Φτάνουμε στο γηπεδάκι που τους έχει κτίσει η Χίρτζε, στο πιο κεντρικό μέρος του χωριού. Το γήπεδο είναι τόσο μικρό που παίζουν μόνο ποδοβόλεϋ, μαζεύοντας κάθε λίγο την μπάλα από την θάλασσα. Με περηφάνια ο Πόνταν συστήνει τον Έλληνα στους συμπαίχτες του, για να τον εκθέσω άμεσα αφού ως γνωστόν δεν μπορώ να κλοτσήσω μπάλα στο ίσιωμα.

Γύρισε η γυναίκα του Πόνταν μαζί με τον ατίθασο μοναχογιό Πούτρα, ο οποίος δεν έβγαινε από την βάρκα ως διαμαρτυρία που δεν του πήραν παιχνίδι. Το γεύμα βασικό και με τα χέρια, με το ψάρι να είναι το πιο ζουμερό και φρέσκο που έχω φάει ποτέ στην ζωή μου. Οι γάτες από δίπλα μας κοιτούσαν – ναι ζούνε και γάτες πάνω στον ύφαλο. “Ντάγια” (ψάρι), “Εσο” (Χόρτασα) επανέλαβα δύο λέξεις στην γλώσσα των Μπατζάο. Άλλη γλώσσα των Μπατζάο, άλλη γλώσσα μιλούν στην Καλεντούπα (το κυρίως νησί) και άλλη στο Γουάντσι.... Κι όλα αυτά σε μερικά μικρά νησάκια – για να καταλάβετε την γλωσσική ποικιλομορφία της Ινδονησίας.

Η βραδινή διασκέδαση είχε προβολή DVD με το γερμανικό ντοκιμαντέρ στο τσιμεντένιο σπίτι του Πόνταν, μαζί με έναν από τους δύο φίλους-βοηθούς του. Η γυναίκα του, που είχε αλειμμένο το πρόσωπο με την μάσκα από ρύζι για τον ήλιο που φοράνε σε αυτά τα μέρη, παρέμενε μυστηριώδης και σε άλλο δωμάτιο, όμως δεν μου έδωσε καθόλου την αίσθηση ότι είναι καταπιεσμένη. Το άτιμο το DVD κολλούσε και δεν προλάβαμε να δούμε τον οικοδεσπότη μας στην TV, και έτσι διακριτικά έγινε αισθητό ότι ήταν η ώρα για ύπνο – αφού άλλωστε το ηλεκτρικό δεν κρατάει πολύ.

Αύριο μας περιμένουν κι άλλες βόλτες στην Σαμπέλα, παραδοσιακό ψάρεμα και μια σύλληψη!

Η σχολική βάρκα που πήγαινε τα παιδιά της Χόγκα στο σχολείο της Σαμπέλα.

Πλησιάζοντας στην Σαμπέλα με οδηγό τον Κριστιάνο Ρονάλντο.

Πρώτες εικόνες και πρόσωπα.

Ψάρια - Νερό σημειώσατε άσσο.

Κάθε φορα (Α) φοβόμουν μην περνάει κανένας από κάτω και τον λούσω (Β) Φοβόμουν μην περνάει κανένας από κάτω και τον σκοτώσω πέφτοντας πάνω του, αφού οι σανίδες λυγίζαν υπερβολικά.

Βόλτα με τα παιδάκια και οι προσπάθειες μου να μιλήσω Ινδονησιακά...

Οι δρόμοι για τα σπίτια δεν ήταν και λεωφόροι.

Κατασκευές, μερεμέτια.. Μεγαλώνει το χωριό.

Το περιβόητο γήπεδο. Άκουσα αρκετή γκρίνια για το μέγεθος.. Πάρε δώρο στον χωριάτη λένε... Αλλά κι αυτοί την Χιρτζε την έχουν στα όπα όπα. Ο Πόνταν είναι "επίσημα" το παιδί της, κακό λόγο να πει;

Ενοείται ότι μόνο καθόμουν και τους έβλεπα.

Ο Πόνταν μεγάλος μπαλαδόρος, εδώ με το σήμα της ειρήνης στο t-shirt.

Το γήπεδο.

Το βράδυ μόλις κλείναν και τα τελευταία φώτα το σκοτάδι γινόταν απόλυτο.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 27
• 28
• 29
• 30
• 31
• …

  Go to chapter

  Go
• 37

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 29 of 37

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[giannoula]

ωωωω ενδιαφέρουσα ιστορία με προορισμό ο οποίος δεν νομίζω να έχει ξαναπαίξει εδώ (γι'αυτό δεν είμαι και εντελώς σίγουρη)!!!!

 

[interted]

Σωστά. Ο @hydronetta έχει γράψει μια πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία για τις τελετές των Τοράγια στο Ν. Σουλαβέσι. Για το ΝΑ. Σουλαβέσι και τα νησάκια Γουακατόμπι, που βρήκα τους Μπατζάο, δεν γνωρίζω να υπάρχει κάτι. Έχει η Ινδονησία....

 

[interted]

Ας γυρίσουμε τον χρόνο 10 μήνες πριν. Μόλις είχα πάρει την απόφαση να πάω στην Ινδονησία. Ακουγόταν το κατάλληλο μέρος για το περιπετειώδες ταξίδι που ήθελα να κάνω μόνος μου μέσα στο 2018. Μάλιστα έσπευσα να βγάλω εισιτήρια με τη πρώτη προσφορά (με την Σαούντια, Λονδίνο – Τζακάρτα μέσω Τζέντα και μέσω Ριάντ στην επιστροφή) και να αγοράσω τον οδηγό του Λόνλι Πλάνετ.

Τζακάρτα, ωραία! Ακούγεται λογικό να ξεκινήσει κανείς από την πρωτεύουσα του κράτους. Αυτή πρέπει να είναι στο νησί της Ιάβας. Που αλλού να πάμε; Σε αυτό το σημείο, πριν προχωρήσετε, σας προκαλώ να φέρετε στο μυαλό σας (ή καλύτερα και να σχεδιάσετε σε ένα χαρτί) το σχήμα του κράτους της Ινδονησίας. Χοντρικά. Ιάβα, Σουμάτρα, τι άλλο; Και το Μπαλί πρέπει να είναι μέσα... το Βόρνεο; Ανήκει στην Ινδονησία; Τι άλλο; Ποιο είναι το μεγαλύτερο;

Θα είχε ενδιαφέρον να βάζαμε το ίδιο τεστ στους ίδιους του κατοίκους της χώρας! Η Τζακάρτα λοιπόν βρίσκεται στο δυτικό μέρος της Ιάβας. Το Καλιμαντάν ή Βόρνεο, χωρίζεται σε Ινδονησιακό και Μαλαισιανό (ε καλά υπάρχει και το κομμάτι του Μπρούνει). Το Σουλαβέσι μοιάζει με το γράμμα Κ, ή με ακροβάτη ή ..., ανάλογα με τα γούστα. Υπάρχει και αυτό το παράξενο ‘Ίριαν Τζάγια’, που είναι μέρος του νησιού Νέα Γουινέα, ή αλλιώς Παπούα. Και το πιο μεγάλο; Έ λοιπόν αν πάρουμε μόνο τα κομμάτια που ανήκουν στην Ινδονησία, είναι το Καλιμαντάν (αλλά αν πάρουμε σαν ακέραια νησιά είναι η Νέα Γουινέα!). Που στο π... έλαγο να πάω;

Όσοι με γνωρίζουν ξέρουν ότι είμαι λίγο μαζοχιστής. Αυτό μάλλον (μαζί με την μανία με τα ντοκιμαντέρ του Μάικλ Πέιλιν) εξηγεί το γεγονός ότι αποφάσισα να κάνω όλη την διαδρομή μόνο με επίγεια μέσα (δηλ. χωρίς αεροπλάνο). Έτσι μια λογική διαδρομή για 30 μέρες θα ήταν: διάσχιση Ιάβας μέχρι το πιο ανατολικό σημείο, φέρι για το Μπαλί, το ίδιο για Λομπόκ κ.ο.κ. μέχρι το νησί Κομόντο που έχει δράκους (πρέπει να δείτε την αντίδραση της μάνας μου μόλις είπα δράκους). Μετά; Επανειλημμένα στο φόρουμ διάβασα παραλλαγές της συγκεκριμένης φράσης: “Ανατολικά του Κομόντο είναι τα ωραία”. Εν πάση περιπτώσει, βλέποντας και κάνοντας.

Αρχίσαμε να μαθαίνουμε και μερικά Ινδονησιακά:

Selamat Pagi

“Σ(ε)λαμάτ Πάγκι”, καλημέρα! Το ε άλλοι το προφέρουν, και άλλοι όχι. Επέλεξα το όχι.

Di mana kamar kecil?

“Ντι μάνα καμάρ κετσίλ?”, που είναι η τουαλέτα; Και αν την βρεις, λέει, το πιο πιθανό είναι να έιναι τούρκικη και χωρίς χαρτί, αλλά με το λεγόμενο bum gun (μετάφραση δική σας).

Όσο πλησίαζε ο καιρός άρχισα να βρίσκω, ή να μου στέλνει ο θείος μου ο οποίος ήταν ενήμερος για το ταξίδι μου, νέα αυτού του είδους:

https://www.cnn.gr/news/kosmos/story/106529/exerragi-to-ifaisteio-agkoyngk-sto-mpali-tis-indonisias

http://gr.euronews.com/2018/06/01/k...n-indonhsia-logw-ekrhxhw-sto-hfaisteio-merapi

http://www.skai.gr/news/world/artic...oumenoi-meta-apo-nauagio-feri-stin-indonisia/

https://www.newsbomb.gr/kosmos/stor...s-nayagioy-feri-mpot-poy-sokaroyn-ton-planiti

αλλά και...

https://www.protothema.gr/world/art...sgeiosi-aeroskafous-horis-ton-brostino-troho/

Τελευταίους μήνες είχαν σφίξει πολύ τα πράγματα στην δουλειά.

Πέντε μέρες πριν την πτήση πάω για μπάσκετ και παθαίνω διάστρεμμα.

Τέσσερις μέρες πριν την πτήση προκύπτει ένα σοβαρό θέμα με τους σπιτονοικοκύρηδες για το να θα μπορέσω να κρατήσω το σπίτι αφού γυρίσω από διακοπές.

Αφού μπήκα στο αεροπλάνο όμως άρχισα περιέργως να πιστεύω ότι όλα θα πάνε καλά.

 

[rena1988]

Κι άλλο κι αλλο......

 

[interted]

Μέρα 1η:

Σε μετάβαση


Το αρνάκι ταζίν στο Comptoir Libanais του 4ου τερματικού του Χήθροου ήταν πολύ γευστικό (και πιθανώς ένα από τα ακριβότερα γεύματα όλου του ταξιδιού). Η ανάλαφρη αίσθηση του να αφήνεις πίσω την Βρετανία του Μπρέξιτ, με έκανε να χαμογελώ με το εξώφυλλο του Εκόνομιστ, όπου η Μέι αδειάζει κουβάδες από μια βάρκα που βουλιάζει και τίτλο “Απλά ακόμη μια εβδομάδα στην Βρετανική πολιτική”. Σίγουρα όχι άλλη μια τέτοια εβδομάδα για μένα, αν και δεν είμαι σίγουρος για το κομμάτι του ναυαγίου. Το B777-300er της SAUDIA ήταν έτοιμο και η αποβίβαση έγινε με 25 λεπτάκια καθυστέρησης, στις 12:55μμ.

Η πτήση ήταν άνετη, το δωρεάν μενού της μέρας τυπωμένο σε καρτέλα, εν πτήση διασκέδαση με διακοπές για προσευχή στον Αλλάχ, και περίεργη λογοκρισία στις ταινίες – σε συγκεκριμένες λέξεις και σε αφαλούς (άραγε γιατί το κάνουν αυτό, κατι που δεν υποπτεύομαι; ). Οι ομορφιές ήταν έξω από τα παράθυρο, καθώς ένα μεγάλο μέρος από τα 4.753 χιλιόμετρα, πάνω από τα Ελληνικά νησιά, το δέλτα του Νείλου και τις ερήμους της Αιγύπτου, ήταν με καθαρό ουρανό. Μέχρι που φτάσαμε στην Ερυθρά θάλασσα και ο ουρανός γέμισε με σκόνη. Το ζόρι ήταν με τα κλάματα των μωρών που δυστυχώς θα συνεχιστούν και στο αεροδρόμιο της Τζέντα – όχι το καλύτερο αεροδρόμιο για να περιμένεις ανταπόκριση - αλλά δεν είναι ικανά να διαταράξουν το ζεν του ταξιδιώτη στην πρώτη μέρα του ταξιδιού του.

Αναμονή για τις 4 το πρωί για την πτήση Τζέντα-Τζακάρτα με πολλές βόλτες γύρω από τους μικρούς πυκνοκατοικημένους χώρους του αεροδρομίου και ύπνο κάνα 2ώρο.

Το Λιβανέζικο του Χήθρου T4

Η χαρά δεν κράτησε για πολύ, έκατσε ένας μετά από 2 λεπτά

Κοτόπουλο τυλυγμένο με αμπελόφυλλα... ممممممم

Νησάκια των Β. Σποράδων

Ευκολάκια...

Πάτμος, Αρκοί, Λειψοί;

Λέρος, Κάλυμνος;

Κως, Τουρκία, Νύσηρος;

Ρόδος

Η τελευταία εικόνα από Ελλάδα.... Η άκρη της Ρόδου, Κάρπαθος, Κάσος...

Δεν περίμενα η πρώτη μου εικόνα από Αίγυπτο να είναι τόσο πράσινη (το χρώμα χάθηκε κάπου στην φωτό)!

Κάπου στο δέλτα του Νείλου

Αίγυπτος, έρημος

 

[interted]

Καλό το μέγεθος των φωτογραφιών ή δυσκολεύει την ανάγνωση/παρατήρηση;

 

[giannismits]

Μια χαρά είναι. Δεν τη δυσκολεύει καθόλου. Είτε τις βάζεις ενδιάμεσα είτε μαζεμένες στο τέλος της περιγραφής είναι μια χαρά. Αν κι εγώ είμαι της σχολής, οι φωτογραφίες να μπαίνουν ενδιάμεσα στο κείμενο.
Τώρα που φτάνεις στο κυρίως θέμα μη τσιγκουνευτείς τις φωτό!

 

[Defkalion]

Ωωωωω ιστορία από @interted έχουμε καιρό να διαβάσουμε, δώσε πράμα!

 

[Yorgos]

Πολύ ωραίος προορισμός κι αφήγηση. Δώσε κι άλλα στο λαό, αγαπάμε Ινδονησία.

 

[interted]

Μέρα 2η

Σε αυτή την πτήση η SAUDIA απογοήτευσε. Το B777-200 του 2001 είχε σχισμένα καθίσματα, η εν πτήση διασκέδαση στην θέση μου δεν δούλευε και όταν ζήτησα μια κουβέρτα η αεροσυνοδός μου είπε ότι δεν φτάνουν για όλους. Φτάσαμε στην Τζακάρτα λίγο μετά τις 6 το βράδυ, έχοντας χάσει και 4 ώρες λόγω διαφοράς ζώνης ώρας. Η Ινδονησία (όπως και η Σαουδική Αραβία) δεν ακολουθούν την θερινή ώρα, επομένως το καλοκαίρι η διαφορά ώρας μεταξύ Αθήνας και Τζακάρτας μειώνεται, από τις πέντε ώρες που είναι κανονικά, σε τέσσερις (και παραδόξως η Ελλάδα έχει την ίδια ώρα με την Σαουδική Αραβία). Τι θερινή ώρα να ακολουθεί η Ινδονησία, που βρίσκεται πάνω στον Ισημερινό και ο ήλιος ανατέλλει στις 6 το πρωί και δύει στις 6 το βράδυ; Όλο τον χρόνο.

Ας αφήσουμε την γεωγραφία και να επικεντρωθούμε στα πρακτικά της μετάβασης από το το διεθνές αεροδρόμιο Σουκάρνο-Χάτα στο κέντρο της πόλης. Το αεροδρόμιο είναι ένα σύγχρονο παλατάκι και η πλοήγηση σε αυτό εύκολη. Πήρα το εσωτερικό δωρεάν τρένο (SKYTRAIN) από το Τερματικό 3 προς τον σταθμό των τρένων (Stasiun Kereta – Σταθμός Τρένων). Εντύπωση κάνει ο αριθμός των ένστολων που κατευθύνει τον κόσμο στο τρένο, δίνοντας στην εμπειρία μια επισημότητα. Από εκεί, πήρα το τρένο εξπρές (Airport air link) και σε λιγότερο από μια ώρα κατέβηκα στο σταθμό BNI City της Κεντρικής Τζακάρτα. Κόστος 70.000 Ινδονησιακές ρουπίες.

17.000 ρουπίες είναι περίπου 1 ευρώ.

Τώρα δεν ακούγεται τόσο άσχημο, έτσι; Από τον σταθμό το ξενοδοχείο ήταν στα 3 χιλιόμετρα, με κατεύθυνση την κεντρική πλατεία της πόλης και τον σταθμό τραίνων Γκαμπίρ (ο λόγος που το επέλεξα). Αποφάσισα να περπατήσω, αν και το κόστος ταξί θα ήταν πολύ μικρό, και έτσι να έχω την πλήρη εμπειρία των εξής:

- Ανισόπεδα πεζοδρόμια με κάθε λογής εμπόδια, που είναι ακριβώς ό,τι χρειάζεται κάποιος με ένα σάκο στον ώμο και διάστρεμμα στο πόδι.

- Αδιέξοδα στενά και ανύποπτες διασταυρώσεις.

- Αδύνατοι στην διάσχιση δρόμοι.

- Μηχανάκια, πολλά μηχανάκια.

Προς τιμή τους όλοι οι κάτοχοι των δίτροχων πάντως φορούσαν κράνος. ΟΚ, ίσως ήταν λίγο ευκολότερο από ότι ακούγεται τώρα - μαθημένα τα (Ελληνικά) βουνά από χιόνια.
Όλη η φάση πάντως σου δίνει την αίσθηση ενός χάους, ενός οργανωμένου χάους που με κάποιο μαγικό τρόπο δουλεύει. Αίσθηση που θα ενισχυθεί κάθε μέρα που περνάει.

Δίλημμα: Θα ήταν καλύτερα να έπαιρνα ταξί κατευθείαν από το τερματικό στο ξενοδοχείο; Δεν ξέρω, αλλά ακούω για τιμές 200.000 ρουπίες (συμπεριλαμβανομένων διοδίων) και με το ρίσκο να περάσεις 2 ώρες μέσα στην διαβόητη κίνηση των δρόμων της Τζακάρτα. Από την άλλη εγώ είχα να αλλάξω τρία διαφορετικά μέσα (skytrain – air link – πόδια/ταξί) και έκανα πάλι περίπου 2 ώρες.

Το ξενοδοχείο Konko Hostel έχει κρεβάτια τύπου κάψουλες, είναι καθαρό και με φιλικό Αγγλόφωνο προσωπικό. Οι Ινδονήσιοι είναι καλοί έμποροι: Όλοι γνωρίζουν τουλάχιστον τα βασικά Αγγλικά της αγοράς (μπαχάσα Ινγκρις παζάρ) και ξέρουν τι χρειάζεσαι πριν από εσένα. Ο ρεσεψιονίστ μου πρότεινε να δοκιμάσω Νάζι Γκορένγκ (τηγανιτό ρύζι) που είναι εμβληματικό πιάτο και το εθνικό τους φαγητό – πράγμα που έκανα. Από ένα μαγαζάκι στο δρόμο αγόρασα και Ινδονησιακή κάρτα ΣΙΜ, απαραίτητο για τζάνκια του διαδικτύου σαν κι εμένα, αλλά και γενικότερα θα έλεγα, γιατί το κόστος της περιαγωγής δεδομένων ήταν εξωφρενικό (που είσαι Περού; ). Μια Αφρικάνα τουρίστρια με συμβούλεψε να δοκιμάσω την κάρτα πριν φύγω από το μαγαζί, για να δω αν είναι ενεργοποιημένη και να αποφύγω επισκέψεις στην εταιρία κινητής το πρωί - τελικά ήταν. Έτσι κάπως, και χαζεύοντας τους τελευταίους μικροπωλητές που μαζεύαν τους πάγκους και τους ζαλικώνονταν, και τους αρουραίους που τρέχαν να κρυφτούν, γύρισα στην κάψουλα, έβαλα τις ωτοασπίδες, ρύθμισα στο ξυπνητήρι στις 7 και έσβησα τους διακόπτες.

Η εν πτήση διασκέδαση ήταν απενεργοποιημένη, υπολογίζω στις μισές θέσεις του αεροπλάνου. Κρύα, αφιλόξενη πτήση.

Εξαιρετική η πρώτη εντύπωση.

Οι στολές. Κάναν δουλειά αλλά με μια υποψία ότι απασχολούν περισσοτερο κόσμο από όσο χρειάζεται.

Καινουργιο και γυαλιστερό το τραίνο εξπρές.

Οι πρώτες εικόνες των δρόμων θύμισαν ότι φτάσαμε στην ΝΑ Ασία...

...αλλά και πράγματα που δεν ήθελα να θυμηθώ.

Νάζι Γκορένγκ, ασφαλώς. Η δεύτερη φωτογραφία είναι παραπλανητική - στην πραγματικότητα το έφαγα σε ένα κυριλέ, δυτικού τύπου, εστιατόριο.

Το ξενοδοχείο είναι κοντά στην Πρεσβεία των ΗΠΑ. Σεκούριτι πάντως όχι εμφανείς.

 

[katkats]

Οι πρώτες εικόνες των δρόμων θύμισαν ότι φτάσαμε στην ΝΑ Ασία...

Μόνο ένας πάνω στη διάβαση!! Στη Β. Ευρώπη πήγες;